ŷ

Jump to ratings and reviews
Rate this book

Το ναυπηγείο

Rate this book
Ο Λάρσεν επιστρέφει στη Σάντα Μαρία ύστερα από πέντε χρόνια αναγκαστικής απουσίας, γκριζομάλλης, γερασμένος, με αισθητά τα σημάδια της παρακμής. Σαν ύστατη διέξοδο δέχεται να αναλάβει τη διεύθυνση μιας χρεοκοπημένης επιχείρησης: ενός ερειπωμένου ναυπηγείου. Η φάρσα συμπληρώνεται με την απόφασή του να φλερτάρει τη μισότρελη κόρη του ιδιοκτήτη του ναυπηγείου.

"Το ναυπηγείο", έργο-σταθμός στη λατινοαμερικανική λογοτεχνία, καταπιάνεται με το θέμα που κυριαρχεί σε ολόκληρο το έργο του μεγάλου Ουρουγουανού συγγραφέα: την αποτυχία κάθε ανθρώπινου εγχειρήματος.

231 pages, Paperback

First published January 1, 1961

84 people are currently reading
3,630 people want to read

About the author

Juan Carlos Onetti

141books359followers
Juan Carlos Onetti (July 1, 1909, Montevideo � May 30, 1994, Madrid) was an Uruguayan novelist and author of short stories.

A high school drop-out, Onetti's first novel, El pozo, published in 1939, met with his close friends' immediate acclaim, as well as from some writers and journalists of his time. 500 copies of the book were printed, most of them left to rot at the only bookstore that sold it, Barreiro (the book was not reprinted until the 60's, with an introduction and preliminary study by Ángel Rama). Aged 30, Onetti was already working as editing secretary of the famous weekly Uruguayan newspaper Marcha. He had lived for some years in Buenos Aires, where he published short stories and wrote cinema critiques for the local media, and met and befriended the notorious novelist and journalist, Roberto Arlt ("El juguete rabioso", "Los siete locos", "Los lanzallamas").

He went on to become one of Latin America's most distinguished writers, earning Uruguay's National Prize in literature in 1962. In 1974, he and some of his colleagues were imprisoned by the military dictatorship. Their crime: as members of the jury, they had chosen Nelson Marra's short story El guardaespaldas (i.e. "The bodyguard") as the winner of Marcha's annual literary contest. Due to a series of misunderstandings (and the need to fill some space in the following day's edition), El guardaespaldas was published in Marcha, although it had been widely agreed among them that they shouldn't and wouldn't do so, knowing this would be the perfect excuse for the military to intervene Marcha, considering the subject of the story (the interior monologue of a top-rank military officer who recounts his murders and atrocious behavior, much as it was happening with the functioning regime).

Onetti left his native country (and his much-loved city of Montevideo) after being imprisoned for 6 months in Colonia Etchepare, a mental institution. A long list of world-famous writers -including Gabriel García Márquez, Mario Vargas Llosa and Mario Benedetti - signed open letters addressed to the military government of Uruguay, which was unaware of the talented (and completely harmless) writer it had imprisoned and humiliated.

As soon as he was released, Onetti fled to Spain with his wife, violin player Dorotea Mühr. There he continued his career as a writer, being awarded the most prestigious literary prize in the Spanish-speaking world, the Premio Cervantes. He remained in Madrid until his death in 1994. He is interred in the Cementerio de la Almudena in Madrid.

Ratings & Reviews

What do you think?
Rate this book

Friends & Following

Create a free account to discover what your friends think of this book!

Community Reviews

5 stars
620 (28%)
4 stars
813 (36%)
3 stars
516 (23%)
2 stars
208 (9%)
1 star
56 (2%)
Displaying 1 - 30 of 210 reviews
Profile Image for Vit Babenco.
1,682 reviews5,147 followers
October 1, 2020
The Shipyard is the book of emptiness and fatality.
The protagonist of the novel is a former pimp � a vulgar and ignorant man�
He watched the ferryboat arrive and be unloaded, examined carelessly the faces of the group of passengers; he yawned, took his pearl tiepin out of his black tie to use as a toothpick. He thought of the deaths various people had met and this led him on to other memories, of depreciatory smiles, of proverbs, of attempts, usually muddled attempts, he had made to put right other people’s lives.

But he is full of ambitions� He wishes to climb the social ladder� He wants to conquer the riches� So he boldly and recklessly steps into the world of desolation and dilapidation�
Right from the very beginning and for all eternity, there was nothing more than the steeply pitched roof, the layers of rust, the tons of metal and the weeds blindly growing and twining around everything. Tolerated, temporary, alien, he too was there, in the middle of the shed, impotent and absurdly mobile, like a dark-colored insect waving its legs and antennae in the air filled with legend, seafaring adventures, past labors, and winter.

He fights� He strikes back� He acts in his own foolish ways� But in the end his true vulgar self wins�
The mistake we make is to think that life is like us; that it is not what it does. But that is not true; it is nothing more than that, what we all see and know.

Render unto Caesar the things which are Caesar’s; and unto pimp the things that are pimp’s.
Profile Image for Guille.
918 reviews2,810 followers
September 10, 2024
Larsen, o Juntacadáveres como algunos dieron en llamarlo (la novela se publicó antes que «Juntacadáveres», aunque los hechos que narra son posteriores a los de esta novela), regresa a Santa María tras cinco años de destierro. Decide asentarse en Puerto Astillero como si de un cementerio de elefantes se tratara, un cementerio que en lugar de huesos y cráneos rotos acumula maquinaria inservible, vehículos destrozados, herramientas herrumbrosas y unos pocos hombres y mujeres derrotados.
“� había presentido el hueco voraz de una trampa indefinible. Ahora estaba en la trampa y era incapaz de nombrarla, incapaz de conocer que había viajado, había hecho planes, sonrisas, actos de astucia y paciencia sólo para meterse en ella, para aquietarse en un refugio final desesperanzado y absurdo�
Larsen se hace cargo de la gerencia de un astillero en bancarrota en la que ya solo quedan dos empleados, Gálvez y Kunz, que, como barcos encallados en un remoto y desolado lugar, malviven sin sueldo vendiendo lo que pueden de lo que queda en el astillero. Un puesto de trabajo difícilmente compatible con la personalidad de Larsen sino es como un último acto desesperado de búsqueda de sentido “a los años que le quedaban por vivir y, en consecuencia, a la totalidad de su vida�.
�... cada uno necesita proteger una farsa personal�
No solo acepta el trabajo, también pretende a Angélica Inés, la hija de Jeremías Petrus, el dueño del astillero, una mujer a la que el narrador, un testigo que a menudo cuestiona los hechos presentando varias versiones, califica de idiota. Una pretensión que quizás no tuviera otro propósito que poder creer por un momento que todo aquello podría ser suyo y que era capaz de defenderlo de una ruina que todos sabían cierta.
“Fuera de la farsa que había aceptado literalmente como un empleo, no había más que el invierno, la vejez, el no tener dónde ir, la misma posibilidad de la muerte�
Unas esperanzas absurdas que el autor conecta con el absurdo por excelencia, buscar un sentido a la vida.
“Y la prueba de la impotencia de los hombres para aceptar su sentido está en que la más increíble de todas las posibilidades, la de nuestra propia muerte, es para ella cosa tan de rutina; un suceso, en todo momento, ya cumplido�
Pero, como siempre en Onetti, es la forma la que deja al fondo en un segundo plano. Su estilo, enredado, denso y poético, es tan potente que se le perdona sus muchas digresiones, demoras y circunvalaciones contemplativas, pues es el camino más que el destino lo que prevalece en el placer que procura su lectura.
March 16, 2019
Πρόκειται για ένα ζοφερό, θλιβερό, μίζερο, αποπνικτικό, ανατριχιαστικό και παράξενα ελκυστικό μυθιστόρημα.

