What do you think?
Rate this book
The Trilogy #1
Molloy
Molloy, the first of the three masterpieces which constitute Samuel Beckett’s famous trilogy, appeared in French in 1951, followed seven months later by Malone Dies (Malone meurt), and two years later by The Unnamable (L’Innommable). Few works of contemporary literature have been so universally acclaimed as central to their time and to our understanding of the human experience.
241 pages, Paperback
First published January 1, 1951
523 people are currently reading
16.1k people want to read
About the author
Samuel Beckett
802books6,295followersSamuel Barclay Beckett was an Irish avant-garde novelist, playwright, theatre director, and poet, who lived in France for most of his adult life. He wrote in both English and French. His work offers a bleak, tragicomic outlook on human nature, often coupled with black comedy and gallows humour.
Beckett is widely regarded as among the most influential writers of the 20th century. Strongly influenced by James Joyce, he is considered one of the last modernists. As an inspiration to many later writers, he is also sometimes considered one of the first postmodernists. He is one of the key writers in what Martin Esslin called the "Theatre of the Absurd". His work became increasingly minimalist in his later career.
Beckett was awarded the 1969 Nobel Prize in Literature "for his writing, which—in new forms for the novel and drama—in the destitution of modern man acquires its elevation". In 1984 he was elected Saoi of Aosdána.
Beckett is widely regarded as among the most influential writers of the 20th century. Strongly influenced by James Joyce, he is considered one of the last modernists. As an inspiration to many later writers, he is also sometimes considered one of the first postmodernists. He is one of the key writers in what Martin Esslin called the "Theatre of the Absurd". His work became increasingly minimalist in his later career.
Beckett was awarded the 1969 Nobel Prize in Literature "for his writing, which—in new forms for the novel and drama—in the destitution of modern man acquires its elevation". In 1984 he was elected Saoi of Aosdána.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 29 of 908 reviews
April 30, 2008
I had this book with me while at the beach. The beach was cold. It was mid-spring and it was New England. I stood and I looked at the sea. The sea looked grey.
First, I put the book in my front-right pants pocket. Then I took it out, transferring it to my right shirt pocket. I then removed it and put it in my left-front pants pocket. I let it sit there for a minute while I measured the waves and then I took it out and again put it into my right-front pants pocket. Then I immediately pulled it out, putting it this time into my left shirt pocket. I waited ten heartbeats and moved the book to my right shirt pocket. Then, in quick succession, I put it in my right-front pants pocket, my left-front pants pocket, my left-rear pants pocket, my right-rear pants pocket and finally, back into my right-front pants pocket. Then I pulled it out again, I sat down and read it, from page first to page last.
Then I stood up and threw the book into the sea.
First, I put the book in my front-right pants pocket. Then I took it out, transferring it to my right shirt pocket. I then removed it and put it in my left-front pants pocket. I let it sit there for a minute while I measured the waves and then I took it out and again put it into my right-front pants pocket. Then I immediately pulled it out, putting it this time into my left shirt pocket. I waited ten heartbeats and moved the book to my right shirt pocket. Then, in quick succession, I put it in my right-front pants pocket, my left-front pants pocket, my left-rear pants pocket, my right-rear pants pocket and finally, back into my right-front pants pocket. Then I pulled it out again, I sat down and read it, from page first to page last.
Then I stood up and threw the book into the sea.
March 19, 2025
I’m fixing a hole where the rain gets in
Stops my mind from wandering
Where it will go...
Lennon & McCartney
Molloy was so me - in 1968 when I read it - an Aspie struggling under my family's iron yoke of discipline.
Molloy is a gentle soul. Blithe and aimless, he wanders about the rural countryside sucking stones - small smooth pebbles he keeps in his pocket for just such an express purpose.
O Eternal Sunshine of the Spotless Mind!
But one day a private investigator enters into his socially-averse orbit, and dogs poor Molloy’s tracks relentlessly...
All this, of course, is autobiographical:
Beckett, like Molloy and John Lennon, was just “fixing a hole� in his (addled) mind!
For after his wartime total emotional collapse, Beckett, saw writing this book (and so many others he penned at around that time) as gestalt therapy. Get it Out in the Open, Sam, for the Love o� Mike!
So he did. Thus began his incredibly prolific Siege of the Room, a period in which, a total recluse, he exorcised James Joyce’s daemon.
The same daemon that had driven Joyce to his death - blind, angst-ridden... and incredibly (in)famous. His final words to his broken and dying Catholic mother, “I WILL NOT Serve (the Church)!� probably christened its inception in his brain. For it totally did her in.
So before Beckett started writing - he KNEW he would be famous, having transcribed and edited the final version of Finnegans Wake ( he was famous to Bibliophile Critics and envious Authors already) - he made a plan. He tells us this in many places.
He would REVERSE Joyce’s own strategy - START with long, self-revealing tell-all novels such as this - and END his career and life with terser and terser books, such as Breathe (the narrator’s last breath, you see).
And by doing so, he forecasted so much of our scary future, as McLuhan says Joyce did.
But in 1941 Samuel Beckett’s world had imploded.
His employer and friend, Joyce, for whom he had acted as private secretary, died.
And with Nazis crawling all over Paris, what was a jobless would-be-writer to do - but periodically escape for long foot treks across the pastoral countryside to try to forget his troubles?
But Beckett had inhabited the murky subterranean landscape of Joyce’s Finnegan’s Wake, as its editor, for far too long.
His walks started to grow longer and more ambitiously trying.
So in the end he was hospitalized for nervous exhaustion. One wonders if the new vogue for ECT therapy played a part in his cure.
Wartime conditions must have been deplorable, and ECT, in the hands of an incompetent physician, even in peacetime can be a recipe for disaster...
As happened to Rolling Stone magazine’s famous alumnus, Jonathan Cott.
Cott’s superb memoir, On the Sea of Memory, describes his own personal ECT catastrophe - one dark day, most of his personal memories of his own life went utterly blank. Like in the Jim Carrey film.
How he recovered most of them again, over a long period of time, is that book’s story...
Was poor Beckett’s experience a more minor microcosm of Cott’s?
Early novels like this lead us to think that.
Nowadays we’d call it PTSD. Five years later in the The Siege in the Room, the great writer shut himself off entirely from the world, letting his confessional creative juices replenish his drug-damaged brain - and wrote nonstop.
His life at that time must have been brutal.
But Beckett also had his own spirit guides with this book. First, I think of Robert Walser - whose Jakob von Gunten took the literary world by storm in 1909.
Kafka and Hesse were astounded by it. We modern North Americans have blithely forgotten it.
Yet Jakob, empty-minded, courteous by force of hard circumstance, and serenely, utterly harmless, IS Molloy. And so much largely-subconscious pain went into both novels. Beckett was to devote later works into exorcising that pain.
Next, I think primarily of his old literary mentor Dante, to whom he repeatedly referred throughout his long life.
How many of us nowadays remember Dante’s Lobster, his first significant, though comic work? Thankfully, it has now been republished by Faber!
And you know, in the very first lines of Dante’s Purgatorio, I see a possible hint of an explanation for the lighter manner of some of Beckett’s final works and photographs.
It is as if the Hell of his early years, and the Damnation of Fame itself - was finally, triumphantly behind him - and he was now just another Saint Manqué - like Dante, at last:
To run over more peaceful waters
The little ship of my genius
Now hoists its sails
And leaves behind me
A sea so cruel.
Stops my mind from wandering
Where it will go...
Lennon & McCartney
Molloy was so me - in 1968 when I read it - an Aspie struggling under my family's iron yoke of discipline.
Molloy is a gentle soul. Blithe and aimless, he wanders about the rural countryside sucking stones - small smooth pebbles he keeps in his pocket for just such an express purpose.
O Eternal Sunshine of the Spotless Mind!
But one day a private investigator enters into his socially-averse orbit, and dogs poor Molloy’s tracks relentlessly...
All this, of course, is autobiographical:
Beckett, like Molloy and John Lennon, was just “fixing a hole� in his (addled) mind!
For after his wartime total emotional collapse, Beckett, saw writing this book (and so many others he penned at around that time) as gestalt therapy. Get it Out in the Open, Sam, for the Love o� Mike!
So he did. Thus began his incredibly prolific Siege of the Room, a period in which, a total recluse, he exorcised James Joyce’s daemon.
The same daemon that had driven Joyce to his death - blind, angst-ridden... and incredibly (in)famous. His final words to his broken and dying Catholic mother, “I WILL NOT Serve (the Church)!� probably christened its inception in his brain. For it totally did her in.
So before Beckett started writing - he KNEW he would be famous, having transcribed and edited the final version of Finnegans Wake ( he was famous to Bibliophile Critics and envious Authors already) - he made a plan. He tells us this in many places.
He would REVERSE Joyce’s own strategy - START with long, self-revealing tell-all novels such as this - and END his career and life with terser and terser books, such as Breathe (the narrator’s last breath, you see).
And by doing so, he forecasted so much of our scary future, as McLuhan says Joyce did.
But in 1941 Samuel Beckett’s world had imploded.
His employer and friend, Joyce, for whom he had acted as private secretary, died.
And with Nazis crawling all over Paris, what was a jobless would-be-writer to do - but periodically escape for long foot treks across the pastoral countryside to try to forget his troubles?
But Beckett had inhabited the murky subterranean landscape of Joyce’s Finnegan’s Wake, as its editor, for far too long.
His walks started to grow longer and more ambitiously trying.
So in the end he was hospitalized for nervous exhaustion. One wonders if the new vogue for ECT therapy played a part in his cure.
Wartime conditions must have been deplorable, and ECT, in the hands of an incompetent physician, even in peacetime can be a recipe for disaster...
As happened to Rolling Stone magazine’s famous alumnus, Jonathan Cott.
Cott’s superb memoir, On the Sea of Memory, describes his own personal ECT catastrophe - one dark day, most of his personal memories of his own life went utterly blank. Like in the Jim Carrey film.
How he recovered most of them again, over a long period of time, is that book’s story...
Was poor Beckett’s experience a more minor microcosm of Cott’s?
Early novels like this lead us to think that.
Nowadays we’d call it PTSD. Five years later in the The Siege in the Room, the great writer shut himself off entirely from the world, letting his confessional creative juices replenish his drug-damaged brain - and wrote nonstop.
His life at that time must have been brutal.
But Beckett also had his own spirit guides with this book. First, I think of Robert Walser - whose Jakob von Gunten took the literary world by storm in 1909.
Kafka and Hesse were astounded by it. We modern North Americans have blithely forgotten it.
Yet Jakob, empty-minded, courteous by force of hard circumstance, and serenely, utterly harmless, IS Molloy. And so much largely-subconscious pain went into both novels. Beckett was to devote later works into exorcising that pain.
Next, I think primarily of his old literary mentor Dante, to whom he repeatedly referred throughout his long life.
How many of us nowadays remember Dante’s Lobster, his first significant, though comic work? Thankfully, it has now been republished by Faber!
And you know, in the very first lines of Dante’s Purgatorio, I see a possible hint of an explanation for the lighter manner of some of Beckett’s final works and photographs.
It is as if the Hell of his early years, and the Damnation of Fame itself - was finally, triumphantly behind him - and he was now just another Saint Manqué - like Dante, at last:
To run over more peaceful waters
The little ship of my genius
Now hoists its sails
And leaves behind me
A sea so cruel.
January 15, 2022
Molloy (The Trilogy #1), Samuel Beckett
Samuel Beckett Irish avant-garde novelist, playwright, theatre director, and poet.
On first appearance the book concerns two different characters, both of whom have interior monologues in the book. As the story moves along the two characters are distinguished by name only as their experiences and thoughts are similar.
The novel is set in an indeterminate place, most often identified with the Ireland of Beckett's birth. It was written in Paris, along with the other two books (Malone Dies and The Unnamable) of 'The Trilogy', between 1946 and 1950. 'The Trilogy' is generally considered to be one of the most important literary works of the 20th century, and the most important non-dramatic work in Beckett's oeuvre.
عنوانهای چاپ شده در ایران: «مالوی»؛ «ملوی»؛ نویسنده: ساموئل بکت؛ تاریخ نخستین خوانش: هجدهم سپتامبر سال2015میلادی
عنوان: مالوی - کتاب نخست از سه گانه؛ نویسنده: ساموئل بکت؛ مترجم: سهیل سمی؛ تهران، ثالث، سال1392؛ در255ص؛ شابک9789643808891؛ چاپ سوم سال1395؛ موضوع داستانهای نویسندگان ایرلند - سده20میلادی
عنوان: ملوی؛ نویسنده: ساموئل بکت؛ مترجم مهدی نوید؛ تهران، نشر چشمه، سال1400؛ در377ص؛ شابک9786220108023؛
مالوی در همان اتاقی است، که مادرش روزهای پایانی زندگی خویش را، در آن بگذرانیده، و اکنون او نيز، گیج و پریشان، از خویش، و از روزهایی که طی کرده، و نیز از آموخته های خویش، مینویسد؛ در قسمت دوم هم شرح سفر کارآگاهی است، که قرار است «مالوی» را پيدا کند؛ سه� گانه ی: «مالوی»، «مالون میمیرد� و «نام ناپذیر»؛ حاصل دومین دوره ی ادبی «بکت» است؛ که هم با فراز و فرودهای زندگی شخصی «بکت» همنواست، و هم با دلخواسته ی «بکت»، برای به کار گرفتن زبان «فرانسه» برای نگاشتن؛
نقل از متن «ملوی»: (در اتاق مادرم هستم؛ حالا منم که آنج� ساکنم؛ نمیدان� چهطو� به آنج� رسیدم؛ شاید با یک آمبولانس، بیتردی� با یکجور وسیله� نقلیه؛ کمکم کردند؛ هرگز به� تنهایی نمیتوانست� به آنج� برسم؛ مردی هست که هر هفته میآید� شاید به یاری او آمدم آنجا� خودش میگوی� نه؛ پولم را میده� و ورقه� را میگیرد� ورقها� فراوان، پول خیلی زیاد؛ بله، حالا کار میکنم� اندکی مثل سابق، فقط اینک� دیگر نمیدان� چهطو� باید کار کرد؛ از قرار معلوم این قضیه اهمیتی ندارد؛ آنچ� حالا خوش دارم صحبت از چیزهایی است که باقی مانده، خداحافظیهای� را بکنم، مرگم را به سرانجام برسانم؛ آنان این را نمیخواهند� بله، بیش از یک نفر هستند، از قرار معلوم؛ اما همیشه همان یکی میآید� میگوید� اینکار را بعداً میکنی� خوب است؛ حقیقت این است که اراده� چندانی برایم باقی نمانده؛ پی ورقها� تازه که میآی� ورقها� هفته� پیش را بازمیگرداند� رویشا� علاماتی گذاشته شده که نمیفهمم� به� هر حال نمیخوانمشان� کار که نکنم عایدی هم نمیدهد� سرزنشم میکند� با اینحا� برای پول کار نمیکنم� پس برای چه کار میکنم� نمیدانم� حقیقت این است که چندان چیزی نمیدانم� مرگ مادرم مثلاً؛ آیا وقتی رسیدم دیگر مُرده بود؟ یا بعدش مُرد؟ یعنی آنقد� که بشود دفنش کرد؛ نمیدانم� شاید هنوز دفنش نکرده باشند؛ در هر صورت اتاقش دست من است؛ در تختخواب� میخوابم� در لگنش قضای حاجت میکنم� جایش را گرفتهام� به� حتم بیش� از پیش شبیهش میشوم� حالا فقط یک پسر کم دارم؛ شاید جایی پسری داشته باشم)؛ پایان
تاریخ بهنگام رسانی 28/10/1399هجری خورشیدی؛ 24/10/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Samuel Beckett Irish avant-garde novelist, playwright, theatre director, and poet.
