What do you think?
Rate this book
Divoký kluk
Kniha Divoký kluk je bezprostředně spjatá s italským bestsellerem Osm hor. Spojuje v sobě deník, filozofickou meditaci, ale stejně tak i cestovní zápisky. Tento příběh v nás vyvolává otázky po smyslu samoty, přátelství a vztahu k okolnímu světu.
Protagonistou novely je osamělý třicetiletý muž. V dětství si vytvořil silné pouto k přírodě, které mu teď však chybí. A tak znenadání učiní radikální změnu: Pronajme si horskou chatu ležící ve výšce kolem 2000 metrů a začne tam žít život, o kterém vždycky snil. Život v téměř absolutní samotě, narušované leda několika málo místními lidmi, život ve společnosti zvířat a knih. Tak se mu podaří znovu objevit své vnitřní já a pochopit vztah člověka k přírodě... Dílo přímo odkazuje na slavné práce takových autorů, jakými byli Henry David Thoreau nebo John Muir.
Protagonistou novely je osamělý třicetiletý muž. V dětství si vytvořil silné pouto k přírodě, které mu teď však chybí. A tak znenadání učiní radikální změnu: Pronajme si horskou chatu ležící ve výšce kolem 2000 metrů a začne tam žít život, o kterém vždycky snil. Život v téměř absolutní samotě, narušované leda několika málo místními lidmi, život ve společnosti zvířat a knih. Tak se mu podaří znovu objevit své vnitřní já a pochopit vztah člověka k přírodě... Dílo přímo odkazuje na slavné práce takových autorů, jakými byli Henry David Thoreau nebo John Muir.
160 pages, Hardcover
First published January 1, 2013
126 people are currently reading
2,955 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 551 reviews
June 20, 2019
3.5 Ever since I read Walden earlier this year, I have run into him in many of my other reads. This is another one, since the author took inspiration from both Thoreau and McCandless, Into the Wild. Unable to write and trying to regain some equilibrium in life, Cognetti goes not to a lake but a hut in the Swiss Alps. There he find solitude and finds thst the life of a recluse may not be for him. He makes a few friends, has some hiking adventures, works very hard gathering and stacking hay for a new acquaintance and adopts a puppy. Named Lucky the pup was in training, failed training, to be a cow herding dog.
Like Walden he divided his entries by seasons. This is a peaceful book, an introspective look at ones inner thoughts. He talks about his youth, also spent in the Alps with his parents, and how things have changed even in this location. The scenery is beautifully described. There are no shocks or thrills, but I found it was just what I needed, a look at a man who takes himself back to the elements. I so wish there was s solitary hut in my near future.
ARC from Washington Square Press/Atria.
Like Walden he divided his entries by seasons. This is a peaceful book, an introspective look at ones inner thoughts. He talks about his youth, also spent in the Alps with his parents, and how things have changed even in this location. The scenery is beautifully described. There are no shocks or thrills, but I found it was just what I needed, a look at a man who takes himself back to the elements. I so wish there was s solitary hut in my near future.
ARC from Washington Square Press/Atria.
July 23, 2018
Als je wil weten hoe de mensheid eruitziet vanaf een bergkam, dan moet je ‘De buitenjongen� van Paolo Cognetti lezen. Het letterlijke antwoord vind je in een paar regels op bladzijde 82. Het mooie is dat er nog heel veel andere mogelijke antwoorden zijn, maar die zul je zelf moeten formuleren.
Het kan namelijk haast niet anders dan dat je over de mensheid en over jezelf gaat nadenken bij het lezen van de aantekeningen van deze dertigjarige man � waarvan je natuurlijk aanneemt dat het Cognetti is. Samen met hem ruil je de drukte van de stad in voor een eenzame berghut op tweeduizend meter hoogte, en daar hou je je een paar maanden ver van de bewoonde wereld. Je zult je vanzelf vragen gaan stellen: wat zou jij doen, wat wil jij nog?
‘De buitenjongen� mist de overrompelende vertelkracht van ‘De acht bergen�, waarmee Paolo Cognetti wereldwijd is doorgebroken (en waarvan je mijn bespreking ook op ŷ kunt nalezen), maar dat kun je geen minpunt noemen. Het boek is een ander soort vertelling, filosofischer, langzamer, en daardoor leest het als een pendant van het bejubelde ‘Le otto montagne�.
Cognetti’s volgende boeken komen vanzelf op mijn verlanglijstje, en altijd bovenaan.
‘De buitenjongen� is uit het Italiaans vertaald door Yond Boeke en Patty Krone.
Deze bespreking en andere tips vindt u onder BLOG op .
Het kan namelijk haast niet anders dan dat je over de mensheid en over jezelf gaat nadenken bij het lezen van de aantekeningen van deze dertigjarige man � waarvan je natuurlijk aanneemt dat het Cognetti is. Samen met hem ruil je de drukte van de stad in voor een eenzame berghut op tweeduizend meter hoogte, en daar hou je je een paar maanden ver van de bewoonde wereld. Je zult je vanzelf vragen gaan stellen: wat zou jij doen, wat wil jij nog?
‘De buitenjongen� mist de overrompelende vertelkracht van ‘De acht bergen�, waarmee Paolo Cognetti wereldwijd is doorgebroken (en waarvan je mijn bespreking ook op ŷ kunt nalezen), maar dat kun je geen minpunt noemen. Het boek is een ander soort vertelling, filosofischer, langzamer, en daardoor leest het als een pendant van het bejubelde ‘Le otto montagne�.
Cognetti’s volgende boeken komen vanzelf op mijn verlanglijstje, en altijd bovenaan.
‘De buitenjongen� is uit het Italiaans vertaald door Yond Boeke en Patty Krone.
Deze bespreking en andere tips vindt u onder BLOG op .
June 25, 2019
I read and reviewed Cognetti’s The Eight Mountains last year just before I set-up my blog. The book actually played a part in my deciding to start a blog because I loved The Eight Mountains and wanted to share it everywhere I could! So, this year, I was able to share The Wild Boy here and on my blog! ⭐️ ⭐️ ⭐️ ⭐️
If you’ve read The Eight Mountains, and I hope you have, then you know Paolo Cognetti is well-traveled and able to put pen to paper in describing the lush destinations, specifically the mountains deep inside Italy.
In The Wild Boy, Cognetti writes about his trip into the Italian Alps, somewhat reminiscent of The Eight Mountains, but instead this is his story completely.
Cognetti travels to the Alps when he is in pain and seeking comfort. The city life is no longer comfortable, and in fact, it’s overwhelming him. He has not been to this location, Valle d’Aosta, in over ten years. There he finds the simple life he seeks and forms close friendships with his neighbors.
Just as in The Eight Mountains, the rich and rustic landscape is brought to life with lyrical prose, and the emotions of his words seep off the pages. Cognetti is a brilliant writer, and even in this slim memoir, at less than two-hundred pages, he captures the strength and vitality of spirit, as well as the connection humans have to nature. I’m ready for Cognett’s next book and another return to the majestic Alps!
I received a complimentary copy. All opinions are my own.
My reviews can also be found on my blog:
If you’ve read The Eight Mountains, and I hope you have, then you know Paolo Cognetti is well-traveled and able to put pen to paper in describing the lush destinations, specifically the mountains deep inside Italy.
In The Wild Boy, Cognetti writes about his trip into the Italian Alps, somewhat reminiscent of The Eight Mountains, but instead this is his story completely.
Cognetti travels to the Alps when he is in pain and seeking comfort. The city life is no longer comfortable, and in fact, it’s overwhelming him. He has not been to this location, Valle d’Aosta, in over ten years. There he finds the simple life he seeks and forms close friendships with his neighbors.
Just as in The Eight Mountains, the rich and rustic landscape is brought to life with lyrical prose, and the emotions of his words seep off the pages. Cognetti is a brilliant writer, and even in this slim memoir, at less than two-hundred pages, he captures the strength and vitality of spirit, as well as the connection humans have to nature. I’m ready for Cognett’s next book and another return to the majestic Alps!
I received a complimentary copy. All opinions are my own.
My reviews can also be found on my blog:
May 29, 2024
"أضحت الوحدة أكثر من كونها كوخاً في الغابة، تُشبيه بيت المرايا، حيثما نظرت أجد انعكاساً لصورتي، مشوهة، غريبة، ومكررة مرات نهائية. كان يُمكنني التحرر من كُل شيء � إلا منها. لهذا، وأنا مُمدد على تلك الصخرة، أعلنت فشل مُغامرتي."
كتاب "فتى الجبل" هي سيرة ذاتية بشكل روائي للكاتب الإيطالي "باولو كونتيني"، ومن أعماله السابقة روايته الأكثر شهرة "الجبال الثمانية".
في أحد أيام حياته، وجد نفسه لا يستطيع كتابة شيء، فاتجه إلى الحل الأمثل لكي تُجمع شتات روحك وعقلك، اتجه إلى العزلة، في أحد الجبال وطُرقاتها، والتنقل من قرية إلى أخرى، أو حتى منطقة. لربما يجد شيئاً أو يتغير بداخله شيء على الأٌقل. فنجد اليوميات أو الفصول عبارة عن رصد لما مر به، وملحوظاته الدقيقة عن كُل شيء.
