What do you think?
Rate this book
پریخوان�
پریخوان� عنوان مجموعه شعری� است که تنها یک بار و آن هم به هزینه� خود شاعر در بهمن‌ما� ۱۳۵۸ منتشر شده. قاسم هاشمی‌نژا� در یادداشت ابتدای کتابش چنین می‌نویس�: "این دفتر گزیده‌‌ای‌اس� از شعرهایی که اغلب آنها طی یکی/دو سال گذشته نوشته شده‌اند� شعرهایی با نیت فروتنانه و حاصل اعتقاد به ارزش‌ها� ساده و قدیم دل. شعرهای با هدف دامن گشوده‌ت� و به قصد نوعی بازنویسی تاریخ قوم از طریق چهره‌ه� و یادگار‌ه� برای دفتری دیگر و دورانی فرزانه‌ت� باقی می‌مانن�."
- GenresPoetry
96 pages, Paperback
First published February 1, 1980
1 person is currently reading
54 people want to read
About the author
قاسم هاشمی‌نژا�
25books91followersقاسم هاشمی‌نژا� (متولد ۱۳۱۹) نویسنده، مصحح و مترجم ایرانی است. مشهور‌تری� اثر وی فیل در تاریکی از مهم‌تری� آثار در ژانر پلیسی ایرانی محسوب می‌شو�.
آثار
داستانی
فیل در تاریکی، کتاب زمان، ۱۳۵۸
تک‌چهر� در دو قاب، ، ۱۳۵۹
راه و بی‌را�: فیلم‌نامه� (کارگردان: سیامک شایقی)، ۱۳۷۱
خیرالنساء (۱۲۷۰-۱۳۶۷): یک سرگذشت، کتاب ایران، ۱۳۷۲
عشق‌نامۀ ملیک مطران: یک فیلم‌نامه� مرکز، ۱۳۷۷
کودکان
توی زیبایی راه می‌رو�: ۲۶ شعر از بر و بچه‌ها� چی مایو، مرکز (کتاب مریم)، ۱۳۷۰
قصهٔ اسد و جمعه، مرکز (کتاب مریم)، ۱۳۷۰
شعر
گواهی عاشقی اگر بپذیرند، کتاب ایران، ۱۳۷۳
پری خوانی ، ۱۳۵۸
تصحیح و نقد
سفرنامه� ناصرخسرو قبادیانی مروزی، ناصرخسرو قبادیانی، زوار، ۱۳۶۹
در ورق صوفیان: سه مقاله در حوزهٔ عرفان، ساحت، ۱۳۸۴
قصه‌ها� عرفانی: تعریف، تبیین، طبقه‌بندی� پژوهشگاه فرهنگ هنر و ارتباطات، ۱۳۸۸
حکایت‌ها� عرفانی: ۲۰۱ گزیدۀ روایی از دفتر معرفت‌پیشگان� حقیقت، ۱۳۸۹
ترجم
کارنامۀ اردشیر بابکان: از متن پهلوی، -، مرکز، ۱۳۶۹
مولودی: نمایش منظوم، تی. اس. الیوت، مرکز، ۱۳۷۷
بشنو، آدمک، ویلهلم رایش، کتاب ایران، ۱۳۸۰
خواب گران، ریموند چندلر، کتاب ایران، ۱۳۸۱
من منم: کتابی دربارۀ خودکاوی، راتان لعل، ، ۱۳۸۲
آوادوگیتا: سرود رستگاری: کهن‌تری� متن وحدت وجود، داتاتریا، ثالث، ۱۳۸۳
کتاب ایوب: منظومۀ آلام ایوب و محنت‌ها� او در عهد عتیق و مقایسۀ تطبیقی با پنج متن کهن فارسی، هرمس، 1386
آثار
داستانی
فیل در تاریکی، کتاب زمان، ۱۳۵۸
تک‌چهر� در دو قاب، ، ۱۳۵۹
راه و بی‌را�: فیلم‌نامه� (کارگردان: سیامک شایقی)، ۱۳۷۱
خیرالنساء (۱۲۷۰-۱۳۶۷): یک سرگذشت، کتاب ایران، ۱۳۷۲
عشق‌نامۀ ملیک مطران: یک فیلم‌نامه� مرکز، ۱۳۷۷
کودکان
توی زیبایی راه می‌رو�: ۲۶ شعر از بر و بچه‌ها� چی مایو، مرکز (کتاب مریم)، ۱۳۷۰
قصهٔ اسد و جمعه، مرکز (کتاب مریم)، ۱۳۷۰
شعر
گواهی عاشقی اگر بپذیرند، کتاب ایران، ۱۳۷۳
پری خوانی ، ۱۳۵۸
تصحیح و نقد
سفرنامه� ناصرخسرو قبادیانی مروزی، ناصرخسرو قبادیانی، زوار، ۱۳۶۹
در ورق صوفیان: سه مقاله در حوزهٔ عرفان، ساحت، ۱۳۸۴
قصه‌ها� عرفانی: تعریف، تبیین، طبقه‌بندی� پژوهشگاه فرهنگ هنر و ارتباطات، ۱۳۸۸
حکایت‌ها� عرفانی: ۲۰۱ گزیدۀ روایی از دفتر معرفت‌پیشگان� حقیقت، ۱۳۸۹
ترجم
کارنامۀ اردشیر بابکان: از متن پهلوی، -، مرکز، ۱۳۶۹
مولودی: نمایش منظوم، تی. اس. الیوت، مرکز، ۱۳۷۷
بشنو، آدمک، ویلهلم رایش، کتاب ایران، ۱۳۸۰
خواب گران، ریموند چندلر، کتاب ایران، ۱۳۸۱
من منم: کتابی دربارۀ خودکاوی، راتان لعل، ، ۱۳۸۲
آوادوگیتا: سرود رستگاری: کهن‌تری� متن وحدت وجود، داتاتریا، ثالث، ۱۳۸۳
کتاب ایوب: منظومۀ آلام ایوب و محنت‌ها� او در عهد عتیق و مقایسۀ تطبیقی با پنج متن کهن فارسی، هرمس، 1386
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 9 of 9 reviews
August 23, 2018
دل پرتابی دارم
ازین مناجات بلند که
مدفن بهاری من‌س� ای عشق
قُوت لبانم بود
لحن کلاله� بازوش
مگر مذاق مرا شور بدارد حالا
ساتن علفی
دل دیگر بجویم
بُن هر دریا
نشان من
شاید این مرگ بهمنی این چراغ
شاید این صبحانه این ناخن
جز نام تو
زمین را که تر خواهد کرد ای عشق
باران من بودی
باران من باش
____________________________________________________________
سخن می میرد
دمی که بر زیان آید
____________________________________________________________
1
لنگرکشان
بر بیجاده� مزین به خاکستر
بوسه بوسه طلبد
از خمِ نگین تو
دریانورد سودایی
(بوی سرشب میزاید شاعر
اکلیل بازوش)
2
چون انار بسته
از راز خود
پری
نصیبم کاش
حبه� آخرین باد
مگر بوسه بوسه چیند
بهشت از لبانم
3
تا
آن
روز
کفن من
بادبان من
____________________________________________________________
مثل بهار کوچکی که
به خلخال می‌نشین�
بالزنان
از تبِ یشم
تا چنبر عشق بسته می‌مان�
مرا به لا لا می‌دار�
بر شانه� علف
و روی تو
با درچه� شهریوری من
و این اقلیم طلا
وزان بر نسیمی دوجانبه
گفتی به پشت درآیی اگر
همه� چشم تو
همه� آسمان
اما نمیدان�
غنیمت من
زیر پروانه‌ا� که
ندارد تاب
آ
____________________________________________________________
تا تکلم تو
بوسه‌گا� من
وقتی دلی داشتیم اینجا
با دعوی برائت و هجاهای سالم پیراهن
آماده� شب تو
زمزمه و سادگی
چون پنجه بر پیشانی سفر دادی
مرا به سینه می‌سپار�
مرا به سینه می‌سپار�
تا زخم محرابیم شفا نام گیرد و
مثل دو سابقه� سل
آبی
از رنگ خانگی باران
اما نمی‌شنو� من را
در دور دور قطبی من که
میبارد
تا آوازِ پَر
نسیمِ پشتِ بازوت
____________________________________________________________
اندوه شانه‌ا�
پشته‌ها� خطمی
به لا لا می‌بَر�
____________________________________________________________
دیگر به گرد عشق
نمی‌رس�
بوسا�
به سرزمینی بی‌خد�
کشانده من
کوچیده در
تلاقی نفَس و
غش
____________________________________________________________
بگذار گیسوان مرجانیت را بیاموزم
درین ساعت منقلب که
کارتَنَک‌ه� به بغ میرسند
از حدیث شبنم
به بوی کدامین جزیره میوزد
خواب شبپرهه� که
گلوبند تو
درنگ می‌کن� در آب
پنهان از این مصلحت سفید
کلام دیگری میزاید
پس هماوا شوَم
با کندرهای شُوم
روی گلوگاه تو
رمزی خنیایی مهتاب جاده‌هاس�
سالار سبزه‌ه�
آزادم نهاده که
تکخال تازه بجویم
پای سوسن هرگزی
من همانم من که دهان
من را بازمیدارد
امان بوسه‌ه�
امشب
____________________________________________________________
بیطبنم�
پی کدام طره می‌خوانی�
به گلگشت تجیر و
آب
(دیری
دلم به درگاه تو
لیلیِ پرده)
زخم عَشقه برنتابم دیگر
کز خوناب و تنگه
ولوله دارد مدام
با روی تو
با روی تو
ساعتم
(وای که به جان می‌زن�
خرمن
ما)
____________________________________________________________
مثل جوانی پروانه
مغرورِ لای لایِ مرگ در دامن
