What do you think?
Rate this book
الحب الأول والصحبة
This new collection brings together "First Love", "The Calamative", "The End" and "The Expelled"; these four novellas are among the first major works of Beckett's decision to use French as his language of literary composition. Rich in verbal and situational humour, they offer a fascinating insight into many of the issues which preoccupied Beckett all his working life. As the first novella reveals, nobody writes with quite such cruel and unnervingly clever wit as Beckett...
87 pages, Paperback
First published January 1, 1980
105 people are currently reading
2,235 people want to read
About the author
Samuel Beckett
780books6,314followersSamuel Barclay Beckett was an Irish avant-garde novelist, playwright, theatre director, and poet, who lived in France for most of his adult life. He wrote in both English and French. His work offers a bleak, tragicomic outlook on human nature, often coupled with black comedy and gallows humour.
Beckett is widely regarded as among the most influential writers of the 20th century. Strongly influenced by James Joyce, he is considered one of the last modernists. As an inspiration to many later writers, he is also sometimes considered one of the first postmodernists. He is one of the key writers in what Martin Esslin called the "Theatre of the Absurd". His work became increasingly minimalist in his later career.
Beckett was awarded the 1969 Nobel Prize in Literature "for his writing, which—in new forms for the novel and drama—in the destitution of modern man acquires its elevation". In 1984 he was elected Saoi of Aosdána.
Beckett is widely regarded as among the most influential writers of the 20th century. Strongly influenced by James Joyce, he is considered one of the last modernists. As an inspiration to many later writers, he is also sometimes considered one of the first postmodernists. He is one of the key writers in what Martin Esslin called the "Theatre of the Absurd". His work became increasingly minimalist in his later career.
Beckett was awarded the 1969 Nobel Prize in Literature "for his writing, which—in new forms for the novel and drama—in the destitution of modern man acquires its elevation". In 1984 he was elected Saoi of Aosdána.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 275 reviews
May 25, 2022
Premier Amour = First Love = First Love and Other Shorts, Samuel Beckett
First Love is a short story by Irish novelist, Samuel Beckett, written in 1946 and first published in its original French version in 1970 and, in Beckett's English translation, in 1973. The story of First Love, a man’s musings about his youth occasioned by his visit to his father’s grave, is designated by its title.
In Not I, a Mouth resembling a throbbing wound in the dark, discharges words that, in Ruby Cohn’s phrase, musically shape a Beckettian life. Beginning with birth "out into this world" a female voice tells of a sudden April onslaught of words, undergone by a woman nearing the age of seventy.
Abandoned Work, written in English in 1956, tells the story of a narrator’s three-day journey in his youth, turning his back on his weeping mother.
Imagination Dead Imagine, written in French in 1965 and translated by the author two years later, focuses on two white bodies, each inscribed in its semi-circle, in a rotunda empty of objects.
Enough, written in French a few months after Imagination Dead Imagine, and also translated into English in 1967, has a nameless narrator in a timeless presence reliving her activities “with him.�
The volume concludes with Ping, one of the three French pieces written during 1965-66 and translated in 1967 and the short piece for the stage, Breath, which comes from the same period.
تاریخ نخستین خوانش: ماه نوامبر سال2003میلادی
عنوان: اولین عشق؛ نویسنده: ساموئل بکت؛ مترجم: علی باش؛ مشهد، نشر مهردامون، سال1383؛ در67ص؛ شابک 9649548157؛ داستانهای نویسندگان ایرلندی تبار به زبان فرانسه - سده20م
عنوان: عشق اول و دیگر نوشته ها؛ نویسنده: ساموئل بکت؛ مترجم سهیل سمی؛ تهران، نشر ثالث، سال1397؛ در123ص؛ شابک9786004052634؛
عنوانهای داستانها: «پذیرش»، «عشق اول»، «یکی از هزار»، «صخره»، «هیچ یک»، «تصویر» و…�
داستان «اولین عشق» ماجرای مردیست که پس از درگذشت پدرش از خانه بیرونش میکنند و او با زنی آشنا میشود و ...؛
نقل نمونه متن: (من پیش از تولد وادادم، غیر از این ممکن نیست، اما به حتم تولدی در کار بوده، این او بود، من در درون بودم، قضیه را اینطور میبینم، این او بود که نالید، که نور را دید، من ننالیدم، نور را ندیدم، غیر ممکن است صدایی داشته باشم، غیر ممکن است افکاری داشته باشم، و حرف میزنم و فکر میکنم، من غیرممکن را ممکن میکنم، غیر از این ممکن نیست، این او بود که حیات داشت، من حیاتی نداشتم، زندگی ای که به داشتنش نمیارزد، به خاطر من، او خودش را به کشتن میدهد، به خاطر من، داستان را تعریف خواهم کرد، داستان مرگ او را، پایان زندگی و مرگش را، فقط مرگش کافی نخواهد بود، برایم کافی نخواهد بود، اگر تلق و تلوق کند، اوست که تلق و تلوق خواهد کرد، تلق و تلوق نخواهم کرد، اوست که خواهد مرد، من نخواهم مرد، شاید به خاکش بسپرند، البته اگر پیدایش کنند، من در درون خواهم بود، او خواهد پوسید، من نخواهم پوسید، از او جز استخوان چیزی باقی نخواهد ماند�)؛ پایان نقل
نقل نمونه دیگر از متن: (درست یا نادرست، من زمان ازدواجم را با مرگ پدرم مرتبط می‌دانم� شاید در کرات دیگر روابط دیگری حاکم باشد؛ پیش از این، مشکل بود آن‌چ� را که فکر می‌کرد� می‌دانم� به زبان بیاورم؛ تا جاییکه می‌دانم� چند وقتی از مرگ پدرم نگذشته بود که سر قبرش رفتم، و آن روز، تاریخ مرگش را یادداشت کردم؛ تنها تاریخ مرگش را، چون آن روز تاریخ تولدش برایم اهمیتی نداشت؛ من صبح به قبرستان رفتم، همان‌ج� غذای مختصری خوردم و غروب برگشتم؛ اما چند روز بعد خواستم بدانم چند ساله بود که مرد؛ برای یادداشت تاریخ تولدش، بایستی به قبرستان برمی‌گشت�)؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 13/05/1399هجری خورشیدی؛ 04/03/1401هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
First Love is a short story by Irish novelist, Samuel Beckett, written in 1946 and first published in its original French version in 1970 and, in Beckett's English translation, in 1973. The story of First Love, a man’s musings about his youth occasioned by his visit to his father’s grave, is designated by its title.
In Not I, a Mouth resembling a throbbing wound in the dark, discharges words that, in Ruby Cohn’s phrase, musically shape a Beckettian life. Beginning with birth "out into this world" a female voice tells of a sudden April onslaught of words, undergone by a woman nearing the age of seventy.
Abandoned Work, written in English in 1956, tells the story of a narrator’s three-day journey in his youth, turning his back on his weeping mother.
Imagination Dead Imagine, written in French in 1965 and translated by the author two years later, focuses on two white bodies, each inscribed in its semi-circle, in a rotunda empty of objects.
Enough, written in French a few months after Imagination Dead Imagine, and also translated into English in 1967, has a nameless narrator in a timeless presence reliving her activities “with him.�
The volume concludes with Ping, one of the three French pieces written during 1965-66 and translated in 1967 and the short piece for the stage, Breath, which comes from the same period.
