What do you think?
Rate this book
Πλούσιοι και φτωχοί
Στο έργο αυτό εξετάζεται το αιώνιο ζήτημα των Πλουσίων και των Φτωχών αν δηλαδή υπάρχουν, όπως ισχυρίζονται μερικοί, δυο ράτσες χωριστές, αν οι άνθρωποι γεννώνται προορισμένοι από τη Φύση άλλοι να μένουν φτωχοί κι άλλοι να γίνουν πλούσιοι. Το μυθιστόρημα αυτό ως έργο κοινωνικό, είναι αντικειμενικό και αμερόληπτο, και θεωρείται το σημαντικότερο έργο του Ξενόπουλου.
- GenresLiteratureClassics
430 pages, Paperback
Published January 1, 1984
6 people are currently reading
174 people want to read
About the author
Γρηγόριος Ξενόπουλος
128books76followersGregorios Xenopoulos
Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1867 από Ζακυνθινό πατέρα και από μητέρα Φαναριώτισσα. Η οικογένειά του εγκαταλείπει την Πόλη, όταν ο Γρηγόριος ήταν έντεκα μηνών και εγκαθίσταται στη Ζάκυνθο. Μετά το γυμνάσιο ο Ξενόπουλος παρακολουθεί μαθήματα φυσικομαθηματικών στο πανεπιστήμιο της Αθήνας. Όμως, η λογοτεχνία και η δημοσιογραφία τον αποσπούν οριστικά. Συνεργάζεται με όλες σχεδόν τις εφημερίδες και τα περιοδικά της εποχής του.
Το 1890 ο Γεώργιος Δροσίνης του προτείνει και αναλαμβάνει αρχισυντάκτης στην Εστία. Το 1896 ο ιδιοκτήτης του παιδικού περιοδικού «Διάπλασις των παίδων» Νικόλαος Παπαδόπουλος τον παίρνει αρχισυντάκτη και αργότερα του αναθέτει τη διεύθυνση του περιοδικού.
Αν και είναι επηρεασμένος από τις ευρωπαϊκές πολιτιστικές ανακατατάξεις, δεν περιορίζεται μέσα στα πλαίσια του ηθογραφικού μυθιστορήματος, αλλά προχωράει και ασχολείται με την περιγραφή των ψυχικών ικανοτήτων των ηρώων του. Γίνεται ένας ψυχογράφος που τηρεί όμως αυστηρά την αντικειμενικότητά του. Ο Ξενόπουλος έγραψε με την ίδια επιτυχία και δράματα και κωμωδίες κυρίως με θέμα τον έρωτα. Τα έργα του είναι ηθογραφίες που αναδεικνύουν τη ζωή μιας εποχής η μιας τοπικής κοινωνίας, τοπικές και εποχικές ιδιαιτερότητες παίρνουν συχνά ισχύ άγραφων νόμων που επιβάλλονται μέσα από την κοινωνία. Τα έργα του ταξινομούνται είτε στη Ζάκυνθο είτε στην Αθήνα και ο Ξενόπουλος έρχεται να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ των δύο Σχολών, της Αθηναϊκής και της Επτανησιακής. Ο Ξενόπουλος πέθανε σε μεγάλη ηλικία το 1951 στην Αθήνα μακριά από το αγαπημένο του νησί.
Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1867 από Ζακυνθινό πατέρα και από μητέρα Φαναριώτισσα. Η οικογένειά του εγκαταλείπει την Πόλη, όταν ο Γρηγόριος ήταν έντεκα μηνών και εγκαθίσταται στη Ζάκυνθο. Μετά το γυμνάσιο ο Ξενόπουλος παρακολουθεί μαθήματα φυσικομαθηματικών στο πανεπιστήμιο της Αθήνας. Όμως, η λογοτεχνία και η δημοσιογραφία τον αποσπούν οριστικά. Συνεργάζεται με όλες σχεδόν τις εφημερίδες και τα περιοδικά της εποχής του.
Το 1890 ο Γεώργιος Δροσίνης του προτείνει και αναλαμβάνει αρχισυντάκτης στην Εστία. Το 1896 ο ιδιοκτήτης του παιδικού περιοδικού «Διάπλασις των παίδων» Νικόλαος Παπαδόπουλος τον παίρνει αρχισυντάκτη και αργότερα του αναθέτει τη διεύθυνση του περιοδικού.
