What do you think?
Rate this book
و عجیب که شمسا� میخوانن�
آیا این مه
بخار ستاره‌ه� نیست؟
تاریکی کجا رفت
وقتی تو رسیدی.
بخار ستاره‌ه� نیست؟
تاریکی کجا رفت
وقتی تو رسیدی.
104 pages, Paperback
First published January 1, 2013
17 people want to read
About the author
شمس لنگرودی
50books274followers(Shams Langeroody)
محمد شمس لنگرودی (زاده ۲۶ آبان ۱۳۲۹) شاعر معاصر ایرانی و از اعضای کانون نویسندگان ایران است. او فرزند آیت الله جعفر شمس لنگرودی است که مدت ۲۵ سال امامت جمعه لنگرود را بر عهده داشت. وی استاد دانشگاه بوده و تاریخ هنر درس می‌ده�.
محمد شمس لنگرودی (زاده ۲۶ آبان ۱۳۲۹) شاعر معاصر ایرانی و از اعضای کانون نویسندگان ایران است. او فرزند آیت الله جعفر شمس لنگرودی است که مدت ۲۵ سال امامت جمعه لنگرود را بر عهده داشت. وی استاد دانشگاه بوده و تاریخ هنر درس می‌ده�.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 8 of 8 reviews
March 28, 2014
رویاهایم در سکوت شب
حالا که تو رفته ای میفهمم
دستهای تو بود
که به نان طعم میداد
پنیر را به سفیدی برف میکرد
و روز میآمد و سر راهش با ما مینشست
حالا که تو رفته ای
و ملال غروبی، نان را قاچ میکند
و برگ درختان
به بهانه ی پاییز
ناپدید میشوند
حالا که تو رفته ای میفهمم
دستهای تو بود
که به نان طعم میداد
پنیر را به سفیدی برف میکرد
و روز میآمد و سر راهش با ما مینشست
حالا که تو رفته ای
و ملال غروبی، نان را قاچ میکند
و برگ درختان
به بهانه ی پاییز
ناپدید میشوند
April 15, 2017
شادی
دکمه های پیرهنم بود
بخشیدی به من
تا در سرما نلرزم
آنجا که دندان قروچه ی بادها بود
وقتی تو نبودی.....
دکمه های پیرهنم بود
بخشیدی به من
تا در سرما نلرزم
آنجا که دندان قروچه ی بادها بود
وقتی تو نبودی.....
Read
January 6, 2014شادی
دکمه های پیرهنم بود
بخشیدی به من
تا در سرما نلرزم
آن جا که دندان قروچه ء بادها بود
وقتی تو نبودی
...
در سینه تلخم راه می رود
اندوهی که نمی دانم نامش چیست
در سینه ء تلخم راه می رود
به سپیدی صبحم سلام می کند
دکمه های پیرهنم بود
بخشیدی به من
تا در سرما نلرزم
آن جا که دندان قروچه ء بادها بود
وقتی تو نبودی
...
در سینه تلخم راه می رود
اندوهی که نمی دانم نامش چیست
در سینه ء تلخم راه می رود
به سپیدی صبحم سلام می کند
December 17, 2017
قدم به اسکله می‌گذاری�
مملو صداها، آدم‌ها� کافه‌ه�
شصت و سه ترانهٔ نقره‌ا� در بطری
کتابم را می‌بند�
جز من و تو
بر ساحل کسی نیست.
مملو صداها، آدم‌ها� کافه‌ه�
شصت و سه ترانهٔ نقره‌ا� در بطری
کتابم را می‌بند�
جز من و تو
بر ساحل کسی نیست.
