What do you think?
Rate this book
Фокус
"Фокус" � новая проза Марии Степановой, поэта и эссеиста, автора переведенного более чем на 20 языков романа "Памяти памяти". Из-за забастовки на железной дороге писательница М. делает незапланированную остановку в маленьком европейском городке. Вслед за отмененным поездом, удаляясь от накатанных рельсов судьбы и ее исторических декораций, начинает меняться и жизненный маршрут героини.
120 pages, Paperback
First published January 1, 2024
29 people are currently reading
497 people want to read
About the author
Maria Stepanova
43books140followersMaria Mikhailovna Stepanova is a Russian poet, novelist, and journalist. She is the current editor of Colta.ru, an online publication specializing in arts and culture. In 2005, she won the prestigious Andrei Bely Prize for poetry.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 37 reviews
November 19, 2024
Stilistische parel vol verrukkelijk absurdisme.
December 29, 2024
3 1/2 �
April 21, 2025
Ужасен ужас на ужасите. От метафора на метафора, коя от коя по-помпозна и претенциозна. То не бяха козунаци със стафиди, бюрек с вкус на солени сълзи, момиче спокойно като парк рано сутрин... сюжет нула.
November 17, 2024
Eindelijk weer eens een verrassend boek qua schrijfstijl. Een beetje mysterieus. Schrijver M. is op weg naar een festival in een ander land als opeens de trein niet meer verder rijdt en zij in een willekeurige grensstad strandt. Haar telefoon is leeg en zij reflecteert over haar leven. Een jaar eerder vluchtte zij weg uit 'het land van het beest', dat niet bij naam genoemd wordt, maar waarvan de identiteit wel duidelijk is. Tegenwoordig woont zij in de hoofdstad B. van haar nieuwe land. Zij reflecteert over in hoeverre het beest ook in haar leeft, omdat zij opgroeide in zijn land. Voordat zij dit voor zichzelf uitgekristalliseerd heeft, kan zij geen schrijver meer zijn. Er komt niets uit haar pen. Zij is alleen nog schrijver in de ogen van anderen. Als lezer reis je mee in haar gedachten en in de grensstad, waar ze zonderlinge dingen beleeft...
Read
February 8, 2025Geen dikke roman, daarom gemakkelijk in de tas gestopt voor onderweg. Wie echter denkt De sprong even als tussendoortje tot zich te nemen komt bedrogen uit. Om de gedachtegangen, dagdromen en fantasieën van hoofdpersoon schrijfster M. te volgen moet de lezer zijn aandacht erbij houden.
Ik las eens in een interview met een literair agent dat ingestuurde manuscripten vaak beginnen met een personage op reis, maar dat die scènes een eerste redactieronde niet altijd overleven omdat eenzelfde boekopbouw op den duur niet meer interessant is. In De sprong is M. op de eerste bladzijde wel onderweg. In feite blijft ze het hele verhaal op reis, zij het onbedoeld.
Eerst gaat ze met de trein vanuit haar thuisland naar een literair festival in een buurland. Herkenbare gedachtes over gekochte broodjes en koffie passeren, evenals het aanschouwen van medepassagiers. De actualiteiten van 2023 omtrent geopolitiek komen in de alinea’s geslopen. M. is voor het festival gevraagd om duiding te geven aan de literatuur in haar thuisland dat ze verder ‘het beest� of ‘monster� noemt, omdat het een ander buurland is binnengevallen en er de inwoners vermoordt.
Ooit had M. haar leven nog onder controle gehad, of althans dat dacht ze, en toen was het begrip van hoe het beest in elkaar zat van het grootste belang. Daartoe bezat ze enige kennis en ze probeerde de gewoontes van het beest en zijn mogelijke bedoelingen te analyseren, maar die groeiden parallel met haar mee zodra ze iets genoteerd had.
Het is duidelijk dat ze zich niet meer helemaal op haar gemak voelt tussen mensen, vooral als die zich hardop afvragen waar ze vandaan komt. Krijgt ze medelijden of boosheid als ze een eerlijke reactie geeft? Taal vormt een sleutel of blokkade tot een andere omgeving.
De overstaptrein komt niet aan, er wordt moeizaam contact gelegd met de festivalleiding die belooft haar in een grensplaats op te pikken. Daar gaat ze mee met een taxichauffeur; later komt de lezer er tegelijk met haar achter dat hij haar naam helemaal niet heeft herkend en dat er eigenlijk niemand voor haar klaarstond. Terug naar die grensplaats dus, met een telefoon die leeggelopen is en de oplader is kwijt, en M. voelt zich verlost van verplichtingen. Onbereikbaar voor iedereen, blijkbaar niet echt gemist door anderen, waarom dan niet dingen doen die ze in fantasieën over zulke scenario’s heeft gedaan?
Dus boekt ze een hotel, volgt willekeurig een persoon op straat om gewoon ergens te stranden, zegt weinig en drinkt koffie.
Identiteit is een thema, zelf keuzes (durven) maken ook. Het verhaal doet bij vlagen absurdistisch en filosofisch aan, door de plot maar ook door stijl. Op enkele plaatsen zet auteur Maria Stepanova plots “ons verhaal� neer, alsof ze zich op dat moment aan de lezer toont als de échte hoofdpersoon.
Een andere lezer op de site ŷ heeft uitgezocht dat Stepanova inderdaad een deels autobiografisch verhaal schreef. De sprong kun je zien als een voorbeeld van Russische exilliteratuur, zonder dat de naam van het land ergens genoemd wordt.
Graag gelezen, goed vertaald door Jan Robert Braat, leest het ook!
