What do you think?
Rate this book
Ester Nilsson #1
تصرف عدوانی: داستانی درباره� عشق
وقتی آدم عاشق است و عشقش پذیرفته شده، تنش احساسِ راحتی می‌کن�. برعکس، وقتی عشق بی‌پاس� می‌مانَد� تن احساس می‌کن� وَزنَش سه‌براب� شده است. عشقِ نوپا رویِ لبهٔ باریکی می‌رقص�. ممکن است آدم دوباره وزنِ واقعیش را احساس نکند، که این خود می‌توان� در آدم‌های� مضطرب، باتجربه و آینده‌نگر� یا در آن‌های� که مثلِ استر این‌قد� امیدوار و خوش‌باو� نیستند، میزانی از تردید پدید آوَرَد.
176 pages, Paperback
First published January 1, 2013
259 people are currently reading
8,356 people want to read
About the author
Lena Andersson
47books370followersLena Andersson (born 18 April 1970 in Stockholm) is a Swedish author and journalist. She won the August Prize in 2013 for the novel
Wilful Disregard
. In the same year, the same book, won her the Literature Prize given by the Swedish newspaper Svenska Dagbladet.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,379 reviews
August 23, 2021
Egenmäktigt förfarande: en roman om kärlek = Wilful Disregard, Lena Andersson
Wilful Disregard � A Novel About Love is the sixth novel by Swedish author Lena Andersson, published in 2013.
The book tells the story about a writer called Ester Nilsson. She meets an artist called Hugo Rask in an unusual way � because he is listening in the audience when she delivers a talk about him.
Despite being in a steady relationship, the story tells story of Nilsson's relationship with Rask, and betrayal.
تاریخ نخستین خوانش: روز هفتم ماه فوریه سال 2017میلادی
عنوان: تصرف عدوانی؛ نویسنده: لنا آندرسون (آندرشون)؛ مترجم: سعید مقدم؛ تهران، مرکز، 1394؛ در 4، و 172ص؛ شابک9789642132980؛ موضوع: داستانهای نویسندگان سوئد - سده 21م
هشدار: اگر رمان را هنوز نخوانده اید و میخواهید بخوانید، از خوانش ادامه ریویو خودداری کنید
استر نیلسون، شاعر، و مقاله� نویس سی� و یک‌ساله� دعوت شده، تا درباره� ی شکوه، و هنر منحصر به� فرد هنرمند سرشناس «هوگو راسک»، سخنرانی کند، اما ماجرا به همین‌ج� پایان نمی‌یابد� «استر» به� زودی میبیند� که چنان ذوب در جذبه� ی آن هنرمند شده، که باید عنوان احساسی را که در درونش رخ داده، سقوط عاشقان بگذارد؛ همه چیز، پس از آن چند دقیقه� ای رخ می‌دهد� که «استر»، پس از پایان سخنرانی� خویش، با «هوگو راسک کبیر» دیدار می‌کند� و «هوگو»ی همه� فن� حریف، با زبان� بازی به «استر» جوان می‌گوی�: (ای وای که تا به� حال، هیچ‌ک� این چنین دقیق و با جزئیات، من و دنیای درونی آثارم را نشناخته)، جمله� ای که احتمالاً گفتنش برای «هوگو راسک» برج� عاج� نشین، یک جور عادت برای دلبری است، پیشنهاد گپ و گفت و نوشیدنی، «استر نیلسون» را زمین‌گی� می‌کند�
رفته� رفته، خوانشگر می‌فهمد� که «استر نیلسون» زن مشنگ، و ساده� لوحی هم نیست، اما بی� آنکه «راسک» بخواهد، زن جوان، دچار وهم رابطه� ی عاشقان� ی دوسویه� ای میشود� آن‌قد� که دیگر نمی‌تواند� نامزدش را تحمل کند؛ و به� خاطر عشق به «هوگو راسک»، رابطه� اش را به هم می‌زند� «آستر» دیگر هیچ چیزی نمی‌بیند� مدام خود را پیش «هوگو»، تصور می‌کند� اما «هوگو»، بیش از اینها گرفتار است، دم به تله نمی‌دهد� یکروز باید برای دیدن مادر پیر و بیمارش برود، و آخر هفته� ی مشترکی در کار نیست، «استر» مدام، همه� ی اینها را تعبیر می‌کند� و از دل آن، نشانه� های خوب، برای خویش می‌تراشد� حتی وقتی بلیط قطار «مالمو» را، در جیب او پیدا می‌کند� باز هم خوشحال میشود� او با خودش می‌گوی�: (این هم خبر خوبی است، لابد او فکر می‌کند� دور شدن از هم، فرصتی است برای تغییر و بهتر کردن، و نزدیک شدن در رابطه)؛
او زنی منطقی، با ذهنی روشن است، که در قهقرا افتاده است، فقط به «هوگو» فکر می‌کند� و «هوگو راسک» مشهور، ذره� ذره اعتماد� به� نفس او را، از بین میبرد� اما اینها برای «استر» آسان نیست، او زنی است که روی باهوش بودن، اهل مصالحه نبودن، و روراستی� اش (البته نه در مواجهه با خودش در این مورد) تردیدی وجود ندارد، «استر» می‌داند� مردها دوست ندارند، زن‌ه� برایشان توضیح بدهند، که می‌دانند� کارکرد فلان وسیله چیست؛ و از زن‌هاییک� خود را به ندانستن می‌زنند� تا جذاب باشند، نفرت دارد؛ اما «راسک» او را، به ورطه� ی دیگری کشانده است؛ او شیفته� ی تحسین از سوی زنان است، و علاقه� اش به زنان، می‌توان� از هر ناپایداری، ناپایدارتر باشد؛ و «راسک» به نظر، اصلاً از همان اول، علاقه� ای به «استر» پیدا نکرده است؛ «راسک» برای کم کردن عذاب وجدانش، در این رابطه، سعی می‌کند� از «استر» دور باشد، و از رویارویی پرهیز کند؛ روش «راسک» سبب میشود� به امیدهای واهی «استر»، دامن زده شود؛ «استر» اما خیلی دیر متوجه میشود� که چطور با دست� و دلبازی عاشقان� اش، با صداقت و روراستی� اش، بازی خورده است؛
او همه چیزش را، پای رابطه� ای کثیف گذاشته، رابطه� ای که هیچ پایه� ی حقیقی ندارد؛ حالا از دل این رمان، که در دنیای ادبیات به عاشقان� ای زهرآلود، مشهور شده، داستان دیگری بیرون آمده است، «روی اَندرسون» با اینکه شخصیت مرد داستان، چندان هم محبوب نیست، اعتراف کرده، که مرد این داستان، خود اوست؛ او البته می‌گوی�: «بعد از اینکه بسیاری از دوروبری‌هایش� این رمان را خواندند، و به او درباره� ی نشانه� ها، و شباهت‌ه� پیغام دادند؛ سراغ این کتاب رفته»، او میگوید: «پس از نوشتن این رمان هم، نویسنده� را یک‌با� دیده، و ترجیح داده با «لنا آندرسون»، درباره� ی کتاب حرفی نزنند»؛ «روی اَندرسون» می‌گوی� («لنا» نویسنده� ای حسابی و باهوش است؛ به نظرم او از عمد نشانه� هایی در رمان گذاشته، که خیلی‌ه� متوجه بشوند، این «راسک» خود من هستم، اولش هم شوکه شدم، و برایم ناخوشایند بود، فکر نمی‌کرد� یک روز درباره� ی من بنویسد، چون واقعاً رابطه� ی جدی بین خودمان نمی‌دیدم� اما به نظرم، هیچ چیز بدتر از صدمه دیدن در رابطه� ی عاشقان نیست، و او این تجربه� ی مغموم را، به درخشان‌تری� شکل ممکن، به تصویر کشیده است)؛
تاریخ بهنگام رسانی 14/06/1399هجری خورشیدی؛ 31/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Wilful Disregard � A Novel About Love is the sixth novel by Swedish author Lena Andersson, published in 2013.
The book tells the story about a writer called Ester Nilsson. She meets an artist called Hugo Rask in an unusual way � because he is listening in the audience when she delivers a talk about him.
Despite being in a steady relationship, the story tells story of Nilsson's relationship with Rask, and betrayal.
تاریخ نخستین خوانش: روز هفتم ماه فوریه سال 2017میلادی
عنوان: تصرف عدوانی؛ نویسنده: لنا آندرسون (آندرشون)؛ مترجم: سعید مقدم؛ تهران، مرکز، 1394؛ در 4، و 172ص؛ شابک9789642132980؛ موضوع: داستانهای نویسندگان سوئد - سده 21م
هشدار: اگر رمان را هنوز نخوانده اید و میخواهید بخوانید، از خوانش ادامه ریویو خودداری کنید
استر نیلسون، شاعر، و مقاله� نویس سی� و یک‌ساله� دعوت شده، تا درباره� ی شکوه، و هنر منحصر به� فرد هنرمند سرشناس «هوگو راسک»، سخنرانی کند، اما ماجرا به همین‌ج� پایان نمی‌یابد� «استر» به� زودی میبیند� که چنان ذوب در جذبه� ی آن هنرمند شده، که باید عنوان احساسی را که در درونش رخ داده، سقوط عاشقان بگذارد؛ همه چیز، پس از آن چند دقیقه� ای رخ می‌دهد� که «استر»، پس از پایان سخنرانی� خویش، با «هوگو راسک کبیر» دیدار می‌کند� و «هوگو»ی همه� فن� حریف، با زبان� بازی به «استر» جوان می‌گوی�: (ای وای که تا به� حال، هیچ‌ک� این چنین دقیق و با جزئیات، من و دنیای درونی آثارم را نشناخته)، جمله� ای که احتمالاً گفتنش برای «هوگو راسک» برج� عاج� نشین، یک جور عادت برای دلبری است، پیشنهاد گپ و گفت و نوشیدنی، «استر نیلسون» را زمین‌گی� می‌کند�
رفته� رفته، خوانشگر می‌فهمد� که «استر نیلسون» زن مشنگ، و ساده� لوحی هم نیست، اما بی� آنکه «راسک» بخواهد، زن جوان، دچار وهم رابطه� ی عاشقان� ی دوسویه� ای میشود� آن‌قد� که دیگر نمی‌تواند� نامزدش را تحمل کند؛ و به� خاطر عشق به «هوگو راسک»، رابطه� اش را به هم می‌زند� «آستر» دیگر هیچ چیزی نمی‌بیند� مدام خود را پیش «هوگو»، تصور می‌کند� اما «هوگو»، بیش از اینها گرفتار است، دم به تله نمی‌دهد� یکروز باید برای دیدن مادر پیر و بیمارش برود، و آخر هفته� ی مشترکی در کار نیست، «استر» مدام، همه� ی اینها را تعبیر می‌کند� و از دل آن، نشانه� های خوب، برای خویش می‌تراشد� حتی وقتی بلیط قطار «مالمو» را، در جیب او پیدا می‌کند� باز هم خوشحال میشود� او با خودش می‌گوی�: (این هم خبر خوبی است، لابد او فکر می‌کند� دور شدن از هم، فرصتی است برای تغییر و بهتر کردن، و نزدیک شدن در رابطه)؛
او زنی منطقی، با ذهنی روشن است، که در قهقرا افتاده است، فقط به «هوگو» فکر می‌کند� و «هوگو راسک» مشهور، ذره� ذره اعتماد� به� نفس او را، از بین میبرد� اما اینها برای «استر» آسان نیست، او زنی است که روی باهوش بودن، اهل مصالحه نبودن، و روراستی� اش (البته نه در مواجهه با خودش در این مورد) تردیدی وجود ندارد، «استر» می‌داند� مردها دوست ندارند، زن‌ه� برایشان توضیح بدهند، که می‌دانند� کارکرد فلان وسیله چیست؛ و از زن‌هاییک� خود را به ندانستن می‌زنند� تا جذاب باشند، نفرت دارد؛ اما «راسک» او را، به ورطه� ی دیگری کشانده است؛ او شیفته� ی تحسین از سوی زنان است، و علاقه� اش به زنان، می‌توان� از هر ناپایداری، ناپایدارتر باشد؛ و «راسک» به نظر، اصلاً از همان اول، علاقه� ای به «استر» پیدا نکرده است؛ «راسک» برای کم کردن عذاب وجدانش، در این رابطه، سعی می‌کند� از «استر» دور باشد، و از رویارویی پرهیز کند؛ روش «راسک» سبب میشود� به امیدهای واهی «استر»، دامن زده شود؛ «استر» اما خیلی دیر متوجه میشود� که چطور با دست� و دلبازی عاشقان� اش، با صداقت و روراستی� اش، بازی خورده است؛
او همه چیزش را، پای رابطه� ای کثیف گذاشته، رابطه� ای که هیچ پایه� ی حقیقی ندارد؛ حالا از دل این رمان، که در دنیای ادبیات به عاشقان� ای زهرآلود، مشهور شده، داستان دیگری بیرون آمده است، «روی اَندرسون» با اینکه شخصیت مرد داستان، چندان هم محبوب نیست، اعتراف کرده، که مرد این داستان، خود اوست؛ او البته می‌گوی�: «بعد از اینکه بسیاری از دوروبری‌هایش� این رمان را خواندند، و به او درباره� ی نشانه� ها، و شباهت‌ه� پیغام دادند؛ سراغ این کتاب رفته»، او میگوید: «پس از نوشتن این رمان هم، نویسنده� را یک‌با� دیده، و ترجیح داده با «لنا آندرسون»، درباره� ی کتاب حرفی نزنند»؛ «روی اَندرسون» می‌گوی� («لنا» نویسنده� ای حسابی و باهوش است؛ به نظرم او از عمد نشانه� هایی در رمان گذاشته، که خیلی‌ه� متوجه بشوند، این «راسک» خود من هستم، اولش هم شوکه شدم، و برایم ناخوشایند بود، فکر نمی‌کرد� یک روز درباره� ی من بنویسد، چون واقعاً رابطه� ی جدی بین خودمان نمی‌دیدم� اما به نظرم، هیچ چیز بدتر از صدمه دیدن در رابطه� ی عاشقان نیست، و او این تجربه� ی مغموم را، به درخشان‌تری� شکل ممکن، به تصویر کشیده است)؛
تاریخ بهنگام رسانی 14/06/1399هجری خورشیدی؛ 31/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
August 19, 2024
PROCEDURA NON AUTORIZZATA
Persone sotto la pioggia alla fermata del bus, una delle immagini preferite di Hugo Rask
Ester è una poetessa e filosofa, Hugo un artista visuale sperimentale.