پرندگی تو را آب روان خواهد برد
مثل هزار انگشت نی‌لبک� که
پابرهنه دوَد
در محراب
بجاست
نثار پهلوی تو کند دلی
آدم
مثل هزار جانماز شوریده که
سینه به سینه بوی خطبه و قرنفل میآموزند مگر
هوا را به وردِ شبانِ غار آغشته سازند و از آن میان من را و تنها من را به ندبه� گیاهی عشق مومن دارند تا نوزادان برهنه‌ا� شبی لب از الهام و نقره فرو گیرند و در تبسم مواجشان طرقه‌وا� پیِ شاهدانه‌های� جمیلِ خواب سفر کنند دل دل کنان از نوازش‌ها� متابی مادرانه� تو
وزیده می‌شو� از
این
قوس
مثل لب قصیده� لاله
در چکه
بجاست
نم جنینی شعر نظر کند
در حواشی
بازوت
____________________________________________________________
چار گلوله� بوسیدنی
بیداد زخم خاطره� من
از خلوت
اردیبشت
در حبت پهلوهامان
تیمم و گل می‌کاش�
دلم به خواب
نقبهای پا به گریز می‌ز�
بازوم به تکیه� آواز
پَر می‌گرفت� از کلاله و نفس
با تبسم‌ها� نجوایی
پَر
به رنگ پَر
به راه مه
تراکم گیسوی ترا
خاطره بود که بوسیدنی می‌ش�
به بازگشت
دانستنی
هر دو دانستیم
این دهان تو بود
تا گریه میشد
تا بوزد بر من
____________________________________________________________
حقیقی‌ت� از دیدن
گیسوی عطر تو که ذهن زنانه دارد
ستاره‌ها� مرا جدا جدا
ستم می‌دا�
با هر پرنده که در تبسم تو
پهنای لفط عشق را میشد
به هر کجا
به هر دیار
من از دای تنفس مردن در مه
دانستم راز تکلم تو را
حتی پنهان نمی‌توان� داشت
از سنگ
____________________________________________________________
شبانه� روشن
شبانه� بادی
شبجامه� بلند تو
بافت
از برگها نجواها
____________________________________________________________
بازوی تو
کمان�
خوابم
گهواره� کودکیم
روان
بر
آب
____________________________________________________________
ماه تنفس شده که با شکنجه� باران
جعد خاطرات دریایی می‌افشان� و
از باز یافت بذل و لذت و اندوه
بیگانه مانده به مادرانه� شب
____________________________________________________________
دیدار خدا بوی کودکی سرانگشت
____________________________________________________________
از نام کیست که گیسوت
الهام می‌گیر�
اشرفی و شیهه� شبدیز
یا حسرت
____________________________________________________________
کو سپیدارهای چشمنداز دلم
که میدوخت زمین ما را به آسمان
دستهام کوریش را درنمی‌یاب�
کدام روشنی مگر وانهاده دستهام
____________________________________________________________
لبانی پر از سانحه داشتی و
بغض فاحشگی
____________________________________________________________
کجا خواب می کنی تا من جبین لابه بگسترانم
____________________________________________________________من را یارای لمس تو نیست
پس من را مثل پنجه بسته ام
____________________________________________________________
و هیچ دستی هیچ دستی در این شامگاه
چنین باران باریکی نداشت
____________________________________________________________
میان سراست آفتابی خودکشی من
آماسیده از لغوه و گیرایی آ
اینجا و هرچیزی قدمت را واقعی می‌کن�
تا ساکت همیشه چشم‌های� نشود از دست
____________________________________________________________
نه بخند بخند
ما زنده می گذریم از غروب
____________________________________________________________ای که در ابرها قد می‌کش�
تا برازنده� مرگ ما باشی
بس که پاکیزه برهنه‌ا�
____________________________________________________________
سیب گاز رده‌ا� گرداگرد تهیگاهش
به تیرگی میگراید تا لعاب جاذبه� خود شود
ماه دالبری پیله� منفجر آفتابسوختگی
زیر این لعاب زخم خیسیده� آسمان‌س� از جزر و مد
مثل هزیمت آزادی پشت انیابهای زخم
که مشتاق شنیدنست اما در سیاهه� حرامیها واریز می شود
ما نیز دل به جهان داده بودیم ای زمین ساغری
که حال به حیا می چرخانی سوزنت را به دل ارغوان
تا بی‌هو� قدم بر گُرده� ما گذاری و
مرگ را فراخوانی به شبستان خفته‌ا� که عاقبت
تسلیم می‌شو� به خار خار باران
به مسافرخانه‌ها� عامه‌پسن�
با ملافه‌ها� بسترهاشان ابدی چون تاریخ
به دفترهای چشم به راه مشق شبانه
به زمین های بایر از خیالات توپزنانِ عرقریز
به گورستان‌ها� قتل‌عام‌ها� منکر
چنان بطری انباشته که در حلق خود قل زند
دریا نیز سرانجام از سادگی می‌گرای� و خطوط مجرد
تا حقیقت را از منظر شاعران قایم کند
مثل پیسه‌ا� که در ذهن حرامیهاست با هفت دنباله� خالکوب
و از آن همه� رویاها آغاز می‌شو� و تمام
کدام چرمینگی حفاط ما خواهد بود از تابندگی ابر
شاید جایی لبانی دوخته به قامت باران گوش به تنهایی من دارد
پس این چشم‌ه� و این چشم‌ه� و این چشم‌ه� را چه کنم
حال که اله‌ه� از غریزه� وزیدن مانده‌ان�
در آینه‌ه� مرگ و کلام همدمانه� تو نیاز ما میشود
سکوت ما بسی خوفناکتر از پیاده‌روهاس�
این حجب خونین ما که هرگز مخل کبوتر نبود
مرگ شهریوری ما بیرقی براق
با پولکهای آن شاهماهی گمراه که گله‌ا� را بلعید
تا بکپد تنها کنار بیوگی عصرانه‌ا�
____________________________________________________________
فراموشی سفینه‌ا� که گهگاه به خواب‌ها� مشترکمان گذر دارد بر آستانه درنگ شبانه می‌کن� با بارنهای آبی و پیغامهای تافته در خلا بازوش و به خزش کرمانه‌ا� منعکس در نجوای پَرچ شده بر عدسی سکوت جویای تسلای دریایی بی‌رهاس� که غوته‌زنا� میان خلوت خنکاش ته‌نشی� می‌شو�
____________________________________________________________
ای خاک رازپوش در پرده بگو که ما چگونه باران شدیم و باران شدیم
____________________________________________________________
آ/
دندان شیری من که اینجا دل مصرفش را نداشتم و ناز مخمل خنک تو آنجا/
ما منقلب می‌گذری� ما خالی اما مثل پیش‌سینه� باد که آفتابش مدام جلای پروانگی میدهد ما ساده‌ای� و مثل همین نقش آویخته از سقف یا مثل سایه� کسی دیگر که به خوابهای دریایی‌ما� نمای از پهلو میدهد چشم به راه زمان واقعی‌ما� تا رخ بر رخ ما فشارد لب بر لب/
شاید ما خود زمان خودیم و خود نمیدانی�/
____________________________________________________________
تا به یادم بیاورد هر بار
که راز برهنگیت را در سینه پوشیده داری
اندوده به یسر و بدرود
____________________________________________________________
تو میدانستی که حال نفس تو
بوی ازل به کلام لال میزد
مثل قدیمِ بوسا�
از ودیعه از حافظ لب به لب بودی
زیر بهمن بالای بی گلوی تو اصابت ماه
____________________________________________________________
به آموختن خوابی که با تنم قافیه� پنهان دارد
بیداریَم را کوتاه کنم
بودنم را گوش تا گوش می‌شنو�
چون انزوایی که به صافی می‌نشین�
بیداریَم را کوتاه کنم به خوابی که پروام نیست
طلسمی لرزان پیِ جواب است زیر خاک
چه خوش می‌آرای� بساط مرا
ای ماکوی سر به راه
از کیست که گاه میکاهی
از کیست که گاه می افزایی
خداحافظ سوالهای کوچک
تو همان آینه� تبنمایی
گوشخز به دالان اندیشناک باد است
باران دوشینه را چه به سر آمد
بیداریم را کوتاه کنم
مگر عشق برهاند ما را
آخرین ستاره چینان از راه میرسند
دریای همسفر فره� را به ما داد
به آموختن خوابی که بیدار بایدم آموخت
بیداریم را کوتاه کنم
____________________________________________________________
و این آرامبخشهای موسم بی‌یقی�
____________________________________________________________
من نیز مرتعش خاکم
جان زجاجی من از خش
تلقین لبهات یا
خونت که میگشایی بر دل ای چتر معطر
____________________________________________________________
سرزده از لثه� خطرات
عشقی‌س� دورگاه و به عشق من
پیله‌ا� را می‌گز� با دو چشم نم
من نیز مرتعش خاکم
____________________________________________________________
دهانم نو پر از بوی عیدم
____________________________________________________________
مرگهای بندری ما خندان میرسند و ما را میمیرانند
____________________________________________________________
گلوت شوق پرنده را به ستاره سوخت
دلم نرگس متوقف و مقدمش هنوز
لنگرِ پایابِ هجاهایِ بومیِ عشق
____________________________________________________________
خواب پرنده‌ا� که از سرم پرید دیر یا زود
اکنون برابر ماست بی اعتنا به طبیعت احساساتی
پشت لبم دان دان از عرق بهاری
و گوش خوابانده به رویای حنجره اش
پاکیزه تر حتی از دقایق دریایی ما
بالای بلند پرمیکشد تا شادیهام را بنوشد
پرنده‌ا� که پروای مرا داشت و تسلیم چاره هاش بود
دست هام صدفِ سه تار و پُر هایهای
وزنم آماده چون ابتدای وزیدن زمین
آن بالا دوری از تموج ابریشمی می زد
بر سایه ی تبسمم پهن می شوم پا میشوم
جسم پراکنده ام را صدا می زنم گردونه ی رنجم را
بر همین داو پاییزی به باد رفت دلم
چارقم را بخیسان به دمدما که
مرا کاری در پیش است این روزها
من میروم مثل کری که ناقوس خونش را می شناسد
مرگ و ورودی آماده ی ضیافت است
ای گور گریزا به اسم کوچکم بخوان دیگر
چیزی دردناکتر از اکنون بر ما نخواهد گذشت
پختگی مگر بوی شهریوری بود که با کفنم پیچید
پوستی دارم سفید سفید از هُرم شبانه
گسترده بر پهنه� استخوانی و درد
ای کمی مردن مگر ظرف کلام تو شوم
ای خراج شب مگر در تو واحه واحه وزم
چه زیبا حجاری شده ای بر شستی منور باد
مگر برگردم توبه کنم باز درخت شوم
مثل زمان ماه نشینیَم به خیال نگنجیدنی
قطره قطره خونم را نثار آبی ها می کردم
تا یکسره آبی شدم و دریایی شخمزده
مرده ی مباحثه ی زنبورهای ولنگار
من ترا میشناسم وزیدن بر نیزار
حافظا لحن خاکشده ات را به من ببخش
تا در این هنگامه ی جنون و خون به نام دیگری
اورا بجویم به نام دیگری او را بمیرم
خانمها آقایان! این هم دوران پرندگی من
لاشه ای بر قناره ی بلند من و آراسته
با خوشه های ترخون و دسته گلهای جور
پس نام کوچکم را سرکشم و به فکر باشم
کی پرنده ی طاغی مرا آب می دهد
شاید گم شده باشم ولی نه این چارُقم
خیسیده در زنانگی ماه و پُر غزل ماه
کجاست صورتی که معماش را نهفته به دریا
قاپی ست نشسته اسب و غمگین مثل اسب
ترا من از بازوی ظلمت میشناسم
____________________________________________________________
و گریه ات اقلیم حافظه را ابری کرد
____________________________________________________________
تا مرگنای بی گلوی تو
____________________________________________________________
از سایه ای به سایه ای کمانه می کردی
به کوه می خوردی
برمیگشتی
و مادر نشسته بر آستانه ی ماه و مور مور خَرَند
روح رمنده� تو را می جست
____________________________________________________________
کجاست مرگ کجاست مرگ
تا ترس ابتدایی پرندگی تو را وزن کند
____________________________________________________________
آ
چقدر درد می کند و با این همه
صبوری ها می کند
این دل مو برداشته ام
____________________________________________________________
اَبشالوم (پدر سلامت( پسر یگانه ی داوود بود. بس رعنا بود و زلفان بلند خوشنما داشت. بر پدر شورید و هزیمت یافت و آن گیسوان که باعث فخر و رعنایی و زینت جمال او بود سبب قتل او شد. حین فرار در جنگل موهای بلندش به درختی پیچید. دشمن در رسید و هلاکش کرد
ازین مناجات بلند که
مدفن بهاری من‌س� ای عشق
قُوت لبانم بود
لحن کلاله� بازوش
مگر مذاق مرا شور بدارد حالا
ساتن علفی
دل دیگر بجویم
بُن هر دریا
نشان من
شاید این مرگ بهمنی این چراغ
شاید این صبحانه این ناخن
جز نام تو
زمین را که تر خواهد کرد ای عشق
باران من بودی
باران من باش
____________________________________________________________
سخن می میرد
دمی که بر زیان آید
____________________________________________________________
1
لنگرکشان
بر بیجاده� مزین به خاکستر
بوسه بوسه طلبد
از خمِ نگین تو
دریانورد سودایی
(بوی سرشب میزاید شاعر
اکلیل بازوش)
2
چون انار بسته
از راز خود
پری
نصیبم کاش
حبه� آخرین باد
مگر بوسه بوسه چیند
بهشت از لبانم
3
تا
آن
روز
کفن من
بادبان من
____________________________________________________________
مثل بهار کوچکی که
به خلخال می‌نشین�
بالزنان
از تبِ یشم
تا چنبر عشق بسته می‌مان�
مرا به لا لا می‌دار�
بر شانه� علف
و روی تو
با درچه� شهریوری من
و این اقلیم طلا
وزان بر نسیمی دوجانبه
گفتی به پشت درآیی اگر
همه� چشم تو
همه� آسمان
اما نمیدان�
غنیمت من
زیر پروانه‌ا� که
ندارد تاب
آ
____________________________________________________________
تا تکلم تو
بوسه‌گا� من
وقتی دلی داشتیم اینجا
با دعوی برائت و هجاهای سالم پیراهن
آماده� شب تو
زمزمه و سادگی
چون پنجه بر پیشانی سفر دادی
مرا به سینه می‌سپار�
مرا به سینه می‌سپار�
تا زخم محرابیم شفا نام گیرد و
مثل دو سابقه� سل
آبی
از رنگ خانگی باران
اما نمی‌شنو� من را
در دور دور قطبی من که
میبارد
تا آوازِ پَر
نسیمِ پشتِ بازوت
____________________________________________________________
اندوه شانه‌ا�
پشته‌ها� خطمی
به لا لا می‌بَر�
____________________________________________________________
دیگر به گرد عشق
نمی‌رس�
بوسا�
به سرزمینی بی‌خد�
کشانده من
کوچیده در
تلاقی نفَس و
غش
____________________________________________________________
بگذار گیسوان مرجانیت را بیاموزم
درین ساعت منقلب که
کارتَنَک‌ه� به بغ میرسند
از حدیث شبنم
به بوی کدامین جزیره میوزد