وكان هذا فقط، ما يدور في الرواية! لا أحداث هامة أو مصيرية مثلاً، لا سيرة ذاتية جذابة، ولا أي شيء، رتابة وملل وبعد الملحوظات عن الحيوانات والنباتات وطريقة الأكل، إلخ إلخ، وكانوا بطريقة عادية، لا يوجد فيها أي شيء مُبهر على الإطلاق.
أعتقد أن الكاتب عندما توجه إلى الجبال كان يعتقد أنه سيكتب رواية رائعة أو سيرة جذابة، ولكن غايته فشلت، فقال ولما لا أنشره على أي حال في كتاب؟ وكان هذا هو الكتاب!
تجربة سيئة، لم تُرضيني، ولكن سأحاول مع الكاتب مرة أخرى في روايته الأكثر شهرة، "الجبال الثمانية".
June 11, 2018
is het mooiste boek dat ik in 2017 heb gelezen. Ik werd er zo rustig van, en ik waande me zo op de berg.
Ik had dus hoge verwachtingen van dit boek. Pas toen ik het opensloeg en in het colofon keek, zag ik dat Paolo dit boek eerder heeft geschreven dan dat hij De acht bergen geschreven heeft. Daar is hij (terecht) mee doorgebroken, en ik heb in zo'n situatie dan meestal mijn twijfels bij eerder werk van een auteur, zal ik het oppakken of niet.
Want ook bij dit boek zie je weer: toen Paolo dit schreef, was hij nog niet zo een goede schrijver als toen hij De acht bergen schreef. Ik zie de omgeving vooral voor me omdat het zo veel overeenkomsten heeft met De acht bergen, niet omdat de omschrijvingen in De buitenjongen net zo goed en mooi zijn.
Maar wat we vooral opvalt: het is een onrustiger boek. Niet dat er nou zo veel in gebeurt, maar in De acht bergen is dat al helemaal niet. Daar is de kracht van het boek dat je de rust en de ruimte voelt. En ook al zit het hoofdpersonage van De buitenjongen een jaar op een berg, ik voel niet de rust, de ruimte, de eenzaamheid.
Ik word ook niet rustig van het lezen van dit boek. Ik blijf in mijn eigen hier en nu. Terwijl ik tijdens het lezen van De acht bergen juist verrast was als ik opkeek van m'n boek en ik bleek me niet in de Italiaanse wildernis te bevinden.
Misschien heeft de persoon in De buitenjongen de rust niet die de persoon in De acht bergen wel heeft. En/of Paolo heeft zelf die rust tussen het schrijven van deze twee boeken gevonden. Wat het ook mogen zijn, De buitenjongen was niet wat ik verwacht en gehoopt had dat het zou zijn.
Ik had dus hoge verwachtingen van dit boek. Pas toen ik het opensloeg en in het colofon keek, zag ik dat Paolo dit boek eerder heeft geschreven dan dat hij De acht bergen geschreven heeft. Daar is hij (terecht) mee doorgebroken, en ik heb in zo'n situatie dan meestal mijn twijfels bij eerder werk van een auteur, zal ik het oppakken of niet.
Want ook bij dit boek zie je weer: toen Paolo dit schreef, was hij nog niet zo een goede schrijver als toen hij De acht bergen schreef. Ik zie de omgeving vooral voor me omdat het zo veel overeenkomsten heeft met De acht bergen, niet omdat de omschrijvingen in De buitenjongen net zo goed en mooi zijn.
Maar wat we vooral opvalt: het is een onrustiger boek. Niet dat er nou zo veel in gebeurt, maar in De acht bergen is dat al helemaal niet. Daar is de kracht van het boek dat je de rust en de ruimte voelt. En ook al zit het hoofdpersonage van De buitenjongen een jaar op een berg, ik voel niet de rust, de ruimte, de eenzaamheid.
Ik word ook niet rustig van het lezen van dit boek. Ik blijf in mijn eigen hier en nu. Terwijl ik tijdens het lezen van De acht bergen juist verrast was als ik opkeek van m'n boek en ik bleek me niet in de Italiaanse wildernis te bevinden.
Misschien heeft de persoon in De buitenjongen de rust niet die de persoon in De acht bergen wel heeft. En/of Paolo heeft zelf die rust tussen het schrijven van deze twee boeken gevonden. Wat het ook mogen zijn, De buitenjongen was niet wat ik verwacht en gehoopt had dat het zou zijn.
August 5, 2018
Sono arrivata a questo volumetto dopo aver letto •Le otto montagne� e approfittando del GdL di agosto e un po' mi dispiace l'averlo già finito. Qualche pagina in più l'avrei gradita, ma in fondo è tutto scritto qui, in queste novantanove pagine.
Una sorta di diario, o meglio un "quaderno di montagna". Appunti, riflessioni, osservazioni, esperienze da non dimenticare.
Ho respirato aria sana, mi sono divertita e intenerita nell'osservare con Paolo alcuni "selvatici", ho ascoltato in rispettoso silenzio il suo pianto, ho goduto alla vista di torrenti fiumi laghetti rocce cenge valli tornanti cime neve ghiaccio vento nebbia pioggia sole alberi arbusti boschi bacche... ma soprattutto ho fatto il pieno di tanta umiltà, tanto rispetto, tanta forza, tanta debolezza, tanta intimità svelata.
Un consiglio: leggete, se possibile, prima questo libriccino, poi il più famoso Strega. Aiuta.
P.S.: 4 stelle quasi piene... Qualche particella l'ho lasciata lassù, nei cieli sulle montagne, per ritrovarle se mai vi tornerò.
📖 GdL tema del mese (ago. 2018): La montagna
Una sorta di diario, o meglio un "quaderno di montagna". Appunti, riflessioni, osservazioni, esperienze da non dimenticare.
Ho respirato aria sana, mi sono divertita e intenerita nell'osservare con Paolo alcuni "selvatici", ho ascoltato in rispettoso silenzio il suo pianto, ho goduto alla vista di torrenti fiumi laghetti rocce cenge valli tornanti cime neve ghiaccio vento nebbia pioggia sole alberi arbusti boschi bacche... ma soprattutto ho fatto il pieno di tanta umiltà, tanto rispetto, tanta forza, tanta debolezza, tanta intimità svelata.
Un consiglio: leggete, se possibile, prima questo libriccino, poi il più famoso Strega. Aiuta.
P.S.: 4 stelle quasi piene... Qualche particella l'ho lasciata lassù, nei cieli sulle montagne, per ritrovarle se mai vi tornerò.
📖 GdL tema del mese (ago. 2018): La montagna
February 6, 2020
u istom duhu kao što će napisati i "osam planina", paolo cognetti u "divljem dječaku" bježi od urbanog kaosa i površnosti i odlazi u prirodu nahraniti si dušu i tijelo. u ovom romanu potaknut je kreativnom blokadom (ali i waldenom h. d. thoreaua i tragičnim avanturistom i idealistom chrisom mccandlessom koji je doslovno pobjegao iz grada i umro od gladi na aljasci) i odlazi u planine maknuti se od svijeta, pustiti biti inspiriran na samom izvoru prirode i vratiti se sebi.
ne događa se mnogo toga ovdje... tek se izmjenjuju slike kroz njegovih šest mjeseci (travanj-listopad) boravka među planinama i ako nisi ljubitelj čiste prirode i (polu)divljine, ovaj tekst mogao bi smatrati mlakim i dosadnim. s druge strane, ako si tip od livada i pašnjaka, šuma i planina, svaka rečenica zvučat će ti kao simfonija jer tijekom tog boravka cognetti promatra mijene u prirodi u skladu s godišnjim dobima, bogatstvo flore i faune, upoznaje se i druguje s pokojim brđanom.. i sve teče veoma sporo, više u promatranju, nego u zbivanju - što i jest smisao njegove izolacije.
ima u ovom tekstu nešto arhaično, možda zaboravljeno s obzirom na dinamiku života kojom većina nas živi - u urbanom trku, obavljanju poslova i konstantnoj interakciji s drugima. u ovoj knjizi sve staje. ostaješ sam, s prirodom u najsirovijem obliku. nakon nekoliko pročitanih stranica, podsjetio me na hamsunove "plodove zemlje", ali u suvremenom obliku.
knjiga je popraćena dražesnim, simplificiranim c/b ilustracijama koje upotpunjuju doživljaj povratka na jednostavnost. sve u svemu, divno -ali i kratko- putovanje u kolibu u kojoj vatra pucketa u peći, kava se kuha na kuhalu, a u daljini se naziru planinski vrhunci.
ne događa se mnogo toga ovdje... tek se izmjenjuju slike kroz njegovih šest mjeseci (travanj-listopad) boravka među planinama i ako nisi ljubitelj čiste prirode i (polu)divljine, ovaj tekst mogao bi smatrati mlakim i dosadnim. s druge strane, ako si tip od livada i pašnjaka, šuma i planina, svaka rečenica zvučat će ti kao simfonija jer tijekom tog boravka cognetti promatra mijene u prirodi u skladu s godišnjim dobima, bogatstvo flore i faune, upoznaje se i druguje s pokojim brđanom.. i sve teče veoma sporo, više u promatranju, nego u zbivanju - što i jest smisao njegove izolacije.
ima u ovom tekstu nešto arhaično, možda zaboravljeno s obzirom na dinamiku života kojom većina nas živi - u urbanom trku, obavljanju poslova i konstantnoj interakciji s drugima. u ovoj knjizi sve staje. ostaješ sam, s prirodom u najsirovijem obliku. nakon nekoliko pročitanih stranica, podsjetio me na hamsunove "plodove zemlje", ali u suvremenom obliku.
knjiga je popraćena dražesnim, simplificiranim c/b ilustracijama koje upotpunjuju doživljaj povratka na jednostavnost. sve u svemu, divno -ali i kratko- putovanje u kolibu u kojoj vatra pucketa u peći, kava se kuha na kuhalu, a u daljini se naziru planinski vrhunci.