Είναι απο τα βιβλία που πάντα θα αγαπώ διότι δικάζουν και εκτελούν, πραγματώνοντας το, χωρίς οίκτο και περισυλλογή, το θαυμάσιο κατάμαυρο, δροσερό, διάπυρο και εκτυφλωτικό, απέραντο και παντοδύναμο, κενό, της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ένας βάρβαρος σκληρός ρεαλισμός χτισμένος απο βιοψυχολογικά υλικά εκδικητικής αιωνιότητας, ακατέργαστης λήθης και συμφωνητικά παραφροσύνης, ευφυΐας, φαντασίας και θανάτου.

Το ναυπηγείο είναι ένα ολοκαίνουργιο ερείπιο, ένα σωστικό ναυάγιο ονείρων και ελπίδων κάπου ανάμεσα σε λάσπες και λουλούδια, δίπλα απο μνήματα και σάπιες ξύλινες παράγκες που κατάντησαν αξιοπρόσεκτες απο κλάματα νεογέννητων και βραχνά γέλια παρανοϊκών.

Ερημιά, νεκρική ενέργεια και άνθρωποι που είναι εκεί μα δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχουν διότι είναι ψεύτικοι, θλιβεροί, άχρηστοι, άσχημοι, κουρασμένοι, παραδομένοι σε απαράλλαχτες καταστάσεις που αποτελούν την ζωή τους μα δεν πραγματοποιούνται ποτέ, είναι αποτυχημένες και στερούνται νοήματος.

Απέθαντη ζωή, απίθανοι χαρακτήρες, πιθανές εξαιρέσεις, περίεργοι τρόποι και λόγοι, αποτρεπτικές διαθέσεις, σηπτικά τεράστιες δυνάμεις αλλοίωσης κάθε ουσίας και οντότητας, δυστυχισμένα επετειακά περιβάλλοντα και θολές εικόνες απο δακρυσμένες φάρσες.

Παγωνιά και μούχλα, έρωτας και τρέλα, λυκαυγές νεράϊδων και λυκόφωτος τεράτων.
Χρόνος στο πλαίσιο του ποτέ και προγραμματισμός στη βάση του πουθενά.
Ένας άκυρος Θεός δημιουργός και δήμιος που πειραματίζεται με την αποτυχία, ειδικά όταν η προσπάθεια γεννιέται κάθε ξημέρωμα, κάθε μέρα, κάθε πράξη, κάθε ύπαρξη, κάθε καταδίκη.
Η τεράστια δύναμη του βιβλίου έγκειται στην παραγωγή καθαρού, ακατέργαστου και αγενέστατου ρεαλισμού.

🖤💞🖤💞🖤💞
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς!!
Profile Image for ArturoBelano.
99 reviews344 followers
September 11, 2019
Sie wissen das nicht, aber sie tun es�
Karl Marks

Tersane’yi övmeye başlamadan önce bir şeyi netleştirelim; İspanyolca edebiyatın kurucu metni olarak takdim edilen bu metnin böyle bir kurucu özelliği olmadığını söylemek gerekiyor. İspanyolca edebiyatın günümüze ulaşan yolculuğunda Onetti’nin Tersane’sinden beslenen, ilham alan, dertleri ile hemhal başka bir metin karşımıza çıkmıyor, ben okumadım okuyan varsa duymak isterim. Kurucu metin ve yazar arayanlar; Borges, Casares, Asturias ve Rulfo’ya baksınlar, olmadı Robert Art’� da bu listeye ekleyip ardıllarının peşine düşsünler. Bu yazdıklarımın Tersane’nin büyüklüğüyle ilgisi yok elbette, sadece durumu tespit ediyoruz ki Tersane’nin bu tarz övgülere de ihtiyacı yok zaten.

Onetti, 60’ların Marksist ikliminde metnin politik bir alegori olarak yeniden okunması karşısında rahatsızlığını şöyle ifade eder; � mesaj vermek isteseydim western union ile gönderirdim.� Kabul, istediği yerden konuşmaya başlayalım ama kusura bakmasın burada duracak değilim.

Tersane, Santa Maria üçlemesinin en son basılan ancak kronolojik sıralamayla ikinciye denk düşen kitabı ve biz bahtsız okurlar serinin diğer kitaplarını okuyamadığımız için bazı şeyler havada kalıyor ve bu havada kalanların metnin bütünü için önemini de bilmiyoruz. Ceset gömücüsü Larsen şehirden niye kovuldu ve bunun genelev projesiyle ne ilgisi var bilmiyoruz bunları. Bildiğimiz ise Larsen’in 5 yıl sonra Santa Maria’ya bitik bir şekilde geri dönüşü ve Tersane’ye kapak atışı. Kitap ve söylence tam da buradan başlıyor. Yazar bazı tanıklara sığınıyor ama çoğu rivayet düzeyinde, orada görülmüş, burada bir içki içmiş gibi. Anlatıda yazarın geri çekilip sözü başka, üçüncü ağızlara devrettiği yerler çok fazla. Bu yöntem, hakikati bulanıklaştırma ve anlatıyı kolektifleştirme açısından işlevsel bir form oluşturuyor. Santa Maria üçlemesi, Santa Maria’nın sakinlerinin de anlatısına dönüşüyor.

Ama lafı fazla uzatmadan şunu söylemek lazım; Tersane’nin dert edindiği meseleleri dert edinmiş onca eser varken niye bunu konuşuyoruz. Çünkü Tersane, bir edebiyat şöleni, üslubu, biçimi ve kurgusuyla erken ve ihmal edilmiş bir başyapıt da ondan.

Kelimelerin ve tasvirlerin büyüsüne kapılınca yazarın � mesaj vermek isteseydim…� cümlesine hak veriyorsunuz ancak bir eseri ölümsüz kılan şey tam da yazarın kaçındığı, sadece kelimelerin büyüsüyle sınırlı kalmayan o “burada ne oluyor� u anlama çabası.

Bir ceset gömücüsünün bir mezar bekçisine( işlemeyen, ölü varmış gibi davrandığımız Tersane) dönüşüm hikayesinin çağrıştırdığı başka hikayeleri görmek için alleme-i cihan olmak gerekmiyor elbette. Kafka’nın Şato’su bariz, Anna Kavan’ın Kartal Yuvası belli belirsiz salınıyor sayfalar boyunca ve biz biliyoruz ki bunlar sadece bir mekan ismi değil, belli bir mekanizmayı, saçmayı imleyen mikro dünyalar. Dünyanın dışında varlığını sürdüren değil ama tam da dünyanın göbeğinde işleyen yapılar. Onetti’de tınlayan Kafkaesk üslup bir yana başka bir şeyi görmek gerekiyor. Kafka’da Şato bir türlü giremediğimiz bir yer iken Tersane bir türlü çıkamadığımız bir hakikati imliyor, atılmış olduğumuz dünyanın en basit tanımı bu olsa gerek, bitimli olduğunu biliyor ama bitene kadar bir türlü çıkamıyoruz içinden. Ve artık yazara ihanet etmenin zamanı geldi bence.

