Na zijn debuut in 1999 schreef Dimitri Verhulst 13 boeken, romans, verhalen, novellen, po毛zie en toneel. Zijn werk verschijnt in meer dan 20 talen over de hele wereld en hij wordt gezien als een van de grote schrijvers uit de Lage Landen. De klassieker De helaasheid der dingen werd bekroond met de Gouden Uil Publieksprijs, met Godverdomse dagen op een bol won hij de Libris Literatuurprijs. Zijn laatste, De laatkomer, verkocht binnen een half jaar meer dan 75 000 exemplaren, wordt verfilmd en over de hele wereld vertaald.
鈥� 2007 - Publieksprijs Gouden Uil voor De helaasheid der dingen 鈥� 2007 - Humo's Gouden Bladwijzer voor De helaasheid der dingen 鈥� 2008 - De Inktaap voor De helaasheid der dingen, literaire jongerenprijs Vlaanderen, Nederland en Suriname 鈥� 2009 - Beste Boek 2008 Humo's Pop Poll voor Godverdomse dagen op een godverdomse bol 鈥� 2009 - De Libris Literatuur Prijs voor Godverdomse dagen op een godverdomse bol
Bijzonder teleurstellende en bij gelegenheid zelfs ergerlijke roman, die vooral schittert (en sputtert) door zijn eigen nutteloos-, overbodig- en platvloersheid. Verhulst neemt een neusduik en de landing is niet mals. Een overbodige vod. Zelfs de moppen zijn niet om te lachen. Tijd voor herbronning, Dimi!
Verhulst haalt halsbrekende toeren uit om zo veel mogelijk zinnen vol te stoppen met bijzondere en belangrijke woorden. In 鈥楬et leven gezien van beneden鈥� wordt dat mij wat veel, te veel. Erg veel te veel, of veeleer: erg, veel te veel. (Ergerlijk is in dit geval de overtreffende trap van erg-erger.) Alleen de titel deed mij heel even besmuikt glimlachen, verder heb ik geen moppen ontdekt. Het zou nog niet zo jammer zijn als het thema een iets luchtiger uitwerking had gekregen. Wat dit betreft, deed het boek mij vergelijkenderwijs denken aan 鈥楧e voorzitter鈥� van Ronald Giphart, waarin de schrijver wel kans ziet lichtvoetiger te ademen. Maar gelijk Verhulsts donkere stem debiteert 'm in 鈥楬et leven gezien van beneden鈥� louter zwarigheden, of een zwaar aangezet standpunt in vele variantjes. Ik houd het op een vergissing; Verhulst k谩n best schrijven. Dat was dan weer geheel iets anders dan het boek dat ik juist hieraan voorafgaand las, te weten 鈥楧e vogels鈥� van Tarjei Vesaas. Die komt in mijn bibliotheek alfabetisch op achternaam direct na Verhulst, maar laat in allerlei opzichten deez' Dimi ver achter zich.
