What do you think?
Rate this book
The Home
Once inseparable, Joel and Nina haven't spoken in twenty years.
When Joel's mother Monika develops dementia, he has no choice but to return to his home town. Monika needs specialist care, and that means Pineshade - which also means Joel is going to have to deal with his one-time best friend, for Nina works there.
It's not long before Monika's health deteriorates - she starts having violent, terrifying outbursts, and worse, she appears to know things she couldn't possibly know. It's almost as if she isn't herself any more... but of course, that's true of most of the residents at Pineshade.
Only Nina and Joel know Monika well enough to see the signs; only by working together can they try to find answers to the inexplicable...
The Home is an eerie story about love, friendship and the greatest fear of all: losing control of ourselves...
When Joel's mother Monika develops dementia, he has no choice but to return to his home town. Monika needs specialist care, and that means Pineshade - which also means Joel is going to have to deal with his one-time best friend, for Nina works there.
It's not long before Monika's health deteriorates - she starts having violent, terrifying outbursts, and worse, she appears to know things she couldn't possibly know. It's almost as if she isn't herself any more... but of course, that's true of most of the residents at Pineshade.
Only Nina and Joel know Monika well enough to see the signs; only by working together can they try to find answers to the inexplicable...
The Home is an eerie story about love, friendship and the greatest fear of all: losing control of ourselves...
400 pages, Paperback
First published January 1, 2017
25 people are currently reading
963 people want to read
About the author
Mats Strandberg
33books682followersMats Strandberg is an award-winning novelist and journalist. He is a regular columnist for Sweden's biggest evening newspaper, has been named Columnist of the Year by Sweden's Newspapers and Magazines organization, and had published three previous novels, with rights sold in numerous countries.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 290 reviews
September 21, 2020
Joel and Nina haven't spoken in twenty years. They had once been inseparable.
Joel's mother has dementia and he had to return to his hometown to care for her. Monika needs specialist care which means Joel will have to take her to Pineshade Nursing Home where Nina works. Monica's health quickly deteriorated. She has terrifying outbursts, she's violent and she shouts out things she couldn't possibly know. Nina and Joel know Monika well ento see the signs; only by working together they can try and find out the answers to the inexplicable.
This is quite a suspenseful horror story. Tge plotline is intriguing. The story is told from Nina and Joel's perspectives. It's an easy book to read as it's well written and multilayered. Tge characters were believable. The first half of the book the pace was slow but the second half is much quicker.
I would like to thank #NetGalley #QuercusBooks and the author #MatsStandberg for my ARC in exchange for an honest review.
Joel's mother has dementia and he had to return to his hometown to care for her. Monika needs specialist care which means Joel will have to take her to Pineshade Nursing Home where Nina works. Monica's health quickly deteriorated. She has terrifying outbursts, she's violent and she shouts out things she couldn't possibly know. Nina and Joel know Monika well ento see the signs; only by working together they can try and find out the answers to the inexplicable.
This is quite a suspenseful horror story. Tge plotline is intriguing. The story is told from Nina and Joel's perspectives. It's an easy book to read as it's well written and multilayered. Tge characters were believable. The first half of the book the pace was slow but the second half is much quicker.
I would like to thank #NetGalley #QuercusBooks and the author #MatsStandberg for my ARC in exchange for an honest review.
August 24, 2017
Riktigt, riktigt creepy! Mycket bättre än "äᲹ".
November 11, 2018
'Das Heim' pendelt sich irgendwo zwischen klischeehaftem Horror und einem außergewöhnlichen Setting ein. Während die Charaktere so scharf wie bei Stephen King sind und der Schreibstil eine große Portion Realismus mit sich bringt, kann das doch nicht darüber hinweg täuschen dass das Thema im Kern schon hundert Mal durchgekaut wurde. Trotzdem ein solider Horror, der zwar nur langsam in Fahrt kommt, an manchen Stellen aber richtig creepy wird.
June 20, 2017
Smygande sorgsen skräck, dä det obehagliga länge ä det fullkomligt naturliga - patienterna på demensavdelningen som ä bara spillror av vad de en gång var. Men den växande ondskan blir allt mer obehaglig den också...
Föredrog denna framom splatterskräcken i "äᲹ".
Föredrog denna framom splatterskräcken i "äᲹ".
December 17, 2019
Από την πρώτη στιγμή που είδα το εξώφυλλο και διάβασα την περίληψη του βιβλίου "Το ίδρυμα", πριν καν αυτό κυκλοφορήσει, ήμουν σίγουρη ότι θα μου αρέσει και ευτυχώς δεν διαψεύστηκαν οι προσδοκίες μου.
Ο Γιούελ μεταφέρει την μητέρα του που πάσχει από άνοια στο ίδρυμα "Η σκιά του ελάτου", όπου δουλεύει η Νίνα, φίλη από την εφηβεία του Γιούελ. Κατά τη διάρκεια της παραμονής της εκεί οι υπόλοιποι ηλικιωμένοι αλλά και οι εργαζόμενοι στο ίδρυμα γίνονται μάρτυρες περίεργων φαινομένων. Τις περισσότερες φορές αυτά έχουν ως επίκεντρο τη Μόνικα, η οποία όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο "συμπεριφέρεται σαν να την έχει κυριεύσει μια υπερφυσική δύναμη".
Βασισμένος στην άγνωστη δύναμη που έχει κυριεύσει τη Μόνικα, ο συγγραφέας δημιουργεί μια σκοτεινή και ελαφρώς κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, αφού τα περισσότερα γεγονότα διαδραματίζονται εντός των χώρων του ιδρύματος. Στις σκηνές που περιγράφει τα υπερφυσικά που συμβαίνουν ήταν σαν να έβλεπα ταινία, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα καλό (ή κακό). Πιστεύω ότι έγραφε επηρεασμένος από τις ταινίες θρίλερ, οι περιγραφές ήταν ακριβώς όσο πρέπει ώστε να δημιουργηθεί εικόνα και ήχος στο μυαλό μου, αλλά έλειπε κάποιες φορές το συναίσθημα του φόβου και της αγωνιάς που θα επιθυμούσα να με κυριεύει.
Μου άρεσε πολύ η ευαισθησία με την οποία θίγει το θέμα των αρρώστων ηλικιωμένων που κατοικούν σε ιδρύματα. Η άνοια είναι μια αρρώστια που μετατρέπει τον αγαπημένο συγγενή σε έναν τελείως άγνωστο άνθρωπο, και αυτό περιγράφεται πολύ καλά μέσα στο βιβλίο. Το ίδιο καλά περιγράφεται και ο αγώνας των εργαζομένων στο ίδρυμα, αφού όλοι φανταζόμαστε ότι η συγκεκριμένη είναι μια από τις δυσκολότερες δουλειές.
Σίγουρα το βιβλίο είναι πολύ καλογραμμένο. Ιδιαίτερα τα κεφάλαια με τον τίτλο «η σκιά του ελάτου» τα θεωρώ μεγάλη έμπνευση, μου άρεσε πολύ ο τρόπος που είναι γραμμένα. Για εμένα το κομμάτι που υπερίσχυσε ήταν το κοινωνικό, με άφησε με μια στεναχώρια για τον ξεπεσμό του ανθρώπινου σώματος που ατυχώς πάσχει από άνοια. Δεν μπορώ όμως σε καμία περίπτωση αν ισχυριστώ ότι δεν είναι καλό σαν βιβλίο θρίλερ. Υπήρχαν στιγμές που οι περιγραφές είναι τόσο ζωντανές που μπορώ να πω (υπερβάλλοντας φυσικά έστω και ελάχιστα) ότι αντί για γράμματα έβλεπα μπροστά μου εικόνες και σκιές…Απλά το κοινωνικό κομμάτι φαίνεται ότι άγγιξε έναν φόβο μου βαθύτερο από αυτόν για το υπερφυσικό.
Κλείνοντας θα έλεγα ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είναι εξαιρετικό για κάποιον που τώρα ξεκινά να διαβάζει βιβλία τρόμου, δημιουργεί αρκετά έντονη ατμόσφαιρα ώστε να σε βάλει στο κλίμα αλλά δύσκολα θα κάνει κάποιον να ελέγχει τι κρύβεται στις σκιές του σκοτεινού διαδρόμου του σπιτιού του.
Ο Γιούελ μεταφέρει την μητέρα του που πάσχει από άνοια στο ίδρυμα "Η σκιά του ελάτου", όπου δουλεύει η Νίνα, φίλη από την εφηβεία του Γιούελ. Κατά τη διάρκεια της παραμονής της εκεί οι υπόλοιποι ηλικιωμένοι αλλά και οι εργαζόμενοι στο ίδρυμα γίνονται μάρτυρες περίεργων φαινομένων. Τις περισσότερες φορές αυτά έχουν ως επίκεντρο τη Μόνικα, η οποία όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο "συμπεριφέρεται σαν να την έχει κυριεύσει μια υπερφυσική δύναμη".
