What do you think?
Rate this book
Εφαρμοσμένη μυθομηχανική
Έχεις μόνο μία ευκαιρία - Βάσω Χρήστου
Το τραγούδι απ� το σακούλι - Ευθυμία Δεσποτάκη
Φαρμάκι - Ελευθέριος Κεραμίδας
Οι ρίζες της ζωής - Κώστας Χαρίτος
Νυχτερινός επισκέπτης - Κιάρα Καλουντζή
Η τελειότητα στο σκοτάδι - Μιχάλης Γεωργοστάθης
Συστραμμένο χέρι - Αντώνης-Δημήτρης Μίλησης
Ένα τραγούδι για τον Γιόρας - Ηφαιστίων Χριστόπουλος
Μόνο δύο ζαΐρ - Τέτη Θεοδώρου
Δέκατο τρίτο φεγγάρι - Γιώργος Μαστοράκης
Τα μπισκότα της Μάρας - Άννα Μακρή
Χιροσίμα μπαχαλάκι - Ντίνος Χατζηγιώργης
Μάλλον Ουαλοί - Σταύρος Ντίλιος
Τα παιδιά κάτω στον κάμπο - Κωνσταντίνος Μίσσιος
Ονειροψυχές - Χριστίνα Μαλαπέτσα
LongHog- Κωνσταντίνος Κέλλης
Ανωριμότητα- Ποθητός Μπάικας
Laguna Seca - Μιχάλης Μανωλιός
Femme Fatale - Γιώργος Λαγκώνας
Συναίνεση- Αντώνης Πάσχος
Σαράντα τρία λεπτά πριν - Γιάννης Παπαδόπουλος
Χρώμα γλυκό και πολύτιμο - Σταμάτης Σταματόπουλος
Μυθομηχανική:η επιστήμη που δίνει στο μύθο κίνηση και ζωή. Που τον παίρνει από το μακρινό και άπιαστο κόσμο των ονείρων και τον φέρνει δίπλα μας.
Σ� αυτό τον τόμο θα βρείτε είκοσι δύο εφαρμογές αυτής της επιστήμης, που τόσο απαραίτητη είναι στην καθημερινή ζωή. Είκοσι δύο ιστορίες του φανταστικού, από μια ομάδα συγγραφέων που μοιράζονται την αγάπη για τη φαντασία, την επιστημονική φαντασία και τον τρόμο, για τους κόσμους του ονείρου και του εφιάλτη, του μέλλοντος ή ενός διαφορετικού παρόντος.
Αν αναρωτιέστε τι κρύβει ένα συστραμμένο χέρι, τι μπορεί κανείς ν� αγοράσει με μόνο δύο Ζαΐρ, ποιος λέει το τραγούδι απ� το σακούλι, τι συνέβη σαράντα τρία λεπτά πριν ή γιατί έχεις μόνο μια ευκαιρία, ανοίξτε το εξώφυλλο και ταξιδέψτε.
Το τραγούδι απ� το σακούλι - Ευθυμία Δεσποτάκη
Φαρμάκι - Ελευθέριος Κεραμίδας
Οι ρίζες της ζωής - Κώστας Χαρίτος
Νυχτερινός επισκέπτης - Κιάρα Καλουντζή
Η τελειότητα στο σκοτάδι - Μιχάλης Γεωργοστάθης
Συστραμμένο χέρι - Αντώνης-Δημήτρης Μίλησης
Ένα τραγούδι για τον Γιόρας - Ηφαιστίων Χριστόπουλος
Μόνο δύο ζαΐρ - Τέτη Θεοδώρου
Δέκατο τρίτο φεγγάρι - Γιώργος Μαστοράκης
Τα μπισκότα της Μάρας - Άννα Μακρή
Χιροσίμα μπαχαλάκι - Ντίνος Χατζηγιώργης
Μάλλον Ουαλοί - Σταύρος Ντίλιος
Τα παιδιά κάτω στον κάμπο - Κωνσταντίνος Μίσσιος
Ονειροψυχές - Χριστίνα Μαλαπέτσα
LongHog- Κωνσταντίνος Κέλλης
Ανωριμότητα- Ποθητός Μπάικας
Laguna Seca - Μιχάλης Μανωλιός
Femme Fatale - Γιώργος Λαγκώνας
Συναίνεση- Αντώνης Πάσχος
Σαράντα τρία λεπτά πριν - Γιάννης Παπαδόπουλος
Χρώμα γλυκό και πολύτιμο - Σταμάτης Σταματόπουλος
Μυθομηχανική:η επιστήμη που δίνει στο μύθο κίνηση και ζωή. Που τον παίρνει από το μακρινό και άπιαστο κόσμο των ονείρων και τον φέρνει δίπλα μας.
Σ� αυτό τον τόμο θα βρείτε είκοσι δύο εφαρμογές αυτής της επιστήμης, που τόσο απαραίτητη είναι στην καθημερινή ζωή. Είκοσι δύο ιστορίες του φανταστικού, από μια ομάδα συγγραφέων που μοιράζονται την αγάπη για τη φαντασία, την επιστημονική φαντασία και τον τρόμο, για τους κόσμους του ονείρου και του εφιάλτη, του μέλλοντος ή ενός διαφορετικού παρόντος.
Αν αναρωτιέστε τι κρύβει ένα συστραμμένο χέρι, τι μπορεί κανείς ν� αγοράσει με μόνο δύο Ζαΐρ, ποιος λέει το τραγούδι απ� το σακούλι, τι συνέβη σαράντα τρία λεπτά πριν ή γιατί έχεις μόνο μια ευκαιρία, ανοίξτε το εξώφυλλο και ταξιδέψτε.
352 pages, Paperback
First published October 1, 2014
72 people want to read
About the author
Βάσω Χρήστου
20books14followersΗ Βάσω Χρήστου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1962. Σπούδασε πληροφορική. Εργάστηκε ως προγραμματίστρια για αρκετά χρόνια, διδάσκοντας παράλληλα και στο ΤΕΙ Αθήνας. Από το 1995 διδάσκει μόνιμα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Είναι μέλος της Αθηναϊκής Επιστημονικής Φαντασίας από το 1998. Έχει δημοσιεύσει διηγήματα στα περιοδικά "Big Bang", "Δραματουργοί των Γιανν" "Φανταστικά χρονικά", "Εφ-Ζιν", "SubTales", στο "9" της "Ελευθεροτυπίας" καθώς επίσης και στις ανθολογίες "Ελληνίδες μηχανικοί γράφουν", της Ένωσης Διπλωματούχων Ελληνίδων Μηχανικών, εκδόσεις ΤΕΕ, "Ολυμπιακοί αγώνες και φανταστικό" του Νίκου Θεοδώρου, εκδόσεις Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ιωαννίνων και "Τρεις ματιές τ' αλλάζουν όλα". Διηγήματά της βρίσκονται επίσης αναρτημένα στο . Έχει βραβευτεί με τον Αργυρό Ικαρομένιππο διηγήματος 1999 για το έργο της "Περί ευθύνης προγραμματιστών" και με τα βραβεία του διαγωνισμού επιστημονικής φαντασίας Graham Still (Γεώργιος Παπαδόπουλος) 2000 και 2003 για το μυθιστόρημα "Ο φύλακας των ασπίδων" και το διήγημα "Χρονοσχισμή" αντίστοιχα.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 9 of 9 reviews
December 6, 2014
Εξαιρετική συλλογή από το SFF.gr.
Είχε λίγο απ'ολα και για όλα τα γούστα. Ρομαντικές, ποιητικές, εγγεφαλικές, σκοτεινές, speculative κ horror ιστορίες που πιστεύω θα μίλαγαν στον καθένα. Η συλλογή είχε σαν σύνολο έναν πολύ όμορφο ρυθμό που σε παρέσυρε χωρίς να το περιμένεις πάντα. Βρήκα οτι μπορώ να συσχετιστώ με πολλές από τις ιστορίες της κ αυτό με κάνει να νιώθω λίγο πιο ελπιδοφόρα γι' αυτή τη χώρα κ τους ανθρώπους της.
Παρόλο που πολλά θέματα μου ήταν ήδη οικεία ως αναγνώστη, μπορώ να πω οτι η προσωπική πινελιά που δώθηκε σε κάθε μια από τις ιστορίες αυτές μου ανέδειξε αυτά τα οικεία θέματα κάτω από μια νέα φωτεινή απόχρωση κ με έκανε να τα εκτιμήσω ακόμα περισσότερο, διότι καταλαβαίνω ότι υπάρχουν νέες ιδέες κ προσεγγίσεις ακόμα κ τώρα που όλα έχουν φαινομενικά ήδη ειπωθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Για όποιον δεν γνωρίζει το SFF.gr, αυτή είναι μια καλή αφρορμή για να το κάνει. Η ποιότητα του γραψίματος είναι αριότατη κ πραγματικά ελπίζω να επαναλάβουν αυτό το εγχείρημα σύντομα.
Είχε λίγο απ'ολα και για όλα τα γούστα. Ρομαντικές, ποιητικές, εγγεφαλικές, σκοτεινές, speculative κ horror ιστορίες που πιστεύω θα μίλαγαν στον καθένα. Η συλλογή είχε σαν σύνολο έναν πολύ όμορφο ρυθμό που σε παρέσυρε χωρίς να το περιμένεις πάντα. Βρήκα οτι μπορώ να συσχετιστώ με πολλές από τις ιστορίες της κ αυτό με κάνει να νιώθω λίγο πιο ελπιδοφόρα γι' αυτή τη χώρα κ τους ανθρώπους της.