خواب شبپرهه� که
گلوبند تو
درنگ می‌کن� در آب
پنهان از این مصلحت سفید
کلام دیگری میزاید
پس هماوا شوَم
با کندرهای شُوم
روی گلوگاه تو
رمزی خنیایی مهتاب جاده‌هاس�
سالار سبزه‌ه�
آزادم نهاده که
تکخال تازه بجویم
پای سوسن هرگزی
من همانم من که دهان
من را بازمیدارد
امان بوسه‌ه�
امشب
____________________________________________________________
بیطبنم�
پی کدام طره می‌خوانی�
به گلگشت تجیر و
آب
(دیری
دلم به درگاه تو
لیلیِ پرده)
زخم عَشقه برنتابم دیگر
کز خوناب و تنگه
ولوله دارد مدام
با روی تو
با روی تو
ساعتم
(وای که به جان می‌زن�
خرمن
ما)
____________________________________________________________
مثل جوانی پروانه
مغرورِ لای لایِ مرگ در دامن
پرندگی تو را آب روان خواهد برد
مثل هزار انگشت نی‌لبک� که
پابرهنه دوَد
در محراب
بجاست
نثار پهلوی تو کند دلی
آدم
مثل هزار جانماز شوریده که
سینه به سینه بوی خطبه و قرنفل میآموزند مگر
هوا را به وردِ شبانِ غار آغشته سازند و از آن میان من را و تنها من را به ندبه� گیاهی عشق مومن دارند تا نوزادان برهنه‌ا� شبی لب از الهام و نقره فرو گیرند و در تبسم مواجشان طرقه‌وا� پیِ شاهدانه‌های� جمیلِ خواب سفر کنند دل دل کنان از نوازش‌ها� متابی مادرانه� تو
وزیده می‌شو� از
این
قوس
مثل لب قصیده� لاله
در چکه
بجاست
نم جنینی شعر نظر کند
در حواشی
بازوت
____________________________________________________________
چار گلوله� بوسیدنی
بیداد زخم خاطره� من
از خلوت
اردیبشت
در حبت پهلوهامان
تیمم و گل می‌کاش�
دلم به خواب
نقبهای پا به گریز می‌ز�
بازوم به تکیه� آواز
پَر می‌گرفت� از کلاله و نفس
با تبسم‌ها� نجوایی
پَر
به رنگ پَر
به راه مه
تراکم گیسوی ترا
خاطره بود که بوسیدنی می‌ش�
به بازگشت
دانستنی
هر دو دانستیم
این دهان تو بود
تا گریه میشد
تا بوزد بر من
____________________________________________________________
حقیقی‌ت� از دیدن
گیسوی عطر تو که ذهن زنانه دارد
ستاره‌ها� مرا جدا جدا
ستم می‌دا�
با هر پرنده که در تبسم تو
پهنای لفط عشق را میشد
به هر کجا
به هر دیار
من از دای تنفس مردن در مه
دانستم راز تکلم تو را
حتی پنهان نمی‌توان� داشت
از سنگ
____________________________________________________________
شبانه� روشن
شبانه� بادی
شبجامه� بلند تو
بافت
از برگها نجواها
____________________________________________________________
بازوی تو
کمان�
خوابم
گهواره� کودکیم
روان
بر
آب
____________________________________________________________
ماه تنفس شده که با شکنجه� باران
جعد خاطرات دریایی می‌افشان� و
از باز یافت بذل و لذت و اندوه
بیگانه مانده به مادرانه� شب
____________________________________________________________
دیدار خدا بوی کودکی سرانگشت
____________________________________________________________
از نام کیست که گیسوت
الهام می‌گیر�
اشرفی و شیهه� شبدیز
یا حسرت
____________________________________________________________
کو سپیدارهای چشمنداز دلم
که میدوخت زمین ما را به آسمان
دستهام کوریش را درنمی‌یاب�
کدام روشنی مگر وانهاده دستهام
____________________________________________________________
لبانی پر از سانحه داشتی و
بغض فاحشگی
____________________________________________________________
کجا خواب می کنی تا من جبین لابه بگسترانم
____________________________________________________________من را یارای لمس تو نیست
پس من را مثل پنجه بسته ام
____________________________________________________________
و هیچ دستی هیچ دستی در این شامگاه
چنین باران باریکی نداشت
____________________________________________________________
میان سراست آفتابی خودکشی من
آماسیده از لغوه و گیرایی آ
اینجا و هرچیزی قدمت را واقعی می‌کن�
تا ساکت همیشه چشم‌های� نشود از دست
____________________________________________________________
نه بخند بخند
ما زنده می گذریم از غروب
____________________________________________________________ای که در ابرها قد می‌کش�
تا برازنده� مرگ ما باشی
بس که پاکیزه برهنه‌ا�
____________________________________________________________
سیب گاز رده‌ا� گرداگرد تهیگاهش
به تیرگی میگراید تا لعاب جاذبه� خود شود
ماه دالبری پیله� منفجر آفتابسوختگی
زیر این لعاب زخم خیسیده� آسمان‌س� از جزر و مد
مثل هزیمت آزادی پشت انیابهای زخم
که مشتاق شنیدنست اما در سیاهه� حرامیها واریز می شود
ما نیز دل به جهان داده بودیم ای زمین ساغری
که حال به حیا می چرخانی سوزنت را به دل ارغوان
تا بی‌هو� قدم بر گُرده� ما گذاری و
مرگ را فراخوانی به شبستان خفته‌ا� که عاقبت
تسلیم می‌شو� به خار خار باران
به مسافرخانه‌ها� عامه‌پسن�
با ملافه‌ها� بسترهاشان ابدی چون تاریخ
به دفترهای چشم به راه مشق شبانه
به زمین های بایر از خیالات توپزنانِ عرقریز
به گورستان‌ها� قتل‌عام‌ها� منکر
چنان بطری انباشته که در حلق خود قل زند
دریا نیز سرانجام از سادگی می‌گرای� و خطوط مجرد
تا حقیقت را از منظر شاعران قایم کند
مثل پیسه‌ا� که در ذهن حرامیهاست با هفت دنباله� خالکوب
و از آن همه� رویاها آغاز می‌شو� و تمام
کدام چرمینگی حفاط ما خواهد بود از تابندگی ابر
شاید جایی لبانی دوخته به قامت باران گوش به تنهایی من دارد
پس این چشم‌ه� و این چشم‌ه� و این چشم‌ه� را چه کنم
حال که اله‌ه� از غریزه� وزیدن مانده‌ان�
در آینه‌ه� مرگ و کلام همدمانه� تو نیاز ما میشود
سکوت ما بسی خوفناکتر از پیاده‌روهاس�
این حجب خونین ما که هرگز مخل کبوتر نبود
مرگ شهریوری ما بیرقی براق
با پولکهای آن شاهماهی گمراه که گله‌ا� را بلعید
تا بکپد تنها کنار بیوگی عصرانه‌ا�
____________________________________________________________
فراموشی سفینه‌ا� که گهگاه به خواب‌ها� مشترکمان گذر دارد بر آستانه درنگ شبانه می‌کن� با بارنهای آبی و پیغامهای تافته در خلا بازوش و به خزش کرمانه‌ا� منعکس در نجوای پَرچ شده بر عدسی سکوت جویای تسلای دریایی بی‌رهاس� که غوته‌زنا� میان خلوت خنکاش ته‌نشی� می‌شو�
____________________________________________________________
ای خاک رازپوش در پرده بگو که ما چگونه باران شدیم و باران شدیم
____________________________________________________________
آ/
دندان شیری من که اینجا دل مصرفش را نداشتم و ناز مخمل خنک تو آنجا/
ما منقلب می‌گذری� ما خالی اما مثل پیش‌سینه� باد که آفتابش مدام جلای پروانگی میدهد ما ساده‌ای� و مثل همین نقش آویخته از سقف یا مثل سایه� کسی دیگر که به خوابهای دریایی‌ما� نمای از پهلو میدهد چشم به راه زمان واقعی‌ما� تا رخ بر رخ ما فشارد لب بر لب/
