Όταν ο νεαρός Παναγιώτης Σαντορίνης συναντάει για πρώτη φορά τον γοητευτικό εξάδελφο της μάνας του, δεν φαντάζεται ότι η σχέση του με τον θείο Πάνο και με την «Εταιρεία» του θα του καθορίσει τη ζωή... Όταν ο οραματιστής επιχειρηματίας Δημήτρης Γκίκας δέχεται τον Παναγιώτη Σαντορίνη στα γραφεία της «Οινοποιητικής Α.Ε.», δεν υποψιάζεται ότι το παρελθόν του θα ξαναζωντανέψει κι ένας χορός καλικάντζαρων θα στηθεί γύρω του... Όταν η όμορφη Λουκία βαδίζει ανέμελη προς το νηπιαγωγείο της, δεν ξέρει ότι βρίσκεται ήδη στο επίκεντρο της τελευταίας μάχης ενός υπόγειου πολέμου...
Ο Χ Α. Χωμενίδης συνθέτει το πιο φιλόδοξο μυθιστόρημά του, παρουσιάζει έναν ολόκληρο κόσμο σε αναβρασμό και δίνει τη δική του απάντηση στα ερωτήματα που ταλάνισαν τους Έλληνες κατά τα τελευταία σαράντα χρόνια.
Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο που παρόλο το μέγεθος του,σε κρατάει μέχρι την τελευταία σελίδα.Ο συγγραφέας εισχωρεί αρκετά βαθιά στην ελληνική κουλτούρα (και στα παρακλάδια της) νόμιμη ή παράνομη και την αναδεικνύει πολύπλευρα και παραστατικά.
Είναι η φικτιοναλ ιστορία της 17 Νοέμβρη, ο Χωμενίδης πάλι γράφει γαμάτα, αλλά 2,5 χρόνια μετά αφού το διάβασα (και είναι πολυσέλιδο βιβλίο) το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ο ας-τον-πούμε-Γιωτόπουλος πάει στην Ταϊλάνδη (νομίζω - ή κάπου όπου ανθεί ο σεξοτουρισμός) και κάνει σεξ με μια ανήλικη με τις ευλογίες των γονιών της. Πιάνει το πολύ 2 παραγράφους σε ένα ογκωδέστατο βιβλίο, αλλά γιατί έπρεπε να μπει αυτό στο βιβλίο και τι εξυπηρετεί την πλοκή ; -βλέπε κριτική μου στα Λόγια Φτερά. Γιατί ο Χωμενίδης είναι ανωμαλάρα ή ίσως το ακριβώς αντίθετο. Η πείρα έχει δείξει ότι συγγραφείς τύπου Το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι ήταν στην πραγματική ζωή ανώμαλοι. Αλλά ξαναρωτάω : γιατί τα βάζει στην πλοκή ενώ δεν εξυπηρετούν τίποτα ;
Το σπίτι και το κελλί το ξαναδιάβασα μετά απο χρόνια μέσα σε δύο απογεύματα, απολαυστικός Χωμενίδης με ξεκούραστη γραφή, πλοκή που κυλάει σαν νερό στο αυλάκι, μια κάποια ελαφριά χροιά σουρεαλισμού και λεπτή σάτυρα για την (νεο)Ελληνική κοινωνία.
Ορισμένα λογικά άλματα και παραλείψεις στην πλοκή εδώ κι εκεί, όπως ας πούμε η προϊστορία του θείου Πάνου και οι ομιχλώδεις αρχές της Εταιρείας και οι όχι και τόσο αληθοφανείς αποφάσεις και συμπεριφορές των ηρώων κάποιες στιγμές, δεν αρκούν για να επισκιάσουν την ενδιαφέρουσα ιστορία και τους αρκετά τρισδιάστατους χαρακτήρες. Ομοιότητες με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι καθόλου συμπτωματικές!
