What do you think?
Rate this book
سقوط بهشت: خاندان پهلوی و روزهای پایانی ایران پادشاهی
نویسند
این اثر، دومین پژوهش اندرو اسکات کوپر پیرامون ایران است. نویسند این کتاب، پیش از این، اثر دیگری را به نام «پادشاهان نفت: چگونه آمریکا، ایران و عربستان تعادل قدرت در خاورمیانه را تغییر دادند» در سال ۲۰۱۱ به چاپ رساند. کوپر دارای دکترای تاریخ از دانشگاه ویکتوریا در نیوزلند است. اسکات کوپر همچنین در سال ۲۰۱۳، یک دوره فرصت مطالعاتی را در جامعه المصطفی العالمیه شهر قم در جمهوری اسلامی ایران گذرانده‌اس�. او در نشریاتی همچون فارن‌پالیس� و گاردین قلم زده‌اس�. علاوه بر آن پژوهش‌ها� کوپر در نشریه‌های� همچون نیویورک تایمز، واشینگتن‌پس� و اکونومیست منتشر شده‌اس�. او مدت دو سال نیز در دانشگاه کلمبیا استادیار مدعو بوده و از سال ۲۰۱۷ در بروکسل به عنوان مشاور پژوهشی و نویسندگی، به پژوهش‌ها� تاریخی خود ادامه میده�.
درونمای
کوپر برای نوشتن این کتاب از اسناد طبقه‌بند� نشده دولت فدرال آمریکا و مصاحبه‌ها� گوناگونش با افراد مرتبط با خاندان پهلوی از جمله فرح پهلوی استفاده کرده‌اس�. به گفته یکی از پژوهشگران سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا (سیا)، این کتاب به‌طو� گسترده بر این مصاحبه‌ه� متکی بوده‌اس�. او در کتابش محمدرضاشاه را یک «یکه‌سالا� خیرخواه» معرفی کرده و بیان می‌کن� که روح‌الل� خمینی تصویر نادرستی از محمدرضاشاه ارائه کرد. با توجه به متن کتاب؛ تصویری که او از فرح پهلوی، ملکه پیشین ایران ارائه میدهد� یک «اصلاح‌گ� ناامید» و کسی است که نسبت به او (در متون تاریخی) کم‌لطف� شده‌اس�. کوپر می‌نویس� که فرح دیبا «موفق‌تری� چهره سیاسی قرن بیستم بود». همچنین کوپر در این کتاب سید موسی صدر را کسی معرفی می‌کن� که می‌توانس� رهبر اسلامگرایان میانه‌ر� در ایران باشد. به گفته او، محمدرضا شاه پهلوی هنگام مواجهه با میلیون‌ه� نفر از مردم ایران که خواهان سقوط او بودند دست به کشتار گسترده مردم نزد؛ این کار که از جانب انقلابیون نشان‌دهند� ضعف شاه بود، به گفته نگارنده دلیلی بر «شجاعت و از خودگذشتگی» وی بوده‌اس�. به گفته رهام الوندی، دانشیار علوم سیاسی در مدرسه اقتصاد لندن، عدم آشنایی وی با زبان فارسی موجب شده تا مصاحبه‌شوندگا� به سادگی بتوانند وی را تحت تأثیر قرار دهند.
بر اساس متن کتاب، با وجود تنش‌ها� موجود، محمدرضا پهلوی و امام موسی صدر نه تنها مخفیانه با یکدیگر در ارتباط بودند، بلکه نویسند احتمال داده‌اس� که شاه چند ماه مانده به وقوع انقلاب اسلامی، برای مانع تراشی در مقابل اقدامات روح‌الل� خمینی از صدر خواسته باشد که به ایران بازگردد.
این اثر، دومین پژوهش اندرو اسکات کوپر پیرامون ایران است. نویسند این کتاب، پیش از این، اثر دیگری را به نام «پادشاهان نفت: چگونه آمریکا، ایران و عربستان تعادل قدرت در خاورمیانه را تغییر دادند» در سال ۲۰۱۱ به چاپ رساند. کوپر دارای دکترای تاریخ از دانشگاه ویکتوریا در نیوزلند است. اسکات کوپر همچنین در سال ۲۰۱۳، یک دوره فرصت مطالعاتی را در جامعه المصطفی العالمیه شهر قم در جمهوری اسلامی ایران گذرانده‌اس�. او در نشریاتی همچون فارن‌پالیس� و گاردین قلم زده‌اس�. علاوه بر آن پژوهش‌ها� کوپر در نشریه‌های� همچون نیویورک تایمز، واشینگتن‌پس� و اکونومیست منتشر شده‌اس�. او مدت دو سال نیز در دانشگاه کلمبیا استادیار مدعو بوده و از سال ۲۰۱۷ در بروکسل به عنوان مشاور پژوهشی و نویسندگی، به پژوهش‌ها� تاریخی خود ادامه میده�.
درونمای
کوپر برای نوشتن این کتاب از اسناد طبقه‌بند� نشده دولت فدرال آمریکا و مصاحبه‌ها� گوناگونش با افراد مرتبط با خاندان پهلوی از جمله فرح پهلوی استفاده کرده‌اس�. به گفته یکی از پژوهشگران سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا (سیا)، این کتاب به‌طو� گسترده بر این مصاحبه‌ه� متکی بوده‌اس�. او در کتابش محمدرضاشاه را یک «یکه‌سالا� خیرخواه» معرفی کرده و بیان می‌کن� که روح‌الل� خمینی تصویر نادرستی از محمدرضاشاه ارائه کرد. با توجه به متن کتاب؛ تصویری که او از فرح پهلوی، ملکه پیشین ایران ارائه میدهد� یک «اصلاح‌گ� ناامید» و کسی است که نسبت به او (در متون تاریخی) کم‌لطف� شده‌اس�. کوپر می‌نویس� که فرح دیبا «موفق‌تری� چهره سیاسی قرن بیستم بود». همچنین کوپر در این کتاب سید موسی صدر را کسی معرفی می‌کن� که می‌توانس� رهبر اسلامگرایان میانه‌ر� در ایران باشد. به گفته او، محمدرضا شاه پهلوی هنگام مواجهه با میلیون‌ه� نفر از مردم ایران که خواهان سقوط او بودند دست به کشتار گسترده مردم نزد؛ این کار که از جانب انقلابیون نشان‌دهند� ضعف شاه بود، به گفته نگارنده دلیلی بر «شجاعت و از خودگذشتگی» وی بوده‌اس�. به گفته رهام الوندی، دانشیار علوم سیاسی در مدرسه اقتصاد لندن، عدم آشنایی وی با زبان فارسی موجب شده تا مصاحبه‌شوندگا� به سادگی بتوانند وی را تحت تأثیر قرار دهند.
بر اساس متن کتاب، با وجود تنش‌ها� موجود، محمدرضا پهلوی و امام موسی صدر نه تنها مخفیانه با یکدیگر در ارتباط بودند، بلکه نویسند احتمال داده‌اس� که شاه چند ماه مانده به وقوع انقلاب اسلامی، برای مانع تراشی در مقابل اقدامات روح‌الل� خمینی از صدر خواسته باشد که به ایران بازگردد.
780 pages, Hardcover
First published August 2, 2016
289 people are currently reading
2,688 people want to read
About the author
Andrew Scott Cooper
6books77followersAndrew Scott Cooper is the author of The Oil Kings: How the U.S., Iran and Saudi Arabia Changed the Balance of Power in the Middle East, published in 2011, and an adjunct assistant professor at Columbia University. He is a regular commentator on US-Iran relations and the oil markets, and his research has appeared in The Guardian, New York Times, Washington Post and other media outlets. He holds a PhD in the history of US-Iran relations and masters' degrees in strategic studies and journalism. He lives in New York City.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 123 reviews
May 13, 2023
“Why does he still matter? The answer to that question is apparent to any visitor to the Iranian capital. Tourists enter Tehran from the south on a carriageway built by order of the Shah. On the city’s outskirts they pass through the green belt he envisioned would protect Tehran from the twin scourges of desert wind and dust. In the central city visitors pass by the government ministries, hospitals, universities, schools, concert halls, monuments, bridges, sports complexes, hotels, museums, galleries, and gleaming underground metro that were among his many pet projects. It was the Shah who invested in the technology and purchased the reactors that started Iran’s nuclear program. He championed the social welfare state that today provides Iranians with access to state-run health care and education. He raised the scholarship money that allowed hundreds of thousands of Iranian university students, including many luminaries of the Islamic Republic, to study abroad at leading American and European universities. The Shah ordered the fighter jets that made Iran’s air force the most powerful in southwestern Asia. He established the first national parks and state forests and ordered strict water, animal, and environmental conservation measures…The man who built modern Iran is nowhere to be seen but his presence is felt everywhere. The revolutionaries who replaced the Shah may not like to hear it, but Iran today is as much his country as it is theirs…�
- Andrew Scott Cooper, The Fall of Heaven: The Pahlavis and the Final Days of Imperial Iran
The subtitle to Andrew Scott Cooper’s The Fall of Heaven suggests a tightly focused look at the last hours of Pahlavi rule in Iran. While the overthrow of the Shah of Shahs is certainly given an extremely detailed accounting, this seriously undersells the scope of Cooper’s ambitions. Subtitle aside, this is nothing less than the epic of Iran in the 20th century.
In 500 pages of extremely readable text, The Fall of Heaven touches upon virtually all the momentous events during the Shah’s thirty-seven years on the Peacock Throne. Along the way, it provides detailed biographies of Mohammad Reza Pahlavi and his fascinating third wife, Farah, as they work together to fulfill their vision for their country. There are also colorful portraits of the Shah’s courtiers and promoters, as well as the revolutionaries who opposed him, including Ayatollah Ruhollah Khomeini, who had a very particular vision of his own.
The sheer drama of the period The Fall of Heaven covers cannot be overstated. It has a cast of extraordinary characters, many imbued with the Shakespearian flaws of shortened vision and indecisiveness. There are uprisings, attempted coups, and palace intrigue. There is vast spectacle, intimate psychodrama, and even a UFO sighting.
In short: The Fall of Heaven has a lot to recommend it.
***
When I was born into the world, the final scenes of the Shah’s downfall were just playing out. He had already fled his country and been given permission to receive cancer treatment in the United States. This precipitated the storming of the American embassy in Teheran, and the taking of fifty-two hostages. By the time I arrived, the Shah had only weeks to live, while the embassy hostages were still in the midst of their enforced staycation.
As I grew older, the tensions of these events simmered in the background, burrowing into my consciousness via overheard snippets on the nightly news. My sophomore year of college, I roomed with an Iranian-American whose family fled the country in 1979. Alas, this coincided with my narcissistic peak, and though we got along really well, we never discussed that journey. This is all to say I came into this in a state of near ignorance.
To that end, The Fall of Heaven is tailormade, managing to walk that line between accessibility and sophistication with seeming ease.
***
Before you even get to the first actual page, Cooper � and his publisher � do a couple very simple, very helpful things.
First, there is a dramatis personae that lists all the major characters, as well as their role and position. This proved important, because in the weeks it took me to finish this, I often found it necessary to remind myself - for instance � of the difference between the similarly-surnamed Iman Musa Sadr and opposition leader Abolhassan Banisadr. Thanks to the list, I could just flip to the front of the book to reorient myself when necessary.
The second accommodating add-on is a timeline of the revolution. A timeline is the simplest thing in the world, a personification of history as taught in third grade. Nevertheless, it works wonders in giving you the overall picture, while the narrative digs into the details. As the walls closed in on the Shah, a lot of different things were happening in a compressed timeframe. The timeline kept me on the path.
***
Structurally, The Fall of Heaven is divided into two big parts.
The first introduces us to the Shah and follows him through his reign. This includes the U.S.-backed 1953 coup that overthrew Prime Minister Mohammad Mossadegh, and strengthened the Shah’s rule. It also covers his so-called White Revolution, a series of reforms that he oversaw beginning in the 1960s.
My impression of Iran has been warped by the barrage of negative images that followed the Shah’s abdication: the “Death to America signs,� Khomeini’s mesmerizingly stern visage, helicopters crashing in the desert, the years of tension, and the failed nuclear agreement.
The Iran that Cooper presents is refreshingly at odds with that imperfect picture. This Iran is a country near the top of the world’s powers, with a potent military, great public works projects, and a royal family that received the tabloid treatment that today is devoted to Harry and Meghan. It is a country perceived as a stabilizing influence in the region, with strong diplomatic ties to the West, even if the Shah often went his own way on issues such as oil prices. It is a country that embraced Islam, as well as its pre-Islamic past; a country where the Shia Ulama played a huge role, but you could also go to the theater and watch The Towering Inferno.
Below the gilded surface, though, with all its pomp and finery, there were huge disparities in income, literacy, and standards of living. These inequalities led young leftist students to form a coalition with rightist religious leaders to bring down the Shah.
The long calamity of the Shah takes up the second half of The Fall of Heaven, as Cooper details the many plots against him, and his consistently ineffectual responses. Ultimately, after a barrage of terror attacks, mass demonstrations, and national strikes, the Shah gave up and fled with his family. Tens of thousands of other Iranians did so as well. Unfortunately, in one of this book’s few shortcomings, Cooper abruptly ends the story at this point, giving only a cursory overview of events after the Shah’s exile.
***
One of the things to note about The Fall of Heaven is that it is a revisionist history. Cooper starts from the premise that the Shah is generally depicted as a brutal authoritarian tyrant, and proceeds to attack the proposition. According to Cooper, the Shah worked to dismantle his personal rule, loosen restrictions on political activity and censorship, and move towards eventual democratization.
Cooper takes on many of the criticisms of the Shah directly. This includes lengthy examinations of the actions of SAVAK, the Shah’s domestic security force. Cooper does not ignore the fear and violence inherent in any secret police, yet he counters with evidence that SAVAK’s actions were wildly exaggerated. By way of example, he notes that Amnesty International estimated that the Shah had imprisoned 100,000 political prisoners. When the International Red Cross actually went to the prisons, they counted less than 4,000. Likewise, using numbers generated by the Islamic Republic of Iran, he shows that death tolls during anti-Shah demonstrations were a fraction of those claimed.
Inflated statistics, of course, do not negate the hard measures required to maintain dictatorial rule, and in pointing to these discrepancies, Cooper tends to downplay their severity.
***
Without any prior knowledge, it’s not for me to say whether Cooper’s interpretations are right or wrong, though I do believe he comes by them honestly. This, at least, is suggested by the extensive annotated endnotes, and the many personal interviews that he conducted with the surviving players.
That said, it’s quite believable that the Shah was not as cruel as his harshest detractors contend. Had he been, he wouldn’t have lost his throne.
Looking at autocrats throughout history, it’s the ones with a semblance of a moral compass that often literally lose their heads. Louis XVI called the Estates General, while Nicholas II abdicated the throne, acts that cost them their own lives, and the lives of many family members. Meanwhile, the tyrants who’ve demonstrated the most relentless cruelty to their own people � think Mao or Stalin � kept their grip on power until their naturally-occurring deaths.
In refusing to unleash further bloodshed on his own people, the Shah was expressing a noble sentiment. Whether, in the long run, he saved more lives than were lost, is an unresolved question, one that cannot be satisfactorily answered.
- Andrew Scott Cooper, The Fall of Heaven: The Pahlavis and the Final Days of Imperial Iran
The subtitle to Andrew Scott Cooper’s The Fall of Heaven suggests a tightly focused look at the last hours of Pahlavi rule in Iran. While the overthrow of the Shah of Shahs is certainly given an extremely detailed accounting, this seriously undersells the scope of Cooper’s ambitions. Subtitle aside, this is nothing less than the epic of Iran in the 20th century.
In 500 pages of extremely readable text, The Fall of Heaven touches upon virtually all the momentous events during the Shah’s thirty-seven years on the Peacock Throne. Along the way, it provides detailed biographies of Mohammad Reza Pahlavi and his fascinating third wife, Farah, as they work together to fulfill their vision for their country. There are also colorful portraits of the Shah’s courtiers and promoters, as well as the revolutionaries who opposed him, including Ayatollah Ruhollah Khomeini, who had a very particular vision of his own.
The sheer drama of the period The Fall of Heaven covers cannot be overstated. It has a cast of extraordinary characters, many imbued with the Shakespearian flaws of shortened vision and indecisiveness. There are uprisings, attempted coups, and palace intrigue. There is vast spectacle, intimate psychodrama, and even a UFO sighting.
In short: The Fall of Heaven has a lot to recommend it.
***
When I was born into the world, the final scenes of the Shah’s downfall were just playing out. He had already fled his country and been given permission to receive cancer treatment in the United States. This precipitated the storming of the American embassy in Teheran, and the taking of fifty-two hostages. By the time I arrived, the Shah had only weeks to live, while the embassy hostages were still in the midst of their enforced staycation.
As I grew older, the tensions of these events simmered in the background, burrowing into my consciousness via overheard snippets on the nightly news. My sophomore year of college, I roomed with an Iranian-American whose family fled the country in 1979. Alas, this coincided with my narcissistic peak, and though we got along really well, we never discussed that journey. This is all to say I came into this in a state of near ignorance.
To that end, The Fall of Heaven is tailormade, managing to walk that line between accessibility and sophistication with seeming ease.
***
Before you even get to the first actual page, Cooper � and his publisher � do a couple very simple, very helpful things.
First, there is a dramatis personae that lists all the major characters, as well as their role and position. This proved important, because in the weeks it took me to finish this, I often found it necessary to remind myself - for instance � of the difference between the similarly-surnamed Iman Musa Sadr and opposition leader Abolhassan Banisadr. Thanks to the list, I could just flip to the front of the book to reorient myself when necessary.
The second accommodating add-on is a timeline of the revolution. A timeline is the simplest thing in the world, a personification of history as taught in third grade. Nevertheless, it works wonders in giving you the overall picture, while the narrative digs into the details. As the walls closed in on the Shah, a lot of different things were happening in a compressed timeframe. The timeline kept me on the path.
***
Structurally, The Fall of Heaven is divided into two big parts.
The first introduces us to the Shah and follows him through his reign. This includes the U.S.-backed 1953 coup that overthrew Prime Minister Mohammad Mossadegh, and strengthened the Shah’s rule. It also covers his so-called White Revolution, a series of reforms that he oversaw beginning in the 1960s.
My impression of Iran has been warped by the barrage of negative images that followed the Shah’s abdication: the “Death to America signs,� Khomeini’s mesmerizingly stern visage, helicopters crashing in the desert, the years of tension, and the failed nuclear agreement.
The Iran that Cooper presents is refreshingly at odds with that imperfect picture. This Iran is a country near the top of the world’s powers, with a potent military, great public works projects, and a royal family that received the tabloid treatment that today is devoted to Harry and Meghan. It is a country perceived as a stabilizing influence in the region, with strong diplomatic ties to the West, even if the Shah often went his own way on issues such as oil prices. It is a country that embraced Islam, as well as its pre-Islamic past; a country where the Shia Ulama played a huge role, but you could also go to the theater and watch The Towering Inferno.
Below the gilded surface, though, with all its pomp and finery, there were huge disparities in income, literacy, and standards of living. These inequalities led young leftist students to form a coalition with rightist religious leaders to bring down the Shah.
The long calamity of the Shah takes up the second half of The Fall of Heaven, as Cooper details the many plots against him, and his consistently ineffectual responses. Ultimately, after a barrage of terror attacks, mass demonstrations, and national strikes, the Shah gave up and fled with his family. Tens of thousands of other Iranians did so as well. Unfortunately, in one of this book’s few shortcomings, Cooper abruptly ends the story at this point, giving only a cursory overview of events after the Shah’s exile.
***
One of the things to note about The Fall of Heaven is that it is a revisionist history. Cooper starts from the premise that the Shah is generally depicted as a brutal authoritarian tyrant, and proceeds to attack the proposition. According to Cooper, the Shah worked to dismantle his personal rule, loosen restrictions on political activity and censorship, and move towards eventual democratization.
Cooper takes on many of the criticisms of the Shah directly. This includes lengthy examinations of the actions of SAVAK, the Shah’s domestic security force. Cooper does not ignore the fear and violence inherent in any secret police, yet he counters with evidence that SAVAK’s actions were wildly exaggerated. By way of example, he notes that Amnesty International estimated that the Shah had imprisoned 100,000 political prisoners. When the International Red Cross actually went to the prisons, they counted less than 4,000. Likewise, using numbers generated by the Islamic Republic of Iran, he shows that death tolls during anti-Shah demonstrations were a fraction of those claimed.
Inflated statistics, of course, do not negate the hard measures required to maintain dictatorial rule, and in pointing to these discrepancies, Cooper tends to downplay their severity.
***
Without any prior knowledge, it’s not for me to say whether Cooper’s interpretations are right or wrong, though I do believe he comes by them honestly. This, at least, is suggested by the extensive annotated endnotes, and the many personal interviews that he conducted with the surviving players.
That said, it’s quite believable that the Shah was not as cruel as his harshest detractors contend. Had he been, he wouldn’t have lost his throne.
Looking at autocrats throughout history, it’s the ones with a semblance of a moral compass that often literally lose their heads. Louis XVI called the Estates General, while Nicholas II abdicated the throne, acts that cost them their own lives, and the lives of many family members. Meanwhile, the tyrants who’ve demonstrated the most relentless cruelty to their own people � think Mao or Stalin � kept their grip on power until their naturally-occurring deaths.
In refusing to unleash further bloodshed on his own people, the Shah was expressing a noble sentiment. Whether, in the long run, he saved more lives than were lost, is an unresolved question, one that cannot be satisfactorily answered.
September 26, 2023
…dٳ…tǰ…hǰǰ…nٳ�
It was the worst of times, it was the worst of places, it was the age of terror, it was the age of conspiracies, it was the age of foolishness, it was the epoch of murder, it was the epoch of incredulity, it was the season of darkness, it was the season of superstitions, it was the winter of despair, it was the winter of depression; we had everything and then the hurricane of ignorance and mischief blew and we had nothing.
It was a tragedy.
I can explain the events that led to Iran Revolution in two different but concise ways:
1- January 1978: Carter left Iran after one-day visit.
Unrest and riots began.
Carter sent Huyser to Iran to assist Khomeini by making sure that the Imperial Iranian army would not launch a military coup.
One of the oldest nations in the world, her heritage, her culture and her future, ruined, because of one weak man's idealism and another nation's greed for oil and power.
Many killed, many imprisoned and tortured, many vanished.
Carter was awarded the Nobel Prize for Peace in 2002.
2- Orwell’s Animal Farm, but gorier and eerier.
“It needs a Shakespeare to do justice to what the Iranians did to their sovereign on his last day in his country.�
Grand Master of Ceremonies Amir Afshar
May all who destroyed my country rot in hell for eternity. Amen.
It was the worst of times, it was the worst of places, it was the age of terror, it was the age of conspiracies, it was the age of foolishness, it was the epoch of murder, it was the epoch of incredulity, it was the season of darkness, it was the season of superstitions, it was the winter of despair, it was the winter of depression; we had everything and then the hurricane of ignorance and mischief blew and we had nothing.
It was a tragedy.
I can explain the events that led to Iran Revolution in two different but concise ways:
1- January 1978: Carter left Iran after one-day visit.
Unrest and riots began.
Carter sent Huyser to Iran to assist Khomeini by making sure that the Imperial Iranian army would not launch a military coup.
One of the oldest nations in the world, her heritage, her culture and her future, ruined, because of one weak man's idealism and another nation's greed for oil and power.
Many killed, many imprisoned and tortured, many vanished.
Carter was awarded the Nobel Prize for Peace in 2002.
2- Orwell’s Animal Farm, but gorier and eerier.
“It needs a Shakespeare to do justice to what the Iranians did to their sovereign on his last day in his country.�
Grand Master of Ceremonies Amir Afshar
May all who destroyed my country rot in hell for eternity. Amen.
August 21, 2022
عصر معاصر وتاریخى پر از دسیسه و خیانت و خودسوزی.
این کتاب از نگاه مورخ وپژوهشگر منطقه خاورميانه و با استفاده ازمنابع مختلف ونسبتاً موثق از ماجراها ووقایعی میگه که مردم وتاریخ معاصر ما خیلی خیلی کم از آن خبر وآگاهى دارند.
درباره علل انقلاب ،نقش افراد ومسوولين حكومتى،سیاست کشورهای دیگه، فسادى كه روز به روز رشد كرد و به سقوط حكومت منجر شد..
از حكومت ونظامى مى گويد كه نه آقدر سياه بود كه در كتاب هاى درسى تاريخ خوانديم ونه آنقدر سفيد وروشن كه گاهى پدر وپدر بزرگها و بزرگ ترهاى فاميل گفته اند.
دورانى به رنگ خاکستری
كنابى كه براى دوست داران تاريخ وبويژه تاريخ معاصر ايران جذاب وخواندنى است.
این کتاب از نگاه مورخ وپژوهشگر منطقه خاورميانه و با استفاده ازمنابع مختلف ونسبتاً موثق از ماجراها ووقایعی میگه که مردم وتاریخ معاصر ما خیلی خیلی کم از آن خبر وآگاهى دارند.
درباره علل انقلاب ،نقش افراد ومسوولين حكومتى،سیاست کشورهای دیگه، فسادى كه روز به روز رشد كرد و به سقوط حكومت منجر شد..
از حكومت ونظامى مى گويد كه نه آقدر سياه بود كه در كتاب هاى درسى تاريخ خوانديم ونه آنقدر سفيد وروشن كه گاهى پدر وپدر بزرگها و بزرگ ترهاى فاميل گفته اند.
دورانى به رنگ خاکستری
كنابى كه براى دوست داران تاريخ وبويژه تاريخ معاصر ايران جذاب وخواندنى است.