Βασισμένος στην άγνωστη δύναμη που έχει κυριεύσει τη Μόνικα, ο συγγραφέας δημιουργεί μια σκοτεινή και ελαφρώς κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, αφού τα περισσότερα γεγονότα διαδραματίζονται εντός των χώρων του ιδρύματος. Στις σκηνές που περιγράφει τα υπερφυσικά που συμβαίνουν ήταν σαν να έβλεπα ταινία, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα καλό (ή κακό). Πιστεύω ότι έγραφε επηρεασμένος από τις ταινίες θρίλερ, οι περιγραφές ήταν ακριβώς όσο πρέπει ώστε να δημιουργηθεί εικόνα και ήχος στο μυαλό μου, αλλά έλειπε κάποιες φορές το συναίσθημα του φόβου και της αγωνιάς που θα επιθυμούσα να με κυριεύει.
Μου άρεσε πολύ η ευαισθησία με την οποία θίγει το θέμα των αρρώστων ηλικιωμένων που κατοικούν σε ιδρύματα. Η άνοια είναι μια αρρώστια που μετατρέπει τον αγαπημένο συγγενή σε έναν τελείως άγνωστο άνθρωπο, και αυτό περιγράφεται πολύ καλά μέσα στο βιβλίο. Το ίδιο καλά περιγράφεται και ο αγώνας των εργαζομένων στο ίδρυμα, αφού όλοι φανταζόμαστε ότι η συγκεκριμένη είναι μια από τις δυσκολότερες δουλειές.
Σίγουρα το βιβλίο είναι πολύ καλογραμμένο. Ιδιαίτερα τα κεφάλαια με τον τίτλο «η σκιά του ελάτου» τα θεωρώ μεγάλη έμπνευση, μου άρεσε πολύ ο τρόπος που είναι γραμμένα. Για εμένα το κομμάτι που υπερίσχυσε ήταν το κοινωνικό, με άφησε με μια στεναχώρια για τον ξεπεσμό του ανθρώπινου σώματος που ατυχώς πάσχει από άνοια. Δεν μπορώ όμως σε καμία περίπτωση αν ισχυριστώ ότι δεν είναι καλό σαν βιβλίο θρίλερ. Υπήρχαν στιγμές που οι περιγραφές είναι τόσο ζωντανές που μπορώ να πω (υπερβάλλοντας φυσικά έστω και ελάχιστα) ότι αντί για γράμματα έβλεπα μπροστά μου εικόνες και σκιές…Απλά το κοινωνικό κομμάτι φαίνεται ότι άγγιξε έναν φόβο μου βαθύτερο από αυτόν για το υπερφυσικό.
Κλείνοντας θα έλεγα ότι το συγκεκριμένο βιβλίο είναι εξαιρετικό για κάποιον που τώρα ξεκινά να διαβάζει βιβλία τρόμου, δημιουργεί αρκετά έντονη ατμόσφαιρα ώστε να σε βάλει στο κλίμα αλλά δύσκολα θα κάνει κάποιον να ελέγχει τι κρύβεται στις σκιές του σκοτεινού διαδρόμου του σπιτιού του.
October 27, 2020
Twenty years ago an eighteen-years-old Joel left the small village of Lyckered to try and make it as a musician in Stockholm, now aged thirty-eight he has returned. A few years ago his mother, Monika suffered a heart attack where she died and had to be resuscitated. The heart attack brought on dementia that now plagues her, orchestrating Joel’s return to his childhood home where he moved back to become her guardian.
Joel has an older brother, Bjorn who is largely absent with his own family, job and responsibilities, leaving caring for Monika completely up to Joel. Dementia has gradually overtaken Monika, a slow decline that has recently gotten far worse and Joel can no longer provide the care that Monika needs. Monika has moments of clarity, lucidity where she is able to break through and resurface, but they are few and far between and she is lost beneath the surface, drowning in the depths in a sea of forgetfulness. The light has faded from her eyes and she is living in the past and not the present. Monika needs round the clock and specialist care and, when a room becomes available at Pineshade, a care facility in the nearby town of Skredsby, Joel, as her guardian decides that it is the best option for his mother.
Monika doesn’t take to living in Pineshade and her condition rapidly deteriorates. It is like she is withering away, being poisoned and eaten from the inside. Monika seems to become a different person, the abrupt mood swings, hallucinations, spiteful words, changes in personality and violent episodes are all traits of dementia, but is it just the natural effects of the devastating illness taking its toll? Or, is there something more? Something malign and sinister that is happening to her? A malevolent presence that has taken hold and is influencing her? One thing that can’t be explained by the dementia is that Monika knows things that she couldn’t possibly know, the hidden and painful secrets that people keep locked away, and the truths that they wouldn’t tell themselves, that they would only admit in the deepest, darkest depths of their minds.
Joel has to face the constant guilt that he feels for putting Monika in Pineshade, knowing that it is the best thing for her, but hating himself for it. They never really knew each other, as a child he was an outsider, she was a closed person, there was always a divide between them. Joel’s former childhood best friend Nina works at Pineshade which makes things even harder from him. There is a history, a traumatic history between the pair that they have to face in The Home, looking at themselves in the mirror and confronting their past. For Joel, he will have to look at his regrets, his failings and he will come to realise the truth that though you may blame others, often, you are the one to blame for your own failings. They haven’t spoken in twenty years blaming each other for their hopes and dreams going up in flames. Seeing Nina is hard for Joel and it brings the past all back for him. The decay of their friendship, once inseparable, their partnership, they didn’t drift apart, they severed. Joel’s return for Nina is an unwanted surprise too, she never expected to see him again, never wanted too. His return brings back memories that she has suppressed from a part of her life where she was a different Nina and a different person. For them both it is the reopening of a wound that has festered and has never fully healed.
Joel and Nina were from different worlds, but they got on and connected over a love of music. There was nothing romantic between them, Joel isn’t interested in women and they formed an alternative music duo. They were good and after some gigs, a demo followed and, eventually, they received an offer for a record contract. The day it all fell to pieces was the day that they were due to go to Stockholm and sign the record deal. Joel was self-destructive, an addict who was deep into drink and drugs, Nina wasn’t and on the morning that they were due to leave to pursue their dreams, she chose a suburban life, turned and walked away from the chance of fame and fortune. Joel went on his own, tried and failed. They were better together than apart, the record company didn’t want a solo artist, they wanted the duo and Joel didn’t make it. Since then he has spent his troubled life drifting around from job to job, struggling to get by and keep steady employment as the drugs took hold of him. Finally, he managed to get clean, and he is now a recovering junkie who has on the road to recovery for over six years.
Nina has a history with Monika too. Since Joel left, Nina has avoided Monika, but when they were younger Nina spent a lot of time at Joel’s house and Monika was like a mother to her. In place of her own mother who was an alcoholic with a bottle in hand rather than caring for her daughter, Monika was the mother that Nina always wanted which makes it hard for Nina to see Monika and the husk that she has become in Pineshade.
The Home is told in the third-person with alternating chapters from Joel and Nina with occasional chapters that focus on the residents of D Ward and the happenings at the care home, titled ‘Pineshade�. For the first half of The Home, Strandberg slowly lets the tension build, foreshadowing, getting beneath your skin, unnerving and saturating the story with an ominous undertone of a menacing presence lingering, but just out of sight. He takes his time establishing the characters of Joel and Nina, attempting to settle Monika into Pineshade and getting to know her fellow residents on D Ward (Bodil, Petrus, Lillemor, Edit, Anna, Wiborg and the sister’s Dagmar and Vera). There are glimpses, portents, small things occurring in Pineshade, of gathering darkness, of something not right and the creeping unease of something unnatural. However, many of the occurrences are deceptively devious and are things that could be put down to the distorted reality that, to some degree, all the residents suffer from and that the Pineshade staff see on a daily basis. In the second half, things take a darker turn, the shadows lengthen and the shroud falls, covering the story in the cold and spine-chilling caress of the supernatural as what started as hints at something threatening and evil comes to the fore.
Along with the story of supernatural evil and possession in The Home, there is another element, a layer to be found that is surprisingly moving, thought-provoking and touching. The elderly residents of Pineshade who have forgotten most of who they were, what made them, them and their lives. Some are stuck in an endless loop repeating, others stuck in an in-between place somewhere between the past and the present, but that is neither and is a fantasy, a time of their own making. While others are stuck entirely in the past, believing that they are far younger, that loved ones, parents, relatives, children are all still alive when, in truth, they are long gone. Some have moments of clarity where they awaken, realise the truth and then, in an instant, gone, back to their current state, but the moment is long enough to torture them for the fleeting seconds where they are whole once more before dementia once again takes hold. The residents are all fragile shells of their former selves, some with only the deepest memories, remnants of their former life that still remain, those memories that have been etched deep into their soul and are the last to fade. Even though they are only characters in a book and names on a page my heart went out to the residents of D Ward. Honestly, I couldn’t help but be moved by the heartbreaking depiction of dementia and the anguish and grief that it causes both the sufferers and their family members.
There is nothing exaggerated, no theatrics or anything that can be classed as outrageous and ‘over the top� that tries to scare you with shock tactics and then, inevitably fails in The Home. Instead, what you get is an atmospheric and disturbing story that is suffused with a whispering dread that unfolds in a grounded and believable way and is all the more terrifying for it.