On first appearance the book concerns two different characters, both of whom have interior monologues in the book. As the story moves along the two characters are distinguished by name only as their experiences and thoughts are similar.
The novel is set in an indeterminate place, most often identified with the Ireland of Beckett's birth. It was written in Paris, along with the other two books (Malone Dies and The Unnamable) of 'The Trilogy', between 1946 and 1950. 'The Trilogy' is generally considered to be one of the most important literary works of the 20th century, and the most important non-dramatic work in Beckett's oeuvre.
عنوانهای چاپ شده در ایران: «مالوی»؛ «ملوی»؛ نویسنده: ساموئل بکت؛ تاریخ نخستین خوانش: هجدهم سپتامبر سال2015میلادی
عنوان: مالوی - کتاب نخست از سه گانه؛ نویسنده: ساموئل بکت؛ مترجم: سهیل سمی؛ تهران، ثالث، سال1392؛ در255ص؛ شابک9789643808891؛ چاپ سوم سال1395؛ موضوع داستانهای نویسندگان ایرلند - سده20میلادی
عنوان: ملوی؛ نویسنده: ساموئل بکت؛ مترجم مهدی نوید؛ تهران، نشر چشمه، سال1400؛ در377ص؛ شابک9786220108023؛
مالوی در همان اتاقی است، که مادرش روزهای پایانی زندگی خویش را، در آن بگذرانیده، و اکنون او نيز، گیج و پریشان، از خویش، و از روزهایی که طی کرده، و نیز از آموخته های خویش، مینویسد؛ در قسمت دوم هم شرح سفر کارآگاهی است، که قرار است «مالوی» را پيدا کند؛ سه� گانه ی: «مالوی»، «مالون میمیرد� و «نام ناپذیر»؛ حاصل دومین دوره ی ادبی «بکت» است؛ که هم با فراز و فرودهای زندگی شخصی «بکت» همنواست، و هم با دلخواسته ی «بکت»، برای به کار گرفتن زبان «فرانسه» برای نگاشتن؛
نقل از متن «ملوی»: (در اتاق مادرم هستم؛ حالا منم که آنج� ساکنم؛ نمیدان� چهطو� به آنج� رسیدم؛ شاید با یک آمبولانس، بیتردی� با یکجور وسیله� نقلیه؛ کمکم کردند؛ هرگز به� تنهایی نمیتوانست� به آنج� برسم؛ مردی هست که هر هفته میآید� شاید به یاری او آمدم آنجا� خودش میگوی� نه؛ پولم را میده� و ورقه� را میگیرد� ورقها� فراوان، پول خیلی زیاد؛ بله، حالا کار میکنم� اندکی مثل سابق، فقط اینک� دیگر نمیدان� چهطو� باید کار کرد؛ از قرار معلوم این قضیه اهمیتی ندارد؛ آنچ� حالا خوش دارم صحبت از چیزهایی است که باقی مانده، خداحافظیهای� را بکنم، مرگم را به سرانجام برسانم؛ آنان این را نمیخواهند� بله، بیش از یک نفر هستند، از قرار معلوم؛ اما همیشه همان یکی میآید� میگوید� اینکار را بعداً میکنی� خوب است؛ حقیقت این است که اراده� چندانی برایم باقی نمانده؛ پی ورقها� تازه که میآی� ورقها� هفته� پیش را بازمیگرداند� رویشا� علاماتی گذاشته شده که نمیفهمم� به� هر حال نمیخوانمشان� کار که نکنم عایدی هم نمیدهد� سرزنشم میکند� با اینحا� برای پول کار نمیکنم� پس برای چه کار میکنم� نمیدانم� حقیقت این است که چندان چیزی نمیدانم� مرگ مادرم مثلاً؛ آیا وقتی رسیدم دیگر مُرده بود؟ یا بعدش مُرد؟ یعنی آنقد� که بشود دفنش کرد؛ نمیدانم� شاید هنوز دفنش نکرده باشند؛ در هر صورت اتاقش دست من است؛ در تختخواب� میخوابم� در لگنش قضای حاجت میکنم� جایش را گرفتهام� به� حتم بیش� از پیش شبیهش میشوم� حالا فقط یک پسر کم دارم؛ شاید جایی پسری داشته باشم)؛ پایان
تاریخ بهنگام رسانی 28/10/1399هجری خورشیدی؛ 24/10/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
September 8, 2017
"To him who has nothing it is forbidden not to relish filth"
*Ένα αυτιστικό αριστούργημα*
Το βιβλίο του λόγου της ψυχής. Η ψυχή της μνήμης. Η προσμονή της λήθης και η απόλυτη μοναξιά σε έναν κόσμο γεμάτο υποκείμενα και αντικείμενα,σκιές,αποστάσεις,
φώτα,θεάματα και λόγια,λόγια απελπισμένα.
Ψίθυροι ματαιότητας. Μοιραίες κραυγές. Ουρλιαχτά καταδικασμένων στην απομόνωση ψυχών.
Ένας σοκαριστικός μονόλογος απο την αρχή ως το τέλος.
Ο Μολλόυ είναι ένας άσκοπα περιπλανώμενος ήρωας. Ζωντανός για τον εαυτό του,νεκρός για τον κοινωνικό περίγυρο.
Μια θρυμματισμένη ύπαρξη.
Άρρωστος πνευματικά και σωματικά,αποτυχημένος,σοφός,
άχρηστος εραστής της φύσης
και άσπονδος μελετητής της εσωτερικής σκέψης,
της σιωπής-που εξισώνεται με χιλιάδες λέξεις-και
της ανικανότητας έκφρασης.
Ο Μολλόυ,είναι ο αφηγητής της πλοκής του μονόλογου για την ιστορία του,που δημιουργείται και καταστρέφεται ταυτόχρονα.
Άμεσα ,αναφορικά,σκληρά,
ενοχλητικά,καταθλιπτικά,
αμφίσημα,τρυφερά,οργισμένα και καρτερικά
για μια λύτρωση που μάλλον δεν θα βρει ποτέ.
Ο Μόραν,είναι ο δεύτερος ήρωας στον περιθωριοποιημένο κόσμο του Μπέκετ. Ο εξερευνητής της κοινωνίας.
Μιας κοινωνίας που θεωρεί
"ανάξιους νεκρούς επιζώντες" όλους τους αποτυχημένους,τους μοναχικούς,τους διαταραγμένους, τους πρόωρα ηλικιωμένους,τους δυστυχισμένους και συνειδητά αποκομμένους απο το μοιραίο παιχνίδι της ζωής.
Ο Μόραν,είναι "πράκτορας" μιας ανύπαρκτης οργάνωσης βίας,αυταρχισμού και μεγαλομανίας.
Πιθανόν να είναι μια άλλη έκφανση του Μολλόυ ή τον περιέχει μέσα του,ταιριαστά και πλήρως διασταυρωμένα.
Δυο ψυχές που κρύβονται απο το φως της μνήμης και φανερώνονται τα βράδια της λήθης.
Δυο ψυχές με παρόμοια κομμάτια σάρκας πονεμένα και άτρωτα.
Παραμιλούν ασυνάρτητα και σοφά. Μονολογούν,μουρμουρίζουν,
περιπλανιούνται σε ζωές και έννοιες χωρίς περιεχόμενο. Νοσούν απο αρρώστειες σώματος και πνεύματος.
Είναι εμμονικά συνδεδεμένοι με την ασυνάρτητ�� λογική και τον σιωπηλό λόγο.
Στον κόσμο του Μπέκετ αποτελούν τον καθρέφτη της κοινωνίας. Της ανθρώπινης φύσης που αποδιώχνει και καταδικάζει το διαφορετικό.
Σε όλο το μονόλογο του βιβλ��ου κυριαρχεί και σοκάρει η μελέτη του συγγραφέα για τις πλήρως απομονωμένες και αποτυχημένες υπάρξεις.
Αβοήθητες και ξεχασμένες πλέκουν ψιθύρους και παραμιλητά ζητώντας μανιασμένα αγάπη,συντροφιά,ελπίδα,
ταυτότητα.
Ένα εξακολουθητικό και ανεξήγητο
"Γιατί" γύρω απο την ανθρώπινη οντότητα.
Έντονη αναφορά και μνεία στη μνήμη της μητρικής
αγάπης-φύσης.
Ο θάνατος που επιβεβαιώνει τη ζωή και το απευχόμενο αποτέλεσμα που οδηγεί στο τέλος ειναι η συνειδητοποίηση της ανεπάρκειας.
Μόνη διέξοδος η φυγή ...απο το φόβο και την καταδίκη.
Καλή ανάγνωση!
Πολλούς Άσπασμούς!!
*Ένα αυτιστικό αριστούργημα*
Το βιβλίο του λόγου της ψυχής. Η ψυχή της μνήμης. Η προσμονή της λήθης και η απόλυτη μοναξιά σε έναν κόσμο γεμάτο υποκείμενα και αντικείμενα,σκιές,αποστάσεις,
φώτα,θεάματα και λόγια,λόγια απελπισμένα.
Ψίθυροι ματαιότητας. Μοιραίες κραυγές. Ουρλιαχτά καταδικασμένων στην απομόνωση ψυχών.
Ένας σοκαριστικός μονόλογος απο την αρχή ως το τέλος.
Ο Μολλόυ είναι ένας άσκοπα περιπλανώμενος ήρωας. Ζωντανός για τον εαυτό του,νεκρός για τον κοινωνικό περίγυρο.
Μια θρυμματισμένη ύπαρξη.
Άρρωστος πνευματικά και σωματικά,αποτυχημένος,σοφός,
άχρηστος εραστής της φύσης
και άσπονδος μελετητής της εσωτερικής σκέψης,
της σιωπής-που εξισώνεται με χιλιάδες λέξεις-και
της ανικανότητας έκφρασης.
Ο Μολλόυ,είναι ο αφηγητής της πλοκής του μονόλογου για την ιστορία του,που δημιουργείται και καταστρέφεται ταυτόχρονα.
Άμεσα ,αναφορικά,σκληρά,
ενοχλητικά,καταθλιπτικά,
αμφίσημα,τρυφερά,οργισμένα και καρτερικά
για μια λύτρωση που μάλλον δεν θα βρει ποτέ.
Ο Μόραν,είναι ο δεύτερος ήρωας στον περιθωριοποιημένο κόσμο του Μπέκετ. Ο εξερευνητής της κοινωνίας.
Μιας κοινωνίας που θεωρεί
"ανάξιους νεκρούς επιζώντες" όλους τους αποτυχημένους,τους μοναχικούς,τους διαταραγμένους, τους πρόωρα ηλικιωμένους,τους δυστυχισμένους και συνειδητά αποκομμένους απο το μοιραίο παιχνίδι της ζωής.
Ο Μόραν,είναι "πράκτορας" μιας ανύπαρκτης οργάνωσης βίας,αυταρχισμού και μεγαλομανίας.
Πιθανόν να είναι μια άλλη έκφανση του Μολλόυ ή τον περιέχει μέσα του,ταιριαστά και πλήρως διασταυρωμένα.
Δυο ψυχές που κρύβονται απο το φως της μνήμης και φανερώνονται τα βράδια της λήθης.
Δυο ψυχές με παρόμοια κομμάτια σάρκας πονεμένα και άτρωτα.
Παραμιλούν ασυνάρτητα και σοφά. Μονολογούν,μουρμουρίζουν,
περιπλανιούνται σε ζωές και έννοιες χωρίς περιεχόμενο. Νοσούν απο αρρώστειες σώματος και πνεύματος.
Είναι εμμονικά συνδεδεμένοι με την ασυνάρτητ�� λογική και τον σιωπηλό λόγο.
Στον κόσμο του Μπέκετ αποτελούν τον καθρέφτη της κοινωνίας. Της ανθρώπινης φύσης που αποδιώχνει και καταδικάζει το διαφορετικό.
Σε όλο το μονόλογο του βιβλ��ου κυριαρχεί και σοκάρει η μελέτη του συγγραφέα για τις πλήρως απομονωμένες και αποτυχημένες υπάρξεις.
Αβοήθητες και ξεχασμένες πλέκουν ψιθύρους και παραμιλητά ζητώντας μανιασμένα αγάπη,συντροφιά,ελπίδα,
ταυτότητα.
Ένα εξακολουθητικό και ανεξήγητο
"Γιατί" γύρω απο την ανθρώπινη οντότητα.
Έντονη αναφορά και μνεία στη μνήμη της μητρικής
αγάπης-φύσης.
Ο θάνατος που επιβεβαιώνει τη ζωή και το απευχόμενο αποτέλεσμα που οδηγεί στο τέλος ειναι η συνειδητοποίηση της ανεπάρκειας.
Μόνη διέξοδος η φυγή ...απο το φόβο και την καταδίκη.
Καλή ανάγνωση!
Πολλούς Άσπασμούς!!
December 17, 2015
Here I am, turning on my computer and waiting until I can login. I have to write about this Beckett novel that has no paragraphs for the first half and seems sordid and baffling as few others things I have read. As the sun enters through the window I remember his passage on the moon. Anyway, this is the story of a journey, not through the woods of Dante or those of both Molloy and his yin & yang Moran, but through my rating. For if I sensed the 'one star only' when I entered Molloy’s soft and limp world--or as the French would say molle-- as the sun, or the moon, guided my way through a reading that seemed like a purge for my literary sins, I began to see how, gradually, more stars appeared. First there was the smell of Proust, even if Molloy detests the smell of hawthorns. May be because in French the ܲé辱Ա vaporize a more inebriating scent, since the word is nicer. It also suits better my transit through this literary abyss, as the é辱Ա� are those of dawn and not just of hedges. Luckily for me, I have no trouble getting my kiss from my maman and therefore do not feel the urge to go on looking for her as the despairing Molloy does. Anyway I am also entertained, and detected the second star, by the fact that Beckett wrote in a language that was not his and it shows. That is also what I am doing now. I don’t mean that I found a ‘faux-pas� in Beckett’s writing (¡dios me libre!), but because one can detect that his language is in the back of his mind and it filters through, as I am sure it filters on this page on my screen. Now the rays of the sun are becoming mellower. The third or middle star--the one that decides between Bad&Good-- shone through when Humour appeared. This is for me a better guide than Virgil and even Beatrice. In it was on the stage from the beginning, but here it has made itself wait, and I certainly welcome it and relish it and feel happy. Although it is tempting, I have no intention to include swear words like merde and caca. That would be unbecoming. Funny how these two words are different even if they are the same shit, they evoke different tones of speech –and ages. I see that I have fallen in the trap and I’d better stop. The sun is almost becoming a memory now. When the humour recedes and the anxiety comes to the fore, I feel like putting the book aside and go and look at beautiful things. Which brings me to the image I have placed at the top of this review. It has nothing to do with Molloy, nor with Moran. I chose this because I have to be consistent and continue applying my trademark in GR. Part of the fun is looking for an image that will express visually what I think about the book but this time it has no relation. Or rather, it is an antidote. It feels good to contemplate the celebration of materiality that some of the Dutch painters could propose on their canvases. Their confidence on representation is also reassuring. I certainly feel like taking some of those appealing grapes. They would comfort me and make me feel in communion with nature. And they look like better alternatives to stones. No matter all the possible permutations, I think I'd rather suck grapes than stones. They would also assert the fact that I live neither in 'Hole', which is not Amsterdam even if they have many bicycles, nor in 'Shit' where Moran lives. And excuse me, I certainly do not live in a 'Shithole'. Oh, and the insects in the painting, they are like words for Molloy (or Beckett?) , which reminds me of the faux-bourdon in music, the voice which provides an on-going parallel base, and so a bit of sound is brought into the text. But I am digressing and the remaining two stars are waiting. Well, I think I am cheating because this is all written in the present tense, and even if you read this months after I write it, it will retain its immediacy and simplicity. While Beckett is writing in the Imperfect, and with that tense he creates an extraordinary feeling of inertia and brings out the exasperating fluidity of time. Did I say he admired Proust? And as I proceeded with my reading the fifth star flashed at me when I realized I was traversing a mirror as if I were a little Alice and realised that things do not have an ending or a beginning and that reflections happen outside ourselves but also inside and that processes are always continuous.
