What do you think?
Rate this book
Δενδίτες
Κάμντεν, Νιου Τζέρσεϊ, 1980. Ερημωμένα σπίτια, κλειστές βιομηχανίες, φτωχές συνοικίες. Ένας έφηβος, ο Πητ, εξαφανίζεται, και η μάνα του η Λουίσα πεθαίνει το επόμενο πρωί από στεναχώρια. Η αδερφή του, η δωδεκάχρονη Μίνι, ορφανή από γονείς, εισβάλλει άθελά της στη ζωή της συμμαθήτριάς της Λητώς και ανατρέπει τις βεβαιότητες της οικογένειάς της. Ανοίγει ρωγμές που δύσκολα θα κλείσουν· έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν, στο αμερικανικό όνειρο, σε δεύτερες και τρίτες γενιές μεταναστών, στην παρακμή και τη φθορά της πόλης, σε χαμένες ευκαιρίες και σε επιλογές που λάθεψαν. Κι όσο ο θετός πατέρας της Λητώς, ο Μπέιζελ Καμπάνης, ψάχνει να βρει τι στράβωσε στη διαδρομή, τόσο αναμετριέται με τα φαντάσματα και τους φόβους της παιδικής του ηλικίας· κι όσο η γυναίκα του η Σούζαν απομακρύνεται από κοντά του κι από την κοινή κι ανέμπνευστη ζωή τους, τόσο η Μίνι και η Λητώ μοιάζουν να ενηλικιώνονται σε έναν κόσμο σκληρά κι άδικα καμωμένο. Ο χρόνος, σαν τις νιφάδες του χιονιού, τους ξεγελά, ξεγλιστρά και χάνεται. Μαζί του κι αυτοί.
240 pages, Paperback
First published January 1, 2015
11 people are currently reading
1,218 people want to read
About the author
Kallia Papadaki
5books16followersΗ Κάλλια Παπαδάκη γεννήθηκε το 1978. Σπούδασε οικονομικά στις ΗΠΑ, στο Bard College και το Πανεπιστήμιο Brandeis. Το πρώτο της βιβλίο, η συλλογή διηγημάτων "Ο ήχος του ακάλυπτου" (εκδόσεις Πόλις) διακρίθηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού "Διαβάζω", το 2010. Έχει συμμετάσχει σε συλλογές διηγήματων και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικα "Νέα Εστία" και "Ποιητική". Ασχολείται επαγγελματικά με τη συγγραφή σεναρίων για ταινίες μεγάλου μήκους. Το πρώτο της σενάριο ήταν για την ταινία της Πέννυς Παναγιωτοπούλου "September". Το μυθιστόρημά της "Δενδίτες" (2015), που εκδόθηκε στο πλαίσιο του ελληνογαλλικού προγράμματος ενίσχυσης συγγραφέων, μεταφραστών και εκδοτών του ελληνικού και του γαλλικού Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, τιμήθηκε με το βραβείο European Union Prize for Literature το 2017.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 59 reviews
June 17, 2018
Αρκετά ενδιαφέρον βιβλίο για ένα θέμα που αγγίζει τους Έλληνες της διασποράς, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μου άφησε κάτι. Είναι καλογραμμένο, με ωραίο ρυθμό, οι ιστορίες πατέρα - γιου μπλέκονται με τρόπο φυσικό, αλλά σαν κάτι να του έλειπε συνολικά.
June 25, 2018
Με κούρασε και δεν μπορώ να πω ότι πήρα τίποτα ιδιαίτερο. Δεν ήταν τόσο κακογραμμένο ή είχε κάποιο βαρύ κουσούρι αλλά δεν κατάφερα και σε καμιά στιγμή να μπω στην ιστορία και στο κλίμα της τότε εποχής. Το «αμερικάνικο όνειρο άλλωστε δεν υπήρχε ποτέ στην οικογένεια μου μέχρι το κρητικό πέλαγος πέρασαν οι συγγενείς μου οπότε δεν το είχα ποτέ μέσα στο σπίτι μου για να φτάνει να με συγκινεί όταν θα το διαβάσω. Είχε κάποιες καλές στιγμές αλλά μέχρι εκεί. Δε θέλω να το πω υπερεκτιμημένο γιατί για να βραβευτεί προφανώς έχει κάποια στοιχεία που καλύπτουν το μέσο αναγνώστη αλλά αν έπρεπε να το περιγράψω εγώ προσωπικά με δύο λέξεις αυτές θα ήταν: just pass.
August 28, 2016
Συγκινητικό μυθιστόρημα. Δε θυμίζει ελληνικό. Από τα καλύτερα που διάβασα φέτος. Μια ιστορία, μιας οικογένειας μεταναστών στην Αμερική στις αρχές του 20ού αιώνα, καθώς και της επόμενης γενιάς. Μού θύμισε πολύ το Middlesex του Eugenides. Μια καλή μετάφραση σε άλλες γλώσσες, άνετα μπορεί να του δώσει μεγάλη επιτυχία, γιατί το αξίζει.
March 29, 2018
[3.5*]
Η συγγραφέας μέσω της ιστορίας του Αντώνη Καμπάνη και του γιου του Μπέιζελ μας μεταφέρει με κινηματογραφικό τρόπο (καθόλου περίεργο,μιας και έχει γράψει το σενάριο για την ταινία «September� της Πέννυς Παναγιωτοπούλου) στο Κάμντεν του Νιου Τζέρσεϊ,αποδομώντας-ταυτόχρονα-το american dream.
Το μυθιστόρημα είναι ήπιων τόνων,χωρίς εξάρσεις,ατμοσφαιρικό και καλοδουλεμένο˙ η Παπαδάκη φαίνεται ότι έχει μελετήσει πολύ καλά την περίοδο και την κουλτούρα της περιόδου που μας μεταφέρει.
Ωραία πινελιά ήταν και τα χαϊκού του Βιργιλίου και οι στίχοι του Ουίτμαν στις αρχές των κεφαλαίων,δίνοντας το στίγμα του τι θα ακολουθήσει.
Όμως,κάτι μου έλειπε.Ένιωσα ότι οι χαρακτήρες δεν αναπτύχθηκαν επαρκώς,ενώ-προσωπικά-ο μακροπερίοδος λόγος με κούρασε αρκετά και αναγκάστηκα να διαβάζω πολλές φορές την ίδια πρόταση,με αποτέλεσμα να χάνω τον ρυθμό μου.
Συνολικά,πρόκειται για ένα ενδιαφέρον βιβλίο.Αλλά μετά από τα διθυραμβικά σχόλια που έχω ακούσει τα τελευταία δύο χρόνια (και το βραβείο European Union Prize for Literature το 2017) περίμενα περισσότερα.
Η συγγραφέας μέσω της ιστορίας του Αντώνη Καμπάνη και του γιου του Μπέιζελ μας μεταφέρει με κινηματογραφικό τρόπο (καθόλου περίεργο,μιας και έχει γράψει το σενάριο για την ταινία «September� της Πέννυς Παναγιωτοπούλου) στο Κάμντεν του Νιου Τζέρσεϊ,αποδομώντας-ταυτόχρονα-το american dream.
Το μυθιστόρημα είναι ήπιων τόνων,χωρίς εξάρσεις,ατμοσφαιρικό και καλοδουλεμένο˙ η Παπαδάκη φαίνεται ότι έχει μελετήσει πολύ καλά την περίοδο και την κουλτούρα της περιόδου που μας μεταφέρει.