March 6, 2021
Iako mi je druga novela bila nešto slabija od prve, moram pohvaliti ideju da se obe novele nađu u istoj knjizi jer se savršeno dopunuju. Prva je o onome što Paolo oseća. Druga je o onome što Paolo vidi i doživljava. Obe su o životu, o planinama, o prirodi, o ljudima... I to ih čini tako divnim i prisnim da su na mene delovale poput meditacije, neke vrste odmora, disanja svežeg vazduha i uživanja na suncu.
May 29, 2017
Ho imparato con Paolo Cognetti quella che potrei chiamare la familiarità della natura. Ho imparato ad ascoltarne i rumori, sentirne l'odore, vivere la solitudine senza mai accettarla davvero. Leggere questo libro è un'esperienza: un'esperienza esistenziale e letteraria. Un viaggio, direi, alla scoperta del ragazzo selvatico che ci portiamo dentro e di tutta la nostra semplice e piccola umanità. Se volete farvi un regalo, leggetelo.
November 6, 2021
Carte de atmosferã, bunã sã-ți tragi sufletul. Mesajul este atât de firesc încât te loveşte direct în plex: suntem singuri, chiar şi în mijlocul mulțimilor, chiar şi având prieteni, chiar şi în casele noastre. Sã învãţãm deci sã apreciem singurãtatea şi sã (ne-) o ducem cu demnitate.
April 16, 2019
Citadino (de Milão, mais concretamente), mas habituado a passar uma parte das férias de Verão na montanha, o autor deste livro decidiu ir uma temporada sozinho e livre de amarras (sociais e não só) para uma cabana alpina.
O seu grande objectivo é, um pouco na linha de Christopher McCandless, reencontrar-se consigo próprio e desafiar-se, sem, todavia, ser radical e levar a experiência ao limite. Terminado o Verão e já no inicio do Outono, Paolo Cognetti regressa ao "conforto" da sua vida, em Milão, são e salvo, trazendo consigo uma série de episódios, vivências e amizades da temporada passada no meio da natureza nos Alpes.
"O Rapaz Selvagem" é o primeiro livro de Cognetti que leio e não será o único porque gostei bastante do estilo. Além de ter uma escrita leve (e não simplista, entenda-se) e agradável, recorre com frequência a citações e excertos de outros autores italianos e não italianos quando se refere à natureza existente na montanha, ao tema da solidão e da liberdade.
Destaco, de igual modo, a referência que Cognetti faz a alguns aspectos da cultura e gastronomia italiana, mais característicos do Norte alpino, que fiquei a conhecer e com vontade de saber mais...
O seu grande objectivo é, um pouco na linha de Christopher McCandless, reencontrar-se consigo próprio e desafiar-se, sem, todavia, ser radical e levar a experiência ao limite. Terminado o Verão e já no inicio do Outono, Paolo Cognetti regressa ao "conforto" da sua vida, em Milão, são e salvo, trazendo consigo uma série de episódios, vivências e amizades da temporada passada no meio da natureza nos Alpes.
"O Rapaz Selvagem" é o primeiro livro de Cognetti que leio e não será o único porque gostei bastante do estilo. Além de ter uma escrita leve (e não simplista, entenda-se) e agradável, recorre com frequência a citações e excertos de outros autores italianos e não italianos quando se refere à natureza existente na montanha, ao tema da solidão e da liberdade.
Destaco, de igual modo, a referência que Cognetti faz a alguns aspectos da cultura e gastronomia italiana, mais característicos do Norte alpino, que fiquei a conhecer e com vontade de saber mais...
May 28, 2018
Este livro é bastante diferente do primeiro romance editado em Portugal, "As Oito Montanhas". Um dos meus livros preferidos do ano passado. "O Rapaz Selvagem" foi lançado em Itália, no ano de 2013. Publicado agora pela Dom Quixote. E claro, estava mais do que empolgada para voltar a ler um livro escrito pelo autor italiano.
Este é um caderno de montanha, ou seja, conta a experiência do autor quando decidiu deixar Milão para mudar-se para a montanha. Logo no inicio sabemos da inspiração que o livro Into the Wild, de Jon Krakauer teve na sua vida. "...marcou-me especialmente. Talvez porque Chris não fosse um filósofo do século XIX, mas um rapaz da minha época, que aos vinte e dois abandonara a cidade, a família, os estudos, um futuro brilhante concebido segundo os padrões da sociedade ocidental e partira para uma errância solitária que terminaria no Alasca...". São citados vários escritores, sendo um dos mais emblemáticos, Thoreau e o mais surpreendente, Saramago.
A escrita do Paolo é encantadora. E de uma delicadeza que só o olhar de um apaixonado pela natureza teria a capacidade de colocar em palavras. Foi extraordinário sentir-me, por breves momento, naquelas montanhas sentada em frente de uma fogueira. São reflexões, pensamentos e partilhas profundas relativas à grandeza da natureza. Sentimos o peso das nossas escolhas e reflectimos sobre as outras formas de viver. Ser livre e conseguir conviver com a solidão.
Este livro não traz um enredo cheio de energia, pelo contrário, é uma leitura introspectiva. Conhecemos a sua relação com os livros e com a escrita. As suas tentativas de manter contacto com os outros num lugar onde é pouco frequente as visitas. A forma como ele lida com a solidão e a sua própria companhia. É uma verdadeira homenagem à vida selvagem e à coragem de quem se desafia a si mesmo para ir em busca do que quer da vida.
Admiro pessoas cheias de vida, inspiradoras e com energias graciosas como este escritor. Senti-me encantada pelo seu trabalho desde o primeiro segundo. Espero que escreva bastante e contribua positivamente para a minha estante de livros. Tem aqui uma admiradora.
Recomendo claro, desde que histórias unidas à beleza das montanhas ( ou do mundo) vos faça um brilho no olhos.
Este é um caderno de montanha, ou seja, conta a experiência do autor quando decidiu deixar Milão para mudar-se para a montanha. Logo no inicio sabemos da inspiração que o livro Into the Wild, de Jon Krakauer teve na sua vida. "...marcou-me especialmente. Talvez porque Chris não fosse um filósofo do século XIX, mas um rapaz da minha época, que aos vinte e dois abandonara a cidade, a família, os estudos, um futuro brilhante concebido segundo os padrões da sociedade ocidental e partira para uma errância solitária que terminaria no Alasca...". São citados vários escritores, sendo um dos mais emblemáticos, Thoreau e o mais surpreendente, Saramago.
A escrita do Paolo é encantadora. E de uma delicadeza que só o olhar de um apaixonado pela natureza teria a capacidade de colocar em palavras. Foi extraordinário sentir-me, por breves momento, naquelas montanhas sentada em frente de uma fogueira. São reflexões, pensamentos e partilhas profundas relativas à grandeza da natureza. Sentimos o peso das nossas escolhas e reflectimos sobre as outras formas de viver. Ser livre e conseguir conviver com a solidão.
Este livro não traz um enredo cheio de energia, pelo contrário, é uma leitura introspectiva. Conhecemos a sua relação com os livros e com a escrita. As suas tentativas de manter contacto com os outros num lugar onde é pouco frequente as visitas. A forma como ele lida com a solidão e a sua própria companhia. É uma verdadeira homenagem à vida selvagem e à coragem de quem se desafia a si mesmo para ir em busca do que quer da vida.
Admiro pessoas cheias de vida, inspiradoras e com energias graciosas como este escritor. Senti-me encantada pelo seu trabalho desde o primeiro segundo. Espero que escreva bastante e contribua positivamente para a minha estante de livros. Tem aqui uma admiradora.
Recomendo claro, desde que histórias unidas à beleza das montanhas ( ou do mundo) vos faça um brilho no olhos.
