What do you think?
Rate this book
De wetten
Het verhaal gaat over de studente Maria, die in zeven jaar tijd met zeven verschillende mannen omgaat om bij hen over het leven te leren. Ze hoopt bij hen de antwoorden op haar vragen te vinden. Ze heeft altijd gedacht dat de wetten en regels van het leven door mannen bedacht zijn. Ze wil hier nu meer over weten. Ze komt tot de conclusie dat deze mannen wel veel van de wereld weten, maar weinig over zichzelf. Met deze kennis van de wereld proberen ook zij alleen maar het hoofd boven water te houden. Dit realiseren zij zich niet.
238 pages, Paperback
First published January 1, 1991
175 people are currently reading
3,268 people want to read
About the author
Connie Palmen
38books389followersConnie Palmen (Aldegonda Petronella Huberta Maria Palmen) is a Dutch author. She was born on November 25, 1955 in Sint Odiliënberg.
Palmen debuted with the novel De wetten (1990), published in the USA as The Laws (1993), translated by Richard Huijing. The Laws was shortlisted for the 1996 International IMPAC Dublin Literary Award.
Her second novel was De vriendschap (1995), published in the USA as The Friendship (2000), translated by Ina Rilke.
Palmen had a relationship with Ischa Meijer in the years preceding his death in 1995. From 1999 on she lived with D66 politician Hans van Mierlo, and the couple married on 11 November 2009 until his death on 11 March 2010.
Palmen debuted with the novel De wetten (1990), published in the USA as The Laws (1993), translated by Richard Huijing. The Laws was shortlisted for the 1996 International IMPAC Dublin Literary Award.
Her second novel was De vriendschap (1995), published in the USA as The Friendship (2000), translated by Ina Rilke.
Palmen had a relationship with Ischa Meijer in the years preceding his death in 1995. From 1999 on she lived with D66 politician Hans van Mierlo, and the couple married on 11 November 2009 until his death on 11 March 2010.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 462 reviews
October 15, 2023
TU L’HAI DETTO
Aldegonda Petronella Huberta Maria Palmen, detta Connie, esordì proprio con questo romanzo che nella sua Olanda fu un successone, e a me pare di ricordare che anche qui da noi ebbe una buona uscita, non so se di vendite, ma almeno di lancio e promozione.
Io, però, l’ho letto e messo da parte e mai più incrociato la mia strada con quella della Palmen, scrittrice che sulla carta avrebbe il ritmo di scrittura che io trovo più giusto: e cioè, quello diradato, come se ogni opera avesse davvero un peso e un’importanza (solo sette titoli pubblicati in ventiquattro anni).
Sette capitoli, ognuno occupa un anno di vita, ognuno dedicato all’incontro con un uomo diverso. Nell’ordine: l’astrologo, l’epilettico, il filosofo, il prete, il fisico, l’artista, lo psichiatra.
Incontri che sono un’esplorazione del mondo.
In questa specie di romanzo di formazione che adotta un linguaggio piano, di facile lettura, ma solleva quesiti di non altrettanto facile soluzione, che oscillano tra il simbolico e il filosofico.
Non per niente, la protagonista io narrante, che qualcuno chiama Maria, è una studentessa di filosofia. E quindi che queste scarse duecento pagine contengano più idee e ragionamenti che fatti e trama non stupisce.
Come non stupisce che il presunto amore scocchi per Maria solo incontrando l’artista. Ma che l’ultimo uomo cui dedicarsi sia lo psichiatra.
L’unica certezza potrebbe essere che i sette uomini archetipici che la narratrice incontra forniscono risposte (gli uomini mi spiegano le cose, per dirla con Rebecca Solnit), che però non sono soluzioni: sono risposte che non illuminano, perché basate su preconcetti e stereotipi.
E forse l’errore è proprio nel cercare risposte solo dal sesso maschile.
Aldegonda Petronella Huberta Maria Palmen, detta Connie, esordì proprio con questo romanzo che nella sua Olanda fu un successone, e a me pare di ricordare che anche qui da noi ebbe una buona uscita, non so se di vendite, ma almeno di lancio e promozione.
Io, però, l’ho letto e messo da parte e mai più incrociato la mia strada con quella della Palmen, scrittrice che sulla carta avrebbe il ritmo di scrittura che io trovo più giusto: e cioè, quello diradato, come se ogni opera avesse davvero un peso e un’importanza (solo sette titoli pubblicati in ventiquattro anni).
Sette capitoli, ognuno occupa un anno di vita, ognuno dedicato all’incontro con un uomo diverso. Nell’ordine: l’astrologo, l’epilettico, il filosofo, il prete, il fisico, l’artista, lo psichiatra.
Incontri che sono un’esplorazione del mondo.
In questa specie di romanzo di formazione che adotta un linguaggio piano, di facile lettura, ma solleva quesiti di non altrettanto facile soluzione, che oscillano tra il simbolico e il filosofico.
Non per niente, la protagonista io narrante, che qualcuno chiama Maria, è una studentessa di filosofia. E quindi che queste scarse duecento pagine contengano più idee e ragionamenti che fatti e trama non stupisce.
Come non stupisce che il presunto amore scocchi per Maria solo incontrando l’artista. Ma che l’ultimo uomo cui dedicarsi sia lo psichiatra.
L’unica certezza potrebbe essere che i sette uomini archetipici che la narratrice incontra forniscono risposte (gli uomini mi spiegano le cose, per dirla con Rebecca Solnit), che però non sono soluzioni: sono risposte che non illuminano, perché basate su preconcetti e stereotipi.
E forse l’errore è proprio nel cercare risposte solo dal sesso maschile.
March 3, 2020
This book was the debut of the Dutch writer Connie Palmen (1955-). Back in 1991 it was received with quite some acclaim. But I'm in doubt: some parts were fascinating, others were horrible. The storyline seems rather appealing: a young woman is looking for insight into life (and especially her life) by imbibing herself to 7 “wise� men (an astrologist, an epileptic, a philosopher, a priest, a physics scientist, an artist and a psychiatrist). Regularly very deep thoughts are proclaimed and lots of names of famous thinkers (Foucault, Derrida�) pass by. But it is a very chaotic path she follows, the episodes succeed one another in a very fast tempo and very little really sinks in.
I think Palmen better had taken more time, and more pages to deepen the evolution of the main character. What was really abhorrent was that this young women blindly jumps from one man to the other, quite naïve and questionable from a feminist point of view. Only in the end (in her ‘insane� phase) she seems to realize she’s been lost in a world where “the laws� are dictated by men; but even that theme isn’t really elaborated upon. All in all a promising debut, but quite imperfect! (rating 1.5 stars)
I think Palmen better had taken more time, and more pages to deepen the evolution of the main character. What was really abhorrent was that this young women blindly jumps from one man to the other, quite naïve and questionable from a feminist point of view. Only in the end (in her ‘insane� phase) she seems to realize she’s been lost in a world where “the laws� are dictated by men; but even that theme isn’t really elaborated upon. All in all a promising debut, but quite imperfect! (rating 1.5 stars)
May 26, 2022
Steengoed. Scherpe observaties in een vloeiende humoristische stijl. Knap als je niet van haar gaat houden.
Read
February 20, 2021Ik heb het debuut van Connie Palmen uit 1991 herlezen. Het hoofdpersonage in De wetten is een jonge vrouw die filosofie studeert en op zoek is naar zichzelf; doorheen het boek ontmoet ze zeven mannen: de astroloog, de epilepticus, de filosoof, de priester, de fysicus, de kunstenaar en de psychiater.
De wetten lijkt de beschrijving van de persoonlijke en filosofische ontwikkeling van het hoofdpersonage. Het boek begint met de astroloog, het niet-rationale houvast; hij sterft en wordt begraven aan het begin van het hoofdstuk over de fysicus. Tijdens het afleggen van haar masterproef filosofie (haar 'doctoraalscriptie'), ontmoet ze de kunstenaar. "Daarna zei ik: 'Ik zoek je al heel lang'." (p. 196) Het boek eindigt met een bezoek aan de psychiater: het sluitstuk van haar zelfontdekking en het begin van haar schrijverschap.
De wetten is filosofischer dan ik mij herinnerde, moeilijker ook, veel bewust-erudieter dan I.M. bijvoorbeeld, wat vergeleken met dit boek een eenvoudig, veredeld dagboek is. De wetten is spannend, op een intellectuele manier. Het is gedurfd door zijn complexiteit en zijn onbeschaamd intellectualisme. Een boek over filosofie en wetenschap, over liefde en schrijven, over jezelf ontdekken doorheen anderen.
De wetten lijkt de beschrijving van de persoonlijke en filosofische ontwikkeling van het hoofdpersonage. Het boek begint met de astroloog, het niet-rationale houvast; hij sterft en wordt begraven aan het begin van het hoofdstuk over de fysicus. Tijdens het afleggen van haar masterproef filosofie (haar 'doctoraalscriptie'), ontmoet ze de kunstenaar. "Daarna zei ik: 'Ik zoek je al heel lang'." (p. 196) Het boek eindigt met een bezoek aan de psychiater: het sluitstuk van haar zelfontdekking en het begin van haar schrijverschap.
