What do you think?
Rate this book
مرض الموت
حوار في الحب صادم وآسر في آن.
امرأة اختبرت الرجال حتى الثمالة، ورجل لم يعرف الحب قط. يدفع لها أجر ليالٍ معدودات ليعاين ما سمع عنه، وليتعرّف إلى المرأة عبرها.
تقبل.. تخضع.. تستسلم.. وتعرف أنه مصاب بمرض الموت. ذلك المرض الذي لا يعرف من يُصاب به أنه يحمله، ولا يعرف أنه قد يكون متوفّى.
في هذا الكتاب/الرواية/ القصيدة تأخذنا مارغريت دوراس في رحلة كشف المستور من خلال لوحة مبهرة لتضاريس الجسد: من لمعان العينين، إلى انفراج الشفتين. ومن بروز النهدين، إلى انسياب الساقين، إلى السر الدفين الذي يخبئان.
وبكلمات مباشرة حتى الصدمة وإيحائية حتى الدهشة. بعيون تحدّق وخيال يحلّق، وبأسلوب غير مألوف، نقرأ ونعد أنفسنا بمزيد:
تنظر إلى مرض حياتك مرض الموت.
تنظر إلى مواطن الجسد، إلى الوجه، إلى النهدين،
وإلى الموضع الملتبس (...)
ترى النمش يتناثر فوقها،
من أطراف شعرها حتى منبت نهديها،
هناك حيث يتهدّلان لثقلهما،
معلّقين عند ملتقى الذراعين..
امرأة اختبرت الرجال حتى الثمالة، ورجل لم يعرف الحب قط. يدفع لها أجر ليالٍ معدودات ليعاين ما سمع عنه، وليتعرّف إلى المرأة عبرها.
تقبل.. تخضع.. تستسلم.. وتعرف أنه مصاب بمرض الموت. ذلك المرض الذي لا يعرف من يُصاب به أنه يحمله، ولا يعرف أنه قد يكون متوفّى.
في هذا الكتاب/الرواية/ القصيدة تأخذنا مارغريت دوراس في رحلة كشف المستور من خلال لوحة مبهرة لتضاريس الجسد: من لمعان العينين، إلى انفراج الشفتين. ومن بروز النهدين، إلى انسياب الساقين، إلى السر الدفين الذي يخبئان.
وبكلمات مباشرة حتى الصدمة وإيحائية حتى الدهشة. بعيون تحدّق وخيال يحلّق، وبأسلوب غير مألوف، نقرأ ونعد أنفسنا بمزيد:
تنظر إلى مرض حياتك مرض الموت.
تنظر إلى مواطن الجسد، إلى الوجه، إلى النهدين،
وإلى الموضع الملتبس (...)
ترى النمش يتناثر فوقها،
من أطراف شعرها حتى منبت نهديها،
هناك حيث يتهدّلان لثقلهما،
معلّقين عند ملتقى الذراعين..
60 pages, Paperback
First published January 1, 1982
40 people are currently reading
4,064 people want to read
About the author
Marguerite Duras
313books3,040followersMarguerite Germaine Marie Donnadieu , known as Marguerite Duras, was a French novelist, playwright, screenwriter, essayist, and experimental filmmaker. Her script for the film Hiroshima mon amour (1959) earned her a nomination for Best Original Screenplay at the Academy Awards.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 387 reviews
August 3, 2020
A novella, really a short story. A man hires a woman to spend several weeks with him by the sea. He “can’t love� but wants to lean how. Although he hires her, she tells him she’s not a prostitute. Death in this story refers to his inability to love.
Here’s a passage that gives you a good idea of the writing style that uses extremely short sentences almost exclusively :
“The tears wake her. She looks at you. She looks at the room. And again at you. She strokes your hand. Asks: Why are you crying? You say it’s for her to say, she’s the one who ought to know.
She answers softly, gently: Because you don’t love. You say that’s it.
She asks you to say it clearly.
You say: I don’t love.
She says: Never?
You say: Never.
She says: The wish to be about to kill a lover, to keep him for yourself, yourself alone, to take him, steal him in defiance of every law, every moral authority � you don’t know what that is, you’ve never experienced it?
You say: Never.
She looks at you, repeats: A dead man’s a strange thing.�
Here’s the blurb from GR and on the book jacket:
The woman is no one in particular, a "she," a warm, moist body with a beating heart-the enigma of Other. Skilled in the mechanics of sex, he desires through her to penetrate a different mystery: he wants to learn love. It isn't a matter of will, she tells him. Still, he wants to learn to try . . .This beautifully wrought erotic novel is an extended haiku on the meaning of love, "perhaps a sudden lapse in the logic of the universe," and of its absence, "the malady of death." "The whole tragedy of the inability to love is in this work, thanks to Duras' unparalleled art of reinventing the most familiar words, of weighing their meaning." - Le Monde; "Deceptively simple and Racinian in its purity, condensed to the essential." - Translation Review.
At the end the author gives a few pages of instructions about staging this story for the theatre or making a film of it. Written in 1982, it was staged as a play in 2018. Wikipedia tells us that during the time when Duras wrote this story, she was drinking 6 to 7 liters of wine a day and was in and out of the hospital, sometimes so incapacitated that she could not write. She dictated this story to her nurse.
The story did not appeal to me. Perhaps if I was into poetry and treated is as a haiku it would be more appealing. So unless you are into poetry, I don’t really recommend it.
