What do you think?
Rate this book
T Singer
Singer, a thirty-four year-old recently trained librarian, arrives by train in Notodden to begin a new and anonymous life. He falls in love with Merete, a ceramicist, and moves in with her and her young daughter. After a few years, the relationship starts to falter but, just after the two decide to part, an accident happens that will be of crucial importance for the rest of Singer's life.
T Singer>/i> is a brilliant and heartbreaking novel about indomitable loneliness, laying bare the existential questions of life, in Solstad's classic, bleakly comic style.
T Singer>/i> is a brilliant and heartbreaking novel about indomitable loneliness, laying bare the existential questions of life, in Solstad's classic, bleakly comic style.
272 pages, Hardcover
First published January 1, 1999
74 people are currently reading
1,553 people want to read
About the author
Dag Solstad
55books377followersDag Solstad was a Norwegian novelist, short-story writer and dramatist whose work has been translated into 20 languages. He wrote nearly 30 books and is the only author to have received the Norwegian Literary Critics' Award three times.
His awards include the Mads Wiel Nygaards Endowment in 1969, the Nordic Council's Literature Prize in 1989, for Roman 1987 and the Brage Prize in 2006 for Armand V. Solstad is among Norway's top-ranked authors of his generation. His early books were considered somewhat controversial, due to their political emphasis (leaning towards the Marxist–Leninist side of the political spectrum).
His awards include the Mads Wiel Nygaards Endowment in 1969, the Nordic Council's Literature Prize in 1989, for Roman 1987 and the Brage Prize in 2006 for Armand V. Solstad is among Norway's top-ranked authors of his generation. His early books were considered somewhat controversial, due to their political emphasis (leaning towards the Marxist–Leninist side of the political spectrum).
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 158 reviews
August 5, 2018
Dag Solstad çok değişik bir üsluba ve karakterlere sahip bir yazar.
İleride hakkında uzun uzun yazmayı umuyoruz. Bu kitabı 2019 yılında
yayınlarımız arasında olacak :)
İleride hakkında uzun uzun yazmayı umuyoruz. Bu kitabı 2019 yılında
yayınlarımız arasında olacak :)
June 20, 2018
T SINGER is an exercise in the quotidian—a marathon of the mundane—and yet, something propelled me through the reading. What I at first sensed was an unusually stark and monotonous level of prose, I slowly began to understand was, in actuality, Dag Solstad's unique gift. This well-translated Norwegian novel does take a number of pages to get used to, especially after consuming numerous modern American novels recently, but once you submerge yourself within Solstad's bleak world of plain language, you begin to see the bigger picture here: anxiety affects us all. Being a nervous person in a nervous world is not an insular American experience.
Singer, the novel's hapless protagonist, struggles with his place in the world and understanding the awkward moments of his past and how they relate to his future. He casually falls in and out of love and after a terrible tragedy, seems propelled to continue on his uncertain path only through some misunderstood force within the cosmos. And while Singer is an intensely questioning person, always so scrupulous in his judgements of himself and of others around him, he rarely seems to come to any satisfying conclusion about the inner workings of his mind, let alone the world itself. And yet, that's just the point: we're frail creatures; the world is composed of multiple faults and cracks—there is no such thing as sure footing in this world.
T SINGER was a wonderful change of pace for those who have read too many stories of action and adventure recently. Readers seeking an exploration into the life of a quiet man from Oslo watching the world with uncertainty as his thoughts bounce back and forth through his mind are in for a treat. It's a novel of self-exploration, though perhaps not one so much about self-discovery, and that's okay! Sometimes the fruit lies in the quest, not in the destination.
Singer, the novel's hapless protagonist, struggles with his place in the world and understanding the awkward moments of his past and how they relate to his future. He casually falls in and out of love and after a terrible tragedy, seems propelled to continue on his uncertain path only through some misunderstood force within the cosmos. And while Singer is an intensely questioning person, always so scrupulous in his judgements of himself and of others around him, he rarely seems to come to any satisfying conclusion about the inner workings of his mind, let alone the world itself. And yet, that's just the point: we're frail creatures; the world is composed of multiple faults and cracks—there is no such thing as sure footing in this world.
T SINGER was a wonderful change of pace for those who have read too many stories of action and adventure recently. Readers seeking an exploration into the life of a quiet man from Oslo watching the world with uncertainty as his thoughts bounce back and forth through his mind are in for a treat. It's a novel of self-exploration, though perhaps not one so much about self-discovery, and that's okay! Sometimes the fruit lies in the quest, not in the destination.
July 31, 2019
Mahcubiyet ve Haysiyet’ini büyük bir keyifle okuduğum Norveçli yazar Solstad’ın T Singer’� biraz farklı, hemen içine girilmesi zor olsa da çarpıcı ve de yine güçlü bir edebiyat eseri. Sıradan ve silik denebilecek baş karakter Singer’in 30’lu yaşlarından 50’sine kadar olan yaşamı, daha doğrusu varoluşunu sorgulaması ana tema. Görünmez olmayı, dikkat çekmemeyi, sosyalleşmemeyi kendisine şiar edinmiş Singer bazen sizi isyan ettirebiliyor. İlginç yan temalar, hikayeler var. İskandinav edebiyatına has soğukkanlı bir üslup hakim romana. Yazarın arada metne dahil olması, roman yazımı hakkında fikirler ortaya atması da ayrı, postmodern bir hava katıyor. İlk 15-20 sayfa biraz kafa karıştırsa, zorlasa da sonra metin biraz ferahlıyor, kitabın ritmine uyum sağlıyorsunuz. Genel beğeniye hitap etmeyen, özgün, ilginç, okunmaya kesinlikle değer bir roman. Jaguar yakında Türkçe çevirisini basacakmış.
July 5, 2022
Unutulmayacak bir karakter Singer. En azından ben hayatımın belli aşamalarında, "elalem ne der, ne düşünür?" gibi aptalca bir girdabın içine girdiğimde Singer'ın aynı düşüncelerle hayatını nasıl berbat ettiğini hatırlayacağımdan eminim.
March 15, 2025
Rest in peace, Dag Solstad (July 16, 1941 - March 14, 2025)
Worth it alone for the three-page digression about Norwegian hammer throwers. Liked this one same as the others albeit a little less so, maybe because it’s 80 pages longer than the others and felt looser and somewhat repetitive or effortful/forced (instead of Solstad's usually effortless/natural/organic proceedings) in the last Oslo section? A somewhat different central character in this one -- although Singer spends his life around books as a librarian, he isn’t a reader of literature, isn’t a professor or Ibsen devout or interested in the arts other than seeing movies, an expression maybe of his passivity? In his twenties he had the first few lines for a novel (amusing pages demonstrating the development of his first line and possible second lines) but that falls away when he commits to becoming a librarian and then a family man and cook and adequate step-father. Feels real and always engaging, the natural looseness of life, its mystery, although Singer is almost exaggeratedly removed from an engaged experience of life. (Solstad’s characteristic ironic ambiguity.) Another atypical central character, a typical minor character given the lead role. (Solstad’s audacity of the unremarkable, possibly where KOK gets it from?) All central characters so far have been around fifty which jibes with my particular temporal placement and so these books seem like the perfect accompaniment as I approach that pinnacle. Loved the description of the train travel from Oslo to the Telemark region. Also appreciated the few amusing authorial intrusions/commentary, which I don’t remember appearing as much or at all in the other novels. One more translated novel to go. Learning Norwegian and hope to translate one of his stories in a year or two.
Worth it alone for the three-page digression about Norwegian hammer throwers. Liked this one same as the others albeit a little less so, maybe because it’s 80 pages longer than the others and felt looser and somewhat repetitive or effortful/forced (instead of Solstad's usually effortless/natural/organic proceedings) in the last Oslo section? A somewhat different central character in this one -- although Singer spends his life around books as a librarian, he isn’t a reader of literature, isn’t a professor or Ibsen devout or interested in the arts other than seeing movies, an expression maybe of his passivity? In his twenties he had the first few lines for a novel (amusing pages demonstrating the development of his first line and possible second lines) but that falls away when he commits to becoming a librarian and then a family man and cook and adequate step-father. Feels real and always engaging, the natural looseness of life, its mystery, although Singer is almost exaggeratedly removed from an engaged experience of life. (Solstad’s characteristic ironic ambiguity.) Another atypical central character, a typical minor character given the lead role. (Solstad’s audacity of the unremarkable, possibly where KOK gets it from?) All central characters so far have been around fifty which jibes with my particular temporal placement and so these books seem like the perfect accompaniment as I approach that pinnacle. Loved the description of the train travel from Oslo to the Telemark region. Also appreciated the few amusing authorial intrusions/commentary, which I don’t remember appearing as much or at all in the other novels. One more translated novel to go. Learning Norwegian and hope to translate one of his stories in a year or two.
January 23, 2022
yine iskandinav edebiyatından acayip bir karakterle karşı karşıyayız.
yani hiçbir şey yapmayıp varoluşunu sorgulayan bu adamları bize okutabilmek gerçekten sadece belli yazarların başarısı. işte dag solstad, genazino, erlend loe filan�
akdeniz’den, bizden, amerika’dan çıkmaz bu tipler, bundan adım gibi eminim.
t. singer’� da romanın başındaki utanç duygusuyla tanımaya başlıyoruz, 50 yaşına geldiğinde bambaşka utançları ve ertesi güne dair (kim ne derse ona ne cevap vereceği, yok şöyle derse böyle derim gibi detaylar) ıncık cıncık planlarıyla uğurluyoruz.
arada nasıl olduğuna benim bile şaşırdığım bir evlilik var ki çok kısa sürede kendisinin o evin reisi olamayacağını anlıyor singer.
ama bir trajedi yaşanıyor ve yine hayatta ne istediğini söyleyemediği için üvey kızına bakmakla yükümlü artık.
singer’a ayrı, o gülmeyi bile öğrenmeyen küçük kız çocuğu isebella’ya ayrı, durup dururken singer’ın hayatından şutladığı yegane arkadaşı ingemann’a ayrı üzülüyor insan.
ama singer gibi insanlar var ve yazar arada lafla karışarak aslında singer’ın ne kadar da ana karakter olamayacak bir karakter olduğunu hatırlatıyor bize. ama işte böyle yazarlar iyi ki var ve aslında dünyayı değiştiren kahramanların yanında tek bir film seçmek için 5 sayfa düşünen singer gibi ana karakterlerimiz de oluyor.
mahcubiyet ve haysiyet bir nebze daha politikti ve öğretmenlik sebebiyle kendime yakın bulmuştum ama t. singer da hoş bir roman. (bu arada nottoden şehrinin hikayesinin anlatıldığı yer müthişti.)
yani hiçbir şey yapmayıp varoluşunu sorgulayan bu adamları bize okutabilmek gerçekten sadece belli yazarların başarısı. işte dag solstad, genazino, erlend loe filan�
akdeniz’den, bizden, amerika’dan çıkmaz bu tipler, bundan adım gibi eminim.
t. singer’� da romanın başındaki utanç duygusuyla tanımaya başlıyoruz, 50 yaşına geldiğinde bambaşka utançları ve ertesi güne dair (kim ne derse ona ne cevap vereceği, yok şöyle derse böyle derim gibi detaylar) ıncık cıncık planlarıyla uğurluyoruz.
arada nasıl olduğuna benim bile şaşırdığım bir evlilik var ki çok kısa sürede kendisinin o evin reisi olamayacağını anlıyor singer.
ama bir trajedi yaşanıyor ve yine hayatta ne istediğini söyleyemediği için üvey kızına bakmakla yükümlü artık.
singer’a ayrı, o gülmeyi bile öğrenmeyen küçük kız çocuğu isebella’ya ayrı, durup dururken singer’ın hayatından şutladığı yegane arkadaşı ingemann’a ayrı üzülüyor insan.
ama singer gibi insanlar var ve yazar arada lafla karışarak aslında singer’ın ne kadar da ana karakter olamayacak bir karakter olduğunu hatırlatıyor bize. ama işte böyle yazarlar iyi ki var ve aslında dünyayı değiştiren kahramanların yanında tek bir film seçmek için 5 sayfa düşünen singer gibi ana karakterlerimiz de oluyor.
mahcubiyet ve haysiyet bir nebze daha politikti ve öğretmenlik sebebiyle kendime yakın bulmuştum ama t. singer da hoş bir roman. (bu arada nottoden şehrinin hikayesinin anlatıldığı yer müthişti.)