Παρόλο που πολλά θέματα μου ήταν ήδη οικεία ως αναγνώστη, μπορώ να πω οτι η προσωπική πινελιά που δώθηκε σε κάθε μια από τις ιστορίες αυτές μου ανέδειξε αυτά τα οικεία θέματα κάτω από μια νέα φωτεινή απόχρωση κ με έκανε να τα εκτιμήσω ακόμα περισσότερο, διότι καταλαβαίνω ότι υπάρχουν νέες ιδέες κ προσεγγίσεις ακόμα κ τώρα που όλα έχουν φαινομενικά ήδη ειπωθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Για όποιον δεν γνωρίζει το SFF.gr, αυτή είναι μια καλή αφρορμή για να το κάνει. Η ποιότητα του γραψίματος είναι αριότατη κ πραγματικά ελπίζω να επαναλάβουν αυτό το εγχείρημα σύντομα.
November 21, 2014
Μια πολύ αξιόλογη συλλογή, με πολλά ταλέντα (νέα και μη) του ελληνικού Φανταστικού σε όλες του τις εκφάνσεις. Σχεδόν τα μισά διηγήματα θα μπορούσαν να σταθούν σε ανθολογίες επαγγελματία συγγραφέα. Αγοράστε το! Αξίζει πραγματικά.
November 23, 2017
Είναι πάντα κάπως παράδοξο να γράφεις κριτικές για βιβλία που έχουν γράψει άνθρωποι που γνωρίζεις. Αλλά είναι πάντα ευτυχές παράδοξο όταν το εν λόγω βιβλίο αξίζει τόσο όσο η "Εφαρμοσμένη Μυθομηχανική". Θέλω να σταθώ λίγο σε τεχνικά ζητήματα όπως ο τίτλος, το εξώφυλλο, η έκδοση, η επιμέλεια και να τα παινέψω όλα, διότι πραγματικά έχει πέσει πολλή δουλειά και η "Μυθομηχανική" βάζει κάτω σε επαγγελματισμό πολλούς εκδοτικούς οίκους. Να πω, επίσης, και κάτι που σπάνια σχολιάζεται: η σειρά των διηγημάτων στην ανθολογία είναι μελετημένη και, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, πετυχαίνει διάνα. Στο περιεχόμενο τώρα, βρήκα τα πιο πολλά διηγήματα από καλά έως πολύ δυνατά (υπήρξαν 2-3 που μου φάνηκαν αδιάφορα, αλλά ακόμη κι αυτά ήταν καλογραμμένα). Τι ξεχώρισα:
Έχεις μόνο μία ευκαιρία - Βάσω Χρήστου / Το τραγούδι απ' το σακούλι - Ευθυμία Δεσποτάκη
Γιατί το φάνταζι είναι η αγάπη μου και δυσκολεύομαι να διαλέξω ανάμεσα στα δύο.
Οι ρίζες της ζωής - Κώστας Χαρίτος
Γιατί κάπου τα έχεις ξαναδεί και ξαναδιαβάσει όλα αυτά, μα σε αγγίζουν παρ' όλα αυτα. Και για τη μελαγχολία του, βεβαίως.
Συναίνεση - Αντώνης Πάσχος
Γιατί, αν διαβάσεις αυτήν την ανθολογία, κι αυτό το διήγημα δεν σε χτυπήσει σαν τούβλο στο κεφάλι, δεν ξέρω τι παίζει μαζί σου.
Σαράντα τρία λεπτά πριν - Γιάννης Παπαδόπουλος
Γιατί από μόνο του είναι κουτουλιά, αλλά ερχόμενο αμέσως μετά το άνωθεν τούβλο στο κεφάλι και καθώς είσαι ακόμη ζαλισμένος, δεν έχεις πολλές επιλογές πέρα από το να το φας στα δόντια και να πεις κι ευχαριστώ.
Χρώμα γλυκό και πολύτιμο - Σταμάτης Σταματόπουλος
Γιατί έχει τον τίτλο που έχει και χαλαρά μία από τις πιο ωραίες και ενδιαφέρουσες ιδέες της ανθολογίας.
Αυτό δεν σημαίνει πως τα υπόλοιπα διηγήματα δεν είναι καλά, αντιθέτως, απλώς αυτά είναι που εντυπώθηκαν σε μένα και θα τα θυμάμαι για καιρό. Κατά τα άλλα, η ανθολογία είναι πολύ αξιόλογη και συνίσταται ανεπιφύλακτα.
Έχεις μόνο μία ευκαιρία - Βάσω Χρήστου / Το τραγούδι απ' το σακούλι - Ευθυμία Δεσποτάκη
Γιατί το φάνταζι είναι η αγάπη μου και δυσκολεύομαι να διαλέξω ανάμεσα στα δύο.
Οι ρίζες της ζωής - Κώστας Χαρίτος
Γιατί κάπου τα έχεις ξαναδεί και ξαναδιαβάσει όλα αυτά, μα σε αγγίζουν παρ' όλα αυτα. Και για τη μελαγχολία του, βεβαίως.
Συναίνεση - Αντώνης Πάσχος
Γιατί, αν διαβάσεις αυτήν την ανθολογία, κι αυτό το διήγημα δεν σε χτυπήσει σαν τούβλο στο κεφάλι, δεν ξέρω τι παίζει μαζί σου.
Σαράντα τρία λεπτά πριν - Γιάννης Παπαδόπουλος
Γιατί από μόνο του είναι κουτουλιά, αλλά ερχόμενο αμέσως μετά το άνωθεν τούβλο στο κεφάλι και καθώς είσαι ακόμη ζαλισμένος, δεν έχεις πολλές επιλογές πέρα από το να το φας στα δόντια και να πεις κι ευχαριστώ.
Χρώμα γλυκό και πολύτιμο - Σταμάτης Σταματόπουλος
Γιατί έχει τον τίτλο που έχει και χαλαρά μία από τις πιο ωραίες και ενδιαφέρουσες ιδέες της ανθολογίας.
Αυτό δεν σημαίνει πως τα υπόλοιπα διηγήματα δεν είναι καλά, αντιθέτως, απλώς αυτά είναι που εντυπώθηκαν σε μένα και θα τα θυμάμαι για καιρό. Κατά τα άλλα, η ανθολογία είναι πολύ αξιόλογη και συνίσταται ανεπιφύλακτα.
February 12, 2016
Συνολικά, μια πολύ δυνατή συλλογή διηγημάτων από όλα τα είδη της φανταστικής λογοτεχνίας που έφυγε πολύ γρήγορα!
Αγαπημένα διηγήματα:
Συστραμμενο Χέρι / Αντώνης Δημήτρης Μιλήσης
Long Hog / Κωνσταντίνος Κέλλης
Χρώμα Γλυκό και Πολύτιμο / Σταμάτης Σταματόπουλος
Επίσης ξεχώρισα την τελειότητα στο σκοτάδι, την Συναίνεση και τις Ονειροψυχές, αλλά και τα υπόλοιπα, αν εξαιρέσω 2,3, όλα μου άφησαν μια πολύ καλή γεύση! Συγχαρητήρια για την δουλειά σας, πολλά μπράβο!!
Αγαπημένα διηγήματα:
Συστραμμενο Χέρι / Αντώνης Δημήτρης Μιλήσης
Long Hog / Κωνσταντίνος Κέλλης
Χρώμα Γλυκό και Πολύτιμο / Σταμάτης Σταματόπουλος
Επίσης ξεχώρισα την τελειότητα στο σκοτάδι, την Συναίνεση και τις Ονειροψυχές, αλλά και τα υπόλοιπα, αν εξαιρέσω 2,3, όλα μου άφησαν μια πολύ καλή γεύση! Συγχαρητήρια για την δουλειά σας, πολλά μπράβο!!
November 6, 2015
Ίσως θα έπρεπε να μείνω σιωπηλή και σε αυτό το βιβλίο, μιας και υπάρχει μέσα του (και μπροστά-μπροστά μάλιστα!) κάτι δικό μου, αλλά δε μπορώ παρά να διαπιστώσω ότι πρόκειται για κάτι σαφώς καλύτερο άλλες παρόμοιες ανθολογίες του φανταστικού. Συστήνεται.
April 12, 2015
3.4*. Αρκετές καλές ιδέες χωρίς παντα αντίστοιχη εκτέλεση, αλλά μονο 1-2 αποτυχίες. Μαλλον καλη συλλογή γενικα, πληθος θεμάτων, κάποια επαναλαμβανόμενα μοτιβα και αρκετές ιστορίες που με λίγη ακόμα δουλειά (επέκταση) μπορούν να πάνε πιο μακρυα
May 11, 2015
Το καταβρόχθισα σε μία μέρα :)
Ιστορίες που τους έβαλα 10/10 με σειρά ανάγνωσης:
Οι ρίζες της ζωής.
Συστραμμένο χέρι.
Χιροσίμα μπαχαλάκι.
Long Hog.
Συναίνεση.
Πιο ενδιαφέρουσα εικόνα: η μοτοσυκλέτα στην Laguna Seca του .
Χαρακτήρας που με έκανε να αντιδρώ πιο έντονα: ο πρωταγωνιστής στο Η τελειότητα στο σκοτάδι του Μιχάλη Γεωργοστάθη.
Πιο ικανοποιητικό τέλος: Ο νυχτερινός επισκέπτης της .
Πιο ξεσηκωτική ιδέα: Συναίνεση του
Πολλά μπράβο! 5/5
Ιστορίες που τους έβαλα 10/10 με σειρά ανάγνωσης:
Οι ρίζες της ζωής.
Συστραμμένο χέρι.
Χιροσίμα μπαχαλάκι.
Long Hog.
Συναίνεση.
Πιο ενδιαφέρουσα εικόνα: η μοτοσυκλέτα στην Laguna Seca του .
