What do you think?
Rate this book
کار از کار گذشت
A penetrating introductory discussion of Sartre's philosophy as it is illustrated in his plays and novels.
First published January 1, 1947
134 people are currently reading
3,179 people want to read
About the author
Jean-Paul Sartre
852books12.3kfollowersJean-Paul Charles Aymard Sartre was a French philosopher, playwright, novelist, screenwriter, political activist, biographer, and literary critic, considered a leading figure in 20th-century French philosophy and Marxism. Sartre was one of the key figures in the philosophy of existentialism (and phenomenology). His work has influenced sociology, critical theory, post-colonial theory, and literary studies. He was awarded the 1964 Nobel Prize in Literature despite attempting to refuse it, saying that he always declined official honors and that "a writer should not allow himself to be turned into an institution."
Sartre held an open relationship with prominent feminist and fellow existentialist philosopher Simone de Beauvoir. Together, Sartre and de Beauvoir challenged the cultural and social assumptions and expectations of their upbringings, which they considered bourgeois, in both lifestyles and thought. The conflict between oppressive, spiritually destructive conformity (mauvaise foi, literally, 'bad faith') and an "authentic" way of "being" became the dominant theme of Sartre's early work, a theme embodied in his principal philosophical work Being and Nothingness (L'Être et le Néant, 1943). Sartre's introduction to his philosophy is his work Existentialism Is a Humanism (L'existentialisme est un humanisme, 1946), originally presented as a lecture.
Sartre held an open relationship with prominent feminist and fellow existentialist philosopher Simone de Beauvoir. Together, Sartre and de Beauvoir challenged the cultural and social assumptions and expectations of their upbringings, which they considered bourgeois, in both lifestyles and thought. The conflict between oppressive, spiritually destructive conformity (mauvaise foi, literally, 'bad faith') and an "authentic" way of "being" became the dominant theme of Sartre's early work, a theme embodied in his principal philosophical work Being and Nothingness (L'Être et le Néant, 1943). Sartre's introduction to his philosophy is his work Existentialism Is a Humanism (L'existentialisme est un humanisme, 1946), originally presented as a lecture.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 381 reviews
March 17, 2022
Les Jeux Sont Faits = The Chips Are Down, Jean-Paul Sartre
The Chips Are Down is a screenplay written by Jean-Paul Sartre in 1943 and published in 1947.
Ève and Pierre have never met each other in their respective lives. At the beginning of the book, Ève is very sick, and unknown to her, her husband André is poisoning her in order to marry her sister Lucette and keep the dowry.
تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و هشتم ماه آوریل سال1970میلادی
عنوان: کار از کار گذشت؛ نویسنده: ژان پل سارتر؛ مترجم: حسین کسمائی؛ مشخصات نشر: تهران، موسسه انتشارات آسیا، سال1343، در181ص؛ موضوع: نمایشنامه های نویسندگان فرانسه - سده 20م
زنی به نام: «إو»، و مردی به نام: «پی یر» میمیرند، و در دنیای پس از مرگ، با هم آشنا میگردند؛ همسر «إو»، «آندره»، هنگامیکه «إو»، در بستر بیماری آرمیده بوده، زهر در کامش ریخته، تا بتواند با خواهر او «لوست»، ازدواج کند، و دارائی خانواده را از آن خویش کند؛ «پی یر»، رئیس انجمن توطئه گر، علیه پادشاه بوده، درست روز پیش از انجام توطئه، او هم توسط «لوسین»، به ضرب گلوله کشته میشود؛ «إو»، و «پی یر»، در دنیای پس از مرگ با هم آشنا، و به یکدیگر علاقمند میشوند؛ و هر دو افسوس میخورند، که:� «کاش پیش از مرگ با هم آشنا بودند»؛ آنها اجازه مییابند که باز به دنیا برگردند، و اگر بتوانند بیست و چهار ساعت در کنار هم خوشبخت باشند، و تا پایان روز، مطمئن باشند، که یکدیگر را هنوز دوست میدارند، اجازه زندگی مجدد به آنها داده خواهد شد و ...؛
کتاب «کار از کار گذشت» نوشته� ی «ژان پل سارتر» در بستری عاشقانه به فضای شهر «پاریس» و «فرانسه» در طول جنگ جهانی دوم می‌پردازد� «سارتر» در این نمایشنامه نیز همچون سایر آثارش سعی در انتقال مفاهیم ژرف فلسفی به خوانشگر را دارند
نقل از متن: (در اتاق پذیرایى که مجاور اتاق خواب است دختر جوانى در مقابل پنجره� اى که به طرف کوچه باز شده ایستاده است و به داخل کوچه نگاه می‌کند� صداى پاى سربازان از خیابان به گوش می‌رسد� و این صدا هر لحظه نزدیکت� میشود� «آندره شارلیه» وارد اتاق پذیرایى شده و در را می‌بندد� در این موقع چهره او گرفته و حاکى از گرفتارى درونى اوست؛ با صداى بسته شدن در، دختر جوان سرش را برمیگرداند� زیبا و جوان است، و شاید در حدود هفده سال داشته باشد، و هرچند صورتش عبوس و گرفته است، لیکن هنوز قدرى بچگانه به نظر می‌آی�
بیرون به صداى پاى چکمه ها� سربازان که کف خیابان را میکوب� آهنگ سرود خشک و موزون نظامى فضا را فراگرفته است
دختر جوان با یک حرکت تند، پنجره را می‌بندد� و آشکار است که به زحمت میتوان� خونسردى خود را حفظ نماید؛ به عقب برمی‌گرد� و با لحنى حاکى از عصبانیت می‌گوی�: «از صبح تا حالا یک ریز رژه می‌روند»�
آندره در حالی‌ک� خود را نسبت به او بی‌توج� نشان می‌دهد� چند قدم حرکت کرده و با قیافه ریاکارانه� اى نزدیک یکى از نیمکته� مىایستد� دختر جوان به طرف او آمده و با نگاهها� اضطرابآمی� خود، او را مورد پرسش قرار مىده�
آندره سرش را بلند کرده و نظرى به دخترک انداخته و با حرکت و اخمى که ظاهراً از اعتقاد و تسلیم او به قضا و قدر حکایت مىکن� مىگوی�: «خوابیده است.»؛
تصور مىکنی� خوب بشود؟
آندره جواب نمىدهد�)؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 21/12/1399هجری خورشیدی؛ 25/12/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
The Chips Are Down is a screenplay written by Jean-Paul Sartre in 1943 and published in 1947.
Ève and Pierre have never met each other in their respective lives. At the beginning of the book, Ève is very sick, and unknown to her, her husband André is poisoning her in order to marry her sister Lucette and keep the dowry.
تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و هشتم ماه آوریل سال1970میلادی
عنوان: کار از کار گذشت؛ نویسنده: ژان پل سارتر؛ مترجم: حسین کسمائی؛ مشخصات نشر: تهران، موسسه انتشارات آسیا، سال1343، در181ص؛ موضوع: نمایشنامه های نویسندگان فرانسه - سده 20م
زنی به نام: «إو»، و مردی به نام: «پی یر» میمیرند، و در دنیای پس از مرگ، با هم آشنا میگردند؛ همسر «إو»، «آندره»، هنگامیکه «إو»، در بستر بیماری آرمیده بوده، زهر در کامش ریخته، تا بتواند با خواهر او «لوست»، ازدواج کند، و دارائی خانواده را از آن خویش کند؛ «پی یر»، رئیس انجمن توطئه گر، علیه پادشاه بوده، درست روز پیش از انجام توطئه، او هم توسط «لوسین»، به ضرب گلوله کشته میشود؛ «إو»، و «پی یر»، در دنیای پس از مرگ با هم آشنا، و به یکدیگر علاقمند میشوند؛ و هر دو افسوس میخورند، که:� «کاش پیش از مرگ با هم آشنا بودند»؛ آنها اجازه مییابند که باز به دنیا برگردند، و اگر بتوانند بیست و چهار ساعت در کنار هم خوشبخت باشند، و تا پایان روز، مطمئن باشند، که یکدیگر را هنوز دوست میدارند، اجازه زندگی مجدد به آنها داده خواهد شد و ...؛
کتاب «کار از کار گذشت» نوشته� ی «ژان پل سارتر» در بستری عاشقانه به فضای شهر «پاریس» و «فرانسه» در طول جنگ جهانی دوم می‌پردازد� «سارتر» در این نمایشنامه نیز همچون سایر آثارش سعی در انتقال مفاهیم ژرف فلسفی به خوانشگر را دارند
نقل از متن: (در اتاق پذیرایى که مجاور اتاق خواب است دختر جوانى در مقابل پنجره� اى که به طرف کوچه باز شده ایستاده است و به داخل کوچه نگاه می‌کند� صداى پاى سربازان از خیابان به گوش می‌رسد� و این صدا هر لحظه نزدیکت� میشود� «آندره شارلیه» وارد اتاق پذیرایى شده و در را می‌بندد� در این موقع چهره او گرفته و حاکى از گرفتارى درونى اوست؛ با صداى بسته شدن در، دختر جوان سرش را برمیگرداند� زیبا و جوان است، و شاید در حدود هفده سال داشته باشد، و هرچند صورتش عبوس و گرفته است، لیکن هنوز قدرى بچگانه به نظر می‌آی�
بیرون به صداى پاى چکمه ها� سربازان که کف خیابان را میکوب� آهنگ سرود خشک و موزون نظامى فضا را فراگرفته است
دختر جوان با یک حرکت تند، پنجره را می‌بندد� و آشکار است که به زحمت میتوان� خونسردى خود را حفظ نماید؛ به عقب برمی‌گرد� و با لحنى حاکى از عصبانیت می‌گوی�: «از صبح تا حالا یک ریز رژه می‌روند»�
آندره در حالی‌ک� خود را نسبت به او بی‌توج� نشان می‌دهد� چند قدم حرکت کرده و با قیافه ریاکارانه� اى نزدیک یکى از نیمکته� مىایستد� دختر جوان به طرف او آمده و با نگاهها� اضطرابآمی� خود، او را مورد پرسش قرار مىده�
آندره سرش را بلند کرده و نظرى به دخترک انداخته و با حرکت و اخمى که ظاهراً از اعتقاد و تسلیم او به قضا و قدر حکایت مىکن� مىگوی�: «خوابیده است.»؛
تصور مىکنی� خوب بشود؟
آندره جواب نمىدهد�)؛ پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 21/12/1399هجری خورشیدی؛ 25/12/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
April 11, 2020
Hope dies last... or doesn't die at all...
