What do you think?
Rate this book
Guardians of Time #3
The Key
In the thrilling, final installment of the Guardians of Time trilogy, tentative guard members Matt and Rochelle have emerged as crucial players in fulfilling the prophecy of the Named. Matt has learned that he is the son of an immortal, while Rochelle is struggling with her newfound powers and her fear that the group doesn't trust her. In fact, their leader is certain that someone in the close-knit circle is a traitor-but who? As suspicions mount, friction threatens to tear apart the Guard. Will the members of the Named be able to overcome their fears and unite the Guardians of Time in their last stand against evil and chaos?
416 pages, Paperback
First published February 7, 2005
54 people are currently reading
2,492 people want to read
About the author
Marianne Curley
23books1,236followersI loved reading from a young age and scoured my school libraries during my younger years, but I never thought I would become a writer. It was not until my mid-thirties, while teaching office studies and computers to adults at the Coffs Harbour Education Campus that I began to think seriously about writing. I took several courses and experimented with different styles and genres. With two teenage daughters at the time I fell into writing young adult paranormal and have never looked back.
My first four novels, Old Magic, The Named, The Dark and The Key, were published by Bloomsbury Publishing in Australia, the UK, and the USA, with translations into more than a dozen foreign languages.
In 2004, just as The Key was being prepared for printing, I was diagnosed with an aggressive form of bone marrow cancer called Myelofibrosis. With only a short time to live, I was given a stem-cell bone marrow transplant using my sister’s stem cells, which saved my life. I have now been cancer free for seventeen years and have written a new trilogy called The Avena Series. Hidden, Broken and Fearless were published in 2013, 2014 and 2015.
In March 2018, I was finally able to publish the long-awaited fourth book to the Guardians of Time Series, called The Shadow. To unite the series, I brought out a new edition of the entire series with matching new fantasy covers tying the four books together.
I am presently working on a YA paranormal/time travel story, and a contemporary novel based on real events.
Website:
Email: [email protected]
Facebook:
Facebook Author:
Insta: @marianne_curley
My first four novels, Old Magic, The Named, The Dark and The Key, were published by Bloomsbury Publishing in Australia, the UK, and the USA, with translations into more than a dozen foreign languages.
In 2004, just as The Key was being prepared for printing, I was diagnosed with an aggressive form of bone marrow cancer called Myelofibrosis. With only a short time to live, I was given a stem-cell bone marrow transplant using my sister’s stem cells, which saved my life. I have now been cancer free for seventeen years and have written a new trilogy called The Avena Series. Hidden, Broken and Fearless were published in 2013, 2014 and 2015.
In March 2018, I was finally able to publish the long-awaited fourth book to the Guardians of Time Series, called The Shadow. To unite the series, I brought out a new edition of the entire series with matching new fantasy covers tying the four books together.
I am presently working on a YA paranormal/time travel story, and a contemporary novel based on real events.
Website:
Email: [email protected]
Facebook:
Facebook Author:
Insta: @marianne_curley
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 232 reviews
April 13, 2009
Okay, so based on the ending, I'd love to give this book one star, because I can't possibly think of a worse ending. Firt of all, I didn't really like getting Matt and Rochelle's perspectives...Ethan and Isabel's and even Arkarians POV's were much more interesting. I also felt like Isabel and Ethan's parts in this last book were too small, and Matt's transition from a clueless no one to the leader who knew everything and had every power in the world..was way over the top.
The story in itself was entertaining and full of action, but I despise this book with all my heart because of the ending.
Ethan is my absolute favorite character, and he is the only one without a happy ending. Isabel and Arkarian will be together forever. Matt and Neriah will be together forever. Ethan will die alone. How is that not disgusting? After all he'd been through, it just isn't right for it to have worked out like that for him. Rochelle dying--no, not working for me.
On top of that, the ending was so abrupt, it was if there WAS no ending, and Curley just randomly stopped writing. There was no closure whatsoever, and I am appalled that a trilogy could possibly end like this--without an ending, and with the most most amazing of characters--Ethan--in a suicidal stupor? Really? THERE WAS NO ENDING!!
The story in itself was entertaining and full of action, but I despise this book with all my heart because of the ending.
Ethan is my absolute favorite character, and he is the only one without a happy ending. Isabel and Arkarian will be together forever. Matt and Neriah will be together forever. Ethan will die alone. How is that not disgusting? After all he'd been through, it just isn't right for it to have worked out like that for him. Rochelle dying--no, not working for me.
On top of that, the ending was so abrupt, it was if there WAS no ending, and Curley just randomly stopped writing. There was no closure whatsoever, and I am appalled that a trilogy could possibly end like this--without an ending, and with the most most amazing of characters--Ethan--in a suicidal stupor? Really? THERE WAS NO ENDING!!
March 22, 2011
I have never hated a final book in a series as much as I hated this one. I was truly loving this light, romantic, and adventurous, multi-award winning fantasy trilogy. Finally I was onto book three, the last one. It was heartwrenching, main characters die all over the place, the romance is piling up, the blood is every-freakin'-where...it's beyond fabulous! It is soap opera galore, you have no clue what is going to happen next. You have hunches but damnit if the book doesn't stab you in the ass and throw the complete opposite of what you suspected in your face. Love it.
And then the ending. Now I won't give anything away but....wow. I flipped the page to see if there was more but the next page was simply the author's acknowledgements.
I kid you not that I really and truly thought that there were pages missing. I located another copy of the book from another library to see if that honestly was the ending. Turns out it was. The author stopped. Her mind went on 'empty' and she suddenly decided to just say 'fuck it!' and not actually complete the novel. This is the excuse I am saying to myself because I am so dismally unhappy. I start looking up reviews for this final book in the trilogy to see what others think because this ending is so obviously flawed that I cannot be the only one to think this. I am not truly satisfied until I see what others think.
Many love the final installment, they rave about it. Clearly they are off their rockers and their taste is flawed so I dismiss them. But there are so many that enjoyed this book. I am now deeply perplexed. Praise the sexy lord I found people that were on the same page as me.
The ending truly does suck. An extra chapter. That's all it needed.
It ruined everything else that happened in the book. Left me completely unsatisfied.
And then the ending. Now I won't give anything away but....wow. I flipped the page to see if there was more but the next page was simply the author's acknowledgements.
I kid you not that I really and truly thought that there were pages missing. I located another copy of the book from another library to see if that honestly was the ending. Turns out it was. The author stopped. Her mind went on 'empty' and she suddenly decided to just say 'fuck it!' and not actually complete the novel. This is the excuse I am saying to myself because I am so dismally unhappy. I start looking up reviews for this final book in the trilogy to see what others think because this ending is so obviously flawed that I cannot be the only one to think this. I am not truly satisfied until I see what others think.
Many love the final installment, they rave about it. Clearly they are off their rockers and their taste is flawed so I dismiss them. But there are so many that enjoyed this book. I am now deeply perplexed. Praise the sexy lord I found people that were on the same page as me.
The ending truly does suck. An extra chapter. That's all it needed.
It ruined everything else that happened in the book. Left me completely unsatisfied.
February 22, 2009
I enjoyed reading the series. Although I felt there was some sadness assosiated in the end and even though in every book there was a different POV (and it might be confusing sometimes because u need to remind yourself who is talking and thinking right now) you got to know every character (well at least 5) pretty close.
I had a bitter taste regarding Ethan after finishing the books. He was this sweet boy, who was suffering his hole life from the effects of what happened to his family, especially to his sister. And despite all this he had such strenght and confidence at what he was doing. His loyalty to the guard never seemed to fade no matter what.
Sadly I felt his character kinda got lost in "The key" I didn't mind reading from Matts and Rochelles POV but I would have loved to lern more about Ethan. It was such a cruel ending for him finding and loosing Rochelle at the same time. Also he was the only one left (except Dillon) not having the gift beeing immortal
I had a bitter taste regarding Ethan after finishing the books. He was this sweet boy, who was suffering his hole life from the effects of what happened to his family, especially to his sister. And despite all this he had such strenght and confidence at what he was doing. His loyalty to the guard never seemed to fade no matter what.
Sadly I felt his character kinda got lost in "The key" I didn't mind reading from Matts and Rochelles POV but I would have loved to lern more about Ethan. It was such a cruel ending for him finding and loosing Rochelle at the same time. Also he was the only one left (except Dillon) not having the gift beeing immortal
This entire review has been hidden because of spoilers.
May 28, 2018
God even after all this time, the ending always destroys my soul.
You would think, having read it a dozen times and being well aware of what's coming, I would be prepared. But no. No, no. The pain is real.
Imagine my sheer f**kng delight that after ten years there is a book four. Yes, I'm sure it will break my heart to start but maybe, just maybe, it will put it back together again!
*Zooms away*
You would think, having read it a dozen times and being well aware of what's coming, I would be prepared. But no. No, no. The pain is real.
Imagine my sheer f**kng delight that after ten years there is a book four. Yes, I'm sure it will break my heart to start but maybe, just maybe, it will put it back together again!
*Zooms away*
September 7, 2015
AVISO: HAY SPOILERS DE TODA LA TRILOGÍA.
Sin duda alguna, este ha sido el peor final de saga que he leído en lo que va de año. A medida que leía, todo era una sucesión de "WTF???" que a veces me dejaban a cuadros, otras veces confusa, pero, sobre todo, terminaban provocando que me carcajeara por la cantidad de cosas sin sentido y al azar que pasan en este libro. Es que es todo tan by the face...
Sé que muchísima gente adora esta saga, y a mí hasta ahora me estaba gustando, pero creo que debería haberla leído con doce, trece, quizá catorce o quince años para que me hubiera encandilado tanto. Creo que, precisamente, fue más o menos con esa edad cuando leí El círculo de fuego (Old magic), de la misma autora, que sí que me encantó y que me sigue encantando hoy día, pero me temo que no puedo decir lo mismo de la trilogía Los Guardianes del Tiempo. Y voy a explicar por qué, aunque lo haré con spoilers de la saga entera, y lo aviso desde ya para que no haya ningún tipo de confusión.
Para empezar, algo que me ha fallado muchísimo es el modo en que están narrados los tres libros. Es que, a ver, primero tenemos de personajes principales a Ethan e Isabel, que son los que narran la acción, pero en el segundo libro, Ethan le pasa el relevo a Arkarian, el cual, sin embargo, tampoco es que tenga demasiado que contar debido a lo que le pasa, a él en concreto, en el segundo libro. Pero lo del tercero ya es que me parece casi de cachondeo: de repente, Matt, el hermano sobreprotector de Isabel, el que nunca había dado muestras de tener poderes, se convierte no sólo en el narrador masculino del último libro, sino en el hijo de un Inmortal, uno al que, por cierto, la autora se sacó del mangote, pero hablaré de eso más adelante. Porque lo de la narradora femenina es que también tiene tela: es ni más ni menos que Rochelle, alguien a quien apenas hemos conocido nada más que por encima desde el primer libro. La autora los elige a ellos igual que podría haber elegido, yo qué sé, al señor Carter, a Jimmy o incluso a Dillon, el pesao que no hacía sino caerme peor cada vez que aparecía en escena. Es que no le encuentro lógica al que en cada libro cambie de narradores. ¡No tiene sentido! Es totalmente random.
Igual que me pareció totalmente random lo del padre de Matt. En el segundo libro ya descubrimos que sólo es hermano de Isabel por parte de madre, pero lo que sí que fue un WTF en toda regla fue el que, de repente, resultara que Lorian y Lathenia, los dioses que encarnan el bien y el mal respectivamente, tuvieran otro hermano que, supuestamente, murió, pero que, en realidad, está escondido en vete a saber dónde, alguna especie de universo paralelo al que mandan a Matt para que sus poderes aparezcan de una vez. Y, encima, pretenden hacerme creer que, en unos pocos capítulos, justo después de haber conocido a su padre y sin ser capaz apenas de mantener la concentración, de repente Matt ya sea todo un experto, el más poderoso de los Elegidos, el líder, el que puede hacer prácticamente cualquier cosa que se le antoje. Y todo porque Dartemis, el hermano de Lorian y Lathenia, sigue vivo y a salvo en un recóndito rincón del universo al que la Diosa del Caos (Lathenia) no tiene acceso. Ven-ga-ya. Es que no, a ver, no me puedo creer algo así. El cambio de Matt es que es repentino, y lo de Dartemis bien podría considerarse un Deus ex machina en toda regla.