Top photo of a French beach in Basque country from nyt.com
Middle photo from meredithcorp.io
The author from groveatlantic.com
Here’s a passage that gives you a good idea of the writing style that uses extremely short sentences almost exclusively :
“The tears wake her. She looks at you. She looks at the room. And again at you. She strokes your hand. Asks: Why are you crying? You say it’s for her to say, she’s the one who ought to know.
She answers softly, gently: Because you don’t love. You say that’s it.
She asks you to say it clearly.
You say: I don’t love.
She says: Never?
You say: Never.
She says: The wish to be about to kill a lover, to keep him for yourself, yourself alone, to take him, steal him in defiance of every law, every moral authority � you don’t know what that is, you’ve never experienced it?
You say: Never.
She looks at you, repeats: A dead man’s a strange thing.�
Here’s the blurb from GR and on the book jacket:
The woman is no one in particular, a "she," a warm, moist body with a beating heart-the enigma of Other. Skilled in the mechanics of sex, he desires through her to penetrate a different mystery: he wants to learn love. It isn't a matter of will, she tells him. Still, he wants to learn to try . . .This beautifully wrought erotic novel is an extended haiku on the meaning of love, "perhaps a sudden lapse in the logic of the universe," and of its absence, "the malady of death." "The whole tragedy of the inability to love is in this work, thanks to Duras' unparalleled art of reinventing the most familiar words, of weighing their meaning." - Le Monde; "Deceptively simple and Racinian in its purity, condensed to the essential." - Translation Review.
At the end the author gives a few pages of instructions about staging this story for the theatre or making a film of it. Written in 1982, it was staged as a play in 2018. Wikipedia tells us that during the time when Duras wrote this story, she was drinking 6 to 7 liters of wine a day and was in and out of the hospital, sometimes so incapacitated that she could not write. She dictated this story to her nurse.
The story did not appeal to me. Perhaps if I was into poetry and treated is as a haiku it would be more appealing. So unless you are into poetry, I don’t really recommend it.
Top photo of a French beach in Basque country from nyt.com
Middle photo from meredithcorp.io
The author from groveatlantic.com
September 17, 2022
Rating: 4* of five
2022 UPDATE
I discovered the joys of reading Marguerite Duras after I began working for John Calder at Riverrun Press in New York. It was a fabulous fringe benefit indeed.
Women are the bitterest, cruelest, most reductive misogynists known to Humankind.
2022 UPDATE
I discovered the joys of reading Marguerite Duras after I began working for John Calder at Riverrun Press in New York. It was a fabulous fringe benefit indeed.
Women are the bitterest, cruelest, most reductive misogynists known to Humankind.
You say she mustn't speak, like the women of her ancestors, must yield completely to you and to your will, be entirely submissive like peasant women in the barns after the harvest when they're exhausted and let the men come to them while they're asleep. So that you may gradually get used to that shape molding itself to yours, at your mercy as nuns are at God's. And also so that little by little, as day dawns, you may be less afraid of not knowing where to put your body or at what emptiness to aim your love.
Read
November 4, 2024An old philosophy of things says that everything is learned, that nothing is doomed to the impossible . Duras' theme in this mini-novel is impossible love, and the absence of desire.
We have a gay writer here, as a main character, and a prostitute. In fact, a prostitute is improperly said, because that woman, without a " face " - only plays the role of a prostitute, even if she is paid to help this man to be able to love.
She obeys blindly, lets herself be explored, waiting for nothing more than for things to happen.
The Malady of Death is an intimate text, taking the form of a confession by the author that delivers a message that would seem outdated today : According to her, homosexuals cannot be attached to anyone, they are doomed to move from one relationship to another, without the satisfaction of a true partener.
It is a deeply rooted idea in Duras, which he calls " the malady of death " - the inability to love, actually. In Duras, death can be " lived " many times, it is a state of fact, a temporary condition of the human being, an absence of love and serious gaps in daily life, which causes a social-death, a death of feeling.
The style of the novel approaches by construction that of a theatrical one. However, the absurdity of the search for a love that cannot exist - penetrates me only from the literary angle , I couldn't fit that note of fatality in the form of the author's idea.
Often, we get caught up in the game of the absence of love, and we play this game of suffering of our own choosing. There is no incapacity such as the absence of love, but the inability to perceive its presence, even if this inability is only a perception, not a reality.
Love is a reality, its absence is just a mental virus that can be cured by giving up feeding it. I know, it's easy to say.. This illusory incapacity is an acquired one, we have just "learned" that we cannot, or that we are not able of love. But this love does not die by a natural death, it dies due to blindness, indifference, it dies for that it was not taken care of.
We have a gay writer here, as a main character, and a prostitute. In fact, a prostitute is improperly said, because that woman, without a " face " - only plays the role of a prostitute, even if she is paid to help this man to be able to love.
She obeys blindly, lets herself be explored, waiting for nothing more than for things to happen.
The Malady of Death is an intimate text, taking the form of a confession by the author that delivers a message that would seem outdated today : According to her, homosexuals cannot be attached to anyone, they are doomed to move from one relationship to another, without the satisfaction of a true partener.
It is a deeply rooted idea in Duras, which he calls " the malady of death " - the inability to love, actually. In Duras, death can be " lived " many times, it is a state of fact, a temporary condition of the human being, an absence of love and serious gaps in daily life, which causes a social-death, a death of feeling.
The style of the novel approaches by construction that of a theatrical one. However, the absurdity of the search for a love that cannot exist - penetrates me only from the literary angle , I couldn't fit that note of fatality in the form of the author's idea.
