What do you think?
Rate this book
Θηλαστικά
Ιδού ένα σύγχρονο μυθιστόρημα, καυστικό, ειρωνικό, αδυσώπητο στο σχολιασμό του δυτικού τρόπου ζωής, περιγράφει με σχεδόν εκνευριστική διαύγεια την αστική οικογένεια ως πρωτοφανές φυτώριο βλακώδους αναπαραγωγής, σεξουαλικών εμμονών και απουσίας αγάπης. Τη συμβολή της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας στη συντήρηση οκνηρών και ανεγκέφαλων καθηγητών μέσης εκπαίδευσης και δυστυχισμένων νευρωτικών εργαζομένων ή επιδοτούμενων ανέργων. Την ιδιοσυγκρασία του πότη, τον αλκοολισμό και τα μπαρ. Τη συνεισφορά των ψυχαναλυτών στη ζωή της μεγαλούπολης. Τον εκδοτικό χώρο ως μείγμα όλων των παραπάνω στιγμάτων κ.ο.κ. Προσκαλώντας σε, επιπλεόν, αναγνώστη, να ταυτιστείς με έναν loser, ένα τύπο χαμένο από χέρι.
Στην πραγματικότητα ο Πιερ Μερό είναι ένας πρώτης τάξεως στυλίστας κι ο χαμένος πρωταγωνιστής του ουρανοκατέβατος - δηλαδή επουράνιος. Τα "Θηλαστικά" του είναι ένας θησαυρός με συστατικά την ανάλαφρη απόγνωση, τον παιγνιώδη αυτοσαρκαρμό κι ένα χιούμορ εντελώς απρόσμενο και ευπρόσδεκτο· κυρίως, είναι ένας ύμνος στην αγάπη και μια σπαρακτική αναζήτηση των αιτίων της απουσίας της από τη ζωή μας.
Το βιβλίο αυτό κατέκτησε αμέσως ευρύ αναγνωστικό κοινό στη χώρα του, επαινέθηκε από την κριτική (L'Express: "σίγουρο ταλέντο", Figaro Littéraire: "με μια λέξη, λαμπρό", Le Nouvel Observateur: "αποκάλυψη... οι καταραμένοι της Δύσης βρήκαν τον καινούργιο τροβαδούρο τους", Le Monde: "υπέροχος αντικομφορμιστής", κλπ.) και μεταφράζεται από τους πιο έγκυρους εκδοτικούς οίκους σε ολόκληρο τον κόσμο.
Στην πραγματικότητα ο Πιερ Μερό είναι ένας πρώτης τάξεως στυλίστας κι ο χαμένος πρωταγωνιστής του ουρανοκατέβατος - δηλαδή επουράνιος. Τα "Θηλαστικά" του είναι ένας θησαυρός με συστατικά την ανάλαφρη απόγνωση, τον παιγνιώδη αυτοσαρκαρμό κι ένα χιούμορ εντελώς απρόσμενο και ευπρόσδεκτο· κυρίως, είναι ένας ύμνος στην αγάπη και μια σπαρακτική αναζήτηση των αιτίων της απουσίας της από τη ζωή μας.
Το βιβλίο αυτό κατέκτησε αμέσως ευρύ αναγνωστικό κοινό στη χώρα του, επαινέθηκε από την κριτική (L'Express: "σίγουρο ταλέντο", Figaro Littéraire: "με μια λέξη, λαμπρό", Le Nouvel Observateur: "αποκάλυψη... οι καταραμένοι της Δύσης βρήκαν τον καινούργιο τροβαδούρο τους", Le Monde: "υπέροχος αντικομφορμιστής", κλπ.) και μεταφράζεται από τους πιο έγκυρους εκδοτικούς οίκους σε ολόκληρο τον κόσμο.
248 pages, Paperback
First published August 27, 2003
9 people are currently reading
131 people want to read
About the author
Pierre Mérot
14books7followersPierre Mérot, né à Paris le 16 décembre 1959, est un écrivain français.
Il est diplômé de l'Institut d'études politiques de Paris.
Après avoir exercé divers métiers dans le journalisme et l'édition, il devient enseignant en 1997.