April 21, 2021
Bir Elias Rukla olmasa da Singer'in yaşadıklarını, daha doğrusu yaşayamadıklarını okumak keyifliydi. Bittiğinde buruk bir hüzün bıraktı.
May 3, 2021
Sıradan bir insanı meraklandırarak okutuyor Solstad.
�
�
October 20, 2023
‘Yet there was something mysterious about his existence, and that was something he wanted to emphasise. He was a mystery to himself, no one could deny him the right to make that claim�. p238
Dag Solstad has a phenomenal ability to construct a narrative that pertains to the intricate and almost mundane details of a person’s life, thoughts, behaviours, turning them into an intriguing character study that causes me to sit up and reflect on the pieces of me that make up who I am. His capacity to dig deep into personality, ways of being and quirks of behaviour is quite unlike anything I have ever read. I stumbled upon his work last year when I read “Professor Andersen’s Night� and at that time knew I needed to read more. “T Singer� is the second of his books I’ve read, and the most recent one to be translated from the original Norwegian into English.
“T Singer� tells the story of a man approaching middle age who takes on a job as a librarian in the Norwegian town of Notodden. Singer, (we never find out what the initial T stands for) seeks anonymity, finds it almost impossible to speak up to state his opinion or admit error, for fear of shame or embarrassment. I guess you could say he’s highly anxious, although that is never clearly stated. He’s his own worst enemy in many ways and quite enslaved to his personality- seems like an extreme enneagram 9 if you ask me - conflict avoidant, peace at all cost, and highly introverted.
What I love about this book is Solstad’s capacity to elucidate Singer’s complex personality which in many ways gives permission for me as the reader to reflect on what a book would be like if my name was the title of this narrative. I love lines such as� “and so this scene became an example of Singer’s convoluted relationship to existence and to himself. Trapped in his own self he stood there permeated with existence…� p225. Solstad is amazing in his ability to truly describe the complexity of ordinary human existence, expressed through a man trying to fade into the background, not stand out, hide, be anonymous, unnoticeable�
While Solstad tells a story through this narrative, the real beauty of it is the meandering stream of life. At one point we are privy to an entire conversation between Singer and Adam Eyde (fictional character although the surname is real enough) in relation to Norsk Hydro and the industrial history of the region. This was a fascinating insight with so much factual information, fictionalised by Solstad. Once over, this conversation is never referred to again.
There is so much to love about Solstad’s writing. Three time Norwegian Critic’s prize winner, there is no doubt I will be seeking more of his books to savour.
Dag Solstad has a phenomenal ability to construct a narrative that pertains to the intricate and almost mundane details of a person’s life, thoughts, behaviours, turning them into an intriguing character study that causes me to sit up and reflect on the pieces of me that make up who I am. His capacity to dig deep into personality, ways of being and quirks of behaviour is quite unlike anything I have ever read. I stumbled upon his work last year when I read “Professor Andersen’s Night� and at that time knew I needed to read more. “T Singer� is the second of his books I’ve read, and the most recent one to be translated from the original Norwegian into English.
“T Singer� tells the story of a man approaching middle age who takes on a job as a librarian in the Norwegian town of Notodden. Singer, (we never find out what the initial T stands for) seeks anonymity, finds it almost impossible to speak up to state his opinion or admit error, for fear of shame or embarrassment. I guess you could say he’s highly anxious, although that is never clearly stated. He’s his own worst enemy in many ways and quite enslaved to his personality- seems like an extreme enneagram 9 if you ask me - conflict avoidant, peace at all cost, and highly introverted.
What I love about this book is Solstad’s capacity to elucidate Singer’s complex personality which in many ways gives permission for me as the reader to reflect on what a book would be like if my name was the title of this narrative. I love lines such as� “and so this scene became an example of Singer’s convoluted relationship to existence and to himself. Trapped in his own self he stood there permeated with existence…� p225. Solstad is amazing in his ability to truly describe the complexity of ordinary human existence, expressed through a man trying to fade into the background, not stand out, hide, be anonymous, unnoticeable�
While Solstad tells a story through this narrative, the real beauty of it is the meandering stream of life. At one point we are privy to an entire conversation between Singer and Adam Eyde (fictional character although the surname is real enough) in relation to Norsk Hydro and the industrial history of the region. This was a fascinating insight with so much factual information, fictionalised by Solstad. Once over, this conversation is never referred to again.
There is so much to love about Solstad’s writing. Three time Norwegian Critic’s prize winner, there is no doubt I will be seeking more of his books to savour.
March 5, 2021
Малко след средата: БУУУУУУУМ!
Я да накъсам някои впечатления.
Четири или пет, а в началото дори клонях към три звезди? През повечето време си повтарях "ама как не ми се чете такава книга".
Типична книга, която повече говори за себе си след като си я прочел. Отшумяващите бавно.
Структурата е такава, че текстът постепенно се отхлабва и освобождава действието.
Гарантирам ви, че когато прочетете книгата вечерта като си легнете да спите ще станете малко Сингер.
Първоначално си помислих, че това ще е някой скандинавски психопат. После реших, че човекът е с изострена чувствителност, след това видях, че във всеки от нас има такива фибри (защо пък фибри ми дойде?). На друг етап си помислих, че има нещо от аутизма. Хрумна ми каламбурът "саможивец храбър". Накрая ми стана тъжно за него, макар самият той да открива щастието си по свой начин, като всеки друг (отново се оплетох).
Преборих се с текста без глави. Интересна позиция на писане. Изцяло в трето лице, но в стила на главния герой. Сливане на разказвачът (авторът) със своя персонаж. Хем отстрани - дистанцирано, хем чрез неговите мисли и чувства. Като че ли героят играе на кукла със себе си. Говори си, включва и други в своя вътрешен разговор. Пренася ги във въображението си, в своята перманентна тревога. Изключителна книга за всеки с интерес към п��ихологията, и не само.
Я да накъсам някои впечатления.
Четири или пет, а в началото дори клонях към три звезди? През повечето време си повтарях "ама как не ми се чете такава книга".
Типична книга, която повече говори за себе си след като си я прочел. Отшумяващите бавно.
Структурата е такава, че текстът постепенно се отхлабва и освобождава действието.
Гарантирам ви, че когато прочетете книгата вечерта като си легнете да спите ще станете малко Сингер.
Първоначално си помислих, че това ще е някой скандинавски психопат. После реших, че човекът е с изострена чувствителност, след това видях, че във всеки от нас има такива фибри (защо пък фибри ми дойде?). На друг етап си помислих, че има нещо от аутизма. Хрумна ми каламбурът "саможивец храбър". Накрая ми стана тъжно за него, макар самият той да открива щастието си по свой начин, като всеки друг (отново се оплетох).
Преборих се с текста без глави. Интересна позиция на писане. Изцяло в трето лице, но в стила на главния герой. Сливане на разказвачът (авторът) със своя персонаж. Хем отстрани - дистанцирано, хем чрез неговите мисли и чувства. Като че ли героят играе на кукла със себе си. Говори си, включва и други в своя вътрешен разговор. Пренася ги във въображението си, в своята перманентна тревога. Изключителна книга за всеки с интерес към п��ихологията, и не само.
March 8, 2024
Ein Meisterwerk. Der beste Roman des Autors, dessen andere Romane bereits durchwegs großartig und Nobelpreis-würdig waren. Da nun Jon Fosse (durchaus zu Recht) letzteren gewonnen hat, dürften die Chancen darauf für Solstad und Knausgard wohl etwas gesunken sein.
T Singer ist etwas gefälliger geschrieben als einige seiner anderen Werke, die Story hat viel Drive, aber worauf es bei Solstad ankommt und was er so großartig macht: er erzeugt eine ganz einzigartige Stimmung, wir befinden uns im Kopf des Protagonisten und folgen dessen Gedanken, und wie sich langsam, manchmal abrupt, etwas gravierend ändert, ein Ausbruch stattfindet, der Protagonist ändert sein Leben oder versucht es.
Ich weiß das klingt alles nicht so spannend, ist es aber, ich bin bloß unfähig das wirklich auszudrücken.
T Singer ist etwas gefälliger geschrieben als einige seiner anderen Werke, die Story hat viel Drive, aber worauf es bei Solstad ankommt und was er so großartig macht: er erzeugt eine ganz einzigartige Stimmung, wir befinden uns im Kopf des Protagonisten und folgen dessen Gedanken, und wie sich langsam, manchmal abrupt, etwas gravierend ändert, ein Ausbruch stattfindet, der Protagonist ändert sein Leben oder versucht es.
Ich weiß das klingt alles nicht so spannend, ist es aber, ich bin bloß unfähig das wirklich auszudrücken.
May 15, 2021
Sıradan bir kütüphaneci T. Singer'in aşırı sıradan hayatında, bilincinin derinliklerinde, tüm içe kapanıklığı ve toplumla uyuşmazlığı ile yürüyoruz. Sokağa çıksak, önümüze çıkan herhangi bir insanın T. Singer olması mümkün. Burada kıymetli olan, o herhangi bir insanı Dag Solstad'dan dinleyebilmek.