Ik las eens in een interview met een literair agent dat ingestuurde manuscripten vaak beginnen met een personage op reis, maar dat die scènes een eerste redactieronde niet altijd overleven omdat eenzelfde boekopbouw op den duur niet meer interessant is. In De sprong is M. op de eerste bladzijde wel onderweg. In feite blijft ze het hele verhaal op reis, zij het onbedoeld.
Eerst gaat ze met de trein vanuit haar thuisland naar een literair festival in een buurland. Herkenbare gedachtes over gekochte broodjes en koffie passeren, evenals het aanschouwen van medepassagiers. De actualiteiten van 2023 omtrent geopolitiek komen in de alinea’s geslopen. M. is voor het festival gevraagd om duiding te geven aan de literatuur in haar thuisland dat ze verder ‘het beest� of ‘monster� noemt, omdat het een ander buurland is binnengevallen en er de inwoners vermoordt.
Ooit had M. haar leven nog onder controle gehad, of althans dat dacht ze, en toen was het begrip van hoe het beest in elkaar zat van het grootste belang. Daartoe bezat ze enige kennis en ze probeerde de gewoontes van het beest en zijn mogelijke bedoelingen te analyseren, maar die groeiden parallel met haar mee zodra ze iets genoteerd had.
Het is duidelijk dat ze zich niet meer helemaal op haar gemak voelt tussen mensen, vooral als die zich hardop afvragen waar ze vandaan komt. Krijgt ze medelijden of boosheid als ze een eerlijke reactie geeft? Taal vormt een sleutel of blokkade tot een andere omgeving.
De overstaptrein komt niet aan, er wordt moeizaam contact gelegd met de festivalleiding die belooft haar in een grensplaats op te pikken. Daar gaat ze mee met een taxichauffeur; later komt de lezer er tegelijk met haar achter dat hij haar naam helemaal niet heeft herkend en dat er eigenlijk niemand voor haar klaarstond. Terug naar die grensplaats dus, met een telefoon die leeggelopen is en de oplader is kwijt, en M. voelt zich verlost van verplichtingen. Onbereikbaar voor iedereen, blijkbaar niet echt gemist door anderen, waarom dan niet dingen doen die ze in fantasieën over zulke scenario’s heeft gedaan?
Dus boekt ze een hotel, volgt willekeurig een persoon op straat om gewoon ergens te stranden, zegt weinig en drinkt koffie.
Identiteit is een thema, zelf keuzes (durven) maken ook. Het verhaal doet bij vlagen absurdistisch en filosofisch aan, door de plot maar ook door stijl. Op enkele plaatsen zet auteur Maria Stepanova plots “ons verhaal� neer, alsof ze zich op dat moment aan de lezer toont als de échte hoofdpersoon.
Een andere lezer op de site ŷ heeft uitgezocht dat Stepanova inderdaad een deels autobiografisch verhaal schreef. De sprong kun je zien als een voorbeeld van Russische exilliteratuur, zonder dat de naam van het land ergens genoemd wordt.
Graag gelezen, goed vertaald door Jan Robert Braat, leest het ook!
December 6, 2024
"Maar het gekste van alles was, (...) dat ik, toen ze me kwamen halen, ineens besefte dat dit de bedoeling van mijn leven was, dit geheime plan, als je het bekeek zonder franje en adjectieven, zonder Tinderprofiel en filosofiediploma. Ik bleek geboren te zijn om te worden opgegeten, als een slachtkip op een kippenfarm (...)." (p. 19).
Deze novelle plukte ik zonder al te veel focus mee uit boekhandel Martyrium. Misschien was het de mysterieuze half doorsneden afbeelding van een vallende vrouw tegen de mosterdgele achtergrond ()? Zij leek uit een circusact van rond 1900 gevallen. Maar viel ze wel, of sprong ze? De Engelse vertaling die in januari 2025 uitkomt heet Disappearing act, terwijl het Russische origineel eerder truc of goochelarij betekent (). Hoofdpersoon M. springt in de toekomst en verdwijnt uit Rusland.
"Zoals bekend was zij de laatste tijd alleen in naam schrijfster, ofwel omdat de taal weigerde haar te gehoorzamen, ofwel omdat zij weigerde zich van de taal te bedienen. Het was niet waarschijnlijk dat haar in wezen onschuldige moedertaal haar niet dierbaar meer was: die was zo weerloos dat wie dan ook hem lelijke belletjes kon omhangen en kon dwingen met danspasjes het gedrag van een beest te imiteren." (p. 66)
M. is een dichter die ook proza schrijft, maar het geluid van de lelijke belletjes van de Russische oorlogsbeer leiden tot een writers block. Vanuit haar Exil in Berlijn gaat ze op weg naar een literair festival in Denemarken met de trein (een thema dat mij deed denken het eerste verhaal uit Maxim Osipovs geweldige De wereld is niet stuk te krijgen). Ze verliest haar focus snel en komt terecht in een droomachtige wereld van de een escape room (de eerste keer dat ik die tegenkom in de wereldliteratuur!) en later in een circus. Maar wie ís M. nu eigenlijk echt? Circusdirecteur Peter Kohn:
"Nee, je bent geen Roemeense, herhaalde hij, met twee zwaaiende lampjes in zijn donkere bril. De bent ex nostris he, je bent toch Joods? En M. die zich de laatste maanden alleen Russisch had genoemd, een Russische schrijfster, een Russische moedertaalspreekster, bevestigde bijna verbaasd: Ja." (p. 113)
De twee lampjes in de bril zien M. en daardoor wordt zij iemand, zonder het zichzelf nog te realiseren. En identiteit blijkt ook een fluïde begrip, afhankelijk van plaats, context, taal en rol. Daarbij zijn hokjes nodig en categorieën om die voor de mens hanteerbaar te maken: Géén Roemeense (een nationale identiteit) en wel Joodse (een religieuze identiteit), terwijl M. bij vooral resoneert dat ze zich als Russische schrijfster (een nationale identiteit plus een beroepsidentiteit) en Russische moedertaalspreekster (een talige identiteit). De filosofische en soms sprookjesachtige bespiegelingen deden met soms wat denken aan Joseph Roths Hiob (1930) die het bijbelboek Job omwerkt tot allegorisch verhaal waarin sommigen de gruwelen van de Holocaust al meenden te herkennen.