تاریخ نخستین خوانش: ماه نوامبر سال2003میلادی
عنوان: اولین عشق؛ نویسنده: ساموئل بکت؛ مترجم: علی باش؛ مشهد، نشر مهردامون، سال1383؛ در67ص؛ شابک 9649548157؛ داستانهای نویسندگان ایرلندی تبار به زبان فرانسه - سده20م
عنوان: عشق اول و دیگر نوشته ها؛ نویسنده: ساموئل بکت؛ مترجم سهیل سمی؛ تهران، نشر ثالث، سال1397؛ در123ص؛ شابک9786004052634؛
عنوانهای داستانها: «پذیرش»، «عشق اول»، «یکی از هزار»، «صخره»، «هیچ یک»، «تصویر» و…�
داستان «اولین عشق» ماجرای مردیست که پس از درگذشت پدرش از خانه بیرونش میکنند و او با زنی آشنا میشود و ...؛
نقل نمونه متن: (من پیش از تولد وادادم، غیر از این ممکن نیست، اما به حتم تولدی در کار بوده، این او بود، من در درون بودم، قضیه را اینطور میبینم، این او بود که نالید، که نور را دید، من ننالیدم، نور را ندیدم، غیر ممکن است صدایی داشته باشم، غیر ممکن است افکاری داشته باشم، و حرف میزنم و فکر میکنم، من غیرممکن را ممکن میکنم، غیر از این ممکن نیست، این او بود که حیات داشت، من حیاتی نداشتم، زندگی ای که به داشتنش نمیارزد، به خاطر من، او خودش را به کشتن میدهد، به خاطر من، داستان را تعریف خواهم کرد، داستان مرگ او را، پایان زندگی و مرگش را، فقط مرگش کافی نخواهد بود، برایم کافی نخواهد بود، اگر تلق و تلوق کند، اوست که تلق و تلوق خواهد کرد، تلق و تلوق نخواهم کرد، اوست که خواهد مرد، من نخواهم مرد، شاید به خاکش بسپرند، البته اگر پیدایش کنند، من در درون خواهم بود، او خواهد پوسید، من نخواهم پوسید، از او جز استخوان چیزی باقی نخواهد ماند�)؛ پایان نقل
نقل نمونه دیگر از متن: (درست یا نادرست، من زمان ازدواجم را با مرگ پدرم مرتبط می‌دانم� شاید در کرات دیگر روابط دیگری حاکم باشد؛ پیش از این، مشکل بود آن‌چ� را که فکر می‌کرد� می‌دانم� به زبان بیاورم؛ تا جاییکه می‌دانم� چند وقتی از مرگ پدرم نگذشته بود که سر قبرش رفتم، و آن روز، تاریخ مرگش را یادداشت کردم؛ تنها تاریخ مرگش را، چون آن روز تاریخ تولدش برایم اهمیتی نداشت؛ من صبح به قبرستان رفتم، همان‌ج� غذای مختصری خوردم و غروب برگشتم؛ اما چند روز بعد خواستم بدانم چند ساله بود که مرد؛ برای یادداشت تاریخ تولدش، بایستی به قبرستان برمی‌گشت�)؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 13/05/1399هجری خورشیدی؛ 04/03/1401هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
November 29, 2023
Samuel Beckett populates his stories with strange individuals�
The hero of First Love likes death more than life� Excluding his own death, that is…�
Then one day� Or is it night? One night he meets a woman� Or does she meet him? Anyway, theirs is a strange union…�
The Calmative and The End are no less surreal and absurd� And all the stories exude some mysterious, almost metaphysical existential aura…�
The Expelled is a tale of an evicted person� And this person seems to be quite a weirdo�
Behaviour of human beings is odd� And some human beings behave even odder.
The hero of First Love likes death more than life� Excluding his own death, that is…�
Personally I have no bone to pick with graveyards, I take the air there willingly, perhaps more willingly than elsewhere, when take the air I must. The smell of corpses, distinctly perceptible under those of grass and humus mingled, I do not find unpleasant, a trifle on the sweet side perhaps, a trifle heady, but how infinitely preferable to what the living emit, their feet, teeth, armpits, arses, sticky foreskins and frustrated ovules.
Then one day� Or is it night? One night he meets a woman� Or does she meet him? Anyway, theirs is a strange union…�
It was in this byre, littered with dry and hollow cowclaps subsiding with a sigh at the poke of my finger, that for the first time in my life, and I would not hesitate to say the last if I had not to husband my cyanide, I had to contend with a feeling which gradually assumed, to my dismay, the dread name of love.
The Calmative and The End are no less surreal and absurd� And all the stories exude some mysterious, almost metaphysical existential aura…�
The Expelled is a tale of an evicted person� And this person seems to be quite a weirdo�
I looked up at the third and last floor and saw my window outrageously open. A thorough cleansing was in full swing. In a few hours they would close the window, draw the curtains and spray the whole place with disinfectant.
Behaviour of human beings is odd� And some human beings behave even odder.
September 15, 2024
Dark. Poetic. Whimsical. Humorous.
I did not know where to begin nor where to end
This book contains four short stories:
The Expelled
The Calmative
The End
First Love
The memory came faint and cold of the story I might have told, a story in the likeness of my life, I mean without the courage to end or the strength to go on.
And as per Beckett, they all revolve around loss, pain, abandonment, death, absence of memory, uncertainty, bodily functions, old age, decay, indifference, disappointments�
Memories are killing. So you must not think of certain things, of those that are dear to you, or rather you must think of them, for if you don’t there is the danger of finding them, in your mind, little by little. that is to say, you must think of them for a while, a good while, every day several times a day, until they sink forever in the mud. That’s an order.
Or simply put, à la Helga, Beckett is like this:
-What a shitty world!
-Leave me alone!
-Give me your hat, I need to shit.
-Piss off!
-Am I dead yet?
-I would have ordered a coffin for myself, but I don’t have a farthing to spend.
-Who cares?
-Are you depressed yet?
-Oh, look at those birds. Too bad they’re dead.
-Have I died already?
-Too bad, I guess I would have to go on living after all.
-Piss off!
So I’ll tell myself a story, I’ll try and tell myself another story, to try and calm myself, and it’s there I feel I’ll be old, old, even older than the day I fell, calling for help, and it came. Or is it possible that in this story I have come back to life, after my death? No, it’s not like me to come back to life, after my death.
I did not know where to begin nor where to end
This book contains four short stories:
The Expelled
The Calmative
The End
First Love
The memory came faint and cold of the story I might have told, a story in the likeness of my life, I mean without the courage to end or the strength to go on.
And as per Beckett, they all revolve around loss, pain, abandonment, death, absence of memory, uncertainty, bodily functions, old age, decay, indifference, disappointments�
Memories are killing. So you must not think of certain things, of those that are dear to you, or rather you must think of them, for if you don’t there is the danger of finding them, in your mind, little by little. that is to say, you must think of them for a while, a good while, every day several times a day, until they sink forever in the mud. That’s an order.
Or simply put, à la Helga, Beckett is like this:
-What a shitty world!
-Leave me alone!
-Give me your hat, I need to shit.
-Piss off!
-Am I dead yet?
-I would have ordered a coffin for myself, but I don’t have a farthing to spend.
-Who cares?
-Are you depressed yet?
-Oh, look at those birds. Too bad they’re dead.
-Have I died already?
-Too bad, I guess I would have to go on living after all.
-Piss off!
So I’ll tell myself a story, I’ll try and tell myself another story, to try and calm myself, and it’s there I feel I’ll be old, old, even older than the day I fell, calling for help, and it came. Or is it possible that in this story I have come back to life, after my death? No, it’s not like me to come back to life, after my death.
March 23, 2016
Samuel Beckett is often mistaken as Existentialist, like Camus. These stories are few among the other existing proofs that he is not. This is not to argue who or which is better, but to find how he is different: His unnamed principle shows significant signs of desolation, destitution, dilemma, and drama but not completely void of will to survive in this calmative and troubleseome world.
His characters are aware of worldly ignorance, earthly pains, societal disappointments, and moral dilemmas. But they don’t let these inhibitions imprison them in ever elusive ennui or unwholesomeness. Even if they are covered in the universal muck, they try to spring up from the ground like forgotten seeds. In The End (the first story in this book), the anonymous narrator, unable to move, clings to the udder of a cow which, on a chance visit, stumbles upon him in his filthy abode and let himself be dragged. Let not this dark visual dissuade you from exploring this work. But this painstakingly shows his willingless to carry on without yielding to the aging-misery wich befell him.
Expelled from his home (for elderlies), exhausted of all strength, and having nothing else to do, the man resorts to extend his hands for pity-pennies exposing himself in the mercy of others, but only to be ridiculed by a commie. Still he moves on. Begging is all he can possibly do with his failing body. He won’t give up and the end may approach him!
The First Love opens up with an interesting Epitaph that the protagonist chooses for him:
Mourning over his father’s grave, contemplating his future epitaph, and wondering his existence in this very graveyard stands the man who is bereft of everything but the hat which was given by his deceased father. He thinks that he can really live there with his father under the ground, him over the ground, and nothing else to hinder their surreal coexistence among angels and crosses. Like an angel from heaven, she comes to him. But he doesn’t need her. Cupid has no effect on him for which his emotions are hardened and his faith is broken. However all the love is not lost�
There are two other stories which are inexorably beautiful, containing nameless characters, relentless meditations, and helpless lives. There is also a trace of connection between these four stories which author might not approve of, but we can’t help noticing it. This may not be (These are not!) his greatest works but definitely worth readingonce as many times as it pleases you. Welcome to the world of Beckett Effect!
