ابن بطوطه، سیاح اهل طنجه، سی سال (از ۷۲۵ تا ۷۵۴ هجری) در سفر بود. او گزارش سفر خود را در این کتاب ثبت کرده است. محمدعلی موحد دربارۀ این کتاب در مقدمه اینطو� توضیح داده است: کتاب ابن بطوطه از دو جهت بر سفرنامهها� دیگر اسلامی برتری دارد: اول از جهت وسعتِ دامنۀ سفر و احتوای آن بر داستان مسافرتی که از طنجۀ مراکش شروع شده و به مصر و شامات و مکه و عراق و قسمت بزرگی از ایران و یمن و عمان و بلادالروم و قسطنطنیه و دشت قبچاق و ماوراءالنهر و افغانستان و سند و هند و جزایر جنوبی هندوستان و چین و اندلس و نیجریه و غیره بسط یافته؛ دوم از جهت صداقت او در بیان اوضاع و احوال ممالکی که دیده است، و ثبت و ضبط تصویر رسوم و آداب و عادات مللی که در این خط سیر مطول و ممتد زندگی میکردهان�. این نسخه ویراست جدیدی از ترجمۀ محمدعلی موحد است که اول بار در ۱۳۳۷ منتشر شد و از آن پس به چاپها� متعدد رسید
Abu Abdullah Muhammad Ibn ِAbdullah Al Lawati Al Tanji Ibn Battuta (Arabic: أبو عبد الله محمد ابن عبد الله اللواتي الطنجي ابن بطوطة�) was a Muslim Marinid Berber scholar and jurisprudent from the Maliki Madhhab (a school of Fiqh, or Sunni Islamic law), and at times a Qadi or judge. However, he is best known as a traveler and explorer, whose account documents his travels and excursions over a period of almost thirty years, covering some 73,000 miles (117,000 km). These journeys covered almost the entirety of the known Islamic world and beyond, extending from North Africa, West Africa, Southern Europe and Eastern Europe in the West, to the Middle East, Indian subcontinent, Central Asia, Southeast Asia and China in the East, a distance readily surpassing that of his predecessors and his near-contemporary Guru Nanak.
جلد دوم سفرنامه ابن بطوطه در هند و آفریقا میگذر�.چرخیدن در دایره حکومتی و دینی از هر شهر و کشوری مساله پراهمیت برای این جهانگرد است.برای اهلش شاید جذاب باشد اما برای من که تشنه دانستن از طبقه متوسط و عام جامعه هستم اين کتاب به ندرت برایم مطلبی داشت.