But I should put an end to this, nonetheless. Otherwise you may think I am being absurd.
October 18, 2024
Not to want to say, not to know what you want to say, not to be able to say what you think you want to say, and never to stop saying, or hardly ever, that is the thing to keep in mind, even in the heat of composition.
In Molloy, Beckett has taken his ‘exploring the absurd� to a whole new level.
In a word, the book is bizarre and mystifying, seemingly illogical and obscure. But believe it or not, that’s where Beckett shines.
Scratch that. He overawes and bedazzles.
Memory, identity and decay is what this plotless book revolves around.
You ask what is the book about, anyway?
The answer is, I’m not really sure I know.
For to know nothing is nothing, not to want to know anything likewise, but to be beyond knowing anything, to know you are beyond knowing anything, that is when peace enters in, to the soul of the incurious seeker.
I will tell you what I know.
I know that the book has two main unreliable narrators, Molloy and Moran and a few minor characters such as Moran’s son, Molloy’s absent mother, Father Ambrose and Gaber.
I know the book is divided into two chapters:
The first chapter is narrated by Molloy who says he is on his way to see his mother. We don’t know who Molloy really is. Based on what he chooses to tell us, he is ailing, old and homeless. But at the same time abhors human touch and shuns those who want to help him with shelter and food.
He wants to die, but at the same time he wants to live.
To him who has nothing it is forbidden not to relish filth.
The whole chapter which is over 100 pages is one protracted paragraph of ramblings of an ostensibly unsound mind.
The second chapter which is moderately more lucid is narrated by Moran who tells us he is charged with finding Molloy. We don't know why. And that he must take his son with him on his journey. We don’t know why.
Are Molloy and Moran the same person? Is this some kind of transition from middle to old age? Or is it a remembering of the past and craving a return to an innocent and unblemished childhood?
Or is it a search for the meaning of life and a struggle to accept the inevitability of death?
Life is a thing of beauty� and a joy for ever.
Molloy, the first book in a trilogy, was originally written in the French language in 1951.
In Molloy, Beckett has taken his ‘exploring the absurd� to a whole new level.
In a word, the book is bizarre and mystifying, seemingly illogical and obscure. But believe it or not, that’s where Beckett shines.
Scratch that. He overawes and bedazzles.
Memory, identity and decay is what this plotless book revolves around.
You ask what is the book about, anyway?
The answer is, I’m not really sure I know.
For to know nothing is nothing, not to want to know anything likewise, but to be beyond knowing anything, to know you are beyond knowing anything, that is when peace enters in, to the soul of the incurious seeker.
I will tell you what I know.
I know that the book has two main unreliable narrators, Molloy and Moran and a few minor characters such as Moran’s son, Molloy’s absent mother, Father Ambrose and Gaber.
I know the book is divided into two chapters:
The first chapter is narrated by Molloy who says he is on his way to see his mother. We don’t know who Molloy really is. Based on what he chooses to tell us, he is ailing, old and homeless. But at the same time abhors human touch and shuns those who want to help him with shelter and food.
He wants to die, but at the same time he wants to live.
To him who has nothing it is forbidden not to relish filth.
The whole chapter which is over 100 pages is one protracted paragraph of ramblings of an ostensibly unsound mind.
The second chapter which is moderately more lucid is narrated by Moran who tells us he is charged with finding Molloy. We don't know why. And that he must take his son with him on his journey. We don’t know why.
Are Molloy and Moran the same person? Is this some kind of transition from middle to old age? Or is it a remembering of the past and craving a return to an innocent and unblemished childhood?
Or is it a search for the meaning of life and a struggle to accept the inevitability of death?
Life is a thing of beauty� and a joy for ever.
Molloy, the first book in a trilogy, was originally written in the French language in 1951.
July 7, 2016
Beckett's absurd world,intertwined with eccentric humor, flows like stream of memories which are incoherent to each other. The narrative gets sordid and bemusing at times, but it's certainly worth to read and definitely something I haven't laid my hands upon yet.
May 14, 2019
خواندنی ترین ِ خواندنیها� تصویر ِ نبوغ ِ یک نویسنده
نوشتن از مالوی سخت است. خواندنش هم. مالوی کتابیس� که نیاز به زمان گذاشتن دارد؛ خواننده� صبور میخواه� و ریزبین؛ خوانندها� که سختنویسیها� صد و سی صفحه� ابتدای کتاب را به جان ِ دل بخرد، بخواند و دقیق بخواند، ذهن ِ راوی را بکاود و در نهایت، در قسمت دوم، بتواند اگرچه نه عمق ِ نظر، اما دست ِ کم سطح ظاهری ِ داستان را ببیند.
مالوی در دو قسمت نوشته شده. قسمت اول شامل صد و سی صفحه� است که فقط دو پاراگراف دارد. پاراگراف اول، در دو صفحه تمام میشو� و پاراگراف دوم، صد و بیست و هشت صفحه ادامه پیدا میکند� به زبان دیگر، اجازه� نفس کشیدن به خواننده نمیده�. قسمت دوم اما با تم متفاوتی شروع میشود� و خواننده، حداقل در ابتدای راه (!)، آسودهت� میخوانَ�.
:چند توصیه به کسانی که قصد خواندنش را دارند
۱. قسمت ِ اول ِ کتاب را یک کله بخوانید. اگر بین ِ خواندنتان وقفه بیوفتد، هی مجبور میشوی� برگردید و از اول بخوانید. این کلافیست که تا به انتها نباید ولش کنید.
۲. اگر توانستید، گروهی بخوانید. بعد از خواندنش، با همفکری ِ هم، سعی کنید کتاب را رمزگشایی کنید. من و دوستانم با انجام ِ این کار، یک شب ِ استثنائی را تجربه کردیم.
۳. بعد از خواندن ِ کتاب، بلافاصله صفحات ِ ابتدایی ِ کتاب را دوباره بخوانید. به فهم ِ کتاب بیشتر کمک میکن�.
۴. هروقت توانستید و حوصله داشتید، کتاب را دوباره بخوانید.
۵. به اسمه� و ریشههایشا� در زبان ِ لاتین توجه کنید. سعی کنید که هرجای کتاب که نویسنده ارجاعی به واقعها� یا کسی یا چیزی میدهد� سرچ کنید و ته و تویش را دربیاورید.
۶. ناامید نشوید. ارزشش را دارد.
کمی راجع به داستان: از اینجا� برداشتها� شخصیا� را راجع به داستان، و کمی هم نحوه� روایت توضیح میدهم� شاید برای کسی سودمند واقع شد:
۱. مالوی همان موران است. مورانی که در آن سفر ِ عذاب آور، تا دروازهها� بالی و بعد، برگشت به شهرِ خودش، دیوانه میشو� و کم کم فراموش میکن� چه کسی بوده و چه میخواسته� پسری داشته یا نه؟ برای این ادعایم، کتاب هزاران نشانه گذاشته. از "گیبر" که روزهای یکشنبه میآمد� و همیشه تشنه بوده (که شبیه ِ مردیست که در ابتدای کتاب، مالوی میگوی� یکشنبه ها میآی� و همواره تشنه است) بگیرید، تا پایی که کمک� خشک میشود� کلاهی که کمک� پاره میشود� دوچرخها� که دارد، و هزاران نکته� دیگر.
۲. کتاب پر از نماد است�. داستانی که ساموئل بکت در لایهها� زیرین ِ کتاب، روایت میکند� یک داستان ِ فلسفی و انتی-مذهبی ست�. "گیبر" در واقع، جبرئیل است که پیام میرسان�. "موران" یا "مالوی" نشاندهنده� نوع ِ انسان، و سفر ِ موران تا بالی و برگشتش به دستور ِ یودی (خدا)، سفر ِ زندگی ایست، که ادیان الهی مدعی هستند انسان شروع کرده: از بهشت (باغی که موران داشت) شروع میشود� به زمین میروی� (بالی) و به بهشت برمیگردی�. زمانی که در حال ِ رفتنیم سالمیم، اما کم کم پیر و فرتوت میشوی� (پاهای موران) و زمانی که داریم برمیگردیم� کِشان کِشان، با بی اختیاری ادراری، اختلال ِ حافظه، روماتیسم، و.�.. افتان و خیزان، خودمان را به بهشت میرسانی�. هدف ِ زندگیمان معلوم نیست (مالوی را که پیدا کرد، چه بکند؟ اصلا برای چه باید دنبال مالوی بگردد؟)، ماموریتمان اجباریست (موران دوست ن��اشت به ماموریت برود)، و مجموعا زندگیما� بیهوده. زندگی سفری دراز و خستهکنندهست� بدون ِ هیچ هدف ِ خاصی. البته که بکت، پوچی ِ زندگی را میبیند� توضیحش میده� و بعد ادعا میکن� که این زندگی، با تمام ِ خصوصیاتی که دارد، نمیتوان� یک ماموریت ِ الهی باشد.
۳. ما در کتاب، مالوی را در ظواهر مختلفی میبینی�: مالویی که در ابتدای کتاب توصیف میشود� موران، پسر ِ موران، سگی که در قسمت ِ ابتدایی ِ کتاب، به نظر میرس� به دست مالوی کشته میشو� (خود ِ انسان است در ظاهر ِ حیوان) و... همه همان مالوی هستند و مالوی نماد ِ نوع انسان است.
۴. توضیح مختصری درباره� a و c: او��ی، ورژنی از مالوی (یا همان موران) است، که در حال ِ خروج از شهر است. دومی، ورژنی از اوست که در حال ِ برگشت به شهر است. و مالوی، از بالای تپه، وسط ِ این دو نشسته و در واقع، b است. بازیهای� که بکت با ریاضیات و مخصوصا دایرهها� زمانی میکند� بینظی� است.
درباب ِ این کتاب، نکتهه� بسیااااارند. خیلی از آنه� با کمی همفکری و مخصوصا دوباره خواندن ِ کتاب، قابل ِ رمزگشایی هستند. برای دریافت ِ همهشان� نیاز است که به مانند نویسنده، دین شناس و اسطوره شناس قهاری باشیم. برای منی که اطلاعاتم از ایند� بسیار قلیل بود، گوگل توانست تا حدی نیازهایم را برآورده کند.
در انتها، مالوی قطعا کتابیست که نه تنها دوباره خواندنش بر لذتش میافزاید� بلکه برای فهم ِ کتاب لازم و ضروریس�. مخصوصا وقتی در انتها میفهمی که قسمت ِ دوم، در واقع ابتدا و تاحدی انتهای کتاب، و قسمت ِ اول، وسط ِ کتاب است.
ساموئل بکت قطعا یک نابغه بود. نابغها� که قبل از گم شدن در سایه� جیمز جویس، توانست نگاه متفاوت خودش را پیدا کند. از خواندن ِ این کتاب، بسیار و بسیار و بسیار و بسیار لذت بردم. ممنونم جناب ِ بکت!
پ.ن: ترجمه� سهیل سُمی بسیار شیوا و روان است، و تا جایی که سواد ِ انگلیسی من جواب میداد� با مقایسههای� که با متن انگلیسی کردم (چند کلمها� در ورژن فارسی حذف شده و یا با کلمات قلنبه-سلمبه، سخت-خوان شده بود و برای فهم ِ بهتر، نگاهی به متن انگلیسی خالی از لطف نبود)، تا جایی که امکان داشت به متن و فضای کتاب وفادار بود.
December 8, 2022
“Beckett was the headmaster of the Writing as Agony school,� says Martin Amis. “On a good day, he would stare at the wall for eighteen hours or so, feeling entirely terrible, and, if he was lucky, a few words like NEVER or END or NOTHING or NO WAY might brand themselves on his bleeding eyes.� This isn’t entirely fair - Beckett was capable of sentences, even paragraphs. Even a 90-page paragraph that comprises the entire first half of this fuckin� book here, which is about some knucklehead who farts. “One day I counted them,� Molloy says. “Three hundred and fifteen farts in nineteen hours, or an average of over sixteen farts an hour. After all it’s not excessive. Four farts every fifteen minutes. It’s nothing. Not even one fart every four minutes.� Have you, friend, ever counted your farts?
Beckett, agonizing about farts
The second half features Moran, the world’s worst dad, as he forces an enema up his kid. They wander through the countryside; he’s looking for Molloy, perhaps to interrogate him for some murky reason. He’s a detective? An assassin? Along the way he murders a guy for no real reason. Molloy killed a guy too. Their voices are similar(ly unhinged). The theory goes that perhaps we’ve skipped backwards, Moran is young Molloy, he’s hunting down his future. That is of course a very college seminar thing to say, a very Lit Major theory, and “It is not at this late stage of my relation,� Moran tells us, “that I intend to give way to literature.� But have we? Given way to literature? If so, how many farts did it take?
Beckett, agonizing about farts
The second half features Moran, the world’s worst dad, as he forces an enema up his kid. They wander through the countryside; he’s looking for Molloy, perhaps to interrogate him for some murky reason. He’s a detective? An assassin? Along the way he murders a guy for no real reason. Molloy killed a guy too. Their voices are similar(ly unhinged). The theory goes that perhaps we’ve skipped backwards, Moran is young Molloy, he’s hunting down his future. That is of course a very college seminar thing to say, a very Lit Major theory, and “It is not at this late stage of my relation,� Moran tells us, “that I intend to give way to literature.� But have we? Given way to literature? If so, how many farts did it take?
February 13, 2023
The 100-page long second paragraph follows an insane and deteriorating Molloy. He counts he's farts (and for some reason doesn't think 300+ in a day is excessive), he sucks on rocks (there are 5 long pages devoted to this subject), and he beats a guy up. None of it makes sense.
The second half at least had some breaks and wasn't one long paragraph. We follow a sane (at least for now) Moran, a devout catholic spy who beats his kid once in a while (don't worry it's good for him), is mean to his chef, kills a guy for no apparent reason, and is an all-around ass hole.
For a 4-star book, it was a huge disappointment. Maybe I didn't get it; Maybe it was over my head; Maybe it was just a horrible book; Maybe it was better in French. I'll have to think if I want to proceed with the other 2 "masterpieces" in the series.
The second half at least had some breaks and wasn't one long paragraph. We follow a sane (at least for now) Moran, a devout catholic spy who beats his kid once in a while (don't worry it's good for him), is mean to his chef, kills a guy for no apparent reason, and is an all-around ass hole.
For a 4-star book, it was a huge disappointment. Maybe I didn't get it; Maybe it was over my head; Maybe it was just a horrible book; Maybe it was better in French. I'll have to think if I want to proceed with the other 2 "masterpieces" in the series.
January 23, 2025
Advice: Do not let yourself be impressed by the arduous appearance of the text, from its layout on the page to its diegetic universe. A world parallel to ours resembles it, but we explore with characters Molloy and Moran, who reveal to us some nightmarish distortions. Once accepted in the fictional regime, humor takes over through unexpected frictions between the forces that act in the diegetic universe, external to the characters, sensible or insane, those which operate in the character's head who narrates, and those of the author who gives birth to this absurdity antihero.
It was a challenging read to cut but very easy to pick up and enthusiastic!
It was a challenging read to cut but very easy to pick up and enthusiastic!