Wist u trouwens dat Heinrich Himmler in 1928 een kippenfarm had?
Deze novelle plukte ik zonder al te veel focus mee uit boekhandel Martyrium. Misschien was het de mysterieuze half doorsneden afbeelding van een vallende vrouw tegen de mosterdgele achtergrond ()? Zij leek uit een circusact van rond 1900 gevallen. Maar viel ze wel, of sprong ze? De Engelse vertaling die in januari 2025 uitkomt heet Disappearing act, terwijl het Russische origineel eerder truc of goochelarij betekent (). Hoofdpersoon M. springt in de toekomst en verdwijnt uit Rusland.
"Zoals bekend was zij de laatste tijd alleen in naam schrijfster, ofwel omdat de taal weigerde haar te gehoorzamen, ofwel omdat zij weigerde zich van de taal te bedienen. Het was niet waarschijnlijk dat haar in wezen onschuldige moedertaal haar niet dierbaar meer was: die was zo weerloos dat wie dan ook hem lelijke belletjes kon omhangen en kon dwingen met danspasjes het gedrag van een beest te imiteren." (p. 66)
M. is een dichter die ook proza schrijft, maar het geluid van de lelijke belletjes van de Russische oorlogsbeer leiden tot een writers block. Vanuit haar Exil in Berlijn gaat ze op weg naar een literair festival in Denemarken met de trein (een thema dat mij deed denken het eerste verhaal uit Maxim Osipovs geweldige De wereld is niet stuk te krijgen). Ze verliest haar focus snel en komt terecht in een droomachtige wereld van de een escape room (de eerste keer dat ik die tegenkom in de wereldliteratuur!) en later in een circus. Maar wie ís M. nu eigenlijk echt? Circusdirecteur Peter Kohn:
"Nee, je bent geen Roemeense, herhaalde hij, met twee zwaaiende lampjes in zijn donkere bril. De bent ex nostris he, je bent toch Joods? En M. die zich de laatste maanden alleen Russisch had genoemd, een Russische schrijfster, een Russische moedertaalspreekster, bevestigde bijna verbaasd: Ja." (p. 113)
De twee lampjes in de bril zien M. en daardoor wordt zij iemand, zonder het zichzelf nog te realiseren. En identiteit blijkt ook een fluïde begrip, afhankelijk van plaats, context, taal en rol. Daarbij zijn hokjes nodig en categorieën om die voor de mens hanteerbaar te maken: Géén Roemeense (een nationale identiteit) en wel Joodse (een religieuze identiteit), terwijl M. bij vooral resoneert dat ze zich als Russische schrijfster (een nationale identiteit plus een beroepsidentiteit) en Russische moedertaalspreekster (een talige identiteit). De filosofische en soms sprookjesachtige bespiegelingen deden met soms wat denken aan Joseph Roths Hiob (1930) die het bijbelboek Job omwerkt tot allegorisch verhaal waarin sommigen de gruwelen van de Holocaust al meenden te herkennen.
Wist u trouwens dat Heinrich Himmler in 1928 een kippenfarm had?
February 27, 2025
Hieno tarina emigraatiosta, identiteetin kadottamisesta ja kenties myös sen uudistumisesta... Näppärä paketti, lyhyet kappaleet ja luvut, paljon symboliikkaa, nättiä proosaa
Tykkäsin kyllä, en oo ihan varma tästä arvosanasta mut ehkä tääki semmonen vahva, solid 3.5*/5.
Tykkäsin kyllä, en oo ihan varma tästä arvosanasta mut ehkä tääki semmonen vahva, solid 3.5*/5.
February 7, 2025
Трудно было читать из-за претенциозности, повторений, бессмысленных нагромождений на целый абзац, выражающий какую-то совсем простую, а иногда и вовсе избыточную мысль
«В конце концов, думала иногда М., говорят, что человеческое тело имеет привычку за семь лет заменять все свои клетки на новые, так что на исходе каждого семилетия ты просыпаешься кем-то иным, совершенно этого не замечая, и только по недосмотру продолжаешь считать себя существом знакомым и предсказуемым.
С другой стороны, продолжала думать она, раздраженно глядя в окно, отвернувшись от соседа с его широко рас-кинувшейся газетой, можно ли считать это поведение тела полноценной привычкой, если в большинстве случаев оно не успевает сменить свои запчасти двенадцать раз подряд. На тринадцатый раз, подсчитывала М., тебе будет за девяносто, редкая удача для людского организма, и в этом-то возрасте человеку поневоле придется стать чем-то другим, пригоршней праха в стандартной банке или ящиком с содержимым, о котором не хочется думать.»
Можно ли считать привычкой обновление клеток тела человека, для меня это фанфэкт в перемешку с душной банальностью на два абзаца.
Минорный спойлер
Значит страницу нам расписывали как гг заселяется в отель, следующий абзац
«О посещении музея речь сегодня не шла, а гранд-отель был М. не нужен, о чем свидетельствовал пластиковый ключ от номера у нее в кармане, напоминавший, чуть сунешь туда руку, что крыша над головой у нее уже имеется.»
