اکبر رادی (۱۰ مهر ۱۳۱۸ - ۵ دی ۱۳۸۶) نمایشنامهنوی� معاصر ایرانی بود.
اکبر رادی در شهر رشت زاده شد. او در ده سالگی به همراه خانواده به تهران مهاجرت کرد. رادی که دانش آموخته رشته علوم اجتماعی از دانشگاه تهران بود، تحصیل در دوره کارشناسی ارشد این رشته را نیمه کاره گذاشت و پس از طی دوره تربیت معلم، به شغل معلمی روی آورد.
اکبر رادی از قلهها� تئاتر معاصر ماست با نزدیک نیم قرن تجربۀ نمایشنامهنویسی� که بر خلاف بزرگان دیگر این عرصه مثل ساعدی و بیضایی سراغ داستاننویس� و سینما نرفت و به استثنای یک مجموعۀ داستان (جاده، شامل هفت قصه) همواره نمایشنامهنوی� باقی ماند. مجموعۀ روی صحنۀ آبی شامل 20 نمایشنامۀ اوست؛ هر کتاب یک دهه از کار رادی را در بر میگیرد� از ابتدای دهۀ 40 تا انتهای دهۀ 70. جلد سوم که مربوط به دهۀ 60 است شامل نمایشنامهها� پلکان، تانگوی تخم مرغ داغ، آهسته با گل سرخ و شب روی سنگفرش خیس است؛ که البته تانگوی تخم مرغ داغ نسخۀ بازنویس نمایش ارثیۀ ایرانی است که رادی آن را در دهۀ 40 نوشته بود. همۀ نمایشنامهه� بلندند، 4 نمایش کتاب در مجموع حدود 560 صفحه حجم دارند. رادی به گفتۀ خودش تحت تاثیر چخوف بوده. جهان نمایشنامهها� او جهان انسانهای� به بنبس� رسیده و مستاصل است، و دغدغۀ اصلیا� عدالت. در مقدمۀ نمایش پلکان مینویس�:«...اگر وظیفۀ قلم اجرای عدالت در جهانی است که عرضه میکند� پس به حرمت قلم، به آن پنج قطره خونی که از زیر یک جلیقۀ مشکی به پنج پله چکیده است، شهادت میده� که در این جستجو وسوسها� جز اجرای عدالت نداشتها�.» یا در شب روی سنگفرش خیس از زبان یکی از شخصیته�:« و من کتابی نوشتم به قطر هشتصد صفحه، دربارۀ کلمها� که همین قدر عجیب، رازگونه و نفوذناپذیر است، عدالت...» رادی استاد دیالوگنویس� است. شخصیتها� گوناگون با خاستگاهها� مختلف خلق میکند� عالم و عامی، فقیر و غنی. از شاگرد قهوهخان� تا پزشک متخصص قلب، از آخوند تا استاد دانشگاه؛ و چنان ماهرانه کلمات را بر زبانشان جاری میکن� که گویی ساله� در قالب آن شخصیته� زندگی کرده است. نمایشنامههای� پایانی کوبنده و غیر منتظره دارند و ذهن خواننده را مدته� بعد از پایان نمایش با خود درگیر میکنن�. مطالعۀ این مجموعه برای همۀ عاشقان تئاتر و نمایش فارسی لازم و البته لذتبخ� است.