What do you think?
Rate this book
Paaz #1
Paaz
Als Emma van de ene op de andere dag opgenomen wordt op de paaz, weet ze één ding zeker: hier is een fout gemaakt. Ze heeft namelijk een leuke baan, een geweldige vriend en een goed leven, dus dat ze dood wil kan dan toch geen probleem zijn?
Het is het begin van Emma's zoektocht door de absurde wereld van de psychiatrische kliniek met al haar regels, pillen en diagnoses - een zoektocht naar de uitgang, maar boven alles een zoektocht naar zichzelf. Tijdens haar reis langs vreemde patiënten en nog vreemdere therapeuten, depressieve kerstballen en onverwachte vriendschappen, begint Emma te beseffen dat ze hier niet voor niets zit, en dat zij de enige is die kan bepalen of, maar vooral ook hóé ze ooit de paaz weer verlaat.
Het is het begin van Emma's zoektocht door de absurde wereld van de psychiatrische kliniek met al haar regels, pillen en diagnoses - een zoektocht naar de uitgang, maar boven alles een zoektocht naar zichzelf. Tijdens haar reis langs vreemde patiënten en nog vreemdere therapeuten, depressieve kerstballen en onverwachte vriendschappen, begint Emma te beseffen dat ze hier niet voor niets zit, en dat zij de enige is die kan bepalen of, maar vooral ook hóé ze ooit de paaz weer verlaat.
352 pages, Paperback
First published October 1, 2012
129 people are currently reading
1,844 people want to read
About the author
Myrthe van der Meer
8books83followersMyrthe van der Meer (pseudoniem, 1983) werkte als redacteur toen ze na een burn-out vijf maanden lang op een paaz opgenomen werd. Over deze ervaring schreef ze haar debuut PAAZ. Het boek werd meer dan 50.000 keer verkocht en het werd genomineerd voor de Dioraphte Jongerenliteratuur Prijs. Myrthe won de Psyche Mediaprijs en de Viva400-Award. In 2013 verscheen haar tweede boek, de roman Kalf.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 438 reviews
May 7, 2016
Een eye opener...Myrthe v/d Meer beschrijft haar zware depressie op een schrijnende, ontroerende en soms humoristische wijze die mij diep heeft geraakt. Een voor mij en mijn omgeving onbekende ziekte waar ik nogal huiverig tegenover stond. Ik begrijp nu hoe psychiatrische patiënten zich kunnen voelen. Het gevecht met zichzelf...zich voelen, zoals ze zich voelen...zonder en met medicatie...
De zoektocht naar de juiste medicatie door psychiaters, de therapie van psychologen en de belangrijke taak van de verpleegkundigen. De misstanden die ze tegenkomt tijdens haar verblijf: de relatie arts/therapeut - patiënt en de relatie tussen de hulpverleners onderling, Myrthe v/d Meer weet dit scherp en tot in finesse te beschrijven.
Dit boek is echt een must read!!
De zoektocht naar de juiste medicatie door psychiaters, de therapie van psychologen en de belangrijke taak van de verpleegkundigen. De misstanden die ze tegenkomt tijdens haar verblijf: de relatie arts/therapeut - patiënt en de relatie tussen de hulpverleners onderling, Myrthe v/d Meer weet dit scherp en tot in finesse te beschrijven.
Dit boek is echt een must read!!
January 9, 2017
Wauw dit boek heeft mij echt geraakt
December 29, 2017
Wat een emotionele rit was het lezen van dit boek. Vooral als je bekend bent met deze problematiek is het erg herkenbaar. Ik vind het toch luchtig genoeg geschreven om er niet heel zwaar in te hangen, maar heb hier en daar wel echt emoties moeten wegslikken. Het heeft een zeer originele schrijfstijl, erg consistent en dat maakte het voor mij ook een bijzonder boek om te lezen. Ik ben blij dat Myrthe v/d Meer haar ervaringen opgetikt heeft om te delen en daarmee een stukje taboe opruimt over de psychiatrie. En ik denk dat met dit verhaal vele lezers zich gesteund zouden kunnen voelen. Ik kijk uit naar het tweede deel Up.
April 2, 2016
Zeer indrukwekkend verhaal op naar up vandaag snel nog gekocht.
October 27, 2014
Pff, wat een verschrikkelijk lange zit, zeg! Uitgelezen (of eigenlijk 'uitgeluisterd') omdat ik mezelf heb verplicht af te wachten of het beter zou worden, maar wat viel dat tegen.
De gebeurtenissen op de Paaz leken weinig structuur te hebben, personen bleven vlak, leken soms inwisselbaar en ik kon me slecht in hun inleven. Daarnaast kwamen hele situaties die als 'erg' werden bestempeld amper op mij over (bijvoorbeeld met dr. Visser) en had ik meerdere malen het idee alsof ik stukken had gemist. En wat wordt er godsallemachtig veel geknikt, geslikt en gezucht in dit boek.