May 18, 2021
Enteresan bir yazar Dag Solstad. Tuhaf ve birbirinin benzeri, yabancısı olmadığımız karakter yaratıyor kitaplarında. T.Singer’da da şaşırtmadı, yine yaşam alanında yalnız olmayı tercih eden ancak bunu bir nedenle(genelde bir kadın ve çocuk) başaramayan ana karakter ve etrafında örülmüş olayları okuyoruz. Bu çok da farklı olmayan karakteri ve hatta tanıdık olay örgüsünü Solstad kitaplarında okumayı seviyorum.
Bilinçli mi yapıyor bilmiyorum ama kitaplarında bir başlangıç sancısı var, buna değinmek istiyorum. Okuma tecrübem referans olur belki birilerine. Belli bir sayfa sayısını geçene kadar metinlerinin karışık olduğu kanısındayım. Hikayenin rahatladığı, düz bir anlatıma ulaştığı ama ondan önce kafa karışık(bana göre belki) yaşatan sayfalar hep var Solstad kitaplarında. Bu başlangıç sayfalarını aşamadan pes edenler olabilir düşüncesiyle yazmak istedim, biraz sabırdan sonra çok lezzetli bir tadı, bir derinliği var Dag Solstad’ın kitaplarının.
Bilinçli mi yapıyor bilmiyorum ama kitaplarında bir başlangıç sancısı var, buna değinmek istiyorum. Okuma tecrübem referans olur belki birilerine. Belli bir sayfa sayısını geçene kadar metinlerinin karışık olduğu kanısındayım. Hikayenin rahatladığı, düz bir anlatıma ulaştığı ama ondan önce kafa karışık(bana göre belki) yaşatan sayfalar hep var Solstad kitaplarında. Bu başlangıç sayfalarını aşamadan pes edenler olabilir düşüncesiyle yazmak istedim, biraz sabırdan sonra çok lezzetli bir tadı, bir derinliği var Dag Solstad’ın kitaplarının.
Read
March 27, 2025The Idea of Writing a Book With a "Black Hole" for a Central Character
-
Rachel Cusk's Outline tends to be cited as the only example of a novel with a lacuna in place of a central character. Another, less well-behaved than hers, is T. Singer. This book presents itself as an experiment: the principal character, Singer, doesn't have much character. Several times in the book Solstad asks—in the authorial voice, as metafictional asides—why the book is centered on such a person; but those are rhetorical questions, because the novel is an experiment in an empty center.
This is an interesting writer’s probem, with some significant precedents, including Musil and Melville; Solstad’s book made me wonder how to go about writing the main character as a “black hole.�
There's a difference between an absent, unaccounted for, or unaccountable narrator, on the one hand, and an unreliable narrator, on the other. Singer is also an unreliable narrator, because there are people in his life who feel things strongly and have wider interests and concerns, and yet he doesn't quite register them. Yet we don't need to figure out the characters that Singer can't or won't understand, and for me that's a sign that this isn't primarily an example of a novel with an unreliable narrator, but rather a novel that is trying to hollow out its narrator. It's a matter of constructing a novel around an absence.
Problems with the depiction of Solstad's absent narrator
A fully redacted pincipal narrator would be a pure absence, perhaps even marked by blank spaces, ellipses, or open brackets. Cusk's narrator isn't absent in this sense, because her friends and social life are all around her. I imagine Outline as a silhouette portrait of Cusk, surrounded by her trips and social events all in perfect focus. Bartleby presents a nearly perfect absence, at least until Melville's comments at the end.
Solstad needs to tell us about Singer's "embarrassing mistakes," his worries, his faux pas. Singer worries, for example, that when he's invited to a dinner with people he only knows slightly, that he won't be able to find a chair that isn't hemmed in by people, which is important because he doesn't want to bother people when he has to excuse himself to go to the bathroom. His frequent mortifications and their outsize significance recall Kafka, but Solstad's principal influence was Gombrowicz. And Singer isn't just the sum of his neuroses. His numerable qualities turn out to be good ones: patience, flexibility, social aptitude, consistency, affability, and a limited introspection.
All that is disappointing. To the extent that T. Singer is about a person with weak, mixed, or indifferent qualities, Musil's The Man Without Qualities is much more reflective—Ulrich has many qualities, some strong enough to deflect the narrative for pages at a time, and others just ideals or passing notions. By comparison Singer is a cartoon of low-energy neuroses. I would rather he had been a pure enigma or the possessor of an indescribable mental state (for example a psychotic dissociation). His many ordinary worries make him into an invisible everyman, nearly turning the novel into a comment on the middle class and modern life.
Solstad doesn't consistently present or control his character's absence, making it seem that the character's failure to cohere has leaked into the author's failure to control. The last forty pages are full of pathos about Singer's relationship with his stepdaughter. At first, she has no friends, since her mother has died and they've moved to Oslo. He can't figure out how to fix that, and he's relieved when he comes home one day and hears his stepdaughter playing with another girl. These pages create strong sympathy for the character, but in the book's first half I think readers wouldn't feel anything stronger than affection or bemusement. This incontinence gives the book its affect. If Singer is "a big black hole," as the author proclaims at one point, then it leaks, like black holes supposedly do, and the spills express the author's own incontinence. Even so, I would have preferred an actual hole, deep and dark enough to hide the character, an absence with the force of a rule, creating a book built around a real void. Like Bartleby, without Melville's patch at the end. Is there such a book? If anyone knows one, please tell me.
A couple of questions
There's a crucial page at the end of the book that raises questions I can't answer. I set them out here in case someone who has read the original might help.
Singer is in his apartment with his daughter and her friends:
"Surrounded by spirited young ladies, with all their sweetness, we find ourselves together with Singer in a novel that is like a big black hole. Why is Singer the main character in this novel?" [p. 219]
This is well put, and like Solstad's other metanarrative moments, nicely judged in tone and rhetorical address. However I don't understand what comes just before it:
"By the way, in every novel there is a big black hole, which is universal in its blackness, and this novel has now reached that point."
Is this intended to mean that no character can be fully known, so every novel is built around a vacuum? That seems implausible in the novel's own logic, because we've been told and shown that Singer has a singular absence of motivation, self-knowledge, empathy, and so forth. Why write a novel about such a person if everyone is like that?
I also don't understand a line that comes later on the same page:
"I wish I could have said something that Singer wouldn't be able to ponder... my language ceases when Singer's pondering ceases."
These are two different things, logically speaking, and they contradict one another. In addition, the first clause is clearly wrong on its own terms, because the narrator has told us many things Singer doesn't ponder. I wonder if this is a problem in translation.
If anyone can elucidate these, please leave a comment.
2018, revised Thursday, March 27, 2025, the day of Solstad's obituary in The New York Times
-
Rachel Cusk's Outline tends to be cited as the only example of a novel with a lacuna in place of a central character. Another, less well-behaved than hers, is T. Singer. This book presents itself as an experiment: the principal character, Singer, doesn't have much character. Several times in the book Solstad asks—in the authorial voice, as metafictional asides—why the book is centered on such a person; but those are rhetorical questions, because the novel is an experiment in an empty center.
This is an interesting writer’s probem, with some significant precedents, including Musil and Melville; Solstad’s book made me wonder how to go about writing the main character as a “black hole.�
There's a difference between an absent, unaccounted for, or unaccountable narrator, on the one hand, and an unreliable narrator, on the other. Singer is also an unreliable narrator, because there are people in his life who feel things strongly and have wider interests and concerns, and yet he doesn't quite register them. Yet we don't need to figure out the characters that Singer can't or won't understand, and for me that's a sign that this isn't primarily an example of a novel with an unreliable narrator, but rather a novel that is trying to hollow out its narrator. It's a matter of constructing a novel around an absence.
Problems with the depiction of Solstad's absent narrator
A fully redacted pincipal narrator would be a pure absence, perhaps even marked by blank spaces, ellipses, or open brackets. Cusk's narrator isn't absent in this sense, because her friends and social life are all around her. I imagine Outline as a silhouette portrait of Cusk, surrounded by her trips and social events all in perfect focus. Bartleby presents a nearly perfect absence, at least until Melville's comments at the end.
Solstad needs to tell us about Singer's "embarrassing mistakes," his worries, his faux pas. Singer worries, for example, that when he's invited to a dinner with people he only knows slightly, that he won't be able to find a chair that isn't hemmed in by people, which is important because he doesn't want to bother people when he has to excuse himself to go to the bathroom. His frequent mortifications and their outsize significance recall Kafka, but Solstad's principal influence was Gombrowicz. And Singer isn't just the sum of his neuroses. His numerable qualities turn out to be good ones: patience, flexibility, social aptitude, consistency, affability, and a limited introspection.
All that is disappointing. To the extent that T. Singer is about a person with weak, mixed, or indifferent qualities, Musil's The Man Without Qualities is much more reflective—Ulrich has many qualities, some strong enough to deflect the narrative for pages at a time, and others just ideals or passing notions. By comparison Singer is a cartoon of low-energy neuroses. I would rather he had been a pure enigma or the possessor of an indescribable mental state (for example a psychotic dissociation). His many ordinary worries make him into an invisible everyman, nearly turning the novel into a comment on the middle class and modern life.
Solstad doesn't consistently present or control his character's absence, making it seem that the character's failure to cohere has leaked into the author's failure to control. The last forty pages are full of pathos about Singer's relationship with his stepdaughter. At first, she has no friends, since her mother has died and they've moved to Oslo. He can't figure out how to fix that, and he's relieved when he comes home one day and hears his stepdaughter playing with another girl. These pages create strong sympathy for the character, but in the book's first half I think readers wouldn't feel anything stronger than affection or bemusement. This incontinence gives the book its affect. If Singer is "a big black hole," as the author proclaims at one point, then it leaks, like black holes supposedly do, and the spills express the author's own incontinence. Even so, I would have preferred an actual hole, deep and dark enough to hide the character, an absence with the force of a rule, creating a book built around a real void. Like Bartleby, without Melville's patch at the end. Is there such a book? If anyone knows one, please tell me.
A couple of questions
There's a crucial page at the end of the book that raises questions I can't answer. I set them out here in case someone who has read the original might help.
Singer is in his apartment with his daughter and her friends:
"Surrounded by spirited young ladies, with all their sweetness, we find ourselves together with Singer in a novel that is like a big black hole. Why is Singer the main character in this novel?" [p. 219]
This is well put, and like Solstad's other metanarrative moments, nicely judged in tone and rhetorical address. However I don't understand what comes just before it:
"By the way, in every novel there is a big black hole, which is universal in its blackness, and this novel has now reached that point."
Is this intended to mean that no character can be fully known, so every novel is built around a vacuum? That seems implausible in the novel's own logic, because we've been told and shown that Singer has a singular absence of motivation, self-knowledge, empathy, and so forth. Why write a novel about such a person if everyone is like that?
I also don't understand a line that comes later on the same page:
"I wish I could have said something that Singer wouldn't be able to ponder... my language ceases when Singer's pondering ceases."
These are two different things, logically speaking, and they contradict one another. In addition, the first clause is clearly wrong on its own terms, because the narrator has told us many things Singer doesn't ponder. I wonder if this is a problem in translation.
