What do you think?
Rate this book
დოსტოევსკი და ნიცშ�
„დოსტოევსკ� და ნიცშე� ლე� შესტოვის შემოქმედების ერ�-ერთი მწვერვალია. ფილოსოფოსი� ნაშრომებ� შორი� ის მკითხველების განსაკუთრებული ინტერესი� სარგებლობს. წიგნ� მრავალ ენაზეა ნათარგმნ� და ბევრჯერა� გამოცემული.
ლე� შესტოვ� (ლე� ისააკი� ძე შვარცმან�) 1866 წელს კიევში დაიბად�. დაამთავრ� კიევის უნივერსიტეტი. 1920 წლიდან ცხოვრობდ� პარიზშ�, სადა� გარდაიცვალ� 1938 წელს.
ლე� შესტოვ� ავტორი� მრავალ� ფილოსოფიურ� თხზულებისა, რომელთაგან განსაკუთრები� ცნობილია: „ტოლსტოი და ნიცშე�, „დოსტოევსკ� და ნიცშე�, „უსაფუძვლობი� აპოთეოზი�, „იობის სასწორზე�, „ათენი და იერუსალიმი� და სხვა.
მი� შემოქმედებას ადრეულ ეგზისტენციალიზმს მიაკუთვნებენ. უკვე XIX-XX საუკუნეები� გასაყარზ�, თითქოს მოახლოებულ� მსოფლი� კატასტროფა იგრძნო�, შესტოვ� საუბრობს ადამიანი� არსებობი� ტრაგიკულ აბსურდულობაზ� და წი� წამოსწევ� „გმირს�, რომელი� მთელ სამყაროს უპირისპირდებ� და თავი� სუვერენუ� უფლებებს იცავ�.
შესტოვ�, ტრადიციული ფილოსოფიის გადაფასები�, მოითხოვს ყურადღებ� სამყაროდან სუბიექტზ� იქნა� გადატანილი. ის მუდმივად ეწინააღმდეგება საკუთა� თავს და მისი აზრები ერთგვარა� პარადოქსულ� ჩანს, მაგრამ მა� სჯერ�, რო� თვით ცხოვრება� პარადოქსულ� და მისი ჩაწვდომა ლოგიკური და რაციონალურ� გზით შეუძლებელი�.
ლე� შესტოვ� (ლე� ისააკი� ძე შვარცმან�) 1866 წელს კიევში დაიბად�. დაამთავრ� კიევის უნივერსიტეტი. 1920 წლიდან ცხოვრობდ� პარიზშ�, სადა� გარდაიცვალ� 1938 წელს.
ლე� შესტოვ� ავტორი� მრავალ� ფილოსოფიურ� თხზულებისა, რომელთაგან განსაკუთრები� ცნობილია: „ტოლსტოი და ნიცშე�, „დოსტოევსკ� და ნიცშე�, „უსაფუძვლობი� აპოთეოზი�, „იობის სასწორზე�, „ათენი და იერუსალიმი� და სხვა.
მი� შემოქმედებას ადრეულ ეგზისტენციალიზმს მიაკუთვნებენ. უკვე XIX-XX საუკუნეები� გასაყარზ�, თითქოს მოახლოებულ� მსოფლი� კატასტროფა იგრძნო�, შესტოვ� საუბრობს ადამიანი� არსებობი� ტრაგიკულ აბსურდულობაზ� და წი� წამოსწევ� „გმირს�, რომელი� მთელ სამყაროს უპირისპირდებ� და თავი� სუვერენუ� უფლებებს იცავ�.
შესტოვ�, ტრადიციული ფილოსოფიის გადაფასები�, მოითხოვს ყურადღებ� სამყაროდან სუბიექტზ� იქნა� გადატანილი. ის მუდმივად ეწინააღმდეგება საკუთა� თავს და მისი აზრები ერთგვარა� პარადოქსულ� ჩანს, მაგრამ მა� სჯერ�, რო� თვით ცხოვრება� პარადოქსულ� და მისი ჩაწვდომა ლოგიკური და რაციონალურ� გზით შეუძლებელი�.
268 pages, Paperback
First published January 1, 1903
14 people are currently reading
683 people want to read
About the author
Lev Shestov
88books203followersLev Isaakovich Shestov (Russian: Лев Исаа́кович Шесто́в), born Yehuda Leyb Schwarzmann (Russian: Иегуда Лейб Шварцман), variously known as Leon Shestov, Léon Chestov, Leo Shestov.
A Ukrainian/Russian existentialist philosopher. Born in Kiev (Russian Empire). He emigrated to France in 1921, fleeing from the aftermath of the October Revolution. He lived in Paris until his death.
A Ukrainian/Russian existentialist philosopher. Born in Kiev (Russian Empire). He emigrated to France in 1921, fleeing from the aftermath of the October Revolution. He lived in Paris until his death.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 17 of 17 reviews
January 15, 2023
В. Јерофејев филозофију Шестовљеву назива "даром анђела смрти". Овај анђео са фресака, сав прекривен очима, долази на земљу у тренутку када треба раставити човекову душу од тијела и дарује нову могућност поимања, сагледавања. Сматра се претечом европског егзистенцијализма: Ками прави разлику између чисто шестовљевског духа и духа апсурдности. Шестов се бави аналогном књижевном анализом Ничеа, Толстоја и Достојевског, заснованој на филозофији "подземног човјека".
