What do you think?
Rate this book
Όσα ήθελα να δώσω
Δώδεκα ιστορίες� Δώδεκα, όσες και τα βιβλία μου. Σε καθεμία από αυτές δίνω τη συνέχεια και το τέλος. Για να το καταφέρω, γύρισα πίσω και βρήκα τον Κωστή, τη Μαρίνα και τη Ναταλία από το Βαλς με δώδεκα θεούς. Αναζήτησα τη Θεανώ, τη λύκαινα της Πόλης. Θυμήθηκα τα κορίτσια από Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι, και μετά είχε σειρά ο Αντρέας και οι επιλογές του από την Άλλη πλευρά του νομίσματος. Ήταν αδύνατον να παραβλέψω την Κλαίλια και τον Παύλο από το Έρωτας σαν βροχή. Ξαναγύρισα επίσης στον Μιχάλη από Το τελευταίο τσιγάρο, και έσμιξα με την Ειρήνη και τη Βένια στο Χωρίς χειροκρότημα. Ανακάλυψα από την αρχή την Ηρώ στο Όσο αντέχει η ψυχή, και είχα τη χαρά ν� αγκαλιάσω και πάλι την Ντάτα. Σειρά είχαν η Κυβέλη και ο Ορέστης από Τα πέντε κλειδιά, και μετά παραδόθηκα στη Μυρσίνη και στον Θεόφιλο στο Μια συγγνώμη για το τέλος. Κουρασμένη επέλεξα να πιω Έναν καφέ στη χόβολη, αφού έδωσα όσα ήθελα να δώσω� Τώρα πια θα μάθετε τι απέγιναν όλοι αυτοί που αγάπησα και αγαπήσατε�
Για το συγκεκριμένο βιβλίο φέρετε εσείς την αποκλειστική ευθύνη! Όλοι εσείς που αγαπήσατε τους ήρωες και τις ηρωίδες μου, που δεν είδατε χάρτινους χαρακτήρες, αλλά ψυχές αληθινές. Εσείς με παροτρύνατε με τον τρόπο σας να το γράψω�
Για το συγκεκριμένο βιβλίο φέρετε εσείς την αποκλειστική ευθύνη! Όλοι εσείς που αγαπήσατε τους ήρωες και τις ηρωίδες μου, που δεν είδατε χάρτινους χαρακτήρες, αλλά ψυχές αληθινές. Εσείς με παροτρύνατε με τον τρόπο σας να το γράψω�
368 pages, Paperback
First published December 10, 2015
14 people are currently reading
218 people want to read
About the author
Lena Manta
28books289followersLibrarian Note: This is the name variant in the Latin alphabet. See the author's profile in Greek: Λένα Μαντά.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 7 of 7 reviews
February 3, 2016
Το "Όσα ήθελα να δώσω" είναι μια ιδιαίτερη συγγραφική απόπειρα από μέρους της κυρίας Μαντά, αρκετά ριψοκίνδυνη, η οποία θεωρώ πως απευθύνεται σε συγκεκριμένη μερίδα αναγνωστικού κοινού, που δεν είναι άλλοι από τους φανατικούς της αναγνώστες. Μόνο αν έχεις διαβάσει όλα τα βιβλία της συγγραφέως μπορείς να διαβάσεις και το συγκεκριμένο, διαφορετικά θα πρέπει πρώτα να φροντίσεις να καλύψεις τα κενά σου για να το κάνεις. Το θέμα, όμως, είναι σε ποια υποκατηγορία του κοινού ανήκεις. Τι εννοώ με αυτό; Πως υπάρχουν αναγνώστες που λαχταράνε να μάθουν τι συνέβη στη ζωή χαρακτήρων που αγάπησαν, αλλά την εξέλιξη των οποίων δεν ήταν σε θέση να γνωρίζουν, και αναγνώστες που όταν μπει το "τέλος" μιας ιστορίας θεωρούν πως πρέπει να αφήνεις τους ήρωες να χαράξουν την πορεία τους, και ο καθένας μας ας φαντάζεται ό,τι θέλει. Αν με ρωτάτε, ανήκω στην δεύτερη κατηγορία.
