What do you think?
Rate this book
ΆσӬτοι
Οι ΆσӬτοι είναι νέοι, ερωτευμένοι ή όχι ακριβώς, αταίριαστοι, αεικίνητοι και συγκινητικοί, και αναζητούν νόημα και αυθεντικότητα σε μια καθημερινότητα διαβρωμένη από την εμμονή στον εαυτό. Λυρική και αδίστακτη, εγκεφαλική και παραισθητική, η γλώσσα των ΆσӬτӬν χαρτογραφεί την περίπλοκη συνθήκη της σύγχρονης ζωής: έρωτας, δημιουργικότητα, ναρκωτικά, χρήμα και επιτυχία, υπονομεύονται από μια επιθυμία που σκάβει σαν ρίζα μέσα στις κούφιες κοιλότητες αυτού που μέσα μας δεν γεμίζει με τίποτα. Που μπορεί ποτέ να μη γεμίσει. Που μπορεί ποτέ να μη θέλει να γεμίσει.
304 pages, Paperback
First published March 1, 2016
63 people are currently reading
664 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 119 reviews
November 28, 2017
Διανύεις την πολύπαθη δεκαετία των 30; Όπου φουσκώνεις σαν παγώνι για τις επιλογές που σου βγήκαν σε καλό και κρύβεις κάτω από το χαλί, με περισσή κομψότητα, τις άλλες; Αυτές που είναι απλά συμβιβασμοί; Και κάθε μέρα ξυπνάς κι αναρωτιέσαι σήμερα άραγε πού θα γύρει η ζυγαριά; Τότε αυτό το βιβλίο είναι σίγουρα για σένα.
Τα 8 διηγήματα που απαρτίζουν τους Άσωτους είναι ο,τι πιο ρεαλιστικό έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια για την γενιά μου. Κάθε ιστορία μας φέρνει αντιμέτωπους με καταστάσεις που έχουμε ζήσει ή βλέπουμε τον περίγυρό μας να ζει, ίσως με διαφορετική ένταση, και τις οποίες προσπαθούμε να φιλτράρουμε προκειμένου να οδηγηθούμε σε κάποιο συμπέρασμα. Γιατί μας έχουν μάθει να αναζητάμε πάντα το «ηθικό δίδαγμα» , που θα λειτουργήσει σαν κολλά για όλες μας τις επιλογές προκειμένου να χτιστεί κομμάτι-κομμάτι το οικοδόμημα της ζωής μας. Μονό που συνήθως τα κομμάτια δεν κολλάνε όλα μεταξύ τους και τότε αρχίζουν τα προβλήματα:
«Ξοδεύεις τόσο χρόνο υποθέτοντας ότι όλα τα κομμάτια θα ταιριάξουν, ο επιτυχημένος και αφοσιωμένος σύζυγος, τα παιδιά, όλος ο πίνακας..Και όταν τελικά δεν συμβαίνει, αρχίζεις τους συμβιβασμούς-λίγο εδώ, λίγο εκεί- και αργά, κομμάτι, κομμάτι, χάνεται κάθε αίσθηση που είχες για το τι υποτίθεται ότι θα συνέβαινε, γλιστράει μέσα στον ωκεανό, μέχρι που στέκεσαι μόνη, στο μικροσκοπικό νησί που είναι η ζωή σου.»
Σχεδόν σε κάθε ιστορία, υπήρξαν στιγμές που διαβάζοντας συγκεκριμένες σκηνές ή απλά μία πρόταση, μετακινούμουν κάπως ανήσυχη από την θέση μου γιατί ο Τζάκσον είχε καταφέρει να ξετρυπώσει τις πιο απροσάρμοστες στιγμές της ζωής μου και να τις αποτυπώσει με τρόπο που από την μία με έκανε να νιώθω λίγο αμήχανα αλλά ταυτόχρονα δημιουργούσε κι ένα αίσθημα οικειότητας, μια υπόνοια φιλικής συνενοχής.
Σε αρκετά σημεία, βεβαία, υπάρχει και το στοιχείο της υπερβολής τόσο στον λόγο του συγγραφέα που αρκετές φορές υπήρξε ένα τόνο πιο πομπώδης απ� όσο θα ήθελα, όσο και στις πράξεις των ηρώων. Το αποδίδω στο γεγονός ότι οι ΆσӬτοι δεν χορταίνουν εύκολα με τίποτα. Η ζωή που χτίζουνε δεν είναι αρκετή γιατί δεν έχουν καταφέρει να βρουν τις απαντήσεις που ψάχνουν είτε γιατί τις ψάχνουν σε λάθος μέρη, με λάθους τρόπους είτε γιατί δεν εννοούν να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει μία απάντηση για όλα σε αυτόν τον κόσμο. Όλη αυτή η κατάσταση τους γεμίζει με ένα αίσθημα κενού που από την μία τους τρώει σαν σαράκι, από την άλλη όμως τους δημιουργεί αρκετό χώρο για να κουρνιάσουν τις ανασφάλειές τους και τις μεσοβέζικες λύσεις στα προβλήματά τους. Γιατί αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε από όλες αυτές τις ιστορίες, είναι πως οι ΆσӬτοι δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Δεν γίνεται να είμαστε άμοιροι ευθυνών για κάτι τόσο άρρηκτα δεμένο με εμάς, όπως είναι η ζωή μας.
Τα 8 διηγήματα που απαρτίζουν τους Άσωτους είναι ο,τι πιο ρεαλιστικό έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια για την γενιά μου. Κάθε ιστορία μας φέρνει αντιμέτωπους με καταστάσεις που έχουμε ζήσει ή βλέπουμε τον περίγυρό μας να ζει, ίσως με διαφορετική ένταση, και τις οποίες προσπαθούμε να φιλτράρουμε προκειμένου να οδηγηθούμε σε κάποιο συμπέρασμα. Γιατί μας έχουν μάθει να αναζητάμε πάντα το «ηθικό δίδαγμα» , που θα λειτουργήσει σαν κολλά για όλες μας τις επιλογές προκειμένου να χτιστεί κομμάτι-κομμάτι το οικοδόμημα της ζωής μας. Μονό που συνήθως τα κομμάτια δεν κολλάνε όλα μεταξύ τους και τότε αρχίζουν τα προβλήματα:
«Ξοδεύεις τόσο χρόνο υποθέτοντας ότι όλα τα κομμάτια θα ταιριάξουν, ο επιτυχημένος και αφοσιωμένος σύζυγος, τα παιδιά, όλος ο πίνακας..Και όταν τελικά δεν συμβαίνει, αρχίζεις τους συμβιβασμούς-λίγο εδώ, λίγο εκεί- και αργά, κομμάτι, κομμάτι, χάνεται κάθε αίσθηση που είχες για το τι υποτίθεται ότι θα συνέβαινε, γλιστράει μέσα στον ωκεανό, μέχρι που στέκεσαι μόνη, στο μικροσκοπικό νησί που είναι η ζωή σου.»