September 5, 2023
دوستان� گرانقدر، این کتاب به چگونگی زندگی محمدرضا شاه پهلوی و حکمرانی او از همان آغاز پادشاهی و هرآنچه در این سالها گذشته تا رویدادهای شوم و نابودکنندهٔ این سرزمین در سال ۵۷، پرداخته است.. رویدادها و اخبارِ موجود در این کتاب، دلِ هر ایرانی دلسوز و خردمند و میهن پرستی را به درد می آورد.. افسوس که این مردمِ قدرنشناس و ساده لوح، به دست نشاندهٔ استعمارگران غربی و یک موجودِ بیسواد، وحشی و دیو صفت، کورکورانه اعتماد کردند و خودشان با دست خودشان به سرزمینِ پاکشان خیانت کرده و آیندهٔ فرزندانِ این سرزمین را به تباهی کشاندند
د� زیر به انتخاب، بخش هایی از سرتاسر کتاب که به نظرم، جالب و خواندنی بود را برایِ شما دوستانِ خردگرا و هوشیار، مینویسم
نبو� این جز از کارِ ایرانیان
هم� دیو بُد رهنمون در میان
ب� آمد بدین خاندانِ بزرگ
هم� میش گشتیم و دشمن چو گرگ
-----------------------------------
محمدرضاشا� شدیداً خرافاتی و مذهبی بود. از زمانِ تحصیل در سوییس و ادامهٔ پادشاهی در ایران، روزی پنج بار نماز میخواند و تصور میکرد که اعمالش توسطِ یک حس واقعیِ دینی، هدایت میشود و همین رفتار محمدرضا، پدرش رضاشاه را ناراحت و ناامید میکرد
آی� الله شریعتمداری، به عنوان محبوب ترین مرجعِ شیعه، با اعمالِ وحشیانهٔ خمینی و کسانی که از این جانی دستور میگرفتند، مخالف بود.. شریعتمداری اعلام کرد: خمینی باید کشته شود. من به عنوانِ یک مرجع، فتوا خواهم داد تا شما یکی را بفرستید و او را به قتل برسانید
د� رمضانِ ۵۷، شریعتمداری در حمایتِ مشروطه سخنها گفت و خمینی نیز با مشروطه مخالفت داشت و نامه ای در این خصوص به شریعتمداری نوشت.. آیت الله شریعتمداری نیز در پاسخ به خمینی گفت: یا تحمل کن و یا خفه شو
زمان� که اوباش های خمینی، سینما رکس را آتش زده و زنان و کودکان و انسانهای بی گناه را به آتش کشیدند، شریعتمداری خمینی را متهم کرد و او را کله خرابی دانست که هیچ ارتباطی با اسلام ندارد.. خمینی نیز تنها مرجعی بود که آتش زدنِ سینما رکس را محکوم نکرد.. ولی بعد از آنکه از سوی علمای شیعه محکوم شد، پس از سه روز در اقدامی عجیب، این کشتارِ وحشیانهٔ اسلامی را به گردنِ شاه انداخت
د� زمان تبعید خمینی به عراق، صدام حسین با شاه تماس گرفت که این ملا خمینی هم برای شما، هم برای من و درکل برای همهٔ مردم مشکل ایجاد میکند. عاقلانه این است که از شرِ او خلاص شویم.. صدام از شاه اجازه خواست تا او را در همان عراق به هلاکت برساند.. و پشت خط تلفن منتظر پاسخ شاه ماند تا شاه اجازهٔ به هلاکت رساندن خمینی را به صدام بدهد.. ولی شاه در اقدامی عجیب، گفت این عملکردِ درستی نیست.. شاه برای دومین بار جان موجودی را نجات داد که میدانست هدفِ تخریب او و کشورش را دارد
پ� از بالا گرفتنِ آتش شورش در ایران و وحشی شدن اسلامگرایان پیروِ خمینی، صدام حسین به شهبانو فرح پهلوی گفت: به برادرِ من شاه بگویید تا تانکها و سلاح های خود را بیرون کشیده و بر ضد انقلابیون بکار ببرد.. به شاه بگویید بهتر است که هزار ایرانی حالا بمیرند تا اینکه میلیونها نفر بعدها به دستِ این موجودات کشته شوند
اما� موسی صدر که میدانست خمینی برای اسلام و خاورمیانه تا چه حد خطرناک است، یک کتابچهٔ بیست صفحه ای از تفکرات خطرناک خمینی و چکیده ای از سخنرانی های او تهیه کرد و آن را به علی کنی داد.. موسی صدر به کنی گفت: این کتابچه، عصارهٔ یک ذهن بیمار است.. هرطور که میخواهی و با هر وسیله ای که میتوانی، این کتابچه را در اختیار شاه قرار بده و از او بخواه که دویست هزار کپی از آن گرفته و در دانشگاه ها پخش کند تا دانشجوها و به اصطلاح روشنفکران جامعه آن را بخوانند و با شخصیت خطرناک و واقعیِ خمینی آشنا شوند
کن� این کتابچه را در اختیار شاه قرار داد و شاه به هویدا دستور داد تا نیم میلیون کپی از آن کتابچه گرفته و در دانشگاه و بازار پخش کند.. ولی هویدا به دلیل حسادتی که به علی کنی داشت، دستور شاه را پشت گوش انداخت
شا� به اعتماد، رئیس سازمان انرژی هسته ای گفت: آمریکایی ها میخواهند مرا از صحنه خارج کنند و مرا از جایگاه خود خارج کنند. اما آنها اشتباه میکنند. چراکه اگر آنها موفق شوند، ایران تحت کنترل اتحاد جماهیر شوروی خواهد رفت و این شروع هرج و مرج در منطقه خواهد بود
د� گزارش ستمپل آمده است: ما به این نتیجه رسیده ایم که کارِ شاه تمام است. او از بین رفت.. او نتوانست به نیروهای نظامی دستور شلیک بدهد. اگر او شدت عمل به خرج میداد، جانِ سالم به در میبرد
د� دی ماه ۱۳۵۲، شاه میزبان کشورهای تولید کنندهٔ نفت در خلیج فارس بود. دراین جلسات، شاه پیشنهاد دو برابر کردن قیمت نفت آنهم برای دومین بار در یکسال را داد. این کودتای نفتی، آمریکا و دیگر کشورهای غربی را متعجب کرد. این شوک نفتی، اقتصاد کشورهای مصرف کننده نفت در غرب را ویران کرد. در حالی که درآمد نفتی ایران در سال ۵۲ و ۵۳، به ۴.۶ میلیارد دلار رسید و سال بعد این رقم به ۱۷.۸ میلیارد دلار و در پنج سال بعد به ۹۸.۲ میلیارد دلار رسید.. در طی چند ماه، شاه قدرت بازارهای نفتی را بدست گرفت و شخصیت اول اوپک شد.. شاه به جای سرمایه گذاری در خارج، این پولها را خرج توسعه داخلی کرد و دیگر از وابستگی به روسها، انگلیسی ها و آمریکایی ها، آزاد شده بود.. شاه در نیاوران به میهمانان خود اینگونه گفت که: ایران دیگر مانند یک آتشفشان نیست. من میخواهم استاندارد زندگی مردم ایران در ده سال به سطحی برسد که اروپا امروزه از آن برخوردار است. در طول بیست سال ما از آمریکا نیز جلوتر خواهیم بود
ول� مشکلی که شاه آن را جدی نگرفته بود، بی سوادی سیاسی و اجتماعی مردم بود و بیماری دانشجویان ایرانی که به ویروس خطرناک مذهب آلوده شده بودند
زمان� که بنیادگراها و اسلامگرایان خمینی، کلکِ دیده شدن چهرهٔ خمینی در ماه را بکار بردند و مردمِ ساده لوح و احمق نیز باور کردند و به دنبالِ تصویر خمینی در ماه به آسمان خیره میشدند، محمدرضا قانع شد که در مدرن ساختنِ ایران، کاملاً شکست خورده است.. علیرغمِ میلیاردها دلاری که او در آموزش و پرورش، تعلیمات، زیرساختها و صنعت، سرمایه گذاری کرده بود، هنگامی که مردم ایران با انتخاب بین رویای او از پیشرفت و مدرنیت و چهرهٔ خمینی در ماه روبرو شدند، آنها تسلیمِ سحر و جادو و خیال پردازی شدند و مغازهٔ شعبده بازی کنار خیابان را انتخاب کردند.. محمرضاشاه احساس ناراحتی و خجالت زدگی میکرد.. فرزندانِ سرزمینش او را ناامید کرده بودند.. او تأسف خورد و گفت: برای من همه چیز تمام شده است. حتی اگر روزی به ایران بازگردم، هیچ چیز مانندِ گذشته نخواهد شد. مانند گلدان کریستال زیبایی که برای همیشه شکسته شده باشد، میتوانید آن را تعمیر کنید، ولی همچنان ترکها را نشان خواهد داد.. من در شک هستم که حتی دورانِ قرون وسطی را ترک کرده باشیم. چرا اصولاً سعی در پیشرفتِ ایران کرده بودم!؟ چرا!؟ چرا من ۳۷ سال زحمت کشیدم؟ چرا؟
اقتصا� ایران در اوایل دههٔ پنجاه، همچون موشک اوج میگرفت.. در سال ۵۱ رشدی ۳۳ درصدی داشت و در سال بعد به ۴۰ درصد رسید و تولید ناخالص ملی ایران در دوازده ماه به رشد ۵۰ درصدی رسیده بود.. بانکداران به شوخی میگفتند: اگر محمدرضاشاه عطسه کند، وال استریت آمریکا سرما میخورد
شا� حسین، شاه اردن، پیشنهاد داد که خودش لباس نظامی به تن کرده، رهبری ارتش ایران در جنگ با متعصبان مذهبی و آشوبگران در خیابانها را برعهده بگیرد.. اگر شاه نمیتوانست دستور کشتار پیروان خمینی را بدهد، شاه حسین آماده بود تا اینکار را به جای او انجام دهد.. شاه به سخنان پادشاه اردن گوش داد و در نهایت پیشنهادش را رد کرد
ارت� قصد خواباندن شورش را داشت و هویدا میگوید: شاه مخالفت کرد و گفت: اگر مردم مرا نمیخواهند، من با توسل به زور بر سر قدرت نخواهم ماند.. او مانند مردی بود که همه چیز خود را برای سالها صرفِ زنی زیبا کرده بود و متوجه شد که در طولِ تمامی آن سالها، آن زن به او خیانت کرده است
متعصبان� مذهبی به زنان و دختران برای حجاب فشار می آوردند.. جوانهای خشن در تهران به راه افتاده و به صورتِ دختران و زنانی که لباسهای غربی به تن داشتند، اسید پاشیده بودند.. این موضوع باعث شد تا حتی زنانی که مذهبی نبودند هم برای حفظ جانشان از چادر استفاده کنند.. مشاهدهٔ کلاغ سیاه های بیشتر در خیابان، به دلیل ترس، باعث تبلیغ و تقویتِ این مسئله شد که زنانِ ایران، با میلِ خودشان، حجاب اسلامی را قبول کرده اند
اسلامگرایان� در سال ۵۷، بانکها را به آتش میکشیدند و در اماکنی همچون کلیسا بمب گذاری میکردند.. اوباشِ شیعه از همین گروه های اسلامی، با خشونت و بمب گذاری ها و خرابکاری ها در سینماها و بانکها و ساختمانهای عمومی در شهرهای مختلف ایران، جان شهروندان بی گناه را میگرفتند
برا� خاموش کردن آتش انقلاب که از سوی خمینی و افرادش در نقاط مختلف آغاز شده بود، ساواک طرحی از دستگیری ۱۵۰۰ نفر از آشوبگران را به شاه تحویل داد. که چنانچه این افراد دستگیر شوند، این آشوب در نطفه خفه میشود.. ولی هویدا به پرویز ثابتی اعلام کرد که شاه طرحِ دستگیری جمعی را رد کرده است!!! پدرِ ملت نمیتوانست مانندِ یک دیکتاتور عمل کند.. ثابتی ناامید شد
شای� اگر آن آشوبگرانِ میهن فروش که از آمریکا و آخوندهای قدرطلب و دشمنانِ ایران خط میگرفتند، دستگیر شده بودند، دیگر خبری از براندازی سال ۵۷ نبود و آخوند و اسلامگرایانِ بیخرد خوابِ به حکومت رسیدن و تاراجِ ایران را هم نمیدیدند.. یکی از خائنینی که دستِ آشوبگران را باز گذاشته و مخالف دستگیری آنها بود، ارتشبد فردوست بود که بعد از انقلاب نیز بخاطر خیانت به میهن، با او کاری نداشتند و حتی کتاب خاطراتی نیز از جانبِ فردوست به چاپ رساندند که در آن جز تحریف و دروغ چیزی نبود و جمهوری اسلامی تا میتوانست برای انتشار این کتاب، تبلیغات وسیع انجام داد.. در گزارش آمریکایی ها آمده است: فردوست شانس همکاری با میانه روها را از بین برد و از آنجایی که حس میکرد شاه با او بدرفتاری کرده و با او همچون یک دهاتی برخورد کرده است، همیشه در فکرِ انتقام از شاه بود
مصد� گفت: شاه باید از مقام وزارت جنگ،خلع شود و همچنین مادر شاه و خواهر شاه نیز تبعید شوند.. شاه به راحتی میتوانست این گستاخی های مصدق را پاسخ داده و او را برکنار کند. ولی میدانست ممکن است که خیابانها ناآرام شده و کشور به هم بریزد.. آنجا بود که فهمید پدرش رضاخان به درستی مصدق را زندانی کرده بود و نباید برای آزادی مصدق وساطت میکرد
ثری� به شاه گفت تو آنقدر ضعیف شده ای که نمیتوانی مصدق را برکنار کنی؟! بر سر قدرت ماندن مصدق، یعنی فروختن این سرزمین به شوروی و مسکو.. همه میدانند که مصدق برای به قدرت رسیدن کمونیستها اینچنین مملکت را به ویرانه تبدیل خواهد کرد.. و این کاملاً درست بود، چراکه پس از رفتن شاه و ملکه به عراق، اوباش کمونیست به خیابانها ریخته و شعارهایی را که وطنفروشانی همچون حسین فاطمی داده بودند را تکرار میکردند و مجسمه های شاه و رضاشاه را پایین میکشیدند
آی� الله کاشانی که میدید سرش بی کلاه مانده، با رزولت و ارتشبد زاهدی همدست شد و مردم را برعلیه مصدق و کمونیستها به خیابان دعوت کرد و به کسانی که بر علیه دولت شورش کنند، حدوداً دویست تومان پاداش میداد
مرد� که نمیخواستند کمونیستها و مصدق مملکت شاهی را در دست بگیرند، به سرعت به خیابانها آمدند. از سوی دیگر آیت الله بروجردی نیز حمایت خود را از شاه اعلام کرد و به سیل خروشان مردم اضافه شد.. تا شب ۴۳ نفر از هواداران شوروی و مصدق به هلاکت رسیدند و مصدق و وزیرانش بازداشت شدند و توده ای ها به سوراخ هایشان فرار کردند و البته زاهدی نیز به نخست وزیری انتخاب شد.. شاه و ملکه در شهر رم ایتالیا بودند که خبر شکست مصدق به آنها رسید.. در همان روز تلگراف تبریک آیت الله بروجردی نیز به دست شاه رسید و بروجردی از شاه درخواست کرده بود که هرچه سریعتر به ایران بازگردد، چراکه اسلام و شیعه به شاه نیاز دارد
شا� زمانی که فهمید اکثر مردم ایران بخاطر او به خیابانها آمده و دولت مصدق را برکنار کرده اند به ثریا گفت: تا اکنون من فقط یک پادشاه موروثی بودم. ولی امروز واقعاً توسط مردم ایران به پادشاهی انتخاب شدم
مراج� دینی و آیت الله های مشهور شیعه، از خمینی بخاطر تحریک به خونریزی و به وجود آوردن ناآرامی در کشور، بیزار بودند. آنها علاقهٔ خمینی به سیاست را ارتداد تلقی میکردند و عوام فریبی او را خطری جدی برای تشکیلات مذهبی میدیدند. در فیضیهٔ قم نیز مدرس ها خمینی را موجودی افراطی میدانستند.. با خراب کاری هایی که خمینی انجام داده بود احتمال اعدامش زیاد بود. شریعتمداری برای جلوگیری از اعدام خمینی و نجات جان این موجود رادیکال، به دروغ مقام خمینی را به آیت الله العظمی ترفیع داد تا اسدالله علم از اعدام یک آخوند مرجع منصرف شود. مقام جدید خمینی نزد آخوندها بی رنگ و جلا بود، چراکه میدانستند این مقام را به دروغ به او داده اند و خمینی از راه شایستگی به این مقام نرسیده و سواد لازم برای مرجعیت را ندارد
اردشی� زاهدی به محمدرضاشاه، پدر زن خویش سفارش کرده بود که خمینی را از روی خاک ایران پاک کند. او به شاه گفته بود که خمینی برای ایران و ایرانی، همچون سرطان است.. مراجع دینی نیز اطمینان داشتند که خمینی با آنها تفاوت دارد و ممکن است باز هم باعث خون و خونریزی شده و رویدادهایی همچون ۱۵ خرداد سال ۴۲ را تکرار کند.. این پیشبینی ها درست بود، چراکه خمینی بازهم در ۵ آبان ۱۳۴۳ کارهایش را تکرار کرد و فراخوان برای دست به اسلحه شدن طلاب و مسلمین صادر کرد.. اینبار نیز محمدرضاشاه او را زندانی نکرد و جان او را بخشید.. ولی عرض یک هفته به ترکیه تبعید شد
خمین� در ترکیه مهمان منزل سرهنگ علی سنتینِر بود.. به گفتهٔ این افسر اطلاعاتی تورک، زمانی که خمینی به ترکیه آمد، یک تومان هم در جیب نداشت. ولی پس از یازده ماه که به عراق تبعید شد، به یک ملایِ میلیونر تبدیل شده بود.. خمینی با یک ثروت بادآورده و مفت از مردم، ترکیه را به سوی عراق ترک کرد
خمین� اینک پول داشت و ترورهای اشخاص مختلف را مدیریت میکرد.. در دی ماه ۱۳۴۳ حسن علی منصور، انتخاب شاه برای جایگزینی اسدالله علم، توسط بخارایی و به دستور خمینی ترور شد.. در هنگام دستگیری، یک قرآن جیبی و عکس خمینی را به همراه داشت.. بخارایی عضوِ حزب موتلفهٔ اسلامی از نمایندگان حفظ منافع خمینی بود.. زمانی که خمینی فتوای کشتن را صادر میکند، رفسنجانی اسلحه ای را برای این ترور به بخارایی تحویل میدهد.. این گروه کثیف زیرزمینی با پول خمینی و مدیریت سید محمد حسین بهشتی اداره میشد و لیستی متشکل از سیزده تن از مسئولین و همچنین شاه جهت ترور در دست اقدام این گروه تروریستی بود
� اولین کسی که مراکز حمایت از معلولین را برپا کرد، شهربانو فرح بود و باعث شد معلولین برای نخستین بار وارد جامعه شده و فعالیت های اجتماعی را عهده دار شوند.. او زمانی که فهمید هیچکدام از روحانیون و ملاهای مسلمان حاضر نیستند پا به محوطهٔ جزامی ها بگذارند، شخصاً ریاست انجمن حمایت از جزامیان را به عهده گرفت و شخصاً به جزامی ها سر میزد و به امور آنها رسیدگی میکرد.. فرح به این بیماران دست میزد و اجازه میداد آنها او را لمس کنند و پای داستان زندگی آنها مینشست.. فرح بهترین متخصصان در سراسر دنیا را برای این بیماری به ایران آورد و نخستین مرکز جزامیان با دوام اقتصادی و مستقل را در دنیا احداث کرد.. این مرکز بسیار بزرگ و دهکده، شامل سالن ورزش، تئاتر، سینما، مدرسه، درمانگاه و فروشگاه و مغازه بود و به همین دلیل پزشکان و جراحان متخصص از سراسر دنیا با میل و رغبت به این دهکده سفر میکردند
د� نجف، خمینی و آیت الله حکیم، در مورد موضوعی بحث کردند و به مشاجره کشیده شد.. حکیم، ادعای خمینی مبنی بر اینکه شاه به یزید زمان تبدیل شده و علما موظف هستند تا شورشی دوباره بر ضد سلطنت ایران را رهبری کنند را مورد اعتراض قرار داد.. حکیم معتقد بود که این شورش، اگر باعث رنج و ناآرامی مردم و جامعه شود، مردم ما را در آینده نفرین خواهند کرد
ریی� سازمان اطلاعات عراق، سدعون شاکر، میگوید خمینی شخصیتی هولناک و مستبد قرون وسطی ای دارد.. گویا کودکی عراقی با یکی از کودکان خانوادهٔ خمینی درگیر شده.. خمینی دستور داده بچه ای را که به خودش اجازه داده که دست به روی یکی از بچه های خانواده اش بلند کند را باید پیدا کنند و بکشند
پروی� ثابتی میگوید: نصیری ساواک را به امپراطوری شخصی خود تبدیل کرده بود که چنگال او تا اعماق تمامی بخش های جامعه گسترش پیدا کرده بود.. زمانی که ثابتی و مقدم در حال ریشه کن کردن فساد در بین مدیران دولتی بودند، نصیری و فردوست از مدیران رده بالایی، خود در فساد مالی غرق بودند، ولی گزارش های ثابتی به دست شاه نمیرسید
شای� میتوان گفت، بزرگترین فشار بر زندگی زناشویی شاه و فرح، داشتن معشوقه توسطِ شاه بود.. شاه از استفاده کنندگان سرویس های ویژهٔ بانو کلاوود فرانسوی بود که در اجاره زنان و دختران زیبا، شهرت جهانی داشت.. مشتری های این زن فرانسوی، دولتمردان و شخصیتهای مشهوری، همچون: کندی، ژنرال دوگُل، جیانی آنجلی، آریستوتل اوناسیس، مارلون براندو و بسیاری از مردان دیگر بود.. او زیباترین دختران را انتخاب میکرد و با هواپیمای شب جمعه ایر فرانس به تهران میفرستاد... شاه میگفت: من اگر این سرگرمی ها را نداشته باشم، زیر فشار کار خسته میشوم
شهبان� فرح، از قدرت خود در دربار و کانال تماسی خود با پرویز ثابتی برای کمک به هنرمندان، نویسندگان و شاعرانی که دستگیر و مورد آزار و اذیت مأموران امنیتی قرار میگرفتند، استفاده میکرد.. فرح میگوید: آنها یکبار فردی را به اتهام خواندن کتابهای چخوف به سه سال زندان محکوم کردند. باورتان میشود؟ من بخاطر او دخالت کردم و او آزاد شد... در هر حال، خود شهبانو فرح از تاکتیک های ناجوانمردانه ساواک در امان نبود
برخ� از نزدیکان شاه، برای لجبازی با شاه، کارها و اعمال مذهبی انجام میدادند.. مثلاً شهناز دختر شاه، به یکباره تصمیم گرفت چادر سیاه به سر کند و با حجاب شود.. یا پاتریک علی، فرزند شاهزاده علیرضا، برای مخالفت با شاه، با آنکه کاتولیک مذهب بود، ولی تحت نظر آیت الله ملایری که یک روحانی بسیار افراطی بود، به اسلام روی آورد و علناً به انتقاد از حکومت عمویش پرداخت
خواه� محمدرضا شاه، یعنی فاطمه که تنها دختر رضاشاه و عصمت الملوک بود، در ازدواج دوم خود، با رییس نیروی هوایی یعنی محمد خاتمی ازدواج کرد.. محمد خاتمی در سال ۱۳۵۴ در سانحه هوایی در کایت سواری کشته شد و بعد هم مشخص شد سرمایه او بالغ بر صد میلیون دلار بوده و در فروش جنگنده های کرومن آمریکایی به ایران، اختلاس بزرگی کرده است که این موضوع برای محمدرضاشاه سنگین بود و با آبروی او بازی شد
هم� چیز برای اقتصاد نفتی ایران به خوبی پیش میرفت تا آنکه ایران اسیر یک بازی مخفیانه از سوی عربستان و آمریکا شد.. عربستان در بهار سال ۱۳۵۶ تصمیم گرفت تا نفتش را با قیمت بسیار ارزان در بازار سرازیر کند.. این کار باعث تثبیت قیمت جهانی نفت شد و البته در نه روز نخست سال تولید ایران بالغ بر دو میلیون بشکه در روز کاهش داشت و خسارت چند میلیارد دلاری در مدتی کوتاه بر ایران وارد شد... شاه همان زمان با اوقات تلخی اعتراف کرد که ورشکسته شده اند و همه چیز محکوم به خرد شدن و ایستادگیست
درخواس� وام از بانکهای آمریکایی جواب نداد و قحطی جنوب کشور و کاهش تولید شبکه برق ملی، همه دست به دست هم دادند تا به یکباره سیلی از مشکلات بر سر مردم و البته شاه آوار شود
حس� شریعتمداری میگوید: در سالهای قبل از انقلاب ۱۶ میلیارد دلار از لیبی به خمینی کمک شد و خمینی حقوق به آخوندهای جوان پرداخت میکرد تا به حامیان او تبدیل شوند.. آخوندهایی که از شریعتمداری و منتظری و مراجع مشهور آن زمان پنج هزار تومان دریافت میکردند، وقتی از خمینی بیست هزار تومان گرفتند، به سوی او چرخیدند
یک� از اشتباهات بزرگ حکومت در سال ۵۷ این بود که، به منظورِ کاهش تنگنا در مرزها و تسریع در رساندنِ کالاها و محصولات به بازارهای داخلی پروتکلهای گمرک تغییر کرده و مواد و محصولات وارداتی در مرز متوف نمیشد، بلکه بازرسی و عوارض گمرکی در محلِ واحد صنعتی و رسیدنِ کالا به آنجا مطالبه میشد.. یعنی عملاً هیچ نظارتی بر کامیونها و محمولهٔ آنها در هنگامِ واردات به مرزهای کشور صورت نمیگرفت.. حکومت با این اشتباه ویرانگر، باعث سواستفادهٔ اسلامگراها و شبکهٔ قاچاق فلسطین و سازمان های تروریستیِ آنها شد و آشوبگران در حال انبار کردن اسلحه و موادِ منفجره در داخل کشور بودند
قذافی� کمکهای میلیون دلاری به خمینی و موسی صدر در لبنان انجام میداد.. قذافی معتقد بود که زمان آن رسیده که روحانیون اختلافاتِ خود را کنار گذاشته و برای سرنگونی پادشاهی ایران، با یکدیگر متحد شوند.. به همین دلیل علاوه بر کمکهای مالی و تسلیحاتی، جلساتی به عنوانِ وساطت میانِ موسی صدر و محمد بهشتی، ترتیب داده بود.. امام موسی صدر، مخالف جدی ایده های خمینی و حکومت اسلامی بود... امام موسی صدر را تنها فردِ شایسته برای جانشینی خویی و شریعتمداری در جهان شیعه به شمار می آوردند و او بارزترین شخصیتی بود که توانایی جلوگیری از دست اندازی خمینی به ایران را داشت
زمان� که قذافی متوجه مخالفت موسی صدر با خمینی شد، با توطئهٔ بهشتی، برای موسی صدر تله گذاشته و او را در لیبی بازداشت کرد و به قتل رساند
د� سال ۱۳۵۷، سید احمد کافی، آخوندِ مخافِ حکومت، در تصادف جاده ای به صورت عادی کشته شد.. ولی حلقه به گوشانِ خمینی، به دروغ این شایعه را پخش کردند که ساواک ملا کافی را به قتل رسانده است.. در روز تشیع جنازه، اوباش و قمه به دستانِ خمینی، مردم را تحریک کردند و یک پلیس را با قمه در شهر تکه تکه کردند و هفت پلیس دیگر را زخمی نمودند و شیشه های بانکها و اتوبوسها را شکستند
پ� از حاثهٔ میدان ژاله، روزنامه گاردین از این تیتر استفاده کرد که: سه هزار کشته در ایران، به گفتهٔ مخالفان شاه.. بعد هم گفتند این سه هزار کشته در گورهای دسته جمعی در بهشت زهرا خاک شده اند.... اما در حقیقت با رفتن به بهشت زهرا این دروغ آشکار شد و مشخص شد هیچ جای گور دست جمعی در آنجا وجود ندارد.. اما دیگر رو شدن حقیقت فایده نداشت، چراکه مردمِ از همه جا بیخبر، عنوانِ قصاب میدان ژاله را برای شاه انتخاب کرده بودند و خمینی و افرادش به هدفشان رسیده بودند
تعدا� کشته شدگان در کل دورانِ حکومتِ پهلوی، ۳۸۳ نفر بوده که ۱۹۷ نفر آنها چریکها و تروریستها و اشراری بوده اند که در مبارزات مسلحانه با نیروهای انتظامی به هلاکت رسیده اند.. از سوی دیگر تعداد زندانیان سیاسی که اکثر آنها رادیکالها و کمونیستهای خائن به وطن و جاسوس شوروی بودند، ۳۲۰۰ نفر بوده است
حا� تصور کنید، پس از روی کار آمدن خمینی، در طول ده سال، حداقل ۱۲ هزار نفر اعدام شدند و هزاران نفر در دوران حکومت اسلامی به قتل رسیدند.. تنها در یک هفته در سال ۱۳۶۷، سه هزار نفر اعدام شدند
ب� حماقت مردم ساده لوح و وطن فروشی تازی پرستان مذهبی که ایران زمین برایشان اندک اهمیتی ندارد، تا به امروز همچنان شاهدِ اعدام و کشتار جوانان این سرزمین هستیم و روز به روز بر تعدادِ زندانیانِ سیاسی و آمار کشته شدنِ دگراندیشان، افزوده میشود
-----------------------------------