Δώδεκα βιβλία, λοιπόν, έχει η κυρία Μαντά στο βιογραφικό της. Δώδεκα και οι ιστορίες του "Όσα ήθελα να δώσω" οι οποίες μάς εξιστορούν τι συνέβη μετά το "τέλος" που γνωρίσαμε, προσφέροντάς μας στο σήμερα ένα εναλλακτικό φινάλε. Κάποιες από αυτές είναι ευχάριστες, κάποιες όχι και τόσο. Κάποιες είναι συναισθηματικές, κάποιες άλλες βαθιά δραματικές. Κάποιες ίσως και να προσφέρουν αυτό το κάτι που έλειπε από το πρωτότυπο βιβλίο στο οποίο βασίζονται, κάποιες άλλες πάλι είναι εντελώς αχρείαστες. Προσωπικά δεν θα έλεγα πως ξετρελάθηκα με κάποια από αυτές, αλλά μπορώ με βεβαιότητα να πω πως αυτή που με ενόχλησε είναι η συνέχεια του "Έρωτας σαν βροχή". Όχι μόνο επειδή είναι το αγαπημένο μου βιβλίο της Μαντά, αλλά επειδή μου φάνηκε άνευρη, ανούσια και πολύ απλά, μου χάλασε την γλύκα με την οποία με είχε αφήσει το αυθεντικό τέλος.
Αντιλαμβάνομαι πως το κοινό, ορισμένες φορές, ίσως να δένεται υπερβολικά με κάποιους λογοτεχνικούς χαρακτήρες. Το ίδιο παθαίνουν και οι συγγραφείς, κάτι που κατανοώ στον απόλυτο βαθμό. Όμως, δεν έχουν όλες οι ιστορίες τα φόντα για να προσφέρουν συνέχειες που δεν αποσκοπούν πουθενά, τελικά. Αυτή είναι μια αρκετά πάγια τεχνική στο εξωτερικό, στην κατηγορία των σύγχρονων αισθηματικών μυθιστορημάτων κυρίως, όπου συνεχώς νουβέλες και μικρές ιστορίες συντηρούν την ύπαρξη της αρχικής, αλλά συνήθως το αρχικό υλικό προσφέρεται για κάτι τέτοιο, ενώ βοηθάει και η ηλικιακή κλίμακα του κοινού που υποστηρίζει αγοραστικά και αναγνωστικά τα βιβλία αυτά. Με απλά λόγια, το "Όσα ήθελα να δώσω" δεν είναι απαραίτητα ένα κακό βιβλίο, αλλά δεν είναι ένα βιβλίο για μένα που δεν είναι πωρωμένη φαν της Μαντά, οπότε δεν μπορώ να μπω στην ψυχολογία αυτή. Όσον αφορά εμένα, μια ιστορία δεν τελειώνει ποτέ πραγματικά, αλλά προτιμώ να ζω με την δική μου φαντασία για το μέλλον όσων αγάπησα ή μίσησα, παρά την κατάρρευση της επειδή κάποιος αποφάσισε και μου επέβαλε κάτι άλλο. Αυτός ίσως να είναι, άλλωστε, και ο ρομαντισμός που κρύβει η λογοτεχνία μέσα της.
Δώδεκα βιβλία, λοιπόν, έχει η κυρία Μαντά στο βιογραφικό της. Δώδεκα και οι ιστορίες του "Όσα ήθελα να δώσω" οι οποίες μάς εξιστορούν τι συνέβη μετά το "τέλος" που γνωρίσαμε, προσφέροντάς μας στο σήμερα ένα εναλλακτικό φινάλε. Κάποιες από αυτές είναι ευχάριστες, κάποιες όχι και τόσο. Κάποιες είναι συναισθηματικές, κάποιες άλλες βαθιά δραματικές. Κάποιες ίσως και να προσφέρουν αυτό το κάτι που έλειπε από το πρωτότυπο βιβλίο στο οποίο βασίζονται, κάποιες άλλες πάλι είναι εντελώς αχρείαστες. Προσωπικά δεν θα έλεγα πως ξετρελάθηκα με κάποια από αυτές, αλλά μπορώ με βεβαιότητα να πω πως αυτή που με ενόχλησε είναι η συνέχεια του "Έρωτας σαν βροχή". Όχι μόνο επειδή είναι το αγαπημένο μου βιβλίο της Μαντά, αλλά επειδή μου φάνηκε άνευρη, ανούσια και πολύ απλά, μου χάλασε την γλύκα με την οποία με είχε αφήσει το αυθεντικό τέλος.