Y Rochelle, bueno, la chica no me caía mal y desde luego comprendemos su actitud, su recelo, el que se sienta siempre apartada por eso de ser considerada una traidora... Y sus poderes molan, aunque he de decir que no paraba de recordarme a Elsa, la de Frozen, por eso de tener que llevar guantes todo el rato para no dañar sin querer a nadie con los poderes de sus manos. Eso sí: eso de que solamente le dolieran cuando los demás le preguntaban, pues tampoco es creíble. A ella es que jamás la oímos quejarse; solamente cuando alguien le pregunta directamente si le duelen, ella primero piensa: "Muchísimo, cada vez más", y luego responde que no. Cosa que me parece bastante tonta teniendo en cuenta que ahí todo el mundo puede leer los pensamientos de los demás (a excepción de unos cuantos de los Elegidos). Algo muy cansino, by the way.
Lo que no me cuadró de Rochelle fue que no se supiera nada de dónde vive ni nada. Vemos dónde vive Neriah, la hija de Marduke; vemos dónde viven Matt e Isabel con Jimmy y la madre de los dos chicos; vemos dónde viven Ethan y Shaun, vemos dónde viven Arkarian y hasta los miembros del Tribunal... Pero no sabemos dónde vive Rochelle. Adónde va, ni con quién, cuando no se la requiere en la Guardia, o dónde duerme mientras su alma acude en una misión al pasado. En fin, solamente sabemos que tiene un padre violento que está en la cárcel, pero, que yo recuerde, jamás se indica si Rochelle vive sola, con su madre, con algún otro familiar... Nada.
Y, bueno, lo de su muerte es que ya fue el mayor WTF del mundo, junto con el final en sí del libro. Osea, la pobre chica se pasa la vida pasándolo mal, con un padre que le pegaba, con amigos que la daban de lado, luego la marginan en la Guardia porque todavía la consideran una traidora por haber estado a las órdenes de Marduke... Y, justo cuando parece que la pobrecita va a tener algo de felicidad, va Marduke y se la carga utilizando la flecha de Ethan. Es que, de verdad... yo es que no me lo creía. Es que me pareció todavía más random que todo el resto del libro, y mira que lo de después, el final en sí (Marduke convirtiéndose en piedra y, hala, ya no se sabe nada más de nada ni nadie), es de lo más cutre que hay, pero lo de Rochelle... Precisamente por eso de que la Profecía casi la señalaba a ella como uno de los Elegidos que moriría, pues tú llegas a pensar que la autora se guarda un as en la manga, que pasará algo, que se salvará, que Isabel la curará, o que directamente lo que Isabel vio no se cumplirá. Pero qué va. Es todo tal como te lo van diciendo a lo largo del libro, y tú dices: "¿Pa qué?" A ver, es que yo en estos casos me espero una vuelta de hoja, quizás algo que haga que todo cambie, no que todo se cumpla tal y como te lo van diciendo en todo el libro. Es casi como si la autora se spoileara a sí misma, y se pierde el elemento sorpresa. Aparte, eso de cortar la historia justo ahí, tras la muerte de Rochelle, con todos traumatizados, Ethan destrozado, Marduke convertido en piedra... pues me pareció como que faltaba algo. No sé, una manera precipitada y cutre de cerrar una historia, por otro lado, larga, enrevesada y a ratos confusa.
Oh, y no nos olvidemos de lo de que Marduke y Carter son hermanos. Eso ya es que me hizo carcajearme a mandíbula batiente XD Sobre todo cuando simplemente te lo dicen, que no te explican ni nada el que esos dos realmente puedan ser hermanos. ¿Cómo, a ver? Se supone que esos dos jamás se han visto y, sin embargo, ahí los tienes, hermanos y trabajando juntos al servicio de Lathenia. Pero la autora no se digna a explicar nada acerca de ellos, más allá de su parentesco. Es que casi me recordó a Once upon a time, donde todos son parientes de todos. Ya es que hasta me da la risa XD
Sobre el argumento en sí, lo cierto es que me gustaron mucho más los de los dos primeros libros. Los viajes al pasado, los Elegidos descubriendo sus poderes, la incursión al Inframundo... A ver, no es que me pareciera lo más novedoso y chachi del mundo mundial, pero eran unas buenas historias, me gustaban las tramas y subtramas, me encantó que Isabel fuera la narradora (un personaje con muchísima fuerza) y me encantó Ethan (por eso lamenté que se convirtiera en un mero secundario a partir del segundo libro). También me gustaba el misterio en torno a Arkarian, me intrigaba el potencial que parecía tener Matt, me sorprendía cada vez que se revelaba que tal o cual personaje también pertenecía a la Guardia... Y creo que es por eso precisamente por lo que este último libro me ha parecido, con perdón, una cagada monumental. Para mí, es como si la autora se hubiera cargado todo el trabajo y todo lo chachi que había en los dos primeros libros.
Esto se ve muy claramente con el tema del traidor. Todo el libro se lo pasan diciendo que si hay un traidor, que si es fulanito, que si es menganito... Le dan tantísimas vueltas y los personajes cambian de opinión tantísimas veces en apenas dos líneas, que es que parece que la autora quisiera sorprender, confundir al lector, pero no supiera cómo hacerlo. Matt, por ejemplo, sospecha de medio mundo, pero en cuanto dice: "Creo que él/ella es el traidor", viene otro, le rebate los argumentos y a las dos o tres líneas Matt está en plan: "Tiene razón, ¿pero cómo puedo haber pensado que él/ella sería el traidor?" Dos líneas, tres como mucho, ¿eh? No exagero. Demostrado. Dos malditas líneas son lo que Matt necesita para cambiar de opinión. Y tú, mientras, con cara de WTF.
(El traidor, por cierto, es el señor Carter, quien, como he dicho, resulta ser hermano de Marduke. No se sabe cómo, pero así es, así que Carter está de su lado.)
¿Y lo de la Atlántida? Ay, mamma mía... A ver, sé que esto es una historia de fantasía y tal, pero eso de que la autora venga y me diga que, en el año 9695 antes de Cristo, existiera una civilización con tecnología mucho, muchísimo más avanzada que la que tenemos en la actualidad, más de diez mil años después, es que eso sí que NO ME LO CREO. Coño, ¿cómo va a ser eso posible? Un poquito de lógica, seriedad y verosimilitud, por favor. POR FAVOR. Es que ni de coña. No. No me trago que hace más de diez siglos existiera una tecnología más avanzada que la nuestra. Que me dicen que va a existir en el futuro, dentro de diez siglos, pues sí, mira, me cuadra más. Pero ¿antes de Cristo? ¿Antes de Troya? ¿Antes del Imperio Romano e, incluso, casi a la par que el Imperio Egipcio? (Claro que esto último, depende, you know, los Imperios duraron muchos años y tal, pero you know what I mean.) Es que no, leches, QUE NO. De verdad que cuando llegué a esa parte estaba por tirar el libro por la puñetera ventana de la sarta de tonterías y cosas sin lógica alguna que estaba leyendo. Creo que ha sido la mayor patada a la Historia que he leído nunca. Y tampoco es que yo sea una experta en Historia ni muchísimo menos, pero, coño... Hay ciertas cosas que, es que, vaya telita...
En fin, creo que poco más me queda por comentar, y menos mal, porque a lo tonto me ha quedado una señora crítica la mar de larga xD Espero que los fans de esta trilogía entiendan mi punto de vista y mi opinión, porque, al fin y al cabo, esto no es más que lo que yo pienso de este libro, nada más. No pretendo con esto pisotear la opinión de nadie, ni hacerle cambiar de idea, ni que sea mi opinión la que se imponga; ni muchísimo menos. Tan sólo digo lo que yo pienso acerca de esta saga, y realmente me da pena que todo haya sido tan WTF, porque ya digo que los dos primeros libros me gustaron bastante (al menos mucho más que este último), y creo que muchos de los personajes son redondos e increíbles (en especial Ethan, Isabel y Rochelle, junto con Neriah, que me ha sorprendido para bien).
Pero una cosa es que yo quiera que algo me guste, y otra, que me guste de verdad.
Sin duda alguna, este ha sido el peor final de saga que he leído en lo que va de año. A medida que leía, todo era una sucesión de "WTF???" que a veces me dejaban a cuadros, otras veces confusa, pero, sobre todo, terminaban provocando que me carcajeara por la cantidad de cosas sin sentido y al azar que pasan en este libro. Es que es todo tan by the face...
Sé que muchísima gente adora esta saga, y a mí hasta ahora me estaba gustando, pero creo que debería haberla leído con doce, trece, quizá catorce o quince años para que me hubiera encandilado tanto. Creo que, precisamente, fue más o menos con esa edad cuando leí El círculo de fuego (Old magic), de la misma autora, que sí que me encantó y que me sigue encantando hoy día, pero me temo que no puedo decir lo mismo de la trilogía Los Guardianes del Tiempo. Y voy a explicar por qué, aunque lo haré con spoilers de la saga entera, y lo aviso desde ya para que no haya ningún tipo de confusión.
Para empezar, algo que me ha fallado muchísimo es el modo en que están narrados los tres libros. Es que, a ver, primero tenemos de personajes principales a Ethan e Isabel, que son los que narran la acción, pero en el segundo libro, Ethan le pasa el relevo a Arkarian, el cual, sin embargo, tampoco es que tenga demasiado que contar debido a lo que le pasa, a él en concreto, en el segundo libro. Pero lo del tercero ya es que me parece casi de cachondeo: de repente, Matt, el hermano sobreprotector de Isabel, el que nunca había dado muestras de tener poderes, se convierte no sólo en el narrador masculino del último libro, sino en el hijo de un Inmortal, uno al que, por cierto, la autora se sacó del mangote, pero hablaré de eso más adelante. Porque lo de la narradora femenina es que también tiene tela: es ni más ni menos que Rochelle, alguien a quien apenas hemos conocido nada más que por encima desde el primer libro. La autora los elige a ellos igual que podría haber elegido, yo qué sé, al señor Carter, a Jimmy o incluso a Dillon, el pesao que no hacía sino caerme peor cada vez que aparecía en escena. Es que no le encuentro lógica al que en cada libro cambie de narradores. ¡No tiene sentido! Es totalmente random.
Igual que me pareció totalmente random lo del padre de Matt. En el segundo libro ya descubrimos que sólo es hermano de Isabel por parte de madre, pero lo que sí que fue un WTF en toda regla fue el que, de repente, resultara que Lorian y Lathenia, los dioses que encarnan el bien y el mal respectivamente, tuvieran otro hermano que, supuestamente, murió, pero que, en realidad, está escondido en vete a saber dónde, alguna especie de universo paralelo al que mandan a Matt para que sus poderes aparezcan de una vez. Y, encima, pretenden hacerme creer que, en unos pocos capítulos, justo después de haber conocido a su padre y sin ser capaz apenas de mantener la concentración, de repente Matt ya sea todo un experto, el más poderoso de los Elegidos, el líder, el que puede hacer prácticamente cualquier cosa que se le antoje. Y todo porque Dartemis, el hermano de Lorian y Lathenia, sigue vivo y a salvo en un recóndito rincón del universo al que la Diosa del Caos (Lathenia) no tiene acceso. Ven-ga-ya. Es que no, a ver, no me puedo creer algo así. El cambio de Matt es que es repentino, y lo de Dartemis bien podría considerarse un Deus ex machina en toda regla.