“I didn't understand women at that period. I still don't for that matter. Nor men either. Nor animals either. What I understand best, which is not saying much, are my pains.� [First Love]
His characters are aware of worldly ignorance, earthly pains, societal disappointments, and moral dilemmas. But they don’t let these inhibitions imprison them in ever elusive ennui or unwholesomeness. Even if they are covered in the universal muck, they try to spring up from the ground like forgotten seeds. In The End (the first story in this book), the anonymous narrator, unable to move, clings to the udder of a cow which, on a chance visit, stumbles upon him in his filthy abode and let himself be dragged. Let not this dark visual dissuade you from exploring this work. But this painstakingly shows his willingless to carry on without yielding to the aging-misery wich befell him.
“The memory came faint and cold of the story I might have told, a story in the likeness of my life, I mean without the courage to end or the strength to go on.� [The End]
Expelled from his home (for elderlies), exhausted of all strength, and having nothing else to do, the man resorts to extend his hands for pity-pennies exposing himself in the mercy of others, but only to be ridiculed by a commie. Still he moves on. Begging is all he can possibly do with his failing body. He won’t give up and the end may approach him!
“I knew it would soon be the end, so I played the part, you know, the part of � how shall I say, I don’t know.� [The End]
The First Love opens up with an interesting Epitaph that the protagonist chooses for him:
“Hereunder lies the above who up below
So hourly died that he lived on till now.�
[First Love]
Mourning over his father’s grave, contemplating his future epitaph, and wondering his existence in this very graveyard stands the man who is bereft of everything but the hat which was given by his deceased father. He thinks that he can really live there with his father under the ground, him over the ground, and nothing else to hinder their surreal coexistence among angels and crosses. Like an angel from heaven, she comes to him. But he doesn’t need her. Cupid has no effect on him for which his emotions are hardened and his faith is broken. However all the love is not lost�
“I could have done with other loves perhaps. But there it is, either you love or you don’t.�
[First Love]
There are two other stories which are inexorably beautiful, containing nameless characters, relentless meditations, and helpless lives. There is also a trace of connection between these four stories which author might not approve of, but we can’t help noticing it. This may not be (These are not!) his greatest works but definitely worth reading
July 10, 2020
شخصيات بيكيت فيها الكثير من الغموض واللاعقلانية
لكن هناك أفكار ومعاني حقيقية مُبعثرة خلال السرد
قصة الحب الأول.. حالة عجيبة من العزلة والهذيان واللامبالاة
الراوي يحكي عن حياته بدون ترابط أو اهتمام
مجرد سرد متواصل لأي شيء ولا شيء
أما قصة الصُحبة.. فالراوي فيها ممدد على ظهره في الظلام
يبحث عن الصحبة في حديثه مع نفسه عن الخيال والذكريات
لكنه حتى النهاية يظل في صحبة الوحدة
لكن هناك أفكار ومعاني حقيقية مُبعثرة خلال السرد
قصة الحب الأول.. حالة عجيبة من العزلة والهذيان واللامبالاة
الراوي يحكي عن حياته بدون ترابط أو اهتمام
مجرد سرد متواصل لأي شيء ولا شيء
أما قصة الصُحبة.. فالراوي فيها ممدد على ظهره في الظلام
يبحث عن الصحبة في حديثه مع نفسه عن الخيال والذكريات
لكنه حتى النهاية يظل في صحبة الوحدة
June 25, 2024
A short text of less than 90 short pages. Someone alone in the dark on their back. A voice reaches to. Memories come back.
It is difficult to qualify this text; the name novel or short story seems inappropriate to this prose, as dense, poetic, and strange. There's no story, maybe bits and pieces, incomprehensible like scattered memories of someone other than yourself, but at the same time familiar enough for you to find something of yourself there, something that appeals like the voice calls out to the person lying in the dark.
It is a beautiful, strange text I am not sure I fully understood. It makes me strangely desire to hear it read by someone as if the voice were to materialize and give a rhythm, a breath to the sentence, to thought.
It is difficult to qualify this text; the name novel or short story seems inappropriate to this prose, as dense, poetic, and strange. There's no story, maybe bits and pieces, incomprehensible like scattered memories of someone other than yourself, but at the same time familiar enough for you to find something of yourself there, something that appeals like the voice calls out to the person lying in the dark.
It is a beautiful, strange text I am not sure I fully understood. It makes me strangely desire to hear it read by someone as if the voice were to materialize and give a rhythm, a breath to the sentence, to thought.
July 19, 2016
Mystifying !!
June 12, 2017
Ο θείος Σαμ δεν είναι για μέτριες καταστάσεις. Διαβάζοντάς τον είτε θα τον μισήσεις, είτε θα τον λατρέψεις. Διαλέγω την κουρτίνα 2.
Ο μονόλογός του μοιάζει με εκείνο το παιχνίδι στο λούνα παρκ που σε στέλνει στον ουρανό και μετά σου δίνει μια και σε στέλνει στον πάτο κι εγώ έχω υψοφοβία, εντάξει; Ο λόγος του απλός, προσιτός που καταφέρνει έντεχνα να σου δημιουργήσει ιδιαίτερα έντονα συναισθήματα. Κι αυτή η απότομη εναλλαγή μεταξύ αισιόδοξου και σκοτεινού μοιάζει με χάδι που γίνεται απροειδοποίητο χαστούκι.
Ουδεμία άλλη επιλογή παρά αστεράκια πέντε για τον κύριο Μπέκετ.
Ο μονόλογός του μοιάζει με εκείνο το παιχνίδι στο λούνα παρκ που σε στέλνει στον ουρανό και μετά σου δίνει μια και σε στέλνει στον πάτο κι εγώ έχω υψοφοβία, εντάξει; Ο λόγος του απλός, προσιτός που καταφέρνει έντεχνα να σου δημιουργήσει ιδιαίτερα έντονα συναισθήματα. Κι αυτή η απότομη εναλλαγή μεταξύ αισιόδοξου και σκοτεινού μοιάζει με χάδι που γίνεται απροειδοποίητο χαστούκι.
Ουδεμία άλλη επιλογή παρά αστεράκια πέντε για τον κύριο Μπέκετ.
April 13, 2022
Μικρό στριφνό βιβλιαράκι μόλις 100 σελίδων έξοχο δείγμα μοντερνισμού που καμία σχέση δεν έχει ο τίτλος του με την υπόθεση Ο Μπέκετ ήταν ένας καλλιτέχνης ο οποίος στιγματίστηκε πολύ από τον πόλεμο, πολύ βασανισμένος, ο οποίος κατηγορήθηκε από πολλούς για μισανθρωπισμό Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ακρως αυτοαναφορικό Εδώ στον ήρωα του βιβλίου βλέπουμε πολλά κοινά στοιχεία τόσο στις συνήθειες όσο και από τη ζωή του συγγραφέα Ο Μπέκετ όντας βοηθός του Τζόυς στο Παρίσι είχε συνάψει σχέσεις με την κόρη του Λουτσία (Λούλου στο βιβλίο ) η οποία έπασχε από στραβισμό όπως και ο πατέρας της , ένα ελάττωμα που ο Τζόυς προσπάθησε να διορθώσει χωρίς αποτέλεσμα Μετά από μια σύντομη σχέση ο Μπέκετ τη χώρισε και η Λουτσία έχασε τα λογικά της Καθώς υπέφερε από τα ίδια ψυχολογικά προβλήματα με τον πατέρα της, αργότερα διαγνώστηκε και με σχιζοφρένεια. Μετά από διάφορες σχέσεις χρόνια αργότερα κλείστηκε σε ψυχιατρικό ίδρυμα όπου και πέθανε.
