Αθήνα 1893. Χρονιά σημαδεμένη με εντυπωσιακά γεγονότα: σεισμούς, αυτοκτονίες (Μαίρη και Μιμίκος), εγκαίνια διώρυγας της Κορίνθου, «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του πρωθυπουργού Τρικούπη κ.ά. Στον ρυθμό της εποχής του (είναι η ώρα της αθηναιογραφίας και του νατουραλισμού), ο εικοσιπεντάχρονος δημοσιογράφος της «Ακροπόλεως» Γεράσιμος Βώκος (1868-1927) παρουσιάζει το πρώτο του «πολιτικο-κοινωνικόν» μυθιστόρημα με τον τίτλο ''Ο Κύριος Πρόεδρος''.
Λαϊκό ανάγνωσμα; Πολιτική σάτιρα; Κριτική του πελατειακού δικομματισμού; Οικογενειακό δράμα; Ιλαροτραγωδία; Χρονικό της αθηναϊκής καθημερινότητας; Όλα αυτά μαζί. Μια μικροαστική οικογένεια βιώνει τα αδιέξοδά της. Ο δημόσιος βίος συνδεδεμένος με τον ιδιωτικό. Δύο χώροι επικοινωνίας: οι πολυσύχναστοι κυβερνητικοί προθάλαμοι και η ταπεινή κατοικία της οδού Πειραιώς. Ζωντανός πίνακας εποχής, το νεανικό μυθιστόρημα του Βώκου, αγνοημένο και δυσεύρετο επί δεκαετίες, προσφέρεται σήμερα σε νέα έκδοση ενεργοποιώντας ένα παρελθόν ασφαλώς μακρινό, αλλά πάντως οικείο.
Ο Γεράσιμος Βώκος (1868-1927) ήταν Έλληνας λόγιος, λογοτέχνης, ζωγράφος και δημοσιογράφος. Η καταγωγή του ήταν από την υδραίικη οικογένεια των Βώκων. Γεννήθηκε στη Πάτρα και πέθανε στο Παρίσι.
Άρχισε την επαγγελματική του σταδιοδρομία ως δημοσιογράφος με ιδιαίτερη κλίση ως χρονογράφος και αρθρογράφος στις σπουδαιότερες αθηναϊκές εφημερίδες της εποχής του. Συνέχισε όμως ως λογοτέχνης με διάφορες μελέτες και δοκίμια εκδίδοντας πλείστα βιβλία ποικίλου περιεχομένου. Αξιολογότερα εκ των οποίων ήταν "Ο κύριος πρόεδρος" (μυθιστόρημα 1893), "Το 21" (1901, θεατρικό έργο), "Η Μεγάλη ιδέα" (1901, επίσης θεατρικό έργο), "Η κατοχή" (ιστορικό 1905, που διασκευάσθηκε σε θεατρικό έργο και σημείωσε εκ του αριθμού των παραστάσεων μεγάλη επιτυχία), "Ελληνικαί συμφωνίαι" (1916), "Διηγήματα" (1923), "Εκτοπισμένος" (1923) κ.ά.
Ο Γ. Β. ίδρυσε επίσης και διεύθυνε δύο φιλολογικά περιοδικά υπό τους τίτλους "Το περιοδικό μας" (15νθήμερη επιθεώρηση του Πειραιά - 1900) και ο "Καλλιτέχνης" (Αθήνα 1910-1912, 1914). Στη τελευταία περίοδο του βίου του εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και επιδόθηκε στη ζωγραφική με αρκετή μάλιστα επιτυχία μολονότι αυτοδίδακτος. Τα θέματα των πινάκων του ήταν εμπνευσμένα αφενός μεν, από την ελληνική φύση (ιδίως τοπία του Πηλίου),αφετέρου δε από τη παρισινή ζωή αξιολογότερα των οποίων υπήρξαν "Τα κορίτσια στο δάσος της Βουλώνης", "Μια χήρα πολέμου σε πάρκο" κ.ά.
Γενικά το έργο του διακρίθηκε για την ακρίβεια, την αρμονία, τη λεπτή συγκίνηση και τη λυρική του ατμόσφαιρα.