Il est l'auteur de plusieurs fictions assez dissemblables. Ainsi, Mammifères, qui l'a révélé au grand public et a reçu le prix de Flore 2003, raconte les tribulations alcoolisées et souvent comiques d'un quadragénaire, « l'oncle », dans les grands domaines de la vie sociale : l'amour, le travail, la famille . Auparavant, dans un registre très différent, Petit Camp décrit en cent quatre-vingt-dix fragments numérotés une sorte de communauté utopique et cauchemardesque : ce récit inclassable est, selon Dominique Noguez qui en a écrit la préface, un « ovni littéraire ». Mais son roman le plus ambitieux reste vraisemblablement Arkansas, oeuvre baroque qui, selon la revue Lire 1, rappelle Malcolm Lowry ou Mikhaïl Boulgakov.
Il est diplômé de l'Institut d'études politiques de Paris.
Après avoir exercé divers métiers dans le journalisme et l'édition, il devient enseignant en 1997.
Il est l'auteur de plusieurs fictions assez dissemblables. Ainsi, Mammifères, qui l'a révélé au grand public et a reçu le prix de Flore 2003, raconte les tribulations alcoolisées et souvent comiques d'un quadragénaire, « l'oncle », dans les grands domaines de la vie sociale : l'amour, le travail, la famille . Auparavant, dans un registre très différent, Petit Camp décrit en cent quatre-vingt-dix fragments numérotés une sorte de communauté utopique et cauchemardesque : ce récit inclassable est, selon Dominique Noguez qui en a écrit la préface, un « ovni littéraire ». Mais son roman le plus ambitieux reste vraisemblablement Arkansas, oeuvre baroque qui, selon la revue Lire 1, rappelle Malcolm Lowry ou Mikhaïl Boulgakov.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 20 of 20 reviews
March 19, 2024
4/3:
Πιερ, Πιέρ, l� οδοστρωteur..
Πως τους λένε αυτούς που παίρνουν ένα (λογοτεχνικό) αλυσοπρίονο και τα κάνουν όλα ρεμαδιό; Α, ναι.. εικονοκλάστες..
Τελικά, παρά τις όποιες ανισότητες ανάμεσα στα επιμέρους κεφάλαια, συναινώ.. Για την ακρίβεια, ξετρελάθηκα!
Αφήνω τον άνθρωπο μου στη Γαλλία, τον αντιπρόσωπο μου στην επιχείρηση «Κατεδαφίσεις Θεσμών και Λειτουργημάτων ΑΕ», τον ωραίο τυπά της διπλανής μπαριέρας, τον Πιέρ τον ανήΜερο, να μιλήσει (και) για λογαριασμό μου.
Μιλ Μερσί και στην κυρία Εύα Καραϊτίδη, για την απίστευτη δουλειά της στη μετάφραση - ένοιωθα σα να το έχει γράψει η ίδια ..
3/3:
Ο τύπος κάνει ποίηση δένοντας το κορδόνι της πιτζαμας του.. Ο τρελός Πιερο κάνει ποίηση, με τον πυρετο του Μπουκόφσκι και τον έλεγχο του Τρακλ.. Το γαλλακι γράφει ποίηση σαν τους negresses Vertes, ποίηση των ανθρώπων του τσίρκου - αφου σχολάσει, και ποίηση των σοκακιων της πόλης που θα δημιουργήσω αποψε.. Τα επόμενα από μένα, Πιερ..
2/3:
Πιέρ Μερό, ο άνθρωπος μου.. κάτσε να δούμε αν ο γέλωτας μετουσιωθεί σε έρωτα.. rave on Πιέρ, αν και την ποίηση του Γ. Οικονομίδη � Σπιρτόκουτου, δεν είναι ποτέ ανθρωπίνως δυνατό να.. ουδείς..
Θα δείξει.
Ομορφιές, σελ. 18: Σκαρφαλωμένη στο βράχο της σαν σε ζωολογικό κήπο, η οικογένεια εξαπολύει αφορισμούς και συμπάσχει στις αποτυχίες : ο κόσμος χωρίζεται σε εισαγωγικές δοκιμασίες , σε ανώτατες σχολές γοήτρου, σε σειρά επιτυχίας, σε ευγενείς και χυδαίους κλάδους σπουδών, σε σταδιοδρομίες, κ.λπ.
Πιερ, Πιέρ, l� οδοστρωteur..
Πως τους λένε αυτούς που παίρνουν ένα (λογοτεχνικό) αλυσοπρίονο και τα κάνουν όλα ρεμαδιό; Α, ναι.. εικονοκλάστες..
Τελικά, παρά τις όποιες ανισότητες ανάμεσα στα επιμέρους κεφάλαια, συναινώ.. Για την ακρίβεια, ξετρελάθηκα!
