What do you think?
Rate this book
La dzé徱 Humaine #44
Σααζίνος
Είμαι σκλάβος σε γαλέρα. Σκλάβος της πένας και του μολυβιού.
� Ονορέ ντε Μπαλζάκ
� Ονορέ ντε Μπαλζάκ
70 pages, Paperback
First published November 21, 1830
75 people are currently reading
1,866 people want to read
About the author
Honoré de Balzac
8,085books4,191followersFrench writer Honoré de Balzac (born Honoré Balzac), a founder of the realist school of fiction, portrayed the panorama of society in a body of works, known collectively as
La comédie humaine
.
Honoré de Balzac authored 19th-century novels and plays. After the fall of Napoléon I Bonaparte in 1815, his magnum opus, a sequence of almost a hundred novels and plays, entitled, presents life in the years.
Due to keen observation of fine detail and unfiltered representation, European literature regards Balzac. He features renowned multifaceted, even complex, morally ambiguous, full lesser characters. Character well imbues inanimate objects; the city of Paris, a backdrop, takes on many qualities. He influenced many famous authors, including the novelists Marcel Proust, Émile Zola, Charles John Huffam Dickens, Gustave Flaubert, Henry James, and Jack Kerouac as well as important philosophers, such as Friedrich Engels. Many works of Balzac, made into films, continue to inspire.
An enthusiastic reader and independent thinker as a child, Balzac adapted with trouble to the teaching style of his grammar. His willful nature caused trouble throughout his life and frustrated his ambitions to succeed in the world of business. Balzac finished, and people then apprenticed him as a legal clerk, but after wearying of banal routine, he turned his back on law. He attempted a publisher, printer, businessman, critic, and politician before and during his career. He failed in these efforts. From his own experience, he reflects life difficulties and includes scenes.
Possibly due to his intense schedule and from health problems, Balzac suffered throughout his life. Financial and personal drama often strained his relationship with his family, and he lost more than one friend over critical reviews. In 1850, he married Ewelina Hańska, his longtime paramour; five months later, he passed away.
Honoré de Balzac authored 19th-century novels and plays. After the fall of Napoléon I Bonaparte in 1815, his magnum opus, a sequence of almost a hundred novels and plays, entitled, presents life in the years.
Due to keen observation of fine detail and unfiltered representation, European literature regards Balzac. He features renowned multifaceted, even complex, morally ambiguous, full lesser characters. Character well imbues inanimate objects; the city of Paris, a backdrop, takes on many qualities. He influenced many famous authors, including the novelists Marcel Proust, Émile Zola, Charles John Huffam Dickens, Gustave Flaubert, Henry James, and Jack Kerouac as well as important philosophers, such as Friedrich Engels. Many works of Balzac, made into films, continue to inspire.
An enthusiastic reader and independent thinker as a child, Balzac adapted with trouble to the teaching style of his grammar. His willful nature caused trouble throughout his life and frustrated his ambitions to succeed in the world of business. Balzac finished, and people then apprenticed him as a legal clerk, but after wearying of banal routine, he turned his back on law. He attempted a publisher, printer, businessman, critic, and politician before and during his career. He failed in these efforts. From his own experience, he reflects life difficulties and includes scenes.
Possibly due to his intense schedule and from health problems, Balzac suffered throughout his life. Financial and personal drama often strained his relationship with his family, and he lost more than one friend over critical reviews. In 1850, he married Ewelina Hańska, his longtime paramour; five months later, he passed away.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 282 reviews
December 27, 2021
Ονορέ ντε Μπαλζάκ, σπουδαίος και μοναδικός τεχνίτης της ρεαλιστικής γραφής. Αποδίδει στα έργα του μορφές, χαρακτήρες,γεγονότα,χώρους,διακοσμήσεις,
ενδυμασίες,λόγια,σκέψεις,συλλογισμούς,συμπεράσματα και διεισδύσεις στον εσωτερικό κόσμο των ηρώων του με απόλυτα αριστουργηματικό τρόπο.
Με απλότητα,σαφήνεια και λιτότητα στην πλούσια αφήγηση του καταφέρνει να σε ρουφήξει στη δίνη των σκέψεων του όπως αποτυπώνονται στην πλοκή της κάθε ιστορίας και να σε μαγέψει.
Προσηλώνεσαι ολοκληρωτικά στην γραφή του που σε περιβάλλει με εκπληκτική περιγραφή,ανάλυση,πλοκή, λογική αλληλουχία και σοφή συνέπεια.
Σε αυτό το βιβλίο δυο διηγήματα σχετικά με τους καλλιτέχνες και την δημιουργία των έργων τους σε συνάρτηση με τον ένα και μοναδικό ζωοφόρο παράγοντα. Τον απόλυτο ΕΡΩΤΑ.
Τον έρωτα της ψυχής και της ολοκληρωτικής παράδοσης. Τον έρωτα ανεξαρτήτως φύλου ή άλλων προσδιοριστικών χαρακτηριστικών.
Τον Έρωτα που τον αισθάνεσαι και δεν διαφέρει σε τίποτα απο την παραφροσύνη ή το θάνατο.
Τον Έρωτα χάρη στον οποίο θέλεις να υπάρχεις ή και όχι. Θέλεις να δημιουργείς ή να καταστρέφεις χωρίς ενοχές και δεύτερες σκέψεις.
Θέλεις να απολαμβάνεις και να υποφέρεις ταυτόχρονα αλλά όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Ηδονή και οδύνη ή οδύνη και ηδονή. Αποτέλεσμα ίδιο.
Δημιουργία και καταστροφή. Όνειρο και εφιάλτης.
Παθολογική εξάρτηση. Αινιγματική εξαπάτηση. Καλλιτεχνικός οίστρος. Αλληγορική απόδοση τέχνης και πάθους για μια "εικόνα", ένα μοντέλο,σαν σήμα προειδοποίησης,σαν έξοδο κινδύνου, σαν ελιξίριο μεταφυσικής ύπαρξης και θανατικής πλάνης.
Στην πρώτη ιστορία ο Σαραζίν ένας ταλαντούχος γλύπτης ζει και πεθαίνει για τον τραγικό έρωτα που βίωσε ανενδοίαστα για έναν καστράτο στην Ιταλία του 18ου αιώνα.
Στη δεύτερη ιστορία ο ηλικιωμένος ζωγράφος Φρένχοφερ κάνει μια μακροσκελή και υπέροχη ανάλυση περί τέχνης και δημιουργίας σε δυο άλλους ζωγράφους, έναν ονειροπόλο και φτωχό νεαρό και έναν ήδη καταξιωμένο καλλιτέχνη.
Μέσα στην πλάνη της φαντασίας και της ταλαντούχας τρέλας του ο γέρος Φρενχόφερ είναι σίγουρος ότι μετά απο δέκα χρόνια σκληρής και επίπονης δουλειάς, έχει δημιουργήσει το απόλυτο αριστούργημα.
Την άψογη απεικόνιση της γυναίκας της ζωής του. Την τέλεια "πινελιά"χρωματικής και υπαρκτής έκφρασης.
Η καλλιτεχνική ιδιοφυΐα είναι εμμονική με το τέλειο και το απόλυτο.
Η ανθρώπινη φύση όμως διαψεύδει την απόλυτη δημιουργία και οδηγεί στον όλεθρο....τρέλα ή θάνατος... όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά!
👿
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς!
ενδυμασίες,λόγια,σκέψεις,συλλογισμούς,συμπεράσματα και διεισδύσεις στον εσωτερικό κόσμο των ηρώων του με απόλυτα αριστουργηματικό τρόπο.
Με απλότητα,σαφήνεια και λιτότητα στην πλούσια αφήγηση του καταφέρνει να σε ρουφήξει στη δίνη των σκέψεων του όπως αποτυπώνονται στην πλοκή της κάθε ιστορίας και να σε μαγέψει.
Προσηλώνεσαι ολοκληρωτικά στην γραφή του που σε περιβάλλει με εκπληκτική περιγραφή,ανάλυση,πλοκή, λογική αλληλουχία και σοφή συνέπεια.
Σε αυτό το βιβλίο δυο διηγήματα σχετικά με τους καλλιτέχνες και την δημιουργία των έργων τους σε συνάρτηση με τον ένα και μοναδικό ζωοφόρο παράγοντα. Τον απόλυτο ΕΡΩΤΑ.
Τον έρωτα της ψυχής και της ολοκληρωτικής παράδοσης. Τον έρωτα ανεξαρτήτως φύλου ή άλλων προσδιοριστικών χαρακτηριστικών.
Τον Έρωτα που τον αισθάνεσαι και δεν διαφέρει σε τίποτα απο την παραφροσύνη ή το θάνατο.
Τον Έρωτα χάρη στον οποίο θέλεις να υπάρχεις ή και όχι. Θέλεις να δημιουργείς ή να καταστρέφεις χωρίς ενοχές και δεύτερες σκέψεις.