Questo è un romanzo che parla d’innamoramento, e di amore non corrisposto, di amore respinto, di amore sconfitto, di amore unilaterale, più che essere un romanzo d’amore, come ben chiariscono le parole della Andersson:
Lo iato spaventoso fra pensiero e parola, volontà ed espressione, realtà e irrealtà, insieme con quanto cresce in questi spazi vuoti, è ciò di cui tratta questo racconto.
Mi ha ricordato molto un conte philosophique settecentesco. Ma, al contrario di quelli, queste pagine sono palpitanti, la filosofia non nasconde l’emozione, e non seppellisce il sentimento, piuttosto rende entrambi, sentimento ed emozione, più veri, più seri, più spietati.
Lei è troppo intransigente, e troppo disponibile, e si prefigge di decifrare la realtà e trovare nel linguaggio l’illustrazione più veritiera della stessa.
Lui è narciso, vanesio e pieno di sé, superficiale, parla per frasi fatte, un po� trombone. E da lettore maschio, m’� parso forse un po� cliché: senza nulla togliere alla bontà e profondità del romanzo, trovare un esemplare maschile meno stereotipo avrebbe giovato.
François Truffaut e Isabelle Adjani sul set di L’histoire d’Adèle H, 1975
’aٳٱ.
Lei è già innamorata, lui no:
Nessuno dei due era interessato a lei ma entrambi erano interessati a lui.
’iܲDzԱ.
Non erano né amici né amanti. Si interrogarono a vicenda su che cosa avrebbero fatto quel giorno, come si fa quando non si sta insieme anche se si va a letto insieme, vale a dire quando uno dei partner ha deciso come stanno le cose ma senza dirlo, poiché tanto risulterà chiaro comunque.
La speranza.
Non capiva. La cosa peggiore era proprio non capire in mezzo a che cosa fosse finita, e che cosa si pretendesse da lei. Nessuna sofferenza eguaglia quella di non capire.
La delusione.
Ciò che per lei era stato fondamentale, per Hugo era stato solo un passatempo.
La sconfitta.
L’unica arma di chi ama è smettere di amare. Per quanto appiccicoso e soffocante sia stato vissuto l’amore dal destinatario, perderlo fa male, anche quando il destinatario in questione non l’ha mai desiderato. È l’equilibrio del potere che viene spostato dalla nuova indifferenza, generando la paura di apparire ridicolo e banale agli occhi dell’ex innamorato.
La sottomissione volontaria è l’anno che Ester spreca a inseguire qualcuno che non la vuole.
Ma il titolo originale, procedura non autorizzata, indica qualcos’altro: è procedura non autorizzata svignarsela da quella cosa singolare che viene a crearsi tra due persone che sono diventate intime (non per niente, lei gli dice, sei entrato dentro di me, non solo fisicamente, come puoi uscirne come se niente sia cambiato?). Si tratta di una norma comportamentale per prevenire la sofferenza che deriva dalla mancanza di chiarezza e di parità.
Dal contatto con un altro essere umano nasce una responsabilità, e più il contatto è profondo e nudo, più il dovere si amplia. Il senso è indurre la gente a non cominciare del tutto a frequentarsi, nel caso in cui uno dei due sa di non volere un futuro con l’altro.
Hugo è colpevole di una procedura non autorizzata perché in nome di presunta gentilezza continua a non dire no: e quindi, il ‘reato� è nella forma, non nel contenuto, nella sostanza, perché è lecito essere respinti, ma non si deve essere presi in giro.
Andersson mischia ragione ed emozione in modo complesso.
Racconta una storia nota come se fosse nuova e, soprattutto, molto attuale: non esiste un diritto a essere amati o un obbligo di amare - nulla protegge i più deboli dall'essere giocattoli nelle mani dei più forti � chi abbandona non prova sofferenza, non ha bisogno di parlare, chi abbandona ha finito.
Un libro che si lascia e si riprende senza mai perdere il filo, scritto in modo semplice, anche divertente, ma intenso e profondo.
Lena Andersson a ‘Più libri più liberi�, Roma 10 dicembre 2016
Persone sotto la pioggia alla fermata del bus, una delle immagini preferite di Hugo Rask
Ester è una poetessa e filosofa, Hugo un artista visuale sperimentale.
Questo è un romanzo che parla d’innamoramento, e di amore non corrisposto, di amore respinto, di amore sconfitto, di amore unilaterale, più che essere un romanzo d’amore, come ben chiariscono le parole della Andersson:
Lo iato spaventoso fra pensiero e parola, volontà ed espressione, realtà e irrealtà, insieme con quanto cresce in questi spazi vuoti, è ciò di cui tratta questo racconto.
Mi ha ricordato molto un conte philosophique settecentesco. Ma, al contrario di quelli, queste pagine sono palpitanti, la filosofia non nasconde l’emozione, e non seppellisce il sentimento, piuttosto rende entrambi, sentimento ed emozione, più veri, più seri, più spietati.
Lei è troppo intransigente, e troppo disponibile, e si prefigge di decifrare la realtà e trovare nel linguaggio l’illustrazione più veritiera della stessa.
Lui è narciso, vanesio e pieno di sé, superficiale, parla per frasi fatte, un po� trombone. E da lettore maschio, m’� parso forse un po� cliché: senza nulla togliere alla bontà e profondità del romanzo, trovare un esemplare maschile meno stereotipo avrebbe giovato.
François Truffaut e Isabelle Adjani sul set di L’histoire d’Adèle H, 1975
’aٳٱ.
Lei è già innamorata, lui no:
Nessuno dei due era interessato a lei ma entrambi erano interessati a lui.
’iܲDzԱ.
Non erano né amici né amanti. Si interrogarono a vicenda su che cosa avrebbero fatto quel giorno, come si fa quando non si sta insieme anche se si va a letto insieme, vale a dire quando uno dei partner ha deciso come stanno le cose ma senza dirlo, poiché tanto risulterà chiaro comunque.
La speranza.
Non capiva. La cosa peggiore era proprio non capire in mezzo a che cosa fosse finita, e che cosa si pretendesse da lei. Nessuna sofferenza eguaglia quella di non capire.
La delusione.
Ciò che per lei era stato fondamentale, per Hugo era stato solo un passatempo.
La sconfitta.
L’unica arma di chi ama è smettere di amare. Per quanto appiccicoso e soffocante sia stato vissuto l’amore dal destinatario, perderlo fa male, anche quando il destinatario in questione non l’ha mai desiderato. È l’equilibrio del potere che viene spostato dalla nuova indifferenza, generando la paura di apparire ridicolo e banale agli occhi dell’ex innamorato.
La sottomissione volontaria è l’anno che Ester spreca a inseguire qualcuno che non la vuole.
Ma il titolo originale, procedura non autorizzata, indica qualcos’altro: è procedura non autorizzata svignarsela da quella cosa singolare che viene a crearsi tra due persone che sono diventate intime (non per niente, lei gli dice, sei entrato dentro di me, non solo fisicamente, come puoi uscirne come se niente sia cambiato?). Si tratta di una norma comportamentale per prevenire la sofferenza che deriva dalla mancanza di chiarezza e di parità.
Dal contatto con un altro essere umano nasce una responsabilità, e più il contatto è profondo e nudo, più il dovere si amplia. Il senso è indurre la gente a non cominciare del tutto a frequentarsi, nel caso in cui uno dei due sa di non volere un futuro con l’altro.
Hugo è colpevole di una procedura non autorizzata perché in nome di presunta gentilezza continua a non dire no: e quindi, il ‘reato� è nella forma, non nel contenuto, nella sostanza, perché è lecito essere respinti, ma non si deve essere presi in giro.
Andersson mischia ragione ed emozione in modo complesso.
Racconta una storia nota come se fosse nuova e, soprattutto, molto attuale: non esiste un diritto a essere amati o un obbligo di amare - nulla protegge i più deboli dall'essere giocattoli nelle mani dei più forti � chi abbandona non prova sofferenza, non ha bisogno di parlare, chi abbandona ha finito.
Un libro che si lascia e si riprende senza mai perdere il filo, scritto in modo semplice, anche divertente, ma intenso e profondo.
Lena Andersson a ‘Più libri più liberi�, Roma 10 dicembre 2016
January 28, 2019
از بهترين‌هاي� كه امسال خوندم!
چقدر جالب بود كه نويسنده به‌طر� عجيبى احساسات و افکاری رو كه توى يك رابطه� مريض وجود داره بيان كرده!!!
گاهى يک‌سر� كتاب كه هيچ ارزشى ندارند پرفروش و مطرح می‌ش� ولى كتابايى خوبی مثل اين، خیلی همه‌گی� نمی‌ش�....
چقدر جالب بود كه نويسنده به‌طر� عجيبى احساسات و افکاری رو كه توى يك رابطه� مريض وجود داره بيان كرده!!!
گاهى يک‌سر� كتاب كه هيچ ارزشى ندارند پرفروش و مطرح می‌ش� ولى كتابايى خوبی مثل اين، خیلی همه‌گی� نمی‌ش�....
August 13, 2016
این رمان از آن‌های� است که قلاب می‌انداز� و آدم را می‌کش� به قعر منجلابی که شخصیت زن داستان در آن گرفتار است: عشق و رابطه‌ا� مریض و یک‌طرف�. کم و بیش اغلب آدم‌ه� در چنین روابطی بوده‌ان� و کم و بیش همین‌قد� یک‌طرف� و امیدوار به دوطرفه شدن روزگار طی کرده‌ان�. این رمان راوی یکی از حادترین شکل این روابط است. خلاصه که خواندنی است و پیشنهاد می‌شو�. هرچند ممکن است مثل من از دست شخصیت زن داستان خیلی حرص بخورید.
December 28, 2022
4 "astute, cerebral, aloof" stars !!
The Book that I wish More of You would Read Award of 2018
This novel by Lena Andersson won two Swedish literary prizes in 2013 and reading it I can understand why. I must also note that the translation by Sarah Death is absolutely superb.
In her heated state, Ester was unable to see that utterances could be as light as ash and just as burnt-out. They were scattered lazily, fell, came drifting down. Words were not enduring monuments to intentions and truths. They were sounds to fill silences with.
Ester is a philosopher and poet. She enjoys running, reading and thinking. She is an intellectual, a woman of mind, with high ethical values who enjoys her solitude, her work and limited interaction with her live-in male partner. Until she meets.... Hugo Rask, a visual artist, her intellectual equal, older, self-centred, a libertarian. She falls madly for him, seduces him, loses him and for the next two years goes on a journey of angst, pining, suffering and philosophical musings.
This is a book where the reader is distant from emotion but very close to thought in all its forms whether it be rationales, arguments, recriminations, accusations to flights of fancy, overvalued ideas and verging on delusions.
A woman is just a woman no matter her intellect, place in life or political leanings. The desired object is unattainable in the form of a narcissistic older man that she first idolizes, then adores, then desires, then consumes, then admonishes, then denigrates then puts on the pedestal again.
She stayed a bit longer but did not philosophize. It was a Wednesday with a whitish haze of the sort that found its way under your collar. A day full of forebodings. Something was seriously wrong, she knew. Not with their encounter so much as in their different views of its gravity and significance.
Nothing had been said about how things would carry on and nothing about their entry into each other's lives of the muteness that had followed it. Nothing about anything...
An excellent little treatise on female obsession and desire !
The Book that I wish More of You would Read Award of 2018
This novel by Lena Andersson won two Swedish literary prizes in 2013 and reading it I can understand why. I must also note that the translation by Sarah Death is absolutely superb.
In her heated state, Ester was unable to see that utterances could be as light as ash and just as burnt-out. They were scattered lazily, fell, came drifting down. Words were not enduring monuments to intentions and truths. They were sounds to fill silences with.
Ester is a philosopher and poet. She enjoys running, reading and thinking. She is an intellectual, a woman of mind, with high ethical values who enjoys her solitude, her work and limited interaction with her live-in male partner. Until she meets.... Hugo Rask, a visual artist, her intellectual equal, older, self-centred, a libertarian. She falls madly for him, seduces him, loses him and for the next two years goes on a journey of angst, pining, suffering and philosophical musings.
This is a book where the reader is distant from emotion but very close to thought in all its forms whether it be rationales, arguments, recriminations, accusations to flights of fancy, overvalued ideas and verging on delusions.
A woman is just a woman no matter her intellect, place in life or political leanings. The desired object is unattainable in the form of a narcissistic older man that she first idolizes, then adores, then desires, then consumes, then admonishes, then denigrates then puts on the pedestal again.
She stayed a bit longer but did not philosophize. It was a Wednesday with a whitish haze of the sort that found its way under your collar. A day full of forebodings. Something was seriously wrong, she knew. Not with their encounter so much as in their different views of its gravity and significance.
Nothing had been said about how things would carry on and nothing about their entry into each other's lives of the muteness that had followed it. Nothing about anything...
An excellent little treatise on female obsession and desire !
March 22, 2018
چاپ هیژدهم، بهترین رمان سال 2013 ادبیات سوئد، آر یو کیدینگ می؟!
من انتظار یه جریان عاشقان توی یه بستر اجتماعی سیاسی داشتم. ینی دید اولیه� نسبت به کتاب این بود. تصرف عدوانی. هممم، بش می‌آ� دیگه. :دی بعد، به‌زو� داشتم می‌خوندم�. نثرش روان بود، یا حداقل روان ترجمه شده بود، اما اتفاقات کامـــــــــلاً پیش‌بینی‌پذی� بودن! هیچ چیز خاصی نداشت! شخصیت مقابل استر(هکتور بود؟ ویکتور؟ من حافظه� توی اسم افتضاحه) کاملاً همون‌طو� که انتظار داشتم پیش رفت. امیدوار بودم با شخصیت استر همذات‌پندار� کنم، اما همون احساسی که به رزیِ پروژۀ رزی داشتم، اینجا به استر داشتم. انتظار یه دختر منطقی و سفت و سخت داشتم با توجه به زندگی حرفه‌ایش� اما یه چیز لوس و درمونده و آویزون و بدبخ بود. یه چیز می‌گ� بم حمله نکنین اما این داستان اگه توی ایران اتفاق می‌افتا� با همین ساختار، می‌تون� بگم از شاهکارهای ادبیات‌داستانی‌مو� میشد� چون متأسفانه اینجا پذیرفتنیه. اما توی سوئد، سیریسلی، یه همچین سریال‌ترکی� عاشقانۀ آبکی‌ای�
دیالوگ‌ها� ویکتورهکتور(:دی) عین این مردای عوضی و عیاش بود و چقد درشت بودن. توی دیالوگ‌نویس� نویسنده واقعاً مشکل داشت. دیالوگ‌ها� واقعی نبودن. یا یهو وسط داستان، فلسفه می‌باف�. انگار هنوز متوجه نشده بود راویش با کاری که می‌کن� همخوان نیست. اگه راوی رو استر می‌ذاشت�
فلسفی‌بافی� پذیرفتنی بود. اما وقتی با دانای کل یهو وسط داستان شعار میده� آخه منطقیه؟ :/
خلاصه حیفِ پول که بالای تو دادم، تازه اونم پول خرید عیدانه‌م�! می‌تونست� دوتا از کتابای ناباکوف رو بخرم جای توی تحفه. بدتر اینکه اینو برا کسی گرفته بودم، خوب شد خوندم قبلش. وگرنه طرف کلاً بام قطع ارتباط می‌کر� فک کنم.