De wetten is filosofischer dan ik mij herinnerde, moeilijker ook, veel bewust-erudieter dan I.M. bijvoorbeeld, wat vergeleken met dit boek een eenvoudig, veredeld dagboek is. De wetten is spannend, op een intellectuele manier. Het is gedurfd door zijn complexiteit en zijn onbeschaamd intellectualisme. Een boek over filosofie en wetenschap, over liefde en schrijven, over jezelf ontdekken doorheen anderen.
August 30, 2024
Toen ik De wetten voor het eerst las, nadat ik enorm had genoten van haar roman Jij zegt het, was ik teleurgesteld (2,5* op ŷ). Ik miste de samenhang in het boek. Ik zag niet genoeg wat Marie Deniet had geleerd van de verschillende mannen, ik vond de vorm houterig werken, en bepaalde relaties diepgang missen. Het was een wankel boek, besloot ik.
Twee jaar later herlas ik het. Ik kreeg het idee dat ik de eerste keer stekeblind was geweest voor de rijkheid van dit boek. Op elke pagina word je om de oren geslagen met briljante vondsten � hetzij psychologisch, filosofisch of stilistisch. Zinnen als 'Buiten was het helder en licht geweest, maar binnen was iedere herinnering aan het uur van de dag uitgesloten,' zijn voorbeelden van de kleine pareltjes waar ze constant mee strooit.
De grootste kracht zit hem echter in de langere uiteenzettingen, waarbij ze vaak een gedachte of gevoel pakt, en deze helemaal uitpluist, contemplatief en associatief. Je merkt dat Connie Palmen haar hoofd vol opborrelende ideeën niet kon bedwingen toen ze dit schreef, en waar dit bij veel werken leidt tot een geforceerd, overvol boek, is het hier volstrekt natuurlijk. Het past bij het hoofdpersonage, en het soort boek dat De wetten is.
Palmens stijl neigt af en toe naar het barokke, iets dat volgens mij vaak niet bemerkt of benoemd wordt, en dit wisselt ze af met terloopse zinnen, vaak als afsluiter van een lang en serieus betoog. Een voorbeeld hiervan is: 'De onverwachte onbeschaamdheid waarmee hij in de gang zijn verveling prijsgaf en de zinnelijke manier waarop hij me nu bekeek, zonder een poging te ondernemen de richting van zijn blikken voor mij te verbergen, waren hoogstens raadselachtig in combinatie met zijn lelijkheid, maar voor de rest verwachtte ik van die zondag geen onvoorziene wendingen. Ik heb mij wel vaker op iets verkeken.'
Connie Palmen is een van Nederlands bekendste schrijvers, maar toch vind ik haar onderschat. Ze is verworden tot een persona, waar ze voor een groot gedeelte zelf verantwoordelijk voor is. Maar een gevolg daarvan is dat haar werk minder serieus wordt genomen. Het valt te vergelijken met Mulisch, bij wie het werk ook niet meer los te zien was van zijn publieke persoon.
Twee jaar later herlas ik het. Ik kreeg het idee dat ik de eerste keer stekeblind was geweest voor de rijkheid van dit boek. Op elke pagina word je om de oren geslagen met briljante vondsten � hetzij psychologisch, filosofisch of stilistisch. Zinnen als 'Buiten was het helder en licht geweest, maar binnen was iedere herinnering aan het uur van de dag uitgesloten,' zijn voorbeelden van de kleine pareltjes waar ze constant mee strooit.
De grootste kracht zit hem echter in de langere uiteenzettingen, waarbij ze vaak een gedachte of gevoel pakt, en deze helemaal uitpluist, contemplatief en associatief. Je merkt dat Connie Palmen haar hoofd vol opborrelende ideeën niet kon bedwingen toen ze dit schreef, en waar dit bij veel werken leidt tot een geforceerd, overvol boek, is het hier volstrekt natuurlijk. Het past bij het hoofdpersonage, en het soort boek dat De wetten is.
Palmens stijl neigt af en toe naar het barokke, iets dat volgens mij vaak niet bemerkt of benoemd wordt, en dit wisselt ze af met terloopse zinnen, vaak als afsluiter van een lang en serieus betoog. Een voorbeeld hiervan is: 'De onverwachte onbeschaamdheid waarmee hij in de gang zijn verveling prijsgaf en de zinnelijke manier waarop hij me nu bekeek, zonder een poging te ondernemen de richting van zijn blikken voor mij te verbergen, waren hoogstens raadselachtig in combinatie met zijn lelijkheid, maar voor de rest verwachtte ik van die zondag geen onvoorziene wendingen. Ik heb mij wel vaker op iets verkeken.'
Connie Palmen is een van Nederlands bekendste schrijvers, maar toch vind ik haar onderschat. Ze is verworden tot een persona, waar ze voor een groot gedeelte zelf verantwoordelijk voor is. Maar een gevolg daarvan is dat haar werk minder serieus wordt genomen. Het valt te vergelijken met Mulisch, bij wie het werk ook niet meer los te zien was van zijn publieke persoon.
September 2, 2019
Er zijn jongens die me literatuur aanraden van mannelijke schrijvers, waarin een mannelijke ik-figuur seks heeft met een vrouw, en die vrouw is verder niet een interessant personage, maar vooral een plotmiddel om te laten zien dat de mannelijke hoofdpersoon aantrekkelijk en intelligent is. Soms probeert de mannelijke schrijver de vrouw wat interessanter te maken. Dan is ze vaak suïcidaal.
De jongens die me deze boeken aanraden, snappen vervolgens nooit waarom ik me niet kon inleven in de hoofdpersoon, want zij vonden de hoofdpersoon 'erg herkenbaar'. Voortaan ga ik deze jongens dit boek aanraden.
Goed, dit boek gaat uiteindelijk niet over al die mannen (gelukkig maar, de meesten zijn vrij saai/smerig), maar over Marie Deniet. En Marie Deniet was een hoofdpersoon waar ik mezelf wel in herkende. Een hoofdpersoon waarin ik me kon inleven. Ze schreef zo raak en eerlijk over de twijfels van studeren en afgestudeerd zijn, over schrijven, over iets zoeken wat je nog niet kent, liefde, of iets anders dat de moeite waard is in woorden te stoppen, dat ik het boek af en toe weggelegd heb om er even over na te denken. Ook haar verlangen naar een eigen stem, en originele, eigen ideeën, vond ik herkenbaar. Daarnaast wilde ik weer brieven krijgen toen ze omschreef hoe ze uitstelde een enveloppe open te maken. Die hele scène maakte me nostalgisch naar een tijd waarin post nog niet was uitgestorven.
Ik heb heel lang niets van Connie Palmen willen lezen omdat ik me tijdens de zomer voor de vierde klas ooit door haar Lucifer geworsteld heb. Meerdere mensen vertelden me dat De Wetten een beter boek was, dat ik haar zeker nog een kans moest geven. En ik ben zo blij dat ik dat gedaan heb, nu. Er waren zinnen in dit boek die mij raakten. Zinnen die iets omschreven wat ik zelf nooit goed in woorden heb kunnen stoppen. Zinnen waardoor ik even naar adem hapte.
Ik denk echter ook dat ik dit boek een paar jaar geleden niet had gewaardeerd. Daar is het te complex voor soms, zit het te vol verwijzingen naar filosofen die ik eerder niet kende. Ook nu vermoed ik dat er lagen zijn die ik niet heb begrepen.
Bovendien denk ik dat dit boek wel een beetje verouderd is in die zin dat naast het verdwijnen van brieven, ook de cultuur op de universiteit nu heel anders is dan hoe zij het omschrijft. Al zijn er nog steeds mensen bij filosofiecolleges die vragen stellen die geen vragen zijn maar meer uiteenzettingen over hun eigen niet al te spannende ideeën. Maar Palmen is goed genoeg in het neerzetten van de sfeer van een plek, een tijd in een paar zinnen, dat het me niet zoveel uitmaakte.
Ik ben wel overtuigd. Om meer van haar te lezen. Over een tijdje. Eerst brieven schrijven.
De jongens die me deze boeken aanraden, snappen vervolgens nooit waarom ik me niet kon inleven in de hoofdpersoon, want zij vonden de hoofdpersoon 'erg herkenbaar'. Voortaan ga ik deze jongens dit boek aanraden.
Goed, dit boek gaat uiteindelijk niet over al die mannen (gelukkig maar, de meesten zijn vrij saai/smerig), maar over Marie Deniet. En Marie Deniet was een hoofdpersoon waar ik mezelf wel in herkende. Een hoofdpersoon waarin ik me kon inleven. Ze schreef zo raak en eerlijk over de twijfels van studeren en afgestudeerd zijn, over schrijven, over iets zoeken wat je nog niet kent, liefde, of iets anders dat de moeite waard is in woorden te stoppen, dat ik het boek af en toe weggelegd heb om er even over na te denken. Ook haar verlangen naar een eigen stem, en originele, eigen ideeën, vond ik herkenbaar. Daarnaast wilde ik weer brieven krijgen toen ze omschreef hoe ze uitstelde een enveloppe open te maken. Die hele scène maakte me nostalgisch naar een tijd waarin post nog niet was uitgestorven.