April 15, 2023
Az çok hepimizin bildiği problemlerin yani hayatın inişli çıkışlı dinamiğine dair zamanda kısa bir yolculuk.
Okurken karakterin bunalımını ve doğayı hissediyorsunuz bu anlamda yazarın minimalist tarzını/kalemini sevdim ben.
Okurken karakterin bunalımını ve doğayı hissediyorsunuz bu anlamda yazarın minimalist tarzını/kalemini sevdim ben.
April 18, 2022
De mijmeringen in dit boek situeren zich in het spanningsveld tussen twee verbonden assen: één temporele as die verleden verbindt met toekomst, en één existentiële as die de alpiene omgeving herkent als menselijke habitat en contrasteert met de bergen als fundamenteel eenzelvig en mysterieus.
Het verleden staat voor verval. Mensen hebben zich de bergen gedurende een hele tijd eigen gemaakt via een pastorale economie. Maar die is alweer grotendeels verdwenen en de talrijke verlaten almhutten en uitgestorven nederzettingen zijn daarvan nog de stille getuigen. Die sfeer van teloorgang is heel tastbaar in dit boek (en was dat even goed in ‘De Acht Bergen�). Aan de andere kant blijven de bergen, zeker in hun minerale grandeur boven de boomgrens, een belofte van spirituele vernieuwing inhouden. Keienvelden dienen zich aan als lievelingsplekken voor de verteller. Het zijn de meest chaotische en ongestructureerde plaatsen, waar navigatie en voortbeweging altijd lastig zijn. De verteller maakt er een zaak van om de voorhanden zijnde paden te vermijden en om conventionele alpiene doelen, typisch het bereiken van een bergtop, uit de weg te gaan. Voor hem gaat het erom zich op te houden in een precaire, generatieve leegte van waaruit iets nieuws kan ontstaan.
Het heden is een wankele hangbrug tussen verleden en toekomst. Wat zich vandaag in de bergen afspeelt, bevalt de auteur niet zo. In de zomer palmen dagjesmensen in fluo outdoorkleding de vallei in. In de winter neemt het skibedrijf het over. Tussenin wordt er intens gejaagd. Alleen in het ’terrain vague� van de lente, wanneer het door onverwachte sneeuwval vaak niet duidelijk is welk seizoen het eigenlijk is, schijnt de auteur zich op zijn gemak te voelen.
Voor mij is de gelaagde, ten gronde romantische meditatie over de betekenis van de alpiene habitat voor de mens uit de 21ste eeuw de meest waardevolle dimensie in de schrijfsels van Paolo Cognetti. Stilistisch komt dit (naar het me voorkomt eerder onverschillig vertaalde) boekje niet boven de middelmaat uit. Niettemin weet hij met die eenvoudige middelen bij mij toch altijd de frisson op te roepen van mijn jeugdige escapades in de bergen. Die vormen ook voor mij blijvend de achtergrond voor alle projecties van een beter en authentieker leven in deze veeleisende, dolgedraaide samenleving.
Het verleden staat voor verval. Mensen hebben zich de bergen gedurende een hele tijd eigen gemaakt via een pastorale economie. Maar die is alweer grotendeels verdwenen en de talrijke verlaten almhutten en uitgestorven nederzettingen zijn daarvan nog de stille getuigen. Die sfeer van teloorgang is heel tastbaar in dit boek (en was dat even goed in ‘De Acht Bergen�). Aan de andere kant blijven de bergen, zeker in hun minerale grandeur boven de boomgrens, een belofte van spirituele vernieuwing inhouden. Keienvelden dienen zich aan als lievelingsplekken voor de verteller. Het zijn de meest chaotische en ongestructureerde plaatsen, waar navigatie en voortbeweging altijd lastig zijn. De verteller maakt er een zaak van om de voorhanden zijnde paden te vermijden en om conventionele alpiene doelen, typisch het bereiken van een bergtop, uit de weg te gaan. Voor hem gaat het erom zich op te houden in een precaire, generatieve leegte van waaruit iets nieuws kan ontstaan.
Het heden is een wankele hangbrug tussen verleden en toekomst. Wat zich vandaag in de bergen afspeelt, bevalt de auteur niet zo. In de zomer palmen dagjesmensen in fluo outdoorkleding de vallei in. In de winter neemt het skibedrijf het over. Tussenin wordt er intens gejaagd. Alleen in het ’terrain vague� van de lente, wanneer het door onverwachte sneeuwval vaak niet duidelijk is welk seizoen het eigenlijk is, schijnt de auteur zich op zijn gemak te voelen.
Voor mij is de gelaagde, ten gronde romantische meditatie over de betekenis van de alpiene habitat voor de mens uit de 21ste eeuw de meest waardevolle dimensie in de schrijfsels van Paolo Cognetti. Stilistisch komt dit (naar het me voorkomt eerder onverschillig vertaalde) boekje niet boven de middelmaat uit. Niettemin weet hij met die eenvoudige middelen bij mij toch altijd de frisson op te roepen van mijn jeugdige escapades in de bergen. Die vormen ook voor mij blijvend de achtergrond voor alle projecties van een beter en authentieker leven in deze veeleisende, dolgedraaide samenleving.
June 6, 2022
Een trektocht naar eenzaamheid
Net als Paolo Cognetti heb ik zelf soms zin om de bergen in te trekken en een tijdje alleen te leven. Geen rekening houden met anderen, de natuur in trekken wanneer je wil, niet deel zijn van een systeem,� Alleen zou ik dit geen zes maanden kunnen volhouden, maar je merkt al snel dat de schrijver het daar ook moeilijk mee heeft.
Na Zonder de top te bereiken is dit het tweede non-fictie boek dat ik lees van Paolo Cognetti. Waarin dat eerste boek vooral een reisverhaal is, is dit boek meer een zoektocht naar jezelf doormiddel van de bergen in te trekken.
Net zoals in alle andere boeken van Cognetti heb ik vanaf de eerste paar regels zin om zelf mee de bergen in te trekken. Het zwoegen naar een top, het opsnuiven van de geur van wilde natuur, in oog komen te staan met wilde dieren. Het zijn de dingen waar ik op vakanties gelukkig van word.
Na dit boek heb ik minder de drang om de eenzaamheid op te zoeken. Ik heb eerder het gevoel dat het mooi is om de bergtoppen te delen met anderen. Natuurlijk zou het super zijn om een vriendschap te sluiten met een lokaal iemand en zo samen verhalen te delen en wandelingen te delen.
Het boek staat vol mooie quotes en geeft je zin om je wandelschoenen aan te trekken en alles achter te laten.
Wat ik miste aan dit verhaal is de route. In Zonder de top te bereiken wandelde je samen met Cognetti en voelde je betrokken bij het verhaal. In dit boek voel je je meer een vlieg die kijkt op de Cognetti die worstelt met de eenzaamheid in zijn berghut.
Net als Paolo Cognetti heb ik zelf soms zin om de bergen in te trekken en een tijdje alleen te leven. Geen rekening houden met anderen, de natuur in trekken wanneer je wil, niet deel zijn van een systeem,� Alleen zou ik dit geen zes maanden kunnen volhouden, maar je merkt al snel dat de schrijver het daar ook moeilijk mee heeft.
Na Zonder de top te bereiken is dit het tweede non-fictie boek dat ik lees van Paolo Cognetti. Waarin dat eerste boek vooral een reisverhaal is, is dit boek meer een zoektocht naar jezelf doormiddel van de bergen in te trekken.
Net zoals in alle andere boeken van Cognetti heb ik vanaf de eerste paar regels zin om zelf mee de bergen in te trekken. Het zwoegen naar een top, het opsnuiven van de geur van wilde natuur, in oog komen te staan met wilde dieren. Het zijn de dingen waar ik op vakanties gelukkig van word.
Na dit boek heb ik minder de drang om de eenzaamheid op te zoeken. Ik heb eerder het gevoel dat het mooi is om de bergtoppen te delen met anderen. Natuurlijk zou het super zijn om een vriendschap te sluiten met een lokaal iemand en zo samen verhalen te delen en wandelingen te delen.
Het boek staat vol mooie quotes en geeft je zin om je wandelschoenen aan te trekken en alles achter te laten.
Wat ik miste aan dit verhaal is de route. In Zonder de top te bereiken wandelde je samen met Cognetti en voelde je betrokken bij het verhaal. In dit boek voel je je meer een vlieg die kijkt op de Cognetti die worstelt met de eenzaamheid in zijn berghut.
Read
June 5, 2020Prva novela iz ove knjige Divlji dečak je priča koja nekome neće doneti ništa, a nekome će doneti sve, u zavisnosti od toga da li ste ljubitelj prirode i da li ste skloni samopromatranju.
U nekoj vrsti dnevničkog zapisa koji traje kroz tri godišnja doba, mi pratimo našeg pripovedač, a rekla bih da je ovo autobiografija, pa samim tim i pisca, u njegovoj osami na italijanskim Alpima. Bez ikakvih velikih dešavanja pisac uspeva da nas navede da osetimo promenu koja se dešava u njemu, i da na neki način podstakne promenu i u nama.