July 19, 2022
رواية يسود فيها الغموض والشك .. فصلين عن شخصيتين
كل منهما يحكي في مونولوج طويل عن نفسه وأفكاره ومشاهداته
سرد سريالي مسترسل, الأحداث المحكية غير مؤكدة, قد تكون أو لا
البحث هو الشيء المشترك بين مولوي وموران.. وكلاهما لا يصل في النهاية
كل منهما يحكي في مونولوج طويل عن نفسه وأفكاره ومشاهداته
سرد سريالي مسترسل, الأحداث المحكية غير مؤكدة, قد تكون أو لا
البحث هو الشيء المشترك بين مولوي وموران.. وكلاهما لا يصل في النهاية
December 4, 2023
Моллой, очевидно, страдает деменцией или провалами в памяти, он даже не помнит своего имени, но он не дебил и не идиот, как может сначала показаться. В его потоке сознания, конечно, мутном, сквернословном, полном самых грубых, мужланских непристойностей, путанном и нестройном, есть слова и термины, несомненно употребляемые интеллигентными людьми, он использует термины из философии Эпикура, он знает, что такое синестетика, гипотенуза, императив. Он припоминает, что интересовался астрономией, геологией, антропологией, психиатрией. В моменты просветления, его суждения внезапно становятся глубоки, например: "И я слышу, как голос шепчет, что всё гибнет, что всё рушится, придавленное огромной тяжестью, но откуда тяжесть в моих руинах, и гибнет земля� не выдержать ей бремени, и гибнет придавленный свет, гибнет до самого конца, а конец всё не наступает. Да и как может наступить конец моим пустыням, которые не озарял истинный свет, в которых предметы не стоят вертикально, где нет прочного фундамента, где всё безжизненно наклонено и вечно рушится, вечно крошится, под небом, не помнящим утра, не надеющемся на ночь. И эти предметы, что это за предметы, откуда они взялись, из чего сделаны? И голос говорит, что здесь ничто не движется, никогда не двигалось, никогда не сдвинется, кроме меня, а я тоже недвижим, когда оказываюсь в руинах, но вижу и видим. Да, мир кончается, несмотря на видимость, это его конец вдохнул в него жизнь, он начался с конца, неужели не ясно? Я тоже кончаюсь, когда я там, в руинах, глаза мои закрываются, страдания прекращаются, и я отхожу, я загибаюсь� живой так не может. И если слушать этот далёкий шёпот, давно умолкший, но всё ещё слышимый, обо всём можно узнать больше. "
Моллой не только имеет проблемы с ментальным здоровьем, но и физическим. Он инвалид, передвигается на костылях из-за короткой негнущейся ноги, но несмотря на это, довольно сносно справлялся с велосипедом. Он был слеп на один глаз. И он, и его мать нуждались в уходе и помощи, которых не было. Наоборот, он говорит, что не может привыкнуть к ударам, его постоянно задерживает полиция, поскольку у него нет документов. Моллой, бомжующий бродяга, вынужден принять деление общества на законопослушных, приличных граждан и таких, как он, отщепенцев. "По утрам просыпаются бодрые и весёлые люди, которые требуют соблюдать законы, восхищаться прекрасным и почитать справедливое.
Роман состоит из двух частей - описания похода к матери самого Моллоя и описания похода в поисках Моллоя наёмного агента Жака Морана, которого нанял Габер, но совершенно непонятно зачем. Моран достал сына своими придирками настолько, что тот его, травмированного и неспособного ходить, бросил, предварительно обобрав.
И Моллой, и Моран страдают болезнями или травмами ног, и, буквально, не могут ходить. Если Моллой не приходит в отчаянье, и продолжает свой путь, цепляясь за кусты костылем и подтягиваясь руками, потом ползком, потом просто перекатываясь, то Моран отправляет сына за велосипедом, поручая присмотреть велосипед для себя, ждёт помощи, смотрит на огни Баллибы, а когда становится ясно, что ее не будет, шажками, опираясь на зонт, продолжает свой путь, он пришел только весной, пробыв всю зиму в дороге. Поток сознания Морана лишён каких-либо философских размышлений, отступлений - только действия. Моран, несмотря на свою рациональность, столь же абсурден, и столь же безумен, как и Моллой. Весь свой путь он мучительно пытается вспомнить, что ему делать с Моллоем, когда он его найдет. Из набожного человека он превращается в богохульца.
Темы бессилия и внутренней силы, движения при неспособности нормально ходить, бесприютного одиночества, созерцания и познания мира в условиях ментального нездоровья вплетены в ткань произведения смутными нитями, которые формируют парадоксальный мир Беккета.
Несомненны аллюзии на Одиссею Гомера, и сам Моллой сравнивает себя с Улиссом. Его путь долог, полон опасностей и превратностей. Лусс можно сравнить с Цирцеей.
Моллой идёт к своей матери, как в Итаку, не зная зачем, но зная неизбежность этого пути.
Абсурдность романа в отсутствии смысла - и этого бесконечного движения, хотя бы даже и ползком, и выслеживания Моллоя - кому же это могло понадобиться, и в бессмысленности как жизни, так и смерти.
Чтобы окончательно убедить нас в абсурдности, Моран пишет: "Полночь. Дождь стучится в окно. Была не полночь. Не было дождя."
Моллой не только имеет проблемы с ментальным здоровьем, но и физическим. Он инвалид, передвигается на костылях из-за короткой негнущейся ноги, но несмотря на это, довольно сносно справлялся с велосипедом. Он был слеп на один глаз. И он, и его мать нуждались в уходе и помощи, которых не было. Наоборот, он говорит, что не может привыкнуть к ударам, его постоянно задерживает полиция, поскольку у него нет документов. Моллой, бомжующий бродяга, вынужден принять деление общества на законопослушных, приличных граждан и таких, как он, отщепенцев. "По утрам просыпаются бодрые и весёлые люди, которые требуют соблюдать законы, восхищаться прекрасным и почитать справедливое.
Роман состоит из двух частей - описания похода к матери самого Моллоя и описания похода в поисках Моллоя наёмного агента Жака Морана, которого нанял Габер, но совершенно непонятно зачем. Моран достал сына своими придирками настолько, что тот его, травмированного и неспособного ходить, бросил, предварительно обобрав.
И Моллой, и Моран страдают болезнями или травмами ног, и, буквально, не могут ходить. Если Моллой не приходит в отчаянье, и продолжает свой путь, цепляясь за кусты костылем и подтягиваясь руками, потом ползком, потом просто перекатываясь, то Моран отправляет сына за велосипедом, поручая присмотреть велосипед для себя, ждёт помощи, смотрит на огни Баллибы, а когда становится ясно, что ее не будет, шажками, опираясь на зонт, продолжает свой путь, он пришел только весной, пробыв всю зиму в дороге. Поток сознания Морана лишён каких-либо философских размышлений, отступлений - только действия. Моран, несмотря на свою рациональность, столь же абсурден, и столь же безумен, как и Моллой. Весь свой путь он мучительно пытается вспомнить, что ему делать с Моллоем, когда он его найдет. Из набожного человека он превращается в богохульца.
Темы бессилия и внутренней силы, движения при неспособности нормально ходить, бесприютного одиночества, созерцания и познания мира в условиях ментального нездоровья вплетены в ткань произведения смутными нитями, которые формируют парадоксальный мир Беккета.
Несомненны аллюзии на Одиссею Гомера, и сам Моллой сравнивает себя с Улиссом. Его путь долог, полон опасностей и превратностей. Лусс можно сравнить с Цирцеей.
Моллой идёт к своей матери, как в Итаку, не зная зачем, но зная неизбежность этого пути.
Абсурдность романа в отсутствии смысла - и этого бесконечного движения, хотя бы даже и ползком, и выслеживания Моллоя - кому же это могло понадобиться, и в бессмысленности как жизни, так и смерти.
Чтобы окончательно убедить нас в абсурдности, Моран пишет: "Полночь. Дождь стучится в окно. Была не полночь. Не было дождя."
Read
June 13, 2017I thought a lot while I was reading this. I thought about birth and death, the body and ageing, fathers and sons, mothers and nature, duty and freedom. I believe that a book that makes me think is a great book. Full stop.
Some interesting quotes:
pinpointing one of the interesting dilemmas about writing autobiography: "...that must again be unknown to me which is no longer so and that again fondly believed, which then I fondly believed, at my setting out. And if I occasionally break this rule, it is only over details of little importance. And in the main I observe it. And with such zeal that I am far more he who finds than he who tells what he has found, now as then, most of the time I do not exaggerate."
on women: "Question, Have women a soul? Answer, Yes. Question, Why? Answer, In order that they may be damned."
on time: "But from time to time. From time to time. What tenderness in these little words, what savagery."
on death: "For death is a condition I have never been able to conceive to my satisfaction and which therefore cannot go down in the ledger of weal and woe. (...) Yes, the confusion of my ideas on the subject of death was such that I sometimes wondered, believe it or not, if it wasn't a state of being worse than life. So I found it natural not to rush into it and, when I forgot myself to the point of trying, to stop in time. It's my only excuse."
Some interesting quotes:
pinpointing one of the interesting dilemmas about writing autobiography: "...that must again be unknown to me which is no longer so and that again fondly believed, which then I fondly believed, at my setting out. And if I occasionally break this rule, it is only over details of little importance. And in the main I observe it. And with such zeal that I am far more he who finds than he who tells what he has found, now as then, most of the time I do not exaggerate."
on women: "Question, Have women a soul? Answer, Yes. Question, Why? Answer, In order that they may be damned."
on time: "But from time to time. From time to time. What tenderness in these little words, what savagery."
on death: "For death is a condition I have never been able to conceive to my satisfaction and which therefore cannot go down in the ledger of weal and woe. (...) Yes, the confusion of my ideas on the subject of death was such that I sometimes wondered, believe it or not, if it wasn't a state of being worse than life. So I found it natural not to rush into it and, when I forgot myself to the point of trying, to stop in time. It's my only excuse."
March 16, 2021
Ένα βιβλίο ασυναγώνιστο σε ιδιαιτερότητα δομής και περιεχομένου, δύστροπο, ιδιότροπο, σχεδόν φετιχιστικό. Ένας Μπέκετ απόλυτα γοητευτικός.
Ο Μολλόυ, φιλοσοφικό-τροπο μυθιστόρημα περίπου διακοσίων σελίδων, έχει βάρος περίπου εξακόσιες. Θέλω να πω, το φορτίο του είναι μεγαλύτερο από το φαινομενικό. Ο αναγνώστης νιώθει πως λαμβάνει μέρος σε δυο μονολόγους κεκλεισμένων των θυρών, βρίσκεται περίκλειστος σε έναν ζοφερό, θα έλεγα, εσωτερικό χώρο, ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρο, χωρίς καμία θέα, ακούγοντας δύο πρόσωπα διόλου ζηλευτά, ούτε λίγο οικεία. Σε αυτό το πυκνογραμμένο μακροβούτι, δε βγάζει το κεφάλι έξω από το νερό παρά μόνο στη μέση του βιβλίου, εκεί που μας κάνει τη χάρη ο Μπέκετ και αλλάζει τη σκυτάλη της αφήγησης, δίνοντάς την από τον Μολλόυ στον Μοράν.
Στο βιβλίο, προσπαθούμε να πιαστούμε από κάπου, από κάτι που να θυμίζει πλοκή. Αυτά τα θραύσματα πλοκής υπάρχουν αλλά δίνονται με τόση φειδώ που θα σπεύδαμε να χαρακτηρίσουμε τον συγγραφέα άσπλαχνο, ακόμα και σαδιστή. Είναι προφανώς πολύ κοπιαστικό το να καταφέρουμε να πιαστούμε από κάπου, και όταν συμβαίνει αυτό, νιώθουμε κάτι σαν ευγνωμοσύνη.
Όσο όμως κοπιαστική κι αν ήταν η διαδρομή μέχρι να ολοκληρώσουμε το φύλλο πορείας που μας προτείνει εδώ ο Μπέκετ, άλλη τόση γοητεία θα μας έχει ασκηθεί, χωρίς να το έχουμε πολυκαταλάβει.
Το παράλογο και το ασυνάρτητο του Μπέκετ είναι μοναδικό. Η υπαρξιακή μοναξιά της ζωής και ο θάνατος είναι οι δυο πόλοι που ανάμεσά τους λαμβάνει χώρα ένας παροξυσμός, μια κατάπτωση, ένα ξέφτισμα· όλοι στο δια ταύτα είμαστε όμοιοι απέναντι σε αυτά, είτε είμαστε άστεγοι περιπλανώμενοι κλοσάρ, όπως ο Μολλόυ, είτε είμαστε στεγνοί ορθολογιστές, «κανονικοί» άνθρωποι με τη δουλειά μας και το παιδί μας, όπως ο Μοράν. Στο τέλος τέλος, δεν υπάρχουν απαντήσεις στις ερωτήσεις μας, κινούμαστε αέναα μέσα στην τρωτότητα της ύπαρξής μας, με το περίβλημα του φθαρτού μας σώματος, με τον λαβύρινθο των αναπάντητων ερωτημάτων που διογκώνεται στο μυαλό μας, είτε αυτό μας αρέσει είτε όχι.
Μια ατελείωτη παράγραφος ο Μολλόυ, μια ατελείωτη παράγραφος η πορεία μας μέχρι τον θάνατο, στερημένη νοήματος, γεμάτη άλυτες απορίες, ελεύθερους συνειρμούς στον νοερό μας ψυχαναλυτή που δεν είναι ποτέ δυνατόν να ξεστομιστούν, να προλάβουν να ειπωθούν γιατί είναι μετεωρίτες, σκέψεις ακατάπαυστες που εμφανίζονται και εξαφανίζονται την ίδια στιγμή, μπουκωμένη με παραδοξότητες, για όσο αντέχουμε· και αντέχουμε πολύ απ� όλα αυτά, μάλλον.
Δυο αποσπάσματα:
«Πόσο μάλλον που ό,τι κι αν κάνω, δηλαδή ό,τι κι αν πω, θα είναι συνέχεια πάνω-κάτω το ίδιο, ναι, πάνω-κάτω. Κι αν μιλάω για αρχές ενώ δεν υπάρχουν, δε φταίω εγώ, πρέπει να υπάρχουν κάποιες κάπου. Κι αν το κάνεις συνέχεια πάνω-κάτω το ίδιο δεν είναι το ίδιο με το να τηρείς την ίδια αρχή, και πάλι δε φταίω εγώ. Κι ύστερα πώς να ξέρεις αν την τηρείς ή όχι; Και πώς θέλεις να ξέρεις; […] Και μ� εκείνα που αξίζουν δεν κάθεσαι να σκοτιστείς, τ� αφήνεις, για τον ίδιο λόγο, ξέροντας πως όλη αυτή η υπόθεση αξίας και απαξίας δεν είναι για σένα, εσένα που δεν ξέρεις πια τι κάνεις, ούτε γιατί, και που πρέπει να συνεχίσεις να μην το ξέρεις, αλλιώς κινδυνεύεις, από τι, θα� θελα να� ξερα από τι, ναι, θα� θελα να� ξερα.»
«Γιατί μέσα μου υπήρχαν ανέκαθεν δυο φαιδροί τύποι, ανάμεσα σ� άλλους, ένας που το μόνο που θέλει είναι να μείνει εκεί που βρίσκεται κι ένας που φαντάζεται πως θα� ναι λιγάκι λιγότερο απαίσια λίγο πιο πέρα.»
Ο Μολλόυ, φιλοσοφικό-τροπο μυθιστόρημα περίπου διακοσίων σελίδων, έχει βάρος περίπου εξακόσιες. Θέλω να πω, το φορτίο του είναι μεγαλύτερο από το φαινομενικό. Ο αναγνώστης νιώθει πως λαμβάνει μέρος σε δυο μονολόγους κεκλεισμένων των θυρών, βρίσκεται περίκλειστος σε έναν ζοφερό, θα έλεγα, εσωτερικό χώρο, ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρο, χωρίς καμία θέα, ακούγοντας δύο πρόσωπα διόλου ζηλευτά, ούτε λίγο οικεία. Σε αυτό το πυκνογραμμένο μακροβούτι, δε βγάζει το κεφάλι έξω από το νερό παρά μόνο στη μέση του βιβλίου, εκεί που μας κάνει τη χάρη ο Μπέκετ και αλλάζει τη σκυτάλη της αφήγησης, δίνοντάς την από τον Μολλόυ στον Μοράν.