Χαρακτήρας που με έκανε να αντιδρώ πιο έντονα: ο πρωταγωνιστής στο Η τελειότητα στο σκοτάδι του Μιχάλη Γεωργοστάθη.
Πιο ικανοποιητικό τέλος: Ο νυχτερινός επισκέπτης της .
Πιο ξεσηκωτική ιδέα: Συναίνεση του
Πολλά μπράβο! 5/5
November 21, 2021
Μυθομηχανική:η επιστήμη που δίνει στο μύθο κίνηση και ζωή. Που τον παίρνει από το μακρινό και άπιαστο κόσμο των ονείρων και τον φέρνει δίπλα μας.
Σ' αυτό τον τόμο θα βρείτε είκοσι δύο εφαρμογές αυτής της επιστήμης, που τόσο απαραίτητη είναι στην καθημερινή ζωή. Είκοσι δύο ιστορίες του φανταστικού, από μια ομάδα συγγραφέων που μοιράζονται την αγάπη για τη φαντασία, την επιστημονική φαντασία και τον τρόμο, για τους κόσμους του ονείρου και του εφιάλτη, του μέλλοντος ή ενός διαφορετικού παρόντος.
Αν αναρωτιέστε τι κρύβει ένα συστραμμένο χέρι, τι μπορεί κανείς ν' αγοράσει με μόνο δύο Ζαΐρ, ποιος λέει το τραγούδι απ' το σακούλι, τι συνέβη σαράντα τρία λεπτά πριν ή γιατί έχεις μόνο μια ευκαιρία, ανοίξτε το εξώφυλλο και ταξιδέψτε.
Αυτό το βιβλίο αποτελεί μία συλλογή ιστορίων από διάφορους συγγραφείς του sff. Αντί να μιλήσω συνολικά για τον τόμο λόγω του αριθμού των ιστοριών θεωρησα καλύτερο να μιλήσω για το καθένα ξεχωριστά. Ας ξεκινήσουμε.
Προσοχή: ακολουθούν σπόιλερ
Έχεις μόνο μία ευκαιρία: σελ. 24 Ακριβώς, ποιος; Υποτίθεται ότι πρέπει να επιθυμήσεις τον θησαυρό. Πως ακριβώς επιθύμησε να χρησιμοποιήσει το βιβλίο για να καταγράψει το οτιδήποτε ώστε αυτός να εμφανιστεί; Δεν το επιθύμησε, ούτε καν συνειδητοποίησε τι είναι το βιβλίο. Απλά το υπέθεσε βασισμένος ουσιαστικά στο τίποτα. Και εφόσον δεν τον είχε αναζητήσει, αυτός γιατί αποκαλύφθηκε;
σελ. 28: Νωρίτερα δεν είχε πει ότι τον έγδυσε η Ζιμέρθα για να μην έχει τίποτα δικό του; Γιατί άφησε την πένα; Διότι ως καλαμένια πένα, όσο μικρή και να είναι λόγω όγκου φαίνεται με γυμνό μάτι. Ειδικά σε μαλλιά χτενισμένα σε πλεξίδα όπου τέτοια αντικείμενα όσο μικρά και να είναι δεν κρύβονται. Γιατί λοιπόν η Ζιμέρθα το άφησε;
Η πλοκή και η υπόθεση της ιστορίας είναι πολύ απλή. Δεν είναι εγγενώς κακό κάτι τέτοιο, ίσα-ίσα που για διηγήματα αυτό ενδείκνυται για αρκετές περιπτώσει��. Θα μπορούσε λοιπόν να γραφτεί στην μισή έκταση � αντιθέτως οι σελίδες γεμίζουν με ατέρμονες περιγραφές που από ένα σημείο και μετά θεωρώ πως δεν έχουν λόγω ύπαρξης. Κατανοώ για ποιο λόγο ένα μέρος του αναγνωστικού κοινού εκθειάζει τέτοιου είδους γράψιμο, δεν παύει όμως ένα τέτοιο γράψιμο να είναι ελαττωματικό. Η πλοκή κυριολεκτικά προχωράει με ρυθμούς χελώνας χωρίς να χρειάζεται, δεν υπάρχει ιδιαίτερη ανάπτυξη χαρακτήρα και ο τελικός σκοπός φτάνει σχεδόν στο τέλος του από τον πρωταγωνιστή με πολύ εύκολο τρόπο ( όσο και αν η συγγραφέας προσπαθεί να το κρύψει ). Τα προβλήματα στην πλοκή δεν βοηθάνε τα οποία δεν θα υπήρχαν αν είχε αφιερωθεί επιπλέον σκέψη πάνω στην εξέλιξη της πλοκής και την ιστορία. Αν και τεχνικά η ιστορία είναι πολύ καλή, αποτυχαίνει στο να προκαλέσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη με την υπόθεση, τους χαρακτήρες, την εξέλιξη της πλοκής και να τραβήξει την προσοχή του μακριά από τα όποια ελαττώματα και είναι κρίμα γιατί η ιδέα και το περιεχόμενο ( τα υλικά πίσω από κάθε ιστορία) έχουν την ποιότητα που χρειάζεται. Η συγγραφέας αντί να ασχοληθεί με την ίδια την ιστορία ασχολήθηκε με τον στολισμό του κειμένου και παρασύρθηκε από αυτό. Αυτό είναι κάτι που ισχύει και για άλλες ιστορίες αυτής της συλλογής και αυτό θα εννοώ όταν θα λέω ότι οι εκάστοτε ιστορία είναι αδιάφορη. ( 2,5/5)
Το τραγούδι απ� το σακούλι: Το κείμενο είναι αυτό που θα λέγαμε plotless διήγημα. Δεν υπάρχει πλοκή, με το ζόρι υπάρχει υπόθεση. Αυτό που υπάρχει είναι η ιδέα πίσω από το διήγημα και μία αφήγηση στα όρια της λεκτικής διάρροιας. Το ίδιο πράγμα επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά επί 7 σελίδες κάνοντας την ανάγνωση κουραστική στην καλύτερη. Το τέλος είναι απλά αδιάφορο ακριβώς επειδή η αφήγηση δεν τραβάει το ενδιαφέρον. ( 2/5)
Φαρμάκι: Είναι ένα διήγημα με ενδιαφέρουσα ιδέα. Το ενδιαφέρον εδώ έγκειται ουσιαστικά στην απάντηση του εξής ερωτήματος: πως ένας μάγος θα ασκούσε την τέχνη του στην σύγχρονη εποχή έχοντας στην διάθεση του το αντίστοιχο επίπεδο τεχνολογίας. Κρίμα που η ιδέα δεν εξερευνήθηκε περισσότερο. Η αρχή του διηγήματος είναι καλή καθώς τραβάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη και καταφέρνει να το κρατάει. Δυστυχώς προς το τέλος το χάνει διότι προχωρά σε φιλοσοφικές αναλύσεις αφήνοντας την ιστορία σε δεύτερη μοίρα. ( 3,5/5)
Οι ρίζες της ζωής: Πρόκειται για ένα κείμενο που ίσα που έχει πλοκή και υπόθεση. Σε αυτό το θέμα είναι πολύ απλοϊκό και παρόλο που τεχνικά έχει μία ποιότητα, κανονικά δεν θα ξεχώριζε μιας και αυτό είναι στην ουσία μία φιλοσοφική ανάλυση ( και ο μέσος αναγνώστης ενδιαφέρεται για την ιστορία και όχι για την όποια ανάλυση ). Σε αντίθεση όμως με τους περισσότερους ΄΄συγγραφείς΄΄, αυτός μιλάει για πραγματικά σοβαρά θέματα, τα αντιμετωπίζει με την αρμόζουσα σοβαρότητα και για αυτό θεωρώ πως στέκεται πιο ψηλά από την μέση ιστορία με ΄΄νόημα΄΄.
Μιλάει κυρίως για την επιθυμία αρκετών ανθρώπων να επιλύσουν μία δυσάρεστη κατάσταση όχι λύνοντας την αλλά κάνοντας πως αυτή δεν υπάρχει, απαγορεύοντας μάλιστα σε όλους να μιλάνε για αυτήν. Σαν τους ανόητους της πολιτικής ορθότητας που νομίζουν πως τα πραγματικά σημαντικά προβλήματα των σύγχρονων κοινωνιών θα πάψουν να υπάρχουν αν σταματήσουμε να μιλάμε για αυτά, αν σταματήσουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, αν τους δώσουμε άλλο όνομα ή εφεύρουμε άλλες λέξεις για αυτά. Αν αντί να δούν την πραγματικότητα όπως αυτή όντως είναι και όχι όπως θέλουν να είναι για να επιβεβαιώσει ο καθένας την κοσμοθεωρία του, τα γούστα του και τις επιλογές του. Αν αντί να αποδώσουν την ύπαρξη μίας κατάστασης στις πραγματικές της αιτίες την αποδώσουν σε ψεύδη μόνο και μόνο για να κοιμούνται ε ήσυχοι τα βράδια και να νιώθουν καλά με τον εαυτό μας. Για την αφροσύνη τους να προσπαθήσουν να ελέγξουν την πραγματικότητα τροποποιώντας το λεξιλόγιο, διαγράφοντας λέξεις, εισάγοντας άλλες καινούργιες και αλλάζοντας τα νοήματα τους. Για την απόπειρα επιβολής της θέλησης τους σε όλους τους άλλους επεμβαίνοντας στο μυαλό τους και όταν αυτό δεν είναι αρκετό να επιδιώκουν την εξόντωση τους σε κάθε επίπεδο και κάθε τρόπο, ακόμα και στο σωματικό. Την προσπάθεια τους να αμαυρώσουν την υπόληψη όλων όσων διαφωνούν με την νοοτροπία τους και αντιδρούν στις πράξεις τους.
