What do you think?
Rate this book
297 pages, Paperback
First published October 10, 2013
With every drink I am getting more and more pissed at him, and at his mother for not dying. The idea that she is sitting there all sick and hideous in her living room like a neglected houseplant, watching stupid soap operas all day, enrages me.
I flick on the living room light: it works. I flick on all the light switches: everything is working; nothing is amiss. But it can't be, I say to myself. Nothing is ever right. That's just how it looks.
χρόνος ανάγνωσης κριτικής: 1 λεπτό και 22 δευτερόλεπτα
Το αρνητικό με τις συλλογές διηγημάτων είναι ότι οι περισσότερες
έχουν πάρα πολλά διηγήματα, και έτσι πάνω από τα μισά τα ξεχνάς,
ειδικά αυτά που είναι κάτω των 20 σελίδων.
Μέχρι να το ξεκινήσεις σου τελειώνει και δεν προλαβαίνεις να δεθείς
με την ιστορία και τους ήρωες.
Ας πούμε, ένα διήγημα των 30 σελίδων πρέπει να συμπυκνώσει και
να πει αυτά που θα πει ένα μυθιστόρημα των 300 σελίδων.
Αλλά τα περισσότερα διηγήματα συνήθως είναι σαν κομμάτια από
μεγαλύτερο έργο και πάντα κάτι λείπει.
Ε, όταν είδα ότι το πρώτο βιβλίο της Μπουζάροφσκα ήταν διηγήματα λέω όπα.
Αν και δεν διάβασα κάτι από Βόρεια Μακεδονία είχα δεύτερες σκέψεις να το πάρω.
Όταν βγήκε όμως το δεύτερο της βιβλίο το πήρα σχεδόν αμέσως.
Την έπαθα όμως διότι και λίγο βιαστικός ήμουν
και το οπισθόφυλλο δεν έλεγε ξεκάθαρα πως και αυτό το βιβλίο θα είναι διηγήματα.
Φυλλομετρώντας το όμως ένιωσα κάπως καλύτερα διότι με 300 κάτι σελίδες
τα συγκεκριμένα 7 διηγήματα έχουν μέσο όρο 40 σελίδες οπότε λέω
λίγα διηγήματα -πολλές σελίδες θα μπω για τα καλά στο θέμα,
όπως έγινε και με την συλλογή από Βουλγαρία: .
Έλα όμως που δεν ήταν, προς μεγάλη μου απογοήτευση.
Και τα 7 διηγήματα ανεξαιρέτως, όπως και το τελευταίο των 80 σελίδων το οποίο
ήταν παραπάνω νουβέλα λόγω έκτασης, ήταν λες και κάποιος τα έσκισε από
υπάρχοντα μυθιστορήματα και τα κόλλησε μαζί σε ένα βιβλίο.
Ξεκινούσαν όλα στην μέση των πραγμάτων in media res, και μέχρι να μπεις στο
θέμα και να καταλάβεις τι ταλάνιζε τον ήρωα, τσουπ, τέλος.
Δεν υπήρχε μια κορυφαία στιγμή που να μεταβάλλει την τύχη του αφηγητή όπως θα ήθελε,
εκτός από μένα και ο Αριστοτέλης με μια «μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας».
Και μιας και πιάσαμε Αριστοτέλη: η τῶ� τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν παντελώς απούσα.
Όλα τελείωναν με ένα γεγονός, μια κορύφωση που δεν έφτανε όμως,
αν όχι σε οργασμό του αναγνώστη, τουλάχιστον σε ένα επίλογο,
μια έξοδο, μια ολοκλήρωση.
Και το θέμα που ταλάνιζε τους ήρωες που τους οδηγο��σε σε εκείνο το πάθημα
άνευ καθάρσεως ήταν πιο δυσδιάκριτο και από ό,τι αχνοφαινόταν
Με άλλα λόγια δε δέθηκα με τους ήρωες και ούτε με την ιστορία τους,
παρά την έκτασή της.
Απογοήτευση τελικά η Μπουζάροφσκα και μάλλον δε θα πάρω κάτι άλλο δικό της. Κρίμα.
Τουλάχιστον πήρα μια γεύση από τη ζωή στη Βόρεια Μακεδονία.