Often, we get caught up in the game of the absence of love, and we play this game of suffering of our own choosing. There is no incapacity such as the absence of love, but the inability to perceive its presence, even if this inability is only a perception, not a reality.
Love is a reality, its absence is just a mental virus that can be cured by giving up feeding it. I know, it's easy to say.. This illusory incapacity is an acquired one, we have just "learned" that we cannot, or that we are not able of love. But this love does not die by a natural death, it dies due to blindness, indifference, it dies for that it was not taken care of.
June 12, 2017
You say you can't know why, that you don't understand the malady you suffer from.
She smiles, says this is the first time, that until she met you, she didn't know death could be lived.
Your death has already begun.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ιωάννα για την πρόταση της.
Το μόνο που μου έρχεται να πω είναι ένα quote του Oscar:
"Suffering is permanent, obscure, and dark. and has the nature of infinity"
Και κλείνω πάλι με quote από το βιβλίο.
Even so you have managed to live that love in the only way possible for you. Losing it before it happened.
She smiles, says this is the first time, that until she met you, she didn't know death could be lived.
Your death has already begun.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ιωάννα για την πρόταση της.
Το μόνο που μου έρχεται να πω είναι ένα quote του Oscar:
"Suffering is permanent, obscure, and dark. and has the nature of infinity"
Και κλείνω πάλι με quote από το βιβλίο.
Even so you have managed to live that love in the only way possible for you. Losing it before it happened.
September 21, 2024
Porque logo que falou comigo vi que sofria da doença da morte. (...) Pergunta-lhe como é que ela sabe. Ela diz simplesmente que sabe. Diz que é possível sabê-lo sem saber como é que se sabe.
Muito teatral na --èԱ e nas falas, este pequeno texto que, de facto, Marguerite Duras achou que poderia ser encenado. Mesmo sabendo que Duras é sobretudo linguagem e imagem, este é o texto mais estranho, abstracto e desconexo que já li dela; e não tenho como não acreditar que para isso contribuíram os seis litros de vinho que a autora bebia todos os dias, na fase em que o escreveu.
Há em si um pranto cuja razão desconhece. Um pranto que fica retido em si, que não chega a poder unir-se-lhe de forma a conseguir chorá-lo. Diante do mar sombrio, encostado à parede do quarto onde ela dorme, chora por si como o faria um desconhecido.
Muito teatral na --èԱ e nas falas, este pequeno texto que, de facto, Marguerite Duras achou que poderia ser encenado. Mesmo sabendo que Duras é sobretudo linguagem e imagem, este é o texto mais estranho, abstracto e desconexo que já li dela; e não tenho como não acreditar que para isso contribuíram os seis litros de vinho que a autora bebia todos os dias, na fase em que o escreveu.
Há em si um pranto cuja razão desconhece. Um pranto que fica retido em si, que não chega a poder unir-se-lhe de forma a conseguir chorá-lo. Diante do mar sombrio, encostado à parede do quarto onde ela dorme, chora por si como o faria um desconhecido.
June 8, 2021
Daleko je ovo od njenih najboljih romana, ali je na ovih četrdeset strana upakovano sve što je esencija Dirasove u njenoj poslednjoj i najproduktivnijoj fazi. Delom novela, delom skica za pozorišni komad, delom pesma u prozi, a opet, svojim minimalističkim pripovedanjem, izbeljenim i anemičnim, podseća i na pokušaj da se prepriča neki od filmova koje je režirala. Najviše podseća na film jer u oba imamo nemoguće ljubavnike u centru, u prostoru i vremenu ispražnjenom od značenja. U filmu su nemogući ljubavnici brat i sestra Agata � referenca na incestuozne ljubavnike iz Muzilovog „Čoveka bez osobina� - i prisutni su na filmskoj traci glasom, koji pripada drugačijem dijagetičkom nivou nego događaji koji su ispripovedani putem slika. U „Bolesti smrti� imamo to slično, ali drugačije izvedeno. Imamo pripovedača koji sa posebnog nivoa pripoveda u drugom licu uputstva šta nemogući ljubavnik treba da radi i da kaže ljubavnici, što u praksi zvuči kao da čitate transkript režiserovih instrukcija glumcu pri pripremanju pozorišne predstave. O paru ne znamo mnogo, osim da je on, verovatno, homoseksualac koji je došao kod nepoznate žene, da proba da voli žensko telo, a ona pristaje da mu pruži ljubav uz novčanu nadoknadu, iako tvrdi da nije prostitutka. I to je sve od zapleta, ostalo je pillow talk, doduše vrlo čudan jer ga izgovara pripovedač u vidu instrukcija � tako da dobijajamo iluziju, ništa manje čudnog, ljubavnog trougla.