“Je sais bien mais quand meme�
Lacan

İsa, Golgota tepesinde çarmıhı omuzlamış yürür ve kitleler onu taşlarken babası yıldırımlar, şimşekler gönderir insanaların üstüne. İsa bu anda gökyüzüne döner ve � baba, bilmiyorlar,� der. Marks yukarıda alıntıladığım sözünde ideolojinin tanımını yapar, bilmiyorlar ama yapıyorlar. Buna göre kitlelerin toplumsal gerçeklik içindeki pozisyonaları ve yaptıkları arasında bir yarık vardır ve ideoloji bu yarığın, yanlış bilinç halinin işlediği yerde var olur. Asgari ücretle çalışan bir işçinin beyaz çay sevdalılarına sevdalanma hali bu yanlış bilinç haline en iyi örnek olsa gerek. Buradan Kafka ve Onetti arasındaki farka gelelim. Kafkaesk karakter tüm saçmalığına rağmen hala bir umudun içinde debelenen, bürokratik, saçma mekanizmalar altında böcekleşirken bile bir çıkış kapısı arayan tiplerdir. Dünyaya ve varoluşlarına dair bir tutamak peşinde o şato duvarlarını arşınlamaya devam eder ve sonunda ezilir, yenilir ve öznellikleri iptal olur ve ama onlara dair şunu söyleyebiliriz; bilmiyorlar ama yapıyorlar. Zizek, Lacan’ın “biliyorlar ama yine de…� cümlesi üzerinden İdeolojinin Yüce Öznesinde sinik özneyi tarif eder; � biliyorlar ama yine de yapıyorlar.� Sinik özne aldatmacanın, baskı mekanizmalarının, boşunalığın farkında olan ve ama buna rağmen eyleyen öznedir, sanki bir demokrasi varmış gibi oy verir, sanki amazonlar bilerek yakılmıyormuş gibi su tüketimi yapar, sanki Tersane işliyormuş gibi yıllık faaliyet raporu ve maaş bordrosu hazırlar ve fazlası. Onetti’nin erken doğumu daha bunlar bir şekilde konuşulmadan yarattığı Galvez, tek heceli Kunz ve Petrus ve ortakları a.ş üzerinden bu eksen kaymasını görmüş olmasında yatıyor. Larsen zokayı yutup, tuzağa düştüğünde( 6 bin peso maaş, ticket artı yol parası) şöyle diyor; “İnanmıyorlar, farkındayım dokundukları ve yaptıkları şeye bile inanmıyorlar: kendi yazdıkları paradan, ağırlıktan, boyuttan bahseden rakamlara bile.� İnanmıyor zira boşunalığı biliyor ve oynuyorlar, bir müdür varmış gibi kapısını çalıyor, bir gemi varmış gibi kar ve zarar hesaplıyor, bir hisse senedi varmış gibi umut bağlıyorlar. Bu yanıyla Larsen, Kafkaesk ve arkaik bir karakteri temsil ederken, Galvez, Kunz ve Petrus ve hatta kızı ve hizmetçisi Lacan’cı “biliyor ama yine de� yi temsil ediyor.

Belki de bugünün ölümsüz yazarı el artırıp biliyor ve ama yine de yapmıyor denilecek hikayeler yazacak, karakterler yaratacak ve atıldığımız çıkışsız dünyada bir çıkışın zaten çoktan iptal edildiğini, hakikatin bizi terk ettiğini, Tersane’nin çalışmak için deği, oyun için değil ölmek için bile orada olmadığını gösterecektir bize ve ama Onetti kadar bayılacağımız, "mesaj vermeyen" cümlelerle.

Bir okur yazarını arıyor..
Profile Image for StefanP.
149 reviews121 followers
July 16, 2020
description

Ta razdraganost u njihovim očima ipak nije bila zbog povratka iz progonstva ili, u najmanju ruku, nije bila samo zbog toga. Gledali su kao da su upravo ustali iz mrtvih i kao da vjeruju da će uspomena na tek izbjegnutu smrt - uspomena neizbrisiva i nepodložna riječima ili ćutanju - ostati zauvijek svojstvena njihovim dušama. Sudeći po njihovim pogledima, kao da se nisu vraćali iz nekog određenog kraja ili iz nekog stvarno postojećeg mjesta; činilo se kao da se vraćaju iz nigdine, potpune samoće varljivo ispunjene simbolima kao što su slavoljublje, sigurnost, vrijeme i moć.

Vrlo čudna sfera u romanu ,,Brodogradilište," skoro da je sve samo jedan privid, utvara koja se sve više uzdiže. Toliko ogorčene besmislenosti, ispraznosti i batrganja u bolu na jednom mjestu samo pojačavaju Onjetijev skepticizam prema poslovnom svijetu i ljudima. Sumorne forme takvog svijeta oslikaće jedan veliki ožiljak, koji je sam po sebi takav kakav je. Onjetijevi posrnuli junaci padaju u jednu bezličnost. Oni su reprezenti jednog prosječnog građanina modernog društva, koje se nalazi u velikom padu. Onjetija je na trenutke teško čitati. Njegovi protagonisti se skoro pa nikada ne razumiju. To su dijalozi otuđenih maloumnika, skloni više gubitku i patnji te nanošenju neke sulude štete, nego međusobnoj spoznaji i iskrenom uvažavanju. Poslije svakog njihovog razgovora imao sam osjećaj kao da nisu ni razgovarali, lakše bi bilo da se jedan junak obrati drvetu, tada nešto možda i bilo. Onjeti se nije bavio njihovim duševnim stanjima niti ga je zanimala njihova pojedinačna sudbina, već je više kroz njih ispoljavao svoje viđenje poretka u svijetu. Oni kao da znaju da su se unaprijed sunovratili i da su poraženi, pa unezvereno udaraju po svemu ne bi li bili primjećeni kao takvi. Kao i kod Bolanja i njegovom romanu ,,2666" potrebno je da se roman sagleda u svojoj cjelokupnosti, pa onda vidjeti njegov simbolizam te metafizičku i fizičku ideju.
Profile Image for Kyriakos Sorokkou.
Author6 books214 followers
Read
August 2, 2019
Αυτό το βιβλίο το πήρα (σχεδόν) αποκλειστικά για το ότι ο συγγραφέας είναι από την Ουρουγουάη.
Και μιας και ένας κύριος στόχος μου είναι να διαβάσω τουλάχιστον ένα συγγραφέα/μυθιστόρημα από κάθε χώρα, άρπαξα αυτό το βιβλίο χωρίς δεύτερη σκέψη.
Κάτι τέτοιες αυθόρμητες αγορές είναι ριψοκίνδυνες διότι δεν ξέρεις αν θα σ' αρέσει το βιβλίο.
Άλλες φορές βγαίνεις κερδισμένος, άλλες φορές (όπως αυτή) όχι και τόσο.

Το Ναυπηγείο (όχι αλλά) του Χουάν Κάρλος Ονέτι είναι ένα υπαρξιακό μυθιστόρημα, με νουάρ ατμόσφαιρα οπού συνέχεια βρέχει.
Η βροχερή ατμόσφαιρα μου θύμισε κάπως το με τον Μπραντ Πιτ και τον Μόργκαν Φρίμαν.
Ένα μυθιστόρημα όπου κυριαρχεί παντού το αίσθημα του ξεπεσμού, της αποτυχίας, της παρακμής, και της ερήμωσης

Ο αυτοεξόριστος Λάρσεν επιστρέφει στη φανταστική πόλη της Ουρουγουάης Σάντα Μαρία μετά από πέντε χρόνια και αναλαμβάνει τη διεύθυνση ενός ερειπωμένου ναυπηγείου ενώ ταυτόχρονα φλερτάρει με την μισότρελη κόρη του ιδιοκτήτη.

Ένα ναυπηγείο του οποίου οι υπάλληλοι απαρτίζονται από τον Γενικό Διευθυντή τον Οικονομικό Διευθυντή και τον Διευθυντή Τεχνικού Τομέα. Δηλαδή το ναυπηγείο απαρτίζεται όλο κι όλο από 3 διευθυντές.
Κανένας υπάλληλος δε φάνηκε σ' όλη την ιστορία. Μόνο κάτι αρουραίοι στις αποθήκες.

Και ό,τι εργασίες έκανε ο Λάρσεν ήταν φαύλος κύκλος, δεν έβγαζαν πουθενά.
Ούτε κέρδη, ούτε ζημιά, καμία οικονομική κίνηση. Νέκρα.

Η ατμόσφαιρα του βιβλίου μ' άρεσε πολύ. Νουάρ, γκρίζα, με μούχρωμα, μουντή, ζοφερή, βροχερή.
Στην αρχή συγχύστηκα διότι ήταν Ιούνης και έκανε κρύο και βροχερό καιρό.
Μετά συνειδητοποίησα ότι στην Ουρουγουάη, όπως και στην Αργεντινή, στη Χιλή, σ' ένα μικρό μέρος της Βραζιλίας, στην Παραγουάη, στην Νότιο Αφρική, στην Αυστραλία και στη Νέα Ζηλανδία, ο χειμώνας είναι αντίθετος: Ιούνιο-Ιούλιο-Αύγουστο αντί Δεκέμβριο-Ιανουάριο-Φεβρουάριο.