شاید ما خود زمان خودیم و خود نمیدانی�/
____________________________________________________________
تا به یادم بیاورد هر بار
که راز برهنگیت را در سینه پوشیده داری
اندوده به یسر و بدرود
____________________________________________________________
تو میدانستی که حال نفس تو
بوی ازل به کلام لال میزد
مثل قدیمِ بوسا�
از ودیعه از حافظ لب به لب بودی
زیر بهمن بالای بی گلوی تو اصابت ماه
____________________________________________________________
به آموختن خوابی که با تنم قافیه� پنهان دارد
بیداریَم را کوتاه کنم
بودنم را گوش تا گوش می‌شنو�
چون انزوایی که به صافی می‌نشین�
بیداریَم را کوتاه کنم به خوابی که پروام نیست
طلسمی لرزان پیِ جواب است زیر خاک
چه خوش می‌آرای� بساط مرا
ای ماکوی سر به راه
از کیست که گاه میکاهی
از کیست که گاه می افزایی
خداحافظ سوالهای کوچک
تو همان آینه� تبنمایی
گوشخز به دالان اندیشناک باد است
باران دوشینه را چه به سر آمد
بیداریم را کوتاه کنم
مگر عشق برهاند ما را
آخرین ستاره چینان از راه میرسند
دریای همسفر فره� را به ما داد
به آموختن خوابی که بیدار بایدم آموخت
بیداریم را کوتاه کنم
____________________________________________________________
و این آرامبخشهای موسم بی‌یقی�
____________________________________________________________
من نیز مرتعش خاکم
جان زجاجی من از خش
تلقین لبهات یا
خونت که میگشایی بر دل ای چتر معطر
____________________________________________________________
سرزده از لثه� خطرات
عشقی‌س� دورگاه و به عشق من
پیله‌ا� را می‌گز� با دو چشم نم
من نیز مرتعش خاکم
____________________________________________________________
دهانم نو پر از بوی عیدم
____________________________________________________________
مرگهای بندری ما خندان میرسند و ما را میمیرانند
____________________________________________________________
گلوت شوق پرنده را به ستاره سوخت
دلم نرگس متوقف و مقدمش هنوز
لنگرِ پایابِ هجاهایِ بومیِ عشق
____________________________________________________________
خواب پرنده‌ا� که از سرم پرید دیر یا زود
اکنون برابر ماست بی اعتنا به طبیعت احساساتی
پشت لبم دان دان از عرق بهاری
و گوش خوابانده به رویای حنجره اش
پاکیزه تر حتی از دقایق دریایی ما
بالای بلند پرمیکشد تا شادیهام را بنوشد
پرنده‌ا� که پروای مرا داشت و تسلیم چاره هاش بود
دست هام صدفِ سه تار و پُر هایهای
وزنم آماده چون ابتدای وزیدن زمین
آن بالا دوری از تموج ابریشمی می زد
بر سایه ی تبسمم پهن می شوم پا میشوم
جسم پراکنده ام را صدا می زنم گردونه ی رنجم را
بر همین داو پاییزی به باد رفت دلم
چارقم را بخیسان به دمدما که
مرا کاری در پیش است این روزها
من میروم مثل کری که ناقوس خونش را می شناسد
مرگ و ورودی آماده ی ضیافت است
ای گور گریزا به اسم کوچکم بخوان دیگر
چیزی دردناکتر از اکنون بر ما نخواهد گذشت
پختگی مگر بوی شهریوری بود که با کفنم پیچید
پوستی دارم سفید سفید از هُرم شبانه
گسترده بر پهنه� استخوانی و درد
ای کمی مردن مگر ظرف کلام تو شوم
ای خراج شب مگر در تو واحه واحه وزم
چه زیبا حجاری شده ای بر شستی منور باد
مگر برگردم توبه کنم باز درخت شوم
مثل زمان ماه نشینیَم به خیال نگنجیدنی
قطره قطره خونم را نثار آبی ها می کردم
تا یکسره آبی شدم و دریایی شخمزده
مرده ی مباحثه ی زنبورهای ولنگار
من ترا میشناسم وزیدن بر نیزار
حافظا لحن خاکشده ات را به من ببخش
تا در این هنگامه ی جنون و خون به نام دیگری
اورا بجویم به نام دیگری او را بمیرم
خانمها آقایان! این هم دوران پرندگی من
لاشه ای بر قناره ی بلند من و آراسته
با خوشه های ترخون و دسته گلهای جور
پس نام کوچکم را سرکشم و به فکر باشم
کی پرنده ی طاغی مرا آب می دهد
شاید گم شده باشم ولی نه این چارُقم
خیسیده در زنانگی ماه و پُر غزل ماه
کجاست صورتی که معماش را نهفته به دریا
قاپی ست نشسته اسب و غمگین مثل اسب
ترا من از بازوی ظلمت میشناسم
____________________________________________________________
و گریه ات اقلیم حافظه را ابری کرد
____________________________________________________________
تا مرگنای بی گلوی تو
____________________________________________________________
از سایه ای به سایه ای کمانه می کردی
به کوه می خوردی
برمیگشتی
و مادر نشسته بر آستانه ی ماه و مور مور خَرَند
روح رمنده� تو را می جست
____________________________________________________________
کجاست مرگ کجاست مرگ
تا ترس ابتدایی پرندگی تو را وزن کند
____________________________________________________________
آ
چقدر درد می کند و با این همه
صبوری ها می کند
این دل مو برداشته ام
____________________________________________________________
اَبشالوم (پدر سلامت( پسر یگانه ی داوود بود. بس رعنا بود و زلفان بلند خوشنما داشت. بر پدر شورید و هزیمت یافت و آن گیسوان که باعث فخر و رعنایی و زینت جمال او بود سبب قتل او شد. حین فرار در جنگل موهای بلندش به درختی پیچید. دشمن در رسید و هلاکش کرد
December 7, 2024
بر این سفینه که مرده‌ها� حرّاف میبرد
من بیرون زمان آ میکشم
من بیرون زمان آ میکشم
January 9, 2023
«کجا خواب می‌کن� تا من جبین لابه بگسترانم
خوناب و دو آویزه� گیلاس میشکافد از
نیمه� نیام تا آ میکشی هر بار
از فرط لبریزی و وقار فانی‌ت�
خوناب و دو آویزه� گیلاس میشکافد از
نیمه� نیام تا آ میکشی هر بار
از فرط لبریزی و وقار فانی‌ت�
May 16, 2019
�
به آموختن خوابی که با تنم قافیه� پنهان دارد
بیداریم را کوتاه کنم
بودنم را گوش تا گوش می‌شنو�
چون انزویی که به صافی نشیند
بیداریم را کوتاه کنم به خوابی که پروام نیست
طلسمی لرزان پی جواب است زیر خاک
چه خوش می‌آرای� بساط مرا
ای ماکوی سر به راه
از کی‌س� که گاه می‌کاه�
از کی‌س� گاه که می‌افزای�
خداحافظ سؤال‌ها� کوچک
تو همان آینه� تب‌نمای�
�
به آموختن خوابی که با تنم قافیه� پنهان دارد
بیداریم را کوتاه کنم
بودنم را گوش تا گوش می‌شنو�
چون انزویی که به صافی نشیند
بیداریم را کوتاه کنم به خوابی که پروام نیست
طلسمی لرزان پی جواب است زیر خاک
چه خوش می‌آرای� بساط مرا
ای ماکوی سر به راه
از کی‌س� که گاه می‌کاه�
از کی‌س� گاه که می‌افزای�
خداحافظ سؤال‌ها� کوچک
تو همان آینه� تب‌نمای�
�
March 1, 2022
تو را من از بازوی ظالمت می‌شناس�
November 29, 2024
شاید ما خود زمان خودیم وُ خود نمیدانیم
April 5, 2025
بیظی�.