Iako je knjiga kratka, ima u njoj svega što poseduju Dirasine knjige iz osamdesetih: minimalistički stil, poigravanje dijagetičkim nivoima, likovima je prerano postalo suviše kasno, amnezije, vinjak atmosfere, izbeljenosti, otvorene i skrivene autobiografije, svest o razlici između označenog i označitelja, manirizma, psiholoških uvida (koji su se od intuitivnih lakan-kan pretvorili u lakan-valcere) i druge raznolike francuzštine � od Ružmonove ideje da je dominantan mit ljubavi na Zapadu mit o nemogućoj ljubavi, Batajeve fantazmagorije o ljubavnom činu kao ritualu žrtvovanja i uništenja, pa do činjenice da ljubavnica u ovoj noveli obično spava, što je očigledna referenca na Albertinu koja u „Traganju za izgubljenim vremenom� neočekivano često drema, jer je Marsel najsrećniji dok je ona u snu. Diras je meni uvek dirljiva na neki poseban način, gotovo kao postkoitalna melanholija, koja naposletku jeste egocentrična tuga, ili kako bi pripovedač uputio imperativ glavnom junaku: „Kad ste plakali, bilo je to zbog vas samog, a ne zbog divne mogućnosti da je dosegnete kroz različitost koja vas razdvaja�.
Iako je knjiga kratka, ima u njoj svega što poseduju Dirasine knjige iz osamdesetih: minimalistički stil, poigravanje dijagetičkim nivoima, likovima je prerano postalo suviše kasno, amnezije, vinjak atmosfere, izbeljenosti, otvorene i skrivene autobiografije, svest o razlici između označenog i označitelja, manirizma, psiholoških uvida (koji su se od intuitivnih lakan-kan pretvorili u lakan-valcere) i druge raznolike francuzštine � od Ružmonove ideje da je dominantan mit ljubavi na Zapadu mit o nemogućoj ljubavi, Batajeve fantazmagorije o ljubavnom činu kao ritualu žrtvovanja i uništenja, pa do činjenice da ljubavnica u ovoj noveli obično spava, što je očigledna referenca na Albertinu koja u „Traganju za izgubljenim vremenom� neočekivano često drema, jer je Marsel najsrećniji dok je ona u snu. Diras je meni uvek dirljiva na neki poseban način, gotovo kao postkoitalna melanholija, koja naposletku jeste egocentrična tuga, ili kako bi pripovedač uputio imperativ glavnom junaku: „Kad ste plakali, bilo je to zbog vas samog, a ne zbog divne mogućnosti da je dosegnete kroz različitost koja vas razdvaja�.
May 2, 2024
I adore short, abstract fictions like this one. I think no American literary movement has come close to affecting me like the French Nouveau Roman of the 1950-60s. Of these authors I so admire, however, Duras's work is, for me, a tad up and down. But I found this one very fine. Stark. Erotic, but not sexy. Existential, if you will. A paid relationship pared down to poetic lines, as if metered. Generalizations so full of meaning they became weightless and therefore profound-sounding, ridiculous if you want them to be, almost meaningless in their stark beauty. They strike you--funny or heavy, take it as you will; I find such writing worth the risk of laughter, of ridicule.
As in my last review, pretentious is the word that comes to mind. Only I can only use this word as a compliment for I think that's what art pretty much always does--it takes a small portion of the meaninglessness of the world and blows it up into a self-important work, an object, a thing to be admired. An aesthetic object is fraught with undue significance. This, to me, is how the human brain works as well. This habit of mind is the place from whence mythology, painting, religion, music, politics, and literature all emerge. Big crybabies screaming for some thwarted desire. Look at me! Look at my suffering! Love me! I enjoyed the reversal here, the self-important john, buying a woman to test his own heartlessness--as if the act of purchasing a human being had not already proved that he was living death. The woman struck me as bemused.
---------
Just did a re-read of this one as I'm teaching a Female European Writers course thus June in summer school. It's weird and maybe too sexy/perverse for American college students so on the list it goes. Should be a hoot to see them struggle with such sexual abstraction.
As in my last review, pretentious is the word that comes to mind. Only I can only use this word as a compliment for I think that's what art pretty much always does--it takes a small portion of the meaninglessness of the world and blows it up into a self-important work, an object, a thing to be admired. An aesthetic object is fraught with undue significance. This, to me, is how the human brain works as well. This habit of mind is the place from whence mythology, painting, religion, music, politics, and literature all emerge. Big crybabies screaming for some thwarted desire. Look at me! Look at my suffering! Love me! I enjoyed the reversal here, the self-important john, buying a woman to test his own heartlessness--as if the act of purchasing a human being had not already proved that he was living death. The woman struck me as bemused.
---------
Just did a re-read of this one as I'm teaching a Female European Writers course thus June in summer school. It's weird and maybe too sexy/perverse for American college students so on the list it goes. Should be a hoot to see them struggle with such sexual abstraction.
August 6, 2017
You ask how loving can happen-the emotion of loving. She answers: Perhaps a sudden lapse in the logic of universe. She says: Through a mistake for instance. She says: Never through an act of will. You ask: Could the emotion of loving come from other things too? You beg her to say. She says: It can come from the flight of a night bird, from a sleep, from a dream of sleep, from the approach of death, from a word, from a crime, of itself, from oneself, often without knowing how.Πράξη μέσα από την απραξία, ένα διαλογικό κείμενο που θα μπορούσε να είναι μονόλογος, δύο φωνές του ίδιου υποκειμένου, ο θάνατος κι η ζωή προσωποποιημένοι. Απαισιόδοξη, ερωτική γραφή, όμοια με όνειρο, μια ιστορία στατική δοσμένη με κινηματογραφική δομή.
