Philippe Claudel is a French writer and film director. His most famous work to date is the novel " Les 脗mes Grises " - " Grey Souls ", which won the prix Renaudot award in France, was shortlisted for the American Gumshoe Award, and won Sweden's Martin Beck Award. In addition to his writing, Philippe Claudel is a Professor of Literature at the University of Nancy.
Un racconto, non propriamente un romanzo, tra le prime imprese letterarie di Claudel, scritto prima della sua opera migliore, Le anime grigie. 脠 la storia di un vedovo di 33 anni, con figlia di ventuno mesi, che lavora in un ospedale chiamando le persone a cui 猫 appena morto un parente, le fa arrivare, le intrattiene, quasi sempre col silenzio, e dopo un consono lasso di tempo, dopo aver dispiegato le strategie della sua professione (per esempio, lasciarle piangere ma non consolarle, per esempio mai far vedere il corpo del morto prima che il parente vivo abbia detto s矛 alla fatidica domanda), chiede l鈥檃utorizzazione per l鈥檈spianto degli organi.
Sempre dal film di I帽谩rritu.
Non ci 猫 dato sapere qual 猫 la percentuale di successi di queste iene, come l鈥檌o narrante definisce se stesso e il suo collega.
Una mancanza cui Claudel supplisce con abbondanza di tanto altro: sangue per primo 鈥� in meno di 90 pagine, il protagonista ha il volto coperto di sangue almeno tre volte. Oltre il sangue, la violenza, di tutti i tipi, il cinismo, la volgarit脿鈥� Il mondo a cui reagisce il personaggio narrante va dalla strage al mercato di Tuzla, a disquisizioni su quanto silicone c鈥櫭� nel corpo di Arielle Dombasle, a una sedicenne stuprata ripetutamente da due uomini in pieno giorno nel centro di Parigi davanti a passanti frettolosi e indifferenti anche quando rimane trafitta da numerosi colpi di cacciavite e con un coltello piantato nel sesso lacerato, al collega terapeuta che confonde Bosnia Kosovo e Rwanda (ma il mio collega in fondo non 猫 una carogna. 脠 soltanto assolutamente moderno. Appartiene al suo tempo. 脠 a immagine di tutti gli uomini d鈥檕ggi che ricordano le loro ultime vacanze, ma non i crimini contro l鈥檜manit脿.), a donne in nero che manifestano davanti all鈥檃mbasciata USA inneggiando alla foto di un mullah, allo stesso protagonista che durante il funerale di sua moglie sotto pioggia scrosciante viene picchiato a sangue e mentre 猫 steso sul marciapiedi preso a calci da donne jugoslave che chiedono la carit脿, e C茅line Dion canta a tutta palla dagli speaker di una casa vicina鈥�
Un campione di pornografia del dolore.
Mi sono sentito dalle parti di I帽谩rritu, dell鈥檈sordio del regista messicano e della sua trilogia sulla morte, dalle parti di qualcosa che al cinema viene meglio che sulle pagine di un libro, di quel qualcosa che scivola sfiora rasenta e qui, nelle parole di Claudel, oltrepassa e sconfina nella pornografia del dolore.
Pjoe, uit! Had Grijze zielen niet gelezen, dit was mijn kennismaking met Claudel. Gisterenavond begonnen en mezelf er net kunnen weerhouden van het meenemen naar bed. Ademloos, telefoon zojuist laten rinkelen, nee, _nu_ even niet!
In een situatie waarin je verdriet hebt, is elke lelijkheid een aanval op je toch al kapotte zenuwen. De ik-persoon zoekt natuurlijk in alles bevestiging van zijn voornemen. Ik vroeg me af of hij het zal redden na de aftuiging van zijn collega.
De irritatie over de moderne oppas die door een aantal van de boekgrrls werd gevoeld deel ik niet. Ieder krijgt de oppas die hij verdient :-) en iemand vinden die ook 's avonds en in het weekend als de ik-persoon dienst heeft kan komen is wel moeilijk dus hij zal allang blij zijn geweest dat hij haar had.
Zeker niet de allerbeste Claudel van de 11 die ik al gelezen heb (in vertaling), maar wel een andere Claudel. Ik ken/ervaar Claudel eerder als teder, fragiel,.. gericht op het innerlijke. Maar in dit vroege werk is hij scherper, met meer kritiek op de hedendaagsge maatschappij.
p.44 "Mijn collega is eigenlijk geen klootzak. Hij is alleen verschrikkelijk modern. Een kind van zijn tijd. Hij is geschapen naar het evenbeeld van alle mensen van nu, die zich wel hun laatste vakantie, maar niet de misdaden tegen de mensheid kunnen herinneren."
p.73 "Ik bedacht dat haat een collectief voedsel is, een soort universeel mestvoer..."