November 6, 2020
قاسم هاشمی‌نژا� •{پریخوانی}
چه بی‌خیا� می‌گذَر� بر من
این برهنه‌وا� لمیده
~
چون انار ِبسته
از راز خود پری
نصیبم کاش
حبّه� آخرین باد
مگر بوسه‌بوس� چیند
بهشت از لبانم
~
تا
آن
روز
کفن ِمن
بادبان ِمن
~
مرا به لالا میداری
بر شانه� علف
~
اما نمیدانی
غنیمت من
زیور پروانه‌ی� که
ندارد تاب
آ
~
تا تکلّم تو
بوسه‌گاه� من
~
محو که شوی از
حافظه� ماه
کوچ که کند الواح شاعرانه از
شانا�
گلی به‌نا� تو زاید شب
امشب
تا که واحه نرنجد
~
پریخوانی ِماه
گفتم باران
گفتم دل ِصنوبری ِمن
گفتم بالای تو به نهرها خواهَدَم
~
اندوه شانه‌ا�
پشته‌ها� خطمی
به لالا می‌بر�
~
دیگر به گرد ِ عشق
نمیرسد بوسا�
~
به بوی کدامین جزیره میوزد
خواب شبپرهه� که
گلوبند ِتو
درنگ میکند در آب
~
من همانم من که دهان
من را باز میدارد
امان بوسه‌ه�
امشب
~
رویِ گلوگاه ِتو
رمزی، خُنیایی ِمهتاب ِجادّه‌هاس�
~
دیری
دلم به درگاه ِتو
لیلی پرده
~
زخم عَشَقه برنتابم دیگر
~
دلِ پُرتابی دارم
از این مناجاتِ بلند
که مدفنِ بهاری ِ منست، ای عشق
~
جز نام ِتو
زمین را که تَر خواهد کرد ای عشق
باران ِمن بودی
باران ِمن باش
~
قوت لبانم بود
لحن کلاله� بازوش
مگر مذاق مرا شور بدارد حالا
ساتن ِعلفی
~
نم جنینی ِشعر نظر کند
در حواشی ِ
بازوت
~
دانستی
هر دو دانستیم
این دهان ِتو بود
تا گریه می‌ش�
تا بوزد بر من
~
حقیقی‌تَ� از دیدن
گیسوی ِعطر تو که ذهن ِزنانه دارد
ستاره‌ها� مرا جُداجُدا
ستم می‌دا�
با هر پَرنده که در تبسم ِتو
پهنای ِلفظ عشق را میشد
به هر کجا
به هر دیار
من از صدای تنفّس ِمردن در مه
دانستم راز ِتکلّم ِتو را
حتُا پنهان نمی‌توان� داشت
از سنگ
~
شبانه� روشن
شبانه� بادی
شبجامه� بلند تو
بافت
از برگها نجواها
~
بازوی تو
کمان�
خوابم
~
جایی
میان ماه وُ متابی
جایم
رنگ می‌باز�
در منظر تو
من و
متابی
~
تنگی شراب و
لیوانهای بلور
تنهایی شب و
نبض سه خواهران
در آب
~
دیدارِ خُدا، بویِ کودکیِ سرْانگشت
~
از نام کی‌س� که گیسوت
الهام می‌گیر�
~
کدام روشنی مگر وانهاده دستهام
~
زمین پاک ایستاده بود
از دری که به روم میبستی
از حبابی که می‌تنید� مرا
با طلعت دوشیزه� بارانهای شمال
از پلکی که برخواب شاپرکان چفت میکردی
سرگشته� بندرهای زنجفیل وُ زاج
~
لبانی پر از سانحه داشتی و
بغض فاحشگی
~
اما تو نمی‌دانست�
روی جهان دست گذاشته‌ی�
~
کجا خواب می‌کن� تا من جبین ِلابه بگسترانم
~
من را یارای لمس ِتو نیست
پس من را مثل پَنجه بسته‌ا�
~
مثل بهار دیگری( چه ماهرانه وُ مخفی )
باز و بسته میکنی گل سرخم را
و هیچ دستی
هیچ دستی در این شامگاه
چنین باران باریکی نداشت
~
در خیال ِتو زنی گل ِکاغذی می‌بوی�
~
خیالم زمستان باشد و شب
عطر طوبی
عشق مختصری هم
~
پوست منست شاید
که زندگی را دوباره باب می‌کن�
~
نه بخند بخند
ما زنده می‌گذری� از غُروب
~
بگو هر چه بلندتر، میراتَر
~
ای که در اَبرها قد می‌کش�
تا برازنده� مرگ ما باشی
بس که پاکیزه برهنه‌ی�
~
که حال
شبپرهه� زده‌ان� یک‌نف�
به باران
~
زیر این لعاب
زخم خیسیده� آسمان‌س�
از جزر وُ مَد
~
کدام چرمینگی
حفاظ ما خواهد بود از تابندگی ِابر
شاید جایی
لبانی دوخته به قامت باران
گوش به تنهایی من دارد
~
پس این چشمها و این چشمها و این چشمها را چه کنم
~
در آینه‌ه� مرگ و کلامِ همدمانه� تو نیاز ِما می‌شو�
سکوت ِما بسی خوفناکتر از پیاده روهاست
~
که این سو ما بیخبر رؤیاهای جوانمان بُریده‌بُرید� در قعرها می‌گرییدی�
~
ای خــاک رازپــوش در پــرده بگــو کــه مــا چگونــه بــه بــاران شــدیم وُ بــاران شــدیم.
~
وســعت ِتلاقــیِ دو آبــی مــرا قطــع میکنــد میشــویَدم از آن
همــه بلنــدا از آن همــه کــف
~
ما منقلِب می‌گذریم� ما خالی امّا مثلِ پیش‌سینه� باد که آفتابش مدام جای پروانگی میدهد� ما ساده��ی� وُ مثل همین نقش آویخته از سقف یا مثل سایه� کسی دیگر که به خوابهای دریاییمان ِ نمای از پهلو می‌ده� چشمبراه ِزمان واقعیمان تا رُخ بر رُخ ما فشارد، لَب بر لَب، شاید ما خود زمان خودیم و خود نمیدانی�.
~
تُرا بحبوحه� بلور می‌دید�
تسلیم یکی سئوال‌جوا� ابدی که
به وقفه‌ها� باریک تراش می‌خورد�
تا به یادم بیاورد هر بار
که رازِ برهنگیْت را در سینه پوشیده داری
اندوده به یسر وُ بدرود
~
دنیایِ بی‌ره� ای که لُخت میپَراشی
در آفتاب تا غیابَت را برای ِمن
دوباره تألیف کنی
~
بعد از این مگر دریا خاطره� ما شود
تا منظری هم از ما به جا مانَد
~
تو می‌دانست� که حال نفس تو
بوی ازل به کلامِ لال می‌ز�
~
زیر ِبهمن ِبالای ِبی‌گلو� ِتو اِصابت ِماه
~
تجربه� دل‌دهند� به گُستاخی وُ اُنس
حَک شده بر
شاید ِشب
(چنین که پاییز پایَدم
از این سفینه� آبی
قدم‌زنا� بر دلم بشورم )
~
به آموختن خوابی که با تنم قافیه� پنهان دارد
بیداری‌اَ� را کوتاه کنم
بودنم را گوش تا گوش می‌شنو�
چون انزوایی که به صافی نشیند
~
از کیست که گاه می‌کاه�
از کیست که گاه میاَفزایی
خداحافظ سؤالهای کوچک
تو همان آینه� تَبنمایی
~
من نیز، مرتَعِشِ خاکم
~
رمزی مگر از سئوال و آز
یا هفت بند نو ظهور
در هرسِ کرکِ عنکبوتیِ تب
این غُنچه� نازُدودَنی
~
در خواب یاخته‌ها� غبار ِ مثنوی
ازمژ‌ه‌ها� علفیْم میروبند هوایی آبی
سایه� ملفوظ می‌تراش� از من
باب ِدندان غم
و من در متابی
منتظر کوچکترین پرنده� جهانم
~
پهلوی ِنهر ِشب چه می‌نوش� روشنی که
گلوت شوق ِپرنده را به ستاره سوخت
~
کو خدای ِپرندگی ِمن کو؟!