Joel has an older brother, Bjorn who is largely absent with his own family, job and responsibilities, leaving caring for Monika completely up to Joel. Dementia has gradually overtaken Monika, a slow decline that has recently gotten far worse and Joel can no longer provide the care that Monika needs. Monika has moments of clarity, lucidity where she is able to break through and resurface, but they are few and far between and she is lost beneath the surface, drowning in the depths in a sea of forgetfulness. The light has faded from her eyes and she is living in the past and not the present. Monika needs round the clock and specialist care and, when a room becomes available at Pineshade, a care facility in the nearby town of Skredsby, Joel, as her guardian decides that it is the best option for his mother.
Monika doesn’t take to living in Pineshade and her condition rapidly deteriorates. It is like she is withering away, being poisoned and eaten from the inside. Monika seems to become a different person, the abrupt mood swings, hallucinations, spiteful words, changes in personality and violent episodes are all traits of dementia, but is it just the natural effects of the devastating illness taking its toll? Or, is there something more? Something malign and sinister that is happening to her? A malevolent presence that has taken hold and is influencing her? One thing that can’t be explained by the dementia is that Monika knows things that she couldn’t possibly know, the hidden and painful secrets that people keep locked away, and the truths that they wouldn’t tell themselves, that they would only admit in the deepest, darkest depths of their minds.
Joel has to face the constant guilt that he feels for putting Monika in Pineshade, knowing that it is the best thing for her, but hating himself for it. They never really knew each other, as a child he was an outsider, she was a closed person, there was always a divide between them. Joel’s former childhood best friend Nina works at Pineshade which makes things even harder from him. There is a history, a traumatic history between the pair that they have to face in The Home, looking at themselves in the mirror and confronting their past. For Joel, he will have to look at his regrets, his failings and he will come to realise the truth that though you may blame others, often, you are the one to blame for your own failings. They haven’t spoken in twenty years blaming each other for their hopes and dreams going up in flames. Seeing Nina is hard for Joel and it brings the past all back for him. The decay of their friendship, once inseparable, their partnership, they didn’t drift apart, they severed. Joel’s return for Nina is an unwanted surprise too, she never expected to see him again, never wanted too. His return brings back memories that she has suppressed from a part of her life where she was a different Nina and a different person. For them both it is the reopening of a wound that has festered and has never fully healed.
Joel and Nina were from different worlds, but they got on and connected over a love of music. There was nothing romantic between them, Joel isn’t interested in women and they formed an alternative music duo. They were good and after some gigs, a demo followed and, eventually, they received an offer for a record contract. The day it all fell to pieces was the day that they were due to go to Stockholm and sign the record deal. Joel was self-destructive, an addict who was deep into drink and drugs, Nina wasn’t and on the morning that they were due to leave to pursue their dreams, she chose a suburban life, turned and walked away from the chance of fame and fortune. Joel went on his own, tried and failed. They were better together than apart, the record company didn’t want a solo artist, they wanted the duo and Joel didn’t make it. Since then he has spent his troubled life drifting around from job to job, struggling to get by and keep steady employment as the drugs took hold of him. Finally, he managed to get clean, and he is now a recovering junkie who has on the road to recovery for over six years.
Nina has a history with Monika too. Since Joel left, Nina has avoided Monika, but when they were younger Nina spent a lot of time at Joel’s house and Monika was like a mother to her. In place of her own mother who was an alcoholic with a bottle in hand rather than caring for her daughter, Monika was the mother that Nina always wanted which makes it hard for Nina to see Monika and the husk that she has become in Pineshade.
The Home is told in the third-person with alternating chapters from Joel and Nina with occasional chapters that focus on the residents of D Ward and the happenings at the care home, titled ‘Pineshade�. For the first half of The Home, Strandberg slowly lets the tension build, foreshadowing, getting beneath your skin, unnerving and saturating the story with an ominous undertone of a menacing presence lingering, but just out of sight. He takes his time establishing the characters of Joel and Nina, attempting to settle Monika into Pineshade and getting to know her fellow residents on D Ward (Bodil, Petrus, Lillemor, Edit, Anna, Wiborg and the sister’s Dagmar and Vera). There are glimpses, portents, small things occurring in Pineshade, of gathering darkness, of something not right and the creeping unease of something unnatural. However, many of the occurrences are deceptively devious and are things that could be put down to the distorted reality that, to some degree, all the residents suffer from and that the Pineshade staff see on a daily basis. In the second half, things take a darker turn, the shadows lengthen and the shroud falls, covering the story in the cold and spine-chilling caress of the supernatural as what started as hints at something threatening and evil comes to the fore.
Along with the story of supernatural evil and possession in The Home, there is another element, a layer to be found that is surprisingly moving, thought-provoking and touching. The elderly residents of Pineshade who have forgotten most of who they were, what made them, them and their lives. Some are stuck in an endless loop repeating, others stuck in an in-between place somewhere between the past and the present, but that is neither and is a fantasy, a time of their own making. While others are stuck entirely in the past, believing that they are far younger, that loved ones, parents, relatives, children are all still alive when, in truth, they are long gone. Some have moments of clarity where they awaken, realise the truth and then, in an instant, gone, back to their current state, but the moment is long enough to torture them for the fleeting seconds where they are whole once more before dementia once again takes hold. The residents are all fragile shells of their former selves, some with only the deepest memories, remnants of their former life that still remain, those memories that have been etched deep into their soul and are the last to fade. Even though they are only characters in a book and names on a page my heart went out to the residents of D Ward. Honestly, I couldn’t help but be moved by the heartbreaking depiction of dementia and the anguish and grief that it causes both the sufferers and their family members.
There is nothing exaggerated, no theatrics or anything that can be classed as outrageous and ‘over the top� that tries to scare you with shock tactics and then, inevitably fails in The Home. Instead, what you get is an atmospheric and disturbing story that is suffused with a whispering dread that unfolds in a grounded and believable way and is all the more terrifying for it.
June 17, 2017
Skräck på flera plan och fint tecknade karaktäer. Snäppet bättre än äᲹ.
January 1, 2020
Ο Γιούρι επιστρέφει στη γενέτειρά του ύστερα από είκοσι χρόνια απουσίας για φροντίσει την ηλικιωμένη μητέρα του η οποία πάσχει από άνοια. Ανίκανος να ανταπεξέλθει στις ανάγκες της, αποφασίζει ότι η Μόνικα έχει ανάγκη ειδικής φροντίδας και έτσι την πηγαίνει στο ίδρυμα φροντίδας ηλικιωμένων Η Σκιά του Έλατου.
Εκεί δουλεύει η Νίνα, η οποία υπήρξε η καλύτερή του φίλη μέχρι την ενηλικίωσή του, όπου οι δρόμοι τους χώρισαν με άσχημο τρόπο.
Μετά την εισαγωγή της στο ίδρυμα, η κατάσταση της υγείας της Μόνικα επιδεινώνεται ραγδαία. Αν και οι αλλαγές στη συμπεριφορά της φαινομενικά θα μπορούσαν να οφείλονται στην άνοια, ο Γιούελ και η Νίνα καταλαβαίνουν ότι κάτι άλλο συμβαίνει στην ηλικιωμένη γυναίκα.
Ένα βιβλίο που αγγίζει πολύ ευαίσθητα ζητήματα και θα μπορούσε να είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο τρόμου.
Διαβάστε αναλυτικά την άποψή μου στο .
Εκεί δουλεύει η Νίνα, η οποία υπήρξε η καλύτερή του φίλη μέχρι την ενηλικίωσή του, όπου οι δρόμοι τους χώρισαν με άσχημο τρόπο.
Μετά την εισαγωγή της στο ίδρυμα, η κατάσταση της υγείας της Μόνικα επιδεινώνεται ραγδαία. Αν και οι αλλαγές στη συμπεριφορά της φαινομενικά θα μπορούσαν να οφείλονται στην άνοια, ο Γιούελ και η Νίνα καταλαβαίνουν ότι κάτι άλλο συμβαίνει στην ηλικιωμένη γυναίκα.
Ένα βιβλίο που αγγίζει πολύ ευαίσθητα ζητήματα και θα μπορούσε να είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο τρόμου.
Διαβάστε αναλυτικά την άποψή μου στο .
November 25, 2018
Joel Edlund, 39, ist einer der Hauptprotagonisten und mit ihm beginnt auch die Geschichte. Er ist 39, gescheitert an seinen Hoffnungen und jetzt alleine dafür zuständig, seine an Demenz erkrankte Mutter in das naheliegende Heim "Nebelfenn" einweisen zu lassen. Das alles fällt ihm nicht leicht, seine Erinnerungen sind ihm immer dicht auf den Fersen und hier in dem Ort seiner Heimat fühlt er sich unwohl und an seinen jugendlichen Leichtsinn erinnert, der schwerwiegende Folgen hatte.
Mit Nina verbindet ihn eine Entscheidung aus der Vergangenheit, die sein Leben völlig aus der Bahn geworfen hat - und dass sie in Nebelfenn arbeitet, macht ihm das ganze nicht leichter.