Αν και είναι επηρεασμένος από τις ευρωπαϊκές πολιτιστικές ανακατατάξεις, δεν περιορίζεται μέσα στα πλαίσια του ηθογραφικού μυθιστορήματος, αλλά προχωράει και ασχολείται με την περιγραφή των ψυχικών ικανοτήτων των ηρώων του. Γίνεται ένας ψυχογράφος που τηρεί όμως αυστηρά την αντικειμενικότητά του. Ο Ξενόπουλος έγραψε με την ίδια επιτυχία και δράματα και κωμωδίες κυρίως με θέμα τον έρωτα. Τα έργα του είναι ηθογραφίες που αναδεικνύουν τη ζωή μιας εποχής η μιας τοπικής κοινωνίας, τοπικές και εποχικές ιδιαιτερότητες παίρνουν συχνά ισχύ άγραφων νόμων που επιβάλλονται μέσα από την κοινωνία. Τα έργα του ταξινομούνται είτε στη Ζάκυνθο είτε στην Αθήνα και ο Ξενόπουλος έρχεται να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ των δύο Σχολών, της Αθηναϊκής και της Επτανησιακής. Ο Ξενόπουλος πέθανε σε μεγάλη ηλικία το 1951 στην Αθήνα μακριά από το αγαπημένο του νησί.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 10 of 10 reviews
May 28, 2017
Ο λόγος που το βιβλίο χάνει το πέμπτο αστέρι βρίσκεται στη σελίδα 313: ‘’Κα� κατάλαβε πως τη στιγμή αυτή επρόκειτο να προφέρει το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι της ζωής του’� γιατί το Che fece il gran rifiuto το λατρεύω για την κάθε ανατροπή και την κάθε βοήθεια που έχει προσφέρει στη ζωή μου αναγνωρίζω λοιπόν τι σήμαινε για την έκφραση του Ξενόπουλου δεν του δικαιολογώ όμως πως δεν έκανε την παραμικρή μνεία στον ποιητή για τη χρησιμοποίηση του. Ειδικά μάλιστα όταν ο μοναδικός Έλληνας που γνώρισε τον Καβάφη στην Ελλάδα ήταν ο Ξενόπουλος με το διθυραμβικό άρθρο ‘’ένα� ποιητής’� όπου μέσα σε άλλα εκθείαζε και το συγκεκριμένο ΥΜΝΟ.
Γιατί όμως αυτό το βιβλίο αξίζει τα υπόλοιπα αστέρια;
Κατ� αρχήν ο Ξενόπουλος με τραβάει απίστευτα, έχει μια ελαφρότητα, χαλαρότητα, φτιάχνει ωραίες ιστορίες και κολλάω, πραγματικά ξενύχτησα χθες βράδυ για να τελειώσω το βιβλίο και μάλιστα λόγω κάποιας θεραπείας παίρνω atarax το οποίο με ρίχνει τέζα και παρόλ� αυτά έμεινα ξύπνιος διαβάζοντας. Και όμως ξέρετε κάτι; Το βουτυρομάχαιρο δεν παύει να είναι μαχαίρι και δεν παύει να έχει κάποιο βάρος. Μα στην κεφάλα σου θα το χτυπήσεις, μα με κάποιο τρόπο θα πιέσεις τα δοντάκια του μπορεί να σε πληγώσει, ή να σε τραυματίσει. Αυτό ακριβώς είναι ο λόγος του Ξενόπουλου, το μαχαίρι που αλείφει το βούτυρο, ο στίχος από γνωστό τραγούδι του Μαχαιρίτσα ‘’μ� το μπαμπάκι θα σφαχτούμε’�. Ένα άρωμα παλιακό, εκφράσεις γενναιόδωρες, ονόματα που έχω ν� ακούσω χρόνια, απόψεις και θέσεις λησμονημένες, το ζωντάνεμα μιας άλλης εποχής σε πλούσια σκηνικά και μια πλούσια, ύπουλα διαυγής σκιαγράφηση χαρακτήρων, με λίγα λόγια και συνήθως πολύ ευγενικά. Να το ομολογήσω δεν κρύβω πως μετά απ� τα βιβλία του Γκρην και του Μπαλζάκ το ξεκίνησα για να χαλαρώσω, να διασκεδάσω. Πραγματικά διασκέδασα, πραγματικά είναι ένα βιβλίο για όλες τις ώρες. Το πήρα στο κρεβάτι, το πήρα στην αυλή, έφαγα μ� αυτό, άκουσα μουσική, ήπια τις μέντες μου, πέρασα ωραία. Αλλά είναι και μαχαίρι.
Καταλαβαίνω γιατί κάποιοι υπέθεσαν πως εκφράζει θέση για το σοσιαλισμό, αλλά δεν είναι έτσι. Θα ήταν ενδεχομένως είτε στρεφόταν υπέρ είτε κατά μια πολύ δυνατή κίνηση για την εποχή που γράφτηκε, σχεδόν σκανδαλώδης, αλλά αυτό που κάνει είναι πολύ ανώτερο. Γεννάει έναν απ� τους πρώτους πραγματικά φανατισμένους. Υπάρχουν πολλά πράγματα για τα οποία κάποιος μπορεί να φανατιστεί, ένα απ� αυτά είναι και οι ασκήμιες της ζωής. Να το πω έτσι, πολλά μου πάνε στραβά για κάποια φταίω για κάποια όχι, ωστόσο ξύπνησα χθες το πρωί κι η ημέρα έλαμπε, τα πουλιά τιτίβιζαν, ένα αεράκι έπνεε όπως θα με φύσαγε στο πρόσωπο μια αγαπημένη με αγάπη πειραχτική, μόνο το χαμόγελο έλειπε. Πήρα το καφεδάκι μου, έστριψα το τσιγάρο μου, έκατσα σταυροπόδι στον κήπο μου και όλα αυτά τα έβλεπα, τα συνέλλεγα όσο συλλέγω και άλλα όμορφα που είναι παράλληλα ρεαλιστικά κι ονειροτόκα στη βάση τους. Αν όλα αυτά δεν τα βλέπεις, αν όλα αυτά δεν αποτελούν ένα κίνητρο, τότε είσαι φανατισμένος με τις ασκήμιες και δεν αξίζει να ζεις μήτε με τους άλλους, μήτε μόνος. Δε μπορείς να χαρείς τίποτα. Αυτός είναι ο Πώπος Δαγάτορας.