Θέλεις να απολαμβάνεις και να υποφέρεις ταυτόχρονα αλλά όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Ηδονή και οδύνη ή οδύνη και ηδονή. Αποτέλεσμα ίδιο.
Δημιουργία και καταστροφή. Όνειρο και εφιάλτης.
Παθολογική εξάρτηση. Αινιγματική εξαπάτηση. Καλλιτεχνικός οίστρος. Αλληγορική απόδοση τέχνης και πάθους για μια "εικόνα", ένα μοντέλο,σαν σήμα προειδοποίησης,σαν έξοδο κινδύνου, σαν ελιξίριο μεταφυσικής ύπαρξης και θανατικής πλάνης.
Στην πρώτη ιστορία ο Σαραζίν ένας ταλαντούχος γλύπτης ζει και πεθαίνει για τον τραγικό έρωτα που βίωσε ανενδοίαστα για έναν καστράτο στην Ιταλία του 18ου αιώνα.
Στη δεύτερη ιστορία ο ηλικιωμένος ζωγράφος Φρένχοφερ κάνει μια μακροσκελή και υπέροχη ανάλυση περί τέχνης και δημιουργίας σε δυο άλλους ζωγράφους, έναν ονειροπόλο και φτωχό νεαρό και έναν ήδη καταξιωμένο καλλιτέχνη.
Μέσα στην πλάνη της φαντασίας και της ταλαντούχας τρέλας του ο γέρος Φρενχόφερ είναι σίγουρος ότι μετά απο δέκα χρόνια σκληρής και επίπονης δουλειάς, έχει δημιουργήσει το απόλυτο αριστούργημα.
Την άψογη απεικόνιση της γυναίκας της ζωής του. Την τέλεια "πινελιά"χρωματικής και υπαρκτής έκφρασης.
Η καλλιτεχνική ιδιοφυΐα είναι εμμονική με το τέλειο και το απόλυτο.
Η ανθρώπινη φύση όμως διαψεύδει την απόλυτη δημιουργία και οδηγεί στον όλεθρο....τρέλα ή θάνατος... όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά!
👿
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς!
June 19, 2023
Honoré de Balzac wrote a short story before the "La dzé徱 Humaine" project, linking it to the "Scenes of Parisian life."
This text builds on a double story. First, the two echo each other by demonstrating love failure in the frame story and the framed narrative.
Balzac knows how to link the setting of his stories with their content. This novel unceasingly reveals a universe of oppositions to register better the misinterpretations he develops.
Like the Marquise de Rochefide, the reader waits to know who this strange older man is, but the narrator takes the time to return to the story's origins.
This text builds on a double story. First, the two echo each other by demonstrating love failure in the frame story and the framed narrative.
Balzac knows how to link the setting of his stories with their content. This novel unceasingly reveals a universe of oppositions to register better the misinterpretations he develops.
Like the Marquise de Rochefide, the reader waits to know who this strange older man is, but the narrator takes the time to return to the story's origins.
April 20, 2017
_Sarassine_
**It's a 4,5**
I really don't like myself when i get lazy, and i have been lazy for the past several days and instead of writing a review i would just sit on my pc and do nothing.
I was away and i was browsing through a bookstore and i saw that tiny little book. Sarassin is a small novel by Honoré de Balzac published in 1830. And it's a story within a story and the author has a way with words and and it was interesting and it was great. The writing is beautiful and alive and i felt the need to read more. I will read more of Balzac in the future.
Το επίμετρο στο τέλος ήταν πάλι εξαιρετικό και η μετάφραση το ίδιο από τον κύριο Κώστα Κατσουλάρη και τα δύο. Praise the translators <3
**It's a 4,5**
I really don't like myself when i get lazy, and i have been lazy for the past several days and instead of writing a review i would just sit on my pc and do nothing.
I was away and i was browsing through a bookstore and i saw that tiny little book. Sarassin is a small novel by Honoré de Balzac published in 1830. And it's a story within a story and the author has a way with words and and it was interesting and it was great. The writing is beautiful and alive and i felt the need to read more. I will read more of Balzac in the future.
Το επίμετρο στο τέλος ήταν πάλι εξαιρετικό και η μετάφραση το ίδιο από τον κύριο Κώστα Κατσουλάρη και τα δύο. Praise the translators <3
May 4, 2020
The difference between romantic and realistic love is that the Monstrous in the first case is something spooky, something out of the depths of human imagination or something tragic, camouflaged by rivers of tears and thunderous sighs. In the second case, that of realistic love, the monster is potentially in ourselves. And what is left to those who are left behind? Nothing. A sense of disgust and resignation, death by insignificance, dissolution into utter nothingness:
“You have disgusted me with life and passion for a long time to come. Leaving monstrosities aside, are not all human sentiments dissolved thus, by ghastly disillusionment?
With these words the fair dancer (later known as the Marquis de Rochefide) reacted when she found out the Lanty family's secret. The secret of Sarrasine.
Αυτό το διήγημα του Balzac έχει μια ιδιαίτερη ιστορία. Όχι το ίδιο το έργο αυτό καθεαυτό, αλλά ο τρόπος που προσεγγίστηκε, αναλύθηκε και ερμηνεύτηκε από τους κριτικούς του 20ου αιώνα (George Bataille, Roland Barthes κα) οι οποίοι ως ένα βαθμό, προσέγγισαν το έργο αγνοώντας το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο δημιουργήθηκε. Η άποψή μου περί ερμηνείας και ερμηνευτικής είναι πως όλοι μας, λιγότερο ή περισσότερο, φιλτράρουμε τα αναγνώσματά μας μέσα από το προσωπικό σύστημα πεποιθήσεων και αντιλήψεών μας. Αυτό είναι θεμιτό και ως ένα βαθμό αναπόφευκτο. Το δημιούργημα φεύγει από τον έλεγχο του καλλιτέχνη που το έφερε στη ζωή και μπολιάζεται με τις ζωές των άλλων.
Ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση προσπάθησα να κατανοήσω αυτό που ήθελε να πει ο ίδιος ο συγγραφέας με αυτήν την ιστορία του, στην προσπάθειά μου να γνωρίσω καλύτερα τον ίδιο μέσα από το έργο του. Ο Balzac άλλωστε είναι ένα μυθιστόρημα από μόνος του. Έχω αρχίσει να τον αγαπώ και να τον συμπονώ και έχω την υποψία που επάνω στα χαρτιά άφηνε κάτι περισσότερο από γράμματα και λέξεις και ιστορίες και ιδέες και απόψεις. Άφηνε κομμάτια από τις σάρκες του, αποτυπώματα της ψυχής και του μυαλού του εξαντλώντας και αφανίζοντας τον εαυτό του. Η σχέση με τα δημιουργήματά του ήταν αμιγώς ερωτική και ό,τι αγάπησε, το αγάπησε ακριβώς επειδή συνιστούσε για εκείνον ένα είδος ένωσης.
Είναι λοιπόν λογικό και αναμενόμενο να ελκύεται και ο ίδιος από υποθέσεις που αφορούν το πάθος του καλλιτέχνη για την ιδανική, την ύψιστη δημιουργία. Αυτό άλλωστε δεν αποτελεί πρωτοτυπία του ίδιου. Όταν δημοσιεύτηκε το διήγημά του στο β' τόμο της τρίτομης συλλογής , εκδ. C. Gosselin, Paris 1831 (και στην κατοπινή συλλογή του 1836 με τίτλο Études philosophiques: Volume 1, εκδ. Société belge de Librairie, etc. Hauman, Cattoir et Cie), υπήρχε στην αρχή του πρώτου κεφαλαίου η εξής επιγραμματική φράση:
"Croyez-vous que la seule Allemagne ait le privilège d’être absurde et fantastique?"
"Νομίζετε ότι μόνο η Γερμανία έχει το προνόμιο να είναι παράλογη και φανταστική; "
Τι κρύβεται πίσω από αυτήν τη μυστηριώδη πρόταση;
Οι Γάλλοι αγάπησαν με πάθος, γοητεύτηκαν, εμπνεύστηκαν και ως ένα βαθμό αντέγραψαν τη φανταστική λογοτεχνία του E. T. A. Hoffmann και την έκαναν μέρος της δικής τους κουλτούρας. Ο ίδιος ο Balzac δεν ήταν βέβαια έξω από αυτήν τη σφαίρα επιρροής. Πέρασε μια δεκαετία συγγράφοντας ιστορίες ευρείας κατανάλωσης, διαθέσιμες για μερικές πεντάρες στα βιβλιοδανειστήρια κι αργότερα στα περιοδικά του συρμού και ως ένα βαθμό, τόσο ο ίδιος όσο και το σινάφι του, είναι μιμητές και αντιγράφοι. Μιμούνται και κοπιάρουν τις υποθέσεις άλλων δημοφιλών συγγραφέων της εποχής και αυτό ακριβώς συνιστά το βασικό μέσο του βιοπορισμού τους.