Какие-то постоянные ненужные пояснения, разжевывания
Минорный спойлер все
На пятьдесят второй странице (не спойлер) идет объяснение слова «петух», это занимает целую страницу этой небольшой книги, и тут мне показалось, что книга написана на экспорт, зарубежному читателю. И немного есть и про вину, и про язык, с которым героине трудно примириться, и про невозможность радоваться и развлекаться во время войны. Не углубляясь ни в одну из тем, авторка просто обозначает вопросы, которые много обсуждались в начале войны и сейчас не то чтобы не актуальны, а уже в какой-то мере пережиты, мне кажется, либо люди уже определились с этими вопросами для себя, либо копают дальше и глубже.
Книга меня утомила своим постоянным чувством неловкости, мнительности и тщеславия. Моя теория, что книга не про войну и эмиграцию, а про человека, который не умеет эмоционировать, предаваться радости и очень хочет приключений и любви (или просто небольшой роман). Эта теория базируется на эпизоде с плачущей девушкой, к которой гг не испытывает сочувствие, как можно было подумать
«Табыла большая, срастрепанными волосами, непо-утреннему пышно одетая, ивсе ее тело сотрясали всхлипы, которые она непыталась унимать идаже, если М. непутала ничего сейчас, ��ритопывала им втакт ногою вбосоножке. Было ясно, что кто-тоснею дурно обошелся этой ночью, разлюбил ибросил или что похуже, ивот отчаянье наполняло ее равномерными мощными толчками, делая совершенно равнодушной ковсему, что происходило снаружи. М. смотрела, завороженная, невсилах ниуйти, ниотвернуться, ихорошо помнила сейчас, чтó чувствовала тогда: это были зависть ивосхищение, оторопь перед силой судьбы истранное желание переменить свою участь, стать этой самой женщиной ичто есть силы рыдать нарассвете, чувствуя, что ты нацирковой арене, где совершается смертельный номер ився твоя жизнь сосредоточена изавязана вединый тугойузел.»
А все что касается вины языка и войны во мне не откликнулось и показалось неискренним
«В конце концов, думала иногда М., говорят, что человеческое тело имеет привычку за семь лет заменять все свои клетки на новые, так что на исходе каждого семилетия ты просыпаешься кем-то иным, совершенно этого не замечая, и только по недосмотру продолжаешь считать себя существом знакомым и предсказуемым.
С другой стороны, продолжала думать она, раздраженно глядя в окно, отвернувшись от соседа с его широко рас-кинувшейся газетой, можно ли считать это поведение тела полноценной привычкой, если в большинстве случаев оно не успевает сменить свои запчасти двенадцать раз подряд. На тринадцатый раз, подсчитывала М., тебе будет за девяносто, редкая удача для людского организма, и в этом-то возрасте человеку поневоле придется стать чем-то другим, пригоршней праха в стандартной банке или ящиком с содержимым, о котором не хочется думать.»
Можно ли считать привычкой обновление клеток тела человека, для меня это фанфэкт в перемешку с душной банальностью на два абзаца.
Минорный спойлер
Значит страницу нам расписывали как гг заселяется в отель, следующий абзац
«О посещении музея речь сегодня не шла, а гранд-отель был М. не нужен, о чем свидетельствовал пластиковый ключ от номера у нее в кармане, напоминавший, чуть сунешь туда руку, что крыша над головой у нее уже имеется.»
Какие-то постоянные ненужные пояснения, разжевывания
Минорный спойлер все
На пятьдесят второй странице (не спойлер) идет объяснение слова «петух», это занимает целую страницу этой небольшой книги, и тут мне показалось, что книга написана на экспорт, зарубежному читателю. И немного есть и про вину, и про язык, с которым героине трудно примириться, и про невозможность радоваться и развлекаться во время войны. Не углубляясь ни в одну из тем, авторка просто обозначает вопросы, которые много обсуждались в начале войны и сейчас не то чтобы не актуальны, а уже в какой-то мере пережиты, мне кажется, либо люди уже определились с этими вопросами для себя, либо копают дальше и глубже.
Книга меня утомила своим постоянным чувством неловкости, мнительности и тщеславия. Моя теория, что книга не про войну и эмиграцию, а про человека, который не умеет эмоционировать, предаваться радости и очень хочет приключений и любви (или просто небольшой роман). Эта теория базируется на эпизоде с плачущей девушкой, к которой гг не испытывает сочувствие, как можно было подумать
«Табыла большая, срастрепанными волосами, непо-утреннему пышно одетая, ивсе ее тело сотрясали всхлипы, которые она непыталась унимать идаже, если М. непутала ничего сейчас, ��ритопывала им втакт ногою вбосоножке. Было ясно, что кто-тоснею дурно обошелся этой ночью, разлюбил ибросил или что похуже, ивот отчаянье наполняло ее равномерными мощными толчками, делая совершенно равнодушной ковсему, что происходило снаружи. М. смотрела, завороженная, невсилах ниуйти, ниотвернуться, ихорошо помнила сейчас, чтó чувствовала тогда: это были зависть ивосхищение, оторопь перед силой судьбы истранное желание переменить свою участь, стать этой самой женщиной ичто есть силы рыдать нарассвете, чувствуя, что ты нацирковой арене, где совершается смертельный номер ився твоя жизнь сосредоточена изавязана вединый тугойузел.»
А все что касается вины языка и войны во мне не откликнулось и показалось неискренним
October 17, 2024
den här är mysig på samma sätt som en gentleman i moskva är mysig <3
en underbar liten bok.
en underbar liten bok.
September 9, 2024
Текст, в начале казавшийся тяжеловесным и неповоротливым, все закручивался и закручивался в пружину, а потом как выстрелил! Странно, но после прочтения осталось очень радостное чувство, хотя, вроде бы, радоваться нечему.