Što se tiče sam literarne vrednosti knjige ne znam šta bih rekla o njoj, prosek, ali smo se pronašli Konjeti i ja još u Osam planina, pa i dalje volim da lutam sa njim.
U nekoj vrsti dnevničkog zapisa koji traje kroz tri godišnja doba, mi pratimo našeg pripovedač, a rekla bih da je ovo autobiografija, pa samim tim i pisca, u njegovoj osami na italijanskim Alpima. Bez ikakvih velikih dešavanja pisac uspeva da nas navede da osetimo promenu koja se dešava u njemu, i da na neki način podstakne promenu i u nama.
Što se tiče sam literarne vrednosti knjige ne znam šta bih rekla o njoj, prosek, ali smo se pronašli Konjeti i ja još u Osam planina, pa i dalje volim da lutam sa njim.
June 16, 2019
Mooi, klein verhaal zonder echt plot.
August 4, 2020
Ho risentito le atmosfere delle Otto montagne e mi sono beata dei paesaggi.
December 30, 2020
Na het lezen van was ik niet zo onder de indruk als de meeste mensen schenen te zijn. (zie mijn review hier: /review/show... ). Echter had ik dit boek cadeau gedaan aan iemand die De Acht Bergen wel fantastisch vond, en ging ik zelf de bergen in, dus besloot ik Paolo Cognetti nog een kans te geven.
Een mooi boek dat een eenzaam gevoel van het wonen in de bergen overbrengt
De buitenjongen is een boek met een zelfde sfeer als , geschreven vanuit het perspectief van een man van rond de 30 die van de bergen houdt en daar gaat verblijven. Het leest bijna als een reisverslag. Het is (deels) autobiografisch en geeft daardoor een mooi inzicht in het leven van de auteur. Het verhaal dompelt je onder in het leven in de bergen, in een bergcultuur die langzaam verdwijnt, en namen van plaatsen die alleen nog in herinnering bestaan. De eenzaamheid was goed te voelen en de simpliciteit van het leven aldaar breng rust over. Het zet je aan het denken wat we in godsnaam in een drukke stad te zoeken hebben. Echter is het specifieke berggevoel wat met deze roman wordt overgebracht niet ‘mijn� berggevoel. Ik kan mij zeer slecht identificeren met de hoofdpersoon/auteur en waarschijnlijk raakt het mij daarom minder.
Mooie passages
Er waren een aantal passages die me wel raakten, bijvoorbeeld deze:
Het was acht uur. Ik kon duidelijk de wegen beneden in het dal onderscheiden, waar pas over een paar uur zon zou komen. Die in de schaduw gelegen wereld zag eruit als een verre planeet: auto’s die af en aan reden tussen uit hun krachten gegroeide dorpen, buurten vol flats en eengezinswoningen die zich uitstrekten als de buitenwijken van een stad. En verder zand- en grindgroeves langs de rivieren, skipistes die de bossen doorsneden, parkeerplaatsen aan de voet van de liften en overal bouwputten. Een nijvere, schadelijke soort, geheel gericht op eroderen, platgooien, koloniseren: zo zag de mensheid eruit vanaf een bergkam, waar je om te leven alleen maar wat hoefde te grazen en in de zon hoefde te gaan liggen.
Komt niet tot de kern
Ondanks de mooie passages heb ik niet het gevoel dat dit boek tot de kern komt van waar het over gaat. Er zijn meerdere thema’s die wat mij betreft de essentie van dit verhaal zijn, maar ze worden steeds maar even kort aangeraakt, alsof het iets vies is wat je liever weer zo snel mogelijk los laat. Getver, emoties! En zo komt de ontwikkeling van de hoofdpersoon in de knel. Aan het einde van het boek lijkt hij mij dezelfde persoon als in het begin van het boek. Is er daadwerkelijk iets veranderd na zijn tijd in de bergen? Lijkt mij niet. Zijn probleem wordt niet echt duidelijk verteld, maar het lijkt gerelateerd aan dat hij andere mensen wantrouwt, zijn gevoel niet durft te laten zien, en dus geen verbinding voelt met de rest van de mensheid. Dat is pijnlijk genoeg op zich, en des te pijnlijker hoe dit niet verandert in de loop van het boek.
Een paar keer worden belangrijke thema’s heel kort benoemd:
Met een ruk draaide ik me om teneinde de confrontatie met hem (zijn vader) aan te gaan �> en het hoofdstuk is afgelopen en er wordt niet meer over gerept, alsof die confrontatie niet iets centraals van het probleem van de hoofdpersoon zou zijn.
Het volgende stuk gaat erover dat Remigio een almhut van zijn vader erft terwijl die vader er niets over gezegd had.
Jaren later had Remigio de betekenis ervan zelf uitgedokterd, en om zijn schuldgevoel te verlichten had hij twee lange zomers besteed aan het opknappen van de bouwval �> Hoezo jaren later? Wat is er dan gebeurd? Welke betekenis dan? Waar voelde hij zich schuldig over? Er wordt niet meer op teruggekomen, maar er wordt wel uitgebreid en concreet verteld hoe hij de bouwval opknapt, terwijl bovenstaande zin juist doet vermoeden dat het om ‘de betekenis� en het gevoel gaat.
Dit boek is als een gesprekspartner die niet weet hoe snel hij op een ander onderwerp over moet gaan als iets een beetje emotioneel oncomfortabel wordt. Prima voor feestjes en borrels, beetje jammer als je verdieping zoekt (zoals dit boek lijkt te doen). De volgende zin drukt deze neiging perfect uit:
� Dan wierp Lucky zijn kop in de nek en hief een treurig gejank aan� Als ik terugliep naar Fontane, stopte ik mijn vingers in mijn oren om zijn gejammer niet te hoeven horen. �> Oftewel: La la la la ik hoor niets, zolang ik mezelf niets vervelends laat voelen is er ook niets! Ok, volgende onderwerp! Misschien kunnen we het nog een paar bladzijden hebben over hoe je precies koeien van de ene naar de andere kant krijgt. Ja goed idee! Laten we het daar over hebben! Grmpf..
Voorliefde voor het benoemen van concrete zaken
In De Acht Bergen viel me al op dat Cognetti ervan houdt om in detail concrete zaken te beschrijven (en vooral geen abstracte), bijvoorbeeld hoe je een bouwval opknapt. Dit hele principe wordt in De Buitenjongen zelfs genoemd! Ik was verrast dat Cognetti het zelf ook doorhad.
…de woorden die hij kende volstonden niet om te zeggen hoe hij zich voelde. […] Remigio bedoelde, […] dat hij altijd dialect had gesproken en dat het dialect over een rijke en exacte woordenschat beschikt om plekken, gereedschappen, werkzaamheden, delen van het huis, planten en dieren mee aan te duiden, maar dat het waar het gevoelens betreft plots nogal karig en vaag wordt.
Aha! dacht ik. Dus dat is het! Een kans om de schrijfstijl minder concreet te maken, en in te gaan op de essentie. Maar nee, het wordt wederom even kort genoemd, waarop snel op iets anders over gegaan wordt. Het verandert niet. Er missen woorden om uit te drukken wat de auteur wil zeggen met dit boek. Hierdoor kreeg ik ook het vermoeden dat de auteur autobiografisch schrijft en zelf er de woorden niet voor heeft, want voor mij voelt het allemaal als een diep en betekenisvol verhaal wat niet vertelt kan worden. Ik zie een man voor me die steeds de woorden niet over zijn lippen krijgt en elke keer als hij wat wil zeggen zijn kaken strak op elkaar houdt en niks zegt. En dan wordt hij overspoeld door emoties die hij evenmin communiceert of kan communiceren. Zo voelt het boek voor mij en het frustreert me enorm. Het kan natuurlijk zo zijn dat dit boek gaat over een man die van alles voelt, en vanuit zijn opvoeding/achtergrond niet de woorden heeft geleerd om zijn innerlijke wereld naar buiten te communiceren waardoor hij verstrikt raakt in zijn eigen emoties (een korte passage over zijn vader doet dit vermoeden). Goed, als het daar echt over gaat, dan is de frustratie die dat teweegbrengt goed voelbaar, en dan is het boek misschien beter dan ik nu beschrijf. Maar dan is dit boek wellicht gewoon niet echt iets voor mij. Ik lees liever over personages die wel wat meer in contact staan met hun gevoel. Ik hoef niet te leren hoe je een moestuin bouwt wanneer ik een roman lees wat eigenlijk ergens anders over gaat.
Conclusie
Dit boek beschrijft heel mooi hoe eenzaam het authentieke leven in de bergen kan voelen, en hoe het leven zich daar afspeelt. Ik kan dit boek aanraden aan liefhebbers van de bergen, liefhebbers van solitude, en aan mensen die graag een mooie roman lezen maar liever over concretere zaken lezen i.p.v. over ingewikkelde emoties en ontwikkelingen. Dat is natuurlijk helemaal prima, en komt vaak voor, maar het is niet echt wat voor mij. Ondanks dat werd ik enkele keren geraakt door de sfeer van dit boek, en was het een mooie ervaring om het in de Franse Pyreneëen te lezen.