Ο Balzac στο ξεκίνημα της συγγραφικής του καριέρας δεν είχε τη δυνατότητα και την ελευθερία (ίσως ούτε και την ικανότητα) να γράφει ό,τι θέλει ο ίδιος, οπότε ήταν υποχρεωμένος να κάνει ό,τι θέλουν οι άλλοι. Γι' αυτό τα πρώτα του έργα, που στην πλειοψηφία τους δεν έφεραν καν την υπογραφή του, παρά μόνο κάποια αρχικά ή κάποιο ψευδώνυμο, δεν είναι άλλο από είναι φτηνές, κακής ποιότητας απομιμήσεις.
Κι αυτό ήταν κάτι εξαιρετικά συνηθισμένο για πολλούς νεαρούς επίδοξους συγγραφείς της γενιάς του. "Un innocent emprunt" (ένα αθώο δάνειο) θα γράψει στην μεταγενέστερη εισαγωγή του (1855) για ένα άλλο Χοφμανικό διήγημά του, το "L'Elixir de Longue Vie". Ωστόσο πίσω στα 1830 η αγωνία του να αποδειχτεί στα μάτια του κοινού του ως αυθεντικός και πρωτότυπος συγγραφέας τον υποχρεώνει να ισχυριστεί ακριβώς το αντίθετο, να αρνηθεί την παραμικρή υποψία ξένης επιρροής. Γράφει στα 1844:
"Οι μόδες ανήκουν σε όλον τον κόσμο και οι Γερμανοί δεν έχουν μεγαλύτερο δικαίωμα να χρησιμοποιούν τη σελήνη, από όσο εμείς τον ήλιο και η Σκωτία τις ομίχλες του Ossian. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως είναι αυθεντικός δημιουργός; Σε καμία περίπτωση δεν έχω εμπνευστεί από τον Hoffmann, του οποίου το έργο γνώρισα αφού είχα ήδη σχεδιάσει το δικό μου".
(Βλέπε Helen Osterman Borowitz, The Impact of Art on French Literature: From de Scudéry to Proust, εκδ. Univ of Delaware Press, Μάρτιος 1985, σελ. 120).
Ο αιώνιος Balzac με τις αιώνιες αντιφάσεις του! Αν ήμουν σύγχρονή του, ομολογώ μετά παρρησίας πως δεν θα δίσταζα να τον χαρακτηρίσω λογοκλόπο. Αλλά μας χωρίζει μια απόσταση 188 ετών, διάστημα που επιφέρει ένα κάποιο είδος άφεσης.
Εκτός αυτού το ζήτημα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας και του βάσανου που αυτή επιφέρει, όταν αποκλίνει από αυτό που η εποχή ορίζει ως κανόνα, είναι ένα θέμα που τέρπει και εξάπτει την περιέργεια του αναγνωστικού κοινού και πολύ συχνά εμπνέει την πένα των συγγραφέων. Παρόμοιος "αφύσικος" έρωτας περιγράφεται και στο διήγημα με τίτλο "Une passion dans le désert" του Balzac και φαίνεται πως τέτοιες αλλόκοτες ιστορίες είχαν ιδιαίτερη πέραση. Σχολιάζει σχετικά η George Sand σε επιστολή της (7/3/1831) προς τον Jules Boucoiran:
"Η λογοτεχνία βρίσκεται σε ανάλογο χάος με την πολιτική. Υπάρχει μια αναζήτηση, μια αβεβαιότητα που αναδύεται από τα πάντα. Αποζητάμε το νέο και για να το πετύχουμε φτάνουμε στο αποτρόπαιο. Εξυμνείται ο Balzac επειδή περιέγραψε τον έρωτα ενός στρατιώτη για, καθώς και τον έρωτα ενός καλλιτέχνη για . Τι είναι όλα αυτά θεέ μου; Αφού τα τέρατα έγιναν του συρμού, ας δημιουργήσουμε κι εμείς τέρατα".
(βλέπε Nadine Satiat, Μπαλζάκ ή η μανία της γραφής, σελ. 185).
Σε όλες τις περιπτώσεις αυτών των ανεκπλήρωτων ερώτων που αψηφούν τη φύση και τις κοινωνικές νόρμες, υπάρχει το στοιχείο του ανολοκλήρωτου. Μια αναπηρία, μια έλλειψη, μια ασυμβατότητα που δεν επιτρέπει την πραγμάτωση της σεξουαλικής συνεύρεσης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη ψυχική κατάρρευση του ερωτευμένου που δεν βρίσκει ανταπόκριση και προμηνύει, σχεδόν πάντοτε μια ολοκληρωτική καταστροφή.
Τι νόημα έχει ωστόσο αυτή η εμμονή, η επιθυμία για την κατάκτηση του αδύνατου, του άπιαστου σε τελική ανάλυση του ανύπαρκτου και πως σχετίζεται με τις προθέσεις και τους στόχους της καλλιτεχνικής δημιουργίας;
Ο Καλλιτέχνης πάνω από όλα και πρώτα από όλα, και δη ο Καλλιτέχνης της Ρομαντικής περιόδου εμπνέεται και συγκινείται ακριβώς από αυτήν τη μάταιη αναζήτηση για την κατάκτηση του Αδύνατου. Προσπαθεί να το βρει μέσα στον κόσμο και αγωνίζεται να το χτίσει, να το κατασκευάσει με τα ατελή υλικά της ανεπαρκούς πραγματικότητας. Αυτή η αδυναμία είναι που γεννά έναν σχεδόν μεταφυσικό τρόμο στο θύμα ενός τέτοιου έρωτα, έναν τρόμο ικανό να μετατρέψει το θύμα σε θύτη, σε εμμονικό διώκτη, όπως ακριβώς γίνεται δηλαδή ο Raphael de Valentin στο "La Peau De Chagrin" όπου μετατρέπεται σε προκειμένου να διαπιστώσει αν η . Είναι ο φόβος που γεννά τη βία, όπως σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις.
Και τελικά τι απομένει σε εκείνους που επιβιώνουν από ένα τέτοιο αρρωστημένο πάθος; Τίποτα. Μια αίσθηση αηδίας και παραίτησης για όλα τα πράγματα, ο θάνατος από ασημαντότητα, η διάλυση στο απόλυτο κενό:
"Με έκανες να σιχαθώ τη ζωή και το πάθος, κι αυτό θα κρατήσει για κάμποσο καιρό. Αν αφήσουμε τις τερατωδίες στην άκρη, σάμπως δεν ισχύουν τα ίδια για όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα που διαλύονται έτσι, από μια φρικαλέα απογοήτευση;"
Με αυτά τα λόγια αντιδρά η ωραία χορεύτρια (σε μεταγενέστερη εκδοχή η μαρκησία de Rochefide), όταν μαθαίνει το κρυμμένο μυστικό της οικογένειας Lanty. Το μυστικό του Sarrasine.
Η διαφορά ανάμεσα στον ρομαντικό και τον ρεαλιστικό έρωτα είναι πως το τερατώδες στην πρώτη περίπτωση είναι κάτι απόκοσμο, κάτι βγαλμένο από τις αβύσσους τις ανθρώπινης φαντασίας ή κάτι τραγικό, καμουφλαρισμένο με ποταμούς δακρύων και βροντερούς αναστεναγμούς. Στη δεύτερη περίπτωση, αυτή του ρεαλιστικού έρωτα, το τέρας είναι εν δυνάμει ο ίδιος μας ο εαυτός.
Δεν υπάρχει τίποτα το μεγαλειώδες στη δυστυχία ενός αποτυχημένου συνοικεσίου και την κατασπατάληση της προίκας μιας νέας από έναν ανήθικο αριβίστα (η μία αδερφή του Balzac πέθανε νεότατη και απόλυτα δυστυχισμένη μέσα σε έναν τέτοιο αποτυχημένο γάμο), στον ψεύτικο έρωτα μιας κουρτεζάνας (σαν την Olympe Pélissier που, σύμφωνα με ορισμένες φήμες, ενέπνευσε στον συγγραφέα τη μυθιστορηματική του Fedora), στο νόθο παιδί ενός παράνομου έρωτα (ένα τέτοιο παιδί εικάζεται πως ήταν και ο μικρότερος αδερφός του Balzac).
Το απόσταγμα τέτοιων εμπειριών κάνει τον συγγραφέα να βρει σταδιακά τη δική του φωνή, να βρει τη θεματολογία εκείνη που θα αποτελέσει τον πυρήνα της ανθρώπινης κωμωδίας του. Αλλά στα 1830, είναι ακόμα νωρίς. Ο Balzac μόλις έχει αρχίσει να ξεκαθαρίζει εντός του τις συγγραφικές του προθέσεις. Μάλιστα όταν ετοίμαζε την τρίτομη έκδοση των Romans et contes philosophiques στα 1831, μέσα στην οποία συμπεριέλαβε και τον Sarrasine, δεν ήταν και τόσο σίγουρος για την αξία και τη σημασία του συγκεκριμένου διηγήματος.