Σχεδόν σε κάθε ιστορία, υπήρξαν στιγμές που διαβάζοντας συγκεκριμένες σκηνές ή απλά μία πρόταση, μετακινούμουν κάπως ανήσυχη από την θέση μου γιατί ο Τζάκσον είχε καταφέρει να ξετρυπώσει τις πιο απροσάρμοστες στιγμές της ζωής μου και να τις αποτυπώσει με τρόπο που από την μία με έκανε να νιώθω λίγο αμήχανα αλλά ταυτόχρονα δημιουργούσε κι ένα αίσθημα οικειότητας, μια υπόνοια φιλικής συνενοχής.
Σε αρκετά σημεία, βεβαία, υπάρχει και το στοιχείο της υπερβολής τόσο στον λόγο του συγγραφέα που αρκετές φορές υπήρξε ένα τόνο πιο πομπώδης απ� όσο θα ήθελα, όσο και στις πράξεις των ηρώων. Το αποδίδω στο γεγονός ότι οι ΆσӬτοι δεν χορταίνουν εύκολα με τίποτα. Η ζωή που χτίζουνε δεν είναι αρκετή γιατί δεν έχουν καταφέρει να βρουν τις απαντήσεις που ψάχνουν είτε γιατί τις ψάχνουν σε λάθος μέρη, με λάθους τρόπους είτε γιατί δεν εννοούν να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει μία απάντηση για όλα σε αυτόν τον κόσμο. Όλη αυτή η κατάσταση τους γεμίζει με ένα αίσθημα κενού που από την μία τους τρώει σαν σαράκι, από την άλλη όμως τους δημιουργεί αρκετό χώρο για να κουρνιάσουν τις ανασφάλειές τους και τις μεσοβέζικες λύσεις στα προβλήματά τους. Γιατί αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε από όλες αυτές τις ιστορίες, είναι πως οι ΆσӬτοι δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Δεν γίνεται να είμαστε άμοιροι ευθυνών για κάτι τόσο άρρηκτα δεμένο με εμάς, όπως είναι η ζωή μας.
August 13, 2024
«Δεν ήμασταν ήρωες.Ψάχναμε τρόπους για να μην γίνουμε οι κακοί της υπόθεσης».
Ο Jackson κατάφερε να πιάσει τον παλμό των σημερινών τριαντάρηδων. Μιλάει γι’αυτού� που είναι στα πρόθυρα (ή-πιο σωστά-έχουν ήδη διαβεί) της πρώτης ηλικιακής κρίσης. Και πώς να μην είναι όταν συνειδητοποιείς ότι έχεις φτάσει σε μια ηλικία χωρίς να ξέρεις ουσιαστικά τον εαυτό σου; Και ότι η ζωή σου είναι ψεύτικη και κενή;
Οι ΆσӬτοι, μια ολόκληρη γενιά που δεν γνωρίζει γεωγραφικά όρια, δεν είναι ευτυχισμένοι. Έχουν μάθει στις επιφανειακές σχέσεις. Έχουν μάθει να κρατάνε τα καλώς κείμενα, αυτά που τους κάνει να φαίνονται ωραίους,και κρύβουν τα λάθη τους. Ψάχνουν να βρουν απαντήσεις -υπάρχει άραγε μία απάντηση;-χωρίς να γνωρίζουν τις ερωτήσεις που πρέπει να θέσουν. Ψάχνουν στα λάθος μέρη, στους λάθος ανθρώπους χωρίς καμία διάθεση αυτοκριτικής. Και, πολλές φορές, αυτό που θα βρουν, δεν είναι ωραίο και ευχάριστο. Γιατί μετά από αυτή την ενδοσκόπηση, προκύπτει το εξής: αυτοί (εμείς, τελικά) είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας, για την πορεία της ζωής μας. Και αυτό είναι επώδυνο, ειδικά γι’αυτού� που έχουν μάθει να κλείνουν τα μάτια και να ρίχνουν το φταίξιμο αλλού.
Ο συγγραφέας, εσωστρεφής-και πομπώδης,κάποιες φορές-,κλείνοντας το μάτι σε μεγάλους σύγχρονους συγγραφείς όπως ο Franzen μάς έδωσε ένα απ’τ� πιο φρέσκα ντεμπούτα που έχω διαβάσει. Οι δύο πρώτες ιστορίες ("Ο Βάγκνερ στην έρημο","Σέρβις και βολέ,κοντά στο Βισύ") ήταν αυτες που ξεχώρισα. Ενδιαφέρον το "Επιθαλάμιον" και η ιστορία "Δυναμικές στη θύελλα", ενώ "Οι μεταστροφές της Έϊμι" μ'άφησε-σχεδόν-αδιάφορη. Η συλλογή αυτή είναι το βιβλίο που με έβαλε σε περισσότερη σκέψη τον τελευταίο καιρό, μιας και είμαι στη μέση των 20-30 και έχω αρχίσει να πλησιάζω τους τριαντάρηδες και τους Άσωτους.
Ο Jackson κατάφερε να πιάσει τον παλμό των σημερινών τριαντάρηδων. Μιλάει γι’αυτού� που είναι στα πρόθυρα (ή-πιο σωστά-έχουν ήδη διαβεί) της πρώτης ηλικιακής κρίσης. Και πώς να μην είναι όταν συνειδητοποιείς ότι έχεις φτάσει σε μια ηλικία χωρίς να ξέρεις ουσιαστικά τον εαυτό σου; Και ότι η ζωή σου είναι ψεύτικη και κενή;
Οι ΆσӬτοι, μια ολόκληρη γενιά που δεν γνωρίζει γεωγραφικά όρια, δεν είναι ευτυχισμένοι. Έχουν μάθει στις επιφανειακές σχέσεις. Έχουν μάθει να κρατάνε τα καλώς κείμενα, αυτά που τους κάνει να φαίνονται ωραίους,και κρύβουν τα λάθη τους. Ψάχνουν να βρουν απαντήσεις -υπάρχει άραγε μία απάντηση;-χωρίς να γνωρίζουν τις ερωτήσεις που πρέπει να θέσουν. Ψάχνουν στα λάθος μέρη, στους λάθος ανθρώπους χωρίς καμία διάθεση αυτοκριτικής. Και, πολλές φορές, αυτό που θα βρουν, δεν είναι ωραίο και ευχάριστο. Γιατί μετά από αυτή την ενδοσκόπηση, προκύπτει το εξής: αυτοί (εμείς, τελικά) είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας, για την πορεία της ζωής μας. Και αυτό είναι επώδυνο, ειδικά γι’αυτού� που έχουν μάθει να κλείνουν τα μάτια και να ρίχνουν το φταίξιμο αλλού.