Dass mit dem Einzug der Mutter aber auch das Böse durch die Flure des Heimes schleicht wird nur langsam klar. Der Autor hält sich am Anfang sehr bedeckt und steigert das Grauen erst nach und nach bis man erkennt, was tatsächlich dahintersteckt. Mehr im Mittelpunkt stehen erstmal die Charaktere, die wirklich interessante Züge an sich haben. Die Auflösung am Ende hat mich nicht wirklich umgehauen sondern hat sich schon angedeutet und überhaupt gibt es nicht viel an Überraschungen. Aber es ist trotzdem sehr fesselnd zu lesen, denn wie sich das alles so langsam entwickelt, einschleicht und verdichtet, war schon spannend zu verfolgen.
Die Sichtweisen wechseln wie oben gesagt zwischen Joel und Nina, aber es gibt noch eine Perspektive von außerhalb über die Dinge in Nebelfenn. Dadurch hatte man einen wirklich guten Einblick in den Alltag, der im Heim stattfindet, über das Leben der Menschen mit Demenz oder Alzheimer, über die Pfleger und Pflegerinnen, aber auch die Angehörigen und wie sie damit umgehen. Ich hatte im privaten Umfeld auch mit so einer Krankheit zu tun und ich fand, dass der Autor hier ein sehr realistisches Bild gezeigt hat, von allen, die hier betroffen sind. Es sind natürlich nur kurze Einblicke, dafür aber sehr prägnant und einfühlsam - es ist wirklich schwierig, mit dieser Krankheit umzugehen und wahrlich nicht einfach; für alle, die beteiligt sind. Der Austausch ist hier für Betroffene immens wichtig und auch das leuchtet hier zwischen den Zeilen durch.
Meist fällt es weder der Familie leicht, sich mit dieser Krankheit auseinander zu setzen und die Mutter oder den Vater ins Heim geben zu müssen, weil eine Pflege zuhause einfach nicht mehr möglich ist. Für die Kranken selbst ist es allerdings auch eine Qual, vor allem wenn sie immer wieder lichte Momente haben in denen sie ganz genau wissen, was mit ihnen los ist. Ich finde es sehr schwer zu beschreiben, habe aber viel in den Situationen, die Mats Strandberg hier zeigt, wiedergefunden.
Auch Joel ist sichtlich überfordert, denn er bringt ja nicht mal sein eigenes Leben in den Griff und Hilfe von seinem Bruder kann er auch nicht erwarten. Alles liegt an ihm alleine, jede Entscheidung, jede Sorge und durch seine misslungene Lebensgeschichte fühlt er sich kaum bereit und hilflos in der ganzen Situation.
Vor allem das merkwürdige Verhalten seiner Mutter bringt ihn an seine Grenzen und gerade das ist der Clou, denn das Böse hat hier natürlich leichtes Spiel. Bei dieser Art Krankheit kann man sich nie sicher sein, welche Reaktionen oder "Allüren" auftreten und so zweifelt Joel recht schnell an seinem eigenen Urteilsvermögen, ja an seinem Verstand.
Sein schlechtes Verhältnis zu Nina versagt ihm hier auch ihre Unterstützung - denn sie kann ihre Vorurteile ihm gegenüber nicht ablegen. Ihre Arbeit als Krankenpflegerin wird in vielen Details gezeigt und auch die Kraft, die sie tagtäglich dafür aufbringen muss. Es ist absolut keine einfache Aufgabe und erfordert immens viel innere Stäke, Geduld und Mitgefühl.
Die unterschwellige Spannung und vor allem die Entwicklung der beiden Hauptfiguren hat das ganze für mich interessant gemacht - und natürlich auch die Bewohner des Heims, die man immer besser kennenlernt und irgendwie auch ins Herz schließt. Das Grauen an sich war ein reizvolles Beiwerk, hätte meiner Meinung nach aber durchaus noch etwas wirkungsvoller sein können.
© Aleshanee
Mit Nina verbindet ihn eine Entscheidung aus der Vergangenheit, die sein Leben völlig aus der Bahn geworfen hat - und dass sie in Nebelfenn arbeitet, macht ihm das ganze nicht leichter.
Dass mit dem Einzug der Mutter aber auch das Böse durch die Flure des Heimes schleicht wird nur langsam klar. Der Autor hält sich am Anfang sehr bedeckt und steigert das Grauen erst nach und nach bis man erkennt, was tatsächlich dahintersteckt. Mehr im Mittelpunkt stehen erstmal die Charaktere, die wirklich interessante Züge an sich haben. Die Auflösung am Ende hat mich nicht wirklich umgehauen sondern hat sich schon angedeutet und überhaupt gibt es nicht viel an Überraschungen. Aber es ist trotzdem sehr fesselnd zu lesen, denn wie sich das alles so langsam entwickelt, einschleicht und verdichtet, war schon spannend zu verfolgen.
Die Sichtweisen wechseln wie oben gesagt zwischen Joel und Nina, aber es gibt noch eine Perspektive von außerhalb über die Dinge in Nebelfenn. Dadurch hatte man einen wirklich guten Einblick in den Alltag, der im Heim stattfindet, über das Leben der Menschen mit Demenz oder Alzheimer, über die Pfleger und Pflegerinnen, aber auch die Angehörigen und wie sie damit umgehen. Ich hatte im privaten Umfeld auch mit so einer Krankheit zu tun und ich fand, dass der Autor hier ein sehr realistisches Bild gezeigt hat, von allen, die hier betroffen sind. Es sind natürlich nur kurze Einblicke, dafür aber sehr prägnant und einfühlsam - es ist wirklich schwierig, mit dieser Krankheit umzugehen und wahrlich nicht einfach; für alle, die beteiligt sind. Der Austausch ist hier für Betroffene immens wichtig und auch das leuchtet hier zwischen den Zeilen durch.
Meist fällt es weder der Familie leicht, sich mit dieser Krankheit auseinander zu setzen und die Mutter oder den Vater ins Heim geben zu müssen, weil eine Pflege zuhause einfach nicht mehr möglich ist. Für die Kranken selbst ist es allerdings auch eine Qual, vor allem wenn sie immer wieder lichte Momente haben in denen sie ganz genau wissen, was mit ihnen los ist. Ich finde es sehr schwer zu beschreiben, habe aber viel in den Situationen, die Mats Strandberg hier zeigt, wiedergefunden.
Auch Joel ist sichtlich überfordert, denn er bringt ja nicht mal sein eigenes Leben in den Griff und Hilfe von seinem Bruder kann er auch nicht erwarten. Alles liegt an ihm alleine, jede Entscheidung, jede Sorge und durch seine misslungene Lebensgeschichte fühlt er sich kaum bereit und hilflos in der ganzen Situation.
Vor allem das merkwürdige Verhalten seiner Mutter bringt ihn an seine Grenzen und gerade das ist der Clou, denn das Böse hat hier natürlich leichtes Spiel. Bei dieser Art Krankheit kann man sich nie sicher sein, welche Reaktionen oder "Allüren" auftreten und so zweifelt Joel recht schnell an seinem eigenen Urteilsvermögen, ja an seinem Verstand.
Sein schlechtes Verhältnis zu Nina versagt ihm hier auch ihre Unterstützung - denn sie kann ihre Vorurteile ihm gegenüber nicht ablegen. Ihre Arbeit als Krankenpflegerin wird in vielen Details gezeigt und auch die Kraft, die sie tagtäglich dafür aufbringen muss. Es ist absolut keine einfache Aufgabe und erfordert immens viel innere Stäke, Geduld und Mitgefühl.
Die unterschwellige Spannung und vor allem die Entwicklung der beiden Hauptfiguren hat das ganze für mich interessant gemacht - und natürlich auch die Bewohner des Heims, die man immer besser kennenlernt und irgendwie auch ins Herz schließt. Das Grauen an sich war ein reizvolles Beiwerk, hätte meiner Meinung nach aber durchaus noch etwas wirkungsvoller sein können.
© Aleshanee
April 6, 2019
Mats Strandberg har ju blivit något av en favorit för mig. Han ä lite som Stephen King, fast på svenska. Hemmet har stått oläst i hyllan i nästan två år. Varför kan jag inte riktigt förklara, men det kan bero på de skyhöga förväntningarna efter äᲹ. En bok som tog mig med storm, trots att jag inte alls gillar temat. Eller splatter. Hemmet ä äᲹs motsats i skräckavseende. Skulle man kunna säga. Läs mer på
December 6, 2020
The Home is a spectacular tale of mistakes, families and forgiveness. Nina and Joel haven’t seen each other in twenty years. Mistakes were made, and both blame the other for both their approach to life and what it become. This is a story that will have your heart aching and palpitating in equal measure. At points, it’s not healthy for the readers continuation of life � my favourite type of read!
This one hit home especially hard after having a career in nursing the elderly specialising in neurological disorders. Strandberg’s research was spot on and took me back in time to various nightshifts. It was a story I could fall back in time with.