Είναι ένας νέος 32 ετών, παχουλός και κοντούλης, του λείπουν τα μπροστινά του δόντια, είναι ανίκανος να διαχειριστεί σωστά τα οικονομικά του και ζει μια άστατη ζωή, ένας εργένης που αφήνεται να τον παραχαϊδεύουν και να τον βασανίζουν οι γυναίκες, που καυγαδίζει με τους εκδότες του γιατί αδυνατεί να τηρήσει τις προθεσμίες και καταφεύγει στην εξοχή για να μπορέσει να βρει λίγη ησυχία για να δουλέψει, καταναλώνοντας τεράστιες ποσότητες καφέ.
Αλλά όλοι μας για να φτάσουμε κάπου, πρέπει από κάπου να ξεκινήσουμε.
“You have disgusted me with life and passion for a long time to come. Leaving monstrosities aside, are not all human sentiments dissolved thus, by ghastly disillusionment?
With these words the fair dancer (later known as the Marquis de Rochefide) reacted when she found out the Lanty family's secret. The secret of Sarrasine.
Αυτό το διήγημα του Balzac έχει μια ιδιαίτερη ιστορία. Όχι το ίδιο το έργο αυτό καθεαυτό, αλλά ο τρόπος που προσεγγίστηκε, αναλύθηκε και ερμηνεύτηκε από τους κριτικούς του 20ου αιώνα (George Bataille, Roland Barthes κα) οι οποίοι ως ένα βαθμό, προσέγγισαν το έργο αγνοώντας το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο δημιουργήθηκε. Η άποψή μου περί ερμηνείας και ερμηνευτικής είναι πως όλοι μας, λιγότερο ή περισσότερο, φιλτράρουμε τα αναγνώσματά μας μέσα από το προσωπικό σύστημα πεποιθήσεων και αντιλήψεών μας. Αυτό είναι θεμιτό και ως ένα βαθμό αναπόφευκτο. Το δημιούργημα φεύγει από τον έλεγχο του καλλιτέχνη που το έφερε στη ζωή και μπολιάζεται με τις ζωές των άλλων.
Ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση προσπάθησα να κατανοήσω αυτό που ήθελε να πει ο ίδιος ο συγγραφέας με αυτήν την ιστορία του, στην προσπάθειά μου να γνωρίσω καλύτερα τον ίδιο μέσα από το έργο του. Ο Balzac άλλωστε είναι ένα μυθιστόρημα από μόνος του. Έχω αρχίσει να τον αγαπώ και να τον συμπονώ και έχω την υποψία που επάνω στα χαρτιά άφηνε κάτι περισσότερο από γράμματα και λέξεις και ιστορίες και ιδέες και απόψεις. Άφηνε κομμάτια από τις σάρκες του, αποτυπώματα της ψυχής και του μυαλού του εξαντλώντας και αφανίζοντας τον εαυτό του. Η σχέση με τα δημιουργήματά του ήταν αμιγώς ερωτική και ό,τι αγάπησε, το αγάπησε ακριβώς επειδή συνιστούσε για εκείνον ένα είδος ένωσης.
Είναι λοιπόν λογικό και αναμενόμενο να ελκύεται και ο ίδιος από υποθέσεις που αφορούν το πάθος του καλλιτέχνη για την ιδανική, την ύψιστη δημιουργία. Αυτό άλλωστε δεν αποτελεί πρωτοτυπία του ίδιου. Όταν δημοσιεύτηκε το διήγημά του στο β' τόμο της τρίτομης συλλογής , εκδ. C. Gosselin, Paris 1831 (και στην κατοπινή συλλογή του 1836 με τίτλο Études philosophiques: Volume 1, εκδ. Société belge de Librairie, etc. Hauman, Cattoir et Cie), υπήρχε στην αρχή του πρώτου κεφαλαίου η εξής επιγραμματική φράση:
"Croyez-vous que la seule Allemagne ait le privilège d’être absurde et fantastique?"
"Νομίζετε ότι μόνο η Γερμανία έχει το προνόμιο να είναι παράλογη και φανταστική; "
Τι κρύβεται πίσω από αυτήν τη μυστηριώδη πρόταση;
Οι Γάλλοι αγάπησαν με πάθος, γοητεύτηκαν, εμπνεύστηκαν και ως ένα βαθμό αντέγραψαν τη φανταστική λογοτεχνία του E. T. A. Hoffmann και την έκαναν μέρος της δικής τους κουλτούρας. Ο ίδιος ο Balzac δεν ήταν βέβαια έξω από αυτήν τη σφαίρα επιρροής. Πέρασε μια δεκαετία συγγράφοντας ιστορίες ευρείας κατανάλωσης, διαθέσιμες για μερικές πεντάρες στα βιβλιοδανειστήρια κι αργότερα στα περιοδικά του συρμού και ως ένα βαθμό, τόσο ο ίδιος όσο και το σινάφι του, είναι μιμητές και αντιγράφοι. Μιμούνται και κοπιάρουν τις υποθέσεις άλλων δημοφιλών συγγραφέων της εποχής και αυτό ακριβώς συνιστά το βασικό μέσο του βιοπορισμού τους.
Ο Balzac στο ξεκίνημα της συγγραφικής του καριέρας δεν είχε τη δυνατότητα και την ελευθερία (ίσως ούτε και την ικανότητα) να γράφει ό,τι θέλει ο ίδιος, οπότε ήταν υποχρεωμένος να κάνει ό,τι θέλουν οι άλλοι. Γι' αυτό τα πρώτα του έργα, που στην πλειοψηφία τους δεν έφεραν καν την υπογραφή του, παρά μόνο κάποια αρχικά ή κάποιο ψευδώνυμο, δεν είναι άλλο από είναι φτηνές, κακής ποιότητας απομιμήσεις.
Κι αυτό ήταν κάτι εξαιρετικά συνηθισμένο για πολλούς νεαρούς επίδοξους συγγραφείς της γενιάς του. "Un innocent emprunt" (ένα αθώο δάνειο) θα γράψει στην μεταγενέστερη εισαγωγή του (1855) για ένα άλλο Χοφμανικό διήγημά του, το "L'Elixir de Longue Vie". Ωστόσο πίσω στα 1830 η αγωνία του να αποδειχτεί στα μάτια του κοινού του ως αυθεντικός και πρωτότυπος συγγραφέας τον υποχρεώνει να ισχυριστεί ακριβώς το αντίθετο, να αρνηθεί την παραμικρή υποψία ξένης επιρροής. Γράφει στα 1844:
"Οι μόδες ανήκουν σε όλον τον κόσμο και οι Γερμανοί δεν έχουν μεγαλύτερο δικαίωμα να χρησιμοποιούν τη σελήνη, από όσο εμείς τον ήλιο και η Σκωτία τις ομίχλες του Ossian. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως είναι αυθεντικός δημιουργός; Σε καμία περίπτωση δεν έχω εμπνευστεί από τον Hoffmann, του οποίου το έργο γνώρισα αφού είχα ήδη σχεδιάσει το δικό μου".
(Βλέπε Helen Osterman Borowitz, The Impact of Art on French Literature: From de Scudéry to Proust, εκδ. Univ of Delaware Press, Μάρτιος 1985, σελ. 120).
Ο αιώνιος Balzac με τις αιώνιες αντιφάσεις του! Αν ήμουν σύγχρονή του, ομολογώ μετά παρρησίας πως δεν θα δίσταζα να τον χαρακτηρίσω λογοκλόπο. Αλλά μας χωρίζει μια απόσταση 188 ετών, διάστημα που επιφέρει ένα κάποιο είδος άφεσης.
Εκτός αυτού το ζήτημα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας και του βάσανου που αυτή επιφέρει, όταν αποκλίνει από αυτό που η εποχή ορίζει ως κανόνα, είναι ένα θέμα που τέρπει και εξάπτει την περιέργεια του αναγνωστικού κοινού και πολύ συχνά εμπνέει την πένα των συγγραφέων. Παρόμοιος "αφύσικος" έρωτας περιγράφεται και στο διήγημα με τίτλο "Une passion dans le désert" του Balzac και φαίνεται πως τέτοιες αλλόκοτες ιστορίες είχαν ιδιαίτερη πέραση. Σχολιάζει σχετικά η George Sand σε επιστολή της (7/3/1831) προς τον Jules Boucoiran:
"Η λογοτεχνία βρίσκεται σε ανάλογο χάος με την πολιτική. Υπάρχει μια αναζήτηση, μια αβεβαιότητα που αναδύεται από τα πάντα. Αποζητάμε το νέο και για να το πετύχουμε φτάνουμε στο αποτρόπαιο. Εξυμνείται ο Balzac επειδή περιέγραψε τον έρωτα ενός στρατιώτη για, καθώς και τον έρωτα ενός καλλιτέχνη για . Τι είναι όλα αυτά θεέ μου; Αφού τα τέρατα έγιναν του συρμού, ας δημιουργήσουμε κι εμείς τέρατα".