"Vanochtend ben ik bij je weggegaan. Ik weet nog precies hoe het ging, want toen ik wegging had ik een besluit genomen dat het moment in mijn ogen onvergetelijk maakte. Nu weet ik het niet meer zo zeker. Deze vrouw en ik zijn bezig van rol te verwisselen. Ik stap binnen in haar pijn. Zij brengt mij dichter bij jou. Haar verdriet pakt me bij de hand en voert me mee naar jouw lachjes, je verkoudheidjes en je eerste tandjes die nog niet helemaal zijn doorgekomen." (p.58)
Terwijl hij de vrouw die voor hem zit vertelt dat haar dochter is omgekomen bij een aanrijding, neemt hij langzaamaan afscheid van zijn eigen dochter. 21 maandjes is zij, en ze moet zonder moeder een wereld vol haat, misdaad en verlies tegemoet, een ontmoeting waar hij niet klaar voor is. Wel met de wereld, en zijn leven daarin, zonder vrouw, toekomst of betekenis. Een enkele glimlach nog scheidt hem van de dood.
"Je bent te klein. Je kunt me niet helpen. Je doet me alleen maar nog meer terugverlangen naar degene die er niet meer is, omdat je zonder dat je het weet op haar lijkt. Je laat me de wereld alleen nog lelijker vinden dan hij misschien is, en ik raak verblind door die gruwelijkheden omdat ik niets anders meer zie en omdat ik merk hoe jij je steeds meer van mij losmaakt, van mij, je 'papa, mijn papa' die alleen maar zit te huilen of languit op een trottoir ligt te wachten tot er iets gebeurt, tot hij door de een of andere macht onder de zoden wordt gewerkt..." (p.68)
Klein en scherp zijn de prikjes waarmee Claudel je raakt, rijk omfloerst met botte vegen kritiek en grof zelfbeklag. Aanvankelijk lijkt het onevenwicht vreemd, alsof de schrijver niet meer gevoel kan leggen in het gebeuren, maar dan dringt stilaan tot je door wat voor spel hij met je speelt. En wordt het opeens pijnlijk hard, met dit verhaal ontneemt de schrijver alle adem, die van jou, en van alle personages. Wie er doodgaat maakt niet uit, het verhaal eindigt ademloos.
"Ik wilde nooit aankomen. Ik wilde de wereld blijven zien vanuit de wetenschap dat jullie allebei in leven waren. Tijdens het rennen probeerde ik de schoonheid van het moment vast te houden, de goudgetinte schaduw van een muur vlak bij de Op茅ra, de kus die twee tieners uitwisselden bij het gietijzeren metrobord van Palais-Royal, de lach van een oude vrouw in de Rue de Rivoli die in zichzelf praatte en haar armen ophield voor een wals zonder partner; allemaal mooie dingen die ik met me mee zou dragen als de laatste mooie dingen uit een wereld waarin jullie in mijn geest nog allebei in leven waren, zonder dat ik kon kiezen of kon weten wie er dood was: jij, een diertje met donker haar dat heel gerimpeld en veel te zacht was om uit de nacht van je moeders buik te zijn gekomen, of je moeder, mijn liefste, oneindig mooi en vreedzaam, met net genoeg vermoeidheid onder haar ogen, zo bleek en verdwaasd, met vochtige slapen van naar melk geurend zweet, en haren die uitwaaierden over het witte laken van de kraamkliniek waar ze fata morgana's op tekenden." (p.105)
Deze Claudel komt binnen. Na het dichtslaan blijf je beduusd achter. Intens, rauw, scherp, woedend en toch ook mooi en melancholisch. Een aanklacht tegen de maatschappij. Een rouwproces. Een overleden lief, achterblijven met een baby. Wanhoop. Een allesomvattend verdriet. Een gevecht met het leven. 'Ik ben niet langer in staat mijn dagen door te brengen met andermans tranen en mijn nachten met de mijne.'
In 茅茅n adem zonder hoofdstukindeling, zonder namen te noemen, in 茅茅n werkmoment van de hoofdpersoon worden vele gedachten, observaties en herinneringen gedeeld. Claudel geeft summier informatie waardoor je steeds iets meer bekend wordt met het innerlijk van de hoofdpersoon. De man leeft alleen nog voor zijn dochtertje. Zijn werk als 'hyena' met al jaren dezelfde collega lukt niet meer. Een collega die veel anders beziet en hem aftuigt. De man werkt in een ziekenhuis, moet mensen bijna onmogelijk nieuws vertellen, dat wat hijzelf ook heeft meegemaakt. Afwachten en dan een vraag stellen, totdat er een moeder voor hem zit waarvan een dochter is omgekomen. 'Vanochtend ben ik bij je weggegaan. Ik weet nog precies hoe het ging, want toen ik wegging had ik een besluit genomen dat het moment in mijn ogen onvergetelijk maakte. Nu weet ik het niet meer zo zeker. Deze vrouw en ik zijn bezig van rol te verwisselen. Ik stap binnen in haar pijn. Zij brengt mij dichter bij jou.'