Ωραία πινελιά ήταν και τα χαϊκού του Βιργιλίου και οι στίχοι του Ουίτμαν στις αρχές των κεφαλαίων,δίνοντας το στίγμα του τι θα ακολουθήσει.
Όμως,κάτι μου έλειπε.Ένιωσα ότι οι χαρακτήρες δεν αναπτύχθηκαν επαρκώς,ενώ-προσωπικά-ο μακροπερίοδος λόγος με κούρασε αρκετά και αναγκάστηκα να διαβάζω πολλές φορές την ίδια πρόταση,με αποτέλεσμα να χάνω τον ρυθμό μου.
Συνολικά,πρόκειται για ένα ενδιαφέρον βιβλίο.Αλλά μετά από τα διθυραμβικά σχόλια που έχω ακούσει τα τελευταία δύο χρόνια (και το βραβείο European Union Prize for Literature το 2017) περίμενα περισσότερα.
May 30, 2017
Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο και εξαιρετικά καλογραμμένο (μεστή γλώσσα και άκρως περιγραφικό) που περιγράφει τις ζωές δυο γενιών μεταναστών - πατέρα και γιου - στην πολυπόθητη Γη της Επαγγελίας, η οποία καθόλου τέτοια δεν αποδείχθηκε, καθώς το Αμερικανικό Όνειρο ξεθωριάζει πίσω από οικογενειακές υποχρεώσεις, φόρους, επιτόκια, real estate και το βόλεμα σε μια ζωή που μόνο ευχάριστη δεν είναι. Bullying, εμπόριο ναρκωτικών και λοιπές επαφές με τον υπόκοσμο εμφανίζονται επίσης στο background.
Τα μηνύματα που θα μπορούσε να πάρει κάποιος από το βιβλίο πολλά. Παρόλο που δεν είναι το στυλ που προτιμώ, το διάβασα ευχάριστα (όσο ευχάριστα μπορείς να διαβάζεις βέβαια ένα τέτοιο βιβλίο χωρίς μαζοχιστικές τάσεις) και σε αυτό αναγνώρισα πολλούς καθημερινούς ανθρώπους που γνωρίζω. Επίσης, το διάβασα παράλληλα με Gaiman, παρακολουθώντας μανιακά το American Gods, και μπορώ να βρω κοινές αναφορές. Μόνο που Gaiman με τις αλλόκοσμες αναφορές δίνει ένα κομματάκι ελπίδας. Στους Δενδίτες φαίνεται ότι αυτή η ελπίδα δεν υπάρχει, ιδίως αν δεν κάνεις κάτι για να την κυνηγήσεις.....
Μπορούσα να φανταστώ το βιβλίο σε ταινία, μου θύμισε μάλιστα κάποιες αντίστοιχης θεματολογίας που έχω δει. Συγχαρητήρια στη συγγραφέα και για το βραβείο που απέσπασε, λόγω του οποίου εγώ διάβασα από περιέργεια το βιβλίο της... Κάτι που θα πρότεινα σε όλους να το κάνουν, αρκεί φυσικά να τους ενδιαφέρει αυτή η θεματολογία!
Τα μηνύματα που θα μπορούσε να πάρει κάποιος από το βιβλίο πολλά. Παρόλο που δεν είναι το στυλ που προτιμώ, το διάβασα ευχάριστα (όσο ευχάριστα μπορείς να διαβάζεις βέβαια ένα τέτοιο βιβλίο χωρίς μαζοχιστικές τάσεις) και σε αυτό αναγνώρισα πολλούς καθημερινούς ανθρώπους που γνωρίζω. Επίσης, το διάβασα παράλληλα με Gaiman, παρακολουθώντας μανιακά το American Gods, και μπορώ να βρω κοινές αναφορές. Μόνο που Gaiman με τις αλλόκοσμες αναφορές δίνει ένα κομματάκι ελπίδας. Στους Δενδίτες φαίνεται ότι αυτή η ελπίδα δεν υπάρχει, ιδίως αν δεν κάνεις κάτι για να την κυνηγήσεις.....
Μπορούσα να φανταστώ το βιβλίο σε ταινία, μου θύμισε μάλιστα κάποιες αντίστοιχης θεματολογίας που έχω δει. Συγχαρητήρια στη συγγραφέα και για το βραβείο που απέσπασε, λόγω του οποίου εγώ διάβασα από περιέργεια το βιβλίο της... Κάτι που θα πρότεινα σε όλους να το κάνουν, αρκεί φυσικά να τους ενδιαφέρει αυτή η θεματολογία!
April 25, 2024
Camden- New Jersey, αρχές του 1925, ποτοααπαγόρευση
"Η ώρα περνούσε, κόντευε να ξημερώσει κι απόφαση δεν είχαν πάρει, συμπέρασμα δεν είχαν βγάλει, κλωθογύριζαν στο ισόγειο σαν παραζαλισμένα κοτόπουλα και αναμασούσαν τα ίδια και τα ίδια επιχειρήματα, μέχρι που πήρε ο Νώντας τον λόγο και πρότεινε το αυτονόητο, να συμμαχήσουν [οι Ιταλοί] με τους Ιρλανδούς, να τους πουλήσουν την γκράπα σε τιμή χονδρικής κι ας κάνουν μόνοι τους οι κοκκινοτρίχηδες το μοίρασμα της λιανικής σε σπίτια και καταγώγια, κανείς δε θα έβγαινε χαμένος από μια τέτοια συμφωνία, το περιθώριο κέρδους ήταν υπεραρκετό για να το μοιράσουν στη μέση, άσε που θα γλίτωναν χρόνο και κόπο, δεν θα βρίσκονταν ολημερίς με τη νεκροφόρα στον δρόμο να κάνουν διανομή και θα μπορούσαν κάλλιστα ν' αυξήσουν την παραγωγή, άρα και το κέρδος και, πριν προλάβει να τελειώσει, τα μάτια του Τόνυ Μέκκα σπινθήρισαν, γιατί ναι, "ma che cazzo!" o Ρωμιός είχε δίκιο, πώς δεν το είχε σκεφτεί, σήμερα κιόλας θα έστελνε αγγελιαφόρο να διαμηνύσει πως επιθυμεί συνάντηση μυστική, και πως είναι καιρός να δράσουν συλλογικά και αδελφικά στην πόλη για το καλό του Κάμντεν και της μοντέρνας εποχής που έπαιρνε ν' ανατέλλει.