Ο ήρωας μας συχνάζει σε νεκροταφεία αποφεύγει τους ανθρώπους εκδιώχνεται από την πατρική εστία ως βάρος και τελικά συνάπτει σχέσεις με μια πόρνη για να φύγει και από εκεί τρέχοντας αφού μάλλον μας περιγράφει περισσότερο έναν «αντί-έρωτα»
Ωμό , γκροτέσκο, αντισυμβατικό, γλυκόπικρο ξεγυμνώνει όλες τις αυταπάτες που έχουμε τα ανθρώπινα όντα για τον έρωτα αφού αυτό που εν τέλη ερωτευόμαστε είναι περισσότερο οι προσδοκίες μας απέναντι στο αντικείμενο του έρωτα μας παρά στο έτερον ήμισυ αυτό καθεαυτό
Αν σας αρέσει ο μοντερνισμός και αντέχετε διαβάστε το
Αν θέλετε ένα βιβλίο για έρωτες με αγάπες και λουλούδια μην το διαβάζετε
Εγώ προειδοποίησα :)
ΥΓ Extra credits και ευχαριστίες για τις πληροφορίες στην συντονίστρια της λέσχης ανάγνωσης του βιβλιοπωλείου Κωνσταντινίδης Θέδα Καιδόγλου
Ο ήρωας μας συχνάζει σε νεκροταφεία αποφεύγει τους ανθρώπους εκδιώχνεται από την πατρική εστία ως βάρος και τελικά συνάπτει σχέσεις με μια πόρνη για να φύγει και από εκεί τρέχοντας αφού μάλλον μας περιγράφει περισσότερο έναν «αντί-έρωτα»
Ωμό , γκροτέσκο, αντισυμβατικό, γλυκόπικρο ξεγυμνώνει όλες τις αυταπάτες που έχουμε τα ανθρώπινα όντα για τον έρωτα αφού αυτό που εν τέλη ερωτευόμαστε είναι περισσότερο οι προσδοκίες μας απέναντι στο αντικείμενο του έρωτα μας παρά στο έτερον ήμισυ αυτό καθεαυτό
Αν σας αρέσει ο μοντερνισμός και αντέχετε διαβάστε το
Αν θέλετε ένα βιβλίο για έρωτες με αγάπες και λουλούδια μην το διαβάζετε
Εγώ προειδοποίησα :)
ΥΓ Extra credits και ευχαριστίες για τις πληροφορίες στην συντονίστρια της λέσχης ανάγνωσης του βιβλιοπωλείου Κωνσταντινίδης Θέδα Καιδόγλου
December 25, 2020
النوفيلات الأولي التي أقرأها لصمويل بيكيت، فكل ما قرأته أو شاهدته له حتي الان مسرحيات، ولو لم أكن اعلم أن هذه النوفيلات لبيكيت، لكنت ظننت بلا مبالغة أنها مثلا لخوسيه مياس، أو خابيير مارياس، أو ربما حتي لموراكامي هذا لو أقنعت نفسي حقا أنها لهذا الأخير، فربما أجد بعض الأسباب التي تجعلني اقتنع بهذا ... ولكن لتخبرني أنها لبيكيت فهذا ما لا أقتنع به حتي الآن
!!
لا أعلم بالضبط متي كتب بيكيت هذه النوفيلات، قبل مسرحياته الشهيرة جودو، ونهاية اللعبة، وكراب، والكارثة أم لا؟ .. وحقيقة لم أبحث عن إجابة! وعلي أية حال، العامل المشترك بين النوفيلات وهذه المسرحيات، هو العبثية نفسها، واللاطائل الذي يسكننا ونسكنه من وجهة نظر بيكيت بالطبع، لكن عن الإسلوب الروائي، فدعني أخبرك أنه بيكيت أخر لم أعرفه من قبل، وجميل أنني عرفته، فنوفيلا بقلم بيكيت شيئا لا أقابله كل يوم
...
December 8, 2017
..در این حالت‌ه� آدم دیگر خودش نیست و این که آدم خودش نباشد دردناک است و از آن دردناک‌ت� این است که آدم خودش باشد، حالا هر اسمی می‌خواهن� رویش بگذارند. چون وقتی که آدم خودش باشد می‌دان� که چه باید بکند تا کم‌ت� خودش باشد، در صورتی که وقتی آدم خودش نباشد، می‌شو� هرکس و ناکسی باشد، احتمال محو شدنش بیش‌ت� می‌رو�.
آن چه عشق می‌خوانن� نوعی تبعید است که در آن گه‌گا� کارت پستالی هم از وطن می‌رسد� این را من آن روز غروب احساس کردم..
آن چه عشق می‌خوانن� نوعی تبعید است که در آن گه‌گا� کارت پستالی هم از وطن می‌رسد� این را من آن روز غروب احساس کردم..
September 12, 2013
آن‌وقت‌ه� خیلی کم زن‌ه� را می‌شناختم� مردها را هم همچنین، حیوانات را نیز، با تنها چیزی که یک کمی آشنا بودم رنج‌های� بود. همیشه و هر روز به آنها فکر می‌کردم� همه چیز چه سریع اتفاق افتاد، فکر آدم چه سریع پیش می‌تازد� اما همه� رنج‌ه� به ذهن آدمی خطور نمی‌کنن�. آری، ساعتها به‌خصو� بعدازظهرها من مثل «رینهولد» احساسی روحانی داشتم. عجب تعادلی است. از طرف دیگر من رنج‌ها� رنج‌ها� خودم را هم خوب نمی‌شناخت�. شاید به این خاطر که جز رنج هیچ نداشتم.�
September 27, 2020
Personally I have nothing against graveyards, I take the air there willingly, perhaps more willingly than elsewhere, when take the air I must. The smell of corpses, distinctly perceptible under those of grass and humus mingled, I do not find unpleasant, a trifle on the sweet side perhaps, a trifle heady, but how infinitely preferable to what the living emit, their feet, teeth, armpits, arses, sticky foreskins and frustrated ovules.('First Love')
Oh, I know I too shall cease and be as when I was not yet, only all over instead of in store, that makes me happy, often now my murmur falters and dies and I weep for happiness as I go along and for love of this old earth that has carried me so long and whose uncomplainingness will soon be mine. Just under the surface I shall be, all together at first, then separate and drift, through all the earth and perhaps in the end through a cliff into the sea, something of me.('From an Abandoned Work')
March 1, 2024
هر زمان که از بکت می خوانم گویی انسانی در برابر خود می بینم که با دهانی دوخته شده و چشمانی رنج مند و وحشت زده می کوشد هر آنچه که میداندهر آنچه را که میخواهد به من بگوید،بکت کلمات را یارای انتقال معانی نمی بیند،چرا که شاید همانگونه که در عصرگاهی زمستانی زمانی با دیگران سخن می گوییم می پنداریم که آنچه که می خواهیم را گفته ایم اما آنچه آنان می شنوند،در می یابند یا بخاطر می سپارند بسیار متفاوت ست به گونه ای که اگر به ما بازگویش کنند آن را همانند غریبه ای در خیابانی بس تاریک که با تنگ کردن چشمانمان نیز اندکی آشناتر نمی شود نسبت به کلمات خود می پنداریم
شاید از این رو بکت برای ظرف معنای خود به سوی درد می رود،احساسی مشترک،تحمل ناپذیر،احساسی که در آسودگی خاطره روشنی از آن ندادیم،حتی پس از سرگذاشتنش نیز نمی توان توصیفش کرد در زمان درد کشیدن اما فراموشی ندارد و تا عمق وجودمان احساسش می کنیم..
درد نمی تواند اشتباه کند،برای بکت کلمات در بیان مفاهیم و آگاهی شکست خورده اند.
و آنان را با درد جایگزین ساخته شخصیت های بکت همه درد می کشند و یا سبب رنج دیگران می گردند.
ناگزیر می خواهیم که در این هنگامه درد ورود کنیم و خود را جزئی از جهان بکت ببینیم اما بزرگ دربی آهنین و سخت گاه در میان ما قرار می گیرد..گویی که در رویایی یا خاطره ای دور دست راه ورودش را دیده ایم،اما هر زمان به خاطرمان می آید همان هنگام از برابر چشمانمان می گریزد،همچو پندار خشکی در دریایی طوفانی..
انسان های بکت اغلب تنها و به دور از دیگران،محروم از آنچه اجتماع می تواند به انسان دهد،اغلب دوستی ندارند،عشقی در زندگی شان وجود ندارد،اغلب اما از خلا نا مفهومی که پندارند حاصل از همین کمبود هاست رنج می برند اما زمانی که قدم به جهان انسان ها برای رفع آن می گذارند،نا امید شده،عشق و روابط انسانی را رنجی بزرگ می یابند و گریزان به آغوش سرد اما آشنای تنهایی خود بازمیگردند
روایت بکت همانند بازگویی خاطرات است،نه آن زمان که برای دیگران به نقل می نشینیم بلکه آن هنگام که خود در دریای مشوش خاطراتمان بارقه های گذرا از تصاویر رنگ ها و نور ها را به یاد می آوریم،تصاویری که گاه آنچنان نا متناجس به ذهنمان می آیند که کلمات همانند رشته نخ باریک و ضعیفی نمی توانند آنان را به هم نزدیک کنند هر چند که در ذهن مان شفاف و همگون آیند برای دیگران تنها هنگامه ای شلخته از صحنه هایی توصیف نا شدنی اند
شاید از این رو بکت برای ظرف معنای خود به سوی درد می رود،احساسی مشترک،تحمل ناپذیر،احساسی که در آسودگی خاطره روشنی از آن ندادیم،حتی پس از سرگذاشتنش نیز نمی توان توصیفش کرد در زمان درد کشیدن اما فراموشی ندارد و تا عمق وجودمان احساسش می کنیم..
درد نمی تواند اشتباه کند،برای بکت کلمات در بیان مفاهیم و آگاهی شکست خورده اند.