من انتظار یه جریان عاشقان توی یه بستر اجتماعی سیاسی داشتم. ینی دید اولیه� نسبت به کتاب این بود. تصرف عدوانی. هممم، بش می‌آ� دیگه. :دی بعد، به‌زو� داشتم می‌خوندم�. نثرش روان بود، یا حداقل روان ترجمه شده بود، اما اتفاقات کامـــــــــلاً پیش‌بینی‌پذی� بودن! هیچ چیز خاصی نداشت! شخصیت مقابل استر(هکتور بود؟ ویکتور؟ من حافظه� توی اسم افتضاحه) کاملاً همون‌طو� که انتظار داشتم پیش رفت. امیدوار بودم با شخصیت استر همذات‌پندار� کنم، اما همون احساسی که به رزیِ پروژۀ رزی داشتم، اینجا به استر داشتم. انتظار یه دختر منطقی و سفت و سخت داشتم با توجه به زندگی حرفه‌ایش� اما یه چیز لوس و درمونده و آویزون و بدبخ بود. یه چیز می‌گ� بم حمله نکنین اما این داستان اگه توی ایران اتفاق می‌افتا� با همین ساختار، می‌تون� بگم از شاهکارهای ادبیات‌داستانی‌مو� میشد� چون متأسفانه اینجا پذیرفتنیه. اما توی سوئد، سیریسلی، یه همچین سریال‌ترکی� عاشقانۀ آبکی‌ای�
دیالوگ‌ها� ویکتورهکتور(:دی) عین این مردای عوضی و عیاش بود و چقد درشت بودن. توی دیالوگ‌نویس� نویسنده واقعاً مشکل داشت. دیالوگ‌ها� واقعی نبودن. یا یهو وسط داستان، فلسفه می‌باف�. انگار هنوز متوجه نشده بود راویش با کاری که می‌کن� همخوان نیست. اگه راوی رو استر می‌ذاشت�
فلسفی‌بافی� پذیرفتنی بود. اما وقتی با دانای کل یهو وسط داستان شعار میده� آخه منطقیه؟ :/
خلاصه حیفِ پول که بالای تو دادم، تازه اونم پول خرید عیدانه‌م�! می‌تونست� دوتا از کتابای ناباکوف رو بخرم جای توی تحفه. بدتر اینکه اینو برا کسی گرفته بودم، خوب شد خوندم قبلش. وگرنه طرف کلاً بام قطع ارتباط می‌کر� فک کنم.
April 28, 2023
Iubirea nu are un „pentru că�, altfel spus, iubirea nu are rațiuni logice, e pur și simplu o formă de autoamăgire. Nu iubești pe cineva pentru că..., nu ai nici un motiv valabil, nu poți justifica iubirea. Iubești pur și simplu...
Î Pasiune pură, găsim exact această idee. Deși calculată și austeră, Ester Nilsson îl iubește din prima clipă pe nedemnul, egoistul artist plastic Hugo Rask. I-a studiat opera fără să-l cunoască prea bine, cînd îl vede cu adevărat, în toată măreția lui tîmpă, cade moartă după el. N-a nimerit cîtuși de puțin omul potrivit. Rask se iubește doar pe sine cu o pasiune minuțioasă, exhaustivă. Dau un citat edificator:
„De fiecare dată cînd Ester comenta ceva, se lăsa tăcerea. Hugo nu urmărea niciodată pînă la sfîrșit ce zicea Ester. Ester urmărea întotdeauna ce spunea Hugo. Pe nici unul nu-l interesa cu adevărat Ester, dar pe amîndoi îi interesa el� (p.39).
Romanul ilustrează încă o dată că iubirea e un afect / efect fără cauză. Meritul cărții stă îndeosebi în această demonstrație prin exemplu.
Î Pasiune pură, găsim exact această idee. Deși calculată și austeră, Ester Nilsson îl iubește din prima clipă pe nedemnul, egoistul artist plastic Hugo Rask. I-a studiat opera fără să-l cunoască prea bine, cînd îl vede cu adevărat, în toată măreția lui tîmpă, cade moartă după el. N-a nimerit cîtuși de puțin omul potrivit. Rask se iubește doar pe sine cu o pasiune minuțioasă, exhaustivă. Dau un citat edificator:
„De fiecare dată cînd Ester comenta ceva, se lăsa tăcerea. Hugo nu urmărea niciodată pînă la sfîrșit ce zicea Ester. Ester urmărea întotdeauna ce spunea Hugo. Pe nici unul nu-l interesa cu adevărat Ester, dar pe amîndoi îi interesa el� (p.39).
Romanul ilustrează încă o dată că iubirea e un afect / efect fără cauză. Meritul cărții stă îndeosebi în această demonstrație prin exemplu.
February 16, 2015
This has won a prestigious award in Sweden. And just like that, I know that I can never trust those awards. Ever. Again.
The only reason I made it past the 5% mark was that I wanted to write an angry review, and I can't do that with less than 5% read. So I read on, and by 50% I was both less angry and actually getting used to the incredibly annoying, pretentious and outdated language. (And then I finished it.) When I start to count the amounts of "ty" (old-fashioned "because") in a modern book, it's pretty bad. I don't really mind ty, but if you can't use it in such a way that it passes more or less unnoticed, use something from the last century at least (like the perfectly fine "för", which is not given a Bible quote as its primary example use...). Don't use it 12 times in a 200 page book.
Sometimes the fancy style works.
Det var början av februari och takdroppet hade nyss börjat ifrågasätta sin framtid som istapp.
Väninnekören sa: Var är din stolthet?
Hon svarade: Jag har ingen stolthet för stolthet hänger ihop med skam och heder, och jag är skamlös och saknar begrepp om allt som andra finner ärorikt.
Väninnekören sa: Det är det som är din stolthet, att visa upp hur fri du är från sådant som fjättrar mer konforma själar. Djupast där inne är du en snobbig aristokrat.
90% of the time, it doesn't, making this a rather infuriating read.
"Fingrarna som slöt om tyget och rörelsen med vilken han flyttade plagget var det mest sensuella hon bevittnat i fråga om att röra vid ett ting."
Seriously, what editor read this and thought "yeah, nice" and allowed it to be printed? AND let those 12 ty:s live?
Also, the author uses the word "indifferent". As a Swedish word. It makes me think of one of those "aaagh, damn what's the word in Swedish again? Oh nevermind, I'll just use the English one�" that happen to everyone I know. Authors, however, should know their words. Likgiltig, liknöjd are perfect words.
If there are people who speak like the characters in this book currently living in Sweden, I would last 3 minutes in their company.
Despite the linguistic torture this put me through, I did want to find out what happened between these extremely annoying ARTISTIC PEOPLE. I really hoped they would both end up miserable. Ester is perhaps one of the most infuriating people I've had the pleasure of being stuck with in a book. She does seem to have some insight though, she understands that what she's doing is pointless, she offers up all the arguments you as the reader want to scream at her, but concludes "anyway, I won't give up", and she continues her moronic quest... Even though Douchebag Artist is a horrible person, I was kind of rooting for him, because Psycho Ester was ever so slightly worse. Oh, and I never felt the attraction. I could never understand why Ester would fall so madly in love with this person, and that, I think, is an important thing to convey in a book like this. (For people who like obsession as a theme, try Annie Ernaux instead. She actually pulls it off.)
It's a shame, because Ester's political and philosophical views are interesting. When she crushes the other snobbish members of the cultural elite (urgh) with actual arguments, she was OK to listen to. It was more like she was lecturing, and for that purpose her language is passable. But when all her conversations read like a scientific article? Major failure.
Or was this an ironic piece of provocative art? Did I misunderstand the entire thing? Or is it cross-over something, transposing the rigidity of academia into the world of literature or something equally pretentious?
I need a real Swedish book now.
The only reason I made it past the 5% mark was that I wanted to write an angry review, and I can't do that with less than 5% read. So I read on, and by 50% I was both less angry and actually getting used to the incredibly annoying, pretentious and outdated language. (And then I finished it.) When I start to count the amounts of "ty" (old-fashioned "because") in a modern book, it's pretty bad. I don't really mind ty, but if you can't use it in such a way that it passes more or less unnoticed, use something from the last century at least (like the perfectly fine "för", which is not given a Bible quote as its primary example use...). Don't use it 12 times in a 200 page book.
Sometimes the fancy style works.
Det var början av februari och takdroppet hade nyss börjat ifrågasätta sin framtid som istapp.
Väninnekören sa: Var är din stolthet?
Hon svarade: Jag har ingen stolthet för stolthet hänger ihop med skam och heder, och jag är skamlös och saknar begrepp om allt som andra finner ärorikt.
Väninnekören sa: Det är det som är din stolthet, att visa upp hur fri du är från sådant som fjättrar mer konforma själar. Djupast där inne är du en snobbig aristokrat.
90% of the time, it doesn't, making this a rather infuriating read.
"Fingrarna som slöt om tyget och rörelsen med vilken han flyttade plagget var det mest sensuella hon bevittnat i fråga om att röra vid ett ting."
Seriously, what editor read this and thought "yeah, nice" and allowed it to be printed? AND let those 12 ty:s live?
Also, the author uses the word "indifferent". As a Swedish word. It makes me think of one of those "aaagh, damn what's the word in Swedish again? Oh nevermind, I'll just use the English one�" that happen to everyone I know. Authors, however, should know their words. Likgiltig, liknöjd are perfect words.
If there are people who speak like the characters in this book currently living in Sweden, I would last 3 minutes in their company.
Despite the linguistic torture this put me through, I did want to find out what happened between these extremely annoying ARTISTIC PEOPLE. I really hoped they would both end up miserable. Ester is perhaps one of the most infuriating people I've had the pleasure of being stuck with in a book. She does seem to have some insight though, she understands that what she's doing is pointless, she offers up all the arguments you as the reader want to scream at her, but concludes "anyway, I won't give up", and she continues her moronic quest... Even though Douchebag Artist is a horrible person, I was kind of rooting for him, because Psycho Ester was ever so slightly worse. Oh, and I never felt the attraction. I could never understand why Ester would fall so madly in love with this person, and that, I think, is an important thing to convey in a book like this. (For people who like obsession as a theme, try Annie Ernaux instead. She actually pulls it off.)
It's a shame, because Ester's political and philosophical views are interesting. When she crushes the other snobbish members of the cultural elite (urgh) with actual arguments, she was OK to listen to. It was more like she was lecturing, and for that purpose her language is passable. But when all her conversations read like a scientific article? Major failure.
Or was this an ironic piece of provocative art? Did I misunderstand the entire thing? Or is it cross-over something, transposing the rigidity of academia into the world of literature or something equally pretentious?
I need a real Swedish book now.
September 22, 2017
اين اواخر كتاب تصرف عدواني را افراد زيادي به من پيشنهاد دادند.بالاخره موفق شدم كتاب را بخوانم..
ادبيات سوئد سالهاي طلايي را ميگذراند.اين كتاب موفق به بردن مهترين جايزه ادبي سوئد شده است.
كتاب يك اثر عاشقان ست ولي بيشتر از انكه درباره چگونگي عشق باشد درباره بار رواني يك حس عاشقان بر طرف عاشق تر ماجراست.از اين لحاظ داستان لنا اندرشون شباهت زيادي به اثار داستايوفسكي دارد و در واقع اِشِل كوچكي از كارهاي او را ارايه كرده.روانشناسي قهرمان داستان و نحوه قرارگيري اش در موقعيتهاي مختلف براي اندرشون در مقام اول قرار داشته تا اينكه بخواهد از ماجراجويي هاي عاشقان بگويد..
كتاب به صورت گزارش گونه روايت ميشود.
استر نيلسون قهرمان داستان از ان زنهاي مستقل و روشنفكر امروزي ست كه تمام هم و غمش كشف جهان هستي ست.او بر خلاف بقيه زنها خود را درگير قيد و بند زيبايي و ظواهر ان نميكند.او حتي خريدن لباس را كاري بيهوده ميداند و در رابطه اش با همخانه اش (پر) تا انجا پيش ميرود كه تنها نيازهاي جنسي اش را بر طرف كند.
اما روزي از دفتر مجله از او ميخواهند تا در همايش ستايش از نقاش و مستند ساز بزرگ معاصر به نام "هوگو رسك" مقاله اي تهيه و ايراد كند.او از همان ابتدا و در حال تحقيق در مورد زندگي و اثار هوگو،در حاليكه هنوز او را نديده،حسي ناشناخته نسبت به او پيدا ميكند و با ديدن هوگو عاشق و دلباخته او ميشود،بطوريكه تمام فكر و ذكرش او و چگونه ديدنش ميشود.او لحظه شماري ميكند تا اولين رابطه جنسي اش با رسك را انجام دهد و به صورت يكطرفه تصور ميكند كه پس از ان ساليان عاشقان با يكديكر خواهند بود.
زمانيكه كتاب را ميخواندم به شباهت ظاهري اين داستان با كتاب "دختر بد" يوسا پي بردم.در هر ٢ داستان شخصيت اول كتاب به صورت يكطرفه و زجراوري عاشق فردي ميشود كه كششي به او ندارد و با رفتارهايش ناخواسته باعث حقارت و نابودي روح او ميشود..تفاوت در اين است كه يوسا با خورده داستانهايي كه به پيرنگ اصلي اضافه كرده تعليق را افزايش داده ولي اندرشون تنها به تحليل روانشناختي و كاركرد منطق و احساسات شخصيتها و روابط پيچيده انها ميپردازد.در واقع او به زيبايي تغيير رويكرد عاطفي و اخلاقي شخصيت اول را در مواجهه با يك عشق سودايي به تصوير ميكشد و اينكه چگونه با اميد به حل شدن مشكلات لاينحل خود را حقير و مجبور به زجر كشيدن ميكند.
شخصيت اول از هم فرو مي پاشد،روحش ويران ميشود و با اينحال كوچكترين چيزها را دستاويز قرار ميدهد تا اميدوار به درست كردن رابطه شان شود.اينجاست كه نام كتاب به زيبايي معنا ميشود.
تصرف عدواني را كافيست ٢٥ صفحه ابتدايي اش را بخوانيد تا داستان شكل بگيرد،انوقت خود را اماده لذت بردن از يك اثر قابل احترام كنيد.