... as evidenced by the fact that I started to read a novel by SARTRE and found myself hoping for a happier end than the sad, murderous beginning (I was going to exclaim: "What was I thinking?" only to realise that the answer must be: "Not that much!"). Hoping for Sartre to give me hope is the most hopelessly optimistic thing I can do, I guess. So of course I will be disappointed. Sartre, after all, never disappoints in that respect.
Can you get your life right if you are given the chance to live again?
Nah!
But living means trying against all odds, hoping and hoping from one disappointment to the next.
As long as there is life, there is hope. How true, and how sadly unhelpful as long as life keeps letting hope down for no other reason than because it can. We want to be wound up and suffer from the suspense created by hope and and its stepsister fear, apparently. Why else do we go on like we do, meddling with our happiness in HOPE of something else? Doom is in the fact that happy can be turned into a comparative and a superlative. Happier and happiest make happy look undesirable.
Les jeux sont faits, I close my eyes and hope ... hope ... hope ...
And then, when the die is cast, life turns into: "if only..."
Sartre knew his game, and his imaginary life in the underworld means eternal repetition of human folly for no other reason than that time does not end.
... as evidenced by the fact that I started to read a novel by SARTRE and found myself hoping for a happier end than the sad, murderous beginning (I was going to exclaim: "What was I thinking?" only to realise that the answer must be: "Not that much!"). Hoping for Sartre to give me hope is the most hopelessly optimistic thing I can do, I guess. So of course I will be disappointed. Sartre, after all, never disappoints in that respect.
Can you get your life right if you are given the chance to live again?
Nah!
But living means trying against all odds, hoping and hoping from one disappointment to the next.
As long as there is life, there is hope. How true, and how sadly unhelpful as long as life keeps letting hope down for no other reason than because it can. We want to be wound up and suffer from the suspense created by hope and and its stepsister fear, apparently. Why else do we go on like we do, meddling with our happiness in HOPE of something else? Doom is in the fact that happy can be turned into a comparative and a superlative. Happier and happiest make happy look undesirable.
Les jeux sont faits, I close my eyes and hope ... hope ... hope ...
And then, when the die is cast, life turns into: "if only..."
Sartre knew his game, and his imaginary life in the underworld means eternal repetition of human folly for no other reason than that time does not end.
January 26, 2025
"The chips are down" is a very classic Sartre. It's a prose text that looks like a film scenario: actions and feelings are presented rather clinically. The story line is fairly thin: two very different people die, meet in the hereafter, get a second chance, but social differences and obligations drive them apart again. The elaboration is cleverly done, but the rapprochement between the two after their death is rather artificial. A nice read, though. And even you know only basic French, it's easy to follow. Rating 2.5 stars.
May 7, 2024
"أنستطيع حقا أن نحاول أن نعيش الحياه ثانية؟"
من أجمل الروايات الفلسفية التي قرأتها
وأول قراءاتي لسارتر علي الإطلاق
فسلفة في الحياه وفلسفة في الحب وفلسفة في الموت أيضا
فكرة الموت التي عرضها وبتلك الطريقه مرعبة جدا
أن تكون النهايه مجرد خروج الروح والتوقيع في سجل وهكذا تكون الأبدية بعدها مرعبه حقا
أن يكون الشخص بعد الموت غير قادر علي التحرك بحريه .. الخروج والدخول من أي باب .. لمس شخص أو شئ أو حتي لمس الأموات الآخرين مستحيل بتلك الطريقه .. هذا هو السجن والحياه ما هي إلا النعيم والحرية مقارنة بذلك
"فهل ينشغلان بأعبائهم علي حساب حبهما وتكون قد تمت اللعبه"
من لا يهتم بالسبويلر سيعرف بنفسه تلك التفاصيل وهل ستتم اللعبه أم لا
عندما أتخيل تلك الفرصه بأن احيا مرة أخري بعد الموت .. لا أعلم هل ستضيع فجأه أيضا في مقابل دوامة الحياة
الحياة هي أكبر دوامها بمشاكلها لا يمكن أن يعيش الإنسان وفق رغباته دائما وأحلامه التي ما تلبث أن تدمر في مواجهة عواصف الحياه وزوابعها الكثيرة
التي تقتل غالبا كل ما هو جميل فينا .. وكثيرا ما نستسلم أمامها ونتوقف عن المقاومه لكي نتمكن من مجرد التنفس والإستمرار في الواقع
والتغاضي في بعض الأحيان عن الحب والآمال وحتى عن الحياه نفسها ونترك أنفسنا للدوامه تسحبنا كيفما تشاء
أتمني ألا تكون آخر قراءاتي له حيث أنها الأولي وكانت ممتعه حقا
December 26, 2024
It gave me the feeling that the characters were somewhat confused and somehow eccentric in how they portrayed this story. Anything has failed me in this work of Sartre, yet I give him the benefit of the doubt. I think Sartre is more accustomed to other pieces of philosophical inclination and is a little more embracing. Quite remote from the very typical Sartrien actions.
May 29, 2016
* "Ah ah şimdiki aklım olsaydı, bunu yapar mıydım hiç" ya da "Bir 10-15 sene geriye gitmek için neleri vermezdim?" Günlük hayatta bu ve benzeri cümlelerle sıklıkla karşılaşıyoruzdur herhalde; hatta kendi kendimize bile söylüyoruzdur muhtemelen. Ama ne yazık ki geçmişe dönemeyiz; en azından bu konuda en yetkin kişilerden biri olan Stephen Hawking bunun mümkün olamayacağını söylüyor ve bunun bilimsel dayanağını da "
Zamanın Kısa Tarihi
" isimli kitabında şöyle özetliyor; "Zaman makinesiyle geçmişe gidip kendi dedemizi henüz küçük bir çocukken öldürdüğümüzü düşünelim. Bu durumda biz hiç doğmamış oluruz. Peki biz doğmadıysak, zaman makinesiyle geçmişe gidip dedemizi öldüren kim?" "
Büyükbaba Paradoksu
" denen bu mantıki çıkarımla geçmişe dönmenin mümkün olamayacağı gayet tabii anlaşılıyor.
** Peki, ya böyle birşey mümkün olsaydı, geçmişe dönüp seçtiğimiz/seçmediğimiz veya aldığımız /almadığımız hangi kararı/anı değiştirmek isterdik? Birçoğumuz bencilce düşünmeyip, insanlık tarihinin kritik dönemeçlerine /olaylarına müdahale edip bu anları değiştirmeyi düşünebilir; ama kitaba sadık kalıp sadece kendi yaşamlarımız üzerinden düşünürsek, hangi anımızı/seçimimizi değiştirmek isterdik? Mesela hayatımıza giren ve artık görmek dahi istemeyeceğimiz kişilerle tanıştığımız anları mı? Meslek seçimimizi ÖSS formundaki küçük kare kodlara kodlayıp teslim ettiğimiz anı mı? Yoksa büyük bir heyecanla "eveeet" diye bağırarak evlilik defterine imza attığımız günü mü? Peki, ya değiştirmek için can attığımız talihsiz anların ne kadarı "kendi özgür seçimimiz", ne kadarı içinde bulunduğumuz "şܱı" dayatması/zorunluluğu?
*** Gerçek hayatta birbirleriyle hiç karşılaşmamış, deyim yerindeyse farklı dünyaların insanları olan, ayrı sınıftan iki insanın öldükten sonra tanışmaları ve birbirlerine aşık olmaları ile başlıyor hikaye. Ölüler anayasasının ilgili maddesine göre; birbirleri için yaratılmış olan bu çifte, sağlıklarında hiç karşılaşmadıkları ve haksız yere mahrum edildikleri aşkı yaşamaları için dünyaya tekrar dönmelerine izin verilir. Yalnız bir şart vardır: 24 saat içinde sevgilerini herşeyden üstün tutarak sevişmeleri gerekmektedir.
**** Varoluşçuluk felsefesinin babası sayılan büyük yazar ve düşünür Jean Paul Sartre'ın materyalist dünya görüşüne yer verdiği; insanın, şܱı zorladığı seçimlerin bir sonucu olduğunu anlattığı bu şaheseri okumadan ölmeyin; zira okumanız için tekrar dünyaya dönmenize izin verilmeyebilir.
İyi okumalar...
** Peki, ya böyle birşey mümkün olsaydı, geçmişe dönüp seçtiğimiz/seçmediğimiz veya aldığımız /almadığımız hangi kararı/anı değiştirmek isterdik? Birçoğumuz bencilce düşünmeyip, insanlık tarihinin kritik dönemeçlerine /olaylarına müdahale edip bu anları değiştirmeyi düşünebilir; ama kitaba sadık kalıp sadece kendi yaşamlarımız üzerinden düşünürsek, hangi anımızı/seçimimizi değiştirmek isterdik? Mesela hayatımıza giren ve artık görmek dahi istemeyeceğimiz kişilerle tanıştığımız anları mı? Meslek seçimimizi ÖSS formundaki küçük kare kodlara kodlayıp teslim ettiğimiz anı mı? Yoksa büyük bir heyecanla "eveeet" diye bağırarak evlilik defterine imza attığımız günü mü? Peki, ya değiştirmek için can attığımız talihsiz anların ne kadarı "kendi özgür seçimimiz", ne kadarı içinde bulunduğumuz "şܱı" dayatması/zorunluluğu?
*** Gerçek hayatta birbirleriyle hiç karşılaşmamış, deyim yerindeyse farklı dünyaların insanları olan, ayrı sınıftan iki insanın öldükten sonra tanışmaları ve birbirlerine aşık olmaları ile başlıyor hikaye. Ölüler anayasasının ilgili maddesine göre; birbirleri için yaratılmış olan bu çifte, sağlıklarında hiç karşılaşmadıkları ve haksız yere mahrum edildikleri aşkı yaşamaları için dünyaya tekrar dönmelerine izin verilir. Yalnız bir şart vardır: 24 saat içinde sevgilerini herşeyden üstün tutarak sevişmeleri gerekmektedir.