امیدوار� این ریویو در جهتِ آشنایی با این کتاب، کافی و مفید بوده باشه
«پیرو� باشید و ایرانی»
د� زیر به انتخاب، بخش هایی از سرتاسر کتاب که به نظرم، جالب و خواندنی بود را برایِ شما دوستانِ خردگرا و هوشیار، مینویسم
نبو� این جز از کارِ ایرانیان
هم� دیو بُد رهنمون در میان
ب� آمد بدین خاندانِ بزرگ
هم� میش گشتیم و دشمن چو گرگ
-----------------------------------
محمدرضاشا� شدیداً خرافاتی و مذهبی بود. از زمانِ تحصیل در سوییس و ادامهٔ پادشاهی در ایران، روزی پنج بار نماز میخواند و تصور میکرد که اعمالش توسطِ یک حس واقعیِ دینی، هدایت میشود و همین رفتار محمدرضا، پدرش رضاشاه را ناراحت و ناامید میکرد
آی� الله شریعتمداری، به عنوان محبوب ترین مرجعِ شیعه، با اعمالِ وحشیانهٔ خمینی و کسانی که از این جانی دستور میگرفتند، مخالف بود.. شریعتمداری اعلام کرد: خمینی باید کشته شود. من به عنوانِ یک مرجع، فتوا خواهم داد تا شما یکی را بفرستید و او را به قتل برسانید
د� رمضانِ ۵۷، شریعتمداری در حمایتِ مشروطه سخنها گفت و خمینی نیز با مشروطه مخالفت داشت و نامه ای در این خصوص به شریعتمداری نوشت.. آیت الله شریعتمداری نیز در پاسخ به خمینی گفت: یا تحمل کن و یا خفه شو
زمان� که اوباش های خمینی، سینما رکس را آتش زده و زنان و کودکان و انسانهای بی گناه را به آتش کشیدند، شریعتمداری خمینی را متهم کرد و او را کله خرابی دانست که هیچ ارتباطی با اسلام ندارد.. خمینی نیز تنها مرجعی بود که آتش زدنِ سینما رکس را محکوم نکرد.. ولی بعد از آنکه از سوی علمای شیعه محکوم شد، پس از سه روز در اقدامی عجیب، این کشتارِ وحشیانهٔ اسلامی را به گردنِ شاه انداخت
د� زمان تبعید خمینی به عراق، صدام حسین با شاه تماس گرفت که این ملا خمینی هم برای شما، هم برای من و درکل برای همهٔ مردم مشکل ایجاد میکند. عاقلانه این است که از شرِ او خلاص شویم.. صدام از شاه اجازه خواست تا او را در همان عراق به هلاکت برساند.. و پشت خط تلفن منتظر پاسخ شاه ماند تا شاه اجازهٔ به هلاکت رساندن خمینی را به صدام بدهد.. ولی شاه در اقدامی عجیب، گفت این عملکردِ درستی نیست.. شاه برای دومین بار جان موجودی را نجات داد که میدانست هدفِ تخریب او و کشورش را دارد
پ� از بالا گرفتنِ آتش شورش در ایران و وحشی شدن اسلامگرایان پیروِ خمینی، صدام حسین به شهبانو فرح پهلوی گفت: به برادرِ من شاه بگویید تا تانکها و سلاح های خود را بیرون کشیده و بر ضد انقلابیون بکار ببرد.. به شاه بگویید بهتر است که هزار ایرانی حالا بمیرند تا اینکه میلیونها نفر بعدها به دستِ این موجودات کشته شوند
اما� موسی صدر که میدانست خمینی برای اسلام و خاورمیانه تا چه حد خطرناک است، یک کتابچهٔ بیست صفحه ای از تفکرات خطرناک خمینی و چکیده ای از سخنرانی های او تهیه کرد و آن را به علی کنی داد.. موسی صدر به کنی گفت: این کتابچه، عصارهٔ یک ذهن بیمار است.. هرطور که میخواهی و با هر وسیله ای که میتوانی، این کتابچه را در اختیار شاه قرار بده و از او بخواه که دویست هزار کپی از آن گرفته و در دانشگاه ها پخش کند تا دانشجوها و به اصطلاح روشنفکران جامعه آن را بخوانند و با شخصیت خطرناک و واقعیِ خمینی آشنا شوند
کن� این کتابچه را در اختیار شاه قرار داد و شاه به هویدا دستور داد تا نیم میلیون کپی از آن کتابچه گرفته و در دانشگاه و بازار پخش کند.. ولی هویدا به دلیل حسادتی که به علی کنی داشت، دستور شاه را پشت گوش انداخت
شا� به اعتماد، رئیس سازمان انرژی هسته ای گفت: آمریکایی ها میخواهند مرا از صحنه خارج کنند و مرا از جایگاه خود خارج کنند. اما آنها اشتباه میکنند. چراکه اگر آنها موفق شوند، ایران تحت کنترل اتحاد جماهیر شوروی خواهد رفت و این شروع هرج و مرج در منطقه خواهد بود
د� گزارش ستمپل آمده است: ما به این نتیجه رسیده ایم که کارِ شاه تمام است. او از بین رفت.. او نتوانست به نیروهای نظامی دستور شلیک بدهد. اگر او شدت عمل به خرج میداد، جانِ سالم به در میبرد
د� دی ماه ۱۳۵۲، شاه میزبان کشورهای تولید کنندهٔ نفت در خلیج فارس بود. دراین جلسات، شاه پیشنهاد دو برابر کردن قیمت نفت آنهم برای دومین بار در یکسال را داد. این کودتای نفتی، آمریکا و دیگر کشورهای غربی را متعجب کرد. این شوک نفتی، اقتصاد کشورهای مصرف کننده نفت در غرب را ویران کرد. در حالی که درآمد نفتی ایران در سال ۵۲ و ۵۳، به ۴.۶ میلیارد دلار رسید و سال بعد این رقم به ۱۷.۸ میلیارد دلار و در پنج سال بعد به ۹۸.۲ میلیارد دلار رسید.. در طی چند ماه، شاه قدرت بازارهای نفتی را بدست گرفت و شخصیت اول اوپک شد.. شاه به جای سرمایه گذاری در خارج، این پولها را خرج توسعه داخلی کرد و دیگر از وابستگی به روسها، انگلیسی ها و آمریکایی ها، آزاد شده بود.. شاه در نیاوران به میهمانان خود اینگونه گفت که: ایران دیگر مانند یک آتشفشان نیست. من میخواهم استاندارد زندگی مردم ایران در ده سال به سطحی برسد که اروپا امروزه از آن برخوردار است. در طول بیست سال ما از آمریکا نیز جلوتر خواهیم بود
ول� مشکلی که شاه آن را جدی نگرفته بود، بی سوادی سیاسی و اجتماعی مردم بود و بیماری دانشجویان ایرانی که به ویروس خطرناک مذهب آلوده شده بودند
زمان� که بنیادگراها و اسلامگرایان خمینی، کلکِ دیده شدن چهرهٔ خمینی در ماه را بکار بردند و مردمِ ساده لوح و احمق نیز باور کردند و به دنبالِ تصویر خمینی در ماه به آسمان خیره میشدند، محمدرضا قانع شد که در مدرن ساختنِ ایران، کاملاً شکست خورده است.. علیرغمِ میلیاردها دلاری که او در آموزش و پرورش، تعلیمات، زیرساختها و صنعت، سرمایه گذاری کرده بود، هنگامی که مردم ایران با انتخاب بین رویای او از پیشرفت و مدرنیت و چهرهٔ خمینی در ماه روبرو شدند، آنها تسلیمِ سحر و جادو و خیال پردازی شدند و مغازهٔ شعبده بازی کنار خیابان را انتخاب کردند.. محمرضاشاه احساس ناراحتی و خجالت زدگی میکرد.. فرزندانِ سرزمینش او را ناامید کرده بودند.. او تأسف خورد و گفت: برای من همه چیز تمام شده است. حتی اگر روزی به ایران بازگردم، هیچ چیز مانندِ گذشته نخواهد شد. مانند گلدان کریستال زیبایی که برای همیشه شکسته شده باشد، میتوانید آن را تعمیر کنید، ولی همچنان ترکها را نشان خواهد داد.. من در شک هستم که حتی دورانِ قرون وسطی را ترک کرده باشیم. چرا اصولاً سعی در پیشرفتِ ایران کرده بودم!؟ چرا!؟ چرا من ۳۷ سال زحمت کشیدم؟ چرا؟
اقتصا� ایران در اوایل دههٔ پنجاه، همچون موشک اوج میگرفت.. در سال ۵۱ رشدی ۳۳ درصدی داشت و در سال بعد به ۴۰ درصد رسید و تولید ناخالص ملی ایران در دوازده ماه به رشد ۵۰ درصدی رسیده بود.. بانکداران به شوخی میگفتند: اگر محمدرضاشاه عطسه کند، وال استریت آمریکا سرما میخورد
شا� حسین، شاه اردن، پیشنهاد داد که خودش لباس نظامی به تن کرده، رهبری ارتش ایران در جنگ با متعصبان مذهبی و آشوبگران در خیابانها را برعهده بگیرد.. اگر شاه نمیتوانست دستور کشتار پیروان خمینی را بدهد، شاه حسین آماده بود تا اینکار را به جای او انجام دهد.. شاه به سخنان پادشاه اردن گوش داد و در نهایت پیشنهادش را رد کرد
ارت� قصد خواباندن شورش را داشت و هویدا میگوید: شاه مخالفت کرد و گفت: اگر مردم مرا نمیخواهند، من با توسل به زور بر سر قدرت نخواهم ماند.. او مانند مردی بود که همه چیز خود را برای سالها صرفِ زنی زیبا کرده بود و متوجه شد که در طولِ تمامی آن سالها، آن زن به او خیانت کرده است
متعصبان� مذهبی به زنان و دختران برای حجاب فشار می آوردند.. جوانهای خشن در تهران به راه افتاده و به صورتِ دختران و زنانی که لباسهای غربی به تن داشتند، اسید پاشیده بودند.. این موضوع باعث شد تا حتی زنانی که مذهبی نبودند هم برای حفظ جانشان از چادر استفاده کنند.. مشاهدهٔ کلاغ سیاه های بیشتر در خیابان، به دلیل ترس، باعث تبلیغ و تقویتِ این مسئله شد که زنانِ ایران، با میلِ خودشان، حجاب اسلامی را قبول کرده اند
اسلامگرایان� در سال ۵۷، بانکها را به آتش میکشیدند و در اماکنی همچون کلیسا بمب گذاری میکردند.. اوباشِ شیعه از همین گروه های اسلامی، با خشونت و بمب گذاری ها و خرابکاری ها در سینماها و بانکها و ساختمانهای عمومی در شهرهای مختلف ایران، جان شهروندان بی گناه را میگرفتند
برا� خاموش کردن آتش انقلاب که از سوی خمینی و افرادش در نقاط مختلف آغاز شده بود، ساواک طرحی از دستگیری ۱۵۰۰ نفر از آشوبگران را به شاه تحویل داد. که چنانچه این افراد دستگیر شوند، این آشوب در نطفه خفه میشود.. ولی هویدا به پرویز ثابتی اعلام کرد که شاه طرحِ دستگیری جمعی را رد کرده است!!! پدرِ ملت نمیتوانست مانندِ یک دیکتاتور عمل کند.. ثابتی ناامید شد
شای� اگر آن آشوبگرانِ میهن فروش که از آمریکا و آخوندهای قدرطلب و دشمنانِ ایران خط میگرفتند، دستگیر شده بودند، دیگر خبری از براندازی سال ۵۷ نبود و آخوند و اسلامگرایانِ بیخرد خوابِ به حکومت رسیدن و تاراجِ ایران را هم نمیدیدند.. یکی از خائنینی که دستِ آشوبگران را باز گذاشته و مخالف دستگیری آنها بود، ارتشبد فردوست بود که بعد از انقلاب نیز بخاطر خیانت به میهن، با او کاری نداشتند و حتی کتاب خاطراتی نیز از جانبِ فردوست به چاپ رساندند که در آن جز تحریف و دروغ چیزی نبود و جمهوری اسلامی تا میتوانست برای انتشار این کتاب، تبلیغات وسیع انجام داد.. در گزارش آمریکایی ها آمده است: فردوست شانس همکاری با میانه روها را از بین برد و از آنجایی که حس میکرد شاه با او بدرفتاری کرده و با او همچون یک دهاتی برخورد کرده است، همیشه در فکرِ انتقام از شاه بود
مصد� گفت: شاه باید از مقام وزارت جنگ،خلع شود و همچنین مادر شاه و خواهر شاه نیز تبعید شوند.. شاه به راحتی میتوانست این گستاخی های مصدق را پاسخ داده و او را برکنار کند. ولی میدانست ممکن است که خیابانها ناآرام شده و کشور به هم بریزد.. آنجا بود که فهمید پدرش رضاخان به درستی مصدق را زندانی کرده بود و نباید برای آزادی مصدق وساطت میکرد
ثری� به شاه گفت تو آنقدر ضعیف شده ای که نمیتوانی مصدق را برکنار کنی؟! بر سر قدرت ماندن مصدق، یعنی فروختن این سرزمین به شوروی و مسکو.. همه میدانند که مصدق برای به قدرت رسیدن کمونیستها اینچنین مملکت را به ویرانه تبدیل خواهد کرد.. و این کاملاً درست بود، چراکه پس از رفتن شاه و ملکه به عراق، اوباش کمونیست به خیابانها ریخته و شعارهایی را که وطنفروشانی همچون حسین فاطمی داده بودند را تکرار میکردند و مجسمه های شاه و رضاشاه را پایین میکشیدند
آی� الله کاشانی که میدید سرش بی کلاه مانده، با رزولت و ارتشبد زاهدی همدست شد و مردم را برعلیه مصدق و کمونیستها به خیابان دعوت کرد و به کسانی که بر علیه دولت شورش کنند، حدوداً دویست تومان پاداش میداد
مرد� که نمیخواستند کمونیستها و مصدق مملکت شاهی را در دست بگیرند، به سرعت به خیابانها آمدند. از سوی دیگر آیت الله بروجردی نیز حمایت خود را از شاه اعلام کرد و به سیل خروشان مردم اضافه شد.. تا شب ۴۳ نفر از هواداران شوروی و مصدق به هلاکت رسیدند و مصدق و وزیرانش بازداشت شدند و توده ای ها به سوراخ هایشان فرار کردند و البته زاهدی نیز به نخست وزیری انتخاب شد.. شاه و ملکه در شهر رم ایتالیا بودند که خبر شکست مصدق به آنها رسید.. در همان روز تلگراف تبریک آیت الله بروجردی نیز به دست شاه رسید و بروجردی از شاه درخواست کرده بود که هرچه سریعتر به ایران بازگردد، چراکه اسلام و شیعه به شاه نیاز دارد
شا� زمانی که فهمید اکثر مردم ایران بخاطر او به خیابانها آمده و دولت مصدق را برکنار کرده اند به ثریا گفت: تا اکنون من فقط یک پادشاه موروثی بودم. ولی امروز واقعاً توسط مردم ایران به پادشاهی انتخاب شدم
مراج� دینی و آیت الله های مشهور شیعه، از خمینی بخاطر تحریک به خونریزی و به وجود آوردن ناآرامی در کشور، بیزار بودند. آنها علاقهٔ خمینی به سیاست را ارتداد تلقی میکردند و عوام فریبی او را خطری جدی برای تشکیلات مذهبی میدیدند. در فیضیهٔ قم نیز مدرس ها خمینی را موجودی افراطی میدانستند.. با خراب کاری هایی که خمینی انجام داده بود احتمال اعدامش زیاد بود. شریعتمداری برای جلوگیری از اعدام خمینی و نجات جان این موجود رادیکال، به دروغ مقام خمینی را به آیت الله العظمی ترفیع داد تا اسدالله علم از اعدام یک آخوند مرجع منصرف شود. مقام جدید خمینی نزد آخوندها بی رنگ و جلا بود، چراکه میدانستند این مقام را به دروغ به او داده اند و خمینی از راه شایستگی به این مقام نرسیده و سواد لازم برای مرجعیت را ندارد
اردشی� زاهدی به محمدرضاشاه، پدر زن خویش سفارش کرده بود که خمینی را از روی خاک ایران پاک کند. او به شاه گفته بود که خمینی برای ایران و ایرانی، همچون سرطان است.. مراجع دینی نیز اطمینان داشتند که خمینی با آنها تفاوت دارد و ممکن است باز هم باعث خون و خونریزی شده و رویدادهایی همچون ۱۵ خرداد سال ۴۲ را تکرار کند.. این پیشبینی ها درست بود، چراکه خمینی بازهم در ۵ آبان ۱۳۴۳ کارهایش را تکرار کرد و فراخوان برای دست به اسلحه شدن طلاب و مسلمین صادر کرد.. اینبار نیز محمدرضاشاه او را زندانی نکرد و جان او را بخشید.. ولی عرض یک هفته به ترکیه تبعید شد
خمین� در ترکیه مهمان منزل سرهنگ علی سنتینِر بود.. به گفتهٔ این افسر اطلاعاتی تورک، زمانی که خمینی به ترکیه آمد، یک تومان هم در جیب نداشت. ولی پس از یازده ماه که به عراق تبعید شد، به یک ملایِ میلیونر تبدیل شده بود.. خمینی با یک ثروت بادآورده و مفت از مردم، ترکیه را به سوی عراق ترک کرد
خمین� اینک پول داشت و ترورهای اشخاص مختلف را مدیریت میکرد.. در دی ماه ۱۳۴۳ حسن علی منصور، انتخاب شاه برای جایگزینی اسدالله علم، توسط بخارایی و به دستور خمینی ترور شد.. در هنگام دستگیری، یک قرآن جیبی و عکس خمینی را به همراه داشت.. بخارایی عضوِ حزب موتلفهٔ اسلامی از نمایندگان حفظ منافع خمینی بود.. زمانی که خمینی فتوای کشتن را صادر میکند، رفسنجانی اسلحه ای را برای این ترور به بخارایی تحویل میدهد.. این گروه کثیف زیرزمینی با پول خمینی و مدیریت سید محمد حسین بهشتی اداره میشد و لیستی متشکل از سیزده تن از مسئولین و همچنین شاه جهت ترور در دست اقدام این گروه تروریستی بود
� اولین کسی که مراکز حمایت از معلولین را برپا کرد، شهربانو فرح بود و باعث شد معلولین برای نخستین بار وارد جامعه شده و فعالیت های اجتماعی را عهده دار شوند.. او زمانی که فهمید هیچکدام از روحانیون و ملاهای مسلمان حاضر نیستند پا به محوطهٔ جزامی ها بگذارند، شخصاً ریاست انجمن حمایت از جزامیان را به عهده گرفت و شخصاً به جزامی ها سر میزد و به امور آنها رسیدگی میکرد.. فرح به این بیماران دست میزد و اجازه میداد آنها او را لمس کنند و پای داستان زندگی آنها مینشست.. فرح بهترین متخصصان در سراسر دنیا را برای این بیماری به ایران آورد و نخستین مرکز جزامیان با دوام اقتصادی و مستقل را در دنیا احداث کرد.. این مرکز بسیار بزرگ و دهکده، شامل سالن ورزش، تئاتر، سینما، مدرسه، درمانگاه و فروشگاه و مغازه بود و به همین دلیل پزشکان و جراحان متخصص از سراسر دنیا با میل و رغبت به این دهکده سفر میکردند
د� نجف، خمینی و آیت الله حکیم، در مورد موضوعی بحث کردند و به مشاجره کشیده شد.. حکیم، ادعای خمینی مبنی بر اینکه شاه به یزید زمان تبدیل شده و علما موظف هستند تا شورشی دوباره بر ضد سلطنت ایران را رهبری کنند را مورد اعتراض قرار داد.. حکیم معتقد بود که این شورش، اگر باعث رنج و ناآرامی مردم و جامعه شود، مردم ما را در آینده نفرین خواهند کرد
ریی� سازمان اطلاعات عراق، سدعون شاکر، میگوید خمینی شخصیتی هولناک و مستبد قرون وسطی ای دارد.. گویا کودکی عراقی با یکی از کودکان خانوادهٔ خمینی درگیر شده.. خمینی دستور داده بچه ای را که به خودش اجازه داده که دست به روی یکی از بچه های خانواده اش بلند کند را باید پیدا کنند و بکشند
پروی� ثابتی میگوید: نصیری ساواک را به امپراطوری شخصی خود تبدیل کرده بود که چنگال او تا اعماق تمامی بخش های جامعه گسترش پیدا کرده بود.. زمانی که ثابتی و مقدم در حال ریشه کن کردن فساد در بین مدیران دولتی بودند، نصیری و فردوست از مدیران رده بالایی، خود در فساد مالی غرق بودند، ولی گزارش های ثابتی به دست شاه نمیرسید
شای� میتوان گفت، بزرگترین فشار بر زندگی زناشویی شاه و فرح، داشتن معشوقه توسطِ شاه بود.. شاه از استفاده کنندگان سرویس های ویژهٔ بانو کلاوود فرانسوی بود که در اجاره زنان و دختران زیبا، شهرت جهانی داشت.. مشتری های این زن فرانسوی، دولتمردان و شخصیتهای مشهوری، همچون: کندی، ژنرال دوگُل، جیانی آنجلی، آریستوتل اوناسیس، مارلون براندو و بسیاری از مردان دیگر بود.. او زیباترین دختران را انتخاب میکرد و با هواپیمای شب جمعه ایر فرانس به تهران میفرستاد... شاه میگفت: من اگر این سرگرمی ها را نداشته باشم، زیر فشار کار خسته میشوم
شهبان� فرح، از قدرت خود در دربار و کانال تماسی خود با پرویز ثابتی برای کمک به هنرمندان، نویسندگان و شاعرانی که دستگیر و مورد آزار و اذیت مأموران امنیتی قرار میگرفتند، استفاده میکرد.. فرح میگوید: آنها یکبار فردی را به اتهام خواندن کتابهای چخوف به سه سال زندان محکوم کردند. باورتان میشود؟ من بخاطر او دخالت کردم و او آزاد شد... در هر حال، خود شهبانو فرح از تاکتیک های ناجوانمردانه ساواک در امان نبود
برخ� از نزدیکان شاه، برای لجبازی با شاه، کارها و اعمال مذهبی انجام میدادند.. مثلاً شهناز دختر شاه، به یکباره تصمیم گرفت چادر سیاه به سر کند و با حجاب شود.. یا پاتریک علی، فرزند شاهزاده علیرضا، برای مخالفت با شاه، با آنکه کاتولیک مذهب بود، ولی تحت نظر آیت الله ملایری که یک روحانی بسیار افراطی بود، به اسلام روی آورد و علناً به انتقاد از حکومت عمویش پرداخت
خواه� محمدرضا شاه، یعنی فاطمه که تنها دختر رضاشاه و عصمت الملوک بود، در ازدواج دوم خود، با رییس نیروی هوایی یعنی محمد خاتمی ازدواج کرد.. محمد خاتمی در سال ۱۳۵۴ در سانحه هوایی در کایت سواری کشته شد و بعد هم مشخص شد سرمایه او بالغ بر صد میلیون دلار بوده و در فروش جنگنده های کرومن آمریکایی به ایران، اختلاس بزرگی کرده است که این موضوع برای محمدرضاشاه سنگین بود و با آبروی او بازی شد
هم� چیز برای اقتصاد نفتی ایران به خوبی پیش میرفت تا آنکه ایران اسیر یک بازی مخفیانه از سوی عربستان و آمریکا شد.. عربستان در بهار سال ۱۳۵۶ تصمیم گرفت تا نفتش را با قیمت بسیار ارزان در بازار سرازیر کند.. این کار باعث تثبیت قیمت جهانی نفت شد و البته در نه روز نخست سال تولید ایران بالغ بر دو میلیون بشکه در روز کاهش داشت و خسارت چند میلیارد دلاری در مدتی کوتاه بر ایران وارد شد... شاه همان زمان با اوقات تلخی اعتراف کرد که ورشکسته شده اند و همه چیز محکوم به خرد شدن و ایستادگیست
درخواس� وام از بانکهای آمریکایی جواب نداد و قحطی جنوب کشور و کاهش تولید شبکه برق ملی، همه دست به دست هم دادند تا به یکباره سیلی از مشکلات بر سر مردم و البته شاه آوار شود
حس� شریعتمداری میگوید: در سالهای قبل از انقلاب ۱۶ میلیارد دلار از لیبی به خمینی کمک شد و خمینی حقوق به آخوندهای جوان پرداخت میکرد تا به حامیان او تبدیل شوند.. آخوندهایی که از شریعتمداری و منتظری و مراجع مشهور آن زمان پنج هزار تومان دریافت میکردند، وقتی از خمینی بیست هزار تومان گرفتند، به سوی او چرخیدند
یک� از اشتباهات بزرگ حکومت در سال ۵۷ این بود که، به منظورِ کاهش تنگنا در مرزها و تسریع در رساندنِ کالاها و محصولات به بازارهای داخلی پروتکلهای گمرک تغییر کرده و مواد و محصولات وارداتی در مرز متوف نمیشد، بلکه بازرسی و عوارض گمرکی در محلِ واحد صنعتی و رسیدنِ کالا به آنجا مطالبه میشد.. یعنی عملاً هیچ نظارتی بر کامیونها و محمولهٔ آنها در هنگامِ واردات به مرزهای کشور صورت نمیگرفت.. حکومت با این اشتباه ویرانگر، باعث سواستفادهٔ اسلامگراها و شبکهٔ قاچاق فلسطین و سازمان های تروریستیِ آنها شد و آشوبگران در حال انبار کردن اسلحه و موادِ منفجره در داخل کشور بودند
قذافی� کمکهای میلیون دلاری به خمینی و موسی صدر در لبنان انجام میداد.. قذافی معتقد بود که زمان آن رسیده که روحانیون اختلافاتِ خود را کنار گذاشته و برای سرنگونی پادشاهی ایران، با یکدیگر متحد شوند.. به همین دلیل علاوه بر کمکهای مالی و تسلیحاتی، جلساتی به عنوانِ وساطت میانِ موسی صدر و محمد بهشتی، ترتیب داده بود.. امام موسی صدر، مخالف جدی ایده های خمینی و حکومت اسلامی بود... امام موسی صدر را تنها فردِ شایسته برای جانشینی خویی و شریعتمداری در جهان شیعه به شمار می آوردند و او بارزترین شخصیتی بود که توانایی جلوگیری از دست اندازی خمینی به ایران را داشت
زمان� که قذافی متوجه مخالفت موسی صدر با خمینی شد، با توطئهٔ بهشتی، برای موسی صدر تله گذاشته و او را در لیبی بازداشت کرد و به قتل رساند
د� سال ۱۳۵۷، سید احمد کافی، آخوندِ مخافِ حکومت، در تصادف جاده ای به صورت عادی کشته شد.. ولی حلقه به گوشانِ خمینی، به دروغ این شایعه را پخش کردند که ساواک ملا کافی را به قتل رسانده است.. در روز تشیع جنازه، اوباش و قمه به دستانِ خمینی، مردم را تحریک کردند و یک پلیس را با قمه در شهر تکه تکه کردند و هفت پلیس دیگر را زخمی نمودند و شیشه های بانکها و اتوبوسها را شکستند
پ� از حاثهٔ میدان ژاله، روزنامه گاردین از این تیتر استفاده کرد که: سه هزار کشته در ایران، به گفتهٔ مخالفان شاه.. بعد هم گفتند این سه هزار کشته در گورهای دسته جمعی در بهشت زهرا خاک شده اند.... اما در حقیقت با رفتن به بهشت زهرا این دروغ آشکار شد و مشخص شد هیچ جای گور دست جمعی در آنجا وجود ندارد.. اما دیگر رو شدن حقیقت فایده نداشت، چراکه مردمِ از همه جا بیخبر، عنوانِ قصاب میدان ژاله را برای شاه انتخاب کرده بودند و خمینی و افرادش به هدفشان رسیده بودند
تعدا� کشته شدگان در کل دورانِ حکومتِ پهلوی، ۳۸۳ نفر بوده که ۱۹۷ نفر آنها چریکها و تروریستها و اشراری بوده اند که در مبارزات مسلحانه با نیروهای انتظامی به هلاکت رسیده اند.. از سوی دیگر تعداد زندانیان سیاسی که اکثر آنها رادیکالها و کمونیستهای خائن به وطن و جاسوس شوروی بودند، ۳۲۰۰ نفر بوده است
حا� تصور کنید، پس از روی کار آمدن خمینی، در طول ده سال، حداقل ۱۲ هزار نفر اعدام شدند و هزاران نفر در دوران حکومت اسلامی به قتل رسیدند.. تنها در یک هفته در سال ۱۳۶۷، سه هزار نفر اعدام شدند
ب� حماقت مردم ساده لوح و وطن فروشی تازی پرستان مذهبی که ایران زمین برایشان اندک اهمیتی ندارد، تا به امروز همچنان شاهدِ اعدام و کشتار جوانان این سرزمین هستیم و روز به روز بر تعدادِ زندانیانِ سیاسی و آمار کشته شدنِ دگراندیشان، افزوده میشود
-----------------------------------
امیدوار� این ریویو در جهتِ آشنایی با این کتاب، کافی و مفید بوده باشه
«پیرو� باشید و ایرانی»
September 13, 2020
Once I was several pages into this book, I knew that my review would be detailed and lengthy. Whether others read this review or not is not my concern or focus. That’s how I feel when writing any review. I write them for myself. I sometimes enjoy looking back, reminding myself as to how I felt about a book, as well as looking at my favorite quotes. Anyway, I digress.