Η Marguerite Duras γράφει:
If I ever filmed this text I'd want the weeping by the sea to be shot in such a way that the white turmoil of the waves is seen almost simultaneously with the man's face. There should be a correlation between the white of the sheets and the white of the sea. The sheets should be a prior image of the sea. All this by way of general suggestion.προσθέτοντας και τονίζοντας αλλού την απουσία μουσικής αλλά και ομοψυχίας, μέσα από την απομάκρυνση των δυο πρωταγωνιστών επί σκηνής, δημιουργώντας ταυτόχρονα ένα συγκεκριμένο τέμπο, δίνοντας τη μελαγχολική ατμόσφαιρα που κυριεύει το κείμενο και που συνυπάρχει με τη διάχυτη και προγραμματική σεξουαλικότητα.
February 27, 2015
This is a kind of pure concentrate of late Duras, the brief scenario focused into a streamlined intensity of plot and signifiers. A repeated series of nights, an (absent) love, an absence, tears=waves, and night, always night, only night. She also takes the form to its furthest extent -- unstable tenses unsettle and amplify the salience of the "story", these are words carving out meaning from the very point of their conveyance, the signs are the signified, rather than an attempt to convey a narrative truth that exists untouched outside them. It's great. I feel that I should re-read this already, even.
December 14, 2023
در حد فاصل ۳ ساعت، ۳ بار این کتاب رو خوندم. یک بار فارسی و دو بار انگلیسی.
محتوای فوقالعادها� نداره. همون داستان تکراری مردی که عشق رو نمیشناس� و زنی که قراره با عشق آشنا کنه اون رو.
اما فرم ونثرش شاعرانهست� نثرش بینظیر� و به خاطر همین دلیل به تنهایی ارزش چند ده بار خوندن رو داره.
محتوای فوقالعادها� نداره. همون داستان تکراری مردی که عشق رو نمیشناس� و زنی که قراره با عشق آشنا کنه اون رو.
اما فرم ونثرش شاعرانهست� نثرش بینظیر� و به خاطر همین دلیل به تنهایی ارزش چند ده بار خوندن رو داره.
March 9, 2020
« صورت در خواب مانده
صورت لال است
صورت مثل دسته� میخوابد�
از دوبارهخوان� دوراس؛ در متن بلانشو.
و موخره� دوراس بر کتاب:
«اگر قرار باشد از این متن فیلم بسازم، میخواه� که اشکها� روی دریا طوری باشد که درهم شکستن موجها� دریا و صورت مرد تقریبن همزمان دیده شود. که رابطها� بین سفیدی� ملحفهه� و سفیدی� دریا وجود داشته باشد که ملحفهه� تصویری از دریا باشد.»
صورت لال است
صورت مثل دسته� میخوابد�
از دوبارهخوان� دوراس؛ در متن بلانشو.
و موخره� دوراس بر کتاب:
«اگر قرار باشد از این متن فیلم بسازم، میخواه� که اشکها� روی دریا طوری باشد که درهم شکستن موجها� دریا و صورت مرد تقریبن همزمان دیده شود. که رابطها� بین سفیدی� ملحفهه� و سفیدی� دریا وجود داشته باشد که ملحفهه� تصویری از دریا باشد.»
November 16, 2019
I read this in about an hour. Barely a novella, this surreal, erotic story packs a punch. There are notes at the end from Duras that indicate staging, which to me means she wrote this to be staged or filmed. There is an omniscient narrator above the He/She actors playing out the age old struggle between male and female, yin and yang. The only elements are white sheets and a black roiling sea that continually roars in the background. Some great observations on love and the lack of it.
January 26, 2015
"If I ever filmed this text I'd want the weeping by the sea to be shot in such a way that the white turmoil of the waves is seen almost simultaneously with the man's face. There should be a correlation between the white of the sheets and the white of the sea...
All this by way of general suggestion."
All this by way of general suggestion."
December 28, 2017
You ask: Why is the malady of death fatal? She answers: Because whoever has it doesn't know he's a carrier, of death. And also because he's like to die without any life to die to, and without even knowing that's what he's doing...The fact that you ask the question proves you can't understand.
March 29, 2019
Great piece of art.
I am sorry, i have to add something here. This book was "given" to me by a person who i love deeply. Thank you, my dear, for this beautiful gift, and also, thank you, for everything.
I am sorry, i have to add something here. This book was "given" to me by a person who i love deeply. Thank you, my dear, for this beautiful gift, and also, thank you, for everything.
February 12, 2024
El amor y la soledad son cosas tan complejas que no puedes vivir una sin la otra.
June 1, 2015
You go out again onto the terrace facing the black sea. Inside you there are sobs you can't explain. They linger on the brink of you as if they were outside, they can't reach you and be wept. Facing the black sea, leaning against the wall of the room where she's sleeping, you weep for yourself as a stranger might.
[...]
You can't understand how it's possible for her not to know of your tears, for her to be protected from you by herself, for her to be so completely unaware of how she fills the whole world.You lie down beside her. And, still for yourself, you weep.
[...]
You can't understand how it's possible for her not to know of your tears, for her to be protected from you by herself, for her to be so completely unaware of how she fills the whole world.You lie down beside her. And, still for yourself, you weep.