Ο συγγραφέας, εσωστρεφής-και πομπώδης,κάποιες φορές-,κλείνοντας το μάτι σε μεγάλους σύγχρονους συγγραφείς όπως ο Franzen μάς έδωσε ένα απ’τ� πιο φρέσκα ντεμπούτα που έχω διαβάσει. Οι δύο πρώτες ιστορίες ("Ο Βάγκνερ στην έρημο","Σέρβις και βολέ,κοντά στο Βισύ") ήταν αυτες που ξεχώρισα. Ενδιαφέρον το "Επιθαλάμιον" και η ιστορία "Δυναμικές στη θύελλα", ενώ "Οι μεταστροφές της Έϊμι" μ'άφησε-σχεδόν-αδιάφορη. Η συλλογή αυτή είναι το βιβλίο που με έβαλε σε περισσότερη σκέψη τον τελευταίο καιρό, μιας και είμαι στη μέση των 20-30 και έχω αρχίσει να πλησιάζω τους τριαντάρηδες και τους Άσωτους.
February 1, 2018
Περίεργα πράγματα συνέβησαν με αυτό το βιβλίο, με παίδευε από τον Δεκέμβρη (!) ακόμα αλλά τις τελευταίες μέρες κύλησε σαν νερό. Δεν μπήκα, μάλλον, ποτέ σωστά στο νόημα του βιβλίου. Τα διηγήματα μου φάνταζαν ξένα, δεν μπορούσα να συνδεθώ με κάποιον πρωταγωνιστή, η γλώσσα μου φαίνονταν φοβερά επιτηδευμένη. Αλλά λίγες σελίδες πριν το τέλος μπορώ να πω πως με κέρδισε πολύ και με έκανε να ξαναδιαβάσω το πρώτο μισό και να αφεθώ στις λέξεις που τόσο εντέχνως έβαλε σε σειρά ο Τζάκσον και έδωσε μορφή στους προβληματισμούς της γενιάς μου. Bonus points: πρώτη φορά βλέπω αναφορά σε βιβλίο στο ASMR.
June 18, 2016
I volleyed between really enjoying and being irritated by this collection. Jackson is a smart, talented writer, without a doubt. Sometimes he's too smart and self-aware for his own good. Most of the praise levied at his work involves his lampooning of over-educated, privileged millennials. Problem here is that he's absolutely an over-educated, privileged millennial. He's throwing stones out the windows of his own glass house. I thought two of the stories--the tennis one, which I have no interest in looking up its title, and "Epithalamium"-- were fantastic. Too often, though, Jackson refuses to let images or actions just be. His insistence on analyzing and over-explaining everything to the reader removes them from his work. Protagonists are so self-absorbed, they can't let things occur around them without telling you how it affects them. I can't decide how to interpret an event because Jackson is there to explain it to me, in excruciating detail. "Wagner in the Desert" and "Metanarrative Breakdown" (even the title deserves a jab to the face) are primary examples. I'd really be interested in reading his future work. But I'm not sure if he can escape this self-obsessed, unnecessarily flashy writing style. Until then, I'll just treat his stories with interest for a bit, then a glazed-over look as his characters babble on incessantly about themselves, and hope that it all comes together in the end in some semblance of an entertaining story.
February 7, 2020
Ο Τζάκσον είναι στυλίστας ολκής, ένας μετα-μετανεωτερικός ανατόμος της ύπαρξης. Ανατέμνει με σταθερό χέρι (αν και οι επιδεικτικές φιοριτούρες δεν λείπουν) και κλινική ψυχρότητα το απονευρωμένο -από την κούφια αυτοτέλειά του- "σώμα" του Δυτικού Ανθρώπου, μέχρι να φτάσει στα τρίσβαθά του και να καταδείξει ένα εύρημα καθόλα κοσμολογικό: την ύπαρξη μιας μαύρης τρύπας εκεί που θα έπρεπε να εντοπίζεται το προπατορικό εγκόλπιο κατανόησης και βίωσης της ευτυχίας, αποκαλύπτοντας έτσι ένα από τα εγγενή κατασκευαστικά ελαττώματα της ανθρώπινης ράτσας. Δύο πράγματα: στοιχηματίζω πως το επόμενο βιβλίο του θα απλωθεί στην έκταση της (πολύ) μεγάλης φόρμας και υπόσχομαι στον εαυτό μου να ξαναδιαβάσω τους Ασώτους του στο εγγύς μέλλον, ώστε να τους ξεψαχνίσω όσο διεξοδικά τους αξίζει.
June 3, 2018
Ήταν πραγματικά μια πολύ ευχάριστη έκπληξη η ανάγνωση της συλλογής διηγημάτων του G. Jackson. Πρόκειται για την πρώτη του δουλειά και αποτελεί ένα πολύ ελπιδοφόρο ξεκίνημα γι αυτόν τον νέο συγγραφέα.
Με εντυπωσίασε και γοήτευσε η εγκεφαλική και μεθυστική γραφή του. Οι σκέψεις και οι συλλογισμοί, οι ονειροπολήσεις και αναπολήσεις, το διαρκές αναμέτρημα με τον εαυτό και με την ιδέα του εαυτού, όπως αυτή κατασκευάζεται από τα έξω, όλα αυτά αποτελούν τον πυρήνα αλλά και το περίγραμμα των ιστοριών. Στις ιστορίες δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου δράση και φαίνεται σαν να μην γίνεται τίποτα. Στην πραγματικότητα όμως συμβαίνουν πολλά και σημαντικά.
Αν καταφέρεις και το διαβάσεις χωρίς να σκέφτεσαι και να περιμένεις αν θα γίνει κάτι στο τέλος, τότε σίγουρα θα το απολαύσεις.
Θα πρέπει επίσης να πω ότι στο πρώτο και ακόμα περισσότερο στο τελευταίο διήγημα, διάβασα την καλύτερη περιγραφή κάποιου που βρίσκεται υπό την επήρεια ναρκωτικών. Αυτά τα δύο παίρνουν 5 αστεράκια με το τελευταίο να αποτελεί το αριστούργημα της συλλογής. Τα υπόλοιπα κυμαίνονται από 3.5 - 4 αστ��ράκια.
Εξαιρετική η δουλειά των εκδόσεων Αντίποδες όπως επίσης εξαιρετική και η μετάφραση του Παναγιώτη Κεχαγιά. Εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις κατάφερε να μεταφέρει και να αποδώσει πιστά ένα πολύ δύσκολο και απαιτητικό κείμενο χωρίς να χαθεί τίποτα από την ποιητικότητα και το ιδιαίτερο ύφος του συγγραφέα.