While reading this book, I realized that I was highlighting so many quotes, I may as well have been highlighting all of it! I devoured it and loved the author’s fair and balanced approach. He writes in such an engaging way, detailing all the happenings in Iran, and the devastating last days of the Shah.
I've always been a lover of monarchy, most especially when done right.
I was born in Iran, spent my first few years there before moving to Wales. We returned to Iran for most of our school holidays until shortly after the Revolution. I haven’t been back in more than four decades, nor do I plan on ever returning. I sobbed when the Shah left Iran and when he died.
The Shah and Queen Farah with President John F. Kennedy and First Lady Jacqueline Kennedy, in Washington, D.C., 1962.
One of my favorite memories was when I saw Queen Farah back in the late 1970s, a few years before the awful revolution. We had gone skiing and were staying in a hotel at a ski resort outside Tehran. One afternoon I was walking around by myself in the lobby area when I heard the piano near the bar. I walked over curiously to have a look, since I knew that there were few people around. That’s when I saw the Queen sitting with King Hussein of Jordan. I didn’t recognize him, but I knew her. My mouth dropped open. I ran to tell my parents, who came down right away also. They had met the Shah and Queen a few times already, but that was a first and only time for me. I loved the Queen. After I read her memoir in 2004, I emailed her telling her how much I enjoyed it. Within days, she sent me the sweetest email back.
This was taken some time in the 1970s.
I miss the days of the Shah, not just because I’ve always been a fan of monarchy, but mainly because those were the days when the country was progressing and heading somewhere. The Shah and Queen Farah were true partners in their efforts to modernize Iran. They achieved great success in improving the lives of everyday Persians. Queen Farah fought for women's rights. It was thanks to them that Iran was the first Muslim country in the world to have a Minister for Women's Affairs. It was the Shah’s father who outlawed the wearing of veils and started to modernize Iran.
The Shah and Queen Farah
I recommend this book to anyone interested in understanding Iran and the heartbreaking last days of the Shah. It is, by far, the best book that I have read on the history of modern-day Iran. The only criticism that I have is that the book needed far more photos.
Here are my many thoughts as well as some favorite quotes.
When it comes to ingratitude, Persians truly have the market cornered.
Despite all the progress and growth during the Pahlavi years, despite full and generous scholarships to study abroad, as well as a better standard of living than ever before, Persians were idiots and seem to have completely ignored how blessed they were. I have seldom seen a nation and culture that is so ungrateful. Those same students with scholarships to study at the Sorbonne in Paris and throughout the U.S. were among the biggest critics of the Pahlavi monarchy. This sense of ingratitude sadly reminds me of many in the U.S. today. They don’t realize how good they have it. Americans live in a country that is incredibly blessed with an exceptional history. I hope that they always remember that.
“He (the Shah) liked to cite one of his favorite quotes, ‘Ingratitude is the prerogative of the people,� and on another occasion said, ‘If the Iranian people were fair and compared their situation with other countries and how Iran was fifty years ago, they would see that they were living in peace. They had it so easy that they decided to have a revolution to supposedly further improve their lives. But this was not a revolution of the Iranian people. In fact it was collective suicide on a national scale that took place at the height of prosperity.�
“Young Iranians educated at the Sorbonne returned to Iran as committed Marxists willing to subjugate themselves to Khomeini’s leadership of the anti-Shah opposition.’[Marx] exposes the imperialists and their rape of all the countries of the Third World, including Iran� parroted one student, a leftist who donned a chador not because she understood or believed in Islam but because she wanted to make a political statement against the Shah’s regime. Though Marx had condemned religion as the ‘opiate of the masses � in developing countries it is different. At times, religious feelings and social movements go hand in hand. That is the way it is now in Iran. We are all of us united against the Shah. We are in an Islamic country, and all social movements inevitably have a religious coloring. We do not believe there will ever be Communism here as there is Communism in Russia or China. We will have our own brand of socialism.� Remarks like hers pointed to a curious phenomenon last seen in Imperial Russia sixty years before: Iran’s best-educated minds helping their future executioners erect scaffolds in their name.�
The Shah could have stopped Khomeini a few times over.
He accurately described Khomeini as “a bearded fanatic with a seventh-century minds-set,� yet he was far too timid and lenient, a complete pushover. People accuse him of torturing dissidents. Although that did happen, the Shah himself didn’t approve of it and would have preferred to continue being soft and kind-hearted with all. The torture then was nothing compared to what has been going with the current barbaric regime for more than four decades. The Shah was far too passive and unwilling to prevent the revolution in the first place. As the situation in Iran got progressively worse, the Shah preferred to live in a state of denial.
“Courtiers worried about his capacity for denial, his aversion to unpleasant news, and his decision to cut out anyone who suggested the situation in the country was anything but agreeable.�
Over a year ago, I read about the Romanovs. The Shah reminds me so much of Tsar Nicholas II. Neither were meant to be leaders. Nicholas was naïve and completely spineless. The Shah wasn’t too far off and refused to hear any negative news. Both stories were truly heartbreaking, not just for the royal families, but for countless others who did not deserve the evil monstrosities of living under such brutal regimes.
The Shah seated looking at photos
The Carter Administration messed up.
It seems that whenever the Democrats are in power, things become worse for Iran. Whether it’s the big mess-up with Carter, or with the nuclear deal under Obama, they really seem to have a knack for pulling things off. Foreign policy does not seem to be their area.
As the troubles were slowly starting, there was a huge disconnect between Washington and the U.S Embassy in Tehran. It seems that this is a common problem when Democrats are in power. The U.S. Embassy in Tehran was too focused on the Russians and communism, not even noticing all that was happening right under their own noses. They didn’t believe that Khomeini would ever pose a threat.
Just five months before the Shah left Iran and after so many bombings, riots, and protests, the CIA inaccurately concluded in early August 1978 that, “Iran is not in a revolutionary or even a pre-revolutionary situation.� How wrong they were.
“U.S. officials were surprised only because they had not been closely following events in Iran over the past year. They lacked any real understanding of Islam and the Shah’s preference to avoid bloodshed.�
Reading about Ambassador Sullivan had me furious. I truly loathe this man.
“Sullivan might have shown the Shah more respect if he really had been a Suharto, Pinochet, or Marcos. But his host’s shyness, soft-spoken demeanor, and European sensibilities seemed only to invite contempt. Sullivan decided the Shah was a slightly ridiculous marionette who liked to play dress-up. He gave his host virtually no credit for lasting thirty-six years on the Peacock Throne—the fifth-longest reign in the history of the Iranian monarchy—let alone his life-and-death struggle to reform a conservative
Muslim society averse to change. He showed little if any sensitivity to the unique pressures the Shah faced at home by supporting U.S. foreign policy in the Middle East, selling oil to Israel, and guarding the approaches to the Persian Gulf from an array of adversaries. Sullivan received a polite welcome at the palace. The Shah’s entourage were less receptive, viewing the new ambassador as they would a spider climbing up the drainpipe. His reputation for asserting himself and involving himself in his host countries� internal affairs was already well known. ‘Everyone buckled up when Sullivan arrived,� remembered Maryam Ansary, wife of the Shah’s finance and economy minister. ‘He came in with his reputation and the devil on his back.� When she heard that Bill Sullivan was on his way to Tehran, Imelda Marcos placed a phone call to Queen Farah and passed on a stark warning: ‘Be careful. Sullivan is trouble. Wherever he goes he makes trouble.� The ambassador’s jaunty irreverence dismayed and offended his hosts. It was customary for new envoys to visit the offices of the major daily newspapers. Farhad Massoudi, publisher of the evening paper Ettelaat, arranged for Sullivan to be shown around his newsroom and meet with his editors. ‘I was quite surprised on a number of occasions in the way he spoke about the Shah,� said Massoudi. ‘He did not give the necessary respect that I had been expecting from a new American ambassador.� Sullivan’s tone and attitude only encouraged the rampant speculation that he had been sent to Tehran to sow mischief. Sullivan was still settling in when he attended a dinner party hosted by Britain’s ambassador Tony Parsons. ‘I wonder when we’re going to have a revolution in Iran,� Sullivan cheerfully mused to his female dinner companion. ‘Every country I go to, after a while there is a revolution.� Unfortunately for the ambassador, the lady in question was the wife of Seyyed Hossein Nasr, Queen Farah’s adviser on cultural and religious matters and a regular visitor to the palace.�
“Ambassador Sullivan was so anxious to prove American goodwill to the revolutionaries that he all but helped walk the Shah to the door. Each time the Shah returned from his audiences with Sullivan, he told Queen Farah that Sullivan pestered him about a departure date. ‘He keeps asking, ‘When are you leaving?’� The ambassador bluntly told the Shah that ‘it would be best for stability in Iran if he left� and asked if he would like him to secure an invitation to enter the United States. In Sullivan’s typically acerbic retelling of their conversation the Shah “leaned forward, almost like a small boy, and said, ‘Oh would you?’’�
Reagan tried.
“The Pahlavis had entertained former California governor Ronald Reagan back in April. ‘Shoot the first man in front,� he advised the Shah, ‘and the rest will fall into line.� Reagan, observed Ardeshir Zahedi, ‘did not understand how serious the problem was.’�
Accusations of Torture
“Today, Americans, if they remember the Shah at all, are likely to associate him with massive human rights violations and state-sanctioned repression. � The Shah became a hate figure for many people. When President Jimmy Carter grudgingly allowed the deposed monarch to enter the United States in 1979 for cancer surgery, his own ambassador to the United Nations, Andrew Young, complained that it was like ‘protecting Adolf Eichmann.� By comparison, Young described Khomeini as ‘a saint.’�
“The controversy and confusion that surrounded the Shah’s human rights record overshadowed his many real accomplishments in the fields of women’s rights, literacy, health care, education, and modernization. Help in sifting through the accusations and allegations came from a most unexpected quarter, however, when the Islamic Republic announced plans to identify and memorialize each victim of Pahlavi ‘oppression.� But lead researcher, Emad al-Din Baghi, a former seminary student, was shocked to discover that he could not match the victims� names to the official numbers: instead of 100,000 deaths, Baghi could only confirm 3,164. Even that number was inflated because it included all 2,781 fatalities from the 1978-1979 revolution. The actual death toll was lowered to 383, of whom 197 were guerilla fighters and terrorists killed in skirmishes with the security forces. That meant 183 political prisoners and dissidents were executed, committed suicide in detention, or died under torture. � The lower numbers do not excuse or diminish the suffering of political prisoners jailed or tortured in Iran in the 1970s. They do, however, show the extent to which the historical record was manipulated by Khomeini and his partisans to criminalize the Shah and justify their own excesses and abuses.�
“The U.S. embassy cabled Washington that the Shah ‘has been stung by rash of unfavorable publicity appearing in US and western media about human rights conditions in Iran. Basically, he considers it unfair, unwarranted, and lacking in recognition of major socioeconomic advances his country has achieved during his reign.� Was it a coincidence, he demanded to know, that Saudi Arabia, America’s chief ally within OPEC, received a free pass on human rights? Iranians enjoyed far greater freedoms and a higher standard of living than the Saudis. ‘If you Americans are going to be so moral, you must apply a single standard to the whole world’� he lectured
Newsweek in an interview in early 1977. ‘If I have a few thousand Communist people in prison so that others can live in a free society, it is magnified and talked about endlessly. But do you ever talk about the hundreds of thousands who were murdered in Cambodia?... I cannot believe that the US would be so shortsighted as to cut off arms sales to my country.’�
While reading this book, I realized that I was highlighting so many quotes, I may as well have been highlighting all of it! I devoured it and loved the author’s fair and balanced approach. He writes in such an engaging way, detailing all the happenings in Iran, and the devastating last days of the Shah.
I've always been a lover of monarchy, most especially when done right.
I was born in Iran, spent my first few years there before moving to Wales. We returned to Iran for most of our school holidays until shortly after the Revolution. I haven’t been back in more than four decades, nor do I plan on ever returning. I sobbed when the Shah left Iran and when he died.
The Shah and Queen Farah with President John F. Kennedy and First Lady Jacqueline Kennedy, in Washington, D.C., 1962.
One of my favorite memories was when I saw Queen Farah back in the late 1970s, a few years before the awful revolution. We had gone skiing and were staying in a hotel at a ski resort outside Tehran. One afternoon I was walking around by myself in the lobby area when I heard the piano near the bar. I walked over curiously to have a look, since I knew that there were few people around. That’s when I saw the Queen sitting with King Hussein of Jordan. I didn’t recognize him, but I knew her. My mouth dropped open. I ran to tell my parents, who came down right away also. They had met the Shah and Queen a few times already, but that was a first and only time for me. I loved the Queen. After I read her memoir in 2004, I emailed her telling her how much I enjoyed it. Within days, she sent me the sweetest email back.
This was taken some time in the 1970s.
I miss the days of the Shah, not just because I’ve always been a fan of monarchy, but mainly because those were the days when the country was progressing and heading somewhere. The Shah and Queen Farah were true partners in their efforts to modernize Iran. They achieved great success in improving the lives of everyday Persians. Queen Farah fought for women's rights. It was thanks to them that Iran was the first Muslim country in the world to have a Minister for Women's Affairs. It was the Shah’s father who outlawed the wearing of veils and started to modernize Iran.
The Shah and Queen Farah
I recommend this book to anyone interested in understanding Iran and the heartbreaking last days of the Shah. It is, by far, the best book that I have read on the history of modern-day Iran. The only criticism that I have is that the book needed far more photos.
Here are my many thoughts as well as some favorite quotes.
When it comes to ingratitude, Persians truly have the market cornered.
Despite all the progress and growth during the Pahlavi years, despite full and generous scholarships to study abroad, as well as a better standard of living than ever before, Persians were idiots and seem to have completely ignored how blessed they were. I have seldom seen a nation and culture that is so ungrateful. Those same students with scholarships to study at the Sorbonne in Paris and throughout the U.S. were among the biggest critics of the Pahlavi monarchy. This sense of ingratitude sadly reminds me of many in the U.S. today. They don’t realize how good they have it. Americans live in a country that is incredibly blessed with an exceptional history. I hope that they always remember that.
“He (the Shah) liked to cite one of his favorite quotes, ‘Ingratitude is the prerogative of the people,� and on another occasion said, ‘If the Iranian people were fair and compared their situation with other countries and how Iran was fifty years ago, they would see that they were living in peace. They had it so easy that they decided to have a revolution to supposedly further improve their lives. But this was not a revolution of the Iranian people. In fact it was collective suicide on a national scale that took place at the height of prosperity.�
“Young Iranians educated at the Sorbonne returned to Iran as committed Marxists willing to subjugate themselves to Khomeini’s leadership of the anti-Shah opposition.’[Marx] exposes the imperialists and their rape of all the countries of the Third World, including Iran� parroted one student, a leftist who donned a chador not because she understood or believed in Islam but because she wanted to make a political statement against the Shah’s regime. Though Marx had condemned religion as the ‘opiate of the masses � in developing countries it is different. At times, religious feelings and social movements go hand in hand. That is the way it is now in Iran. We are all of us united against the Shah. We are in an Islamic country, and all social movements inevitably have a religious coloring. We do not believe there will ever be Communism here as there is Communism in Russia or China. We will have our own brand of socialism.� Remarks like hers pointed to a curious phenomenon last seen in Imperial Russia sixty years before: Iran’s best-educated minds helping their future executioners erect scaffolds in their name.�
The Shah could have stopped Khomeini a few times over.
He accurately described Khomeini as “a bearded fanatic with a seventh-century minds-set,� yet he was far too timid and lenient, a complete pushover. People accuse him of torturing dissidents. Although that did happen, the Shah himself didn’t approve of it and would have preferred to continue being soft and kind-hearted with all. The torture then was nothing compared to what has been going with the current barbaric regime for more than four decades. The Shah was far too passive and unwilling to prevent the revolution in the first place. As the situation in Iran got progressively worse, the Shah preferred to live in a state of denial.
“Courtiers worried about his capacity for denial, his aversion to unpleasant news, and his decision to cut out anyone who suggested the situation in the country was anything but agreeable.�
Over a year ago, I read about the Romanovs. The Shah reminds me so much of Tsar Nicholas II. Neither were meant to be leaders. Nicholas was naïve and completely spineless. The Shah wasn’t too far off and refused to hear any negative news. Both stories were truly heartbreaking, not just for the royal families, but for countless others who did not deserve the evil monstrosities of living under such brutal regimes.
The Shah seated looking at photos
The Carter Administration messed up.
It seems that whenever the Democrats are in power, things become worse for Iran. Whether it’s the big mess-up with Carter, or with the nuclear deal under Obama, they really seem to have a knack for pulling things off. Foreign policy does not seem to be their area.
As the troubles were slowly starting, there was a huge disconnect between Washington and the U.S Embassy in Tehran. It seems that this is a common problem when Democrats are in power. The U.S. Embassy in Tehran was too focused on the Russians and communism, not even noticing all that was happening right under their own noses. They didn’t believe that Khomeini would ever pose a threat.
Just five months before the Shah left Iran and after so many bombings, riots, and protests, the CIA inaccurately concluded in early August 1978 that, “Iran is not in a revolutionary or even a pre-revolutionary situation.� How wrong they were.
“U.S. officials were surprised only because they had not been closely following events in Iran over the past year. They lacked any real understanding of Islam and the Shah’s preference to avoid bloodshed.�
Reading about Ambassador Sullivan had me furious. I truly loathe this man.
“Sullivan might have shown the Shah more respect if he really had been a Suharto, Pinochet, or Marcos. But his host’s shyness, soft-spoken demeanor, and European sensibilities seemed only to invite contempt. Sullivan decided the Shah was a slightly ridiculous marionette who liked to play dress-up. He gave his host virtually no credit for lasting thirty-six years on the Peacock Throne—the fifth-longest reign in the history of the Iranian monarchy—let alone his life-and-death struggle to reform a conservative
Muslim society averse to change. He showed little if any sensitivity to the unique pressures the Shah faced at home by supporting U.S. foreign policy in the Middle East, selling oil to Israel, and guarding the approaches to the Persian Gulf from an array of adversaries. Sullivan received a polite welcome at the palace. The Shah’s entourage were less receptive, viewing the new ambassador as they would a spider climbing up the drainpipe. His reputation for asserting himself and involving himself in his host countries� internal affairs was already well known. ‘Everyone buckled up when Sullivan arrived,� remembered Maryam Ansary, wife of the Shah’s finance and economy minister. ‘He came in with his reputation and the devil on his back.� When she heard that Bill Sullivan was on his way to Tehran, Imelda Marcos placed a phone call to Queen Farah and passed on a stark warning: ‘Be careful. Sullivan is trouble. Wherever he goes he makes trouble.� The ambassador’s jaunty irreverence dismayed and offended his hosts. It was customary for new envoys to visit the offices of the major daily newspapers. Farhad Massoudi, publisher of the evening paper Ettelaat, arranged for Sullivan to be shown around his newsroom and meet with his editors. ‘I was quite surprised on a number of occasions in the way he spoke about the Shah,� said Massoudi. ‘He did not give the necessary respect that I had been expecting from a new American ambassador.� Sullivan’s tone and attitude only encouraged the rampant speculation that he had been sent to Tehran to sow mischief. Sullivan was still settling in when he attended a dinner party hosted by Britain’s ambassador Tony Parsons. ‘I wonder when we’re going to have a revolution in Iran,� Sullivan cheerfully mused to his female dinner companion. ‘Every country I go to, after a while there is a revolution.� Unfortunately for the ambassador, the lady in question was the wife of Seyyed Hossein Nasr, Queen Farah’s adviser on cultural and religious matters and a regular visitor to the palace.�
“Ambassador Sullivan was so anxious to prove American goodwill to the revolutionaries that he all but helped walk the Shah to the door. Each time the Shah returned from his audiences with Sullivan, he told Queen Farah that Sullivan pestered him about a departure date. ‘He keeps asking, ‘When are you leaving?’� The ambassador bluntly told the Shah that ‘it would be best for stability in Iran if he left� and asked if he would like him to secure an invitation to enter the United States. In Sullivan’s typically acerbic retelling of their conversation the Shah “leaned forward, almost like a small boy, and said, ‘Oh would you?’’�
Reagan tried.
“The Pahlavis had entertained former California governor Ronald Reagan back in April. ‘Shoot the first man in front,� he advised the Shah, ‘and the rest will fall into line.� Reagan, observed Ardeshir Zahedi, ‘did not understand how serious the problem was.’�
Accusations of Torture
“Today, Americans, if they remember the Shah at all, are likely to associate him with massive human rights violations and state-sanctioned repression. � The Shah became a hate figure for many people. When President Jimmy Carter grudgingly allowed the deposed monarch to enter the United States in 1979 for cancer surgery, his own ambassador to the United Nations, Andrew Young, complained that it was like ‘protecting Adolf Eichmann.� By comparison, Young described Khomeini as ‘a saint.’�
“The controversy and confusion that surrounded the Shah’s human rights record overshadowed his many real accomplishments in the fields of women’s rights, literacy, health care, education, and modernization. Help in sifting through the accusations and allegations came from a most unexpected quarter, however, when the Islamic Republic announced plans to identify and memorialize each victim of Pahlavi ‘oppression.� But lead researcher, Emad al-Din Baghi, a former seminary student, was shocked to discover that he could not match the victims� names to the official numbers: instead of 100,000 deaths, Baghi could only confirm 3,164. Even that number was inflated because it included all 2,781 fatalities from the 1978-1979 revolution. The actual death toll was lowered to 383, of whom 197 were guerilla fighters and terrorists killed in skirmishes with the security forces. That meant 183 political prisoners and dissidents were executed, committed suicide in detention, or died under torture. � The lower numbers do not excuse or diminish the suffering of political prisoners jailed or tortured in Iran in the 1970s. They do, however, show the extent to which the historical record was manipulated by Khomeini and his partisans to criminalize the Shah and justify their own excesses and abuses.�
“The U.S. embassy cabled Washington that the Shah ‘has been stung by rash of unfavorable publicity appearing in US and western media about human rights conditions in Iran. Basically, he considers it unfair, unwarranted, and lacking in recognition of major socioeconomic advances his country has achieved during his reign.� Was it a coincidence, he demanded to know, that Saudi Arabia, America’s chief ally within OPEC, received a free pass on human rights? Iranians enjoyed far greater freedoms and a higher standard of living than the Saudis. ‘If you Americans are going to be so moral, you must apply a single standard to the whole world’� he lectured
Newsweek in an interview in early 1977. ‘If I have a few thousand Communist people in prison so that others can live in a free society, it is magnified and talked about endlessly. But do you ever talk about the hundreds of thousands who were murdered in Cambodia?... I cannot believe that the US would be so shortsighted as to cut off arms sales to my country.’�
December 29, 2017
in hardcover format, this is perfect to clobber Ben Affleck over that *** introduction to the events of Argo, which recycles the worst Khomeini propaganda about the Pahlavi's lavish lifestyle and a hugely inflated number of political prisoners.
This is a basically sympathetic portrayal of Mohammad Reza Pahlavi, with a heavy scent of nostalgia lingering among the trees that protect the Teheran highways from the desert winds. An authoritarian facade masked the warmth of his family life and Spartan daily routine.
As the cancer ate away at him, he increasingly considered his people ripe for democracy. Throughout his life, he had supervised the modernisation of Iran into the 20th century with both hands firmy on the reins because the mind catches up at the pace of generations.
The political turmoil as seen from the ivory tower placed him in a Catch 22 position : respond by force and fuel the discontent, but stand down and watch Islamist terrorism blaming its victims on you.
This is a basically sympathetic portrayal of Mohammad Reza Pahlavi, with a heavy scent of nostalgia lingering among the trees that protect the Teheran highways from the desert winds. An authoritarian facade masked the warmth of his family life and Spartan daily routine.
As the cancer ate away at him, he increasingly considered his people ripe for democracy. Throughout his life, he had supervised the modernisation of Iran into the 20th century with both hands firmy on the reins because the mind catches up at the pace of generations.