Y Rochelle, bueno, la chica no me caía mal y desde luego comprendemos su actitud, su recelo, el que se sienta siempre apartada por eso de ser considerada una traidora... Y sus poderes molan, aunque he de decir que no paraba de recordarme a Elsa, la de Frozen, por eso de tener que llevar guantes todo el rato para no dañar sin querer a nadie con los poderes de sus manos. Eso sí: eso de que solamente le dolieran cuando los demás le preguntaban, pues tampoco es creíble. A ella es que jamás la oímos quejarse; solamente cuando alguien le pregunta directamente si le duelen, ella primero piensa: "Muchísimo, cada vez más", y luego responde que no. Cosa que me parece bastante tonta teniendo en cuenta que ahí todo el mundo puede leer los pensamientos de los demás (a excepción de unos cuantos de los Elegidos). Algo muy cansino, by the way.
Lo que no me cuadró de Rochelle fue que no se supiera nada de dónde vive ni nada. Vemos dónde vive Neriah, la hija de Marduke; vemos dónde viven Matt e Isabel con Jimmy y la madre de los dos chicos; vemos dónde viven Ethan y Shaun, vemos dónde viven Arkarian y hasta los miembros del Tribunal... Pero no sabemos dónde vive Rochelle. Adónde va, ni con quién, cuando no se la requiere en la Guardia, o dónde duerme mientras su alma acude en una misión al pasado. En fin, solamente sabemos que tiene un padre violento que está en la cárcel, pero, que yo recuerde, jamás se indica si Rochelle vive sola, con su madre, con algún otro familiar... Nada.
Y, bueno, lo de su muerte es que ya fue el mayor WTF del mundo, junto con el final en sí del libro. Osea, la pobre chica se pasa la vida pasándolo mal, con un padre que le pegaba, con amigos que la daban de lado, luego la marginan en la Guardia porque todavía la consideran una traidora por haber estado a las órdenes de Marduke... Y, justo cuando parece que la pobrecita va a tener algo de felicidad, va Marduke y se la carga utilizando la flecha de Ethan. Es que, de verdad... yo es que no me lo creía. Es que me pareció todavía más random que todo el resto del libro, y mira que lo de después, el final en sí (Marduke convirtiéndose en piedra y, hala, ya no se sabe nada más de nada ni nadie), es de lo más cutre que hay, pero lo de Rochelle... Precisamente por eso de que la Profecía casi la señalaba a ella como uno de los Elegidos que moriría, pues tú llegas a pensar que la autora se guarda un as en la manga, que pasará algo, que se salvará, que Isabel la curará, o que directamente lo que Isabel vio no se cumplirá. Pero qué va. Es todo tal como te lo van diciendo a lo largo del libro, y tú dices: "¿Pa qué?" A ver, es que yo en estos casos me espero una vuelta de hoja, quizás algo que haga que todo cambie, no que todo se cumpla tal y como te lo van diciendo en todo el libro. Es casi como si la autora se spoileara a sí misma, y se pierde el elemento sorpresa. Aparte, eso de cortar la historia justo ahí, tras la muerte de Rochelle, con todos traumatizados, Ethan destrozado, Marduke convertido en piedra... pues me pareció como que faltaba algo. No sé, una manera precipitada y cutre de cerrar una historia, por otro lado, larga, enrevesada y a ratos confusa.
Oh, y no nos olvidemos de lo de que Marduke y Carter son hermanos. Eso ya es que me hizo carcajearme a mandíbula batiente XD Sobre todo cuando simplemente te lo dicen, que no te explican ni nada el que esos dos realmente puedan ser hermanos. ¿Cómo, a ver? Se supone que esos dos jamás se han visto y, sin embargo, ahí los tienes, hermanos y trabajando juntos al servicio de Lathenia. Pero la autora no se digna a explicar nada acerca de ellos, más allá de su parentesco. Es que casi me recordó a Once upon a time, donde todos son parientes de todos. Ya es que hasta me da la risa XD
Sobre el argumento en sí, lo cierto es que me gustaron mucho más los de los dos primeros libros. Los viajes al pasado, los Elegidos descubriendo sus poderes, la incursión al Inframundo... A ver, no es que me pareciera lo más novedoso y chachi del mundo mundial, pero eran unas buenas historias, me gustaban las tramas y subtramas, me encantó que Isabel fuera la narradora (un personaje con muchísima fuerza) y me encantó Ethan (por eso lamenté que se convirtiera en un mero secundario a partir del segundo libro). También me gustaba el misterio en torno a Arkarian, me intrigaba el potencial que parecía tener Matt, me sorprendía cada vez que se revelaba que tal o cual personaje también pertenecía a la Guardia... Y creo que es por eso precisamente por lo que este último libro me ha parecido, con perdón, una cagada monumental. Para mí, es como si la autora se hubiera cargado todo el trabajo y todo lo chachi que había en los dos primeros libros.
Esto se ve muy claramente con el tema del traidor. Todo el libro se lo pasan diciendo que si hay un traidor, que si es fulanito, que si es menganito... Le dan tantísimas vueltas y los personajes cambian de opinión tantísimas veces en apenas dos líneas, que es que parece que la autora quisiera sorprender, confundir al lector, pero no supiera cómo hacerlo. Matt, por ejemplo, sospecha de medio mundo, pero en cuanto dice: "Creo que él/ella es el traidor", viene otro, le rebate los argumentos y a las dos o tres líneas Matt está en plan: "Tiene razón, ¿pero cómo puedo haber pensado que él/ella sería el traidor?" Dos líneas, tres como mucho, ¿eh? No exagero. Demostrado. Dos malditas líneas son lo que Matt necesita para cambiar de opinión. Y tú, mientras, con cara de WTF.
(El traidor, por cierto, es el señor Carter, quien, como he dicho, resulta ser hermano de Marduke. No se sabe cómo, pero así es, así que Carter está de su lado.)
¿Y lo de la Atlántida? Ay, mamma mía... A ver, sé que esto es una historia de fantasía y tal, pero eso de que la autora venga y me diga que, en el año 9695 antes de Cristo, existiera una civilización con tecnología mucho, muchísimo más avanzada que la que tenemos en la actualidad, más de diez mil años después, es que eso sí que NO ME LO CREO. Coño, ¿cómo va a ser eso posible? Un poquito de lógica, seriedad y verosimilitud, por favor. POR FAVOR. Es que ni de coña. No. No me trago que hace más de diez siglos existiera una tecnología más avanzada que la nuestra. Que me dicen que va a existir en el futuro, dentro de diez siglos, pues sí, mira, me cuadra más. Pero ¿antes de Cristo? ¿Antes de Troya? ¿Antes del Imperio Romano e, incluso, casi a la par que el Imperio Egipcio? (Claro que esto último, depende, you know, los Imperios duraron muchos años y tal, pero you know what I mean.) Es que no, leches, QUE NO. De verdad que cuando llegué a esa parte estaba por tirar el libro por la puñetera ventana de la sarta de tonterías y cosas sin lógica alguna que estaba leyendo. Creo que ha sido la mayor patada a la Historia que he leído nunca. Y tampoco es que yo sea una experta en Historia ni muchísimo menos, pero, coño... Hay ciertas cosas que, es que, vaya telita...
En fin, creo que poco más me queda por comentar, y menos mal, porque a lo tonto me ha quedado una señora crítica la mar de larga xD Espero que los fans de esta trilogía entiendan mi punto de vista y mi opinión, porque, al fin y al cabo, esto no es más que lo que yo pienso de este libro, nada más. No pretendo con esto pisotear la opinión de nadie, ni hacerle cambiar de idea, ni que sea mi opinión la que se imponga; ni muchísimo menos. Tan sólo digo lo que yo pienso acerca de esta saga, y realmente me da pena que todo haya sido tan WTF, porque ya digo que los dos primeros libros me gustaron bastante (al menos mucho más que este último), y creo que muchos de los personajes son redondos e increíbles (en especial Ethan, Isabel y Rochelle, junto con Neriah, que me ha sorprendido para bien).
Pero una cosa es que yo quiera que algo me guste, y otra, que me guste de verdad.
This entire review has been hidden because of spoilers.
September 16, 2017
This was an entertaining end to the trilogy. The two POVs offered in this book are Matt and Rochelle. They aren't my favorite narrators out of the lot. I kind of missed the characters from the two previous books, but I can see why the focus shifted to these two.
There's not a lot of time travel since the conflict comes to a head in the present. I didn't really miss it that much, though, since this series has never really spent much time on the actual time travel.
I tried not to get hung up on a couple of things - insta-love abounds in this one even more than the second book, and the big question of who the traitor is gets out of hand. I felt like the various suspicions, while creating suspense and drama, were also unrealistic and caused a lot of unnecessary grief. All they would have had to do was remember the actual prophecy to help them narrow the field... just saying. But I suppose you have to have a story, right? And it did keep me guessing.
Just a quick heads-up for those of you who think you're on a lighthearted adventure where all ends well. This ended up being more tragic than I expected - not everyone survives. But I was ok with the ending for the most part, probably because the POV shift made me not care so much. There was plenty of suspense and danger throughout, and it was a lot of fun to read.
There's not a lot of time travel since the conflict comes to a head in the present. I didn't really miss it that much, though, since this series has never really spent much time on the actual time travel.
I tried not to get hung up on a couple of things - insta-love abounds in this one even more than the second book, and the big question of who the traitor is gets out of hand. I felt like the various suspicions, while creating suspense and drama, were also unrealistic and caused a lot of unnecessary grief. All they would have had to do was remember the actual prophecy to help them narrow the field... just saying. But I suppose you have to have a story, right? And it did keep me guessing.
Just a quick heads-up for those of you who think you're on a lighthearted adventure where all ends well. This ended up being more tragic than I expected - not everyone survives. But I was ok with the ending for the most part, probably because the POV shift made me not care so much. There was plenty of suspense and danger throughout, and it was a lot of fun to read.
April 10, 2010
BIG SPOILER ALERT!!!!
I wish with all my heart that I could give this a 5 but I just can't. If this didn't have one of the most abrupt endings in all of the books I've ever read in my life, than this would definitely be 5 stars.
This third and final installment had the fast-paced action from the second book along with the romance from the second book, but after I finished the last sentence, I literally said outloud "what the f---?!" There was definitely a last chapter missing somehow... there had to be because you can't just end a thrilling and exciting series that way!
Here's what I would have put in the last chapter:
-The funeral: The whole chapter would have taken place in Athens where they bury the immortals (and Rochelle). Dartemis, the third of the immortal twins, would finally come out of hiding for this.
-Matt and Neriah: not much to complain about here. Just that maybe there would be more instances being together and their cuteness.
-Isabel and Arakarian AND Matt: This whole thing between them would be resolved. Matt would apologize for being an overprotective jerk and tell Arkarian that he trusts his sister with him, meaning they make up and can move on blah blah blah.
-Matt: He is promised to have a seat among the Tribunal after he has perfected the full potential of his powers, likely with more training with his real father, Dartemis.
-Ethan: There's really not much you can do with Ethan in this last chapter. Maybe a conversation between him and Isabel or him and Matt and what he's feeling.
-Everyone is gathered together at a grand feast at the very end, finally able to laugh a little and rest.
Is this so much to ask for? I guess so because Curley completely leaves you hanging without the promise of another book. Everything just felt completely unfinished. If the whole book had been about Ethan's revenge, then I can understand why it would have been that ending, but it was nothing like and that's why I was disappointed how this series ended. When I first started reading this last book, I had my reserves because I flipped through it and saw that every chapter was through the POV of Rochelle or Matt and I didn't really care about either one at first. I wanted to know more about Arkarian and Isabel, but about halfway through I realized that it had to be through new people because more things needed to be settled and we as the readers needed to witness their maturity in the first person. But like I said it was hard to accept right away.