December 15, 2018
اولین چیزی که بعد از خوندن این کتاب به ذهنم رسید این جمله از پائولو کوئلیو بود:
بیایید از یاد نبریم: عشق لطافت است. یک روح سخت، اجازه نمی دهد دست خداوند آنرا مطابق میل خود شکل بخشد
مطمئنا شده که همه آدما یه ملال کشنده ای رو تو زندگی احساس کنن که اگه با شهامت جلوش نمونن، تهش میشن یه مُرده ای مثل همین کاراکتر مرد داستان
تصمیم نداشتم این کتابو بخونم و خواندنش کاملا اتفاقی بود اما از اون حادثه های پرمعنی که گاهی که دقت کنیم، فقط گاهی رخ میدن! فکری که پشت این کتاب قرار داره خودش فلسفه ای هست کامل و مجزا
تا این شب، نفهمیده بودید چطور می شود نسبت به آنچه چشم می بیند، آنچه دست ها، آنچه بدن لمس می کند؛ جاهل بود. این جهالت را کشف می کنید
از او می پرسید: مرض مرگ به چه شکلی کشنده است؟ جواب می دهد: کسی که به آن مبتلاست نمی داند که حامل آن، حامل مرگ است. و نیز این طور، کسی که حامل مرض مرگ است می میرد بدون زندگی ای که پیش از آن بمیرد، بدون هیچگونه شناختی از مردن در هیچ زندگی ای
متوجه می شوید که این رنگ چشم نیست که تا ابد مرز غیرقابل عبور بین او و شما خواهد بود. نه، رنگ نیست، می دانید که بین سبز و خاکستری ست، نه، رنگ نیست، نه، نگاه است. نگاه
هق هق هایی در شماست که دلیلش را نمی دانید. در نزدیکی شما متوقف مانده اند، گویی بیرون از شما هستند، نمی توانند به شما برسند تا گریه شان کنید. روبروی دریای سیاه، پشت به دیوار اتاقی که او می خوابد، مثل یک غریبه روی خودتان گریه می کنید
درک نمی کنید که چطور ممکن است که او اشک های شما را نادیده بگیرد، که توسط خودش از شما محافظت شود، که نداند تا این اندازه تمام دنیا را به هم ریخته است
همچنان حوالی سپیده دم است. ساعت هایی ست که به وسعت فضاهای آسمان است. خیلی زیاد است، زمان نمی داند از کجا بگذرد. زمان دیگر نمی گذرد
دیگر نگاه نمی کنید. دیگر هیچ چیز را نگاه نمی کنید. چشم هایتان را می بندید تا خود را در تفاوت تان پیدا کنید، در مرگتان
می گوید: این خواست که در مرز کشتن معشوق باشید، او را برای خودتان تنها بخواهید ، بگیریدش، در مقابل تمامی قوانین، در مقابل تمام امپراطوری های اخلاق، بدزدیدش، این را نمی شناسید؟ هیچ وقت نشناختید؟
می گویید: هیچ وقت
نگاه تان می کند، تکرار می کند: مُرده چیز عجیبی ست
از او می پرسید که آیا فکر می کندمی توان شما را دوست داشت؟
می گوید که به هیچ وجه نمی توان. از او می پرسید: به خاطر مرگ؟ می گوید بله، بخاطر این بی مزه گی، این بی حرکت بودن حس تان، به دلیل این دروغ که دریا سیاه است
بصورتی نامحسوس به شما می گوید: شما از "مرگ" می میرید! مرگ تان آغاز شده است. گریه می کنید. به شما می گوید: گریه نکنید، احتیاجی نیست، از این عادت بر خود گریستن دست بکشید، احتیاجی نیست
تنها در دنیا، همانطوری که دلتان می خواهد، همانطوری که دلتان می خواهدبه حرف زدن ادامه می دهید. می گویید که به نظرتان عشق همیشه چیز عوضی ای بوده، که هیچوقت نفهمیده اید، که همیشه از دوست داشتن طفره رفته اید، که همیشه خواسته اید آزاد باشید که دوست نداشته باشید. می گویید که سردرگم شده اید. می گویید که نمی دانید بخاطر چی، در چی سردرگم شده اید
می گوید امیدوار است هیچ وقت آنطور که شما چیزی از دنیا نمی دانید، چیزی از دنیا نداند! می گوید: نمی خواهم به شکلی که شما می دانید، چیزی بدانم؛ با این یقینی که از مرگ ریشه می گیرد، این یکنواختی بی علاج، یکجور و یکنواخت، هر روز و هر شب زندگیتان، با این وظیفه ی کشنده ی عدم دوست داشتن! می گوید: روز شده، همه چیز آغاز می شود، جز شما. شما، هیچ وقت آغاز نمی شوید
می پرسید که حس دوست داشتن چطور پیش می آید؟ جواب می دهد: شاید از نقصی ناگهانی در منطق جهان. می گوید: مثلا از یک اشتباه. می گوید: هیچ وقت از یک خواست (درخواست؟). می پرسید: حس دوست داشتن می تواند از چیزهای دیگری ناشی شود؟ می گوید: از همه چیز، از پرواز پرنده ای در شب، از یک خواب، از رویای یک خواب، از نزدیکی مرگ، از یک کلمه، از یک جنایت، از خود، یکباره بدون اینکه دلیلش معلوم باشد
وقتی گریه کردید، روی خودتان تنها بود که گریه کردید و نه روی ناممکن بودن تحسین برانگیز رسیدن به او؛ از خلال تفاوتی که شما را از هم جدا می کند
خیلی زود دست می کشید، دیگر دنبالش نمی گردید، نه در شهر، نه در شب، نه در روز. اما به این صورت توانستید تنها شکل از این عشق را که برایتان مقدور بود، زندگی کنید، با از دست دادنش پیش از آنکه اتفاق بیفتد