The political turmoil as seen from the ivory tower placed him in a Catch 22 position : respond by force and fuel the discontent, but stand down and watch Islamist terrorism blaming its victims on you.
December 15, 2017
What a waste. It's just a big apologia and veneration of the Shah. Sure, he looks much better now after the Islamic revolution, but this book is an over the top idealization of his reign.
February 7, 2017
The Fall of Heaven: The Pahlavis and the Final Days of Imperial Iran, by Andrew Scott Cooper, is a book chronicling the rule of the last Shah of Iran, Mohammed Reza Shah Pahlavi. The last Shah ruled for over 30 years, the longest rule in Iranian history, but also saw the state collapse into revolution as right wing Islamist militants overthrew his government and formed an Islamic Republic in 1978. Cooper looks at this shift from the point of view of the palace, and both examines the issues that were critical to them, as well as the issues that they did not realize. Queen Farah Pahlavi, the Shah's third wife and long reigning Empress, is also examined in detail.
The policies of the Pahlavi court were geared toward liberalization of the state and economy, support for authoritarian style development and political control, and appeasement of Western interests constantly looking to meddle in internal affairs. Their attempt to nationalize oil resources from British control (albeit reluctantly) led to the overthrowing of Prime Minister Mohammad Mosaddegh, and ended Iran's attempt at Parliamentarian reform. This coup led to the Shah extending the power of the Pahlavi court, and the denationalization of oil resources to American firms. Deeply unpopular with both leftists and the religious right, the Shah made enemies of a vast array of the political spectrum, which eventually saw the right and left unite (briefly) to overthrow the regime a decade later.
The book goes into depth on reform attempts and their consequences by the Shah during his authoritarian period. Although Cooper claims that the Shah always wanted liberal democracy in Iran, his actions were completely contrary to this. He crowned himself Emperor in a lavish ceremony (complete with diamonds, crowning himself a la Napoleon, and a carriage with white horses), increasingly alienated the political class by refusing to hear about dissent, and became largely unaware of the deeper political crisis that gripped Iran in the 60's and 70's. Cooper argues that the Shah was too indecisive in action, and could have saved the Imperial dynasty either by being more forceful, in an authoritarian style, or giving in to deeper political reforms. Instead, the Shah seems to have sought to keep the status quo of slow liberalization, and ignored the increasingly corrupt side of his regime, as family members and the elite embezzled money, engaged in corrupt practices, and flaunted social and religious traditions.
Even so, the reforms attempted by the Shah were admirable and interesting. Iran had long been a centre of intrigue by Western governments, and Imperial Iran was no different. The Shah and his inner circle constantly had to gauge the reaction of a paranoid and interventionist Washington, as American's grappled with race riots and communism at home and abroad. Iran's oil resources were and are massive, and having Iran fall out of their sphere of control would have been a deep blow to American interests. The Shah attempted to get the best deal possible by slowly gaining greater control of oil revenues, and using the funds to beef up Iran's military, invest in infrastructure and improve the living conditions of the poor and middle class. He attempted to reduce Western interests by making Iran a staunch Western ally, thus taking away the temptation to interfere in Iranian affairs. The Shah's reforms oversaw a massive shift in the living standards of most average Iranians. Millions moved into urban centres like Tehran, new goods and services became available, and huge increases in agricultural productivity ended cycles of famine.
Even so, these reforms came at a cost. The growth was uneven, and many poor moved from rural poverty into crushing urban poverty in a cycle familiar to many developing nations. Many began to blame the rapid reforms attempts for their misfortunes, and turned to radical right or left wing groups to seek reform. And in a political culture dominated by an authoritarian regime and held aloft by foreign interests, the only political option open to many dissidents was violence. The interesting thing about the Iranian revolution is how left wing interests came together with right wing interests to create a new form of Islamic revolution. People sought to go back to their roots to ensure a fair distribution of goods and services, and the reduction of offensive cultural practices seen as foreign or anti-Islamic.
Queen Farah was an interesting catalyst in the regime collapse. She was a strong advocator for women's rights, and was a University graduate interested in art, architecture, and social advancement. She oversaw a huge influx in investment for art institutions, turning Iran into a sort of cultural centre in the world. She invested heavily in women's rights, something that became a target for those protesting against the regime. Cooper also shows her as a reformist, more so than her husband. She had an ear on the ground and saw the rise of right wing extremism come early. She also sought to fight corruption within the regime, with few results. She saw her husband through his growing battle with cancer, and was a strong political force inside the regime, sometimes acting at odds with the Shah, and other times with military or political figures.
However, rapid reform seems to have been one of the main issues with Imperial Iran. In the 60's and 70's, authoritarian development had become a trend in Asian and African politics. South Korea, Taiwan, Thailand, Indonesia and Singapore all had authoritarian regimes that were seeing large rates of economic growth, and all advocated for very slow political reforms during this period. This system of development had mixed results, but the Iranian experiment ended in failure. Massive economic reforms did not trickle down to the lower classes, who quickly sought alternative political outlets for their anger. The ousting of Mosaddegh alienated many middle class citizens to the regime. And the rise of Ruhollah Khomeini, the radical Islamic cleric who was the catalyst in the overthrow of the regime, became an outlet for support for the oppressed and for the disenfranchised.
Cooper has written an excellent account of the rule (not just the "final days") of the Pahlavi dynasty, and the fall of Imperial Iran. The book is well researched, readable, and interesting. A few complaints exist. The biggest is the lack of background detail on the issues facing Iran. There are surely better books on nitty-gritty details, but the way Cooper has written the book, many important details are left for the reader to research. A second small complaint is with the books sourcing. There are no in-text citations, and instead all sourcing is at the end of the book, and unnumbered. This makes it extra difficult to fact check, after coupling with the lack of specific background information, and leads to a slightly disjointed narrative. It is certainly not unreadable, and the quality of the book is commendable. This book can be recommended to those interested in Iranian history. It takes a refreshing view of the situation that goes beyond Ameri-centric history, and instead examines the book from the point of view of the Imperial court.
The policies of the Pahlavi court were geared toward liberalization of the state and economy, support for authoritarian style development and political control, and appeasement of Western interests constantly looking to meddle in internal affairs. Their attempt to nationalize oil resources from British control (albeit reluctantly) led to the overthrowing of Prime Minister Mohammad Mosaddegh, and ended Iran's attempt at Parliamentarian reform. This coup led to the Shah extending the power of the Pahlavi court, and the denationalization of oil resources to American firms. Deeply unpopular with both leftists and the religious right, the Shah made enemies of a vast array of the political spectrum, which eventually saw the right and left unite (briefly) to overthrow the regime a decade later.
The book goes into depth on reform attempts and their consequences by the Shah during his authoritarian period. Although Cooper claims that the Shah always wanted liberal democracy in Iran, his actions were completely contrary to this. He crowned himself Emperor in a lavish ceremony (complete with diamonds, crowning himself a la Napoleon, and a carriage with white horses), increasingly alienated the political class by refusing to hear about dissent, and became largely unaware of the deeper political crisis that gripped Iran in the 60's and 70's. Cooper argues that the Shah was too indecisive in action, and could have saved the Imperial dynasty either by being more forceful, in an authoritarian style, or giving in to deeper political reforms. Instead, the Shah seems to have sought to keep the status quo of slow liberalization, and ignored the increasingly corrupt side of his regime, as family members and the elite embezzled money, engaged in corrupt practices, and flaunted social and religious traditions.
Even so, the reforms attempted by the Shah were admirable and interesting. Iran had long been a centre of intrigue by Western governments, and Imperial Iran was no different. The Shah and his inner circle constantly had to gauge the reaction of a paranoid and interventionist Washington, as American's grappled with race riots and communism at home and abroad. Iran's oil resources were and are massive, and having Iran fall out of their sphere of control would have been a deep blow to American interests. The Shah attempted to get the best deal possible by slowly gaining greater control of oil revenues, and using the funds to beef up Iran's military, invest in infrastructure and improve the living conditions of the poor and middle class. He attempted to reduce Western interests by making Iran a staunch Western ally, thus taking away the temptation to interfere in Iranian affairs. The Shah's reforms oversaw a massive shift in the living standards of most average Iranians. Millions moved into urban centres like Tehran, new goods and services became available, and huge increases in agricultural productivity ended cycles of famine.
Even so, these reforms came at a cost. The growth was uneven, and many poor moved from rural poverty into crushing urban poverty in a cycle familiar to many developing nations. Many began to blame the rapid reforms attempts for their misfortunes, and turned to radical right or left wing groups to seek reform. And in a political culture dominated by an authoritarian regime and held aloft by foreign interests, the only political option open to many dissidents was violence. The interesting thing about the Iranian revolution is how left wing interests came together with right wing interests to create a new form of Islamic revolution. People sought to go back to their roots to ensure a fair distribution of goods and services, and the reduction of offensive cultural practices seen as foreign or anti-Islamic.
Queen Farah was an interesting catalyst in the regime collapse. She was a strong advocator for women's rights, and was a University graduate interested in art, architecture, and social advancement. She oversaw a huge influx in investment for art institutions, turning Iran into a sort of cultural centre in the world. She invested heavily in women's rights, something that became a target for those protesting against the regime. Cooper also shows her as a reformist, more so than her husband. She had an ear on the ground and saw the rise of right wing extremism come early. She also sought to fight corruption within the regime, with few results. She saw her husband through his growing battle with cancer, and was a strong political force inside the regime, sometimes acting at odds with the Shah, and other times with military or political figures.
However, rapid reform seems to have been one of the main issues with Imperial Iran. In the 60's and 70's, authoritarian development had become a trend in Asian and African politics. South Korea, Taiwan, Thailand, Indonesia and Singapore all had authoritarian regimes that were seeing large rates of economic growth, and all advocated for very slow political reforms during this period. This system of development had mixed results, but the Iranian experiment ended in failure. Massive economic reforms did not trickle down to the lower classes, who quickly sought alternative political outlets for their anger. The ousting of Mosaddegh alienated many middle class citizens to the regime. And the rise of Ruhollah Khomeini, the radical Islamic cleric who was the catalyst in the overthrow of the regime, became an outlet for support for the oppressed and for the disenfranchised.
Cooper has written an excellent account of the rule (not just the "final days") of the Pahlavi dynasty, and the fall of Imperial Iran. The book is well researched, readable, and interesting. A few complaints exist. The biggest is the lack of background detail on the issues facing Iran. There are surely better books on nitty-gritty details, but the way Cooper has written the book, many important details are left for the reader to research. A second small complaint is with the books sourcing. There are no in-text citations, and instead all sourcing is at the end of the book, and unnumbered. This makes it extra difficult to fact check, after coupling with the lack of specific background information, and leads to a slightly disjointed narrative. It is certainly not unreadable, and the quality of the book is commendable. This book can be recommended to those interested in Iranian history. It takes a refreshing view of the situation that goes beyond Ameri-centric history, and instead examines the book from the point of view of the Imperial court.
May 7, 2023
ایران، ایران است
هر ایرانی باید عاشق آن باشد.
هر ایرانی باید عاشق آن باشد.
November 28, 2016
پایان تلخی داشت کتاب
کتاب بیشتر حول محور شاه می چرخه و تمامی حوادثی که در سلطنتش اتفاق افتاد تا زمانی که از ایران خارج شد و در سایه ی شاه بررسی می کنه.
در این بین مجموعه حوادثی که منجر به انقلاب شدند رو نیز به خوبی بررسی کرده.
اما کتاب یه جورایی با رسیدن به 12 بهمن به اتنها میرسه و وقایع بسیار مهم ده روز 12 تا 22 بهمن و بررسی نکرده که البته نقطه ضعفی نیست و در قلمروی کتاب جایی نداشته اون موضوعات.
عوامل مختلفی مثل حزب های چپ، بازاری ها، اسلام گراهای تند رو (نوچه های خمینی)، نوچه های روشنفکر نمای خمینی که خیال خااام استفاده از خمینی و دموکرات کردن ایران و داشتن، اسلام گراهای میانه روی بی بخار، و بالاخره عوامل خارجی مثل سی آی ای و سفارت امریکا، به خوبی بهشون پرداخته شده.
بیشتر از همه، بازی های سیاسی که این وسط اتفاق افتاد و شاه بیشتر به خاطر ضعف شخصیتیش که با بیماریش تشدید هم شده بود، نتونست هیچ کدومشون و ببره؛ نقطه جذاب کتابن. برای مثال علی کنی رساله ی ولایت فقیه خمینی و به شاه میرسونه، شاه درجا دستور میده چند میلیون بزنید ازش بدید دست مردم، هویدا (اگر اشتباه نکنم) میگه اثر معکوس داره و شاه با استیصال می پذیره.
در آخر این کتاب منبعی برای تاریخ انقلاب نیست و به شکلی رمان وار و جذاب سعی در بازگو کردن حقابق دوره ی سی و چند ساله ی سلطنت شاه داره اما بسیاری از مسائلی که منجر به انقلاب شدند و روشن می کنه.
مهمترین نکته که میشه از کتاب استخراج کرد اینه که نقش عامل خارجی در شکل گیری انقلاب خیلی کم اما در جهت دهی اون به سمت جمهوری اسلامی و سلطنت خمینی خیلی زیاد بوده.
کتاب بیشتر حول محور شاه می چرخه و تمامی حوادثی که در سلطنتش اتفاق افتاد تا زمانی که از ایران خارج شد و در سایه ی شاه بررسی می کنه.
در این بین مجموعه حوادثی که منجر به انقلاب شدند رو نیز به خوبی بررسی کرده.
اما کتاب یه جورایی با رسیدن به 12 بهمن به اتنها میرسه و وقایع بسیار مهم ده روز 12 تا 22 بهمن و بررسی نکرده که البته نقطه ضعفی نیست و در قلمروی کتاب جایی نداشته اون موضوعات.
عوامل مختلفی مثل حزب های چپ، بازاری ها، اسلام گراهای تند رو (نوچه های خمینی)، نوچه های روشنفکر نمای خمینی که خیال خااام استفاده از خمینی و دموکرات کردن ایران و داشتن، اسلام گراهای میانه روی بی بخار، و بالاخره عوامل خارجی مثل سی آی ای و سفارت امریکا، به خوبی بهشون پرداخته شده.
بیشتر از همه، بازی های سیاسی که این وسط اتفاق افتاد و شاه بیشتر به خاطر ضعف شخصیتیش که با بیماریش تشدید هم شده بود، نتونست هیچ کدومشون و ببره؛ نقطه جذاب کتابن. برای مثال علی کنی رساله ی ولایت فقیه خمینی و به شاه میرسونه، شاه درجا دستور میده چند میلیون بزنید ازش بدید دست مردم، هویدا (اگر اشتباه نکنم) میگه اثر معکوس داره و شاه با استیصال می پذیره.
در آخر این کتاب منبعی برای تاریخ انقلاب نیست و به شکلی رمان وار و جذاب سعی در بازگو کردن حقابق دوره ی سی و چند ساله ی سلطنت شاه داره اما بسیاری از مسائلی که منجر به انقلاب شدند و روشن می کنه.
مهمترین نکته که میشه از کتاب استخراج کرد اینه که نقش عامل خارجی در شکل گیری انقلاب خیلی کم اما در جهت دهی اون به سمت جمهوری اسلامی و سلطنت خمینی خیلی زیاد بوده.
September 12, 2016
There is a considerable library of books about the Iranian revolution (including my own!), so one might wonder what could possibly have been left unsaid at this point. This book is the answer.
Andrew Cooper -- a journalist and historian -- managed to get exceptional access to Queen Farah and the members of the Pahlavi court. He tells for the first time the story of the revolution as seen from within the palace. What was royal family talking about over the dinner table while all of this was going on?
He embeds this new information in a highly detailed timeline that itself sheds new light on the course of events, and he sprinkles in for good measure some data and research material compiled by the Islamic Republic itself, which surprisingly tends to confirm the royalists' narrative.
He also dug deeply into what the United States was doing all this time. His account of the disconnect between Washington and Bill Sullivan's embassy in Tehran is the most detailed to date. And it is frightening.
Cooper presents all of this in a fast-moving account that I found captivating. Since the story is told primarily from the perspective of the Pahlavis, some will ritually denounce it as a whitewash. Nothing could be further from the truth. Nothing I have ever read has ever made it so painfully clear that the success of the religious clergy in toppling the monarchy can be attributed above all to one man -- the shah himself, who refused endless pleas to permit his followers and the military to intervene forcefully to put down the rebellion. His reasons for this were bound up in his own mystical belief in the Iranian monarchy.
His passivity and unwillingness to sanction bloodshed belies his reputation as a bloodthirsty tyrant. It also conceals the fact that he was not only better informed about internal developments than I ever realized, but he was willing to consider some radical alternatives, e.g. bringing a charismatic cleric (Imam Musa Sadr) into his government to fight Khomeini's fire with fire. This is one of the great untold stories of the revolution, and although it was foiled by Sadr's murder in Qaddhafi's Libya (possibly at the encouragement of Khomeini's forces) it was the kind of "Game of Thrones" high drama seldom experienced outside of fiction.
If you know nothing about the Iranian revolution, this would be a fascinating introduction. If you think you know it all, this will make you think again. If you are simply interested in the whole truth, this is essential reading.
Andrew Cooper -- a journalist and historian -- managed to get exceptional access to Queen Farah and the members of the Pahlavi court. He tells for the first time the story of the revolution as seen from within the palace. What was royal family talking about over the dinner table while all of this was going on?
He embeds this new information in a highly detailed timeline that itself sheds new light on the course of events, and he sprinkles in for good measure some data and research material compiled by the Islamic Republic itself, which surprisingly tends to confirm the royalists' narrative.
He also dug deeply into what the United States was doing all this time. His account of the disconnect between Washington and Bill Sullivan's embassy in Tehran is the most detailed to date. And it is frightening.
Cooper presents all of this in a fast-moving account that I found captivating. Since the story is told primarily from the perspective of the Pahlavis, some will ritually denounce it as a whitewash. Nothing could be further from the truth. Nothing I have ever read has ever made it so painfully clear that the success of the religious clergy in toppling the monarchy can be attributed above all to one man -- the shah himself, who refused endless pleas to permit his followers and the military to intervene forcefully to put down the rebellion. His reasons for this were bound up in his own mystical belief in the Iranian monarchy.
His passivity and unwillingness to sanction bloodshed belies his reputation as a bloodthirsty tyrant. It also conceals the fact that he was not only better informed about internal developments than I ever realized, but he was willing to consider some radical alternatives, e.g. bringing a charismatic cleric (Imam Musa Sadr) into his government to fight Khomeini's fire with fire. This is one of the great untold stories of the revolution, and although it was foiled by Sadr's murder in Qaddhafi's Libya (possibly at the encouragement of Khomeini's forces) it was the kind of "Game of Thrones" high drama seldom experienced outside of fiction.
If you know nothing about the Iranian revolution, this would be a fascinating introduction. If you think you know it all, this will make you think again. If you are simply interested in the whole truth, this is essential reading.
January 10, 2020
داستان هائی مجزا و روایاتی منقطع اما جان گرفته در چارچوبِ یک قالبِ کلی از حوادثِ سال های آخرِ سلطنتِ پهلوی در ایران با تمرکز بر کُنش های فردی-اجتماعی یِ بازیگرانِ عمده در مسیرِ منجر به انقلابِ57
اولا
کتابِ حاضر، حرفای جدید و البته نکته هایِ ناشنیده از فراز و فرودِ دراماتیکِ پهلویِ دوم در آخرین پرده ها زیاد داشت اما متاسفانه صحت سنجی یِ نقل قول ها، راستی آزمائیِ رجوعِ به خاطرات و استنتاجِ از داده های خامِ مندرج در رسانه های غربی، به سادگی مقدور نخواهد شد چون که دایره یِ ارجاعات،
وسیع تر از آنی بود که بشود واردِ موضوعِ صحت سنجی یا حتی تخمینِ راستی یِ روایات شد
دوما
فارغ از موردِ بالا، سرعتِ خوانشِ خوبی داشتم که بنظر ریشه در قالبِ روایی یِ شایانِ کتاب داشت
چاپ و ترجمه یِ کتابِ حاضر، در خارج از کشور صورت گرفته و بنظرم متن و حتی قالبِ ترجمه، اندکی ویراستاری نیاز دارد
سخن آخر
کتابِ "پادشاهان نفت"، اثر دیگری از "اندرو اسکات کوپر" با پس زمینه ای قریبِ به کتابِ حاضر است که از دیدِ این بنده، خواندنش شایسته یِ صرفِ وقت است
اولا
کتابِ حاضر، حرفای جدید و البته نکته هایِ ناشنیده از فراز و فرودِ دراماتیکِ پهلویِ دوم در آخرین پرده ها زیاد داشت اما متاسفانه صحت سنجی یِ نقل قول ها، راستی آزمائیِ رجوعِ به خاطرات و استنتاجِ از داده های خامِ مندرج در رسانه های غربی، به سادگی مقدور نخواهد شد چون که دایره یِ ارجاعات،
وسیع تر از آنی بود که بشود واردِ موضوعِ صحت سنجی یا حتی تخمینِ راستی یِ روایات شد
دوما
فارغ از موردِ بالا، سرعتِ خوانشِ خوبی داشتم که بنظر ریشه در قالبِ روایی یِ شایانِ کتاب داشت
چاپ و ترجمه یِ کتابِ حاضر، در خارج از کشور صورت گرفته و بنظرم متن و حتی قالبِ ترجمه، اندکی ویراستاری نیاز دارد
سخن آخر
کتابِ "پادشاهان نفت"، اثر دیگری از "اندرو اسکات کوپر" با پس زمینه ای قریبِ به کتابِ حاضر است که از دیدِ این بنده، خواندنش شایسته یِ صرفِ وقت است
November 20, 2022
longer review to come later but this has honestly changed my entire worldview and shaken me to my very core
September 8, 2019
An interesting (if ethically dubious) book, this one. Cooper's biography is, almost by his own admission in the book's introduction, an apologist's account of the life and times of the Shah. And, in fairness, Cooper makes a strong case for rehabilitating the way in which the Pahlavis are thought of both in the West and in Iran--as a strongman thug, an American puppet. By emphasizing the Shah's attempts to modernize Iran, to liberate its women, and to grow its economy, Cooper asserts that we do the monarch's legacy a disservice when we associate him chiefly with censorship and secret police.
Cooper's failure to fully confront the more brutal and authoritarian aspects of the Shah's regime, however, are a problem. True, the brutality of SAVAK (the Shah's secret police force) and Pahalvi himself has been overstated after decades of Islamic Republic propaganda, but nonetheless, it's difficult to fully justify a biography of the Pahlavis that doesn't make a concerted effort to reckon with those parts of their legacy, and Cooper's does not. He's hard pressed to answer obvious questions, such as, for instance: if the times were really so good under the Shah, why were people drawn to a radical like Khomeini on the scale that they were?
Despite these shortcomings, THE FALL OF HEAVEN is nevertheless a provocative and well-written biography. Cooper's extensive interviews with Queen Farah, Ardeshir Zahedi, and a handful of prominent figures in Western governments at the time, make for fascinating reading.
Cooper's failure to fully confront the more brutal and authoritarian aspects of the Shah's regime, however, are a problem. True, the brutality of SAVAK (the Shah's secret police force) and Pahalvi himself has been overstated after decades of Islamic Republic propaganda, but nonetheless, it's difficult to fully justify a biography of the Pahlavis that doesn't make a concerted effort to reckon with those parts of their legacy, and Cooper's does not. He's hard pressed to answer obvious questions, such as, for instance: if the times were really so good under the Shah, why were people drawn to a radical like Khomeini on the scale that they were?
Despite these shortcomings, THE FALL OF HEAVEN is nevertheless a provocative and well-written biography. Cooper's extensive interviews with Queen Farah, Ardeshir Zahedi, and a handful of prominent figures in Western governments at the time, make for fascinating reading.
October 18, 2016
I listened to this on audiobook and right away had trouble getting over his horrible attempts at accents. Why!
Overall this covered a ton of history, but maybe because it was on audiobook I had a hard time keeping everyone straight, which made it hard to follow events.
I also got the impression that I was hearing a "Disney" version of the events. Based on this book, the Iranian people sound insane for turning on the shah. I'm sure religious extremism played a large part, but I don't think I have a good understanding of the socio-political forces at work. Again, maybe this is in part due to listening to the audiobook rather than reading. I admit much of my listening was done in a distracted state.
Overall this covered a ton of history, but maybe because it was on audiobook I had a hard time keeping everyone straight, which made it hard to follow events.
I also got the impression that I was hearing a "Disney" version of the events. Based on this book, the Iranian people sound insane for turning on the shah. I'm sure religious extremism played a large part, but I don't think I have a good understanding of the socio-political forces at work. Again, maybe this is in part due to listening to the audiobook rather than reading. I admit much of my listening was done in a distracted state.
January 31, 2019
"Ingratitude is the prerogative of the people" -The Shah
تاریخ معاصر ایران نمونه ای از تراژدی مدرن است . از آنجایی که تمام شخصیت ها دارای جلوه ای خاکستری بوده تمیز حق از باطل و خیر از شر به راحتی میسر نمی باشد . اما از دیگر سو شواهدی دال بر خیانت و همان حرف های قدیمی خنجر از پشت زدن هم یافت میشود که شاه در طی مصاحبه ای بیان داشت تراژدی نویسانی نظیر شکسپیر و هومرهم قادر به بیان چنین غمنامه ای نیستند !
شاه ایران هرگز خود را شخصیتی دیکتاتور قلمداد نکرد . او اظهار می داشت که در باور مردم ایران , پادشاه حکم پدری را دارد که از فرزندانش مراقبت میکند . این فره ایزدی که از جانب خدا اعطا شده همواره از دیرباز تا کنون در باور ایرانیان بوده است شاید تفکر ولایت فقیه ( که مجتهدی مانند شریعتمداری و امام موسی صدر به شدت مخالف این ایده بودند ) نیز ریشه در همین باور ایرانیان داشته باشد .
پیش از هرچیز باید پذیرفت که شاه عشق و علاقه ی وافری به ایران داشته است . این میزان از میهن پرستی به گونه ای بود که در دوران کودکی و هنگام مطالعه تاریخ ایران بخش های مربوط به شکست ساسانیان در خصوص حمله اعراب را پاره کرده و مدعی بود که دلیلی ندارد برروی نقاط ضعف گذشته تمرکز کنیم . از آنجایی که رضا خان تصمیم داشت پسرش با رفتاری نظامی بار بیاید و مانند خودش نترس و محکم باشد پس از شش سالگی او را از مادر جداکرده و در تمام این مدت زنی فرانسوی به اسم مادام ارفا مونس او بوده است .داستان هایی که او از دموکراسی و حقوق مردم در فرانسه برای ولیعهد جوان تعریف میکرده تاثیرات شگرفی در خلقیات و تصمیم های آینده ی او داشته است . با مطالعه ی زندگی شاه میتوان نتیجه گرفت که او به اندازه ی پدرش جسور نبوده است . فرار او از ایران در ضمن کودتای 28 مرداد موید این نکته میباشد . ثریا در خاطراتش آورده است که این میزان از ضعف شاه را در آن دوران سخت نمیتوانسته تحمل کند ! شاید سوقصدهای زیادی که در طول زندگی به جان او شده بود یا سرنوشت رومانوف های روسی یا ملک فیصل پادشاه عراق و دیگر پادشاهانی که به دست مردم تکه و پاره شده بودند شاه را همواره از این پایان تلخ بیمناک می کرده است .اگرچه سوقصدها تاثیر مهم تری هم داشتند و آن این بود که پس از چهارمین ترور ناموفق در کاخ مرمر محافظان تصمیم گرفته با افزایش گارد و نظارت های امنیتی شاه را بیشتر و بیشتر از مردم دور نگه دارند !