Ik zou het niemand aanraden.
De gebeurtenissen op de Paaz leken weinig structuur te hebben, personen bleven vlak, leken soms inwisselbaar en ik kon me slecht in hun inleven. Daarnaast kwamen hele situaties die als 'erg' werden bestempeld amper op mij over (bijvoorbeeld met dr. Visser) en had ik meerdere malen het idee alsof ik stukken had gemist. En wat wordt er godsallemachtig veel geknikt, geslikt en gezucht in dit boek.
Ik zou het niemand aanraden.
December 7, 2012
Paaz is een schitterend boek, ik heb het in één dag uitgelezen. Het is niet spannend maar wel meeslepend. Het lijkt alsof je een vliegje op de muur van de paaz bent. De beschrijvingen die Myrthe van de Meer a.k.a. Emma Nieuwenhuis schetst in het boek zijn niet alleen treffend, ze zijn vaak ook komisch en goed gevonden. Ook al zat er veel humor in dit boek het was ook een mistroostig boek en het is mooi hoe Van de Meer dit weet te combineren zonder er een tearjerker van te maken. Ik weet zeker dat ik dit boek nog eens wil lezen en ik hoop dat het verfilmd wordt. Ik had soms sterke associaties met One Flew Over the Cuckoo's Nest.
August 11, 2015
Wauw! Een boek na waarheid. Precies zoals het gebeurd en is.. Ik vond het mooi en indrukwekkend.
December 23, 2012
Van sommige boeken zou je wel eens willen dat er geen eind aan komt...PAAZ is er zo eentje! Wat een fantastisch boek is dit zeg. Werkelijk adembenemend emotioneel op sommige momenten maar ook zeer geregeld biggelen de tranen van het lachen over je wangen. 'Een echte Kerstboom heeft ballen!', hoe kom je er op. En dit is maar een van de weinige hilarische stukjes die er in staan. Het evenwcht is duidelijk gevonden in het weergeven van haar periode op de PAAZ. Waarom ze daar zat, waarom andere mensen daar zitten en hoe ze omgaat met haar emoties en gedachten. De boodschap die ze over heeft willen brengen is echter zo goed geslaagd, dat het ineens 'eenzaam' voelde toen het boek uit was. Op de een of andere manier ben ik van de hoofdpersoon gaan 'houden' als ware het een zeer goede vriend. Het leven op de PAAZ lijkt voor Emma zoiets warms met zich mee te hebben gebracht dat ik niet zeker weet of het leven op de PAAZ of uit de PAAZ haar meer voldoening zal geven. Uiteraard hoop ik op het laatste. Voor mij is PAAZ een pareltje in haar eigen soort en ik kan iedereen die zich enigszins kan vereenzelvigen met haar gevoelens dit boek dan ook van harte aanraden. Echt een topper van Myrthe van der Meer. Hij krijgt een speciaal plekje in de boekenkast in ieder geval!
February 18, 2022
Paaz.
Tijdens het lezen van dit boek had ik zoveel dingen die ik in mijn review wilde zetten. Maar ik ben het allemaal vergeten. Dus hier wat dingen die ik mij nog herinner.
Het beeld van hulpverleners. Volgens mij denken veel mensen dat psychologen en/of psychiaters als een soort god kunnen spelen. En volgens mij denken ze dat zelf soms ook. Alleen dan wel met een andere insteek. Psychiaters zullen pillen in je stoppen tot je niet meer klaagt. Psychologen zullen je tergen met vragen om gewenste antwoorden uit je te trekken. En dan heb je nog een groep psychotherapeuten die je oefeningen proberen te laten doen waar je - als je een redelijk normaal iq hebt - meteen doorheen kijkt en meteen het antwoord op weet. En door deze voorkennis kan je de perfecte patiënt zijn. Toch? Maar niks is minder waar. Want als jij niet weet wat er mis is, dan weet jouw hulpverlener dit ook niet. En als jij doet alsof er niks aan de hand is - en geloof me; daar ben je erg slecht in - dan is het voor de hulpverlener enorm moeilijk om hier doorheen te prikken. Ze weten dat er iets achter dat muurtje verschuilt. Maar als jij die zo hoog hebt gebouwd, dat zelfs jij niet meer naar binnen kan, kan een ander dat al helemaal niet. En dus al die pillen, al die vragen en al die oefeningen worden gedaan, omdat de hulpverleners hopen dat er ergens een hand boven die muur uit zal komen. Een die ze meteen kunnen pakken, en nooit meer laten gaan. Omdat ze weten dat jij daar toch niet zelf de kracht voor hebt. Als jij niet meer voor jezelf kan vechten, betekent dat niet dat een ander dat niet kan. Hulpverleners. We haten ze als we ziek zijn. Maar we kunnen niet zonder ze. We zijn ze dankbaar als we beter zijn.
Donkere humor. Het soort humor dat je alleen hebt als je weet hoe het is om niet meer te willen leven en er vervolgens grappen over maakt. Het is heel k*t, maar ook heel grappig.