**** Varoluşçuluk felsefesinin babası sayılan büyük yazar ve düşünür Jean Paul Sartre'ın materyalist dünya görüşüne yer verdiği; insanın, şܱı zorladığı seçimlerin bir sonucu olduğunu anlattığı bu şaheseri okumadan ölmeyin; zira okumanız için tekrar dünyaya dönmenize izin verilmeyebilir.
İyi okumalar...
April 9, 2017
توصیف های داستان ساده، و به شدت قوی هستند. به راحتی در ذهن می شینند و تصورسون کار راحینه. به قدری که اگر کتاب رو یکسره و با تمرکز بخونید انگار که مشغول تماشای فیلم هستید.
خوندنش رو توصیه می کنم.
خوندنش رو توصیه می کنم.
July 9, 2021
"مرد جوان می‌پرس�:
ممکن است انسان زندگی خود را از نو شروع کند؟
پی‌ی� و اِو با تردید یکدیگر را نگاه می‌کنن�. سپس با مهربانی تبسمی کرده و می‌گوین�:
� امتحان کنید.
� بله! امتحان کنید."
کوتاه بود و جالب!
مترجم در مقدمه� کتاب به صورت خلاصه اشتراکات و اختلافات ایده‌ها� هواداران اگزیستانسیالیسم رو مقایسه کرده که خوندنش خالی از لطف نیست.
ممکن است انسان زندگی خود را از نو شروع کند؟
پی‌ی� و اِو با تردید یکدیگر را نگاه می‌کنن�. سپس با مهربانی تبسمی کرده و می‌گوین�:
� امتحان کنید.
� بله! امتحان کنید."
کوتاه بود و جالب!
مترجم در مقدمه� کتاب به صورت خلاصه اشتراکات و اختلافات ایده‌ها� هواداران اگزیستانسیالیسم رو مقایسه کرده که خوندنش خالی از لطف نیست.
June 9, 2017
ممکن است انسان زندگیِ خود را از نو شروع کند؟؟
خیلی خوب بود این کتاب...
خیلی خوب بود این کتاب...
December 27, 2013
عندما يُعشق الموت وتُهجر الحياة ...
ثم عندما يكون الحب اختيار والتضحية به اجبار ...
فتعزف آلة الكمان لحناً راقياً ليس دائماً سعيد الخاتمة.
غامضة تلك الحياة التي تدعوك لمقتها ثم تمني الرجوع إليها حينما تدرك ان أرواحكما لا تستشعر حرارة الحب ولا تلمسه في عالم ما أشد جهلنا به, وهنا تظهر فلسفة " سارتر " الوجودية. يبلور الحدوته في قالب بديع الإنشاء والأبعاد ... بعيداً عن التابوهات العاطفية المشهورة, يقودك للإشفاق عليهما من الإخفاق, تتمحور حياتك خارج الكتاب حول " هل فعلاً سيكملان حياتهما معاً أم ستعترضهما العوائق الدنيوية التي خلفوها وراءهما في عالم الأحياء؟ " ... لا أستطيع كبح تلك الشحنة العاطفية المتولدة بداخلي فهي تستحثني وتقول لي ( حدثهم عننا ... بلغهم من أمرنا ... قص عليهم معاناتنا ... اروي لهم واقعنا ) ... لكن لا أقدر على حرمانكم من متعة ما شرعت في ملامستها حتى جرفتني وحرمتني من استئناف حياتي حتي انهيها أو تقضي عليّ. وها قد عزمت أمري على ان لا تكون قرائتي الأخيرة ل "سارتر ".
ليست قصة وليست مسرحية .. بل هو نص سيناريو اقرب ما يكون بحدوتة
أينما ذُكر سارتر ذكرت معه سيمون دي بوفوار .. والعكس صحيح . تتناول الأقاويل ان فلسفتهما متشابهه بل شائكة التداخل .. وهو ما يدفعني لخوض تجربة القراءة لسيمون طالما أبهرتني فلسفة سارتر
Simon DE Bovoar, jean Paul Sartre, Che Guevara
Who said that Philosophy & politics Can't be combined :D
ما تعرفة عن سارتر .. انه حصل على جائزة نوبل عام 1964
ما لا تعرفة عن سارتر .. انه رفض إستلام الجائزة رفضاً قاطعاً
وكانت حجته انه لا يستحق التكريم وهو مازال على قيد الحياة. ربما هي إحدى نقاط فلسفته .لقد كان يريد للأديب ان يكون بمنأى عن السلطة السياسية. فهي بالفعل مزاج المثقفين .
الفيلم :
اليوتيوب :
للتحميل : بروابط مختلفة
أظن كفاية كده :)) - قراءة هتشكروني عليها
May 23, 2021
YOLO! (on ne vit qu'une fois.)
I bumped up the rating to 4* after a few weeks, because I keep thinking about the little girl part of the story. It's a parenthesis lost in the rest of the action but it seems to be the real point: you can change "fate" by doing one thing today to help another person. That's valid existentialist wisdom. Chasing fame or magic love or the grand gesture that saves the world are different issues. So the clock is ticking not just for your whole life but also for each day, like today.
I bumped up the rating to 4* after a few weeks, because I keep thinking about the little girl part of the story. It's a parenthesis lost in the rest of the action but it seems to be the real point: you can change "fate" by doing one thing today to help another person. That's valid existentialist wisdom. Chasing fame or magic love or the grand gesture that saves the world are different issues. So the clock is ticking not just for your whole life but also for each day, like today.
April 13, 2019
Um homem e uma mulher estavam destinados a amarem-se, no entanto morrem sem nunca se encontrarem. Nestas condições, depois de mortos, segundo o art° 140, podem renascer para ficar juntos. Seria fácil desde que começassem do nada, sem memórias da primeira vida...
_____________
Prémio Nobel da Literatura 1964
Jean-Paul Sartre nasceu em ç (Paris) em 21 de Junho de 1905 e morreu em ç em 15 de Abril de 1980.
O Nobel foi-lhe atribuído, no entanto Sartre, tal como a outras distinções, recusou-o: Um escritor que adopta posições políticas, sociais ou literárias deve agir apenas com os meios que são os seus � ou seja, a palavra escrita. Todas as honras que possa receber expõem os seus leitores a uma pressão que não considero desejável. Assinar Jean-Paul Sartre não é o mesmo que assinar Jean-Paul Sartre, vencedor do Nobel. O escritor deve recusar deixar-se ser transformado em instituição, ainda que tal ocorra sob as mais honrosas circunstâncias, como é o caso.
_____________
Prémio Nobel da Literatura 1964
Jean-Paul Sartre nasceu em ç (Paris) em 21 de Junho de 1905 e morreu em ç em 15 de Abril de 1980.
O Nobel foi-lhe atribuído, no entanto Sartre, tal como a outras distinções, recusou-o: Um escritor que adopta posições políticas, sociais ou literárias deve agir apenas com os meios que são os seus � ou seja, a palavra escrita. Todas as honras que possa receber expõem os seus leitores a uma pressão que não considero desejável. Assinar Jean-Paul Sartre não é o mesmo que assinar Jean-Paul Sartre, vencedor do Nobel. O escritor deve recusar deixar-se ser transformado em instituição, ainda que tal ocorra sob as mais honrosas circunstâncias, como é o caso.
August 26, 2024
So kann es gehen: Was eigentlich nur als Puffer gedacht war, ließ mich nicht los, sodass ich es in einem Rutsch gelesen habe. "Das Spiel ist aus" ist eine Mischung aus Erzählung und Theaterstück mit Regieanweisungen. Es ist sehr leichtfüßig geschrieben und schnell zu lesen. Der Tiefgang ist leider nur oberflächlich zu erkennen, was auch der Grund dafür ist, dass ich dem Buch nur 3 Sterne gebe.
Die Thematik ist alt, lässt denjenigen, der damit in Berührung kommt aber dennoch sofort ins Grübeln kommen. Von daher ist die Thematik immerwährend und zeitlos: Was würde man tun, wenn man als Verstorbener, sein Leben nochmals leben dürfte?
Was würde man mit der neuen Chance anfangen, was anders machen, was verändern oder was besser machen?
Diese Chance bekommen Eve und Pierre. Nicht nur, dass sie erkennen, dass sie im wahren Leben füreinander bestimmt waren und sich durch eine Art Fehler im System nicht begegnet sind, sondern erst im Jenseits, haben beide einen großen Vorteil: Sie dürfen im Jenseits erfahren, was es heißt ohne Zwänge, ohne äußerliche Wichtigkeiten in vorbehaltloser Liebe zu leben.
All dieses Wissen steht ihnen bei ihrem 2. Lebensversuch im wahren Leben zur Verfügung.
Auf der Erde angekommen, sind jedoch alle Zwänge, Bedenken und egozentrischen Einzelheiten, Vorbehalte etc. wieder da, sodass es kompliziert und schwierig wird. Wie die beiden dies erkennen und meistern, möchte ich hier nicht beschreiben, da es spoilern würde.
Warum ich trotz dieser tollen Thematik und auch der sehr transparenten und eingängigen, bildhaften Sprache, die einen das Buch eher wie eine Theaterinszenierung haben wahrnehmen lassen - dies hat mich übrigens sofort inspiriert, dieses Werk unserem Stadttheater vorzustellen, damit sie dieses eventuell in einen der kommenden Spielpläne aufnehmen - nur 3. Sterne vergeben habe, liegt einzig darin begründet, dass die Hintergründe, menschlichen Zweifel, Gedankengänge, Emotionen und inneren Befindlichkeiten stets an einer beschreibenden Oberfläche blieben.
Wie tiefgründig hätte man einzelne Aspekte hinterfragen können?
Wie gut hätte der Autor einzelne Sichtweisen und Beweggründe, aus denen heraus die menschliche Schwäche und die scheinbar unüberwindbare Zerrissenheit, in den Personen zum Vorschein gekommen wäre, analysieren können?