Η συνάντηση ήταν να γίνει σε ουδέτερο έδαφος κι όντως έτσι τα συμφωνήσανε και δώσανε τα χέρια να βρεθούνε στο Ντάντλεϊ, στο ανατολικό Κάμντεν, στα πίσω δωμάτια ενός ανθοπωλείου που από νωρίς το βράδυ γινόταν χαρτοπαικτική λέσχη και τα ζάρια κυλούσαν στο πάτωμα με στοιχήματα και καημούς ρωμαίικους, κι ένα κουρασμένο και κακαοδιατηρημένο γραμμόφωνο, μόλις σίμωνε το βράδυ, γρατζουνούσε ρεμπέτικα και σμυρναίικα στη διαπασών, κι έπιανε η κυρά-Μαρίκα τον αμανέ και μια ντουζίνα στόματα τη συνοδεύανε στα πνιχτά, μέσα από καπνούς, ολολυγμούς και τσιγαριλίκια, και κάθε τόσο άκουγες τις καρδιές και τις ανάσες των θαμώνων να σταματούν, να χάνουν χτύπο και ρυθμό και στη θέση τους να κυλάει το κροτάλισμα από τα ζάρια, που έπαιρναν χαρα και έδιναν για αντάλλαγμα λαχτάρες"
[σελ. 70-71]
Δείγμα της κινηματογραφικής και συνάμα ποιτητικής γραφής της Κάλλιας Παπαδάκη, από το δικαίως βραβευμένο μυθιστόρημά της, όπου παρακολουθεί τις ζωές δύο γενεών μεταναστών στην πόλη Κάμντεν του Νιου Τζέρσεϊ, στις όχθες του ποταμού Ντέλαγουερ, χωνευτήρι γενεών μεταναστών που αναζήτησαν ματαίως το αμερικάνικο όνειρο, με υψηλότατο σήμερα ποσοστό φτώχειας και εγκληματικότητας. Πόλη ταυτόχρονα δύο σπουδαίων ποιητών, του Walt Whitman (1819-1892) και του ποιητή των χάικου Nick Virgilio (1928-1989), η ποίηση των οποίων διατρέχει με τη μορφή μότο όλο το βιβλίο, εκτός βέβαια από το εξής απόσπασμα, όπου οι δύο ποιητές, που τους χωρίζει ένας ολόκληρος αιώνας, εμφανίζονται αριστοτεχνικά στην ίδια παράγραφο:
"Ο Μπέιζελ δεν είχε σκοπό να ξεστρατίσει από τον δρόμο για το σπίτι με τα μισά ψώνια στο πορτ μπαγκάζ να χρειάζονται ψυγείο και κατάψυξη, αλλά είναι πρώτη Μαρτίου και μόλις τώρα το θυμήθηκε, το 'χε ξεχάσει τελείως, το είπε στο ραδιόφωνο ο Νικαφόνικ Νικ [το ραδιοφωνικό παρατσούκλι του ποιητή Nick Virgilio], μαζί μ' ένα περίεργο πράγμα που διάβασε στον αέρα και το λένε χαϊκού κι έχει παράξενη φόρμα και ρητούς κανόνες, και του Μπέιζελ του έκανε εντύπωση, παρότι από ποίηση δεν σκαμπάζει, δεν ήταν ποτέ το δυνατό του σημείο, προτιμά τα μυθιστορήματα τσέπης, κι όπως στρίβει στη γωνία της Μικλ Στρητ με την τρίτη λεωφόρο και σταματά στο στοπ μπροστά από την τελευταία κατοικία του Ουόλτ Ουίτμαν που τώρα έχει αναστηλωθεί και λειτουργεί ως μουσείο, ελέγχει το δρόμο και φέρνει στο μυαλό του ξανά τις τρεις έμμετρες αράδες που χώρεσαν "τον τυφλό μουσικό με το τσίγκινο κύπελλο στο χέρι να ζητιανεύει και τη λευκή νιφάδα που εισέπραξε για ελεημοσύνη", κι ο Μπέιζελ ανάβει τη θέρμανση και αλλάζει τον σταθμό γιατί..."
σελ.212-213
ΥΓ. Η Μαρίκα του πρώτου αποσπάσματος είναι η Μαρίκα Παπαγκίκα (1890-1943), η σπουδαιότερη ελληνική φωνή στην Αμερική των αρχών του 20ου αιώνα (δισκογραφική εταιρία Columbia, His Master's Voice). Κάτι τέτοιες μικρές λεπτομέρειες στην αφήγηση αποδεικνύουν πόσο έχει μελετήσει η συγγραφέας το θέμα της...
Υ.Γ. Δεύτερη ανάγνωση Απρίλιος 2024
Αξίζει περισσότερο από 4 αστέρια, 4,5 αν όχι 5 καθαρό. Πρόκειται για βιβλίο που βγάζει ασπροπρόσωπη τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία! Έχει μεταφρασ��εί σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες, σύντομα μάλιστα θα κυκλοφορήσει και η αμερικάνικη έκδοση.
Η γενική αίσθηση είναι η ίδια με την πρώτη φορά: έντονα λυρική κινηματογραφική γραφή, πλάνα που αναδεικνύουν λεπτομέρειες που φωτίζουν τα πρόσωπα, τις σκέψεις και τις σχέσεις τους μεταξύ τους. Τα σημεία όμως που επιβεβαιώνουν αυτήν την εντύπωση έχουν πολλαπλασιαστεί. Ίσως πάλι κι εγώ να ωρίμασα αναγνωστικά τα τελευταία 5 χρόνια...
"Η ώρα περνούσε, κόντευε να ξημερώσει κι απόφαση δεν είχαν πάρει, συμπέρασμα δεν είχαν βγάλει, κλωθογύριζαν στο ισόγειο σαν παραζαλισμένα κοτόπουλα και αναμασούσαν τα ίδια και τα ίδια επιχειρήματα, μέχρι που πήρε ο Νώντας τον λόγο και πρότεινε το αυτονόητο, να συμμαχήσουν [οι Ιταλοί] με τους Ιρλανδούς, να τους πουλήσουν την γκράπα σε τιμή χονδρικής κι ας κάνουν μόνοι τους οι κοκκινοτρίχηδες το μοίρασμα της λιανικής σε σπίτια και καταγώγια, κανείς δε θα έβγαινε χαμένος από μια τέτοια συμφωνία, το περιθώριο κέρδους ήταν υπεραρκετό για να το μοιράσουν στη μέση, άσε που θα γλίτωναν χρόνο και κόπο, δεν θα βρίσκονταν ολημερίς με τη νεκροφόρα στον δρόμο να κάνουν διανομή και θα μπορούσαν κάλλιστα ν' αυξήσουν την παραγωγή, άρα και το κέρδος και, πριν προλάβει να τελειώσει, τα μάτια του Τόνυ Μέκκα σπινθήρισαν, γιατί ναι, "ma che cazzo!" o Ρωμιός είχε δίκιο, πώς δεν το είχε σκεφτεί, σήμερα κιόλας θα έστελνε αγγελιαφόρο να διαμηνύσει πως επιθυμεί συνάντηση μυστική, και πως είναι καιρός να δράσουν συλλογικά και αδελφικά στην πόλη για το καλό του Κάμντεν και της μοντέρνας εποχής που έπαιρνε ν' ανατέλλει.
