Η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει και το νερό ανέβαινε, όλο ανέβαινε κάτω στο Ποτόκι. Το σπιτάκι στο λιβάδι κινδύνευε, κι οι δυο γυναίκες που έμεναν μέσα σταύρωναν ανήσυχες τα χέρια. Ξαφνικά φάνηκε ο Μανόλης απάνω στο άλογό του...
Alexandros Papadiamantis (Greek: ) was an influential Greek novelist and short-story writer. He was born in Greece, on the island of Skiathos, in the western part of the Aegean Sea. The island would figure prominently in his work. His father was a priest. He moved to Athens as a young man to complete his high school studies, and enrolled in the philosophy faculty of Athens University, but never completed his studies. He returned to his native island in later life, and died there. He supported himself by writing throughout his adult life, anything from journalism and short stories to several serialized novels. From a certain point onwards he had become very popular, and newspapers and magazines vied for his writings, offering him substantial fees. Papadiamantis did not care for money, and would often ask for lower fees if he thought they were unfairly high; furthermore he spent his money carelessly and took no care of his clothing and appearance. He never married, and was known to be a recluse, whose only true cares were observing and writing about the life of the poor, and chanting at church: he was referred to as "kosmokalogeros" (κοσμοκαλόγερος, "a monk in the world"). He died of pneumonia.
Λοιπόν, το Σπιτάκι στο Λιβάδι είναι ένα κλασικό δείγμα Παπαδιαμαντικής αφήγησης: γλώσσα σαν μετάξι, περιγραφές που στάζουν ρομαντισμό, ατμόσφαιρα που θυμίζει ελληνικό τοπίο ζωγραφισμένο με φτερό. Και μετά έρχεται το νερό. Πολύ νερό. Βροχές, πλημμύρες, καταποντισμοί, λες και ο Παπαδιαμάντης ήθελε να κάνει τον Νώε να νιώσει λίγη αλληλεγγύη.
Η ιστορία αφορά ένα μικρό σπιτάκι που βρίσκεται σε μια τοποθεσία που μάλλον δεν πέρασε από πολεοδομία. Στο πρώτο μισό, όλα είναι ειδυλλιακά: τοπίο, άνθρωποι, γλώσσα. Στο δεύτερο μισό, οι ουρανοί ανοίγουν και το διήγημα μετατρέπεται σε μια υδάτινη τραγωδία όπου η φύση δείχνει ποιος κάνει κουμάντο. Οι χαρακτήρες συμπαθείς αλλά μοιάζουν περισσότερο με σταγόνες μέσα στο ορμητικό ρεύμα της αφήγησης παρά με ολοκληρωμένες προσωπικότητες.
Όμορφη γλώσσα, δυνατό ύφος, αλλά από πλοκή... ένας παρατεταμένος και καλογραμμένος μετεωρολογικός εφιάλτης. 3/5