استنباط من این است که پس از کودتای 28مرداد و انقلاب سفید شاه تصویر نامناسبی از خود در بین گروه های موافق و مخالف خود بر جای گذاشت :
1.توده ای ها که مهمترین مخالف شاه بودند . تفکرات کمونیستی در دهه های 30 و 40 چنان در جهان ریشه دوانده بود که هر جریان روشنفکری به کمونیسم مختوم میشد ( برابری حقوق اقشار جامعه برای هر روشنفکری جذاب است ) . پس از کودتای سال 32 و برکناری مصدق و از همه ی این ها مهم تر همکاری آمریکا ( دشمن سرسخت کمونیسم ) در این برکناری , شعله های نفرت و خشم بیش از پیش شد .
2.مذهبیون که علیه انقلاب سفید در خصوص اصلاحات ارضی , حق زنان در رای دهی , حرکت کشور به سوی مدرنیسم , و در دهه ی 50 تغییر تقویم رسمی کشور از هجری شمسی به شاهنشاهی و ... جبهه گرفتند و بیشترین خصومتشان پس از دستگیری و تبعید خمینی بوجود آمد . اگرچه انقلاب سفید ظاهری زیبا داشته است اما بی شک ضعف هایی هم داشته ( مانند بحث یارانه ها که برای آیندگان امری معقول و منطقی است اما برای کسانی ضعف هایش آشکار میشود که اکنون با آن درگیر هستند ) از جمله اینکه عده ای از رعایا با پول گرفته شده از دولت به سفرهای مذهبی رفته و با خرج تمام پول به فقر دچار شدند !
3.انقلاب سفید از بین بردن حکومت فئودالی ارباب ها یکی از مهم ترین پایگاه های شاه در سراسر ایران را در پی داشت .
4.اگرچه این بحث در کتاب مطرح نشده اما به عقیده ی من تیرباران طیب حاج رضایی اسمی ترین بزن بهادر تهران به دستور تیمسار نصیری تصویری تلخ از حکومت شاه در بین یکه بزن های تهران کسانی که همواره طرفدار شاه بوده و این هواداری را در برکناری مصدق به منصه ظهور گذاشته بودند , داشته است .
مهم ترین اشتباه شاه ایران را میتوان حرکت سریع و بی وقفه به سوی مدرنیسم بدون فراهم کردن زیرساخت های فکری مناسب بیان داشت . روح مذهبی و سنتی ایرانی پذیرای پوشش غربی و مادی گرایانه نبود . پس از این تحول بزرگ در ایران دو قشر فکری مهم به جدی ترین چالش برای حکومت تبدیل میشوند :
1. روشنفکران که همواره ایران را با دموکرات ترین کشورها مقایسه کرده و خواستار آزادی بیان بیشتر بودند . شاه در ضمن یکی از مصاحبه هایش در نقد این مقایسه ی نابرابر اعلام کرد که هرگاه تمام ملت ایران شبیه مردم سوئد شوند آنگاه من هم مشابه پادشاه سوئد رفتار خواهم کرد . نکته ی دیگری که باید به آن توجه کرد افزایش قابل توجه تحصیل کرده ها و ایرانیانی بود که با بورس پهلوی به ممالک غربی رفته و پس از آشنایی با آزادی های بیان و عدم سانسور معترض به وضع حاکم بر ایران بودند . از طرف دیگر مصرف گرایی سبب بی هویت شدن زندگی و مواجه با پوچی در اذهان مردم شده بود به طوریکه هنرمندان در آثار خود منتقد ماتریالیسم بوده و به دنبال معنایی گم شده در عصر جدید بودند .
2. مذهبیون که مخالف سرسخت غرب گرایی بودند . باید توجه داشت که در شهرهایی مذهبی نظیر قم سینما وکاباره یا عناصر دیگری از این دست یافت نمیشده و حتی با دخترانی که پوششی غربی داشته اند برخوردی قاطع میشده است .
روشنفکران معنا باخته اکنون با علی شریعتی آشنا میشوند . مردی که در کتب خود از تاریخ صدر اسلام مینویسد و با تاکید بر نقاط اشتراک اسلام و مارکسیسم ( برابری اقشار جامعه ) یکی از مهمترین نقش ها را در انقلاب ایران ایفا کرده و پلی میشود بین روشنفکران و مذهبیون , اتحاد قشر افراطی و قشر نخبه . از اینجا مخالفان حکومت متحد شده و تنها یک مخالف دارند , شاه !
سوال مهم اینجاست که چه کسی قرار است رهبر جنبش علیه شاه باشد ؟ تیمسار پاکروان که نقش به سزایی در نجات جان روح الله خمینی پس از 15 خرداد 42 داشته است ( و جزو اولین ژنرال هایی بود که به دستور دادگاه انقلاب تیرباران شد ) او را مردی خوش تیپ , با حضور ذهن بالا , قدرت نفوذ شگرف و فردی تماماً کاریزماتیک توصیف میکند . ابوالحسن بنی صدر که چهره ای شناخته شده در ایران نیست تصمیم میگیرد قیام خود را زیر لوای رهبری مقتدر به پیش ببرد پس از این رو در طی دیداری در نجف با خمینی نخستین مانیفست جمهوری اسلامی را تبیین میکند . پس از این دیدار بیانیه های سیاسی و ضد رژیم در سراسر ایران گسترش میابد . به قول یکی از افسران ارشد , دستگاه های زیراکس قدرتمندترین سلاح در برابر حکومت بودند .
در طرف دیگر جبهه ی نبرد نیز شاه به دنبال رهبری مذهبی و معتدل برای آرام کردن اوضاع میگشت . امام موسی صدر, روحانی متعادل و چهره ای شناخته شده میان شیعیان که مخالفتی با مدرنیته نداشته بهترین گزینه ی ممکن بود. شاه تصمیم داشت با تاسیس دانشگاهی مذهبی و تدریس اندیشه ای متعادل تر در مشهد رفته رفته از قدرت و نفوذ علمای قم کاسته و مشهد را قطب مذهبی کشور کند . وجود موسی صدر به عنوان یک مخالف مذهبی علیه اندیشه های افراطی گرایانه و موافقتش با حکومت پهلوی همواره به عنوان خطری جدی متوجه یاران خمینی بوده است . امام موسی صدر در شهریور 57 در سفر به لیبی ناپدید شد . عده ای معتقدند که قذافی به دستور یاسر عرفات او را زندانی کرده و پس از قتل امام او را در تابوتی گذاشته و تابوت را در آب های مدیترانه غرق کرده است . پس از برکناری قذافی در سال 2011 همچنان ناپدید شدن امام موسی صدر به صورت یک معما باقی مانده است !
یکی از بزرگترین خطاهای شاه در عرصه ی بین المللی پس از نزاع اسرائیل و کشورهای عربی رخ داد . در این بحبوحه ی منطقه ای او به منظور جبران نیازهای مالی کشور قیمت نفت را دو برابر کرد .شوک چنین تصمیمی , چهره ای منفور و فروشنده ای بی رحم از شاه ایران در اذهان غربی ها پدید آورد . قدرتمند شدن اقتصاد ایران به معنای پول بیشتر بود از این رو در زندگی ایرانی پول جای خیلی از باورهای مقدس را گرفت . از حالا به بعد اسلام جایگاه ویژه ای در بین مردم پیدا میکند و بسیاری از زنان از جمله شهناز دختر شاه با حجاب اسلامی در جامعه ظاهر میشوند ! دیگر مدرنیته در تضاد تمام باورها و آرامش های ذهنی میباشد . اکنون خمینی نه تنها به عنوان رهبر جنبش که بالاتر از آن در نقش پیامبری است که علیه استکبار برخاسته و هدف او نه تنها شاه ایران که مبارزه با بی عدالتی در سراسر جهان است ! فرح در خاطرات خود آورده است در طی یکی از سخنرانی هایش درآمریکا متوجه شده عده ای از مخالفان با در دست داشتن عکس خمینی شعارهایی سر میدهند . هنگامیکه از یکی از آن ها درباره ی صاحب عکس میپرسد جوابی دریافت نمیکند ! مردم فارغ از آگاهی نسبت به دیدگاه های این رهبر دینی او را درمانی برای دردهای بشر مدرن میدیدند !
از دهه ی 50 به بعد مخالفت ها ��نگ و بوی مسلحانه به خود میگیرند . عده ی زیادی از مذهبیون در لبنان دوره های عملیات چریکی و تروریستی را زیر نظر یاسر عرفات و هزینه های قذافی می گذرانند . عدم نظارت کافی به مرزهای کشور سبب سهولت در جابجایی مهمات نظامی از لبنان به سوی مساجد سراسر کشور میشود . کم کم ناآرامی ها و تظاهرات خشونت آمیز به شکل آتش زدن سینماها , کافه ها , شکستن شیشه های ادارات و بانک ها , ایجاد مزاحمت برای آمریکایی ها و تهدید جانی دختران بدحجاب آغاز میشود . در سال 57 اعتصاب کارکنان شرکت نفت که رکود شدید اقتصادی را به دنبال دارد ( اکنون متوجه اهمیت مصاحبه ی عقیدتی در نهادهای دولتی میشوم ) آخرین ضربه ی مهلک را به رژیم شاهنشاهی وارد میکند . دراین میان آیت الله شریعتمداری که مخالف آشوب و هرج و مرج بوده و خمینی را مسبب این مسائل میدیده است توسط افراطیون و افراد مسلح در خانه ی خود زیر نظر قرار میگیرد تا فتوایی علیه انقلاب مردم و دستور قتل خمینی صادر نشود !
سوال دیگری که مطرح میشود این است که چرا شاه علی رغم اصرار تمام مشاوران و سفرای خارجی عکس العمل درخوری نشان نمیدهد ؟ اولاً بنا به اعتراف ژنرال فردوست ( از خائنین به شاه ) شاه علاقه ای به شنیدن اخبار منفی نداشته است لذا تا قبل از تشدید اعتراض ها پی به وخامت اوضاع نبرده بود . ثانیاً شاه سرطان داشت و میدانست که نهایتاً تا سال 60 میتواند زنده بماند پس انگیزه های سابق را از دست داده بود . ثالثاً جمله ی معروف شاه که در تمام طول سلطنت آنرا به ژنرال هایش گوشزد کرده بود " نمی خواهم پایه های حکومتم را روی خون مردم ایران سوار کنم " . همچنین سخنرانی شاه در واپسین روزهای سلطنت " صدای انقلاب شما را شنیدم " دستاویزی برای مخالفانش قرار میگیرد که با تکیه بر آن اذعان داشتند که شاه ایران اقتدار خود را از دست داده و خود به ظلم حاکم بر جامعه معترف است .
نکته ای که برای خود من جالب بود میزان اعتقاد ژنرال های شاه به مذهب و مقام روحانیون است . یکی از گاردهای سلطنتی به اسم حساسی که از جان شاه در برابر سوقصد در کاخ مرمر محافظت کرده بود اعلام میکند که در خانه اش کسی حق بی احترامی به امام خمینی را نداشته . اگرچه شاه به عنوان رئیس مملکت است اما پیروی از مرجع تقلید قانون است!
سولیوان سفیر بی کفایت آمریکا در ایران ( که پس از انقلاب از سوی مقامات آمریکایی بازنشسته شد ) تصمیم گرفت که پس از وخامت اوضاع در ایران با مخالفان شاه از جمله مهندس بازرگان و صادق قطب زاده , پنهانی دیدارهایی داشته باشد . همچنین بنی صدر با فراهم کردن مصاحبه هایی با خمینی در نوفل لوشاتو و تاکید او در سخنرانی هایش بر اینکه حکومت شکل گرفته در ایران پیرو انتخابات آزاد , رعایت حقوق زنان , دموکراسی , آزادی مطبوعات و عدم دخالت مذهبیون ( ملاها ) در امر سیاست خواهد بود وبا مقایسه ی جمهوری ایران با جمهوری فرانسه و شباهت خمینی و گاندی جلوه ای مثبت و معقول از انقلاب ایران ترسیم کرد .
شاه در نهایت تصمیم داشت که با انتخابات آزاد در سال 58 در ایران دوباره نظر مردم را به سوی خود جلب کند اما دیگر وعده های او در میان مردم خریداری نداشتند . در نهایت با تصمیم مشاوران نتیجه این میشود که پادشاه کشور را ترک کند تا دولت بختیار مردم را آرام کرده چرا که در نبود شاه شاید اعتراض ها کمرنگ تر گردد . عاقبت با خیانت ژنرال قره باغی و تسلیم ارتش در برابر نیروهای انقلابی و عدم حمایت از نخست وزیر حکومت 2500 ساله ی پادشاهی در ایران پایان میپذیرد ...
تاج و تخت شاه دیروز در قلعشون نمیشه
به خیالشون که این تاج سرشونه تا همیشه
یادشون رفته که اون شاه که به صد مهره نمی باخت
تاج رو از سرش تو میدون لشکر پیاده انداخت
تاریخ معاصر ایران نمونه ای از تراژدی مدرن است . از آنجایی که تمام شخصیت ها دارای جلوه ای خاکستری بوده تمیز حق از باطل و خیر از شر به راحتی میسر نمی باشد . اما از دیگر سو شواهدی دال بر خیانت و همان حرف های قدیمی خنجر از پشت زدن هم یافت میشود که شاه در طی مصاحبه ای بیان داشت تراژدی نویسانی نظیر شکسپیر و هومرهم قادر به بیان چنین غمنامه ای نیستند !
شاه ایران هرگز خود را شخصیتی دیکتاتور قلمداد نکرد . او اظهار می داشت که در باور مردم ایران , پادشاه حکم پدری را دارد که از فرزندانش مراقبت میکند . این فره ایزدی که از جانب خدا اعطا شده همواره از دیرباز تا کنون در باور ایرانیان بوده است شاید تفکر ولایت فقیه ( که مجتهدی مانند شریعتمداری و امام موسی صدر به شدت مخالف این ایده بودند ) نیز ریشه در همین باور ایرانیان داشته باشد .
پیش از هرچیز باید پذیرفت که شاه عشق و علاقه ی وافری به ایران داشته است . این میزان از میهن پرستی به گونه ای بود که در دوران کودکی و هنگام مطالعه تاریخ ایران بخش های مربوط به شکست ساسانیان در خصوص حمله اعراب را پاره کرده و مدعی بود که دلیلی ندارد برروی نقاط ضعف گذشته تمرکز کنیم . از آنجایی که رضا خان تصمیم داشت پسرش با رفتاری نظامی بار بیاید و مانند خودش نترس و محکم باشد پس از شش سالگی او را از مادر جداکرده و در تمام این مدت زنی فرانسوی به اسم مادام ارفا مونس او بوده است .داستان هایی که او از دموکراسی و حقوق مردم در فرانسه برای ولیعهد جوان تعریف میکرده تاثیرات شگرفی در خلقیات و تصمیم های آینده ی او داشته است . با مطالعه ی زندگی شاه میتوان نتیجه گرفت که او به اندازه ی پدرش جسور نبوده است . فرار او از ایران در ضمن کودتای 28 مرداد موید این نکته میباشد . ثریا در خاطراتش آورده است که این میزان از ضعف شاه را در آن دوران سخت نمیتوانسته تحمل کند ! شاید سوقصدهای زیادی که در طول زندگی به جان او شده بود یا سرنوشت رومانوف های روسی یا ملک فیصل پادشاه عراق و دیگر پادشاهانی که به دست مردم تکه و پاره شده بودند شاه را همواره از این پایان تلخ بیمناک می کرده است .اگرچه سوقصدها تاثیر مهم تری هم داشتند و آن این بود که پس از چهارمین ترور ناموفق در کاخ مرمر محافظان تصمیم گرفته با افزایش گارد و نظارت های امنیتی شاه را بیشتر و بیشتر از مردم دور نگه دارند !
استنباط من این است که پس از کودتای 28مرداد و انقلاب سفید شاه تصویر نامناسبی از خود در بین گروه های موافق و مخالف خود بر جای گذاشت :
1.توده ای ها که مهمترین مخالف شاه بودند . تفکرات کمونیستی در دهه های 30 و 40 چنان در جهان ریشه دوانده بود که هر جریان روشنفکری به کمونیسم مختوم میشد ( برابری حقوق اقشار جامعه برای هر روشنفکری جذاب است ) . پس از کودتای سال 32 و برکناری مصدق و از همه ی این ها مهم تر همکاری آمریکا ( دشمن سرسخت کمونیسم ) در این برکناری , شعله های نفرت و خشم بیش از پیش شد .
2.مذهبیون که علیه انقلاب سفید در خصوص اصلاحات ارضی , حق زنان در رای دهی , حرکت کشور به سوی مدرنیسم , و در دهه ی 50 تغییر تقویم رسمی کشور از هجری شمسی به شاهنشاهی و ... جبهه گرفتند و بیشترین خصومتشان پس از دستگیری و تبعید خمینی بوجود آمد . اگرچه انقلاب سفید ظاهری زیبا داشته است اما بی شک ضعف هایی هم داشته ( مانند بحث یارانه ها که برای آیندگان امری معقول و منطقی است اما برای کسانی ضعف هایش آشکار میشود که اکنون با آن درگیر هستند ) از جمله اینکه عده ای از رعایا با پول گرفته شده از دولت به سفرهای مذهبی رفته و با خرج تمام پول به فقر دچار شدند !
3.انقلاب سفید از بین بردن حکومت فئودالی ارباب ها یکی از مهم ترین پایگاه های شاه در سراسر ایران را در پی داشت .
4.اگرچه این بحث در کتاب مطرح نشده اما به عقیده ی من تیرباران طیب حاج رضایی اسمی ترین بزن بهادر تهران به دستور تیمسار نصیری تصویری تلخ از حکومت شاه در بین یکه بزن های تهران کسانی که همواره طرفدار شاه بوده و این هواداری را در برکناری مصدق به منصه ظهور گذاشته بودند , داشته است .
مهم ترین اشتباه شاه ایران را میتوان حرکت سریع و بی وقفه به سوی مدرنیسم بدون فراهم کردن زیرساخت های فکری مناسب بیان داشت . روح مذهبی و سنتی ایرانی پذیرای پوشش غربی و مادی گرایانه نبود . پس از این تحول بزرگ در ایران دو قشر فکری مهم به جدی ترین چالش برای حکومت تبدیل میشوند :
1. روشنفکران که همواره ایران را با دموکرات ترین کشورها مقایسه کرده و خواستار آزادی بیان بیشتر بودند . شاه در ضمن یکی از مصاحبه هایش در نقد این مقایسه ی نابرابر اعلام کرد که هرگاه تمام ملت ایران شبیه مردم سوئد شوند آنگاه من هم مشابه پادشاه سوئد رفتار خواهم کرد . نکته ی دیگری که باید به آن توجه کرد افزایش قابل توجه تحصیل کرده ها و ایرانیانی بود که با بورس پهلوی به ممالک غربی رفته و پس از آشنایی با آزادی های بیان و عدم سانسور معترض به وضع حاکم بر ایران بودند . از طرف دیگر مصرف گرایی سبب بی هویت شدن زندگی و مواجه با پوچی در اذهان مردم شده بود به طوریکه هنرمندان در آثار خود منتقد ماتریالیسم بوده و به دنبال معنایی گم شده در عصر جدید بودند .
2. مذهبیون که مخالف سرسخت غرب گرایی بودند . باید توجه داشت که در شهرهایی مذهبی نظیر قم سینما وکاباره یا عناصر دیگری از این دست یافت نمیشده و حتی با دخترانی که پوششی غربی داشته اند برخوردی قاطع میشده است .
روشنفکران معنا باخته اکنون با علی شریعتی آشنا میشوند . مردی که در کتب خود از تاریخ صدر اسلام مینویسد و با تاکید بر نقاط اشتراک اسلام و مارکسیسم ( برابری اقشار جامعه ) یکی از مهمترین نقش ها را در انقلاب ایران ایفا کرده و پلی میشود بین روشنفکران و مذهبیون , اتحاد قشر افراطی و قشر نخبه . از اینجا مخالفان حکومت متحد شده و تنها یک مخالف دارند , شاه !
سوال مهم اینجاست که چه کسی قرار است رهبر جنبش علیه شاه باشد ؟ تیمسار پاکروان که نقش به سزایی در نجات جان روح الله خمینی پس از 15 خرداد 42 داشته است ( و جزو اولین ژنرال هایی بود که به دستور دادگاه انقلاب تیرباران شد ) او را مردی خوش تیپ , با حضور ذهن بالا , قدرت نفوذ شگرف و فردی تماماً کاریزماتیک توصیف میکند . ابوالحسن بنی صدر که چهره ای شناخته شده در ایران نیست تصمیم میگیرد قیام خود را زیر لوای رهبری مقتدر به پیش ببرد پس از این رو در طی دیداری در نجف با خمینی نخستین مانیفست جمهوری اسلامی را تبیین میکند . پس از این دیدار بیانیه های سیاسی و ضد رژیم در سراسر ایران گسترش میابد . به قول یکی از افسران ارشد , دستگاه های زیراکس قدرتمندترین سلاح در برابر حکومت بودند .
در طرف دیگر جبهه ی نبرد نیز شاه به دنبال رهبری مذهبی و معتدل برای آرام کردن اوضاع میگشت . امام موسی صدر, روحانی متعادل و چهره ای شناخته شده میان شیعیان که مخالفتی با مدرنیته نداشته بهترین گزینه ی ممکن بود. شاه تصمیم داشت با تاسیس دانشگاهی مذهبی و تدریس اندیشه ای متعادل تر در مشهد رفته رفته از قدرت و نفوذ علمای قم کاسته و مشهد را قطب مذهبی کشور کند . وجود موسی صدر به عنوان یک مخالف مذهبی علیه اندیشه های افراطی گرایانه و موافقتش با حکومت پهلوی همواره به عنوان خطری جدی متوجه یاران خمینی بوده است . امام موسی صدر در شهریور 57 در سفر به لیبی ناپدید شد . عده ای معتقدند که قذافی به دستور یاسر عرفات او را زندانی کرده و پس از قتل امام او را در تابوتی گذاشته و تابوت را در آب های مدیترانه غرق کرده است . پس از برکناری قذافی در سال 2011 همچنان ناپدید شدن امام موسی صدر به صورت یک معما باقی مانده است !
یکی از بزرگترین خطاهای شاه در عرصه ی بین المللی پس از نزاع اسرائیل و کشورهای عربی رخ داد . در این بحبوحه ی منطقه ای او به منظور جبران نیازهای مالی کشور قیمت نفت را دو برابر کرد .شوک چنین تصمیمی , چهره ای منفور و فروشنده ای بی رحم از شاه ایران در اذهان غربی ها پدید آورد . قدرتمند شدن اقتصاد ایران به معنای پول بیشتر بود از این رو در زندگی ایرانی پول جای خیلی از باورهای مقدس را گرفت . از حالا به بعد اسلام جایگاه ویژه ای در بین مردم پیدا میکند و بسیاری از زنان از جمله شهناز دختر شاه با حجاب اسلامی در جامعه ظاهر میشوند ! دیگر مدرنیته در تضاد تمام باورها و آرامش های ذهنی میباشد . اکنون خمینی نه تنها به عنوان رهبر جنبش که بالاتر از آن در نقش پیامبری است که علیه استکبار برخاسته و هدف او نه تنها شاه ایران که مبارزه با بی عدالتی در سراسر جهان است ! فرح در خاطرات خود آورده است در طی یکی از سخنرانی هایش درآمریکا متوجه شده عده ای از مخالفان با در دست داشتن عکس خمینی شعارهایی سر میدهند . هنگامیکه از یکی از آن ها درباره ی صاحب عکس میپرسد جوابی دریافت نمیکند ! مردم فارغ از آگاهی نسبت به دیدگاه های این رهبر دینی او را درمانی برای دردهای بشر مدرن میدیدند !
از دهه ی 50 به بعد مخالفت ها ��نگ و بوی مسلحانه به خود میگیرند . عده ی زیادی از مذهبیون در لبنان دوره های عملیات چریکی و تروریستی را زیر نظر یاسر عرفات و هزینه های قذافی می گذرانند . عدم نظارت کافی به مرزهای کشور سبب سهولت در جابجایی مهمات نظامی از لبنان به سوی مساجد سراسر کشور میشود . کم کم ناآرامی ها و تظاهرات خشونت آمیز به شکل آتش زدن سینماها , کافه ها , شکستن شیشه های ادارات و بانک ها , ایجاد مزاحمت برای آمریکایی ها و تهدید جانی دختران بدحجاب آغاز میشود . در سال 57 اعتصاب کارکنان شرکت نفت که رکود شدید اقتصادی را به دنبال دارد ( اکنون متوجه اهمیت مصاحبه ی عقیدتی در نهادهای دولتی میشوم ) آخرین ضربه ی مهلک را به رژیم شاهنشاهی وارد میکند . دراین میان آیت الله شریعتمداری که مخالف آشوب و هرج و مرج بوده و خمینی را مسبب این مسائل میدیده است توسط افراطیون و افراد مسلح در خانه ی خود زیر نظر قرار میگیرد تا فتوایی علیه انقلاب مردم و دستور قتل خمینی صادر نشود !
سوال دیگری که مطرح میشود این است که چرا شاه علی رغم اصرار تمام مشاوران و سفرای خارجی عکس العمل درخوری نشان نمیدهد ؟ اولاً بنا به اعتراف ژنرال فردوست ( از خائنین به شاه ) شاه علاقه ای به شنیدن اخبار منفی نداشته است لذا تا قبل از تشدید اعتراض ها پی به وخامت اوضاع نبرده بود . ثانیاً شاه سرطان داشت و میدانست که نهایتاً تا سال 60 میتواند زنده بماند پس انگیزه های سابق را از دست داده بود . ثالثاً جمله ی معروف شاه که در تمام طول سلطنت آنرا به ژنرال هایش گوشزد کرده بود " نمی خواهم پایه های حکومتم را روی خون مردم ایران سوار کنم " . همچنین سخنرانی شاه در واپسین روزهای سلطنت " صدای انقلاب شما را شنیدم " دستاویزی برای مخالفانش قرار میگیرد که با تکیه بر آن اذعان داشتند که شاه ایران اقتدار خود را از دست داده و خود به ظلم حاکم بر جامعه معترف است .
نکته ای که برای خود من جالب بود میزان اعتقاد ژنرال های شاه به مذهب و مقام روحانیون است . یکی از گاردهای سلطنتی به اسم حساسی که از جان شاه در برابر سوقصد در کاخ مرمر محافظت کرده بود اعلام میکند که در خانه اش کسی حق بی احترامی به امام خمینی را نداشته . اگرچه شاه به عنوان رئیس مملکت است اما پیروی از مرجع تقلید قانون است!