Πέρα όμως από την νουάρ και υγρή ατμόσφαιρα η γραφή αλλά κυρίως οι χαρακτήρες μου φάνηκαν πιο ξεροί κι από κυπριακό χωράφι τον Ιούλη, πιο ξεροί κι απ' της γριάς το.... πιθάρι.
Δεν ένιωσα να συνδέομαι με κανένα, δεν με ένοιαξε που αποτύγχαναν σε ο,τι έκαναν, ήμουν συνεχώς αποστασιοποιημένος, και διάβαζα απλά για να φτάσω στο τέλος το όποιο ήταν πιο τελεσίδικο κι από .

Διαβάστε τη συνέχεια στο μπλογκ μου
Profile Image for Ratko.
325 reviews90 followers
May 7, 2021
Ово је несумњиво једна дивна, тескобна књига коју сам читао расејано и без много концентрације, што је баш штета.
Тескобна, суморна атмосфера заборављеног и пропалог бродоградилишта у заборављеном месту, у које се враћа после изгнанства неки Ларсен, да би са два преостала запослена покушао да оживи предузеће. Заправо, само ће статирати међу урушеним зидовима и разбацаним папирима и досијеима, у канцеларијама без врата и прозора, глумећи, као у позоришту сенки. Цела поставка ме је подсетила на Краснахоркаијев „Сатантанго�. Свему томе доприноси и киша која стално пада, зимско, облачно, тмурно време и блато, блато које све покрива. Осим тога, атмосфера је и кафкијанска � не знамо скоро ништа о протагонистима, нити о њиховим претходним односима, не знамо ни зашто је бродоградилиште пропало, све је дато тек тако, као једна илузија. Крај је такође магловит и без јасног расплета.
Требало би се, свакако, још посветити Онетију.
Profile Image for Iván Ramírez Osorio.
318 reviews29 followers
October 20, 2017
La Vida Breve es incomparable.Pero El Astillero es una obra enorme en sí misma y está llena de valiosos detalles. Onetti fue un genio. El Astillero es la historia del fracaso. Del fracaso que todos reconocen pero nadie evita. El Astillero es la historia del autoengaño, de la aceptación de la falsa esperanza ( si es que existe otro tipo de esperanza). Historia llena de niveles, enorme y difícil de absorber en totalidad, como todo gran libro, una experiencia, existencia, fascinante el leer al gran Uruguayo.
Profile Image for Özgür Atmaca.
Author2 books87 followers
September 16, 2019
Kitabı bitireli epey olmuştu ama yorum yapmak için bu kadar beklemem gerekiyordu. Çünkü Larsen’in zihnimde müthiş yıkıklığıyla ne kadar salınacağını ben de merak ettim...

Tersane batmış, çökmüş bir sistemin içine, zamanında neden terkettiğini bilmediğimiz Larsen’in geri dönüşüyle başlıyor. Aslında döndüğü yer terkettiği o yer de değil ama tüm insani hırs ve hesap sorucu dik duruşuyla en gündelik üslûbu ve olayları, muhteşem bir edebiyat şölenine çevirerek okuyucu da elinden tutup sürüklüyor desem yanılmış olmam sanırım...

Ben kitabın en büyük başarısının; sıradan duyguların,bir insan hayatında olabilecek ve karşılaşılabilecek basit ilişkilerin yazılabilecek en edebi dille; boğmadan, uzatmadan zamanı adeta genişleterek anlatması olduğunu düşünüyorum.


Tersane’nin kendi çürümüşlüğü ve kurtarılamazlığıyla içindeki herkesi de sürüklüyor gibi bir durum oluşmuş olsa da, kendi haline bırakılmış limanın, asla tamamlanmamış dosyaların, okunmamış evrakların, kapanmamış borçların, hiç yanaşmamış gemilerin bu eksiklik halini yine insan varlığının tükenmez yıkıcı uyuşukluğu olduğunu düşünüyorum.


Aslında bahsetmek istediğim ve kitapta beni en çok etkileyen kısımları yazdım ne yazsam da eksik olacak gibi fakat kitapta burada bahsedemediğim kadar çok karakter diyalog ve duygu geçişi var ki bunları tanımlamak ve yorumlamak okurken yaşadığım kişisel tatmine ihanet olabilir ki her okuyanın iç yankılanması da farklı olacaktır.

Yine de böylesi güzel bir kitaba neden 4 yıldız verdiğimi açıklamam gerekiyor. Kitap eksik cevaplarla başlıyor. Her ne kadar sonrasında bu eksikliği tamamlayacak zilyon tane edebi şahanelik yaşatmış olsa da o eksik cevaplar yol boyunca `tamam da neden ? ` Sorusuyla peşimi hiç bırakmadılar. Bir de bunun yanında çocukça ve kişisel estetik kaygılarımla her elime alışımda yoğun gökyüzüne bulanmış silik bir tersane görselli kapak bu denli yüksek edebi bir anlatıma sanki olmamış, oldurulamamış gibi hissettim.

Her şeye rağmen tüm yıldızlar ve beğenilerin ötesinde bu kitapta altını çizdiğim ve üst düzey tanılama olduğunu düşündüğüm bir kaç kısmı paylaşmak isterim.

` ...Ağzının bir yanı müsamahakâr, erkekçe bir gülümsemeyle kıvrıldı—defalarca yeni düşülünce arada uyuşmazlığın artık bir alışkanlık gibi yumuşak ve sevimli hale geldiği eski rakiplere Gülümser gibi�-yalnızlığa, boşluğa, harabeye doğru. Ellerini arkasında birleştirdi, tekrar tükürdü, somut bir şey değil, her şeye görünen ve görünmeyen her şeye, sözlerin ve imgelerin yardımı olmadan hatırlayabildiği her şeye, korkuya, her türden cehalete, sefalete, yıkıma, ölüme. Başını oynatmadan tükürdü, dudaklarının ve dilinin mükemmel uyumuyla; yukarıya, tam önüne doğru, ustaca ve kesin sonuç veren bir hareketle, mermi eğrisini izleyerek, kişisel olmayan bir memnuniyetle...`

`... Açlık, yemek yeme ihtiyacından ziyade, aç ve yalnız kalma hüznüydü, temiz, beyaz, ütülü, minik yamalı, daha yeni lekelenmiş bir masa örtüsüne duyulan nostaljiydi; ekmeğin çıtırtısı, buhar tüten tabaklar, arkadaşların şen şakrak, kaba saba konuşmaları...`

Ve

` Temiz bir vicdan en yumuşak yastıktır`


Sanırım bu kadar.
Saygılar, Sevgiler.
Profile Image for Cosimo.
443 reviews
February 9, 2018
“Questo corpo, le gambe, le braccia, il sesso, la pancia, quello che mi permette di stringere amicizia con la gente e con le cose; la testa che sono io e quindi non esiste per me; ma anche la cavità del torace, che non è più una cavità, piena com’� di avanzi, trucioli, limature, polvere, lo scarto di tutto quello che mi è stato caro, di tutto quello a cui nell’altro mondo ho permesso di rendermi felice o disgraziato. E così a mio agio e sempre pronto a ricominciare, se mi fossi concesso di restare lì o se avessi potuto�.

La narrativa di Onetti mostra una forma singolare e plurima, inseparabile dal contenuto, e conserva uno stile poliedrico e incompiuto. Nel cantiere deserto, cantiere fantasma, abitiamo gli uffici polverosi e interminabili, con la donna che li percorre nello scandalo, nella fine dell'innocenza, dove il silenzio ha una sua asprezza, le persone stanno al centro di una nuvola, l'oscurità è sorprendente. Rimaniamo vittime insieme all'autore del suo stesso incantesimo, della necessità di prolungarlo, nella consolazione alle nostre sconfitte. Onetti si arrende alla diffidenza verso la parola, non rinuncia mai all'usanza di pensare la verità: i suoi luoghi sono atmosfere oniriche, località mentali, più riferimento scenico che entità concrete. Alternative all'inferno che Larsen, il protagonista, scava per se stesso, nella sua città maledetta. Questo romanzo ha un'instancabile inclinazione a ricercare e esprimere il senso di vulnerabilità della condizione umana: testimone nel tempo, coscienza fragile e tenace della nostra fallibilità e del peso della nostra assenza, nella quale si dispiegano la disgrazia, il disprezzo e il rifiuto. Quando l'inganno termina non ci sono più scuse per la passione, l'arte mostra il vuoto. La sensazione è che la scrittura voglia opporsi al “mondo logico irrespirabile� e, non potendo essere vendetta né risarcimento, sia costretta nel sacrificio a mascherarsi da esilio, per provare la propria esistenza forestiera e perturbante. E infine emerge un senso, quanto meno una finzione di senso, per le nostre deboli e assurde angosce.