قسمتهايي از كتاب:
ص٩:استر به تفصيل توضيح داد كه چرا امده است.چيزي را گزارش ميداد كه كسي نپرسيده بود،چون ميخواست چيزي را پنهان كند كه هيچكس نميديد.
ص١٢:استر نيلسون كه خودش در حالت عادي شرم و افتخار را رد ميكرد،چون معتقد بود هر دو اينها انسان را برده ي قضاوت ديگران ميكند،حالا نشسته بود انجا و فكر ميكرد كاپشنش را تا كجا ميتواند باز كند تا ديگران متوجه نشوند چقدر عاشق است.
ص١٧:تظاهر به بي اعتنايي مثل تظاهر به عادي بودن (كه در واقع يك چيزند) دشوار است.
ص٣٣:دروغ مثل زره است..وقتي وسوسه دروغ گفتن هست و انسان دروغ نميگويد ،مثل برهنه شدن است.
ص٥٤:زندگي عاطفي او فعلا در حالت نارضايتي ناشي از افزايش انتظارات بود.
ص٨٧:نشسته بود و مانند كسي خاموش بود كه ميداند حرف زدن با ادمي كه هر كارش كني نميفهمد،بي فايده است.
ص١٢٥:اميد نوعي افت است.بي گناه ترين بافتها را ميخورد و رشد ميكند.بقايش در اين توانايي تكامل يافته نهفته است كه ميتواند از هر چه به سود رشدش نيست،چشم بپوشد و خود را روي چيزي بيفكند كه هستي اش را توانمند ميكند.
ادبيات سوئد سالهاي طلايي را ميگذراند.اين كتاب موفق به بردن مهترين جايزه ادبي سوئد شده است.
كتاب يك اثر عاشقان ست ولي بيشتر از انكه درباره چگونگي عشق باشد درباره بار رواني يك حس عاشقان بر طرف عاشق تر ماجراست.از اين لحاظ داستان لنا اندرشون شباهت زيادي به اثار داستايوفسكي دارد و در واقع اِشِل كوچكي از كارهاي او را ارايه كرده.روانشناسي قهرمان داستان و نحوه قرارگيري اش در موقعيتهاي مختلف براي اندرشون در مقام اول قرار داشته تا اينكه بخواهد از ماجراجويي هاي عاشقان بگويد..
كتاب به صورت گزارش گونه روايت ميشود.
استر نيلسون قهرمان داستان از ان زنهاي مستقل و روشنفكر امروزي ست كه تمام هم و غمش كشف جهان هستي ست.او بر خلاف بقيه زنها خود را درگير قيد و بند زيبايي و ظواهر ان نميكند.او حتي خريدن لباس را كاري بيهوده ميداند و در رابطه اش با همخانه اش (پر) تا انجا پيش ميرود كه تنها نيازهاي جنسي اش را بر طرف كند.
اما روزي از دفتر مجله از او ميخواهند تا در همايش ستايش از نقاش و مستند ساز بزرگ معاصر به نام "هوگو رسك" مقاله اي تهيه و ايراد كند.او از همان ابتدا و در حال تحقيق در مورد زندگي و اثار هوگو،در حاليكه هنوز او را نديده،حسي ناشناخته نسبت به او پيدا ميكند و با ديدن هوگو عاشق و دلباخته او ميشود،بطوريكه تمام فكر و ذكرش او و چگونه ديدنش ميشود.او لحظه شماري ميكند تا اولين رابطه جنسي اش با رسك را انجام دهد و به صورت يكطرفه تصور ميكند كه پس از ان ساليان عاشقان با يكديكر خواهند بود.
زمانيكه كتاب را ميخواندم به شباهت ظاهري اين داستان با كتاب "دختر بد" يوسا پي بردم.در هر ٢ داستان شخصيت اول كتاب به صورت يكطرفه و زجراوري عاشق فردي ميشود كه كششي به او ندارد و با رفتارهايش ناخواسته باعث حقارت و نابودي روح او ميشود..تفاوت در اين است كه يوسا با خورده داستانهايي كه به پيرنگ اصلي اضافه كرده تعليق را افزايش داده ولي اندرشون تنها به تحليل روانشناختي و كاركرد منطق و احساسات شخصيتها و روابط پيچيده انها ميپردازد.در واقع او به زيبايي تغيير رويكرد عاطفي و اخلاقي شخصيت اول را در مواجهه با يك عشق سودايي به تصوير ميكشد و اينكه چگونه با اميد به حل شدن مشكلات لاينحل خود را حقير و مجبور به زجر كشيدن ميكند.
شخصيت اول از هم فرو مي پاشد،روحش ويران ميشود و با اينحال كوچكترين چيزها را دستاويز قرار ميدهد تا اميدوار به درست كردن رابطه شان شود.اينجاست كه نام كتاب به زيبايي معنا ميشود.
تصرف عدواني را كافيست ٢٥ صفحه ابتدايي اش را بخوانيد تا داستان شكل بگيرد،انوقت خود را اماده لذت بردن از يك اثر قابل احترام كنيد.
قسمتهايي از كتاب:
ص٩:استر به تفصيل توضيح داد كه چرا امده است.چيزي را گزارش ميداد كه كسي نپرسيده بود،چون ميخواست چيزي را پنهان كند كه هيچكس نميديد.
ص١٢:استر نيلسون كه خودش در حالت عادي شرم و افتخار را رد ميكرد،چون معتقد بود هر دو اينها انسان را برده ي قضاوت ديگران ميكند،حالا نشسته بود انجا و فكر ميكرد كاپشنش را تا كجا ميتواند باز كند تا ديگران متوجه نشوند چقدر عاشق است.
ص١٧:تظاهر به بي اعتنايي مثل تظاهر به عادي بودن (كه در واقع يك چيزند) دشوار است.
ص٣٣:دروغ مثل زره است..وقتي وسوسه دروغ گفتن هست و انسان دروغ نميگويد ،مثل برهنه شدن است.
ص٥٤:زندگي عاطفي او فعلا در حالت نارضايتي ناشي از افزايش انتظارات بود.
ص٨٧:نشسته بود و مانند كسي خاموش بود كه ميداند حرف زدن با ادمي كه هر كارش كني نميفهمد،بي فايده است.
ص١٢٥:اميد نوعي افت است.بي گناه ترين بافتها را ميخورد و رشد ميكند.بقايش در اين توانايي تكامل يافته نهفته است كه ميتواند از هر چه به سود رشدش نيست،چشم بپوشد و خود را روي چيزي بيفكند كه هستي اش را توانمند ميكند.
January 22, 2019
I hate it when the books I pick to escape the heavy burden of other books turn out to be equally painful.
And yet, I don't. I rarely read books in one go anymore, but today, I made an exception and even sacrificed some vital minutes of sunshine in January. It started out as a lazy way out of confronting either Günter Grass' retelling of the history of the Hitler dog years or Al Gore's bleak vision of the future, but it soon earned a life of its own.
In each human heart, there is a potential for apocalypse. What makes us fall for other people, long for them with our bodies and our souls, even if they show all signs of ignoring us or just playing with our feelings to feed their own egos?
Why do we let love or passion consume us even when it is clearly, obviously, stupidly destructive?
Why do we choose pain when we can have comfort? The protagonist of this unsentimental, even at times intellectual account of a breaking heart tries to explain that. She falls head over heels in love with an artist, and leaves her safe relationship without a thought, only to be slowly but steadily crushed by the passion that absorbs her whole being. And she knows it, only she can't stop it from happening.
He never responds to her thoughts, and she always responds to his. Why? She realises it is because neither of them is interested in her, and both in him. The description of complete surrender to the urge to send a text message, and the following agony of not getting an answer, is as truthful as it is frustrating. And while she is suffering, she is blind to the suffering she is causing her former partner, who lives in his own bubble of loss.
Whoever cares less has more power, she concludes. And power is unevenly distributed. One person can be powerless in one relationship, and superior in another.
Knowing this is interesting, but not helpful when the ocean of emotions drowns you. And worst of all is hope. It keeps you go on and on, trying. Only, there is no such thing as success in love. There either is love, or not. You can't gain it. You can't force it. You have no duty or right to love.
To be or not to be ... loved. That is the question. And she continued asking long after she knew the answer.
And yet, I don't. I rarely read books in one go anymore, but today, I made an exception and even sacrificed some vital minutes of sunshine in January. It started out as a lazy way out of confronting either Günter Grass' retelling of the history of the Hitler dog years or Al Gore's bleak vision of the future, but it soon earned a life of its own.
In each human heart, there is a potential for apocalypse. What makes us fall for other people, long for them with our bodies and our souls, even if they show all signs of ignoring us or just playing with our feelings to feed their own egos?
Why do we let love or passion consume us even when it is clearly, obviously, stupidly destructive?
Why do we choose pain when we can have comfort? The protagonist of this unsentimental, even at times intellectual account of a breaking heart tries to explain that. She falls head over heels in love with an artist, and leaves her safe relationship without a thought, only to be slowly but steadily crushed by the passion that absorbs her whole being. And she knows it, only she can't stop it from happening.
He never responds to her thoughts, and she always responds to his. Why? She realises it is because neither of them is interested in her, and both in him. The description of complete surrender to the urge to send a text message, and the following agony of not getting an answer, is as truthful as it is frustrating. And while she is suffering, she is blind to the suffering she is causing her former partner, who lives in his own bubble of loss.
Whoever cares less has more power, she concludes. And power is unevenly distributed. One person can be powerless in one relationship, and superior in another.
Knowing this is interesting, but not helpful when the ocean of emotions drowns you. And worst of all is hope. It keeps you go on and on, trying. Only, there is no such thing as success in love. There either is love, or not. You can't gain it. You can't force it. You have no duty or right to love.
To be or not to be ... loved. That is the question. And she continued asking long after she knew the answer.
July 19, 2022
ه(شاید اندکی خطر لو رفتن داستان)ه
داستان از این قراره که از زنی شاعر، روزنامه‌نگا� و محقق به نام استر نیلسون که زندگی نسبتا خوب و آرامی با شریک زندگیش داره خواسته میشه مقاله‌ا� در مورد مرد هنرمندی به اسم هوگو راسک بنویسه. در طول این مقاله استر احساس نزدیکی به هوگو می‌کن� تا جایی که بعضی اوقات ندیده دلتنگ اون میشه. در روز ارائه� این مقاله استر با هوگو روبرو میشه و این شروع ارتباط اونهاست. در طی زمان استر عمیقأ عاشق هوگو میشه تا جایی که از شریک زندگیش جدا میشه به این امید که به هوگو برسه. در طی این زمان استر به این نتیجه میرسه که این عشق دو‌طرف� است و کار به عشقبازی هم میرسه اما کم کم استر میفهمه گویا این عشق فقط از طرف خودشه و از طرف مقابل هر چی هست عشق نیست و این رابطه پر از دوری و شکاف و سو تفاهمه اما با دیدن تمام این نشانه ها باز کوچکترین نشانه ها رو به عشق ترجمه می‌کن�.
از دید یک ناظر بیرونی شاید خیلی از رفتارهای استر رو نکوهش کنیم. اما باید در این موقعیت باشید تا بدونید چقدر سخته عشق یک طرفه. عشقی که وصال تهش نیست و دل کندن هم� زجر آوره. شما خودتون رو جای هر کدوم از شخصیت ها، استر، هوگو یا حتی پارتنر سابق استر بذارید شاید به همه حق بدید. در نهایت عشق فقط در صورتی باعث آرامشه که دو طرفه باشه. عشق یک طرفه (اگه بشه اسمش رو عشق گذاشت) جز عذاب و حسرت هیچی نداره.ه
داستان از این قراره که از زنی شاعر، روزنامه‌نگا� و محقق به نام استر نیلسون که زندگی نسبتا خوب و آرامی با شریک زندگیش داره خواسته میشه مقاله‌ا� در مورد مرد هنرمندی به اسم هوگو راسک بنویسه. در طول این مقاله استر احساس نزدیکی به هوگو می‌کن� تا جایی که بعضی اوقات ندیده دلتنگ اون میشه. در روز ارائه� این مقاله استر با هوگو روبرو میشه و این شروع ارتباط اونهاست. در طی زمان استر عمیقأ عاشق هوگو میشه تا جایی که از شریک زندگیش جدا میشه به این امید که به هوگو برسه. در طی این زمان استر به این نتیجه میرسه که این عشق دو‌طرف� است و کار به عشقبازی هم میرسه اما کم کم استر میفهمه گویا این عشق فقط از طرف خودشه و از طرف مقابل هر چی هست عشق نیست و این رابطه پر از دوری و شکاف و سو تفاهمه اما با دیدن تمام این نشانه ها باز کوچکترین نشانه ها رو به عشق ترجمه می‌کن�.
از دید یک ناظر بیرونی شاید خیلی از رفتارهای استر رو نکوهش کنیم. اما باید در این موقعیت باشید تا بدونید چقدر سخته عشق یک طرفه. عشقی که وصال تهش نیست و دل کندن هم� زجر آوره. شما خودتون رو جای هر کدوم از شخصیت ها، استر، هوگو یا حتی پارتنر سابق استر بذارید شاید به همه حق بدید. در نهایت عشق فقط در صورتی باعث آرامشه که دو طرفه باشه. عشق یک طرفه (اگه بشه اسمش رو عشق گذاشت) جز عذاب و حسرت هیچی نداره.ه
April 25, 2017
آدمیزاد با پاسخ قطعی آسان تر از پاسخ مبهم کنار می اید.این قضیه به امید و� ماهیت آن مربوط میشود. امید انگلی است که در بدن انسان که در همزیستی کامل با قلب او زنده است. کافی نیست انسان دست و پای آن را ببندد و گوشه ای تاریک پنهانش کند. به آن گرسنگی نیز نمیشود داد.نمیشود فقط نان و آب به این انگل داد. باید جلو تغذیه اش را بو طور کامل گرفت. اگر امید به اکسیژن نیاز داشته باشد ان را به دست می آورد.
September 30, 2020
دوباره طی چند روز گذشته این کتاب را خواندم، تاکید می‌کن� خواندم نه اینکه مرور کرده باشم. نظرم همان است که بود و به نظرم خوب بود. هرچند می‌ش� ایرادهایی که برخی منتقدین به کتاب‌ها� نویسنده‌ها� ایرانی گرفت را به این کتاب گرفت. ولی چیزی از ارزش کتاب کم نمی‌شو�.
تیرِ خلاص
«وقتی می‌گویی� [اثری] انتقادی، لازم نیست منفی یا حتی به ظاهر بی‌غر� باشد. اما باید پرسشگرانه، بی‌طرف� بی‌تعص� و بدون هیچ پیش فرضی، جست‌وجوگ� باشد. باید حاضر باشد عادت همیشگی تماشاگر را بشکند و او را از تماشا کردن بی‌کن� و بی‌فک� بیرون بیاورد.»