Στο βιβλίο, προσπαθούμε να πιαστούμε από κάπου, από κάτι που να θυμίζει πλοκή. Αυτά τα θραύσματα πλοκής υπάρχουν αλλά δίνονται με τόση φειδώ που θα σπεύδαμε να χαρακτηρίσουμε τον συγγραφέα άσπλαχνο, ακόμα και σαδιστή. Είναι προφανώς πολύ κοπιαστικό το να καταφέρουμε να πιαστούμε από κάπου, και όταν συμβαίνει αυτό, νιώθουμε κάτι σαν ευγνωμοσύνη.
Όσο όμως κοπιαστική κι αν ήταν η διαδρομή μέχρι να ολοκληρώσουμε το φύλλο πορείας που μας προτείνει εδώ ο Μπέκετ, άλλη τόση γοητεία θα μας έχει ασκηθεί, χωρίς να το έχουμε πολυκαταλάβει.
Το παράλογο και το ασυνάρτητο του Μπέκετ είναι μοναδικό. Η υπαρξιακή μοναξιά της ζωής και ο θάνατος είναι οι δυο πόλοι που ανάμεσά τους λαμβάνει χώρα ένας παροξυσμός, μια κατάπτωση, ένα ξέφτισμα· όλοι στο δια ταύτα είμαστε όμοιοι απέναντι σε αυτά, είτε είμαστε άστεγοι περιπλανώμενοι κλοσάρ, όπως ο Μολλόυ, είτε είμαστε στεγνοί ορθολογιστές, «κανονικοί» άνθρωποι με τη δουλειά μας και το παιδί μας, όπως ο Μοράν. Στο τέλος τέλος, δεν υπάρχουν απαντήσεις στις ερωτήσεις μας, κινούμαστε αέναα μέσα στην τρωτότητα της ύπαρξής μας, με το περίβλημα του φθαρτού μας σώματος, με τον λαβύρινθο των αναπάντητων ερωτημάτων που διογκώνεται στο μυαλό μας, είτε αυτό μας αρέσει είτε όχι.
Μια ατελείωτη παράγραφος ο Μολλόυ, μια ατελείωτη παράγραφος η πορεία μας μέχρι τον θάνατο, στερημένη νοήματος, γεμάτη άλυτες απορίες, ελεύθερους συνειρμούς στον νοερό μας ψυχαναλυτή που δεν είναι ποτέ δυνατόν να ξεστομιστούν, να προλάβουν να ειπωθούν γιατί είναι μετεωρίτες, σκέψεις ακατάπαυστες που εμφανίζονται και εξαφανίζονται την ίδια στιγμή, μπουκωμένη με παραδοξότητες, για όσο αντέχουμε· και αντέχουμε πολύ απ� όλα αυτά, μάλλον.
Δυο αποσπάσματα:
«Πόσο μάλλον που ό,τι κι αν κάνω, δηλαδή ό,τι κι αν πω, θα είναι συνέχεια πάνω-κάτω το ίδιο, ναι, πάνω-κάτω. Κι αν μιλάω για αρχές ενώ δεν υπάρχουν, δε φταίω εγώ, πρέπει να υπάρχουν κάποιες κάπου. Κι αν το κάνεις συνέχεια πάνω-κάτω το ίδιο δεν είναι το ίδιο με το να τηρείς την ίδια αρχή, και πάλι δε φταίω εγώ. Κι ύστερα πώς να ξέρεις αν την τηρείς ή όχι; Και πώς θέλεις να ξέρεις; […] Και μ� εκείνα που αξίζουν δεν κάθεσαι να σκοτιστείς, τ� αφήνεις, για τον ίδιο λόγο, ξέροντας πως όλη αυτή η υπόθεση αξίας και απαξίας δεν είναι για σένα, εσένα που δεν ξέρεις πια τι κάνεις, ούτε γιατί, και που πρέπει να συνεχίσεις να μην το ξέρεις, αλλιώς κινδυνεύεις, από τι, θα� θελα να� ξερα από τι, ναι, θα� θελα να� ξερα.»
«Γιατί μέσα μου υπήρχαν ανέκαθεν δυο φαιδροί τύποι, ανάμεσα σ� άλλους, ένας που το μόνο που θέλει είναι να μείνει εκεί που βρίσκεται κι ένας που φαντάζεται πως θα� ναι λιγάκι λιγότερο απαίσια λίγο πιο πέρα.»
Read
June 1, 2023مالوی در دو بخش ارائه میشه. بخش اول از زبان مالوی و بخش دوم از زبان ژاک موران و پسرش. مالوی میخواد از یک جای نامعلوم به یک جای نامعلوم دیگه بره. و این قسمت اول مثل یک سفرنامه میمونه. سفرنامه� پوچی. بخش دوم ژاک کارآگاهی هست که بهش ماموریت میدن تا مالوی رو پیدا کنه.ه
خوندن آثار بکت سخته، خیلی سخت چون شما ابدا داستانی ندارید گویا هذیان حرف اول رو میزنه و همه چیز به پوچی ختم میشه. من نمیتونم به این کتاب (و احتمالا دو کتاب بعدی این مجموعه، مالون میمیرد و نام ناپذیر) نمره یا ستاره بدم، چرا؟ چون از نظر ادبی و پیچیدگی، از نظر هدف نویسنده از نوشتن، از نظر ارائه� فلسفه� ذهنی نویسنده کتاب قوی و خفنی به نظر میاد اما از نظر یک شخص عادی که میخواد یک رمان مطالعه کنه، خط داستانی خیلی گمه و من ترجیح میدم اگه بخوام کتاب فلسفی با این پیچیدگی بخونم، اسمش رمان نباشه در نتیجه به این دلیل نمرها� نخواهم داد.ه
پ.ن: آیا مالوی همان ژاک موران بود؟ه
خوندن آثار بکت سخته، خیلی سخت چون شما ابدا داستانی ندارید گویا هذیان حرف اول رو میزنه و همه چیز به پوچی ختم میشه. من نمیتونم به این کتاب (و احتمالا دو کتاب بعدی این مجموعه، مالون میمیرد و نام ناپذیر) نمره یا ستاره بدم، چرا؟ چون از نظر ادبی و پیچیدگی، از نظر هدف نویسنده از نوشتن، از نظر ارائه� فلسفه� ذهنی نویسنده کتاب قوی و خفنی به نظر میاد اما از نظر یک شخص عادی که میخواد یک رمان مطالعه کنه، خط داستانی خیلی گمه و من ترجیح میدم اگه بخوام کتاب فلسفی با این پیچیدگی بخونم، اسمش رمان نباشه در نتیجه به این دلیل نمرها� نخواهم داد.ه
پ.ن: آیا مالوی همان ژاک موران بود؟ه
April 22, 2020
Ανέκαθεν ο δραματικός μονόλογος (piece en monologue) μου άφηνε μια επίγευση εγκλωβισμού. Εν μέρει οφείλεται στην απουσία ενδοκειμενικής αλληλεπίδρασης χαρακτήρων, δίχως την ψευδαίσθηση διαμεσολάβησης που αφήνει η παρουσία διαλόγου, τη θαλπωρή που προσφέρει ένας τουλάχιστον χαρακτήρας με τον οποίο μπορείς να ταυτιστείς. Ο μονόλογος δεν προσφέρει αυτή την ανακούφιση, με αποτέλεσμα να απομένει η απευθείας επαφή του συγγραφέα με τον αναγνώστη, μια απογυμνωμένη ζεύξη (εν δυνάμει), ένα περίκλειστο συνεχές, ενίοτε στα όρια του αυτισμού, περιδινούμενου αλυτρωτικά.
Αυτού του είδους η αμεσότητα που συμπαρασύρει τον αναγνώστη σε έναν δημιουργικό ορίζοντα συμβάντων αποτελεί τη μία όψη του νομίσματος. Αφενός, καθότι ο μονόλογος μπορεί κάλλιστα να αποδειχθεί cul-de-sac, ανάπηρο αλυσιτελές, λόγος παροπλισμένος δίχως έρμα, δίχως κέντρο βάρους. Η συνεχής ροή προτάσεων και παραγράφων που ακολουθούν απνευστί η μία την άλλη απαιτούν σταθερά θεμέλια για να λειτουργήσουν, ώστε το καράβι του αναγνώστη να μην παραδέρνει μεσοπέλαγα σε μια τρικυμία λέξεων. Τούτο προϋποθέτει σταθερή γραμμή πλεύσης και συγγραφέα με χέρι σταθερό.
Αφετέρου, ενίοτε ο μονόλογος αποδεικνύεται λόγος ανοχύρωτος απέναντι στον στόμφο και τη μεγαλομανία του δημιουργού του που υπό το βάρους του εγωκεντρισμού του αποδεικνύεται αφόρητα αυτό-αναφορικός και λεκτικώς αυνανιστικός. Πλείστες τέτοιες περιπτώσεις μας έχει χαρίσει η λογοτεχνική παραγωγή, με αποτέλεσμα την κόπωση και τη συνακόλουθη ανία του αναγνώστη.
Ο Μπέκετ δεν υποπίπτει σε κανένα από τα προηγηθέντα παραπτώματα. Οι μυθιστορηματικοί του μονόλογοι, τμήμα και συνέχεια του θεατρικού του έργου, κατέχουν ιδιαίτερη θέση στο corpus που μας έχει παραδώσει. Ό,τι παρατέθηκε ανωτέρω ως αρνητικό, στον «Μολλόυ» (το 1ο μέρος της τριλογίας) αποκτά θετική διάσταση και όψη. Η πνοή της Δημιουργίας λαμπαδιάζει τις σελίδες, άπαντα τα γραφόμενα μοιάζουν τακτικώς ερριμένα, με μέτρο και ουσία.
Ο κόσμος στον οποίο κατοικεί ο συγγραφέας Μπέκετ, έχει ήδη ειπωθεί πολλάκις, δεν διαθέτει όνομα, μπορεί να είναι όποιος, όπου. Το αυτό ισχύει και για τους χαρακτήρες που απλά φέρουν ένα όνομα (καμιά φορά και περισσότερα από ένα) ως ταυτότητα. Ο χρόνος είναι το παρόν, ένα αέναο παρόν που δεν διαφέρει ριζικά από το παρελθόν, ενώ το μέλλον είναι μια επανάληψη, μια πιθανότητα αλλά όχι κάτι στο οποίο μπορεί κάποιος να προσβλέπει. «Γιατί πού να βρεθεί τέλος σε αυτή την έρημο, όπου τίποτε δεν στάθηκε ποτέ όρθιο, ούτε καν ένα απλούστατο υπόστρωμα, κι όπου φως αληθινό δεν υπήρξε ποτέ, τίποτε άλλο από τα σκυφτά τούτα πράγματα που γκρεμίζονται και γίνονται θρύψαλα κάτω από έναν ουρανό χωρίς μνήμη από μέρα ή ελπίδα για νύχτα.»
Ο εγκλωβισμός είναι, όπως προαναφέρθηκε, η βασική καθοδηγητική αρχή. Αν υπάρχει κάπου κάποιος οδικός χάρτης που οδηγεί εκτός της φυλακής που κάποιος, κάπου, κάποτε έχει χτίσει για να περιλάβει τη ζωή των πρωταγωνιστών (ή μήπως είναι μόλις ένας;) και των συνοδοιπόρων τους, αυτόν τον κρατάει επτασφράγιστο μυστικό ο συγγραφέας. Αίφνης, ο αναγνώστης βρίσκεται in medias res, σε έναν Τζοϋσικού ύφους εσωτερικό μονόλογο, κληθείς να ξεδιαλύνει το κουβάρι της πλοκής. Γίνεται άμεσα κατανοητό πως ο Μπέκετ δεν προτίθεται να προσφέρει κάποιον μίτο, προκειμένου να διευκολύνει την αναγνωστική απόλαυση. Η τελευταία επέρχεται ως βάλσαμο σταδιακά, καθώς ο Αισθητικός αναγνώστης αφήνεται στη μαγεία του κενού, αιωρούμενος πάνω από αυτό με μόνη του σανίδα σωτηρίας τη φαντασία και την υπομονή.
Θεωρώ πως αν υπάρχει κάτι μαγικό στη Μεγάλη Τέχνη, είναι ακριβώς αυτή η απουσία σταθερότητας, βάσης, οικείου πλαισίου που είναι τόσο απαραίτητη στην καθημερινότητά μας. Αυτή η αρνητική διάσταση που αντιπαρατίθεται στο θετικό υπάρχον, συνιστά μια μικρής έκτασης Κοσμογονία που συντελείται εντός μας όποτε ερχόμαστε σε επαφή με ένα έργο τέχνης που απεκδύεται τον παρηγορητικό του ρόλο, εγκαλώντας μας και ανασκαλεύοντας τις βεβαιότητές μας. Αυτή είναι και η επαναστατική ουσία της Τέχνης, η μόνη ή οποία προσφέρει νόημα στη ματαιότητα της ύπαρξής μας.
Ο Μπέκετ στέκει σηματωρός σε αυτό ακριβώς το σημείο, αποκρύπτοντας εκούσια τη γενική εικόνα, το όλον, προσφέροντας θραύσματα, σταγονίδια δράσης, συγκεκαλλυμένα από έναν ιστό σκέψεων, συχνά κινούμενων βουστροφηδόν, σπάνια ολο��ληρωμένων, συχνότερα διακεκομμένων. Οι σελίδες του βιβλίου μοιάζουν με κινούμενη άμμο, στην οποία όμως ο αναγνώστης καλείται να εισέλθει εκών άκων, καθότι μόνο εφόσον βυθιστεί πλήρως θα μπορεί να απολαύσει τα γραφόμενα που αρνούνται να αποκαλυφθούν σε όσους έχουν μάθει να αναζητούν διόδους, γέφυρες, διεξόδους και ασφαλείς πορείες.
Θα μπορούσε κάποιος να δει το βιβλίο ως ένα ατελείωτο μονοπλάνο, το οποίο διακόπτεται περίπου στο μέσο προκειμένου να αλλάξει ο πρωταγωνιστής αμφίεση, συνεχίζοντας απαρέγκλιτα ως το τέλος. Η χρήση του μέσου αυτού χαρίζει στον αφηγητή τη δυνατότητα να χαλιναγωγήσει την ανάγκη του αναγνώστη για τις παραδοσιακές αφηγηματικές τακτικές: ανάπαυλα, μικρές στιγμές νηνεμίας, ακολουθούμενες από εξάρσεις, διακυμάνσεις εντέχνως σχεδιασμένες που καθοδηγούν τον παθητικό δέκτη τους προς τη θεαματική ολοκλήρωση. Φευ, ο Μπέκετ δεν προσφέρει παραμυθία του είδους: Η επιμέρους πρόταση, στο μέσο του βιβλίου είναι εξίσου σημαντική και απαραίτητη όσο η αρκτική ή η καταληκτική. Ακόμα καλύτερα, το τέλος θα μπορούσε άνετα να είναι η αρχή, όπως και το μέσον (στην αλλαγή του κεφαλαίου και του αφηγητή) κάλλιστα μπορούσε να εκκινεί το βιβλίο, χωρίς να αλλάζει κάτι επί της ουσίας. Η λογική του εγκλεισμού, του αχρονικού, ου-τοπικού (δυστοπικού, για την ακρίβεια) κόσμου επιτάσσει τη χρήση αυτού ακριβώς του εκφραστικού modus.