(βλέπε Nadine Satiat, Μπαλζάκ ή η μανία της γραφής, σελ. 185).
Σε όλες τις περιπτώσεις αυτών των ανεκπλήρωτων ερώτων που αψηφούν τη φύση και τις κοινωνικές νόρμες, υπάρχει το στοιχείο του ανολοκλήρωτου. Μια αναπηρία, μια έλλειψη, μια ασυμβατότητα που δεν επιτρέπει την πραγμάτωση της σεξουαλικής συνεύρεσης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη ψυχική κατάρρευση του ερωτευμένου που δεν βρίσκει ανταπόκριση και προμηνύει, σχεδόν πάντοτε μια ολοκληρωτική καταστροφή.
Τι νόημα έχει ωστόσο αυτή η εμμονή, η επιθυμία για την κατάκτηση του αδύνατου, του άπιαστου σε τελική ανάλυση του ανύπαρκτου και πως σχετίζεται με τις προθέσεις και τους στόχους της καλλιτεχνικής δημιουργίας;
Ο Καλλιτέχνης πάνω από όλα και πρώτα από όλα, και δη ο Καλλιτέχνης της Ρομαντικής περιόδου εμπνέεται και συγκινείται ακριβώς από αυτήν τη μάταιη αναζήτηση για την κατάκτηση του Αδύνατου. Προσπαθεί να το βρει μέσα στον κόσμο και αγωνίζεται να το χτίσει, να το κατασκευάσει με τα ατελή υλικά της ανεπαρκούς πραγματικότητας. Αυτή η αδυναμία είναι που γεννά έναν σχεδόν μεταφυσικό τρόμο στο θύμα ενός τέτοιου έρωτα, έναν τρόμο ικανό να μετατρέψει το θύμα σε θύτη, σε εμμονικό διώκτη, όπως ακριβώς γίνεται δηλαδή ο Raphael de Valentin στο "La Peau De Chagrin" όπου μετατρέπεται σε προκειμένου να διαπιστώσει αν η . Είναι ο φόβος που γεννά τη βία, όπως σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις.
Και τελικά τι απομένει σε εκείνους που επιβιώνουν από ένα τέτοιο αρρωστημένο πάθος; Τίποτα. Μια αίσθηση αηδίας και παραίτησης για όλα τα πράγματα, ο θάνατος από ασημαντότητα, η διάλυση στο απόλυτο κενό:
"Με έκανες να σιχαθώ τη ζωή και το πάθος, κι αυτό θα κρατήσει για κάμποσο καιρό. Αν αφήσουμε τις τερατωδίες στην άκρη, σάμπως δεν ισχύουν τα ίδια για όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα που διαλύονται έτσι, από μια φρικαλέα απογοήτευση;"
Με αυτά τα λόγια αντιδρά η ωραία χορεύτρια (σε μεταγενέστερη εκδοχή η μαρκησία de Rochefide), όταν μαθαίνει το κρυμμένο μυστικό της οικογένειας Lanty. Το μυστικό του Sarrasine.
Η διαφορά ανάμεσα στον ρομαντικό και τον ρεαλιστικό έρωτα είναι πως το τερατώδες στην πρώτη περίπτωση είναι κάτι απόκοσμο, κάτι βγαλμένο από τις αβύσσους τις ανθρώπινης φαντασίας ή κάτι τραγικό, καμουφλαρισμένο με ποταμούς δακρύων και βροντερούς αναστεναγμούς. Στη δεύτερη περίπτωση, αυτή του ρεαλιστικού έρωτα, το τέρας είναι εν δυνάμει ο ίδιος μας ο εαυτός.
Δεν υπάρχει τίποτα το μεγαλειώδες στη δυστυχία ενός αποτυχημένου συνοικεσίου και την κατασπατάληση της προίκας μιας νέας από έναν ανήθικο αριβίστα (η μία αδερφή του Balzac πέθανε νεότατη και απόλυτα δυστυχισμένη μέσα σε έναν τέτοιο αποτυχημένο γάμο), στον ψεύτικο έρωτα μιας κουρτεζάνας (σαν την Olympe Pélissier που, σύμφωνα με ορισμένες φήμες, ενέπνευσε στον συγγραφέα τη μυθιστορηματική του Fedora), στο νόθο παιδί ενός παράνομου έρωτα (ένα τέτοιο παιδί εικάζεται πως ήταν και ο μικρότερος αδερφός του Balzac).
Το απόσταγμα τέτοιων εμπειριών κάνει τον συγγραφέα να βρει σταδιακά τη δική του φωνή, να βρει τη θεματολογία εκείνη που θα αποτελέσει τον πυρήνα της ανθρώπινης κωμωδίας του. Αλλά στα 1830, είναι ακόμα νωρίς. Ο Balzac μόλις έχει αρχίσει να ξεκαθαρίζει εντός του τις συγγραφικές του προθέσεις. Μάλιστα όταν ετοίμαζε την τρίτομη έκδοση των Romans et contes philosophiques στα 1831, μέσα στην οποία συμπεριέλαβε και τον Sarrasine, δεν ήταν και τόσο σίγουρος για την αξία και τη σημασία του συγκεκριμένου διηγήματος.
Είναι ένας νέος 32 ετών, παχουλός και κοντούλης, του λείπουν τα μπροστινά του δόντια, είναι ανίκανος να διαχειριστεί σωστά τα οικονομικά του και ζει μια άστατη ζωή, ένας εργένης που αφήνεται να τον παραχαϊδεύουν και να τον βασανίζουν οι γυναίκες, που καυγαδίζει με τους εκδότες του γιατί αδυνατεί να τηρήσει τις προθεσμίες και καταφεύγει στην εξοχή για να μπορέσει να βρει λίγη ησυχία για να δουλέψει, καταναλώνοντας τεράστιες ποσότητες καφέ.
Αλλά όλοι μας για να φτάσουμε κάπου, πρέπει από κάπου να ξεκινήσουμε.
December 1, 2016
This feverish novelette about artistic creation and sexual identity is, perhaps, best introduced as being a kind of Bourbon-Restoration The Crying Game. The eponymous Sarrasine, a moody eighteenth-century sculptor, visits Italy and falls head over heels for a prima donna he sees at the opera; but trying to pursue her leads quickly to a brutal, melodramatic reveal and climax.
From the beginning, Balzac plays the reader as Sarrasine is played, setting up a theme of flirty, desirable women and gruff men-of-the-world who have learned (as one character puts it in passing) ‘not to cry out when they're hiding at the back of a wardrobe and the maid slams their fingers in the door�. Our first introduction to Zambinella, the delectable opera-singer, is an almost cinematic crane-up from the stiletto heel dangling on her foot, along her crossed legs, and up to her ‘graciously smiling� face, while our narrator comments with impeccable composure:
We are half in love with her ourselves by the time we reach the dénouement. And the objectification inherent in physical attraction is very much the point here, linked as it is to the process of art. Sarrasine objectifies Zambinella not just figuratively but literally as well, by making a statue of her which captures his ideals rather than capturing her herself.
In fact, Balzac invents a whole chain of art works stretching from the events of his story down to the (for him) present day, complete with the shifting genders that are so essential to his story: first Sarrasine's statue of Zambinella; then a marble copy supposedly made by a Roman cardinal; then a painting (apparently fictional) made of this statue by Joseph-Marie Vien; and finally, based on the Vien, Girodet's very real picture of ‘The Sleep of Endymion�:
The feminine cantatrice has become a masculine Greek shepherd. This distance between one's image of a love-object and their real self is the fundamental subject of the book. Especially for women. ‘As mothers, our children kill us through misconduct or indifference,� one character laments; ‘as wives we are betrayed. As lovers, neglected or abandoned. And friendship � does that even exist?� It's a disconnect that will be dramatised in spectacular fashion in the story.
Camille Paglia reckons that Sarrasine is ‘the century's first completely Decadent work� and ‘a pivotal work in the shift from High to Late Romanticism�. Well, maybe. It certainly has that decadent interest in enclosed spaces and sensual excess; early mentions of Byron and Anne Radcliffe show the kind of world we should be expecting. But its generic features are perhaps less interesting than the contemporary themes it picks up on. The focus on casual objectification and sexual identity makes it feel in some ways powerfully modern � and you've got to be impressed at how many PhD topics Balzac manages to cover in just 35 pages of text. A gender-bending Gallic treat.