If anyone can elucidate these, please leave a comment.
2018, revised Thursday, March 27, 2025, the day of Solstad's obituary in The New York Times
April 28, 2021
24.04.2021
Dag Solstad, dilimizde çok sevilen bir kuzeyli kalem.
Gerçekten, son derece yalın ve net anlatımı ile okuru bir anda kendine bağlıyor. Sevmemek elde değil.
T. Singer 'de bize Singer' in hikayesini anlatıyor, ama çok eminim ki hepimizin çevresinde en az bir Singer var. Çocukken yaşadıklarının izini tüm hayatına nakış gibi ince ince işleyip o işlediklerinin arasından çıkamayan. Sadece sürüklenir gibi hayatta var olan insanlar.
Singer belki de bir hiç kimsedir, neden koca bir kitapta baş karakterimizdir, neden sayfalarca onu okuruz, kim bilir belki Singer yerine başka birinden, başka olaylardan bahsetmek daha doğru olmaz mıydı, bunun cevabını ancak kitabı okuduktan sonra okur verebilir.
Jaguar yine daha kapak tasarımı ile başlayarak okuru kitaba bağlamış, hatta bu defa çıtayı yükseltip, arka kapak tasarımı ile de biz okuru büyülemiş. Teşekkürler @Jaguar
Norveç edebiyatının en güzel örneklerinden okumak istiyorum diyenler buyursunlar.
Keyifli okumalar 🌼
#readingismycardio #aslihanneokudu #okudumbitti #2021okumalarım #okuryorumu #kitaptavsiyesi #neokudum #jaguarkitap #jaguaryayınevi #mutluazınlığa #tsinger #dagsolstad #norveçedebiyatı #çevirikitaplar #yazarlarkitaplar
Dag Solstad, dilimizde çok sevilen bir kuzeyli kalem.
Gerçekten, son derece yalın ve net anlatımı ile okuru bir anda kendine bağlıyor. Sevmemek elde değil.
T. Singer 'de bize Singer' in hikayesini anlatıyor, ama çok eminim ki hepimizin çevresinde en az bir Singer var. Çocukken yaşadıklarının izini tüm hayatına nakış gibi ince ince işleyip o işlediklerinin arasından çıkamayan. Sadece sürüklenir gibi hayatta var olan insanlar.
Singer belki de bir hiç kimsedir, neden koca bir kitapta baş karakterimizdir, neden sayfalarca onu okuruz, kim bilir belki Singer yerine başka birinden, başka olaylardan bahsetmek daha doğru olmaz mıydı, bunun cevabını ancak kitabı okuduktan sonra okur verebilir.
Jaguar yine daha kapak tasarımı ile başlayarak okuru kitaba bağlamış, hatta bu defa çıtayı yükseltip, arka kapak tasarımı ile de biz okuru büyülemiş. Teşekkürler @Jaguar
Norveç edebiyatının en güzel örneklerinden okumak istiyorum diyenler buyursunlar.
Keyifli okumalar 🌼
#readingismycardio #aslihanneokudu #okudumbitti #2021okumalarım #okuryorumu #kitaptavsiyesi #neokudum #jaguarkitap #jaguaryayınevi #mutluazınlığa #tsinger #dagsolstad #norveçedebiyatı #çevirikitaplar #yazarlarkitaplar
March 10, 2021
Книгата се оказа много под това, което очаквам от един средно добър роман. Авторът умее да описва абстрактни идеи, придава им нужната конкретика, за да бъдат разбираеми; с това се изчерпва хубавото, което мога да кажа за него. Със същото сила Даг Сулста успява да се провали в опитите си за постмодерност, в неумелата смяна на перспективите, неуспешните обръщения директно към читателя и т.н. В резултат текстът е дразнещо неравномерен, спъва те и просто спира да ти пука. Все едно някой се е пробвал да копира постмодернизма на икона като Набоков, само дето си личи, че е фейк, а нивото е много под Набоков. Явно с норвежките автори ще продължа само с Карл Уве Кнаусгар.
А сега конкретно за българското издание:
Българското издание на “�. Сингер� е с много грешки и на мястото на редактора, коректора и издателя бих се срамувал, че съм допуснал това. На фона на изпипаните български издания на "Клара и слънцето" и "Правек и други времена", които четох последно и в които нямаше грешки и нечистоти в текста, ниското ниво в "Т. Сингер" ме удари между очите. Не е окей на читателите да се предлагат книги в такъв вид.
А сега конкретно за българското издание:
Българското издание на “�. Сингер� е с много грешки и на мястото на редактора, коректора и издателя бих се срамувал, че съм допуснал това. На фона на изпипаните български издания на "Клара и слънцето" и "Правек и други времена", които четох последно и в които нямаше грешки и нечистоти в текста, ниското ниво в "Т. Сингер" ме удари между очите. Не е окей на читателите да се предлагат книги в такъв вид.
November 3, 2018
Because it has to be admitted that at this point in the story it may seem mysterious that Singer could be the main character in any novel at all, regardless of quality, but here it can be divulged that it’s precisely this mysteriousness that is the topic of the novel, and attempts will be made to turn this into reality.
Dag Solstad's three novels that have previously been translated into English all featured in the Independent Foreign Fiction Prize (now the Man Booker International). These were (with the original Norwegian publication date in brackets):
2007 Shyness and Dignity (shortlisted) - (1994)
My review: /review/show...
2008 Novel 11, Book 18 (longlisted) - (1992)
2012 Professor Andersen's Night (longlisted) - (1996)
My review: /review/show...
The former two were translated by Sverre Lyngstad and the latter by Agnes Scott Langeland.
In 1999 Solstad published his next novel, T Singer, which is now, in 2018, available in an English translation by Tiina Nunally. In a interview, he stated that this novel had perfected the form he had been aiming for with the three previous novels, marking an end to that phase of his writing career. Although that in turn freed him to write different works, notably Armand V (2006) also made available in English in 2018: "Declaring that I was finished made me feel like I could do whatever I damn well pleased, which again opened up entirely new ways of thinking.�
T Singer is a difficult book to summarise, a character study of the eponymous librarian, but a rather unusual one as Singer is self-effacement personified.
The novel opens:
Singer suffered from a peculiar sense of shame that didn’t bother him on a daily basis but did pop up occasionally; he would remember some sort of painful misunderstanding that made him stop short, rigid as a post, with a look of despair on his face, which he immediately hid by holding up both hands as he loudly exclaimed: ‘No, no!�
...
One such specific childhood memory that filled him with this sort of intense shame happened to pop up when he was in the process of moving to Notodden, he was thirty-four years old back then; but it also popped up now, more than fifteen years later, at the time this is being written, and right now it was as raw and unexpected as when he was thirty-four or even twenty-five, for that matter.
The incident itself, although described in great detail, is rather trivial and the narrator (who is not Singer but later admits that 'his language ceases when Singer's pondering ceases') spends a lot of time saying what didn't bother Singer about it, and some similar incidents, but ultimately:
When someone who has your confidence happens unintentionally to observe you as you are displaying a confidentiality towards someone else, that’s when this ‘nakedness� occurs in you, the person being observed. K sees an unfamiliar and different, more ingratiating, Singer, filled with affectation when he shows this other person his confidence; it’s a Singer who has been revealed in his ‘nakedness�. Singer completely stripped of all clothing, behind which he might hide before K, as he usually does in all his confidentiality.
We learn that in his 20s, Singer, something of a perpetual student, has desires to be an author but:When it came right down to it, all his attempts to become an author consisted in fine-tuning a single sentence: ‘One fine day he stood eye to eye with a memorable sight.� That was how the sentence was formulated when he was twenty, and over the next years � at the height of all his years as a young man � he brooded over and revised that single sentence.
and indeed the novel spends several pages taking us through the many iterations of his brooding, which doesn't progress beyond variations on this first sentence. Ultimately Singer decides he needs to take action, but it is hardly dramatic:
Not until he turned thirty-one did he feel it was time to make a decision. That was when he enrolled in the Oslo College of Library Science of all things.
...
When this book begins, Singer is thirty-four years old and in the process of moving to Notodden to start a new phase in his life. Looking back, he sees that his life has been marked primarily by restlessness, brooding, spinelessness, and abruptly abandoned plans.
.
He was a spineless brooder, a denier of life lacking all identity, a purely negative spirit, who observed everything in an almost selfeffacing manner. He allowed himself to be carried along with such tremendous indifference that it might have given him a liberating sense of freedom or independence. He was an anonymous and impractical wanderer on life’s highway, walking stooped forward and staring at the ground, in the midst of the springtime of his youth, year after year.
As this suggests the novel proper starts with Singer moving to Nottoden, a small (population 12,000) city in Telemark, to take up a modest position in the local library.
But before the story takes us there we are sent on a rather unusual set-piece diversion, as en-route Singer meets (the fictional) Adam Eyde, head of (the real large company) Norsk Hydro in Notodden. Eyde on the train and later in the company mansion goes into considerable detail on both the history of Norske Hydro, which was founded in the town, and his plans for the company and the town's future.
Eyde then doesn't reappear in the novel, although a 'foolproof' betting system he bequeaths to Singer does play a key role at two points.
Singer is comfortable in his anonymity in Nottoden, taking pleasure in simple variations of his walk to work (the different routes than can be taken from A to B reappears throughout the novel as a signature pre-occupation):
The mere act of having a different route to walk, or drive, to work at the library seemed to him, when he thought about it � and he thought about it often � to be something close to happiness.
But eventually Singer settles to a more conventional life, marrying an artist, who has a small child from a previous relationship.
Under the influence of his love, Singer has undeniably changed. You would hardly recognise in him the man who was previously described in this book. If you see him now, he’s a person who has been created and kept going by Merete Sæthre. Yes, you can safely say that the Singer we now see is a man created in the image that Merete Sæthre has of him. But we also need to add that this is Singer’s own choice, freely taken.
...
At home they spent a lot of time in the kitchen. Merete Sæthre liked to cook, spending a lot of time turning the simplest and cheapest ingredients into the most delicious dishes. If this had generally been a happier, not to mention a more light-hearted, book, then at the very end of the book there should have been a section with Merete Sæthre’s best recipes; unfortunately that’s not going to happen, for reasons that we’ll soon explain.
Those reasons are twofold. Firstly that the self-effacing Singer finds their our limits to how much of himself he can erase:
She would have liked to see him in bright red trousers, for example; Singer was sure of that, and he knew what that looked like because he’d seen men walking around wearing bright red trousers, and that wasn’t for him. And honestly, it would have been impossible, it would have been a breach of something deep-seated in him, something he wasn’t able to breach.
And then later as he grows increasingly distant they plan to divorce, only for tragedy to strike, leaving Singer with a dilemma. Does he take charge of his step-daughter, Isabella; a child that, had the divorce gone through weeks later he likely would have never seen again? He thinks of various people he could discuss this with but can't countenance the actual conversations, so, in another hallmark Singer trait, Singer decided not to call him but instead invited him over as an imaginary friend.