Και τι μένει; Ποιο είναι το νόημα, ποια η απάντηση του συγγραφέα, ο οποίος αρνείται στον αναγνώστη του το στοιχειώδες: την ταύτιση, τη λύση, την ελπίδα; Απαντά εμμέσως: «Ξέρω μόνο όσα ξέρουν οι λέξεις, και τα πεθαμένα πράγματα, κι αυτά μας κάνουν ένα ωραίο αθροισματάκι, με αρχή και μέση και τέλος, όπως σε καλοδουλεμένες φράσεις και στη μακριά σονάτα των νεκρών.» Ξανά τίποτε άμεσα κατανοητό, τίποτε χρηστικό. Τουναντίον, ακόμα πιο κρυπτικό, επαμφοτερίζον, αμφίσημο, αμιγώς καλλιτεχνικό.
Και μια πιθανή «μετάφραση», ετούτη: Αν κάτι μεσολαβεί μεταξύ της αρχής και του τέλους της ύπαρξής μας είναι οι λέξεις, «οι καλοδουλεμένες φράσεις». Εν αρχή η Τέχνη, λοιπόν, που δίνει νόημα και ζωή στα νεκρά πράγματα και στο τέλος ο θάνατος, ανεκτός αποκλειστικά μέσω της τέχνης. Ίσως�
Αυτού του είδους η αμεσότητα που συμπαρασύρει τον αναγνώστη σε έναν δημιουργικό ορίζοντα συμβάντων αποτελεί τη μία όψη του νομίσματος. Αφενός, καθότι ο μονόλογος μπορεί κάλλιστα να αποδειχθεί cul-de-sac, ανάπηρο αλυσιτελές, λόγος παροπλισμένος δίχως έρμα, δίχως κέντρο βάρους. Η συνεχής ροή προτάσεων και παραγράφων που ακολουθούν απνευστί η μία την άλλη απαιτούν σταθερά θεμέλια για να λειτουργήσουν, ώστε το καράβι του αναγνώστη να μην παραδέρνει μεσοπέλαγα σε μια τρικυμία λέξεων. Τούτο προϋποθέτει σταθερή γραμμή πλεύσης και συγγραφέα με χέρι σταθερό.
Αφετέρου, ενίοτε ο μονόλογος αποδεικνύεται λόγος ανοχύρωτος απέναντι στον στόμφο και τη μεγαλομανία του δημιουργού του που υπό το βάρους του εγωκεντρισμού του αποδεικνύεται αφόρητα αυτό-αναφορικός και λεκτικώς αυνανιστικός. Πλείστες τέτοιες περιπτώσεις μας έχει χαρίσει η λογοτεχνική παραγωγή, με αποτέλεσμα την κόπωση και τη συνακόλουθη ανία του αναγνώστη.
Ο Μπέκετ δεν υποπίπτει σε κανένα από τα προηγηθέντα παραπτώματα. Οι μυθιστορηματικοί του μονόλογοι, τμήμα και συνέχεια του θεατρικού του έργου, κατέχουν ιδιαίτερη θέση στο corpus που μας έχει παραδώσει. Ό,τι παρατέθηκε ανωτέρω ως αρνητικό, στον «Μολλόυ» (το 1ο μέρος της τριλογίας) αποκτά θετική διάσταση και όψη. Η πνοή της Δημιουργίας λαμπαδιάζει τις σελίδες, άπαντα τα γραφόμενα μοιάζουν τακτικώς ερριμένα, με μέτρο και ουσία.
Ο κόσμος στον οποίο κατοικεί ο συγγραφέας Μπέκετ, έχει ήδη ειπωθεί πολλάκις, δεν διαθέτει όνομα, μπορεί να είναι όποιος, όπου. Το αυτό ισχύει και για τους χαρακτήρες που απλά φέρουν ένα όνομα (καμιά φορά και περισσότερα από ένα) ως ταυτότητα. Ο χρόνος είναι το παρόν, ένα αέναο παρόν που δεν διαφέρει ριζικά από το παρελθόν, ενώ το μέλλον είναι μια επανάληψη, μια πιθανότητα αλλά όχι κάτι στο οποίο μπορεί κάποιος να προσβλέπει. «Γιατί πού να βρεθεί τέλος σε αυτή την έρημο, όπου τίποτε δεν στάθηκε ποτέ όρθιο, ούτε καν ένα απλούστατο υπόστρωμα, κι όπου φως αληθινό δεν υπήρξε ποτέ, τίποτε άλλο από τα σκυφτά τούτα πράγματα που γκρεμίζονται και γίνονται θρύψαλα κάτω από έναν ουρανό χωρίς μνήμη από μέρα ή ελπίδα για νύχτα.»
Ο εγκλωβισμός είναι, όπως προαναφέρθηκε, η βασική καθοδηγητική αρχή. Αν υπάρχει κάπου κάποιος οδικός χάρτης που οδηγεί εκτός της φυλακής που κάποιος, κάπου, κάποτε έχει χτίσει για να περιλάβει τη ζωή των πρωταγωνιστών (ή μήπως είναι μόλις ένας;) και των συνοδοιπόρων τους, αυτόν τον κρατάει επτασφράγιστο μυστικό ο συγγραφέας. Αίφνης, ο αναγνώστης βρίσκεται in medias res, σε έναν Τζοϋσικού ύφους εσωτερικό μονόλογο, κληθείς να ξεδιαλύνει το κουβάρι της πλοκής. Γίνεται άμεσα κατανοητό πως ο Μπέκετ δεν προτίθεται να προσφέρει κάποιον μίτο, προκειμένου να διευκολύνει την αναγνωστική απόλαυση. Η τελευταία επέρχεται ως βάλσαμο σταδιακά, καθώς ο Αισθητικός αναγνώστης αφήνεται στη μαγεία του κενού, αιωρούμενος πάνω από αυτό με μόνη του σανίδα σωτηρίας τη φαντασία και την υπομονή.
Θεωρώ πως αν υπάρχει κάτι μαγικό στη Μεγάλη Τέχνη, είναι ακριβώς αυτή η απουσία σταθερότητας, βάσης, οικείου πλαισίου που είναι τόσο απαραίτητη στην καθημερινότητά μας. Αυτή η αρνητική διάσταση που αντιπαρατίθεται στο θετικό υπάρχον, συνιστά μια μικρής έκτασης Κοσμογονία που συντελείται εντός μας όποτε ερχόμαστε σε επαφή με ένα έργο τέχνης που απεκδύεται τον παρηγορητικό του ρόλο, εγκαλώντας μας και ανασκαλεύοντας τις βεβαιότητές μας. Αυτή είναι και η επαναστατική ουσία της Τέχνης, η μόνη ή οποία προσφέρει νόημα στη ματαιότητα της ύπαρξής μας.
Ο Μπέκετ στέκει σηματωρός σε αυτό ακριβώς το σημείο, αποκρύπτοντας εκούσια τη γενική εικόνα, το όλον, προσφέροντας θραύσματα, σταγονίδια δράσης, συγκεκαλλυμένα από έναν ιστό σκέψεων, συχνά κινούμενων βουστροφηδόν, σπάνια ολο��ληρωμένων, συχνότερα διακεκομμένων. Οι σελίδες του βιβλίου μοιάζουν με κινούμενη άμμο, στην οποία όμως ο αναγνώστης καλείται να εισέλθει εκών άκων, καθότι μόνο εφόσον βυθιστεί πλήρως θα μπορεί να απολαύσει τα γραφόμενα που αρνούνται να αποκαλυφθούν σε όσους έχουν μάθει να αναζητούν διόδους, γέφυρες, διεξόδους και ασφαλείς πορείες.
Θα μπορούσε κάποιος να δει το βιβλίο ως ένα ατελείωτο μονοπλάνο, το οποίο διακόπτεται περίπου στο μέσο προκειμένου να αλλάξει ο πρωταγωνιστής αμφίεση, συνεχίζοντας απαρέγκλιτα ως το τέλος. Η χρήση του μέσου αυτού χαρίζει στον αφηγητή τη δυνατότητα να χαλιναγωγήσει την ανάγκη του αναγνώστη για τις παραδοσιακές αφηγηματικές τακτικές: ανάπαυλα, μικρές στιγμές νηνεμίας, ακολουθούμενες από εξάρσεις, διακυμάνσεις εντέχνως σχεδιασμένες που καθοδηγούν τον παθητικό δέκτη τους προς τη θεαματική ολοκλήρωση. Φευ, ο Μπέκετ δεν προσφέρει παραμυθία του είδους: Η επιμέρους πρόταση, στο μέσο του βιβλίου είναι εξίσου σημαντική και απαραίτητη όσο η αρκτική ή η καταληκτική. Ακόμα καλύτερα, το τέλος θα μπορούσε άνετα να είναι η αρχή, όπως και το μέσον (στην αλλαγή του κεφαλαίου και του αφηγητή) κάλλιστα μπορούσε να εκκινεί το βιβλίο, χωρίς να αλλάζει κάτι επί της ουσίας. Η λογική του εγκλεισμού, του αχρονικού, ου-τοπικού (δυστοπικού, για την ακρίβεια) κόσμου επιτάσσει τη χρήση αυτού ακριβώς του εκφραστικού modus.
Και τι μένει; Ποιο είναι το νόημα, ποια η απάντηση του συγγραφέα, ο οποίος αρνείται στον αναγνώστη του το στοιχειώδες: την ταύτιση, τη λύση, την ελπίδα; Απαντά εμμέσως: «Ξέρω μόνο όσα ξέρουν οι λέξεις, και τα πεθαμένα πράγματα, κι αυτά μας κάνουν ένα ωραίο αθροισματάκι, με αρχή και μέση και τέλος, όπως σε καλοδουλεμένες φράσεις και στη μακριά σονάτα των νεκρών.» Ξανά τίποτε άμεσα κατανοητό, τίποτε χρηστικό. Τουναντίον, ακόμα πιο κρυπτικό, επαμφοτερίζον, αμφίσημο, αμιγώς καλλιτεχνικό.
Και μια πιθανή «μετάφραση», ετούτη: Αν κάτι μεσολαβεί μεταξύ της αρχής και του τέλους της ύπαρξής μας είναι οι λέξεις, «οι καλοδουλεμένες φράσεις». Εν αρχή η Τέχνη, λοιπόν, που δίνει νόημα και ζωή στα νεκρά πράγματα και στο τέλος ο θάνατος, ανεκτός αποκλειστικά μέσω της τέχνης. Ίσως�
March 30, 2019
مالوي، اولين اثر از سه گانه ي بكت.
شيوه ي بيان روايت اين كتاب شبيه آدمي ست كه محكم توي سرش كوبيده باشند و آن وقت در همان سرگيجه ي مغزي مجبورش كنند تا قصه اي تعريف كند،اما با اين حال جهان بيني بكت از آن پيداست.
تكه روايت بامزه اي در قسمتي از رمان وجود دارد:
«مالوی» که پیرمرد مشمئزکنند� و حالبهمزن� است در راه رسیدن به خانه� مادرش، سگ کوری را که صاحب آن زنیست� با دوچرخها� زیر گرفته و میکشد� ملت و پاسبان جمع میشون� تا حساب مالوی را کف دستش بگذارند و از زن دفاع کنند، اما زن میگوی� که سگش در حال مُردن بوده و در راه رفتن به مطب دامپزشک بودهان� تا او را خلاص کند و در واقع کارِ مالوی زحمتش را کم کرده و همچنین دیگر نیاز نیست پولی به دامپزشک بدهد. به هر تقدیر مالوی با زن به خانها� میرون� تا سگ را به خاک بسپارند! مالوی در خانه� زن خوابش میبر� و زمانی که بیدار میشو� درمییاب� قصد زن این است تا به جای آن سگ، مالوی را پیش خودش نگه دارد! جابجایی سگ با انسان در زندگی، این قسمت شمها� از جهانبین� «بکت» است.
شايد از جهاتي شبيه بوف كور بود و آن هم بخاطر كاراكترهاي شبه خويشتن كه در رمان وجود داشت..
پ.ن: خلاصه كه با كتاب آسوني طرف نيستيد بعد از خوندنش يه جايزه به خودتون بدين مثلا يه رمان عشقي آبكي 😏
٩٧/١/١١
شيوه ي بيان روايت اين كتاب شبيه آدمي ست كه محكم توي سرش كوبيده باشند و آن وقت در همان سرگيجه ي مغزي مجبورش كنند تا قصه اي تعريف كند،اما با اين حال جهان بيني بكت از آن پيداست.
تكه روايت بامزه اي در قسمتي از رمان وجود دارد:
«مالوی» که پیرمرد مشمئزکنند� و حالبهمزن� است در راه رسیدن به خانه� مادرش، سگ کوری را که صاحب آن زنیست� با دوچرخها� زیر گرفته و میکشد� ملت و پاسبان جمع میشون� تا حساب مالوی را کف دستش بگذارند و از زن دفاع کنند، اما زن میگوی� که سگش در حال مُردن بوده و در راه رفتن به مطب دامپزشک بودهان� تا او را خلاص کند و در واقع کارِ مالوی زحمتش را کم کرده و همچنین دیگر نیاز نیست پولی به دامپزشک بدهد. به هر تقدیر مالوی با زن به خانها� میرون� تا سگ را به خاک بسپارند! مالوی در خانه� زن خوابش میبر� و زمانی که بیدار میشو� درمییاب� قصد زن این است تا به جای آن سگ، مالوی را پیش خودش نگه دارد! جابجایی سگ با انسان در زندگی، این قسمت شمها� از جهانبین� «بکت» است.
شايد از جهاتي شبيه بوف كور بود و آن هم بخاطر كاراكترهاي شبه خويشتن كه در رمان وجود داشت..
پ.ن: خلاصه كه با كتاب آسوني طرف نيستيد بعد از خوندنش يه جايزه به خودتون بدين مثلا يه رمان عشقي آبكي 😏
٩٧/١/١١
August 1, 2021
Comecei a ler “Molloy� de Samuel Beckett pouco depois de ter lido “The Pattern Seekers: How Autism Drives Human Invention� (2020) de Baron-Cohen, especialista internacional em autismo, e enquanto por acaso apanhava um episódio da série “The Good Doctor� [1] no Netflix, que retratava os dias de internato de um jovem médico autista. Com este fundo, comecei a ver a personagem Molloy emergir das páginas com uma caracterização muito distinta daquela que tinha criado a partir da leitura de resenhas e análises críticas da obra. Procurei saber mais sobre Beckett e descobri que o mesmo � tal como o seu mentor James Joyce � padecia do transtorno do espectro do autismo [2].
...continuar a ler no blog, "Samuel Beckett, e a neurodiversidade", 31 julho 2021
...continuar a ler no blog, "Samuel Beckett, e a neurodiversidade", 31 julho 2021
January 24, 2019
Molloy es la historia de un hombre que busca a su madre.
No, espera...
Molloy no es una historia.
Molloy es el monólogo de alguien que buscó a su madre.
Mmm. No sé.
¿Molloy es la transcripción del monólogo de alguien que desea entender por qué el mundo se detiene ante sí cada vez que abre los ojos, y en cambio los objetos siguen su curso en cuanto los cierra...?
Tal vez esto sea más acertado.
Molloy es alguien que desde su habitación inventa por qué salió a buscar a su madre.
Eso sí. Sí.
¿Por qué lo inventa?
No importa. Porque no lo sabe, pongamos.
¿Por qué salió?
Tampoco importa. Quizá nunca salió.
Es alguien que se cuenta a sí mismo su historia mientras la tiende a otros. Porque sabe que lo importante no es la historia, sino el vacío. Eso sí que lo sabe.
Trascenderlo.
Es un ser silente y estático que aún recuerda, o quiere recordar, y a duras penas observa. Alguien que sólo siente mientras fenece, que sólo fenece en el discurso, y que nada entiende menos que el estar siendo.