Ещё очень хочется узнать, что это за рассказы, которые вспоминает писательница М. - рассказ про музей ужасно было бы интересно прочитать самой.
Ещё очень хочется узнать, что это за рассказы, которые вспоминает писательница М. - рассказ про музей ужасно было бы интересно прочитать самой.
Read
November 21, 2024M.'s lichtzinnigheid en zorgeloosheid hadden een troostend postuum karakter en ze voelde in haar lijf een glazen transparantie, net of dwars door haar heen de stoelrug te zien was met het dekentje met het Petukh-embleem. In elk zichzelf respecterende roman of film zou dat betekend hebben dat ze allang ergens onderweg gestorven was, misschien zelfs voordat ze de stad H. had bereikt, waarbij de tekst vol gezeten zou hebben met subtiele verwijzingen naar die omstandigheid; de schrijfster M. vroeg zich af in welk deel van haar reis haar dood moest hebben plaatsgevonden, maar vond geen geschikt moment, het kon overal gebeurd zijn, maar een hartaanval op de wc van het Turkse café zou het mooist zijn geweest, wanneer de eigenaars zich door de aanwezigheid van de blauwe rolkoffer bezorgd zouden afvragen van wie die was en waar de reizigster was gebleven.
December 8, 2024
"Veel plaatselijke bewoners wilden natuurlijk meer over het beest weten, niet alleen om zich te beschermen tegen zijn weerzinwekkende muil, maar ook omdat wij herbivoren altijd geïnteresseerd zijn in grote roofdieren bij wie we de herkomst en werking van geweld willen begrijpen. Ze ondervroegen schrijfster M. met oprechte sympathie naar de gewoontes van het beest, alsof ook zij was aangevreten en zelfs deels opgeslokt en alleen door toeval nog betrekkelijk compleet op het gras lag. Sommigen wilden weten hoe het kwam dat het beest nog niet was afgeslacht of in zijn onverzadigbare gulzigheid zichzelf nog niet had verslonden, en lieten merken dat M. en haar kennissen tijdig maatregelen in hun land hadden moeten treffen, lang voordat het beest groot was geworden en iedereen achter elkaar was gaan opvreten."
April 7, 2025
beautiful oneiric descriptions. a plot about escapism that transcends its time and space.
December 26, 2024
A skillfully written book that I unfortunately didn't really connect with. The book doesn't do anything wrong: The subject matter of identity and belonging from the perspective of a Russian writer living in exile in Germany is interesting, the story has a good pace, it is well written (and well translated). And yet, despite my interst in the subject matter, it left me cold. I also struggled a bit with the frequent metaphors that seemed a bit too obvious for me at times. It took me a bit of stamina to finish, but I can see the qualities of this book - I hjust didn't connect with them at this moment in time. So I'd still recommend to give it a shot if it sounds interesting to you.
October 20, 2024
Я мало знаю современных авторов, кто так же виртуозно работает с русским языком. И чьи - иногда тяжелые для восприятия - фразы так ювелирно точно передавали бы мысль и состояние души.
November 29, 2024
Trochę kafkowska okazała się ta książeczka. Bohaterka, pisarka M., będąca alter ego autorki, jest gdzieś w zawieszeniu tożsamościowym, językowym, dziejowym. I dosłownie błąka się w obcym mieście, przydarzają jej się osobliwe rzeczy, w lekko surrealistycznej, odrealnionej scenerii. Opisane wydarzenia zainteresowały mnie mniej niż refleksje M., dygresyjki, wtrącenia o przeczytanych niegdyś książkach czy drobnych incydentach z życia. Tak, wojna, którą Rosja (nazywana tutaj bestią) prowadzi z Ukrainą, jest jednym z centralnych elementów tej opowieści, a wraz z nią cały proces wykorzenienia, także językowego, jaki staje się udziałem pisarki.
Warto.
Warto.
January 10, 2025
2.5 stars
oh this was disappointing
oh this was disappointing
February 16, 2025
Ik kan het boek niet verder lezen, ben moeten stoppen na 15 blz, er is geen enkele verhaallijn, springt chaotisch van hier naar daar zonder enige link
April 14, 2025
Quando mudou a vida da própria escritora M., e mudou além disso sem qualquer participação dela e mesmo sem a sua licença, também ela tinha cerca de 50 anos, e continuava à espera de que a qualquer momento lhe bastasse fechar os olhos para se sentir em casa.
Acenam-me com uma russa e lá vou eu, mas apesar de “Prestidigitação� não ter intrinsecamente nada de mau, não é um livro que eu possa recomendar a alguém. Falta-lhe� magia.
Percebo finalmente que o problema com os livros contemporâneos recém-editados em Portugal é basicamente o mesmo: não me fazem sentir nada. Não me divertem, não me ensinam, não me enojam, não me enervam, não me enlevam. Nas poucas recensões em línguas que compreendo bastava uma única palavra para me desinteressar automaticamente desta obra: alegoria. “Prestidigitação� é uma enorme alegoria em torno do exílio, da questão da língua�
Outras línguas também traziam na pele e debaixo da pele equimoses, cicatrizes, fragmentos de metal denteados, vestígios do modo como as tratavam os antigos senhores. Não, envergonhar a língua não fazia sentido.
…do conceito do judeu errante, com a agravante de estar cravejada de metáforas. Se identidade e pertença são temas que me interessam bastante, alegorias é das piores coisas que podem oferecer-me.
E teve de repente um momento de hiante identidade. A questão de saber que era ela e de onde era foi finalmente levantada, ainda que não do modo que suscitava nela tanta hostilidade, e era necessário dar-se finalmente conta de onde nascera, como se encontrava nestas paragens, mesmo que ninguém lho perguntasse.