Een mooi boek dat een eenzaam gevoel van het wonen in de bergen overbrengt
De buitenjongen is een boek met een zelfde sfeer als , geschreven vanuit het perspectief van een man van rond de 30 die van de bergen houdt en daar gaat verblijven. Het leest bijna als een reisverslag. Het is (deels) autobiografisch en geeft daardoor een mooi inzicht in het leven van de auteur. Het verhaal dompelt je onder in het leven in de bergen, in een bergcultuur die langzaam verdwijnt, en namen van plaatsen die alleen nog in herinnering bestaan. De eenzaamheid was goed te voelen en de simpliciteit van het leven aldaar breng rust over. Het zet je aan het denken wat we in godsnaam in een drukke stad te zoeken hebben. Echter is het specifieke berggevoel wat met deze roman wordt overgebracht niet ‘mijn� berggevoel. Ik kan mij zeer slecht identificeren met de hoofdpersoon/auteur en waarschijnlijk raakt het mij daarom minder.
Mooie passages
Er waren een aantal passages die me wel raakten, bijvoorbeeld deze:
Het was acht uur. Ik kon duidelijk de wegen beneden in het dal onderscheiden, waar pas over een paar uur zon zou komen. Die in de schaduw gelegen wereld zag eruit als een verre planeet: auto’s die af en aan reden tussen uit hun krachten gegroeide dorpen, buurten vol flats en eengezinswoningen die zich uitstrekten als de buitenwijken van een stad. En verder zand- en grindgroeves langs de rivieren, skipistes die de bossen doorsneden, parkeerplaatsen aan de voet van de liften en overal bouwputten. Een nijvere, schadelijke soort, geheel gericht op eroderen, platgooien, koloniseren: zo zag de mensheid eruit vanaf een bergkam, waar je om te leven alleen maar wat hoefde te grazen en in de zon hoefde te gaan liggen.
Komt niet tot de kern
Ondanks de mooie passages heb ik niet het gevoel dat dit boek tot de kern komt van waar het over gaat. Er zijn meerdere thema’s die wat mij betreft de essentie van dit verhaal zijn, maar ze worden steeds maar even kort aangeraakt, alsof het iets vies is wat je liever weer zo snel mogelijk los laat. Getver, emoties! En zo komt de ontwikkeling van de hoofdpersoon in de knel. Aan het einde van het boek lijkt hij mij dezelfde persoon als in het begin van het boek. Is er daadwerkelijk iets veranderd na zijn tijd in de bergen? Lijkt mij niet. Zijn probleem wordt niet echt duidelijk verteld, maar het lijkt gerelateerd aan dat hij andere mensen wantrouwt, zijn gevoel niet durft te laten zien, en dus geen verbinding voelt met de rest van de mensheid. Dat is pijnlijk genoeg op zich, en des te pijnlijker hoe dit niet verandert in de loop van het boek.
Een paar keer worden belangrijke thema’s heel kort benoemd:
Met een ruk draaide ik me om teneinde de confrontatie met hem (zijn vader) aan te gaan �> en het hoofdstuk is afgelopen en er wordt niet meer over gerept, alsof die confrontatie niet iets centraals van het probleem van de hoofdpersoon zou zijn.
Het volgende stuk gaat erover dat Remigio een almhut van zijn vader erft terwijl die vader er niets over gezegd had.
Jaren later had Remigio de betekenis ervan zelf uitgedokterd, en om zijn schuldgevoel te verlichten had hij twee lange zomers besteed aan het opknappen van de bouwval �> Hoezo jaren later? Wat is er dan gebeurd? Welke betekenis dan? Waar voelde hij zich schuldig over? Er wordt niet meer op teruggekomen, maar er wordt wel uitgebreid en concreet verteld hoe hij de bouwval opknapt, terwijl bovenstaande zin juist doet vermoeden dat het om ‘de betekenis� en het gevoel gaat.
Dit boek is als een gesprekspartner die niet weet hoe snel hij op een ander onderwerp over moet gaan als iets een beetje emotioneel oncomfortabel wordt. Prima voor feestjes en borrels, beetje jammer als je verdieping zoekt (zoals dit boek lijkt te doen). De volgende zin drukt deze neiging perfect uit:
� Dan wierp Lucky zijn kop in de nek en hief een treurig gejank aan� Als ik terugliep naar Fontane, stopte ik mijn vingers in mijn oren om zijn gejammer niet te hoeven horen. �> Oftewel: La la la la ik hoor niets, zolang ik mezelf niets vervelends laat voelen is er ook niets! Ok, volgende onderwerp! Misschien kunnen we het nog een paar bladzijden hebben over hoe je precies koeien van de ene naar de andere kant krijgt. Ja goed idee! Laten we het daar over hebben! Grmpf..
Voorliefde voor het benoemen van concrete zaken
In De Acht Bergen viel me al op dat Cognetti ervan houdt om in detail concrete zaken te beschrijven (en vooral geen abstracte), bijvoorbeeld hoe je een bouwval opknapt. Dit hele principe wordt in De Buitenjongen zelfs genoemd! Ik was verrast dat Cognetti het zelf ook doorhad.
…de woorden die hij kende volstonden niet om te zeggen hoe hij zich voelde. […] Remigio bedoelde, […] dat hij altijd dialect had gesproken en dat het dialect over een rijke en exacte woordenschat beschikt om plekken, gereedschappen, werkzaamheden, delen van het huis, planten en dieren mee aan te duiden, maar dat het waar het gevoelens betreft plots nogal karig en vaag wordt.
Aha! dacht ik. Dus dat is het! Een kans om de schrijfstijl minder concreet te maken, en in te gaan op de essentie. Maar nee, het wordt wederom even kort genoemd, waarop snel op iets anders over gegaan wordt. Het verandert niet. Er missen woorden om uit te drukken wat de auteur wil zeggen met dit boek. Hierdoor kreeg ik ook het vermoeden dat de auteur autobiografisch schrijft en zelf er de woorden niet voor heeft, want voor mij voelt het allemaal als een diep en betekenisvol verhaal wat niet vertelt kan worden. Ik zie een man voor me die steeds de woorden niet over zijn lippen krijgt en elke keer als hij wat wil zeggen zijn kaken strak op elkaar houdt en niks zegt. En dan wordt hij overspoeld door emoties die hij evenmin communiceert of kan communiceren. Zo voelt het boek voor mij en het frustreert me enorm. Het kan natuurlijk zo zijn dat dit boek gaat over een man die van alles voelt, en vanuit zijn opvoeding/achtergrond niet de woorden heeft geleerd om zijn innerlijke wereld naar buiten te communiceren waardoor hij verstrikt raakt in zijn eigen emoties (een korte passage over zijn vader doet dit vermoeden). Goed, als het daar echt over gaat, dan is de frustratie die dat teweegbrengt goed voelbaar, en dan is het boek misschien beter dan ik nu beschrijf. Maar dan is dit boek wellicht gewoon niet echt iets voor mij. Ik lees liever over personages die wel wat meer in contact staan met hun gevoel. Ik hoef niet te leren hoe je een moestuin bouwt wanneer ik een roman lees wat eigenlijk ergens anders over gaat.
Conclusie
Dit boek beschrijft heel mooi hoe eenzaam het authentieke leven in de bergen kan voelen, en hoe het leven zich daar afspeelt. Ik kan dit boek aanraden aan liefhebbers van de bergen, liefhebbers van solitude, en aan mensen die graag een mooie roman lezen maar liever over concretere zaken lezen i.p.v. over ingewikkelde emoties en ontwikkelingen. Dat is natuurlijk helemaal prima, en komt vaak voor, maar het is niet echt wat voor mij. Ondanks dat werd ik enkele keren geraakt door de sfeer van dit boek, en was het een mooie ervaring om het in de Franse Pyreneëen te lezen.
November 13, 2019
Ο Ιταλός συγγραφέας Paolo Cognetti, το 2018, υπήρξε ένα από τα πλέον πολυσυζητημένα ονόματα του χώρου, αφού το βιβλίο του "Οχτώ βουνά", όχι μόνο κατάφερε να διακριθεί και να κερδίσει το βραβείο Strega, αλλά να κάνει τον γύρο ολόκληρου του κόσμου και να λατρευτεί από το κοινό που το αγκάλιασε με τόσο ένθερμο τρόπο όσο λίγα βιβλία, κάθε χρονιά. Ένα χρόνο μετά, λοιπόν, οι εκδόσεις Πατάκη αποφάσισαν να εκδώσουν ένα παλαιότερο βιβλίο του που είναι περισσότερο ένα προσωπικό ημερολόγιο, μια εξομολόγηση του ίδιου σε μια εποχή που δεν βρισκόταν στα καλύτερά του και που η έμπνευση και το πάθος του για τη συγγραφή έμοιαζαν να τον έχουν εγκαταλείψει.