The conversation doesn't go as Singer had planned, but, given it took place purely in his head, it is one he can ignore and he, making use of the betting system to generate funds, buys a flat in Oslo and takes a job in a library there.
The second half of the novel has Isabella growing up in Oslo to a teenager, focusing on Singer's relationship with her, one where he decides:
He might obliterate his own being, or distort it, simply so that she would be able to live out her youth in a normal manner.
But as Isabella becomes independent and Singer ages, he has cause to reassess his life:
He was fast approaching fifty and was fully aware that if his daily life weren’t marked by some solemnity and by constantly repeated, though simple, ceremonies, it would be difficult to seize hold of and endure it, at least for a man so marked by irreparable loneliness, or distance, as he was.
...
I’m going to die, after all. And what good does it do me that I’ve been a mystery both to myself and to others?
And yet as the novel ends it is as if Singer has come full circle. He finds himself obsessively worried about a minor incident involving cinema tickets, an incident that the colleague involved likely didn't even notice or remember, and he plans in detail the hypothetical conversation they might have the next day:
That’s what Singer thought he would say if his female colleague, the next day at lunch, and in the presence of all the other librarians, happened to ask.
Overall, a fascinating novel.
I hope and expect to see T Singer (and/or Armand V) featuring in the 2019 Man Booker International running.
Other useful reviews and interviews:
Dag Solstad's three novels that have previously been translated into English all featured in the Independent Foreign Fiction Prize (now the Man Booker International). These were (with the original Norwegian publication date in brackets):
2007 Shyness and Dignity (shortlisted) - (1994)
My review: /review/show...
2008 Novel 11, Book 18 (longlisted) - (1992)
2012 Professor Andersen's Night (longlisted) - (1996)
My review: /review/show...
The former two were translated by Sverre Lyngstad and the latter by Agnes Scott Langeland.
In 1999 Solstad published his next novel, T Singer, which is now, in 2018, available in an English translation by Tiina Nunally. In a interview, he stated that this novel had perfected the form he had been aiming for with the three previous novels, marking an end to that phase of his writing career. Although that in turn freed him to write different works, notably Armand V (2006) also made available in English in 2018: "Declaring that I was finished made me feel like I could do whatever I damn well pleased, which again opened up entirely new ways of thinking.�
T Singer is a difficult book to summarise, a character study of the eponymous librarian, but a rather unusual one as Singer is self-effacement personified.
The novel opens:
Singer suffered from a peculiar sense of shame that didn’t bother him on a daily basis but did pop up occasionally; he would remember some sort of painful misunderstanding that made him stop short, rigid as a post, with a look of despair on his face, which he immediately hid by holding up both hands as he loudly exclaimed: ‘No, no!�
...
One such specific childhood memory that filled him with this sort of intense shame happened to pop up when he was in the process of moving to Notodden, he was thirty-four years old back then; but it also popped up now, more than fifteen years later, at the time this is being written, and right now it was as raw and unexpected as when he was thirty-four or even twenty-five, for that matter.
The incident itself, although described in great detail, is rather trivial and the narrator (who is not Singer but later admits that 'his language ceases when Singer's pondering ceases') spends a lot of time saying what didn't bother Singer about it, and some similar incidents, but ultimately:
When someone who has your confidence happens unintentionally to observe you as you are displaying a confidentiality towards someone else, that’s when this ‘nakedness� occurs in you, the person being observed. K sees an unfamiliar and different, more ingratiating, Singer, filled with affectation when he shows this other person his confidence; it’s a Singer who has been revealed in his ‘nakedness�. Singer completely stripped of all clothing, behind which he might hide before K, as he usually does in all his confidentiality.
We learn that in his 20s, Singer, something of a perpetual student, has desires to be an author but:When it came right down to it, all his attempts to become an author consisted in fine-tuning a single sentence: ‘One fine day he stood eye to eye with a memorable sight.� That was how the sentence was formulated when he was twenty, and over the next years � at the height of all his years as a young man � he brooded over and revised that single sentence.
and indeed the novel spends several pages taking us through the many iterations of his brooding, which doesn't progress beyond variations on this first sentence. Ultimately Singer decides he needs to take action, but it is hardly dramatic:
Not until he turned thirty-one did he feel it was time to make a decision. That was when he enrolled in the Oslo College of Library Science of all things.
...
When this book begins, Singer is thirty-four years old and in the process of moving to Notodden to start a new phase in his life. Looking back, he sees that his life has been marked primarily by restlessness, brooding, spinelessness, and abruptly abandoned plans.
.
He was a spineless brooder, a denier of life lacking all identity, a purely negative spirit, who observed everything in an almost selfeffacing manner. He allowed himself to be carried along with such tremendous indifference that it might have given him a liberating sense of freedom or independence. He was an anonymous and impractical wanderer on life’s highway, walking stooped forward and staring at the ground, in the midst of the springtime of his youth, year after year.
As this suggests the novel proper starts with Singer moving to Nottoden, a small (population 12,000) city in Telemark, to take up a modest position in the local library.
But before the story takes us there we are sent on a rather unusual set-piece diversion, as en-route Singer meets (the fictional) Adam Eyde, head of (the real large company) Norsk Hydro in Notodden. Eyde on the train and later in the company mansion goes into considerable detail on both the history of Norske Hydro, which was founded in the town, and his plans for the company and the town's future.
Eyde then doesn't reappear in the novel, although a 'foolproof' betting system he bequeaths to Singer does play a key role at two points.
Singer is comfortable in his anonymity in Nottoden, taking pleasure in simple variations of his walk to work (the different routes than can be taken from A to B reappears throughout the novel as a signature pre-occupation):
The mere act of having a different route to walk, or drive, to work at the library seemed to him, when he thought about it � and he thought about it often � to be something close to happiness.
But eventually Singer settles to a more conventional life, marrying an artist, who has a small child from a previous relationship.
Under the influence of his love, Singer has undeniably changed. You would hardly recognise in him the man who was previously described in this book. If you see him now, he’s a person who has been created and kept going by Merete Sæthre. Yes, you can safely say that the Singer we now see is a man created in the image that Merete Sæthre has of him. But we also need to add that this is Singer’s own choice, freely taken.
...
At home they spent a lot of time in the kitchen. Merete Sæthre liked to cook, spending a lot of time turning the simplest and cheapest ingredients into the most delicious dishes. If this had generally been a happier, not to mention a more light-hearted, book, then at the very end of the book there should have been a section with Merete Sæthre’s best recipes; unfortunately that’s not going to happen, for reasons that we’ll soon explain.
Those reasons are twofold. Firstly that the self-effacing Singer finds their our limits to how much of himself he can erase:
She would have liked to see him in bright red trousers, for example; Singer was sure of that, and he knew what that looked like because he’d seen men walking around wearing bright red trousers, and that wasn’t for him. And honestly, it would have been impossible, it would have been a breach of something deep-seated in him, something he wasn’t able to breach.
And then later as he grows increasingly distant they plan to divorce, only for tragedy to strike, leaving Singer with a dilemma. Does he take charge of his step-daughter, Isabella; a child that, had the divorce gone through weeks later he likely would have never seen again? He thinks of various people he could discuss this with but can't countenance the actual conversations, so, in another hallmark Singer trait, Singer decided not to call him but instead invited him over as an imaginary friend.
The conversation doesn't go as Singer had planned, but, given it took place purely in his head, it is one he can ignore and he, making use of the betting system to generate funds, buys a flat in Oslo and takes a job in a library there.
The second half of the novel has Isabella growing up in Oslo to a teenager, focusing on Singer's relationship with her, one where he decides:
He might obliterate his own being, or distort it, simply so that she would be able to live out her youth in a normal manner.
But as Isabella becomes independent and Singer ages, he has cause to reassess his life:
He was fast approaching fifty and was fully aware that if his daily life weren’t marked by some solemnity and by constantly repeated, though simple, ceremonies, it would be difficult to seize hold of and endure it, at least for a man so marked by irreparable loneliness, or distance, as he was.
...
I’m going to die, after all. And what good does it do me that I’ve been a mystery both to myself and to others?
And yet as the novel ends it is as if Singer has come full circle. He finds himself obsessively worried about a minor incident involving cinema tickets, an incident that the colleague involved likely didn't even notice or remember, and he plans in detail the hypothetical conversation they might have the next day:
That’s what Singer thought he would say if his female colleague, the next day at lunch, and in the presence of all the other librarians, happened to ask.
Overall, a fascinating novel.
I hope and expect to see T Singer (and/or Armand V) featuring in the 2019 Man Booker International running.
Other useful reviews and interviews:
October 4, 2022
Sonbahar gelince İskandinav edebiyatına dönüş başladı benim için. T. Singer’i çıkar çıkmaz alıp (ilk basım tarihi Mart 2021) hiç elimi sürmememe şaşırarak aldım kitaplıktan.
Romanın Norveççe’de basım yılı 1999. Ama yüzyılın sonundaki belirsizlik, endişe veya bu kavramlara galebe çalacağına inanılan umuda dair hiçbir şey vermiyor bize Dag Solstad. Bunların yerine 1980’lerde başlayan bir hikayemiz var: küçük bir şehir olan Notodden’e taşınan ve 34 yaşında kütüphaneci olan T. Singer’le yılları arşınlıyoruz. Nesnel gerçekliğe tamamen kayıtsız bir adam; sosyal yeteneklerden yoksun, hesaplı ölçülü tepkileri ve kararları ile hayatına devam ediyor. Kendini sevdirmeye de çabalamıyor. Dikkatleri üzerine çekecek bir karakteristik —bu iyi bir özellik de olsa � asla ortaya koymamaya özen gösteriyor. Neredeyse sosyopat diyebilir miyiz? “Her şeye uzak duran bir adam olarak görkemli olmasa da sürekli yineleyen seremonilerin gündelik yaşama verdiği saygınlığı yitirirse yaşamı yakalamakta ya da ona dayanmakta zorlanacağının� farkında, ivmesini kaybederse, durursa düşeceğinin pek tabii bilincinde T. Singer.
İnsanlara yakınlığı kırılganlık ile özdeşleştiren, bodrum katta yaşayan ve yazarımızın birkaç yerde vurgu yaptığı gibi metaforik bir bodruma da hapsolan T. Singer, romanın ikinci yarısında “evcilleştirilmiş� bir hale bürününce onu farklı biçimlerde gözlemleme şansına da erişiyoruz. Sıradan da öte silik bir insanı nasıl okutturuyor peki Solstad? Bu silikliği, bu yok-adamın iç dünyasını, kafasındaki terazisini her bir olayda okurun önüne seriyor ve tam da bu, edebi zevki veriyor hikayeye.