Vrienden die nog gestoorder zijn dan jij. Ze zijn er. En ze begrijpen je. Althans, dat proberen ze. Zoals jij dat bij hen probeert. Je kan naar ze kijken en je afvragen: hoe ben je zo gestoord? Maar geloof me; dat doen ze ook bij jou.
Bijwerkingen van medicatie. Want hier kan nooit genoeg aandacht aan worden besteed, maar wordt toch vaak teniet gedaan. Van enorm suf zijn en een droge bek hebben, tot aan mega impulsief worden en dus eerst doen en dan denken. Maar natuurlijk wel denken in een neerwaartse spiraal!!!
Bijwerkingen van een depressie, zoals geheugenverlies en desoriëntatie. Niet meer de concentratie hebben om een zin af te maken. Soms even niet meer snappen waar je bent. Je enorm dom voelen, omdat je doodnormale woorden niet meer kan herinneren. Omdat je simpele rekensommetjes niet meer kan maken. Omdat je niet meer normaal kan slapen en er dus elke dag bij moet lopen als een zombie. Hoe je zo goed leert om een masker voor te houden, maar er uiteindelijk niet genoeg make-up is om je wallen weg te werken.
Beter voelen betekent niet beter zijn. Want mentaal ziek zijn (geweest) kan je achtervolgen als een trauma. Of loopt altijd met je zij aan zij. Meekijkend op die ene schouder, hoopvol tot jij weer in een gat valt.
Dit boek is een boek dat ik aan iedereen zou laten lezen, als iemand mij zou vragen wat een depressie precies inhoudt. Want Myrthe heeft gedachten en gevoelens letters gegeven en gevormd tot woorden en begrijpbare zinnen. Dit boek is een depressie. Op een goede manier.
Tijdens het lezen van dit boek had ik zoveel dingen die ik in mijn review wilde zetten. Maar ik ben het allemaal vergeten. Dus hier wat dingen die ik mij nog herinner.
Het beeld van hulpverleners. Volgens mij denken veel mensen dat psychologen en/of psychiaters als een soort god kunnen spelen. En volgens mij denken ze dat zelf soms ook. Alleen dan wel met een andere insteek. Psychiaters zullen pillen in je stoppen tot je niet meer klaagt. Psychologen zullen je tergen met vragen om gewenste antwoorden uit je te trekken. En dan heb je nog een groep psychotherapeuten die je oefeningen proberen te laten doen waar je - als je een redelijk normaal iq hebt - meteen doorheen kijkt en meteen het antwoord op weet. En door deze voorkennis kan je de perfecte patiënt zijn. Toch? Maar niks is minder waar. Want als jij niet weet wat er mis is, dan weet jouw hulpverlener dit ook niet. En als jij doet alsof er niks aan de hand is - en geloof me; daar ben je erg slecht in - dan is het voor de hulpverlener enorm moeilijk om hier doorheen te prikken. Ze weten dat er iets achter dat muurtje verschuilt. Maar als jij die zo hoog hebt gebouwd, dat zelfs jij niet meer naar binnen kan, kan een ander dat al helemaal niet. En dus al die pillen, al die vragen en al die oefeningen worden gedaan, omdat de hulpverleners hopen dat er ergens een hand boven die muur uit zal komen. Een die ze meteen kunnen pakken, en nooit meer laten gaan. Omdat ze weten dat jij daar toch niet zelf de kracht voor hebt. Als jij niet meer voor jezelf kan vechten, betekent dat niet dat een ander dat niet kan. Hulpverleners. We haten ze als we ziek zijn. Maar we kunnen niet zonder ze. We zijn ze dankbaar als we beter zijn.
Donkere humor. Het soort humor dat je alleen hebt als je weet hoe het is om niet meer te willen leven en er vervolgens grappen over maakt. Het is heel k*t, maar ook heel grappig.
Vrienden die nog gestoorder zijn dan jij. Ze zijn er. En ze begrijpen je. Althans, dat proberen ze. Zoals jij dat bij hen probeert. Je kan naar ze kijken en je afvragen: hoe ben je zo gestoord? Maar geloof me; dat doen ze ook bij jou.
Bijwerkingen van medicatie. Want hier kan nooit genoeg aandacht aan worden besteed, maar wordt toch vaak teniet gedaan. Van enorm suf zijn en een droge bek hebben, tot aan mega impulsief worden en dus eerst doen en dan denken. Maar natuurlijk wel denken in een neerwaartse spiraal!!!
Bijwerkingen van een depressie, zoals geheugenverlies en desoriëntatie. Niet meer de concentratie hebben om een zin af te maken. Soms even niet meer snappen waar je bent. Je enorm dom voelen, omdat je doodnormale woorden niet meer kan herinneren. Omdat je simpele rekensommetjes niet meer kan maken. Omdat je niet meer normaal kan slapen en er dus elke dag bij moet lopen als een zombie. Hoe je zo goed leert om een masker voor te houden, maar er uiteindelijk niet genoeg make-up is om je wallen weg te werken.