Ο άλλος πόλος του βιβλίου είναι αυτός ακριβώς με τα ρουκουλέϊκα μάτια. Υπάρχουν άνθρωποι πραχτικοί όπως τους χαρακτηρίζει ο Ξενόπουλος, ικανοί να πουλήσουν τον εαυτό τους, με θάρρος και θράσος, οι χαρές και οι επιτυχίες δεν τους κάνουν να χαλαρώσουν αν δε φτάσουν εκεί που στόχευσαν και άλλοι σε κάθε επιτυχία χάνουν τον έλεγχο, χαίρονται, αγαλλιάζουν, αισθάνονται περισσότερο, νιώθουν ευγνώμονες και έτσι η μια χαρά φέρνει φτώχια.
Ένας τρίτος πόλος είναι πως οποιοδήποτε ρεύμα, θέση, άποψη όταν εκφράζεται με ακατάλληλο τρόπο και με κίνητρο τον προσηλυτισμό κόβοντας, ράβοντας και ερμηνεύοντας μόνο υποκειμενικά είτε πρόκειται για έναν εξτρεμιστή που διαβάζει το Κοράνι, είτε για ένα φοιτητή που διαβάζει το Τάδε Έφη Ζαρατούστρα, είτε για το Χαρίση που διάβασε ‘’κάποιο Αμερικάνο’� σοσιαλιστή στο λάθος άνθρωπο θα είναι σα να πιάσω εγώ μια ματσέτα για να κόψω χόρτα. Το πιθανότερο είναι να πληγώσω τα χέρια μου παρά να διαβώ και να πάω εκεί που θέλω. Κάθετί θέλει τον τρόπο του για να προσχωρήσουμε σε αυτό πρέπει να είναι προσωπικός, όσο και ειλικρινής προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Ο Νίτσε, ο Μπαλζάκ, ο Ράσσελ, ο Νεύτωνας θα μπορούσαν να γίνουν επικίνδυνοι. Το μήλο πέφτει λόγω βαρύτητας, ναι αλλά ένα τούβλο έπεσε από μια οικοδομή και σκότωσε έναν άνθρωπο. Η βαρύτητα πάντοτε ισχύει, τα σκατά δε συμβαίνουν πάντοτε, ούτε εξαρτώνται από καταστάσεις που μπορούν να χαρακτηριστούν και να αποτελέσουν τριπάκια και νόμους. Μέσω του σοσιαλισμού μπορεί να εκφραστεί ακόμη και μια θρησκευτική κατάνυξη ή το μίσος για τις τράπεζες. Αλλά ο σοσιαλισμός εκφράζει κάτι διαφορετικό, ωστόσο ναι μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για κάτι άλλο. Και στον Αγών του Χίτλερ μπορεί να υπάρχουν απόψεις και συμπεράσματα που θα βοηθούσαν έναν άνθρωπο, δεν παύει όμως να προέρχονται απ� το μεγαλύτερο κατά συρροή δολοφόνο. Το ένα είναι ανεξάρτητο απ� το άλλο. Εκεί όμως ακριβώς έχει σημασία και εκείνος που στέκει δίπλα μας. Ο πραγματικός φίλος ή ο αληθινός δάσκαλος. Ο Χαρίσης δεν είναι ο Σωκράτης. Δε χρησιμοποιεί τη μαιευτική για να βοηθήσει πραγματικά. Θέλει ομήγυρη, θέλει υποστηρικτές, θέλει να δημιουργήσει ρεύμα, να κάνει κρότο, να νιώσει πως έχει δίκιο σ� αυτό που είδε. Χρησιμοποιεί τον Πώπο με τον πιο επικίνδυνο τρόπο, δημιουργεί μια ωρολογιακή βόμβα που παράλληλα την εκμεταλλεύεται με χειρότερο τρόπο απ� αυτό που κατηγορεί τους άλλους, τους μη σοσιαλιστές.
Ο δάσκαλος θα σε βοηθήσει να βρεις το δρόμο σου, δεν έχει όμως το δικαίωμα να σε επηρεάσει, μια άλλη θέση που εκφράζεται στο μυθιστόρημα. Είναι λάθος αυτό που κάνει ο Πώπος με τους μαθητές του όσο κι ο Χαρίσης μ� αυτόν.
Το μυθιστόρημα είναι βίαιο, παράφορο με ένα τρόπο που προκαλεί φρίκη. Στα σπάργανα του βρίσκεται κάθε φίλος μας, ή ο ίδιος μας ο εαυτός που του συνέβησαν αναποδιές και κανένας δε βρέθηκε να του ρίξει μια σφαλιάρα για να ανοίξουν τα μάτια του και να δει πως ασκήμιες συμβαίνουν σε όλους μας και πως επειδή ακριβώς δε συμβαίνουν μόνο αυτές δε μπορούμε να βλέπουμε μόνο αυτές. Πρέπει ναι να τις λογαριάζουμε αλλά να μην τις παραλογαριάζουμε. Και τότε ακριβώς έχουμε ευθύνη απέναντι σε ένα φίλο ή ένα άλλο άνθρωπο που βλέπουμε να αυτοκαταστρέφεται αν μπορούμε να πούμε μια λέξη, ή να κάνουμε κάτι. Να μην τον αφήσουμε να τα χάσει όλα για να αποδείξει πως ήταν το ριζικό του, ή το ‘’κληρονομικ� ‘� του. Δεν υπάρχουν κληρονομικά. Υπάρχει ως ένα βαθμό το πώς σε μάθανε, υπάρχει το τι έμαθες όμως όσο και το τι έζησες.