Αφήνω τον άνθρωπο μου στη Γαλλία, τον αντιπρόσωπο μου στην επιχείρηση «Κατεδαφίσεις Θεσμών και Λειτουργημάτων ΑΕ», τον ωραίο τυπά της διπλανής μπαριέρας, τον Πιέρ τον ανήΜερο, να μιλήσει (και) για λογαριασμό μου.
Μιλ Μερσί και στην κυρία Εύα Καραϊτίδη, για την απίστευτη δουλειά της στη μετάφραση - ένοιωθα σα να το έχει γράψει η ίδια ..
3/3:
Ο τύπος κάνει ποίηση δένοντας το κορδόνι της πιτζαμας του.. Ο τρελός Πιερο κάνει ποίηση, με τον πυρετο του Μπουκόφσκι και τον έλεγχο του Τρακλ.. Το γαλλακι γράφει ποίηση σαν τους negresses Vertes, ποίηση των ανθρώπων του τσίρκου - αφου σχολάσει, και ποίηση των σοκακιων της πόλης που θα δημιουργήσω αποψε.. Τα επόμενα από μένα, Πιερ..
2/3:
Πιέρ Μερό, ο άνθρωπος μου.. κάτσε να δούμε αν ο γέλωτας μετουσιωθεί σε έρωτα.. rave on Πιέρ, αν και την ποίηση του Γ. Οικονομίδη � Σπιρτόκουτου, δεν είναι ποτέ ανθρωπίνως δυνατό να.. ουδείς..
Θα δείξει.
Ομορφιές, σελ. 18: Σκαρφαλωμένη στο βράχο της σαν σε ζωολογικό κήπο, η οικογένεια εξαπολύει αφορισμούς και συμπάσχει στις αποτυχίες : ο κόσμος χωρίζεται σε εισαγωγικές δοκιμασίες , σε ανώτατες σχολές γοήτρου, σε σειρά επιτυχίας, σε ευγενείς και χυδαίους κλάδους σπουδών, σε σταδιοδρομίες, κ.λπ.
September 21, 2015
If I was sad and lonely, in my forties and mortified of life, impotent and angry, with sexual problems and unhappy, but most of all depressed because world and life are just dark and unfair (allow me my inspiration break so I can order new glass of wine and cognac while I write this in some basement pub) � then there would be a chance for which I would say that I found myself in Uncle’s words.
Current French existentialism is one sad sad place.
I don’t like books with no existent dialogue � words on words on words � but that are so deep that you want to drown yourself like they are at the end of the well and you need to dive for them, because there is obviously no way out.
And you have no light in your life and people are bastards, and you KNOW your family will leave you, and your lovers will leave you, and children will leave you, and you are penniless and work some shitty job, and your anger toward your parents the mammals is so frustrating (why did those creatures have you in the first place, because obviously lets blame everything on mammals) and you just want to have a decent fuck, and you even annoy your psychiatrist, and you had few unsuccessful marriages.
And you have only one faithful friend.
Your alcohol.
Misery come to me, I can’t stand life anymore � basic thought of this book. BUT I like it. Because I know that I will not always be young and happy and sunshine flowers all around me. Cynicism, irony, wrinkles, shitty bank statements and arse full of cellulite will come to me as well, and then I will embrace this book in my arms and say, at last, at last we meet face to face my dear friend.
Lets be serious. I just purely hope that in my forties I will not be as screwed up as this asshole is.
Let me pour you another drink, n'est-ce pas?
Current French existentialism is one sad sad place.
I don’t like books with no existent dialogue � words on words on words � but that are so deep that you want to drown yourself like they are at the end of the well and you need to dive for them, because there is obviously no way out.
And you have no light in your life and people are bastards, and you KNOW your family will leave you, and your lovers will leave you, and children will leave you, and you are penniless and work some shitty job, and your anger toward your parents the mammals is so frustrating (why did those creatures have you in the first place, because obviously lets blame everything on mammals) and you just want to have a decent fuck, and you even annoy your psychiatrist, and you had few unsuccessful marriages.
And you have only one faithful friend.
Your alcohol.
Misery come to me, I can’t stand life anymore � basic thought of this book. BUT I like it. Because I know that I will not always be young and happy and sunshine flowers all around me. Cynicism, irony, wrinkles, shitty bank statements and arse full of cellulite will come to me as well, and then I will embrace this book in my arms and say, at last, at last we meet face to face my dear friend.