Dillon was the most annoying character of the whole book. Even though I somehow knew he wasn't the traitor, there were many times where I wanted him to be. His attraction to Neriah was so unnatural that I couldn't really understand why he was infatuated with her... in fact I still don't get it but I suppose it's not really important in the long-run. I can't believe Mr. Carter was the traitor! I mean I expected it because Ethan always had a weird feeling about him and I knew it couldn't be Lady Arabella, but it was still a shock. Speaking of Lady Arabella, I was so sad when her and Lorian were unable to be together and never got the chance after he was killed by his power-hungry sister. Thank god her and Marduke died; both of them got what they deserved. It's just too bad Lorian had to die along with them.
I really loved this book all the way up until the end where there has to be a missing chapter. If anyone finds said chapter, please inform me because it has to be out there somewhere...
I wish with all my heart that I could give this a 5 but I just can't. If this didn't have one of the most abrupt endings in all of the books I've ever read in my life, than this would definitely be 5 stars.
This third and final installment had the fast-paced action from the second book along with the romance from the second book, but after I finished the last sentence, I literally said outloud "what the f---?!" There was definitely a last chapter missing somehow... there had to be because you can't just end a thrilling and exciting series that way!
Here's what I would have put in the last chapter:
-The funeral: The whole chapter would have taken place in Athens where they bury the immortals (and Rochelle). Dartemis, the third of the immortal twins, would finally come out of hiding for this.
-Matt and Neriah: not much to complain about here. Just that maybe there would be more instances being together and their cuteness.
-Isabel and Arakarian AND Matt: This whole thing between them would be resolved. Matt would apologize for being an overprotective jerk and tell Arkarian that he trusts his sister with him, meaning they make up and can move on blah blah blah.
-Matt: He is promised to have a seat among the Tribunal after he has perfected the full potential of his powers, likely with more training with his real father, Dartemis.
-Ethan: There's really not much you can do with Ethan in this last chapter. Maybe a conversation between him and Isabel or him and Matt and what he's feeling.
-Everyone is gathered together at a grand feast at the very end, finally able to laugh a little and rest.
Is this so much to ask for? I guess so because Curley completely leaves you hanging without the promise of another book. Everything just felt completely unfinished. If the whole book had been about Ethan's revenge, then I can understand why it would have been that ending, but it was nothing like and that's why I was disappointed how this series ended. When I first started reading this last book, I had my reserves because I flipped through it and saw that every chapter was through the POV of Rochelle or Matt and I didn't really care about either one at first. I wanted to know more about Arkarian and Isabel, but about halfway through I realized that it had to be through new people because more things needed to be settled and we as the readers needed to witness their maturity in the first person. But like I said it was hard to accept right away.
Dillon was the most annoying character of the whole book. Even though I somehow knew he wasn't the traitor, there were many times where I wanted him to be. His attraction to Neriah was so unnatural that I couldn't really understand why he was infatuated with her... in fact I still don't get it but I suppose it's not really important in the long-run. I can't believe Mr. Carter was the traitor! I mean I expected it because Ethan always had a weird feeling about him and I knew it couldn't be Lady Arabella, but it was still a shock. Speaking of Lady Arabella, I was so sad when her and Lorian were unable to be together and never got the chance after he was killed by his power-hungry sister. Thank god her and Marduke died; both of them got what they deserved. It's just too bad Lorian had to die along with them.
I really loved this book all the way up until the end where there has to be a missing chapter. If anyone finds said chapter, please inform me because it has to be out there somewhere...
December 16, 2008
I'd actually like to give this book at 3.5. I didn't like it as much as the first two and I HATED the ending. But, all in all it was an enjoyable series.
I want to start with the things I really liked about this book as well as the other two. They are totally action packed. And not in a way that sacrifices character development for action scenes (see the Midnighter series by ). Curley manages to weave in depth to her characters in a way that isn't bogged down with over detailed monologues (see The Inheritance books by ). She's a very skilled writer giving away character plot points via natural flowing story line and dialogue.
Now, that being said, the twist at the end was a little predictable. Mr. Carter was and always had been the obvious choice for the traitor and the somewhat annoying framing of Lady Arrabella felt forced.
I also hated what became of Matt. Really he changed and began to speak exactly like Arkarian or one of the Tribunal - in old fashioned tones. I realize he changed through his training, but to the point of practically being a whole new character was a bit of a leap for me to make. I would have liked it if he had been a little more of himself before the training.
And to the final point - I really feel like Curley let me down with Rochelle. Her character had so much potential just to die in the end. Also, for all the things Ethan did, how truly good he was, to be cheated in the end with Rochelle's death was just irritating. Everyone BUT Ethan gets a happy ending. And why didn't anyone EVER make an attempt to befriend Rochelle earlier? The ending also felt forced to me. Like Curley had to go that route to fulfill her own prophecy that the group is so tied to. Not that I think everyone should have a happy ending and that having Arkarian with Isabel, Matt with Neriah AND Ethan with Rochelle would have likely been a little too happy - I just wish it had ended a little happier.
I may read her other book Old Magic, but I've got so many other books to read, it may be a while.
While this series will definitely be interesting and identifiable for teens, I kinda wished that the characters had been older and this was an adult book. I think the concepts are interesting and would have been a great adult series.
I want to start with the things I really liked about this book as well as the other two. They are totally action packed. And not in a way that sacrifices character development for action scenes (see the Midnighter series by ). Curley manages to weave in depth to her characters in a way that isn't bogged down with over detailed monologues (see The Inheritance books by ). She's a very skilled writer giving away character plot points via natural flowing story line and dialogue.
Now, that being said, the twist at the end was a little predictable. Mr. Carter was and always had been the obvious choice for the traitor and the somewhat annoying framing of Lady Arrabella felt forced.
I also hated what became of Matt. Really he changed and began to speak exactly like Arkarian or one of the Tribunal - in old fashioned tones. I realize he changed through his training, but to the point of practically being a whole new character was a bit of a leap for me to make. I would have liked it if he had been a little more of himself before the training.
And to the final point - I really feel like Curley let me down with Rochelle. Her character had so much potential just to die in the end. Also, for all the things Ethan did, how truly good he was, to be cheated in the end with Rochelle's death was just irritating. Everyone BUT Ethan gets a happy ending. And why didn't anyone EVER make an attempt to befriend Rochelle earlier? The ending also felt forced to me. Like Curley had to go that route to fulfill her own prophecy that the group is so tied to. Not that I think everyone should have a happy ending and that having Arkarian with Isabel, Matt with Neriah AND Ethan with Rochelle would have likely been a little too happy - I just wish it had ended a little happier.
I may read her other book Old Magic, but I've got so many other books to read, it may be a while.
While this series will definitely be interesting and identifiable for teens, I kinda wished that the characters had been older and this was an adult book. I think the concepts are interesting and would have been a great adult series.
This entire review has been hidden because of spoilers.
March 6, 2018
This book is actually more like 3-3.5 stars, however I docked a star because
1) Lorian's gender neutrality is treated horribly. The pronoun used for Lorian is always always "he" and about five to seven times, it is said that there is no way for Lorian to have romantic feelings for a woman without being male. As someone who identifies mainly as gender neutral, it is painful to read this sentiment over and over again
2) Dillon's misogyny, while briefly addressed, isn't really called out more. Not only does he feel like he has the right to Neriah, demanding that because he "claimed" her first then Matt can't express feelings for her and she can't choose Matt, but it doesn't come to anything. There is no point to the entire plotline of Dillon being ridiculously and stupidly jealous. His entire character is basically useless
I love this series. I've always loved this series since I was a kid, but the first point was painful to read and the second was annoying, so I tragically have to rate this book low
1) Lorian's gender neutrality is treated horribly. The pronoun used for Lorian is always always "he" and about five to seven times, it is said that there is no way for Lorian to have romantic feelings for a woman without being male. As someone who identifies mainly as gender neutral, it is painful to read this sentiment over and over again
2) Dillon's misogyny, while briefly addressed, isn't really called out more. Not only does he feel like he has the right to Neriah, demanding that because he "claimed" her first then Matt can't express feelings for her and she can't choose Matt, but it doesn't come to anything. There is no point to the entire plotline of Dillon being ridiculously and stupidly jealous. His entire character is basically useless
I love this series. I've always loved this series since I was a kid, but the first point was painful to read and the second was annoying, so I tragically have to rate this book low
September 1, 2018
kitabın sonundan nefret ettim hala kendime gelemedim. böyle hayal gücü olmaz ola. isyan ediyorum yazara. 1 yıldız vericem son 20 sayfa yüzünden... kıyma kitaba özde diyorum. çok sürükleyici bir seri ama böyle biticeğini bilseydim son kitabı yada son sayfaları okumazdım. bütün hayallerimi yıktın Marianne isyan ediyorum sana
March 24, 2019
Wow! It was a common YA story at the beginning, but... The feelings! The tension! The suspicion shifting from one to another endlessly... The third book of the series is really great, even after all these years, even after I've read all those YA series... Definitely a 5 star book ⭐⭐⭐⭐�
Marianne Curley is an amazing author indeed!
Marianne Curley is an amazing author indeed!
April 21, 2018
NOOOOOOOOO! WHAT IS THIS ENDING?!?! IT CAN'T END LIKE THAT!
May 9, 2013
The span between the time I read the second book and the last book is years because I wasn't able to find a copy of The Key in any of the bookstores I went to. Alas I finally found a copy and when I started reading it, I was taken again to a whole new world created by Marianne Curley. I didn't mind that the writing suited an eight-year-old reader, this is a book for children anyway. I didn't mind that the different love stories weren't dwelled much into because this isn't a romance novel in the first place. What some goodreads reviewers call as 'instalove', I didn't mind because Curley brought up the concept of 'soulmates' which backed up the seemingly forced romances. There are a lot of things that did bother me:
- The different narrators spoke in THE SAME voice. Unless the narrator was describing something about his/her superpowers or his/her life, I couldn't tell who was narrating at that moment. There were times when I had to go back to the first page of the chapter just to know who was telling the story.
-I wasn't attached to any of the new characters. I remember reading the first two books and I really liked Ethan and Isabel. I felt like the author did not effectively make an in depth characterization of Dillon, Neriah, Rochelle and Matt. I didn't Identify with Matt and Rochelle even though they were the main narrators of the book.
- This third complaint is connected to the second. One of the main goals of authors is to provoke feelings from readers. As I didn't get attached to the characters, their deaths didn't provoke any emotion from me.
-This is what I don't get: if the immortals are powerful why are they letting a bunch of teenagers join the war? I know they're "named" and all but since the immortals are the ones giving "gifts" shouldn't they have unlimited power? And with such, why couldn't they beat the dark side themselves?
- Why is Matt more powerful than Arkarian? The Prophecy isn't enough of an explanation. They are both sons of immortals. Are their dads not of equal level? (Dartemis and Lorian respectively)
- Why was Matt speaking like one of the immortals when he became the leader? Was part of his training with Dartemis to learn how to speak like a person from centuries ago? I understand that he had to gain respect and show his authority but it felt like he became someone from the tribunal who inhabited a teenage boy's body. I didn't see Matt anymore.
- I was really unsatisfied with the ending. It felt like there is a chapter or two missing. The story felt unresolved. Did the publisher give a deadline to the author and the author's only goal was to meet it without finishing the story? We will never know.
-I feel really bad for Ethan. He doesn't deserve his ending. The author may have felt that she needed to make someone's ending unhappy so that the end doesn't sound too happy and cheesy. Ethan's ending was too forced and unfair.
I read the first two books years ago so I may have had overlooked the same issues. But I'm older now and I choose not to turn my blind side. I am giving this book the lowest rating out of the three because it wasn't as fast paced and exciting as I remember the first two books to be.
- The different narrators spoke in THE SAME voice. Unless the narrator was describing something about his/her superpowers or his/her life, I couldn't tell who was narrating at that moment. There were times when I had to go back to the first page of the chapter just to know who was telling the story.