Nesta narrativa de abstrações, M., uma escritora que já não escreve, exilada de um país nomeado como “a besta�, que invadiu o seu vizinho�
E pensava com um estremecimento em quem, de entre aqueles que tinham partilhado com ela o ar gelado, estaria agora a matar alguém noutro país em que os cafés continuavam a funcionar sob os avisos de alerta aéreo e em cada família se contavam os familiares mortos. Significa que a alegria como tal estava agora proibida, a sua própria substância turvara-se e estava lodosa e sangrenta.
…viaja num país sem nome e, impossibilitada de chegar ao seu destino a horas, decide ficar-se pela cidade de F., onde se cruza constantemente com um homem louro de ganchos com quem acaba por ir a um escape room. Não tendo bateria no telemóvel e estando, portanto, incomunicável, vagueia também pela cidade até encontrar um circo onde se oferece como assistente num número de magia em que é serrada ao meio num sarcófago, numa imagem cuja subtileza me suscita dúvidas, sendo no final convidada pelo diretor da trupe para os acompanhar, visto que M. é um deles.
Tudo é simbólico, tudo tem de ser interpretado numa prosa que por vezes parece perra, numa tradução que por vezes parece enferrujada. Bichas, broche, ginecólogo? Porquê ainda estes termos que soam tão mal? Que é um sinal de incêndio num escape room? Será um detetor de fumo? Que é uma caixa de ponto? Será uma caixa de pistas? Rezo a São Jerónimo, o padroeiro dos tradutores que Maria Stepánova em boa hora refere, que possa também interceder pelos revisores literários para não continuarmos a ver “condutores� que andam pelos comboios a verificar os bilhetes nem pessoas que são “cinquentenárias� em vez de quinquagenárias.
Por outro lado, tantas pessoas falavam agora todos dias em línguas alheias, habituando-se a elas e transformando-as a seu modo e encontrando refúgio não nas palavras, mas algures entre as palavras.
Acenam-me com uma russa e lá vou eu, mas apesar de “Prestidigitação� não ter intrinsecamente nada de mau, não é um livro que eu possa recomendar a alguém. Falta-lhe� magia.
Percebo finalmente que o problema com os livros contemporâneos recém-editados em Portugal é basicamente o mesmo: não me fazem sentir nada. Não me divertem, não me ensinam, não me enojam, não me enervam, não me enlevam. Nas poucas recensões em línguas que compreendo bastava uma única palavra para me desinteressar automaticamente desta obra: alegoria. “Prestidigitação� é uma enorme alegoria em torno do exílio, da questão da língua�
Outras línguas também traziam na pele e debaixo da pele equimoses, cicatrizes, fragmentos de metal denteados, vestígios do modo como as tratavam os antigos senhores. Não, envergonhar a língua não fazia sentido.
…do conceito do judeu errante, com a agravante de estar cravejada de metáforas. Se identidade e pertença são temas que me interessam bastante, alegorias é das piores coisas que podem oferecer-me.
E teve de repente um momento de hiante identidade. A questão de saber que era ela e de onde era foi finalmente levantada, ainda que não do modo que suscitava nela tanta hostilidade, e era necessário dar-se finalmente conta de onde nascera, como se encontrava nestas paragens, mesmo que ninguém lho perguntasse.
Nesta narrativa de abstrações, M., uma escritora que já não escreve, exilada de um país nomeado como “a besta�, que invadiu o seu vizinho�
E pensava com um estremecimento em quem, de entre aqueles que tinham partilhado com ela o ar gelado, estaria agora a matar alguém noutro país em que os cafés continuavam a funcionar sob os avisos de alerta aéreo e em cada família se contavam os familiares mortos. Significa que a alegria como tal estava agora proibida, a sua própria substância turvara-se e estava lodosa e sangrenta.
…viaja num país sem nome e, impossibilitada de chegar ao seu destino a horas, decide ficar-se pela cidade de F., onde se cruza constantemente com um homem louro de ganchos com quem acaba por ir a um escape room. Não tendo bateria no telemóvel e estando, portanto, incomunicável, vagueia também pela cidade até encontrar um circo onde se oferece como assistente num número de magia em que é serrada ao meio num sarcófago, numa imagem cuja subtileza me suscita dúvidas, sendo no final convidada pelo diretor da trupe para os acompanhar, visto que M. é um deles.
Tudo é simbólico, tudo tem de ser interpretado numa prosa que por vezes parece perra, numa tradução que por vezes parece enferrujada. Bichas, broche, ginecólogo? Porquê ainda estes termos que soam tão mal? Que é um sinal de incêndio num escape room? Será um detetor de fumo? Que é uma caixa de ponto? Será uma caixa de pistas? Rezo a São Jerónimo, o padroeiro dos tradutores que Maria Stepánova em boa hora refere, que possa também interceder pelos revisores literários para não continuarmos a ver “condutores� que andam pelos comboios a verificar os bilhetes nem pessoas que são “cinquentenárias� em vez de quinquagenárias.
Por outro lado, tantas pessoas falavam agora todos dias em línguas alheias, habituando-se a elas e transformando-as a seu modo e encontrando refúgio não nas palavras, mas algures entre as palavras.