Είναι ένα διήγημα που συσχετίζεται με τον σύγχρονο κόσμο μιας και μέθοδοι που περιγράφονται σε αυτό επιστρατεύονται ενάντια σε όλους όσους διαφωνούν με τους υπέρμαχους της πολιτικής ορθότητας, του ευνουχισμού της σκέψης και της κοινωνικής μηχανικής ενάντια στην θέληση της πλειοψηφίας και το μόνο που καταφέρνουν να αποδεικνύουν είναι την πραγματική φύση τους , την υποκρισία τους και κυρίως την κενότητα των ιδεών τους. Η συσχέτιση αυτή φαίνεται στην αντιμετώπιση των πλειοψηφιών των κοινωνιών τις τελευταίες δεκαετίες, όμως γίνεται απόλυτα ξεκάθαρη στην σήμερον ημέρα με την πανδημία και την αντιμετώπιση των σκεπτικιστών: αντί της επιλογής της πειθούς με την παράθεση επιχειρημάτων στην βάση της επιστημονικής μεθοδολογίας και σκέψης ( όπως πρέπει να γίνεται, όχι απλά επειδή είναι επιστημονικό ζήτημα αλλά επειδή έτσι γίνεται συζήτηση για κάθε σοβαρό θέμα ) επιλέγεται η λασπολογία, η δολοφονία χαρακτήρα, η καταδίωξη ανθρώπων σε κάθε έκφανση της κοινωνίας και η διαστρέβλωση της επιστήμης και της γλώσσας. (5/5)
Νυχτερινός Επισκέπτης: Δεν έχω πολλά να πω για το συγκεκριμένο διήγημα. Η ιδέα του είναι απλή και έχει να κάνει με το trope του Άγγελου του Θανάτου στα υποψήφια θύματα. Αποτελεί τις περισσότερες φορές πρώτης τάξεως υλικό για συγγραφή τρόμου ή θρίλερ. Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και εδώ, μία καλή ιστορία τρόμου αν η συγγραφέας δεν έχανε τον καιρό της με ανούσιες περιγραφές αλλά αντιθέτως ασχολιόταν με την ιστορία. Και είναι κρίμα γιατί έχω ακούσει πολλά για τις ικανότητες της συγγραφέως και εδώ δεν βλέπω κάτι που να επιβεβαιώνει την φήμη της. ( 3/5)
Η τελειότητα στο σκοτάδι: Σαν διήγημα δεν είναι κακό. Ίσα-ίσα που επιτέλους βλέπω χαρακτήρες να μιλούν και να δρουν σαν φυσιολογικοί άνθρωποι και η ιστορία να εξελίσσεται με φυσιολογικό τρόπο και κάτι τέτοιο είναι ενδεικτικό της ικανότητας του. Δομικά είναι όπως πρέπει. Το πρόβλημα είναι αλλού.
Το πρώτο και λιγότερο σημαντικό είναι το γράψιμο κάποιων εκφράσεων, που είναι περίεργο στα όρια του γελοίου χωρίς να υπάρχει λόγος όπως σελ. 75 ΄΄κάνει την λίμπιντο μου να χλιμιντρίζει σαν αφηνιασμένο άτι΄΄. Καταλαβαίνω τι πήγε να δείξει εδώ αλλά σίγουρα υπάρχει και καλύτερος τρόπος από μία μεταφορά τύπου Τρελές σφαίρες. Δεν υπάρχει κάποια ένταση ως τώρα ώστε να λειτουργήσει ως κάποιο είδους comic relief και δεν συνδυάζεται με το γενικότερο ύφος και τόνο της ιστορίας.
Το δεύτερο και σημαντικότερο έχει να κάνει με το τέλος. Από μόνο του δεν είναι πρόβλημα. Αυτό που θέλει να κάνει το πετυχαίνει. Το πρόβλημα είναι πως δεν ταιριάζει ιδιαίτερα με την όλη ιστορία στο θέμα του ύφους. Η ιστορία μέχρι περίπου το τέλος μοιάζει με ένα διήγημα περίπου fantasy και στο τέλος ξαφνικά γίνεται τρόμου. Μόνο που αυτό γίνεται φανερό στο τέλος και όχι από την αρχή όπως θα έπρεπε και καταφέρνει απλά να υπάρχει ασυνέπεια στο τόνο της ιστορίας � και είναι σημαντικό να μην υπάρχει ώστε οι αναγνώστες να γνωρίζουν τουλάχιστον τι είδους ιστορία διαβάζουν. Και είναι κρίμα γιατί είναι ενδιαφέρουσα ιδέα με δύο επίπεδα ανάγνωσης. Θα πει βέβαια κάποιος ότι στο τέλος γίνεται ξεκάθαρο ότι από την αρχή ήταν ιστορία τρόμου και το έδειχνε. Η απάντηση είναι πως όχι, στην καλύτερη έκανε ένα είδος αόριστης προοικονομίας που αφενός δεν είναι αρκετό και αφετέρου ακριβώς λόγω αοριστίας μπορούσε να ερμηνευτεί κατά το δοκούν. Δεν γίνεται έτσι δουλειά.
Τρίτον, ένα σημαντικό θέμα πλοκής. Ο τύπος ήταν υπεύθυνος για την εξαφάνιση τόσων γυναικών. Ούτε ένας δεν αναρωτήθηκε για αυτές; Ούτε ένας δεν τις έψαξε; Ούτε ένας δεν σκέφτηκε να ψάξει τον τύπο με τον οποίο τις είδαν μαζί για τελευταία φορά; ( 3,5/5)
Συστραμμένο χέρι: Δεν είναι κακό διήγημα. Έχει ενδιαφέρουσα ιδέα που την εκτελεί αρκετά καλά, χρησιμοποιεί όλα τα tropes και τις τεχνικές που χρειάζεται για να καλλιεργηθεί η ατμόσφαιρα τρόμου και καταφέρνει να κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Θα ήταν καλύτερη ιστορία αν έλειπε εκείνη η βλακώδης ιδέα με τα μπονσάϊ, εκεί είναι που χάνει σε πειστικότητα το διήγημα. Όσοι ασχολούνται με την καλλιέργεια και κατασκευή τους γνωρίζουν πως μόνο έτσι παίρνουν τα γνωστά σχήματα τους. Αν αντί για μπονσάι μιλούσε για κανονικά φυτά θα ήμουν πιο πρόθυμος να πιστέψω την ιδέα ( αν και οι ίδιες αρχές εφαρμόζονται και στην περίπτωση τους ). Αν έβαζε τον πατέρα να ανησυχεί από την αρχή θα το πίστευα ακόμα πιο εύκολα. Εφόσον αυτός δεν ανησυχεί γιατί να ανησυχεί ο αναγνώστης; Ναι, προσπαθεί να χτίσει το αίσθημα της αγωνίας. Το πρόβλημα όμως είναι πως πρόκειται για μία κατάσταση που έχει εμφανιστεί εδώ και πολύ καιρό � θα είχε νόημα το άγχος και η αγωνία να υπήρχαν εξαρχής. Με λίγα λόγια έχουμε εδώ μία ιδέα η οποία ταιριάζει σε ιστορία μεγαλύτερης έκτασης που προσπαθεί να χωρέσει σε λιγότερες σελίδες από όσες χρειάζεται, με ότι προβλήματα αυτό προκαλεί. ( 3,5/5)
Ένα τραγούδι για τον Γιόρας: Είναι μία κλασσική ιστορίας ενός μετα-αποκαλυπτικού κόσμου όπου η κεντρική ιδέα είναι μία παραλλαγή της ιστορίας από την σειρά ταινιών Ο Πλανήτης των Πιθήκων με την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό της να εξαφανίζεται και να αντικαθιστάται από ένα άλλο είδος. Πρόκειται για μία ιστορία που τεχνικά στα βασικά μέρη της είναι καλοφτιαγμένη και έχει μία ιδέα με δυνατότητες � παρόλο που την έχουμε δει 1.000.000 φορές � αποτυχαίνει για μία πλειάδα λόγων.
Τα περισσότερα προβλήματα της έχουν την ρίζα τους στις φιλοσοφικές αναλύσεις της ιστορίας ( τι πρωτότυπο ). Π.χ.:
Σελ. 106 ΄΄ Ο Γιόρας ήταν κάτι σαν θεός στα μάτια τους. Όχι ότι πίστευαν βέβαια σε κάτι τέτοια πράγματα΄΄ ( Αν δεν πίστευαν σε μία θεότητα τότε πως είναι δυνατόν να τον βλέπουν έτσι; Αγαπητέ συγγραφέα, δεν μπορείς να μου παρουσιάζεις μία κοινωνία που είναι αθεϊστική/αγνωστικιστική και ταυτόχρονα εκδηλώνουν τα γνωρίσματα μίας θεϊστικής κοινωνίας. Ή το ένα είναι ή το άλλο. Μιλάω βέβαια για πραγματικούς άθεους/αγνωστικιστές, όχι για αθεϊστές και τα παρακλάδια τους. )
Σελ. 113 ΄΄ Δεν ξέρεις πόσους αιώνες σπατάλησαν οι άνθρωποι ελπίζοντας σε κάτι ή κάποιον να τους σώσει. Από την δυστυχία τους, από τη φτώχεια, από τον θάνατο τον ίδιο. Και δεν ξέρεις πόσο μίσος ξόδεψαν σ’αυτέ� τις ελπίδες τους.΄΄ ( Θα έλεγα πως ούτε εσύ ξέρεις μιας και υποτίθεται ότι είσαι τέκνο της εποχής που η ανθρωπότητα είχε ήδη καταρρεύσει. Είναι από τους λόγους που θεωρώ τέτοιες ιστορίες μετριότητες στην καλύτερη � με το ζόρι έχουν αξία από μόνες τους και προσπαθούν να αποκτήσουν εκφράζοντας θολές και ακαθόριστες ιδέες με απίστευτη αοριστολογία χωρίς να εξηγούν πως και γιατί. Βέβαια σε τέτοια περίπτωση υπάρχει αφήγηση ιστορίας αλλά κύρηγμα.)