-I wasn't attached to any of the new characters. I remember reading the first two books and I really liked Ethan and Isabel. I felt like the author did not effectively make an in depth characterization of Dillon, Neriah, Rochelle and Matt. I didn't Identify with Matt and Rochelle even though they were the main narrators of the book.
- This third complaint is connected to the second. One of the main goals of authors is to provoke feelings from readers. As I didn't get attached to the characters, their deaths didn't provoke any emotion from me.
-This is what I don't get: if the immortals are powerful why are they letting a bunch of teenagers join the war? I know they're "named" and all but since the immortals are the ones giving "gifts" shouldn't they have unlimited power? And with such, why couldn't they beat the dark side themselves?
- Why is Matt more powerful than Arkarian? The Prophecy isn't enough of an explanation. They are both sons of immortals. Are their dads not of equal level? (Dartemis and Lorian respectively)
- Why was Matt speaking like one of the immortals when he became the leader? Was part of his training with Dartemis to learn how to speak like a person from centuries ago? I understand that he had to gain respect and show his authority but it felt like he became someone from the tribunal who inhabited a teenage boy's body. I didn't see Matt anymore.
- I was really unsatisfied with the ending. It felt like there is a chapter or two missing. The story felt unresolved. Did the publisher give a deadline to the author and the author's only goal was to meet it without finishing the story? We will never know.
-I feel really bad for Ethan. He doesn't deserve his ending. The author may have felt that she needed to make someone's ending unhappy so that the end doesn't sound too happy and cheesy. Ethan's ending was too forced and unfair.
I read the first two books years ago so I may have had overlooked the same issues. But I'm older now and I choose not to turn my blind side. I am giving this book the lowest rating out of the three because it wasn't as fast paced and exciting as I remember the first two books to be.
July 8, 2009
The series begins and ends with Ethan.
The narrators may switch repeatedly for a greater perspective but it always comes back to this boy. His life riddled with despair, every chance for happiness ripped away just at the moment where he might begin to heal. Sera's departure, Rochelle's death... I can't bear to think how damaged Ethan would be after these events. I wonder if Curley even knew, she didn't write it, after all. In the first book, I mourned his potential romance with Isabel as she began to look to Arkarian. In the second, I watched him, distraught, as he sought to save his mother from her seemingly inevitable death. In the last, as he struggled with his emotions for a girl he thought he could never love... and sadly, it came to be.
Thwarted love. Lady Arabella loses her soulmate and in his final moments The Immortal was still apparently unaware of her affections. There is nothing sadder than this.
Matt, presented as overprotective and obnoxious in the first book grows into a strong and ultimately beloved character over the course of this final chapter. For me this simply meant that I didn't resent him for taking what I believed to be Ethan's rightful slot as narrator. I'm glad that he, at least, survived to covet his blossoming relationship with Neriah.
Rochelle. I think it's fair to say that this heroine is given the bulk of the book to speak her mind; perhaps two thirds of the narrative is hers. As such, her desperate need to be accepted, to be forgiven, to be loved by Ethan comes across with a poignancy I've rarely experienced. It all goes to sweeten the bitterness of her sacrifice.
Her final act of redemption.
The narrators may switch repeatedly for a greater perspective but it always comes back to this boy. His life riddled with despair, every chance for happiness ripped away just at the moment where he might begin to heal. Sera's departure, Rochelle's death... I can't bear to think how damaged Ethan would be after these events. I wonder if Curley even knew, she didn't write it, after all. In the first book, I mourned his potential romance with Isabel as she began to look to Arkarian. In the second, I watched him, distraught, as he sought to save his mother from her seemingly inevitable death. In the last, as he struggled with his emotions for a girl he thought he could never love... and sadly, it came to be.
Thwarted love. Lady Arabella loses her soulmate and in his final moments The Immortal was still apparently unaware of her affections. There is nothing sadder than this.
Matt, presented as overprotective and obnoxious in the first book grows into a strong and ultimately beloved character over the course of this final chapter. For me this simply meant that I didn't resent him for taking what I believed to be Ethan's rightful slot as narrator. I'm glad that he, at least, survived to covet his blossoming relationship with Neriah.
Rochelle. I think it's fair to say that this heroine is given the bulk of the book to speak her mind; perhaps two thirds of the narrative is hers. As such, her desperate need to be accepted, to be forgiven, to be loved by Ethan comes across with a poignancy I've rarely experienced. It all goes to sweeten the bitterness of her sacrifice.
Her final act of redemption.
This entire review has been hidden because of spoilers.
July 14, 2016
Na téhle knize jsem si jasně ukázal, jak moc jsem se za ty dva roky změnil. Vyvoleného jsem přečetl v roce 2012, když jsem toho nepřečetl moc a říkal si, jak je první díl série úplně dokonalý. Jenže než se mi podařilo dostat se k dílu třetímu, uběhla poměrně dlouhá doba a mě pod rukama prošlo několik epických, ale taky průměrných knih. A potom jsem začal číst Klíč a uvědomil si, že jsem asi vážně od té doby dospěl. To, co mi přišlo zajímavé a dokonalé, se stalo průměrné a ničím nezajímavé. Čtení mi dělalo problémy a dokonce se mi ani pořádně nepodařilo si užít konec trilogie tak, jak jsem chtěl. V těch třinácti/čtrnácti to bylo dokonalé. Ale dnes jsem na to už asi vážně starý a vážně to pro mě není.
February 13, 2022
Honestly don’t think I’ve ever read such a poor book unfortunately. It was so rushed and filled with plot holes and strange events.
Off the top of my head:
Last book they couldn’t rescue Arkarian but this time it’s fine to go rescue Neriah?
Dillon and Matt are both awful
Dartrix can’t be in the world because magic might be used by the goddess and yet Matt has magic and is fine? Oh and she already had a Mage?
What are Arkarian’s powers? Everyone has 2 but agelessness was gifted so doesn’t count
Ethan’s power of illusion is never explained and can be anything for the plot. It’s an illusion that is real…so not an illusion then?
The final 50 pages was just a rushed mess.
Off the top of my head:
Last book they couldn’t rescue Arkarian but this time it’s fine to go rescue Neriah?
Dillon and Matt are both awful
Dartrix can’t be in the world because magic might be used by the goddess and yet Matt has magic and is fine? Oh and she already had a Mage?
What are Arkarian’s powers? Everyone has 2 but agelessness was gifted so doesn’t count
Ethan’s power of illusion is never explained and can be anything for the plot. It’s an illusion that is real…so not an illusion then?
The final 50 pages was just a rushed mess.
This entire review has been hidden because of spoilers.
July 12, 2018
Gulping deep breaths, Ethan falls to the ground. In a moment of madness he grabs hold of the arrow with two hands and rips it screaming out of her chest. Everyone gasps and looks away.
‘The poison arrow is gone!� he bellows, a look of insanity in his eyes. ‘Now she can be healed!�
rochelle and ethan simultaneously invented both love and fridging. absolutely classic times. don’t read these books they’re really bad
‘The poison arrow is gone!� he bellows, a look of insanity in his eyes. ‘Now she can be healed!�
rochelle and ethan simultaneously invented both love and fridging. absolutely classic times. don’t read these books they’re really bad
This entire review has been hidden because of spoilers.
October 3, 2017
The final part of the trilogy was much more enjoyable that the previous installments.
A number of predictable "twists" as usual, one genuine "omg" moment and a fairly weak/unsatisfying ending though.
I'm glad to have finished the series and am glad I read it. It's not one that I'll bother to reread again though.
A number of predictable "twists" as usual, one genuine "omg" moment and a fairly weak/unsatisfying ending though.
I'm glad to have finished the series and am glad I read it. It's not one that I'll bother to reread again though.
November 29, 2024
So happy I decided to reread this series.
August 24, 2019
Creo que hacía tiempo que un libro me dejaba tan mala sensación.
Cuando terminé el libro estuve apunto de tirarlo a la papelera.
En fin, no digo más que me enervo.
Cuando terminé el libro estuve apunto de tirarlo a la papelera.
En fin, no digo más que me enervo.
July 24, 2020
"But trust is what the Guard is all about. Faith in what doesn't always make sense."
The Key is a wonderful, action-packed, emotional finale to this wonderful trilogy (The Shadow, the fourth book is still resolutely ignored in this house). The Key is told from the POVs of Matt, who is struggling with his position as the prophecied leader of the Guard and the Named, and of Rochelle, who is struggling with her past as the enemy's minion and trying her best to convince everyone that she is part of the Guard and has left her past behind. I love Matt (he is my favorite) and Rochelle a lot, and their POVs are super fun and engaging to read. The time-travels in this book are amazing, as is the overall development of the world, characters and the story.
This time reading this book - I don't know how many times I've read this trilogy, but it's a lot - I found myself falling even more in love with Matt. He is a wonderful, interesting character and I like how he is both an epic destined hero and a stupid teenage boy. I also found myself getting truly attached to the character of Neriah for the first time. I've always liked her, but I've never cared for her too much, but this time I really, really liked her. The character of Jimmy also has always been someone I liked, but this time reading the books I've realized just how whole-heartedly I love him. As I said to my sister (with who I am reading these books), I would 100% marry him. But yeah, I just love these characters so much and they mean the world to me. I've been reading this trilogy since I was a kid and I can't describe how deeply ingrained in my heart and mind these people and this story is.
I've really enjoyed this re-read. The Guardians of Time trilogy remains one of my fave series' of all time. It's not perfect and it uses some tropes I am not a big fan of (insta-love etc.) but it still holds up in my opinion. The characters are great, the magic system is wonderful and the books are just really, really fun. Whenever I read them, I feel just really happy and cozy. I get excited about the same things each time, I laugh at the same jokes and the events always make me emotional, no matter that I've read and experienced them a dozen times before.
One more thing, if you read these books, I highly suggest stopping at book three and not picking up The Shadow cause in my humble opinion it destroys much of what was so great about the original books and especially this last book, the Key. I hate to be rude but still, don't do it. This story works so well as a trilogy.
The Key is a wonderful, action-packed, emotional finale to this wonderful trilogy (The Shadow, the fourth book is still resolutely ignored in this house). The Key is told from the POVs of Matt, who is struggling with his position as the prophecied leader of the Guard and the Named, and of Rochelle, who is struggling with her past as the enemy's minion and trying her best to convince everyone that she is part of the Guard and has left her past behind. I love Matt (he is my favorite) and Rochelle a lot, and their POVs are super fun and engaging to read. The time-travels in this book are amazing, as is the overall development of the world, characters and the story.
This time reading this book - I don't know how many times I've read this trilogy, but it's a lot - I found myself falling even more in love with Matt. He is a wonderful, interesting character and I like how he is both an epic destined hero and a stupid teenage boy. I also found myself getting truly attached to the character of Neriah for the first time. I've always liked her, but I've never cared for her too much, but this time I really, really liked her. The character of Jimmy also has always been someone I liked, but this time reading the books I've realized just how whole-heartedly I love him. As I said to my sister (with who I am reading these books), I would 100% marry him. But yeah, I just love these characters so much and they mean the world to me. I've been reading this trilogy since I was a kid and I can't describe how deeply ingrained in my heart and mind these people and this story is.
I've really enjoyed this re-read. The Guardians of Time trilogy remains one of my fave series' of all time. It's not perfect and it uses some tropes I am not a big fan of (insta-love etc.) but it still holds up in my opinion. The characters are great, the magic system is wonderful and the books are just really, really fun. Whenever I read them, I feel just really happy and cozy. I get excited about the same things each time, I laugh at the same jokes and the events always make me emotional, no matter that I've read and experienced them a dozen times before.
One more thing, if you read these books, I highly suggest stopping at book three and not picking up The Shadow cause in my humble opinion it destroys much of what was so great about the original books and especially this last book, the Key. I hate to be rude but still, don't do it. This story works so well as a trilogy.