Ik heb heel lang niets van Connie Palmen willen lezen omdat ik me tijdens de zomer voor de vierde klas ooit door haar Lucifer geworsteld heb. Meerdere mensen vertelden me dat De Wetten een beter boek was, dat ik haar zeker nog een kans moest geven. En ik ben zo blij dat ik dat gedaan heb, nu. Er waren zinnen in dit boek die mij raakten. Zinnen die iets omschreven wat ik zelf nooit goed in woorden heb kunnen stoppen. Zinnen waardoor ik even naar adem hapte.
Ik denk echter ook dat ik dit boek een paar jaar geleden niet had gewaardeerd. Daar is het te complex voor soms, zit het te vol verwijzingen naar filosofen die ik eerder niet kende. Ook nu vermoed ik dat er lagen zijn die ik niet heb begrepen.
Bovendien denk ik dat dit boek wel een beetje verouderd is in die zin dat naast het verdwijnen van brieven, ook de cultuur op de universiteit nu heel anders is dan hoe zij het omschrijft. Al zijn er nog steeds mensen bij filosofiecolleges die vragen stellen die geen vragen zijn maar meer uiteenzettingen over hun eigen niet al te spannende ideeën. Maar Palmen is goed genoeg in het neerzetten van de sfeer van een plek, een tijd in een paar zinnen, dat het me niet zoveel uitmaakte.
Ik ben wel overtuigd. Om meer van haar te lezen. Over een tijdje. Eerst brieven schrijven.
January 22, 2020
2.5 stars (not 3), because I don't feel generous today and because this book pisses me off on a personal level. Thank God I didn't spend any money on it! We have this really cool initiative in Vienna where they hand out a selected book every year (for free - 100,000 copies in a special extra-made cover edition are placed at random shop stations in Vienna) and I've never really made use of it in the past because frankly, I didn't even know about it. This year, I luckily found out by a friend and this year's book sounded SO GOOD that I really couldn't wait to get my grabby hands on them. Unfortunately though, it wasn't really good at all. Now I have a copy of a book at home that I really don't need or want to look at again, because in all honesty, it just makes me feel terrible. I don't know why, it wasn't that bad by any means; but it leaves this very unpleasant taste in your mouth and especially in your mind. I felt extremely gloomy yesterday evening, and philosophical in the worst way imaginable. Doubting the purpose of life, calling everything we do self-deception and talking about how we are meant/destined to be unhappy, that every feeling of happiness is just an illusion, "happy" activities being diversions distracting from the real terror and uselessness of life. Thinking, why don't we all just wake up??? All the time feeling the whole weight of the disillusioned world on my shoulders; and even feeling sorry for random trees that I spotted on the bus, pitying them because they're alone and surrounded by houses instead of other trees. How cruel, aren't trees herd plants after all? (I sound like a lunatic, but I was very serious in my feeling sorry) OH YES, I had such a nice evening! While surely the book isn't completely to blame for all those thoughts, it definitely contributed in a way and I just have to find out to what percentage exactly. This is not a happy book. It's not even a sad one. Because weirdly, sad books make you happy in this special melancholic way, and writing sad books takes actual skill and talent. Instead, this book is just bland and pretentious, and very full of itself in thinking that it's special while it's really not (or rather, the author thinking that). The plot being about this young woman who's basically selling her soul to random men that she meets (who all happen to be philosophical in their nature, WHAT A HAPPY COINCIDENCE), and goes to bed with almost every one of them because...who the fuck knows! There's this guy she describes as utterly disgusting and the ugliest man she's ever met, and he's not even nice or funny or appealing in any way whatsoever! His personality is exactly like his looks (I'd argue even worse), he's arrogant and creeps her out to a point where she feels uncomfortable and yet…YET! In the end she sleeps with him (voluntarily; she instigated it!). What the fuck. What is that supposed to tell me?! The yuckier the better? Just thinking about this book makes me feel sick. The author means this book to be some philosophical, life-changing and thought-provoking novel, and she packs all those "meaningful" ramblings into the last chapter, desperately wanting to say so much, but ultimately saying absolutely nothing. AT ALL. Maybe I'm just stupid but I didn't even understand half of the things this woman was talking about. Plus, this book is so clearly auto-biographical that it really stinks to hell that she can't just admit to it. Also, her life isn't all that exciting, and I don't need to read about it. I'm not a fan of an author pouring they life and thoughts in such an extreme manner into a novel and then not even acknowledging it. The last couple of pages were basically just used as an outlet for Connie Palmen to deliver her thoughts on EVERY TOPIC IMAGINABLE, some of which haven't even been addressed throughout the novel, but what the hell, right? She gives the impression that she thinks every thought coming from her mind is gold and needs to be shared with all of us, whether we want to read it (no) or not. Her humbleness is truly inspiring, and can be very well seen when the interviewer at the end of the book asked about the publishing of her novel: "I already knew it was a good book". Good for you, I guess, but it appears that I'm just not enlightened and "knowledgable" enough to see it (maybe I should sleep around more, since apparently that's the way to get wisdom!!!) Seriously though, why on earth does she think that anyone cares about a woman whoring around with weird old pseudo-philosophers? Who wants to read that kind of stuff?! What is this supposed to say to me? In order to gain true knowledge, just fuck creepy old guys and then you'll feel...what exactly? In the end the woman is in therapy (wanna bet she sleeps with the therapist as well), and yet I'm supposed to believe that all her oh-so-interesting thoughts stem from her experiences with those old dudes. Errr...Maybe I'm getting it completely wrong though. Maybe this book isn't meant to tell you anything, because I surely got nothing from it. Maybe this was the point of it! Haha how funny would that be. Unfortunately, the way it is written, it really feels like this book is aiming to be God's Word 2.0. The only things I liked were the protagonist's university stories (UNIVERSITY!!!) and many of the dialogues. But the book always got overly-pretentious really fast, and then it was back to the boredom of the plot's nothingness again. The personality-lacking main character (who is in search of a personality throughout the whole book, but hasn't found one right to the very end) really did not help this case at all. She used men to...I don't know, let them teach her something, but I'm not sure what exactly she got taught other than losing every inch of self-worth in the process. Given that she even had any from the start, it really doesn't feel like it. Instead of gaining a personality she just lost herself in every man she encountered, it all ultimately ending (cumulating) with her feeling extremely stalkerish over yet another weird old guy, one who doesn't even love her back and thinks it's kind of creepy that she's stopped eating in order to be "full of him" instead (at this point I didn't question anything anymore and just rolled with this shit). Ultimately, she looked for someone to fill the hole in her body (quite literally), to save her from her not knowing who she is, but in the end, she just had to save herself. Something she just couldn't accomplish or even had an inkling about! (how is that possible if you're so much into philosophy? To think that putting your life in other hands is the only option to get a life?) At least I got some really really good quotes out of it (I'm a bit sad I didn't mark all of them because there's no way I'm ever going to reread this to find the rest that I forgot); but since my book copy is in German (which I think is probably a truer translation to Dutch than the English one) I'll put them in the "appendix" down below so as not to annoy the non-German speaking folks of you, though I will try to translate the meaning into English. Plus, while I think all of those quotes are really interesting and cool, they're kind of tainted solely by the fact that they're part of the story. I say story, but I should say "story", because I can't really see one. You know, I'm still not over how terrible this book made me feel (and again, it's hard to explain why). It' sort of like when you eat too much unhealthy stuff, and you feel very full, but in a bad way, so full that ultimately you just feel empty again but with this uncomfortable sick feeling still persisting, persisting for a while unfortunately. That's what this book does to me. I'm sure not everyone would think it as bad; objectively, it wasn't! 2.5 stars is a rating I can perfectly justify! But I really hate authors that think they know it all, that think they are the brightest bulbs in the box and that we all need to read their every word and thought that comes to their mind, even if it's just about toilet paper. Who pretend like it's so easy to write a meaningful book because all you need to do is put as much pseudo-philosophic thoughts in it as possible; but ultimately, this forced style just makes it feel hollow and fake. What an irony, considering so much in this book is about authenticity and truth! Yes, maybe some people can get something out of it, more than I did at least. I wouldn't even be surprised because hey, maybe I really am too stupid to see the "greater meaning" after all. I'm sure if you think about the book long enough there's loads of layers that I missed! Ultimately, there must be a reason this novel was selected as free hand-out in order to get people back to reading again; I don't believe (or hope) that the city of Vienna wants to torture its population and make them sink into deep despair. But personally, I dislike this book so much that I really can't be bothered to put on my x-ray specs to find the hopefully-existent meaning behind it. I just want to be done with this review and never think about the book again.