~
هنوز می‌بینم� قووار از همان آینه میآیی وُ
سکه‌ها� باران چهچهه میزنی
~
چه‌کس� در به روی ما بست و به راه خود رفت
پیشتر که برای دیوارها جا باز کنم
~
مرگ ِ منصوری ِ ما اناالحق پرندگی
~
این شکنج ِتن ما در لفافه� پوست
این بویدان ِ عطر ِ شربتی ِاندوه
وحشت سفید ما از درهای نا آشنا وُ
گشوده همه به خانه� دوست
~
جسم پراکنده‌ا� را صدا می‌زن�
گردونه� رنجم را
برهمین داو پاییزی به باد رفت دلم
~
چارُقم را بخیسان به دَمدَما که
مرا کاری در پیش است این روزها
~
ای گور ِگریزا به اسم کوچکم بخوان دیگر
چیزی دردناکتَر از اکنون بر ما نخواهد گذشت
~
پوستی دارم سفید سفید از هرم شبانه
گسترده بر پهنه� استخوانی وُ درد
ای کمی مردن مگر ظرف کلامِ تو شوم
ای خراج شب مگر در تو واحه‌واح� وزم
چه زیبا حجّاری شده‌ی� بر شستی منوّر باد
~
من ترا می‌شناس� وزیدن ِبر نیزار
پنجره� رسا رسا و رو به هیچ کجا
حافظا لحن خاکشده‌ا� را به من ببخش
تا در این هنگامه� جنون وُ خون
به نام دیگری او را بجویم
به نام دیگری او را بمیرم
~
کجا صورتی‌س� که معمّاش را نهفته به دریا
~
تُرا من از بازوی ظالمت می‌شناس�
~
زیرا هراس تو از پیدایی ِنسیمانه‌ی� تو بود
~
همیشه از خلاف ِجهت خواب می‌وزید�
مثل جهانی که همیشه
در اقیانوسهاش به گشت میرود
تا با غَش وُ بیکرانگیَش کنار بیاید
و گریه‌ا� اقلیم ِحافظه را اَبری کرد
و بغض زعفرانی ِآینه را تَنید
~
اما تو دورادور
بالای ِ بی‌گلوی� تو را پَرپَر میکردی
~
کجاست مرگ کجاست مرگ
تا ترس ابتدای ِپرندگی تو را وزن کند
~
آری این خون تو بود که از ارتفاع شکنجه� تو آفتابی بود
~
تو او را دیدی
عظیم بود
مثل تنفس ریه‌ها� استمناء عظیم بود
~
دیدی چگونه جنگل
این جنگل هزار پیشه
عاقبت دام تو مزار تو شد
~
پریدنم آموز پرنده� ناخوش
ای که پرواز نیاموخته‌ا�
نه بالی نه سکّانی
تا زیر ِپر گیری
این مزار بی‌ترب� جنگلی را
~
آ
چقدر درد می‌کن� وُ با اینهمه
صبوری‌ه� می‌کن�
این دل مو برداشته‌ا�
~
لک‌لکه� دیگر کوچیده‌ان� وُ تو
هنوز خاطره� رودی هستی
گریان به ابتدای سرود پاچینشان
که در سواد ابرها می‌تکانن�
و درخت
مائده� تلخ ما
از بذر باران
~
تو را می‌جوی�
تو را می‌خوان� ای حبّه� سیماب
که از دهان آینه
بازیگوشانه شانه‌ا� را میآویزی
تا فرق بازکنی از من و اندوه
اما نمیدان�
وقتی جهان ما را ندا می‌ده�
ما را از هم می‌در�
~
بیا
می‌آی� وُ جوانی تو
نواری از سحاب کاریزی
دور شقیقه� بوسیدنی ماه
چه بی‌خیا� می‌گذَر� بر من
این برهنه‌وا� لمیده
~
چون انار ِبسته
از راز خود پری
نصیبم کاش
حبّه� آخرین باد
مگر بوسه‌بوس� چیند
بهشت از لبانم
~
تا
آن
روز
کفن ِمن
بادبان ِمن
~
مرا به لالا میداری
بر شانه� علف
~
اما نمیدانی
غنیمت من
زیور پروانه‌ی� که
ندارد تاب
آ
~
تا تکلّم تو
بوسه‌گاه� من
~
محو که شوی از
حافظه� ماه
کوچ که کند الواح شاعرانه از
شانا�
گلی به‌نا� تو زاید شب
امشب
تا که واحه نرنجد
~
پریخوانی ِماه
گفتم باران
گفتم دل ِصنوبری ِمن
گفتم بالای تو به نهرها خواهَدَم
~
اندوه شانه‌ا�
پشته‌ها� خطمی
به لالا می‌بر�
~
دیگر به گرد ِ عشق
نمیرسد بوسا�
~
به بوی کدامین جزیره میوزد
خواب شبپرهه� که
گلوبند ِتو
درنگ میکند در آب
~
من همانم من که دهان
من را باز میدارد
امان بوسه‌ه�
امشب
~
رویِ گلوگاه ِتو
رمزی، خُنیایی ِمهتاب ِجادّه‌هاس�
~
دیری
دلم به درگاه ِتو
لیلی پرده
~
زخم عَشَقه برنتابم دیگر
~
دلِ پُرتابی دارم
از این مناجاتِ بلند
که مدفنِ بهاری ِ منست، ای عشق
~
جز نام ِتو
زمین را که تَر خواهد کرد ای عشق
باران ِمن بودی
باران ِمن باش
~
قوت لبانم بود
لحن کلاله� بازوش
مگر مذاق مرا شور بدارد حالا
ساتن ِعلفی
~
نم جنینی ِشعر نظر کند
در حواشی ِ
بازوت
~
دانستی
هر دو دانستیم
این دهان ِتو بود
تا گریه می‌ش�
تا بوزد بر من
~
حقیقی‌تَ� از دیدن
گیسوی ِعطر تو که ذهن ِزنانه دارد
ستاره‌ها� مرا جُداجُدا
ستم می‌دا�
با هر پَرنده که در تبسم ِتو
پهنای ِلفظ عشق را میشد
به هر کجا
به هر دیار
من از صدای تنفّس ِمردن در مه
دانستم راز ِتکلّم ِتو را
حتُا پنهان نمی‌توان� داشت
از سنگ
~
شبانه� روشن
شبانه� بادی
شبجامه� بلند تو
بافت
از برگها نجواها
~
بازوی تو
کمان�
خوابم
~
جایی
میان ماه وُ متابی
جایم
رنگ می‌باز�
در منظر تو
من و
متابی
~
تنگی شراب و
لیوانهای بلور
تنهایی شب و
نبض سه خواهران
در آب
~
دیدارِ خُدا، بویِ کودکیِ سرْانگشت
~
از نام کی‌س� که گیسوت
الهام می‌گیر�
~
کدام روشنی مگر وانهاده دستهام
~
زمین پاک ایستاده بود
از دری که به روم میبستی
از حبابی که می‌تنید� مرا
با طلعت دوشیزه� بارانهای شمال
از پلکی که برخواب شاپرکان چفت میکردی
سرگشته� بندرهای زنجفیل وُ زاج
~
لبانی پر از سانحه داشتی و
بغض فاحشگی
~
اما تو نمی‌دانست�
روی جهان دست گذاشته‌ی�
~
کجا خواب می‌کن� تا من جبین ِلابه بگسترانم
~
من را یارای لمس ِتو نیست
پس من را مثل پَنجه بسته‌ا�
~
مثل بهار دیگری( چه ماهرانه وُ مخفی )
باز و بسته میکنی گل سرخم را
و هیچ دستی
هیچ دستی در این شامگاه
چنین باران باریکی نداشت
~
در خیال ِتو زنی گل ِکاغذی می‌بوی�
~
خیالم زمستان باشد و شب
عطر طوبی
عشق مختصری هم
~
پوست منست شاید
که زندگی را دوباره باب می‌کن�
~
نه بخند بخند
ما زنده می‌گذری� از غُروب
~
بگو هر چه بلندتر، میراتَر
~
ای که در اَبرها قد می‌کش�
تا برازنده� مرگ ما باشی
بس که پاکیزه برهنه‌ی�
~
که حال
شبپرهه� زده‌ان� یک‌نف�
به باران
~
زیر این لعاب
زخم خیسیده� آسمان‌س�
از جزر وُ مَد
~
کدام چرمینگی
حفاظ ما خواهد بود از تابندگی ِابر
شاید جایی
لبانی دوخته به قامت باران
گوش به تنهایی من دارد
~
پس این چشمها و این چشمها و این چشمها را چه کنم
~
در آینه‌ه� مرگ و کلامِ همدمانه� تو نیاز ِما می‌شو�
سکوت ِما بسی خوفناکتر از پیاده روهاست
~
که این سو ما بیخبر رؤیاهای جوانمان بُریده‌بُرید� در قعرها می‌گرییدی�
~
ای خــاک رازپــوش در پــرده بگــو کــه مــا چگونــه بــه بــاران شــدیم وُ بــاران شــدیم.