Molloy hiende el vacío, como reflejo del humano afán de recomponer lo que nunca sucedió y construir lo que, probablemente, jamás sucederá. Pero es siempre consciente de lo que está haciendo, y por eso sus palabras son una gran broma; se proyecta ante el mundo en tímidas parcelas de luz que lejos de negar la oscuridad, la subrayan.
Escupe sus sueños y sus males en un mismo jarrón. Se recrea.
No quiere resolver nada, sólo burlarse y afirmarse fabulando. Escucharse.
Sin el discurso, Molloy no es nada... una bicicleta, una pierna maltrecha, un puñado de piedras que ni siquiera le importan.
¿Y su madre? ¿Quién es la madre de Molloy? El principal pretexto.
Molloy es un escritor.
Molloy es Beckett y Murphy, y Malone, y el Inombrable. Todos ellos. Y Moran también, claro. Y Sin.
Y tú mismo, quizá, si algún día encuentras bajo un árbol su sucio abrigo roto y decides ponértelo.
No, espera...
Molloy no es una historia.
Molloy es el monólogo de alguien que buscó a su madre.
Mmm. No sé.
¿Molloy es la transcripción del monólogo de alguien que desea entender por qué el mundo se detiene ante sí cada vez que abre los ojos, y en cambio los objetos siguen su curso en cuanto los cierra...?
Tal vez esto sea más acertado.
Molloy es alguien que desde su habitación inventa por qué salió a buscar a su madre.
Eso sí. Sí.
¿Por qué lo inventa?
No importa. Porque no lo sabe, pongamos.
¿Por qué salió?
Tampoco importa. Quizá nunca salió.
Es alguien que se cuenta a sí mismo su historia mientras la tiende a otros. Porque sabe que lo importante no es la historia, sino el vacío. Eso sí que lo sabe.
Trascenderlo.
Es un ser silente y estático que aún recuerda, o quiere recordar, y a duras penas observa. Alguien que sólo siente mientras fenece, que sólo fenece en el discurso, y que nada entiende menos que el estar siendo.
Molloy hiende el vacío, como reflejo del humano afán de recomponer lo que nunca sucedió y construir lo que, probablemente, jamás sucederá. Pero es siempre consciente de lo que está haciendo, y por eso sus palabras son una gran broma; se proyecta ante el mundo en tímidas parcelas de luz que lejos de negar la oscuridad, la subrayan.
Escupe sus sueños y sus males en un mismo jarrón. Se recrea.
No quiere resolver nada, sólo burlarse y afirmarse fabulando. Escucharse.
Sin el discurso, Molloy no es nada... una bicicleta, una pierna maltrecha, un puñado de piedras que ni siquiera le importan.
¿Y su madre? ¿Quién es la madre de Molloy? El principal pretexto.
Molloy es un escritor.
Molloy es Beckett y Murphy, y Malone, y el Inombrable. Todos ellos. Y Moran también, claro. Y Sin.
Y tú mismo, quizá, si algún día encuentras bajo un árbol su sucio abrigo roto y decides ponértelo.
November 4, 2014
This is definitely one of the most amazing books I've had a chance to read. It's crazy, bizarre and yet very skillfully written and complex. Somehow it manages to grasp all those thoughts that appear and disappear within one second, thoughts that actually cannot be said, because they are more like a flash, then a clear idea of something.
Probably it would be for the best if I read other 2 parts of trilogy and then judge the whole package.
Probably it would be for the best if I read other 2 parts of trilogy and then judge the whole package.
July 17, 2020
For what possible end to these wastes where true light never was, nor any upright thing, nor any true foundation, but only these leaning things, forever lapsing and crumbling away, beneath a sky without memory of morning or hope of night. These things, what things, come from where, made of what? And it says that here nothing stirs, has never stirred, will never stir, except myself, who do not stir either, when I am there, but see and am seen. Yes, a world at an end, in spite of appearances, its end brought it forth, ending it began, is it clear enough? And I too am at an end, when I am there, my eyes close, my sufferings cease and I end, I wither as the living cannot.
*
For you must say goodbye, it would be madness not to say goodbye, when the time comes.
*
He looks old and it is a sorry sight to see him solitary after so many years, so many days and nights unthinkingly given to that rumour rising at birth and even earlier, What shall I do? What shall I do? now low, a murmur, now precise as the headwaiter’s And to follow? and often rising to a scream. And in the end, or almost, to be abroad alone, by unknown ways, in the gathering night, with a stick.
*
My life, my life, now I speak of it as of something over, now as of a joke which still goes on, and it is neither, for at the same time it is over and it goes on, and is there any tense for that?
*
I forged my way through it, towards what I would have called my ruin if I could have conceived what I had left to be ruined.
*
For you must say goodbye, it would be madness not to say goodbye, when the time comes.
*
He looks old and it is a sorry sight to see him solitary after so many years, so many days and nights unthinkingly given to that rumour rising at birth and even earlier, What shall I do? What shall I do? now low, a murmur, now precise as the headwaiter’s And to follow? and often rising to a scream. And in the end, or almost, to be abroad alone, by unknown ways, in the gathering night, with a stick.
*
My life, my life, now I speak of it as of something over, now as of a joke which still goes on, and it is neither, for at the same time it is over and it goes on, and is there any tense for that?
*
I forged my way through it, towards what I would have called my ruin if I could have conceived what I had left to be ruined.
May 22, 2020
شاید عجیبتری� کتابی که تا الان خواندها�. مفهوم تلخی، پوچی، انتظار و انتظار، ضدمعنا و غیرخطی بودن به بهترین شکل توسط بکت نوشته شده. همه چیز کلافی سردرگم است. نحوه روایت گاهی مالیخولیایی می شود و گاهی بسیار منطقی. توصیفات و توضیحات طولانی و عبث جزئیات کاملا بی معنا و بی فایده. انتظار و حرکت کرم وار برای رسیدن به مقصدی که معلوم نیست اصلا وجود داشته باشد. انسان هایی که به هم تبدیل می شوند، یا تکرار همدیگرند و درنهایت معلوم نمی شود چه کسانی هستند. همه چیز از یک درد ناشناخته شروع می شود. این اولین کتابی از بکت است که خواندم. بعدی قطعاً "مالون میمیر�" خواهد بود. در نوشته بکت انگار نباید دنبال "چیزی" بود باید فقط خواند و متحیر شد. هنوز در فاصله با او ایستادها�. از نیمه� "مالوی" به بعد کمک� ذهنم در رابطه با کتاب روشن شد. تا نیمه� اول داستان بهسخت� از سیر نوشنار سردرمیآوردم� یا علت و معلولی و منطق را درک میکرد�/ نمیکرد�. تقریباً اگر کنارش میگذاشت� بخشی از آنچه را خوانده بودم فراموش میکرد�.
اما از جایی به بعد با آن بدجوری یکی شدم. گاهی از درد به خودم میپیچید�. گاهی مبهوت و گیج میماند�. گاهی کلافه و مستاصل میشد�. درست مانند مالوی و موران.
اما از جایی به بعد با آن بدجوری یکی شدم. گاهی از درد به خودم میپیچید�. گاهی مبهوت و گیج میماند�. گاهی کلافه و مستاصل میشد�. درست مانند مالوی و موران.
September 14, 2022
ریویوی ۲۰۱۸ - بر اساس ترجمه� سهیل سمی
سردرد همیشگی باز هجوم آورده. با اینک� تازه ��مبرگر خوردهام� ولی این وعده غذای تازه رو گرم میکن� و بیمحاب� میخور�. سردردام ناشی از گرسنگیان�. کافیه کمی از برنامه� منظمم عقب بمونم؛ چشمام درد میگیر� و هیچجور� خوب نمیش�. دکتر میگ� خدا رو شکر که میگرن نیست، چون توی تاریکی و در سکوت بهتر نمیش�. به هیچ طریقی بهتر نمیشه� مگر بخوابم. چارلی پارکر پخش میش� و مدام میر� از اول و نمیتون� از جام بلند بشم که قطعش کنم. جای واکسنم شروع کرده به درد گرفتن. تنها چیزی که میخوا� بیرون رفتن از این جنگله. اولا سعی کردم با فکر کردن به راه خروج از جنگل حواسم رو از سردردم پرت کنم. ولی هرچی که پیش میرفت� بیشتر مطمئن میشد� که فقط دارم دور خودم میگرد� و حالم داشت بهه� میخور�. به خاطر همین مشغول اندیشیدن به سردردم میش� تا دیگه به مسیر خروج فکر نکنم. حتا تصمیمگیر� برای اینک� بعد از خارج شدن از جنگل میخوا� چیکار کنم هم بهم حس تهوع مید�. جای واکسنم رو فشار مید� تا روی دردم تمرکز کنم به جای هر چیز دیگها�.
سردرد همیشگی باز هجوم آورده. با اینک� تازه ��مبرگر خوردهام� ولی این وعده غذای تازه رو گرم میکن� و بیمحاب� میخور�. سردردام ناشی از گرسنگیان�. کافیه کمی از برنامه� منظمم عقب بمونم؛ چشمام درد میگیر� و هیچجور� خوب نمیش�. دکتر میگ� خدا رو شکر که میگرن نیست، چون توی تاریکی و در سکوت بهتر نمیش�. به هیچ طریقی بهتر نمیشه� مگر بخوابم. چارلی پارکر پخش میش� و مدام میر� از اول و نمیتون� از جام بلند بشم که قطعش کنم. جای واکسنم شروع کرده به درد گرفتن. تنها چیزی که میخوا� بیرون رفتن از این جنگله. اولا سعی کردم با فکر کردن به راه خروج از جنگل حواسم رو از سردردم پرت کنم. ولی هرچی که پیش میرفت� بیشتر مطمئن میشد� که فقط دارم دور خودم میگرد� و حالم داشت بهه� میخور�. به خاطر همین مشغول اندیشیدن به سردردم میش� تا دیگه به مسیر خروج فکر نکنم. حتا تصمیمگیر� برای اینک� بعد از خارج شدن از جنگل میخوا� چیکار کنم هم بهم حس تهوع مید�. جای واکسنم رو فشار مید� تا روی دردم تمرکز کنم به جای هر چیز دیگها�.
December 8, 2021
Often like wading through mud, but you will end up with marginally stronger calves, and know what a uniquely gruelling (and just as often very funny) masterpiece looks and feels like.
February 14, 2014
Very interesting novel. Definitely hard to read but it's worth all the while. I struggled to find time to read this as there are so many other books that you don't need to repeat reading many lines because they are easier to understand. However, reading Beckett is like reading Joyce (James). The struggle makes them different. It is as if, they wanted to be different from all the rest. They wanted to give us a memorable experience that we would never get from reading easy-to-understand mainstream novels. Though they are not for everyone, they give us readers a choice, an exceptional choice because they are both exceptional postmodern novelists.
Molloy the novel is about Molloy a vagrant who bicycle-riding man who goes around the town and meets several interesting characters. The characters and the encounters are described by Beckett in sketchy kind of way that there are times in your reading when you don't know what is going on and why there has to be that character and why there has to be that event or if that event is really happening or it is just a dream, you don't know. However, you are totally mesmerized by Beckett's writing and how he uses words and phrases that you will never ever thought of assembling if you write your own story or novel. He is that genius. Even if I read all Beckett novels, I will never be able to duplicate his style. That's for sure so I am just, and will be forever, a Beckett fan.
Molloy is also about Jacques Moran, father to his son who is also named Jacques. Moran is a detective and he tracks Molloy because in the course of Molloy's trip on his bicycle, he commits a crime. The narrative is interesting because of the twist: while reading you will have the feeling that Moran is actually Molloy. So, the question that creeps into your mind is how can he find where Molloy is or how can he apprehend Molloy is he is in fact, him? I guess this is where the brilliance of the novel is: the duality of the main character. How Beckett was able to think that the two characters, Molloy and Moran, can be the same person and Beckett twists your mind to believe that it is possible by the way of two narratives, using present tense (so you will feel that they are real and you are indeed watching them rather than reading them), that are totally differently told (at least in style) but somehow connected.
I just have to give it to Beckett. He is so brilliant that you just have to read on and on and gasp how could he pull off these wonderful novels. Hard to read but oh well. Beautiful. Beautiful.
Molloy the novel is about Molloy a vagrant who bicycle-riding man who goes around the town and meets several interesting characters. The characters and the encounters are described by Beckett in sketchy kind of way that there are times in your reading when you don't know what is going on and why there has to be that character and why there has to be that event or if that event is really happening or it is just a dream, you don't know. However, you are totally mesmerized by Beckett's writing and how he uses words and phrases that you will never ever thought of assembling if you write your own story or novel. He is that genius. Even if I read all Beckett novels, I will never be able to duplicate his style. That's for sure so I am just, and will be forever, a Beckett fan.
Molloy is also about Jacques Moran, father to his son who is also named Jacques. Moran is a detective and he tracks Molloy because in the course of Molloy's trip on his bicycle, he commits a crime. The narrative is interesting because of the twist: while reading you will have the feeling that Moran is actually Molloy. So, the question that creeps into your mind is how can he find where Molloy is or how can he apprehend Molloy is he is in fact, him? I guess this is where the brilliance of the novel is: the duality of the main character. How Beckett was able to think that the two characters, Molloy and Moran, can be the same person and Beckett twists your mind to believe that it is possible by the way of two narratives, using present tense (so you will feel that they are real and you are indeed watching them rather than reading them), that are totally differently told (at least in style) but somehow connected.
I just have to give it to Beckett. He is so brilliant that you just have to read on and on and gasp how could he pull off these wonderful novels. Hard to read but oh well. Beautiful. Beautiful.
August 4, 2020
أين تكمن نقطة البداية، وهل من نهاية ؟ أين أنت ؟ من أنت ؟ ولمَ وصلت إلى ما أنت عليه ؟ كيف بدأ كل ذلك وإلامِ سينتهي ؟ لا إجابات، لا حقائق، لا حدود بين الواقع والهذيان، ولا خط فاصل بين ما هو في داخلك وما يحدث خارجك.
" يُهيّأ إلي أحياناً أني عرفت ابني واعتنيت به. ثم أستدرك فأقول، مستحيل أن أكون قد اهتممت بأحد. "
رواية عن التحلل، عن الكائن بعد أن تحوّله الحياة إلى مهرّج، عن اللاشيء عندما تدفعه عدميته إلى خلق شيء من أي شيء؛ عن الإنسان الصفريّ المنبوذ الذي لا يملك سوى مونولوجه الداخلي وحديث نفسه إلى نفسه كي يصدّق بأنه موجود.. لذا عليك أن تكون صبوراً ومتفهماً وأنت تقرأه، فهو مستعد ومتحمّس ليتحدث على مدى عشرات الصفحات عن خيط في قميصه!
" رأيته يبتعد مهموماً يغمره الإحساس بالقلق. قلق لم يكن بالضرورة نابعاً منه.بل لعله يشكل جزءاً منه. من يدري لعله قلقي أنا يلفّه هو. لم يلاحظ وجودي. كنت جاثماً فوق المستوى الأكثر علوّاً في الطريق مستنداً على حجرٍ بِلَوني. رماديّ. "
من عرف بيكيت المسرحي الذي يضع كل كلمة في موضعها بدقة من يزرع الألغام، سيتفاجئ هنا بأسلوبه المستفيض بلا حواجز وبنفس واحد بلا انقطاع، أسلوب يتمثل لنا كسيل الأفكار السخيفة التي تغزونا بعد كل خيبة وهزيمة.
إلى الجزء الثاني من الثلاثية ..