"Они сами траже светлост, они не верују себи да оно што се њима чини као светлост заправо и јесте то, а не нека варљива и далека искра, или још горе од тога � халуцинација њихове помућене уобразиље.".
Он у човјековој души запажа површински и дубински слој; сваки човјек носи маску испод које се крије нешто ружно и мрачно. Управо та динамичка психолошка интерпретација превазилази слабости иманентне анализе. Достојевски, у том смислу, показује префињен читалачки инстинкт: "Ана Карењина � то није нимало безазлена ствар." Но, он много година раније, напоменама у "Записима из подземља" показује растрзаност сопственог бића, аналогно са оном која се дешава Селимовићевом дервишу: у четрдесетој години он раскида са прошлошћу, са идејом о сопственој посебности. Истичући важност, можда и круцијалну, "Записа из подземља" за тумачење опуса овог писца, он налази да су Раскољникови, Карамазови, Кирилови заправо само нови облик напомена у "Записима". Потребна је надљудска снага да се тако нешто изнесе пред друге. Зато оно што остаје мутно код Достојевског налазимо објелодањено у Ничеовим дјелима. Ово дјело у многоме открива оно скривено, оно најважније у писању. Толстој је, на примјер, за Шестова јединствени феномен човјека генија који се свима силама труди да буде обичан, осредњи.
"Гавран осети задах мртвог тела", похвала Достојевског упућена лику Љевина.
"То је задатак толстојевске уметности, то је смисао кантовске идеалистичке филозофије: сва обеспокојавајућа питања живота треба пребацити у област неспосзнатљивог."
"Идеализам подсећа на источњачке деспотије � споља све блиставо, лепо, вечно, а унутра � ужас."
Рађање трагедије је процес који се одвија у оним људима који не умију да пођу "назад Канту", да сва неријешива питања живот пренесу у сферу "Ding an sich". Као што каже (анти)јунак "Записа": "И створићу за себе своје лепо и узвишено.". Ту гдје почиње трагедија, започиње и "ревалоризација свих вредности".
Раскољников се нашао "с ону страну добра и зла" чак тредесет и пет година раније, када је Ниче још увијек био студент занесен узвишеним идеалима. Њихова дјела Шестов своди на "покушај рехабилитације права подземног човека".
"Нека свет пропадне, само да ја будем, да буде филозофије!", фраза упућена проститутки постаје дефиниција најузвишенијих људских стремљења.
"Ниче је заправо само симулирао човека и мислиоца здравља и снаге, у суштини, међутим, он је био и остао декадент, то јест човек слабости и немоћи."
У том погледу, Шестов сматра да је литература идеалан вид индиректног казивања истине. Голгота предиспонира њеном изналажењу исто као што је "патња извор сваког сазнања", по Франклу. Но, све то не вриједи без талента. "Таленат је privilegium odiosum, он ретко када ономе ко га има дарује срећу. "
"Човеку који све зна не преостаје ништа друго него да себи просвира метак кроз главу."
"Јер Бог ће заштитити и успокојити све оне који нису нашли заштите и спокојства ни у људима ни у људској мудрости."
Каже Шестов, а ни сам не вјерује. "Очајање је стање у којем се рађа филозофија."
"Они сами траже светлост, они не верују себи да оно што се њима чини као светлост заправо и јесте то, а не нека варљива и далека искра, или још горе од тога � халуцинација њихове помућене уобразиље.".
Он у човјековој души запажа површински и дубински слој; сваки човјек носи маску испод које се крије нешто ружно и мрачно. Управо та динамичка психолошка интерпретација превазилази слабости иманентне анализе. Достојевски, у том смислу, показује префињен читалачки инстинкт: "Ана Карењина � то није нимало безазлена ствар." Но, он много година раније, напоменама у "Записима из подземља" показује растрзаност сопственог бића, аналогно са оном која се дешава Селимовићевом дервишу: у четрдесетој години он раскида са прошлошћу, са идејом о сопственој посебности. Истичући важност, можда и круцијалну, "Записа из подземља" за тумачење опуса овог писца, он налази да су Раскољникови, Карамазови, Кирилови заправо само нови облик напомена у "Записима". Потребна је надљудска снага да се тако нешто изнесе пред друге. Зато оно што остаје мутно код Достојевског налазимо објелодањено у Ничеовим дјелима. Ово дјело у многоме открива оно скривено, оно најважније у писању. Толстој је, на примјер, за Шестова јединствени феномен човјека генија који се свима силама труди да буде обичан, осредњи.
"Гавран осети задах мртвог тела", похвала Достојевског упућена лику Љевина.
"То је задатак толстојевске уметности, то је смисао кантовске идеалистичке филозофије: сва обеспокојавајућа питања живота треба пребацити у област неспосзнатљивог."
"Идеализам подсећа на источњачке деспотије � споља све блиставо, лепо, вечно, а унутра � ужас."
Рађање трагедије је процес који се одвија у оним људима који не умију да пођу "назад Канту", да сва неријешива питања живот пренесу у сферу "Ding an sich". Као што каже (анти)јунак "Записа": "И створићу за себе своје лепо и узвишено.". Ту гдје почиње трагедија, започиње и "ревалоризација свих вредности".