Wie deutlich hätte Sartre meines Erachtens das Menschelnde und die Hilflosigkeit, des "Nicht - über - den - eigenen - Schatten - springen - könnens" oder das Unvermögen aus seiner Haut heraus zu können, darstellen können?
Diesen Tiefgang habe ich sehr vermisst. Stattdessen ließ er, sich selbst anbietende, Chancen dahingehend ungenützt an der Oberfläche verharren. Schade, denn die Geschichte als solche und die Thematik in Gänze hätten dies möglich gemacht.
Die Thematik ist alt, lässt denjenigen, der damit in Berührung kommt aber dennoch sofort ins Grübeln kommen. Von daher ist die Thematik immerwährend und zeitlos: Was würde man tun, wenn man als Verstorbener, sein Leben nochmals leben dürfte?
Was würde man mit der neuen Chance anfangen, was anders machen, was verändern oder was besser machen?
Diese Chance bekommen Eve und Pierre. Nicht nur, dass sie erkennen, dass sie im wahren Leben füreinander bestimmt waren und sich durch eine Art Fehler im System nicht begegnet sind, sondern erst im Jenseits, haben beide einen großen Vorteil: Sie dürfen im Jenseits erfahren, was es heißt ohne Zwänge, ohne äußerliche Wichtigkeiten in vorbehaltloser Liebe zu leben.
All dieses Wissen steht ihnen bei ihrem 2. Lebensversuch im wahren Leben zur Verfügung.
Auf der Erde angekommen, sind jedoch alle Zwänge, Bedenken und egozentrischen Einzelheiten, Vorbehalte etc. wieder da, sodass es kompliziert und schwierig wird. Wie die beiden dies erkennen und meistern, möchte ich hier nicht beschreiben, da es spoilern würde.
Warum ich trotz dieser tollen Thematik und auch der sehr transparenten und eingängigen, bildhaften Sprache, die einen das Buch eher wie eine Theaterinszenierung haben wahrnehmen lassen - dies hat mich übrigens sofort inspiriert, dieses Werk unserem Stadttheater vorzustellen, damit sie dieses eventuell in einen der kommenden Spielpläne aufnehmen - nur 3. Sterne vergeben habe, liegt einzig darin begründet, dass die Hintergründe, menschlichen Zweifel, Gedankengänge, Emotionen und inneren Befindlichkeiten stets an einer beschreibenden Oberfläche blieben.
Wie tiefgründig hätte man einzelne Aspekte hinterfragen können?
Wie gut hätte der Autor einzelne Sichtweisen und Beweggründe, aus denen heraus die menschliche Schwäche und die scheinbar unüberwindbare Zerrissenheit, in den Personen zum Vorschein gekommen wäre, analysieren können?
Wie deutlich hätte Sartre meines Erachtens das Menschelnde und die Hilflosigkeit, des "Nicht - über - den - eigenen - Schatten - springen - könnens" oder das Unvermögen aus seiner Haut heraus zu können, darstellen können?
Diesen Tiefgang habe ich sehr vermisst. Stattdessen ließ er, sich selbst anbietende, Chancen dahingehend ungenützt an der Oberfläche verharren. Schade, denn die Geschichte als solche und die Thematik in Gänze hätten dies möglich gemacht.
July 10, 2016
İnsanı ve seçimlerini (bu ikisi aynı şey belki de) hiçbir şeyin değiştiremeyeceği gerçeği korkutucu.
Ekleme: Değişmeyen seçimler söz konusuysa bir "seçim"den bahsedilebilir mi?
Ekleme: Değişmeyen seçimler söz konusuysa bir "seçim"den bahsedilebilir mi?
March 21, 2020
داستان مرد و زنی که می‌میرن�.
سپس وارد دنیای مرده‌ه� می‌شون�. دنیای مرده‌ها� همین دنیاست، با این تفاوت که مرده‌ه� تویش می‌پلکن� و برای خودشانن می‌چرخن� ولی توسط زنده‌ه� دیده نمی‌شون�. در کار زنده‌ه� سرک می‌کشن� و نگاه می‌کنن�.
مرد، رئیس گروه مبارزی علیه نایب السلطنه بوده و یک روز پیش از شورش بزرگ کشته شده. زن، همسر رئیس گارد سرکوب بوده که از نقشه� مبارزه باخبر شده‌ان�.
مرد در دنیای مردگان می‌فهم� که نقشه رفقایش لو رفته. ناامید به پارک می‌رو� و آنجا زن را می‌بین� و عاشق‌ا� می‌شو�. بی‌هی� دلیلی. فقط همدیگر را می‌بینن� و عاشق هم می‌شون�. (به نظرم این بی‌منطی� بودن، نقطه ضعف است. نویسنده فقط می‌خواست� تا این دو عاشق هم بشوند تا باقی اتفاقات نوشته را به دنبالش بچیند.) می‌خواهن� که مانند دنیای زندگان، همدیگر را در آغوش بکشند، اما می‌دانن� که نمی‌شو�. تا این که متوجه می‌شون� به یک شرط می‌توانن� به دنیای زندگان برگردند. به شرطی که یک شبانه روز آن‌ج� باشند و عشق‌شا� را به هم ثابت کنند.
انگار فقط عشق است که میتوان� جادوی زنده‌شد� آن‌ه� باشد.
آن‌ه� به زندگی بر می‌گردن�. برای این که عشق‌شا� را ثابت کنند، باید بی‌خیا� زندگی قبلی‌شا�� بشوند. رفقای مرد، حرف مرد را باور نمی‌کنن� که از دنیای مردگان اطلاعات را آورده. زن نیز می‌خواه� به خواهر خود بگوید که با شوهرش ازدواج نکند.
مرد و زن درگیر دنیای قبلی خود می‌شون� و در نهایت جلوی هیچ کدام از اتفاقات را نمی‌توانن� بگیرند. از طرفی عشق‌شا� را هم نمی‌توانن� ثابت کنند، چون به دنبال کارهای خود رفته بودند.
دوباره می‌میرن� و در دنیای مردگان ولو می‌شون�.
این، خط داستانی این فیلم‌نام� بود.
سارتر این کتاب را به شکل فیلم‌نام� نوشته است. البته نه فیلم‌نامه‌ها� معمولی که از دیالوگ تشکیل شده. فقط صحنه‌ه� و لوکیشن‌ه� را مانند فیلم‌نام� دسته‌بند� کرده و زیر هر لوکیشن، موقعیت و دیالوگ‌ه� را مانند رمان نوشته.
به نظرم، نوشته بسیار معمولی‌ا� بود. از منظر ادبیات و نثر، هیچ چیز جالب‌توجه� نداشت. همه چیز به شرح اتفاقات و پی‌رن� محدود می‌شو�. الب��ه
شاید هم نمی‌شو� خرده گرفت، چون فیلم‌نام� است. رمان که نیست.
تا اواسط ماجرا، شخصیت‌ه� هدفی ندارند. فقط مرده‌ان� و برای خودشان چرخیده‌ان� و دنیای پشت پرده را دیده‌ان�. برای همین خسته‌کنند� خواهد
بود. البته به علت روان‌بود� نثر، کسی کتاب را روی زمین نمی‌گذار�. اما این که شخصیت‌ه� هنوز تکلیف‌شا� مشخص نیست، اهداف‌شا� مشخص نیست، به نظرم ضعفِ نمایشی بودن متن است.
از وسط‌هاس� که ماموریت‌شان� برگشتن به دنیای زنده‌ها� مشخص می‌شو� و تازه می‌شو� گفت که نمایشی می‌شو� و درام شکل می‌گیر�.
در نهایت، ماجرایی بود به شدت مبتنی بر فلسفه. من کتاب� اگزیستانسیالیسم و اصالت بشر را نخوانده‌ا�. نمیتوان� ارتباط بدهم که پی‌رنگ� چه ارتباطی با فلسفه سارتر داشته، اما از چیده شدن اتفاقات به این شکل می‌توا� متوجه شد که نویسنده دغدغه زیادی برای نوشتن یک موقعیت نمایشی نداشته بلکه فقط می‌خواست� در بستر داستانی، حرف‌ها� فلسفی‌ا� را بگوید.
می‌توا� اینطور نتیجه گیری کرد که زن و مرد، به زندگی برگشته‌ان�. دوباره صاحب اختیار گشته‌ان� تا گذشته را عوض کنند. اما نمی‌توانن�. اختیار از آن‌ه� گرفته نشده، اما برای بار دوم هم آن‌ه� همان انتخاب‌ها� گذشته را خواهند کرد و در نهایت «کار از کار گذشته است».
اما نظر شخصی دیگرم.
من شخصا طرفدار ارائه آرا فلسفی در قالب داستان و ادبیات نیستم. مثلا با نوشته‌ها� ادبی نیچه نمی‌تون� ارتباط برقرار کنم. می‌گوی�: «خب حرفتو بزن دیگه چرا انقدر استعاره و اینا میاری.»
البته خیلی‌ه� هم مخالفند، خیلی از دوستانم کاملا این متون را می‌پسندند� نیچه، سارتر و دیگران را. اما سلقیه من نیستند.
البته کامو از همه� این نویسنده‌ه� جداست. آثار او جدا از هر حرف فلسفی یا محتوایی که دارند، از لحاظ ادبی� هم قوی و کامل و قابل بررسی هستند.
سپس وارد دنیای مرده‌ه� می‌شون�. دنیای مرده‌ها� همین دنیاست، با این تفاوت که مرده‌ه� تویش می‌پلکن� و برای خودشانن می‌چرخن� ولی توسط زنده‌ه� دیده نمی‌شون�. در کار زنده‌ه� سرک می‌کشن� و نگاه می‌کنن�.
مرد، رئیس گروه مبارزی علیه نایب السلطنه بوده و یک روز پیش از شورش بزرگ کشته شده. زن، همسر رئیس گارد سرکوب بوده که از نقشه� مبارزه باخبر شده‌ان�.