Edit: I just remembered - You know what annoys me as well? When books are sloppy. When authors describe character's looks and can't remember them five pages later on. In the chapter about this Daniel dude, the protagonist's describes their first meeting as some dark-haired guy sitting next to her. Later, about 5 pages later to be exact, when she tells the reader about his looks in detail, he suddenly has dark-blonde hair. Now I know that many Dutch people are blond, but that doesn't make someone with dark-blonde hair "dark-haired". Editor??? Jesus Christ, is it so difficult to remember what your characters are supposed to look like? This guy was one of the main characters too!
------
Quotes that I really like but that are wasted on this book:
"László sagte mir nicht, wie lieb, freundlich, sanft, fürsorglich, spontan, fröhlich, sensibel, intelligent und aufrichtig ich sei, Dinge, die ich mir nie anhören konnte, ohne das Gefühl zu haben, dass wieder einmal jemand hereingefallen war und ich mein wahres Wesen (von dem ich übrigens auch keine Ahnung hatte, aber das Schlimmste vermutete) nicht durchschaut hatte. László erkläre unumwunden, ich sei zugeknöpft, hochnäsig, eitel, aggressiv, obsessiv, melancholisch, pessimistisch, misstrauisch, destruktiv, größenwahnsinnig, distanziert, narzisstisch. (�) Ich glaubte ihm."
(I felt that on a personal level!!!) (it's about how when men tell her compliments on her character, she cannot believe them, because she thinks they've just fallen into a trap, that they haven't seen through her real character yet. But this guy tells her all the horrible adjectives that she is, and that she can believe)
---
Hugo will wissen, warum ich Philosophie studiere. (�)
"Um leben zu lernen" (�)
"Kannst du das denn nicht?"
"Was?"
"Leben."
"Nein.", sage ich, "ich kann es nicht gut genug."
(translation of the gist of it: "I can't live. I can't live life well enough") (very me)
---
"(�) und ich fing an, zu spüren, wie stark die Macht der Leere ist"
(also felt that) (translation: I started to feel the power of emptiness)
---
"Letztlich ertrug er meine Liebe nicht. Wie alle. Sie untergrabe seinen Selbsthass, meinte er, und er liebe sich selbst nicht genug, um mich lieben zu können. Seit wann terrorisiert uns eigentlich diese idiotische, abgedroschene Phrase? Welcher rückständige Schwachkopf hat den Menschen eingebläut, sie müssten erst sich selbst lieben, bevor sie jemand anderen lieben könnten? Das ist das lächerlichste, dümmste, grausamste Gesetz aller Zeiten, und es regiert das zwanzigste Jahrhundert. Es ist kompletter Blödsinn. Wir müssen einen anderen Menschen lieben, und ein anderer Mensch muss uns lieben, das brauchen wir nicht auch noch selbst zu tun, das ist unmöglich. Wer liebt schon sich selbst, ohne von einem anderen Menschen geliebt zu werden? Niemand. Ja, eine Handvoll monomaner Verrückter vielleicht, die schon ein Dutzend Selbstsicherheitstrainings hinter sich haben."
(WORD! Especially the last sentence! It's about how stupid the saying is that you need to love yourself before you can love somebody else, and that only some lunatic who's very very into themselves through self-love-trainings or whatever can love themselves without being loved by another person first) (personally, I feel that you need to love yourself to accept the love of someone else though, otherwise you just keep thinking it's only a matter of time until they figure out the "real you" and leave)
---
PS: Hey, maybe I do like the book after all! Maybe I have some sort of love-hate-relationship going on with it. Because the dialogue is brilliant. It's just the plot...that isn't so much. Even though the passage where she got depressed because she had just finished her final thesis and was about to embark on a new (still unplanned) chapter of life (that she wasn't ready for) was sadly relatable, that's exactly what happened to me as well. So let's say 3 stars and be done with it.
Edit: I just remembered - You know what annoys me as well? When books are sloppy. When authors describe character's looks and can't remember them five pages later on. In the chapter about this Daniel dude, the protagonist's describes their first meeting as some dark-haired guy sitting next to her. Later, about 5 pages later to be exact, when she tells the reader about his looks in detail, he suddenly has dark-blonde hair. Now I know that many Dutch people are blond, but that doesn't make someone with dark-blonde hair "dark-haired". Editor??? Jesus Christ, is it so difficult to remember what your characters are supposed to look like? This guy was one of the main characters too!
------
Quotes that I really like but that are wasted on this book:
"László sagte mir nicht, wie lieb, freundlich, sanft, fürsorglich, spontan, fröhlich, sensibel, intelligent und aufrichtig ich sei, Dinge, die ich mir nie anhören konnte, ohne das Gefühl zu haben, dass wieder einmal jemand hereingefallen war und ich mein wahres Wesen (von dem ich übrigens auch keine Ahnung hatte, aber das Schlimmste vermutete) nicht durchschaut hatte. László erkläre unumwunden, ich sei zugeknöpft, hochnäsig, eitel, aggressiv, obsessiv, melancholisch, pessimistisch, misstrauisch, destruktiv, größenwahnsinnig, distanziert, narzisstisch. (�) Ich glaubte ihm."
(I felt that on a personal level!!!) (it's about how when men tell her compliments on her character, she cannot believe them, because she thinks they've just fallen into a trap, that they haven't seen through her real character yet. But this guy tells her all the horrible adjectives that she is, and that she can believe)
---
Hugo will wissen, warum ich Philosophie studiere. (�)
"Um leben zu lernen" (�)
"Kannst du das denn nicht?"
"Was?"
"Leben."
"Nein.", sage ich, "ich kann es nicht gut genug."
(translation of the gist of it: "I can't live. I can't live life well enough") (very me)
---
"(�) und ich fing an, zu spüren, wie stark die Macht der Leere ist"
(also felt that) (translation: I started to feel the power of emptiness)
---
"Letztlich ertrug er meine Liebe nicht. Wie alle. Sie untergrabe seinen Selbsthass, meinte er, und er liebe sich selbst nicht genug, um mich lieben zu können. Seit wann terrorisiert uns eigentlich diese idiotische, abgedroschene Phrase? Welcher rückständige Schwachkopf hat den Menschen eingebläut, sie müssten erst sich selbst lieben, bevor sie jemand anderen lieben könnten? Das ist das lächerlichste, dümmste, grausamste Gesetz aller Zeiten, und es regiert das zwanzigste Jahrhundert. Es ist kompletter Blödsinn. Wir müssen einen anderen Menschen lieben, und ein anderer Mensch muss uns lieben, das brauchen wir nicht auch noch selbst zu tun, das ist unmöglich. Wer liebt schon sich selbst, ohne von einem anderen Menschen geliebt zu werden? Niemand. Ja, eine Handvoll monomaner Verrückter vielleicht, die schon ein Dutzend Selbstsicherheitstrainings hinter sich haben."
(WORD! Especially the last sentence! It's about how stupid the saying is that you need to love yourself before you can love somebody else, and that only some lunatic who's very very into themselves through self-love-trainings or whatever can love themselves without being loved by another person first) (personally, I feel that you need to love yourself to accept the love of someone else though, otherwise you just keep thinking it's only a matter of time until they figure out the "real you" and leave)
---
PS: Hey, maybe I do like the book after all! Maybe I have some sort of love-hate-relationship going on with it. Because the dialogue is brilliant. It's just the plot...that isn't so much. Even though the passage where she got depressed because she had just finished her final thesis and was about to embark on a new (still unplanned) chapter of life (that she wasn't ready for) was sadly relatable, that's exactly what happened to me as well. So let's say 3 stars and be done with it.
February 1, 2024
Un libro 📚, un gran descubrimiento, tiene un principio que atrapa pero que en cierto sentido no te prepara para lo que viene, una joven universitaria que trabaja por horas en una libreria, un día ve a un tipo, a todas luces estrafalario, rondar por la minúscula libreria sin quitarle los ojos de encima.
A partir de aquí entramos a un mundo que parece plagado de conocimientos, de dialéctica, de existencialismo, pero también de sentimientos, de pasiones, de amor.
La protagonista es Maria pero también es Eme, M Lune, Teresa, todos son nombres otorgados por hombres que se vuelven trascendentales en su vida, en su búsqueda, en sus dudas, en su felicidad, en su soledad y hasta en su relación con la comida.
Maria viene de un pueblo pequeño, es holandesa, de niña fue católica pero cuando tenía 14 años se encontró con un libro de Sartre y fue el primero que le sembró la duda, que le hizo darse cuenta de que la existencia no es algo cierto o inmutable, pero lo más aterrador es que le hizo caer en cuenta que su vida y todo lo que mayormente ocurriera en ella sería responsabilidad de ella. Ahí, Dios empezó a perder peso y a empequeñecerse ante sus ojos.
Siendo una joven se da cuenta que los hombres mayores tienen un magnetismo que le atrae, y el primero que conoce no la defrauda, le enseña escritores, la invita a comer cosas que nunca había probado y hasta la obliga a plantearse la posibilidad de ir a la universidad.