Η συνάντηση ήταν να γίνει σε ουδέτερο έδαφος κι όντως έτσι τα συμφωνήσανε και δώσανε τα χέρια να βρεθούνε στο Ντάντλεϊ, στο ανατολικό Κάμντεν, στα πίσω δωμάτια ενός ανθοπωλείου που από νωρίς το βράδυ γινόταν χαρτοπαικτική λέσχη και τα ζάρια κυλούσαν στο πάτωμα με στοιχήματα και καημούς ρωμαίικους, κι ένα κουρασμένο και κακαοδιατηρημένο γραμμόφωνο, μόλις σίμωνε το βράδυ, γρατζουνούσε ρεμπέτικα και σμυρναίικα στη διαπασών, κι έπιανε η κυρά-Μαρίκα τον αμανέ και μια ντουζίνα στόματα τη συνοδεύανε στα πνιχτά, μέσα από καπνούς, ολολυγμούς και τσιγαριλίκια, και κάθε τόσο άκουγες τις καρδιές και τις ανάσες των θαμώνων να σταματούν, να χάνουν χτύπο και ρυθμό και στη θέση τους να κυλάει το κροτάλισμα από τα ζάρια, που έπαιρναν χαρα και έδιναν για αντάλλαγμα λαχτάρες"
[σελ. 70-71]
Δείγμα της κινηματογραφικής και συνάμα ποιτητικής γραφής της Κάλλιας Παπαδάκη, από το δικαίως βραβευμένο μυθιστόρημά της, όπου παρακολουθεί τις ζωές δύο γενεών μεταναστών στην πόλη Κάμντεν του Νιου Τζέρσεϊ, στις όχθες του ποταμού Ντέλαγουερ, χωνευτήρι γενεών μεταναστών που αναζήτησαν ματαίως το αμερικάνικο όνειρο, με υψηλότατο σήμερα ποσοστό φτώχειας και εγκληματικότητας. Πόλη ταυτόχρονα δύο σπουδαίων ποιητών, του Walt Whitman (1819-1892) και του ποιητή των χάικου Nick Virgilio (1928-1989), η ποίηση των οποίων διατρέχει με τη μορφή μότο όλο το βιβλίο, εκτός βέβαια από το εξής απόσπασμα, όπου οι δύο ποιητές, που τους χωρίζει ένας ολόκληρος αιώνας, εμφανίζονται αριστοτεχνικά στην ίδια παράγραφο:
"Ο Μπέιζελ δεν είχε σκοπό να ξεστρατίσει από τον δρόμο για το σπίτι με τα μισά ψώνια στο πορτ μπαγκάζ να χρειάζονται ψυγείο και κατάψυξη, αλλά είναι πρώτη Μαρτίου και μόλις τώρα το θυμήθηκε, το 'χε ξεχάσει τελείως, το είπε στο ραδιόφωνο ο Νικαφόνικ Νικ [το ραδιοφωνικό παρατσούκλι του ποιητή Nick Virgilio], μαζί μ' ένα περίεργο πράγμα που διάβασε στον αέρα και το λένε χαϊκού κι έχει παράξενη φόρμα και ρητούς κανόνες, και του Μπέιζελ του έκανε εντύπωση, παρότι από ποίηση δεν σκαμπάζει, δεν ήταν ποτέ το δυνατό του σημείο, προτιμά τα μυθιστορήματα τσέπης, κι όπως στρίβει στη γωνία της Μικλ Στρητ με την τρίτη λεωφόρο και σταματά στο στοπ μπροστά από την τελευταία κατοικία του Ουόλτ Ουίτμαν που τώρα έχει αναστηλωθεί και λειτουργεί ως μουσείο, ελέγχει το δρόμο και φέρνει στο μυαλό του ξανά τις τρεις έμμετρες αράδες που χώρεσαν "τον τυφλό μουσικό με το τσίγκινο κύπελλο στο χέρι να ζητιανεύει και τη λευκή νιφάδα που εισέπραξε για ελεημοσύνη", κι ο Μπέιζελ ανάβει τη θέρμανση και αλλάζει τον σταθμό γιατί..."
σελ.212-213
ΥΓ. Η Μαρίκα του πρώτου αποσπάσματος είναι η Μαρίκα Παπαγκίκα (1890-1943), η σπουδαιότερη ελληνική φωνή στην Αμερική των αρχών του 20ου αιώνα (δισκογραφική εταιρία Columbia, His Master's Voice). Κάτι τέτοιες μικρές λεπτομέρειες στην αφήγηση αποδεικνύουν πόσο έχει μελετήσει η συγγραφέας το θέμα της...
Υ.Γ. Δεύτερη ανάγνωση Απρίλιος 2024
Αξίζει περισσότερο από 4 αστέρια, 4,5 αν όχι 5 καθαρό. Πρόκειται για βιβλίο που βγάζει ασπροπρόσωπη τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία! Έχει μεταφρασ��εί σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες, σύντομα μάλιστα θα κυκλοφορήσει και η αμερικάνικη έκδοση.
Η γενική αίσθηση είναι η ίδια με την πρώτη φορά: έντονα λυρική κινηματογραφική γραφή, πλάνα που αναδεικνύουν λεπτομέρειες που φωτίζουν τα πρόσωπα, τις σκέψεις και τις σχέσεις τους μεταξύ τους. Τα σημεία όμως που επιβεβαιώνουν αυτήν την εντύπωση έχουν πολλαπλασιαστεί. Ίσως πάλι κι εγώ να ωρίμασα αναγνωστικά τα τελευταία 5 χρόνια...
May 22, 2017
Θα μπορούσε να ειναι Σώτη Τριανταφύλλου στα πολύ καλά της. Ο μακροπερίοδος λόγος με κούρασε αλλά μου άρεσαν όλα τα άλλα.
#readathon17 [11/26 and 7/14 female writers] ~ [ένα βιβλίο συγγραφέα που ανακαλύψατε για πρώτη φορά φέτος]
#readathon17 [11/26 and 7/14 female writers] ~ [ένα βιβλίο συγγραφέα που ανακαλύψατε για πρώτη φορά φέτος]
November 13, 2020
Odustala na #88.
Likovi bez dubine, svaka recenica zauzme pola stranice...
Mozda bi spisateljici bilo bolje da se drzi ekonomije i filmske rezije ( sto je i zavrsila) nego da se laca pera.
Likovi bez dubine, svaka recenica zauzme pola stranice...
Mozda bi spisateljici bilo bolje da se drzi ekonomije i filmske rezije ( sto je i zavrsila) nego da se laca pera.
September 27, 2020
Συνήθως δε με ενοχλεί η χρήση μακροπερίοδου λόγου στα βιβλία, αρκεί να μου είναι φανερό ότι αποσκοπεί κάπου η χρήση αυτή.
Ε, λοιπόν, στη συγκεκριμένη περίπτωση οι ατελείωτες προτάσεις (το εννοώ, πάνω από μία σελίδα σε έκταση κάποιες φορές) δε λειτούργησαν για μένα και δεν κατάλαβα γιατί προτιμήθηκε αυτή η προσέγγιση - και μάλιστα η έλλειψη διαλόγων και αντίστοιχων σημείων στίξης με έκαναν να μη νοιάζομαι καθόλου για τους χαρακτήρες του βιβλίου καθώς δεν υπήρχαν ξεκάθαρες "φωνές".
2,5 αστέρια.
Ε, λοιπόν, στη συγκεκριμένη περίπτωση οι ατελείωτες προτάσεις (το εννοώ, πάνω από μία σελίδα σε έκταση κάποιες φορές) δε λειτούργησαν για μένα και δεν κατάλαβα γιατί προτιμήθηκε αυτή η προσέγγιση - και μάλιστα η έλλειψη διαλόγων και αντίστοιχων σημείων στίξης με έκαναν να μη νοιάζομαι καθόλου για τους χαρακτήρες του βιβλίου καθώς δεν υπήρχαν ξεκάθαρες "φωνές".
2,5 αστέρια.
November 15, 2018
Η συνεχης ματαιωση και η διαψευση των ελπιδων οδηγει στον ηθικο και κατ επεκταση στον κοινωνικο εκφυλισμο.
August 15, 2020
Έχοντας στα χέρια μου ένα βραβευμένο βιβλίο περίμενα περισσότερα. Με κούρασε ο επιτηδευγμένος λόγος και ειδικά στις πρώτες σελίδες, οι ατέλειωτες προτάσεις. Οι χαρακτήρες σαν να έμειναν μισοί, σαν να μην αναπτύχθηκαν, παρόλου που είχαν χώρο. Η επιλογή του αφηγητή - παντογνώστη ενδεχομένως δεν βοήθησε, ένιωσα ότι κανένας χαρακτήρας δεν αποτυπώθηκε στο 100%.