و آنان را با درد جایگزین ساخته شخصیت های بکت همه درد می کشند و یا سبب رنج دیگران می گردند.
ناگزیر می خواهیم که در این هنگامه درد ورود کنیم و خود را جزئی از جهان بکت ببینیم اما بزرگ دربی آهنین و سخت گاه در میان ما قرار می گیرد..گویی که در رویایی یا خاطره ای دور دست راه ورودش را دیده ایم،اما هر زمان به خاطرمان می آید همان هنگام از برابر چشمانمان می گریزد،همچو پندار خشکی در دریایی طوفانی..
انسان های بکت اغلب تنها و به دور از دیگران،محروم از آنچه اجتماع می تواند به انسان دهد،اغلب دوستی ندارند،عشقی در زندگی شان وجود ندارد،اغلب اما از خلا نا مفهومی که پندارند حاصل از همین کمبود هاست رنج می برند اما زمانی که قدم به جهان انسان ها برای رفع آن می گذارند،نا امید شده،عشق و روابط انسانی را رنجی بزرگ می یابند و گریزان به آغوش سرد اما آشنای تنهایی خود بازمیگردند
روایت بکت همانند بازگویی خاطرات است،نه آن زمان که برای دیگران به نقل می نشینیم بلکه آن هنگام که خود در دریای مشوش خاطراتمان بارقه های گذرا از تصاویر رنگ ها و نور ها را به یاد می آوریم،تصاویری که گاه آنچنان نا متناجس به ذهنمان می آیند که کلمات همانند رشته نخ باریک و ضعیفی نمی توانند آنان را به هم نزدیک کنند هر چند که در ذهن مان شفاف و همگون آیند برای دیگران تنها هنگامه ای شلخته از صحنه هایی توصیف نا شدنی اند
September 23, 2024
Those stories are precursors of The Trilogy. I've read them almost straight after and I think it was a mistake as I recognised the shadows The Trilogy in them more than I've read them on their own merit. However the Beckettian sense of humour and absurd is shimmering through them.
September 3, 2019
Четеше ми се Бекет. Хванах единствената налична негова книга вкъщи. И просто се размазах от смях и кеф.
Това е кратка книга, а изданието е френски, английски и български, към което нямам кой знае какви коментари, макар да ми беше безкрайно забавно да хвърлям едно око на френския текст в моментите, когато се споменаваха думи като „запек� и „диария�.
Разказ от Аз-форма на мъж, който е останал на улицата след смъртта на баща си и който среща в парка едно момиче, с което завърта някаква любов (ако съдим по заглавието на книгата - първа), и за което впоследствие разбира, че е кривогледо, което най-вероятно има известно значение, тъй като се споменава нееднократно. Бекет е очарователен циник, ама това го знаете, а ако не го знаете, се сетете за Годо, ако и за Годо не се сетите, съжалявам.
„Първа любов� е иронична, черна, пряма и абсолютно брилянтна история за тоталното безсмислие на доста неща. Смях се много. Конкретно на тези моменти:
�...а също и поради други причини, за които е безсмислено да се говори на тъпанари като вас..."
(не мога да се съглася повече, тъпанари сме)
„Спомня� си само, че се говореше за лимонови или портокалови дръвчета, не се сещам какво точно, за мен е постижение, дето съм запаметил, че се е говорело за лимонови или портокалови дръвчета, понеже другите песни, които съм чувал в живота си - а такива съм чувал, защото е материално невъзможно да се живее, дори както живеех аз, без да чуеш да се пее, освен ако не си глух, - не съм запомнил нищичко, ни дума, ни нота, или тъй малко думи, тъй малко ноти, че, че какво, че нищо, това изречение достатъчно се проточи.�
(Верно се проточи, но пък е велико.)
„Т� започна да се съблича. Когато се чудят какво да правят, събличат се и сигурно това е най-доброто, на което са способни. Тя смъкна всичко, тъй бавно, че би вбесила и слон, освен чорапите, вероятно предназначени да ме възбудят до краен предел. Тогава установих, че е кривогледа.�
(Плача от смях)
„Н� сутринта се събудих като пребит, дрехите ми бяха в безпорядък, а до мен Анна, гола естествено. Колко ли зор си беше дала! Все тъй стисках в ръка тенджерата. Погледнах вътре. Не бях я използвал.�
(не питайте)
Това е кратка книга, а изданието е френски, английски и български, към което нямам кой знае какви коментари, макар да ми беше безкрайно забавно да хвърлям едно око на френския текст в моментите, когато се споменаваха думи като „запек� и „диария�.
Разказ от Аз-форма на мъж, който е останал на улицата след смъртта на баща си и който среща в парка едно момиче, с което завърта някаква любов (ако съдим по заглавието на книгата - първа), и за което впоследствие разбира, че е кривогледо, което най-вероятно има известно значение, тъй като се споменава нееднократно. Бекет е очарователен циник, ама това го знаете, а ако не го знаете, се сетете за Годо, ако и за Годо не се сетите, съжалявам.
„Първа любов� е иронична, черна, пряма и абсолютно брилянтна история за тоталното безсмислие на доста неща. Смях се много. Конкретно на тези моменти:
�...а също и поради други причини, за които е безсмислено да се говори на тъпанари като вас..."
(не мога да се съглася повече, тъпанари сме)
„Спомня� си само, че се говореше за лимонови или портокалови дръвчета, не се сещам какво точно, за мен е постижение, дето съм запаметил, че се е говорело за лимонови или портокалови дръвчета, понеже другите песни, които съм чувал в живота си - а такива съм чувал, защото е материално невъзможно да се живее, дори както живеех аз, без да чуеш да се пее, освен ако не си глух, - не съм запомнил нищичко, ни дума, ни нота, или тъй малко думи, тъй малко ноти, че, че какво, че нищо, това изречение достатъчно се проточи.�
(Верно се проточи, но пък е велико.)
„Т� започна да се съблича. Когато се чудят какво да правят, събличат се и сигурно това е най-доброто, на което са способни. Тя смъкна всичко, тъй бавно, че би вбесила и слон, освен чорапите, вероятно предназначени да ме възбудят до краен предел. Тогава установих, че е кривогледа.�
(Плача от смях)
„Н� сутринта се събудих като пребит, дрехите ми бяха в безпорядък, а до мен Анна, гола естествено. Колко ли зор си беше дала! Все тъй стисках в ръка тенджерата. Погледнах вътре. Не бях я използвал.�
(не питайте)
April 1, 2022
Άγριος ο Μπέκετ πολύ.
Εδώ μαθαίνω πως δανείστηκε (βούτηξε) τον τίτλο από ένα μυθιστόρημα του Τουργκένιεφ, αλλά δεν το έκανε για ρομαντικό λόγο. Πρόκειται για παραλογισμούς, απαισιοδοξία και καμία απολύτως παρηγοριά, κάπως μίνιμαλ με γκροτέσκο χιούμορ.
Ο ήρωας εμφανίζεται από το πουθενά, δίπλα στον τάφο του πατέρα του αναπολώντας πρώτα τον πατέρα και μετά την Λούλου ή αλλιώς Άννα, όπως την βάπτισε το μυαλό του, το οποίο δεν τα θυμάται και τόσο καθαρά. Φαίνεται πως συνδύασε εκείνη την εποχή, τον χαμό του πατέρα με την γνωριμία του με την Άννα, έγιναν αυτά τα δύο κοντά και λίγο τα έμπλεξε, όπως εγώ μπλέκω τις μικρές ιστορίες του Πόε και του Μωπασσάν. Αναρωτιόταν λίγο πως τον βλέπει ο πατέρας του, όπως έκανε και ο Κάφκα και λοιπά, αλλά μετά από λίγο σαν να το ξεχνάει και ξαναπιάνει την Άννα με τρόπο κυρίως ενοχλητικό και υποτιμητικό. Η Άννα εργαζόταν σε αυτό το παγκάκι και έτσι έγινε και γνωρίστηκαν.
Κάπου στην πορεία την εκτιμάει, καθώς του έφερε τον υάκινθο που της ζήτησε (να είναι ζωντανός), ακόμα και εάν απέτυχε στο χρώμα. Συμπληρωματικά, δεν γέλασε στη μούρη του όταν εκείνος επέμενε να του δώσει να φάει άγρια καρότα εκτός εποχής τους και ακόμα και εάν είχε γελάσει, δεν θα την αδικούσε κανείς.