Lets be serious. I just purely hope that in my forties I will not be as screwed up as this asshole is.
Let me pour you another drink, n'est-ce pas?
September 9, 2016
3.8*
Απολαυστική σάτιρα της γαλλικής κοινωνίας (και όχι μόνο φυσικα) και κυρίως του εκπαιδευτικού συστήματος (γέλια μετά δακρύων), της επιχειρηματικής κοινότητας (επίσης δάκρυα από τα γέλια, αυτό το απόσπασμα ειδικά θα ήθελα να το γράψω εγώ όταν θα πάρω σύνταξη και θα μπορώ πια να μιλήσω ελεύθερα), της ερωτικής ζωής στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις και του κολλήματος των αντρών με την μαμά τους. Ένα διαμαντάκι κρυμμένο στην βιβλιοθήκη μου από το 2005!
Απολαυστική σάτιρα της γαλλικής κοινωνίας (και όχι μόνο φυσικα) και κυρίως του εκπαιδευτικού συστήματος (γέλια μετά δακρύων), της επιχειρηματικής κοινότητας (επίσης δάκρυα από τα γέλια, αυτό το απόσπασμα ειδικά θα ήθελα να το γράψω εγώ όταν θα πάρω σύνταξη και θα μπορώ πια να μιλήσω ελεύθερα), της ερωτικής ζωής στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις και του κολλήματος των αντρών με την μαμά τους. Ένα διαμαντάκι κρυμμένο στην βιβλιοθήκη μου από το 2005!
May 20, 2009
Funny opening line:
"Every model family should have a fuck-up: a family without a fuck-up is not truly a family, because it lacks an element that challenges it, thereby reinforcing its legitimacy."
I picked at this book and took it down in small bites(and still do when I need a laugh).
As this novel is sardonic. That is, the word is derived from the Sardinian plant. You eat it, laugh in a spasm like fashion, and then die.
So: small bites. Hilarious riffs on teaching, people, publishing, etc.
Edit: more info on sardonic:
'Sardonic Grin' Has Roots in Poisonous Herb
"Every model family should have a fuck-up: a family without a fuck-up is not truly a family, because it lacks an element that challenges it, thereby reinforcing its legitimacy."
I picked at this book and took it down in small bites(and still do when I need a laugh).
As this novel is sardonic. That is, the word is derived from the Sardinian plant. You eat it, laugh in a spasm like fashion, and then die.
So: small bites. Hilarious riffs on teaching, people, publishing, etc.
Edit: more info on sardonic:
'Sardonic Grin' Has Roots in Poisonous Herb
May 24, 2018
Θυμίζει μάλλον Μπουκόφσκι αλλά με καλύτερη γραφή θα τολμήσω να πω; . Εμμονή στο αλκοόλ στις καταχρήσεις και στο σεξ. Αυτή η εμμονή νομίζω ότι το εμποδίζει να απελευθερωθεί και να πει αυτά που ούτως ή άλλως επιχειρεί. ταξικά ζητήματα, ανεργία, αστικά πρότυπα και οικογένεια, μεγαλουπόλεις και αστικός τρόπος ζωής.
Ιστορία ένας θείος κοντά μεσήλικος που έχει ζήσει γάμο, χωρισμό, περιπέτειες, καριέρες, ανεργία, έρωτα καταστροφή αλλά όλα αυτά ιδωμένα μέσα από τη σύνθλιψη της επιβολής της αστικής δυτικής κοινωνίας. Αλλά και μάλλον αρκετή φρουδική επιρροή. Ίσως και για αυτό αναφέρεται σε θηλαστικά για να δείξει τη δυσφορία της μετάβασης από την αρχή της ηδονής στην αρχή της πραγματικότητας.