Το διάβασα για να με διασκεδάζει και παράλληλα μου θύμισε πως ούτε εγώ γεννήθηκα ‘’πρακτικός’� άνθρωπος και χωρίς να σκέφτομαι την πάρτη μου μόνο δεν έπαυα να λογαριάζω πολύ αργά εκείνους που φρόντιζαν να μου δίνουν για να έχω κι έτσι άργησα να εκτιμήσω πράγματα όσο και δεν πρόλαβα να πω αυτά που είχα μέσα μου θαρρώντας ίσως πως υπάρχει μια θεότητα αφθαρσίας στη φύση των ανθρώπων με τους οποίους έχουμε κάποια σχέση.
Είναι έξοχο βιβλίο. Θα σας διασκεδάσει αλλά ευχάριστο δεν είναι.
Γιατί όμως αυτό το βιβλίο αξίζει τα υπόλοιπα αστέρια;
Κατ� αρχήν ο Ξενόπουλος με τραβάει απίστευτα, έχει μια ελαφρότητα, χαλαρότητα, φτιάχνει ωραίες ιστορίες και κολλάω, πραγματικά ξενύχτησα χθες βράδυ για να τελειώσω το βιβλίο και μάλιστα λόγω κάποιας θεραπείας παίρνω atarax το οποίο με ρίχνει τέζα και παρόλ� αυτά έμεινα ξύπνιος διαβάζοντας. Και όμως ξέρετε κάτι; Το βουτυρομάχαιρο δεν παύει να είναι μαχαίρι και δεν παύει να έχει κάποιο βάρος. Μα στην κεφάλα σου θα το χτυπήσεις, μα με κάποιο τρόπο θα πιέσεις τα δοντάκια του μπορεί να σε πληγώσει, ή να σε τραυματίσει. Αυτό ακριβώς είναι ο λόγος του Ξενόπουλου, το μαχαίρι που αλείφει το βούτυρο, ο στίχος από γνωστό τραγούδι του Μαχαιρίτσα ‘’μ� το μπαμπάκι θα σφαχτούμε’�. Ένα άρωμα παλιακό, εκφράσεις γενναιόδωρες, ονόματα που έχω ν� ακούσω χρόνια, απόψεις και θέσεις λησμονημένες, το ζωντάνεμα μιας άλλης εποχής σε πλούσια σκηνικά και μια πλούσια, ύπουλα διαυγής σκιαγράφηση χαρακτήρων, με λίγα λόγια και συνήθως πολύ ευγενικά. Να το ομολογήσω δεν κρύβω πως μετά απ� τα βιβλία του Γκρην και του Μπαλζάκ το ξεκίνησα για να χαλαρώσω, να διασκεδάσω. Πραγματικά διασκέδασα, πραγματικά είναι ένα βιβλίο για όλες τις ώρες. Το πήρα στο κρεβάτι, το πήρα στην αυλή, έφαγα μ� αυτό, άκουσα μουσική, ήπια τις μέντες μου, πέρασα ωραία. Αλλά είναι και μαχαίρι.
Καταλαβαίνω γιατί κάποιοι υπέθεσαν πως εκφράζει θέση για το σοσιαλισμό, αλλά δεν είναι έτσι. Θα ήταν ενδεχομένως είτε στρεφόταν υπέρ είτε κατά μια πολύ δυνατή κίνηση για την εποχή που γράφτηκε, σχεδόν σκανδαλώδης, αλλά αυτό που κάνει είναι πολύ ανώτερο. Γεννάει έναν απ� τους πρώτους πραγματικά φανατισμένους. Υπάρχουν πολλά πράγματα για τα οποία κάποιος μπορεί να φανατιστεί, ένα απ� αυτά είναι και οι ασκήμιες της ζωής. Να το πω έτσι, πολλά μου πάνε στραβά για κάποια φταίω για κάποια όχι, ωστόσο ξύπνησα χθες το πρωί κι η ημέρα έλαμπε, τα πουλιά τιτίβιζαν, ένα αεράκι έπνεε όπως θα με φύσαγε στο πρόσωπο μια αγαπημένη με αγάπη πειραχτική, μόνο το χαμόγελο έλειπε. Πήρα το καφεδάκι μου, έστριψα το τσιγάρο μου, έκατσα σταυροπόδι στον κήπο μου και όλα αυτά τα έβλεπα, τα συνέλλεγα όσο συλλέγω και άλλα όμορφα που είναι παράλληλα ρεαλιστικά κι ονειροτόκα στη βάση τους. Αν όλα αυτά δεν τα βλέπεις, αν όλα αυτά δεν αποτελούν ένα κίνητρο, τότε είσαι φανατισμένος με τις ασκήμιες και δεν αξίζει να ζεις μήτε με τους άλλους, μήτε μόνος. Δε μπορείς να χαρείς τίποτα. Αυτός είναι ο Πώπος Δαγάτορας.
Ο άλλος πόλος του βιβλίου είναι αυτός ακριβώς με τα ρουκουλέϊκα μάτια. Υπάρχουν άνθρωποι πραχτικοί όπως τους χαρακτηρίζει ο Ξενόπουλος, ικανοί να πουλήσουν τον εαυτό τους, με θάρρος και θράσος, οι χαρές και οι επιτυχίες δεν τους κάνουν να χαλαρώσουν αν δε φτάσουν εκεί που στόχευσαν και άλλοι σε κάθε επιτυχία χάνουν τον έλεγχο, χαίρονται, αγαλλιάζουν, αισθάνονται περισσότερο, νιώθουν ευγνώμονες και έτσι η μια χαρά φέρνει φτώχια.