Μας την περιγράφει ιδιαίτερα ωμά και παγωμένα, τονίζοντας πως το ένα μάτι της φεύγει, ειδικά όταν είναι γυμνή (ίσως όταν είναι γυμνή εκείνος υποφέρει από αμηχανία και στέκεται περισσότερο στα μάτια;), σε σημείο που απορούμε τι θέλει και μας τα λέει, δεν έχει καμία άλλη δουλειά να κάνει καλύτερα; Όσοι θεωρούν πως ο ρομαντισμός βλάπτει, ας το διαβάσουν και ίσως αλλάξουν γνώμη, γιατί σίγουρα ο Μπέκετ θα τους υπερχειλίσει και θα τους καπακώσει επί του θέματος.
«Ώστε λοιπόν, ζείτε από την πορνεία;», λέω.
«Ζούμε από την πορνεία», απάντησε αυτή.
Εδώ μαθαίνω πως δανείστηκε (βούτηξε) τον τίτλο από ένα μυθιστόρημα του Τουργκένιεφ, αλλά δεν το έκανε για ρομαντικό λόγο. Πρόκειται για παραλογισμούς, απαισιοδοξία και καμία απολύτως παρηγοριά, κάπως μίνιμαλ με γκροτέσκο χιούμορ.
Ο ήρωας εμφανίζεται από το πουθενά, δίπλα στον τάφο του πατέρα του αναπολώντας πρώτα τον πατέρα και μετά την Λούλου ή αλλιώς Άννα, όπως την βάπτισε το μυαλό του, το οποίο δεν τα θυμάται και τόσο καθαρά. Φαίνεται πως συνδύασε εκείνη την εποχή, τον χαμό του πατέρα με την γνωριμία του με την Άννα, έγιναν αυτά τα δύο κοντά και λίγο τα έμπλεξε, όπως εγώ μπλέκω τις μικρές ιστορίες του Πόε και του Μωπασσάν. Αναρωτιόταν λίγο πως τον βλέπει ο πατέρας του, όπως έκανε και ο Κάφκα και λοιπά, αλλά μετά από λίγο σαν να το ξεχνάει και ξαναπιάνει την Άννα με τρόπο κυρίως ενοχλητικό και υποτιμητικό. Η Άννα εργαζόταν σε αυτό το παγκάκι και έτσι έγινε και γνωρίστηκαν.
Κάπου στην πορεία την εκτιμάει, καθώς του έφερε τον υάκινθο που της ζήτησε (να είναι ζωντανός), ακόμα και εάν απέτυχε στο χρώμα. Συμπληρωματικά, δεν γέλασε στη μούρη του όταν εκείνος επέμενε να του δώσει να φάει άγρια καρότα εκτός εποχής τους και ακόμα και εάν είχε γελάσει, δεν θα την αδικούσε κανείς.
Μας την περιγράφει ιδιαίτερα ωμά και παγωμένα, τονίζοντας πως το ένα μάτι της φεύγει, ειδικά όταν είναι γυμνή (ίσως όταν είναι γυμνή εκείνος υποφέρει από αμηχανία και στέκεται περισσότερο στα μάτια;), σε σημείο που απορούμε τι θέλει και μας τα λέει, δεν έχει καμία άλλη δουλειά να κάνει καλύτερα; Όσοι θεωρούν πως ο ρομαντισμός βλάπτει, ας το διαβάσουν και ίσως αλλάξουν γνώμη, γιατί σίγουρα ο Μπέκετ θα τους υπερχειλίσει και θα τους καπακώσει επί του θέματος.
«Ώστε λοιπόν, ζείτε από την πορνεία;», λέω.
«Ζούμε από την πορνεία», απάντησε αυτή.
March 24, 2019
بیشتر کتابی بود برای بازخوانی ساختار ادبی کارهای بکت، تا اثری برای التذاذ ادبی�.
برای بکت بستگی‌اش� دلبستگی، به درد انسانی جانشین سبُک‌سنگی� مدام و بی‌نتیجه� بیان‌پذیری� خواستِ بیان و منجلاب کارکرد ارتباطی زبان است. من درد دارم، و این درد هستی من را معنا می‌ده�. من درد دارم، و این درد من را ساقط می‌کن�. پس، من درد را دارم و دیگر مهم نیست که هستم یا نه. حال می‌توان� با خیال آسوده و -تن دردمند- باشم، یا از میان بروم.
برای بکت اشیا انتخاب ارجحند، نسبت به مواجهه با فرد بعدی... آدم بعدی... آدم دیگر. ریشخندی به خودمرکزبینیِ سوژه�.
برای بکت ریاضیات فیثاغورثی جانشین امن‌تر� است، برای قوه� خلاقه، و برای انتزاعات هوشمندانه و هوش احمقانه� بشری. تمهیدی برای ساخت هوشی اخته، به جای مواجهه با اختگی هوش خود. هوشی تازه از دل تاریخ، که توان ذهن را زمینگیر بازی ناتمام انتزاعات از پیش‌ساخت� می‌کن� و امکانی برای پا گرفتن تصورات تازه‌ت� باقی نمی‌گذار�. بیایید بازی کنیم. به جای بازی خوردن می‌شو� بازی کرد، آگاه به اینکه جز بازی چیزی در کار نیست، آنوقت می‌شو� آگاهانه طلف شد.
برای بکت بستگی‌اش� دلبستگی، به درد انسانی جانشین سبُک‌سنگی� مدام و بی‌نتیجه� بیان‌پذیری� خواستِ بیان و منجلاب کارکرد ارتباطی زبان است. من درد دارم، و این درد هستی من را معنا می‌ده�. من درد دارم، و این درد من را ساقط می‌کن�. پس، من درد را دارم و دیگر مهم نیست که هستم یا نه. حال می‌توان� با خیال آسوده و -تن دردمند- باشم، یا از میان بروم.
برای بکت اشیا انتخاب ارجحند، نسبت به مواجهه با فرد بعدی... آدم بعدی... آدم دیگر. ریشخندی به خودمرکزبینیِ سوژه�.
برای بکت ریاضیات فیثاغورثی جانشین امن‌تر� است، برای قوه� خلاقه، و برای انتزاعات هوشمندانه و هوش احمقانه� بشری. تمهیدی برای ساخت هوشی اخته، به جای مواجهه با اختگی هوش خود. هوشی تازه از دل تاریخ، که توان ذهن را زمینگیر بازی ناتمام انتزاعات از پیش‌ساخت� می‌کن� و امکانی برای پا گرفتن تصورات تازه‌ت� باقی نمی‌گذار�. بیایید بازی کنیم. به جای بازی خوردن می‌شو� بازی کرد، آگاه به اینکه جز بازی چیزی در کار نیست، آنوقت می‌شو� آگاهانه طلف شد.
December 19, 2021
There was that strange light which follows a day of persistent rain, when the sun comes out and the sky clears too late to be of any use. The earth makes a sound as of sighs and the last drops fall from the emptied cloudless sky. A small boy, stretching out his hands and looking up at the blue sky, asked his mother how such a thing was possible. Fuck off, she said.
December 14, 2016
Αυτό που μου άρεσε στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι πως γράφει τελείως ακομπλεξάριστα σα να βρίσκεται μέσα σε ένα ασανσέρ που οδηγεί απ' το ναδίρ του σαρκικού πόθου στο ζενίθ των ψυχαναλυτικών και φιλοσοφικών τοποθετήσεων δικών του ή δανεισμένων και μετά γυρνάει όλο αυτό σαν την κλεψύδρα και το ζενίθ γίνεται ναδίρ, ενώ παράλληλα δεν παύει διαρκώς να διατυμπανίζει τον αμοραλιστικό εγωισμό του έρωτα, ότι σε νοιάζεις ΕΣΥ όχι να μην πονέσεις αλλά να πονέσεις τον άλλο, αντλείς πόνο και χαρά μαζί απ' αυτό, αγκάθια βουτηγμένα σε καυτή σοκολάτα. Να σε τρυπά το αγκάθι καθώς σε ολοκληρώνει η γεύση της σοκολάτας ενώ καίγεσαι απ' τη θερμοκρασία της. Με ένα απλό τρόπο, το βιβλίο σκοτώνει. Γιατί; Γιατί δεν προσπαθεί να σου εξηγήσει τον έρωτα, αφού ξέρεις. Σου αναλύει όμως πως αποκλείεται να τον αποφύγεις όπως παράλληλα κι ότι είναι αδύνατον να τον παραγγείλεις ή να τον εξαναγκάσεις να μείνει.
June 13, 2018
با اینکه حجم کمی داشت کتاب ولی گمونم دوسه تا نخ موهام سفید شد تا تمومش کردم. چقدر کسل کننده و خسته کننده بود.