T. Singer, sevebileceğimiz bir karakter değil, bir romanı beğenmek için baş karakteri sevme niyetiyle sayfalar çevriliyorsa zaten Solstad romanlarını bırakmanız gerekiyor. Zira Solstad’a göre T. Singer yazarlığının zirve noktası. Knut Hamsun düzeyinde yazabilme gayesiyle başladığı yazarlık hayatının bu özenli ürünü, sıkıcı bir adam hakkında okura 200 sayfayı merakla çevirterek kendini ispatlıyor zaten.
Türkçe’ye kazandırılan ama henüz okumadığım iki romanı daha mevcut Solstad’ın. Heyecanlıyım.
Romanın Norveççe’de basım yılı 1999. Ama yüzyılın sonundaki belirsizlik, endişe veya bu kavramlara galebe çalacağına inanılan umuda dair hiçbir şey vermiyor bize Dag Solstad. Bunların yerine 1980’lerde başlayan bir hikayemiz var: küçük bir şehir olan Notodden’e taşınan ve 34 yaşında kütüphaneci olan T. Singer’le yılları arşınlıyoruz. Nesnel gerçekliğe tamamen kayıtsız bir adam; sosyal yeteneklerden yoksun, hesaplı ölçülü tepkileri ve kararları ile hayatına devam ediyor. Kendini sevdirmeye de çabalamıyor. Dikkatleri üzerine çekecek bir karakteristik —bu iyi bir özellik de olsa � asla ortaya koymamaya özen gösteriyor. Neredeyse sosyopat diyebilir miyiz? “Her şeye uzak duran bir adam olarak görkemli olmasa da sürekli yineleyen seremonilerin gündelik yaşama verdiği saygınlığı yitirirse yaşamı yakalamakta ya da ona dayanmakta zorlanacağının� farkında, ivmesini kaybederse, durursa düşeceğinin pek tabii bilincinde T. Singer.
İnsanlara yakınlığı kırılganlık ile özdeşleştiren, bodrum katta yaşayan ve yazarımızın birkaç yerde vurgu yaptığı gibi metaforik bir bodruma da hapsolan T. Singer, romanın ikinci yarısında “evcilleştirilmiş� bir hale bürününce onu farklı biçimlerde gözlemleme şansına da erişiyoruz. Sıradan da öte silik bir insanı nasıl okutturuyor peki Solstad? Bu silikliği, bu yok-adamın iç dünyasını, kafasındaki terazisini her bir olayda okurun önüne seriyor ve tam da bu, edebi zevki veriyor hikayeye.
T. Singer, sevebileceğimiz bir karakter değil, bir romanı beğenmek için baş karakteri sevme niyetiyle sayfalar çevriliyorsa zaten Solstad romanlarını bırakmanız gerekiyor. Zira Solstad’a göre T. Singer yazarlığının zirve noktası. Knut Hamsun düzeyinde yazabilme gayesiyle başladığı yazarlık hayatının bu özenli ürünü, sıkıcı bir adam hakkında okura 200 sayfayı merakla çevirterek kendini ispatlıyor zaten.
Türkçe’ye kazandırılan ama henüz okumadığım iki romanı daha mevcut Solstad’ın. Heyecanlıyım.
September 30, 2021
Peş peşe Solstad romanları okumak, "Lise Öğretmeni Pedersen'in..." kitabını pek sevmesem de, bana iyi geldi. Solstad kimlik bunalımını odağına alan bir yazar ve benim favori temalarımdan olduğu için de bana kendini her türlü okutan bir yazar. Solstad'ın başkarakterleri nasıl karmaşık bir iç dünyaya sahipse romanları da aynı karmaşık yapıyla başlıyor. Nitekim T. Singer romanının da neredeyse üçte biri geride kalıncaya kadar romana dâhil olmakta büyük güçlük çektim. Hızlı mekân değişimleri, giren ve girdiği gibi çıkan yan karakterler birer fon oluşturuyor metne ve buna uyum sağlamak kolay değil. Mesela Adam Eyde'nin hikâyeye ne zaman ve nasıl dâhil olduğunu daha kavrayamadan kendimi başka bir yerde buldum. Tam da bu noktadan sonra hikâye ve kurgu bende oturmaya, yerini daha sakin, derli toplu bir anlatıya bırakmaya başladı. Kitap ilerledikçe anladım ki her şeye yabancılaşan Singer için böyle bir fon gerekiyormuş. Singer'in aklından çıkaramadığı ama birçok insana da çok anlamsız gelebilecek utanç kaynakları, bunların hafızasında olur olmadık zamanlarda yeşerip durması, kendini geri plana itmesine ve silikleştirmesine yol açması, bu zincirlerden kurtulamamanın uyuşturucu ve bezdirici etkisi... O kadar iyi anlıyorum ki. Bir okur için bir kitapta biçim ve içerik kadar kendine dair parçalar, kendine bile izah edemediği duygularına açılan yeni pencereler okumak da önemli. En azından benim için öyle ve Solstad en uzak düştüğüm romanında bile bu bağlantıyı kurabiliyor. Singer'in zihninden atamadığı ve gereğinden fazla anlam yüklediği utançlar ve duygular üzerinden sürekli hayatı ıskalayışı, gereksiz düşüncelere kendini mahkum ederek aslolanı sürekli ıskalaması, bir an durup işte sorun bu diyebilse bile can çıkar huy çıkmaz dercesine yoluna aynen devam edişi... her şey yazarın kaleminin ordan oraya savrulup durması kadar doğal ve onunla uyumlu ama bir noktadan sonra. O yüzden sabır gerektiren bir yazar Solstad.
September 18, 2021
Mahcubiyet ve Haysiyet'teki temaları çürümekte olan Norveç toplumunun izinde sürdürüyor Solstad. "Lise Öğretmeni Pedersen'in Ülkemize Musallat Olan Büyük Siyasi Uyanışa Dair Anlatısı" ne derece vasatsa T. Singer bir o kadar yetkin. Orta sınıfı, onun kapitalist Norveç'teki yansımalarını çok daha iyi veriyor Solstad.
June 11, 2022
3,5⭐️
Mahcubiyet ve Haysiyet romanı kadar iyi bir kitap mı emin değilim. Ama çok tuhaf şekilde keyif de aldım aslında. Kafam da karışık galiba. Hep bu Singer yüzünden 🤦🏻♀�
Singer gerçekten tuhaf biri. Tam anlayamıyorsunuz ama bir yandan da neredeyse 15-20 yılını okuyoruz kendisinin ve alışıyoruz…Sadece Adam Eyde’nin olduğu bölüm beni sıktı.
Solstad okumaya devam edeceğim.
Mahcubiyet ve Haysiyet romanı kadar iyi bir kitap mı emin değilim. Ama çok tuhaf şekilde keyif de aldım aslında. Kafam da karışık galiba. Hep bu Singer yüzünden 🤦🏻♀�
Singer gerçekten tuhaf biri. Tam anlayamıyorsunuz ama bir yandan da neredeyse 15-20 yılını okuyoruz kendisinin ve alışıyoruz…Sadece Adam Eyde’nin olduğu bölüm beni sıktı.
Solstad okumaya devam edeceğim.
March 22, 2021
Трудно ми е да поставя звезди на тази книга. Въпреки липсата на кой знае какъв сюжет и дразнещите навици на автора да се отплесва в подробности, "Т. Сингер" е увлекателна и четивна - може би заради очакването нещо да се случи, а може би и заради самия Сингер, с когото се оказа, че имаме някои сходства и това ме провокира да чета нататък.
„� началото на тази книга Сингер се готви да се премести завинаги в Нутоден. Той е на 34 години и ще постъпи на работа в библиотеката на Нутоден. Младостта му е отминала и той е оцелял�.
Цялото ревю:
„� началото на тази книга Сингер се готви да се премести завинаги в Нутоден. Той е на 34 години и ще постъпи на работа в библиотеката на Нутоден. Младостта му е отминала и той е оцелял�.
Цялото ревю:
February 14, 2021
Търпението при преодоляването на първите двайсетина страници се изплаща многократно н��татък.
December 5, 2022
Bazılarımız o tablodan asla çıkamaz ve rutinlersiz yaşamayamazlar.
Kitap Singer’ın ‘kendine özgü olan utanma sorunu� ile açılır ve onun yazma hevesinden vazgeçirmesine sebep olan, o bir türlü yazamadığı tablo ile devam eder; “…tasvir etmeye çalıştı, ama yapamadı. Yapabilseydi bu unutulmaz bir manzara olurdu…�; ancak, bir kere nasıl bir tablodur, tablodaki manzara nasıldır ve bu tablodaki manzara nasıl yazılmalıdır; Singer için bu, tablo gibi bir gökyüzüne baktığı sırada son bulur.
Singer yaşamaya devam eder, 31 yaşına geldiğinde kütüphaneci olmaya karar verir, 34’ünde Notodden’de tıpkı istediği gibi ‘kimsenin tanımadığı, rutinleri olan bir adam� ve kütüphaneci olarak yaşamaya başlar. Aşık olur, evlenir, bir evin adamı olur, bir kasabanın kütüphanecisi, yaşlanır, yaşar gider.
Ve fark edersiniz ki, Singer o tablodan hiç çıkamamıştır.
Kitabın en vurucu anı. Kahredici. Singer’ın çözümlenebileceği tüm elementlere, özellikle 'ÉٰԲ’a rağmen en yıkıcı olanı.
Singer'ın sürdüğü hayat değildir bu yan; süremediği olandır. Singer'ın kendi manzarası ve bu manzaranın, Singer'ın içine sokulduğu tablo, Singer'ın asla tasvirleyemeyeceği. Singer o tablodan asla çıkamamıştır, onu tasvirleyemiştir de, yazamamıştır da.
Eylemselliğinin önemi yoktur Singer'ın. Koca bir karadelik olarak tüm ilgisizliğiyle hayatın ortasındadır, çevresinde olanlara kayıtsızca, rutinleri sayesinde ayak uyduran; her şeyi içine çeken, belirsiz, gizemli,,,
“Her romanda kocaman, kara bir delik vardır, hepsinde de karanlığı aynıdır ve şimdi bu roman da o noktaya ulaştı. � Singer'le birlikteyiz, kocaman, kara delik gibi bir romanda. Niye bu romanın başkişisi Singer? Ve yalnızca başkişi olmakla kalmıyor her şey onun çevresinde oluyor? Neyse ki bu romandaki öteki kişiler bu başkişinin çevresinde hareket etmeleri yüzünden var olan kişiler ya da düşünceler olmalarından hiçbir şekilde etkilenmiyorlar. Singer'in üzerinde düşünemeyeceği bir şeyler söyleyebilmiş olmayı isterdim. Tam bu konuda söylemeyi istediğim bir şey var ama dil buna yetmiyor. Dilim, Singer'in düşüncelerinin son bulduğu yerde bitiyor. Bu yüzden birbirimizin aynısı değiliz.�
Her roman, yani her varoluş bir karadelikten ibaret, tasvirlenemeyen; sadece yazar değil kendisi de yapamaz bunu. O tablodan çıkılamaz, karadelikten çıkılamadığı gibi.