Het is overigens mijn opzet om elk gelezen boek te laten volgen door een volkomen ander boek, bijvoorbeeld qua land van herkomst, taalgebied, thema, periode c.q. literaire stroming en dergelijke. Want als ik van een schrijver meerdere boeken achtereen lees, dan raken die in mijn geheugen te veel vermengd zodanig dat ik de afzonderlijke kwaliteiten op den duur minder makkelijk kan onthouden en onderscheiden. JM
Het zwijgende vrijen, ja. Maar ook, en preferabel misschien, het vrolijke vrijen. Het plezierige vrijen. Waarin plaats was voor de lach, de grap. Review : Vermits ik de laatste tijd nogal zware literatuur te verorberen had kwam deze burleske roman van Dimitri Verhulst, gecomponeerd uit korte hoofdstukken waarin je voortdurend chronologische hinkstapsprongen maakt, net op tijd. De auteur trakteert de lezer op een vuurwerk van taalkundigheid, dat ook een paar mespuntjes intrige inbouwt en voor een pittige uitsmijter zorgt. In zijn nieuwe roman richt Dimitri Verhulst zijn satirische pijlen op de wereld van het communisme. De dunne intrige cirkelt rond de Russische auteur Michail Sjolochov en anderen, en ontaardt in een luimig boek vol grapdwang. Liliya Dimova, ooit de muze van kunstzinnig Sofia, is inmiddels de 71-jarige weduwe van een gekrenkte schrijver. Dat heeft zijn redenen: Lilya's grote liefde en 'olympische vlam', de toneelauteur Anton Cherkezov, had het al vroeg aan de stok met het regime. Zelfs na zijn eerste eenakter Wat de schapen wel nog weten wordt hij onder curatele gesteld en vriendelijk aangemaand nog slechts journalistiek te bedrijven. 'Journalist, een groter scheldwoord bestond er niet. Of het moest zijn: literair journalist', grapt Verhulst. Bulgarije was jarenlang de trouwste vazalstaat van de USSR en probeerde in alles roder te zijn dan Moskou. Bulgaarse schrijvers hadden zich te spiegelen aan het werk van hun Russische broeders die bogen voor de eisen die het communisme aan de literatuur stelde. Kunstenaars die daartegen zondigden werden gedeporteerd naar een concentratiekamp. Het is Liliya's laatste wens de literaire geschiedenis van het communisme te corrigeren en ze neemt op originele wijze wraak, uit liefde voor haar overleden man, en voor alle andere vergetenen die hun vrijheid van expressie duur hebben betaald. Verhulst hakt zijn verhaal in korte hoofdstukken die heen en weer zappen tussen personages en tijdvakken, in- en uitzoomend tussen momentopnames en vogelperspectief. Daardoor kan humor bruusk omslaan in drama; het maakt het boek onvoorspelbaar en spannend.
Was lang geleden. You hate him or you love him. Seks, saffen, literatuur, Oostblok, een gastrol voor een Mercedes 220D - Dimi en ik zouden het goed doen, denk ik
"Het leven van beneden gezien" is een roman die je niet loslaat. Vanuit het perspectief van de gewone man wordt gekeken naar het communisme en de onderdrukking van de bourgeosie in Bulgarije tijdens de 20e eeuw. Het begint met het verhaal van een bekende auteur, zijn werken blijven tijdens het verhaal een cruciale rol spelen, maar is niet het allerbelangrijkste. Liliya scheert alle toppen als hoofdpersonage, ze wordt van kop tot teen, vanbinnen en vanbuiten, ruimschoots beschreven. Wat was haar rol tijdens deze communistische onderdrukking? Welke invloed had dat op haar leven? Dat lees je allemaal in dit heerlijke boek van Verhulst. Het verhaal heeft een bepaalde echtheid om zich heen hangen, terwijl het pure fictie is. Het kan namelijk echt gebeurd zijn! Als je een bepaalde achtergrondkennis hebt over het communisme, Karl Marx, Stalin of Lenin, is het boek een echte aanrader. Zij die een leek hierin zijn, raad ik aan een beetje opzoekwerk te doen alsvorens te beginnen aan deze prachtige roman.
My mind was elsewhere. Couldn't enjoy it as i used to do. Don't know what's going on.
Some similarities with the current Trump situation about immigrants. It's funny to see that folks who once where immigrants. Or there ancestors ore the most fiercest against new ones.
Stunning how quick people forget there own history lessons and mistakes.
" Two things are infinite. The universe and human stupidity.
Uitgangspunt leek me interessant, maar uiteindelijk is dit het minste boek dat ik van Dimitri Verhulst las. Vooral te afstandelijk geschreven om te kunnen beklijven. En stilistisch vond ik het naar Verhulst-normen ook maar gewoontjes, enkele fijne zinnen niet te na gesproken. Hier had meer in gezeten.