سولیوان سفیر بی کفایت آمریکا در ایران ( که پس از انقلاب از سوی مقامات آمریکایی بازنشسته شد ) تصمیم گرفت که پس از وخامت اوضاع در ایران با مخالفان شاه از جمله مهندس بازرگان و صادق قطب زاده , پنهانی دیدارهایی داشته باشد . همچنین بنی صدر با فراهم کردن مصاحبه هایی با خمینی در نوفل لوشاتو و تاکید او در سخنرانی هایش بر اینکه حکومت شکل گرفته در ایران پیرو انتخابات آزاد , رعایت حقوق زنان , دموکراسی , آزادی مطبوعات و عدم دخالت مذهبیون ( ملاها ) در امر سیاست خواهد بود وبا مقایسه ی جمهوری ایران با جمهوری فرانسه و شباهت خمینی و گاندی جلوه ای مثبت و معقول از انقلاب ایران ترسیم کرد .
شاه در نهایت تصمیم داشت که با انتخابات آزاد در سال 58 در ایران دوباره نظر مردم را به سوی خود جلب کند اما دیگر وعده های او در میان مردم خریداری نداشتند . در نهایت با تصمیم مشاوران نتیجه این میشود که پادشاه کشور را ترک کند تا دولت بختیار مردم را آرام کرده چرا که در نبود شاه شاید اعتراض ها کمرنگ تر گردد . عاقبت با خیانت ژنرال قره باغی و تسلیم ارتش در برابر نیروهای انقلابی و عدم حمایت از نخست وزیر حکومت 2500 ساله ی پادشاهی در ایران پایان میپذیرد ...
تاج و تخت شاه دیروز در قلعشون نمیشه
به خیالشون که این تاج سرشونه تا همیشه
یادشون رفته که اون شاه که به صد مهره نمی باخت
تاج رو از سرش تو میدون لشکر پیاده انداخت
September 14, 2016
كتاب جميل و اسلوب ممتع للمؤلف في سرد التاريخ كرواية يتناول حياة شاه ايران محمد رضا بهلوي. و لو جاز لي التعبير فهذا الكتاب يتناول تاريخ ايران الحديث من منظور الشاه الراحل و اسرته بطريقة تشبه الى حدما اسلوب باتريك سيل في كتابه الشهير الاسد و الصراع على الشرق الاوسط
ينحاز المؤلف و هو الباحث المتخصص في الشؤون الايرانية الى صف الشاه و يرى بأنه قد ظلم من قبل الشعب الايراني و المجتمع الدولي بالنظر الى ما الت اليه الامور على يد نظام الملالي. يستشهد المؤلف بعدة امثلة تدحض افتراءات نظام الملالي على الشاه و منها زعمهم بأنه تم اعدام مائة الف سجين سياسي في عهد الشاه بينما اثبتت التحقيقات التي تمت لاحقا في عهد الجمهورية الاسلامية ان العدد كان اقل من ثلاثمائة شخص.
الكتاب يتناول قضية مهمة و هي اختفاء الامام موسى الصدر و يطرح فرضية جادة بأنه تمت تصفيته بإيعاز من الخميني و تنفيذ القذافي لأن الشاه كان يرغب في اعطاء الصدر الفرصة للعودة الى ايران و لعب دور في لجم الخميني
و يتناول الكتاب ايضا علاقات الشاه بالادارات الامريكية المتعاقبة و الدور الذي لعبته ادارة كارتر بقصد او بدون قصد في اسقاط حكم الشاه بتقييمهم الساذج لخطورة الخميني. و يشير المؤلف الى ان الشاه اهدر عدة فرق للتخلص من الخميني مرة في عام 1963 و مرة في السبعينات و اهدر فرصة اخيرة في انقاذ عرشه عندما رفض اعطاء الموافقة لجنرالات الجيش الايراني بالتدخل الموسع لقمع اعمال الشغب و الاضطرابات التي قادها انصار الخميني في عامي 77 و 78
ينحاز المؤلف و هو الباحث المتخصص في الشؤون الايرانية الى صف الشاه و يرى بأنه قد ظلم من قبل الشعب الايراني و المجتمع الدولي بالنظر الى ما الت اليه الامور على يد نظام الملالي. يستشهد المؤلف بعدة امثلة تدحض افتراءات نظام الملالي على الشاه و منها زعمهم بأنه تم اعدام مائة الف سجين سياسي في عهد الشاه بينما اثبتت التحقيقات التي تمت لاحقا في عهد الجمهورية الاسلامية ان العدد كان اقل من ثلاثمائة شخص.
الكتاب يتناول قضية مهمة و هي اختفاء الامام موسى الصدر و يطرح فرضية جادة بأنه تمت تصفيته بإيعاز من الخميني و تنفيذ القذافي لأن الشاه كان يرغب في اعطاء الصدر الفرصة للعودة الى ايران و لعب دور في لجم الخميني
و يتناول الكتاب ايضا علاقات الشاه بالادارات الامريكية المتعاقبة و الدور الذي لعبته ادارة كارتر بقصد او بدون قصد في اسقاط حكم الشاه بتقييمهم الساذج لخطورة الخميني. و يشير المؤلف الى ان الشاه اهدر عدة فرق للتخلص من الخميني مرة في عام 1963 و مرة في السبعينات و اهدر فرصة اخيرة في انقاذ عرشه عندما رفض اعطاء الموافقة لجنرالات الجيش الايراني بالتدخل الموسع لقمع اعمال الشغب و الاضطرابات التي قادها انصار الخميني في عامي 77 و 78
October 30, 2016
Although some people may say multiple historical narratives exist and not a single true history, in my view this does not justify highly biased narratives. This book raises important points, albeit many have been well known for awhile. Nonetheless, at the end I think its biased narrative will discredit its merits.
October 24, 2016
Book 22 of 40
I barley remember the 1979 Iranian hostage crisis its one of these things that is at the beginning of my memory. Since I was in kindergarten and first grade during the events of the Iranian Revolution it was not a regular feature in my Weekly Reader.
The past few years I've been focusing a lot of my reading on why the middle east is where it is today. As we get closer to the 100th anniversary of the 1919 Treaty of Paris and the reshaping of the Middle East by the European powers I think its critical to look at how we got to the current issues in the Middle East.
I really enjoyed the movie Argo but also understanding that movies are based on true events I wanted to learn more about the fall of the Pahlavis and the rise of the Ayatollah Khomeini. Which is why I picked up Andrew Scott Cooper's excellent "The Fall of Heaven."
Cooper's narrative is compelling and moves at a great pace in establishing the rise of the Pahlavis in the years after the Second World War and then explaining how the coup reestablishing the monarchy was sponsored by the United States and the United Kingdom in the early 50's.
At times it becomes complicated following all the different people involved in the narrative but Cooper gives us an excellent list of important players in the beginning of the book.
As events lead to the early Seventies we begin to see the beginning of the end of the Imperial family. One of the key events leading to the end of the dynasty would be the Shah's cancer diagnosis which he would initially keep secret from even his third wife and the final Queen of Iran. His secrecy would lead to him speeding up the timetable he had for open and free elections but not understanding the threat that the far right Khomeini had in convincing the people that modernization has lead to a non-devote Iran.
Cooper does an excellent job in showing how Khomeini manipulated the more moderate Ayatollah's into believing that the two factions would work together to create a constitutional republic not an Islamic Republic. Khomeini would then double cross them in a fashion that the Bolsheviks would envy.
Cooper also shows that the Carter Administration and the Central Intelligence Agency were in the dark about the Shah's terminal condition and were totally unaware of the danger that Khomeini represented. An interesting point to note is that on three occasions Saddam Hussein asked the Shah if he should assassinate Khomeini while he was living in exile in Iraq. Who should have know that Hussein would have the correct and accurate political instincts when he told the Queen "Tell the Shah that it is better that a thousand Iranians die now than a million people die later."
The Shah was hesitant to clamp down on the crowds and resistance because he was worried about Carter and the Western allies condemning him for human rights abuses. In the end this hesitance played right into Khomeini's hands.
Overall if you are looking for a better understanding of US/Iranian relations this is an excellent book to pick up and read.
I barley remember the 1979 Iranian hostage crisis its one of these things that is at the beginning of my memory. Since I was in kindergarten and first grade during the events of the Iranian Revolution it was not a regular feature in my Weekly Reader.
The past few years I've been focusing a lot of my reading on why the middle east is where it is today. As we get closer to the 100th anniversary of the 1919 Treaty of Paris and the reshaping of the Middle East by the European powers I think its critical to look at how we got to the current issues in the Middle East.
I really enjoyed the movie Argo but also understanding that movies are based on true events I wanted to learn more about the fall of the Pahlavis and the rise of the Ayatollah Khomeini. Which is why I picked up Andrew Scott Cooper's excellent "The Fall of Heaven."
Cooper's narrative is compelling and moves at a great pace in establishing the rise of the Pahlavis in the years after the Second World War and then explaining how the coup reestablishing the monarchy was sponsored by the United States and the United Kingdom in the early 50's.
At times it becomes complicated following all the different people involved in the narrative but Cooper gives us an excellent list of important players in the beginning of the book.
As events lead to the early Seventies we begin to see the beginning of the end of the Imperial family. One of the key events leading to the end of the dynasty would be the Shah's cancer diagnosis which he would initially keep secret from even his third wife and the final Queen of Iran. His secrecy would lead to him speeding up the timetable he had for open and free elections but not understanding the threat that the far right Khomeini had in convincing the people that modernization has lead to a non-devote Iran.
Cooper does an excellent job in showing how Khomeini manipulated the more moderate Ayatollah's into believing that the two factions would work together to create a constitutional republic not an Islamic Republic. Khomeini would then double cross them in a fashion that the Bolsheviks would envy.
Cooper also shows that the Carter Administration and the Central Intelligence Agency were in the dark about the Shah's terminal condition and were totally unaware of the danger that Khomeini represented. An interesting point to note is that on three occasions Saddam Hussein asked the Shah if he should assassinate Khomeini while he was living in exile in Iraq. Who should have know that Hussein would have the correct and accurate political instincts when he told the Queen "Tell the Shah that it is better that a thousand Iranians die now than a million people die later."
The Shah was hesitant to clamp down on the crowds and resistance because he was worried about Carter and the Western allies condemning him for human rights abuses. In the end this hesitance played right into Khomeini's hands.
Overall if you are looking for a better understanding of US/Iranian relations this is an excellent book to pick up and read.
July 24, 2021
ادیشن صوتی این کتاب رو شنیدم با خوانش آقای آساف کوهن.
در مجموع نمره قابل قبولی به این کتاب میدم با اینکه در بی طرف بودن و مستند بودن همه نقل قول ها و وقایع شک دارم.
نویسند این کتاب دیدگاه متفاوت و نسبتا مثبتی نسبت به محمدرضاشاه و شیوه اداره کشور داره و وقایع ریز و درشت زیادی که در اطرافش اتفاق میوفتاده رو بیان میکنه. خوبی کتاب در عین بی طرف نبودنش اینه که با افراد زیادی برای نوشتن این کتاب مصاحبه کرده و نقل قول های زیادی از زندگی نامه ها و خاطرات اطرافیان دربار در این کتاب جمع آوری کرده و نقطه ضعف کتاب عدم توانایی خواننده برای اعتبارسنجی این نقل قول هاست.
چیزی که برای خود من جالب بود متفاوت بودن روایات و نظریات شخصی افراد ذکر شده در کتاب با چیزی که بعدا ازشون شنیدیم و همچنین متفاوت بودن آمار میزان درگیری مردم با فرآیند انقلاب در دیدگاه نویسند و دیدگاه غالب جامعه.
در مجموع نمره قابل قبولی به این کتاب میدم با اینکه در بی طرف بودن و مستند بودن همه نقل قول ها و وقایع شک دارم.
نویسند این کتاب دیدگاه متفاوت و نسبتا مثبتی نسبت به محمدرضاشاه و شیوه اداره کشور داره و وقایع ریز و درشت زیادی که در اطرافش اتفاق میوفتاده رو بیان میکنه. خوبی کتاب در عین بی طرف نبودنش اینه که با افراد زیادی برای نوشتن این کتاب مصاحبه کرده و نقل قول های زیادی از زندگی نامه ها و خاطرات اطرافیان دربار در این کتاب جمع آوری کرده و نقطه ضعف کتاب عدم توانایی خواننده برای اعتبارسنجی این نقل قول هاست.
چیزی که برای خود من جالب بود متفاوت بودن روایات و نظریات شخصی افراد ذکر شده در کتاب با چیزی که بعدا ازشون شنیدیم و همچنین متفاوت بودن آمار میزان درگیری مردم با فرآیند انقلاب در دیدگاه نویسند و دیدگاه غالب جامعه.
December 9, 2021
"ایران،ایران است."
شاید کل تفکر و سیاست های مدیریتی شاه رو بشود داخل همین یک جمله متوجه شد.
کتاب از نظر بار تاریخی بسیار کتاب معتبری است.
کتابی که با اطلاعات دقیق و مستندات، پرده از ابهامات زمان انقلاب اسلامی برداشته است.
هر چند روایت نویسند از دوران پس از انقلاب بسیار محدود و گذرا بوده اما با توجه به هدف کتاب درباره روایت حکومت پهلوی این اتفاق را به عنوان یک نقص در نظر نمیگیرم.
نویسند با کمک گرفتن از نقل قول های شاهدان گاهی چنان دقیق و ریز یک اتفاق را از چند زاویه برای ما شرح میده� که ما را همراه با حادثه می کند. به طوری که انگار خواننده در دل همان حادثه قرار دارد.
این کتاب را می‌توا� به عنوان یک کتاب بی طرف در روایت تاریخ معاصر ایران مطالعه کرد.
اگر به تاریخ معاصر علاقه مند هستید و برای شما سوال های ریز و درشتی از آن روزگار وجود دارد به این کتاب سری بزنید
شاید کل تفکر و سیاست های مدیریتی شاه رو بشود داخل همین یک جمله متوجه شد.
کتاب از نظر بار تاریخی بسیار کتاب معتبری است.
کتابی که با اطلاعات دقیق و مستندات، پرده از ابهامات زمان انقلاب اسلامی برداشته است.
هر چند روایت نویسند از دوران پس از انقلاب بسیار محدود و گذرا بوده اما با توجه به هدف کتاب درباره روایت حکومت پهلوی این اتفاق را به عنوان یک نقص در نظر نمیگیرم.
نویسند با کمک گرفتن از نقل قول های شاهدان گاهی چنان دقیق و ریز یک اتفاق را از چند زاویه برای ما شرح میده� که ما را همراه با حادثه می کند. به طوری که انگار خواننده در دل همان حادثه قرار دارد.
این کتاب را می‌توا� به عنوان یک کتاب بی طرف در روایت تاریخ معاصر ایران مطالعه کرد.
اگر به تاریخ معاصر علاقه مند هستید و برای شما سوال های ریز و درشتی از آن روزگار وجود دارد به این کتاب سری بزنید
September 30, 2016
What changed in Andrew Scott Cooper's view of the final years of the Iranian monarchy between 2011 and 2016 is difficult to say, but the image of the Shah he puts forward in "The Fall of Heaven" is a far cry from that of his previous work. The Mohammad Reza Pahlavi of "Oil Kings" was a spendthrift, obsessed with military might and the purchase of American weaponry. To that end, he pursued a relentless campaign for increased oil prices during the 1970s, often at the expense of domestic social programs. In that version of events, the Shah's economic mismanagement and general ineptitude set the stage for a dramatic collapse.
By contrast, in "The Fall of Heaven" Cooper engages in some revisionist history of the man he once lambasted for building up the world's largest hovercraft fleet. He laments the loss of the final Persian monarch, whom he depicts as a tragic hero hopelessly trying to drag a pious, backward, and, ultimately, ungrateful people into modernity.
Cooper decides that the Shah's decision to flee the country in the face of the Islamic Revolution was not done out of desperation, but rather represented a final, "courageous" act. The difficulty of this was compounded, he says, since the Shah had "not known a life other than public service," as if Mohammad Reza was some mid-level civil servant drawing a modest salary rather than an absolute dictator who knew nothing other than an excessively lavish lifestyle funded exclusively from state coffers.
The responsibility for what followed, namely, the establishment of the Islamic Republic, is pinned on the most predictable of villains: the Americans, whom Cooper believes were too gullible and ignorant to see past the well-versed false promises of the Islamic clergy to their true evil intentions. It's a familiar gambit, and Cooper indulges in some of the worst Orientalist tropes of Iranian and Shiite history along the way, including accusing the clergy of exercising "taqqiya", or permissible lying, to deceive their enemies and take power.
Cooper's most egregious claim, however, and one he entirely fails to substantiate, comes right at the opening of the book, when he sloppily tries to connect Iranian political turmoil of the late 1970s to the modern scourge of ISIS and other forms of Sunni terrorism, writing that the Shah's ouster was among the critical events that eventually "opened the floodgate to today's carnage."
By contrast, in "The Fall of Heaven" Cooper engages in some revisionist history of the man he once lambasted for building up the world's largest hovercraft fleet. He laments the loss of the final Persian monarch, whom he depicts as a tragic hero hopelessly trying to drag a pious, backward, and, ultimately, ungrateful people into modernity.
Cooper decides that the Shah's decision to flee the country in the face of the Islamic Revolution was not done out of desperation, but rather represented a final, "courageous" act. The difficulty of this was compounded, he says, since the Shah had "not known a life other than public service," as if Mohammad Reza was some mid-level civil servant drawing a modest salary rather than an absolute dictator who knew nothing other than an excessively lavish lifestyle funded exclusively from state coffers.
The responsibility for what followed, namely, the establishment of the Islamic Republic, is pinned on the most predictable of villains: the Americans, whom Cooper believes were too gullible and ignorant to see past the well-versed false promises of the Islamic clergy to their true evil intentions. It's a familiar gambit, and Cooper indulges in some of the worst Orientalist tropes of Iranian and Shiite history along the way, including accusing the clergy of exercising "taqqiya", or permissible lying, to deceive their enemies and take power.
Cooper's most egregious claim, however, and one he entirely fails to substantiate, comes right at the opening of the book, when he sloppily tries to connect Iranian political turmoil of the late 1970s to the modern scourge of ISIS and other forms of Sunni terrorism, writing that the Shah's ouster was among the critical events that eventually "opened the floodgate to today's carnage."
May 10, 2020
3.5 stars [History]
(W: 3, U: 3.75, T: 3.94)
Exact rating: 3.56
#16 in its genre, out of 80
A professional history of the collapse of Imperial Iran at the end of the 1970s.
Since a blurb on the book's cover describes it as "sympathetic" to the Shah, I expected a complete glossing over of the Shah's executive and moral flaws in the face of opposition. Boy, was that blurb misleading. In a book even more detailed in cultural history than Milani's biography of the Shah, the Shah's failings are covered in spades. Amazingly, every single, broad criticism of Milani save two were brought up by Cooper; Cooper didn't cover the Shah's flirtations with Soviet Russia, nor compare his autocracy to flat-out Socialism.
A gamut of issues are covered, from economics to the harshness of state security to existentialism. After detailing the Iranian history of torture on pp165-166, Cooper declares that even if the Shah was unaware of the more nefarious methods of Savak, he was still responsible for them as head of state. This is no excusatory, puff history!
The second half of the book details the final year or two. Chapter 12 ascends into the realm of stunning truth when it explains the mentality of Ali Hussein and other Khomeinists. It also demolishes the facile rejection of Cooper's contention I saw in another review--that religious uprising was unconnected to the Shah's fall or the years 1977-1978. Cooper documents the phenomenon in Egypt, Syria, Turkey, Palestine, Pakistan, and Libya.
The savagery of modern Iran's collapse is quite detailed. The Shah's paralysis, Ambassador Sullivan's incompetence, the resurgence of superstition in the national masses, and the Khomeinists' utter lies make for startling reading. Cooper wrote this in 2018, with excellent sourcing. I am not even a comparative expert in this subsection of History, so I wonder how an objective historian might put Cooper against everything else written about the Shah in the last 40 years.
(W: 3, U: 3.75, T: 3.94)
Exact rating: 3.56
#16 in its genre, out of 80
A professional history of the collapse of Imperial Iran at the end of the 1970s.
Since a blurb on the book's cover describes it as "sympathetic" to the Shah, I expected a complete glossing over of the Shah's executive and moral flaws in the face of opposition. Boy, was that blurb misleading. In a book even more detailed in cultural history than Milani's biography of the Shah, the Shah's failings are covered in spades. Amazingly, every single, broad criticism of Milani save two were brought up by Cooper; Cooper didn't cover the Shah's flirtations with Soviet Russia, nor compare his autocracy to flat-out Socialism.
A gamut of issues are covered, from economics to the harshness of state security to existentialism. After detailing the Iranian history of torture on pp165-166, Cooper declares that even if the Shah was unaware of the more nefarious methods of Savak, he was still responsible for them as head of state. This is no excusatory, puff history!
The second half of the book details the final year or two. Chapter 12 ascends into the realm of stunning truth when it explains the mentality of Ali Hussein and other Khomeinists. It also demolishes the facile rejection of Cooper's contention I saw in another review--that religious uprising was unconnected to the Shah's fall or the years 1977-1978. Cooper documents the phenomenon in Egypt, Syria, Turkey, Palestine, Pakistan, and Libya.
The savagery of modern Iran's collapse is quite detailed. The Shah's paralysis, Ambassador Sullivan's incompetence, the resurgence of superstition in the national masses, and the Khomeinists' utter lies make for startling reading. Cooper wrote this in 2018, with excellent sourcing. I am not even a comparative expert in this subsection of History, so I wonder how an objective historian might put Cooper against everything else written about the Shah in the last 40 years.
February 10, 2023
"The Fall of Heaven: The Pahlavis and the Final Days of Imperial Iran" by Andrew Scott Cooper is a comprehensive and engaging account of the final days of the Pahlavi dynasty in Iran. Through thorough research and vivid storytelling, the author provides an in-depth look at the political, social, and cultural forces that shaped the events leading up to the fall of the monarchy in 1979.
One of the strengths of the book is its ability to bring to life the key players and events of the time, making it accessible and relevant to readers with little prior knowledge of Iranian history. The author also provides a nuanced and balanced perspective on the events of the time, allowing readers to understand the complex motivations and actions of the various actors involved.
The book is also well-structured, with each chapter building upon the previous one to provide a comprehensive overview of the subject matter. The author skillfully weaves together a diverse range of sources, including first-hand accounts, official documents, and media reports, to create a rich and vivid picture of the time.
In conclusion, "The Fall of Heaven: The Pahlavis and the Final Days of Imperial Iran" is an excellent resource for anyone interested in learning about one of the most transformative periods in modern Iranian history. Whether you're a student of Middle Eastern history, a general reader, or simply curious about the events of the time, this book is a must-read. The author's engaging and accessible style, combined with his thorough research and insightful analysis, make it a valuable addition to any bookshelf.
One of the strengths of the book is its ability to bring to life the key players and events of the time, making it accessible and relevant to readers with little prior knowledge of Iranian history. The author also provides a nuanced and balanced perspective on the events of the time, allowing readers to understand the complex motivations and actions of the various actors involved.
The book is also well-structured, with each chapter building upon the previous one to provide a comprehensive overview of the subject matter. The author skillfully weaves together a diverse range of sources, including first-hand accounts, official documents, and media reports, to create a rich and vivid picture of the time.
In conclusion, "The Fall of Heaven: The Pahlavis and the Final Days of Imperial Iran" is an excellent resource for anyone interested in learning about one of the most transformative periods in modern Iranian history. Whether you're a student of Middle Eastern history, a general reader, or simply curious about the events of the time, this book is a must-read. The author's engaging and accessible style, combined with his thorough research and insightful analysis, make it a valuable addition to any bookshelf.
March 15, 2017
Repetitive and confusingly written, I found myself finishing more out of a sense of morbid curiosity than anything else. This book sets out to the tell the story of tie Iranian revolution from the perspective of the Pahlavis, and while it tends to be sympathetic to them, it is difficult to read because what the author is telling you to think and feel about them stands in such sharp contrast to the incompetence and hesitation to make any decision clearly evident from even this pro-Shah work. It also seemed the author had a total misunderstanding of how quotes work (once a page or so you're told: X person did Y. "I did Y", X person--either quote the person involved, or tell me what they did, but don't quote them telling me what they did right after telling me what they did.) I was also disappointing in a lack of any serious research or interview with an anti-Shah figure. Any opposition figure was either a diabolical cleric or bumbling communist. Granted, the Shah and his circle made a compelling argument against the Shah on their own, but some balance would have been appreciated. To it's credit, the book appears to be meticulously researched at least among pro-Shah figures.
December 15, 2017
Great historical chronicle that focuses on the last year of the Shah of Iran & his wife & other key leaders in the Pahlavi Imperial government. Good insights into why a rather hitherto unknown mullah--or imam--named Khomeini, who forcefully took his Ayatollah status, working every (many of them devious) angle he could from within, & later, without the country, was able to topple the Shah's "island of stability in a sea of instability." Cooper's account brings the context alive and uses several accounts & records that have only recently been available to the public record. I listened to the last 1/3rd of the book on audible.com and enjoyed it.
July 4, 2022
ارزش‌ها� تاریخی در سقوط‌بهش� مخدوش بوده چرا که مرقومه‌ا� بی‌طر� و خالی از غرض به‌نظ� نمیرسد.
در این کتاب از محمدرضاشاه‌پهلو� به عنوان «یکه‌سالا� خیرخواه» یاد شده و بیان می‌کن� که روح‌الل� خمینی و حتی خسروجهانبانی تصویر نادرستی از وی ارائه کردند.
نویسند بسیاری از حوادث را بصورت کامل توصیف کرده و شرح و‌بس� داده ولی از بعضی از حوادث به آسانی عبور کرده و گاهی به اشاره‌ا� بسنده کرده.
درهر صورت زاویه دید جدیدیست نسبت به وقایع ایران قبل از انقلاب و کتابیست خواندنی برای علاقمندان به درک بهتر حوادث این برهه از تاریخ ایران.
نمیدانم عدم پرداختن به تاثیر روس‌ه� در این انقلاب را نقطه ضعف آن بدانم یا نقطه قوت!
در این کتاب از محمدرضاشاه‌پهلو� به عنوان «یکه‌سالا� خیرخواه» یاد شده و بیان می‌کن� که روح‌الل� خمینی و حتی خسروجهانبانی تصویر نادرستی از وی ارائه کردند.
نویسند بسیاری از حوادث را بصورت کامل توصیف کرده و شرح و‌بس� داده ولی از بعضی از حوادث به آسانی عبور کرده و گاهی به اشاره‌ا� بسنده کرده.
درهر صورت زاویه دید جدیدیست نسبت به وقایع ایران قبل از انقلاب و کتابیست خواندنی برای علاقمندان به درک بهتر حوادث این برهه از تاریخ ایران.
نمیدانم عدم پرداختن به تاثیر روس‌ه� در این انقلاب را نقطه ضعف آن بدانم یا نقطه قوت!
March 19, 2019
I really liked this book. I think it gives a very detailed report of things that resulted in change of regime. However, I think it missed a few things, such as more details on Fardoost, or more misconducts of Savak that made people dissatisfied.
Also I would add an overview in the beginning of each chapter and a summary at the end of each chapter. This will give some organization to the mind of a general reader and prevents them of being lost in the details.