Αντιλαμβάνομαι πως το κοινό, ορισμένες φορές, ίσως να δένεται υπερβολικά με κάποιους λογοτεχνικούς χαρακτήρες. Το ίδιο παθαίνουν και οι συγγραφείς, κάτι που κατανοώ στον απόλυτο βαθμό. Όμως, δεν έχουν όλες οι ιστορίες τα φόντα για να προσφέρουν συνέχειες που δεν αποσκοπούν πουθενά, τελικά. Αυτή είναι μια αρκετά πάγια τεχνική στο εξωτερικό, στην κατηγορία των σύγχρονων αισθηματικών μυθιστορημάτων κυρίως, όπου συνεχώς νουβέλες και μικρές ιστορίες συντηρούν την ύπαρξη της αρχικής, αλλά συνήθως το αρχικό υλικό προσφέρεται για κάτι τέτοιο, ενώ βοηθάει και η ηλικιακή κλίμακα του κοινού που υποστηρίζει αγοραστικά και αναγνωστικά τα βιβλία αυτά. Με απλά λόγια, το "Όσα ήθελα να δώσω" δεν είναι απαραίτητα ένα κακό βιβλίο, αλλά δεν είναι ένα βιβλίο για μένα που δεν είναι πωρωμένη φαν της Μαντά, οπότε δεν μπορώ να μπω στην ψυχολογία αυτή. Όσον αφορά εμένα, μια ιστορία δεν τελειώνει ποτέ πραγματικά, αλλά προτιμώ να ζω με την δική μου φαντασία για το μέλλον όσων αγάπησα ή μίσησα, παρά την κατάρρευση της επειδή κάποιος αποφάσισε και μου επέβαλε κάτι άλλο. Αυτός ίσως να είναι, άλλωστε, και ο ρομαντισμός που κρύβει η λογοτεχνία μέσα της.
December 16, 2015
Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ψυχογιός το νέο βιβλίο της Λένας Μαντά με τίτλο «Όσα ήθελα να δώσω». Η κυρία Μαντά αυτή τη φορά καταπιάνεται με κάτι διαφορετικό καθώς αποφάσισε να καταθέσει στους αναγνώστες της τη συνέχεια όλων της των βιβλίων γράφοντας δώδεκα διαφορετικά διηγήματα. Ένα ιδιαίτερο εγχείρημα, το οποίο μόνο ο δημιουργός μπορεί να ξέρει κατά πόσο ήταν δύσκολο ή όχι. Προσωπικά νομίζω πως είναι αρκετά δύσκολο για έναν συγγραφέα να δημιουργήσει και πάλι χρησιμοποιώντας ήρωες και ιστορίες που έχει γράψει ήδη τη λέξη «τέλος».
Η κυρία Μαντά ξαναγύρισε στα βιβλία που η ίδια εμπνεύστηκε και δημιούργησε. Αναζήτησε όσα είχε μέσα στην καρδιά της και ήθελε, ίσως, να πει ώστε να αισθανθεί τις ιστορίες της ολοκληρωμένες. Η πένα της είναι γνωστή και αγαπητή από τους πιστούς της αναγνώστες, στους οποίους απευθύνεται το βιβλίο «Όσα ήθελα να δώσω». Δε θεωρώ πως κάποιος που δεν έχει γνώση όλων των βιβλίων της κυρίας Μαντά μπορεί να διαβάσει με άνεση τα συγκεκριμένα διηγήματα, καθώς θα του δημιουργηθούνε αναγνωστικά κενά και απορίες. Τα διηγήματα του βιβλίου σε καμία περίπτωση δε μπορούν να αντιμετωπιστούν ως αυτοτελείς και μεμονωμένες ιστορίες, δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε πως η συγγραφέας έχει μια εμπειρία στη διηγηματογραφία, καθώς το 2010 είχε εκδώσει τη σειρά διηγημάτων «Δεν μπορεί, θα στρώσει!». Για τους γνώστες λοιπόν του έργου της Λένας Μαντά το βιβλίο αυτό αποτελεί ιδανικό αναγνωστικό ταξίδι.