From the beginning, Balzac plays the reader as Sarrasine is played, setting up a theme of flirty, desirable women and gruff men-of-the-world who have learned (as one character puts it in passing) ‘not to cry out when they're hiding at the back of a wardrobe and the maid slams their fingers in the door�. Our first introduction to Zambinella, the delectable opera-singer, is an almost cinematic crane-up from the stiletto heel dangling on her foot, along her crossed legs, and up to her ‘graciously smiling� face, while our narrator comments with impeccable composure:
Les bas blancs bien tirés et à coins verts, les jupes courtes, les mules pointues et à talons hauts du règne de Louis XV ont peut-être un peu contribué à démoraliser l'Europe et le clergé.
[The white, well drawn-up stockings with their green figure-work, the short skirts, and the pointed, high-heeled mules of Louis XV's reign did, perhaps, make some contribution to the demoralisation of Europe, and of the clergy.]
We are half in love with her ourselves by the time we reach the dénouement. And the objectification inherent in physical attraction is very much the point here, linked as it is to the process of art. Sarrasine objectifies Zambinella not just figuratively but literally as well, by making a statue of her which captures his ideals rather than capturing her herself.
In fact, Balzac invents a whole chain of art works stretching from the events of his story down to the (for him) present day, complete with the shifting genders that are so essential to his story: first Sarrasine's statue of Zambinella; then a marble copy supposedly made by a Roman cardinal; then a painting (apparently fictional) made of this statue by Joseph-Marie Vien; and finally, based on the Vien, Girodet's very real picture of ‘The Sleep of Endymion�:
The feminine cantatrice has become a masculine Greek shepherd. This distance between one's image of a love-object and their real self is the fundamental subject of the book. Especially for women. ‘As mothers, our children kill us through misconduct or indifference,� one character laments; ‘as wives we are betrayed. As lovers, neglected or abandoned. And friendship � does that even exist?� It's a disconnect that will be dramatised in spectacular fashion in the story.
Camille Paglia reckons that Sarrasine is ‘the century's first completely Decadent work� and ‘a pivotal work in the shift from High to Late Romanticism�. Well, maybe. It certainly has that decadent interest in enclosed spaces and sensual excess; early mentions of Byron and Anne Radcliffe show the kind of world we should be expecting. But its generic features are perhaps less interesting than the contemporary themes it picks up on. The focus on casual objectification and sexual identity makes it feel in some ways powerfully modern � and you've got to be impressed at how many PhD topics Balzac manages to cover in just 35 pages of text. A gender-bending Gallic treat.
January 12, 2018
Ernest-Jean Sarrasine was the son of a rich lawyer that, after many problems at school, decided to become an artist. He started to work as a sculptor and after winning a competition, he went on to Rome. There he entered the Argentina Theatre and met Zambinella, an Opera singer. From that moment, he was no longer the owner of his thoughts.
Yes, more love and more obsession and that kind of stuff.
This is a somewhat thought-provoking novella that deals with some interesting themes.
I must admit that I didn't dislike Balzac's writing. A couple of amusing comments about people and society as a whole were included. Additionally, the use of lyricism is rather balanced.
But no, I can't give this book more than two stars for the simple reason that, for me, the first part of the story (41%, actually) was completely superfluous. And it is a short book... However, a paragraph to establish some context would have been enough.
Oh, alright. Perhaps 2.5 stars.
Jan 30, 16
* Also on .
But his frantic thoughts outran his pencil. He met La Zambinella, spoke to her, entreated her, exhausted a thousand years of life and happiness with her, placing her in all imaginable situations, trying the future with her, so to speak...
His passion became more profound as it became more tranquil.
Yes, more love and more obsession and that kind of stuff.
This is a somewhat thought-provoking novella that deals with some interesting themes.
I must admit that I didn't dislike Balzac's writing. A couple of amusing comments about people and society as a whole were included. Additionally, the use of lyricism is rather balanced.
But no, I can't give this book more than two stars for the simple reason that, for me, the first part of the story (41%, actually) was completely superfluous. And it is a short book... However, a paragraph to establish some context would have been enough.
Jan 30, 16
* Also on .
February 11, 2019
Διαβάστε το πριν σας διαβάσει ο παπάς. Και τα δύο. Αντε κουνηθειτε !!
April 9, 2022
So this story hit a little close to home. It could be easily modernized. I really cannot say much about it because I can’t think of any way of explaining how this story affected me without just totally spoiling it. De Balzac had my heart. In his hands throughout most of this short story. God I so want to express my feelings about this. GR-ers that have read my sporadic reviews recognize the fact that they often relate to me in some way. This one certainly does. I’m sure one can read the synopsis, look at others� reviews, but I kindly ask please don’t . Go in ignorant. I don’t even know how to rate this story. Some of me says five stars because of its relevance to the 21st century. Some of me says zero stars because of its bigotry and hate what de Balzac was telling his readers in that time period, and I hate it. I just don’t know what I want to do.
Sorry about typos I never proofread.
Sorry about typos I never proofread.
November 24, 2020
Πόσο σύγχρονοι τελικά είναι οι κλασικοί συγγραφείς! Καταπληκτική γραφή, εξαιρετικό θέμα.
Read
August 7, 2023well. Once upon a time, not so very long ago I read , coming from a background of a few years of French in school and a while on Duolingo and having reached sufficient linguistic competency that I can ask a museum attendant where the toilet is - but admittedly not really understand the answer, I found it difficult but not impossible. It was as though I was in a swimming pool, way out of my depth but floating on my back reasonably confident that eventually I would bump into the edge of the pool. So I thought I would continue in the hope of developing some competency in reading French, I picked up a couple of facile texts in simplified language and then this one, Balzac's Sarrasine in an edition for schools.
Oh goodness, this really was like being dropped into the sea and being out of my depth, waves breaking over me, salt water getting up my nose, crabs nipping my toes, and so on. It was a war of words. While Dumas gave me the impression of an easy literary style, Balzac was baroque, jittery, with dozens of cups of coffee fuelling his pen even before he was half way down the page. It was quite fascinating. It reminded me of , in that if you were teaching these texts, you could set the class a task such as drawing up tables of references to gender ambiguity and then get on with building a sailing ship out of matchsticks or sewing a suit of eighteenth century style clothing.
This is a fascinating story but very tricky to discuss without spoilers - indeed the edition I read has a spoiler to illustrate the front cover.
It is a story about a Buddenbrooks style person called Sarrasine - Grandfather upwardly mobile, father consolidates wealth, Sarrasine pursues artistic endeavours. But Sarrasine I think never speaks directly to us, we either observe him as an elderly man through the narrator's eyes or hear about his Italian adventure as a young man as related to us by a young woman. This all happens a soiree rich in details firmly anchoring the event as taking place circa 1830 in Paris with the Italian adventure happening presumably at the end of the eighteenth century. So we have these sets of frames holding us back from the story in the story, but these structural elements parallel what happens in the Italian adventure when Sarrasine meets a singer and decides that they are the essence of femininity and to use them as their model (paintings, drawing and sculptures follow).
If the narrative prevents Sarrasine from speaking directly to us, this is a kind of poetic justice in that he never pays that much attention to his model, or rather his attention is superficial and involves plenty of projection and ignoring what the model is saying, and indeed what other people are telling him, because and here we reach spoiler territory
But then again I do have this sense that Balzac is so conservative that he ends up being subversive. Coffee can have effect I find.
Oh goodness, this really was like being dropped into the sea and being out of my depth, waves breaking over me, salt water getting up my nose, crabs nipping my toes, and so on. It was a war of words. While Dumas gave me the impression of an easy literary style, Balzac was baroque, jittery, with dozens of cups of coffee fuelling his pen even before he was half way down the page. It was quite fascinating. It reminded me of , in that if you were teaching these texts, you could set the class a task such as drawing up tables of references to gender ambiguity and then get on with building a sailing ship out of matchsticks or sewing a suit of eighteenth century style clothing.
This is a fascinating story but very tricky to discuss without spoilers - indeed the edition I read has a spoiler to illustrate the front cover.
It is a story about a Buddenbrooks style person called Sarrasine - Grandfather upwardly mobile, father consolidates wealth, Sarrasine pursues artistic endeavours. But Sarrasine I think never speaks directly to us, we either observe him as an elderly man through the narrator's eyes or hear about his Italian adventure as a young man as related to us by a young woman. This all happens a soiree rich in details firmly anchoring the event as taking place circa 1830 in Paris with the Italian adventure happening presumably at the end of the eighteenth century. So we have these sets of frames holding us back from the story in the story, but these structural elements parallel what happens in the Italian adventure when Sarrasine meets a singer and decides that they are the essence of femininity and to use them as their model (paintings, drawing and sculptures follow).