Раскољников се нашао "с ону страну добра и зла" чак тредесет и пет година раније, када је Ниче још увијек био студент занесен узвишеним идеалима. Њихова дјела Шестов своди на "покушај рехабилитације права подземног човека".
"Нека свет пропадне, само да ја будем, да буде филозофије!", фраза упућена проститутки постаје дефиниција најузвишенијих људских стремљења.
"Ниче је заправо само симулирао човека и мислиоца здравља и снаге, у суштини, међутим, он је био и остао декадент, то јест човек слабости и немоћи."
У том погледу, Шестов сматра да је литература идеалан вид индиректног казивања истине. Голгота предиспонира њеном изналажењу исто као што је "патња извор сваког сазнања", по Франклу. Но, све то не вриједи без талента. "Таленат је privilegium odiosum, он ретко када ономе ко га има дарује срећу. "
"Човеку који све зна не преостаје ништа друго него да себи просвира метак кроз главу."
"Јер Бог ће заштитити и успокојити све оне који нису нашли заштите и спокојства ни у људима ни у људској мудрости."
Каже Шестов, а ни сам не вјерује. "Очајање је стање у којем се рађа филозофија."
December 30, 2018
Bir kac defa dinleyerek okumama ragmen yeniden dinlemek istedigim bir kitap. Kant'a kadar Puskin ve diger Rus klasik yazarlarinin kitaplarindan yaptigi alintilar var ki bazilari henuz okumadigim eserlerden bu yuzden o eserleride okuduktan sonra tekrar dinleyerek okuyacagim "Trajedinin felsefesini". Kesinlikle tavsiye edecegim bir eser tabiki eger felsefeyle ilgileniyorsaniz.
January 26, 2024
შესანიშნავ� წიგნია ნიცშეს და დოსტოევსკი� შემოქმედების ფილოსოფიის გასაგება�. მათი შემოქმედებ� იმდენა� რთულია, რო� საჭირო� დამატებითი ლიტერატური� კითხვა, შესტოვის ეს წიგნ� კი საუკეთესოა იმ წიგნებ� შორი�, რომლებიც ნაწარმოებები� სიღრმეებში იხედებია� და მარტივ� ენით საუბრობე� ძნელად გასაგე� საკითხებზე.
February 25, 2009
Book comparing writings of Dostoevsky and Nietzsche according to the philosophies they used in their books and essays. At the beginning of his literary way Dostoevsky was looking upon Bieliński’s essays on Pushkin, Gogol or Lermontov which are also on humanitarianism. After meeting Bieliński, who knew how dangerous getting deep into the idea can be, Dostoevsky became eve more passionate about humanitarianism. Russian writer after coming back from katorga (precursor of Gulag system, started in 17th century and changed into Gulag labor camps after Bolshevik Revolution of 1917) made some of his works, especially
a scream of despair. But he didn’t resign completely from humanitarianism when he converted to realism. There are also references to Leo Tolstoy, who used elements of Kant’s philosophy in his most famous books � Anna Karenina and War and peace. Dostoevsky created a character called underground man, whose characteristics are skepticism and pessimism.
Nietzsche, German philosopher and author of idea of Übermensch, was over twenty years younger than Dostoevsky, but admired Russian writer. In his youth Nietzsche was under influence of Schopenhauer (essay Schopenhauer as a tutor) and Wagner (critics called Nietzsche Wagner’s literary valet � Wagner in Bayreuth). In later life philosopher turned to positivism. He was criticizing Kant, Spinoza or Mill.
Nietzsche, German philosopher and author of idea of Übermensch, was over twenty years younger than Dostoevsky, but admired Russian writer. In his youth Nietzsche was under influence of Schopenhauer (essay Schopenhauer as a tutor) and Wagner (critics called Nietzsche Wagner’s literary valet � Wagner in Bayreuth). In later life philosopher turned to positivism. He was criticizing Kant, Spinoza or Mill.
November 30, 2022
ცალკ� დოსტოევსკი� და ცალკ� ნიცშეს კითხვა� ხო� უმძაფრეს� შთაბეჭდილებები დამიტოვა და დაუვიწყარი გამოცდილებებ� იყ� მათი ტექსტები, მაგრამ ას�, ერთა�, ორივეს შესახე� კითხვა� დიდი სიამოვნება ყოფილა.
ფაქტობრივა�, ჰიმნია "იატაკქვეშეთი� ადამიანები�", რომლებსა� შეუძლიათ, რო� ფასეულობებ� გადააფასონ და იმ საში� სივრცეებში შევიდნენ, სადა� კეთილი და ბედნიერი ადამიანები ვერასოდე� აღმოჩნდებიან.
ამ სივრცეზე მოყოლი� ბევრ� ვერაფერს გაიგებ, შენც უნდა მოხვდე როგორმ�, მაგრამ თუ ეგ არ გამოდი�, შესტოვის წიგნ� მშვენიერ� გზამკვლევი�, ცალი თვალით მაინ� შეგახედებს სიბნელეშ�.