Joel has returned to a small town in Sweden after trying to make it as a musician in Stockholm. His mother, Monika, has recently suffered a heart attack that resulted in her dying and having her heart restarted. She was alive, but her brain was starved of oxygen longer than anticipated, she now has dementia that is worsening at an alarming rate. He’s home but struggling to manage her care as her guardian. He makes the painful decision to transfer her care to Pineshade, a care home with a dubious rep.
The Home is great at giving us accurate intricates of the pressures and stresses of being a parental carer. We are introduced to Bjorn, Joel’s older brother who is wrapped up work, holidays and his own family obligations and doesn’t find the time to support his brother until much later in the storyline. Joel has had a difficult life to say the least, his brother not withstanding hasn’t helped to make him feel included. He’s had problems with drugs and struggled with his sexuality and coming back to Lyckered has exasperated it all over again.
The Home is a more complex story than just Joel caring for his mum. His anxieties play a major part nothing in this story is plain black vs white. The characters are multi-layered, and you need to strip back the layers of these characters to discover just how grey and unattached they are.
One thing that I absolutely loved about The Home is how Strandberg used the thinly veiled threat of mental illness to distract the reader, you don’t see the horror walking in in plain sight before it’s too late. Be prepared to doubt the things you are reading and seeing. This is a story that at its heart is about putting the past to rest.
Monika doesn’t take to living in Pineshade and during her moments of lucidity seems very worried, the other residents reflecting those worries. Is Monika’s new episodes and rapidly changing behaviour something to worry about or is it just the manifestation of dementia? Is the fact that staff members leaving and residents dying a mere coincidence or is something altogether malignant and sinister happening to Monika?
The Home is an intense and claustrophobic horror. The author excels at humanity and horror, a creeping sense of unease will have you addicted and wanting more.
This one hit home especially hard after having a career in nursing the elderly specialising in neurological disorders. Strandberg’s research was spot on and took me back in time to various nightshifts. It was a story I could fall back in time with.
Joel has returned to a small town in Sweden after trying to make it as a musician in Stockholm. His mother, Monika, has recently suffered a heart attack that resulted in her dying and having her heart restarted. She was alive, but her brain was starved of oxygen longer than anticipated, she now has dementia that is worsening at an alarming rate. He’s home but struggling to manage her care as her guardian. He makes the painful decision to transfer her care to Pineshade, a care home with a dubious rep.
The Home is great at giving us accurate intricates of the pressures and stresses of being a parental carer. We are introduced to Bjorn, Joel’s older brother who is wrapped up work, holidays and his own family obligations and doesn’t find the time to support his brother until much later in the storyline. Joel has had a difficult life to say the least, his brother not withstanding hasn’t helped to make him feel included. He’s had problems with drugs and struggled with his sexuality and coming back to Lyckered has exasperated it all over again.
The Home is a more complex story than just Joel caring for his mum. His anxieties play a major part nothing in this story is plain black vs white. The characters are multi-layered, and you need to strip back the layers of these characters to discover just how grey and unattached they are.
One thing that I absolutely loved about The Home is how Strandberg used the thinly veiled threat of mental illness to distract the reader, you don’t see the horror walking in in plain sight before it’s too late. Be prepared to doubt the things you are reading and seeing. This is a story that at its heart is about putting the past to rest.
Monika doesn’t take to living in Pineshade and during her moments of lucidity seems very worried, the other residents reflecting those worries. Is Monika’s new episodes and rapidly changing behaviour something to worry about or is it just the manifestation of dementia? Is the fact that staff members leaving and residents dying a mere coincidence or is something altogether malignant and sinister happening to Monika?
The Home is an intense and claustrophobic horror. The author excels at humanity and horror, a creeping sense of unease will have you addicted and wanting more.
March 3, 2019
Ein hervorragend atmosphäischer Roman, der einem mit seinem subtilen Horror eine Gänsehaut beschert - große klasse!
June 19, 2017
En ganska underhållande skräckhistoria om Joel som ä tillbaka i en svensk småstad för att flytta sin mor Monika till ett äldreboende. Monika blev dement efter en hjätinfarkt och påstår hon haft en näa döden upplevelse. Kort tid efter att hon ankomer äldreboendet börjar det ske mystiska saker. Dessutom dör de andra som flugor. Till slut blir Joel, tillsammans med sin barndomsvän Nina som jobbar på hemmet, tvungent att göra något.
Karaktäerna ä mestadels trovädig och lätta att gilla.
Det enda jag verkligen ogillade var hur grundligt slutet blev kört ned i halsen på läsaren. Vi ä inte dumma. En mer subtil och tvetydig avslutning hade varit kusligare. Jag kommer absolut att fortsätta läsa Mats Sandberg, man vet vad man får med honom!
Karaktäerna ä mestadels trovädig och lätta att gilla.
Det enda jag verkligen ogillade var hur grundligt slutet blev kört ned i halsen på läsaren. Vi ä inte dumma. En mer subtil och tvetydig avslutning hade varit kusligare. Jag kommer absolut att fortsätta läsa Mats Sandberg, man vet vad man får med honom!
May 21, 2017
Det ä alltid kul med skräck på svenska. Men det faktum att Strandberg kan berätta en rätt vanlig skräckberättelse och bli nästintill hyllad säger kanske mer om den svenska skräckscenen än om Strandbergs författande.
December 5, 2020
Letto come primo titolo per la Reading the Dark Challenge, fenomenale.
Presto sul blog!
Presto sul blog!
June 3, 2017
Strandberg gör det igen! Det hä ä en bok med karaktäer man verkligen bryr sig om, som känns fruktansvät verkliga och som vem som helst som man kan stöta på, och som alla förmodligen träffat på i verkligheten. Och det ä det som gör det läskiga ännu jobbigare. Ironiskt nog känns den hä berättelsen mer klaustrofobisk än äᲹ, tekniskt sett kan de ju åka varsomhelst. Men det faktum att det som vill dem illa bor i och livnä sig på dementa människor gör att det blir fruktansvät instängt. Vem tror på dig nä du knappt kommer ihåg vem du ä? Rent tekniskt så var det bra pacing i boken och jag hann aldrig bli uttråkad innan berättelsen tog en ny vändning. Jag älskar Strandbergs språk, enkelheten och renheten i det och hur det ändå blir så vackert att det emellanåt känns poetiskt. Man kan riktigt känna dofter och höra ljuden i beskrivningarna av samhället det utspelar sig i. Det hä ä definitivt en bok jag rekommenderar till alla som gillar lite krypande skräck.
November 28, 2019
" Το ίδρυμα"
Ο χειρό��ερος φόβος του ανθρώπου είναι να χάσει τον ίδιο του τον εαυτό.
Είναι αυτός ο φόβος που σε τρυπάει ως το κόκκαλο.
Ειναι αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι της αλήθειας και της παράνοιας.
Εκεί που κανείς ένα τρεμάμενο βήμα σωτηρίας πίσω για να νιώσεις για λίγο ασφαλής πρίν οι εξελίξεις της ζωής σου ως πιόνι στα χέρια της τρέλας κάνουν το επόμενο βήμα. Το βήμα προς το άγνωστο. Το σκοτεινό άγνωστο.
Το άγνωστο που σε ρουφάει και σε ταξίδευε στους πιο σκληρούς, αδίστακτους εφιάλτες σου.
Η κάθε στιγμή της ζωής σου παλεύει.
Η σκέψη, η ανάσα, η κάθε μικρή μικρούτσικη στιγμή που σε περίμενει στη γωνία για να σε προκάλεσει, σε έναν αγώνα που ξέρεις από πρίν ποιος θα είναι ο χαμένος.
Ο φόβος είναι το κυρίαρχο συναίσθημα της ψυχής σου είναι σαν μια πάχνη που απλώνεται στο δέρμα. Σε τσουρουφλιζει, σε αποδυνάμωνε σε κάνει να σιωπας πριν φτάσεις στο τέρμα.
Είναι ένα τρωκτικό που σου παίρνει κάθε ρανίδα ζωής μέχρι να σε σκοτώσει.
Όμως μέσα σε αυτό το χορό της αλήθειας και της ψυχικής ανισορροπίας, ίσως βρεις τις αλήθειες που φοβάσαι να αντικρύσεις. Όμως θα αντέξεις το παιχνίδι ή θα τα παρατήσεις λίγο πριν το τέλος που θα αναδείξει το νικητή;
Το ίδρυμα του Mats Strandberg είναι ένα ατμοσφαιρικό καθηλωτικο ψυχολογίκο θρίλερ. Δεν είναι ένα βιβλίο με μεγάλες και υπερβολικές ανατροπές αλλά βαδιζει στα όρια της παράνοιας και της ψυχικής διαταραχής που προκαλεί η αίσθηση που αισθάνεσαι όταν χάνει κάποιος τον εαυτό του.
Η ιστορία διαδραματίζεται στο ίδρυμα Η σκιά του ελάτου. Η Μόνικα είναι μια γυναίκα με άνοια μετά το εγκεφαλικό που έπαθε η κατάσταση της υγείας της επιδεινώνεται και η έγκλειση της στο ίδρυμα είναι μονόδρομος όμως εκεί όλα αλλάζουν. Ο εγκλεισμός είναι η αρχή για να χάσει η ίδια, οι ένοικοι και οι εργαζόμενοι τον ίδιο τους τον εαυτό. Ο φόβος για την ζωή τους, τους κάνει ευάλωτους και επικίνδυνους για τον εαυτό τους.