Ένας τρίτος πόλος είναι πως οποιοδήποτε ρεύμα, θέση, άποψη όταν εκφράζεται με ακατάλληλο τρόπο και με κίνητρο τον προσηλυτισμό κόβοντας, ράβοντας και ερμηνεύοντας μόνο υποκειμενικά είτε πρόκειται για έναν εξτρεμιστή που διαβάζει το Κοράνι, είτε για ένα φοιτητή που διαβάζει το Τάδε Έφη Ζαρατούστρα, είτε για το Χαρίση που διάβασε ‘’κάποιο Αμερικάνο’� σοσιαλιστή στο λάθος άνθρωπο θα είναι σα να πιάσω εγώ μια ματσέτα για να κόψω χόρτα. Το πιθανότερο είναι να πληγώσω τα χέρια μου παρά να διαβώ και να πάω εκεί που θέλω. Κάθετί θέλει τον τρόπο του για να προσχωρήσουμε σε αυτό πρέπει να είναι προσωπικός, όσο και ειλικρινής προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Ο Νίτσε, ο Μπαλζάκ, ο Ράσσελ, ο Νεύτωνας θα μπορούσαν να γίνουν επικίνδυνοι. Το μήλο πέφτει λόγω βαρύτητας, ναι αλλά ένα τούβλο έπεσε από μια οικοδομή και σκότωσε έναν άνθρωπο. Η βαρύτητα πάντοτε ισχύει, τα σκατά δε συμβαίνουν πάντοτε, ούτε εξαρτώνται από καταστάσεις που μπορούν να χαρακτηριστούν και να αποτελέσουν τριπάκια και νόμους. Μέσω του σοσιαλισμού μπορεί να εκφραστεί ακόμη και μια θρησκευτική κατάνυξη ή το μίσος για τις τράπεζες. Αλλά ο σοσιαλισμός εκφράζει κάτι διαφορετικό, ωστόσο ναι μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για κάτι άλλο. Και στον Αγών του Χίτλερ μπορεί να υπάρχουν απόψεις και συμπεράσματα που θα βοηθούσαν έναν άνθρωπο, δεν παύει όμως να προέρχονται απ� το μεγαλύτερο κατά συρροή δολοφόνο. Το ένα είναι ανεξάρτητο απ� το άλλο. Εκεί όμως ακριβώς έχει σημασία και εκείνος που στέκει δίπλα μας. Ο πραγματικός φίλος ή ο αληθινός δάσκαλος. Ο Χαρίσης δεν είναι ο Σωκράτης. Δε χρησιμοποιεί τη μαιευτική για να βοηθήσει πραγματικά. Θέλει ομήγυρη, θέλει υποστηρικτές, θέλει να δημιουργήσει ρεύμα, να κάνει κρότο, να νιώσει πως έχει δίκιο σ� αυτό που είδε. Χρησιμοποιεί τον Πώπο με τον πιο επικίνδυνο τρόπο, δημιουργεί μια ωρολογιακή βόμβα που παράλληλα την εκμεταλλεύεται με χειρότερο τρόπο απ� αυτό που κατηγορεί τους άλλους, τους μη σοσιαλιστές.
Ο δάσκαλος θα σε βοηθήσει να βρεις το δρόμο σου, δεν έχει όμως το δικαίωμα να σε επηρεάσει, μια άλλη θέση που εκφράζεται στο μυθιστόρημα. Είναι λάθος αυτό που κάνει ο Πώπος με τους μαθητές του όσο κι ο Χαρίσης μ� αυτόν.
Το μυθιστόρημα είναι βίαιο, παράφορο με ένα τρόπο που προκαλεί φρίκη. Στα σπάργανα του βρίσκεται κάθε φίλος μας, ή ο ίδιος μας ο εαυτός που του συνέβησαν αναποδιές και κανένας δε βρέθηκε να του ρίξει μια σφαλιάρα για να ανοίξουν τα μάτια του και να δει πως ασκήμιες συμβαίνουν σε όλους μας και πως επειδή ακριβώς δε συμβαίνουν μόνο αυτές δε μπορούμε να βλέπουμε μόνο αυτές. Πρέπει ναι να τις λογαριάζουμε αλλά να μην τις παραλογαριάζουμε. Και τότε ακριβώς έχουμε ευθύνη απέναντι σε ένα φίλο ή ένα άλλο άνθρωπο που βλέπουμε να αυτοκαταστρέφεται αν μπορούμε να πούμε μια λέξη, ή να κάνουμε κάτι. Να μην τον αφήσουμε να τα χάσει όλα για να αποδείξει πως ήταν το ριζικό του, ή το ‘’κληρονομικ� ‘� του. Δεν υπάρχουν κληρονομικά. Υπάρχει ως ένα βαθμό το πώς σε μάθανε, υπάρχει το τι έμαθες όμως όσο και το τι έζησες.