Με εντυπωσίασε και γοήτευσε η εγκεφαλική και μεθυστική γραφή του. Οι σκέψεις και οι συλλογισμοί, οι ονειροπολήσεις και αναπολήσεις, το διαρκές αναμέτρημα με τον εαυτό και με την ιδέα του εαυτού, όπως αυτή κατασκευάζεται από τα έξω, όλα αυτά αποτελούν τον πυρήνα αλλά και το περίγραμμα των ιστοριών. Στις ιστορίες δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου δράση και φαίνεται σαν να μην γίνεται τίποτα. Στην πραγματικότητα όμως συμβαίνουν πολλά και σημαντικά.
Αν καταφέρεις και το διαβάσεις χωρίς να σκέφτεσαι και να περιμένεις αν θα γίνει κάτι στο τέλος, τότε σίγουρα θα το απολαύσεις.
Θα πρέπει επίσης να πω ότι στο πρώτο και ακόμα περισσότερο στο τελευταίο διήγημα, διάβασα την καλύτερη περιγραφή κάποιου που βρίσκεται υπό την επήρεια ναρκωτικών. Αυτά τα δύο παίρνουν 5 αστεράκια με το τελευταίο να αποτελεί το αριστούργημα της συλλογής. Τα υπόλοιπα κυμαίνονται από 3.5 - 4 αστ��ράκια.
Εξαιρετική η δουλειά των εκδόσεων Αντίποδες όπως επίσης εξαιρετική και η μετάφραση του Παναγιώτη Κεχαγιά. Εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις κατάφερε να μεταφέρει και να αποδώσει πιστά ένα πολύ δύσκολο και απαιτητικό κείμενο χωρίς να χαθεί τίποτα από την ποιητικότητα και το ιδιαίτερο ύφος του συγγραφέα.
November 11, 2017
��Αυτά είναι που κάνει ένας άνθρωπος. Συμφιλιώνεσαι με την μελαγχολία. Την προσκαλείς. Λες αντίο - σε φίλους, σε εραστές, σε συγγενείς που πεθαίνουν. Στις σποραδικές στιγμές που κατανοείς και σε κατανοούν. Καθαρίζεις, κάνεις ψώνια. Πας για τρέξιμο. Μερικές φορές κλαις. Μερικές φορές θέλεις να κλάψεις και δεν μπορείς. Είσαι πολύ μεγάλος, πολύ ογκώδης, το λάθος φύλο· έχεις απαρνηθεί τα δάκρυα για υπερβολικά πολύ καιρό. Υπάρχει ένα παιδί που τρέμει μέσα σου αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Κανείς δε νοιάζεται. Κανείς δεν έχει το χρόνο για να νοιαστεί. Οι ζωές των ανθρώπων είναι γεμάτες βάσανα, ταπεινώσεις και στερήσεις που δεν μπορείς καν να φανταστείς. Το ξέρεις αυτό. Όλοι το ξέρουμε. Αλλά και πάλι όταν λες «άνθρωπος» σημαίνει ότι αρνείσαι να δεις το παιδί.
Ποιος βλέπει το παιδί;
Τις επόμενες μέρες, είναι τα βιβλία και μόνο τα βιβλία που με κάνουν να μη θέλω να πεθάνω. Στο πανεπιστήμιο είχαμε ένα μάθημα που λεγόταν «Η ποίηση θα σου σώσει τη ζωή», το στόμφο του οποίου κοροϊδεύαμε λιγάκι � γιατί υπάρχουν τόσα άλλα πράγματα που προηγούνται, υποθέτω, γιατί η τέχνη πρέπει συνεχώς να απολογείται για το ότι είναι ανώφελη και περιττή. Αλλά νομίζω ότι ισχύει πως η ποίηση θα σου σώσει τη ζωή, αν μη τι άλλο επειδή το επιβεβαίωσα εκείνη την εβδομάδα, ότι η λογοτεχνία ήταν το μόνο είδος άφιξης στο οποίο μπορούσα να ελπίζω, μια οικειότητα που δεν θα με εγκατέλειπε, που δεν ζητούσε πολλά από μένα ή δεν ξέφτιζε μοιραία στην ατέρμονη πάλη των ανταγωνιστικών μας αναγκών, που επέτρεπε –� ίσως απλώς ήταν� το πέρασμα της εμπειρίας που επιστρέφει πίσω σε μας, μέσα από εμάς, ο τρόπος που είχαμε για να καταστρέψουμε την ατελείωτη καταστροφή της ζωής. Ο παράδεισος είναι και αυτός απλώς ένα όνειρο άφιξης, όπως γνωρίζουμε από την ανικανότητά μας να φανταστούμε να συμβαίνει ποτέ οτιδήποτε στον παράδεισο.»
[Από το τελευταίο διήγημα του βιβλίου, «Η κατάρρευση της μετα-αφήγησης»]
Ποιος βλέπει το παιδί;
Τις επόμενες μέρες, είναι τα βιβλία και μόνο τα βιβλία που με κάνουν να μη θέλω να πεθάνω. Στο πανεπιστήμιο είχαμε ένα μάθημα που λεγόταν «Η ποίηση θα σου σώσει τη ζωή», το στόμφο του οποίου κοροϊδεύαμε λιγάκι � γιατί υπάρχουν τόσα άλλα πράγματα που προηγούνται, υποθέτω, γιατί η τέχνη πρέπει συνεχώς να απολογείται για το ότι είναι ανώφελη και περιττή. Αλλά νομίζω ότι ισχύει πως η ποίηση θα σου σώσει τη ζωή, αν μη τι άλλο επειδή το επιβεβαίωσα εκείνη την εβδομάδα, ότι η λογοτεχνία ήταν το μόνο είδος άφιξης στο οποίο μπορούσα να ελπίζω, μια οικειότητα που δεν θα με εγκατέλειπε, που δεν ζητούσε πολλά από μένα ή δεν ξέφτιζε μοιραία στην ατέρμονη πάλη των ανταγωνιστικών μας αναγκών, που επέτρεπε –� ίσως απλώς ήταν� το πέρασμα της εμπειρίας που επιστρέφει πίσω σε μας, μέσα από εμάς, ο τρόπος που είχαμε για να καταστρέψουμε την ατελείωτη καταστροφή της ζωής. Ο παράδεισος είναι και αυτός απλώς ένα όνειρο άφιξης, όπως γνωρίζουμε από την ανικανότητά μας να φανταστούμε να συμβαίνει ποτέ οτιδήποτε στον παράδεισο.»