February 9, 2013
Having read the previous two books of the series, the impending fight between the Order and the Guards were was as tense as it could be. Through its pacing and rising of mistrust within the Guard itself, the reader themselves start taking on the role of a detective as well, hoping to help uncover who the traitor is before the Guards do. In addition you see Matt and Rochelle grow through the chapters, especially since we'll find it shocking that Matt had changed drastically - maturely- and naturally readers would grow to like (if not love them). Throughout the chapter new stakes are raised that keeps readers on their toes which keeps the story interesting and engaging which is essential for the book since TIME is of the essence.
I would have given this book 4/5 stars if it wasn't for the abrupt ending that was a total let down. With Rochelle's death came shock especially since we thought that Isabel's vision may not come true anymore! I especially grew to love Rochelle, so her death came as a shock. I have no problem that Rochelle's last moments was quick as her death. But I was so disappointed at the resolution of the war. We have Ethan's denial, which is heart breaking since he lost his sister and his love because of the same person, and what we are left with is his revenge that he does not pull through and Marduke's death. Not only does the conclusion not conclude, it does not have a cliff- hanger effect that us leaves us wondering what happen. The result is more of a "so...." effect. It concludes nothing nor suggest anything.
I seriously loved the Guardians of Time series, but the end of the Trilogy was a total let down and left me rather upset since there was a potential for the ending to be superb and impactful like the rest of the story was. I'd still read the whole series again someday but it'll take sometime to get over the unsatisfactory ending.
Happy Reading!
I would have given this book 4/5 stars if it wasn't for the abrupt ending that was a total let down. With Rochelle's death came shock especially since we thought that Isabel's vision may not come true anymore! I especially grew to love Rochelle, so her death came as a shock. I have no problem that Rochelle's last moments was quick as her death. But I was so disappointed at the resolution of the war. We have Ethan's denial, which is heart breaking since he lost his sister and his love because of the same person, and what we are left with is his revenge that he does not pull through and Marduke's death. Not only does the conclusion not conclude, it does not have a cliff- hanger effect that us leaves us wondering what happen. The result is more of a "so...." effect. It concludes nothing nor suggest anything.
I seriously loved the Guardians of Time series, but the end of the Trilogy was a total let down and left me rather upset since there was a potential for the ending to be superb and impactful like the rest of the story was. I'd still read the whole series again someday but it'll take sometime to get over the unsatisfactory ending.
Happy Reading!
This entire review has been hidden because of spoilers.
February 7, 2009
The third book in the Guardians of Time trilogy, by Marianne Curley. By the beginning of this book, many additions have been accumulated by the Guard, including Ethan's father, Matt, Mr. Carter, Jimmy, and -shockingly- Rochelle. At the same time, The Order is gearing up for their final, all-out assault on the Guard, hoping to eliminate it entirely.
The alternating perspectives of Matt and Rochelle in this book were good, but nowhere near as entertaining as Ethan and Isabel in the first. Rochelle's however, gives us insight to the true innocence, if you will, of all of the character's she touches, and her feelings for Ethan. Matt's as well provides major insight, as we find out that he is an immortal, and he finally comes into his powers. I also think that the romance between him and Neriah was the most natural and beautiful of the series.
The is one was harder to get through than the other two, but the part that confused me most was the ending. It was powerful, considering the last few events (Rochelle's death, the Immortals' death), but I was hoping there would have been a little bit more, and that there would have been a bit happier of an ending. In all honesty, it felt a bit like a cliff hanger. Nonetheless, I enjoyed most of it and recommend it to fans of the series.
The alternating perspectives of Matt and Rochelle in this book were good, but nowhere near as entertaining as Ethan and Isabel in the first. Rochelle's however, gives us insight to the true innocence, if you will, of all of the character's she touches, and her feelings for Ethan. Matt's as well provides major insight, as we find out that he is an immortal, and he finally comes into his powers. I also think that the romance between him and Neriah was the most natural and beautiful of the series.
The is one was harder to get through than the other two, but the part that confused me most was the ending. It was powerful, considering the last few events (Rochelle's death, the Immortals' death), but I was hoping there would have been a little bit more, and that there would have been a bit happier of an ending. In all honesty, it felt a bit like a cliff hanger. Nonetheless, I enjoyed most of it and recommend it to fans of the series.
This entire review has been hidden because of spoilers.
December 25, 2013
Este libro me ha dejado literalmente con el corazón en la boca. El final, oh dioses, me ha hecho lagrimear un poco sinceramente. El libro es algo que vale la pena leer (en si toda la trilogía) pues por lo menos a mi me lo parece. Tiene de todo un poco y sin duda te logra sorprender con los sucesos. Me gustó el hecho de que fueran contados desde diferentes perspectivas, eso como que te ayuda a conocer un poco más los personajes y le da también cierta intriga porque mientras no sabes qué está pasando con los demás.
Me cuesta pensar que ya no leeré nada más de estas aventuras sin duda emocionantes.
Me cuesta pensar que ya no leeré nada más de estas aventuras sin duda emocionantes.
July 7, 2018
Pues me ha gustado bastante más que la primera vez que lo leí. No sé si será porque ya sabía lo que iba a pasar, porque ahora hay otro libro a continuación, o porque ya estoy acostumbrada a los finales amargos. Sigue teniendo cosas que me hacen poca gracia, como la falta de protagonismo para los personajes principales de los libros anteriores. Pero con esta relectura he podido apreciar algunos de los aspectos positivos, por ejemplo, en La Llave hay mucha más acción que en Los Elegidos o La Oscuridad. En conclusión se puede decir que ha sido una relectura positiva.
March 25, 2016
A weak four stars. More like 3.5. Definitely the best book of the series. Some parts were too convenient and I was not a big fan of the ending.
August 21, 2019
THIS book reminds me why I always loved reading so much.
December 30, 2017
Had to see how it ended. I feel dumber after reading these books. My 10 year old son has a better command of language than this writer. What a complete waste of time.
February 9, 2013
Dziś rano skończyłam trzecią książkę z cyklu Marianne Curley The Guardians of time. Składa się on z 3 części: The Named, The Dark i The Key. Wszystkie trzy czytałam w języku angielskim i wpłynęło to znacząco na mój odbiór. Odkryłam bowiem, że kocham czytać w języku angielskim. Na dodatek przyznanie się przed samą sobą do tego, co lubię wyszło mi na zdrowie.
Podchodziłam do pierwszej książki z trójcy trochę jak pies do jeża. Czytałam wcześniej inną książkę, pierwszą normalną książkę fabularną po angielsku Darke Academy cz.1 i pozostawiła ona we mnie pewien niesmak. The Named poczekało sobie zatem kilka dni zanim dojrzałam do sięgnięcia po nią. Pierwsze co mi się rzuciło w oczęta to inny język niż ten, którym posługiwała się autorka Darke. Zrozumiałam w czym rzecz dopiero potem, kiedy serducho rozpłynęło mi się pod wpływem przeczytania ukochanego słowa "Australia". Podeszłam do książki dość sceptycznie. Zaczęłam ją czytać w okolicznościach nieco niesprzyjających docenianiu lektury jako takiej, mianowicie na wykładzie z Metodologii, najnudniejszym i najbardziej niezrozumiałym na jakim kiedykolwiek byłam. Ever. Nawet fizyka była bardziej zrozumiała. W takich warunkach wszystko, nawet napisy na ławkach były bardziej interesujące. Można powiedzieć, że ksiązka trafiła na sprzyjający moment jesli chodzi o ilość uwagi jaką jej poświęciłam ale było to na zasadzie "lepszy rydz niż nic". Tydzień później, tzn dzisiaj, kończyłam trzecią część cyklu na tych samych zajęciach, z wypiekami na twarzy i niemal łzami w oczach pod sam koniec.
The Named rozpoczyna się wizją małej dziewczynki mordowanej przez potwora na oczach jej młodszego brata. Zniesmaczona przypomniałam sobie początek Darke Academy, gdzie początek wyglądał dość podobnie. Też była istota płci żeńskiej i też, oh jakże się nie spodziewaliśmy, została zamordowana. Nihil novi. W przypadku Darke Academy mieliśmy do czynienia z nadprzyrodzonymi istotami w subtelnym wydaniu. The Named mnie zaskoczyło nagłym wpleceniem wątku fantastycznego. Nagłym jak nagłym, może powinnam napisać, że w zasadzie nigdy nie czytywałam fantastyki? Wychodziłam z założenia, że te klimaty mnie nie kręcą. O jakże się myliłam... Porównania do Darke Academy pojawiały się jedynie na samym początku. Oba cykle 3 książkowe, przy czym Darke było pierwszym jakiego dotknęłam, nic zatem dziwnego że porównania narzucały się same. Darke się własnego wpisu w moim księżniczkowym journalu nie doczeka więc Obrońcy Czasu muszą mi wybaczyć. Biorąc pod uwagę jakie peany pochwalne im szykuję myślę, ze zrobią to bez problemu.
Czytając sarkastycznie rzucałam sobie uwagi w stylu "oho, znowuż dziewuszkę zamordowali, ciekawe co wykombinują tym razem". Zastanawiam się na ile mój pozytywny stosunek do lektury był spowodowany mangowo-animowym 6-letnim doświadczeniem. Jestem obyta z pewnymi schematami, niemal nic mnie nie dziwi (poza Agathą Christie) i mnóstwo rzeczy mi się podoba. Dawniej przeklinałam swój los zwykłego szarego commonera, ale teraz się cieszę, że brak mi wysublimowanego gustu. Bardzo szybko poczułam więź z głównym bohaterem, co było o tyle proste, że mam słabość do tych rycerzowatych typów, którym tylko białego konia brakuje (i piątej klepki zazwyczaj też). Niemniej dopiero pojawienie się postaci Arkariana zatrzęsło moim dotychczasowym światopoglądem i otworzyło drzwi do nieznanego mi dotąd świata odczuć i emocji i ssania pt:"bo-ja-to-muszę-teraz-koniecznie-czytać". Wystarczyło, że facet ma niebieskie włosy, fioletowe oczy, wygląda jak 18 latek mimo sześciu setek na karku. Tak drodzy państwo, Arkarian jest starym prykiem i na dodatek pedofilem o czym świadczą jego skłonności, których nie omieszkam wspomnieć za chwilę. Główny bohater - Ethan wydał mi się bardzo sensowny, chociż setting na początku mnie mocno kłuł w poczucie realizmu. Nie martwię się tym teraz bo poczucie realizmu zdechło niedługo potem i nie było czego kłuć. Setting jest idiotyczny i zawiera dziury jak stąd do Ameryki. Na szczęście poza kilkoma momentami kiedy absurd sytuacji przebijał się przez moją ślepotę na idiotyzmy przedstawionego świata nie przeszkadzało mi to aż tak bardzo. W sumie miałam poczekać z tym do konkluzji, ale nie mogę się oprzeć. Fascynuje mnie jedna sprawa, jakim cudem coś co ma tak kretyński setting i bohaterów, którzy się zachowują jakby coś im mózgi wyżarło, mogło mnie trzymać w takim napięciu. Czytałam książki z wypiekami na twarzy zapominając o całym świecie. Chciałam tylko czytać i czytać i czytać i przeżywałam lekturę jak mrówka okres. Byłam niesamowicie ciekawa co będzie dalej i czego się dowiem i jaka relacja tym razem się utworzy. W sumie książkę trudno nazwać nieprzewidywalną, zaskoczyła mnie bodaj dwa razy, całą resztę sobie mogłam dośpiewać. Moje obeznanie ze znaczącymi zbliżeniami w anime służyło mi pomocą w przewidywaniu wydarzeń. Nic nie dzieje się przypadkowo i dopóki nie mamy do czynienia z Durarą czy Baccano nawet ja jestem w stanie ogarnąć, że podkreślanie dwa razy "jakie on ma ZIELONE oczy" mocno sugeruje kto stanowi istotną postać w gronie naszych robaczków. Tożsamość Bastiana nie była trudna do odgadnięcia.