Beter voelen betekent niet beter zijn. Want mentaal ziek zijn (geweest) kan je achtervolgen als een trauma. Of loopt altijd met je zij aan zij. Meekijkend op die ene schouder, hoopvol tot jij weer in een gat valt.
Dit boek is een boek dat ik aan iedereen zou laten lezen, als iemand mij zou vragen wat een depressie precies inhoudt. Want Myrthe heeft gedachten en gevoelens letters gegeven en gevormd tot woorden en begrijpbare zinnen. Dit boek is een depressie. Op een goede manier.
September 30, 2016
Een boek over depressie, over de doodswens van hoofdpersonage Emma, en toch is het geen dramatisch boek. Myrthe van der Meer slaagt er perfect in dit verhaal op een luchtige manier te vertellen. Ze verbleef zelf vijf maanden op de PAAZ (Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis) en beschrijft het leven daar dus vanuit haar eigen ervaring. Het boek gaat over Emma's gedachten, haar relatie met medepatiënten, over de hulpverleners, over medicatie en het proces van genezing.
December 9, 2015
Het duurde best even voor ik in het verhaal kwam. Personages voelde inwisselbaar en belevenissen vlak. Maar halverwege zat ik ineens in het verhaal en greep het me.
June 7, 2015
Ik was eerst nogal sceptisch over dit boek, ik dacht dat het te simpel en te veel 'proberen grappig doen' ging worden. Eerlijk, het is een heel stuk luchtiger dan bvb. 'Demonen van de middag', veel minder klinisch (om er maar een woord op te plakken) en minder pretentieus, maar ook gewoon goed. Helaas ook, en het is jammer dat ik dat nog steeds moet zeggen en waarschijnlijk nog lang ga moeten zeggen, heel erg herkenbaar. Dat het hoofdpersonage nogal op mij lijkt en hetzelfde geldt voor de gedachtengangen en ergens ook de achterliggende problemen maakt het natuurlijk extra herkenbaar. Dat maakt het boek meeslepend, confronterend en gek genoeg misschien ook wat luchtiger dan voor de niet-depressieve medemens; want de harde feiten en waarheden die af en toe in het boek passeren zijn bijlange niet zo choquerend voor iemand die er ook zelf middenin zit, die dingen worden dan 'normaal'. Het boek is overigens niet bedoeld om te choqueren maar is wel een heel toegankelijke manier om binnen te kijken in het hoofd van de depressieve medemens. Verwacht een combinatie van binnenkijken in dat depressieve hoofd en allerhande toestanden en intermenselijke relaties op de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis. De behandelingen zelf komen minder aan bod.
March 3, 2016
I loved this book! It was so touching, but at the same time a bit shocking. The thoughts of Emma, who was suicidal, shocked me because this is an autobiographical book. But the good thing about this book is that it also contains lots of humor and jokes, which makes the subject lighter than it in reality is. Overall, a really good book!
November 23, 2021
Ontzettend mooi en indrukwekkend verhaal,heel herkenbaar en een mooie eerlijke blik in de geest van een jonge vrouw die worstelt met het leven, prachtig geschreven,eerlijk,open en oprecht, waardoor je echt het idee hebt mee te kijken door haar ogen, heel knap gedaan!
November 1, 2015
Paaz stond al zo ontzettend bizar lang op mijn to-read lijstje. Gelukkig had ik eindelijk een goede reden om er in te beginnen, de categorie: 'a book based on a true story' voor de 2015 reading challenge.
Dit boek is een roman dat gebaseerd is op een waargebeurd verhaal. Het verhaal van de auteur zelf. Emma belandt van een vlot leven met een goede baan en een leuke vriend, plotseling overspannen op de Paaz. Althans dat denkt ze. Emma wil namelijk eigenlijk haar hele leven al dood en ze heeft totaal niet door dat dit geen gewone wens is. Dat de rest van de wereld eigenlijk helemaal niet dood wil, maar zo lang mogelijk wil leven. Emma moet haar weg zien te vinden op de Paaz, met alle regeltjes, pillen, therapieën en vreemde andere patiënten, om er uiteindelijk weer gezond en blij uit te zien te komen. Dat lijkt makkelijker dan het is.
Wat bizar dat je van zo'n gestructureerd, van de buitenkant perfect leven, plotseling op de Paaz beland met een doodswens. Natuurlijk had Emma hier al haar hele leven last van, maar ik vind dit nog altijd zo apart. Ik heb een tijdje stage gelopen op de psychiatrie, waar ook ik in het begin geen idee had wie patiënt was en wie verpleegkundige. Zo zie je maar dat iedereen eigenlijk op de psychiatrie kan belanden. Emma is natuurlijk een niet echt toegankelijk karakter. Ik begrijp haar denkwijze niet en dat is best pittig, ook voor Emma zelf. Toch heb ik vaak om de humor van Emma moeten lachen en uiteindelijk gunde ik haar echt een gelukkig leven. Want Emma is echt wel een bikkel!