Το διάβασα για να με διασκεδάζει και παράλληλα μου θύμισε πως ούτε εγώ γεννήθηκα ‘’πρακτικός’� άνθρωπος και χωρίς να σκέφτομαι την πάρτη μου μόνο δεν έπαυα να λογαριάζω πολύ αργά εκείνους που φρόντιζαν να μου δίνουν για να έχω κι έτσι άργησα να εκτιμήσω πράγματα όσο και δεν πρόλαβα να πω αυτά που είχα μέσα μου θαρρώντας ίσως πως υπάρχει μια θεότητα αφθαρσίας στη φύση των ανθρώπων με τους οποίους έχουμε κάποια σχέση.
Είναι έξοχο βιβλίο. Θα σας διασκεδάσει αλλά ευχάριστο δεν είναι.
August 11, 2019
O Ξενόπουλος μας λέει ξεκάθαρα (και με την μαθηματική του ιδιότητα που προφανώς τον είχε κάνει έναν πρακτικό άνθρωπο) ότι γράφει βιβλία για να μπορούν να τα διαβάζουν λόγιοι και μη,αυτό το στόχο τον πετυχαίνει όσο το δυνατόν καλύτερα και εδώ.
Προσωπικά,το βιβλίο το βρήκα καταπληκτικό.Θα μπορούσε να προκαλέσει συζητήσεις βασισμένες σε δυο χαρακτηριστικά του,συζητήσεις από τις οποίες η μια είναι η αισθητική και η άλλη η ιδεολογική.Όσο ψηλαφητά και να το πας (το θέμα είναι ανεξάντλητο) και δεν το έχει λύσει η φιλοσοφία δυο αιώνων....πόσον μάλλον ένας ταπεινός αναγνώστης.Ναι,η αισθητική είναι ιδεολογία,όπως άλλωστε και η ιδεολογία είναι αισθητική.Το θέμα είναι από ποια αφετηρία και με ποιο στόχο κοιτάμε.
Στην εξεταζόμενη περίπτωση βέβαια,ίσως ταιριάζει περισσότερο το "η ιδεολογία είναι ιδεολογία" γιαυτό και άναψαν τα λαμπάκια μερικών....Μια στρώση,παρατηρήσεις,ποτισμένη στο λογοτεχνικό σιρόπι κι από πάνω νοσταλγία για μια παλλαιϊκή ζωή,έτσι φτιάχνει τα βιβλία του ο Ξενόπουλος,όσο κι αν ωρύονται η δεν ωρύονται,όταν τα διαβάζει κάνεις.
Σε μερικά σημεία ο συγγραφέας κάνει μια μικρή στροφή που ανατρέπει τα δεδομένα .Σε αλλά ο αναγνώστης καταλάβαινει το σχέδιο,σε αλλά απλά περιμένει και παρακολουθεί.
Εκεί που παιζόταν τώρα η τύχη του Πώπου σε έναν αγώνα ζωής ή θανάτου σε αυτούς που συλλογιζόταν να προμηθευτεί τίμια πέντε ψωροχιλιαδες,για να εξασφάλισει το σχέδιο του,(αδελφικούς φίλους),παρότι φαίνονταν ενθουσιασμένοι και τον προέτρεπαν,τίποτα αληθινό δεν αισθάνονταν μέσα τους.
Ο Πώπος όμως πάντα είχε την ελπίδα (και από ενθάρρυνση από τους άλλους φίλους) πως θα τους συγκινούσε...όπως και η διαφθορά τους μπορούσε να σταμα��ά ως ένα σημείο,ως εκεί που αρχίζουν τα άδυτα της ψυχής,ως εκεί που κατοικούν κρυμμένα ιερά.Ε ο κεφαλαιοκρατης Μανιάς και ο Ρουκαλης και (Βενετής) δεν είχαν ούτε ιερό ούτε όσιο.
March 30, 2017
Ένα συγκλονιστικό βιβλίο, το ευχαριστήθηκα στην κάθε του σελίδα! Το θέμα του είναι η κοινωνική ανισότητα και κατά πόσο είμαστε εκ γενετής πλούσιοι ή φτωχοί. Δεν θα επικεντρωθώ στην πολιτικοποιημένη και βαθιά ιδεολογική πλευρά του λογοτεχνήματος αλλά στην σκιαγράφηση δύο βασικών χαρακτήρων, που είναι και αυτό που με προβλημάτισε περισσότερο. Ο Πώπος Δαγάτορας ξεκινά στην ιστορία μας ως εύπορος γιος ενός Ζακυνθινού ξυλέμπορα. Ο Αντώνης Ρουκάλης από την άλλη είναι ο γιος μια πρώην εύπορης (και πιθανότατα αριστοκρατικής) οικογένειας, πλέον ξεπεσμένης οικονομικά και κοινωνικά η οποία ωστόσο προσβλέπει σε ένα λαμπρό και πλούσιο μέλλον. Ο διχασμός μου έγκειται εδώ. Ο Δαγάτορας, όπου είναι και ο χαρακτήρας με τον οποίο καλούμαστε να συμπάσχουμε καθ' όλο το έργο, παρουσιάζεται ως αλαζόνας εξ' αρχής και ίσως ξιπασμένος λόγω της οικονομικής του ευμάρειας σε σχέση με τον άγαρμπο παιδικό του φίλο Αντώνη. Ωστόσο και ο Ρουκάλης έχει από την αρχή μια ανεξήγητη ισχυρή αυτοπεποίθηση και αλαζονεία η οποία ως φαίνεται του χρησιμεύει και με το παραπάνω. Η διαφορά είναι στην δυναμική των χαρακτήρων. Του Πώπου είναι αδύναμη (και τελικά ανίσχυρη) αλαζονεία και του Αντώνη νικητήρια και κερδοφόρα. Αυτό που θέλω να θίξω είναι πως τελικώς δεν πιστεύω στην ιδεολογική αντίληψη του Πώπου, του κεντρικού μας χαρακτήρα, διότι νοιώθω σίγουρη πως οφειλόταν στις άσχημες περιστάσεις που τον περικύκλωσαν. Με απλά λόγια, αν την εύπορη ζωή του δεν την συγκλόνιζε η απότομη αλλαγή της παρακμής και της τελικής εξαθλίωσης , θεωρώ πως δεν θα άλλαζε αντίληψη, ούτε θα στρεφόταν στον σοσιαλισμό. Θα παρέμενε κάποιος υπερήφανος της κοινωνικής του θέσης και θα συνέχιζε να επιζητεί την παρέα του Μένη Μανιά και ακόμα πλουσιότερων. Το θετικό του χαρακτήρος του είναι η καλοσύνη του η οποία μόνο κλονίζεται από τον παρορμητισμό της ανάγκης και της απελπισίας. Για εμένα το κρυφό χαρτί είναι ο Ρουκάλης, ο εκνευριστικά αλαζόνας χαρακτήρας, αλλά πάντοτε σίγουρος για τον εαυτό του ο οποίος στο τέλος δικαίωσε τις πεποιθήσεις του.