Προσωπικά ενθουσιάστηκα με κάποιες ιστορίες και απογοητεύτηκα με κάποιες άλλες. Η συνέχεια της Λύκαινας όχι μόνο με συγκίνησε αλλά έμοιαζε απαραίτητη. Όσα έγιναν μετά το «Τελευταίο Τσιγάρο» με πίκραναν, αλλά νομίζω πως ήταν δικαιολογημένα. Πλέον αναρωτιέμαι πως δεν είχαν συμβεί νωρίτερα. Τα όσα έμαθα για τον Παύλο και την Κλαίλια υπήρξαν κάπως ανούσια για εμένα, αν και το βιβλίο «Έρωτας σαν Βροχή» είναι, κατά την προσωπική μου άποψη, ένα από τα καλύτερα της κυρίας Μαντά. Η ιστορία όμως που θεωρώ πως δίνει πολλά στον αναγνώστη, ίσως γιατί δίνει άλλα τόσα και στη συγγραφέα η οποία προσφέρει με τη σειρά της πολλά, είναι η συνέχεια από το «Ήταν ένας καφές στη χόβολη». Οι μυημένοι σίγουρα γνωρίζουν πως πρόκειται για το πρώτο βιβλίο της Λένας Μαντά, το οποίο είχε κυκλοφορήσει από άλλον εκδοτικό και με διαφορετικό τίτλο. Όταν το 2014 επανεκδόθηκε από τις εκδόσεις Ψυχογιός ένα μεγάλο όνειρο της δημιουργού του πραγματοποιήθηκε. Νομίζω πως σε αυτή την ιστορία κρύβεται όλη η συγγραφική ψυχή της Λένας Μαντά. Για την ακρίβεια όλα όσα θέλει να πει, όλα όσα έχει μέσα της και θέλει να δώσει στον αναγνώστη περικλείονται στην τελευταία φράση της ιστορίας που αφορά το συγκεκριμένο βιβλίο. Ενδιαφέρουσα η σειρά με την οποία τοποθέτησε τις ιστορίες μέσα στο συλλογικό αυτό έργο.
Η κυρία Μαντά ξαναγύρισε στα βιβλία που η ίδια εμπνεύστηκε και δημιούργησε. Αναζήτησε όσα είχε μέσα στην καρδιά της και ήθελε, ίσως, να πει ώστε να αισθανθεί τις ιστορίες της ολοκληρωμένες. Η πένα της είναι γνωστή και αγαπητή από τους πιστούς της αναγνώστες, στους οποίους απευθύνεται το βιβλίο «Όσα ήθελα να δώσω». Δε θεωρώ πως κάποιος που δεν έχει γνώση όλων των βιβλίων της κυρίας Μαντά μπορεί να διαβάσει με άνεση τα συγκεκριμένα διηγήματα, καθώς θα του δημιουργηθούνε αναγνωστικά κενά και απορίες. Τα διηγήματα του βιβλίου σε καμία περίπτωση δε μπορούν να αντιμετωπιστούν ως αυτοτελείς και μεμονωμένες ιστορίες, δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε πως η συγγραφέας έχει μια εμπειρία στη διηγηματογραφία, καθώς το 2010 είχε εκδώσει τη σειρά διηγημάτων «Δεν μπορεί, θα στρώσει!». Για τους γνώστες λοιπόν του έργου της Λένας Μαντά το βιβλίο αυτό αποτελεί ιδανικό αναγνωστικό ταξίδι.