ფაქტობრივა�, ჰიმნია "იატაკქვეშეთი� ადამიანები�", რომლებსა� შეუძლიათ, რო� ფასეულობებ� გადააფასონ და იმ საში� სივრცეებში შევიდნენ, სადა� კეთილი და ბედნიერი ადამიანები ვერასოდე� აღმოჩნდებიან.
ამ სივრცეზე მოყოლი� ბევრ� ვერაფერს გაიგებ, შენც უნდა მოხვდე როგორმ�, მაგრამ თუ ეგ არ გამოდი�, შესტოვის წიგნ� მშვენიერ� გზამკვლევი�, ცალი თვალით მაინ� შეგახედებს სიბნელეშ�.
Read
June 9, 2022Dostoyevski'nin kitaplarını okuyan, Nietzsche'nin felsefesine hakim herkesin çıkartabileceği fikirlerden oluşan bir kitap. Tolstoy hakkında bilmediğim birkaç şey öğrendim ama.
September 10, 2024
“დოსტოევსკ� ერთადერთ� ფსიქოლოგია, რომლისგანა� რაღა� ვისწავლე. მასთან ნაცნობობ� ჩემი ცხოვრები� ყველაზ� მშვენიერ იღბალს მიეკუთვნება�.
დოსტოევსკისა და ნიცშეს ბევრ� საერთო აქვთ. ყველაზ� დიდი საერთო� კი ალბა� ისაა, რო� ორივესთვის ერთი შემთხვევ� გახდ� გადამწყვეტ�, უარი ეთქვათ საკუთა� იდეალებზ� და რადიკალურა� სხვა ფილოსოფი� გაეტარებინათ. დოსტოევსკისთვი� ასეთ� შემთხვევ� იყ� კატორღ�. მისთვი� იქ ყოფნ� და რეალობასთა� შეჯახება გახდ� მიზეზი ჰუმანისტურ� იდეებისა და უკანასნელი ადამიანი� სურათხატის ნგრევისა. პირველ� ასეთ� ნაწარმოები, სადა� მა� ახალ� ფილოსოფი� გაატარ�, არის “იატაკქვეშეთის ჩანაწერები�, რომელი� ციხიდა� გამოსვლიდა� მალევე დაწერა.
დოსტოევსკი� ლიტერატურული მოღვაწეობა შეიძლება ორ პერიოდად დაიყოს. პირველ� ���წყება “საწყალი ადამიანებით� და სრულდება “მკვდარი სახლის ჩანაწერებით�. მეორ� კი იწყება “იატაკქვეშეთის ჩანაწერებით� და მთავრდებ� “სიტყვით პუშკინზე�.
ახალგაზრდობაში ნიცშეც რომანტიკოს� იყ�. საწყის თხზულებებშ� ისიც ქადაგებდ� სიკეთე�, მოუწოდებდა ჭეშმარიტებისკე�, უმღეროდა სილამაზე�, მაგრამ მასთანაც ერთმ� შემთხვევამ დაარწმუნ� ის, რო� “ეგოიზმი რომელი� მანამდ� ეჭვადა� არ გაუვლი�, მასშ� იყ� და ისეთივ� დამახასიათებელ� ყოფილა მისთვი�, როგორც ნებისმიერი მოკვდავისთვის�. ასეთ� შემთხვევ� ნიცშესთვის გახდ� ავადმყოფობ�.
თუ შემოქმედების საწყისებ� მიძღვნილ� აქვს იმ ადამიანებისთვი�, ვისა� მასზ� დიდი გავლენ� ჰქონდა: “ტრაგედიის დაბადება� - ვაგნერ�, “შოპენჰაუერი, როგორც აღმზრდელი� - შესაბამისა� შოპენჰაუერ�. მხოლოდ ავადმყოფობამ წაიყვანა ის შოპენჰაუერის� და ვაგნერის გზისგა� განცალკევები�, დამოუკიდებლა�.