“Mentre fumava una sigaretta al sole pensò distratto che in tutte le città, in tutte le case, in lui stesso, esisteva una zona di quiete e penombra, un pozzo, dove la gente si rifugiava per cercare di sopravvivere ai fatti che la vita pian piano imponeva. Una zona di esclusione e cecità, di insetti lenti e tozzi, di sistemazioni a lungo termine, di vendette sorprendenti e mai ben comprese, mai tempestive�.


Profile Image for Hakan.
788 reviews608 followers
November 25, 2021
Onetti bu romanında müthiş bir atmosfer yaratmış. Kenarda kalmış terkedilmiş bir tersanenin, kalan birkaç insanıyla o soğuk, nemli, kasvetli ortamını iliklerinize değin hissediyor, farklı bir insanlık durumuna şahit oluyorsunuz. Onetti okumaya devam diyelim.
Profile Image for վá尭پԲ.
274 reviews48 followers
October 13, 2019
Uruguay irodalma: megvan.

Féltem ettől a könyvtől, de minek. Nyomasztónak tényleg elég nyomasztó, de számomra bőven az elviselhetőség határán innen. Ijesztőnek pedig egyáltalán nem találtam. Lehet, bennem van a hiba. Vagy a szöveg költői szépségében, amelyet Székács Vera fordítása olyan tökéletesen visszaad. Kár volt ennyit halogatni.

Talán éppen a szöveg költőisége teszi lehetővé, hogy egy ennyire unalmas szöveg ennyire könnyen és gördülékenyen olvasható legyen. A legképtelenebb mondatok is természetesen következnek egymásból, mintha semmilyen más módon nem hangozhatnának. Olyan, mint egy álomszöveg, még ha lidérces álomról van is szó. Nekem egy pillanatig se tűnt mesterkéltnek az egész, pedig Kafkánál ugyanettől a stílustól a hideg lel, minden értelemben.

Mert senkinek ne legyenek illúziói: ez a szöveg unalmas. Ezzel nem szólom le, ezzel tényt állapítok meg. Annak is volt szánva. Egy széteső, belsejéig rohadó, hideg, nyirkos, esős és szürke világot hogy is lehetne másképp megírni, mint unalmasan? Itt még a nagy-nagy rejtély is banális megoldást kap, illetve csak félmegoldást, de a megoldás egésze úgyse érdekel akkor már senkit. Legfeljebb a megalkotottság szintjén beszélhetünk bárminemű izgalomról (például ha tanulmányt akarnék írni róla, biztos, hogy a rendszeresen felbukkanó Szűz Mária-kép variációinak - és szomorú leértékelődésének - külön alfejezetet szentelnék).

Annyira sivár és őrült és elborzasztó és lehangoló a regényvilág, hogy szinte röstellem, amiért nem ijedtem meg tőle. Pedig még csak azt se mondhatom, hogy a hajógyár világa, amelyet pusztán az tart össze, hogy a működtetői saját maguknak sem tudják bevallani saját kudarcukat, mert azzal az egész életük kudarcát kellene bevallaniuk - még csak azt se mondhatom, hogy nem ismerős. De ez a rengeteg fém és olaj és motor és gép... ez valami oly mértékig idegen tőlem, hogy még a pusztulása sem tud igazán megérinteni. Csak a pusztulás költőisége.
Profile Image for Milan.
48 reviews13 followers
August 29, 2023
Nesreća nije trenutak i zao čas, već neprolazno stanje koje „jednostavno postoji� a događaje koristi da se ukaže. Pošav od ovog shvatanja, i uprkos njemu, Onetijev junak, novopostavljeni direktor brodogradilišne luke čiji su najbolji dani iza njega, živi od farse i neuverljive kolektivne laži. Raspadanje nije ograničeno samo na propalo preduzeće sred naselja prikovanog zimom, ogrezlog u blatu i rđi, već se uvuklo i u sve avetinjske pojave, u njihova tela i otupele duhove. Sporazumevanje je nemoguće, svaki trud je izlišan, ali sumorna šarada nastavlja svojim tokom, neometena neminovnošću poraza.

�... uzdrhtao je obuzet nekim toplim, smernim, srećnim i znanim osećanjem da je ljudski život zaista besmislen i nepotreban, te da mu na ovaj ili onaj način život ne prestaje da besplatno šalje svoje poslanike da potvrdi svoj besmisao i beskorist.�
Profile Image for Hakan.
223 reviews184 followers
August 12, 2017
iflasın eşiğinde bir tersane ve o tersaneyi kurtarmaya çalışan birkaç insan. önce kurtuluş olmadığını, tersaneyle birlikte içindeki insanların da çöküşe sürüklendiğini anlıyoruz. sonra dünyanın dışına itilmiş, terk edilmiş, unutulmuş sandığımız tersanenin dünyanın ta kendisi olduğunu.

sonu belli bir oyunu umutsuzluk ve kaygısızlıkla oynayan karakterler, güçlü atmosfer, çarpıcı sahneler ve hep biraz hikayenin dışına konuşan anlatıcısıyla onetti okuruna dünyaya, kendi dünyasına bakabileceği bir pencere açıyor. pencerenin sisli puslu manzarasında arayış ya da sorgulama değil bilinen acı bir gerçeği derinden hissetmek var. yapacak hiçbir şey yok ve aslında hikayemiz bir tükeniş hikayesinden mi ibaret?
Profile Image for David Torres.
200 reviews
November 4, 2022
Historia sobre el fracaso, la soledad, la terrible aceptación de una vida sin retorno que, incluso en la más profunda tristeza, no abandona la esperanza de una tregua y un punto de tranquilidad en el que los días dejen ya de ser tan fríos y sucios. Esperanza que tan solo sirve para hacer un poco más soportable el paso del tiempo y el deterioro del alma.
Obra muy deprimente y densa.
Profile Image for Carmen.
2,767 reviews
November 6, 2021
Entonces Larsen sintió que todo el frío de que había estado impregnándose durante la jornada y a lo largo de aquel absorto y definitivo invierno vivido en el astillero acababa de llegarle al esqueleto y segregaba desde allí, para todo paraje que él habitara, un eterno clima de hielo.
Profile Image for Eldonfoil TH*E Whatever Champion.
255 reviews50 followers
June 10, 2011
Somewhat disappointed a couple of years ago with "Body Snatcher," something fortunately drew me back to Onetti. "The Shipyard" proves to be classic material! And so it's onward with the rest of Onetti's works........and maybe a revisit to "Body Snatcher" some day.

A bit slow out of the gate I think, "The Shipyard" reintroduces the reader to Larsen, also the protagonist of "Body Snatcher." It took me 30-40 pages to get into the matter, but from there on out Onetti accomplished nothing less than refreshing Existentialist literature in my opinion. With a more deafening, desperate, and dead set depth than Camus, Onetti's images, words, and moods are all top shelf. The book also reminded me a bit of Graham Greene, some Simenon, some Conrad: a protagonist wandering through dilapidated places, trumped only by the listlessness of a soul which is sometimes vile, sometimes transcendent, always vacillating between numbness and intense awareness.......leaving the reader with the latter.