Dit verhaal is heel vlot geschreven. Niet zwaarmoedig, maar raast echt door de Paaz heen. Om die reden had ik het boek eigenlijk ook zo uit, terwijl mijn versie toch echt bijna 400 pagina's bedroeg. Ik was echt even toe aan zo'n soort boek. Ik ben dan ook erg benieuwd naar . Ik ben benieuwd wat ze nog meer zou kunnen vertellen. Hopelijk laat ik dat boek niet te lang liggen!
Dit boek is een roman dat gebaseerd is op een waargebeurd verhaal. Het verhaal van de auteur zelf. Emma belandt van een vlot leven met een goede baan en een leuke vriend, plotseling overspannen op de Paaz. Althans dat denkt ze. Emma wil namelijk eigenlijk haar hele leven al dood en ze heeft totaal niet door dat dit geen gewone wens is. Dat de rest van de wereld eigenlijk helemaal niet dood wil, maar zo lang mogelijk wil leven. Emma moet haar weg zien te vinden op de Paaz, met alle regeltjes, pillen, therapieën en vreemde andere patiënten, om er uiteindelijk weer gezond en blij uit te zien te komen. Dat lijkt makkelijker dan het is.
Wat bizar dat je van zo'n gestructureerd, van de buitenkant perfect leven, plotseling op de Paaz beland met een doodswens. Natuurlijk had Emma hier al haar hele leven last van, maar ik vind dit nog altijd zo apart. Ik heb een tijdje stage gelopen op de psychiatrie, waar ook ik in het begin geen idee had wie patiënt was en wie verpleegkundige. Zo zie je maar dat iedereen eigenlijk op de psychiatrie kan belanden. Emma is natuurlijk een niet echt toegankelijk karakter. Ik begrijp haar denkwijze niet en dat is best pittig, ook voor Emma zelf. Toch heb ik vaak om de humor van Emma moeten lachen en uiteindelijk gunde ik haar echt een gelukkig leven. Want Emma is echt wel een bikkel!
Dit verhaal is heel vlot geschreven. Niet zwaarmoedig, maar raast echt door de Paaz heen. Om die reden had ik het boek eigenlijk ook zo uit, terwijl mijn versie toch echt bijna 400 pagina's bedroeg. Ik was echt even toe aan zo'n soort boek. Ik ben dan ook erg benieuwd naar . Ik ben benieuwd wat ze nog meer zou kunnen vertellen. Hopelijk laat ik dat boek niet te lang liggen!
November 3, 2012
Emma Nieuwenhuis, 26 jaar, heeft een leuke maar erg drukke baan als redacteur, heeft ook een goeie relatie met Sergei. Maar loopt al een poosje op haar tenen. Haar laatste werkdag voor de vakantie doet de deur dicht, letterlijk en figuurlijk. Ze belandt, voor haar gevoel vrij plotseling op de paaz . Emma denkt dit klopt niet hier is een fout gemaakt. Je mag toch wel een doodswens hebben zonder dat je gelijk op een psychiatrische afdeling terecht komt? Zo begint Emma's tocht door de psychiatrie, het absurde leven op de afdeling met typische regels, bizarre mensen, vreemde therapeuten en heel veel pillen.
Emma komt er op een gegeven moment toch achter dat ze er niet voor niets zit. Al met al brengt ze vijf maanden door op de paaz.
Het is een heftig, boek wat gebaseerd is op een waar gebeurd verhaal. Het geeft een realistische kijk in de vreemde wereld van de psychiatrie. De schrijfstijl is vlot en prettig. Heb regelmatig toch moeten lachen en soms een traantje weggepinkt.
Een echte aanrader.
"Mijn gevoel voor humor is terminaal".
"Dan gaat de deur van het slot en slof ik weer de eenzaamheid van de depressie in".
"Je hoort hier zoveel, gehuil, gebonk, geschreeuw. Paazgeluiden".
Emma komt er op een gegeven moment toch achter dat ze er niet voor niets zit. Al met al brengt ze vijf maanden door op de paaz.
Het is een heftig, boek wat gebaseerd is op een waar gebeurd verhaal. Het geeft een realistische kijk in de vreemde wereld van de psychiatrie. De schrijfstijl is vlot en prettig. Heb regelmatig toch moeten lachen en soms een traantje weggepinkt.
Een echte aanrader.
"Mijn gevoel voor humor is terminaal".
"Dan gaat de deur van het slot en slof ik weer de eenzaamheid van de depressie in".
"Je hoort hier zoveel, gehuil, gebonk, geschreeuw. Paazgeluiden".