Is dit nog ironie? Of is het slecht verhuld seksisme van een puberale recensentenlieveling? Een kleine selectie van 'diepzinnige' beschrijvingen over een vrouwelijk personage:
- De langdurige onderhevigheid aan bombardementen heeft een invloed op de melkproductie van menig jonge moederborst, oorlogskoeien weten daar zowat alles van. (29)
- Ze had genoegen genomen met een dienende rol, als echtgenote van een dissidente schrijver onder meer, en leed als toegewijd schildersmodel vooral veel kou en stijve tepels in de goed verborgen ateliers van Sofia.鈥� (35)
- Wanneer ze zich emotioneel liet meeslepen door een roman durfde het bijvoorbeeld te gebeuren dat haar maandstonden achterwege bleven. Ze verloor, of won, aanzienlijke hoeveelheden lichaamsgewicht naargelang de aard van het boek. (41)
- Om niet te moeten manken en toch haar koppige kniegewrichten te ontzien leerde Liliya het zichzelf aan te wandelen als een lipizzanerpaard. (46)
Iets te chaotisch en iets te veel het gevoel van 鈥榳at heb ik nu eigenlijk gelezen?鈥�, ook al heb ik de meeste pagina鈥檚 oprecht met plezier gelezen - omdat ik zo鈥檔 fan ben van zijn schrijfstijl wellicht. Ik zie 鈥榯 mezelf niet snel iemand aanraden, maar wel content dat ik nog eens een Verhulst gelezen heb.
Ik keek ernaar uit om iets van Verhulst te lezen, maar dit was voor mij echt een gigantische tegenvaller en hopelijk niet representatief voor zijn andere werk. Gelukkig was het geen dik boek want ik dacht de hele tijd 鈥榳tf ben ik aan het lezen鈥�, en eigenlijk weet ik dat nog steeds niet.
Dit is nu de derde roman van Dimitri Verhulst die ik heb gelezen, ik ben teleurgesteld in dit boek. E茅n van de grootste redenen dat ik zijn romans lees is vanwege zijn cynisme, sarcasme en ironie. Deze waren wel is waar aanwezig maar zijn onvergelijkbaar met de humor die aanbod komt in Problemski Hotel en De Laatkomer. De structuur van het boek is vrij ingewikkeld omdat de hoofdstukken zonder enige volgorde van jaartal naar jaartal springen.
Het verhaal gaat over een vrouw genaamd Liliya. Op haar negentien wordt ze verliefd op Anton, die een kunstenaar is en zich bovendien in liberale kringen verblijft. Ze trouwen en krijgen een kind, desondanks heeft Liliya een vrije seksuele moraal, ze duikt regelmatig met mannen in bed. Antons toneelstuk wordt verboden en hij "mag" journalist worden voor de staat. Haar man Anton sterft later aan leverkanker. Het boek geeft ons een kijkje op het communisme en de onderdrukking van de bourgeosie in Bulgarije tijdens de 20e eeuw.
In het boek gebeurt er niet zo heel veel, er wordt veel kritiek geven op het communisme en op de beperking van de vrije meningsuiting in Bulgarije, dit doet Dimitri met behulp van zijn (soms bekakte) humor. Zoals Liliya die boeken, geschreven door de nobelprijswinnaar Michail Sjolochow, gebruikt als toiletpapier omdat het zeer onwaarschijnlijk is dat Sjochow deze zelf geschreven heeft en omdat de boeken van haar man, die niet gepubliceerd mogen worden, veel beter zouden zijn.
Ik vind het niet spijtig dat ik dit boek heb gelezen want heb wel wat bijgeleerd, maar als ik wist waar ik aan zou begonnen zijn zou ik toch maar voor een andere roman hebben gekozen...