Όμως τι είναι αυτό που τους αλλάζει όλους;.
Τι είναι αυτό που ανοίγει τον δρόμο για τους χειρότερους εφιάλτες τους; Τι είναι αυτό που τους κάνει να δουν την τρομακτική Αληθεια του παρελθόντος σε ένα μέλλον που χάνεται κάτω από τα πόδια τους αβέβαιο και σκληρό;
Τι τους κάνει να χάσουν τον εαυτό τους και να φτάνουν στην τρέλα...
Η γραφή του κυλάει αβίαστα και με λυρισμό στα σημεία που θέλει να δώσει κορύφωση στην ιστορία..
Ο τρόπος της αφήγησης σου δημιουργεί έντονα το συναίσθημα της κλειστοφοβίας.
Σε κάποια σημεία νιώθεις την ανάσα σου να κόβεται και σου δημιουργείτε η αίσθηση ότι δεν είσαι πια μόνος στο δωμάτιο που κάθεσαι.
Οι εξελίξεις του βιβλίου σε κανουν να μη θες να το αφήσεις από τα χέρια σου.
Σε βάζουν στην διαδικασία να σκέφτεσαι αν είσαι έτοιμος να γυρίσεις την επόμενη σελίδα ή να σταματήσεις εκεί γιατί δεν ξέρεις αν αυτό που θα συναντήσεις παρακάτω μπορείς να το αντέξεις.
Παίζει ένα παιχνίδι με το μυαλό σου αλλά στην πραγματικότητα είναι σαν εσύ ο ίδιος να το αποζητάς. Σαν να μην αντέχεις να χάσεις αυτή τη παρτίδα και ας μην είσαι έτοιμος για τις συνέπειες.
Και στο τέλος...
Στο τέλος κατανοείς ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι όπως φαίνεται.
Υπάρχουν πράγματα που αν ο ίδιος δεν τα αναζητήσεις δεν θα καταφέρεις ποτέ να τα καταλάβεις, θα τα νιώθεις στην ατμόσφαιρα αλλά πρέπει να κάνεις το βήμα για να μπορέσεις να αποδεχτείς τον εαυτό σου.
Όμως αλήθεια;
Είσαι έτοιμος να περάσεις στην απέναντι πλευρά;
Είσαι έτοιμος να παίξεις αυτό το παιχνίδι χωρίς να ξέρεις αν η κατάληξη θα είναι υπέρ σου ή κατά;
Εισαι έτοιμος να εισχωρήσεις στις πιο βαθιές φοβίες σου;
Εισαι έτοιμος να χάσεις το μυαλό σου ή ακόμη και τον εαυτό σου για να μπορέσεις μέσα από αυτό να βγεις πιο δυνατός;
Θα μπορέσεις να αντέξεις την αλήθεια της ίδιας σου της ψυχής; Του ίδιου σου του εαυτού;
Πριν παίξεις αυτό το παιχνίδι σκέψου γιατί η παρτίδα δεν σταματά παρά μόνο όταν θα είσαι έτοιμος να χάσεις για να κέρδισεις.
Να κερδίσεις όσα άφησες πίσω σου και σε στιγματισαν. Στιγμές που σου ξέφυγαν γιατί δεν ήσουν έτοιμος να τις αισθανθείς.
Πριν παίξεις σκέψου.
Πριν παίξεις σκέψου αν θα μπορέσεις να γίνεις ο θύτης με θύμα τον ίδιο σου τον εαυτό.
Σκέψου.. Τολμάς;
Ο χειρό��ερος φόβος του ανθρώπου είναι να χάσει τον ίδιο του τον εαυτό.
Είναι αυτός ο φόβος που σε τρυπάει ως το κόκκαλο.
Ειναι αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι της αλήθειας και της παράνοιας.
Εκεί που κανείς ένα τρεμάμενο βήμα σωτηρίας πίσω για να νιώσεις για λίγο ασφαλής πρίν οι εξελίξεις της ζωής σου ως πιόνι στα χέρια της τρέλας κάνουν το επόμενο βήμα. Το βήμα προς το άγνωστο. Το σκοτεινό άγνωστο.
Το άγνωστο που σε ρουφάει και σε ταξίδευε στους πιο σκληρούς, αδίστακτους εφιάλτες σου.
Η κάθε στιγμή της ζωής σου παλεύει.
Η σκέψη, η ανάσα, η κάθε μικρή μικρούτσικη στιγμή που σε περίμενει στη γωνία για να σε προκάλεσει, σε έναν αγώνα που ξέρεις από πρίν ποιος θα είναι ο χαμένος.
Ο φόβος είναι το κυρίαρχο συναίσθημα της ψυχής σου είναι σαν μια πάχνη που απλώνεται στο δέρμα. Σε τσουρουφλιζει, σε αποδυνάμωνε σε κάνει να σιωπας πριν φτάσεις στο τέρμα.
Είναι ένα τρωκτικό που σου παίρνει κάθε ρανίδα ζωής μέχρι να σε σκοτώσει.
Όμως μέσα σε αυτό το χορό της αλήθειας και της ψυχικής ανισορροπίας, ίσως βρεις τις αλήθειες που φοβάσαι να αντικρύσεις. Όμως θα αντέξεις το παιχνίδι ή θα τα παρατήσεις λίγο πριν το τέλος που θα αναδείξει το νικητή;
Το ίδρυμα του Mats Strandberg είναι ένα ατμοσφαιρικό καθηλωτικο ψυχολογίκο θρίλερ. Δεν είναι ένα βιβλίο με μεγάλες και υπερβολικές ανατροπές αλλά βαδιζει στα όρια της παράνοιας και της ψυχικής διαταραχής που προκαλεί η αίσθηση που αισθάνεσαι όταν χάνει κάποιος τον εαυτό του.
Η ιστορία διαδραματίζεται στο ίδρυμα Η σκιά του ελάτου. Η Μόνικα είναι μια γυναίκα με άνοια μετά το εγκεφαλικό που έπαθε η κατάσταση της υγείας της επιδεινώνεται και η έγκλειση της στο ίδρυμα είναι μονόδρομος όμως εκεί όλα αλλάζουν. Ο εγκλεισμός είναι η αρχή για να χάσει η ίδια, οι ένοικοι και οι εργαζόμενοι τον ίδιο τους τον εαυτό. Ο φόβος για την ζωή τους, τους κάνει ευάλωτους και επικίνδυνους για τον εαυτό τους.
Όμως τι είναι αυτό που τους αλλάζει όλους;.
Τι είναι αυτό που ανοίγει τον δρόμο για τους χειρότερους εφιάλτες τους; Τι είναι αυτό που τους κάνει να δουν την τρομακτική Αληθεια του παρελθόντος σε ένα μέλλον που χάνεται κάτω από τα πόδια τους αβέβαιο και σκληρό;
Τι τους κάνει να χάσουν τον εαυτό τους και να φτάνουν στην τρέλα...
Η γραφή του κυλάει αβίαστα και με λυρισμό στα σημεία που θέλει να δώσει κορύφωση στην ιστορία..
Ο τρόπος της αφήγησης σου δημιουργεί έντονα το συναίσθημα της κλειστοφοβίας.
Σε κάποια σημεία νιώθεις την ανάσα σου να κόβεται και σου δημιουργείτε η αίσθηση ότι δεν είσαι πια μόνος στο δωμάτιο που κάθεσαι.
Οι εξελίξεις του βιβλίου σε κανουν να μη θες να το αφήσεις από τα χέρια σου.
Σε βάζουν στην διαδικασία να σκέφτεσαι αν είσαι έτοιμος να γυρίσεις την επόμενη σελίδα ή να σταματήσεις εκεί γιατί δεν ξέρεις αν αυτό που θα συναντήσεις παρακάτω μπορείς να το αντέξεις.
Παίζει ένα παιχνίδι με το μυαλό σου αλλά στην πραγματικότητα είναι σαν εσύ ο ίδιος να το αποζητάς. Σαν να μην αντέχεις να χάσεις αυτή τη παρτίδα και ας μην είσαι έτοιμος για τις συνέπειες.
Και στο τέλος...
Στο τέλος κατανοείς ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι όπως φαίνεται.
Υπάρχουν πράγματα που αν ο ίδιος δεν τα αναζητήσεις δεν θα καταφέρεις ποτέ να τα καταλάβεις, θα τα νιώθεις στην ατμόσφαιρα αλλά πρέπει να κάνεις το βήμα για να μπορέσεις να αποδεχτείς τον εαυτό σου.