Προσωπικά ενθουσιάστηκα με κάποιες ιστορίες και απογοητεύτηκα με κάποιες άλλες. Η συνέχεια της Λύκαινας όχι μόνο με συγκίνησε αλλά έμοιαζε απαραίτητη. Όσα έγιναν μετά το «Τελευταίο Τσιγάρο» με πίκραναν, αλλά νομίζω πως ήταν δικαιολογημένα. Πλέον αναρωτιέμαι πως δεν είχαν συμβεί νωρίτερα. Τα όσα έμαθα για τον Παύλο και την Κλαίλια υπήρξαν κάπως ανούσια για εμένα, αν και το βιβλίο «Έρωτας σαν Βροχή» είναι, κατά την προσωπική μου άποψη, ένα από τα καλύτερα της κυρίας Μαντά. Η ιστορία όμως που θεωρώ πως δίνει πολλά στον αναγνώστη, ίσως γιατί δίνει άλλα τόσα και στη συγγραφέα η οποία προσφέρει με τη σειρά της πολλά, είναι η συνέχεια από το «Ήταν ένας καφές στη χόβολη». Οι μυημένοι σίγουρα γνωρίζουν πως πρόκειται για το πρώτο βιβλίο της Λένας Μαντά, το οποίο είχε κυκλοφορήσει από άλλον εκδοτικό και με διαφορετικό τίτλο. Όταν το 2014 επανεκδόθηκε από τις εκδόσεις Ψυχογιός ένα μεγάλο όνειρο της δημιουργού του πραγματοποιήθηκε. Νομίζω πως σε αυτή την ιστορία κρύβεται όλη η συγγραφική ψυχή της Λένας Μαντά. Για την ακρίβεια όλα όσα θέλει να πει, όλα όσα έχει μέσα της και θέλει να δώσει στον αναγνώστη περικλείονται στην τελευταία φράση της ιστορίας που αφορά το συγκεκριμένο βιβλίο. Ενδιαφέρουσα η σειρά με την οποία τοποθέτησε τις ιστορίες μέσα στο συλλογικό αυτό έργο.
August 1, 2018
κανονικά θα έπρεπε να λέγετε όσα ήθελα να πάρω $$$$$$
May 26, 2017
Πολύ καλό βιβλίο...κλείνει αρκετές τρύπες που είχαν μείνει ανοιχτές σε διάφορα βιβλία!
Απλά δεν νομίζω ότι θα ξαναπροτιμήσω παρόμοιου είδους βιβλία καθότι μου αρέσει ο κύκλος ενός βιβλίου να κλείνει μαζί με το ίδιο το βιβλίο!
Απλά δεν νομίζω ότι θα ξαναπροτιμήσω παρόμοιου είδους βιβλία καθότι μου αρέσει ο κύκλος ενός βιβλίου να κλείνει μαζί με το ίδιο το βιβλίο!
February 25, 2020
Σήμερα έκλεισα έναν κύκλο διαβάζοντας αυτό το βιβλίο...
Μόνο δύο βιβλία έμειναν που δεν έχω διαβάσει της Μαντά και μάλλον δεν θα τα διαβάσω καθόλου γιατί δεν με ενδιαφέρει αυτό το είδος το αστυνομικό, έτσι δεν διάβασα και στο συγκεκριμένο τη συνέχεια από τα πέντε κλειδιά....
Για τα υπόλοιπα θα πω ότι σε κάποια χάρηκα πάρα πολύ για τη συνέχεια και συγκινήθηκα ιδιαίτερα...
Δεν χρειάζεται να πω ότι πάντα η γραφή της είναι άψογη και ακολούθησε το ίδιο ύφος και σε αυτά τα διηγήματά...
Για να το διαβάσεις αυτό το βιβλίο θα πρέπει να είσαι φανατικός αναγνώστης της Μαντά, όπως επίσης και να τα έχεις πιο πρόσφατα τα βιβλία,αλλιώς θα δυσκολευτείς να θυμηθείς τις ιστορίες
Ξεκινώντας λοιπόν απ' το βαλς,τελείωσε το κανονικό βιβλίο με ένταση κυρίως απ' τον χαμό της Ελπίδας οπότε σ αυτό το τέλος εκτονωθηκε αυτή η ένταση.
Η Θεανώ που πολέμησε σαν λύκαινα στο κανονικό βιβλίο σ αυτό κάνει ειρήνη με το χτες γυρνώντας στις ρίζες της.
Στο αγαπημένο σπίτι δίπλα στο ποτάμι όλες οι γυναίκες βρίσκουν επιτέλους την γαλήνη όπως ταιριάζει και με ότι έλειπε στην καθεμία,οι τρεις μια νέα ζωή και οι δύο επούλωση του πένθους.
Η άλλη όψη του νομίσματος...χμ...εδώ έχω αντιρρήσεις...ακυρώνει το πρώτο βιβλιο.Αφου θέλει να δώσει τέλος τότε θα έπρεπε να ήταν διαφορετικό απ' το κανονικό βιβλιο,δεν ακυρώνεις το δίλημμα κυρία Μαντά μου,γι αυτό άφησες να απαντήσουν οι αναγνώστες αλλιώς ας έδινες εσύ τέλος μια και καλή και εδώ να έδινες μια συνέχεια.Μια καλύτερη πρόταση θα ήταν να έδινες την συνέχεια και για την άλλη εκδοχή....φιλικά πάντα....