Δεν είναι ότι ήταν κακό βιβλίο, αλλά κλάιν, δεν θα χαλούσε ο κόσμος και αν δεν το διάβαζα.
Δεν είναι ότι ήταν κακό βιβλίο, αλλά κλάιν, δεν θα χαλούσε ο κόσμος και αν δεν το διάβαζα.
July 30, 2017
Αξιόλογο, ενδιαφέρον, σπονδυλωτό, χωρίς τελείες, χωρίς παύσεις, χωρίς ανάσες, ιστορικά ακριβές, ψυχογραφικά ειλικρινές -μα στενάχωρο.
March 31, 2020
4,5 για την ακρίβεια.
Δεν είχα ενθουσιαστεί με το "Ο ήχος του ακάλυπτου" (μπορεί βέβαια να φταίει και η φάση που το είχα διαβάσει), οπότε δίσταζα να ξεκινήσω αυτό. Κακώς βέβαια, πρόκειται για εξαίρετο μυθιστόρημα.
Δεν είχα ενθουσιαστεί με το "Ο ήχος του ακάλυπτου" (μπορεί βέβαια να φταίει και η φάση που το είχα διαβάσει), οπότε δίσταζα να ξεκινήσω αυτό. Κακώς βέβαια, πρόκειται για εξαίρετο μυθιστόρημα.
August 12, 2017
#readathon17 - [7/26]
<ένα βιβλίο με 1 μόνο λέξη στον τίτλο>
<ένα βιβλίο με 1 μόνο λέξη στον τίτλο>
September 7, 2017
Με κάλυψε η κριτική της Θάλειας, ωστόσο δεν με κούρασε καθόλου ο μακροπερίοδος λόγος (Κραζναχορκάι σε σένα αναφέρομαι και σε μισώ). Καλογραμμένο, ευκολοδιάβαστο και ενδιαφέρον.
------------------
#readathon17 - [29/13]
� Ένα βιβλίο με μια μόνο λέξη στον τίτλο
------------------
#readathon17 - [29/13]
� Ένα βιβλίο με μια μόνο λέξη στον τίτλο
October 7, 2020
En los años 20 Andonis (Nondas) Cambanis llega a Estados Unidos desde Grecia en busca de una vida mejor.
Desde ese momento hasta los años 80 veremos la evolución del país y la de su familia.
Su vida desde que llegó, su relación con la mafia,su matrimonio con Ralú , el nacimiento de su hijo y sus últimos días.
Y la vida de su hijo Vasilis(Basil), un vida de malos tratos y penurias, su matrimonio con Susan que ya tenía una hija Litó y su deseo de ir a pasar el resto de su vida a Grecia.
Y Litó, una adolescente que odia al mundo porque se odia a sí misma y no sabe qué hacer con su vida, más aún cuando acogen a Minnie al morir su madre.
Un ir y venir por sus vidas, unas vidas duras, llenas de desengaños, de falta de oportunidades o de oportunidades perdidas, de matrimonios equivocados, de decisiones mal tomadas,de fracaso. Porque los sueños(en este caso el sueño americano) no está al alcance de todos.
Una lectura maravillosa que me iba gustando más y más a medida que iba leyendo. Una lectura que me ha dado un pena terrible terminarla.
No había leído autores griegos y ha sido un auténtico lujo empezar por esta obra tan espectacular. Os la recomiendo muchisimo. A mi me ha parecido espectacular.
Desde ese momento hasta los años 80 veremos la evolución del país y la de su familia.
Su vida desde que llegó, su relación con la mafia,su matrimonio con Ralú , el nacimiento de su hijo y sus últimos días.
Y la vida de su hijo Vasilis(Basil), un vida de malos tratos y penurias, su matrimonio con Susan que ya tenía una hija Litó y su deseo de ir a pasar el resto de su vida a Grecia.
Y Litó, una adolescente que odia al mundo porque se odia a sí misma y no sabe qué hacer con su vida, más aún cuando acogen a Minnie al morir su madre.
Un ir y venir por sus vidas, unas vidas duras, llenas de desengaños, de falta de oportunidades o de oportunidades perdidas, de matrimonios equivocados, de decisiones mal tomadas,de fracaso. Porque los sueños(en este caso el sueño americano) no está al alcance de todos.
Una lectura maravillosa que me iba gustando más y más a medida que iba leyendo. Una lectura que me ha dado un pena terrible terminarla.
No había leído autores griegos y ha sido un auténtico lujo empezar por esta obra tan espectacular. Os la recomiendo muchisimo. A mi me ha parecido espectacular.
April 21, 2017
Ένα απόγευμα που χάζευα στο ιντερνετ είδα ένα αρθρο όπου έπλεκε το εγκώμιο του βιβλίου αυτού και το χαρακτηριζε ως το καλυτερο ελληνικο βιβλίο για το καλοκαίρι του 2015. Ψάχνοντας είδα με χαρά πως η συγγραφέας του,Καλλια Παπαδάκη, θα βραβευτεί με το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκης Ενωσης για το βιβλίο αυτό.Έτσι και το πήρα για να το διαβάσω μέσα στο Πάσχα..Δυστυχώς δεν εμεινα ενθουσιασμένη.Η συγγραφέας χρησιμοποιεί τεραστιες περιόδους.Δε βάζει τελείες. Πρόταση πάνω στην πρόταση, δευτερεύουσες προτάσεις συνεχόμενες, κομμα και ξανα κομμα και ξανα κόμμα..Βρήκα πρόταση διάρκειας 1,5 σελίδας.Αυτο με κούρασε υπερβολικά, έχανα τη μπάλα σε πολλά σημεία.Για μένα ήταν το κύριο μειονέκτημα του βιβλίου. Ούτε η γραφή με ενθουσίασε..Δυσκολεύτηκα να μπω σε εκείνο τον τόπο και τον χρόνο(1980-Καμντεν). Από το 10ο κεφάλαιο και μετά άρχισα να τσιμπάω με την ιστορία.
Στα συν τα χαϊκού που υπήρχαν στην αρχή κάθε κεφαλαίου και οι ενδιαφέρουσες σημειώσεις της Κας Παπαδάκη.
Στα συν τα χαϊκού που υπήρχαν στην αρχή κάθε κεφαλαίου και οι ενδιαφέρουσες σημειώσεις της Κας Παπαδάκη.
August 6, 2015
Αν και υπήρχαν στιγμές που κουραζόμουν με το μπρος πισω των σημειώσεων και την μακροπερίοδο ωστόσο το βιβλιο ειχε απιστευτες εικόνες και πολλα χαϊκού...Που θα πρότεινα σε όλους να ανακαλύψουν και ανήκουν στους Νίκολα Βιργίλιο και Ουόλτ Ουίτμαν. Στην πραγματικότητα δεν είναι χαϊκού αλλα ετσι τα εξελαβαν οι δικοί μου "δενδρίτες". Η συγγραφέας στήνει ένα πατςγουορκ..Ενα υφαντό χρόνων και γενεών μεταναστών -ελληνων και αλλων- στην Αμερική. Καθε κομματι του υφαντου συνδεεται με το προηγούμενο δημιουργώντας μια σύνθεση μοναδική και τόσο συμμετρική και αλλαζει χρώμα και μοτιβα, που αλλοτε ειναι πολυπλοκα και αλλοτε δωρικα. Φτανοντας στη μέση μου ηρθε η επιθυμια να δω τα οσα διαβαζω σε ταινια και ποιος ξερει ίσως μια μερα συμβει και αυτο, αφου η συγγραφεας γραφει σεναρια!