If the narrative prevents Sarrasine from speaking directly to us, this is a kind of poetic justice in that he never pays that much attention to his model, or rather his attention is superficial and involves plenty of projection and ignoring what the model is saying, and indeed what other people are telling him, because and here we reach spoiler territory
But then again I do have this sense that Balzac is so conservative that he ends up being subversive. Coffee can have effect I find.
February 27, 2018
Ancora un ballo
Ancora un ballo tra il «fuoco dei diamanti» e i «cenni d’intesa», in mezzo alle «più belle donne di Parigi», che è «la città più divertente del mondo e la più filosofica». Ma qui, a differenza della
Paix du ménage , serve solo da struttura portante alla narrazione principale, zuppa di esotismo italiano.
Benché sia il più celebrato, mi è piaciuto meno di altri tra i primi romanzi e racconti (anni 1829-1830 circa) che entrano nella dzé徱. Forse proprio perché più celebrato. Come al solito: aspettative maggiori, delusioni più probabili.
Ancora un ballo tra il «fuoco dei diamanti» e i «cenni d’intesa», in mezzo alle «più belle donne di Parigi», che è «la città più divertente del mondo e la più filosofica». Ma qui, a differenza della
Paix du ménage , serve solo da struttura portante alla narrazione principale, zuppa di esotismo italiano.
Benché sia il più celebrato, mi è piaciuto meno di altri tra i primi romanzi e racconti (anni 1829-1830 circa) che entrano nella dzé徱. Forse proprio perché più celebrato. Come al solito: aspettative maggiori, delusioni più probabili.
February 2, 2017
First time reading Honoré de Balzac and I am impressed. I'll be brief.
His descriptions are splendid and the story was interesting (although at first I wasn't following and felt a bit lost) When the narrator started telling the story of Sarrasine he got me. It was shocking and keep in mind when it was written!!
His descriptions are splendid and the story was interesting (although at first I wasn't following and felt a bit lost) When the narrator started telling the story of Sarrasine he got me. It was shocking and keep in mind when it was written!!
February 17, 2018
İlk görüşte aşık olup kur yaptığı sahne sanatçısının daha sonradan erkek olduğunu öğrenmesiyle dünyası allak bullak olan Sarrasine’in trajikomik hikayesini okuyucuya sunan "Sarrasine", Balzac’ın okurken en keyif aldığım eserlerinden biri olduğunu söyleyebilirim. Kısa olması sebebiyle ünlü yazarın süslü dilinin aşırıya kaçmadığı eserde özellikle hikaye içerisinde hikaye anlatımı oldukça dikkat çekici. Kitabı okurken Lord Byron, Homeros ve Diderot’a yapılan göndermeler dikkatlerden kaçmıyor. Yazarın bibliyografisini merak edenler mutlaka okumalı.
29.01.2018
İstanbul, Türkiye
Alp Turgut
29.01.2018
İstanbul, Türkiye
Alp Turgut
May 6, 2015
Overblown and boring. It was the equivalent of standing in front of an Old Master in an art gallery and being instructed by the enraptured guide to study the beautiful painting of the velvet folds of the curtains, just look at those brush strokes, see how he has captured the light... Yes, beautiful, can we move on now?
January 2, 2022
❤Σαραζί�
Το διήγημα έγινε γνωστό όταν ο Ρολάν Μπάρτ το επέλεξε ως αντικείμενο παρουσίασης δομής μιας κριτικής ανάλυσης ενός λογοτεχνικού έργου. Ο Μπαλζάκ υφαίνει την ιστορία του με στοιχεία μυστηρίου, έρωτα, τέχνης.
Καθότι μέρος της Ανθρώπινης κωμωδίας, εδώ ο συγγραφέας παρουσιάζει την κοσμική ζωή των αριστοκρατών στο Παρίσι, όπου πλέον σημαίνοντα ρόλο έχει η περιουσία και όχι η καταγωγή. Κριτικάρει την αποδοχή του πλούτου χωρίς να εξετάζεται και να λαμβάνεται υπόψιν ο τρόπος απόκτησης του. Αναφέρεται στα σκάνδαλα και στις συνήθειες της παρισινής υψηλής κοινωνίας συγκρίνοντας με αντίστοιχες συμπεριφορές του ιταλικού λαού.
Αποδίδει τα διλήμματα κάθε καλλιτέχνη στην προσπάθεια αναπαράστασης του αντικειμένου του πόθου του και αποτύπωσης του πάθους του αποφεύγοντας την πλάνη.
Και η πλάνη, η ψευδαίσθηση, η εξαπάτηση που ενυπάρχει στη ζωή και στην τέχνη απασχολεί ιδιαίτερα τον συγγραφέα, όπως και τα παράδοξα στη ζωή και στον έρωτα.
Το διήγημα έγινε γνωστό όταν ο Ρολάν Μπάρτ το επέλεξε ως αντικείμενο παρουσίασης δομής μιας κριτικής ανάλυσης ενός λογοτεχνικού έργου. Ο Μπαλζάκ υφαίνει την ιστορία του με στοιχεία μυστηρίου, έρωτα, τέχνης.
Καθότι μέρος της Ανθρώπινης κωμωδίας, εδώ ο συγγραφέας παρουσιάζει την κοσμική ζωή των αριστοκρατών στο Παρίσι, όπου πλέον σημαίνοντα ρόλο έχει η περιουσία και όχι η καταγωγή. Κριτικάρει την αποδοχή του πλούτου χωρίς να εξετάζεται και να λαμβάνεται υπόψιν ο τρόπος απόκτησης του. Αναφέρεται στα σκάνδαλα και στις συνήθειες της παρισινής υψηλής κοινωνίας συγκρίνοντας με αντίστοιχες συμπεριφορές του ιταλικού λαού.
Αποδίδει τα διλήμματα κάθε καλλιτέχνη στην προσπάθεια αναπαράστασης του αντικειμένου του πόθου του και αποτύπωσης του πάθους του αποφεύγοντας την πλάνη.
Και η πλάνη, η ψευδαίσθηση, η εξαπάτηση που ενυπάρχει στη ζωή και στην τέχνη απασχολεί ιδιαίτερα τον συγγραφέα, όπως και τα παράδοξα στη ζωή και στον έρωτα.
April 26, 2023
homosexuality would fix all of their problems
January 26, 2021
Εκκεντρική νουβέλα ενός αγαπημένου κορυφαίου συγγραφέα.
August 4, 2024
«Знайомство з творчістю Бальзака треба починати саме з Серафіти…� кажуть нам редактори в анотації до українського видання, видавництво «Ще одну сторінку» , переклад Григорія Філіпчука. Мотивують вони це тим, що сам Бальзак вважав «Серафіту» за вступ до «Людської комедії» � головного циклу свого життя…нууууууу�. Скажімо так: якщо читач до «Серафіти» дізнається трохи про автора із загальнодоступних джерел, особливо не закопуючись, то читаючи цей твір він буде дуже дуже довго шукати того загальновідомого Бальзака реаліста, Бальзака «секретаря суспільства».
Серафіта це важка до читання, наскрізь символічна новела (роман?) в яку треба вгризатися трудом і потом, щоб не закинути на третьому розділі який суцільно являє собою монолог одного персонажу про життя і духовну доктрину Емануїла Сведенборга. Пафосна подача, небесні сфери, палаючі Янголи і трохи апокаліпсису. Перетерпівши третій розділ ви уткнетесь в четвертий, який на 98% складається з монологу іншого героя(ні) � власне Серафіти/Серафітуса � андрогенного святого, в якому з першої сторінки проглядається втілений в людині Янгол. Далі до кінця книги це будуть виключно монологи про те який Величний Бог і які дурні люди в своїх матеріалістичних наукових прагненнях.
Справа в тім, що аргументи які Бальзак вкладає в уста своїх героїв справді сильні, цікаві, АЛЕ�. пройти крізь них це треба прям старатися і концентрувати увагу. По-факту Бальзак написав філософський твір на теософічну тему і розіграв слова між чотирма героями яких зима закрила десь серед Норвежських фйордів. За глибокі аргументи - ***. Але це книга на любителя. Любителя зануритись в теософічні нетрища. Я щось не тойво
Серафіта це важка до читання, наскрізь символічна новела (роман?) в яку треба вгризатися трудом і потом, щоб не закинути на третьому розділі який суцільно являє собою монолог одного персонажу про життя і духовну доктрину Емануїла Сведенборга. Пафосна подача, небесні сфери, палаючі Янголи і трохи апокаліпсису. Перетерпівши третій розділ ви уткнетесь в четвертий, який на 98% складається з монологу іншого героя(ні) � власне Серафіти/Серафітуса � андрогенного святого, в якому з першої сторінки проглядається втілений в людині Янгол. Далі до кінця книги це будуть виключно монологи про те який Величний Бог і які дурні люди в своїх матеріалістичних наукових прагненнях.