" يُهيّأ إلي أحياناً أني عرفت ابني واعتنيت به. ثم أستدرك فأقول، مستحيل أن أكون قد اهتممت بأحد. "
رواية عن التحلل، عن الكائن بعد أن تحوّله الحياة إلى مهرّج، عن اللاشيء عندما تدفعه عدميته إلى خلق شيء من أي شيء؛ عن الإنسان الصفريّ المنبوذ الذي لا يملك سوى مونولوجه الداخلي وحديث نفسه إلى نفسه كي يصدّق بأنه موجود.. لذا عليك أن تكون صبوراً ومتفهماً وأنت تقرأه، فهو مستعد ومتحمّس ليتحدث على مدى عشرات الصفحات عن خيط في قميصه!
" رأيته يبتعد مهموماً يغمره الإحساس بالقلق. قلق لم يكن بالضرورة نابعاً منه.بل لعله يشكل جزءاً منه. من يدري لعله قلقي أنا يلفّه هو. لم يلاحظ وجودي. كنت جاثماً فوق المستوى الأكثر علوّاً في الطريق مستنداً على حجرٍ بِلَوني. رماديّ. "
من عرف بيكيت المسرحي الذي يضع كل كلمة في موضعها بدقة من يزرع الألغام، سيتفاجئ هنا بأسلوبه المستفيض بلا حواجز وبنفس واحد بلا انقطاع، أسلوب يتمثل لنا كسيل الأفكار السخيفة التي تغزونا بعد كل خيبة وهزيمة.
إلى الجزء الثاني من الثلاثية ..
April 10, 2017
Oh, Modernism, what am I going to do with you? You tread recklessly that line between brilliance and wank. What is this magnificent garbage? It has no form to define it, no motive to propel it. Who are these people; what on earth are they doing? What the hell is this even about? Is there genius in the subversion of the narrative form, or is this just a cheap trick; a honey-pot for the gullible and the pretentious? I lean toward the former, but I am not completely convinced. Like the works of Kafka et al., the style is frustrating, and the reader of Molloy is compelled to proceed solely due to the outstanding quality of Beckett's sentences, and the small (but brilliant) moments of clarity and insight into the lives and minds of the protagonists. On some level, Molloy explores some pretty profound philosophical questions - about life and death, and the internal workings of the mind - but it does so obliquely, incongruously, at random, aimlessly and ultimately without resolution. So much is left hanging, unexplored and unexplained, one gets the feeling that a trick has been played - was it even there in the first place?
March 30, 2025
« Car je ne sais plus très bien ce que je fais, ni pourquoi, ce sont là des choses que je comprends de moins en moins, je ne m’en cache pas, car pourquoi m’en cacher, et vis-à-vis de qui, de vous, à qui on ne cache rien ? »
Molloy est un texte qui fascine de la première ligne jusqu’� la toute dernière. C’est aussi un texte qui grince, qui dérange et qui déroute.
Publié orginalement en français en 1951 aux éditions de Minuit, le roman se compose de deux parties. Dans la première on entend la voix de Molloy (enfin, je crois) ; dans la deuxième c’est Jacques Moran qui nous parle (j’en suis presque sûr). De prime abord, il s’agit de deux personnages radicalement différents. Le premier est un être misérable et piteux, à la recherche de sa maman ; le second un homme supérieur et cruel qui pourchasse le premier. Néanmoins, au fur et à mesure que Jacques poursuit son récit, il ressemble de plus en plus à sa proie : tout comme cette dernière il souffre d’une paralysie progressive des jambes et devient de plus en plus confus et désorienté.
Il serait incorrect de dire qu’il ne se passe rien dans Molloy. Il y a même plus de péripéties que je m’imaginais. Mais ce n’est bien sûr pas l’intrigue qui constitue l’attrait principal du livre.
Si Molloy fascine du début à la fin, c’est avant tout dû â l’atmosphère toute particulière qui émane de la narration incomparable. Cette dernière est à la fois méticuleuse et hésitante, détaillée et déconcertante. Voici, par exemple, l’incipit du roman :
« Je suis dans la chambre de ma mère. C'est moi qui y vis maintenant. Je ne sais pas comment j'y suis arrivé. Dans une ambulance peut-être, un véhicule quelconque certainement. On m’a aidé. Seul je ne serais pas arrivé. Cet homme qui vient chaque semaine, c’est grâce à lui peut-être que je suis ici. Il dit que non. Il me donne un peu d’argent et enlève les feuilles. Tant de feuilles, tant d’argent. […] Moi je voudrais maintenant parler des choses qui me restent, faire mes adieux, finir de mourir. Ils ne veulent pas. […] C’est un drôle de type, celui qui vient me voir. […] C’est lui qui m’a dit que j’avais mal commencé, qu’il fallait commencer autrement. Moi je veux bien. J’avais commencé au commencement, figurez-vous, comme un vieux con. Voici mon commencement à moi. Ils vont quand-même le garder, si j’ai bien compris. Je me suis donné du mal. Le voici. Il m’a donné beaucoup de mal. C’était le commencement, vous comprenez. Tandis que c’est presque la fin, à présent. C’est mieux, ce que je fais à présent ? Je ne sais pas. La question n’est pas là. Voici mon commencement à moi. Ça doit signifier quelque chose, puisqu’ils le gardent. Le voici. »
La voix de Jacques est bien différente de celle de Molloy, plus affirmative et autoritaire, surtout au début de la deuxième partie. Pourtant, son récit devient très vite tout aussi confus et incertain: il ne se rappelle plus de quelle manière il devait agir sur Molloy une fois qu’il l’aurait trouvé, ni comment ou pour quelle raison il a assommé un simple passant ou pourquoi il s’est disputé avec son fils. Ce ne sont là que quelques exemples parmi tant d’autres. Dans Molloy tout se passe comme si les deux narrateurs erraient, les yeux fermés et à tâtons, à travers un monde obscur et sans repères fixes. D’où le caractère profondément désorientant du livre.
Si, en outre, le premier roman français de Beckett grince et dérange, c’est à cause de l’omniprésence de la souffrance et du délabrement (dans les deux parties) et de la violence gratuite (surtout dans la partie narrée par Jacques Moran). Évidemment, la décrépitude des personnages est décrite avec beaucoup d’humour noir, typique de Beckett. Parfois cet humour est à la limite du slapstick, comme par exemple dans la scène aussi hilarante qu'horrifique où Molloy tente de communiquer avec sa mère sourde en lui tapotant le crâne, pour ensuite se demander si elle est bien capable de compter jusqu’� quatre. Sinon, comment distinguerait-elle les mots qu’il essaie de lui faire comprendre en frappant entre une et quatre fois ? :-)
Souvent, par contre, l’humour noir de Beckett est plus subtil et s’exprime subrepticement dans des observations négligentes comme celle-ci :
« Car tant que j’étais resté au bord de la mer mes points faibles, tout en augmentant de faiblesse, comme il fallait s’y attendre, n’en augmentaient qu’insensiblement. De sorte que j’aurais été bien en peine d’affirmer, en me sentant le trou de cul par exemple, Tiens il va beaucoup plus mal qu’hier, on ne dirait plus le même trou. »
Bien sûr, il y a aussi des moments de désespoir profond, comme celui-ci, par exemple, où Molloy se rend compte que l’homme n’échappera jamais à sa condition et que même la fiction n’offre qu’un faux soulagement:
« Dire c’est inventer. Faux comme de juste. On n’invente rien, on croit inventer, s’échapper, on ne fait que balbutier sa leçon, des bribes d’un pensum appris et oublié, la vie sans larmes telle qu’on la pleure. Et puis merde. »
Enfin, si Molloy déroute c’est parce qu’aucun des deux narrateurs s’avère fiable. Le pauvre Molloy se dit pourtant « très épris de vérité » et il s’efforce à éviter de « dire trop ou trop peu. » Néanmoins, quoiqu’il fasse, il ne sait pas comment il est arrivé dans la chambre de sa maman, il ne retient pas les noms des gens qu’il rencontre et a même du mal à se souvenir du sien. Quant à Jacques, même s’il semble plus lucide que Molloy de prime abord, au fur et à mesure que sa santé physique se détériore, il se met à délirer tout autant que ce dernier et il dévoile à la toute fin de son récit que celui-ci était mensonger dès les premières lignes.
Ce caractère déroutant du texte est encore renforcé par l’abondance de ce que j’appellerais des « descriptions afonctionnelles concrètes ». On connaît la loi de conservation des détails d’Anton Tchékhov. Selon cette dernière, chaque détail mémorable dans un texte de fiction doit avoir un rôle dans ce qui suit: « Si dans le premier acte vous dites qu'il y a un fusil accroché au mur, alors il faut absolument qu'un coup de feu soit tiré avec au second ou au troisième acte. » Or, Molloy abonde en descriptions minutieuses d’objets et/ou de pratiques qui ne semblent avoir aucune fonction précise dans le récit (les pierres à sucer de Molloy, son couteau de légumes, etc.) et qui, de ce fait, augmentent le caractère énigmatique de ce dernier. En cela, Molloy fait penser aux romans et nouvelles de Kafka, au Désert des Tartares de Dino Buzzati et aux premiers romans de Robbe-Grillet.
Texte polysémique s’il y en a, Molloy a été pour moi une expérience de lecture d’autant plus mémorable qu’il ma laissé profondément perplexe. C'est un texte dont je sens qu'il va me hanter encore pas mal de temps. Je vous en souhaite une bonne lecture!
Molloy est un texte qui fascine de la première ligne jusqu’� la toute dernière. C’est aussi un texte qui grince, qui dérange et qui déroute.
Publié orginalement en français en 1951 aux éditions de Minuit, le roman se compose de deux parties. Dans la première on entend la voix de Molloy (enfin, je crois) ; dans la deuxième c’est Jacques Moran qui nous parle (j’en suis presque sûr). De prime abord, il s’agit de deux personnages radicalement différents. Le premier est un être misérable et piteux, à la recherche de sa maman ; le second un homme supérieur et cruel qui pourchasse le premier. Néanmoins, au fur et à mesure que Jacques poursuit son récit, il ressemble de plus en plus à sa proie : tout comme cette dernière il souffre d’une paralysie progressive des jambes et devient de plus en plus confus et désorienté.
Il serait incorrect de dire qu’il ne se passe rien dans Molloy. Il y a même plus de péripéties que je m’imaginais. Mais ce n’est bien sûr pas l’intrigue qui constitue l’attrait principal du livre.
Si Molloy fascine du début à la fin, c’est avant tout dû â l’atmosphère toute particulière qui émane de la narration incomparable. Cette dernière est à la fois méticuleuse et hésitante, détaillée et déconcertante. Voici, par exemple, l’incipit du roman :
« Je suis dans la chambre de ma mère. C'est moi qui y vis maintenant. Je ne sais pas comment j'y suis arrivé. Dans une ambulance peut-être, un véhicule quelconque certainement. On m’a aidé. Seul je ne serais pas arrivé. Cet homme qui vient chaque semaine, c’est grâce à lui peut-être que je suis ici. Il dit que non. Il me donne un peu d’argent et enlève les feuilles. Tant de feuilles, tant d’argent. […] Moi je voudrais maintenant parler des choses qui me restent, faire mes adieux, finir de mourir. Ils ne veulent pas. […] C’est un drôle de type, celui qui vient me voir. […] C’est lui qui m’a dit que j’avais mal commencé, qu’il fallait commencer autrement. Moi je veux bien. J’avais commencé au commencement, figurez-vous, comme un vieux con. Voici mon commencement à moi. Ils vont quand-même le garder, si j’ai bien compris. Je me suis donné du mal. Le voici. Il m’a donné beaucoup de mal. C’était le commencement, vous comprenez. Tandis que c’est presque la fin, à présent. C’est mieux, ce que je fais à présent ? Je ne sais pas. La question n’est pas là. Voici mon commencement à moi. Ça doit signifier quelque chose, puisqu’ils le gardent. Le voici. »
La voix de Jacques est bien différente de celle de Molloy, plus affirmative et autoritaire, surtout au début de la deuxième partie. Pourtant, son récit devient très vite tout aussi confus et incertain: il ne se rappelle plus de quelle manière il devait agir sur Molloy une fois qu’il l’aurait trouvé, ni comment ou pour quelle raison il a assommé un simple passant ou pourquoi il s’est disputé avec son fils. Ce ne sont là que quelques exemples parmi tant d’autres. Dans Molloy tout se passe comme si les deux narrateurs erraient, les yeux fermés et à tâtons, à travers un monde obscur et sans repères fixes. D’où le caractère profondément désorientant du livre.
Si, en outre, le premier roman français de Beckett grince et dérange, c’est à cause de l’omniprésence de la souffrance et du délabrement (dans les deux parties) et de la violence gratuite (surtout dans la partie narrée par Jacques Moran). Évidemment, la décrépitude des personnages est décrite avec beaucoup d’humour noir, typique de Beckett. Parfois cet humour est à la limite du slapstick, comme par exemple dans la scène aussi hilarante qu'horrifique où Molloy tente de communiquer avec sa mère sourde en lui tapotant le crâne, pour ensuite se demander si elle est bien capable de compter jusqu’� quatre. Sinon, comment distinguerait-elle les mots qu’il essaie de lui faire comprendre en frappant entre une et quatre fois ? :-)
Souvent, par contre, l’humour noir de Beckett est plus subtil et s’exprime subrepticement dans des observations négligentes comme celle-ci :
« Car tant que j’étais resté au bord de la mer mes points faibles, tout en augmentant de faiblesse, comme il fallait s’y attendre, n’en augmentaient qu’insensiblement. De sorte que j’aurais été bien en peine d’affirmer, en me sentant le trou de cul par exemple, Tiens il va beaucoup plus mal qu’hier, on ne dirait plus le même trou. »
Bien sûr, il y a aussi des moments de désespoir profond, comme celui-ci, par exemple, où Molloy se rend compte que l’homme n’échappera jamais à sa condition et que même la fiction n’offre qu’un faux soulagement:
« Dire c’est inventer. Faux comme de juste. On n’invente rien, on croit inventer, s’échapper, on ne fait que balbutier sa leçon, des bribes d’un pensum appris et oublié, la vie sans larmes telle qu’on la pleure. Et puis merde. »
Enfin, si Molloy déroute c’est parce qu’aucun des deux narrateurs s’avère fiable. Le pauvre Molloy se dit pourtant « très épris de vérité » et il s’efforce à éviter de « dire trop ou trop peu. » Néanmoins, quoiqu’il fasse, il ne sait pas comment il est arrivé dans la chambre de sa maman, il ne retient pas les noms des gens qu’il rencontre et a même du mal à se souvenir du sien. Quant à Jacques, même s’il semble plus lucide que Molloy de prime abord, au fur et à mesure que sa santé physique se détériore, il se met à délirer tout autant que ce dernier et il dévoile à la toute fin de son récit que celui-ci était mensonger dès les premières lignes.
Ce caractère déroutant du texte est encore renforcé par l’abondance de ce que j’appellerais des « descriptions afonctionnelles concrètes ». On connaît la loi de conservation des détails d’Anton Tchékhov. Selon cette dernière, chaque détail mémorable dans un texte de fiction doit avoir un rôle dans ce qui suit: « Si dans le premier acte vous dites qu'il y a un fusil accroché au mur, alors il faut absolument qu'un coup de feu soit tiré avec au second ou au troisième acte. » Or, Molloy abonde en descriptions minutieuses d’objets et/ou de pratiques qui ne semblent avoir aucune fonction précise dans le récit (les pierres à sucer de Molloy, son couteau de légumes, etc.) et qui, de ce fait, augmentent le caractère énigmatique de ce dernier. En cela, Molloy fait penser aux romans et nouvelles de Kafka, au Désert des Tartares de Dino Buzzati et aux premiers romans de Robbe-Grillet.
Texte polysémique s’il y en a, Molloy a été pour moi une expérience de lecture d’autant plus mémorable qu’il ma laissé profondément perplexe. C'est un texte dont je sens qu'il va me hanter encore pas mal de temps. Je vous en souhaite une bonne lecture!
Displaying 1 - 29 of 908 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.