مرد در دنیای مردگان می‌فهم� که نقشه رفقایش لو رفته. ناامید به پارک می‌رو� و آنجا زن را می‌بین� و عاشق‌ا� می‌شو�. بی‌هی� دلیلی. فقط همدیگر را می‌بینن� و عاشق هم می‌شون�. (به نظرم این بی‌منطی� بودن، نقطه ضعف است. نویسنده فقط می‌خواست� تا این دو عاشق هم بشوند تا باقی اتفاقات نوشته را به دنبالش بچیند.) می‌خواهن� که مانند دنیای زندگان، همدیگر را در آغوش بکشند، اما می‌دانن� که نمی‌شو�. تا این که متوجه می‌شون� به یک شرط می‌توانن� به دنیای زندگان برگردند. به شرطی که یک شبانه روز آن‌ج� باشند و عشق‌شا� را به هم ثابت کنند.
انگار فقط عشق است که میتوان� جادوی زنده‌شد� آن‌ه� باشد.
آن‌ه� به زندگی بر می‌گردن�. برای این که عشق‌شا� را ثابت کنند، باید بی‌خیا� زندگی قبلی‌شا�� بشوند. رفقای مرد، حرف مرد را باور نمی‌کنن� که از دنیای مردگان اطلاعات را آورده. زن نیز می‌خواه� به خواهر خود بگوید که با شوهرش ازدواج نکند.
مرد و زن درگیر دنیای قبلی خود می‌شون� و در نهایت جلوی هیچ کدام از اتفاقات را نمی‌توانن� بگیرند. از طرفی عشق‌شا� را هم نمی‌توانن� ثابت کنند، چون به دنبال کارهای خود رفته بودند.
دوباره می‌میرن� و در دنیای مردگان ولو می‌شون�.
این، خط داستانی این فیلم‌نام� بود.
سارتر این کتاب را به شکل فیلم‌نام� نوشته است. البته نه فیلم‌نامه‌ها� معمولی که از دیالوگ تشکیل شده. فقط صحنه‌ه� و لوکیشن‌ه� را مانند فیلم‌نام� دسته‌بند� کرده و زیر هر لوکیشن، موقعیت و دیالوگ‌ه� را مانند رمان نوشته.
به نظرم، نوشته بسیار معمولی‌ا� بود. از منظر ادبیات و نثر، هیچ چیز جالب‌توجه� نداشت. همه چیز به شرح اتفاقات و پی‌رن� محدود می‌شو�. الب��ه
شاید هم نمی‌شو� خرده گرفت، چون فیلم‌نام� است. رمان که نیست.
تا اواسط ماجرا، شخصیت‌ه� هدفی ندارند. فقط مرده‌ان� و برای خودشان چرخیده‌ان� و دنیای پشت پرده را دیده‌ان�. برای همین خسته‌کنند� خواهد
بود. البته به علت روان‌بود� نثر، کسی کتاب را روی زمین نمی‌گذار�. اما این که شخصیت‌ه� هنوز تکلیف‌شا� مشخص نیست، اهداف‌شا� مشخص نیست، به نظرم ضعفِ نمایشی بودن متن است.
از وسط‌هاس� که ماموریت‌شان� برگشتن به دنیای زنده‌ها� مشخص می‌شو� و تازه می‌شو� گفت که نمایشی می‌شو� و درام شکل می‌گیر�.
در نهایت، ماجرایی بود به شدت مبتنی بر فلسفه. من کتاب� اگزیستانسیالیسم و اصالت بشر را نخوانده‌ا�. نمیتوان� ارتباط بدهم که پی‌رنگ� چه ارتباطی با فلسفه سارتر داشته، اما از چیده شدن اتفاقات به این شکل می‌توا� متوجه شد که نویسنده دغدغه زیادی برای نوشتن یک موقعیت نمایشی نداشته بلکه فقط می‌خواست� در بستر داستانی، حرف‌ها� فلسفی‌ا� را بگوید.
می‌توا� اینطور نتیجه گیری کرد که زن و مرد، به زندگی برگشته‌ان�. دوباره صاحب اختیار گشته‌ان� تا گذشته را عوض کنند. اما نمی‌توانن�. اختیار از آن‌ه� گرفته نشده، اما برای بار دوم هم آن‌ه� همان انتخاب‌ها� گذشته را خواهند کرد و در نهایت «کار از کار گذشته است».
اما نظر شخصی دیگرم.
من شخصا طرفدار ارائه آرا فلسفی در قالب داستان و ادبیات نیستم. مثلا با نوشته‌ها� ادبی نیچه نمی‌تون� ارتباط برقرار کنم. می‌گوی�: «خب حرفتو بزن دیگه چرا انقدر استعاره و اینا میاری.»
البته خیلی‌ه� هم مخالفند، خیلی از دوستانم کاملا این متون را می‌پسندند� نیچه، سارتر و دیگران را. اما سلقیه من نیستند.
البته کامو از همه� این نویسنده‌ه� جداست. آثار او جدا از هر حرف فلسفی یا محتوایی که دارند، از لحاظ ادبی� هم قوی و کامل و قابل بررسی هستند.
This entire review has been hidden because of spoilers.
January 24, 2018
بشر و انتخاب هاش....
June 10, 2024
Kitap, Sartre'ın kuruluşunda başını çektiği Modern Zamanlar (Les Temps Modernes) dergisinde muhtelif dönemlerde yayımladığı denemelerden oluşuyor. Sartre, egzistansiyalizm felsefesinin temeline yerleştirdiği 'kendi çağına ait olma' ya da 'çağının insanı olma' düşüncesini işliyor denemelerinde. Buradan hareketle en önem verdiği meselenin irade özgürlüğüne giden yolda 'aydının/entelektüelin çağının gerçeklerine karşı sorumluluğu' olduğunu görüyoruz. Sartre bunu 'yazar kendi çağıyla ilgili bir durum içindedir' sözüyle açıklıyor. Yine, edebiyatın ve yazmanın ne olması gerektiği üzerine bir başka denemesinde, Sartre'ın dönemin getirdiği yükümlülüklerden kopuk bir edebiyat anlayışıyla çatıştığını görüyoruz. Bu noktada 'bağımlı yazma' olarak nitelediği düzyazıyı, 'sanat için sanat' anlayışını ön plana alan şiir ve diğer şiirsel yazım türlerinin önüne koyuyor Sartre. Çünkü, kelimelerin duygusal manipülasyonuna bağlı şiirin aksine düzyazı, yazar ve okuyucunun özgür iradelerinden bağımsız olmayan, direkt ve bilinçli bir fikir akışını önceliyor. Kısaca Sartre'a göre, sistematik zorbalığın gerçek özgürlüğü her daim tehdit ettiği bir çağda yazarın/aydının olabildiğince 'toplumsal faydacı' araçları ve anlayışı benimsemesi gerekiyor.
**
Kendini zamanının politik, ekonomik ve sosyal gerçeklerinden ayrı tutmayan bir düşünür olan Sartre'ın yalnızca son yüzyılın en 'gerçek' filozofu olduğunu görmekle kalmıyoruz, aynı zamanda söylediklerinin her çağa hitap ettiğini de anlıyoruz:
Yazar edebiyat ortamındaysa, yani yazıyorsa, özgürlüğün hep tehlikede olduğu bir dünyada, özgürlüğü belirtme ve ona seslenme görevini üstüne almış demektir. Bu ortama girmeyen bir yazar suçludur. Sade suçlu olmakla kalmaz, çok geçmeden yazar olmaktan da çıkar.
Bir insan özgür değilse, ondan bir güzellik yargısı isteyemem: çünkü, o adam, bu yargıda beğenilerinin kölesi olacaktır.
Edebiyat ve toplum bir kriz geçiriyor, toplumun kaderini ellerinde tutanlar yazarın, devrimcilere katılmaktansa, süs eşyası yapmakla kalmasını istiyorlar.
Bence kültürlü insan dünyadaki durumunu anlamasına yarayan bilgiyi ve yolları edinmiş olan insandır.
Hukuk bakımından hepimiz yasa önünde eşitizdir. Ama, işsizlik, açlık, mecburi hizmet, zorlama kültür, taraflı mahkemeler, sınıflara bağlı jüriler, zengin sınıfın avucunun içinde bulunan polis gücü gibi şeyler, gerçekte bu eşitliği maskaraya çeviriyor.
**
Kendini zamanının politik, ekonomik ve sosyal gerçeklerinden ayrı tutmayan bir düşünür olan Sartre'ın yalnızca son yüzyılın en 'gerçek' filozofu olduğunu görmekle kalmıyoruz, aynı zamanda söylediklerinin her çağa hitap ettiğini de anlıyoruz:
Yazar edebiyat ortamındaysa, yani yazıyorsa, özgürlüğün hep tehlikede olduğu bir dünyada, özgürlüğü belirtme ve ona seslenme görevini üstüne almış demektir. Bu ortama girmeyen bir yazar suçludur. Sade suçlu olmakla kalmaz, çok geçmeden yazar olmaktan da çıkar.
Bir insan özgür değilse, ondan bir güzellik yargısı isteyemem: çünkü, o adam, bu yargıda beğenilerinin kölesi olacaktır.
Edebiyat ve toplum bir kriz geçiriyor, toplumun kaderini ellerinde tutanlar yazarın, devrimcilere katılmaktansa, süs eşyası yapmakla kalmasını istiyorlar.
Bence kültürlü insan dünyadaki durumunu anlamasına yarayan bilgiyi ve yolları edinmiş olan insandır.
Hukuk bakımından hepimiz yasa önünde eşitizdir. Ama, işsizlik, açlık, mecburi hizmet, zorlama kültür, taraflı mahkemeler, sınıflara bağlı jüriler, zengin sınıfın avucunun içinde bulunan polis gücü gibi şeyler, gerçekte bu eşitliği maskaraya çeviriyor.