Σημεία:
"Αν δεν είχα συναντήσει τον πατέρα σας, θα είχα αγοράσει ένα κανίς". "Η συναισθηματική αυτοκτονία συνίσταται λοιπόν στον να μένομυε πολύ καιρό με ένα πλάσμα που δεν προσπορίζει παρά ελάχιστη ικανοποίηση" σελ 62
Καταπληκτική η παρουσίαση της έννοιας της παγκοσμιοποίησης:
"Τον θείο τον είλκυαν συχνά οι ώριμες γυναίκες, ένδειξη, δίχως άλλο, ενός ανεπίλυτου οιδιπόδειου συ-
μπλέγματος. Χάρη στις τεχνολογίες που εκμεταλλεύεται, το Ίντερνετ ικανοποιεί τις πιο αιχμηρές σεξουα
λικές προτιμήσεις. Οι επίμαχες διακλαδώσεις του σας φέρνουν κατευθείαν στην καρδιά του προσωπικού σας
λαβυρίνθου. Είναι τεχνολογικά εφιχτό, μέσω διαδοχικών διασταυρώσεων κριτηρίων, να οδηγηθείτε στην
απόλυτη εικόνα γύρω από την οποία περιστρέφεται όλη σας η σεξουαλιχότητα: μια γριά παχύσαρκη, φα-
λαχρή, αλυσοδεμένη, που γλείφει έναν Τσετσένο έφηβο με ροζ καλσόν, ενόσω τη σοδομίζει ένα σπάνιελ
Βρετάνης με ζαρτιέρες, το οποίο συμπλέκεται με μια τριχωτή Γιαπωνέζα που φέρει ένα γιγαντιαίο πέος κι
έχει στον ορθάνοιχτο πισινό της το πυροβόλο ενός αμεριχάνιχου άρματος μάχης, Χ.Ο.Χ. Είναι αυτό που
ονομάζεται παγκοσμιοποίηση. Η παγκοσμιοποίηση συσχετίζεται, καθώς φαίνεται, κατά φριχτό χαι αναγχαίο
τρόπο με το απείρως μικρό σλ 194 -195
Ιστορία ένας θείος κοντά μεσήλικος που έχει ζήσει γάμο, χωρισμό, περιπέτειες, καριέρες, ανεργία, έρωτα καταστροφή αλλά όλα αυτά ιδωμένα μέσα από τη σύνθλιψη της επιβολής της αστικής δυτικής κοινωνίας. Αλλά και μάλλον αρκετή φρουδική επιρροή. Ίσως και για αυτό αναφέρεται σε θηλαστικά για να δείξει τη δυσφορία της μετάβασης από την αρχή της ηδονής στην αρχή της πραγματικότητας.
Σημεία:
"Αν δεν είχα συναντήσει τον πατέρα σας, θα είχα αγοράσει ένα κανίς". "Η συναισθηματική αυτοκτονία συνίσταται λοιπόν στον να μένομυε πολύ καιρό με ένα πλάσμα που δεν προσπορίζει παρά ελάχιστη ικανοποίηση" σελ 62
Καταπληκτική η παρουσίαση της έννοιας της παγκοσμιοποίησης:
"Τον θείο τον είλκυαν συχνά οι ώριμες γυναίκες, ένδειξη, δίχως άλλο, ενός ανεπίλυτου οιδιπόδειου συ-
μπλέγματος. Χάρη στις τεχνολογίες που εκμεταλλεύεται, το Ίντερνετ ικανοποιεί τις πιο αιχμηρές σεξουα
λικές προτιμήσεις. Οι επίμαχες διακλαδώσεις του σας φέρνουν κατευθείαν στην καρδιά του προσωπικού σας
λαβυρίνθου. Είναι τεχνολογικά εφιχτό, μέσω διαδοχικών διασταυρώσεων κριτηρίων, να οδηγηθείτε στην
απόλυτη εικόνα γύρω από την οποία περιστρέφεται όλη σας η σεξουαλιχότητα: μια γριά παχύσαρκη, φα-
λαχρή, αλυσοδεμένη, που γλείφει έναν Τσετσένο έφηβο με ροζ καλσόν, ενόσω τη σοδομίζει ένα σπάνιελ
Βρετάνης με ζαρτιέρες, το οποίο συμπλέκεται με μια τριχωτή Γιαπωνέζα που φέρει ένα γιγαντιαίο πέος κι
έχει στον ορθάνοιχτο πισινό της το πυροβόλο ενός αμεριχάνιχου άρματος μάχης, Χ.Ο.Χ. Είναι αυτό που
ονομάζεται παγκοσμιοποίηση. Η παγκοσμιοποίηση συσχετίζεται, καθώς φαίνεται, κατά φριχτό χαι αναγχαίο
τρόπο με το απείρως μικρό σλ 194 -195
This entire review has been hidden because of spoilers.