[Από το τελευταίο διήγημα του βιβλίου, «Η κατάρρευση της μετα-αφήγησης»]
December 29, 2017
Η αγαπημένη μου φράση, μετά από 8 σεζόν Great British Bake Off λέει "style over substance" και περιγράφει το αποτέλεσμα που φαίνεται εξαιρετικό στο μάτι αλλά, επειδή εκεί μιλάνε για μαρέγκες και κέικ, στη γεύση κάπου το χάνει. Κάπως έτσι αισθάνθηκα και για τα διηγήματα του Jackson.
Δεν είναι ας πούμε πως το βιβλίο δε δείχνει έναν συγγραφέα με ταλέντο ή πως δεν υπάρχουν μαγικές στιγμούλες στα κείμενά του. Ο Jackson ξέρει πως να στήσει μια ιστορία, πως να δώσει ρυθμό και πως να χρησιμοποιήσει τη γλώσσα του [αν και το κάνει με τρομερά πομπώδη τρόπο και, αν έχετε μάθει κάτι μέχρι τώρα για μένα είναι πως δεν πολυσυμπαθώ τα πομπώδη λογάκια] αλλά, κάπου στην πορεία ξεχνάει λιγάκι τους χαρακτήρες του.
Στο κυνήγι τους καθενός από τους ήρωες των διηγημάτων προς το νόημα της ζωής στα 30+ τους, μέσα από το λαβύρινθο των επιλογών τους, σχεδόν όλοι τους χάνονται ανάμεσα στους αφύσικους διαλόγους, τον εγωκεντρικό χαρακτήρα τους και στο σχεδόν εκνευριστικό τρόπο που ο συγγραφέας υπεραναλύει κάθε σκέψη, λέξη ή πράξη. Οι ήρωες αυτοί λειτουργούν υπερβολικά και μιλούν υπερβολικά και το βιβλίο τους αντιμετωπίζει σχεδόν σαν props για να φέρει σε πέρας τις ιστορίες του.
Αν με ένοιαξε κάποιος από αυτούς; Όχι, φυσικά, καθόλου.
Σαν άσκηση στη συγγραφή το βιβλίο έχει αξία και μάλιστα μεγάλη, από ένα δημιουργό μάλιστα που δεν έχει κλείσει ακόμη τα 35 του χρόνια. Σαν περιεχόμενο; Μερικές ωραίες ιδέες, μερικά quotes και λίγα πράγματα από κει και πέρα. Style over substance.
ΆσӬτοι: ★★�
Δεν είναι ας πούμε πως το βιβλίο δε δείχνει έναν συγγραφέα με ταλέντο ή πως δεν υπάρχουν μαγικές στιγμούλες στα κείμενά του. Ο Jackson ξέρει πως να στήσει μια ιστορία, πως να δώσει ρυθμό και πως να χρησιμοποιήσει τη γλώσσα του [αν και το κάνει με τρομερά πομπώδη τρόπο και, αν έχετε μάθει κάτι μέχρι τώρα για μένα είναι πως δεν πολυσυμπαθώ τα πομπώδη λογάκια] αλλά, κάπου στην πορεία ξεχνάει λιγάκι τους χαρακτήρες του.
Στο κυνήγι τους καθενός από τους ήρωες των διηγημάτων προς το νόημα της ζωής στα 30+ τους, μέσα από το λαβύρινθο των επιλογών τους, σχεδόν όλοι τους χάνονται ανάμεσα στους αφύσικους διαλόγους, τον εγωκεντρικό χαρακτήρα τους και στο σχεδόν εκνευριστικό τρόπο που ο συγγραφέας υπεραναλύει κάθε σκέψη, λέξη ή πράξη. Οι ήρωες αυτοί λειτουργούν υπερβολικά και μιλούν υπερβολικά και το βιβλίο τους αντιμετωπίζει σχεδόν σαν props για να φέρει σε πέρας τις ιστορίες του.
Αν με ένοιαξε κάποιος από αυτούς; Όχι, φυσικά, καθόλου.
Σαν άσκηση στη συγγραφή το βιβλίο έχει αξία και μάλιστα μεγάλη, από ένα δημιουργό μάλιστα που δεν έχει κλείσει ακόμη τα 35 του χρόνια. Σαν περιεχόμενο; Μερικές ωραίες ιδέες, μερικά quotes και λίγα πράγματα από κει και πέρα. Style over substance.
ΆσӬτοι: ★★�
January 3, 2018
Το κορυφαίο ανίψι του David Foster Wallace. Όλα τα διηγήματα έχουν πλούτο. Ο Jackson ξέρει πολύ καλά πώς να περιγράψει το οργιαστικό κενό των καιρών μας.
October 23, 2022
"Και μολις το συνειδητοποιησαμε, χαμογελασαμε, γιατι μπορει να μην ημασταν ερωτευμενοι, και μπορει ουτως ή άλλως ο ερωτας να ειναι μια χημικη ασθενεια, μια ασθενεια που μας τυφλωνει,και δεν βλεπουμε ποιος πραγματικα είναι ο ανθρωπος που εχουμε ερωτευτει, αλλα ειχαμε δεσμευτει ο ενας στον αλλο, ειχαμε με καποιο τροπο δεσμευτει να συγχωρησουμε ο ενας στον αλλο καθε ηλιθιο, απροσεκτο, ανασφαλες και δυσαρεστο πραγμα που θα κάναμε ή θα λεγαμε εκεινη τη βδομαδα. Και η συγχωρεση ειναι ενα ειδος ερωτα, νομιζω. "
Ο Γκρεγκ Τζακσον σχεδιαζει ζευγαρια, φιλους, χαρακτηρες του σημερα, που τους απασχολει ο κοσμος γυρω, ή και όχι. Που αντιμετωπίζει τα προβληματα ή και τα αναβαλει. Μιλα για ερωτα, για ναρκωτικα με εναν τροπο που θυμιζει απίστευτα τον λατρεμενο μου David Foster Wallace, αυτον τον αυτοκαταστροφικο τροπο να βλεπεις τη ζωη και ειναι τοσο μα τοσο παρηγορο οτι εκει εξω υπαρχουν ακονη νεες φωνες να τις ανακαλυψουμε που εχουν κατι μοντερνο αλλα και κλασικο ταυτοχρονα...
🌟🌟🌟🌟/5 αστερια
Ο Γκρεγκ Τζακσον σχεδιαζει ζευγαρια, φιλους, χαρακτηρες του σημερα, που τους απασχολει ο κοσμος γυρω, ή και όχι. Που αντιμετωπίζει τα προβληματα ή και τα αναβαλει. Μιλα για ερωτα, για ναρκωτικα με εναν τροπο που θυμιζει απίστευτα τον λατρεμενο μου David Foster Wallace, αυτον τον αυτοκαταστροφικο τροπο να βλεπεις τη ζωη και ειναι τοσο μα τοσο παρηγορο οτι εκει εξω υπαρχουν ακονη νεες φωνες να τις ανακαλυψουμε που εχουν κατι μοντερνο αλλα και κλασικο ταυτοχρονα...