October 29, 2013
Wow. Dit is een van de beste boeken die ik dit jaar heb gelezen. In eerste instantie was ik niet heel erg enthousiast om aan dit boek te beginnen. Toch ben ik op aanraden van Sarah hieraan begonnen en daar ben ik uiteindelijk heel erg blij mee. Het lukt Van der Meer om de ernst van haar opname in de PAAZ goed te omschrijven, zonder dat dit overdreven dramatisch wordt. Vooral de verschillende karakters zijn erg mooi beschreven waardoor je er een band mee opbouwt, alsof je wilde dat zij ook een boek gingen schrijven over hun ervaringen in de PAAZ. Doordat Van der Meer op de juiste momenten met humor speelt, blijven de scenes niet in het 'serieuze' hangen en wordt het verhaal een plezier om te lezen. Het einde is verreweg het beste stuk van het boek, hier ga je van personages houden waar je vooraf een hekel had. Het is een mooi, en misschien wel ontroerend einde, aan een geweldig mooi verhaal. Dikke aanrader!!
August 15, 2015
Ik vind dit echt een heel goed boek! Van het begin tot het einde was ik geboeid. Je verwacht misschien veel drama, maar dat viel wel mee. Het is heel simpel, maar juist ook weer heel echt en puur. Zeker een aanrader! De recensie staat nu ook online op
June 1, 2018
Het boek las ik een paar jaar geleden voor het eerst. Deze keer luisterde ik ‘m (voorgelezen door de auteur zelf) en maakte het misschien nog wel meer indruk. Blijf één van mijn favoriete boeken.
August 28, 2018
Wat een indrukwekkend boek. Zwaar om te lezen, maar heel interessant en vooral mooi geschreven. Wauw. Heel benieuwd naar Up!
November 5, 2023
4/5 ⭐️ Wat een bijzonder boek waarbij je echt een inkijkje krijgt van een patiënt in de paaz. Het is een boek waar ik me soms wel echt even toe moest zetten omdat het niet altijd de gezelligste onderwerpen zijn. Maar wel een erg mooi, rauw en tegelijkertijd ook humoristisch verhaal.
January 12, 2023
Paaz is een boek en een afdeling in het ziekenhuis 🏥
Een goed maar heftig boek, over Emma. Ze heeft alles voor elkaar: een leuke vriend, een fijne baan. Dan is het toch niet zo gek dat ze dood wil?
Emma komt erachter dat de meeste mensen niet dood willen, haar proces in de paaz wordt afwisselend grappig en serieus geschreven. Stof om bij na te denken.
Een goed maar heftig boek, over Emma. Ze heeft alles voor elkaar: een leuke vriend, een fijne baan. Dan is het toch niet zo gek dat ze dood wil?
Emma komt erachter dat de meeste mensen niet dood willen, haar proces in de paaz wordt afwisselend grappig en serieus geschreven. Stof om bij na te denken.
June 3, 2024
Sommige mensen hebben een doodswens. Daar wordt in dit boek geen doekjes om gewonden. In de persoon van Emma vertelt de schrijfster over haar periode op de paaz. Bepaalde stukken heb ik met een brok in m'n keel gelezen, maar met humor bleef het verhaal toch luchtig.
Read
February 22, 2019Ondanks het ongewone onderwerp van de roman was Paaz wel echt een boek waar ik doorheen vloog. Stilistisch gezien is het niet speciaal, maar het verhaal was erg boeiend en Myrthe van der Meer weet precies wanneer ze het spannend of grappig of ontroerend moet maken: dat voelt allemaal erg natuurlijk aan en ook daarom leest het zo lekker weg.
Ik vond de onderlinge verhoudingen tussen de patiënten en die tussen de professionals ook erg interessant. Als je niet heel veel met ziekenhuizen te maken hebt gehad in je leven, zoals ik, dan lijkt het in je geestesoog allemaal een geoliede machine, een eenheid, maar natuurlijk is het logisch dat een verpleegkundige op een psychiatrische afdeling anders naar een patiënt kijkt dan een psycholoog of psychiater of psychotherapeut (al weet ik nog steeds niet wat dat laatste beroep nu inhoudt).
De keuze om alleen de paaz te laten zien begrijp ik; het boek heet immers paaz en het gaat over de paaz. Toch vind ik het jammer dat je niet bijvoorbeeld een keer een weekend buiten de paaz werd beschreven, zodat je ziet hoe Emma zich tijdens het verhaal tot haar vriend verhoudt, of tot haar ouders. Haar moeilijke jeugd heeft in het middelste deel van het verhaal een grote rol, maar op het eind is het niet echt duidelijk hoe het leven er voor haar na deze vijf maanden en buiten deze vier muren uit gaat zien.