Profile Image for Sebastian Cardemil.
54 reviews8 followers
August 7, 2018
Hasta la fecha (en que terminé este libro) he tenido, en este año, varios descubrimientos en lecturas: La paloma de Patrick Süskind, Nietochka Nezvanova/Noches Blancas de Dostoievski, No es país para viejos de Cormac McCarthy (libro que aún me sigue volando la cabeza cada vez que pienso en él y lo más seguro es que ya tenga aburrida a mi polola de tanto decirle "libro qlo weno"), los cuentos de Hemingway y En el lago de Yasunari Kawabata (espero que hayan anotado esos libros, porque son recomendaciones que estoy pasando por debajo de la alfombra... pasé piola?).
En cambio, leer a Onetti es un reencuentro con una de las mejores prosas que pudo haber salido de este continente. Una atmósfera totalmente gris se desprende de esta historia; la lucha de Larsen por prosperar en el astillero, a pesar que sea una batalla ya perdida desde antes que Larsen naciera, hace pensar que uno también ha hecho cosas parecidas. Nos engañamos de muchas cosas, sin querer enfrentar lo que de verdad está pasando a nuestro alrededor. Pero lo que está pasando alrededor de nosotros a veces nos sobrepasa, nos despierta o nos quiebra, como con Larsen.
Las 4 estrellas son porque creo que tal vez la novela se extendió un poco más de lo debido; de todas formas sigue siendo un libro extraordinario. Onetti es un escritor extraordinario.

Pág. 63

"Había hecho retroceder la cabeza y la mantenía inmóvil en el aire frío, los ojos salientes, la pequeña boca desdeñosa y torcida para sostener el cigarrillo. Era como estarse espiando, como verse lejos y desde muchos años antes, gordo, obsesionado, metido en horas de la mañana en una oficina arruinada e inverosímil, jugando a leer historias críticas de naufragios evitados, de millones a ganar. Se vio como si treinta años antes se imaginara, por broma y en voz alta, (...); como si estuviera inventando un imposible Larsen, como si pudiera señalarlo con el dedo y censurar la aberración."

Pág. 64

"Y tan farsantes como yo. Se burlan del viejo, de mí, de los treinta millones (...). No creen, me doy cuenta, ni siquiera en lo que tocan y hacen, en los números de dinero, en los números de peso y tamaño. Pero trepan cada día la escalera de hierro y vienen a jugar a las siete horas de trabajo y sienten que el juego es más verdadero que las arañas, las goteras, las ratas, la esponja de las maderas podridas...""

Pág. 73

"Gálvez continuaba sonriendo hacia arriba. Larsen escupió el cigarrillo y estuvieron los tres mirando el cielo negro de la noche de invierno, el camino de limaduras de plata, la insistencia de las estrellas aisladas que exigían un nombre"

Pág. 87

"-Ahora estoy más contento- dijo Larsen; (...). -Ahora. No por la sopa, que agradezco, ni por la caña. Tal vez un poco, porque me dejaron entrar aquí. Estoy contento porque hace un rato sentí la desgracia, y era como si fuese mía, como si sólo a mi me hubiera tocado y como si la llevara adentro y quién sabe hasta cuándo. Ahora la veo afuera, ocupando a otros; entonces todo se hace más fácil. Una cosa es la enfermedad y otra la peste-."
Profile Image for Marcello S.
614 reviews271 followers
April 13, 2021
Romanzo in forma di dramma esistenziale, con una trama sgangherata che ruota attorno a un cantiere navale fatiscente e kafkiano.
Tutto è intriso di un senso di fallimento e decadenza, che non promette niente di buono.
Atmosfera sospesa, noir, umida e piovosa.
La scrittura giganteggia: frasi labirintiche e mitragliate di aggettivi spesso sorprendenti.

Per Cortázar, Onetti è il più grande romanziere latino-americano. Al di là delle iperboli, Il Cantiere e La vita breve sono da avere a tutti i costi.

[78/100]

Lei aveva trent'anni, era stata allevata dalla defunta moglie di Petrus, stava sprecando la sua vita in un gioco di adorazione, fratellanza, dominio, rivalsa, nel quale "la bambina" e la sua stupidità erano al tempo stesso l'oggetto, lo stimolo e l'altro giocatore. Finché non ottenne una serie di incontri, quasi identici e talmente simili che avrebbero potuto essere ricordati come tediose ripetizioni della stessa scena mancata; incontri il cui fascino era suddiviso in parti uguali fra la distanza, la luminosità dell'inverno che era diventato secco, la dolce incongruenza dei lunghi vestiti bianchi di Angélica Inés Petrus, la drammatica lentezza del movimento con cui Larsen si liberava la testa dal cappello nero e lo teneva qualche secondo, qualche centimetro, sopra il suo sorriso, ammaliato, candido, posticcio.

Erano le cinque del pomeriggio, la fine di una giornata invernale di sole. Attraverso le assi piallate male, sommariamente dipinte di blu, Larsen contemplò frammenti romboidali della decadenza dell'ora e del paesaggio, vide l'ombra che avanzava come inseguita, l'erba che si piegava senza vento. Dalla vasca arrivava un odore umido, gelato e profondo, un odore notturno o per occhi chiusi. Dall'altra parte, la casa si innalzava sui sottili prismi di cemento, sul gran vuoto di oscurità violacea, su pile di materassini e sedie da giardino, un tubo di gomma per innaffiare, una bicicletta. Abbassando una palpebra per guardare meglio, Larsen vedeva la casa come la forma vacua di un cielo ambito, promesso; come le porte di una città in cui desiderava entrare, definitivamente, per usare il tempo che gli restava nell'esercizio di vendette senza importanza, di sensualità senza vigore, di un dominio narcisista e distratto.

Malgrado la luce grigia, il freddo, il vento che gemeva nei buchi delle lamiere del tetto, la debolezza del suo corpo affamato, camminò, piccolo e attento, fra macchinari arrugginiti e incomprensibili, nella gola formata dagli scaffali enormi, con i loro scomparti rettangolari pieni di viti, bulloni, morse, dadi, punte da trapano, deciso a non lasciarsi scoraggiare dalla solitudine, dallo spazio inutilmente suddiviso, dagli occhi degli attrezzi trafitti dai gambi astiosi delle ortiche. Si fermò in fondo al capannone, vicino a un mucchio di canotti di salvataggio - da otto persone, la tela ridotta a un colabrodo, il legno imputrescibile, i bordi in gomma, mille pesos e mi tengo basso - per raccogliere una cianografia con disegni di macchinari e scritte bianche, infangata, indurita, con lunghi fili d'erba ormai incrostati.

Fuori dalla farsa che aveva accettato letteralmente come un impiego, non c'era altro che l'inverno, la vecchiaia, il non sapere dove andare, persino la possibilità della morte.
Profile Image for Luis.
792 reviews188 followers
August 11, 2020
Larsen regresa cinco años después a Santa María, llamando la atención de los vecinos. Encuentra un puesto de Gerente General en el viejo astillero de la familia Petrus, donde trabaja junto a dos empleados, Kunz y Gálvez. Realmente, no hay mucho que hacer en ese lugar, ya que la empresa lleva años desmantelada y sus únicos habitantes son plagas de insectos y ratas. Pero Larsen va a trabajar a diario, como fingiendo que así también cobraría un hipotético sueldo.

La novela está brillantemente escrita, en el sentido de que logra hacer patente una realidad plomiza y carente de sentido, en el sentido más desesperadamente existencialista. La población está sumida en la miseria, pero sus protagonistas pasan los días entretenidos revisando viejos planos y cuentas de las estanterías del caduco astillero. También los intentos de Larsen por vincularse con otros personajes de la localidad son frustrantes e infructuosos en la mayoría de los casos. El tiempo pasa lento e inane alrededor de un protagonista que se deja llevar por una atmósfera vacía, y que sólo al final del texto intentará reaccionar levemente. Puedo entender bien sus intenciones. Pese a la gran calidad del estilo y de la profundidad de sus reflexiones, no es un libro que haya disfrutado.
Profile Image for Carolina Estrada.
193 reviews46 followers
August 29, 2021
La derrota, el desasosiego, el desgano. Todos los personajes de este libro transitan la vida de esa manera. A mí me llevó a un sitio desolado donde no ocurre nada, excepto la vida.