🌟🌟🌟🌟/5 αστερια
March 25, 2018
Προκειται για μια ιδιαιτερη περιπτωση νεου συγγραφεα και τολμω να πω μπραβο για την επιλογη απο τους ΑΝΤΙΠΟΔΕΣ(αν και διατηρω καποιες επιφυλαξεις για τη μεταφραση...Ισως το πρωτότυπο να εχει πιο ενδιαφερον)! Αν και οι ιστοριες μεταξυ τους δεν εχουν κατι κοινο και ορισμενες απο αυτες πραγματικα με κουρασαν, τολμω να πω οτι ο Jackson ως συγγραφεας εχει κρυφες αρετες και ακολουθει τη σχολη των νεοτερων αμερικανων συγγραφεων επαξια. Οι ιστοριες του αμφιταλαντευοναι γυρω απο την γενια των Y στην Αμερικη. Ναρκωτικά, έρωτας, καριερα, σχεσεις, οικογενεια, σινεμα, τεχνη, λογοτεχνια, οικογενεια, μνημη...Ολα αναιρουνται, διαγραφονται, τρεχουν, σβηνονται και ξαναγραφονται, συναντιουνται, χανονται και ξαναβρισκονται. Όπως αναφερει ο Jackson "Οι ανθρωποι ειναι σφαιρες" φευγουν και βρισκουν αλλους και αλλαζουν συχνα κατευθυνση. Η μελαγχολια, το μακροπεριοδο και οι ψυχαναγκαστικοι ηρωες καθε ιστοριας, συνθετουν εναν αργο ρυθμο αφηγησης που θα ταιριαζε ανετα με εκεινον τον ονειρικο και αργό ηχο της americana. Είναι η "μετα-αφήγηση" που αδιαλειπτα και σταθερά επαναλαμβάνεται μπροστά μας, ειναι όσα ζησαμε. Bonus στην έκδοση: Στο τελος μετα τις σημειωσεις (που τελικα εαν δεν υπηρχαν ισως να μπερδευομουν...διοτι αφενος δεν εχω αμερικανικη κουλτουρα, δεν γινεται να τα εχω διαβασει ολα και δεν ξερω εαν θα προλαβω να το κανω) το Δεκατρεις Τρόποι να κοιταξεις ενα κοτσυφι, του Γουαλας Στηβενς σε μεταφραση Παναγιωτη Κεχαγια και ειναι ΣΟΥΠΕΡ!
February 20, 2019
This was by turns breathtaking and piercing, a stunningly intricate and perceptive group of short stories. I picked it up because it ended up on a list of "best writers under 35," featuring and , books which I'd enjoyed for the most part, but whose young authors' promise intrigued me more than the stories. This book did both.
I was tempted to remove a star because the stories all started off strong but often ended in a way that seemed abrupt or cryptic, never with the surprise twist or satisfying payoff that characterize so much of my favorite short story writings. But the writing in this I found so virtuoso that I couldn't begrudge the star, particularly given that it's a debut.
This is a short, eminently consumable read that I'd feel comfortable recommending to anyone. If you pick it up, please let me know what you think.
I was tempted to remove a star because the stories all started off strong but often ended in a way that seemed abrupt or cryptic, never with the surprise twist or satisfying payoff that characterize so much of my favorite short story writings. But the writing in this I found so virtuoso that I couldn't begrudge the star, particularly given that it's a debut.
This is a short, eminently consumable read that I'd feel comfortable recommending to anyone. If you pick it up, please let me know what you think.
January 4, 2019
8 διηγήματα, όχι όλα στο ίδιο επίπεδο. Κάποια από αυτά είναι γροθιά στο στομάχι (ο Βάγκνερ στην έρημο) και κάποια άλλα από αδιάφορα έως και κουραστικά (Καλοκαίρι 1984). Οι διακυμάνσεις μεταξύ τους όμως μετριάζονται από την τρομερή πρόζα του Γκρεγκ Τζάκσον, για χάρη της οποίας θα μπορούσα να δώσω και το 5ο αστέρι, κάτι το οποίο τελικά δεν συμβαίνει λόγω της αναπόφευκτης (και αχρείαστης ίσως) σύγκρισης με τα βιβλία που έχω βαθμολογήσει στο παρελθόν με 5 αστέρια. Περιμένω σίγουρα να διαβάσω τις επόμενες δουλειές του.
November 29, 2017
3.5
Πολύ καλά και αφηγηματικά στρωτά τα 2 πρώτα διηγήματα, στα επόμένα η τεχνική της γραφής γίνεται πιο πολύπλοκη και πυκνή για να φτάσουμε στο τελευταίο που σίγουρα έχει γραφτεί με την επήρεια μανιταριών :).
Γενικώς δυνατό ντεμπούτο από έναν συγγραφέα που έχει αφομοιώσει δημιουργικά τους μεγάλους μεταμοντέρνους αμερικάνους συγγραφείς και μιλάει για την γενιά μας.
Πολύ καλά και αφηγηματικά στρωτά τα 2 πρώτα διηγήματα, στα επόμένα η τεχνική της γραφής γίνεται πιο πολύπλοκη και πυκνή για να φτάσουμε στο τελευταίο που σίγουρα έχει γραφτεί με την επήρεια μανιταριών :).
Γενικώς δυνατό ντεμπούτο από έναν συγγραφέα που έχει αφομοιώσει δημιουργικά τους μεγάλους μεταμοντέρνους αμερικάνους συγγραφείς και μιλάει για την γενιά μας.
November 18, 2017
Πολύ δουλεμενο, αρκετά εσωστρεφές και με μπόλικη πληροφορία που σίγουρα παραπέμπει σε μεγάλες σύγχρονες αμερικανικές πένες (πχ Franzen, Roth)
August 6, 2019
"Και ορίστε ενα πρότυπο για τις ιστορίες του σήμερα:
Ένας πρίγκηπας γνώρισε μια πριγκίπισσα και οι δυο τους συμφώνησαν ότι ήταν πολύ απασχολημένοι για να μπορέσουν να διερευνήσουν την πιθανοτητα μιας ουσιαστικής σχέσης.
Και ζήσανε οχι κι άσχημα κι εμεις το ίδιο.
Τέλος.
Αλλά η δική μου ιστορία δεν έχει τελειώσει ακόμη."
---------
Ένας πρίγκηπας γνώρισε μια πριγκίπισσα και οι δυο τους συμφώνησαν ότι ήταν πολύ απασχολημένοι για να μπορέσουν να διερευνήσουν την πιθανοτητα μιας ουσιαστικής σχέσης.
Και ζήσανε οχι κι άσχημα κι εμεις το ίδιο.