Het stigma op alles wat met psychiatrie of zelfs maar psychologie te maken heeft, is nog lang niet weg in onze maatschappij - de afkeer ervan werkt zelfs door in politiek beleid. Als Van der Meer over welke andere ziekenhuisafdeling dan ook had geschreven, had ze waarschijnlijk niet een pseudoniem hoeven gebruiken. Er zijn rangordes voor wat bespreekbaar is in het openbaar, en psychiatrie valt daar nog niet onder. Het stemt me wel hoopvol dat er tegenwoordig bijvoorbeeld zoveel aandacht is voor dementie in columns, programma's, literatuur, etc. Wie weet worden ook psychiatrische en psychologische ziektes en problemen daardoor 'normaler' in de toekomst.
Juist om deze redenen is het zo fijn om een roman te lezen die ondanks alle ellende toch echt een warme kern heeft. Het is makkelijk om te doen alsof deze mensen ver van je dagelijkse leven afstaan, maar uiteindelijk is dat niet zo, want we willen allemaal precies hetzelfde, jong of oud, ziek of gezond: in ieder geval niet ongelukkig zijn, en het liefst dan ook wél gelukkig zijn. Dat is precies wat Paaz laat zien, en dat is precies waarom het de moeite waard is.
Ik vond de onderlinge verhoudingen tussen de patiënten en die tussen de professionals ook erg interessant. Als je niet heel veel met ziekenhuizen te maken hebt gehad in je leven, zoals ik, dan lijkt het in je geestesoog allemaal een geoliede machine, een eenheid, maar natuurlijk is het logisch dat een verpleegkundige op een psychiatrische afdeling anders naar een patiënt kijkt dan een psycholoog of psychiater of psychotherapeut (al weet ik nog steeds niet wat dat laatste beroep nu inhoudt).
De keuze om alleen de paaz te laten zien begrijp ik; het boek heet immers paaz en het gaat over de paaz. Toch vind ik het jammer dat je niet bijvoorbeeld een keer een weekend buiten de paaz werd beschreven, zodat je ziet hoe Emma zich tijdens het verhaal tot haar vriend verhoudt, of tot haar ouders. Haar moeilijke jeugd heeft in het middelste deel van het verhaal een grote rol, maar op het eind is het niet echt duidelijk hoe het leven er voor haar na deze vijf maanden en buiten deze vier muren uit gaat zien.
Het stigma op alles wat met psychiatrie of zelfs maar psychologie te maken heeft, is nog lang niet weg in onze maatschappij - de afkeer ervan werkt zelfs door in politiek beleid. Als Van der Meer over welke andere ziekenhuisafdeling dan ook had geschreven, had ze waarschijnlijk niet een pseudoniem hoeven gebruiken. Er zijn rangordes voor wat bespreekbaar is in het openbaar, en psychiatrie valt daar nog niet onder. Het stemt me wel hoopvol dat er tegenwoordig bijvoorbeeld zoveel aandacht is voor dementie in columns, programma's, literatuur, etc. Wie weet worden ook psychiatrische en psychologische ziektes en problemen daardoor 'normaler' in de toekomst.
Juist om deze redenen is het zo fijn om een roman te lezen die ondanks alle ellende toch echt een warme kern heeft. Het is makkelijk om te doen alsof deze mensen ver van je dagelijkse leven afstaan, maar uiteindelijk is dat niet zo, want we willen allemaal precies hetzelfde, jong of oud, ziek of gezond: in ieder geval niet ongelukkig zijn, en het liefst dan ook wél gelukkig zijn. Dat is precies wat Paaz laat zien, en dat is precies waarom het de moeite waard is.
November 18, 2015
Emma komt op de psychiatrische afdeling terecht met een burn-out die een depressie met zelfmoordneigingen blijkt, in een groepje mensen, jong en oud, met elk hun eigen problemen en verleden. We volgen haar tijdens haar maandenlange verblijf, fragmenten, ups en downs, en het einde, hoewel hoopvol voelt niet aan als een einde, misschien omdat ik weet dat er nog een vervolg is, waarin ze weer zal worden opgenomen. Is een depressie wel te genezen? Of loert die altijd mee over je schouder?
Ik was heel benieuwd naar dit boek, om meer te weten te komen over de gang van zaken in een gesloten psychiatrische afdeling, en wat er omgaat in het hoofd van een depressieve jonge vrouw die haar leven schijnbaar helemaal voor elkaar had. Het was choquerend om te lezen dat er mensen zijn die constant bezig zijn met de dood; die het heel normaal vinden om uit het leven te willen stappen en het daarentegen abnormaal vinden dat andere mensen dat niet net zo beleven.
De medepatiënten, de verplegers en dokters worden zo treffend beschreven, dat ik ook hun verhaal wilde kennen, dat ik ook met hen ging meeleven. Soms voelde de paaz daardoor ook een beetje als mijn 'thuis' en liet het boek me ook na het lezen niet los.
Je merkt wel dat het een Nederlands boek is: de personages zijn een pak directer dan een Vlaming in eender welke van de beschreven situaties zou zijn.