"Το αγρίμι: Το τετράδιο του βουνού" είναι μια αυτοβιογραφική νουβέλα, επηρεασμένη βαθιά από το κλασσικό, πλέον, "Walden" του Henry David Thoreau -που πρωτοκυκλοφόρησε το 1854 και στην ιταλική επανέκδοσή του το 2015 ο Cognetti έγραψε το προοίμιό του-, μα και από την πιο σύγχρονη αυτοβιογραφική εξιστόρηση του McCandless, "Into the Wild", ανθρώπων που θέλησαν όχι απλά να μιλήσουν για τη φύση, την ομορφιά αυτής και τη ζωή του ανθρώπου μέσα στα δικά της πλαίσια, αλλά να τη βιώσουν με κάθε δυνατό τρόπο -έστω κι αν ο δεύτερος έπρεπε να είχε ζυγίσει κάποια πράγματα καλύτερα-, αναζητώντας μέσα από την προσφορά αυτής την προσωπική τους ταυτότητα, τη γαλήνη τους, την ηρεμία τους, ή ακόμα και την έμπνευσή τους, τόσο για την Τέχνη τους όσο και για τη ζωή τους, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του Cognetti.
Στις ελβετικές Άλπεις, λοιπόν, ο Cognetti, μέσα από τη μοναξιά και την προσωπική ενδοσκόπηση, μέσα από νέες γνωριμίες και περιπέτειες, μέσα από την επαφή του με τη φύση, αλλά και τον άνθρωπο, σε ένα πολυδιάστατο επίπεδο, ανατρέχει στο παρελθόν του, φιλοσοφεί, αναθεωρεί, βρίσκει τα χαμένα κομμάτια του εαυτού του και αναγεννιέται μέσα από τις ίδιες του τις στάχτες, με εμάς να γινόμαστε μάρτυρες των εξομολογήσεών του αυτών, αλλά και των μοναδικών περιγραφών του σε σχέση με τη νέα του εκείνη ζωή, της άγριας ομορφιάς που απλωνόταν γύρω του, μα και των συναισθημάτων που όλα αυτά πλημμύριζαν την καρδιά του. Και μαζί με αυτόν, ταξιδεύουμε κι εμείς. Σκεφτόμαστε, νιώθουμε, αισθανόμαστε, και γιατί όχι, ίσως και ν' αναθεωρούμε κι εμείς ορισμένα πράγματα.
"Το αγρίμι: Το τετράδιο του βουνού" είναι μια αυτοβιογραφική νουβέλα, επηρεασμένη βαθιά από το κλασσικό, πλέον, "Walden" του Henry David Thoreau -που πρωτοκυκλοφόρησε το 1854 και στην ιταλική επανέκδοσή του το 2015 ο Cognetti έγραψε το προοίμιό του-, μα και από την πιο σύγχρονη αυτοβιογραφική εξιστόρηση του McCandless, "Into the Wild", ανθρώπων που θέλησαν όχι απλά να μιλήσουν για τη φύση, την ομορφιά αυτής και τη ζωή του ανθρώπου μέσα στα δικά της πλαίσια, αλλά να τη βιώσουν με κάθε δυνατό τρόπο -έστω κι αν ο δεύτερος έπρεπε να είχε ζυγίσει κάποια πράγματα καλύτερα-, αναζητώντας μέσα από την προσφορά αυτής την προσωπική τους ταυτότητα, τη γαλήνη τους, την ηρεμία τους, ή ακόμα και την έμπνευσή τους, τόσο για την Τέχνη τους όσο και για τη ζωή τους, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του Cognetti.
Στις ελβετικές Άλπεις, λοιπόν, ο Cognetti, μέσα από τη μοναξιά και την προσωπική ενδοσκόπηση, μέσα από νέες γνωριμίες και περιπέτειες, μέσα από την επαφή του με τη φύση, αλλά και τον άνθρωπο, σε ένα πολυδιάστατο επίπεδο, ανατρέχει στο παρελθόν του, φιλοσοφεί, αναθεωρεί, βρίσκει τα χαμένα κομμάτια του εαυτού του και αναγεννιέται μέσα από τις ίδιες του τις στάχτες, με εμάς να γινόμαστε μάρτυρες των εξομολογήσεών του αυτών, αλλά και των μοναδικών περιγραφών του σε σχέση με τη νέα του εκείνη ζωή, της άγριας ομορφιάς που απλωνόταν γύρω του, μα και των συναισθημάτων που όλα αυτά πλημμύριζαν την καρδιά του. Και μαζί με αυτόν, ταξιδεύουμε κι εμείς. Σκεφτόμαστε, νιώθουμε, αισθανόμαστε, και γιατί όχι, ίσως και ν' αναθεωρούμε κι εμείς ορισμένα πράγματα.
October 26, 2023
Le atmosfere uniche di Cognetti mi riportano alla prima lettura de , da cui non vorrei più staccarmi.
Chi ama la montagna non può non ritrovarsi in questo breve racconto di un allontanamento che serve a ritrovarsi.
Chi ama la montagna non può non ritrovarsi in questo breve racconto di un allontanamento che serve a ritrovarsi.
July 2, 2019
I'm always a big fan of books reminiscent of Walden by Henry David Thoreau. In fact, he's been coming up frequently in my readings lately. Clearly, his kindred spirit is shouting to me from the other side to capture more adventure and solitude in my own life. From the very beginning of this short memoir, I knew I was finding yet another spirit like my own in the pages, with Paolo Cognetti's mentions of Walden, even quoting some of my favorite passages of Thoreau's.
Cognetti's writing is beautiful in its own right with his lush descriptions of the mountains of Italy and the lyrical style he used to capture the intense emotions his lifestyle evoked. One of my favorite things about reading translated books is that it allows a first-hand look into another culture. It was interesting to see how similar things are in Cognetti's world, and the desire to escape into nature can be found in people from across the globe. The fast-paced city lives many of us face do their best to sap our joy and make us crave the simplest pleasures. Planting a garden, walking, building a fire, and sleeping under the stars may not be the most exciting tasks but they have a way of connecting to us our true nature, helping us to slow down and relax.
My favorite thing about this book was the self-reflection in the pages. Cognetti's introspective style allows us to fully live the life he's experiencing. While he craved alone time, he still was stuck with himself, desiring to escape the confines of his own person. Haven't we all felt a tad sick of ourselves at one point or another? He expanded on the phrase, "wherever you go, there you are."
"...solitude resembles a house of mirrors: everywhere I looked I found myself reflected: distorted, grotesque, multiplied an infinate number of times. I could free myself of everything except him."
This is a miniscule memoir, coming in at less than 200 pages. I wish it could have been slightly expanded to include a more cohesive storyline. There was a choppiness about it that sometimes made it hard to keep up with what had transpired in Cognetti's life and where he was at the moment of writing. Rather, it felt like a collection of journal entries without the dates or locations added in.
Overall, I found some things I really enjoyed in this book. Reading for me is about connection and I found it exciting to feel connected to someone who lives across an ocean from a completely different culture, lifestyle, and gender.
January 11, 2020
Dit boek gaat de laatste weken van strandtas, naar kast, eettafel of volgende denk-te-lezen-plek als een automatisch pakketje met mij mee. Even iets over schrijven. Meer dan een week later. Ja, ik weet hoe het komt. Huis - thuis - tweede thuis - buiten - vrijheid - regels - verhalen - schrijven - herinneringen - heden - observeren - zien. De voorbijtrekkende seizoenen.
'Ik had hem verteld dat ik niet van regels en bazen hield, en dat ik mij in de stad gekooid voelde: als ik, om op míjn manier te kunnen leven, alleen op een berg moest gaan zitten, nou dan nam ik de eenzaamheid die me mijn vrijheid garandeerde voor lief.'
en
'Het huis uit mijn jeugd bestond al jaren niet meer' of 'Als kind deed ik dat ook altijd, een laatste tocht maken om afscheid te nemen'.
We leven snel en gehaast, waar zijn de dagen dat er tijd was? Wat doen al die mensen, waarvoor en waarom? Soms denk je met een 'montere weemoed' (naar Verbogt) terug aan de tijd van weidsheid, van tijd voor een beschouwing, een uitgebreide blik naar de wolkenluchten, de tijd voor de mens jong en oud. Ik heb het geluk tijd te kennen van toen. De tijd van thuis die door De acht bergen als een sluitende cirkel werd beaamd. Een andere tijd van tweede thuis die door De buitenjongen het leven met en in de natuur liet herinneren.
Dit boek waar het laatste Franse zand is uitgeblazen gaat nu de opgeruimde boekenkast in - bij andere favoriete schrijvers. Of toch, misschien laat ik stilletjes een paar korrels van het grotere geheel aan het immer gaande en komende water van de oceaan als stille getuigen tussen de bladzijden schuilen. Afscheid nemen van de zee voor weer een jaar valt zwaar. Weer die herfst die komt, de lente was er nog maar pas.