Σελ. 113: ΄΄Κάποιοι πρόγονοι μου πίστευαν ότι όταν κάποιος πεθάνει, κάθεται μετά πάνω σε ένα σύννεφο στον ουρανό και μας κοιτάζει ( Αυτό μπορεί να το πίστευαν οι λαϊκές μάζες μέχρι τα τέλη του Μεσαίωνα. Και πάλι είναι ένα μεγάλο μπορεί, από την στιγμή που είναι γνωστό το επίπεδο γνώσεων ανά εποχή και τόπο και από την στιγμή που το περιεχόμενο του χριστιανικού δόγματος � διότι αυτό σχολιάζεται � είναι πολύ συγκεκριμένο πάνω στο θέμα. Όταν αγαπητέ συγγραφέα θες να κάνεις ισχυρισμούς πάνω στο ιστορικό παρελθόν καλό είναι να μπορείς να το τεκμηριώνεις και όχι να πετάς θολές φιλοσοφίες. )
Από εκεί και μετά υπάρχουν προβλήματα πειστικότητας που προέρχονται από τον πυρήνα της ιδέας . Όταν η διαδοχή πληθυσμών γίνεται με γενοκτονικό πόλεμο, αυτός δεν σταματάει μέχρι το ένα από τα δύο είδη να εξοντωθεί πλήρως ( υπάρχουν εξαιρέσεις στις περιπτώσεις τεχνητής νοημοσύνης). Επομένως δεν υπάρχει λόγος η εξόντωση να έχει σταματήσει και η εξήγηση που δίνεται είναι αδύναμη. Από την άλλη δημιουργούνται ερωτήματα που δεν απαντιούνται: Πως και γιατί ξεκίνησε ο πόλεμος, πότε και πως εμφανίστηκε άλλο νοήμων είδος, πως αυτό ξέφυγε από κάθε έλεγχο ώστε να μπορεί να ξεκινήσει την σύγκρουση; Κρίμα που έχουμε δει την ιδέα αυτή, όπως και τα περί παρακμής του ανθρώπινου πολιτισμού πολύ καλύτερα εκτελεσμένες σε άλλες ιστορίες.
Ή άλλη ιδέα που ασχολείται και που ως φαίνεται αποτελεί το κύριο θέμα της ιστορίας είναι η βλαπτικότητα της εναπόθεσης ελπίδων σε μεσσίες ( κυριολεκτικά και μεταφορικά ) και πως ο άνθρωπος μόνος του μπορεί να είναι ευτυχισμένος. Δεν θα ασχοληθώ με την κακή εκτέλεση της ιδέας λόγω έλλειψης context ( που ο συγγραφέας δεν θεώρησε ότι χρειάστηκε γιατί βασίζεται στην μετα-αφήγηση ) αλλά στο πόσο κακή είναι η ιδέα στον πυρήνα της.
1) Ο άνθρωπος εκ της φύσεως του είναι ένα ιεραρχικό είδος και φτιάχνει αντίστοιχες κοινωνίες και πολιτικά/πολιτειακά συστήματα. Ακόμα και τα δημοκρατικά συστήματα βασίζονται στην ιεραρχία με μία βασική διαφορά: η βάση ελέγχει την κορυφή. Στις περιπτώσεις αυταρχικών καθεστώτων ( είτε είναι κομμουνιστικά � ή οποιασδήποτε άλλης μαρξιστικής φύσης � είτε φασιστικά είτε ναζιστικά ) προηγήθηκε περίοδος ανωμαλίας που έθεσε σε κίνδυνο την φυσική και ψυχική επιβίωση των ανθρώπων οι οποίοι θεώρησαν ότι η επιβίωση και η ασφάλεια είναι πιο σημαντικά από την ελευθερία. Στην σήμερον ημέρα απλά χρειάζεται να πείσεις τους υπόλοιπους ότι ο κίνδυνος υπάρχει � άσχετα αν αυτός είναι αποκύημα φαντασίας � με το ερώτημα να είναι αν οι άνθρωποι θα λειτουργήσουν ως πολίτες ή ως υπήκοοι. Να τα πραγματικά ερωτήματα με τα οποία ο συγγραφέας θα μπορούσε να ασχοληθεί: ανταλλαγή των ελευθεριών με το αίσθημα της ασφάλειας και αν άνθρωποι θα λειτουργήσουν ως πολίτες ή θα αποδεχθούν την μοίρα τους να καθορίζεται από άλλους ως υπήκοοι. Αντίθετα ο συγγραφέας αποφάσισε να βάλει μία ψευδοανάλυση στα όρια της ανέξοδης συνθηματολογίας. Και μπορεί να αντιμετωπιστεί με την αντίστοιχη σοβαρότητα.
2) Ο δεύτερος λόγος που η ιδέα είναι κακή έγκειται στο ηθικό επίπεδο της. Ουσιαστικά λέει πως ο άνθρωπος δεν χρειάζεται την ύπαρξη ενός ανώτερου όντος και κατ’επέκτση ενός ανώτερου προορισμού ώστε να νιώθει ολοκληρωμένος, αλλά αρκεί η δική του οντότητα από μόνη της. Είναι μία νοοτροπία που στην πραγματικότητα με την απομάκρυνση ανώτερων όντων θεοποιεί τον άνθρωπο βάζοντας αυτόν στην θέση τους. Η ανθρώπινη φύση όμως είναι ελαττωματική και όταν αυτή παίρνει την θέση αλήθειας εξ αποκαλύψεως θα παράγει πάντα στρεβλά αποτελέσματα. Δεν χρειάζεται να πάμε σε δυστοπικές ιστορίες για να το δούμε, η ανθρώπινη εμπειρία αρκεί. Τα αυταρχικά καθεστώτα του 20ου αιώνα πάνω σε αυτή την βάση έχτισαν την ιδεολογία τους και όλοι ξέρουμε τα αποτελέσματα. Ακόμα όμως και στην σύγχρονη εποχή που η ανθρώπινη ηθική και δη η προσωπική έχει πάρει την θέση σε τόσους τομείς του θρησκευτικού δόγματος μπορούμε να δούμε την κατάληξη μίας τέτοιας επιλογής, με την κατάπτωση της ανθρώπινης διάνοιας και πνεύματος επίπεδο ψυχοπάθειας και πισωγύρισμα του ανθρώπου την εποχή που υπάκουε στα ζωώδη ένστικτα του. Ουσιαστικά ως είδος δεν είμαστε έτοιμοι πνευματικά και ψυχονοητικά για να χειριστούμε μία τέτοια δύναμη, εκτός και αν μετατραπούμε σε κάτι μη ανθρώπινο. Αλλά ως φαίνεται ο συγγραφέας δεν μπήκε στην διαδικασία να το σκεφτεί ιδιαίτερα ( και αναρωτιούνται μετά γιατί τους κράζω ).
Με λίγα λόγια είναι μία ιστορία που την έχουμε ξαναδεί ένα σωρό φορές, με αναζητήσεις πάνω σε υψηλά νοήματα που δεν είναι ούτε υψηλά ούτε αναζητήσεις και μία υπόθεση και πλοκή που με το ζόρι βγάζει νόημα. ( 2/5)
Μόνο δύο ζαΐρ: Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορώ να πω για αυτό διήγημα. Τεχνικά είναι όσο καλύτερο θα μπορούσε να είναι ένα κείμενο ( εκτός από κάνα δύο σημεία μέσα ). Το πρόβλημα είναι πως η υπόθεση και πλοκή του είναι πολύ απλή � τόσο απλή που θα μπορούσε να γραφτεί σε λιγότερο από την μισή έκταση. Αντίθετα η συγγραφέας ασχολήθηκε με τον στολισμό του κειμένου σε μία αλληγορική θα έλεγα ιστορία - και τουλάχιστον εδώ μπορώ να πω ότι ταιριάζει � με λυρικότητα που περισσότερο υπάρχει στον έμμετρο λόγο ενός ποιήματος παρά ενός πεζογραφήματος. Δεν μπορώ να πω ότι η ιστορία μου τράβηξε το ενδιαφέρον ούτε η κοσμοπλασία ή ο χαρακτήρας. Αντιλαμβάνομαι την αξία του κειμένου ως κείμενο σε τεχνικό επίπεδο αλλά μόνο αυτή την αξία έχει. Οι μόνοι που θα το εκτιμήσουν είναι όσοι συμμετέχουν σε βραδιές και λέσχες ποίησης και ασχολούνται κυρίως με την λυρικότητα του λόγου. Τον μέσο αναγνώστη δεν θα τον ενδιαφέρει. (2,5/5)
Σ' αυτό τον τόμο θα βρείτε είκοσι δύο εφαρμογές αυτής της επιστήμης, που τόσο απαραίτητη είναι στην καθημερινή ζωή. Είκοσι δύο ιστορίες του φανταστικού, από μια ομάδα συγγραφέων που μοιράζονται την αγάπη για τη φαντασία, την επιστημονική φαντασία και τον τρόμο, για τους κόσμους του ονείρου και του εφιάλτη, του μέλλοντος ή ενός διαφορετικού παρόντος.