May 21, 2020
Leto 68. Wiecie, że można mieć tak na imię?
Jak do tego doszło dowiecie się z te recenzji, ważnym tropem będzie Mickiewicz, a po więcej fantastycznych opowieści zapraszam do “Dendrytów� Kalli Papadaki, książki bystrej i wciągającej, do tego napisanej w ciekawy sposób (o nim też poniżej) i doskonale przetłumaczonej przez Ewę T. Szyler, która wytrzymała karkołomne konstrukcje autorki i przełożyła je tak, że nie ma tu żadnych szwów.
Większość powieści napisana jest “po bożemu� i to zrozumiałe, że pisarze i pisarki nie chcą czytelnika ani wymęczyć, ani szczególnie zadziwić sposobem, w jaki piszą książki. Twórców nie ogranicza wyobraźnia, bo ta czasem bywa aż nadto nieujarzmiona, ale warsztat i sposób konstrukcji. A więc technikalia z domieszką wyobraźni. Kallia Papadaki pokazuje, że dysponuje niezwykłym warsztatem literackim, a i wyobraźni jej nie brakuje. Na szczęście w jednym i drugim zna umiar, dzięki czemu wyszła jej książka ciekawa i artystycznie imponująca.
Papadaki studiowała ekonomię i filmoznawstwo, co widać w “Dendrytach�. Jest to powieść, w której dużo uwagi autorka poświęciła ekonomicznej rzeczywistości w jakiej przyszło żyć greckim imigrantom do Stanów Zjednoczonych tak w czasach przedwojennych, jak i powojennych. Opisuje jak toczą walkę z amerykańskim snem ludzie, którzy - jak to się ładnie w publicystyce nazywa - budują wieloetniczny obraz Ameryki. Jak od biedy przechodzą do dość wątpliwego i łatwego do zniszczenia, stanu posiadania. Co jest dla nich sukcesem i jakie życie przynosi im Ameryka. Filmowe studia Papadaki z pewnością pomogły w niezwykłej plastyczności opisywanych obrazów i ich serialowej atrakcyjności. Tak to jest z dobrą opowieścią kilkupokoleniową, że od razu widzimy ją jako przynajmniej miniserial na jednej z platform streamingowych.
Gdy Andonis Kabanis po dwudziestu dwóch dniach na pokładzie transatlantyku dotarł do Kastigari (czyli Ellis Island) i wyszedł na brzeg, padał śnieg z deszczem. Kabanis “splunął w myślach na ziemię po trzykroć, by wygnać złe uchu�, bo tak obiecał matce. Jedzie do Nowego Jorku, gdzie pewien “chudy jak szczapa� Rodyjczyk w zamian za opłatę obiecuje mu pracę. Wystawiony przez rodaka (choć czy Rodyjczyk to rodak, to nie jest tak do końca pewne), tłucze się po mieście i jego okolicach. Trafia do Camden, gdzie za minimalne wynagrodzenie dostaje pracę w stoczni i wynajmuje mieszkanie od pewnej przedsiębiorczej Polki. W niedzielę, jedyny wolny dzień od pracy, wyprawia się na wschodnie obrzeża miasta, do dzielnicy niemieckich emigrantów - Cramer Hill lub żydowskich dzielnic Marlton i Parkside, “które syciła wilgocią i rozgraniczała swym połamanym biegiem rzeka Cooper�, “a ponieważ nie znał języka, odbywał spacery samotnie, z paroma groszami w kieszeni, przystając raz po raz i gapiąc się ćwokowato na drewniane piętrowe domy�.
Polska gospodyni wyrzuci Kabanisa, gdy tylko znajdzie majętniejszego najemcę. Tak rozpoczyna się grecka saga, w której polski wątek pojawi się jeszcze raz. I będzie bardzo zabawny. Otóż jakoś na początku lat 70. Susan Müller zakochana w Basilu Kabanisie, chcąc miłość przypieczętować dobrym biznesem, ładuje wspólną kasę w “słynną niegdyś polską jadłodajnię w dzielnicy Cramer Hill z wykonanym tandetnie wprost na ścianie portretem Mickiewicza królującym nad rzędami laminowanych blatów, podobizną, która dawniej, jeszcze w roku tysiąc dziewięćset czterdziestym, orędowała za tolerancją i pojednaniem (...)."
Grecka knajpa z portretem polskiego wieszcza? To możlie chyba tylko w Ameryce. Jadłodajnie została przemianowana na "Ariadnę", z "wyblakłym Mickiewiczem na ścianie i białawymi kolumnami wymalowanymi nad kolorową Greek Salad (...)".
A jak się nazywała jadłodajnia zanim stała się Ariadną?
44.
Jakżeby inaczej!
Susan “zainspirowana wyblakłym Mickiewiczem na ścianie, chciała dodać do neonowego szyldu okrągłe �68�, niby na cześć �44�." Na nieszczęście dla córki Susan i Basila nie było już miejsca nad wejściem. I tak 68 dołączone zostało do imienia Leto. Chyba nie trzeba nikomu pisać, że Leto miała przerąbane w szkole.
Taka to jest powieść smutno-wesoła i łotrzykowsko-familijna. Został mi ostatni wątek do opisania, a mianowicie artystycznej formy “Dendrytów�. Jest więc tak, że Papadaki tworzy zdania, które trwają po trzy strony, jakby strumień świadomości, ale bardzo logiczny i niezbyt poszatkowany. Niezwykle przyspiesza to lekturę, ale też nie pozwala na jej przerwanie w dowolnym momencie - do końca rozdziału doczytać trzeba, bo inaczej łatwo się pogubić w wydarzeniach czy nazwiskach. Papadaki znalazła ciekawy sposób na zatrzymanie uwagi czytelnika. Warto spróbować, zwłaszcza że dzięki tłumaczce Ewie T. Szyler, zdania te są wewnętrznie rytmiczne, przejrzyste i z rzadka tylko gubimy się w ich gąszczu.
Opowieści o Ameryce z perspektywy imigrantów jest bardzo dużo - tak filmowych jak i powieściowych i wiele z nich mogłoby być pewnie zatytułowanych “dendryty�, bo to przecież historie o rozgałęzieniach, które tworzą nerwowy system tego fascynującego kraju i jego społeczeństwa. Papadaki dokłada do tej olbrzymiej biblioteki książkę, którą czyta się z rosnącą fascynacją i od której trudno się oderwać. No i ten Mickiewicz!
Jak do tego doszło dowiecie się z te recenzji, ważnym tropem będzie Mickiewicz, a po więcej fantastycznych opowieści zapraszam do “Dendrytów� Kalli Papadaki, książki bystrej i wciągającej, do tego napisanej w ciekawy sposób (o nim też poniżej) i doskonale przetłumaczonej przez Ewę T. Szyler, która wytrzymała karkołomne konstrukcje autorki i przełożyła je tak, że nie ma tu żadnych szwów.
Większość powieści napisana jest “po bożemu� i to zrozumiałe, że pisarze i pisarki nie chcą czytelnika ani wymęczyć, ani szczególnie zadziwić sposobem, w jaki piszą książki. Twórców nie ogranicza wyobraźnia, bo ta czasem bywa aż nadto nieujarzmiona, ale warsztat i sposób konstrukcji. A więc technikalia z domieszką wyobraźni. Kallia Papadaki pokazuje, że dysponuje niezwykłym warsztatem literackim, a i wyobraźni jej nie brakuje. Na szczęście w jednym i drugim zna umiar, dzięki czemu wyszła jej książka ciekawa i artystycznie imponująca.