“მაშინ მივეჩვიე იმ განმარტოებით ლაპარაკს, რომელი� მხოლოდ მარტოხელ� და მრავალტანჯვაგამოვლილმა ადამიანებმ� იცია� რა� ნიშნავ�. მე ვლაპარაკობდი მოწმეები� გარეშე, ან�, უფრო ზუსტად რო� ვთქვათ, საერთო� არ ვფიქრობდ� მოწმეებზ�.მხოლოდ ისეთ რამეებზე ვფიქრობდ�, რასთანაც მე არავითარ� საქმ� არ მქონდა, მაგრამ ის�, თითქოს მა� ჩემთვი� რაიმ� მნიშვნელობ� ჰქონდა. მაში� დავეუფლე ხელოვნებას, თავი წარმომეჩინ� მხნე�, ობიექტურად, ცნობისმოყვარედ და, უპირველე� ყოვლის�, ჯანმრთელად და დამცინავად: მე ვფიქრო�, რო� ავადმყოფისთვის ეს კარგ� გემოვნების ნიშანი�.�
პირველ� ასეთ� ნაწარმოები, რომელსაც ჩამოშორებული აქვს რომანტიზმი, დაწერა ავადმყოფობის პერიოდში - “ადამიანურ�, მეტისმეტად ადამიანური�. სწორედ “ადამიანურ�, მეტისმეტად ადამიანური� გახდ� საწყის� წერტილ�, საიდანაც ნიცშემ შოპენჰაუერის იდეალიზმ� უარყ� და თავისი ადამიანური მოთხოვნები აღიარა კანონიერად და სამართლიანად. მანამდ� ის დამუხტულ� იყ� შოპენჰაუერით: “შოპენჰაუერი გვასწავლის, მსხვერპლად გავიღო� საკუთარი მე, დავუმორჩილოთ საკუთარი თავი უკეთილშობილე� მიზნებ�, უპირველე� ყოვლის�, სამართლიანობას� და გულმოწყალება�.�
ეს შემთხვევებ� გახდ� ორივესთვის გადამწყვეტ�, იმ “მრწამსამდე� მისულიყვნე�, რო� ადამიანი� ამოცან� ის კი არ არის ისეთ მომავალზ� იოცნებოს, როცა არავინ არავის აწყენინებს და ყველაფერ� მშვიდა� და სასიამოვნო� მოეწყობა, არამედ ის, რო� შეძლოს, მიიღოს სინამდვილე მთელ� თავისი ტრაგიზმი� და არავითარ ჰარმონია�, არავითარ იდეებს, არავითარ სიყვარულ� ან მიტევება�, არაფერ� იმათგა�, რასა� უძველესი ბერძნები იგონებდნენ, არ შეუძლი� გაამართლოს უაზრობ� და აბსურდულობ� ცალკეული ადამიანი� ბედისა.
“ქვეყანა დაიქცე� თუ მე ჩა� არ დავლიო? მე ვიტყოდ�, ქვეყან� დაიქცე�, ოღონ� კი მე ჩა� დავლიო.�
დოსტოევსკისა და ნიცშეს ბევრ� საერთო აქვთ. ყველაზ� დიდი საერთო� კი ალბა� ისაა, რო� ორივესთვის ერთი შემთხვევ� გახდ� გადამწყვეტ�, უარი ეთქვათ საკუთა� იდეალებზ� და რადიკალურა� სხვა ფილოსოფი� გაეტარებინათ. დოსტოევსკისთვი� ასეთ� შემთხვევ� იყ� კატორღ�. მისთვი� იქ ყოფნ� და რეალობასთა� შეჯახება გახდ� მიზეზი ჰუმანისტურ� იდეებისა და უკანასნელი ადამიანი� სურათხატის ნგრევისა. პირველ� ასეთ� ნაწარმოები, სადა� მა� ახალ� ფილოსოფი� გაატარ�, არის “იატაკქვეშეთის ჩანაწერები�, რომელი� ციხიდა� გამოსვლიდა� მალევე დაწერა.
დოსტოევსკი� ლიტერატურული მოღვაწეობა შეიძლება ორ პერიოდად დაიყოს. პირველ� ���წყება “საწყალი ადამიანებით� და სრულდება “მკვდარი სახლის ჩანაწერებით�. მეორ� კი იწყება “იატაკქვეშეთის ჩანაწერებით� და მთავრდებ� “სიტყვით პუშკინზე�.
ახალგაზრდობაში ნიცშეც რომანტიკოს� იყ�. საწყის თხზულებებშ� ისიც ქადაგებდ� სიკეთე�, მოუწოდებდა ჭეშმარიტებისკე�, უმღეროდა სილამაზე�, მაგრამ მასთანაც ერთმ� შემთხვევამ დაარწმუნ� ის, რო� “ეგოიზმი რომელი� მანამდ� ეჭვადა� არ გაუვლი�, მასშ� იყ� და ისეთივ� დამახასიათებელ� ყოფილა მისთვი�, როგორც ნებისმიერი მოკვდავისთვის�. ასეთ� შემთხვევ� ნიცშესთვის გახდ� ავადმყოფობ�.
თუ შემოქმედების საწყისებ� მიძღვნილ� აქვს იმ ადამიანებისთვი�, ვისა� მასზ� დიდი გავლენ� ჰქონდა: “ტრაგედიის დაბადება� - ვაგნერ�, “შოპენჰაუერი, როგორც აღმზრდელი� - შესაბამისა� შოპენჰაუერ�. მხოლოდ ავადმყოფობამ წაიყვანა ის შოპენჰაუერის� და ვაგნერის გზისგა� განცალკევები�, დამოუკიდებლა�.