Kto nie czytał Obrońców, a chce niech nie czyta dalej bo się zaspoileruje. Jakbym znała spoilery przypuszczalnie dużo większą uwagę zwracałabym na wady historii. Końcówka mnie trzymała w napięciu. Nawet pomimo niesamowicie irytującego Matta i Rochelle, z której się nie wiadomo kiedy zrobiła przestraszona straumatyzowana dzieweczka. A którą autorka twardo przedstawia jako outsiderkę z wyboru, opryskliwą i z charakterem, który deprymuje innych. Pożądałam jak kania dżdżu momentu w którym Ethan wreszcie przyzna przed samym sobą, że tak to ONA jest jego soulmatem. W ogóle to dzieciaczki fajnie mieli, wszystkie soulmaty pod nosem, pozazdrościć. Co by było wszak jakby soulmate był chińczykiem, który sobie umarł 3000 lat wstecz? To by był dopiero ambaras! Ale nie, tak źle nie było. Mieliśmy tylko pairing 16 latki z 630 letnim facetem. Nic szczególnego w końcu...
Będzie mała dygresyjka, jako żywo nie mogę przestać, myśląc o komnatach Arkariana, wyobrażać sobie tego stołu kuchennego u Gumisiów razem z całym pomieszczeniem. Wizja mi bardzo pasuje do opowieści.
Przechodząc do poważnej analizy bo już mi w kolejce tupie kolejna książka. Nie dość, że rano skończyłam jedną to kolejnego dnia wieczorem już jest po kolejnej. Nie poznaję siebie, jak mojego Kazehayę kocham!
Moje zdziwienie ilością elementów nadprzyrodzonych trwało dosyć krótko. Zwłaszcza, że dość szybko spodobał mi się pomysł i postaci. Narracja wg kilku bohaterów byla wyśmienitym pomysłem. Uważałam tak tylko do momentu przeczytania kolejnej części czyli The Dark gdzie wyszło mi to bokiem, nosem i uszami. Pomysł sam w sobie niegłupi, jednak wykonanie położyło go na łopatki. Ja się przywiązuję do bohaterów, których poznaję jako pierwszych. Ethan zatem zajął zaszczytne miejsce i lubiłam go właściwie do samego końca nawet pomimo kilku wpadek z Mattem (aczkolwiek podziwiam go do dziś za uzasadnienie dlaczego Mattowi nie przylał jak ten go pobił o Isabel po raz pierwszy). Jego trauma i rozterki były prawdziwe i początkowe użeranie się z Isabel przeurocze. Lubię formowanie przyjaźni w ten właśnie sposób. Arkarian dopełniał obraz, będąc tajemniczym bizonem w czarnym bucie. Z niebieskimi włosami i fioletowymi oczami o czym autorka przypominała na każdym kroku. Ethan generalnie dużo się nie zmienił przez wszystkie części poza tym, że irytowało mnie jego niezdecydowanie. Nie ufał Rochelle, dobrze, miał prawo. Ale do diabła czemu jej tak uparcie bronił? To nie miało sensu! Bo jego intuicja... Intuicja psia jego mać! Na dodatek potem wychodziły wielkie fochy o czytanie mu w głowie. Nagle jak się Rochelle usprawniła w tej kwestii to wykrywał każde wejście do jego główki na jakie się odważyła. Niestety jest to jedna z dziurek faublarnych, która sprawia że czasami miałam wrażenie, ze patrzę na podarte sitko zamiast na Fabułę-chan. Arkarian na początku był facetem sensownym, z planem, z tajemnicą za pasem. Był ciekawy, z biegiem czasu zaczął się z niego robić rozmamłaniec, który Wierzy i UFA. To dotyczyło wszystkich, w stosunku do Isabel jednak bił rekordy. Jego zachowanie przypominało zachowanie 13 latka, który się zakochał po raz pierwszy. Wiwat dojrzałość u faceta, który ma 630 lat i ciało 18 latka. Nie powinno mnie to dziwić, ciało 18 latka sugeruje całkiem intensywną imprezę hormonów w środku więc może ja się czepiam. Isabel zachowywała się dużo sensowniej na początku. Poza jednym aspektem. Teraz przejdę do ciernia, który mnie dziabał od samego początku, którego nie mogłam znieść i na który nie mogłam patrzeć. Matt. Ten facet doprowadzał mnie do furii, do szaleństwa. Dziwię się, że go nikt nie zabił wcześniej. Jego pożalcie się niebiosa poczucie odpowiedzialności było wzięte z powietrza i nie trzymało się kupy. Obrona siostry jest ze wszech miar chwalebna, ale ten idiota zajmował się jedynie tym, jak uprzykrzyć jej życie. Czego nie mogłam znieść natomiast, że wszyscy mu na to pozwalają i cackają się z nim jak ze śmierdzącym jajkiem. Były powody żeby się cackać jak światło dzienne ujrzała Przepowiednia. Wcześniej nie widziałam żadnego powodu żeby pozwalać mu na tak skandaliczne zachowanie. Przeginał zwłaszcza z wpychaniem się z nosem do związku Arkariana i Isabel, gdzie jakoś trudno było mi sobie wyobrazić żeby robili coś naprawdę złego. JEMU nikt się nie miał prawa wpychać do związku z Rochelle, ale w drugą stronę to robił co chciał. Nie masz to jak zaufanie. Kolejną postacią tego typu, przez którą toczyłam pianę z pyska był Dillon. Wrzód na... Wrzód. Niech będzie, że pobił akurat osobę która na obicie mordy zasługiwała od dawna, ale nie w tym kontekście. Nie wiem czemu z uporem maniaka autorka robiła z postaci kukiełki, którymi sobie majtała jak jej się podobało nie dbając o logikę ich poczynań. Konstrukcja postaci leżała i kwiczała i najwyraźniej podrygiwała w agonii. To jak bardzo out of character zachowywały się postaci w trzeciej części powinnam może pominąć uprzejmym milczeniem. Ale nie pominę, bo narratorami byli jedynie Matt i Rochelle. Gdzie z Matta wychodził sukinkot jakich mało natomiast z Rochelle nieśmiała panienka. Gdzie się podziała odważna, charakterna manipulatorka? Nie lubię postaci w tym typie, ale one naprawdę żyją i ja doceniam jeśli prowadzone są konsekwentnie. Rochelle obijała się pomiędzy uczuciem do Ethana, a poczuciem wyobcowania z grupy. Dillon zachowywał się jak tłumok, który nie rozumie co się do niego mówi. Ktoś powinien był mu dać po pysku w odpowiednim czasie i nawet nie upieram się, że koniecznie musiała to być Neriah. Osoby, które mają lepszą percepcję na idiotyzmy fabularne powinny sobie zdecydowanie lekturę odpuścić.
Zgłoszę jeszcze tylko jeden protest, bardzo chciałam rozwiązania wątku Lorian i Lady Arabelli. No głupi był jak but, ale chciałam jakiegoś ognistego romansu między zimnym Nieśmiertelnym, a Lodową damą. Lorian żył sobie ileś wieków i tak go nagle naszło "oh kurna jaka szkoda, że w sumie to nie nie mam płci, mimo że jestem facetem, poleciałbym na nią!". Co mi przypomina, że ilość informacji w stylu "o, to jesteś moim ojcem?" nasuwa nieodparte skojarzenia z Modą na sukces. Romanse zresztą też. Ale nie, Lorian sobie zdechł. I nie było ognistego romansu :< Zabicie Rochelle też było idiotyczne i wrzucone bardzo na siłę w fabułę książki, w której wcześniej osoba zabita spokojnie wracała do świata żywych. Nie miało to za grosz sensu. Odniosłam wrażenie, że autorka chciała żeby zakończenie było dramatyczne więc zabiła randomowo postaci, które się jeszcze do swoich drugich połówek nie zdążyły przywiązać. Coby nie było zbyt sielankowo. Zabieg zostawił mnie z bardzo dużym niedosytem w sercu. Tak samo jak i zakończenie, które ja zakwalifikowałam do urwanych. To byłby ten moment w anime, w którym bym rzucała przedmiotami po ścianach, że nie ma jeszcze jednego podsumowującego i rozluźniającego napięcie odcinka. Zapewne stąd ogromna potrzeba skomentowania przeczytanej historii. Od wczoraj nie daje mi spokoju. Mam nadzieję, że niniejszym komentarzem odczepię się wreszcie od tych książek.
I to wszechobecne nagradzanie niesubordynacji!!! Na to zabrakło mi nawet słów komentarza, nawet mój sarkazm wysiadł.
Jakkolwiek z powyższego podsumowania wynika, że lektura jest rzadkim chłamem nie mogłam się od niej oderwać, tęsknię za nią i naprawdę rozbudziła we mnie niesamowite żądze o jakie się nie podejrzewałam. Żądze czytania, pochłaniania kolejnych lektur i pisania o nich. Mogłabym bez końca czytać o tamtym świecie i o postaciach. Autorka umiała trzymać w napięciu i nie nudziłam się ani przez chwilę. I za to wielkie brawa.
Podchodziłam do pierwszej książki z trójcy trochę jak pies do jeża. Czytałam wcześniej inną książkę, pierwszą normalną książkę fabularną po angielsku Darke Academy cz.1 i pozostawiła ona we mnie pewien niesmak. The Named poczekało sobie zatem kilka dni zanim dojrzałam do sięgnięcia po nią. Pierwsze co mi się rzuciło w oczęta to inny język niż ten, którym posługiwała się autorka Darke. Zrozumiałam w czym rzecz dopiero potem, kiedy serducho rozpłynęło mi się pod wpływem przeczytania ukochanego słowa "Australia". Podeszłam do książki dość sceptycznie. Zaczęłam ją czytać w okolicznościach nieco niesprzyjających docenianiu lektury jako takiej, mianowicie na wykładzie z Metodologii, najnudniejszym i najbardziej niezrozumiałym na jakim kiedykolwiek byłam. Ever. Nawet fizyka była bardziej zrozumiała. W takich warunkach wszystko, nawet napisy na ławkach były bardziej interesujące. Można powiedzieć, że ksiązka trafiła na sprzyjający moment jesli chodzi o ilość uwagi jaką jej poświęciłam ale było to na zasadzie "lepszy rydz niż nic". Tydzień później, tzn dzisiaj, kończyłam trzecią część cyklu na tych samych zajęciach, z wypiekami na twarzy i niemal łzami w oczach pod sam koniec.
The Named rozpoczyna się wizją małej dziewczynki mordowanej przez potwora na oczach jej młodszego brata. Zniesmaczona przypomniałam sobie początek Darke Academy, gdzie początek wyglądał dość podobnie. Też była istota płci żeńskiej i też, oh jakże się nie spodziewaliśmy, została zamordowana. Nihil novi. W przypadku Darke Academy mieliśmy do czynienia z nadprzyrodzonymi istotami w subtelnym wydaniu. The Named mnie zaskoczyło nagłym wpleceniem wątku fantastycznego. Nagłym jak nagłym, może powinnam napisać, że w zasadzie nigdy nie czytywałam fantastyki? Wychodziłam z założenia, że te klimaty mnie nie kręcą. O jakże się myliłam... Porównania do Darke Academy pojawiały się jedynie na samym początku. Oba cykle 3 książkowe, przy czym Darke było pierwszym jakiego dotknęłam, nic zatem dziwnego że porównania narzucały się same. Darke się własnego wpisu w moim księżniczkowym journalu nie doczeka więc Obrońcy Czasu muszą mi wybaczyć. Biorąc pod uwagę jakie peany pochwalne im szykuję myślę, ze zrobią to bez problemu.