Het boek telt vele bijzondere zinnen. Teveel om allemaal te delen. Dit viel extra op: 'Ik bedacht dat haat een collectief voedsel is, een soort universeel mestvoer..' of '..elkaar uitscholden in hun taal van zand.' tot: '..liefde kan heel mooi of heel nietszeggend zijn, als een kanten randje dat een stofje opfleurt en schitterend maakt.'
Eerder deed je dat met Het kleine meisje van meneer Linh. Iets meer dan anderhalf jaar geleden plukte ik het uit zo鈥檔 boekenruilkastje. Wat een overrompelende kennismaking met je werk. Ook nu weer kruiste je per toeval mijn pad.
Nog maar net had ik in de rij gestaan voor Shakespeare and Company. Daar plukte ik twee dichtbundels uit het rek. Buiten twijfelde ik. Ging het ja dan nee per metro naar het derde museum van de dag? Het regende niet. Plus, zo vaak ben ik nu ook weer niet in Parijs. Dan toch maar wandelen.
En zo gebeurde het, zo kwam ik in een winkelwandelstraat voorbij een handel, met op het gelijkvloers langspeelplaten en cd鈥檚, met in de kelder de literatuur. Werk in het Engels, het Duits en het Japans had elk een rek. In een smal rek stond een mengelmoes aan talen zij aan zij. Zowaar ook enkele werken in het Nederlands. Voor een prikje. Toch pikte ik enkel Zonder mij eruit. Ondanks de erg banale beginzin: Ik open mijn ogen.
Tja. Bij nader inzien is die van Het kleine meisje al bij al ook niet zo bijzonder: Een oude man staat op het achterdek van een boot.
Feiten. Gortdroge feiten. Het is wat er meteen na komt. Die eerste alinea in Het kleine meisje. Die gecursiveerde alinea in Zonder mij. Knal. Bam.
Toen je me naar de strot greep, was ik alweer op Belgisch grondgebied, al bevond ik me in de trein op weg naar Gent nog met een half been en een tollend hoofd in Parijs. Door je boek wou ik de machinist aanmanen rechtsomkeer te maken. Om even te vertoeven op de plekken waar jij je hoofdpersonage dropt. Toch die buiten het ziekenhuis. Want, ik hoop nooit maar dan ook nooit een telefoontje te ontvangen dat me in een biechthok doet belanden.
Een boek waar je stil van wordt. Het verdriet, de rouw, het gevecht om te blijven voortleven na het overlijden van een geliefde... Heel pijnlijk, rauw maar zo mooi en verfijnd geschreven. Waw.
Na Sandor Marai (De erfenis van Eszter) (opnieuw) een korte roman van een geweldige schrijver die me in verwarring achterlaat. In je ziel snijdend, zo ongeveer valt de indruk te omschrijven die deze vroege roman van Claudel bij mij achterliet. Intense rouw, vlijmscherpe maatschappijkritiek (op bijvoorbeeld de hersenloze voetbalsupporters van Paris St Germain ) uitzichtloosheid leidend tot wanhopig gedrag en tot een zekere (?) zelfmoord of toch wat sprankjes hoop: de glimlach van een baby van 21 maanden, van een wanhopige moeder die net gehoord heeft dat haar dochter gestorven is. Inktzwart of toch (hoop op) wat licht?
In 鈥榋onder mij鈥� voert Claudel een 鈥榟yena鈥� op, een man die familieleden van pasgestorvenen moet overtuigen van de noodzaak van orgaandonatie. De protagonist rouwt nog steeds om zijn geliefde, en overweegt zelfmoord, waarbij hij een dochtertje van 21 maanden zou achterlaten.
Een confrontatie met een vrouw die net h脿脿r dochter verloor, brengt hem van zijn voornemen af; hij herkent de glimlach van zijn dochter in de glimlach van de vrouw. Bijzonder zwartgallig boek over de wanhoop die rouw kan teweegbrengen. Stilistisch een meesterwerk, met uitgepuurde zinnen en sterke beelden. Aangrijpend zijn de passages waarin de protagonist zijn dochter observeert en met/tegen/over haar filosofeert.