~
وســعت ِتلاقــیِ دو آبــی مــرا قطــع میکنــد میشــویَدم از آن
همــه بلنــدا از آن همــه کــف
~
ما منقلِب می‌گذریم� ما خالی امّا مثلِ پیش‌سینه� باد که آفتابش مدام جای پروانگی میدهد� ما ساده��ی� وُ مثل همین نقش آویخته از سقف یا مثل سایه� کسی دیگر که به خوابهای دریاییمان ِ نمای از پهلو می‌ده� چشمبراه ِزمان واقعیمان تا رُخ بر رُخ ما فشارد، لَب بر لَب، شاید ما خود زمان خودیم و خود نمیدانی�.
~
تُرا بحبوحه� بلور می‌دید�
تسلیم یکی سئوال‌جوا� ابدی که
به وقفه‌ها� باریک تراش می‌خورد�
تا به یادم بیاورد هر بار
که رازِ برهنگیْت را در سینه پوشیده داری
اندوده به یسر وُ بدرود
~
دنیایِ بی‌ره� ای که لُخت میپَراشی
در آفتاب تا غیابَت را برای ِمن
دوباره تألیف کنی
~
بعد از این مگر دریا خاطره� ما شود
تا منظری هم از ما به جا مانَد
~
تو می‌دانست� که حال نفس تو
بوی ازل به کلامِ لال می‌ز�
~
زیر ِبهمن ِبالای ِبی‌گلو� ِتو اِصابت ِماه
~
تجربه� دل‌دهند� به گُستاخی وُ اُنس
حَک شده بر
شاید ِشب
(چنین که پاییز پایَدم
از این سفینه� آبی
قدم‌زنا� بر دلم بشورم )
~
به آموختن خوابی که با تنم قافیه� پنهان دارد
بیداری‌اَ� را کوتاه کنم
بودنم را گوش تا گوش می‌شنو�
چون انزوایی که به صافی نشیند
~
از کیست که گاه می‌کاه�
از کیست که گاه میاَفزایی
خداحافظ سؤالهای کوچک
تو همان آینه� تَبنمایی
~
من نیز، مرتَعِشِ خاکم
~
رمزی مگر از سئوال و آز
یا هفت بند نو ظهور
در هرسِ کرکِ عنکبوتیِ تب
این غُنچه� نازُدودَنی
~
در خواب یاخته‌ها� غبار ِ مثنوی
ازمژ‌ه‌ها� علفیْم میروبند هوایی آبی
سایه� ملفوظ می‌تراش� از من
باب ِدندان غم
و من در متابی
منتظر کوچکترین پرنده� جهانم
~
پهلوی ِنهر ِشب چه می‌نوش� روشنی که
گلوت شوق ِپرنده را به ستاره سوخت
~
کو خدای ِپرندگی ِمن کو؟!
~
هنوز می‌بینم� قووار از همان آینه میآیی وُ
سکه‌ها� باران چهچهه میزنی
~
چه‌کس� در به روی ما بست و به راه خود رفت
پیشتر که برای دیوارها جا باز کنم
~
مرگ ِ منصوری ِ ما اناالحق پرندگی
~
این شکنج ِتن ما در لفافه� پوست
این بویدان ِ عطر ِ شربتی ِاندوه
وحشت سفید ما از درهای نا آشنا وُ
گشوده همه به خانه� دوست
~
جسم پراکنده‌ا� را صدا می‌زن�
گردونه� رنجم را
برهمین داو پاییزی به باد رفت دلم
~
چارُقم را بخیسان به دَمدَما که
مرا کاری در پیش است این روزها
~
ای گور ِگریزا به اسم کوچکم بخوان دیگر
چیزی دردناکتَر از اکنون بر ما نخواهد گذشت
~
پوستی دارم سفید سفید از هرم شبانه
گسترده بر پهنه� استخوانی وُ درد
ای کمی مردن مگر ظرف کلامِ تو شوم
ای خراج شب مگر در تو واحه‌واح� وزم
چه زیبا حجّاری شده‌ی� بر شستی منوّر باد
~
من ترا می‌شناس� وزیدن ِبر نیزار
پنجره� رسا رسا و رو به هیچ کجا
حافظا لحن خاکشده‌ا� را به من ببخش
تا در این هنگامه� جنون وُ خون
به نام دیگری او را بجویم
به نام دیگری او را بمیرم
~
کجا صورتی‌س� که معمّاش را نهفته به دریا
~
تُرا من از بازوی ظالمت می‌شناس�
~
زیرا هراس تو از پیدایی ِنسیمانه‌ی� تو بود
~
همیشه از خلاف ِجهت خواب می‌وزید�
مثل جهانی که همیشه
در اقیانوسهاش به گشت میرود
تا با غَش وُ بیکرانگیَش کنار بیاید
و گریه‌ا� اقلیم ِحافظه را اَبری کرد
و بغض زعفرانی ِآینه را تَنید
~
اما تو دورادور
بالای ِ بی‌گلوی� تو را پَرپَر میکردی
~
کجاست مرگ کجاست مرگ
تا ترس ابتدای ِپرندگی تو را وزن کند
~
آری این خون تو بود که از ارتفاع شکنجه� تو آفتابی بود
~
تو او را دیدی
عظیم بود
مثل تنفس ریه‌ها� استمناء عظیم بود
~
دیدی چگونه جنگل
این جنگل هزار پیشه
عاقبت دام تو مزار تو شد
~
پریدنم آموز پرنده� ناخوش
ای که پرواز نیاموخته‌ا�
نه بالی نه سکّانی
تا زیر ِپر گیری
این مزار بی‌ترب� جنگلی را
~
آ
چقدر درد می‌کن� وُ با اینهمه
صبوری‌ه� می‌کن�
این دل مو برداشته‌ا�
~
لک‌لکه� دیگر کوچیده‌ان� وُ تو
هنوز خاطره� رودی هستی
گریان به ابتدای سرود پاچینشان
که در سواد ابرها می‌تکانن�
و درخت
مائده� تلخ ما
از بذر باران
~
تو را می‌جوی�
تو را می‌خوان� ای حبّه� سیماب
که از دهان آینه
بازیگوشانه شانه‌ا� را میآویزی
تا فرق بازکنی از من و اندوه
اما نمیدان�
وقتی جهان ما را ندا می‌ده�
ما را از هم می‌در�
~
بیا
می‌آی� وُ جوانی تو
نواری از سحاب کاریزی
دور شقیقه� بوسیدنی ماه
December 8, 2024
از پهلوی خاکیم افتاده به پهلوی خاک
سر می‌نه� به تو صحرای بسترم
سبویم�
این است زندگی
بافت از باد و خار
از هیچ خاطره
گنبدی هست بلند اینجا
خواب می‌بند� هرشبه
گیسوی تری را می‌بویم�
سر می‌نه� به تو صحرای بسترم
سبویم�
این است زندگی
بافت از باد و خار
از هیچ خاطره
گنبدی هست بلند اینجا
خواب می‌بند� هرشبه
گیسوی تری را می‌بویم�
Displaying 1 - 9 of 9 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.