Sobre la juventud dice:
“La juventud está llena de espejismos. Cuando eres joven la vida parece un animal manso tendido a tus pies que con solo una pequeña caricia te permanece eternamente fiel.�
Ya en la universidad empieza a surgir su deseo de escribir ficción , estudiando filosofía, se encuentra en una bifurcación, existe un punto realmente de encuentro entre una y otra cosa, no es una gran contradicción piensa, querer escribir ficción e incluir la filosofía en ella, no es una forma de traicionarse, de rebajarse ante la ensoñación y la imaginación que no permiten a la humanidad razonar y comprender que la filosofía es trascendental en la comprensión de nuestro ser.
Sabe que tiene talento pero no tiene el convencimiento, y expresa:
“Ante el talento debes situarte igual que te sitúas frente a la vida, porque un buen día acaban coincidiendo los dos; tu vida se hace la expresión de tu talento, y eso es tu talento para vivir. El talento que nunca pasa de promesa ficticia se convierte en tu muerte, de eso estoy convencida. Subsistirá en tu interior, lamentándose entre blasfemias de cómo habría podido ser la vida en un momento dado, de cómo debería haber sido. Aquello que debería haberte alzado hasta la belleza de una vida plena, hasta su excepcionalidad, a la larga te arrastra hasta la muerte, la gran igualadora.�
A partir de ello Maria va buscando modelos, arquetipos, tanto en filósofos como Platón, Aristóteles, Foucault, Derrida; así también en hombres, en cada capítulo nos habla de uno en especial que influyó en ella, no con todos la unió el amor, el deseo, o la comida, pero si la admiración y el conocimiento.
La comida es un factor muy importante para Maria, inclusive se decepciona porque uno de ellos le da a comer pizza que ella rechaza, y al contrario hasta encuentra voluptuoso ver comer a uno de ellos, inclusive más allá del refinamiento, llega un momento que sufre una angustia y está se ve reflejada de forma estrecha en su relación con la comida, uno de ellos inclusive, la obliga a comer, y ella acepta, aunque después con lágrimas en los ojos le obliga a prometerle que nunca más la forzará a comer.
La historia es realmente adictiva, los personajes son maravillosos y María es una personalidad fuerte, aunque algunos pensamientos son ligados a la época que se escribió, al mismo tiempo son vigentes, rompedores y hasta cierto punto liberadores.
No te das cuenta que estas en una espiral hasta que llegas a lo profundo, a las tinieblas, porque en cada ser humano puede haber luz, mucha luz, pero siempre habrá un punto de oscuridad y a veces el truco es no fijar tus ojos mucho tiempo en ella.
A partir de aquí entramos a un mundo que parece plagado de conocimientos, de dialéctica, de existencialismo, pero también de sentimientos, de pasiones, de amor.
La protagonista es Maria pero también es Eme, M Lune, Teresa, todos son nombres otorgados por hombres que se vuelven trascendentales en su vida, en su búsqueda, en sus dudas, en su felicidad, en su soledad y hasta en su relación con la comida.
Maria viene de un pueblo pequeño, es holandesa, de niña fue católica pero cuando tenía 14 años se encontró con un libro de Sartre y fue el primero que le sembró la duda, que le hizo darse cuenta de que la existencia no es algo cierto o inmutable, pero lo más aterrador es que le hizo caer en cuenta que su vida y todo lo que mayormente ocurriera en ella sería responsabilidad de ella. Ahí, Dios empezó a perder peso y a empequeñecerse ante sus ojos.
Siendo una joven se da cuenta que los hombres mayores tienen un magnetismo que le atrae, y el primero que conoce no la defrauda, le enseña escritores, la invita a comer cosas que nunca había probado y hasta la obliga a plantearse la posibilidad de ir a la universidad.
Sobre la juventud dice:
“La juventud está llena de espejismos. Cuando eres joven la vida parece un animal manso tendido a tus pies que con solo una pequeña caricia te permanece eternamente fiel.�
Ya en la universidad empieza a surgir su deseo de escribir ficción , estudiando filosofía, se encuentra en una bifurcación, existe un punto realmente de encuentro entre una y otra cosa, no es una gran contradicción piensa, querer escribir ficción e incluir la filosofía en ella, no es una forma de traicionarse, de rebajarse ante la ensoñación y la imaginación que no permiten a la humanidad razonar y comprender que la filosofía es trascendental en la comprensión de nuestro ser.
Sabe que tiene talento pero no tiene el convencimiento, y expresa:
“Ante el talento debes situarte igual que te sitúas frente a la vida, porque un buen día acaban coincidiendo los dos; tu vida se hace la expresión de tu talento, y eso es tu talento para vivir. El talento que nunca pasa de promesa ficticia se convierte en tu muerte, de eso estoy convencida. Subsistirá en tu interior, lamentándose entre blasfemias de cómo habría podido ser la vida en un momento dado, de cómo debería haber sido. Aquello que debería haberte alzado hasta la belleza de una vida plena, hasta su excepcionalidad, a la larga te arrastra hasta la muerte, la gran igualadora.�
A partir de ello Maria va buscando modelos, arquetipos, tanto en filósofos como Platón, Aristóteles, Foucault, Derrida; así también en hombres, en cada capítulo nos habla de uno en especial que influyó en ella, no con todos la unió el amor, el deseo, o la comida, pero si la admiración y el conocimiento.
La comida es un factor muy importante para Maria, inclusive se decepciona porque uno de ellos le da a comer pizza que ella rechaza, y al contrario hasta encuentra voluptuoso ver comer a uno de ellos, inclusive más allá del refinamiento, llega un momento que sufre una angustia y está se ve reflejada de forma estrecha en su relación con la comida, uno de ellos inclusive, la obliga a comer, y ella acepta, aunque después con lágrimas en los ojos le obliga a prometerle que nunca más la forzará a comer.
La historia es realmente adictiva, los personajes son maravillosos y María es una personalidad fuerte, aunque algunos pensamientos son ligados a la época que se escribió, al mismo tiempo son vigentes, rompedores y hasta cierto punto liberadores.
No te das cuenta que estas en una espiral hasta que llegas a lo profundo, a las tinieblas, porque en cada ser humano puede haber luz, mucha luz, pero siempre habrá un punto de oscuridad y a veces el truco es no fijar tus ojos mucho tiempo en ella.
January 3, 2025
In 1991 debuteerde Connie Palmen met haar roman ‘De wetten�. De hoofdpersoon en ik- Figuur Marie de Niet lijkt sterk op de schrijfster. Geboren in 1955 in een katholiek Limburgs dorp en filosofie gaan studeren in Amsterdam, met de ambitie om schrijfster te worden. Ze wilde zich inleven in de wereld van mannen, in hun huid kruipen, leren van hun kennis. Ze gaat relaties aan met een astroloog, een epilepticus, een filosoof, een priester, een fysicus, een kunstenaar en tenslotte een psychiater. Die relaties zijn vooral op het geestelijke gericht, maar soms ook lichamelijk. Het is een vorm van overgave die berust op fascinatie. De verhalen over de mannen staan niet alleen naast elkaar maar gaan ook een verbinding met elkaar aan. Het is als een choreografie waarbij de dansers ook op elkaar inspelen, door ontmoetingen en samenspel. Dit geeft de roman dynamiek en maakt het verhaal boeiend. Het maakt aannemelijk dat ze zich als vrouw het domein van mannen eigen wilde makken om zich te richten op creatief schrijven, hoewel het idee dat vrouwen zich meer op het krijgen van kinderen concentreren dan zich op de wereld richten inmiddels wat ouderwets en achterhaald is. Het kan immers beide, maar vermoedelijk paste dit minder in de traditionele katholieke opvoeding van Connie Palmen. Het boek is levendig geschreven.
April 5, 2020
Uch, sorry Connie. Dit was echt niet mijn ding. Al dat zweverig, filosofisch gedoe kon ik missen als kiespijn tijdens deze nu al zo vreemde tijden. Daarbij vond ik het maar een slap verhaal. Een jonge vrouw die enkel kennis denkt op te doen bij oudere & zogezegd wijzere mannen? Nope, mijn feministische hart zei nee! Aan het einde werd het seksisme enigszins ontkracht door te beweren dat mannen de wetten bepalen door op allerhande manieren kennis te hebben vergaard, maar dat ze zichzelf niet écht kennen. Vond ik ook maar een beetje slap. Niets voor mij. Misschien wel voor jou!
September 21, 2018
I found Connie Palmen's novel "The Laws" to be rather boring.
I know from the book jacket that our narrator Marie is on a journey of self-discovery by learning more about herself through a series of men she meets. The men are fairly dull people that she generally doesn't like all that much, but she continues to see them anyway. I never really figured out what she was learning about herself -- other than the fact she associates with boring men.
I know from the book jacket that our narrator Marie is on a journey of self-discovery by learning more about herself through a series of men she meets. The men are fairly dull people that she generally doesn't like all that much, but she continues to see them anyway. I never really figured out what she was learning about herself -- other than the fact she associates with boring men.