“მაშინ მივეჩვიე იმ განმარტოებით ლაპარაკს, რომელი� მხოლოდ მარტოხელ� და მრავალტანჯვაგამოვლილმა ადამიანებმ� იცია� რა� ნიშნავ�. მე ვლაპარაკობდი მოწმეები� გარეშე, ან�, უფრო ზუსტად რო� ვთქვათ, საერთო� არ ვფიქრობდ� მოწმეებზ�.მხოლოდ ისეთ რამეებზე ვფიქრობდ�, რასთანაც მე არავითარ� საქმ� არ მქონდა, მაგრამ ის�, თითქოს მა� ჩემთვი� რაიმ� მნიშვნელობ� ჰქონდა. მაში� დავეუფლე ხელოვნებას, თავი წარმომეჩინ� მხნე�, ობიექტურად, ცნობისმოყვარედ და, უპირველე� ყოვლის�, ჯანმრთელად და დამცინავად: მე ვფიქრო�, რო� ავადმყოფისთვის ეს კარგ� გემოვნების ნიშანი�.�
პირველ� ასეთ� ნაწარმოები, რომელსაც ჩამოშორებული აქვს რომანტიზმი, დაწერა ავადმყოფობის პერიოდში - “ადამიანურ�, მეტისმეტად ადამიანური�. სწორედ “ადამიანურ�, მეტისმეტად ადამიანური� გახდ� საწყის� წერტილ�, საიდანაც ნიცშემ შოპენჰაუერის იდეალიზმ� უარყ� და თავისი ადამიანური მოთხოვნები აღიარა კანონიერად და სამართლიანად. მანამდ� ის დამუხტულ� იყ� შოპენჰაუერით: “შოპენჰაუერი გვასწავლის, მსხვერპლად გავიღო� საკუთარი მე, დავუმორჩილოთ საკუთარი თავი უკეთილშობილე� მიზნებ�, უპირველე� ყოვლის�, სამართლიანობას� და გულმოწყალება�.�
ეს შემთხვევებ� გახდ� ორივესთვის გადამწყვეტ�, იმ “მრწამსამდე� მისულიყვნე�, რო� ადამიანი� ამოცან� ის კი არ არის ისეთ მომავალზ� იოცნებოს, როცა არავინ არავის აწყენინებს და ყველაფერ� მშვიდა� და სასიამოვნო� მოეწყობა, არამედ ის, რო� შეძლოს, მიიღოს სინამდვილე მთელ� თავისი ტრაგიზმი� და არავითარ ჰარმონია�, არავითარ იდეებს, არავითარ სიყვარულ� ან მიტევება�, არაფერ� იმათგა�, რასა� უძველესი ბერძნები იგონებდნენ, არ შეუძლი� გაამართლოს უაზრობ� და აბსურდულობ� ცალკეული ადამიანი� ბედისა.
“ქვეყანა დაიქცე� თუ მე ჩა� არ დავლიო? მე ვიტყოდ�, ქვეყან� დაიქცე�, ოღონ� კი მე ჩა� დავლიო.�
June 10, 2024
Jest tu niewiele mniej Szestowa niż Dostojewskiego i Nietzschego, może nawet więcej niż ich obu razem wziętych.
Sięgnęłam po tę książkę z nadzieją dowiedzenia się czegoś więcej o jej tytułowych "bohaterach". Nie do końca to dostałam. Jest to bardzo obszerna interpretacja dzieł Nietzschego i Dostojewskiego połączonych z biografią kazdego z nich. Wnioski tutaj są często bardzo śmiałe, co niektórych może odrzucać, a nawet bulwersować, dla mnie jednak było to fascynujące doświadczenie, zawsze jest miło "ugryźć" jakąś twórczość z innej strony, tym bardziej jeśli jest się tak łatwym do przekonania człowiekiem jak ja.
Nie powiem, czasem irytowała mnie ta pewność z jaką Szestow wypowiada się o Nietzschem i Dostojewskim, z drugiej strony, ciągłe powtarzanie "moim zdaniem...", "być może...", "nie mamy stuprocentowej pewności..." zapewne byłoby dla czytelnika męczące i w ogóle odebrałoby temu dziełu jego urok...
A, i jeszcze bardzo podobał mi się wstep Cezarego Wodzińskiego, nie często się zdarza, by wstęp był tak samo dobry jak dzieło, które poprzedza!
Sięgnęłam po tę książkę z nadzieją dowiedzenia się czegoś więcej o jej tytułowych "bohaterach". Nie do końca to dostałam. Jest to bardzo obszerna interpretacja dzieł Nietzschego i Dostojewskiego połączonych z biografią kazdego z nich. Wnioski tutaj są często bardzo śmiałe, co niektórych może odrzucać, a nawet bulwersować, dla mnie jednak było to fascynujące doświadczenie, zawsze jest miło "ugryźć" jakąś twórczość z innej strony, tym bardziej jeśli jest się tak łatwym do przekonania człowiekiem jak ja.
Nie powiem, czasem irytowała mnie ta pewność z jaką Szestow wypowiada się o Nietzschem i Dostojewskim, z drugiej strony, ciągłe powtarzanie "moim zdaniem...", "być może...", "nie mamy stuprocentowej pewności..." zapewne byłoby dla czytelnika męczące i w ogóle odebrałoby temu dziełu jego urok...
A, i jeszcze bardzo podobał mi się wstep Cezarego Wodzińskiego, nie często się zdarza, by wstęp był tak samo dobry jak dzieło, które poprzedza!
June 27, 2020
Öncelikle bu kitabı anlayabilmek için Dostoyevski ve Nitzsche'nin yazdığı tüm kitapları okumuş olmak, kitaplarında geçen olayları karekterleri bilip daha sonra bu kitaba geçmek gerekiyor. Yazar Dostoyevski'yi oluşturduğu karekterleri açısından psikolojik değerlendirirken, Nietzsche'yi ise okuduğu hoca olarak esinlendiği filozoflardan yola çıkarak ele alıyor. Kitabın ismi de güzel seçilmiş trajedi kısmı daha psikolojik ve Dosyoyevski'yi ifade ederken felsefe kısmı Nietzsche'yi anlatıyor.