«آدم می‌خواه� چیزی را بشناسد، افسرده شود، مشکلی را حل کند، تفسیر و تاویل کند... نمی‌خواه� مدیحه‌سرای� کند.»
این چند خط بخشی از رمان ۱۷۰ صفحه‌ا� «تصرف عدوانی» است که طی مدت دو سالی که از ترجمه و انتشار آن در کشور ما می‌گذر� قریب به ۳۰ مرتبه تجدید چاپ شده است.
تا پیش از رسیدن به جملات بالا در صفحات ۱۳۶ و ۱۳۷، که شاهد گفت‌وگوی� میان شخصیت اصلی با چند نفر پیرامون یک فیلم مستند هستیم، این کتاب را اثری خسته‌کنند� و کش‌دا� می‌دانست�. پیوسته با خود این پرسش را مطرح می‌کرد� که این اثر به کدام دلیل بیش از ۲۵ مرتبه تجدید چاپ شده و دوست کتابفروشم چند مرتبه توصیه کرد این کتاب را -که خواندنش زمان زیادی نمی‌گیر�- حتما بخوانم. بماند که وقتی کتاب را تهیه کردم، دیدم برگزیده رمان سال سوئد در سال ۲۰۱۳ هم بوده است. مشتی فلسفه‌ورز� که از دل آن تعداد بسیار بالایی تکه‌ها� جذاب مناسب اشتراک‌گذار� در شبکه‌ها� اجتماعی بیرون می‌آی� ولی در آن نه خبری از قصه است و نه قرار است فراز و فرود آنچنانی شاهد باشیم. در همین عوالم بودم که به صفحات ۱۳۵ به بعد رسیدم، یعنی در یک چهارم پایانی کتابی بودم که این میزان مورد توجه قرار گرفته بود و آنجا بود که نویسنده تیر خلاص را به سمت من شلیک کرد.
همین جملات که بالا خواندید تکانم داد. باورم نمی‌ش� که نویسنده صدای من را شنیده باشد و جوابم را از زبان شخصیت کتابش داده باشد. «استر نیلسون» ۳۱ ساله که بسیار اهل مطالعه و دقت در امور جزئی بود شخصیت اصلی کتاب است و جملات بالا هم نظر او پیرامون یک اثر مستند است و می‌بینی� نگاه ژرفی به اثر هنری دارد و همین نگاه او پاسخ پرسش‌ها� من بود.
شاید آنچه به عنوان دیدگاه من درباره این اثر تلقی شود درباره خواننده دیگری مصداق نداشته باشد و طبیعی است که یک متن به تعداد خوانندگانش تأویل و تفسیر شود ولی رمان «تصرف عدوانی» اثر لنا آندرسون در واقع مصداق همان جملات است. این رمان عادت همیشگی ما در مواجهه با یک رمان را می‌شکن� و ما را از خواندن بی‌فک� و بی‌کن� بیرون می‌آور�.
حتی رمان آندرسون که سعید مقدم آن را ترجمه کرده تلاش می‌کن� جست‌وجوگ� باشد و خواننده را به لایه‌ها� درونی خویش ارجاع میده� و او را دعوت می‌کن� خود را به تماشا بنشیند و قضاوت کند.
«داستانی درباره عشق» عبارتی است که زیر نام رمان نوشته شده و شاید برخی را با تصور اینکه قرار است یک داستان عشقی پرآب‌چش� بخوانند، تهییج کرده تا کتاب را بخرند ولی در واقع در این اثر خبری از آن وصال‌ها� هندی و فراق‌ها� هزار و یک شبی نیست و خواننده بیشتر مشغول خواندن لایه‌ها� زیرین یک عشق است. عشقی که یک‌طرف� بوده و «هوگو رسک» آنطور که استر به ماجرا نگاه می‌کرده� نگاه نمی‌کن�. درواقع اگر بخواهیم دقیق‌ت� بگوییم باید اعتراف کنیم که «تصرف عدوانی» داستانی درباره عشق است و جز این نیست ولی قرار نیست با داستانی عاشقان به سبک عاشقان‌ها� مرسوم روبه‌ر� باشیم.
کتاب می‌توان� دایره گسترده‌ا� از مخاطبان را با خود درگیر کند و آنها را به تأمل در روابط و نوع مواجهه آنها با انسانه� دعوت کند. کاوش در پسِ‌پش� ذهن انسان در مواقعی مانند دوری از معشوق یا حین فکر کردن به کسی که دوستش داریم، کاری است که «تصرف عدوانی» می‌کن� و آن‌چیز� که در این کتاب می‌بینی� تصویری است از انسان در یک موقعیت انسانی!
۱۷۰ صفحه‌ا� که در بخش‌های� ممکن است حوصله خواننده را سر ببرد زیرا حرف تازه‌ا� در میان نیست و عشق استر و هوگو نیز به وصال ختم نمی‌شو� ولی خواننده شاهد تجربه‌ا� تازه از ادبیات است.
هرچند که «تصرف عدوانی» بر پایه یک رابطه شکل می‌گیر� که این از اصول اولیه پیرنگ است ولی خیلی رابطه در کانون قصه نیست بلکه کاوش در حالات انسان مسئله آن است و به خوبی خواننده در این کاوش شریک می‌شو�.
این رمان همانطور که بالاتر هم اشاره شد اثری است که خواننده را غافلگیر می‌کن� و پیشنهادی جدی برای کسانی است که به ادبیات متفاوت علاقه دارند. اثری که به قول دوست کتابفروشم خیلی سریع می‌توا� خواند ولی مدت زیادی می‌توا� با جملات آن در بحر تفکر و تماشای خویش غرق شد.
تیرِ خلاص
«وقتی می‌گویی� [اثری] انتقادی، لازم نیست منفی یا حتی به ظاهر بی‌غر� باشد. اما باید پرسشگرانه، بی‌طرف� بی‌تعص� و بدون هیچ پیش فرضی، جست‌وجوگ� باشد. باید حاضر باشد عادت همیشگی تماشاگر را بشکند و او را از تماشا کردن بی‌کن� و بی‌فک� بیرون بیاورد.»
«آدم می‌خواه� چیزی را بشناسد، افسرده شود، مشکلی را حل کند، تفسیر و تاویل کند... نمی‌خواه� مدیحه‌سرای� کند.»
این چند خط بخشی از رمان ۱۷۰ صفحه‌ا� «تصرف عدوانی» است که طی مدت دو سالی که از ترجمه و انتشار آن در کشور ما می‌گذر� قریب به ۳۰ مرتبه تجدید چاپ شده است.
تا پیش از رسیدن به جملات بالا در صفحات ۱۳۶ و ۱۳۷، که شاهد گفت‌وگوی� میان شخصیت اصلی با چند نفر پیرامون یک فیلم مستند هستیم، این کتاب را اثری خسته‌کنند� و کش‌دا� می‌دانست�. پیوسته با خود این پرسش را مطرح می‌کرد� که این اثر به کدام دلیل بیش از ۲۵ مرتبه تجدید چاپ شده و دوست کتابفروشم چند مرتبه توصیه کرد این کتاب را -که خواندنش زمان زیادی نمی‌گیر�- حتما بخوانم. بماند که وقتی کتاب را تهیه کردم، دیدم برگزیده رمان سال سوئد در سال ۲۰۱۳ هم بوده است. مشتی فلسفه‌ورز� که از دل آن تعداد بسیار بالایی تکه‌ها� جذاب مناسب اشتراک‌گذار� در شبکه‌ها� اجتماعی بیرون می‌آی� ولی در آن نه خبری از قصه است و نه قرار است فراز و فرود آنچنانی شاهد باشیم. در همین عوالم بودم که به صفحات ۱۳۵ به بعد رسیدم، یعنی در یک چهارم پایانی کتابی بودم که این میزان مورد توجه قرار گرفته بود و آنجا بود که نویسنده تیر خلاص را به سمت من شلیک کرد.
همین جملات که بالا خواندید تکانم داد. باورم نمی‌ش� که نویسنده صدای من را شنیده باشد و جوابم را از زبان شخصیت کتابش داده باشد. «استر نیلسون» ۳۱ ساله که بسیار اهل مطالعه و دقت در امور جزئی بود شخصیت اصلی کتاب است و جملات بالا هم نظر او پیرامون یک اثر مستند است و می‌بینی� نگاه ژرفی به اثر هنری دارد و همین نگاه او پاسخ پرسش‌ها� من بود.
شاید آنچه به عنوان دیدگاه من درباره این اثر تلقی شود درباره خواننده دیگری مصداق نداشته باشد و طبیعی است که یک متن به تعداد خوانندگانش تأویل و تفسیر شود ولی رمان «تصرف عدوانی» اثر لنا آندرسون در واقع مصداق همان جملات است. این رمان عادت همیشگی ما در مواجهه با یک رمان را می‌شکن� و ما را از خواندن بی‌فک� و بی‌کن� بیرون می‌آور�.
حتی رمان آندرسون که سعید مقدم آن را ترجمه کرده تلاش می‌کن� جست‌وجوگ� باشد و خواننده را به لایه‌ها� درونی خویش ارجاع میده� و او را دعوت می‌کن� خود را به تماشا بنشیند و قضاوت کند.
«داستانی درباره عشق» عبارتی است که زیر نام رمان نوشته شده و شاید برخی را با تصور اینکه قرار است یک داستان عشقی پرآب‌چش� بخوانند، تهییج کرده تا کتاب را بخرند ولی در واقع در این اثر خبری از آن وصال‌ها� هندی و فراق‌ها� هزار و یک شبی نیست و خواننده بیشتر مشغول خواندن لایه‌ها� زیرین یک عشق است. عشقی که یک‌طرف� بوده و «هوگو رسک» آنطور که استر به ماجرا نگاه می‌کرده� نگاه نمی‌کن�. درواقع اگر بخواهیم دقیق‌ت� بگوییم باید اعتراف کنیم که «تصرف عدوانی» داستانی درباره عشق است و جز این نیست ولی قرار نیست با داستانی عاشقان به سبک عاشقان‌ها� مرسوم روبه‌ر� باشیم.
کتاب می‌توان� دایره گسترده‌ا� از مخاطبان را با خود درگیر کند و آنها را به تأمل در روابط و نوع مواجهه آنها با انسانه� دعوت کند. کاوش در پسِ‌پش� ذهن انسان در مواقعی مانند دوری از معشوق یا حین فکر کردن به کسی که دوستش داریم، کاری است که «تصرف عدوانی» می‌کن� و آن‌چیز� که در این کتاب می‌بینی� تصویری است از انسان در یک موقعیت انسانی!
۱۷۰ صفحه‌ا� که در بخش‌های� ممکن است حوصله خواننده را سر ببرد زیرا حرف تازه‌ا� در میان نیست و عشق استر و هوگو نیز به وصال ختم نمی‌شو� ولی خواننده شاهد تجربه‌ا� تازه از ادبیات است.
هرچند که «تصرف عدوانی» بر پایه یک رابطه شکل می‌گیر� که این از اصول اولیه پیرنگ است ولی خیلی رابطه در کانون قصه نیست بلکه کاوش در حالات انسان مسئله آن است و به خوبی خواننده در این کاوش شریک می‌شو�.
این رمان همانطور که بالاتر هم اشاره شد اثری است که خواننده را غافلگیر می‌کن� و پیشنهادی جدی برای کسانی است که به ادبیات متفاوت علاقه دارند. اثری که به قول دوست کتابفروشم خیلی سریع می‌توا� خواند ولی مدت زیادی می‌توا� با جملات آن در بحر تفکر و تماشای خویش غرق شد.
July 16, 2020
I understand why many are so skeptical of this book. At the time I read it I enjoyed a lot, as I could sympathize with many sick parts of it. Now I think it wasn't as good as I initially thought.
First of all, I think this book has to be read at the right time in order to make sense. If you have never been on the giving end of a sick, obsessively one-sided relationship, you will probably hate this book and its characters.
The main two characters are exaggerated archetypes of what they represent. Hugo Rask is a total jerk, and Ester, the protagonist, will easily come off as an insufferable, angsty, pseudo-intellectual pain in the ass.
But if you have been in her shoes (which many people have, more than you'd think), you know that you become as insufferable and as stupid and annoying as her. And that's the point. She is supposed to be all of those things because that kind of experience of unanswered infatuation turns everyone into her (to varying degrees though). And I hate to admit it, but I feel her, and I recognize her suffering. That's the main reason why the book resonated with me.
The matter-of-fact tone of the book is fittingly appropriate to the story it's telling. It reads more like a report than a novel, and if you're expecting lush prose and lyricism, you'll get none.
Andersson reflects the confrontation of the brain's "rational side", if you will, with those obsessive feelings. This book is the sound of logic in your head that says to you, like a robot: "This is wrong. This is stupid. Do not do this.", and of course, you don't listen to it.
Ester is not blinded by her feelings; She acknowledges her weakness and the turmoil she's caused herself. Deep down, she knows what she has to do. Her brain is rational, logical. But she refuses to listen to her own logic, of course.
or:
That's the sort of tone Andersson has in this book, it is what it is, and it's well-done.
Another point that makes me praise the book is that it focuses on female desire. Female obsession and desire is a topic attached to all sorts of stigma and taboos still. One-sided love stories usually center a male character with whom we are supposed to sympathize. It is always the man who desires, who suffers, who goes through the anguish of rejection, it is always he who dares to go forward and ask. It is never a female character's role to desire and obsess and pursue.
Also, the setting of the book is the small circle of elite Swedish intellectuals. I could read it through two lenses.
1) Andersson is making fun of the snobbish, cultured, upper-class; or is trying to make some sort of critical commentary towards them. I don't know, maybe.
2) The book is very "white" and lacks diversity. Which isn't a problem. I don't expect a Swedish writer to set her story in an alien society that she doesn't know much about just for the sake of diversity; also, the problem of being stuck in one-sided love is valid and human, no matter how privileged one is.
About the translation: I don't know Swedish so cannot give an informed opinion, but I liked Sarah Death's translation and I think she's done a very good job of conveying the very Scandinavian feel of this book to a foreign audience.
In conclusion, this tale of a smart woman suffering the consequences of her stupid choices is a nice book. I loved it when I first read it (personal sympathy). I still think it's a good book and it can be relatable to a lot of people, even though it isn't outstanding.
First of all, I think this book has to be read at the right time in order to make sense. If you have never been on the giving end of a sick, obsessively one-sided relationship, you will probably hate this book and its characters.
The main two characters are exaggerated archetypes of what they represent. Hugo Rask is a total jerk, and Ester, the protagonist, will easily come off as an insufferable, angsty, pseudo-intellectual pain in the ass.