Όμως αλήθεια;
Είσαι έτοιμος να περάσεις στην απέναντι πλευρά;
Είσαι έτοιμος να παίξεις αυτό το παιχνίδι χωρίς να ξέρεις αν η κατάληξη θα είναι υπέρ σου ή κατά;
Εισαι έτοιμος να εισχωρήσεις στις πιο βαθιές φοβίες σου;
Εισαι έτοιμος να χάσεις το μυαλό σου ή ακόμη και τον εαυτό σου για να μπορέσεις μέσα από αυτό να βγεις πιο δυνατός;
Θα μπορέσεις να αντέξεις την αλήθεια της ίδιας σου της ψυχής; Του ίδιου σου του εαυτού;
Πριν παίξεις αυτό το παιχνίδι σκέψου γιατί η παρτίδα δεν σταματά παρά μόνο όταν θα είσαι έτοιμος να χάσεις για να κέρδισεις.
Να κερδίσεις όσα άφησες πίσω σου και σε στιγματισαν. Στιγμές που σου ξέφυγαν γιατί δεν ήσουν έτοιμος να τις αισθανθείς.
Πριν παίξεις σκέψου.
Πριν παίξεις σκέψου αν θα μπορέσεις να γίνεις ο θύτης με θύμα τον ίδιο σου τον εαυτό.
Σκέψου.. Τολμάς;
March 29, 2018
Kuokkamummon jälkeen päätin jatkaa mummokauhulinjalla. Tämä Hoivakoti lähti hiukan hitaasti käyntiin mutta imaisi sitten mukaansa. Melko perinteinen kummitustarina, mutta oikein vetävästi kerrottu. Outojen tapahtumien keskiössä on dementiakoti ja välillä mielen ja ruumiin rappeutumisen kuvaus on kirjassa se kaikkein kamalin asia.
November 26, 2022
Väldigt lättläst och spännande!! Författaren har en sjuk förmåga att skapa en obehaglig stämning och äckelkänslor i hela kroppen. Enda anledningen till att det tagit mig så lång tid att läsa ä för att jag inte kunnat läsa innan jag går och lägger mig.
October 3, 2020
...leider nach knapp 100 Seiten abgebrochen...
Der Schreibstil ist gut zu lesen aber die Geschichte hat mich einfach nicht gepackt und ich habe hier einfach mehr erwartet.
Der Schreibstil ist gut zu lesen aber die Geschichte hat mich einfach nicht gepackt und ich habe hier einfach mehr erwartet.
July 27, 2023
I enjoyed this so much more than I thought I would. Sad things are scary. This made me really uncomfortable to read (just like it should!)
July 31, 2024
Guð blessi starfsmenn elliheimila. Þið eruð hetjur og bakbein samfélagsins.
January 18, 2019
Das einzige was mir an diesen Thriller nicht gefallen hat......er war zu schnell fertig.
Ich finde alles Top.schreibstil. wie sich Story aufbaut bis zum big bam. Einfach grossartig.Ich habe grosse Hoffnung an/in diesen Autor.freue mich schon auf die überfährt.weiter so👍
Ich finde alles Top.schreibstil. wie sich Story aufbaut bis zum big bam. Einfach grossartig.Ich habe grosse Hoffnung an/in diesen Autor.freue mich schon auf die überfährt.weiter so👍
October 24, 2022
Ich weiß gar nicht so genau, was ich zu der Handlung sagen soll. Das Buch liest sich wie eine typische skandinavische Thrillerserie. Sehr atmosphäisch, sehr düster und die Handlung entwickelt sich langsam.
Dazu wird die Geschichte aus der Sicht der zwei Hauptprotagonisten erzählt, jedoch lernt man auch die Nebencharaktere kennen bzw. wird kurzzeitig die Handlung aus deren Sicht erzählt.
So richtig spannend wird das ganze jedoch erst ab der Hälfte. So langsam kann man da die einzelnen Teile der Geschichte zusammensetzen und eine Vermutung mit wem oder was man es da zutun hat wird immer deutlicher.
Es handelt sich hierbei um eine Mischung aus Horror und Thriller und ist ein eindeutiger Pageturner. Man kann und will nicht mit dem Lesen aufhören.
Einziger kleiner Punkt: der rote Faden war nicht so ganz da. Dadurch wirkte die Handlung irgendwie etwas planlos, was dem ganzen jedoch keinen Abbruch gegeben hat.
Dazu wird die Geschichte aus der Sicht der zwei Hauptprotagonisten erzählt, jedoch lernt man auch die Nebencharaktere kennen bzw. wird kurzzeitig die Handlung aus deren Sicht erzählt.
So richtig spannend wird das ganze jedoch erst ab der Hälfte. So langsam kann man da die einzelnen Teile der Geschichte zusammensetzen und eine Vermutung mit wem oder was man es da zutun hat wird immer deutlicher.
Es handelt sich hierbei um eine Mischung aus Horror und Thriller und ist ein eindeutiger Pageturner. Man kann und will nicht mit dem Lesen aufhören.
Einziger kleiner Punkt: der rote Faden war nicht so ganz da. Dadurch wirkte die Handlung irgendwie etwas planlos, was dem ganzen jedoch keinen Abbruch gegeben hat.
June 1, 2020
Jag rörde mig en aning utan för min vanliga bekvämlighetszon nä jag (smått ovetande om genren) tog mig an denna. Jag läste och älskade Strandbergs ”Slutet� och ville läsa mer av författaren. Älskar äldreboendet som miljö då det ä obehagligt i sig: föreställ er ödsliga korridorer och hjänspöken (vems?). Trots att intrigen var ryslig blev det inte för läskigt för min känsliga smak. Jag uppskattar att den hä också lyfter fram viktiga frågor om människoväde och vård av äldre. Ser jag numera på kattvideor på youtube innan jag lägger mig? Ja. Men det var vät det!
November 8, 2020
Mats Strandberg ä en författare som jag läst en del böcker av tidigare och jag såg fram emot att läsa Hemmet och gjorde den mig besviken? Nej inte ett dugg!
Handlingen var intressant och spännande från första stund och de korta kapitlen gjorde att jag bara ville fortsätta att läsa. Det var även vissa delar som var lite kusliga och det gillade jag. Det var den perfekta boken att läsa nu på hösten.
Strandberg språk var som vanligt riktigt bra och fullt av detaljerade miljöbeskrivningar som gjorde det lätt att föreställa sig hur allt såg ut.
Karaktäerna tyckte jag om allihopa och det var intressen att få följa dem.
Hemmet var en riktigt bladvändare som jag bara ville få fortsätta läsa! Rekommenderas varmt!
Handlingen var intressant och spännande från första stund och de korta kapitlen gjorde att jag bara ville fortsätta att läsa. Det var även vissa delar som var lite kusliga och det gillade jag. Det var den perfekta boken att läsa nu på hösten.
Strandberg språk var som vanligt riktigt bra och fullt av detaljerade miljöbeskrivningar som gjorde det lätt att föreställa sig hur allt såg ut.
Karaktäerna tyckte jag om allihopa och det var intressen att få följa dem.
Hemmet var en riktigt bladvändare som jag bara ville få fortsätta läsa! Rekommenderas varmt!
June 12, 2017
Öppet brev till Mats Strandberg, författare till Hemmet.
Käe Mats.
Nu har väl mörkret ändå tagit över dig totalt? Du behöver hjälp. Inte med att skriva, för det kan du tydligen, men med att låta någon typ av ljusglimt leta sig in i den dä boken du har skrivit. Kom igen! Alla musikreferenser och du verkar ändå ha missat en av nutidshistoriens mest citerade fras, nämligen Cohens "There is a crack in everything. That's how the light gets in." Jo då, nog ä det en spricka alltid. Men nej, inget ljus, bara mer mörker som väller in.
Jag fattar det dä med korridorerna, för det framgick redan nä du skrev äᲹ: perfekt plats för att låta hemskheter utspela sig. Så många dörrar och så trångt om plats nä du måste ta sig däifrån. Och på ett äldreboende dä det blir dödens väntrum och allt det dä, det fattar jag ju också, men var du tvungen att ta i så förfäligt i detaljerna?! Läs en tidning! Vårdpersonalen går på knäna och det ä redan i nuläget svårt att hitta bra folk att anställa. Du kommer ju att skrämma bort alla som ä läskunniga - och förmodligen fler än så, eftersom ryktet kommer att gå. Herregud! Eller Gud och Gud, förresten. Honom verkar du ju också ha tagit död på.
Du verkar dessutom ha skrivit två böcker, nästan som sida vid sida om varandra, för att sedan blanda ihop dem som en kortlek: En dä den gamla människans känsla av vädelöshet, som ett eko av sitt forna jag, bemöts med vårdarnas oändliga kälek och tålamod - men också en bok med en krypande känsla av att vara iakttagen, genomskådad och avslöjad på ett sätt som alla någonsin har fasat för. Att ställas inför någon - förlåt, något - som kan se och avslöja dina innersta hemligheter på det dä sättet... *hurv* Jag vet faktiskt inte vilken av berättelserna som ä mörkast om jag ska vara helt älig.
Mats, om Freud hade levt fortfarande skulle han jubla över att få lägga ner dig på sin soffa, inte nödvändigtvis med erotiska avsikter, men absolut på alla sätt med avsikt att undersöka dina problem med mödernet. Du verkar ju ha en finfin mamma, i alla fall om man läser författarens tack i slutet av romanen - så what the håken handlar det om att låta mamma efter moder utsättas för sådana styggelser som du skriver fram i den hä boken? Jösses.