January 15, 2014
داستان راجع به اِو شارلیه و پیر می باشد که بعد از مرگ بهم علاقه مند میشوند و همین علاقه مندی امکان بازگشت .به زندگی را برایشان فراهم می اورد، به شرط انکه در یک روز عاشق هم بمانند. اما شارلیه و پیر موفق نمیشوند باز به دنیای مردگان باز می گردنند...چیزی که من در این داستان با نگاه اول پسندیدم؛ لحن و توصیفات نمایشنامه مانند بود. و در موخره کتاب در یافتم این اثر در واقع فیلم نامه ای بودکه سارترنوشته...در طول کل داستان می دانستم این دو موفق نمیشوند؛ کفری میشدم از اینکه اِو به خاطر خواهر خود خواه و لوسش و پیر به خاطر رفقای تهی مغزش امکان عشق ورزیدن و زندگی بیشتر را ازدست می دهند.ایا انها پس از مرگ و دیدار با مردگان دیگر در نیافتند هیچ چیزی با ارزش تر از زندگی نیست.گاهی به خود می گفتم اگر من جای انها بودم چه می کردم ایا حاضر بودم قتل عام رفقایم هرچند تهی مغز را به چشم ببینم؟.ایا حاضر بودم تباه شدن زندگی خواهرم هرچند احمق باشد را شاهد باشم؟... نمی دانم .. به هر حال پس از مرگ امکان رجعتی نیست شاید، این را از عنوان کتاب می گویم.اینکه بعد ازمرگ... کار از کار گذشته:)
September 5, 2021
وقتی معنا و مفهومی که نویسنده دنبالش بوده جوری به خورد قصه رفته که تماماً مجذوبش میشی و سنگینی فلسفه حس نمیشه، اون کتاب به‌یاد‌موندن� از آب درمیاد. لذت بردم.
August 2, 2019
Sartre, escritor, dramaturgo, professor e filósofo (1905-1980) pai da corrente filosófica existencialista, defende que o homem primeiro existe e só depois se define, todo o seu ser é o resultado das suas ações.
Quando falamos de filosofia pensamos logo em algo denso, reflexões elaboradas e carregadas de simbolismos difíceis de decifrar, contudo, Sartre tem a capacidade de nos fazer refletir sobre as questões filosóficas da natureza do ser humano, apenas contando uma pequena e singela história.
A história que Sartre nos conta
Pierre e Éve são ambos assassinados.
Pierre, cabecilha de um grupo de conspiradores, é assassinado por um camarada seu, na véspera do grupo executar uma revolução, Lucien trai a organização colaborando com o regime déspota. Pierre simboliza a luta do homem pela igualdade e fraternidade.
Éve é uma mulher muito rica que é envenenada pelo marido que casou com ela apenas por dinheiro e poder. André é um homem ambicioso e influente do regime que desenvolve uma estratégia para eliminar os conspiradores. Éve, mulher frágil, simboliza a empatia que os humanos sentem em relação às vitimas do Homem ambicioso, egoísta e maléfico.
Após a morte, Pierre e Éve encontram-se no purgatório e descobrem o porquê de terem sido assassinados e por quem. Apaixonam-se e, de acordo com a norma 140º do purgatório, duas pessoas que foram feitas uma para a outra e nunca se encontraram em vida têm a oportunidade de voltar a viver para se encontrarem. De acordo com a norma, têm 24 horas para provar que conseguem amar, se obtiverem sucesso retornam à vida humana.
Ao retornarem à vida, Pierre procura os seus camaradas para os informar que existe um traidor entre o grupo e que os homens do regime se preparam para os aniquilar. Éve volta a casa para se vingar de André.
Surpreende este livro pela envolvência e a fluidez da escrita, onde todos os acontecimentos se cingem ao essencial para relatar uma banal história, mas carregada de sentidos (simbólicos, emocionais, pessoais e universais) que surgem através da ação dos acontecimentos e não através da introspeção.
Surpreende a intensidade do enredo que, por um lado, a narrativa dividida em pequenas partes, vicia o leitor que quer saber o que vem a seguir, fica completamente embebido na história, mas por outro, pelo simbolismo que representa cada uma dessas partes. É dada a oportunidade as duas pessoas de viverem e se amarem, mas ao invés disso elas voltam à terra e perpetuam os mesmos erros do passado, à vingança, à guerra e à morte.
Os dados estão lançados simboliza a oportunidade que o homem tem de se reorientar num percurso cujos valores assentem no amor, na fraternidade e no companheirismo, mas na realidade tem resultado em fracasso ao longo dos milénios, guerra após guerra, traições após traições, o homem continua a preferir morrer em vez de viver.
Quando falamos de filosofia pensamos logo em algo denso, reflexões elaboradas e carregadas de simbolismos difíceis de decifrar, contudo, Sartre tem a capacidade de nos fazer refletir sobre as questões filosóficas da natureza do ser humano, apenas contando uma pequena e singela história.
A história que Sartre nos conta
Pierre e Éve são ambos assassinados.
Pierre, cabecilha de um grupo de conspiradores, é assassinado por um camarada seu, na véspera do grupo executar uma revolução, Lucien trai a organização colaborando com o regime déspota. Pierre simboliza a luta do homem pela igualdade e fraternidade.
Éve é uma mulher muito rica que é envenenada pelo marido que casou com ela apenas por dinheiro e poder. André é um homem ambicioso e influente do regime que desenvolve uma estratégia para eliminar os conspiradores. Éve, mulher frágil, simboliza a empatia que os humanos sentem em relação às vitimas do Homem ambicioso, egoísta e maléfico.
Após a morte, Pierre e Éve encontram-se no purgatório e descobrem o porquê de terem sido assassinados e por quem. Apaixonam-se e, de acordo com a norma 140º do purgatório, duas pessoas que foram feitas uma para a outra e nunca se encontraram em vida têm a oportunidade de voltar a viver para se encontrarem. De acordo com a norma, têm 24 horas para provar que conseguem amar, se obtiverem sucesso retornam à vida humana.
Ao retornarem à vida, Pierre procura os seus camaradas para os informar que existe um traidor entre o grupo e que os homens do regime se preparam para os aniquilar. Éve volta a casa para se vingar de André.
Surpreende este livro pela envolvência e a fluidez da escrita, onde todos os acontecimentos se cingem ao essencial para relatar uma banal história, mas carregada de sentidos (simbólicos, emocionais, pessoais e universais) que surgem através da ação dos acontecimentos e não através da introspeção.
Surpreende a intensidade do enredo que, por um lado, a narrativa dividida em pequenas partes, vicia o leitor que quer saber o que vem a seguir, fica completamente embebido na história, mas por outro, pelo simbolismo que representa cada uma dessas partes. É dada a oportunidade as duas pessoas de viverem e se amarem, mas ao invés disso elas voltam à terra e perpetuam os mesmos erros do passado, à vingança, à guerra e à morte.
Os dados estão lançados simboliza a oportunidade que o homem tem de se reorientar num percurso cujos valores assentem no amor, na fraternidade e no companheirismo, mas na realidade tem resultado em fracasso ao longo dos milénios, guerra após guerra, traições após traições, o homem continua a preferir morrer em vez de viver.
December 9, 2014
( أنستطيع حقًا أن نحاول أن نعيش الحياة ثانية ؟ ) ..
ذاك التساؤل الذي اختتم به سارتر صاحب مذهب الوجودية هذا العمل ، يلخص بشكل كبيرة فكرة هذه المسرحية ككل
مسرحية وجودية عن الحياة والحب
الحياة بكُلّ تعقيداتها ومشكلاتها وصراعاتها
والحب بكُلّ عنفوانه وسعادته وجنونه
ويبقى السؤال الذي يطرحه سارتر ، إذا كنّا نملك إرادتنا الحرة في العيش مرة أخرى
وإذا أصبح لدينا يومًا فرصة لأن نحيا حياة أخرى بالحب وللحب فقط ، فهل سنستطيع أن نقوم بذلك ونستمتع به على أكمل وجه ؟ أم أنه لا تلبث أن تظهر الحياة مرة أخرى على السطح بكُلّ صراعاتها التي لا تنتهي ؟
هل سنستطيع استغلال فرصة الوجود الثانية في أن نعيش الحب الذي لم نعيشه وغفلنا عنه في حياتنا الأولى ؟
أعتقد أن سارتر أجاب عن كُلّ هذه الأسئلة بنهاية المسرحية
فكان دليل على أن الحب في النهاية ما هو إلا ورقة لا وزن لها ولا قيمة أمام عواصف الحياة العاتية
ومهما توالت على المرء الحيوات ومهما حظي بوجود خالد سيظل دائمًا ينشغل بصراعاته الأخرى عن محاولة جعل الحياة مليئة بالحب
أولى قراءاتي لذلك الفيلسوف ، الفكرة خيالية وجيدة
لكن الأحداث وبناء المسرحية أو السيناريو ، لم يعجبني
لكنها كبداية مع أعمال هذا الفيلسوف الوجودي ، لا بأس بها
تمّت
ذاك التساؤل الذي اختتم به سارتر صاحب مذهب الوجودية هذا العمل ، يلخص بشكل كبيرة فكرة هذه المسرحية ككل
مسرحية وجودية عن الحياة والحب
الحياة بكُلّ تعقيداتها ومشكلاتها وصراعاتها
والحب بكُلّ عنفوانه وسعادته وجنونه
ويبقى السؤال الذي يطرحه سارتر ، إذا كنّا نملك إرادتنا الحرة في العيش مرة أخرى
وإذا أصبح لدينا يومًا فرصة لأن نحيا حياة أخرى بالحب وللحب فقط ، فهل سنستطيع أن نقوم بذلك ونستمتع به على أكمل وجه ؟ أم أنه لا تلبث أن تظهر الحياة مرة أخرى على السطح بكُلّ صراعاتها التي لا تنتهي ؟
هل سنستطيع استغلال فرصة الوجود الثانية في أن نعيش الحب الذي لم نعيشه وغفلنا عنه في حياتنا الأولى ؟
أعتقد أن سارتر أجاب عن كُلّ هذه الأسئلة بنهاية المسرحية
فكان دليل على أن الحب في النهاية ما هو إلا ورقة لا وزن لها ولا قيمة أمام عواصف الحياة العاتية
ومهما توالت على المرء الحيوات ومهما حظي بوجود خالد سيظل دائمًا ينشغل بصراعاته الأخرى عن محاولة جعل الحياة مليئة بالحب
أولى قراءاتي لذلك الفيلسوف ، الفكرة خيالية وجيدة
لكن الأحداث وبناء المسرحية أو السيناريو ، لم يعجبني
لكنها كبداية مع أعمال هذا الفيلسوف الوجودي ، لا بأس بها
تمّت
October 3, 2009
This was my first experience with Sartre's works of fiction. There aren't many philosophers who can pull off an engaging story quite like Sartre. The novel is short and a quick-read. The story tells of a man and woman who meet and fall in love in the afterlife, and are given a chance to rejoin the living for 24hrs and prove it. if they succeed, they get a second shot at life. if not, it's back to oblivion with them.