But if you have been in her shoes (which many people have, more than you'd think), you know that you become as insufferable and as stupid and annoying as her. And that's the point. She is supposed to be all of those things because that kind of experience of unanswered infatuation turns everyone into her (to varying degrees though). And I hate to admit it, but I feel her, and I recognize her suffering. That's the main reason why the book resonated with me.
The matter-of-fact tone of the book is fittingly appropriate to the story it's telling. It reads more like a report than a novel, and if you're expecting lush prose and lyricism, you'll get none.
Andersson reflects the confrontation of the brain's "rational side", if you will, with those obsessive feelings. This book is the sound of logic in your head that says to you, like a robot: "This is wrong. This is stupid. Do not do this.", and of course, you don't listen to it.
Ester is not blinded by her feelings; She acknowledges her weakness and the turmoil she's caused herself. Deep down, she knows what she has to do. Her brain is rational, logical. But she refuses to listen to her own logic, of course.
”She was absolutely not going on to call him today.
She called.
He didn't answer.�
or:
”It's not worth it, she felt.
It's always worth it, she thought.
Worth it or not, I can't give it up, she thought and felt.�
That's the sort of tone Andersson has in this book, it is what it is, and it's well-done.
Another point that makes me praise the book is that it focuses on female desire. Female obsession and desire is a topic attached to all sorts of stigma and taboos still. One-sided love stories usually center a male character with whom we are supposed to sympathize. It is always the man who desires, who suffers, who goes through the anguish of rejection, it is always he who dares to go forward and ask. It is never a female character's role to desire and obsess and pursue.
Also, the setting of the book is the small circle of elite Swedish intellectuals. I could read it through two lenses.
1) Andersson is making fun of the snobbish, cultured, upper-class; or is trying to make some sort of critical commentary towards them. I don't know, maybe.
2) The book is very "white" and lacks diversity. Which isn't a problem. I don't expect a Swedish writer to set her story in an alien society that she doesn't know much about just for the sake of diversity; also, the problem of being stuck in one-sided love is valid and human, no matter how privileged one is.
About the translation: I don't know Swedish so cannot give an informed opinion, but I liked Sarah Death's translation and I think she's done a very good job of conveying the very Scandinavian feel of this book to a foreign audience.
In conclusion, this tale of a smart woman suffering the consequences of her stupid choices is a nice book. I loved it when I first read it (personal sympathy). I still think it's a good book and it can be relatable to a lot of people, even though it isn't outstanding.
May 1, 2024
راستش من انتظار کمی بیشتری داشتم از کتاب,شاید به خاطر تعریف هایی بود که شنیده بودم
و شاید هم یک دلیلش توضیحاتی بود که درباره اش خوندم و شروع داستان که انتظار یک بستر دیگه ای کنار مبحث عاشقان رو داشتم
ولی درکل اتفاقی که سوژه داستان شده بود خیلی ملموس بود و فکر میکنم اکثر ادمها به نوعی باهاش دست و پنجه نرم کردن
اما بین سن و سال و موقعیت اجتماعی شخصیت های داستان یا حداقل شخصیت اول داستان و شرایطش قرابتی نبود
ادمها چنین شرایطی رو معمولا در نوجوونی و نهایتا قبل بیست سالگی توی کم سنی و خامی تجربه میکنن دوره ای که کم تجربه و کم ااطلاع هست
نه یه زن فرهیخته جا افتاده و اجتماعی و باهوش
اون هم نه هر زنی,کسی که قشر روشنفکر و پیشرو جامعه است!
داستان به نسبت حجم اتفاقات یه مقدار کشدار بود که شاید قصد این بوده که همون تعلل و گیج و گنگی در رابطه اون دو نفر رو نشون بده
درکل داستان معمولی ای بود و نمیشد بهش بد گفت اما چیز خیلی بالایی هم نیست حقیقتا یه معمولی رو به خوب
نکته مثبت این که بعضی جاها جملات خوبی داشت
.
اما پاریس رفتن به او کمک نکرد..آدم وقتی دردش را همراه میبرد هیچ چیز به او کمک نمیکند
و شاید هم یک دلیلش توضیحاتی بود که درباره اش خوندم و شروع داستان که انتظار یک بستر دیگه ای کنار مبحث عاشقان رو داشتم
ولی درکل اتفاقی که سوژه داستان شده بود خیلی ملموس بود و فکر میکنم اکثر ادمها به نوعی باهاش دست و پنجه نرم کردن
اما بین سن و سال و موقعیت اجتماعی شخصیت های داستان یا حداقل شخصیت اول داستان و شرایطش قرابتی نبود
ادمها چنین شرایطی رو معمولا در نوجوونی و نهایتا قبل بیست سالگی توی کم سنی و خامی تجربه میکنن دوره ای که کم تجربه و کم ااطلاع هست
نه یه زن فرهیخته جا افتاده و اجتماعی و باهوش
اون هم نه هر زنی,کسی که قشر روشنفکر و پیشرو جامعه است!
داستان به نسبت حجم اتفاقات یه مقدار کشدار بود که شاید قصد این بوده که همون تعلل و گیج و گنگی در رابطه اون دو نفر رو نشون بده
درکل داستان معمولی ای بود و نمیشد بهش بد گفت اما چیز خیلی بالایی هم نیست حقیقتا یه معمولی رو به خوب
نکته مثبت این که بعضی جاها جملات خوبی داشت
.
اما پاریس رفتن به او کمک نکرد..آدم وقتی دردش را همراه میبرد هیچ چیز به او کمک نمیکند
August 27, 2019
داستان عشق یک طرفه� زنی به مردی! اووف که چقدر در طول خوندن این کتاب از دست استر حرص خوردم😶 دوتا ستاره هم فقط برای چندتا از جملات قشنگ کتابه نه داستان
September 23, 2016
What can I say that will convince you to give this short, Swedish novel a chance? Our youngish heroine, Ester, a poet and essayist, begins a flirtation with an older artist named Hugo. Due to a tendency on her part to read too much into things, and an apparent refusal on his part to just be direct, miscommunication of the most familiar sort ensues. What’s really going on is pretty obvious to us, the readers, but not to poor Ester. Not only does she misread the entire situation, but, interestingly, she is clearly a smarter, better person than the man who commands her attention—a fact she is unable to see.
The majority of this book takes place in Ester’s overheated brain, a cringingly fascinating place to be. Sometimes it was a bit much, but overall this tale of a smart woman and her stupid choices absolutely riveted me.
The majority of this book takes place in Ester’s overheated brain, a cringingly fascinating place to be. Sometimes it was a bit much, but overall this tale of a smart woman and her stupid choices absolutely riveted me.
December 3, 2020
داستان پیچیده و پرماجرایی در کار نیست، ولی اونقدر کشش داشت که من یک نفس خوندمش. شاید همان امیدی بود که خود نویسنده آنهمه لیچار بارش کرد، امید به رخدادی جدید، حرفی جدید، چیزی غیر از همون پیش بینی رقت آور که از صفحات ابتدایی در سر دارید. ولی خوب نشد...
حرص خوردن هایم از شخصیت زن، مثل همون حس لج درآر نسبت به شخصیت بانوی شکسته(سیمون دوبوار) بود.
آنهمه انفعال و داستان معمولی رو اگر کناری بگذاریم، پرسش و پاسخ هایی گاها تامل برانگیز وجود داشت و تحلیل های روانشناسانه از زبان بدن شخصیت ها، برام جالب بود.
فکر میکنم خواندن این کتاب، برای افرادی در شرایطی همچون استر(درگیر در عشقی یک طرفه)، خوب باشه، شاید با قرار گرفتن در جایگاه یک ناظر، و مرور تمام آن توجیهات بی فایده، روند رابطه را زودتر در کنترل درآورند.
حرص خوردن هایم از شخصیت زن، مثل همون حس لج درآر نسبت به شخصیت بانوی شکسته(سیمون دوبوار) بود.
آنهمه انفعال و داستان معمولی رو اگر کناری بگذاریم، پرسش و پاسخ هایی گاها تامل برانگیز وجود داشت و تحلیل های روانشناسانه از زبان بدن شخصیت ها، برام جالب بود.
فکر میکنم خواندن این کتاب، برای افرادی در شرایطی همچون استر(درگیر در عشقی یک طرفه)، خوب باشه، شاید با قرار گرفتن در جایگاه یک ناظر، و مرور تمام آن توجیهات بی فایده، روند رابطه را زودتر در کنترل درآورند.
December 7, 2016
بدون هیچ پیش زمینه قبلی از موضوع کتاب ، کتاب و خریدم
حتی نمیدونستم معنی اسمش چی میشه یا حتی ب معنیش فک نکرده بودم(البته که وقتی اولای کتاب معنی اسمش و خوندم مشتاق تر شدم ب خوندنش
فقط چون تعریف خوب بودنش و شنیدم خریدمش
و واقعنم خوب بود : )))
ولی این هوگو : /
بدجور من و حرص میداد
موجود جالبی بود
ی عادت شاید بدی ک دارم اینه که برا بعضی شخصیتا دنبال ی ادم دور و ورم میگردم ک نزدیک به اون شخصیت باشه
اما برا هوگو هیچ شخص خاصی نبود ک بگم حتی ۵۰ درصد بهم شبیهن
اینم بگم ک بعضی تیکه هاش و نمیفهمیدم چیچیالیسم و ... و رد میکردم
ولی واقعن خوب بود پیشنهاد میشه : )
حتی نمیدونستم معنی اسمش چی میشه یا حتی ب معنیش فک نکرده بودم(البته که وقتی اولای کتاب معنی اسمش و خوندم مشتاق تر شدم ب خوندنش
فقط چون تعریف خوب بودنش و شنیدم خریدمش
و واقعنم خوب بود : )))
ولی این هوگو : /
بدجور من و حرص میداد
موجود جالبی بود
ی عادت شاید بدی ک دارم اینه که برا بعضی شخصیتا دنبال ی ادم دور و ورم میگردم ک نزدیک به اون شخصیت باشه
اما برا هوگو هیچ شخص خاصی نبود ک بگم حتی ۵۰ درصد بهم شبیهن
اینم بگم ک بعضی تیکه هاش و نمیفهمیدم چیچیالیسم و ... و رد میکردم
ولی واقعن خوب بود پیشنهاد میشه : )
October 3, 2017
من به خاطر تعریف دوستان، نشر مرکز و طرح جلد و رنگ ! کتاب، خریدمش.
ولی خوشم نیومد. شخصیت هاش رو به طور کلی درک نمی کردم، نه عاشق رو و نه رفتارهای معشوق رو. البته نه اینکه اصلا، اتفاقا بعضی جاها خوب توصیف شده بودند ولی در کل نتونستم باهاشون ارتباط برقرار کنم. اوایل که سخت می تونستم جلو برم و سبک نویسنده به نظرم سطحی میومد. یکمی که جلوتر رفت و توصیفات و حرف های قشنگ تری رو دیدم و با سبکش آشناتر شدم، راحت تر خوندمش؛ ولی به هرحال داستانی نبود که ازش خشم بیاد. شاید مشکل از منه، چون تجربه مشابهی نداشتم و کلا با داستان های صرف عاشقان خیلی حال نمی کنم؛ وگرنه دوستان زیادی از کتاب خوششون اومده.
دو سه جا به نظرم اومد که زاویه روایت عوض میشه، البته مطمئن نیستم ولی به نظرم همین طوره؛ به این صورت که از سوم شخص میشه دانای کل و این عحیب بود.
یه جاهایی خیلی توصیفاتش به دلم نشست و واقعا توصیف دقیق و قشنگی بود. و همون قسمتاش برای من ارزشمند بودن و یادم موندن و ستاره دوم رو هم برای همین بهش دارم.
نکته خیلی خوب دیگه ترجمه خیلی روون و رسای کتاب بود که خوندن رو برای آدم خیلی راحت می کرد و واقعا حظ کردم.
او جرئت کاویدن رنج خود را نداشت؛ در نتیجه جرئت کاویدن رنج دیگران را هم نداشت. اصلا نمی دانست رنج چیست. از بیرون آن را نگاه می کرد، اما آن را حس نمی کرد و به همین دلیل، توصیفش از انسان، آن عمقی را نداشت که عطشش برای رسیدن به شهرت و عظمت، به آن نیاز داشت. دروغ غیر ارادی و توقف در سطح، در تمام اموری که به انسان مربوط میشد، او را از رسیدن به آنچه در جست و جویش بود، ناتوان می کرد. هرجا درد شروع میشد، او پا پس می کشید؛ خواه در درون نگری، خواه در مشاهده جهان بیرون. از ترس یافتن چیزهایی در درون خود که جرئت دیدنشان را نداشت، به درون خود نمی نگریست. و چون درون خود را نمی دید، آن چه را نیز در دیگران هست، نمی توانست ببیند. نمی خواست انچه را در دیگران هست ببیند، زیرا ممکن بود حمله با اتهامی علیه او وجود داشته باشد. بنابراین، نمی توانست چشم در چشم هستی بدوزد.
ولی خوشم نیومد. شخصیت هاش رو به طور کلی درک نمی کردم، نه عاشق رو و نه رفتارهای معشوق رو. البته نه اینکه اصلا، اتفاقا بعضی جاها خوب توصیف شده بودند ولی در کل نتونستم باهاشون ارتباط برقرار کنم. اوایل که سخت می تونستم جلو برم و سبک نویسنده به نظرم سطحی میومد. یکمی که جلوتر رفت و توصیفات و حرف های قشنگ تری رو دیدم و با سبکش آشناتر شدم، راحت تر خوندمش؛ ولی به هرحال داستانی نبود که ازش خشم بیاد. شاید مشکل از منه، چون تجربه مشابهی نداشتم و کلا با داستان های صرف عاشقان خیلی حال نمی کنم؛ وگرنه دوستان زیادی از کتاب خوششون اومده.
دو سه جا به نظرم اومد که زاویه روایت عوض میشه، البته مطمئن نیستم ولی به نظرم همین طوره؛ به این صورت که از سوم شخص میشه دانای کل و این عحیب بود.
یه جاهایی خیلی توصیفاتش به دلم نشست و واقعا توصیف دقیق و قشنگی بود. و همون قسمتاش برای من ارزشمند بودن و یادم موندن و ستاره دوم رو هم برای همین بهش دارم.
نکته خیلی خوب دیگه ترجمه خیلی روون و رسای کتاب بود که خوندن رو برای آدم خیلی راحت می کرد و واقعا حظ کردم.