October 10, 2017
Omdat mijn dochter (ja, ze bestaan, lezers in de volgende generatie) De wetten had gelezen en er enthousiast over was, heb ik het herlezen. En met veel genoegen, kan ik zeggen. Het is een prikkelende, intelligente en goed geconstrueerde roman. Eens te meer als je bedenkt dat het om een debuut gaat. Terecht, ook in retrospectief, dat dit debuut destijds zo’n eclatant succes was.
De zeven mannen (astroloog, epilepticus, filosoof, priester, fysicus, kunstenaar, psychiater) bij wie de hoofdpersoon, Marie Deniet, kennis probeert op te doen over ‘de wetten� geven even zovele perspectieven op hoe je naar het leven kunt kijken. Waarbij het erom gaat dat je voor jezelf je eigen perspectief ontwikkelt, en niet je oren laat hangen naar de conventies. Je zou De wetten kunnen lezen als een pleidooi om zelf na te denken, niet blind het denken van anderen te volgen, en zo te worden wie je bent. Deze interpretatie is er ook maar eentje, en zeker niet volledig of als enige juist. Maar gelukkig geeft Palmen zelf ruimte daarvoor, als ze haar hoofdpersoon de volgende woorden laat spreken:
‘Betekenis is iets dat je uit handen moet geven. Je kunt er niet bij blijven staan en zeggen: dit beteken ik, Lucas Asbeek (de kunstenaar), en de dingen die ik maak betekenen dit en dat, niets anders. Je moet het overgeven, afwezig durven zijn als kunstenaar.�
Als ik deze tekst schrijf, is er net in de media enige ophef geweest over het boekje ‘Voorlichting loopt met u mee tot het ravijn� van het voormalige VVD-kamerlid Ybeltje Berckmoes. Afgaande op de berichtgeving erover (het boekje zelf heb ik niet gelezen), wordt in de politiek de eigen mening volledig ondergeschikt gemaakt aan het partijbelang, wat angstvallig wordt bewaakt door de afdeling Voorlichting. Het ik van politici is geen eigen ik, maar het ik van de voorlichting. Deze wereld staat diametraal tegenover die van Marie Deniet in De wetten.
Op een zeker moment staat Marie Deniet tegenover een kunstwerk van Lucas Asbeek (die dus de kunstenaar is in deze roman) en ziet ze op de sjerp van een van de afgebeelde cherubijnen de tekst staan: ‘Openbaar u nu toch eens�. Binnen de kaders van de roman kan dit worden opgevat als een oproep aan de hoofdpersoon om nu eindelijk eens haar eerste boek te schrijven. In bredere zin zou je er een oproep aan ons allemaal in kunnen zien. Onderzoek ‘de wetten�, bepaal wat voor jou wel en niet van belang is, of er een god is of niet, kies je eigen, onafhankelijke positie en openbaar jezelf. Zo krijgt de afgrijselijke modekreet ‘authentiek zijn� een andere lading. In elk geval zou ik tegen de heren en dames politici willen zeggen: ‘Openbaar u nu toch eens�.
Overigens, je zou er verder in kunnen gaan en denken: als er nieuws op ons afkomt, vraag je af of het echt zo is. Of is het fake nieuws? In deze tijd van social media, die in zekere zin de nieuwe ‘wetten� vormen, geen overbodige luxe.
Enfin. Het is een teken van de kracht van het literaire werk dat De wetten is, dat dergelijke bespiegelingen mogelijk zijn.
De zeven mannen (astroloog, epilepticus, filosoof, priester, fysicus, kunstenaar, psychiater) bij wie de hoofdpersoon, Marie Deniet, kennis probeert op te doen over ‘de wetten� geven even zovele perspectieven op hoe je naar het leven kunt kijken. Waarbij het erom gaat dat je voor jezelf je eigen perspectief ontwikkelt, en niet je oren laat hangen naar de conventies. Je zou De wetten kunnen lezen als een pleidooi om zelf na te denken, niet blind het denken van anderen te volgen, en zo te worden wie je bent. Deze interpretatie is er ook maar eentje, en zeker niet volledig of als enige juist. Maar gelukkig geeft Palmen zelf ruimte daarvoor, als ze haar hoofdpersoon de volgende woorden laat spreken:
‘Betekenis is iets dat je uit handen moet geven. Je kunt er niet bij blijven staan en zeggen: dit beteken ik, Lucas Asbeek (de kunstenaar), en de dingen die ik maak betekenen dit en dat, niets anders. Je moet het overgeven, afwezig durven zijn als kunstenaar.�
Als ik deze tekst schrijf, is er net in de media enige ophef geweest over het boekje ‘Voorlichting loopt met u mee tot het ravijn� van het voormalige VVD-kamerlid Ybeltje Berckmoes. Afgaande op de berichtgeving erover (het boekje zelf heb ik niet gelezen), wordt in de politiek de eigen mening volledig ondergeschikt gemaakt aan het partijbelang, wat angstvallig wordt bewaakt door de afdeling Voorlichting. Het ik van politici is geen eigen ik, maar het ik van de voorlichting. Deze wereld staat diametraal tegenover die van Marie Deniet in De wetten.
Op een zeker moment staat Marie Deniet tegenover een kunstwerk van Lucas Asbeek (die dus de kunstenaar is in deze roman) en ziet ze op de sjerp van een van de afgebeelde cherubijnen de tekst staan: ‘Openbaar u nu toch eens�. Binnen de kaders van de roman kan dit worden opgevat als een oproep aan de hoofdpersoon om nu eindelijk eens haar eerste boek te schrijven. In bredere zin zou je er een oproep aan ons allemaal in kunnen zien. Onderzoek ‘de wetten�, bepaal wat voor jou wel en niet van belang is, of er een god is of niet, kies je eigen, onafhankelijke positie en openbaar jezelf. Zo krijgt de afgrijselijke modekreet ‘authentiek zijn� een andere lading. In elk geval zou ik tegen de heren en dames politici willen zeggen: ‘Openbaar u nu toch eens�.
Overigens, je zou er verder in kunnen gaan en denken: als er nieuws op ons afkomt, vraag je af of het echt zo is. Of is het fake nieuws? In deze tijd van social media, die in zekere zin de nieuwe ‘wetten� vormen, geen overbodige luxe.
Enfin. Het is een teken van de kracht van het literaire werk dat De wetten is, dat dergelijke bespiegelingen mogelijk zijn.
Read
March 9, 2024omg waarom komt deze review hier te staan alsof ik hem net heb geschreven ik was net 18 guys i was trying to be smart
Ik vind sterren geven voor dit boek heel lastig. Hetgeen daar de grootste rol in speelt is dat ik niet weet of Palmen nou bewust zo seksistisch als ik weet niet wat doet, of niet. Zo ja vind ik dat goed werken en nog best wel sterk, zo niet dan vind ik het echt kut. De vorm verliest voor mij na een aantal hoofdstukken haar functie. Het laatste hoofdstuk werkt wel, maar ik vind het een beetje makkelijk om achteraf je boek te gaan uitleggen. Sowieso vind ik dat er af en toe teveel wordt uitgelegd. Er worden beelden neergezet die sterk zijn, maar door ze dan te herhalen of te versimpelen zodat iedereen ze zou kunnen snappen, verliezen ze hun kracht. Veel van de filosofische dingen die ze aankaart, voornamelijk met betrekking tot literatuur, vond ik wel interessant.
Mmm. 3 sterren? 2,5?
Ik vind sterren geven voor dit boek heel lastig. Hetgeen daar de grootste rol in speelt is dat ik niet weet of Palmen nou bewust zo seksistisch als ik weet niet wat doet, of niet. Zo ja vind ik dat goed werken en nog best wel sterk, zo niet dan vind ik het echt kut. De vorm verliest voor mij na een aantal hoofdstukken haar functie. Het laatste hoofdstuk werkt wel, maar ik vind het een beetje makkelijk om achteraf je boek te gaan uitleggen. Sowieso vind ik dat er af en toe teveel wordt uitgelegd. Er worden beelden neergezet die sterk zijn, maar door ze dan te herhalen of te versimpelen zodat iedereen ze zou kunnen snappen, verliezen ze hun kracht. Veel van de filosofische dingen die ze aankaart, voornamelijk met betrekking tot literatuur, vond ik wel interessant.
Mmm. 3 sterren? 2,5?
April 10, 2021
Bir çok şey anlatmaya çalışmış ama bilgisini duygularıyla birleştirememiş ; oldukça boş anlamsız dam üstünde saksağan dedirten bir tür. Bu kitabı aklı başında bir yazar daha iyi bir hale getirebilir mi bilmem yada şöyle bir bakıp çöpe de atabilir!