March 11, 2019
در کوچه
خیابان
مترو
صدای تو را می شنوم
در خانه، سکوت، رویاها
می گویند
دیوانه ام
می گویم دیوانه اگر بودم
که صدای شما را می شنیدم
_____________________________________________________________
هرچه باشد
خلاصه نسل بشر هم روزی بزرگ می شود
و زبان زمین را می فهمد
می فهمند برای ستایش گل ها
لازم نیست از شاخه جدایش کنند
بت ها بلند شده اند
تبر را برداشته اند
می ترسم عزیزم
می ترسم تو را به خدایی بردارند
منبعد مرا نبینی
____________________________________________________________
شش هایت
بادکنکند
و هواپیمایم را می برند
تمام مسافران خفته منم
یکی خواب می بیند بازگشته ای
یکی دستت را گرفته و به جانب خورشید می برد
خلبان هواپیما تویی
____________________________________________________________
برخاسته ام از خواب
در پلکم تویی
و نمی دانم کجایی
____________________________________________________________
به کتاب هایم دل نبستم
کشتی ها غرق می شوند
وقتی از کاغذند
من هم روزگاری
با واژه ها به سوی تو می آمدم
مرا بر ساحل یافتند
با انبوهی از الفبا بر پیکر من
که می گریستند
اراده ی رود بی حاصل است
وقتی بر سر راهش دره هاست
____________________________________________________________
کاش زنده بودم
و نقشه ی راه ها را عوض می کردم
طوری که تو تنها
از رگ من بگذری
اما همه چیز که به این سادگی نیست
____________________________________________________________
چه لزومی دارد مرگ
وقتی که تو می رسی
____________________________________________________________
چه لزومی دارد مرگ
او رفت و تو آمدی
حزن سفید من
____________________________________________________________
آدم ها
جهنم دست ساز خویش اند
بیا در آتش هم بگریزیم
کاش دستت را می گرفتم
از پله ی تاریخ پایین می دویدیم
به ابتدای زمین می رسیدیم
آنجا که در گِل آدمی
گُل رازقی می روید
کاش نبضت را می گرفتم و منتشر می کردم
تا دنیا به حال طبیعی اش برگردد
آدم ها
جهنم دست ساز خویش اند
باید بروم نامم را
در ردیف عقاب ها، ببرها، و شب پره ها بنویسم
آدم ها
جز در کنار تو تصویری ندارند
____________________________________________________________
فکر می کنم تو اگر نبودی
آفتاب، به گونه ی دیگری می تابید
اما ببین
آفتاب شنبه ی ما مهربان است
و تا درون رهگران را روشن می کند
چندان که خیالهایشان را می بینیم
بت ها، زخم ها و سرودهاشان را می بینیم
و تو از بالا
به سایه ی انگشتت می خندی
که رهگذران به گمان سایه ی خود
پی او روانند
____________________________________________________________
دوستت دارم
دریاچه ای از نمک می خواهم
که بر اندوهم ببارم
____________________________________________________________
این سنگ ها
به تو فکر می کنند
و در دل شان تویی
میکل آنجلو برگرد!
از سینه ی سنگ ها
رهایش کن
چرا که همین طورهاست
فوران آتش
سنگستان ها را آب می کند
____________________________________________________________
پرتقال ها، لیموها
کره های زردند
قاره ی تاریک سرانگشتت را
بر این کره ها دوست دارم
____________________________________________________________
می خواهم با سربازانم بیایم و
آنجا مسکن کنم
در قلعه ی تابانی ظریف
که لرزش دست تو بر جا گذاشت
____________________________________________________________
قیچی می کنم هوا را
در نوک بال هایم
می خواهم شمدی ببُرم
و تو را بپوشم
آسمان کوچک من
سرپناه سکوت ها، رویاها و بهشتم
____________________________________________________________
در این شب لایزال
او را برده اند
و بوی جدایی دارد کورم می کند
خیابان
مترو
صدای تو را می شنوم
در خانه، سکوت، رویاها
می گویند
دیوانه ام
می گویم دیوانه اگر بودم
که صدای شما را می شنیدم
_____________________________________________________________
هرچه باشد
خلاصه نسل بشر هم روزی بزرگ می شود
و زبان زمین را می فهمد
می فهمند برای ستایش گل ها
لازم نیست از شاخه جدایش کنند
بت ها بلند شده اند