بیایید از یاد نبریم: عشق لطافت است. یک روح سخت، اجازه نمی دهد دست خداوند آنرا مطابق میل خود شکل بخشد
مطمئنا شده که همه آدما یه ملال کشنده ای رو تو زندگی احساس کنن که اگه با شهامت جلوش نمونن، تهش میشن یه مُرده ای مثل همین کاراکتر مرد داستان
تصمیم نداشتم این کتابو بخونم و خواندنش کاملا اتفاقی بود اما از اون حادثه های پرمعنی که گاهی که دقت کنیم، فقط گاهی رخ میدن! فکری که پشت این کتاب قرار داره خودش فلسفه ای هست کامل و مجزا
تا این شب، نفهمیده بودید چطور می شود نسبت به آنچه چشم می بیند، آنچه دست ها، آنچه بدن لمس می کند؛ جاهل بود. این جهالت را کشف می کنید
از او می پرسید: مرض مرگ به چه شکلی کشنده است؟ جواب می دهد: کسی که به آن مبتلاست نمی داند که حامل آن، حامل مرگ است. و نیز این طور، کسی که حامل مرض مرگ است می میرد بدون زندگی ای که پیش از آن بمیرد، بدون هیچگونه شناختی از مردن در هیچ زندگی ای
متوجه می شوید که این رنگ چشم نیست که تا ابد مرز غیرقابل عبور بین او و شما خواهد بود. نه، رنگ نیست، می دانید که بین سبز و خاکستری ست، نه، رنگ نیست، نه، نگاه است. نگاه
هق هق هایی در شماست که دلیلش را نمی دانید. در نزدیکی شما متوقف مانده اند، گویی بیرون از شما هستند، نمی توانند به شما برسند تا گریه شان کنید. روبروی دریای سیاه، پشت به دیوار اتاقی که او می خوابد، مثل یک غریبه روی خودتان گریه می کنید
درک نمی کنید که چطور ممکن است که او اشک های شما را نادیده بگیرد، که توسط خودش از شما محافظت شود، که نداند تا این اندازه تمام دنیا را به هم ریخته است
همچنان حوالی سپیده دم است. ساعت هایی ست که به وسعت فضاهای آسمان است. خیلی زیاد است، زمان نمی داند از کجا بگذرد. زمان دیگر نمی گذرد
دیگر نگاه نمی کنید. دیگر هیچ چیز را نگاه نمی کنید. چشم هایتان را می بندید تا خود را در تفاوت تان پیدا کنید، در مرگتان
می گوید: این خواست که در مرز کشتن معشوق باشید، او را برای خودتان تنها بخواهید ، بگیریدش، در مقابل تمامی قوانین، در مقابل تمام امپراطوری های اخلاق، بدزدیدش، این را نمی شناسید؟ هیچ وقت نشناختید؟
می گویید: هیچ وقت
نگاه تان می کند، تکرار می کند: مُرده چیز عجیبی ست
از او می پرسید که آیا فکر می کندمی توان شما را دوست داشت؟
می گوید که به هیچ وجه نمی توان. از او می پرسید: به خاطر مرگ؟ می گوید بله، بخاطر این بی مزه گی، این بی حرکت بودن حس تان، به دلیل این دروغ که دریا سیاه است
بصورتی نامحسوس به شما می گوید: شما از "مرگ" می میرید! مرگ تان آغاز شده است. گریه می کنید. به شما می گوید: گریه نکنید، احتیاجی نیست، از این عادت بر خود گریستن دست بکشید، احتیاجی نیست
تنها در دنیا، همانطوری که دلتان می خواهد، همانطوری که دلتان می خواهدبه حرف زدن ادامه می دهید. می گویید که به نظرتان عشق همیشه چیز عوضی ای بوده، که هیچوقت نفهمیده اید، که همیشه از دوست داشتن طفره رفته اید، که همیشه خواسته اید آزاد باشید که دوست نداشته باشید. می گویید که سردرگم شده اید. می گویید که نمی دانید بخاطر چی، در چی سردرگم شده اید
می گوید امیدوار است هیچ وقت آنطور که شما چیزی از دنیا نمی دانید، چیزی از دنیا نداند! می گوید: نمی خواهم به شکلی که شما می دانید، چیزی بدانم؛ با این یقینی که از مرگ ریشه می گیرد، این یکنواختی بی علاج، یکجور و یکنواخت، هر روز و هر شب زندگیتان، با این وظیفه ی کشنده ی عدم دوست داشتن! می گوید: روز شده، همه چیز آغاز می شود، جز شما. شما، هیچ وقت آغاز نمی شوید
می پرسید که حس دوست داشتن چطور پیش می آید؟ جواب می دهد: شاید از نقصی ناگهانی در منطق جهان. می گوید: مثلا از یک اشتباه. می گوید: هیچ وقت از یک خواست (درخواست؟). می پرسید: حس دوست داشتن می تواند از چیزهای دیگری ناشی شود؟ می گوید: از همه چیز، از پرواز پرنده ای در شب، از یک خواب، از رویای یک خواب، از نزدیکی مرگ، از یک کلمه، از یک جنایت، از خود، یکباره بدون اینکه دلیلش معلوم باشد
وقتی گریه کردید، روی خودتان تنها بود که گریه کردید و نه روی ناممکن بودن تحسین برانگیز رسیدن به او؛ از خلال تفاوتی که شما را از هم جدا می کند
خیلی زود دست می کشید، دیگر دنبالش نمی گردید، نه در شهر، نه در شب، نه در روز. اما به این صورت توانستید تنها شکل از این عشق را که برایتان مقدور بود، زندگی کنید، با از دست دادنش پیش از آنکه اتفاق بیفتد
Read
December 28, 2017ترجمه و ویراستش افتضاح بود. از اونجایی که برای سوییچ کردن رو متن اصلی خیلی تنبلی کردم، باید دوباره بخونم.