It's no surprise that the story is philosophically compelling, but the weight of it's impact actually has me re-evaluating life priorities. I am in love with this story and that hasn't happened in a long time.
It's no surprise that the story is philosophically compelling, but the weight of it's impact actually has me re-evaluating life priorities. I am in love with this story and that hasn't happened in a long time.
March 17, 2015
دقیقا شبیه چیزی که میشه از سارتر انتظار داشت .. ی رمان فلسفی که خیلی خوب شروع میشه .. خیلی خووب ادامه پیدا میکنه و‌خیل� خووب هم به پایان میرسه .. تووی این روایت بوضوح میشه‌ح� کرد که فلسفه بر رمان غالب میشه و‌ا� جایی ببعد سنگینی سایه اگزیستنسیالیسم سارتر رو توی نوشته ها میشه حس کرد .. البته وقتی از سارتر میخونی هیچوقت نباید فراموش کنی که داری سارتر میخونی ..
December 26, 2020
روزی مرگ به سراغ ما هم میاد ولی تازه اون جاست که می‌فهمی� کارهای ناتمامی داریم که برای تمام کردنشون نیاز به یک فرصت دوباره داریم.
دنیای مردگان در این کتاب تنها یک قانون برای برگشت داره و اون عشقه.
اِو و پیِر این راه رو میرن. به زندگی برمی‌گرد� و همون موقعست که می‌فهم� کار از کار گذشته.
برشی از متن کتاب:
انسان همیشه یا زود می میرد یا دیر!
دنیای مردگان در این کتاب تنها یک قانون برای برگشت داره و اون عشقه.
اِو و پیِر این راه رو میرن. به زندگی برمی‌گرد� و همون موقعست که می‌فهم� کار از کار گذشته.
برشی از متن کتاب:
انسان همیشه یا زود می میرد یا دیر!
This entire review has been hidden because of spoilers.
May 17, 2020
کار از کار گذشت روایت ما انسان هایی ست که گمان می کنیم اگر فرصتی دیگر به ما داده شود می توانیم آن گونه که باید زندگی کنیم و به تنهایی می توانیم جلوی اتفاقات ناگوار را بگیریم. اما ما به تنهایی نمی توانیم در برابر اراده دیگران مقاومت کنیم. درست است که انسان مختار است و دارای اراده و اختیار اما این اراده و اختیار را در انتخاب های محدود میتوان� بیان کند. پس انسان دارای اراده در هستی ای به سر می برد که جبرگرایانه او را رام می کند و کسی که نخواهد رام شود و به سرکشی ادامه دهد در هم خورد خواهد کرد که باعث می شود فرد بشر در اضطراب و ملال به سر برد.
سعی همیشگی انسان در زندگی این است که وجود باطنی خویش را با وجود ظاهری خود منطبق کند اما این انطباق هرگز حاصل نخواهد شد و زمانی حاصل خواهد شد که مرگ به سراغش آید. زمانی که دیگر کار از کار گذشته.
سارتر فیلسوف اگزیستانسیال در این داستان قصد دارد نشان دهد که انسان در زمان حیات خود گرچه دارای اراده و آزادی و اختیار است اما او محبور است که انتخاب کند و راه دیگری ندارد. انسان در زمان حیات همیشه در حال تغییر و تکوین خود است و با انتخاب های خود نه تنها بر خود که بر دیگران نیز تاثیر می‌گذار�. تصمیم های ما بر کلیه افراد بشر اثر خواهد نهاد. و احساس مسولیتی در آنها ایجاد خواهد کرد که باعث ایجاد دلهره می شود.
کامو و سارتر تفاوت های فاحشی با هم دارند و کامو را نمیتوان اگزیستانسیال دانست اما وجه مشترکی با آنها دارد. کامو اساس وجود و جهان را پوچ می داند چون معتقد است که بشر با عالم در تضاد است. بشر احتیاج به تفکر دارد و از قوه عقل خود پیروی می کند در صورتی که اتفاقات جهان مانند مرگ و غیره توجیه و تعبیر عقلانی ندارد و این ضدیت پوچی و بیهودگی وجود را آشکار می کند.
این داستان درباره مرد و زنی است که بعد از مرگ همدیگر را ملاقات می کنند و به دلایلی به آنها اجازه می دهند که دوباره به زندگی برگردند و طور دیگری زندگی خود را آغاز کنند اما در زمین شرایط آن طور که باید مهیا نشد و تصمیم یکی از آنها بر خلاف عهدی که بسته بودند باعث شد این فرصت دوباره از هر دوی آنها گرفته شود و باز به سرزمین مردگان سرگردان و بی تفاوت وارد شوند. و میبینیم که چگونه تصمیم یک نفر می تواند فرد دیگری را از زندگی محروم کند.
سعی همیشگی انسان در زندگی این است که وجود باطنی خویش را با وجود ظاهری خود منطبق کند اما این انطباق هرگز حاصل نخواهد شد و زمانی حاصل خواهد شد که مرگ به سراغش آید. زمانی که دیگر کار از کار گذشته.
سارتر فیلسوف اگزیستانسیال در این داستان قصد دارد نشان دهد که انسان در زمان حیات خود گرچه دارای اراده و آزادی و اختیار است اما او محبور است که انتخاب کند و راه دیگری ندارد. انسان در زمان حیات همیشه در حال تغییر و تکوین خود است و با انتخاب های خود نه تنها بر خود که بر دیگران نیز تاثیر می‌گذار�. تصمیم های ما بر کلیه افراد بشر اثر خواهد نهاد. و احساس مسولیتی در آنها ایجاد خواهد کرد که باعث ایجاد دلهره می شود.
کامو و سارتر تفاوت های فاحشی با هم دارند و کامو را نمیتوان اگزیستانسیال دانست اما وجه مشترکی با آنها دارد. کامو اساس وجود و جهان را پوچ می داند چون معتقد است که بشر با عالم در تضاد است. بشر احتیاج به تفکر دارد و از قوه عقل خود پیروی می کند در صورتی که اتفاقات جهان مانند مرگ و غیره توجیه و تعبیر عقلانی ندارد و این ضدیت پوچی و بیهودگی وجود را آشکار می کند.
این داستان درباره مرد و زنی است که بعد از مرگ همدیگر را ملاقات می کنند و به دلایلی به آنها اجازه می دهند که دوباره به زندگی برگردند و طور دیگری زندگی خود را آغاز کنند اما در زمین شرایط آن طور که باید مهیا نشد و تصمیم یکی از آنها بر خلاف عهدی که بسته بودند باعث شد این فرصت دوباره از هر دوی آنها گرفته شود و باز به سرزمین مردگان سرگردان و بی تفاوت وارد شوند. و میبینیم که چگونه تصمیم یک نفر می تواند فرد دیگری را از زندگی محروم کند.
December 7, 2012
کار از کار گذشت : ژان پل سارتر
"إو" توسط همسرش که چشم به اموال او و خواهرش دارد، مسموم می‌شو� و "پی‌ي�" به ضرب گلوله� جوان هجده ساله‌ا� که به علت خيانت، توسط او از گروه اخراج شده است، کشته می‌شو�.
سارتر بی‌خداس� و معتقد است معنا را فقط در جوهر اختيار فرد می‌توا� يافت. يعنی معنای زندگی با معنای فرد که ماهيتش با انتخاب‌ها� آزادانه‌ا� تعريف میشود� آغاز گشته و پايان می‌پذير�. سارتر و اگزيستانسياليست‌ها� پیرو او مدعی‌ان� که آنچه انسانيت ما را تعريف می‌کند� توانايی ماست به عنوان موجودات مختار برای انتخاب آزادانه. بشر تا وقتی حيات دارد دائما از اين اختيار استفاده می‌کن� و مفهوم حيات، همين انتخاب است. حتا اگر از انتخاب هم خودداری کنيد، باز هم از اختيار خود استفاده کرده و انتخاب نکردن را انتخاب كرده‌اي�. و فضيلت انسان هم همين است که چون اختيار انتخاب دارد، مسؤول اعمال خويش است. به تعبيری انسان آزاد و البته مسؤول است. به نظر آنها از همه مهمتر اين است که ارزش‌ها� اخلاقی از طريق اعمال و انتخاب‌ها� ما پا به جهان می‌گذارن� و خود جهان به کلی بی‌ارز� و بی‌معناس�. يعنی خدايی وجود ندارد و جدا از اختيار ما سرشتی انسانی هم وجود ندارد. يعنی سرشت انسانی انتزاعی وجود ندارد. بنابراين "درست" يا "غلط" عينی وجود ندارد، فقط انتخاب وجود دارد. با اين وجود، به گفته� سارتر آدم میتوان� بد انتخاب کند. و معمولا وقتی بد انتخاب می‌کن� که با "سوء نيت" عمل کند و آنچه منجر به عمل از روی "سوء نيت" میشود� خود فريبی‌س�. سارتر با اين ادعا که "درست" يا "غلط" در کار نيست و فقط انتخاب ماست که مهم است، يکی از افراطی‌تري� فلسفه‌ها� اخلاق در تاريخ فلسفه را ارائه کرده است.
"إو" توسط همسرش که چشم به اموال او و خواهرش دارد، مسموم می‌شو� و "پی‌ي�" به ضرب گلوله� جوان هجده ساله‌ا� که به علت خيانت، توسط او از گروه اخراج شده است، کشته می‌شو�.