January 10, 2025
Hoe verhoud je je tot je thuisland als dat is vervallen tot beestachtig gedrag, als je eigenlijk al die tijd in de buik van dat beest hebt gewoond en pas net op het land bent uitgespuugd? Het leven van schrijfster M. is eigenlijk altijd bepaald geweest; bepaald door een hoger doel waar ze geen weet van heeft, een onzichtbare hand of dreigende onweerswolk. En zelfs nu ze besluit eens tegen alle verwachtingen in te bewegen, laat ze haar leven bepalen door onbekenden die haar toch weer een doel willen opleggen, een identiteit willen aanmeten. Het is alsof ze nooit echt los kan komen van haar taal, haar afkomst, alsof alles altijd aan een bepaalde orde onderhevig moet zijn, als een nachtkastje dat altijd een stapeltje van drie boeken moet bevatten om de suggestie te wekken dat ze echt wel gaat lezen; vanwaar die constante bewijsdrang, die verontschuldigingen die in het luchtledige blijven hangen? Schrijfster M. voelt zich continu bezwaard, gaat in op ieder voorstel, is haar identiteit volledig kwijtgeraakt. Ze is een schrijfster die al tijden niet meer schrijft, dus eigenlijk kan ze zich allang geen schrijfster meer noemen. Maar wat dan wel? Continu wordt ze weer in een bepaalde vorm gegoten, een keurslijf aangemeten dat haar uiteindelijk toch niet blijkt te passen: schrijfster, Jood, circusartiest. En misschien nog wel veel platter, als we het symbolische even achterwege laten: Russin, vóór of tegen de oorlog, vóór of tegen het regime, vóór of tegen de grandioze, Russische cultuur van vroeger. Liever blijft schrijfster M. ergens in het midden zweven, reizend, zwervend over de wereld, haar tent opslaand in niemandsland. Maar de realiteit haalt haar uiteindelijk toch weer in, als een vergeten circusact. De droom blijkt niet te bereiken, een sprong te ver verwijderd van haar luchtledige bestaan, tussen twee werelden in.
February 16, 2025
Op de warmste dag ooit, terwijl het gras verdort en er in Oekraïne wordt gemoord, neemt de Russiche schrijfster M. de trein naar Denemarken om er een festival bij te wonen. Maar een en ander gaat fout: ze mist haar aansluiting en raakt haar gsm-lader kwijt. Ze wordt zo een afgesneden brok, niemand die haar mist of weet waar ze is.
Ze ruikt meteen de buitenkans: dit is dé manier om te ontsnappen aan de aangeboren schaamte en de dwangmatige pseudo-orde die haar leven bepaalt. M. groeit immers niet meer. Ooit geloofde ze dat het universum wel zou zorgen voor haar ontwikkeling, maar neen:
Ik bleek geboren te zijn om te worden opgegeten, als een slachtkip op een kippenfarm, geboren in een kooi, grootgebracht op m'n eigen uitwerpselen en daarna gekoeld, geplukt en afgevoerd in plastic.
M's tocht brengt haar in een escape room met een knappe onbekende en tot in het circus. In De sprong neemt het conflict met Oekraïne een prominente plaats in. M. vereenzelvigt het Russische regime met een 'beest', waar ze zelf door uitgespuwd werd. Echter, door te schrijven in de taal van het beest wordt ze zelf een beest. Een writer's block ligt op de loer.
Veel is daar echter niet van te merken in De sprong. Deze licht absurde vertelling is een stilistisch feest, met veel knappe metaforen en personificaties. De strijd van M. een vijftiger, oogt bovendien herkenbaar. Jammer dan toch dat het verhaal nergens raakt of aan de ribben blijft plakken.
Ze ruikt meteen de buitenkans: dit is dé manier om te ontsnappen aan de aangeboren schaamte en de dwangmatige pseudo-orde die haar leven bepaalt. M. groeit immers niet meer. Ooit geloofde ze dat het universum wel zou zorgen voor haar ontwikkeling, maar neen:
Ik bleek geboren te zijn om te worden opgegeten, als een slachtkip op een kippenfarm, geboren in een kooi, grootgebracht op m'n eigen uitwerpselen en daarna gekoeld, geplukt en afgevoerd in plastic.
M's tocht brengt haar in een escape room met een knappe onbekende en tot in het circus. In De sprong neemt het conflict met Oekraïne een prominente plaats in. M. vereenzelvigt het Russische regime met een 'beest', waar ze zelf door uitgespuwd werd. Echter, door te schrijven in de taal van het beest wordt ze zelf een beest. Een writer's block ligt op de loer.
Veel is daar echter niet van te merken in De sprong. Deze licht absurde vertelling is een stilistisch feest, met veel knappe metaforen en personificaties. De strijd van M. een vijftiger, oogt bovendien herkenbaar. Jammer dan toch dat het verhaal nergens raakt of aan de ribben blijft plakken.
Read
February 11, 2025"Det var okänt om den unga kvinnan hade vetat vad som
pågick runtomkring henne (sommmaren 1938), om hon
uppfattat ljuden från alla ben som knäckts, den svällande
blodgröten, och det var också okänt hur det hade slutat för
henne, för vid det laget hade vildjuret bara fått upp aptiten
och skulle inte bli mätt på länge. För övrigt var M. osäker
på om det var samma vildjur som idag eller ett annat av
samma art. Handlingsmönstret gick under alla
omständigheter att känna igen - de betedde sig alltid
likadant och livnärde sig på samma föda."
Trots denna målande beskrivning av Putin och hans likar
så är boken riktigt rolig på ett underfundigt sätt.
Tycks bli ett meta år för mig - nästan "alla" böcker jag läst
i år har handlat om författare/konstnärer.
pågick runtomkring henne (sommmaren 1938), om hon
uppfattat ljuden från alla ben som knäckts, den svällande
blodgröten, och det var också okänt hur det hade slutat för
henne, för vid det laget hade vildjuret bara fått upp aptiten
och skulle inte bli mätt på länge. För övrigt var M. osäker
på om det var samma vildjur som idag eller ett annat av
samma art. Handlingsmönstret gick under alla
omständigheter att känna igen - de betedde sig alltid
likadant och livnärde sig på samma föda."
Trots denna målande beskrivning av Putin och hans likar
så är boken riktigt rolig på ett underfundigt sätt.