Al principio me costó conectarme, el inicio me pareció lento y no entendía hacía donde se dirigía la historia, pero poco a poco las partes se fueron uniendo y adquiriendo sentido. Ya después no quise dejar de continuar la lectura. Onetti es un maestro de la escritura, leerlo es retador, no es un escritor para todos, pero sin duda es uno de los grandes.
Profile Image for Tobías Dannazio.
7 reviews2 followers
September 6, 2017
Me resultó difícil seguir el hilo de la narración durante la primera mitad de la novela, por tanto —debido al orgullo ridículo que siento por no haberla dejado abandonada al presentarse la dificultad�, haré algo que no suelo hacer en estas reseñas, resumiendo la trama brevemente y al sesgo.
La historia es sobre un pobre diablo supuestamente llamado Larsen; llega a un pueblo olvidado de la mano de dios —y del hombre� en alguna parte de la república argentina. Desde un comienzo se anuncia que tiene un pasado oscuro, que años atrás —unos cinco� fue exiliado de aquel mismo pueblucho debido a algo malo que hizo allí. Si hasta le decían el «juntacadáveres»; sin embargo, nunca se menciona claramente qué fue lo que hizo, aunque en algún punto se insinúe que pudo haber sido proxeneta, o algo por el estilo, y que su salida del lugar tuvo que ver con el cierre de un burdel.
El tipo quiere trabajar en un astillero que pertenece a alguien que parece haber sido, antaño, una especie de patriarca y magnate de la región, un tal Petrus. Con los años el viejo ha caído en bancarrota, tiene un par de empleados en el astillero, a los que no les paga, pero les permite vivir en las inmediaciones para mantener la ilusión de que el negocio no está parado, de que su causa no se ha perdido aún. Los dos hombres viven en cabañas maltrechas, antes destinadas a guardar trebejos, y subsisten con el poco dinero que les deja vender los aparejos herrumbrosos que reposan en el enorme hangar.
Parece que Larsen decide ir a ese lugar porque siente alguna especie de admiración especial por Petrus; le promulga cierta fe, dice que de seguro logrará reactivar el astillero. En realidad, en el fondo parece saber que todo está perdido; a veces habla como si supiera que regresó a aquel lugar sólo para reconfirmar el fracaso y tramitar los pormenores de una muerte absurda, más patética y deprimente de lo necesario.
También está su extraña relación con las mujeres. Su obsesión por Petrus deviene en una especie de enamoramiento superficial por su hija, a quien frecuenta en un quiosco del patio de la mansión familiar. La mujer es casi retrasada mental, y no parece quererla o desearla más que como parte de sus esfuerzos por construir una ilusión, una que le conduzca a ese final de pesadilla que se ha impuesto personificar� Asimismo, sostiene galanteos enfermizos con la esposa de uno de los fracasados que viven en el astillero —del más joven, de nombre Galvez�. Con el tiempo esta relación se agudiza, a medida que Larsen intenta convencer a la mujer de que lo ayude a quitarle a su marido un título falsificado que robó del astillero, con la intención de anteponerlo como prueba ante tribunales para hacer encarcelar al viejo Petrus; una venganza por los años de penurias, falsas promesas y privaciones. La más interesante de estas mujeres es la que menos aparece, la criada de la casa del vetusto patrón, a quien el héroe de la desgracia se coge repentinamente al final del libro, en una situación igual de repelente y absurda que todo el resto de su vida de pobre-esperpento.
La novela está marcada por una pregunta: ¿cómo alguien puede llegar a vivir por el simple impulso de un odio generalizado hacia la vida?: un rencor contra todo, que engendra un sinsentido tan perfecto, una irrealidad tan grande, que dentro de ella sea posible amar e idealizar los fragmentos más tediosos y apabullantes de todo aquel vasto conjunto de cosas detestadas.
Es una novela opresiva, invernal, gris, opaca. Todo en sus locaciones heladas y melancólicas —cuya distinción espacial delimitan los capítulos� resulta ostensiblemente hostil, empecinadas contra el ánimo y alegrías de quien intenta leer. Todo allí es absurdo, sucio, desesperanzador, constreñido por el peso de un existencialismo denso y pesimista.
A Onetti le gustaba narrar a la William Faulkner, por eso al principio no se le entiende un carajo; sus personajes van emergiendo abruptamente, como ratas al ataque brotando de una cloaca; tan habitados de otros, tan llenos de los trasfondos de una historia inmensa que los antecede y que él insinúa sin llegar a contar.
Es alguna suerte de intermedio entre Faulkner, Camus y Leopardi.
Sus personajes no llegan a ser tan abrumadoramente independientes de la voz que narra —o entre ellos�, como sí pasa tantas veces con los del cartero de New Albany; sus personalidades e impresiones tienen mucho del carácter del narrador, pero esto parece subjetiva y literariamente adecuado, ya que la trama es ofrecida desde la perspectiva de un narrador testigo que ha decidido darse licencias de narrador omnisciente, de modo que siempre está escudado en la cautela de la libre interpretación, de la suposición intuitiva, de la imprecisión de las opiniones ajenas y, sobre todo, del más completo anonimato.
El estilo de la prosa y la leyenda de Petrus, este motivo arquetípico del patriarca decadente de un lugar desolado, un tirano que sacrifica su pueblo al despilfarro de sus delirios y vanidades, me remitieron inevitablemente a otras de las viejas y faulknerianas glorias del boom-latinoamericano. Un poco quizá a los patriarcas y el Macondo de García Márquez, pero sobre todo, debido a la oscuridad, al pesimismo y la presencia imperiosa de la muerte, tan características de la obra del uruguayo, regresé ante el terrible y fantasmagórico Pedro Páramo, emperador y ruina monstruosa que casi borrara de la existencia su pobre Comala natal.
Profile Image for Alberto Valdés Tola.
88 reviews
April 11, 2025
A mi concepto,“El astillero� muy bien pudiera considerarse una de las novelas más tristes y desesperanzadoras que he leído en general. Su decidido matiz existencial, en clave pesimista por no decir abiertamente nihilista; bajo una panorámica crepuscular en donde abundan las descripciones surrealistas y ruinosas, de un lugar en dónde solo se va a morir de manera literal y figurativa; matizado, por el sinsentido de la vida, y la grotesca y absurda existencia de unos personajes que viven sin vivir� sin esperanza, ni ilusión, atrapados en una suerte de dimensión infernal en dónde solo deambulan sin un fin determinado, sin un porvenir; me han obligado a llegar a esta conclusión. Por que la historia de “El astillero�, más que una historia per sé, es en realidad una metáfora de lo absurdo que es la existencia humana, con sus artificiosas complejidades materiales e inmateriales (visión del mundo, normas, valores, moral, etc.). De esta manera, Onetti no solo nos regala un mundo desencantado, sino todo un universo de desolación y soledades, en dónde no existe el propósito, sino una muy vaga convicción del hacer y el ser.

En términos llanos, el argumento de la novela es muy simple: Larsen regresa a Santa María luego de cinco años de ausencia; consigue trabajo como Gerente del astillero que se encuentra en Puerto astillero; y, pretende a Angelica Inez, la hija del dueño del astillero, Jeremias Petrus. Ahora bien, todo lo anterior, no es más que la puesta en escena, ya que, en realidad Onetti tiene planes más profundos para Larsen. En este sentido, la narrativa, por medio de éste último, se transforma en una introspección constante sobre el tiempo y la existencia, las expectativas y las realidades, la mezquindad de los hombres, el sinsentido de la vida y sus sufrimiento y miserias, entre otras sombrías temáticas como el destino y la vejez en clave aún más reflexiva. En este mismo tenor, Onetti, nos presenta las ilusiones perdidas de un Larsen arruinado (emocional y económicamente) y envejecido, que ha perdido toda posibilidad de reencontrarse consigo mismo y, aunque quiere creer que es posible una segunda oportunidad en la vida, pronto se ve superado por las realidades de un mundo ajeno a la vida; en dónde las contradicciones más grotescas se ven entretejidas con mentiras y desengaños.