Το τελευταίο τσιγάρο,λυπήθηκα που οι φίλοι άλλαξαν τόσο και χώρισαν οι δρόμοι τους αλλά έτσι το σκέφτηκε η συγγραφέας....ίσως εδώ φαίνεται ο λόγος που έβαλα 3 αστεράκια,θα προτιμούσα να τους φαντάζομαι αλλιώς αν δεν το διάβασα.....
Έρωτας σαν βροχή και Χωρίς χειροκρότημα και στα δύο μια απειλή έρχεται να ξεκαθαρίσει το μέλλον,πολύ ωραία συνέχεια διανθισμένη με τις ομορφιές της Κέρκυρας και του Πάπιγκου.
Όσα αντέχει η ψυχή....δεν ήταν συνέχεια αλλά μια ματιά σε ήρωες που δεν γνωρίσαμε πολύ και σχεδόν η ζωή του Σταύρου θα μπορούσε να γίνει βιβλίο και ήθελα κι άλλο...
Το ίδιο και στην Ντατα και σε μια ακόμη περιπέτεια αυτού του θρύλου... ανεξάντλητη ....
Μια συγνώμη για το τέλος,τώρα τι να γράψω;φανταζομουν τον Σαράντη να περνάει από εκτελεστικό απόσπασμα,ένας απ' τους πιο απαίσιους χαρακτήρες που γνώρισα σε βιβλίο της Μαντά και η συγνώμη του θα ήθελα να είναι και προς την Μυρσίνη ( όχι πως θα την δεχόταν βέβαια) και σίγουρα το κανονικό βιβλίο είχε την συγνώμη μιας γυναίκας που δεν έκανε και το πιο τραγικό λάθος και όχι του Σαράντη την συγνώμη οπότε εδώ την εδωσε....ήταν δίκαιο και έγινε πράξη πάντως προς τους υπόλοιπους χαχαχα!!!
Καφές στη χόβολη...τι οφθαλμός αντί οφθαλμού;τι όλα εδώ πληρώνονται;τι όταν ραγίσει το γυαλί;....ε πολλά θα μπορούσαμε να λέμε για το πιο απλό καθημερινό γήινο έργο της μαντα κι όλα σωστά θα ήταν όπως και αυτό το τέλος!!!!
Ανυπομονούμε για το επόμενο reunion με νέους χαρακτήρες!!!
Μόνο δύο βιβλία έμειναν που δεν έχω διαβάσει της Μαντά και μάλλον δεν θα τα διαβάσω καθόλου γιατί δεν με ενδιαφέρει αυτό το είδος το αστυνομικό, έτσι δεν διάβασα και στο συγκεκριμένο τη συνέχεια από τα πέντε κλειδιά....
Για τα υπόλοιπα θα πω ότι σε κάποια χάρηκα πάρα πολύ για τη συνέχεια και συγκινήθηκα ιδιαίτερα...
Δεν χρειάζεται να πω ότι πάντα η γραφή της είναι άψογη και ακολούθησε το ίδιο ύφος και σε αυτά τα διηγήματά...
Για να το διαβάσεις αυτό το βιβλίο θα πρέπει να είσαι φανατικός αναγνώστης της Μαντά, όπως επίσης και να τα έχεις πιο πρόσφατα τα βιβλία,αλλιώς θα δυσκολευτείς να θυμηθείς τις ιστορίες
Ξεκινώντας λοιπόν απ' το βαλς,τελείωσε το κανονικό βιβλίο με ένταση κυρίως απ' τον χαμό της Ελπίδας οπότε σ αυτό το τέλος εκτονωθηκε αυτή η ένταση.
Η Θεανώ που πολέμησε σαν λύκαινα στο κανονικό βιβλίο σ αυτό κάνει ειρήνη με το χτες γυρνώντας στις ρίζες της.
Στο αγαπημένο σπίτι δίπλα στο ποτάμι όλες οι γυναίκες βρίσκουν επιτέλους την γαλήνη όπως ταιριάζει και με ότι έλειπε στην καθεμία,οι τρεις μια νέα ζωή και οι δύο επούλωση του πένθους.