Papadaki studiowała ekonomię i filmoznawstwo, co widać w “Dendrytach�. Jest to powieść, w której dużo uwagi autorka poświęciła ekonomicznej rzeczywistości w jakiej przyszło żyć greckim imigrantom do Stanów Zjednoczonych tak w czasach przedwojennych, jak i powojennych. Opisuje jak toczą walkę z amerykańskim snem ludzie, którzy - jak to się ładnie w publicystyce nazywa - budują wieloetniczny obraz Ameryki. Jak od biedy przechodzą do dość wątpliwego i łatwego do zniszczenia, stanu posiadania. Co jest dla nich sukcesem i jakie życie przynosi im Ameryka. Filmowe studia Papadaki z pewnością pomogły w niezwykłej plastyczności opisywanych obrazów i ich serialowej atrakcyjności. Tak to jest z dobrą opowieścią kilkupokoleniową, że od razu widzimy ją jako przynajmniej miniserial na jednej z platform streamingowych.
Gdy Andonis Kabanis po dwudziestu dwóch dniach na pokładzie transatlantyku dotarł do Kastigari (czyli Ellis Island) i wyszedł na brzeg, padał śnieg z deszczem. Kabanis “splunął w myślach na ziemię po trzykroć, by wygnać złe uchu�, bo tak obiecał matce. Jedzie do Nowego Jorku, gdzie pewien “chudy jak szczapa� Rodyjczyk w zamian za opłatę obiecuje mu pracę. Wystawiony przez rodaka (choć czy Rodyjczyk to rodak, to nie jest tak do końca pewne), tłucze się po mieście i jego okolicach. Trafia do Camden, gdzie za minimalne wynagrodzenie dostaje pracę w stoczni i wynajmuje mieszkanie od pewnej przedsiębiorczej Polki. W niedzielę, jedyny wolny dzień od pracy, wyprawia się na wschodnie obrzeża miasta, do dzielnicy niemieckich emigrantów - Cramer Hill lub żydowskich dzielnic Marlton i Parkside, “które syciła wilgocią i rozgraniczała swym połamanym biegiem rzeka Cooper�, “a ponieważ nie znał języka, odbywał spacery samotnie, z paroma groszami w kieszeni, przystając raz po raz i gapiąc się ćwokowato na drewniane piętrowe domy�.
Polska gospodyni wyrzuci Kabanisa, gdy tylko znajdzie majętniejszego najemcę. Tak rozpoczyna się grecka saga, w której polski wątek pojawi się jeszcze raz. I będzie bardzo zabawny. Otóż jakoś na początku lat 70. Susan Müller zakochana w Basilu Kabanisie, chcąc miłość przypieczętować dobrym biznesem, ładuje wspólną kasę w “słynną niegdyś polską jadłodajnię w dzielnicy Cramer Hill z wykonanym tandetnie wprost na ścianie portretem Mickiewicza królującym nad rzędami laminowanych blatów, podobizną, która dawniej, jeszcze w roku tysiąc dziewięćset czterdziestym, orędowała za tolerancją i pojednaniem (...)."
Grecka knajpa z portretem polskiego wieszcza? To możlie chyba tylko w Ameryce. Jadłodajnie została przemianowana na "Ariadnę", z "wyblakłym Mickiewiczem na ścianie i białawymi kolumnami wymalowanymi nad kolorową Greek Salad (...)".
A jak się nazywała jadłodajnia zanim stała się Ariadną?
44.
Jakżeby inaczej!
Susan “zainspirowana wyblakłym Mickiewiczem na ścianie, chciała dodać do neonowego szyldu okrągłe �68�, niby na cześć �44�." Na nieszczęście dla córki Susan i Basila nie było już miejsca nad wejściem. I tak 68 dołączone zostało do imienia Leto. Chyba nie trzeba nikomu pisać, że Leto miała przerąbane w szkole.
Taka to jest powieść smutno-wesoła i łotrzykowsko-familijna. Został mi ostatni wątek do opisania, a mianowicie artystycznej formy “Dendrytów�. Jest więc tak, że Papadaki tworzy zdania, które trwają po trzy strony, jakby strumień świadomości, ale bardzo logiczny i niezbyt poszatkowany. Niezwykle przyspiesza to lekturę, ale też nie pozwala na jej przerwanie w dowolnym momencie - do końca rozdziału doczytać trzeba, bo inaczej łatwo się pogubić w wydarzeniach czy nazwiskach. Papadaki znalazła ciekawy sposób na zatrzymanie uwagi czytelnika. Warto spróbować, zwłaszcza że dzięki tłumaczce Ewie T. Szyler, zdania te są wewnętrznie rytmiczne, przejrzyste i z rzadka tylko gubimy się w ich gąszczu.
Opowieści o Ameryce z perspektywy imigrantów jest bardzo dużo - tak filmowych jak i powieściowych i wiele z nich mogłoby być pewnie zatytułowanych “dendryty�, bo to przecież historie o rozgałęzieniach, które tworzą nerwowy system tego fascynującego kraju i jego społeczeństwa. Papadaki dokłada do tej olbrzymiej biblioteki książkę, którą czyta się z rosnącą fascynacją i od której trudno się oderwać. No i ten Mickiewicz!
June 16, 2017
3 1/2 αστερακια. μου αρεσε ο τροπος που διαρθωνεται η ιστορια αν και αργησα λιγο να "το πιασω". ομορφη γλωσσα και ζωντανες εικονες με θραυσματα ιστοριας. γενικα ενα πληρες βιβλιο που θα ηθελα να το ξαναδιαβασω σε μερικα χρονια..νομιζω ανηκει στην κατηγορια βιβλιων που αν τα διαβασει κανεις σε διαφορετικες φασης ζωης, λενε και μια αλλη ιστορια...
February 11, 2019
Ένα βιβλίο που θυμίζει για κάποιο λόγο έντονα τους "Τριλοβίτες". Η γραφή αριστοτεχνική και μελαγχολική, η ιστορία αυτή καθ'αυτή, ωστόσο, μάλλον αδιάφορη. Ίσως αν το τέλος περιείχε μια κάποια λύση...
Θα'βαζα 3 αστεράκια, όμως νομίζω πως και μόνο το γεγονός ότι η γραφή της Παπαδάκη είναι λυρική κερδίζει πόντους στην καρδιά μου..
Θα'βαζα 3 αστεράκια, όμως νομίζω πως και μόνο το γεγονός ότι η γραφή της Παπαδάκη είναι λυρική κερδίζει πόντους στην καρδιά μου..
June 9, 2020
Słabiutka książka niewarta zachodu i ostateczny dowód na to, że warto polegać na własnym przeczuciu a nie recenzjach / debiutach / odkryciach instagramowych profili książkowych. Był potencjał, żeby ta książka stała się:
- wciągającą powieścią o imigracji,
- epopeją wielopokoleniową
- głębszą analizą uwarunkowań społeczno-ekonomicznych tamtych lat
Czym zatem jest? 200-stronicowym zaledwie szkicem, obnażającym bez miłosierdzia brak doświadczenia autorki w przekuwaniu ciekawego pomysłu w coś literacko wartościowego; szkicem napisanym bardzo pobieżnie, z tendencyjnymi postaciami i przewidywalnymi zwrotami akcji, pozostawiającym wielki niedosyt. Jedyne, co zasługuje na uwagę to sposób prowadzenia powieści / ciekawa narracja.