Tycks bli ett meta år för mig - nästan "alla" böcker jag läst
i år har handlat om författare/konstnärer.
February 18, 2025
современная писательница не нашла сюжета лучше, чем своя собственная современная жизнь, но все же немножко этого стесняется. чтобы замаскировать стеснение, она придумывает 1) высокого блондина в черном ботинке, 2) волшебный цирк в духе гессе, 3) шутеху про "ресторан петушок" гыгы петушок ну как на зоне вы поняли да гыыы петушара.
при всем глубоком понимании грустной жизни т.н. интеллектуала в изгнании, если европейские гранты и в самом деле идут вот на такую литературу, то, может, и хорошо, что лавочку прикрыли!
при всем глубоком понимании грустной жизни т.н. интеллектуала в изгнании, если европейские гранты и в самом деле идут вот на такую литературу, то, может, и хорошо, что лавочку прикрыли!
March 5, 2025
4,5/5 Joskus tekee mieli lukea hyvä pieni kirja ja tämä oli juuri sellainen. Juoni on yksinkertainen, mutta kuitenkin absurdi sirkukseen liittymmisen näkökulmasta. En osaa oikein hyvin kuvailla teosta, mutta siinä kertoja ja maailma vain ovat, asiat etenevät omalla painollaan. Sen lukeminen oli rauhoittavaa. Kertoja ajattelee paljon, mutta kertoo itsestään hyvin hallitusti; se yhdessä tiiviin muodon kanssa antoi ymmärtää, että lukijalla on mahdollisuus kurkistaa tähän yhteen hetkeen kertojan elämästä, mutta siihen jää. Enempää ei ole tarjolla, mikä teki lukukokemuksesta ainutlaatuisen.
Read
April 2, 2025De vijftigjarige schrijfster M. is kort geleden uit Rusland gevlucht vanwege de oorlog in Oekraïne. Hoewel dit land niet met name genoemd wordt, is duidelijk dat ze doelt op de recente inval, waarmee de leider van haar land steeds meer zijn dictatoriale kant laat zien. M. lijdt zelf nog onder de druk van het beest, dat nog in haar leeft. M. is op weg naar een lezing maar komt daar nooit aan en laat het schrijven voor wat het is. Stepanova maakt de ontheemding goed invoelbaar, al eindigt ze met een sprankje hoop.
January 7, 2025
Verrassend verhaal met nabokaviaanse allure, maar dan toch weer niet helemaal. Voor eenieder die net zoals het hoofdpersonage M. een leven heeft dat voortdurend ziltig smaakt en daar iets pittigs wil aan toevoegen om het verteerbaar te maken, en die nadien twijfelt of de feitelijke daad, de sprong, een bevrijding is, of toch eerder een ontkenning.
Ik hoop alvast dat de karavaan haar toch op de hoek opwachtte.
Ik hoop alvast dat de karavaan haar toch op de hoek opwachtte.
January 16, 2025
En kort bok. Krävdes viss koncentration för att hänga med, med fint språk. Den kändes nästan lite på gränsen till saga. Tycker slutet hade finess, även om det lämnas rätt öppet. Läsvärd! Ämnet, att leva i exil och att inte höra hemma, var bra men krävdes kanske lite mer för att det verkligen skulle vara tankeväckande.
April 9, 2025
"(...) ergueu as duas mãos ao céu, dando a entender que o mundo estava louco e não nos devíamos surpreender com as contrariedades." 💭
A história passa-se no Verão de 2023, enquanto decorre a guerra da Rússia contra a Ucrânia, e somos apresentados a uma escritora - "escritora apenas de nome, porque não escrevia nada nem se preparava para escrever" -, oriunda do país invasor, e que se sente criada pela "besta".
"Prestidigitação" é sobre um comboio que não existe, um carregador de telemóvel perdido e uma escritora que deambula pela cidade. M. não consegue chegar à cidade onde foi convidada para realizar leituras num festival, em vez disso encontra um circo itinerante e acaba por participar numa apresentação.
É um livro sobre fugir da realidade, tentar escapar à besta, que cria o caos e a miséria e que destrói tudo em redor. A besta que engole tudo e todos, apenas interessada em satisfazer os seus próprios desejos. Trata da questão da identificação com o sítio onde nascemos, da origem e do sentimento de pertença. Como está escrito na contracapa, "o que fazer quando o nosso próprio país só representa morte e destruição?"
A história passa-se no Verão de 2023, enquanto decorre a guerra da Rússia contra a Ucrânia, e somos apresentados a uma escritora - "escritora apenas de nome, porque não escrevia nada nem se preparava para escrever" -, oriunda do país invasor, e que se sente criada pela "besta".
"Prestidigitação" é sobre um comboio que não existe, um carregador de telemóvel perdido e uma escritora que deambula pela cidade. M. não consegue chegar à cidade onde foi convidada para realizar leituras num festival, em vez disso encontra um circo itinerante e acaba por participar numa apresentação.
É um livro sobre fugir da realidade, tentar escapar à besta, que cria o caos e a miséria e que destrói tudo em redor. A besta que engole tudo e todos, apenas interessada em satisfazer os seus próprios desejos. Trata da questão da identificação com o sítio onde nascemos, da origem e do sentimento de pertença. Como está escrito na contracapa, "o que fazer quando o nosso próprio país só representa morte e destruição?"
April 6, 2025
Метафора истории России и самой Росии как зверя (который и в тебе, и вне, и ты сам - немножко зверь) - spot on! Книга и написана ради этой метафоры, потому что сюжет, конечно, очень уж искусственный. Но все равно 5 звезд за точность наблюдений, внимательность к языку, огромное количество отсылок к мировой литературе.
Displaying 1 - 30 of 37 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.