Η άλλη όψη του νομίσματος...χμ...εδώ έχω αντιρρήσεις...ακυρώνει το πρώτο βιβλιο.Αφου θέλει να δώσει τέλος τότε θα έπρεπε να ήταν διαφορετικό απ' το κανονικό βιβλιο,δεν ακυρώνεις το δίλημμα κυρία Μαντά μου,γι αυτό άφησες να απαντήσουν οι αναγνώστες αλλιώς ας έδινες εσύ τέλος μια και καλή και εδώ να έδινες μια συνέχεια.Μια καλύτερη πρόταση θα ήταν να έδινες την συνέχεια και για την άλλη εκδοχή....φιλικά πάντα....
Το τελευταίο τσιγάρο,λυπήθηκα που οι φίλοι άλλαξαν τόσο και χώρισαν οι δρόμοι τους αλλά έτσι το σκέφτηκε η συγγραφέας....ίσως εδώ φαίνεται ο λόγος που έβαλα 3 αστεράκια,θα προτιμούσα να τους φαντάζομαι αλλιώς αν δεν το διάβασα.....
Έρωτας σαν βροχή και Χωρίς χειροκρότημα και στα δύο μια απειλή έρχεται να ξεκαθαρίσει το μέλλον,πολύ ωραία συνέχεια διανθισμένη με τις ομορφιές της Κέρκυρας και του Πάπιγκου.
Όσα αντέχει η ψυχή....δεν ήταν συνέχεια αλλά μια ματιά σε ήρωες που δεν γνωρίσαμε πολύ και σχεδόν η ζωή του Σταύρου θα μπορούσε να γίνει βιβλίο και ήθελα κι άλλο...
Το ίδιο και στην Ντατα και σε μια ακόμη περιπέτεια αυτού του θρύλου... ανεξάντλητη ....
Μια συγνώμη για το τέλος,τώρα τι να γράψω;φανταζομουν τον Σαράντη να περνάει από εκτελεστικό απόσπασμα,ένας απ' τους πιο απαίσιους χαρακτήρες που γνώρισα σε βιβλίο της Μαντά και η συγνώμη του θα ήθελα να είναι και προς την Μυρσίνη ( όχι πως θα την δεχόταν βέβαια) και σίγουρα το κανονικό βιβλίο είχε την συγνώμη μιας γυναίκας που δεν έκανε και το πιο τραγικό λάθος και όχι του Σαράντη την συγνώμη οπότε εδώ την εδωσε....ήταν δίκαιο και έγινε πράξη πάντως προς τους υπόλοιπους χαχαχα!!!
Καφές στη χόβολη...τι οφθαλμός αντί οφθαλμού;τι όλα εδώ πληρώνονται;τι όταν ραγίσει το γυαλί;....ε πολλά θα μπορούσαμε να λέμε για το πιο απλό καθημερινό γήινο έργο της μαντα κι όλα σωστά θα ήταν όπως και αυτό το τέλος!!!!
Ανυπομονούμε για το επόμενο reunion με νέους χαρακτήρες!!!
February 18, 2021
Όταν έχεις τελειώσει ένα βιβλίο εδώ και πολύ καιρό και σου λένε πάρε ακόμα ένα κεφάλαιο για αυτό το βιβλίο δεν γίνεται να μην θες να το διαβάσεις. Ήταν ωραίο που μας γύρισε προς τα πίσω και θυμηθήκαμε πράγματα και πήραμε κάποιες απαντήσεις
December 13, 2020
Μια χρόνια σκέψη μου έγινε πράξη!! Κάθε φορά που ολοκληρώνω ένα βιβλίο αναλογίζομαι με τις ώρες πως θα μπορούσαν να είχαν καταλήξει οι ήρωες του μετά το τέλος το όποιο δόθηκε ή εννοήθηκε.
Μπορεί να μην ήταν όλες οι συνέχειες των ιστοριών όπως είχα φανταστεί εγώ αλλά κάλυψε επαρκώς τις προσδοκίες μου!!
Πολύ καλό εγχείρημα και θα το ήθελα ξανά 😁
Μπορεί να μην ήταν όλες οι συνέχειες των ιστοριών όπως είχα φανταστεί εγώ αλλά κάλυψε επαρκώς τις προσδοκίες μου!!
Πολύ καλό εγχείρημα και θα το ήθελα ξανά 😁
Displaying 1 - 7 of 7 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.