October 17, 2024
Whether you love or hate her, Dutch author Connie Palmen (1955) deserves some credit: more than three decades after its first publication, her debut novel The Laws continues to spark conversations. I must admit, I started with low expectations, as I was not eager for yet another Dutch psychological novel about sexuality. Fortunately, those expectations were off. Instead, Palmen offers a glimpse into a young woman’s search for� well, life, the universe, and everything, I suppose. Throughout seven chapters, she encounters seven men, each of whom shapes her in one way or another. Set in the 1980s, the term ‘mansplaining� had not yet emerged, but it seems to amuse the protagonist. In any case, it was a relief that they weren’t all lovers.
Recognition played a significant role in my appreciation of the novel. Any story depicting student life in Amsterdam � especially around the Oudemanhuispoort � sparks my imagination. I also value the author’s attempt to intertwine literature and philosophy. On the downside, I occasionally lost track of the narrative, unsure of where the author was headed. In the later chapters, the novel unfortunately takes on the character of ‘yet another psychological novel about sexuality�. All in all, I understand why so many people love this book, but I’m not among those who shower it with praise.
Recognition played a significant role in my appreciation of the novel. Any story depicting student life in Amsterdam � especially around the Oudemanhuispoort � sparks my imagination. I also value the author’s attempt to intertwine literature and philosophy. On the downside, I occasionally lost track of the narrative, unsure of where the author was headed. In the later chapters, the novel unfortunately takes on the character of ‘yet another psychological novel about sexuality�. All in all, I understand why so many people love this book, but I’m not among those who shower it with praise.
April 3, 2024
Connie, ik smeek je, wees mijn life coach. Wees alsjeblieft voor mij de man die mij mezelf beter laat begrijpen.
May 5, 2024
Mooi hoe dit boek voor mijn moeder toen ze jong was ook al veel betekende, en voor mij nu nog steeds enorm herkenbaar is. Connie Palmen is er in geslaagd een hyperpersoonlijk verhaal universeel te maken, of tenminste voor jonge vrouwen (ik ben oprecht benieuwd hoe mannen dit boek ervaren. Voelen ze zich aangevallen, gehoord, genegeerd?)
Vaak tegelijkertijd als het luisterboek gelezen die Connie zelf voorlas. Dat bracht mooi haar humor en tegelijkertijd melancholie naar boven. In het theaterstuk van ITA vond ik deze nuance minder goed voelbaar. Ook de opbouw van het boek sluit naadloos aan bij haar intentie. Het zijn stuk voor stuk wetten die mannen haar opleggen/aanreiken. En in het eindmonoloog de impact daarvan op haar bestaan duidelijk maakt.
Vaak tegelijkertijd als het luisterboek gelezen die Connie zelf voorlas. Dat bracht mooi haar humor en tegelijkertijd melancholie naar boven. In het theaterstuk van ITA vond ik deze nuance minder goed voelbaar. Ook de opbouw van het boek sluit naadloos aan bij haar intentie. Het zijn stuk voor stuk wetten die mannen haar opleggen/aanreiken. En in het eindmonoloog de impact daarvan op haar bestaan duidelijk maakt.
May 16, 2017
Schwer zu beschreiben, wie's mir mit/nach diesem Buch geht, in dem sich die junge Ich-Erzählerin von sieben Männern Wissen und Verstehen erhofft. Sie ist hochintelligent und suchend, ohne genau zu wissen, wonach. Die sieben unterschiedlichen Begegnungen nehmen jeweils ein Kapitel ein, der erste Mann ein Astrologe, der letzte ein Psychiater. Diese Marie Deniet war mir gleichzeitig fremd und auf eine bestimmte Weise vertraut. Obwohl sich viel um Philosophie dreht, hinterlässt bei mir das Buch mehr den Eindruck eines Gefühls, das ich nicht einordnen kann. Die Essenz der Suche der Ich-Erzählerin?
January 10, 2020
Ik heb een haat-liefdeverhouding met dit boek. In het begin moest ik erg aan de stem wennen (ik heb het luisterboek). Ook had ik veel moeite om me op het verhaal te concentreren en dat is bij dit boek wel nodig om de draad niet kwijt te raken. Dus ik heb verschillende stukken opnieuw beluisterd. Zo halverwege ging het verhaal me meer aanspreken en had ik ook minder moeite met concentreren. Het is een interessant en origineel verhaal, vandaar dat ik het drie sterren geef. Als het in het begin minder een worsteling was geweest, hadden het er vier kunnen zijn.
April 6, 2024
Best whack en zweverig, met wat interessante opmerkingen tussendoor. De ENIGE reden dat ik het heb volgehouden is omdat ik het toneelstuk bij ITA heb gezien en dus soort van wist waar het over ging maar eerlijk gezegd weet ik na het lezen van het boek even weinig over de bedoeling van dit verhaal als na het zien van het toneelstuk.
March 26, 2024
Dit was de tweede keer en ik denk dat ik het nog veel vaker zal gaan lezen. Het raakte me opnieuw. Zoveel zinnen en passages waar ik dan even moet pauzeren, zuchten, soms nadenken en dan na even, weer door kan met lezen.
September 26, 2007
this is one of the best books ever. it used to be my bible, i learned so much from it.
it's full of amazing quotes.
it's full of amazing quotes.
August 28, 2021
Had dertig jaar later zo bij Das Mag uitgegeven kunnen worden.
January 28, 2022
after 6 years of studying at the uva i finally understand where philosophy girl archetype came from. anyways i hated this
January 28, 2022
Heerlijk dat ik dit debuut van Connie Palmen eindelijk las. Zo goed. Ik heb ten onrechte gedacht dat het saaie literatuur zou zijn.
December 26, 2016
* Osnovni podaci:
Broj stranica: 192
Žanr: Psihološki roman
Nizozemska književnost
*O čemu se zapravo radi u ovom romanu?
1. Površno - ljubavni život protagonistice
2. Dublje - protagonističin odnos prema muškarcima i svijetu, preispitujući i tragajući za "vlastitim ja" navodi nas da preispitamo naš pogled na život
*Osobni osvt
Prije svega, ovo mi je trenutno najbolja knjiga koju sam ikad pročitala.
Kako sam već navela, roman govori o ženi koja susreće i razvija određene odnose sa sedmoricom muškaraca. Roman je podijeljen u sedam poglavlja, svako poglavlje jedan muškarac. To je prva zanimljivost ovog romana.
U romanu nema mnogo dijaloga, iako junakinja vodi razgovore sa sedmoricom muškaraca i ostalim likovima, veći dio romana čine njezina promišljanja - monolozi.
Jedan od glavnijih razloga zašto sam toliko očarana s romanom je što sam se gotovo u potpunosti prepoznala u junakinji romana, a s obzirom na to da ja ne vjerujem u slučajnosti, presretna sam i smatram da sam ga pročitala taman u pravom trenutku.
Ako ste osoba koja voli akciju, zaplete, intrigu i slično, onda ovaj roman nije za vas. Ovaj roman je za sve one koji vole preispitivati ono što su pročitali, razmišljati, vraćati se na pročitane rečenice samo kako bi ih što bolje shvatili i promisli o njima.
Karakterizacija likova je savršena, lako se možete poistovijetiti s likovima. Možete si ih dočarati kao stvarne osobe, možete ih prepoznati u sebi, u ljudima koje poznajete.
Ovo je moj žanr, ovo je vrsta romana koji ja preferiram, ali ovaj roman je nadmašio svoj žanr. Sigurna sam da ću još dugo razmišljati o njemu, o citatima koje sam izdvojila i o određenim teorijama junakinje.
Završetak romana mi je također savršen. Idealno i smisleno zaokružena cijelina čitave priče.
*Za kraj nekoliko citata
„Jednostavno ne mogu podnijeti ako stvari ne teku onako kako sam sebi zamislila.
To je kao da silaziš niz stube i zabuniš se u njihovom broju, misliš da dolazi još jedna stuba, i ta misao se nalazi u tvojim nožnim mišićima. A već si stigao dolje. Stopalo ti sa praskom završi na istom mjestu, silovit udarac, čime čitaa napetost mišića odjednom postaje nepotrebna i smiješna. To je isto takav osjećaj. Od toga podivljam.�
„Pisanje započinje zaustavljanjem svakog drugog pokreta, mirnim sjeenjem, ostajanjem kod kuće.�
�'Što još tražite da biste morali opravdati svoju odluku u korist pisanja?'
'Ono što ne poznajem', odgovorila sam, ljubav.'�
Broj stranica: 192
Žanr: Psihološki roman
Nizozemska književnost
*O čemu se zapravo radi u ovom romanu?
1. Površno - ljubavni život protagonistice
2. Dublje - protagonističin odnos prema muškarcima i svijetu, preispitujući i tragajući za "vlastitim ja" navodi nas da preispitamo naš pogled na život
*Osobni osvt
Prije svega, ovo mi je trenutno najbolja knjiga koju sam ikad pročitala.
Kako sam već navela, roman govori o ženi koja susreće i razvija određene odnose sa sedmoricom muškaraca. Roman je podijeljen u sedam poglavlja, svako poglavlje jedan muškarac. To je prva zanimljivost ovog romana.