Dimitri Verhulst maakt in deze roman sprongen in de tijd met een deels historische roman over het naoorlogse communisme in Oost Europa. De Bulgaarse Liliya Dimova is de weduwe van een schrijver. Bulgarije loopt sterker dan andere landen aan de leiband van de Sovjet Unie. De omstreden Russische schrijver Michael Sjolochov krijgt in 1965 de Nobelprijs voor literatuur. Liliya heeft een bloedhekel aan hem en veegt haar billen af met zijn 鈥榤eesterwerken鈥�. Een stil protest tegen de communistische dictatuur? Het boek is een vileine spotternij met het Oost-Europese communisme, met de hypocrisie van de machthebbers, met intellectuelen die zich laten misbruiken en hun creativiteit in dienst stellen van het regime. Het is daarmee ook een zeer actueel boek. Het eindigt in 2015 met het sterfbed van Liliya. De geschiedenis was een gekkenhuis dat zij achter zich liet, zegt Verhulst in een van de laatste zinnen van het boek. Zelf ben ik diverse keren in Oost Europa geweest, in 1968 in Oost Duitsland, in 1973 in Polen, in 1977 in Leningrad dat later weer Petersburg heette. In 2001 bezocht ik opnieuw Polen en in 2003 bezocht ik Moskou. In 2009 was ik in Estland en in Petersburg. In 1999 en 2002 bezocht ik Tsjechi毛. Van die bezoeken heb ik diverse beelden overgehouden. Sommige gezichten van mensen staan in mijn geheugen gegrift. Die menselijkheid dreigt onder te sneeuwen onder een onverdraagzame ideologie. Verhulst houdt de lezer een lachspiegel voor. Door zijn taalvirtuositeit treft hij je daarmee.
Ik hou van de schrijfstijl van Dimitri Verhulst: droog, ongekunsteld en rechtdoorzee. Dit boek zit echter te vol van seks, agressie en pipi/kaka om me genoeg te verwonderen. De ongekunstelde taal is hier zo verpakt en verbloemd in moeilijke woorden dat ik er een dictionaire op na zou moeten slaan om er helemaal aan uit te kunnen. Ik was dan ook eerder teleurgesteld door de inhoud. Niet ieder boek moet op dezelfde toon als De helaasheid der dingen gebracht worden. Voor problemski Hotel was dat gepast, monoloog van (...) ook, maar Bloedboek en Het leven (...) vragen een andere vertelstijl wat mij betreft.
Dit is werkelijk het slechtste wat ik dit jaar las. De bitsige bijtende beschuldigende stijl van Verhulst die ik zeer kon smaken in "Kaddisj voor een kut" klinkt in dit boek vals. Hij probeert verontwaardiging op te wekken voor het leven onder het communistische regime, maar voor mij lijkt het een snel afgehaspeld opstel met een poging tot ironie. Normaal lees ik hem graag, maar dit boek, ... neen.
Prima, niet fantastisch. Het boek speelt zich af in Sofia, Bulgarije. De hoofdstukken maken grote sprongen vooruit en terug in de tijd - oorlog, communisme en de periode daarna. Dat is best leuk gedaan. Verder veel zinnen met opsmuk en af en toe onnodig platvloers. Toch snel en makkelijk uitgelezen en heeft zeker een aantal leuke passages. De Vriendinnen van de Visvangst is top en de aanklacht tegen overheersing is goed overgekomen.
Leuk boek, fijne mijmeringen en plezante plottwists. En waarvoor ik Dimitri Verhulst zo leuk vind: prachtige, mooie schrijfstijl, zonder dat het 'showing off' wordt (een val van veel prijswinnende schrijvers). Uiteindelijk 4 sterren omdat het verhaal zelf misschien iets te mager uitvalt. Maar toch een lekker vieruurtje.
Heel mooie opbouw, gaat heen en weer door de tijd waardoor je zelf het verhaal lijkt te construeren en goed op moet letten. Af en toe wat namen nagezocht, heel interessant hoe historische gebeurtenissen zo in een nieuw, eigen verhaal veranderen. De taal is boeiend en dynamisch als spannende muziek., elke zin de moeite waard. Geestig.
Meer een stijloefening dan een verhaal. Heel veel goed gevonden ideetjes en woordgrapjes, en daarom wel plezant om te lezen. Maar op het einde toch even denken van 'wat heb ik nu eigenlijk gelezen?' Verhulst heeft veel betere boeken geschreven dan dit.
Aanklacht tegen het communisme in Bulgarije, en wat dat betekende voor de literatuur. Dimitri Verhulst hanteert een lekker brutale vertelstijl. Scherp en humoristisch tegelijk. Het is een dun boekje en leest vlot weg.