او جرئت کاویدن رنج خود را نداشت؛ در نتیجه جرئت کاویدن رنج دیگران را هم نداشت. اصلا نمی دانست رنج چیست. از بیرون آن را نگاه می کرد، اما آن را حس نمی کرد و به همین دلیل، توصیفش از انسان، آن عمقی را نداشت که عطشش برای رسیدن به شهرت و عظمت، به آن نیاز داشت. دروغ غیر ارادی و توقف در سطح، در تمام اموری که به انسان مربوط میشد، او را از رسیدن به آنچه در جست و جویش بود، ناتوان می کرد. هرجا درد شروع میشد، او پا پس می کشید؛ خواه در درون نگری، خواه در مشاهده جهان بیرون. از ترس یافتن چیزهایی در درون خود که جرئت دیدنشان را نداشت، به درون خود نمی نگریست. و چون درون خود را نمی دید، آن چه را نیز در دیگران هست، نمی توانست ببیند. نمی خواست انچه را در دیگران هست ببیند، زیرا ممکن بود حمله با اتهامی علیه او وجود داشته باشد. بنابراین، نمی توانست چشم در چشم هستی بدوزد.
April 13, 2023
توصیف حال و احوال عاشقی که در تب عشق داره میسوزه ...
✔️ کتاب جملات عمیق و فلسفی خوبی داره که از همون ابتدا نظرتون رو جلب میکنه 👌 و هر چند صفحه با جملاتش به تامل فرو میرید و ممکنه میخکوب بشید ...
✔️ به طور شفاف میشه گفت حالات و رفتارهای مغز یک عاشق رو با رویکردی فلسفی مورد سنجش قرار میده .
✔️ استر تمامی اتفاقات و تغییرات هوگو رو به فال نیک میگیره و فکر میکنه ممکنه در بهبود روند رابطه شون تاثیرگذار باشه. و این خاصیت عشقه! عاشق همه چیز رو از درچه نگاه و تفکر خودش میبینه ....
✔️ کتاب عشق یک طرفه رو مورد نقد قرار میده و نشون میده بی فایده ست ...
مخصوصا اگر طرف مقابل آدم خودخواهی هم باشه !
✔️ توصیف امید اینقدر زیبا!؟ تا حالا به این خوبی تعریف و توصیفی از امید نشنیده بودم و به این خوبی درکش نکرده بودم ! چقدر خوب اهمیت امید رو نشون میده و یادآور میشه که میتونه انسان را در چه حالاتی قرار بده ...
✔️ در مورد ترجمه : باید بگم با مترجم هیچ آشنایی ندارم اما واقعا خوب ترجمه کردن و فکر میکنم بهتر از این نمیشد این کتاب رو در این سطح ترجمه کرد . احسنت 👏
📖 بریده ای از کتاب :
عشق به کلمه نیاز دارد. مدتی کوتاه می‌توا� به حسِ بی‌کلا� اعتماد کرد، اما در دراز مدت، عشقِ بی‌کلا� و کلامِ بی‌عش� دوام نخواهد آورد.
عشق جانوری� است گرسنه؛ خوراکش ارتباط، اطمینان دادن‌ها� پی در پی و چشم به چشم هم دوختن است. وقتی چشم ها بسیار به هم نزدیک می‌شوند� چشمِ هیچ‌کدامشا� چیزِ دیگری نمی‌بین�.
🗯 پ.ن : کتاب داستان قوی و فوق العاده ای نداره . لایه بندی نداره و خطی پیش میره اما اینقدر کشش داره که تا انتها پر قدرت ادامه بدید به خوندنش 👌 و ازش لذت ببرید . اگر تجربه ی عشقی یکطرفه رو داشته باشید یه جاهایی میتونه براتون دردناک هم بشه و تداعی کننده خاطرات بد . انتظار داشتم شخصیت هوگو رو بیشتر مورد بررسی قرار بده اما نکته ی خاصی ازش در کتاب بیان نمیشه.
🗓 02/01/24
✔️ کتاب جملات عمیق و فلسفی خوبی داره که از همون ابتدا نظرتون رو جلب میکنه 👌 و هر چند صفحه با جملاتش به تامل فرو میرید و ممکنه میخکوب بشید ...
✔️ به طور شفاف میشه گفت حالات و رفتارهای مغز یک عاشق رو با رویکردی فلسفی مورد سنجش قرار میده .
✔️ استر تمامی اتفاقات و تغییرات هوگو رو به فال نیک میگیره و فکر میکنه ممکنه در بهبود روند رابطه شون تاثیرگذار باشه. و این خاصیت عشقه! عاشق همه چیز رو از درچه نگاه و تفکر خودش میبینه ....
✔️ کتاب عشق یک طرفه رو مورد نقد قرار میده و نشون میده بی فایده ست ...
مخصوصا اگر طرف مقابل آدم خودخواهی هم باشه !
✔️ توصیف امید اینقدر زیبا!؟ تا حالا به این خوبی تعریف و توصیفی از امید نشنیده بودم و به این خوبی درکش نکرده بودم ! چقدر خوب اهمیت امید رو نشون میده و یادآور میشه که میتونه انسان را در چه حالاتی قرار بده ...
✔️ در مورد ترجمه : باید بگم با مترجم هیچ آشنایی ندارم اما واقعا خوب ترجمه کردن و فکر میکنم بهتر از این نمیشد این کتاب رو در این سطح ترجمه کرد . احسنت 👏
📖 بریده ای از کتاب :
عشق به کلمه نیاز دارد. مدتی کوتاه می‌توا� به حسِ بی‌کلا� اعتماد کرد، اما در دراز مدت، عشقِ بی‌کلا� و کلامِ بی‌عش� دوام نخواهد آورد.
عشق جانوری� است گرسنه؛ خوراکش ارتباط، اطمینان دادن‌ها� پی در پی و چشم به چشم هم دوختن است. وقتی چشم ها بسیار به هم نزدیک می‌شوند� چشمِ هیچ‌کدامشا� چیزِ دیگری نمی‌بین�.
🗯 پ.ن : کتاب داستان قوی و فوق العاده ای نداره . لایه بندی نداره و خطی پیش میره اما اینقدر کشش داره که تا انتها پر قدرت ادامه بدید به خوندنش 👌 و ازش لذت ببرید . اگر تجربه ی عشقی یکطرفه رو داشته باشید یه جاهایی میتونه براتون دردناک هم بشه و تداعی کننده خاطرات بد . انتظار داشتم شخصیت هوگو رو بیشتر مورد بررسی قرار بده اما نکته ی خاصی ازش در کتاب بیان نمیشه.
🗓 02/01/24
Read
September 3, 2017کتاب رو در حالی شروع کردم که اصلا انتظار نداشتم اینقدر گیرا باشه ولی از همون صفحات اول غافلگیر شدم.. از تک تک جملات رمان میشه یاد گرفت و لذت برد.. به نظرم "تصرف عُدوانی" کتابیه که ارزش دوباره خوندن رو داره و صرفا داستانی درباره ی عشق نیست،برای همذات پنداری با ای�� قصه حتما لازم نیست مثل استر عشق یک طرفه رو تجربه کرده باشین خیلی از جزئیات و ریز اتفاقاتِ قصه رو در روابط روزمره ی خودمون میشه به چشم دید.
از کتاب:
گفت:((هنوز هم همان قدر می دوی؟))
دامنه ی پرسش هوگو گسترده بود.استر از این پرسش فهمید که هوگو هیچ جایی در زندگی اش برای او باز نکرده است.دریافت که در فاصله ی بسیار دورِ هولناکی از او ایستاده است.بنابراین،ادعا و فرضیاتِ استر در موردِ وجه اشتراکِ به زبان نیامده ی میانشان باید غیرِقابلِ درک،و تا حدودی رازآمیز،به نظر آید،زیرا هوگو با درکی که از جهانِ پیرامونش داشت،با خوشرویی می توانست از او بپرسد:
(( هنوز هم همان قدر می دوی؟))
از کتاب:
گفت:((هنوز هم همان قدر می دوی؟))
دامنه ی پرسش هوگو گسترده بود.استر از این پرسش فهمید که هوگو هیچ جایی در زندگی اش برای او باز نکرده است.دریافت که در فاصله ی بسیار دورِ هولناکی از او ایستاده است.بنابراین،ادعا و فرضیاتِ استر در موردِ وجه اشتراکِ به زبان نیامده ی میانشان باید غیرِقابلِ درک،و تا حدودی رازآمیز،به نظر آید،زیرا هوگو با درکی که از جهانِ پیرامونش داشت،با خوشرویی می توانست از او بپرسد:
(( هنوز هم همان قدر می دوی؟))
October 27, 2018
برای منی که شکلی از این نوع رابطه را تجربه کردم، چه در مقام زن داستان و چه در مقام مرد داستان، موضوع کاملا ملموس و بیان‌شدن� مطرح شده است. داستان رابطه‌ا� به اصطلاح یکطرفه� سرشار از سوال‌ها� بی‌جوا� برای آن‌طر� که می‌خواه� و سردرگمی، ملغمه‌ا� از بدجنسی، ترس و بی‌اعتنای� برای آن‌طر� که نمی‌خواه�. یک بازی نابرابر و روشنگری‌های� که لا به لای بحث‌های� به ظاهر بی‌اهمی� معلوم می‌شون�.
کتاب را دوست داشتم. انگار آن چه را بر خودم گذشته، بهتر درک کرده باشم.
کتاب را دوست داشتم. انگار آن چه را بر خودم گذشته، بهتر درک کرده باشم.
December 5, 2023
خوندن یه کتاب خوب در یه موقعیت حساس...
مهمترین نتیجه ای که من ازین کتاب یاد گرفتم این بود که یک انسان هر چقدر مستقل و روشنفکر و ... باشه. باز هم در تنهاییش ضعیف ه.. ربطی به جنسیت هم نداره. باید یکی باشه ولی اونم بخوادت.
مهمترین نتیجه ای که من ازین کتاب یاد گرفتم این بود که یک انسان هر چقدر مستقل و روشنفکر و ... باشه. باز هم در تنهاییش ضعیف ه.. ربطی به جنسیت هم نداره. باید یکی باشه ولی اونم بخوادت.
January 30, 2016
In this wonderfully dense slim novel Lena Andersson manages to encapsulate the intensely personal—the treatment of a woman in love with a man uninterested in her—and broaden it to encompass larger political questions and concerns.
At one point Ester travels to Paris in the spring to see if she can break the cycle and look at the world anew but “Paris didn’t help. Nothing helped you still had yourself with you.� Truer words� We feel her pain. Shortly after her return to Stockholm she calls her ex-boyfriend, the one she threw over when she became obsessed with the artist she is pursuing. We are not exactly sure why she calls her old boyfriend, Per, and neither is she. Per is clearly in the weaker position of the relationship, as he loves her more. After her call, Per’s obsession with Ester begins anew, with Per calling her twice a day, culminating in Per’s shrill denunciation of her disturbing his hard-won equilibrium after her departure last time. This portion of the novel recalls perfectly the novel , André Maurois’s depiction of a trio of loves, all unrequited. We create our own climate in the atmosphere of our minds.
Ester had a group of women friends with whom she shared the story of her obsession, and they ended up telling her “he’s just not that into you.� She turns her back on them since they clearly do not understand. As the finish of the novel approached, we savor the final pages, sure that some resolution is imminent. The reader finds oneself simultaneously disgusted with Ester for her blindness and outraged by Hugo, the object of her affection, for his brutish manipulation of Ester.
Andersson draws back to show the larger political picture once again at the end of the novel. Hugo trots out the usual tired tropes about U.S. imperialism in the world:
The final few pages of the novel are a worthy finish to a novel of obsessive love, reading like a thriller of the heart. "'Best of luck, then', she thought, a phrase with all the qualities of a murder weapon"; Words that drive a stake through the notion of love. But it isn’t over even then. She still needed final confirmation.
A terrific novel that brings into relief human capability and culpability, Willful Disregard won the 2014 August Prize awarded by the Swedish Publisher’s Association, and the Literature Prize given by the Swedish newspaper Svenska Dagbladet. It was published in English in Britain in 2015. It was developed into a screenplay in Sweden and was performed on a minimalist stage in 2015 with a cast of five. It is being released in the United States this month by Other Press.
”[Are] we in fact not all to some extent utilitarians, that is consequentialists, that is, we judge things in terms of outcomes, even when we claim to be applying principles?...A consequentialist…is obliged to be against democracy if it turns out to have worse consequences than dictatorship. For her, there can be no intrinsic value in anything other than maximum well-being, whereas for the rights-based ethicist, intrinsic value is the only orientation point. The intrinsic value of freedom and autonomy.�As it happens, this is precisely what I have been mulling over lately when considering the foreign affairs of nations. Andersson’s fascinating study on the monomaniacal intensity of a woman in a relationship she is not able to control, being the partner who cares too much and therefore has less power, dovetails nicely with the direction of my reading and thinking. Part of the pleasure of this novel comes from listening to the undeniably realistic internal confabulations of a woman under the influence of an overwhelming attraction she cannot escape. We’ve all been there, to greater or lesser degrees. The pleasure and pain of an unrequited love is something none of us forget.
”Ester Nilsson…was a poet and essayist who lived by the understanding that the world was as she experienced it. Or to be more precise, that people were so constituted as to experience the world as it was, so long as they did not let their attention wander, or lie to themselves. The subjective was the objective, and the objective was the subjective.�What a remarkable idea, and since it is expressed on the first page of the novel, we are obliged to apply its principle throughout, finding plenty of contradictions in her approach since her passionate though unrequited love clearly colors her reality. She experiences “willful disregard� for facts. The obsessive circuit of her rehashing of events and conversations leads her to conclude that the object of her attention does not love her but the slightest attention on his part can restart the destructive obsessive cycle all over again.
At one point Ester travels to Paris in the spring to see if she can break the cycle and look at the world anew but “Paris didn’t help. Nothing helped you still had yourself with you.� Truer words� We feel her pain. Shortly after her return to Stockholm she calls her ex-boyfriend, the one she threw over when she became obsessed with the artist she is pursuing. We are not exactly sure why she calls her old boyfriend, Per, and neither is she. Per is clearly in the weaker position of the relationship, as he loves her more. After her call, Per’s obsession with Ester begins anew, with Per calling her twice a day, culminating in Per’s shrill denunciation of her disturbing his hard-won equilibrium after her departure last time. This portion of the novel recalls perfectly the novel , André Maurois’s depiction of a trio of loves, all unrequited. We create our own climate in the atmosphere of our minds.
Ester had a group of women friends with whom she shared the story of her obsession, and they ended up telling her “he’s just not that into you.� She turns her back on them since they clearly do not understand. As the finish of the novel approached, we savor the final pages, sure that some resolution is imminent. The reader finds oneself simultaneously disgusted with Ester for her blindness and outraged by Hugo, the object of her affection, for his brutish manipulation of Ester.