Τέλος.
Αλλά η δική μου ιστορία δεν έχει τελειώσει ακόμη."
---------
June 9, 2022
Πνευματικό τέκνο του Bret Easton Ellis, του Jonathan Franzen και του Μεγάλου David Foster Wallace, η πρώτη συλλογή διηγημάτων του Greg Jackson είναι μια απολαυστικά εγκεφαλική κατάδυση στα μύχια της ανθρώπινης ψυχής και του υπαρξιακού της τρόμου, ένας στοχασμός πάνω στην αβυσσώδη κενότητα του σύγχρονου δυτικού, στην κατάρρευση των ανθρώπινων σχέσεων, στη μοναξιά και την αυτοϋπονόμευση, αλλά και ένα ψυχεδελικό τριπάκι μετά από κατανάλωση πολλών, πολλών μανιταριών. Όταν κάνει το πρώτο, ο Jackson τα καταφέρνει συγκλονιστικά καλά (τα πρώτα δύο διηγήματα, "Ο Βάγκνερ στην έρημο" και "Σερβίς και βολέ κοντά στο Βισύ" είναι σεμιναριακά), όταν κάνει το δεύτερο χάνεται υπερβολικά μέσα στο κεφάλι του. Παρ' όλα αυτά, ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα που έχω διαβάσει, το αγάπησα ένα τσακ παραπάνω και λόγω της λογοτεχνικής συγγένειας με DFW, και επειδή μερικά διηγήματα ή μερικά σημεία διηγημάτων άγγιξαν μια βαθιά υπαρξιακή χορδή μέσα μου, κάποιες από εκείνες τις σκέψεις που δεν ξέρεις ότι κάνεις και από εκείνα τα συναισθήματα που δεν ξέρεις πως νιώθεις μέχρι να διαβάσεις για αυτά στη λογοτεχνία, και αυτό νομίζω είναι το ομορφότερο από όλα όσα προσφέρει. "Τις επόμενες μέρες, είναι τα βιβλία και μόνο τα βιβλία που με κάνουν να μη θέλω να πεθάνω. Στο πανεπιστήμιο είχαμε ένα μάθημα που λεγόταν «Η ποίηση θα σου σώσει τη ζωή», το στόμφο του οποίου κοροϊδεύαμε λιγάκι � γιατί υπάρχουν τόσα άλλα πράγματα που προηγούνται, υποθέτω, γιατί η τέχνη πρέπει συνεχώς να απολογείται για το ότι είναι ανώφελη και περιττή. Αλλά νομίζω ότι ισχύει πως η ποίηση θα σου σώσει τη ζωή, αν μη τι άλλο επειδή το επιβεβαίωσα εκείνη την εβδομάδα, ότι η λογοτεχνία ήταν το μόνο είδος άφιξης στο οποίο μπορούσα να ελπίζω, μια οικειότητα που δεν θα με εγκατέλειπε, που δεν ζητούσε πολλά από μένα ή δεν ξέφτιζε μοιραία στην ατέρμονη πάλη των ανταγωνιστικών μας αναγκών, που επέτρεπε –� ίσως απλώς ήταν� το πέρασμα της εμπειρίας που επιστρέφει πίσω σε μας, μέσα από εμάς, ο τρόπος που είχαμε για να καταστρέψουμε την ατελείωτη καταστροφή της ζωής."
February 20, 2020
Στην πλειόνότητά τους τα διηγήματα είναι εξαιρετικά. Όσο περνούν, πάντως, οι σελίδες η επίδραση των μανιταριών είναι καταλυτική...
January 30, 2018
Το βιβλίο αυτό μου θύμισε εκείνες τις φορές που ζητούσα ενα τζιν με τόνικ σε αυτά μπαρ με τα περίτεχνα κοκτέιλς.
August 31, 2019
3.5/5
Ωραίο ξεκίνημα, αλλά λίγο άνισα τα διηγήματά του. Πιο πολύ στυλ σε κάποια από αυτά παρά ουσία. Παρ'όλα αυτά θα περιμένω σίγουρα το επόμενο βήμα του.
ΥΓ Το τελευταίο διήγημα, η κατάρρευση της μετα-αφήγησης, ήταν αυτό που με άγγιξε περισσότερο.
Ωραίο ξεκίνημα, αλλά λίγο άνισα τα διηγήματά του. Πιο πολύ στυλ σε κάποια από αυτά παρά ουσία. Παρ'όλα αυτά θα περιμένω σίγουρα το επόμενο βήμα του.
ΥΓ Το τελευταίο διήγημα, η κατάρρευση της μετα-αφήγησης, ήταν αυτό που με άγγιξε περισσότερο.
June 5, 2016
I picked up this book bc Dwight garner gave it the best review I've seen in the nytimes in recent memory. Unfortunately, it wasn't very good. The authors gift for description is obvious, although he mostly devotes himself to crispy reconstructions of whiskeys and sweeping panoramas of despondent lives. There's something here to be learned about confident use of language and how to keep up the pace through out a novel and how to get people to read about horrible people: the worst of millennial bros, privileged middle aged white women, disgustingly famous tennis stars, morose lesbians, etc. Its a very very pretty book but it doesn't amount to much. The horrible characters are accompanied by equally horrible and juvenile complaints: that people might be settling but everyone dies; that ones relationship with ones therapist might be very sexual; that lesbians might be very miserable; that all women are certainly very miserable; that all men think about is breasts. Really? Of course these are valid sociological observations of a sort, but the kind that boys in college make, without having had the experience of intimacy or therapy or Jesus, lesbian friends.
February 22, 2016
Very impressive debut collection. The first two stories, "Wagner in the Desert," which was in the New Yorker this summer, and "Serve-and-Volley, Near Vichy," are worth the price of admission. Also enjoyed "Tanner's Sisters," which brings back some of the noirish, otherworldly elements of the second story. Nice little twist in "Dynamics in the Storm." Jackson seems to be at his best when writing about privileged young men wrestling with their identities. These stories are both fun to read and thought-provoking. While I admire his shots at writing from a woman's perspective, the female-centered stories don't quite ring as true.
September 7, 2018
επειδη δεν αντεξα τη συναισθηματοενταση στα διηγηματα και η συναισθηματοενταση ειναι αληθινη οταν την μοιραζεσαι, προτεινα σε δυο τρεις πολυ καλους μου φιλους να το διαβασουν.
ο ενας μου εστειλε χθες το βραδυ πως θα χρειαστει να το κουβαλησει στις συνεδριες με τον ψυχολογο του.
Γκρεγκ Τζακσον σε ψαχνουμε: οι μισοι για να σε αγκαλιασουμε και οι αλλοι μισοι για να σε πλακωσουμε στο ξυλο.