February 14, 2016
� Δεν είσαι πλέον ο εαυτός σου, κάτω από αυτές τις συνθήκες, και είναι οδυνηρό να μην είσαι πλέον ο εαυτός σου, ακόμη πιο οδυνηρό από το να είσαι, ο, τι κι αν λένε γι� αυτό. Γιατί όταν είσαι ο εαυτός σου, ξέρεις αυτό που έχεις να κάνεις για να είσαι λιγότερο, ενώ όταν δεν είσαι πλέον ο εαυτός σου, γίνεσαι ο οποιοσδήποτε, δεν υπάρχει τρόπος να καλυφθείς. Αυτό που ονομάζουμε έρωτα είναι η εξορία, με μία καρτ ποστάλ απ� την πατρίδα πότε πότε, να πώς αισθάνομαι τούτο το βράδυ�
Ο Πρώτος Έρωτας του Samuel Beckett, είναι ένα μικρό βιβλιαράκι 50 σελίδων, που γράφτηκε το 1964. Ο ήρωας μιλάει για την πρώτη του αγάπη, τον θάνατο του πατέρα του και την επικείμενη γέννα του πρώτου του παιδιού. Όλα αυτά τον βαραίνουν,τον στοιχειώνουν και τελικά βρίσκει την ηρεμία του μόνο μέσα από την συγγραφή. Πρόκειται για μία αρκετά στενάχωρη νουβέλα η οποία όμως, κατά την γνώμη μου, συμπυκνώνει την πιο σκοτεινή πλευρά του έρωτα στις παραπάνω γραμμές.
Ο Πρώτος Έρωτας του Samuel Beckett, είναι ένα μικρό βιβλιαράκι 50 σελίδων, που γράφτηκε το 1964. Ο ήρωας μιλάει για την πρώτη του αγάπη, τον θάνατο του πατέρα του και την επικείμενη γέννα του πρώτου του παιδιού. Όλα αυτά τον βαραίνουν,τον στοιχειώνουν και τελικά βρίσκει την ηρεμία του μόνο μέσα από την συγγραφή. Πρόκειται για μία αρκετά στενάχωρη νουβέλα η οποία όμως, κατά την γνώμη μου, συμπυκνώνει την πιο σκοτεινή πλευρά του έρωτα στις παραπάνω γραμμές.
October 22, 2016
كان صمويل بيكت رياضيا رشيق القوام يعشق لعبة الكريكيت ويعد من نجومها اللامعين في فريق كلية " ترنيستي " . لكن حب العزلة والصمت وميوله الإنطوائية صرفته عن الرياضة إلى الملاهي والمقاهي يقضي فيها سهراته بين السكارى .. وفي أحد تلك اليالي وبينما كان خارجا من المقهى صدمه أحد المارة وتبادل معه السباب ، وسرعان ما تلقى صامويل بيكت ضربه في صدره لم يكترث لها جسده الرياضي . لكن لم تمض ثوان حتى إكتشف فجأة أن قميصه ملطخ بالدم إذ طعنه الرجل المجهول بسكين وسرعان ما نقلوه للمشفى ..
إتضح أن السكين قد مزق ألياف القفص الصدري .. المزق سرعان ما التأم ، لكن صامويل بيكت لم ينس ذلك الرجل المتشرد الذي طعنه وكاد يودي بحياته بدون أي سبب واضح . ظلت في نظره على الدوام حركة غير منطقية ولا معقولة.
ولذلك نجد أن أعمال بيكت اللامعقولة مليئة بهؤلاء المشردين المتسكعين بلا هدف المعروفين في باريس بإسم الكلوشار مزيج من الفقر والتشرد والفلسفة وهو ما نجده هنا في هذه الرواية وفي كل أعمال بيكت تقريبا .
إتضح أن السكين قد مزق ألياف القفص الصدري .. المزق سرعان ما التأم ، لكن صامويل بيكت لم ينس ذلك الرجل المتشرد الذي طعنه وكاد يودي بحياته بدون أي سبب واضح . ظلت في نظره على الدوام حركة غير منطقية ولا معقولة.
ولذلك نجد أن أعمال بيكت اللامعقولة مليئة بهؤلاء المشردين المتسكعين بلا هدف المعروفين في باريس بإسم الكلوشار مزيج من الفقر والتشرد والفلسفة وهو ما نجده هنا في هذه الرواية وفي كل أعمال بيكت تقريبا .
February 22, 2008
I think I would have enjoyed this more had I been in grad school still, searching for a paper topic. At this point in my life though, I just don't have the patience.
I know--it's Beckett; it's not exactly pleasure reading. But surely, some pleasure should be derived from reading this book, from its beautifully rhythmic language. My experience was quite the contrary; each beautifully rhythmic line erased the one before it, ultimately leaving me with the sense of having read something beautifully rhythmic but having no mental evidence of such, begging the questions: Did I really read this book? Does it even exist?
I know--it's Beckett; it's not exactly pleasure reading. But surely, some pleasure should be derived from reading this book, from its beautifully rhythmic language. My experience was quite the contrary; each beautifully rhythmic line erased the one before it, ultimately leaving me with the sense of having read something beautifully rhythmic but having no mental evidence of such, begging the questions: Did I really read this book? Does it even exist?
July 28, 2022
یه جاهایی واقعا حالم داشت بهم میخورد
یه جاهایی میخواستم کتابو بندازم تو سطل
درآخر ولی راضیم کرد.
توصیف کتاب که این بالا توی گودریدز نوشته واقعا دقیقه به خصوص :
Unnerving cruel humour
خیلی از نمادسازی و تشبیهات به خوبی استفاده شده
ترتیب داستان ها هم توی این نسخه به نظر هوشمندانست.فقط تنها چیزی که باید بگم اینه که وسطاش دراپ نکنید چن روزی وقفه بندازید بتونید تحمل کنید.
یه جاهایی میخواستم کتابو بندازم تو سطل
درآخر ولی راضیم کرد.
توصیف کتاب که این بالا توی گودریدز نوشته واقعا دقیقه به خصوص :
Unnerving cruel humour
خیلی از نمادسازی و تشبیهات به خوبی استفاده شده
ترتیب داستان ها هم توی این نسخه به نظر هوشمندانست.فقط تنها چیزی که باید بگم اینه که وسطاش دراپ نکنید چن روزی وقفه بندازید بتونید تحمل کنید.
December 8, 2021
� مهم‌تری� نوشته� همونطور که میشه حدس زد، عشق اول هست و یکی از مقدمه‌ها� کتاب هم به همین نوشته اختصاص داره.
◇عشق� اول، اولین مواجهه راوی با عشق رو بازگو می‌کنه� چیزی که تابحال تجربه نکرده و به همین دلیل هیچ معیاری برای مقایسه در دست نداره. حتی مطمئن نیست که واقعا عشق باشه [ اصلا این واقعا چه معنی می‌ده�:) ] ؛ ولی به ناچار نام عشق رو بر اون می‌ذار�. این تجربه بسیار مبهمه، انگار فقط تجربه‌ست� حتی حس می‌کن� راوی خیلی منفعل از کنارش رد می‌ش� و درگیری زیادی باهاش پیدا نمی‌کن�.
چیز� که جالبه اینه که عاشق در عین اینکه به دیگری تمایل داره، دوست داره دنیای خودش رو حفظ کنه و به حریم امنش برگرده و به محضِ رسیدن، از معشوقش فاصله بگیره.
◇� اما دیگرنوشتهه�:
دیگرنوشتهه� شامل ۸ تا نوشته تحت� عنوان فروکش و ۷ تا متن کوتاه دیگه‌س�.
◇ترجم� و ویرایش افتضاحه! تا فروکشِ ۴ می‌ش� هرجایی که قابل فهم نبود رو گذاشت به پای پیچیدگیِ ذاتیِ قلمِ نویسنده؛ اما از فروکشِ ۴ به بعد، بجز چند استثنا، خوندن متن غیرممکن میشه� چه برسه به فهمیدنش!
خودتون ملاحظه کنید (جملا� ابتدایی فروکش ۸)👇🏻
برای پایان دادن دوباره جمجمه تنها در مکانی تاریک و محصور خمیده بر تخته‌ا� برای شروع. بنابراین تا شروع مدتی طولانی تا آن مکان محو شود و از پی آن مدت‌ه� بعد آن تخته. برای پایانی دوباره جمجمه تنها در تاریکی خلا نه گردن نه صورت فقط جعبه آخرین جای ممکن در تاریکی خلا.