Andersson draws back to show the larger political picture once again at the end of the novel. Hugo trots out the usual tired tropes about U.S. imperialism in the world:
"He often talked like that, she noted, about nobody doing anything, saying anything, having the guts for anything. They were all morally corrupt, bankrupt and cowardly...Ester looked at Hugo. This body and this consciousness were what she had been yearning for, all day every day for almost a year and four months…How is it, she asked, that only Westerners have to answer for their actions and ideas, not other people?"Ester's bewilderment and disgust at this point are very nearly enough to tip her into recognition of her delusions. Undoubtedly a great deal of Ester’s obsessive love was her own construction of what Hugo’s ideas as an artist represented. Hugo was a construct, and what she imagined did not exist outside of her own mind.
The final few pages of the novel are a worthy finish to a novel of obsessive love, reading like a thriller of the heart. "'Best of luck, then', she thought, a phrase with all the qualities of a murder weapon"; Words that drive a stake through the notion of love. But it isn’t over even then. She still needed final confirmation.
A terrific novel that brings into relief human capability and culpability, Willful Disregard won the 2014 August Prize awarded by the Swedish Publisher’s Association, and the Literature Prize given by the Swedish newspaper Svenska Dagbladet. It was published in English in Britain in 2015. It was developed into a screenplay in Sweden and was performed on a minimalist stage in 2015 with a cast of five. It is being released in the United States this month by Other Press.
March 10, 2019
به نظر من باید یه قانونی باشه که: همه باید این کتاب رو بخونن و خانم ها حتما دوبار بخونن .
شدیداً توصیه میشه
شدیداً توصیه میشه
September 1, 2016
کلمات هیچوقت حقیقت آنچه را که به واقع می گذرد، به درستی آشکار نمی کنند. اما عجیب آنکه تنها به کمک همین کلمات است که می توان پیچیدگی و تناقض های روانی و به دنبال آن رفتاری انسان را روشن تر ساخت و دید بهتری به آنها پیدا کرد.
نثر روان و نگاه جامع بین نویسنده، این امکان را به خواننده می دهد تا بتواند به وضوح درک کند و ببیند که چگونه "رفتار"های انسان می توانند نه تنها برخاسته از خود آگاه و اراده ی وی باشند، بلکه از تمایلات فرونشسته در ناآگاه ذهنی، از موقعیت اجتماعی، قدرت و غرور حاصل از ستایش و ... تاثیر پذیرد. تمامی اینها در کنار میل به آزادی و عدم تعهد و وابستگی می تواند در احساسات و روابط عاطفی فرد نقشی تعیین کننده داشته باشند؛ چنانکه در شخصیت هوگو داستان شاهد آن هستیم.
گاه داوری یک رابطه از دامنه ی علت (مقصر) و معلول فراتر می رود و شبکه ای پیچیده از عوامل متعدد روانی را در برمیگیرد که دیگر حق و یا ناحق شمردن امری، جایز نیست.
از بستر این شبکه ی پیچیده گاه رفتارهای متناقض و بیرحمانه سربرمی آورد و گاه امیدهای غیرمعقول و بی پایه...
این کتابی است که از بدو جوانه زدن یک احساس ما را با خود همراه می کند، بسیار احساساتی که در درجاتی به نوعی آنها را تجربه کرده ایم با کلمات بازمی شناساند و چنان تاثیری می گذارد که ذهنتان را رها نمی کند.
*از متن کتاب*
"من حق دارم ناراحت شوم و حق دارم بدانم در مورد من و رابطه مان چه فکر می کنی؟ تو مرا تصرف کردی، وارد حریم من شدی. فکر نمی کنی این به من حقی ویژه می دهد که به حریم خصوصی تو راه پیدا کنم و تو مسئولیت داری در مورد کارهایی که به من ربط پیدا می کند، با من حرف بزنی تا این طور ضربه نخورم که در واقع نتوانم سر پا بایستم؟"
11شریور95
نثر روان و نگاه جامع بین نویسنده، این امکان را به خواننده می دهد تا بتواند به وضوح درک کند و ببیند که چگونه "رفتار"های انسان می توانند نه تنها برخاسته از خود آگاه و اراده ی وی باشند، بلکه از تمایلات فرونشسته در ناآگاه ذهنی، از موقعیت اجتماعی، قدرت و غرور حاصل از ستایش و ... تاثیر پذیرد. تمامی اینها در کنار میل به آزادی و عدم تعهد و وابستگی می تواند در احساسات و روابط عاطفی فرد نقشی تعیین کننده داشته باشند؛ چنانکه در شخصیت هوگو داستان شاهد آن هستیم.
گاه داوری یک رابطه از دامنه ی علت (مقصر) و معلول فراتر می رود و شبکه ای پیچیده از عوامل متعدد روانی را در برمیگیرد که دیگر حق و یا ناحق شمردن امری، جایز نیست.
از بستر این شبکه ی پیچیده گاه رفتارهای متناقض و بیرحمانه سربرمی آورد و گاه امیدهای غیرمعقول و بی پایه...
این کتابی است که از بدو جوانه زدن یک احساس ما را با خود همراه می کند، بسیار احساساتی که در درجاتی به نوعی آنها را تجربه کرده ایم با کلمات بازمی شناساند و چنان تاثیری می گذارد که ذهنتان را رها نمی کند.
*از متن کتاب*
"من حق دارم ناراحت شوم و حق دارم بدانم در مورد من و رابطه مان چه فکر می کنی؟ تو مرا تصرف کردی، وارد حریم من شدی. فکر نمی کنی این به من حقی ویژه می دهد که به حریم خصوصی تو راه پیدا کنم و تو مسئولیت داری در مورد کارهایی که به من ربط پیدا می کند، با من حرف بزنی تا این طور ضربه نخورم که در واقع نتوانم سر پا بایستم؟"
11شریور95
February 28, 2017
کتاب عزیزی است. حال و روزش قابل درک و نزدیک است و خواندنش درد دارد.
December 13, 2020
کتاب تصرف عدوانی با عنوانی حقوقی و ناآشنا از موقعیتی آشنا و تکراری می‌گوی�. از وجودی که به تصرف عشق درمیاید و فرد عاشق کنترل رفتار و کردار خود را از دست میده�. رهایی از عشق، به سادگی میسر نیست و باید پروسه‌ا� به سنگینی یک پروسه� حقوقی و دادگاهی برگزار شود، شاید که فارغ شدن امکان‌پذی� شود. استر زنی‌س� اهل تفکر، منطقی و داری زندگی نرمال. او برنامه منظمی برای خواندن و نوشتن دارد، با دوست پسرش، سابقه� نه� سال زندگی مشترک همراه با تفاهم و آرامش دارد. استر جهان‌بین� و عادتهای مشخصی دارد و چنان با ثبات زندگی می‌کن� که انگار روال همیشه به همین شکل پیش خواهد رفت چرا که تکلیف استر با خودش و دنیا مشخص است.
اما مرد هنرمند و نقاشی به نام هوگو موضوع یکی از مقالات استر می‌شو� و در پروسه� شناخت هوگو، استر کشش و عشقی شدید نسبت به او پیدا می‌کن�.
استر دیگر زنی با اراده و با ثبات، با منطق و محکم نیست. او همچنان با سماجت و وسواس‌گون� به تحلیل و بررسی اتفاقات مشغول است اما در شک و سوتفاهمی دائمی زندگی می‌کن�. هر حرکتی حتی باز و بسته کردن زیپ کاپشنش، لباسی که انتخاب می‌کند� اظهار نظرهای معمولی برای او مساله ایست، چون به دنبال تاثیر آن کار بر ذهنیت و رفتار هوگوست. او به تفسیر موشکافانه� حرکات و حرف های هوگو مشغول است و با توجه به تفاسیری که دارد، آینده و چشم‌اندا� این عشق را مجسم می‌کن�.
اما این تفاسیر صحیح نیست و از توهمات و آرزوهای استر نشات گرفته است. استر در دام سوءبرداشت افتاده است، برداشت فرد عاشق از حرفها و رفتارهای معشوق سلیقه‌ای‌س� و بیشتر از منطق، امید به وصال این تفاسیر را هدایت می‌کن�. هدف اولیه� استر همبستر شدن با هوگوست، استر رابطه� جنسی را نقطه� عطفی در روابط دو نفره‌شا� میبیند و بعد از اولین رابطه انتظارهای استر تغییر می‌کن�. او که با کوچکترین حرف و اشاره� هوگو شاد بود حالا قوانین و انتظارات رابطه را برای خود باز تعریف می‌کن� و به حضور کمرنگ هوگو معترض است.
اما بشنویم از هوگو.
هوگو فردی معمولی‌ست� هنرمندی دوست داشتنی که در هیاهوی عشق استر فرو می‌رو�. او نه آنقدر هرزه و هرجایی‌س� که با اولین اشاره� استر با او به بستر برود و نه آنقدر متعهد که مرزهای روابط کاری و دوستانه را برای همیشه حفظ کند. هوگو از بودن با استر لذت میبرد و این لذت را در رختخواب هم امتحان می‌کن� اما استقلال خود را بیشتر از رابطه با استر دوست دارد.
هوگو به محض اینکه احساس می‌کن� با همبستری با استر سطح توقعات او از این رابطه بالا رفته است، احساس خطر می‌کن� و پا پس می‌کش�.
استر و هوگو هر دو در دام سوتفاهم افتاده‌ان�. هوگو بیرون می‌رو� چون غرق در رابطه نیست اما استر مغلوب می‌شو� و درد می‌کش�.
استر و هوگو کاملا انسانی رفتار میکنن�. هر کدام از ما میتوانیم استر یا هوگو باشیم، شاید زمانی بوده‌ای�. عشق زبان مشترک تمام انسانهاست. زبانی که با وجود آشنایی و همه گیر� برای هر فرد یگانه‌س� و به یاد ماندنی. و در صورت یکطرفه بودن سرشار از سوتفاهم. عشق نشانه‌ا� از ناتوانی آدمهاست، انسان‌های� که خیال ریاست بر جهان و هستی را دارند در مواجه با عشق ناتوان از کنترل رفتار خود هستند. چیه این عشق؟
اما مرد هنرمند و نقاشی به نام هوگو موضوع یکی از مقالات استر می‌شو� و در پروسه� شناخت هوگو، استر کشش و عشقی شدید نسبت به او پیدا می‌کن�.
استر دیگر زنی با اراده و با ثبات، با منطق و محکم نیست. او همچنان با سماجت و وسواس‌گون� به تحلیل و بررسی اتفاقات مشغول است اما در شک و سوتفاهمی دائمی زندگی می‌کن�. هر حرکتی حتی باز و بسته کردن زیپ کاپشنش، لباسی که انتخاب می‌کند� اظهار نظرهای معمولی برای او مساله ایست، چون به دنبال تاثیر آن کار بر ذهنیت و رفتار هوگوست. او به تفسیر موشکافانه� حرکات و حرف های هوگو مشغول است و با توجه به تفاسیری که دارد، آینده و چشم‌اندا� این عشق را مجسم می‌کن�.
اما این تفاسیر صحیح نیست و از توهمات و آرزوهای استر نشات گرفته است. استر در دام سوءبرداشت افتاده است، برداشت فرد عاشق از حرفها و رفتارهای معشوق سلیقه‌ای‌س� و بیشتر از منطق، امید به وصال این تفاسیر را هدایت می‌کن�. هدف اولیه� استر همبستر شدن با هوگوست، استر رابطه� جنسی را نقطه� عطفی در روابط دو نفره‌شا� میبیند و بعد از اولین رابطه انتظارهای استر تغییر می‌کن�. او که با کوچکترین حرف و اشاره� هوگو شاد بود حالا قوانین و انتظارات رابطه را برای خود باز تعریف می‌کن� و به حضور کمرنگ هوگو معترض است.
اما بشنویم از هوگو.
هوگو فردی معمولی‌ست� هنرمندی دوست داشتنی که در هیاهوی عشق استر فرو می‌رو�. او نه آنقدر هرزه و هرجایی‌س� که با اولین اشاره� استر با او به بستر برود و نه آنقدر متعهد که مرزهای روابط کاری و دوستانه را برای همیشه حفظ کند. هوگو از بودن با استر لذت میبرد و این لذت را در رختخواب هم امتحان می‌کن� اما استقلال خود را بیشتر از رابطه با استر دوست دارد.
هوگو به محض اینکه احساس می‌کن� با همبستری با استر سطح توقعات او از این رابطه بالا رفته است، احساس خطر می‌کن� و پا پس می‌کش�.
استر و هوگو هر دو در دام سوتفاهم افتاده‌ان�. هوگو بیرون می‌رو� چون غرق در رابطه نیست اما استر مغلوب می‌شو� و درد می‌کش�.
استر و هوگو کاملا انسانی رفتار میکنن�. هر کدام از ما میتوانیم استر یا هوگو باشیم، شاید زمانی بوده‌ای�. عشق زبان مشترک تمام انسانهاست. زبانی که با وجود آشنایی و همه گیر� برای هر فرد یگانه‌س� و به یاد ماندنی. و در صورت یکطرفه بودن سرشار از سوتفاهم. عشق نشانه‌ا� از ناتوانی آدمهاست، انسان‌های� که خیال ریاست بر جهان و هستی را دارند در مواجه با عشق ناتوان از کنترل رفتار خود هستند. چیه این عشق؟
February 17, 2023
تصرف عدوانی را خیلی سریع خواندم، این اثر کتابی نیست که داستان قوی ای داشته باشه و از پیچیدگی‌ه� و ظرافت‌ها� ادبی خاصی برخوردار باشه، اما آنچه که به نظرم نقطه قوت کتاب آمد، وصفِ قابلِ تاملِ لحظاتی از زندگی انسانه که در تب عشقی بی تابی می‌کن� ولی پاسخ درخوری از طرف مقابل دریافت نمی‌کن�. خیلی مواقع به این موضوع فکر کردم که اصولاً اکثر ناراحتی انسانه� ناشی از ماهیت وجودی شکست در حیطه‌ها� مختلف زنگی‌شون� چه کاری چه شخصی و ... نیست بلکه از تضاد و فاصله‌ا� عمیقیه که میان آنچه در انتظارش بودند و آنچه در واقعیت رخ داده، ناشی می‌ش� و هرچه در باور خودمون از یک امر غیرواقعی یک تصور موهوم و دوست داشتنی بسازیم، وقتی واقعیت آن امر آشکار و هویدا میشه، احساس شکست و سرخوردگی توام با ناامیدی بیشتری می‌کنی�. به نظرم فارغ از جنبه‌ها� ادبی و داستانی، اگر کتاب هدفش آنچه نوشتم بوده باشه، در این امرمیشه موفق قلمدادش کرد. اما نظرکلی‌ا� نمیتونه نمره بیش از 3.5 به این کتاب باشه.
Displaying 1 - 30 of 1,379 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.