U romanu nema mnogo dijaloga, iako junakinja vodi razgovore sa sedmoricom muškaraca i ostalim likovima, veći dio romana čine njezina promišljanja - monolozi.
Jedan od glavnijih razloga zašto sam toliko očarana s romanom je što sam se gotovo u potpunosti prepoznala u junakinji romana, a s obzirom na to da ja ne vjerujem u slučajnosti, presretna sam i smatram da sam ga pročitala taman u pravom trenutku.
Ako ste osoba koja voli akciju, zaplete, intrigu i slično, onda ovaj roman nije za vas. Ovaj roman je za sve one koji vole preispitivati ono što su pročitali, razmišljati, vraćati se na pročitane rečenice samo kako bi ih što bolje shvatili i promisli o njima.
Karakterizacija likova je savršena, lako se možete poistovijetiti s likovima. Možete si ih dočarati kao stvarne osobe, možete ih prepoznati u sebi, u ljudima koje poznajete.
Ovo je moj žanr, ovo je vrsta romana koji ja preferiram, ali ovaj roman je nadmašio svoj žanr. Sigurna sam da ću još dugo razmišljati o njemu, o citatima koje sam izdvojila i o određenim teorijama junakinje.
Završetak romana mi je također savršen. Idealno i smisleno zaokružena cijelina čitave priče.
*Za kraj nekoliko citata
„Jednostavno ne mogu podnijeti ako stvari ne teku onako kako sam sebi zamislila.
To je kao da silaziš niz stube i zabuniš se u njihovom broju, misliš da dolazi još jedna stuba, i ta misao se nalazi u tvojim nožnim mišićima. A već si stigao dolje. Stopalo ti sa praskom završi na istom mjestu, silovit udarac, čime čitaa napetost mišića odjednom postaje nepotrebna i smiješna. To je isto takav osjećaj. Od toga podivljam.�
„Pisanje započinje zaustavljanjem svakog drugog pokreta, mirnim sjeenjem, ostajanjem kod kuće.�
�'Što još tražite da biste morali opravdati svoju odluku u korist pisanja?'
'Ono što ne poznajem', odgovorila sam, ljubav.'�
October 1, 2017
Misschien komt het doordat ik van tevoren had gedacht het echt met hele erge tegenzin te lezen, maar uiteindelijk viel het wel mee. Sommige zinnen vond ik prachtig, maar de meeste niet. Sommige personages spraken me aan, maar de meeste niet. Sommige beweringen vond ik treffend, maar de meeste niet. Sommige gebeurtenissen vond ik wel geloofwaardig, maar de meeste niet.
Mijn innerlijke feminist is wel regelmatig ineengekrompen tijdens het lezen. Connie heeft in ieder geval heel erg duidelijk gemaakt dat ze filosofie heeft gestudeerd.
Maar goed, ik twijfel of ik het gewoon 'niet heel slecht' vond of dat het gewoon beter dan mijn uitermate slechte verwachting was. Enkele prachtige zinnen wisselden al snel af met passages waarbij ik dacht 'waaaaaaat is deze onzin'. Maar achteraf zijn toch wel een paar zinnen blijven hangen en weet ik niet zo goed wat ik moet denken. Daarom hou ik het op een veilige 2.5*
UPDATE: bij nader inzien is dit boek beter dan ik dacht. Ik snap nu pas de symboliek, alle verwijzingen en de briljantheid waarmee het aan elkaar geweven is. Hier is echt beter over nagedacht dan op het eerste gezicht lijkt. Zoek vooral de symboliek op, denk er over na, en lees het boek opnieuw met andere ogen. Hoerenengel. (Dat laatste was geen belediging maar een hint in de richting waarvan je moet zoeken)
Mijn innerlijke feminist is wel regelmatig ineengekrompen tijdens het lezen. Connie heeft in ieder geval heel erg duidelijk gemaakt dat ze filosofie heeft gestudeerd.
Maar goed, ik twijfel of ik het gewoon 'niet heel slecht' vond of dat het gewoon beter dan mijn uitermate slechte verwachting was. Enkele prachtige zinnen wisselden al snel af met passages waarbij ik dacht 'waaaaaaat is deze onzin'. Maar achteraf zijn toch wel een paar zinnen blijven hangen en weet ik niet zo goed wat ik moet denken. Daarom hou ik het op een veilige 2.5*
UPDATE: bij nader inzien is dit boek beter dan ik dacht. Ik snap nu pas de symboliek, alle verwijzingen en de briljantheid waarmee het aan elkaar geweven is. Hier is echt beter over nagedacht dan op het eerste gezicht lijkt. Zoek vooral de symboliek op, denk er over na, en lees het boek opnieuw met andere ogen. Hoerenengel. (Dat laatste was geen belediging maar een hint in de richting waarvan je moet zoeken)
December 29, 2020
"Het wezen van de dingen bestaat niet, (...) niet zonder ons in elk geval. Wat wij ervan maken dat zal het zijn, niets anders. (...) Stel dat het de mensen vergaat zoals het de dingen vergaat, dat de mensen op zichzelf ook niets zijn, maar dan ook helemaal niets. Dan zijn de mensen onderling net zo afhankelijk van elkaar als de dingen het van ons zijn, dan kunnen wij zelf alleen zijn wat een ander van ons maakt. Dan kunnen wij alleen iets betekenen wanneer anderen de bereidheid hebben, de liefde, om ons betekenis te geven in hun verhaal."
De hoofdpersoon in deze roman ontmoet zeven mannen die "de wetten" maken, overtuigingen van hoe de wereld in elkaar zit, en daarmee de wereld lezen. Maar ze hebben niet in de gaten dat dit ook maar een manier is om het hoofd boven water te houden. Wetten zijn onpersoonlijk en gelden voor iedereen; de mannen hebben deze wetten nodig om een verbinding te leggen tussen hun persoonlijk leven en de (buiten)wereld en om zo betekenis te geven aan hun leven.
De hoofdpersoon zelf wordt uiteindelijk schrijfster: de ultieme vorm van "het zal zijn wat ik ervan maak". De afzondering is voor haar de enige positie van waaruit ze het leven meent te kunnen bevrijden van de betekenisloosheid. Verhalen zijn er niet voor bedoeld om te kloppen met de werkelijkheid, maar om te boeien. Dat laatste is met 'De wetten' goed gelukt.
De hoofdpersoon in deze roman ontmoet zeven mannen die "de wetten" maken, overtuigingen van hoe de wereld in elkaar zit, en daarmee de wereld lezen. Maar ze hebben niet in de gaten dat dit ook maar een manier is om het hoofd boven water te houden. Wetten zijn onpersoonlijk en gelden voor iedereen; de mannen hebben deze wetten nodig om een verbinding te leggen tussen hun persoonlijk leven en de (buiten)wereld en om zo betekenis te geven aan hun leven.
De hoofdpersoon zelf wordt uiteindelijk schrijfster: de ultieme vorm van "het zal zijn wat ik ervan maak". De afzondering is voor haar de enige positie van waaruit ze het leven meent te kunnen bevrijden van de betekenisloosheid. Verhalen zijn er niet voor bedoeld om te kloppen met de werkelijkheid, maar om te boeien. Dat laatste is met 'De wetten' goed gelukt.
July 26, 2024
? Ik heb dit boek ooit voor heel weinig geld gekocht bij de opheffing van een bibliotheekfiliaal, dus Bibliotheek Seghwaert staat er nog gewoon binnenin. Ik heb het boek eerder gelezen, maar het maakte toen geen indruk, waarschijnlijk was ik te druk met andere dingen op dat moment.
🤔 Ik vond het boek heel boeiend van begin tot eind. Interessant om te lezen hoe de hoofdpersoon Marie zich verhoudt tot verschillende personen, van een astroloog tot een priester en natuurlijk filosofen omdat ze daarin afstudeert. De filosofische one-liners en paradoxen passen prima in het verhaal...en ze stoorden me niet: ik was van te voren een beetje bevreesd dat er (te) veel (cryptische) verwijzingen in zouden zitten naar bekende filosofen, maar het boek blijft heel leesbaar en dus boeien tot de afsluitende monoloog bij de psychiater.
=> ik weet nog niet of ik ga lezen of toch nog een ander boek van deze auteur..
MW 23/7/22
🤔 Ik vond het boek heel boeiend van begin tot eind. Interessant om te lezen hoe de hoofdpersoon Marie zich verhoudt tot verschillende personen, van een astroloog tot een priester en natuurlijk filosofen omdat ze daarin afstudeert. De filosofische one-liners en paradoxen passen prima in het verhaal...en ze stoorden me niet: ik was van te voren een beetje bevreesd dat er (te) veel (cryptische) verwijzingen in zouden zitten naar bekende filosofen, maar het boek blijft heel leesbaar en dus boeien tot de afsluitende monoloog bij de psychiater.
=> ik weet nog niet of ik ga lezen of toch nog een ander boek van deze auteur..
MW 23/7/22
Displaying 1 - 30 of 462 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.