چنتا نوشته رو به همین دلیل نصفه رها کردم؛ چون واقعا نمی‌فهمیدمشو� 😅
◇نوشته‌های� که بیشتر دوست داشتم:
- عشق اول
- یکی از هزار( داستان مواجهه پزشک جوانی با دایه� پیرش در بیمارستان )
- یک روز غروب ( داستان زن بیوه‌ا� که در سالگرد فوت شوهرش برای چیدن گل به دشت میره و با جسد مرد تنهایی مواجه میشه )
◇د� کل برای آشنایی� با خط فکری ساموئل بکت کتاب بدی نیست. ولی مطمئنا از کتابای قوی‌ت� با ترجمه‌ها� بهتری می‌ش� شروع کرد.
◇عشق� اول، اولین مواجهه راوی با عشق رو بازگو می‌کنه� چیزی که تابحال تجربه نکرده و به همین دلیل هیچ معیاری برای مقایسه در دست نداره. حتی مطمئن نیست که واقعا عشق باشه [ اصلا این واقعا چه معنی می‌ده�:) ] ؛ ولی به ناچار نام عشق رو بر اون می‌ذار�. این تجربه بسیار مبهمه، انگار فقط تجربه‌ست� حتی حس می‌کن� راوی خیلی منفعل از کنارش رد می‌ش� و درگیری زیادی باهاش پیدا نمی‌کن�.
چیز� که جالبه اینه که عاشق در عین اینکه به دیگری تمایل داره، دوست داره دنیای خودش رو حفظ کنه و به حریم امنش برگرده و به محضِ رسیدن، از معشوقش فاصله بگیره.
◇� اما دیگرنوشتهه�:
دیگرنوشتهه� شامل ۸ تا نوشته تحت� عنوان فروکش و ۷ تا متن کوتاه دیگه‌س�.
◇ترجم� و ویرایش افتضاحه! تا فروکشِ ۴ می‌ش� هرجایی که قابل فهم نبود رو گذاشت به پای پیچیدگیِ ذاتیِ قلمِ نویسنده؛ اما از فروکشِ ۴ به بعد، بجز چند استثنا، خوندن متن غیرممکن میشه� چه برسه به فهمیدنش!
خودتون ملاحظه کنید (جملا� ابتدایی فروکش ۸)👇🏻
برای پایان دادن دوباره جمجمه تنها در مکانی تاریک و محصور خمیده بر تخته‌ا� برای شروع. بنابراین تا شروع مدتی طولانی تا آن مکان محو شود و از پی آن مدت‌ه� بعد آن تخته. برای پایانی دوباره جمجمه تنها در تاریکی خلا نه گردن نه صورت فقط جعبه آخرین جای ممکن در تاریکی خلا.
چنتا نوشته رو به همین دلیل نصفه رها کردم؛ چون واقعا نمی‌فهمیدمشو� 😅
◇نوشته‌های� که بیشتر دوست داشتم:
- عشق اول
- یکی از هزار( داستان مواجهه پزشک جوانی با دایه� پیرش در بیمارستان )
- یک روز غروب ( داستان زن بیوه‌ا� که در سالگرد فوت شوهرش برای چیدن گل به دشت میره و با جسد مرد تنهایی مواجه میشه )
◇د� کل برای آشنایی� با خط فکری ساموئل بکت کتاب بدی نیست. ولی مطمئنا از کتابای قوی‌ت� با ترجمه‌ها� بهتری می‌ش� شروع کرد.
November 23, 2007
The basic story here is simple enough. Following the death of his father, the only member of his family who seems to have had any feelings for him, a man is evicted from the family home. He ends up moving in with a prostitute whereupon he immediately makes himself comfortable in his own Spartan way, emptying his room of all but a sofa on which he lies facing the wall doing nothing. For some reason the woman puts up with this but, when she falls pregnant, insisting that the child is his, he leaves literally while she is in the throes of childbirth, the sound of which haunts him for years.
All the man wants is to be left alone. Because he exists in the real world his aloneness has to be relative and he does show himself willing to make some small compromises if only moving his feet so the prostitute, Lulu, can sit on a bench with him. The theme of the book hinges on the role of the father, the man's relationship with his own father and the prospect of becoming a father himself. He is ill-equipped to function in a relationship, the notion of them exists in his head but he has no practical use for them. Nor love it seems of any kind which he "understands" through books. He is willing to take and to allow things to be taken from him (e.g. the sex with woman is at her instigation) but enjoys little of a physical nature although wandering through graveyards does entertain him; he talks at length about them.
The little book is full of word play (e.g. Personally I have no bone to pick with graveyards�) and Beckett's dark humour and, in many respects, is his quintessential work albeit not his greatest. It is the perfect introduction to his world. It is easy to see Molloy, and Murphy in particular, in the unnamed protagonist but many of the themes he develops in later works are touched upon here.
Like many of his works Beckett has made the text "vague" by removing personal details but it is the first of the works written between 1946 and 1950 that can be grouped under the general heading "the siege in the room", an expression Beckett coined to explain the shift in focus his writing took paring things down to the essential, the minimal, the unadorned, a world where the man in the story would feel completely at home.
All the man wants is to be left alone. Because he exists in the real world his aloneness has to be relative and he does show himself willing to make some small compromises if only moving his feet so the prostitute, Lulu, can sit on a bench with him. The theme of the book hinges on the role of the father, the man's relationship with his own father and the prospect of becoming a father himself. He is ill-equipped to function in a relationship, the notion of them exists in his head but he has no practical use for them. Nor love it seems of any kind which he "understands" through books. He is willing to take and to allow things to be taken from him (e.g. the sex with woman is at her instigation) but enjoys little of a physical nature although wandering through graveyards does entertain him; he talks at length about them.
The little book is full of word play (e.g. Personally I have no bone to pick with graveyards�) and Beckett's dark humour and, in many respects, is his quintessential work albeit not his greatest. It is the perfect introduction to his world. It is easy to see Molloy, and Murphy in particular, in the unnamed protagonist but many of the themes he develops in later works are touched upon here.
Like many of his works Beckett has made the text "vague" by removing personal details but it is the first of the works written between 1946 and 1950 that can be grouped under the general heading "the siege in the room", an expression Beckett coined to explain the shift in focus his writing took paring things down to the essential, the minimal, the unadorned, a world where the man in the story would feel completely at home.
April 21, 2017
"Βάλθηκα να παίζω με τις κραυγές όπως περίπου είχα παίξει με το τραγούδι, προχωρώντας, σταματώντας, προχωρώντας, σταματώντας, αν μπορεί κανείς να το πει αυτό παιχνίδι. Όσο προχωρούσα δεν τις άκουγα, χάρη στο θόρυβο των βημάτων μου. Αλλά μόλις σταματούσα τις άκουγα ξανά, σίγουρα κάθε φορά πιο χαμηλές, αλλά τι κι αν μια κραυγή είναι χαμηλή ή δυνατή; Αυτό που χρειάζεται είναι να σταματήσει. Για χρόνια πίστευα πως θα σταματούσαν. Τώρα πια δεν το πιστεύω. Θα μου χρειάζονταν κι άλλοι έρωτες, ίσως. Αλλά τον έρωτα, δεν τον παραγγέλνει κανείς."
August 17, 2017
آن دوران زن ها را خوب نمی شناختم. هنوز هم خوب نمی شناسم. مردها را هم همینطور. چیزی را که تا حدودی بهتر می شناسم، دردهایم هستند. هر روز به آن ها فکر می کنم، خیلی طول‌نم� کشد، افکار با سرعت می گذرند، اما آن ها صرفا در ذهنم نیستند، نه اصلا. بله لحظاتی هستند، بخصوص عصرها، که احساس می کنم مانند رین هولد التقاطی شده ام. چه موازنه ای! اما� حتی آن ها را، دردهایم را هم خوب نمی شناسم. احتمالا دلیلش این است که من چیزی به جز درد نیستم. موضوع همین است
July 19, 2019
این چهار ستاره را ص��فا به داستان عشق اول میدهم. بقیه داستان های چاپ شده در این مجموعه به هیچ‌عنوا� قابل دفاع نیستند. تحلیل آقای سمی را هم دوست نداشتم. اما� داستان عشق اول برای من بسیار زیبا بود، حس تعلیق و عدم اطمینان و نداشتن یقین مطلق� گمگشتگی، به هیچ چیز تعلق نداشتن و این قدر� در ذهن خود محصور� بودن را عالی توصیف کرده بود
شخصیت نسبت به روال� عادی کاملا برای خواننده نامانوس هست اما در عین حال تا حد زیادی باهاش همذات پنداری می‌کنی� و برامون قابل درک هست
شخصیت نسبت به روال� عادی کاملا برای خواننده نامانوس هست اما در عین حال تا حد زیادی باهاش همذات پنداری می‌کنی� و برامون قابل درک هست
Displaying 1 - 30 of 275 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.