February 8, 2025
Omdat er stond dat het een komische Houellebecq was ben ik het gaan lezen. In het begin vond ik sommige beschrijvingen echt wel grappig, zo hard en cynisch. Maar het boek bleef me te depressief en er was geen hoop op verbetering. Elke zin probeert nog diepere symboliek uit te stralen dan de andere; vermoeiend. Waarom hebben ze de oorspronkelijke franse titel ‘Mammifère� (zoogdier) vertaald naar ‘Memmen�??
November 3, 2023
Ναι είναι τόσο πικρό όσο και χιουμοριστικό ταυτόχρονα.
Αντιμετωπίζει την ανθρώπινη κατάσταση με τόσο σεβασμό, αγάπη, χιούμορ και αγανάκτηση μαζί.
Σαρκαστικό προς τον έρωτα, τους χώρους εργασίας, τις οικογένειες αλλά και τη θέση που επιλέγουμε να έχουμε μέσα σε αυτά.
Για το πόσο καταστροφικοί και λυτρωτικοί ταυτόχρονα είναι οι εθισμοί.
Εξαιρετικό ανάγνωσμα.
Αντιμετωπίζει την ανθρώπινη κατάσταση με τόσο σεβασμό, αγάπη, χιούμορ και αγανάκτηση μαζί.
Σαρκαστικό προς τον έρωτα, τους χώρους εργασίας, τις οικογένειες αλλά και τη θέση που επιλέγουμε να έχουμε μέσα σε αυτά.
Για το πόσο καταστροφικοί και λυτρωτικοί ταυτόχρονα είναι οι εθισμοί.
Εξαιρετικό ανάγνωσμα.
May 15, 2019
3,5* θα του έδινα. Ξεκίνησε δυναμικά. Πολύ καλή σάτιρα της γαλλικής κοινωνίας - και εν γένει του θεσμού της μεσοαστικής οικογένειας, με έμφαση στη σχέση μητέρας - γιου. Απλώς, κάπου προς το τέλος ήταν κουραστικό. Έμοιαζε να έχασε τον προσανατολισμό του.
June 26, 2017
No se puede huir de los franceses.
January 9, 2018
Tako čisto na kratko povedano: Vsi smo mi malo v ku*cu.
January 5, 2021
Libro molto difficile e non da tutti
August 7, 2020
Τι βιβλιάρα!
[...]
Το ειρωνικό, σκληρό αλλά και σε πολλά σημεία λυρικό μυθιστόρημα του Πιέρ Μερό με τίτλο «Τα θηλαστικά» καταπιάνεται κυρίως με την οικογένεια, μ� αυτή την τάση άραγε ή εμμονή; των θηλαστικών να δημιουργούν συγκροτημένες ομάδες και δεσμούς μεταξύ των μελών τους οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις δε λύνονται ούτε με το θάνατο. Ο «θείος», ο βασικός πρωταγωνιστής του Μερό, την ιστορία του οποίου αφηγείται ο ανιψιός του, είναι το μαύρο πρόβατο της οικογένειάς του. Έχοντας στο ενεργητικό του έναν αποτυχημένο γάμο με μια Πολωνέζα, αρκετές απολύσεις από ελπιδοφόρες δουλειές αλλά και βεβαιωμένο αλκοολισμό, προσπαθεί να ενταχθεί μέσα στο πλαίσιο των προσδοκιών της οικογένειάς του και των κοινωνικών προτύπων. Η προσπάθειά του αυτή μοιραία στέφεται από αποτυχία, ξανά και ξανά, κυρίως γιατί ο «θείος» έχει επιλέξει ως φυσικό του χώρο το περιθώριο των προσυμφωνημένων συμβάσεων.
Ο «θείος» θα ήταν αντι-ήρωας αν είχε διάθεση να είναι οτιδήποτε. Περιφέρεται τις νύχτες στα μπαρ αφηνόμενος στην τυχαία παρέα νεαρών κατεστραμμένων γυναικών και γράφει ποιήματα για όσες έχει αγαπήσει. Τραγικός μες τη μοναξιά και τη διαύγειά του, παίρνοντας ως αφορμή τις ατελείωτες δουλειές που αλλάζει, τους εφήμερους έρωτες που ζει αλλά κυρίως την μεγάλη ήττα της επιστροφής στο πατρικό του, καθώς όντας άνεργος δεν μπορεί να συντηρήσει τον εαυτό του, ο ανώνυμος αυτός «θείος» σχολιάζει ολόκληρη τη σύγχρονη δυτική κοινωνία: τους ψυχαναλυτές που δεν είναι άλλο από κουτιά παραπόνων, το μεγαλείο της παρηγορητικής τέχνης στις πέντε το πρωί, την υποκρισία της επιχειρηματικότητας και της δημοκρατίας, τους νεόπλουτους αμαθείς εκδότες, τις ροζ τηλεφωνικές γραμμές, τη νοοτροπία των στελεχών μεγαλοεπιχειρήσεων και το πρεστίζ που τους προσδίδει η πρόσληψη ενός άπραγου βοηθού, τη σύγχρονη αρχιτεκτονική που βρίσκεται σήμερα «στα χέρια δολοφόνων», τα παιδαγωγικά μοντέλα, τους βολεμένους εκπαιδευτικούς και τη βία στα σχολεία.