August 12, 2013
Aπό τα σπουδαιότερα (εαν όχι και το πιό σπουδαίο) απ' όλα τα έργα του Ξενόπουλου.
Κατ' αρχήν είναι από τα πιο εκτενή - 425 σελίδες.
Δεύτερο και σημαντικότερο, καταπιάνεται με ένα πολύ σοβαρό και σπουδαίο ζήτημα: την κοινωνική ανισότητα.
Στο μυθιστόρημα του αυτό, ο Ξενόπουλος προσπαθεί να απαντήσει ένα φλέγον ερώτημα: Υπάρχουν "εκ γενετής" φτωχοί και πλούσιοι, και ποίο είναι το χαρακτηριστικό που διαχωρίζει τις δύο αυτές "ράτσες" ανθρώπων; Μπορεί το χάος που τους χωρίζει να γεφυρωθεί, φερ' επείν μέσω του σοσιαλισμού; Ή είναι καταδικασμένος αυτός που γεννιέται "αρνί" (πράος, τίμιος, ειλικρινής) να παραμείνει για πάντα φτωχός, ασήμαντος και περιφρονημένος, βορά στους "λύκους" της κοινωνίας (τους αδίσταχτους, τους εκμεταλλευτές, τους "κεφαλαιοκράτες");
Σ' αυτό το αριστουργηματικό του έργο, ο Ξενόπουλος ξετυλίγει όλο το ψυχογραφικό και ηθογραφικό του ταλέντο, θίγοντας σημαντικά κοινωνικά ζητήματα και δίνοντας πανανθρώπινα μαθήματα δικαιοσύνης κι ανθρωπιάς.
Κατ' αρχήν είναι από τα πιο εκτενή - 425 σελίδες.
Δεύτερο και σημαντικότερο, καταπιάνεται με ένα πολύ σοβαρό και σπουδαίο ζήτημα: την κοινωνική ανισότητα.
Στο μυθιστόρημα του αυτό, ο Ξενόπουλος προσπαθεί να απαντήσει ένα φλέγον ερώτημα: Υπάρχουν "εκ γενετής" φτωχοί και πλούσιοι, και ποίο είναι το χαρακτηριστικό που διαχωρίζει τις δύο αυτές "ράτσες" ανθρώπων; Μπορεί το χάος που τους χωρίζει να γεφυρωθεί, φερ' επείν μέσω του σοσιαλισμού; Ή είναι καταδικασμένος αυτός που γεννιέται "αρνί" (πράος, τίμιος, ειλικρινής) να παραμείνει για πάντα φτωχός, ασήμαντος και περιφρονημένος, βορά στους "λύκους" της κοινωνίας (τους αδίσταχτους, τους εκμεταλλευτές, τους "κεφαλαιοκράτες");
Σ' αυτό το αριστουργηματικό του έργο, ο Ξενόπουλος ξετυλίγει όλο το ψυχογραφικό και ηθογραφικό του ταλέντο, θίγοντας σημαντικά κοινωνικά ζητήματα και δίνοντας πανανθρώπινα μαθήματα δικαιοσύνης κι ανθρωπιάς.
September 12, 2021
Στην αρχή από το εξώφυλλο και μόνο μου φαινόταν ότι θα ήταν καμιά δάκρυβρεχτη ιστορία αγάπης. Ευτυχώς δεν ίσχυσε κάτι τέτοιο.
Το "Πλούσιοι και Φτωχοί" είναι ένα μυθιστόρημα κοινωνικό γιατί ασχολείται με την κοινωνική ανισότητα, με την απόδοση της κοινωνικής πραγματικότητας στην Αθήνα καθώς και με την εμφάνιση της σοσιαλιστικής ιδέας στην Ελλάδα. Πραγματεύεται επίσης τις φιλικές και ερωτικές σχέσεις γενικότερα.
Επιπλέον είναι ένα ψυχογράφημα
με ήρωες που έχουν παρελθόν, παρόν και μέλλον. Εμφανίζονται πολλά είδη ανθρώπων, πιο σύνθετα από το απλό "πλούσιοι ή φτωχοί" που πιστεύει ο πρωταγωνιστής.