“Ama Singer kendi labirentinde hapsolmuştu; labirentten çıkamıyordu, çıkmak da istemiyordu, belki de çıkamayacağını bildiği için.�
Pek çok şeydir ve değildir Singer; benliksiz bir yaşam reddiyecisi, tümüyle olumsuz bir ruh, gözleri yere çivili bir kambur, edilgen genç adam, kişiliksiz bir sorgulayıcı; metaforik anlamda Dechmanske kütüphanesinin bodrumunda kitapların bekçisidir, yalnız değil ancak tek başınadır, düzenli yani ritimli ve otomatik olanı seçen, kararsız, kişiliksiz ve böyle olmayı yeğleyen; toplumsal bir varlık değildir, tarihsel bağlama yerleştirilemez, insan koduna uygun davranır,,, {Bunlar kitaptan birebir cımbızlanmıştır}
Tezer Özlü'nün Yaşamın Ucuna Yolculuk'ta der ki “aranızda dolaşmak için…�
“Bir klişeye güvenmeyi öğrenmişti, hem de kendi içinde öğrenmişti ve bu yalnızca hoşuna gittiği için değildi.� İşte bu kadar, yabancılığın ortasında Singer'ın yapabileceği bu kadar. Rutinler olmadan yaşamayamaz, tablodan çıkamaz, konfor alanından uzaklaşamaz. Kitap boyunca şahitlik edilecek olan bu, konfor alanları.
Peki bu kitap neden utançla açıldı ve utançla bitti?
Singer’ın ‘varoluşunun parçası olan� tüm utanma anları ‘yanlış anlaşılma’yla alakalıdır. Yine eylemin önemi yoktur, ne sebeple yaptığının bilinmesi gerekir ki utanç ortadan kalksın.
Bu yüzden Singer’ın her şeyi nedensellik için okunur. Ki aynı dokuya çıkar; netlik asla yakalanamayacak olan. Sanki yazar, Singer’� utandırmamak için her şeyi neden-sonuç içinde anlatır.
Kitapta yine tüm bunların bulanıklığına işaret eden ve acabaya düşüren çokça yer var, anlatım (hikaye akışı demek istemem) da atlamalı, olaydan olaya tüm önemsizliğini vurgularcasına sıçrıyor; belki de Singer oturmuş asla tasvirleyemediği tabloyu zihninde geveliyordur da biz onu okuyoruzdur. Keza aynı ifadelerin tekrarı var; bir ikna arayışı.
“Bu yüzden Singer vakasında çoğunlukla olan şey oldu. Kendi düşüncelerine daldı.�
Tüm bu okuyucu beynini kaşındıran sayfalar arasında, 47'den 71'e kadar lakırdısı yapılan Noteddan tarihine ‘bana ne amk :)� demekten içim bayıldı ve aklım çıktı hep böyle gidecek diye. Norveç adına ve bi’takım edebi önemi varsa da umrumda değil yanlışlıkla son okuma dosyası arasına karışmış da baskıya öyle gitmiş gibi öyle gereksiz. Benzer şey çekiç sporu için de var ama o iki sayfa sürüyor. Kitabın içine yedirilmiş olsa, ya da ne bileyim metinde kesin dönüşlerle yer yer anlatılsa olurdu. Hatırladıkça tüylerim ürperiyor.
Kitabın kapağını ne kadar övsem az. Kasıtlı mı bilemiyorum ama metaforik olarak Singer ve tablo bağlamı şahane ifade edilmiş.
Çeviri müthiş, redaksiyon tıkır.
Kitap Singer’ın ‘kendine özgü olan utanma sorunu� ile açılır ve onun yazma hevesinden vazgeçirmesine sebep olan, o bir türlü yazamadığı tablo ile devam eder; “…tasvir etmeye çalıştı, ama yapamadı. Yapabilseydi bu unutulmaz bir manzara olurdu…�; ancak, bir kere nasıl bir tablodur, tablodaki manzara nasıldır ve bu tablodaki manzara nasıl yazılmalıdır; Singer için bu, tablo gibi bir gökyüzüne baktığı sırada son bulur.
Singer yaşamaya devam eder, 31 yaşına geldiğinde kütüphaneci olmaya karar verir, 34’ünde Notodden’de tıpkı istediği gibi ‘kimsenin tanımadığı, rutinleri olan bir adam� ve kütüphaneci olarak yaşamaya başlar. Aşık olur, evlenir, bir evin adamı olur, bir kasabanın kütüphanecisi, yaşlanır, yaşar gider.
Ve fark edersiniz ki, Singer o tablodan hiç çıkamamıştır.
Kitabın en vurucu anı. Kahredici. Singer’ın çözümlenebileceği tüm elementlere, özellikle 'ÉٰԲ’a rağmen en yıkıcı olanı.
Singer'ın sürdüğü hayat değildir bu yan; süremediği olandır. Singer'ın kendi manzarası ve bu manzaranın, Singer'ın içine sokulduğu tablo, Singer'ın asla tasvirleyemeyeceği. Singer o tablodan asla çıkamamıştır, onu tasvirleyemiştir de, yazamamıştır da.
Eylemselliğinin önemi yoktur Singer'ın. Koca bir karadelik olarak tüm ilgisizliğiyle hayatın ortasındadır, çevresinde olanlara kayıtsızca, rutinleri sayesinde ayak uyduran; her şeyi içine çeken, belirsiz, gizemli,,,
“Her romanda kocaman, kara bir delik vardır, hepsinde de karanlığı aynıdır ve şimdi bu roman da o noktaya ulaştı. � Singer'le birlikteyiz, kocaman, kara delik gibi bir romanda. Niye bu romanın başkişisi Singer? Ve yalnızca başkişi olmakla kalmıyor her şey onun çevresinde oluyor? Neyse ki bu romandaki öteki kişiler bu başkişinin çevresinde hareket etmeleri yüzünden var olan kişiler ya da düşünceler olmalarından hiçbir şekilde etkilenmiyorlar. Singer'in üzerinde düşünemeyeceği bir şeyler söyleyebilmiş olmayı isterdim. Tam bu konuda söylemeyi istediğim bir şey var ama dil buna yetmiyor. Dilim, Singer'in düşüncelerinin son bulduğu yerde bitiyor. Bu yüzden birbirimizin aynısı değiliz.�
Her roman, yani her varoluş bir karadelikten ibaret, tasvirlenemeyen; sadece yazar değil kendisi de yapamaz bunu. O tablodan çıkılamaz, karadelikten çıkılamadığı gibi.
“Ama Singer kendi labirentinde hapsolmuştu; labirentten çıkamıyordu, çıkmak da istemiyordu, belki de çıkamayacağını bildiği için.�
Pek çok şeydir ve değildir Singer; benliksiz bir yaşam reddiyecisi, tümüyle olumsuz bir ruh, gözleri yere çivili bir kambur, edilgen genç adam, kişiliksiz bir sorgulayıcı; metaforik anlamda Dechmanske kütüphanesinin bodrumunda kitapların bekçisidir, yalnız değil ancak tek başınadır, düzenli yani ritimli ve otomatik olanı seçen, kararsız, kişiliksiz ve böyle olmayı yeğleyen; toplumsal bir varlık değildir, tarihsel bağlama yerleştirilemez, insan koduna uygun davranır,,, {Bunlar kitaptan birebir cımbızlanmıştır}
Tezer Özlü'nün Yaşamın Ucuna Yolculuk'ta der ki “aranızda dolaşmak için…�
“Bir klişeye güvenmeyi öğrenmişti, hem de kendi içinde öğrenmişti ve bu yalnızca hoşuna gittiği için değildi.� İşte bu kadar, yabancılığın ortasında Singer'ın yapabileceği bu kadar. Rutinler olmadan yaşamayamaz, tablodan çıkamaz, konfor alanından uzaklaşamaz. Kitap boyunca şahitlik edilecek olan bu, konfor alanları.
Peki bu kitap neden utançla açıldı ve utançla bitti?
Singer’ın ‘varoluşunun parçası olan� tüm utanma anları ‘yanlış anlaşılma’yla alakalıdır. Yine eylemin önemi yoktur, ne sebeple yaptığının bilinmesi gerekir ki utanç ortadan kalksın.
Bu yüzden Singer’ın her şeyi nedensellik için okunur. Ki aynı dokuya çıkar; netlik asla yakalanamayacak olan. Sanki yazar, Singer’� utandırmamak için her şeyi neden-sonuç içinde anlatır.
Kitapta yine tüm bunların bulanıklığına işaret eden ve acabaya düşüren çokça yer var, anlatım (hikaye akışı demek istemem) da atlamalı, olaydan olaya tüm önemsizliğini vurgularcasına sıçrıyor; belki de Singer oturmuş asla tasvirleyemediği tabloyu zihninde geveliyordur da biz onu okuyoruzdur. Keza aynı ifadelerin tekrarı var; bir ikna arayışı.
“Bu yüzden Singer vakasında çoğunlukla olan şey oldu. Kendi düşüncelerine daldı.�
Tüm bu okuyucu beynini kaşındıran sayfalar arasında, 47'den 71'e kadar lakırdısı yapılan Noteddan tarihine ‘bana ne amk :)� demekten içim bayıldı ve aklım çıktı hep böyle gidecek diye. Norveç adına ve bi’takım edebi önemi varsa da umrumda değil yanlışlıkla son okuma dosyası arasına karışmış da baskıya öyle gitmiş gibi öyle gereksiz. Benzer şey çekiç sporu için de var ama o iki sayfa sürüyor. Kitabın içine yedirilmiş olsa, ya da ne bileyim metinde kesin dönüşlerle yer yer anlatılsa olurdu. Hatırladıkça tüylerim ürperiyor.
Kitabın kapağını ne kadar övsem az. Kasıtlı mı bilemiyorum ama metaforik olarak Singer ve tablo bağlamı şahane ifade edilmiş.
Çeviri müthiş, redaksiyon tıkır.
Rutinlersiz mi yoksa kompulsif hayatım hm, ne dersin
xoxoxo
iko
September 17, 2022
"(İnsanların yaptığı) espriler ve ardından gelen beklenti dolu bakış arasındaki bağlantı Singer'e korkunç bir yakınlaşma duygusu bahşediyordu, oysa o bunu istememişti ve böyle bir şeyin parçası olmayı yaşamı pahasına reddediyordu."
Çağdaş Norveç edebiyatının ünlü isimlerinden Dag Solstad'ın okuduğum ilk kitabı oldu T. Singer ve maalesef ki sevemedim. İskandinav edebiyatından bugüne dek okuduğum her şeye pek bayılmıştım oysaki, şaşkınım. Sanıyorum Solstad'a Mahcubiyet ve Haysiyet ile başlamalıydım. (Kimse bana Nereden Başlamalı videosu çekmiyor ki...)