Αν αναρωτιέστε τι κρύβει ένα συστραμμένο χέρι, τι μπορεί κανείς ν' αγοράσει με μόνο δύο Ζαΐρ, ποιος λέει το τραγούδι απ' το σακούλι, τι συνέβη σαράντα τρία λεπτά πριν ή γιατί έχεις μόνο μια ευκαιρία, ανοίξτε το εξώφυλλο και ταξιδέψτε.
Αυτό το βιβλίο αποτελεί μία συλλογή ιστορίων από διάφορους συγγραφείς του sff. Αντί να μιλήσω συνολικά για τον τόμο λόγω του αριθμού των ιστοριών θεωρησα καλύτερο να μιλήσω για το καθένα ξεχωριστά. Ας ξεκινήσουμε.
Προσοχή: ακολουθούν σπόιλερ
Έχεις μόνο μία ευκαιρία: σελ. 24 Ακριβώς, ποιος; Υποτίθεται ότι πρέπει να επιθυμήσεις τον θησαυρό. Πως ακριβώς επιθύμησε να χρησιμοποιήσει το βιβλίο για να καταγράψει το οτιδήποτε ώστε αυτός να εμφανιστεί; Δεν το επιθύμησε, ούτε καν συνειδητοποίησε τι είναι το βιβλίο. Απλά το υπέθεσε βασισμένος ουσιαστικά στο τίποτα. Και εφόσον δεν τον είχε αναζητήσει, αυτός γιατί αποκαλύφθηκε;
σελ. 28: Νωρίτερα δεν είχε πει ότι τον έγδυσε η Ζιμέρθα για να μην έχει τίποτα δικό του; Γιατί άφησε την πένα; Διότι ως καλαμένια πένα, όσο μικρή και να είναι λόγω όγκου φαίνεται με γυμνό μάτι. Ειδικά σε μαλλιά χτενισμένα σε πλεξίδα όπου τέτοια αντικείμενα όσο μικρά και να είναι δεν κρύβονται. Γιατί λοιπόν η Ζιμέρθα το άφησε;
Η πλοκή και η υπόθεση της ιστορίας είναι πολύ απλή. Δεν είναι εγγενώς κακό κάτι τέτοιο, ίσα-ίσα που για διηγήματα αυτό ενδείκνυται για αρκετές περιπτώσει��. Θα μπορούσε λοιπόν να γραφτεί στην μισή έκταση � αντιθέτως οι σελίδες γεμίζουν με ατέρμονες περιγραφές που από ένα σημείο και μετά θεωρώ πως δεν έχουν λόγω ύπαρξης. Κατανοώ για ποιο λόγο ένα μέρος του αναγνωστικού κοινού εκθειάζει τέτοιου είδους γράψιμο, δεν παύει όμως ένα τέτοιο γράψιμο να είναι ελαττωματικό. Η πλοκή κυριολεκτικά προχωράει με ρυθμούς χελώνας χωρίς να χρειάζεται, δεν υπάρχει ιδιαίτερη ανάπτυξη χαρακτήρα και ο τελικός σκοπός φτάνει σχεδόν στο τέλος του από τον πρωταγωνιστή με πολύ εύκολο τρόπο ( όσο και αν η συγγραφέας προσπαθεί να το κρύψει ). Τα προβλήματα στην πλοκή δεν βοηθάνε τα οποία δεν θα υπήρχαν αν είχε αφιερωθεί επιπλέον σκέψη πάνω στην εξέλιξη της πλοκής και την ιστορία. Αν και τεχνικά η ιστορία είναι πολύ καλή, αποτυχαίνει στο να προκαλέσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη με την υπόθεση, τους χαρακτήρες, την εξέλιξη της πλοκής και να τραβήξει την προσοχή του μακριά από τα όποια ελαττώματα και είναι κρίμα γιατί η ιδέα και το περιεχόμενο ( τα υλικά πίσω από κάθε ιστορία) έχουν την ποιότητα που χρειάζεται. Η συγγραφέας αντί να ασχοληθεί με την ίδια την ιστορία ασχολήθηκε με τον στολισμό του κειμένου και παρασύρθηκε από αυτό. Αυτό είναι κάτι που ισχύει και για άλλες ιστορίες αυτής της συλλογής και αυτό θα εννοώ όταν θα λέω ότι οι εκάστοτε ιστορία είναι αδιάφορη. ( 2,5/5)
Το τραγούδι απ� το σακούλι: Το κείμενο είναι αυτό που θα λέγαμε plotless διήγημα. Δεν υπάρχει πλοκή, με το ζόρι υπάρχει υπόθεση. Αυτό που υπάρχει είναι η ιδέα πίσω από το διήγημα και μία αφήγηση στα όρια της λεκτικής διάρροιας. Το ίδιο πράγμα επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά επί 7 σελίδες κάνοντας την ανάγνωση κουραστική στην καλύτερη. Το τέλος είναι απλά αδιάφορο ακριβώς επειδή η αφήγηση δεν τραβάει το ενδιαφέρον. ( 2/5)
Φαρμάκι: Είναι ένα διήγημα με ενδιαφέρουσα ιδέα. Το ενδιαφέρον εδώ έγκειται ουσιαστικά στην απάντηση του εξής ερωτήματος: πως ένας μάγος θα ασκούσε την τέχνη του στην σύγχρονη εποχή έχοντας στην διάθεση του το αντίστοιχο επίπεδο τεχνολογίας. Κρίμα που η ιδέα δεν εξερευνήθηκε περισσότερο. Η αρχή του διηγήματος είναι καλή καθώς τραβάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη και καταφέρνει να το κρατάει. Δυστυχώς προς το τέλος το χάνει διότι προχωρά σε φιλοσοφικές αναλύσεις αφήνοντας την ιστορία σε δεύτερη μοίρα. ( 3,5/5)
Οι ρίζες της ζωής: Πρόκειται για ένα κείμενο που ίσα που έχει πλοκή και υπόθεση. Σε αυτό το θέμα είναι πολύ απλοϊκό και παρόλο που τεχνικά έχει μία ποιότητα, κανονικά δεν θα ξεχώριζε μιας και αυτό είναι στην ουσία μία φιλοσοφική ανάλυση ( και ο μέσος αναγνώστης ενδιαφέρεται για την ιστορία και όχι για την όποια ανάλυση ). Σε αντίθεση όμως με τους περισσότερους ΄΄συγγραφείς΄΄, αυτός μιλάει για πραγματικά σοβαρά θέματα, τα αντιμετωπίζει με την αρμόζουσα σοβαρότητα και για αυτό θεωρώ πως στέκεται πιο ψηλά από την μέση ιστορία με ΄΄νόημα΄΄.
Μιλάει κυρίως για την επιθυμία αρκετών ανθρώπων να επιλύσουν μία δυσάρεστη κατάσταση όχι λύνοντας την αλλά κάνοντας πως αυτή δεν υπάρχει, απαγορεύοντας μάλιστα σε όλους να μιλάνε για αυτήν. Σαν τους ανόητους της πολιτικής ορθότητας που νομίζουν πως τα πραγματικά σημαντικά προβλήματα των σύγχρονων κοινωνιών θα πάψουν να υπάρχουν αν σταματήσουμε να μιλάμε για αυτά, αν σταματήσουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, αν τους δώσουμε άλλο όνομα ή εφεύρουμε άλλες λέξεις για αυτά. Αν αντί να δούν την πραγματικότητα όπως αυτή όντως είναι και όχι όπως θέλουν να είναι για να επιβεβαιώσει ο καθένας την κοσμοθεωρία του, τα γούστα του και τις επιλογές του. Αν αντί να αποδώσουν την ύπαρξη μίας κατάστασης στις πραγματικές της αιτίες την αποδώσουν σε ψεύδη μόνο και μόνο για να κοιμούνται ε ήσυχοι τα βράδια και να νιώθουν καλά με τον εαυτό μας. Για την αφροσύνη τους να προσπαθήσουν να ελέγξουν την πραγματικότητα τροποποιώντας το λεξιλόγιο, διαγράφοντας λέξεις, εισάγοντας άλλες καινούργιες και αλλάζοντας τα νοήματα τους. Για την απόπειρα επιβολής της θέλησης τους σε όλους τους άλλους επεμβαίνοντας στο μυαλό τους και όταν αυτό δεν είναι αρκετό να επιδιώκουν την εξόντωση τους σε κάθε επίπεδο και κάθε τρόπο, ακόμα και στο σωματικό. Την προσπάθεια τους να αμαυρώσουν την υπόληψη όλων όσων διαφωνούν με την νοοτροπία τους και αντιδρούν στις πράξεις τους.