Czytając sarkastycznie rzucałam sobie uwagi w stylu "oho, znowuż dziewuszkę zamordowali, ciekawe co wykombinują tym razem". Zastanawiam się na ile mój pozytywny stosunek do lektury był spowodowany mangowo-animowym 6-letnim doświadczeniem. Jestem obyta z pewnymi schematami, niemal nic mnie nie dziwi (poza Agathą Christie) i mnóstwo rzeczy mi się podoba. Dawniej przeklinałam swój los zwykłego szarego commonera, ale teraz się cieszę, że brak mi wysublimowanego gustu. Bardzo szybko poczułam więź z głównym bohaterem, co było o tyle proste, że mam słabość do tych rycerzowatych typów, którym tylko białego konia brakuje (i piątej klepki zazwyczaj też). Niemniej dopiero pojawienie się postaci Arkariana zatrzęsło moim dotychczasowym światopoglądem i otworzyło drzwi do nieznanego mi dotąd świata odczuć i emocji i ssania pt:"bo-ja-to-muszę-teraz-koniecznie-czytać". Wystarczyło, że facet ma niebieskie włosy, fioletowe oczy, wygląda jak 18 latek mimo sześciu setek na karku. Tak drodzy państwo, Arkarian jest starym prykiem i na dodatek pedofilem o czym świadczą jego skłonności, których nie omieszkam wspomnieć za chwilę. Główny bohater - Ethan wydał mi się bardzo sensowny, chociż setting na początku mnie mocno kłuł w poczucie realizmu. Nie martwię się tym teraz bo poczucie realizmu zdechło niedługo potem i nie było czego kłuć. Setting jest idiotyczny i zawiera dziury jak stąd do Ameryki. Na szczęście poza kilkoma momentami kiedy absurd sytuacji przebijał się przez moją ślepotę na idiotyzmy przedstawionego świata nie przeszkadzało mi to aż tak bardzo. W sumie miałam poczekać z tym do konkluzji, ale nie mogę się oprzeć. Fascynuje mnie jedna sprawa, jakim cudem coś co ma tak kretyński setting i bohaterów, którzy się zachowują jakby coś im mózgi wyżarło, mogło mnie trzymać w takim napięciu. Czytałam książki z wypiekami na twarzy zapominając o całym świecie. Chciałam tylko czytać i czytać i czytać i przeżywałam lekturę jak mrówka okres. Byłam niesamowicie ciekawa co będzie dalej i czego się dowiem i jaka relacja tym razem się utworzy. W sumie książkę trudno nazwać nieprzewidywalną, zaskoczyła mnie bodaj dwa razy, całą resztę sobie mogłam dośpiewać. Moje obeznanie ze znaczącymi zbliżeniami w anime służyło mi pomocą w przewidywaniu wydarzeń. Nic nie dzieje się przypadkowo i dopóki nie mamy do czynienia z Durarą czy Baccano nawet ja jestem w stanie ogarnąć, że podkreślanie dwa razy "jakie on ma ZIELONE oczy" mocno sugeruje kto stanowi istotną postać w gronie naszych robaczków. Tożsamość Bastiana nie była trudna do odgadnięcia.
Kto nie czytał Obrońców, a chce niech nie czyta dalej bo się zaspoileruje. Jakbym znała spoilery przypuszczalnie dużo większą uwagę zwracałabym na wady historii. Końcówka mnie trzymała w napięciu. Nawet pomimo niesamowicie irytującego Matta i Rochelle, z której się nie wiadomo kiedy zrobiła przestraszona straumatyzowana dzieweczka. A którą autorka twardo przedstawia jako outsiderkę z wyboru, opryskliwą i z charakterem, który deprymuje innych. Pożądałam jak kania dżdżu momentu w którym Ethan wreszcie przyzna przed samym sobą, że tak to ONA jest jego soulmatem. W ogóle to dzieciaczki fajnie mieli, wszystkie soulmaty pod nosem, pozazdrościć. Co by było wszak jakby soulmate był chińczykiem, który sobie umarł 3000 lat wstecz? To by był dopiero ambaras! Ale nie, tak źle nie było. Mieliśmy tylko pairing 16 latki z 630 letnim facetem. Nic szczególnego w końcu...
Będzie mała dygresyjka, jako żywo nie mogę przestać, myśląc o komnatach Arkariana, wyobrażać sobie tego stołu kuchennego u Gumisiów razem z całym pomieszczeniem. Wizja mi bardzo pasuje do opowieści.
Przechodząc do poważnej analizy bo już mi w kolejce tupie kolejna książka. Nie dość, że rano skończyłam jedną to kolejnego dnia wieczorem już jest po kolejnej. Nie poznaję siebie, jak mojego Kazehayę kocham!
Moje zdziwienie ilością elementów nadprzyrodzonych trwało dosyć krótko. Zwłaszcza, że dość szybko spodobał mi się pomysł i postaci. Narracja wg kilku bohaterów byla wyśmienitym pomysłem. Uważałam tak tylko do momentu przeczytania kolejnej części czyli The Dark gdzie wyszło mi to bokiem, nosem i uszami. Pomysł sam w sobie niegłupi, jednak wykonanie położyło go na łopatki. Ja się przywiązuję do bohaterów, których poznaję jako pierwszych. Ethan zatem zajął zaszczytne miejsce i lubiłam go właściwie do samego końca nawet pomimo kilku wpadek z Mattem (aczkolwiek podziwiam go do dziś za uzasadnienie dlaczego Mattowi nie przylał jak ten go pobił o Isabel po raz pierwszy). Jego trauma i rozterki były prawdziwe i początkowe użeranie się z Isabel przeurocze. Lubię formowanie przyjaźni w ten właśnie sposób. Arkarian dopełniał obraz, będąc tajemniczym bizonem w czarnym bucie. Z niebieskimi włosami i fioletowymi oczami o czym autorka przypominała na każdym kroku. Ethan generalnie dużo się nie zmienił przez wszystkie części poza tym, że irytowało mnie jego niezdecydowanie. Nie ufał Rochelle, dobrze, miał prawo. Ale do diabła czemu jej tak uparcie bronił? To nie miało sensu! Bo jego intuicja... Intuicja psia jego mać! Na dodatek potem wychodziły wielkie fochy o czytanie mu w głowie. Nagle jak się Rochelle usprawniła w tej kwestii to wykrywał każde wejście do jego główki na jakie się odważyła. Niestety jest to jedna z dziurek faublarnych, która sprawia że czasami miałam wrażenie, ze patrzę na podarte sitko zamiast na Fabułę-chan. Arkarian na początku był facetem sensownym, z planem, z tajemnicą za pasem. Był ciekawy, z biegiem czasu zaczął się z niego robić rozmamłaniec, który Wierzy i UFA. To dotyczyło wszystkich, w stosunku do Isabel jednak bił rekordy. Jego zachowanie przypominało zachowanie 13 latka, który się zakochał po raz pierwszy. Wiwat dojrzałość u faceta, który ma 630 lat i ciało 18 latka. Nie powinno mnie to dziwić, ciało 18 latka sugeruje całkiem intensywną imprezę hormonów w środku więc może ja się czepiam. Isabel zachowywała się dużo sensowniej na początku. Poza jednym aspektem. Teraz przejdę do ciernia, który mnie dziabał od samego początku, którego nie mogłam znieść i na który nie mogłam patrzeć. Matt. Ten facet doprowadzał mnie do furii, do szaleństwa. Dziwię się, że go nikt nie zabił wcześniej. Jego pożalcie się niebiosa poczucie odpowiedzialności było wzięte z powietrza i nie trzymało się kupy. Obrona siostry jest ze wszech miar chwalebna, ale ten idiota zajmował się jedynie tym, jak uprzykrzyć jej życie. Czego nie mogłam znieść natomiast, że wszyscy mu na to pozwalają i cackają się z nim jak ze śmierdzącym jajkiem. Były powody żeby się cackać jak światło dzienne ujrzała Przepowiednia. Wcześniej nie widziałam żadnego powodu żeby pozwalać mu na tak skandaliczne zachowanie. Przeginał zwłaszcza z wpychaniem się z nosem do związku Arkariana i Isabel, gdzie jakoś trudno było mi sobie wyobrazić żeby robili coś naprawdę złego. JEMU nikt się nie miał prawa wpychać do związku z Rochelle, ale w drugą stronę to robił co chciał. Nie masz to jak zaufanie. Kolejną postacią tego typu, przez którą toczyłam pianę z pyska był Dillon. Wrzód na... Wrzód. Niech będzie, że pobił akurat osobę która na obicie mordy zasługiwała od dawna, ale nie w tym kontekście. Nie wiem czemu z uporem maniaka autorka robiła z postaci kukiełki, którymi sobie majtała jak jej się podobało nie dbając o logikę ich poczynań. Konstrukcja postaci leżała i kwiczała i najwyraźniej podrygiwała w agonii. To jak bardzo out of character zachowywały się postaci w trzeciej części powinnam może pominąć uprzejmym milczeniem. Ale nie pominę, bo narratorami byli jedynie Matt i Rochelle. Gdzie z Matta wychodził sukinkot jakich mało natomiast z Rochelle nieśmiała panienka. Gdzie się podziała odważna, charakterna manipulatorka? Nie lubię postaci w tym typie, ale one naprawdę żyją i ja doceniam jeśli prowadzone są konsekwentnie. Rochelle obijała się pomiędzy uczuciem do Ethana, a poczuciem wyobcowania z grupy. Dillon zachowywał się jak tłumok, który nie rozumie co się do niego mówi. Ktoś powinien był mu dać po pysku w odpowiednim czasie i nawet nie upieram się, że koniecznie musiała to być Neriah. Osoby, które mają lepszą percepcję na idiotyzmy fabularne powinny sobie zdecydowanie lekturę odpuścić.
Zgłoszę jeszcze tylko jeden protest, bardzo chciałam rozwiązania wątku Lorian i Lady Arabelli. No głupi był jak but, ale chciałam jakiegoś ognistego romansu między zimnym Nieśmiertelnym, a Lodową damą. Lorian żył sobie ileś wieków i tak go nagle naszło "oh kurna jaka szkoda, że w sumie to nie nie mam płci, mimo że jestem facetem, poleciałbym na nią!". Co mi przypomina, że ilość informacji w stylu "o, to jesteś moim ojcem?" nasuwa nieodparte skojarzenia z Modą na sukces. Romanse zresztą też. Ale nie, Lorian sobie zdechł. I nie było ognistego romansu :< Zabicie Rochelle też było idiotyczne i wrzucone bardzo na siłę w fabułę książki, w której wcześniej osoba zabita spokojnie wracała do świata żywych. Nie miało to za grosz sensu. Odniosłam wrażenie, że autorka chciała żeby zakończenie było dramatyczne więc zabiła randomowo postaci, które się jeszcze do swoich drugich połówek nie zdążyły przywiązać. Coby nie było zbyt sielankowo. Zabieg zostawił mnie z bardzo dużym niedosytem w sercu. Tak samo jak i zakończenie, które ja zakwalifikowałam do urwanych. To byłby ten moment w anime, w którym bym rzucała przedmiotami po ścianach, że nie ma jeszcze jednego podsumowującego i rozluźniającego napięcie odcinka. Zapewne stąd ogromna potrzeba skomentowania przeczytanej historii. Od wczoraj nie daje mi spokoju. Mam nadzieję, że niniejszym komentarzem odczepię się wreszcie od tych książek.
I to wszechobecne nagradzanie niesubordynacji!!! Na to zabrakło mi nawet słów komentarza, nawet mój sarkazm wysiadł.
Jakkolwiek z powyższego podsumowania wynika, że lektura jest rzadkim chłamem nie mogłam się od niej oderwać, tęsknię za nią i naprawdę rozbudziła we mnie niesamowite żądze o jakie się nie podejrzewałam. Żądze czytania, pochłaniania kolejnych lektur i pisania o nich. Mogłabym bez końca czytać o tamtym świecie i o postaciach. Autorka umiała trzymać w napięciu i nie nudziłam się ani przez chwilę. I za to wielkie brawa.
Displaying 1 - 30 of 232 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.