Aquí todo es decadente, olvidado, los personajes parecen mas fantasmas o almas en pena en un distante purgatorio, al cual solo se llega cuando no hay más ilusiones y esperanzas. La atmósfera depresiva y cierta intuición filosófica onettiana de que no hay adonde ir y, de haberlo, escapar de este claroscuro universo de estancamiento y desolación sería un imposible. Al igual que en otras novelas de Onetti, los personajes se encuentran en un purgatorio pagano (no religioso) en dónde errantes y sin anhelos y sueños solo deambulan de un lado a otro, realizando actividades sin ningún propósito ni sentido, estancados en momentos eternos en dónde la melancolía solo es superada por el hastío de vivir� ahora bien, y a diferencia de “El pozo�, “La vida breve� y “Cuando ya no importe� (todas leídas y, en parte, releídas ya), en “El astillero� se encuentra ausente ese sentido enérgico e impetuoso que impregna las dos primeras o, el carácter dubitativo y presentista de la última, en donde el tono evanescente solo es superado por la colorida y variopintas ocurrencias descarnadas de Onetti; en “El astillero�, este último efecto se ve algo atenuado por una sobriedad estilística que jamás abandona al libro� podría decir mucho más, ya que el libro aborda aspectos técnicos y artísticos importantes a mi juicio, pero en comparación con las otras tres novelas mencionadas, siento que “El astillero� enfatiza una gravedad existencialista que las otras no tienen; ya que, en “El astillero� el nihilismo es negativo, derrotista, conformista, fatalista; mientras que en las otros tres, el nihilismo es positivo, tenemos a personajes que, aunque estancados por la vida y su mundo, intentan imaginativamente darle un sentido y significado a su existencia; más allá del mismo monólogo interior, que ya nos tiene acostumbrado Onetti en sus novelas (y algunos relatos), y sin llegar a ser triunfalistas en ningún sentido, las tres novelas mencionadas previamente permiten que la opacidad de un mundo de sombras sea matizado y en la sinrazón haya ciertos destellos luminosos de una incipiente felicidad o alegría que, aunque mordida (y aveces también siniestra), el lector se ve gratificado de alguna manera, lo que no pasa en ningún momento en “El astillero�.

En lo personal, la novela me ha parecido una obra maestra en cuanto al arte narrativo; no es broma, aquí hay pasajes de una intensidad expresiva que de momentos llega incluso al surrealismo, pasando de una vaga descripción contextual de la realidad, a una reminiscencia imaginativa del pasado, de lo que otros vieron y pensaron, incluso imaginándose lo que pudo ser y no fue� etc. No obstante, siento que la novela cierra de manera abrupta, sin resolver o tratar siquiera de dar una explicación del posible destino de todos los personajes que la pulularon o transitaron a través de sus paginas. Sé, y en esto tengo mucha claridad, que el libro en sí no pretende contarnos una historia lineal, ni siquiera es importante el desarrollo de los demás personajes, pero en lo personal este vacío me ha dejado ligeramente insatisfecho. No obstante, y aunque la novel destila una soledad asfixiante, en dónde uno puede incluso sentir la tristeza más onda en el alma de Larsen y su misma incapacidad de hacerle frente en un mundo en dónde no existe la esperanza ni la redención, pienso que este es un libro fundamental en el universo onettiano y vale mucho la pena adentrarse en su atmósfera algo lúgubre y desesperanzadora. En fín, imprescindible para todos los interesados, como yo, en la obra de Onetti; y, recomendable, para cualquier lector que desee adentrarse seriamente en la literatura latinoamericana del siglo XX.
Profile Image for Teresa.
1,492 reviews
May 12, 2017
De Juan Carlos Onetti li Os Adeuses de que gostei muito (5*).
O Estaleiro não posso, honestamente, dizer que li pois, a partir de certa altura, fui tomada de tamanho enfado que acabei por o ler na diagonal. Não o tendo entendido, classifiquei-o aqui como "li tudo mas não gostei de nada" (2*).
Entretanto, emprestei-o e já me disseram que é muito muito bom (5*).
Daí que, a quem passar por aqui e reparar nas "tristes" estrelas com que o avaliei, deixo o aviso de que, às vezes, sou impaciente, ou estou com a mosca, ou tenho mais que fazer, ou... e acabo por estragar a leitura de livros que, provavelmente, se estivesse em estado "normal" teria percebido e gostado.
Profile Image for Pablo.
465 reviews7 followers
December 13, 2018
Difícil definir a Onetti. Lo más fácil es a partir de la comparación, decir que es un Faulkner con los dilemas existenciales de un Sábato. Pero sería injusto con el autor ya que Onetti parece tener su propio mundo. No podría definir ese mundo, solo acotar algunas características: deprimente, desesperanzador, realista.
Profile Image for Daniele.
279 reviews62 followers
November 25, 2019
Adesso era dentro la trappola e non riusciva a darle un nome, non riusciva a capire che aveva viaggiato, fatto progetti, sorrisi, mosse astute e pazienti, solo per caderci dentro, per trovare la quiete in un ultimo rifugio assurdo e senza speranza

In questa frase si potrebbe riassumere l'intero romanzo, un destino segnato in partenza, un personaggio che trasuda sconfitta e che allo stesso tempo accetta il suo destino.Mi sarebbe piaciuto leggere prima Raccattacadaveri, dove compare per la prima volta (credo...) il personaggio di Larsen, purtroppo però non lo sapevo. Nonostante questo Il cantiere lo si può leggere tranquillamente come opera a sé stante.La prosa è densa e corposa, di Faulkneriana memoria (non a caso Onetti vi viene spesso paragonato ed egli stesso era ossessionato dalla scrittura del romanziere americano).

Decadente.

Adesso i direttori, di ritorno, erano grati per i legni, le mani, i vetri che toccavano , per le bocche che facevano domande , per i sorrisi , la compassione e lo stupore. L'esultanza dei loro occhi però non era il ritorno da un esilio, o non solo questo. Guardavano ogni cosa come se fossero appena resuscitati e come sicuri che il ricordo della morte appena lasciata � un ricordo impossibile da comunicare, restio alle parole e al silenzio - fosse ormai per sempre una dote delle loro anime . Si vedeva dai loro occhi che non tornavano da un determinato posto, tornavano dopo essere stati da nessuna parte, in una solitudine assoluta e ingannevolmente popolata di simboli : l'ambizione, la sicurezza, il tempo, il potere. Tornavano, mai del tutto lucidi , mai davvero liberati , da un inferno personale creato senza saperlo dal vecchio Petrus.
Profile Image for Yasemin.
74 reviews3 followers
Read
September 11, 2019
Galeano’nun kitaplarından birkaç bölüm okumuşluğum dışında Uruguay’lı ilk yazarımın ilk romanı diyebilirim. Okuma grubumuzda Şili’nin ardından Uruguay’a geçtik. Kısaca Uruguay hakkında da okudum. Yazıldığı dönemle günümüz Türkiyesi arasında küçük ama önemli benzerlikler yakaladım. Tersane’yi okurken aklımda bu ülkede son yıllarda hissettiğim, yaşadığım siyasi, kültürel, toplumsal, mesleki farslarımızı düşündüm durdum. Yaşadığım kıskacı, okumanın anlamsızca ve acımasızca sıkıcı boğucu tekrarını sorguladım ama romanı elimden bırakamadım.
Aslında varoluşçuluğun saçmasının Onetti dili ve kurgusu ile yeniden yaratımı diyebiliriz. Saçmanın içinden çıkamayan, saçmayı sürdüren,saçmanın kendinden çok saçma olabilen, saçmadan başka çaresi olmayan insanların yani hepimizin resmi.
Onetti’nin kurduğu dünya resmettiği karakterler saçmalığın içine başlangıçta girmekte zorlanırken devamında içinden çıkamayan okuru bir arada Tersane’nin gerçekliğini inşa etmiş. Yeni bir şey söylemeyip yinelerken bu denli ele geçirilmek bununla ilgili olabilir.

“Oyunun kazançlarına inanmayı yıllar önce bırakmıştı; yaşadığı sürece, şiddetle ve neşeyle oyunun kendisine, uzlaşılmış yalana, unutuluşa inanacaktı.�

“Başkaları da öyle inanın bana�...”Siz onlar. Hepimiz hayatımızın farstan ibaret olduğunun pekâlâ farkındayızdır, bunu kabul etmeye de muktedirizdir ama yanaşmayız, çünkü kendi farsımıza ihtiyaç duyar, onu korumak isteriz. Ben de istisna değilim.�
Displaying 1 - 30 of 210 reviews

Join the discussion

Can't find what you're looking for?

Get help and learn more about the design.