Κυρίως όμως, ο «θείος» μιλά για την οικογένεια: για το πώς οι δομές της ευνουχίζουν τα νέα της κύτταρα, για τη συνενοχή με το προκάλυμμα της φροντίδας, για τις φιλοδοξίες και τον αποκλεισμό κάθε αποτυχίας, για την ανύπαρκτη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, για τις γυναίκες που σπεύδουν να «αφοδεύσουν έναν απόγονο» γύρω στα σαράντα «γιατί σε λίγο θα είναι αργά» καθώς και για την απελευθερωτική μητροκτονία. Μιλά για τις μυστικές πληγές των οικογενειών και την ασυναίσθητη αναπαραγωγή των μοντέλων μέσα στη νέα οικογένεια που δημιουργείται. Μιλά για την καταπιεστική έλλειψη αγάπης αλλά όχι και των υποχρεώσεων και των ευθυνών μέσα στην οικογένεια που καθορίζει εν τέλει σε μεγάλο βαθμό τη σεξουαλική και κοινωνική συμπεριφορά του ατόμου.
Γραμμένο στο ιδιαίτερο δεύτερο πρόσωπο του πληθυντικού, χρησιμοποιώντας καυστικό χιούμορ και άφθονες δόσεις σαρκασμού αλλά με γραφή υποδόρια ευαίσθητη και συχνά λυρική, το βιβλίο αυτό καταφέρνει να πληγώσει τις καθιερωμένες δυτικές αστικές αντιλήψεις και να καρφώσει πολλά ερωτηματικά δίπλα στο αντικείμενο της αιώνιας αναζήτησης, την αγάπη, ειδικά όταν οι αναζητητές της υποφέρουν από αμέτρητα, επίκτητα, κοινωνικά και προσωπικά συμπλέγματα. Διαβάστε το.
[...]
Από την παρουσίαση του βιβλίου που είχα κάνει παλιότερα εδώ
[...]
Το ειρωνικό, σκληρό αλλά και σε πολλά σημεία λυρικό μυθιστόρημα του Πιέρ Μερό με τίτλο «Τα θηλαστικά» καταπιάνεται κυρίως με την οικογένεια, μ� αυτή την τάση άραγε ή εμμονή; των θηλαστικών να δημιουργούν συγκροτημένες ομάδες και δεσμούς μεταξύ των μελών τους οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις δε λύνονται ούτε με το θάνατο. Ο «θείος», ο βασικός πρωταγωνιστής του Μερό, την ιστορία του οποίου αφηγείται ο ανιψιός του, είναι το μαύρο πρόβατο της οικογένειάς του. Έχοντας στο ενεργητικό του έναν αποτυχημένο γάμο με μια Πολωνέζα, αρκετές απολύσεις από ελπιδοφόρες δουλειές αλλά και βεβαιωμένο αλκοολισμό, προσπαθεί να ενταχθεί μέσα στο πλαίσιο των προσδοκιών της οικογένειάς του και των κοινωνικών προτύπων. Η προσπάθειά του αυτή μοιραία στέφεται από αποτυχία, ξανά και ξανά, κυρίως γιατί ο «θείος» έχει επιλέξει ως φυσικό του χώρο το περιθώριο των προσυμφωνημένων συμβάσεων.