Περισσότερο απ' όλους αναλύεται ο ψυχισμός του κεντρικού ήρωα, του οποίου οι πράξεις και οι σκέψεις αν και σε εκνευρίζουν αφόρητα πολλές στιγμές, στην πραγματικότητα του δίνουν έναν αέρα καθολικό. Γιατί πόσοι άνθρωποι δεν είναι τίμιοι από ευκολία και επίσης δειλοί ώστε κάθε τι που τους συμβαίνει να πείθουν τον εαυτό τους πως έτσι το θέλησαν; Αυτό πιστεύω είναι και το σημαντικότερο θέμα του έργου, ο εθισμός στην μιζέρια και την μετριότητα.
Το "Πλούσιοι και Φτωχοί" είναι ένα μυθιστόρημα κοινωνικό γιατί ασχολείται με την κοινωνική ανισότητα, με την απόδοση της κοινωνικής πραγματικότητας στην Αθήνα καθώς και με την εμφάνιση της σοσιαλιστικής ιδέας στην Ελλάδα. Πραγματεύεται επίσης τις φιλικές και ερωτικές σχέσεις γενικότερα.
Επιπλέον είναι ένα ψυχογράφημα
με ήρωες που έχουν παρελθόν, παρόν και μέλλον. Εμφανίζονται πολλά είδη ανθρώπων, πιο σύνθετα από το απλό "πλούσιοι ή φτωχοί" που πιστεύει ο πρωταγωνιστής.
Περισσότερο απ' όλους αναλύεται ο ψυχισμός του κεντρικού ήρωα, του οποίου οι πράξεις και οι σκέψεις αν και σε εκνευρίζουν αφόρητα πολλές στιγμές, στην πραγματικότητα του δίνουν έναν αέρα καθολικό. Γιατί πόσοι άνθρωποι δεν είναι τίμιοι από ευκολία και επίσης δειλοί ώστε κάθε τι που τους συμβαίνει να πείθουν τον εαυτό τους πως έτσι το θέλησαν; Αυτό πιστεύω είναι και το σημαντικότερο θέμα του έργου, ο εθισμός στην μιζέρια και την μετριότητα.
May 1, 2021
Θέμα του βιβλίου οι κοινωνικές ανισότητες και πως διαμορφώνετε η κοινή γνώμη απέναντι σε αυτό το δίπολο.
Με αφορμή την γνωριμία δύο νέων ανθρώπων και τα προβλήματα που δημιουργούνται για την σύναψη αυτής της σχέσης μέσα από το ανάγνωσμα ξεπροβάλλουν παγιωμένες αντιλήψεις και στερεότυπα.
Το αν θα γίνει κάποιος πλούσιος ή φτωχός κάποιες φορές εξαρτάται από την τύχη αλλά και πως διαχειρίζεται κάποιες ευκαιρίες που θα του παρουσιαστούν στη ζωή του. Οι τίμιοι και καθαροί άνθρωποι είναι πιο εύκολο να χαθούν στον βούρκο σε σχέση με τους καπάτσους και αυτούς που χώνονται περισσότερο.
Ένα πολύ ενδιαφέρον κοινωνικό μυθιστόρημα που σε βάζει να σκεφτείς πως λειτουργεί η κοινωνία.
Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.
Με αφορμή την γνωριμία δύο νέων ανθρώπων και τα προβλήματα που δημιουργούνται για την σύναψη αυτής της σχέσης μέσα από το ανάγνωσμα ξεπροβάλλουν παγιωμένες αντιλήψεις και στερεότυπα.
Το αν θα γίνει κάποιος πλούσιος ή φτωχός κάποιες φορές εξαρτάται από την τύχη αλλά και πως διαχειρίζεται κάποιες ευκαιρίες που θα του παρουσιαστούν στη ζωή του. Οι τίμιοι και καθαροί άνθρωποι είναι πιο εύκολο να χαθούν στον βούρκο σε σχέση με τους καπάτσους και αυτούς που χώνονται περισσότερο.
Ένα πολύ ενδιαφέρον κοινωνικό μυθιστόρημα που σε βάζει να σκεφτείς πως λειτουργεί η κοινωνία.
Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.
November 25, 2020
Είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο που κρατάει το ενδιαφέρον ζωντανό από την αρχή έως το τέλος.
August 12, 2018
Το είχα διαβάσει πριν από χρόνια, αλλά και τώρα που το ξαναδιάβασα δεν θα το κατέτασσα στα αγαπημένα μου, του λατρευτού μου Ξενόπουλου. Παρότι είναι με μαεστρία δομημένο, διαβάζεται απνευστί και πραγματικά είναι αριστοτεχνικός ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας αναλύει την ψυχοσύνθεση του Πώπου, όλη αυτή η μοιρολατρική θεωρία της κοινωνικής ανισότητας, αλλά και τα δραματικά γεγονότα της ζωής του Πώπου, μου προξενούσαν ένα αίσθημα θλίψης και απαισιοδοξίας. Βέβαια η αξία αυτού του έργου ήταν τεράστια στην εποχή του, που ο σοσιαλισμός είχε πρωτοεμφανιστεί και έδινε ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον στον κόσμο.
February 1, 2025
Το πρώτο βιβλίο του Ξενόπουλου που είχα διαβάσει.
Displaying 1 - 10 of 10 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.