De hoofdpersoon in 鈥榋onder mij鈥� van de Franse schrijver Philippe Claudel heeft zijn vrouw ten gevolge van een omgeluk verloren en is achtergebleven met zijn dochtertje van bijna twee jaar. Hij heeft voor overdag een oppas geregeld en ziet zijn dochtertje alleen 鈥檚-avonds. Dat zijn voor hem de mooiste momenten en voor de lezer de mooiste fragmenten: 鈥楨en paar dagen geleden was ik jarig. Ik had je niets anders te bieden dan een vader vol zelfbeklag die als hij in de spiegel kijkt een een leeg en zielloos gezicht denkt te zien. Wat moet ik je nog zeggen behalve dat ik geen kracht meer heb? Dat het me moeite kost te lopen, adem te halen en naar buiten te gaan. Dat het me pijn doet het leven in te moeten stappen. Dat je moeder bij haar vertrek de helft van mij heeft meegenomen.鈥� In zijn werk in het ziekenhuis wordt hij dagelijks met de dood geconfronteerd. Hij vangt met zijn collega mensen op, die net een dierbare hebben verloren. Hun doel is dat ze toestemming geven om het lichaam van de overledene af te staan aan de wetenschap. Ze treden beroepsmatig en koelbloedig op als 鈥榟yena鈥檚鈥� wachtend op hun prooi. Door het verlies van zijn vrouw is hij cynisch geworden en ervaart de wereld vanuit de metro waarmee hij dagelijks reist als walgelijk. Dat levert slecht beschreven sc猫nes op met banaal taalgebruik. Op de dag waarop het verhaal zich afspeelt praten ze met een vrouw die net haar dochter heeft verloren. Er is gedurende het gesprek iets in hem dat breekt en hij probeert om te praten over zijn eigen verlies en het leven dat zonder hem zoveel beter zou zijn. Hij realiseert zich dan dat zijn dochter nog leeft en dat hij nog verder wil leven voor haar.
This is my third book after Le Monde Sans Enfants and Le Petite Fille de Monsieur Linh, but this is the only one I did not enjoy. My still intermediate french may be partly to blame, because of it I may have missed out on its beauty, but it is also because the events jump from one place to another, from one conversation to another with suddenly a different person, without any prior indication to this shift. Moreover, there are no chapters nor is the book divided into parts, which made this even more confusing to follow. Despite how short it is, I repeatedly felt like quitting but I forced myself to continue and see how things will fold out. Although yes the story was touching, but unfortunately for me it was also too confusing and too chaotic at times to really get into it.
Nouveau veuf, papa d'un b茅b茅, raconte son quotidien l'exposant 脿 la mort, de par son m茅tier et les souvenirs de sa femme disparue. Il ne ressent plus que les sentiments que suscitent les drames humains, sauf exception : l'amour pour sa fille, qui le tient en vie. Une situation le confronte 脿 lui-m锚me et le force 脿 changer de regard. Mais est-il trop tard pour prendre les rennes sur le cours de son existence? Lecture lente o霉 l'auteur se fait violence pour reprendre go没t 脿 la vie.
芦听Diezelfde avond plaste jij voor het eerst in je potje. Het ontroerde me, dat eerste plasje, want het was iets van een teken dat je de zoete leeftijd van onbeholpenheid en slapende voedingen begon te ontgroeien, dat je meer en meer een klein zelfstandig wezentje, een klein mensje werd. Het ontroerde me en tegelijk maakte het me doodsbang, omdat de tijd voorbijgaat en jij binnenkort zult gaan nadenken en lijden.听禄
Leest wat moeilijk omdat zijn gedachten aan de ene persoon overgaan in gedachten aan een ander. Bij het verhaal blijven is dan wat moeilijk. Verder heeft het geen hoofdstukken. Aan het eind (toen hij op de grond lag) was ik de draad even kwijt. Even weer terug gaan lezen. Natuurlijk lag hij daar niet echt ...??
Al met al is de bedoeling van dit boek wel aangekomen.
Livre extr锚mement poignant, sensible, tr猫s m茅lancolique et profond. Le choix de l'茅crire 脿 la premi猫re personne sous la forme d'un journal intime en continue est judicieux dans ce registre. Je recommande vivement !
Zonder mij is het tweede boek dat ik van Philippe Claudel heb gelezen. Ik hoopte dat het me net zo zou boeien als Het kleine meisje van meneer Linh, maar dat was niet zo.
Waarom zou iemand verder moeten leven als zijn vrouw is overleden, hij zijn baan verschrikkelijk vindt en de wereld om hem heen zo mogelijk nog erger? Het antwoord is simpel: Om zijn dochtertje van 21 maanden van wie hij zielsveel houdt. Maar kan zo'n klein, onbedorven meisje zich wel staande houden in zo'n slechte wereld?
In mooie zinnen schetst Philippe Claudel de gevoelens van liefde en wanhoop. Een somber, melancholiek boek.
Een echt Claudel boek, heel ingetogen sober verhaal over een weduwnaar die achter is gebleven met een baby. De informatie is uiterst summier, je bent wel nieuwsgierig, maar au fond doet het er ook niet toe. Het handelt over leven en dood. Bij hem is de dood overal om hem heen.Een juweel van een boekje somber maar prachtig