Wat ik jammer vind, is dat er niet wordt ingegaan op hoe Emma's directe omgeving, haar ouders en vooral haar vriendje, met haar opname omgaan. Haar moeder neemt afstand en haar vriendje blijft er opvallend relaxed over, maar omdat we alles door Emma's ogen meemaken, komen we niet te weten hoe zij er naar de buitenwereld toe mee omgaan.
Een ijzersterke roman, gebaseerd op waargebeurde feiten.
Ik was heel benieuwd naar dit boek, om meer te weten te komen over de gang van zaken in een gesloten psychiatrische afdeling, en wat er omgaat in het hoofd van een depressieve jonge vrouw die haar leven schijnbaar helemaal voor elkaar had. Het was choquerend om te lezen dat er mensen zijn die constant bezig zijn met de dood; die het heel normaal vinden om uit het leven te willen stappen en het daarentegen abnormaal vinden dat andere mensen dat niet net zo beleven.
De medepatiënten, de verplegers en dokters worden zo treffend beschreven, dat ik ook hun verhaal wilde kennen, dat ik ook met hen ging meeleven. Soms voelde de paaz daardoor ook een beetje als mijn 'thuis' en liet het boek me ook na het lezen niet los.
Je merkt wel dat het een Nederlands boek is: de personages zijn een pak directer dan een Vlaming in eender welke van de beschreven situaties zou zijn.
Wat ik jammer vind, is dat er niet wordt ingegaan op hoe Emma's directe omgeving, haar ouders en vooral haar vriendje, met haar opname omgaan. Haar moeder neemt afstand en haar vriendje blijft er opvallend relaxed over, maar omdat we alles door Emma's ogen meemaken, komen we niet te weten hoe zij er naar de buitenwereld toe mee omgaan.
Een ijzersterke roman, gebaseerd op waargebeurde feiten.
December 31, 2015
Paaz is een achtbaan van emoties. Het is realistisch geschreven en het voelt alsof je een inkijkje krijgt in hoe het er echt aan toe gaat in de paaz. De beschrijvingen zijn gedetailleerd maar niet te.
Emma is een goed opgebouwd karakter. Het voelt levensecht maar doodeng om in Emma's hoofd mee te kijken en mee te voelen, en soms niet te voelen. Haar achtbaan van emoties sleept je mee door de hoofdstukken en door de bladzijdes heen, dit is een boek wat je in één keer uit moet lezen. Het karakter van Emma is een waarvoor je sympathie kan opbrengen en dit maakt het soms ook zwaar om te lezen hoe zij het leven ervaart.
Emma is een goed opgebouwd karakter. Het voelt levensecht maar doodeng om in Emma's hoofd mee te kijken en mee te voelen, en soms niet te voelen. Haar achtbaan van emoties sleept je mee door de hoofdstukken en door de bladzijdes heen, dit is een boek wat je in één keer uit moet lezen. Het karakter van Emma is een waarvoor je sympathie kan opbrengen en dit maakt het soms ook zwaar om te lezen hoe zij het leven ervaart.
February 5, 2013
Goed geschreven boek, leest vlot, maar zoals verwacht roept het "verblijf" op een PAAZ en het gebrek aan hulpverlening bij mij nogal wat irritatie op. Patiënten op een PAAZ worden aan hun lot overgelaten, krijgen pas diagnostische testen als het echt niet anders kan en als therapie niet meer dan een veredelde baby-sit met "leuke" materialen.
Triest verhaal eigenlijk, wel moedig dat de auteur haar ervaringen in een boek wou weergeven, al betwijfel ik, na het lezen van het dankwoord, of het echt haar eigen verhaal is of meer een "aangepaste" fictionele versie.
Triest verhaal eigenlijk, wel moedig dat de auteur haar ervaringen in een boek wou weergeven, al betwijfel ik, na het lezen van het dankwoord, of het echt haar eigen verhaal is of meer een "aangepaste" fictionele versie.
April 22, 2017
Zeker een interessant boek, omdat het een wereld beschrijft die voor velen onbekend is. Als een dagboek. Het probleem vond ik alleen dat het niet heel goed geschreven was en dat ik me (daardoor?) niet echt kon inleven in de situatie. Er zit niet echt een lijn in; personages, diagnoses en behandelingen komen en gaan. Mogelijk is dat juíst de kracht van dit boek; dat het laat zien hoe complex het werk op de Paaz is voor patiënten en behandelaars, maar het maakte het wel een interessante, maar geen erg bevredigende leeservaring voor mij.
May 22, 2015
Niet mijn boek. Een erg vage, vreemde schrijfstijl. Ik had soms het gevoel dat ik hele delen van het verhaal gemist had. Nog even getwijfeld tussen 1 en 2 sterren, maar kan geen reden bedenken om die tweede ster toch toe te kennen.
March 23, 2016
Vanaf de eerste bladzijde greep dit verhaal me. Had ik geen andere verplichtingen gehad, had ik het waarschijnlijk in één ruk uitgelezen. Zo voelbaar, vlot geschreven ook. Zo dichtbij ook.
Displaying 1 - 30 of 438 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.