Lev Şestov kimdir diye soracak olursak kendisi yahudi asıllı Ukrayna doğumlu bir yazardır yaşamını belli bir süre sonra Fransa'da devam ettirmiştir. Kültürler arası etkileşimin fazla olduğu Avrupa'nın ortasında yaşamış yazar deneme, makale, eleştiri tarzında yazılar yazmış kuramlar oluşturmuştur. Biri Rus biri Alman bu iki insanı yani Dostiyevski'yi ve Nitzsche'yi seven herkese okumayı tavsiye ederim.
Lev Şestov kimdir diye soracak olursak kendisi yahudi asıllı Ukrayna doğumlu bir yazardır yaşamını belli bir süre sonra Fransa'da devam ettirmiştir. Kültürler arası etkileşimin fazla olduğu Avrupa'nın ortasında yaşamış yazar deneme, makale, eleştiri tarzında yazılar yazmış kuramlar oluşturmuştur. Biri Rus biri Alman bu iki insanı yani Dostiyevski'yi ve Nitzsche'yi seven herkese okumayı tavsiye ederim.
February 28, 2019
Trajedi başlıbaşına bir sonuçtur. Sonuca giden yol ise anlatıcının hayal dünyası ile gerçekleşen realitenin ilişkisidir. Dostoyevski’nin kürek mahkumu olarak kendinden kattığı dünyası ile umutlarının hayal dünyası arasındaki yaşamı eserlerine koymuştur Nietzsche hayatın felsefesi üzerine kurgulanan dünyanın varlığı Lev Şestov tarafından edebi olarak ortaya konmuş her iki etkileyici yazarı zaman zaman Tolstoy ile de bağlantılar kurarak farkındalık elde ermek için iyi bir kitap.
May 23, 2019
"To pity a person means to admit that he can no longer be helped by other means."
Сострадать человеку - значит признать, что больше ему ничем нельзя помочь.
"There are things a person cannot forgive, and consequently, there are insults that cannot be forgotten."
Есть вещи, которые человеку не дано прощать, а стало быть, есть обиды, которые нельзя забыть.
"Dostoevsky understood and could portray only the rebellious, struggling, seeking soul. As soon as he tried to depict a man who had found himself, one who was composed and comprehending, he immediately fell into offensive banality."
Достоевский понимал и умел рисовать лишь мятежную, борющуюся, ищущую душу. Как только же он делал попытку изобразить человека, нашедшего, успокоившегося, понявшего, - он сразу впадал в обидную банальность.
"Of all our [Russian] romantics, Dostoevsky was the most fanciful, the most transcendental, the most sincere."
Из всех наших романтиков Достоевский был самым мечтательным, самым надзвездным, самым искренним.
� it is a similarity of inner experience rather than a common origin, a common place of residence, and a similarity of character that binds people together and makes them kindred
людей сближает, роднит не общность происхождения, не совместное жительство или сходство характеров, а одинаковость внутреннего опыта
"� his [Dostoevsky’s] thinking is almost impossible to pin down; it is even difficult to follow; it slips and writhes like an eel, and finally, as if on purpose, disappears in a thick fog of irreconcilable contradictions."
� его [Достоевского] мысль почти невозможно фиксировать; за ней даже уследить трудно; она скользит и вьется точно угорь и под конец, словно умышленно, пропадает в густом тумане непримиримых противоречий.
"Proud loneliness ! Can present-day man really be proud when he is alone with himself ? In public, in speeches, in books - that is a different matter. But when no one sees or hears him, when in the dead of night, in complete silence, he realizes what his life really is, how dare he use even one lofty word ?..
When people abandon him, when he is left alone with himself, he automatically begins to tell himself the truth, and, my God, what a horrible truth it is ! How few it contains of those fascinating and wonderful images which we, on the basis of poetic legends, have regarded as the constant companions of solitary people !"
Гордое одиночество ! Да разве современный человек может быть гордым наедине с собою ? Пред людьми, в речах, в книгах - дело иное,
но когда никто его не видит и не слышит, когда он в глухую полночь, среди тишины и безмолвия, дает себе отчет в своей жизни, разве смеет он употребить хоть одно высокое слово ?.. �
Когда его покидают люди, когда он остается наедине с собой, он поневоле начинает говорить себе правду, и, Боже мой, какая это ужасная правда ! Как мало в ней тех пленительных и чудных образов, которые мы, по поэтическим преданиям, считали постоянными спутниками одиноких людей !
"Dostoevsky’s novels and Nietzsche’s books speak only of the “ugliest� people and their problems. Dostoevsky, Nietzsche, and also Gogol were extremely ugly people themselves, and they had none of the commonplace hopes. They tried to find their refuge where no one ever seeks, where, as is generally believed, there is not, and cannot be, anything but eternal chaos and darkness �"
Романы Достоевского и книги Нитше только и говорят, что о “безобразнейших� людях и их вопросах. Нитше и Достоевский, как и Гоголь, сами были безобразнейшими людьми, не имевшими обыденных надежд. Они пытались найти свое там, где никто никогда не ищет, где по общему убеждению нет и не может быть ничего, кроме вечной тьмы и хаоса �
"The stupidity of ‘the good� is unfathomably shrewd."