Справа в тім, що аргументи які Бальзак вкладає в уста своїх героїв справді сильні, цікаві, АЛЕ�. пройти крізь них це треба прям старатися і концентрувати увагу. По-факту Бальзак написав філософський твір на теософічну тему і розіграв слова між чотирма героями яких зима закрила десь серед Норвежських фйордів. За глибокі аргументи - ***. Але це книга на любителя. Любителя зануритись в теософічні нетрища. Я щось не тойво
July 24, 2024
Дуже релігійна річ, це просто not my cup of tea. Хоча, написано вельми красиво і метафорично.
Read
August 18, 2023Body. And soul. And art. And death. And Balzac, above them. Or underneath. It depends on the eyes of the beholder, if he can see behind all these, like in front of a painting that says nothing, but everything, at the same time. But everything is never everything, there is always something more, which cannot be seen, but only intuited. So here we stand, my still and lifeless sculptor body, ready to ignite a little debate on Balzac's artist's journey. Some argue that Balzac's style and narrative fall short of capturing the true essence of the human condition, others vehemently defend his portrayal as a profound exploration into the depths of an artist's soul. I only try to approach it on the basis of a concept that I shared for a long time, but lately, I started having doubts about it.
Balzac's focus on suffering and torment seems one-dimensional, overlooking the multifaceted nature of artistic inspiration, and the joy that can accompany the creative process. He disregards the idea that art can emerge from a place of contentment and fulfillment. By exclusively showcasing the torment of the artist, he denies the diversity of creative experiences. No doubt, suffering is often a good catalyst for profound introspection and growth, but must we perpetuate the notion that artists are only validated by their pain ?
Otherwise, Balzac's choice to emphasize suffering adds a certain depth to his narrative, shedding light on the sacrifices and resilience of artists. It is a reminder that the artist's path is often fraught with hardships, and their ability to transform their pain into art is a testament to their indomitable spirit. Balzac's singular focus on suffering has its merits, yet it is crucial to remember the vastness of artistic experiences and the various routes artists take to express themselves.
Balzac's focus on suffering and torment seems one-dimensional, overlooking the multifaceted nature of artistic inspiration, and the joy that can accompany the creative process. He disregards the idea that art can emerge from a place of contentment and fulfillment. By exclusively showcasing the torment of the artist, he denies the diversity of creative experiences. No doubt, suffering is often a good catalyst for profound introspection and growth, but must we perpetuate the notion that artists are only validated by their pain ?
Otherwise, Balzac's choice to emphasize suffering adds a certain depth to his narrative, shedding light on the sacrifices and resilience of artists. It is a reminder that the artist's path is often fraught with hardships, and their ability to transform their pain into art is a testament to their indomitable spirit. Balzac's singular focus on suffering has its merits, yet it is crucial to remember the vastness of artistic experiences and the various routes artists take to express themselves.
February 11, 2019
Ο πρώτος μου Balzac. Ο οποίος με απλές αλλά τόσο ζωντανές περιγραφές καταφέρνει να σε πετάξει κατευθείαν στην εποχή, το σκηνικό και τη στιγμή τα οποία περιγράφει. Ο ήρωάς του βιώνει όλα του τα συναισθήματα στο απόλυτο: ο ενθουσιασμός, η εμμονή, ο έρωτας και η εξύψωση, η απογοήτευση και η πτώση, η απελπισία, ο θυμός και τελικά η καταστροφή αποδίδονται λεπτομερώς σε όλες τους τις διαστάσεις και με όλη τους την ένταση. Με την έτσι κι αλλιώς αλληγορική του γραφή, καταπιάνεται με το θέμα του σε τόσα πολλά επίπεδα που εκπλήσσεσαι ευχάριστα.
Το θέμα όμως με μένα και τις νουβέλες και δη τις τόσο σύντομες, είναι ότι πάνω που μπαίνω στην ιστορία και αρχίζω να την ευχαριστιέμαι, αυτή τελειώνει και βρίσκομαι να θέλω λίγο ακόμα. Στην περίπτωση του Σαραζίν ήταν όσο κρατάει ένας απογευματινός καφές.
Το θέμα όμως με μένα και τις νουβέλες και δη τις τόσο σύντομες, είναι ότι πάνω που μπαίνω στην ιστορία και αρχίζω να την ευχαριστιέμαι, αυτή τελειώνει και βρίσκομαι να θέλω λίγο ακόμα. Στην περίπτωση του Σαραζίν ήταν όσο κρατάει ένας απογευματινός καφές.
March 14, 2022
Barthes here I come...
May 20, 2021
Παίρνει άριστα για την υπέροχη λογοτεχνική γραφή του και για το πολύ πρωτότυπο και ιδιαίτερο θέμα του - για εκείνη την εποχή τουλάχιστον-, τον ερμαφροδιτισμό.
April 30, 2010
This was a real treat. Right away, the opening sentence caught me eye.
“I was buried in one of those profound reveries to which everybody, even a frivolous man, is subject in the midst of the most uproarious festivities.�
This author has a descriptive way with words. It is poetry
“There the loveliest, the wealthiest women in Paris, bearers of the proudest titles, moved hither and thither, fluttered from room to room in swarms, stately and gorgeous, dazzling with diamonds; flowers on their heads and breasts, in their hair, scattered over their dresses or lying in garlands at their feet.�
“Sparkling glances here and there eclipsed the lights and the blaze of the diamonds, and fanned the flame of hearts already burning too brightly.�
And this was all on the first page.
Was it a great story, who cares? It’s really more about the words themselves, than the story being told.
“I was buried in one of those profound reveries to which everybody, even a frivolous man, is subject in the midst of the most uproarious festivities.�
This author has a descriptive way with words. It is poetry
“There the loveliest, the wealthiest women in Paris, bearers of the proudest titles, moved hither and thither, fluttered from room to room in swarms, stately and gorgeous, dazzling with diamonds; flowers on their heads and breasts, in their hair, scattered over their dresses or lying in garlands at their feet.�
“Sparkling glances here and there eclipsed the lights and the blaze of the diamonds, and fanned the flame of hearts already burning too brightly.�
And this was all on the first page.
Was it a great story, who cares? It’s really more about the words themselves, than the story being told.
May 16, 2013
Left me with that empty feeling that very truthful writing often does. I didn't love the story - but must pay my respects to Balzac's insight. So much of our love and what we think of as our "identity" is a complete fraud. We don't know others, we don't really know ourselves, and we are blown about by every wind - whims, desires, fears - it's not a pretty existence. Balzac gets under the skin precisely, as with a scalpel.
June 2, 2022
Unusual story. Audiobook version. I read Sarrasine before I start reading S/Z: an essay, by Roland Barthes, an extensive 270 page book length study of Sarrasine, and the nature of reading. No writing is writerly, it can only be readerly.
August 4, 2023
Today I was deleting hundreds of tabs on my computer because I always forget to and stumbled upon one tab that had the translation of this book on it
I have no memory of how it got there but I said screw it and read the whole thing
Pretty weird story but the descriptions were good i suppose
I have no memory of how it got there but I said screw it and read the whole thing
Pretty weird story but the descriptions were good i suppose
Read
October 23, 2024i hate you i have hated you for millennia i don't care how old or iconic this is i can't believe i read 35 boringass pages on canvas.com about a boringass rich people party just for the plot twist to be the ye olde castrati version of the ace ventura transmisogyny scene. die one thousand deaths
August 12, 2016
it's all fun and games until the trans panic defense sets in
October 8, 2020
Eher E.T.A. Hoffmann als Balzac, auch wenn der Anfang wie die Inspiration zu Fitzgeralds Gatsby daher kommt. Niemand weiß, woher das Vermögen der Lautys stammt, trotzdem geht die gute Gesellschaft gern zu ihren Bällen. Die Gastgeberin ist eine exquisite Schönheit und ihre Tochter hat die angenehmste Stimme, über die Ursachen des Reichtums gibt es die unterschiedlichsten Gerüchte, viele ranken sich um ein selten erspähtes Männchen, das nur auf Madame reagiert. Dabei soll es sich um Cagliostro oder den Grafen von St. Germain handeln.
Ein maßloser Künstler und seine Liebe zu einem idealen Geschöpf bilden die Auflösung des Rätsels hinter einem Vermögen ohne bekannten Ursprung und dem Talent der Tochter des Hauses. Beatrix de Rochefide bildet als erst peinlicher Partyschreck, dann als Zuhörerin der Hintergrundsgeschichte die einzige Verbindung zum Personal der CH.
Ein maßloser Künstler und seine Liebe zu einem idealen Geschöpf bilden die Auflösung des Rätsels hinter einem Vermögen ohne bekannten Ursprung und dem Talent der Tochter des Hauses. Beatrix de Rochefide bildet als erst peinlicher Partyschreck, dann als Zuhörerin der Hintergrundsgeschichte die einzige Verbindung zum Personal der CH.
Displaying 1 - 30 of 282 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.