Ο «θείος» θα ήταν αντι-ήρωας αν είχε διάθεση να είναι οτιδήποτε. Περιφέρεται τις νύχτες στα μπαρ αφηνόμενος στην τυχαία παρέα νεαρών κατεστραμμένων γυναικών και γράφει ποιήματα για όσες έχει αγαπήσει. Τραγικός μες τη μοναξιά και τη διαύγειά του, παίρνοντας ως αφορμή τις ατελείωτες δουλειές που αλλάζει, τους εφήμερους έρωτες που ζει αλλά κυρίως την μεγάλη ήττα της επιστροφής στο πατρικό του, καθώς όντας άνεργος δεν μπορεί να συντηρήσει τον εαυτό του, ο ανώνυμος αυτός «θείος» σχολιάζει ολόκληρη τη σύγχρονη δυτική κοινωνία: τους ψυχαναλυτές που δεν είναι άλλο από κουτιά παραπόνων, το μεγαλείο της παρηγορητικής τέχνης στις πέντε το πρωί, την υποκρισία της επιχειρηματικότητας και της δημοκρατίας, τους νεόπλουτους αμαθείς εκδότες, τις ροζ τηλεφωνικές γραμμές, τη νοοτροπία των στελεχών μεγαλοεπιχειρήσεων και το πρεστίζ που τους προσδίδει η πρόσληψη ενός άπραγου βοηθού, τη σύγχρονη αρχιτεκτονική που βρίσκεται σήμερα «στα χέρια δολοφόνων», τα παιδαγωγικά μοντέλα, τους βολεμένους εκπαιδευτικούς και τη βία στα σχολεία.
Κυρίως όμως, ο «θείος» μιλά για την οικογένεια: για το πώς οι δομές της ευνουχίζουν τα νέα της κύτταρα, για τη συνενοχή με το προκάλυμμα της φροντίδας, για τις φιλοδοξίες και τον αποκλεισμό κάθε αποτυχίας, για την ανύπαρκτη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, για τις γυναίκες που σπεύδουν να «αφοδεύσουν έναν απόγονο» γύρω στα σαράντα «γιατί σε λίγο θα είναι αργά» καθώς και για την απελευθερωτική μητροκτονία. Μιλά για τις μυστικές πληγές των οικογενειών και την ασυναίσθητη αναπαραγωγή των μοντέλων μέσα στη νέα οικογένεια που δημιουργείται. Μιλά για την καταπιεστική έλλειψη αγάπης αλλά όχι και των υποχρεώσεων και των ευθυνών μέσα στην οικογένεια που καθορίζει εν τέλει σε μεγάλο βαθμό τη σεξουαλική και κοινωνική συμπεριφορά του ατόμου.
Γραμμένο στο ιδιαίτερο δεύτερο πρόσωπο του πληθυντικού, χρησιμοποιώντας καυστικό χιούμορ και άφθονες δόσεις σαρκασμού αλλά με γραφή υποδόρια ευαίσθητη και συχνά λυρική, το βιβλίο αυτό καταφέρνει να πληγώσει τις καθιερωμένες δυτικές αστικές αντιλήψεις και να καρφώσει πολλά ερωτηματικά δίπλα στο αντικείμενο της αιώνιας αναζήτησης, την αγάπη, ειδικά όταν οι αναζητητές της υποφέρουν από αμέτρητα, επίκτητα, κοινωνικά και προσωπικά συμπλέγματα. Διαβάστε το.
[...]
Από την παρουσίαση του βιβλίου που είχα κάνει παλιότερα εδώ
March 10, 2010
This makes you rethink what a novel is. There is no character development, no plot to speak of. It is more of a witty bunch of observations about alcoholism and the general failings of a ne'er do well uncle, which, supposedly everyone has, or maybe not everyone. Quick read.
Oh, how could I forget? Mammals are mothers and he doesn't much like them at all.
Oh, how could I forget? Mammals are mothers and he doesn't much like them at all.
August 18, 2009
Sorry, I disagree with all the hype from le Figaro etc. This book didn't live up to the promise of its (acknowledgedly wonderful) first line.
I don't even think a better translator would have helped that much.
I don't even think a better translator would have helped that much.
December 22, 2016
Първата част на книгата "Ерозивен гастрит" е истинска антология на живота на алкохолика. И в по-малко от 70 страници събира в себе си цял живот, изкаран на алкохол, жили и упорство. За сравнение - Калин-Терзиевата "Алкохол" не успява да го свърши в 350 страници.
July 27, 2008
ack! i am clearly not literate enough to enjoy a french translation.
July 29, 2008
A few very well written and poignant passages - most regarding alcohol - that made it worth a read, but otherwise nothing special.
August 26, 2008
Bitterly existential. And French!
September 19, 2008
Cute, but forgettable.
March 11, 2010
Dark and funny.
Displaying 1 - 20 of 20 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.