Die verhalen met bergen wat is dat toch, ik de mens van het water, de wijde blik.
Rust, natuur, frisse wind.
Tijd van bezinning, van opladen, van samen zijn, maakt dat er tijd en ruimte ontstaat voor nieuwe verhalen. Nieuwe ontmoetingen in een nieuw boekenseizoen.
En met een glimlach gaat nu dan de omslag om deze buitenjongen: 'met zoveel ik's dat ik 's avonds soms een ommetje door het bos ging maken om even alleen te zijn', p 32.
'Ik had hem verteld dat ik niet van regels en bazen hield, en dat ik mij in de stad gekooid voelde: als ik, om op míjn manier te kunnen leven, alleen op een berg moest gaan zitten, nou dan nam ik de eenzaamheid die me mijn vrijheid garandeerde voor lief.'
en
'Het huis uit mijn jeugd bestond al jaren niet meer' of 'Als kind deed ik dat ook altijd, een laatste tocht maken om afscheid te nemen'.
We leven snel en gehaast, waar zijn de dagen dat er tijd was? Wat doen al die mensen, waarvoor en waarom? Soms denk je met een 'montere weemoed' (naar Verbogt) terug aan de tijd van weidsheid, van tijd voor een beschouwing, een uitgebreide blik naar de wolkenluchten, de tijd voor de mens jong en oud. Ik heb het geluk tijd te kennen van toen. De tijd van thuis die door De acht bergen als een sluitende cirkel werd beaamd. Een andere tijd van tweede thuis die door De buitenjongen het leven met en in de natuur liet herinneren.
Dit boek waar het laatste Franse zand is uitgeblazen gaat nu de opgeruimde boekenkast in - bij andere favoriete schrijvers. Of toch, misschien laat ik stilletjes een paar korrels van het grotere geheel aan het immer gaande en komende water van de oceaan als stille getuigen tussen de bladzijden schuilen. Afscheid nemen van de zee voor weer een jaar valt zwaar. Weer die herfst die komt, de lente was er nog maar pas.
Die verhalen met bergen wat is dat toch, ik de mens van het water, de wijde blik.
Rust, natuur, frisse wind.
Tijd van bezinning, van opladen, van samen zijn, maakt dat er tijd en ruimte ontstaat voor nieuwe verhalen. Nieuwe ontmoetingen in een nieuw boekenseizoen.
En met een glimlach gaat nu dan de omslag om deze buitenjongen: 'met zoveel ik's dat ik 's avonds soms een ommetje door het bos ging maken om even alleen te zijn', p 32.
January 25, 2017
Una delle qualità che mi è più cara della lettura è quella di incontrare indoli profondamente diverse eppur non doversi sforzare per comprendere l'altro. Cognetti è fondamentalmente differente da me; così mentre leggevo del suo ragazzo selvatico lo paragonavo alla mia ragazza pigra e senza astio né gelosia ho riflettuto su quant'è bella un'umanità così eterogenea.
Oltre a esser pigra, la mia inner girl è anche molto volubile, per cui - esattamente come successe per L'arte di correre di Murakami, solo che lì andai a correre davvero. Una volta. - adesso mi ritrovo a chiamare amici e "Prepara lo zaino, che Domenica ci scaliamo le montagne!". Ma quando mai, perderò la voglia in 24h. Ma forse non è la durata in questo caso l'importante, ma che Cognetti sia riuscito a trasmettermi una forte sensazione di pace, che adesso assocerò per molto tempo alla montagna.
Più che a una capanna nel bosco, la solitudine assomigliava a una casa degli specchi: dovunque guardassi trovavo la mia immagine riflessa, distorta, grottesca, moltiplicata infinite volte.
Oltre a esser pigra, la mia inner girl è anche molto volubile, per cui - esattamente come successe per L'arte di correre di Murakami, solo che lì andai a correre davvero. Una volta. - adesso mi ritrovo a chiamare amici e "Prepara lo zaino, che Domenica ci scaliamo le montagne!". Ma quando mai, perderò la voglia in 24h. Ma forse non è la durata in questo caso l'importante, ma che Cognetti sia riuscito a trasmettermi una forte sensazione di pace, che adesso assocerò per molto tempo alla montagna.
Più che a una capanna nel bosco, la solitudine assomigliava a una casa degli specchi: dovunque guardassi trovavo la mia immagine riflessa, distorta, grottesca, moltiplicata infinite volte.
October 29, 2021
Dit is waarschijnlijk Paolo Cognetti's poging om een moderne Walden te schrijven. Daarin is hij wat mij betreft redelijk gelukt. De hoofdpersoon zondert zich om onduidelijke redenen af van de wereld en neemt zijn toevlucht in een hut in de bergen, waar hij een jaar doorbrengt in een poging om weer te gaan schrijven.
Ondertussen maken we kennis met enkele typische figuren zoals we ze wel vaker in zijn boeken tegenkomen: mensen die net als hij het liefst hun hele leven in de bergen zouden willen slijten.
De beschrijving van de natuur is wederom prachtig, al vind ik die in zijn andere boeken beter uit de verf komen.
Toch blijft de hoofdpersoon ook voor ons als lezer een onbekende. We weten niet precies waarom en waarvoor hij zijn toevlucht in de bergen heeft gezocht. Ook vind er geen echte transformatie plaats. Een bezoek van zijn vader, toch een mooie gelegenheid om meer over hem te weten te komen, wordt in een paar regels afgedaan.
Jammer dus, ik had wat meer over de beweegredenen van de hoofdpersoon willen weten. Het had iets meer verdieping mogen hebben.
Ondertussen maken we kennis met enkele typische figuren zoals we ze wel vaker in zijn boeken tegenkomen: mensen die net als hij het liefst hun hele leven in de bergen zouden willen slijten.
De beschrijving van de natuur is wederom prachtig, al vind ik die in zijn andere boeken beter uit de verf komen.
Toch blijft de hoofdpersoon ook voor ons als lezer een onbekende. We weten niet precies waarom en waarvoor hij zijn toevlucht in de bergen heeft gezocht. Ook vind er geen echte transformatie plaats. Een bezoek van zijn vader, toch een mooie gelegenheid om meer over hem te weten te komen, wordt in een paar regels afgedaan.
Jammer dus, ik had wat meer over de beweegredenen van de hoofdpersoon willen weten. Het had iets meer verdieping mogen hebben.
April 19, 2015
Questo è Il ragazzo selvatico di Paolo Cognetti. Assomiglia un poco a Thoreau o a Christopher McCandless che legge Thoreau, ma sempre Thoreau è. Una logica conseguenza dettata dal cinema degli ultimi anni, però, vuole che così assomigli un poco anche a Into The Wild e alle soundtracks di Eddie Vedder, nel mio cuore per fin troppi motivi. Poi arriva Wild e tutto torna e si ripete ancora una volta: una vita spezzata da un determinato evento che diventa un punto di svolta per cambiare, per distanziarsi, per allontanarsi il più possibile solo per cercare di trovare la cosa più vicina ma distaccata da sé: il proprio io.
July 10, 2018
Ceva mai slab decât Cei opt munți, cu un story minim și foarte apropiat de jurnal de scriitor.
Însă aceeași atmosferă de singurătate, melancolie transmisă de călătoriile pe munte și viața trăită în sălbăticie. Cumva, volumul acesta e o completare pentru romanul precedent. Un soi de jurnal de acumulare a senzațiilor și a percepției singurătății, fără a avea însă o intrigă coerentă. Jurnal de călătorie, jurnal de lectură, exercițiu permanent de formare a mâinii și de regăsire a sinelui în pustietatea muntelui.
Merită pentru atmosferă, însă nu cred că rămâi cu mare lucru după lectură.
Însă aceeași atmosferă de singurătate, melancolie transmisă de călătoriile pe munte și viața trăită în sălbăticie. Cumva, volumul acesta e o completare pentru romanul precedent. Un soi de jurnal de acumulare a senzațiilor și a percepției singurătății, fără a avea însă o intrigă coerentă. Jurnal de călătorie, jurnal de lectură, exercițiu permanent de formare a mâinii și de regăsire a sinelui în pustietatea muntelui.
Merită pentru atmosferă, însă nu cred că rămâi cu mare lucru după lectură.
March 3, 2019
Wat een fijn boek. Je leest de overpeinzingen van de hoofdpersoon die zich teruggetrokken heeft in een hut hoog in de bergen. Ook de mooie beschrijvingen van de bergen in alle seizoenen maken het boek het lezen waard. En uiteraard de boekentips. Ik heb 'De acht bergen' nog niet gelezen, maar krijg er nu extra veel zin in.
September 14, 2018
Ik vond de 8 Bergen mooier, maar De Buitenjongen is ook de moeite waard. Toch miste ik iets in De Buitenjongen. Het voelde wat afstandelijker en ik was wat minder onder de indruk van het verhaal en de beschrijvingen. Misschien gewenning.
Displaying 1 - 30 of 551 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.