ο ενας μου εστειλε χθες το βραδυ πως θα χρειαστει να το κουβαλησει στις συνεδριες με τον ψυχολογο του.
Γκρεγκ Τζακσον σε ψαχνουμε: οι μισοι για να σε αγκαλιασουμε και οι αλλοι μισοι για να σε πλακωσουμε στο ξυλο.
May 14, 2019
ΒΑΡΕΘΗΚΑ!!!! Αν εξαιρέσεις κάποιες προτάσεις εδώ και εκεί, πραγματικά βαρέθηκα. Το βρήκα φλύαρο και καταπιέστηκα να μην το παρατήσω αμέσως. Τελικά δεν άντεξα και το άφησα στις τελευταίες 10 σελίδες.
December 30, 2020
I struggled through about 90% of this and read the following sentence and just couldn't go any further. (Still counting this because it was a hard fought & painful 90%):
"And soon enough—or, you know, whenever—I found myself back in the sunny yard, watching Gabrielle articulate her body in serpentine asanas, listening to Terry interview an author I like, and then an actress I like, as happy as a puppy and at peace, because what I understood just then was that Terry Gross’s voice was the voice of the metanarrative, demotic ur-parent, Catcher in the WHYY, the call of the shepherd returning me to the pastures of solicitude and moderation, that cultural plane on which the day’s horrific news—ecocatastrophe, civilizational conflict, postcolonial scarring, and our legacies of violence and extortion—was not diminished or ignored but existed in a strange vaporous adjacency to yuppie mores, triumphalist life narratives, midcult art, and an anachronistic fixation on jazz, this narrow-bandwidth refugium for temperamental decency and civic virtue and a heartbreaking reasonableness that seemed less and less like the earned wisdom of life than a tragic hope laid over it"
"And soon enough—or, you know, whenever—I found myself back in the sunny yard, watching Gabrielle articulate her body in serpentine asanas, listening to Terry interview an author I like, and then an actress I like, as happy as a puppy and at peace, because what I understood just then was that Terry Gross’s voice was the voice of the metanarrative, demotic ur-parent, Catcher in the WHYY, the call of the shepherd returning me to the pastures of solicitude and moderation, that cultural plane on which the day’s horrific news—ecocatastrophe, civilizational conflict, postcolonial scarring, and our legacies of violence and extortion—was not diminished or ignored but existed in a strange vaporous adjacency to yuppie mores, triumphalist life narratives, midcult art, and an anachronistic fixation on jazz, this narrow-bandwidth refugium for temperamental decency and civic virtue and a heartbreaking reasonableness that seemed less and less like the earned wisdom of life than a tragic hope laid over it"
March 13, 2018
Έχεις αποφασίσει να παλέψεις με ένα θηρίο (Κεντρική Ευρώπη), τα καταφέρνεις καλά μέχρι στιγμης αλλά αποφασίζεις να κάνεις ένα διάλειμμα...και ανοίγεις αυτό εδώ το βιβλιαράκι και μένεις με το στόμα ανοικτό ...
Ο Τζακσον ειναι από τους συγγραφείς που το απλό (ή μάλλον αυτό που φαινεται έτσι) το μεταμορφώνουν σε κάτι πανέμορφο και απίστευτα εθιστικό...
Στην αφήγησή του πρωταγωνιστεί η γενιά γύρω στα 30, και όπως γράφει στο οπισθόφυλλο ‘’χαρτογραφε� την περίπλοκη συνθήκη της σύγχρονης ζωής’� και εν τελει ψάχνει απαντήσεις για το τι είναι η ζωή, τι είναι σημαντικό, πού βρίσκεται το νόημα.
Νομίζω με διαφορά ότι καλύτερο έχω διαβάσει εδώ και καιρό...
Ο Τζακσον ειναι από τους συγγραφείς που το απλό (ή μάλλον αυτό που φαινεται έτσι) το μεταμορφώνουν σε κάτι πανέμορφο και απίστευτα εθιστικό...
Στην αφήγησή του πρωταγωνιστεί η γενιά γύρω στα 30, και όπως γράφει στο οπισθόφυλλο ‘’χαρτογραφε� την περίπλοκη συνθήκη της σύγχρονης ζωής’� και εν τελει ψάχνει απαντήσεις για το τι είναι η ζωή, τι είναι σημαντικό, πού βρίσκεται το νόημα.
Νομίζω με διαφορά ότι καλύτερο έχω διαβάσει εδώ και καιρό...
April 8, 2018
«Μην πιστέψεις ποτέ ότι θα φύγεις τόσο μακριά που δεν θα σε καλοσωρίσουν όταν γυρίσεις πίσω». Με αυτή τη διαπίστωση ο Κέρουακ θα στριφογυρνάει στον τάφο του. Και μπορεί να μη βρίσκει κανείς πολλά κοινά με τους τριαντα-φεύγα καλλιτέχνες/εύπορους/προχωρημένους (τάχα) ήρωες του Τζάκσον που γεννήθηκαν σε μια εποχή που δεν τους στέρησε τίποτα και δεν της εναντιώθηκαν σε τιποτα αλλά δε γίνεται να μείνεις ασυγκίνητος σε αυτή την πρόζα. ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΡΟΖΑ. Κάθε ιστορία μετατρέπεται μέσα από τις λέξεις που δεξιοτεχνικά επιλέγει ο συγγραφέας σε κατανυκτική εμπειρία, «άγνωστοι» ήρωες με σκέψεις εξωφρενικά οικείες. Πολύ καλή μετάφραση, ένα φανταστικό βιβλίο. Respect Greg Jackson.
January 28, 2024
Just when I thought it couldn’t get any worse�.I would instantly be suspicious of anyone who enjoyed this. The characters in this are doing a lot of drugs and they think it’s really cool. Plus they are having lots of philosophical thoughts about everything that’s going on around them. Filled with sentences like:
“Until all I saw everywhere were the dissipating freeze-frames of life, instants of salient and perverse meaning, of felicity, contradiction, the inexhaustible poetry of juxtaposition, the eclecticism that with acts of curation becomes sensibility. �
like come on! First one star read, I think.
“Until all I saw everywhere were the dissipating freeze-frames of life, instants of salient and perverse meaning, of felicity, contradiction, the inexhaustible poetry of juxtaposition, the eclecticism that with acts of curation becomes sensibility. �
like come on! First one star read, I think.
July 22, 2022
Όταν μεγαλώσω θέλω να γράφω όπως ο Γκρεκ Τζάκσον.
Read
April 3, 2019Δεν ξέρω. Όσα διάβασα μου φάνηκαν ετσικέτσι. Στυλ για το στυλ για το στυλ. Εμείς στο νοικοκυριό μας αγαπάμε τις υποθέσεις. Αυτά, όχι άλλα.
Displaying 1 - 30 of 119 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.