سارتر بی‌خداس� و معتقد است معنا را فقط در جوهر اختيار فرد می‌توا� يافت. يعنی معنای زندگی با معنای فرد که ماهيتش با انتخاب‌ها� آزادانه‌ا� تعريف میشود� آغاز گشته و پايان می‌پذير�. سارتر و اگزيستانسياليست‌ها� پیرو او مدعی‌ان� که آنچه انسانيت ما را تعريف می‌کند� توانايی ماست به عنوان موجودات مختار برای انتخاب آزادانه. بشر تا وقتی حيات دارد دائما از اين اختيار استفاده می‌کن� و مفهوم حيات، همين انتخاب است. حتا اگر از انتخاب هم خودداری کنيد، باز هم از اختيار خود استفاده کرده و انتخاب نکردن را انتخاب كرده‌اي�. و فضيلت انسان هم همين است که چون اختيار انتخاب دارد، مسؤول اعمال خويش است. به تعبيری انسان آزاد و البته مسؤول است. به نظر آنها از همه مهمتر اين است که ارزش‌ها� اخلاقی از طريق اعمال و انتخاب‌ها� ما پا به جهان می‌گذارن� و خود جهان به کلی بی‌ارز� و بی‌معناس�. يعنی خدايی وجود ندارد و جدا از اختيار ما سرشتی انسانی هم وجود ندارد. يعنی سرشت انسانی انتزاعی وجود ندارد. بنابراين "درست" يا "غلط" عينی وجود ندارد، فقط انتخاب وجود دارد. با اين وجود، به گفته� سارتر آدم میتوان� بد انتخاب کند. و معمولا وقتی بد انتخاب می‌کن� که با "سوء نيت" عمل کند و آنچه منجر به عمل از روی "سوء نيت" میشود� خود فريبی‌س�. سارتر با اين ادعا که "درست" يا "غلط" در کار نيست و فقط انتخاب ماست که مهم است، يکی از افراطی‌تري� فلسفه‌ها� اخلاق در تاريخ فلسفه را ارائه کرده است.
June 28, 2016
داستان زن و مردی ک بعد از مرگ عاشق یکدیگر می شوند و ب همین دلیل شانس دوباره ای برای زندگی میگیرند و ب انها یکروز فرصت میدهند ک اگر عشقشان حقیقی باشد ، ب زندگی دنیوی ادامه دهند . هر کدام در باطن دلیل دیگری برای برگشت نیز دارند . زن میخواهد خواهرش را از شر شوهر خیانتکارش آندره نجات دهد و مرد میخواهد ب دوستان شورشی اش بگوید ب شورش نروند تا کشته نشوند . همان اتفاقی می افتد ک توقع داریم : جلوی هیچ اتفاقی را نمیتوانند بگیرند و چون عشقشان انقدر حقیقی نیست دوباره می میرند و بعد در دنیای اموات از یکدیگر جدا می شوند . در اخر داستان زن و مرد دیگری جلویشان را میگیرند و میگویند ایا درست است ک اگر عاشق هم باشیم میتوانیم برگردیم ؟ انها میگویند بله ، اما پسرک متوجه نکاه خاص انها میشود و میگوید مطمئنید برای ما اتفاق بدی نمیفتد ؟ ازین جمله تاحدودی میتوان فهمید ک عشق انها نیز صرفا حقیقی نیست زیرا راحتی مرگ را ب اتفاقات پیش بینی نشده ترجیح می دهد .
October 25, 2015
Seçimlerle yön verilen hayatları, daha doğrusu o bilindik "varlık özden önce gelir" savını bu tiyatro-roman kitabıyla özetlemiş aslında Sartre. Erkek-kadın ilişkisi üzerinde oluşturduğu bu kurgu aslında herkesin hayatının olağan akışından başka bir şey değil. O kadar basitçe veriyor ki dünyadaki düzeni yazar, hayran olmamak elde değil.
December 23, 2017
در پاسخ به «ممکن است انسان زندگی خود را از نو شروع کند؟»، یک «امتحان کنیدِ!» تلخ و گنگ وجود دارد.
از فیلمش غافل نشید.
از فیلمش غافل نشید.
March 20, 2013
Dans Les Jeux Sont Faits, Sartre montre que le pouvoir de vie et d’amour perdra toujours au destin. A travers a vie et a mort de Pierre Dumaine et d'Eve Charlier, Sartre raconte une histoire triste de deux personnes qui apprennent à la dure que l'on ne peut pas changer le cours des choses déjà en mouvement.
La mort prend les deux (Eve Charlier et Pierre Dumaine). Ils sont chacun, à leur tour, rescucités à la rue Laguénésie, où, après une signature rapide, une vieille dame leur déclare qu’ils sont, « à présent, morts pour de bon. » Dans l’au-delà ils apprennent plusieurs choses sur leur ancienne vie. Eve apprend que son mari l’a empoisonnée avec l’intention d’épouser sa sœur pour sa dot. Et Pierre apprend que la Ligue, qu’il a fondée contre le régent, a été trahie et qu’elle serait détruite bientôt (qu’on la détruirait bientôt ?). Malheureusement, il n’y a rien qu’ils peuvent y faire parce qu’ils sont tous les deux morts pour de bon. Après avoir appris ces choses, Pierre et Eve font la connaissance de l’un et l’autre dans un parc. Ils commencent à causer suivie par la danse et puis, enfin Eve lui donne son âme tout en disant « c’est tout ce qui nous reste. » Puis, voilà ! Eve et Pierre sont à la rue Laguénésie encore avec la vieille dame qui leur dit qu’ils peuvent retourner sur terre pour à réaliser leur amour. Mais il y a des conditions : ils doivent réaliser leur amour dans vingt-quatre heures et ils n’oublieront rien de ce qu’ils ont appris après la mort. La vieille dame leur dit qu’ils doivent réaliser leur amour dans vingt-quatre heures pour deux raisons très importantes. La raison première est d'ordre logistique. Il faut que Pierre et Eve se souviennent de l’un et l’autre parce qu’ils n’ont que vingt-quatre heures à réaliser leur amour. La deuxième raison est de sorte que Pierre et Eve, bien qu’ils connaissent les choses certaines au sujet de leur anciennes vies, ils puissent prouver qu’ils retournent sur terre pour réussir leur amour. La vieille dame leur donne la chance de parvenir à gagner une existence nouvelle, mais pas à résoudre les problèmes de leur ancienne vie qui étaient déjà en mouvement. Mais, bien sûr, Eve et Pierre retournent sur terre et essayent de changer le destin de leur ancienne vie.
Après vingt-quatre heures, Pierre et Eve meurent une fois encore. Ils s’asseyent sur un banc dans le parc près de la laiterie où Eve a donné son âme à Pierre. Pour la première fois, Eve est indifférente à la mort. Dans leur deuxième mort, Eve et Pierre voient leur copains et Leur famille faire toutes les erreurs qu'ils ont essayé de fixer et ils sont encore une fois impuissants à les aider.
« Les morts sont libres » dit la vieille dame, mais c’est une illusion. Il n’y a pas de liberté dans ni la vie ni la mort. Dans la vie il y a l'illusion de la liberté qui se trouve dans le pouvoir de faire ses propres décisions. Mais ces décisions encore mèneront à la même destinée. Il n'y avait jamais de liberté ou de pouvoir, mais seulement une illusion. Les jeux sont faits pour Pierre et Eve parce qu'ils ne pouvaient pas laisser aller le destin de leur ancienne vie pour réaliser le destin de leur nouvelle vie. Or, dans la mort, où la vieille dame dit: « Les Morts sont libres, » ils sont impuissants et seuls.
La mort prend les deux (Eve Charlier et Pierre Dumaine). Ils sont chacun, à leur tour, rescucités à la rue Laguénésie, où, après une signature rapide, une vieille dame leur déclare qu’ils sont, « à présent, morts pour de bon. » Dans l’au-delà ils apprennent plusieurs choses sur leur ancienne vie. Eve apprend que son mari l’a empoisonnée avec l’intention d’épouser sa sœur pour sa dot. Et Pierre apprend que la Ligue, qu’il a fondée contre le régent, a été trahie et qu’elle serait détruite bientôt (qu’on la détruirait bientôt ?). Malheureusement, il n’y a rien qu’ils peuvent y faire parce qu’ils sont tous les deux morts pour de bon. Après avoir appris ces choses, Pierre et Eve font la connaissance de l’un et l’autre dans un parc. Ils commencent à causer suivie par la danse et puis, enfin Eve lui donne son âme tout en disant « c’est tout ce qui nous reste. » Puis, voilà ! Eve et Pierre sont à la rue Laguénésie encore avec la vieille dame qui leur dit qu’ils peuvent retourner sur terre pour à réaliser leur amour. Mais il y a des conditions : ils doivent réaliser leur amour dans vingt-quatre heures et ils n’oublieront rien de ce qu’ils ont appris après la mort. La vieille dame leur dit qu’ils doivent réaliser leur amour dans vingt-quatre heures pour deux raisons très importantes. La raison première est d'ordre logistique. Il faut que Pierre et Eve se souviennent de l’un et l’autre parce qu’ils n’ont que vingt-quatre heures à réaliser leur amour. La deuxième raison est de sorte que Pierre et Eve, bien qu’ils connaissent les choses certaines au sujet de leur anciennes vies, ils puissent prouver qu’ils retournent sur terre pour réussir leur amour. La vieille dame leur donne la chance de parvenir à gagner une existence nouvelle, mais pas à résoudre les problèmes de leur ancienne vie qui étaient déjà en mouvement. Mais, bien sûr, Eve et Pierre retournent sur terre et essayent de changer le destin de leur ancienne vie.
Après vingt-quatre heures, Pierre et Eve meurent une fois encore. Ils s’asseyent sur un banc dans le parc près de la laiterie où Eve a donné son âme à Pierre. Pour la première fois, Eve est indifférente à la mort. Dans leur deuxième mort, Eve et Pierre voient leur copains et Leur famille faire toutes les erreurs qu'ils ont essayé de fixer et ils sont encore une fois impuissants à les aider.
« Les morts sont libres » dit la vieille dame, mais c’est une illusion. Il n’y a pas de liberté dans ni la vie ni la mort. Dans la vie il y a l'illusion de la liberté qui se trouve dans le pouvoir de faire ses propres décisions. Mais ces décisions encore mèneront à la même destinée. Il n'y avait jamais de liberté ou de pouvoir, mais seulement une illusion. Les jeux sont faits pour Pierre et Eve parce qu'ils ne pouvaient pas laisser aller le destin de leur ancienne vie pour réaliser le destin de leur nouvelle vie. Or, dans la mort, où la vieille dame dit: « Les Morts sont libres, » ils sont impuissants et seuls.
Displaying 1 - 30 of 381 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.