تبر را برداشته اند
می ترسم عزیزم
می ترسم تو را به خدایی بردارند
منبعد مرا نبینی
____________________________________________________________
شش هایت
بادکنکند
و هواپیمایم را می برند
تمام مسافران خفته منم
یکی خواب می بیند بازگشته ای
یکی دستت را گرفته و به جانب خورشید می برد
خلبان هواپیما تویی
____________________________________________________________
برخاسته ام از خواب
در پلکم تویی
و نمی دانم کجایی
____________________________________________________________
به کتاب هایم دل نبستم
کشتی ها غرق می شوند
وقتی از کاغذند
من هم روزگاری
با واژه ها به سوی تو می آمدم
مرا بر ساحل یافتند
با انبوهی از الفبا بر پیکر من
که می گریستند
اراده ی رود بی حاصل است
وقتی بر سر راهش دره هاست
____________________________________________________________
کاش زنده بودم
و نقشه ی راه ها را عوض می کردم
طوری که تو تنها
از رگ من بگذری
اما همه چیز که به این سادگی نیست
____________________________________________________________
چه لزومی دارد مرگ
وقتی که تو می رسی
____________________________________________________________
چه لزومی دارد مرگ
او رفت و تو آمدی
حزن سفید من
____________________________________________________________
آدم ها
جهنم دست ساز خویش اند
بیا در آتش هم بگریزیم
کاش دستت را می گرفتم
از پله ی تاریخ پایین می دویدیم
به ابتدای زمین می رسیدیم
آنجا که در گِل آدمی
گُل رازقی می روید
کاش نبضت را می گرفتم و منتشر می کردم
تا دنیا به حال طبیعی اش برگردد
آدم ها
جهنم دست ساز خویش اند
باید بروم نامم را
در ردیف عقاب ها، ببرها، و شب پره ها بنویسم
آدم ها
جز در کنار تو تصویری ندارند
____________________________________________________________
فکر می کنم تو اگر نبودی
آفتاب، به گونه ی دیگری می تابید
اما ببین
آفتاب شنبه ی ما مهربان است
و تا درون رهگران را روشن می کند
چندان که خیالهایشان را می بینیم
بت ها، زخم ها و سرودهاشان را می بینیم
و تو از بالا
به سایه ی انگشتت می خندی
که رهگذران به گمان سایه ی خود
پی او روانند
____________________________________________________________
دوستت دارم
دریاچه ای از نمک می خواهم
که بر اندوهم ببارم
____________________________________________________________
این سنگ ها
به تو فکر می کنند
و در دل شان تویی
میکل آنجلو برگرد!
از سینه ی سنگ ها
رهایش کن
چرا که همین طورهاست
فوران آتش
سنگستان ها را آب می کند
____________________________________________________________
پرتقال ها، لیموها
کره های زردند
قاره ی تاریک سرانگشتت را
بر این کره ها دوست دارم
____________________________________________________________
می خواهم با سربازانم بیایم و
آنجا مسکن کنم
در قلعه ی تابانی ظریف
که لرزش دست تو بر جا گذاشت
____________________________________________________________
قیچی می کنم هوا را
در نوک بال هایم
می خواهم شمدی ببُرم
و تو را بپوشم
آسمان کوچک من
سرپناه سکوت ها، رویاها و بهشتم
____________________________________________________________
در این شب لایزال
او را برده اند
و بوی جدایی دارد کورم می کند
Read
January 2, 2023تو را
در پیرهنم می‌جوی�
در خونم
در آتش باغ‌های�
که درختانش قلم
مه و بارانش کاغذند.
در پیرهنم می‌جوی�
در خونم
در آتش باغ‌های�
که درختانش قلم
مه و بارانش کاغذند.
September 26, 2013
این مه
که دور درختان راه می رود
این مه می داند
که چقدر دوستت دارم
این مه
که منم
و دور از تو
تاب تنم را ندارم
که دور درختان راه می رود
این مه می داند
که چقدر دوستت دارم
این مه
که منم
و دور از تو
تاب تنم را ندارم
November 10, 2013
اقیانوسی اهلی است روح تو
من عابدی
که یونس خانگی شکار می‌کن�
به همسایه‌ها� غم‌آلو� می‌فروش�.
من عابدی
که یونس خانگی شکار می‌کن�
به همسایه‌ها� غم‌آلو� می‌فروش�.
Displaying 1 - 8 of 8 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.