Θα ήθελα λίγο πιο καλοδουλεμένο το πολύ τέλος του βιβλίου, εννοώντας κυριολεκτικά τις πολύ τελευταίες σελίδες, θα περίμενα πιο πλήρης περιγραφή της κατάστασης του Γκίκα τους τελευταίους μήνες και μια καλύτερη σκηνή στην συνάντησή του με την Λουκία, αλλά ας είναι...
Ο συγκεκριμένος συγγραφέας πάντα έχει αυτό το κάτι που σε κάνει να τον διαβάζεις ευχάριστα, ακόμα κι αν η πλοκή εκ πρώτης όψεως δεν ακούγεται σαν κάτι το ιδιαίτερο και παρ΄όλο που τα βιβλία του δεν τα λες και αριστουργήματα. Το σπίτι και το κελλί δεν ξεφεύγει απο αυτόν τον κανόνα. Να το διαβάσετε!
Απίστευτο!Κεκαλυμμένες αλήθειες μέσω της φοβερής μυθοπλαστικής γραφής του Χωμενιδή!Μύθος και πραγματικότητα γίνονται ένα,ωστόσο μπορεί κανείς να διακρίνει εύκολα τα όριά τους. Βέβαια,οι απόψεις των ηρώων συνεχίζουν και φέρουν την εριστικότητα του συγγραφέα που λατρεύουμε να μας ιντριγκάρει! Πολλοί θα πειραχτούν,αλλά και πολλοί θα το απολαύσουν (λόγω περιεχομένου)!Εγώ ανήκω στη δεύτερη ομάδα. Και όλα αυτά γράφονται ανάμεσα στο 2003 και στο 2005!
Θα είμαι ειλικρινής. Η ιστορία είχε αρκετά κενά και ευκολίες και υπάρχει μια σχετική ρηχότητα σχετικά με την οργάνωση και τη δομή της. Αυτά όσον αφορά την έρευνα κλπ. Από την άλλη όμως, ο Χωμενιδης είναι καλός αφηγητής κι αυτή την αίσθηση την κατέχει καλά. Ξέρει να σε βάλει στην ιστορία και η γραφή του είναι έξυπνη. Εντέλει, η αίσθηση που μου άφησε η ιστορία ήταν κάτι παραπάνω από θετική κι αν κάποιος δεν έχει διάθεση να δει τα πράγματα σαν ιστορικά ντοκουμέντα, αυτό το βιβλία θα του το συνιστούσα. Πάνε χρόνια που το διάβασα βέβαια και κάποιες λεπτομέρειες μου διαφεύγουν, η γενικότερη αίσθηση του βιβλίου ωστόσο παρέμεινε ξεκάθαρη.
Όπως πάντα, η αφήγηση είναι πολύ ενδιαφέρουσα και θεαματική! Δυστυχώς πάλι το τέλος μου φάνηκε αδύναμο σε σύγκριση με την αρχή και τη μέση του μυθιστορήματος. Επίσης το σενάριο είναι πολύ κοντινό με την ιστορία της 17ης Νοέμβρη και ενώ μοιάζει με ταινία, δεν παύει να μοιάζει αντιγραφή των γεγονότων.
Ίσως έχω κάνει λάθος που ξεκίνησα να διαβάζω τα βιβλία του από το νεότερο χρονολογικά και προς τα πίσω. Τα τελευταία του ήταν πραγματικά άψογα και σιγά σιγά βλέπω ότι το στυλ του στα παλιότερα βιβλία του είναι προβλέψιμο (εκτός φυσικά από το Σοφό παιδί, που δεν παίζεται!)
Ευκολοδιάβαστο βιβλίο, υπογραμμίζει ευχάριστα πτυχές της πραγματικότητας, η πλοκή δεν κρύβει ότι είναι φανταστική. Καθόλου κολακευτικες βέβαια οι σκιαγραφήσεις των- δευτερευόντων -γυναικείων χαρακτήρων.