Είναι ένα διήγημα που συσχετίζεται με τον σύγχρονο κόσμο μιας και μέθοδοι που περιγράφονται σε αυτό επιστρατεύονται ενάντια σε όλους όσους διαφωνούν με τους υπέρμαχους της πολιτικής ορθότητας, του ευνουχισμού της σκέψης και της κοινωνικής μηχανικής ενάντια στην θέληση της πλειοψηφίας και το μόνο που καταφέρνουν να αποδεικνύουν είναι την πραγματική φύση τους , την υποκρισία τους και κυρίως την κενότητα των ιδεών τους. Η συσχέτιση αυτή φαίνεται στην αντιμετώπιση των πλειοψηφιών των κοινωνιών τις τελευταίες δεκαετίες, όμως γίνεται απόλυτα ξεκάθαρη στην σήμερον ημέρα με την πανδημία και την αντιμετώπιση των σκεπτικιστών: αντί της επιλογής της πειθούς με την παράθεση επιχειρημάτων στην βάση της επιστημονικής μεθοδολογίας και σκέψης ( όπως πρέπει να γίνεται, όχι απλά επειδή είναι επιστημονικό ζήτημα αλλά επειδή έτσι γίνεται συζήτηση για κάθε σοβαρό θέμα ) επιλέγεται η λασπολογία, η δολοφονία χαρακτήρα, η καταδίωξη ανθρώπων σε κάθε έκφανση της κοινωνίας και η διαστρέβλωση της επιστήμης και της γλώσσας. (5/5)
Νυχτερινός Επισκέπτης: Δεν έχω πολλά να πω για το συγκεκριμένο διήγημα. Η ιδέα του είναι απλή και έχει να κάνει με το trope του Άγγελου του Θανάτου στα υποψήφια θύματα. Αποτελεί τις περισσότερες φορές πρώτης τάξεως υλικό για συγγραφή τρόμου ή θρίλερ. Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και εδώ, μία καλή ιστορία τρόμου αν η συγγραφέας δεν έχανε τον καιρό της με ανούσιες περιγραφές αλλά αντιθέτως ασχολιόταν με την ιστορία. Και είναι κρίμα γιατί έχω ακούσει πολλά για τις ικανότητες της συγγραφέως και εδώ δεν βλέπω κάτι που να επιβεβαιώνει την φήμη της. ( 3/5)
Η τελειότητα στο σκοτάδι: Σαν διήγημα δεν είναι κακό. Ίσα-ίσα που επιτέλους βλέπω χαρακτήρες να μιλούν και να δρουν σαν φυσιολογικοί άνθρωποι και η ιστορία να εξελίσσεται με φυσιολογικό τρόπο και κάτι τέτοιο είναι ενδεικτικό της ικανότητας του. Δομικά είναι όπως πρέπει. Το πρόβλημα είναι αλλού.
Το πρώτο και λιγότερο σημαντικό είναι το γράψιμο κάποιων εκφράσεων, που είναι περίεργο στα όρια του γελοίου χωρίς να υπάρχει λόγος όπως σελ. 75 ΄΄κάνει την λίμπιντο μου να χλιμιντρίζει σαν αφηνιασμένο άτι΄΄. Καταλαβαίνω τι πήγε να δείξει εδώ αλλά σίγουρα υπάρχει και καλύτερος τρόπος από μία μεταφορά τύπου Τρελές σφαίρες. Δεν υπάρχει κάποια ένταση ως τώρα ώστε να λειτουργήσει ως κάποιο είδους comic relief και δεν συνδυάζεται με το γενικότερο ύφος και τόνο της ιστορίας.
Το δεύτερο και σημαντικότερο έχει να κάνει με το τέλος. Από μόνο του δεν είναι πρόβλημα. Αυτό που θέλει να κάνει το πετυχαίνει. Το πρόβλημα είναι πως δεν ταιριάζει ιδιαίτερα με την όλη ιστορία στο θέμα του ύφους. Η ιστορία μέχρι περίπου το τέλος μοιάζει με ένα διήγημα περίπου fantasy και στο τέλος ξαφνικά γίνεται τρόμου. Μόνο που αυτό γίνεται φανερό στο τέλος και όχι από την αρχή όπως θα έπρεπε και καταφέρνει απλά να υπάρχει ασυνέπεια στο τόνο της ιστορίας � και είναι σημαντικό να μην υπάρχει ώστε οι αναγνώστες να γνωρίζουν τουλάχιστον τι είδους ιστορία διαβάζουν. Και είναι κρίμα γιατί είναι ενδιαφέρουσα ιδέα με δύο επίπεδα ανάγνωσης. Θα πει βέβαια κάποιος ότι στο τέλος γίνεται ξεκάθαρο ότι από την αρχή ήταν ιστορία τρόμου και το έδειχνε. Η απάντηση είναι πως όχι, στην καλύτερη έκανε ένα είδος αόριστης προοικονομίας που αφενός δεν είναι αρκετό και αφετέρου ακριβώς λόγω αοριστίας μπορούσε να ερμηνευτεί κατά το δοκούν. Δεν γίνεται έτσι δουλειά.
Τρίτον, ένα σημαντικό θέμα πλοκής. Ο τύπος ήταν υπεύθυνος για την εξαφάνιση τόσων γυναικών. Ούτε ένας δεν αναρωτήθηκε για αυτές; Ούτε ένας δεν τις έψαξε; Ούτε ένας δεν σκέφτηκε να ψάξει τον τύπο με τον οποίο τις είδαν μαζί για τελευταία φορά; ( 3,5/5)
Συστραμμένο χέρι: Δεν είναι κακό διήγημα. Έχει ενδιαφέρουσα ιδέα που την εκτελεί αρκετά καλά, χρησιμοποιεί όλα τα tropes και τις τεχνικές που χρειάζεται για να καλλιεργηθεί η ατμόσφαιρα τρόμου και καταφέρνει να κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Θα ήταν καλύτερη ιστορία αν έλειπε εκείνη η βλακώδης ιδέα με τα μπονσάϊ, εκεί είναι που χάνει σε πειστικότητα το διήγημα. Όσοι ασχολούνται με την καλλιέργεια και κατασκευή τους γνωρίζουν πως μόνο έτσι παίρνουν τα γνωστά σχήματα τους. Αν αντί για μπονσάι μιλούσε για κανονικά φυτά θα ήμουν πιο πρόθυμος να πιστέψω την ιδέα ( αν και οι ίδιες αρχές εφαρμόζονται και στην περίπτωση τους ). Αν έβαζε τον πατέρα να ανησυχεί από την αρχή θα το πίστευα ακόμα πιο εύκολα. Εφόσον αυτός δεν ανησυχεί γιατί να ανησυχεί ο αναγνώστης; Ναι, προσπαθεί να χτίσει το αίσθημα της αγωνίας. Το πρόβλημα όμως είναι πως πρόκειται για μία κατάσταση που έχει εμφανιστεί εδώ και πολύ καιρό � θα είχε νόημα το άγχος και η αγωνία να υπήρχαν εξαρχής. Με λίγα λόγια έχουμε εδώ μία ιδέα η οποία ταιριάζει σε ιστορία μεγαλύτερης έκτασης που προσπαθεί να χωρέσει σε λιγότερες σελίδες από όσες χρειάζεται, με ότι προβλήματα αυτό προκαλεί. ( 3,5/5)
Ένα τραγούδι για τον Γιόρας: Είναι μία κλασσική ιστορίας ενός μετα-αποκαλυπτικού κόσμου όπου η κεντρική ιδέα είναι μία παραλλαγή της ιστορίας από την σειρά ταινιών Ο Πλανήτης των Πιθήκων με την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό της να εξαφανίζεται και να αντικαθιστάται από ένα άλλο είδος. Πρόκειται για μία ιστορία που τεχνικά στα βασικά μέρη της είναι καλοφτιαγμένη και έχει μία ιδέα με δυνατότητες � παρόλο που την έχουμε δει 1.000.000 φορές � αποτυχαίνει για μία πλειάδα λόγων.
Τα περισσότερα προβλήματα της έχουν την ρίζα τους στις φιλοσοφικές αναλύσεις της ιστορίας ( τι πρωτότυπο ). Π.χ.:
Σελ. 106 ΄΄ Ο Γιόρας ήταν κάτι σαν θεός στα μάτια τους. Όχι ότι πίστευαν βέβαια σε κάτι τέτοια πράγματα΄΄ ( Αν δεν πίστευαν σε μία θεότητα τότε πως είναι δυνατόν να τον βλέπουν έτσι; Αγαπητέ συγγραφέα, δεν μπορείς να μου παρουσιάζεις μία κοινωνία που είναι αθεϊστική/αγνωστικιστική και ταυτόχρονα εκδηλώνουν τα γνωρίσματα μίας θεϊστικής κοινωνίας. Ή το ένα είναι ή το άλλο. Μιλάω βέβαια για πραγματικούς άθεους/αγνωστικιστές, όχι για αθεϊστές και τα παρακλάδια τους. )
Σελ. 113 ΄΄ Δεν ξέρεις πόσους αιώνες σπατάλησαν οι άνθρωποι ελπίζοντας σε κάτι ή κάποιον να τους σώσει. Από την δυστυχία τους, από τη φτώχεια, από τον θάνατο τον ίδιο. Και δεν ξέρεις πόσο μίσος ξόδεψαν σ’αυτέ� τις ελπίδες τους.΄΄ ( Θα έλεγα πως ούτε εσύ ξέρεις μιας και υποτίθεται ότι είσαι τέκνο της εποχής που η ανθρωπότητα είχε ήδη καταρρεύσει. Είναι από τους λόγους που θεωρώ τέτοιες ιστορίες μετριότητες στην καλύτερη � με το ζόρι έχουν αξία από μόνες τους και προσπαθούν να αποκτήσουν εκφράζοντας θολές και ακαθόριστες ιδέες με απίστευτη αοριστολογία χωρίς να εξηγούν πως και γιατί. Βέβαια σε τέτοια περίπτωση υπάρχει αφήγηση ιστορίας αλλά κύρηγμα.)