June 3, 2024
Kratka priča koja pozira kao novela o bolesti ne-života; pomalo prozaična, jednolična filozofija ispripovedana na prefinjeniji način. Prvi susret sa Duras je morao biti ovo s obzirom na pozadinu gde je tekst nastao nakon nedeljnog bindža svakodnevnog mlaćenja petolitre belog vina.
3+
3+
February 10, 2024
Fairly dreadful. Likely the ideological origin point for items such as Memories of My Melancholy Whores on the one hand and Pretty Woman on the other, insofar as it features an older dude in an unconventional relationship with a sex worker--though it’s mostly concerned with the guy’s hessean crisis.
February 7, 2017
Yazar vermek istediği mesajı öyle derinlere gömmüş ki üstüne düşündükçe durmadan yeni bir şeyler kavrıyorum. Oldukça etkileyici ve yer yer zordu.
November 2, 2024
It was an interesting read though it appeared that I was reading something really smutty. The larger message on death and someone wanting to know love was lost on me.
Why would this lady - prostitute or otherwise- simply submit to the man in context ? It appeared to me that the story was anti feminist. Why could this not have been written differently ? Maybe I am over reacting. But maybe this theme has been used elsewhere.
The means is not justifying its intent - was my takeaway ( what did I take away from?!!!).
Why would this lady - prostitute or otherwise- simply submit to the man in context ? It appeared to me that the story was anti feminist. Why could this not have been written differently ? Maybe I am over reacting. But maybe this theme has been used elsewhere.
The means is not justifying its intent - was my takeaway ( what did I take away from?!!!).
March 25, 2019
ما الموت الذي تقصده دوراس؟ - ليس عدم القدرة على الحب، وليس الموت الذي هو انقطاع الحياة، وليس هو دموع فقد العزيز والحبيب.
الموت الذي تقصده دوراس هو موت انتشائي - أعتقد - هو موت اللحظة التي تلي انهاك الجسدين من شدة عنف ممارسة الحب بينهما. أن تكون ممددة بكامل جسدها فوق بطنها، غير قادرة على الحركة، وهو بجانبها - إنهما في هذه اللحظة يعيشان أجمل لحظات الموت.
الموت الذي تقصده دوراس هو موت انتشائي - أعتقد - هو موت اللحظة التي تلي انهاك الجسدين من شدة عنف ممارسة الحب بينهما. أن تكون ممددة بكامل جسدها فوق بطنها، غير قادرة على الحركة، وهو بجانبها - إنهما في هذه اللحظة يعيشان أجمل لحظات الموت.
May 23, 2020
Duras gives us a fading polaroid snapshot of an unusual relationship, presented through something midway between a novella and a theatre sketch. A man pays a woman to spend several days with him in a hotel by the sea. In doing this, he hopes to be able to experience love, as though it will sprout spontaneously from the soil of this paid liaison. The woman accepts his offer even though she is not a prostitute, but through these pages she remains instead a nameless other, intermittently sleeping and waking and mock-sleeping, draped in the white sheets, a voice telling him that he is in fact incapable of love because he is inflicted with la maladie de la mort. Duras paints this fleeting encounter in the second person, in her poetic prose, filled with repetitions like the white-foamed waves that sound outside the hotel room during the night. She is a writer of great sensuality. I only wish my French was a bit more competent so as to be able to more fully appreciate this.
April 16, 2024
“Por el contrario acaricia el cuerpo con la misma suavidad que si incurriera en el peligro de la felicidad�
“Con todo así pudo usted vivir este amor de la única forma posible para usted, perdiéndolo antes de que se diera�
damn tía
“Con todo así pudo usted vivir este amor de la única forma posible para usted, perdiéndolo antes de que se diera�
damn tía
September 24, 2023
Video review
January 4, 2017
Edebiyat bölümlerinde bu kitap tartışılmalı. Ne anlattığını, alt mesajı tartışın. Çünkü görünenin, yazılanın dışında bir şeyler var ama yazar derine öyle bir gömmüş ki, ya da aslında yok, anladığınızın varlığı bir şüpheli. Puanlamak o yüzden zor oldu benim için. Bazı kısımlar çok güzel olsa da diğer kısımlar delüzyon gibiydi. Belki de buydu verilmek istenen. O yüzden üzerinde düşündükçe daha güzel geliyor
January 31, 2024
“Nor will you, or anyone else, ever know how she sees, how she thinks, either of the world or of you, of your body or your mind, or of the malady she says you suffer from. She doesn't know, herself. She couldn't tell you. You couldn't find out anything about it from her.�
June 25, 2016
(2.5) I admire Duras's writing, I really do. There's just something about it that makes it teeter between great and bad. This book particularly shows when it tips towards the bad side. It's not that there's anything missing in it, it's just that it comes so close to being erotic fiction with no depth. But what it is is impenetrable (ha ha). Duras is trying to say something inexpressible, and it feels almost like it would make a better short film than a novel. But then you watch and realize that Duras is a better novelist than screenwriter. This dilemma is present in all of her fiction, but I think it's most apparent here. So I'd say unless you're a hardcore Duras fan you can skip this and read or instead.
Displaying 1 - 30 of 387 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.