Neyse, şöyle: yukarıdaki alıntıda okuyabileceğiniz gibi biri olan Singer'in sıradan, olaysız, yavan hayat öyküsünden müteşekkil bu kitap. Singer bitmeyen bir varoluş sorgulaması içinde, hayata tutunmayan (tutunamayan değil bence), bir türlü gerçek bir aidiyet hissedemeyen bir abimiz. Kendisinin 30lu yaşlarından 50lerine dek yaşadıklarını ve daha ziyade bunlar yaşanırken zihninden geçenleri okuyoruz kitapta.
Ana karaktere yakın hissedememek her zaman okuru zorlar, ana karaktere sinir olmak ise okuru bambaşka sıkıştırır malum. Gelin görün ki Singer'in kendisinden hiç ama hiç hoşlanmadım. (En son Orwell'in Aspidistra'sının kahramanı Gordon'a böyle bilenmiştim, unutmam.) Böyle bir tipoloji var gerçekten: mutsuz, durmaksızın bir anlam arayan (ve aslında derdi o anlamı bulmak olmayan), hiçbir şeye tutunmayan, kendi dahil kimseye iyi gelmeyen, öylece sürüklenen, potansiyelini hayata geçirmeyi reddeden bir erkek tipolojisi. (Evet, bence bunların çoğu erkek.) Hayatına girdikleri kimseye bir hayrı dokunmayan bu adamların yüceltilmesine zerre tahammülüm yok benim. Solstad Singer'i yüceltiyor mu pek, eh, bence biraz evet, ama zaten anlamaya ve anlatmaya çalışması bile benim için asap bozucuydu.
Notodden adlı şehrin kurulma öyküsü, romancılığa dair notlar ve aralarda karşıma çıkan ölüme, aşka, hayata dair birkaç bölümün özgünlüğünden ve gücünden Solstad'ın epey iyi bir yazar olduğunu sezebildim ama kitabın bunlar haricinde kalan bölümleri maalesef hiç keyif vermedi. Yine de Solstad mesaim sürecek, bakalım belki zamanla sevişiriz.
Çağdaş Norveç edebiyatının ünlü isimlerinden Dag Solstad'ın okuduğum ilk kitabı oldu T. Singer ve maalesef ki sevemedim. İskandinav edebiyatından bugüne dek okuduğum her şeye pek bayılmıştım oysaki, şaşkınım. Sanıyorum Solstad'a Mahcubiyet ve Haysiyet ile başlamalıydım. (Kimse bana Nereden Başlamalı videosu çekmiyor ki...)
Neyse, şöyle: yukarıdaki alıntıda okuyabileceğiniz gibi biri olan Singer'in sıradan, olaysız, yavan hayat öyküsünden müteşekkil bu kitap. Singer bitmeyen bir varoluş sorgulaması içinde, hayata tutunmayan (tutunamayan değil bence), bir türlü gerçek bir aidiyet hissedemeyen bir abimiz. Kendisinin 30lu yaşlarından 50lerine dek yaşadıklarını ve daha ziyade bunlar yaşanırken zihninden geçenleri okuyoruz kitapta.
Ana karaktere yakın hissedememek her zaman okuru zorlar, ana karaktere sinir olmak ise okuru bambaşka sıkıştırır malum. Gelin görün ki Singer'in kendisinden hiç ama hiç hoşlanmadım. (En son Orwell'in Aspidistra'sının kahramanı Gordon'a böyle bilenmiştim, unutmam.) Böyle bir tipoloji var gerçekten: mutsuz, durmaksızın bir anlam arayan (ve aslında derdi o anlamı bulmak olmayan), hiçbir şeye tutunmayan, kendi dahil kimseye iyi gelmeyen, öylece sürüklenen, potansiyelini hayata geçirmeyi reddeden bir erkek tipolojisi. (Evet, bence bunların çoğu erkek.) Hayatına girdikleri kimseye bir hayrı dokunmayan bu adamların yüceltilmesine zerre tahammülüm yok benim. Solstad Singer'i yüceltiyor mu pek, eh, bence biraz evet, ama zaten anlamaya ve anlatmaya çalışması bile benim için asap bozucuydu.
Notodden adlı şehrin kurulma öyküsü, romancılığa dair notlar ve aralarda karşıma çıkan ölüme, aşka, hayata dair birkaç bölümün özgünlüğünden ve gücünden Solstad'ın epey iyi bir yazar olduğunu sezebildim ama kitabın bunlar haricinde kalan bölümleri maalesef hiç keyif vermedi. Yine de Solstad mesaim sürecek, bakalım belki zamanla sevişiriz.
May 17, 2021
"Yeni bir yaşam, yeni bir gelecek; işte bunları istiyordu. Gözden kaybolmak ona her zaman çok cazip gelmişti. Hiç kimsenin onu tanımadığı ve hakkında hiçbir şey bilmediği, daha önce hiç görmediği bir kentte yeniden başlamak."
Soğuk, bir o kadar da soluk biri T.Singer. Geçmişin utangaç izlerini hala üzerinde taşıyor. Çok merak edilen biri mi? Güçlü bir karakter mi?
Onu tanımamıza değecek biri mi?
Otuzlu yaşlarında kütüphaneci olmaya karar veren Singer'in hikayesi anlatılıyor. Topluluk içerisinde gözden kaybolmuş biri gibi, zaman zaman elimi uzatmak istiyorum. Bazen de kendime bakıp geçmişimdeki yansımaları sorguluyorum. Dışarıdan nasıl göründüğümü, bunların öneminin olup olmadığını da...
Jaguar'a elbette çokça teşekkür borçluyum yine. Dag Solstad ile -isabetli- ilk tanışmam oldu. Zincirin bu halkasını yakalamışken diğerlerini de bulup devamına ekleyeceğim.
Soğuk, bir o kadar da soluk biri T.Singer. Geçmişin utangaç izlerini hala üzerinde taşıyor. Çok merak edilen biri mi? Güçlü bir karakter mi?
Onu tanımamıza değecek biri mi?
Otuzlu yaşlarında kütüphaneci olmaya karar veren Singer'in hikayesi anlatılıyor. Topluluk içerisinde gözden kaybolmuş biri gibi, zaman zaman elimi uzatmak istiyorum. Bazen de kendime bakıp geçmişimdeki yansımaları sorguluyorum. Dışarıdan nasıl göründüğümü, bunların öneminin olup olmadığını da...
Jaguar'a elbette çokça teşekkür borçluyum yine. Dag Solstad ile -isabetli- ilk tanışmam oldu. Zincirin bu halkasını yakalamışken diğerlerini de bulup devamına ekleyeceğim.
Read
July 15, 2022“Tidene forandrer seg, alt forandrer seg, bare ikke Notodden, for den er Norsk Hydros misforståelse.
Norsk Hydro har flyttet sin hovedproduksjon til Herøya, sitt hovedkontor til Oslo, er store ute i verden, og produserer gass på Karmøy og kraft i Glomfjord, og så å si intet på Rjukan, men Rjukan er ingen misforståelse, den er en del av den verden som forandrer seg.
Rjukan har hatt sin storhetstid, Notodden kun sin store misforståelse.
Men vi forlater aldri Notodden, vi tviholder på vår misforståelse. Vi nedlegger alt her, men ikke uten å sette inn noe i stedet. Det er min oppgave.
Opp gjennom årene har vi hatt vår største misforståelse i tankene, og aldri forlatt den.�
Norsk Hydro har flyttet sin hovedproduksjon til Herøya, sitt hovedkontor til Oslo, er store ute i verden, og produserer gass på Karmøy og kraft i Glomfjord, og så å si intet på Rjukan, men Rjukan er ingen misforståelse, den er en del av den verden som forandrer seg.
Rjukan har hatt sin storhetstid, Notodden kun sin store misforståelse.
Men vi forlater aldri Notodden, vi tviholder på vår misforståelse. Vi nedlegger alt her, men ikke uten å sette inn noe i stedet. Det er min oppgave.
Opp gjennom årene har vi hatt vår største misforståelse i tankene, og aldri forlatt den.�
May 20, 2021
Mahcubiyet ve Haysiyet gibi muazzam bir romanın yazarı olan Dag Solstad'dan beklentimin altında kalan bir roman oldu. Çok keyif alarak okuduğumu söyleyemeyeceğim.
September 3, 2021
T. Singer “bir hiç kimsedir. Kendisine karşı bile bir hiç kimse, özellikle kendisine karşı.�
Mahcubiyet ve Haysiyet romanından sonra okuduğum ikinci Solstad romanı olan T.Singer� in yorumu ile geldim.
Haruki Murakami’nin, ‘Çok tuhaf romanlar yazan Dag Solstad, benim en sevdiğim yazarlardandır.� dediği Dag Solstad’ın T.Singer eseri geçtiğimiz Mart ayında Jaguar kitaptan çıktı. (ki Murakami en son Natsume Soseki’nin eseri için ‘Sanşiro, benim en sevdiğim kitaplardan biri.� demiş, Soseki külliyatının okunmasına ve Japon balığının ciddi linç yemesine sebep olmuştu.)
34 yaşında taşradan Oslo’ya taşınan mazbut kütüphaneci T.Singer.
Sıfırdan başlamanın ve yalnızlığın kahramanı...
Eser oldukça yavaş başlıyor ve ilerliyor. Büyük olaylar ve sürprizler vaat etmeyerek, yavaş bir tempoda okuru sabitliyor...
Ben bu eseri çok sevdim. Dingin kafayla çok keyifli okudum.
Bilginiz olsun dostlarım...
Mahcubiyet ve Haysiyet romanından sonra okuduğum ikinci Solstad romanı olan T.Singer� in yorumu ile geldim.
Haruki Murakami’nin, ‘Çok tuhaf romanlar yazan Dag Solstad, benim en sevdiğim yazarlardandır.� dediği Dag Solstad’ın T.Singer eseri geçtiğimiz Mart ayında Jaguar kitaptan çıktı. (ki Murakami en son Natsume Soseki’nin eseri için ‘Sanşiro, benim en sevdiğim kitaplardan biri.� demiş, Soseki külliyatının okunmasına ve Japon balığının ciddi linç yemesine sebep olmuştu.)
34 yaşında taşradan Oslo’ya taşınan mazbut kütüphaneci T.Singer.
Sıfırdan başlamanın ve yalnızlığın kahramanı...
Eser oldukça yavaş başlıyor ve ilerliyor. Büyük olaylar ve sürprizler vaat etmeyerek, yavaş bir tempoda okuru sabitliyor...
Ben bu eseri çok sevdim. Dingin kafayla çok keyifli okudum.
Bilginiz olsun dostlarım...
July 8, 2021
Уж нищо не се случва кой знае какво, а още ми мъждеят раните от този роман.
Още � .
Още � .
Displaying 1 - 30 of 158 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.