ابوالحسن نجفی، زبان شناس، مترجم، ویراستار بزرگ کشور و عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی، در سال ۱۳۰۸ در خانوادها� مذهبی و سنتی متولد شد. او تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در اصفهان گذراند و در رشته ادبیات فارغ التحصیل شد. در دانشکده ادبیات دانشگا تهران زیر نظر استادانی چون پرویز ناتل خانلری، فاطمه سیاح و موسی بروخیم به تحصیل در رشته زبان فرانسه پرداخت. سپس در رشته زبان شناسی در سوربن زیر نظر آندره مارتینه به ادامه تحصیل مشغول شد.
او ابتدا به عنوان دبیر در اصفهان مشغول به کار شد. سپس در گروه ادبیات فارسی دانشگا اصفهان به تدریس پرداخت و تا سال ۱۳۴۹ در آنجا بود. در همان سال به تهران آمد و همکاری خود را با موسسه فرانکلین آغاز کرد. همزمان به عنوان استاد مدعو در گروه زبان شناسی دانشگا تهران نیز مشغول شد. او همچنین مدتی در دانشگا آزاد (پیش از انقلاب)، مرکز نشر دانشگای و گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگا علامه طباطبایی نیز همکاری داشت. در مرکز نشر دانشگای به تدریس «وزن شعر فارسی»، «مبانی زبان شناسی و کاربرد آن در زبان فارسی» و «امکانات زبان فارسی در ترجمه» مشغول بود.
او در همان ابتدای کار خود در سال ۱۳۳۲ به همراه عبدالحسین آل رسول و احمد عظیمی، انتشارات نیل را در تهران پایه گذاری کرد. انتشارات نیل به همراه موسسه فرانکلین در ایران جزو نخستین انتشاراتی بودند که مبنای کار خود را بر ویرایش و کنترل ترجمه استوار کرده بودند. از او که در میان نسل دوم ترجمه در ایران پس از ورود مدرنیته قرار میگیرد� به عنوان الگوی نسل خود و نیز نسل سوم از جمله رضا سیدحسینی، فولادوند، لی لی گلستان و� یاد میکنن�. به لطف ترجمهها� دقیق و بسیار زیبای آنان بود که ادبیات قرن بیستم فرانسه به ایران معرفی شد. � برخی از آثار: غلط ننویسیم، فرهنگ دشواریها� زبان فارسی، ۱۳۶۶ مبانی زبانشناس� و کاربرد آن در زبان فارسی، ۱۳۷۱ فرهنگ فارسی عامیانه، ۱۳۷۸ وظیفۀ ادبیات، ۱۳۵۶ بچهها� کوچک قرن، کریستیان روشفور (ترجمه)، ۱۳۴۴ شیطان و خدا، ژان پل سارْتْر (ترجمه)، ۱۳۴۵ گوشهنشینا� آلتونا، ژان پل سارْتْر (ترجمه)، ۱۳۴۵ شنبه و یکشنبه در کنار دریا، روبر مرل (ترجمه)، ۱۳۴۶ کالیگولا، آلبر کامو (ترجمه)، ۱۳۴۶ ادبیات چیست؟ ، ژان پل سارْتْر (ترجمه)، ۱۳۴۸ استادکاران، آرتور آدامُف (ترجمه)، ۱۳۴۹ همان طور که بودهایم� آرتور آدامُف (ترجمه)، ۱۳۴۹ پرندگان میرون� در پرو میمیرند� رومن گاری (ترجمه)، ۱۳۵۲ ژان پل سارْتْر، هِنری پیر (ترجمه)، ۱۳۵۶ دربارۀ نمایش، ژان پل سارْتْر (ترجمه)، ۱۳۵۷ نژاد و تاریخ، کلود لوی استروس (ترجمه)، ۱۳۵۸ ضدّخاطرات، آندره مالرو (ترجمه)، ۱۳۶۳ نویسندگان معاصر فرانسه (برگزیدۀ داستانها� کوتاه)، ۱۳۶۶ خانوادۀ تیبو، روژه مارتن دوگار (ترجمه)، ۱۳۶۸ وعدهگا� شیر بلفور (مجموعۀ داستان)، ژیل پرو (ترجمه)، ۱۳۷۴ شازده کوچولو، آنتوان دوسنت اگزوپری (ترجمه)، ۱۳۷۹ عیش و نیستی، تیری مونیه (ترجمه)، ۱۳۷۹ بیستوی� داستان از نویسندگان معاصر فرانسه، (ترجمه)، ۱۳۸۴ گمگشته� ژیل پرو (ترجمه)، ۱۳۸۷.
کتاب برای دانشجویان زبانشناس� نوشته شده و اصول اولیه� این علم را به زبان ساده توضیح میده�. کتاب ساده و روانی است. علاوه بر دانشجویان زبانشناسی� برای کسانی که دوست دارند اطلاعات اولیه در مورد این علم و کاربرد آن در زبان فارسی به دست آوردند، مناسب است. به نظرم آزمونها� آخرِ کتاب اضافی بود و دوست داشتم به جایش مباحثی که در کتاب مطرح شده بود، چند گام جلوتر میرف�.
کتاب در نهایت سادگی و گویایی مقدمات علم زبان شناسی را بیان میکند و برای شروع این مبحث بسیار مناسب است. نثر مرحوم نجفی واقعا کم نظیر است، در عین ایجاز، جامع و مانع است.
با این کتاب بود که به دنیای زبانشناس� پا گذاشتم و رفتهرفت� به آن علاقهمن� شدم. زبان و اسلوب کتاب، بسیار بسیار ساده و آسانفه� است و برای هرکه خواهان آموختن زبانشناس� باشد، کتابی است پایها� و مقدماتی. البته باید توجه کرد که این کتاب، کمی قدیمی شده و امروزه مکتبها� دیگری از زبانشناس� رواج دارد.
هرچند در عین قدیمی شدن برای کسی که پیشزمینها� نداره بد نیست ولی کتابها� دیگها� برای شروع بهتر وجود داره که مباحث عنوان شدهٔ مشابه همین کتاب رو بسیار جامعت� پوشش میدهن�.
بیشتر مخصوص دانشجویان زبان شناسی بود و علاقه مندان به زبان شناسی و یا دانشجویان ادبیات در برخی موارد واقعا سردرگم می شوند و حتما به یک استاد یا راهنما نیاز دارند. فصول اول که در مورد چیستی زبان و تعریف واج و تکواژ و...است برای همه علاقه مندان مفید و ضروری است اما از نصفه کتاب به آخر تخصصی تر می شود و فکر میکنم که مخصوص زبان شناسان است. کتاب زبان شناسی عمومی سوسور خیلی بیشتر میتونه در فهم و شناخت زبان شناسی به همه ما کمک کنه.
بسیار کتابی خواندنی، مفید و کاربردی برای ورود به مباحث زبانشناس� است و قلم مرحوم نجفی هم که نیاز به تعریف کردن ندارد. البته نسبت به این کتاب دو انتقاد دارم، یکی اینک� در فصلبند� و تقسیمبند� مطالب میتوانس� جزئیت� و دقیقت� عمل کند تا ذهن خواننده منسجمت� بشود. و دیگر آنک� اصرار نویسنده بر ایجاز، باعث حذف برخی مسائل مهمی شده که اتفاقاً در چنین کتابی، بهعنوا� یک کتاب مقدماتی، باید مطرح میشد� و نشده است. با این حال، به نظرم شاید بتوان این کتاب را بهترین کتاب «مقدماتی» زبانشناس� دانست که به فارسی تألیف شده است.