Den enda rimliga förklaring jag kan komma fram till nä det gäller att den hä... tingesten ens kan existera ä, och håll i dig nu, att du kanske har skrivit en dokumentäroman? Du kanske ä besatt. Det ä något som har fått dig att göra det hä, men du ä inte medveten om det själv. Det ä The Shining all over again. Slå dig fri! Kämpa emot!
Det finns hjälp för sådana som dig! ;)
Mvh, Maria
Ps: alla eventuella formuleringar som kan misstas för käleksfulla hyllningar till författarens verk beror enbart på tillfälligheter och läsaren av denna text ska på intet sätt ta sig friheten att leta efter spår av sarkasm eller ironi.
Käe Mats.
Nu har väl mörkret ändå tagit över dig totalt? Du behöver hjälp. Inte med att skriva, för det kan du tydligen, men med att låta någon typ av ljusglimt leta sig in i den dä boken du har skrivit. Kom igen! Alla musikreferenser och du verkar ändå ha missat en av nutidshistoriens mest citerade fras, nämligen Cohens "There is a crack in everything. That's how the light gets in." Jo då, nog ä det en spricka alltid. Men nej, inget ljus, bara mer mörker som väller in.
Jag fattar det dä med korridorerna, för det framgick redan nä du skrev äᲹ: perfekt plats för att låta hemskheter utspela sig. Så många dörrar och så trångt om plats nä du måste ta sig däifrån. Och på ett äldreboende dä det blir dödens väntrum och allt det dä, det fattar jag ju också, men var du tvungen att ta i så förfäligt i detaljerna?! Läs en tidning! Vårdpersonalen går på knäna och det ä redan i nuläget svårt att hitta bra folk att anställa. Du kommer ju att skrämma bort alla som ä läskunniga - och förmodligen fler än så, eftersom ryktet kommer att gå. Herregud! Eller Gud och Gud, förresten. Honom verkar du ju också ha tagit död på.
Du verkar dessutom ha skrivit två böcker, nästan som sida vid sida om varandra, för att sedan blanda ihop dem som en kortlek: En dä den gamla människans känsla av vädelöshet, som ett eko av sitt forna jag, bemöts med vårdarnas oändliga kälek och tålamod - men också en bok med en krypande känsla av att vara iakttagen, genomskådad och avslöjad på ett sätt som alla någonsin har fasat för. Att ställas inför någon - förlåt, något - som kan se och avslöja dina innersta hemligheter på det dä sättet... *hurv* Jag vet faktiskt inte vilken av berättelserna som ä mörkast om jag ska vara helt älig.
Mats, om Freud hade levt fortfarande skulle han jubla över att få lägga ner dig på sin soffa, inte nödvändigtvis med erotiska avsikter, men absolut på alla sätt med avsikt att undersöka dina problem med mödernet. Du verkar ju ha en finfin mamma, i alla fall om man läser författarens tack i slutet av romanen - så what the håken handlar det om att låta mamma efter moder utsättas för sådana styggelser som du skriver fram i den hä boken? Jösses.
Den enda rimliga förklaring jag kan komma fram till nä det gäller att den hä... tingesten ens kan existera ä, och håll i dig nu, att du kanske har skrivit en dokumentäroman? Du kanske ä besatt. Det ä något som har fått dig att göra det hä, men du ä inte medveten om det själv. Det ä The Shining all over again. Slå dig fri! Kämpa emot!
Det finns hjälp för sådana som dig! ;)
Mvh, Maria
Ps: alla eventuella formuleringar som kan misstas för käleksfulla hyllningar till författarens verk beror enbart på tillfälligheter och läsaren av denna text ska på intet sätt ta sig friheten att leta efter spår av sarkasm eller ironi.
August 11, 2020
This is a novel of horror and suspense which is very much rooted in reality and the way we, as a society, treat our elders.
The source of the creeping dead is centred in a residential/nursing home for older people, where the narration is split between Joel-a failed singer who missed his big chance to get out of his home town-Nina-one of the nurses who works in the care home he places his mother in-and the residents.
As Joel faces the reality that his mother is no longer safe to be left to live alone, he reluctantly admits her to Pineshade Home. At this time he has no idea that Nina, a girl he grew up with, works there and their shared history is about to collide.
The home is like any you could name, the location setting in Sweden aside, it has applications that can apply to anywhere a reader is. It has so much that I can identify with and affirm as a nurse who mainly deals with older patients. The lack of enough staff, the constant covering of shifts and juggling the needs of patients and family is often a tricky one, and the guilt that Joel feels is palpable.
Contrasted with this is Nina, who has worked so hard to get her nursing degree and no finds herself in a job which is demanding, gruelling and a million miles away from the future she imagned for herself.
Played against these lost lives, imagined futures and regrest, are the older residents of Pineshade who are noticing that it's not all ok in their home...there are subtle mentions of people who have just moved in-but no one had seen-faces and things happening that are written off as delusions.
And here is the horror , people who are no longer usueful to society, ostracized and contained away from it, forgetting who they are as their families mourn the living death of a person who at once is so familiar and yet so foreign.
There is a darkness to the home, it's subtle and builds slowly, this is not an out and out horror novel, it is a steady exploration of the care system, a lament at the futility of ageing and I really, really enjoyed the slow burn.
The perspectives and characters are built up in layers, the staff at the home and the residents are well realised and fully formed, the details are atmospheric and it's just a great, mindful horror novel that finds the dark spaces in the everyday existence of the common person, then exposes them to the reader.
I look forward to what Mats does next immensely.
The source of the creeping dead is centred in a residential/nursing home for older people, where the narration is split between Joel-a failed singer who missed his big chance to get out of his home town-Nina-one of the nurses who works in the care home he places his mother in-and the residents.
As Joel faces the reality that his mother is no longer safe to be left to live alone, he reluctantly admits her to Pineshade Home. At this time he has no idea that Nina, a girl he grew up with, works there and their shared history is about to collide.
The home is like any you could name, the location setting in Sweden aside, it has applications that can apply to anywhere a reader is. It has so much that I can identify with and affirm as a nurse who mainly deals with older patients. The lack of enough staff, the constant covering of shifts and juggling the needs of patients and family is often a tricky one, and the guilt that Joel feels is palpable.
Contrasted with this is Nina, who has worked so hard to get her nursing degree and no finds herself in a job which is demanding, gruelling and a million miles away from the future she imagned for herself.
Played against these lost lives, imagined futures and regrest, are the older residents of Pineshade who are noticing that it's not all ok in their home...there are subtle mentions of people who have just moved in-but no one had seen-faces and things happening that are written off as delusions.
And here is the horror , people who are no longer usueful to society, ostracized and contained away from it, forgetting who they are as their families mourn the living death of a person who at once is so familiar and yet so foreign.
There is a darkness to the home, it's subtle and builds slowly, this is not an out and out horror novel, it is a steady exploration of the care system, a lament at the futility of ageing and I really, really enjoyed the slow burn.
The perspectives and characters are built up in layers, the staff at the home and the residents are well realised and fully formed, the details are atmospheric and it's just a great, mindful horror novel that finds the dark spaces in the everyday existence of the common person, then exposes them to the reader.
I look forward to what Mats does next immensely.
May 26, 2020
This is my first time reading Mats Strandberg, and wow! What an introduction!
The protagonist, Joel, returns to his home town after many years away to help his Mother, Monika move into a care home as her dementia worsens.
Monika’s health quickly deteriorates once in her new home - Pineshade, but is it her illness natural course or is something more sinister afoot?!
If you enjoy stories of family heartbreak, friendship, love and loss with a whole heap of eerie - this is the book for you.
I loved it!
I would like to thank the author Mat, the publisher and Netgalley for providing me a free copy of this book in exchange for my honest review.
The protagonist, Joel, returns to his home town after many years away to help his Mother, Monika move into a care home as her dementia worsens.
Monika’s health quickly deteriorates once in her new home - Pineshade, but is it her illness natural course or is something more sinister afoot?!
If you enjoy stories of family heartbreak, friendship, love and loss with a whole heap of eerie - this is the book for you.
I loved it!
I would like to thank the author Mat, the publisher and Netgalley for providing me a free copy of this book in exchange for my honest review.
August 21, 2017
Tykkään a) Sandbergistä <3 ja
b) vanhuskauhusta <3.
Ihanan helponsujuvaa tekstiä, ja juoneen ujutetaan monia ihmisiä ja erilaisia suhteita - ihan niin kuin Risteilyssäkin.
Kuokkamummon rinnakkaisvinkattavaa, paitsi tässä aika realistista kuvausta laitoshoidosta. Toivottavasti realistista. Tai no.
b) vanhuskauhusta <3.
Ihanan helponsujuvaa tekstiä, ja juoneen ujutetaan monia ihmisiä ja erilaisia suhteita - ihan niin kuin Risteilyssäkin.
Kuokkamummon rinnakkaisvinkattavaa, paitsi tässä aika realistista kuvausta laitoshoidosta. Toivottavasti realistista. Tai no.
Displaying 1 - 30 of 290 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.