Ο βιωματικός οδηγός ψυχοθεραπείας απευθύνεται σε όλους όσοι βρίσκονται ή φιλοδοξούν να ξεκινήσουν ένα ψυχοθεραπευτικό ταξίδι προς την αυτογνωσία. Φιλοδοξεί ως εκ τούτου να αποτελέσει έναν βιωματικό αναστοχαστικό οδηγό αναζήτησης του εαυτού και του κόσμου που τον περιβάλλει. Δεν αντικαθιστά βέβαια σε καμιά περίπτωση την ψυχοθεραπευτική πράξη και εκπαίδευση, συμβάλλει όμως σε αυτή, δίνοντας τη δυνατότητα στον αναγνώστη να αναστοχαστεί τις δικές του εμπειρίες, μέσα από τις εργασίες που προτείνονται, καθώς και μέσα από τις αφηγήσεις ανθρώπων που βρίσκονται σε ψυχοθεραπευτική διαδικασία και απαντούν σε αυτές τις εργασίες και φυσικά είχαν την ευγενική καλοσύνη να τις παραχωρήσουν, ώστε να ενταχθούν στον ανά χείρας βιωματικό οδηγό ψυχοθεραπείας. Καλό ψυχοθεραπευτικό ταξίδι.
Όχι. Με τίποτα. Μία διανοητικοποίηση των πάντων σε βαθμό κακουργήματος. Ευτυχώς που η ψυχοθεραπεία δεν είναι αυτό το πράγμα που περιγράφει το βιβλίο, παρόλο που αυτό προσπαθεί να μας κάνει να πιστέψουμε ο συγγραφέας. Που προσπαθεί επίσης να μας πείσει ότι την ψυχοθεραπεία την "παντρεύεσαι" για μια ζωή!
Εδώ έχουμε μία καθαρά, σχεδόν προκλητικά φιλοσοφική αντιμετώπιση της ανάγκης του ανθρώπου για επίλυση προβλημάτων και σίγουρα όχι βαθιά και ολιστικά θεραπευτική. Ανούσια επιτηδευμένο ύφος στο πρώτο κεφάλαιο με πολλές επαναλήψεις, κατά περίπτωση σχεδόν εμμονικές, και πάρα πολλές προσωπικές ιστορίες που αντί να βοηθούν τον αναγνώστη τον μπλέκουν περισσότερο σε αναστοχαστικές ανακυκλώσεις χωρίς ουσιαστική εξέλιξη.
Σπάνια έχω εκνευριστεί τόσο με ένα βιβλίο και έχω διαβάσει κυριολεκτικά χιλιάδες (και δεν εννοώ λογοτεχνίας). Διαφωνώ με πάρα πολλές από τις θέσεις και ισχυρισμούς του συγγραφέα, με το ύφος, με τη λογική, με την προσέγγιση, με την πλειοψηφία των ασκήσεων, με την αφέλεια των περισσότερων ιστοριών...
Κρίμα, γιατί είχα δει και ακούσει τον συγγραφέα πριν από καιρό σε ένα βίντεο στο YouTube και μου είχε αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις. Οπότε προσθέτω και την απογήτευση!