Σελ. 113: ΄΄Κάποιοι πρόγονοι μου πίστευαν ότι όταν κάποιος πεθάνει, κάθεται μετά πάνω σε ένα σύννεφο στον ουρανό και μας κοιτάζει ( Αυτό μπορεί να το πίστευαν οι λαϊκές μάζες μέχρι τα τέλη του Μεσαίωνα. Και πάλι είναι ένα μεγάλο μπορεί, από την στιγμή που είναι γνωστό το επίπεδο γνώσεων ανά εποχή και τόπο και από την στιγμή που το περιεχόμενο του χριστιανικού δόγματος � διότι αυτό σχολιάζεται � είναι πολύ συγκεκριμένο πάνω στο θέμα. Όταν αγαπητέ συγγραφέα θες να κάνεις ισχυρισμούς πάνω στο ιστορικό παρελθόν καλό είναι να μπορείς να το τεκμηριώνεις και όχι να πετάς θολές φιλοσοφίες. )
Από εκεί και μετά υπάρχουν προβλήματα πειστικότητας που προέρχονται από τον πυρήνα της ιδέας . Όταν η διαδοχή πληθυσμών γίνεται με γενοκτονικό πόλεμο, αυτός δεν σταματάει μέχρι το ένα από τα δύο είδη να εξοντωθεί πλήρως ( υπάρχουν εξαιρέσεις στις περιπτώσεις τεχνητής νοημοσύνης). Επομένως δεν υπάρχει λόγος η εξόντωση να έχει σταματήσει και η εξήγηση που δίνεται είναι αδύναμη. Από την άλλη δημιουργούνται ερωτήματα που δεν απαντιούνται: Πως και γιατί ξεκίνησε ο πόλεμος, πότε και πως εμφανίστηκε άλλο νοήμων είδος, πως αυτό ξέφυγε από κάθε έλεγχο ώστε να μπορεί να ξεκινήσει την σύγκρουση; Κρίμα που έχουμε δει την ιδέα αυτή, όπως και τα περί παρακμής του ανθρώπινου πολιτισμού πολύ καλύτερα εκτελεσμένες σε άλλες ιστορίες.
Ή άλλη ιδέα που ασχολείται και που ως φαίνεται αποτελεί το κύριο θέμα της ιστορίας είναι η βλαπτικότητα της εναπόθεσης ελπίδων σε μεσσίες ( κυριολεκτικά και μεταφορικά ) και πως ο άνθρωπος μόνος του μπορεί να είναι ευτυχισμένος. Δεν θα ασχοληθώ με την κακή εκτέλεση της ιδέας λόγω έλλειψης context ( που ο συγγραφέας δεν θεώρησε ότι χρειάστηκε γιατί βασίζεται στην μετα-αφήγηση ) αλλά στο πόσο κακή είναι η ιδέα στον πυρήνα της.
1) Ο άνθρωπος εκ της φύσεως του είναι ένα ιεραρχικό είδος και φτιάχνει αντίστοιχες κοινωνίες και πολιτικά/πολιτειακά συστήματα. Ακόμα και τα δημοκρατικά συστήματα βασίζονται στην ιεραρχία με μία βασική διαφορά: η βάση ελέγχει την κορυφή. Στις περιπτώσεις αυταρχικών καθεστώτων ( είτε είναι κομμουνιστικά � ή οποιασδήποτε άλλης μαρξιστικής φύσης � είτε φασιστικά είτε ναζιστικά ) προηγήθηκε περίοδος ανωμαλίας που έθεσε σε κίνδυνο την φυσική και ψυχική επιβίωση των ανθρώπων οι οποίοι θεώρησαν ότι η επιβίωση και η ασφάλεια είναι πιο σημαντικά από την ελευθερία. Στην σήμερον ημέρα απλά χρειάζεται να πείσεις τους υπόλοιπους ότι ο κίνδυνος υπάρχει � άσχετα αν αυτός είναι αποκύημα φαντασίας � με το ερώτημα να είναι αν οι άνθρωποι θα λειτουργήσουν ως πολίτες ή ως υπήκοοι. Να τα πραγματικά ερωτήματα με τα οποία ο συγγραφέας θα μπορούσε να ασχοληθεί: ανταλλαγή των ελευθεριών με το αίσθημα της ασφάλειας και αν άνθρωποι θα λειτουργήσουν ως πολίτες ή θα αποδεχθούν την μοίρα τους να καθορίζεται από άλλους ως υπήκοοι. Αντίθετα ο συγγραφέας αποφάσισε να βάλει μία ψευδοανάλυση στα όρια της ανέξοδης συνθηματολογίας. Και μπορεί να αντιμετωπιστεί με την αντίστοιχη σοβαρότητα.
2) Ο δεύτερος λόγος που η ιδέα είναι κακή έγκειται στο ηθικό επίπεδο της. Ουσιαστικά λέει πως ο άνθρωπος δεν χρειάζεται την ύπαρξη ενός ανώτερου όντος και κατ’επέκτση ενός ανώτερου προορισμού ώστε να νιώθει ολοκληρωμένος, αλλά αρκεί η δική του οντότητα από μόνη της. Είναι μία νοοτροπία που στην πραγματικότητα με την απομάκρυνση ανώτερων όντων θεοποιεί τον άνθρωπο βάζοντας αυτόν στην θέση τους. Η ανθρώπινη φύση όμως είναι ελαττωματική και όταν αυτή παίρνει την θέση αλήθειας εξ αποκαλύψεως θα παράγει πάντα στρεβλά αποτελέσματα. Δεν χρειάζεται να πάμε σε δυστοπικές ιστορίες για να το δούμε, η ανθρώπινη εμπειρία αρκεί. Τα αυταρχικά καθεστώτα του 20ου αιώνα πάνω σε αυτή την βάση έχτισαν την ιδεολογία τους και όλοι ξέρουμε τα αποτελέσματα. Ακόμα όμως και στην σύγχρονη εποχή που η ανθρώπινη ηθική και δη η προσωπική έχει πάρει την θέση σε τόσους τομείς του θρησκευτικού δόγματος μπορούμε να δούμε την κατάληξη μίας τέτοιας επιλογής, με την κατάπτωση της ανθρώπινης διάνοιας και πνεύματος επίπεδο ψυχοπάθειας και πισωγύρισμα του ανθρώπου την εποχή που υπάκουε στα ζωώδη ένστικτα του. Ουσιαστικά ως είδος δεν είμαστε έτοιμοι πνευματικά και ψυχονοητικά για να χειριστούμε μία τέτοια δύναμη, εκτός και αν μετατραπούμε σε κάτι μη ανθρώπινο. Αλλά ως φαίνεται ο συγγραφέας δεν μπήκε στην διαδικασία να το σκεφτεί ιδιαίτερα ( και αναρωτιούνται μετά γιατί τους κράζω ).
Με λίγα λόγια είναι μία ιστορία που την έχουμε ξαναδεί ένα σωρό φορές, με αναζητήσεις πάνω σε υψηλά νοήματα που δεν είναι ούτε υψηλά ούτε αναζητήσεις και μία υπόθεση και πλοκή που με το ζόρι βγάζει νόημα. ( 2/5)
Μόνο δύο ζαΐρ: Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορώ να πω για αυτό διήγημα. Τεχνικά είναι όσο καλύτερο θα μπορούσε να είναι ένα κείμενο ( εκτός από κάνα δύο σημεία μέσα ). Το πρόβλημα είναι πως η υπόθεση και πλοκή του είναι πολύ απλή � τόσο απλή που θα μπορούσε να γραφτεί σε λιγότερο από την μισή έκταση. Αντίθετα η συγγραφέας ασχολήθηκε με τον στολισμό του κειμένου σε μία αλληγορική θα έλεγα ιστορία - και τουλάχιστον εδώ μπορώ να πω ότι ταιριάζει � με λυρικότητα που περισσότερο υπάρχει στον έμμετρο λόγο ενός ποιήματος παρά ενός πεζογραφήματος. Δεν μπορώ να πω ότι η ιστορία μου τράβηξε το ενδιαφέρον ούτε η κοσμοπλασία ή ο χαρακτήρας. Αντιλαμβάνομαι την αξία του κειμένου ως κείμενο σε τεχνικό επίπεδο αλλά μόνο αυτή την αξία έχει. Οι μόνοι που θα το εκτιμήσουν είναι όσοι συμμετέχουν σε βραδιές και λέσχες ποίησης και ασχολούνται κυρίως με την λυρικότητα του λόγου. Τον μέσο αναγνώστη δεν θα τον ενδιαφέρει. (2,5/5)
December 12, 2021
Έχεις μόνο μία ευκαιρία
Το τραγούδι απ'το σακούλι ***
Φαρμάκι ****
Οι ρίζες της ζωής **
Νυχτερινός επισκέπτης **
Η τελειότητα στο σκοτάδι ****
Συστραμμένο χέρι ****
Ένα τραγούδι για τον Γιόρας **
Μόνο δύο ζαΐρ ***
Δέκατο τρίτο φεγγάρι ***
Τα μπισκότα της Μάρας **
Χιροσίμα Μπαχαλάκι
Μάλλον Ουαλοί ***
Τα παιδιά κάτω στον κάμπο ***
Ονειροψυχές **
Long Hog ***
Ανωριμότητα *
Laguna Seca ****
Femme Fatale***
Συναίνεση ****
Σαράντα τρία λεπτά πριν ***
Χρώμα γλυκό και πολύτιμο
Το τραγούδι απ'το σακούλι ***
Φαρμάκι ****
Οι ρίζες της ζωής **
Νυχτερινός επισκέπτης **
Η τελειότητα στο σκοτάδι ****
Συστραμμένο χέρι ****
Ένα τραγούδι για τον Γιόρας **
Μόνο δύο ζαΐρ ***
Δέκατο τρίτο φεγγάρι ***
Τα μπισκότα της Μάρας **
Χιροσίμα Μπαχαλάκι
Μάλλον Ουαλοί ***
Τα παιδιά κάτω στον κάμπο ***
Ονειροψυχές **
Long Hog ***
Ανωριμότητα *
Laguna Seca ****
Femme Fatale***
Συναίνεση ****
Σαράντα τρία λεπτά πριν ***
Χρώμα γλυκό και πολύτιμο
Displaying 1 - 9 of 9 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.