- wciągającą powieścią o imigracji,
- epopeją wielopokoleniową
- głębszą analizą uwarunkowań społeczno-ekonomicznych tamtych lat
Czym zatem jest? 200-stronicowym zaledwie szkicem, obnażającym bez miłosierdzia brak doświadczenia autorki w przekuwaniu ciekawego pomysłu w coś literacko wartościowego; szkicem napisanym bardzo pobieżnie, z tendencyjnymi postaciami i przewidywalnymi zwrotami akcji, pozostawiającym wielki niedosyt. Jedyne, co zasługuje na uwagę to sposób prowadzenia powieści / ciekawa narracja.
March 11, 2022
Retko ko ume da piše rečenice duge kao Saramago a da imaju smisla. Nisam znala šta da očekujem kad sam kretala da čitam Dendrite sa obzirom na to da nisam imala pojma o čemu se radi, ali mogu da kažem da me nije razočarala i da mi je drago da sam je dobila 🖤
December 11, 2022
Nothing extraordinary, one for my unhaul pile.
May 11, 2017
Πολύ καλό μυθιστόρημα και με ενδιαφέρουσες πολιτικοοικονομικές ιστορικές αναφορές. Οι χαρακτήρες μου φάνηκαν ατελείς δεν ζωντανεύουν. Επίσης το ύφος γραφής είναι -όσο μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο- δανεικές από Φώκνερ καθώς και κάποιες εικόνες από το έργο του όμως με τρόπο επιτυχημένο, που βοηθά το αποτέλεσμα. Μ'άρεσε!
Read
December 29, 2017Κάποια άλλη στιγμή μάλλον.
Σε κάποια άλλη μου στιγμή για αυτό.
Σε κάποια άλλη μου στιγμή για αυτό.
October 10, 2021
Το κεντρικό θέμα αυτού του βιβλίου είναι το «όνειρο» κι όχι αποκλειστικά το αμερικανικό όνειρο. Όλοι οι ήρωες είχαν επιθυμίες και προσμονές (όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος) και στο τέλος κανένας τους δεν κατακτά το «όνειρο». Έτσι ο κεντρικός πυλώνας του μυθιστορήματος γκρεμίζεται και η ιστορία μένει στείρα.
Επιπλέον, η συγγραφέας προσπαθώντας να ενώσει τους δρόμους των ανθρώπων μέσα στο χρόνο κατέληξε να εμφανίζει ξαφνικά κάποιον ήρωα σαν φάντη μπαστούνι. Πράγμα περιττό, αφού η εμφάνιση του δε δημιουργεί καμία διαφορά στην εξέλιξη των γεγονότων, θετική ή αρνητική.
Τέλος, ο όλος τρόπος αφήγησης μου θύμισε κάπως αμερικανική λογοτεχνία της δεκαετίας του �80.
Αναγνωρίζω το γεγονός ότι, προφανώς, κρύβεται αρκετή δουλειά (αναζήτηση) πίσω από τη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου λόγω των πληροφοριών που μας προσφέρει για την ελληνική κοινότητα του Νιού Τζέρσει και δη σε περίοδο δεκαετιών. Εντούτοις, το βιβλίο αυτό δε μου προσέφερε τίποτα παραπάνω από αυτές τις πληροφορίες κι έτσι, ξεκάθαρα, πρέπει να παραδεχτώ πως δε μου άρεσε.
* Οι ατέλειωτες προτάσεις έδιναν σε κάποια σημεία την ένταση που τους έπρεπε (όταν ο ήρωας ήταν φορτισμένος συναισθηματικά), αλλά η κατάχρηση κατέληξε κουραστική.
Επιπλέον, η συγγραφέας προσπαθώντας να ενώσει τους δρόμους των ανθρώπων μέσα στο χρόνο κατέληξε να εμφανίζει ξαφνικά κάποιον ήρωα σαν φάντη μπαστούνι. Πράγμα περιττό, αφού η εμφάνιση του δε δημιουργεί καμία διαφορά στην εξέλιξη των γεγονότων, θετική ή αρνητική.
Τέλος, ο όλος τρόπος αφήγησης μου θύμισε κάπως αμερικανική λογοτεχνία της δεκαετίας του �80.
Αναγνωρίζω το γεγονός ότι, προφανώς, κρύβεται αρκετή δουλειά (αναζήτηση) πίσω από τη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου λόγω των πληροφοριών που μας προσφέρει για την ελληνική κοινότητα του Νιού Τζέρσει και δη σε περίοδο δεκαετιών. Εντούτοις, το βιβλίο αυτό δε μου προσέφερε τίποτα παραπάνω από αυτές τις πληροφορίες κι έτσι, ξεκάθαρα, πρέπει να παραδεχτώ πως δε μου άρεσε.
* Οι ατέλειωτες προτάσεις έδιναν σε κάποια σημεία την ένταση που τους έπρεπε (όταν ο ήρωας ήταν φορτισμένος συναισθηματικά), αλλά η κατάχρηση κατέληξε κουραστική.
August 13, 2017
Το "αμερικάνικο όνειρο" από την ...ανάποδη θα έλεγα, αφού σε πρώτο πλάνο, αποτυπώνονται με αμεσότητα και ρεαλισμό, οι δυσκολίες προσαρμογής όσων αποφασίζουν την μετανάστευση για λόγους επιβίωσης, οι αντιφάσεις ανάμεσα στις προσδοκίες και στην πραγματικότητα, οι ιδιαιτερότητες που χαρακτηρίζουν και διακρίνουν κάθε εθνότητα (και οι αντιπαλότητες ακόμα) και η μετάβαση από την εκβιομηχάνιση της περιοχής του Κάμντεν στην παρακμή και στην περιθωριοποίηση των κατοίκων της με όλες τις αναπόδραστες κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες. Η αλληλουχία μεταξύ των χρονικών περιόδων, από το παρόν (της δεκαετίας του 1970) στο παρελθόν (των χρόνων του μεσοπολέμου) επιτυχής, ωστόσο η χρήση του μακροπερίοδου γραπτού λόγου, παρά την δυναμική που προσδίδει στην αφήγηση, θεωρώ ότι ήταν προς το τέλος, λίγο υπερβολική, χωρίς όμως ακόμη και η συγγραφική αυτή επιλογή (και πάντα μιλώντας υποκειμενικά) να αναιρεί το αξιανάγνωστο του βιβλίου, το οποίο απέχει πολύ από τη σύνηθη θεματολογία των νεοελλήνων συγγραφέων, εστιάζοντας σε ένα θέμα διαχρονικό, όπως η μετανάστευση και οι παράγοντες που την επηρεάζουν μακροπρόθεσμα, και, μπορώ να πω, και ανεξάντλητο.
May 26, 2017
Καλό αν και πιστεύω ότι είναι υπερτιμημένο, αν θυμηθώ αντίστοιχα μυθιστορήματα της Τριανταφύλλου και του Τσόλκα.
"...το μεγαλύτερο κακό το κάνει η σκέψη, είναι ικανή να φανταστεί τα χειρότερα, ανοίγει μονοπάτια εκεί που δεν υπάρχει παρά μόνο πυκνή κι αγριωπή βλάστηση"
"...το μεγαλύτερο κακό το κάνει η σκέψη, είναι ικανή να φανταστεί τα χειρότερα, ανοίγει μονοπάτια εκεί που δεν υπάρχει παρά μόνο πυκνή κι αγριωπή βλάστηση"
September 13, 2024
DNF@24 страница
Displaying 1 - 30 of 59 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.