Also I would add an overview in the beginning of each chapter and a summary at the end of each chapter. This will give some organization to the mind of a general reader and prevents them of being lost in the details.
October 21, 2023
الكتاب رقم 45/2023
سقوط السماء( سقوط الجنة ) The Fall Of Heaven
أندرو سكوت كووبر Andrew Scott Cooper
" اننا نسرع بوضع المسامير في توابيتنا " من اقوال الشاه
" انا الان يمكنني ان افعل اكثر من مجرد التعاطف ، الان لدي الوسائل التي نمكنني من الافعال" من اقوال فرح ديبا
الإمبراطور الأخير كان يردد أن 95% من الشعب الإيرانى يؤيده وأن المتطرفين فقط هم من يعارضونه
بعد قراءة كتاب مذكرات فرح بهلوي والاطلاع على بعض القراءات الخاصة بقصر العزلات نكون قد فهمنا الفترة البهلوية او الحكم البهلوي وتداعيات السقوط حيث يعتبر سقوط السماء من تاليف الكاتب الامريكي اندرو اس كوبر الامريكي الجنسية الذي صدر كتابه عام 2016 باللغة الانجليزية من الكتب المهمة التي تتحدث عن العائلة البهلوية والوضع الايراني بل والمنطقة المحيطة بعدد صفحات 450 صفحة .
الدولة البهلوية : هي مملكة ايران من عام 1925-1979 قامت اثر الانقلاب الذي قاده رضا بهلوي ضد الدولة القاجارية التي حكمت من عام 1794-1925 وكان اخر ملوكها احمد مرزا القاجاري .
رضا بهلوي : الامبرطور الاول استمر حكمه الى 1941 عندما اجبره الحلفاء على التنازل لابنه محمد رضا بهلوي بسبب علاقته مع هتلر وخوف الحلفاء من تزويد المانيا بالذهب الاسود الايراني .
محمد رضا : اخر ملوك الدولة التي شهدت افولها وقيام الجمهورية الاسلامية ولد عام 1919 وتوفي في مصر 1980 الكتاب يفي بالغرض عنه وعن زوجته فرح
الخميني : روح الله بن مصطفى بن أحمد الموسوي الخميني، رجل دين ومرجع ديني وفيلسوف وكاتب وسياسي شيعي إيراني وكان مؤسس الجمهورية الإسلامية الإيرانية والمرشد الأعلي للثورة الإسلامية عام 1979 التي شهدت الإطاحة بالملكية البهلوية ومحمد رضا بهلوي، الشاه الأخير في إيران والذي سبقه الشاه رضا بهلوي.
الكتاب:
يتكون الكتاب من خمسة عسر فصلا يمكن توضيحها بالنقاط التالية : حيث تحدث الكاتب عن تلك الفترة وعمد الى تحلياها من كافة الجوانب الشخصية والسياسية لايران في تلك الفترة .
� في الفصل الاول تحدث الكاتب عن الشاه وعاداته في يومه مع التركيز على التجاذبات السياسية التي كانت مشحونة بسبب صعود المد الاسلامي عبر اية الله مع الحديث عن الحياة الشخصية للشاه وزوجاته وخاصة ام الاولاد والزوجة ��لثالثة الشاهدة على السقوط فرح ديبا كان لها دورا مهما في الكاتب يتجلى إبداع الكاتب في تصوير حياة الملكة فرح بانها “أبر� الإناث في القرن العشرين”� مع الحديث عن الاختلاف بين فرح ديبااذا اردنا المقارنة بزوجتى الشاه السابقتين ثريا اسفنديارى والأميرة فوزية أخت الملك فاروق، لانها كانت شاهدة على كل شيئ ، مع حديث البعض عنها انها مسرفة وصاحبة بذخ حيث شبهت بامبرطورة فرنسا انطوانيت ، لكن الكاتب تحدث عن اعمالها ونضالها لتحرير المرأة الايرانية ومنحها حقوقا مجتمعية وسياسية جنبا لجنب مع الشاه الساعى لنهضة إيران وقامت باصلاحات كثيرة اهمها ايضا تغيير النظرة لدى مرضى االجذام بافتتاح مراكز صحية لهم في إيران وبنت المتاحف وحوَّلَت طهران إلى مركز عالَميّ للنشاط الفني والثقافي ووجهة للفنانين والأدباء، وكانت عَطُوفًا وذكية، وكانت النجمة الحقيقية في السلالة البهلوية.
� سنوات التوتر بدئت من 1970، مع الحديث في علاقة الشاه التي كانت مشبوهة بالنسبة إلى الإيرانيين، وتخصّ الاستيلاء على الثروة النِّفْطية والانقلاب الذي قاده مصدق رئيس الوزراء وعلاقته بوكالة المخابرات الأمريكية وتدخلاتها في الشؤون الداخلية للدولة ومساعدته في قمع المعارضين له، كل هذه الامور وغيرها من الاحداث ولاننسى تعرضه للاغتيال اكثر من مرة ، بالاضافة الى مرضه حيث وصفه كوبر بالانسان الخجول المريض .فحساسية معدته ادت الى اصابته بسرطان الكبد الذي توفي بسببه .
� الاصلاح الاقتصادي او الثورة البيضاء عبر مشروع علمنة إيران، حيث دعا إلى تَحرُّر المرأة الدينية التقليدية وحَثّ على الخروج من تحت الحجاب والذهاب إلى الجامعات وتوسيع نشاط المواطنين في المجالات العامَّة، نفّذ الشاه الإيراني السابق القوانين العلمانية الشاملة التي تُعطِي المرأة حقوقًا أكبر ضمن أسرتها، وسمح بتعيين النساء في المناصب العُلْيَا، وشجَّع على الانفتاح على الغرب واعطى المراة حق الانتخاب والتساوي بين الجنسين في الامور المدنية وبنى العديد من المستشفيات الجامعات تعليم الاميون وغيرها من الامور التي لم ترضي الشعب الايراني لان فئة معينة من الشعب كانت المتحكمة بمعظم المارد.
� ارادت المعارضة والاسلاميون اظهار الشاه بالكفر والاسراف وانه اهدر موارد الشعب الايراني عبر بذخة المفرط في حفل القرن ذلك الحفل الذي كلف الملايين ومنح فيه لقب الامبرطورة لفرح ، لكنها تنفي عن نفسها الميل للبذخ فهى تنفيه أيضا عن زوجها ، ولا يخلو بعضها من طرافة، حيث تقول إنه لم يكن يكن يعنى كثيرا بملبسه ولم يكن له ميل لاقتناء الكثير من الأشياء اللهم إلا تسعة عشر سيارة رياضية وعددا من الخيول الفارسية والعربية.كما أنها أيضا تنفى عن زوجها ــ وكذلك عن نفسها ــ الافتقار للتدين، وتصر على الإشارة إلى أن الشاه، الموصوف بحكم الدستور الإيرانى براعى الإيمان الشيعى، كان شديد التعلق بالدين، وكان دوما حريصا على وضع مصحف صغير فى جيب سترته .
� كان الشاه يدرك خطورة المعارضة وخاصة الإسلاميين، على مصير ايران ، وكان يسعى لتحجيم ما قد يلحقونه بالبلاد من مظاهر دينية متشددة ينم عنها خطاب قادتهم، وخاصة الخوميني فالشاه كان يسعى الى التنوير عبر علمنة ايران ، بينما الإسلاميين المعارضين له اصحاب حزب قم وبعضهم فى العراق ويهددون استقرار المنطقة إلى الدرجة بحسب رواية كووبر ــ التى دفعت الرئيس العراقى الأسبق صدام حسين للقيام بزيارة سرية إلى أيران فى أعقاب إعلان الشاه نيته التنازل عن الحكم بعد فشل وعود الإصلاح السياسى والتحسين الاقتصادى ليقترح على الإمبراطورة فرح أن تقنع زوجها بأن "يحرك دباباته وجنوده ضد الثوار ليقتلهم لأنه من الأفضل أن يموت ألف إيرانى اليوم بدلا من أن يموت مليون إيرانى فيما بعد".
� يوجد تنافس قوي بين القيادات الشيعية في ايران وخاصة الصدر والخميني يوجد تقارب ةتنافر فيما بينها، فيوجد لحظات تعاونها ضد الشاه ولحظات انقسامها حول القرار السياسى سواء ما خص التعامل مع حكم الشاه أو غيره. وكان موسى الصدر احد ابرز المنافسين للخميني الذي يبحث عن القوة والملك المستقبلي والذي اصبح عنوانا بارزا للثورة الايرانية � فيما انتهى الحال بموسى الصدر الى اختفاء غامض غير مفهوم في زيارة إلى ليبيا فى أثناء حكم معمر القذافى ولم يظهر أبدا بعدها ولم يكشف أحد حقيقة نهايته المحاطة بالأسئلة اللانهائية.
� ورقة الدين هي التي قادت لانتصار الخميني على الشاه مع انه كان يصف نفسه دوما بأنه الحامى للإيمان الشيعى وأن حكمه هو هبة إلهية وأنه معنى بدعم العلماء وافتتاح أكبر وأجمل المساجد فى طهران بل شجع التعليم في المساجد وكل ذلك لانه لم يكن معجبا بالنمط الغربى للديمقراطية ولم يكن واثقا من أنه يتماشى مع أولويات ومتطلبات الشعب محتارا هل يتحالف مع الغرب حيث كان دوما ولاؤه وحيث وجد الدعم والسلاح وأيضا العلاج أم ينفر من الغرب وينفر شعبه منه بوصفه استعماريا يريد النيل من كرامة الشعب الايرانى واستقلالية قراره في حين ان الخميني لعب على الفساد والبذخ ومعيشة الناس البسطاء في قيادة ثورته متسترا بغطاء الدين وهي المبادئ التي قادها وادت الى سقوط البلاد والشعب فى هوية التشدد الدينى وتراجع التنمية والدور الإقليم.
� في لقاء صحفي تحدث الشاه عن الخطر المحيط به من كل الجوانب بالرغم من كونه حاكم لايران وحامي الحمى او ملك الملوك قبل سنوات من سقوط حكمه بقي مقتنعا بأن أكثر من 95% من الشعب الإيرانى يحبونه ويدعمونه، بل وكان يشير لهم على أنهم ابنائه كما أنه كان يقول دوما "إذا ما قامت ثورة فى إيران فسأكون أنا قائد هذه الثورة" ، لكن هذا لم بحدث حيث وصف في الغرب نظامه بانه نظام دموي لا يتردد في قتل معارضيه وتصفيتهم ان لزم الامر اعتقل وسجن وعذب عن طريق مخابراته السافاك خيرة ابناء الشعب الايراني .
� كانت نتائج الثورة شاملة وعلى الرغم من إعلان الأحكام العرفية و الخطاب الذى ألقاه الشاه بهدف إثارة مشاعر التعاطف من الشعب فقد استمرت الثورة الإيرانية وسقط حكم الشاه، وأجلت إسرائيل مواطنيها وأنهت وجود شركة طيران العال الإسرائيلية فى طهران بينما ارتبكت الولايات المتحدة وتدهورت الأمور نحو أزمة كارثية لاحتجاز رهائن فى السفارة الأمريكية فى طهران وما أعقب ذلك من تداعيات على العلاقات الأمريكية مع إيران ومع مجمل الشرق الأوسط حيث قامت الحرب العراقية الايرانية تلك الحرب التي لم يكن فيها منتصر او مهزوم فقط قتلى ودمار من كلا الجانبين وهى التعقيدات التى مازالت تداعياتها متتالية حتى يومنا هذا.
� نفت الامبرطورة صفات القمع والعنف والاستبداد عن زوجها، وتحدثت عن ذلك بعمق من خلال كتابها حيث تصر على أن الشاه ــ الذى مات فى مصر متأثرا بمرض السرطان بعد سنوات خمس من تشخيصه ــ لم يكن يعلم تفاصيل ما كانت تقوم به الأجهزة الأمنية بحق المعارضين، بما فى ذلك عمليات الإخفاء القسرى والتعذيب، التى رصدتها منظمات دولية وصحف عالمية كبرى. وكان الشاه يقول لبعض محدثيه إن الشعب الإيرانى لم يقدر ما قام به لكى تتبوأ إيران مكانة تليق بعظمتها وسط الأمم، ولا ما قام به ليمنح شعبه الاستقرار ويبعد عنهم الإسلاميين أو الشيوعيين المتحالفين معهم .
سقوط السماء( سقوط الجنة ) The Fall Of Heaven
أندرو سكوت كووبر Andrew Scott Cooper
" اننا نسرع بوضع المسامير في توابيتنا " من اقوال الشاه
" انا الان يمكنني ان افعل اكثر من مجرد التعاطف ، الان لدي الوسائل التي نمكنني من الافعال" من اقوال فرح ديبا
الإمبراطور الأخير كان يردد أن 95% من الشعب الإيرانى يؤيده وأن المتطرفين فقط هم من يعارضونه
بعد قراءة كتاب مذكرات فرح بهلوي والاطلاع على بعض القراءات الخاصة بقصر العزلات نكون قد فهمنا الفترة البهلوية او الحكم البهلوي وتداعيات السقوط حيث يعتبر سقوط السماء من تاليف الكاتب الامريكي اندرو اس كوبر الامريكي الجنسية الذي صدر كتابه عام 2016 باللغة الانجليزية من الكتب المهمة التي تتحدث عن العائلة البهلوية والوضع الايراني بل والمنطقة المحيطة بعدد صفحات 450 صفحة .
الدولة البهلوية : هي مملكة ايران من عام 1925-1979 قامت اثر الانقلاب الذي قاده رضا بهلوي ضد الدولة القاجارية التي حكمت من عام 1794-1925 وكان اخر ملوكها احمد مرزا القاجاري .
رضا بهلوي : الامبرطور الاول استمر حكمه الى 1941 عندما اجبره الحلفاء على التنازل لابنه محمد رضا بهلوي بسبب علاقته مع هتلر وخوف الحلفاء من تزويد المانيا بالذهب الاسود الايراني .
محمد رضا : اخر ملوك الدولة التي شهدت افولها وقيام الجمهورية الاسلامية ولد عام 1919 وتوفي في مصر 1980 الكتاب يفي بالغرض عنه وعن زوجته فرح
الخميني : روح الله بن مصطفى بن أحمد الموسوي الخميني، رجل دين ومرجع ديني وفيلسوف وكاتب وسياسي شيعي إيراني وكان مؤسس الجمهورية الإسلامية الإيرانية والمرشد الأعلي للثورة الإسلامية عام 1979 التي شهدت الإطاحة بالملكية البهلوية ومحمد رضا بهلوي، الشاه الأخير في إيران والذي سبقه الشاه رضا بهلوي.
الكتاب:
يتكون الكتاب من خمسة عسر فصلا يمكن توضيحها بالنقاط التالية : حيث تحدث الكاتب عن تلك الفترة وعمد الى تحلياها من كافة الجوانب الشخصية والسياسية لايران في تلك الفترة .
� في الفصل الاول تحدث الكاتب عن الشاه وعاداته في يومه مع التركيز على التجاذبات السياسية التي كانت مشحونة بسبب صعود المد الاسلامي عبر اية الله مع الحديث عن الحياة الشخصية للشاه وزوجاته وخاصة ام الاولاد والزوجة ��لثالثة الشاهدة على السقوط فرح ديبا كان لها دورا مهما في الكاتب يتجلى إبداع الكاتب في تصوير حياة الملكة فرح بانها “أبر� الإناث في القرن العشرين”� مع الحديث عن الاختلاف بين فرح ديبااذا اردنا المقارنة بزوجتى الشاه السابقتين ثريا اسفنديارى والأميرة فوزية أخت الملك فاروق، لانها كانت شاهدة على كل شيئ ، مع حديث البعض عنها انها مسرفة وصاحبة بذخ حيث شبهت بامبرطورة فرنسا انطوانيت ، لكن الكاتب تحدث عن اعمالها ونضالها لتحرير المرأة الايرانية ومنحها حقوقا مجتمعية وسياسية جنبا لجنب مع الشاه الساعى لنهضة إيران وقامت باصلاحات كثيرة اهمها ايضا تغيير النظرة لدى مرضى االجذام بافتتاح مراكز صحية لهم في إيران وبنت المتاحف وحوَّلَت طهران إلى مركز عالَميّ للنشاط الفني والثقافي ووجهة للفنانين والأدباء، وكانت عَطُوفًا وذكية، وكانت النجمة الحقيقية في السلالة البهلوية.
� سنوات التوتر بدئت من 1970، مع الحديث في علاقة الشاه التي كانت مشبوهة بالنسبة إلى الإيرانيين، وتخصّ الاستيلاء على الثروة النِّفْطية والانقلاب الذي قاده مصدق رئيس الوزراء وعلاقته بوكالة المخابرات الأمريكية وتدخلاتها في الشؤون الداخلية للدولة ومساعدته في قمع المعارضين له، كل هذه الامور وغيرها من الاحداث ولاننسى تعرضه للاغتيال اكثر من مرة ، بالاضافة الى مرضه حيث وصفه كوبر بالانسان الخجول المريض .فحساسية معدته ادت الى اصابته بسرطان الكبد الذي توفي بسببه .
� الاصلاح الاقتصادي او الثورة البيضاء عبر مشروع علمنة إيران، حيث دعا إلى تَحرُّر المرأة الدينية التقليدية وحَثّ على الخروج من تحت الحجاب والذهاب إلى الجامعات وتوسيع نشاط المواطنين في المجالات العامَّة، نفّذ الشاه الإيراني السابق القوانين العلمانية الشاملة التي تُعطِي المرأة حقوقًا أكبر ضمن أسرتها، وسمح بتعيين النساء في المناصب العُلْيَا، وشجَّع على الانفتاح على الغرب واعطى المراة حق الانتخاب والتساوي بين الجنسين في الامور المدنية وبنى العديد من المستشفيات الجامعات تعليم الاميون وغيرها من الامور التي لم ترضي الشعب الايراني لان فئة معينة من الشعب كانت المتحكمة بمعظم المارد.
� ارادت المعارضة والاسلاميون اظهار الشاه بالكفر والاسراف وانه اهدر موارد الشعب الايراني عبر بذخة المفرط في حفل القرن ذلك الحفل الذي كلف الملايين ومنح فيه لقب الامبرطورة لفرح ، لكنها تنفي عن نفسها الميل للبذخ فهى تنفيه أيضا عن زوجها ، ولا يخلو بعضها من طرافة، حيث تقول إنه لم يكن يكن يعنى كثيرا بملبسه ولم يكن له ميل لاقتناء الكثير من الأشياء اللهم إلا تسعة عشر سيارة رياضية وعددا من الخيول الفارسية والعربية.كما أنها أيضا تنفى عن زوجها ــ وكذلك عن نفسها ــ الافتقار للتدين، وتصر على الإشارة إلى أن الشاه، الموصوف بحكم الدستور الإيرانى براعى الإيمان الشيعى، كان شديد التعلق بالدين، وكان دوما حريصا على وضع مصحف صغير فى جيب سترته .
� كان الشاه يدرك خطورة المعارضة وخاصة الإسلاميين، على مصير ايران ، وكان يسعى لتحجيم ما قد يلحقونه بالبلاد من مظاهر دينية متشددة ينم عنها خطاب قادتهم، وخاصة الخوميني فالشاه كان يسعى الى التنوير عبر علمنة ايران ، بينما الإسلاميين المعارضين له اصحاب حزب قم وبعضهم فى العراق ويهددون استقرار المنطقة إلى الدرجة بحسب رواية كووبر ــ التى دفعت الرئيس العراقى الأسبق صدام حسين للقيام بزيارة سرية إلى أيران فى أعقاب إعلان الشاه نيته التنازل عن الحكم بعد فشل وعود الإصلاح السياسى والتحسين الاقتصادى ليقترح على الإمبراطورة فرح أن تقنع زوجها بأن "يحرك دباباته وجنوده ضد الثوار ليقتلهم لأنه من الأفضل أن يموت ألف إيرانى اليوم بدلا من أن يموت مليون إيرانى فيما بعد".
� يوجد تنافس قوي بين القيادات الشيعية في ايران وخاصة الصدر والخميني يوجد تقارب ةتنافر فيما بينها، فيوجد لحظات تعاونها ضد الشاه ولحظات انقسامها حول القرار السياسى سواء ما خص التعامل مع حكم الشاه أو غيره. وكان موسى الصدر احد ابرز المنافسين للخميني الذي يبحث عن القوة والملك المستقبلي والذي اصبح عنوانا بارزا للثورة الايرانية � فيما انتهى الحال بموسى الصدر الى اختفاء غامض غير مفهوم في زيارة إلى ليبيا فى أثناء حكم معمر القذافى ولم يظهر أبدا بعدها ولم يكشف أحد حقيقة نهايته المحاطة بالأسئلة اللانهائية.
� ورقة الدين هي التي قادت لانتصار الخميني على الشاه مع انه كان يصف نفسه دوما بأنه الحامى للإيمان الشيعى وأن حكمه هو هبة إلهية وأنه معنى بدعم العلماء وافتتاح أكبر وأجمل المساجد فى طهران بل شجع التعليم في المساجد وكل ذلك لانه لم يكن معجبا بالنمط الغربى للديمقراطية ولم يكن واثقا من أنه يتماشى مع أولويات ومتطلبات الشعب محتارا هل يتحالف مع الغرب حيث كان دوما ولاؤه وحيث وجد الدعم والسلاح وأيضا العلاج أم ينفر من الغرب وينفر شعبه منه بوصفه استعماريا يريد النيل من كرامة الشعب الايرانى واستقلالية قراره في حين ان الخميني لعب على الفساد والبذخ ومعيشة الناس البسطاء في قيادة ثورته متسترا بغطاء الدين وهي المبادئ التي قادها وادت الى سقوط البلاد والشعب فى هوية التشدد الدينى وتراجع التنمية والدور الإقليم.
� في لقاء صحفي تحدث الشاه عن الخطر المحيط به من كل الجوانب بالرغم من كونه حاكم لايران وحامي الحمى او ملك الملوك قبل سنوات من سقوط حكمه بقي مقتنعا بأن أكثر من 95% من الشعب الإيرانى يحبونه ويدعمونه، بل وكان يشير لهم على أنهم ابنائه كما أنه كان يقول دوما "إذا ما قامت ثورة فى إيران فسأكون أنا قائد هذه الثورة" ، لكن هذا لم بحدث حيث وصف في الغرب نظامه بانه نظام دموي لا يتردد في قتل معارضيه وتصفيتهم ان لزم الامر اعتقل وسجن وعذب عن طريق مخابراته السافاك خيرة ابناء الشعب الايراني .
� كانت نتائج الثورة شاملة وعلى الرغم من إعلان الأحكام العرفية و الخطاب الذى ألقاه الشاه بهدف إثارة مشاعر التعاطف من الشعب فقد استمرت الثورة الإيرانية وسقط حكم الشاه، وأجلت إسرائيل مواطنيها وأنهت وجود شركة طيران العال الإسرائيلية فى طهران بينما ارتبكت الولايات المتحدة وتدهورت الأمور نحو أزمة كارثية لاحتجاز رهائن فى السفارة الأمريكية فى طهران وما أعقب ذلك من تداعيات على العلاقات الأمريكية مع إيران ومع مجمل الشرق الأوسط حيث قامت الحرب العراقية الايرانية تلك الحرب التي لم يكن فيها منتصر او مهزوم فقط قتلى ودمار من كلا الجانبين وهى التعقيدات التى مازالت تداعياتها متتالية حتى يومنا هذا.
� نفت الامبرطورة صفات القمع والعنف والاستبداد عن زوجها، وتحدثت عن ذلك بعمق من خلال كتابها حيث تصر على أن الشاه ــ الذى مات فى مصر متأثرا بمرض السرطان بعد سنوات خمس من تشخيصه ــ لم يكن يعلم تفاصيل ما كانت تقوم به الأجهزة الأمنية بحق المعارضين، بما فى ذلك عمليات الإخفاء القسرى والتعذيب، التى رصدتها منظمات دولية وصحف عالمية كبرى. وكان الشاه يقول لبعض محدثيه إن الشعب الإيرانى لم يقدر ما قام به لكى تتبوأ إيران مكانة تليق بعظمتها وسط الأمم، ولا ما قام به ليمنح شعبه الاستقرار ويبعد عنهم الإسلاميين أو الشيوعيين المتحالفين معهم .
January 16, 2021
First of all, I would like to recommend this book to anyone interested to know why the name of Iran, this old cradle of civilization, has been associated with terror, extremism, and backwardness in human rights and socio-economic developments in the past four decades.
It is a very well-told story based on investigational journalism, which I find astonishing in quality, about the final days of imperial Iran. Depicting the course of events from ascending the Pahlavi dynasty to the throne and then to modernization of Iran and finally, to the revolution of Islamists and leftists against the monarchy, the book reveals a hidden face of the Shah, very different from what it appears to everyone and also told by his enemies.
Due to the propaganda promoted by the Islamic Republic and other revolutionaries, it has been difficult for Iranians to look at the Shah's policies and legacy from a fair perspective. Although the younger generation of Iranians already reject the lies about events such as Rex Cinema or Jaleh Square, many other events are overlooked which can better show us what kind of dissidents Shah was dealing with. It was horribly shocking for me to know the level of savagery implemented by a fundamentalist, rejectionist minority, promoted by an illiterate mullah whose lust for power torn such a prosperous land apart. With no dignity, no principle, no reasoning, absolutely barbarians, they put Iran at the brink of a civil war. After reading for more than 15 years from authors with different point of views, I am almost convinced that the Shah had no choice. He could not imagine Iran become like today's Syria. So the consequences were inevitable.
Finally, understanding today's U.S (West)-Iran relationships should not be difficult for Westerners. It can be easily traced back in the modern history by reading this book. To my surprise, Westerners still think it is best to normalize the relationships and reach a deal with such bloodsucking tyrants. You do not negotiate with terrorists, you crush them...
It is a very well-told story based on investigational journalism, which I find astonishing in quality, about the final days of imperial Iran. Depicting the course of events from ascending the Pahlavi dynasty to the throne and then to modernization of Iran and finally, to the revolution of Islamists and leftists against the monarchy, the book reveals a hidden face of the Shah, very different from what it appears to everyone and also told by his enemies.
Due to the propaganda promoted by the Islamic Republic and other revolutionaries, it has been difficult for Iranians to look at the Shah's policies and legacy from a fair perspective. Although the younger generation of Iranians already reject the lies about events such as Rex Cinema or Jaleh Square, many other events are overlooked which can better show us what kind of dissidents Shah was dealing with. It was horribly shocking for me to know the level of savagery implemented by a fundamentalist, rejectionist minority, promoted by an illiterate mullah whose lust for power torn such a prosperous land apart. With no dignity, no principle, no reasoning, absolutely barbarians, they put Iran at the brink of a civil war. After reading for more than 15 years from authors with different point of views, I am almost convinced that the Shah had no choice. He could not imagine Iran become like today's Syria. So the consequences were inevitable.
Finally, understanding today's U.S (West)-Iran relationships should not be difficult for Westerners. It can be easily traced back in the modern history by reading this book. To my surprise, Westerners still think it is best to normalize the relationships and reach a deal with such bloodsucking tyrants. You do not negotiate with terrorists, you crush them...
Displaying 1 - 30 of 123 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.