Глупость добрых бездонно умна
Сострадать человеку - значит признать, что больше ему ничем нельзя помочь.
"There are things a person cannot forgive, and consequently, there are insults that cannot be forgotten."
Есть вещи, которые человеку не дано прощать, а стало быть, есть обиды, которые нельзя забыть.
"Dostoevsky understood and could portray only the rebellious, struggling, seeking soul. As soon as he tried to depict a man who had found himself, one who was composed and comprehending, he immediately fell into offensive banality."
Достоевский понимал и умел рисовать лишь мятежную, борющуюся, ищущую душу. Как только же он делал попытку изобразить человека, нашедшего, успокоившегося, понявшего, - он сразу впадал в обидную банальность.
"Of all our [Russian] romantics, Dostoevsky was the most fanciful, the most transcendental, the most sincere."
Из всех наших романтиков Достоевский был самым мечтательным, самым надзвездным, самым искренним.
� it is a similarity of inner experience rather than a common origin, a common place of residence, and a similarity of character that binds people together and makes them kindred
людей сближает, роднит не общность происхождения, не совместное жительство или сходство характеров, а одинаковость внутреннего опыта
"� his [Dostoevsky’s] thinking is almost impossible to pin down; it is even difficult to follow; it slips and writhes like an eel, and finally, as if on purpose, disappears in a thick fog of irreconcilable contradictions."
� его [Достоевского] мысль почти невозможно фиксировать; за ней даже уследить трудно; она скользит и вьется точно угорь и под конец, словно умышленно, пропадает в густом тумане непримиримых противоречий.
"Proud loneliness ! Can present-day man really be proud when he is alone with himself ? In public, in speeches, in books - that is a different matter. But when no one sees or hears him, when in the dead of night, in complete silence, he realizes what his life really is, how dare he use even one lofty word ?..
When people abandon him, when he is left alone with himself, he automatically begins to tell himself the truth, and, my God, what a horrible truth it is ! How few it contains of those fascinating and wonderful images which we, on the basis of poetic legends, have regarded as the constant companions of solitary people !"
Гордое одиночество ! Да разве современный человек может быть гордым наедине с собою ? Пред людьми, в речах, в книгах - дело иное,
но когда никто его не видит и не слышит, когда он в глухую полночь, среди тишины и безмолвия, дает себе отчет в своей жизни, разве смеет он употребить хоть одно высокое слово ?.. �
Когда его покидают люди, когда он остается наедине с собой, он поневоле начинает говорить себе правду, и, Боже мой, какая это ужасная правда ! Как мало в ней тех пленительных и чудных образов, которые мы, по поэтическим преданиям, считали постоянными спутниками одиноких людей !
"Dostoevsky’s novels and Nietzsche’s books speak only of the “ugliest� people and their problems. Dostoevsky, Nietzsche, and also Gogol were extremely ugly people themselves, and they had none of the commonplace hopes. They tried to find their refuge where no one ever seeks, where, as is generally believed, there is not, and cannot be, anything but eternal chaos and darkness �"
Романы Достоевского и книги Нитше только и говорят, что о “безобразнейших� людях и их вопросах. Нитше и Достоевский, как и Гоголь, сами были безобразнейшими людьми, не имевшими обыденных надежд. Они пытались найти свое там, где никто никогда не ищет, где по общему убеждению нет и не может быть ничего, кроме вечной тьмы и хаоса �
"The stupidity of ‘the good� is unfathomably shrewd."
Глупость добрых бездонно умна
December 9, 2023
lev shestov en dovstoyeski y nietzsche. filosofía de la tragedia, lee a estos dos autores desde un rechazo al humanismo y al idealismo que caracterizaría su obra y los separaría de la élite intelectual de la época. al hacerlo ofrece una mirada crítica sobre el afán universal e idealista del conocimiento - concuerdo - y una especie de reivindicación al egoísmo y al individualismo- que creo que comprendo, pero no comparto. En general, una obra escrita para mi (dovstoyeski y filosofía crítica con el afán universalista: yes sir!), que me ha gustado mucho y que me gustaría releer en un futuro. :)
July 20, 2020
1,5/5 Pas convaincu
Read
November 26, 2023Siguiendo con el tema de Shestov y Dostoievski, lectura muy interesante. Además, establece la conexión entre Dostoievski y Nietzsche desde un punto de vista único.
December 6, 2024
Shestov es uno de los lectores más lúcidos de Nietzsche, Dostoyevski y Tolstói. Quizá peca de poco incisivo en la parte en la que trata sobre Nietzsche pero lo compensa con creces con las tesis que sostiene sobre el pensador, las cuales no había leído jamás y me parecen muy acertadas. Sus comentarios sobre Dostoyevski son sencillamente lo mejor que he leído sobre el autor de Los Hermanos Karamázov. Es un libro genial, deseando leer Atenas y Jerusalén.
January 11, 2019
Е, ясно е защо Лев Шестов е толкова ценéн философ. Освен това изглежда като да е особено надарен психолог. Философска поезия бих нарекла начина му на писане, макар че изобщо не отговаря и на една десета от внушението, което искам да придам на тази фраза.
April 17, 2016
"(...) Właśnie łzy współczucia i wzbudzona poezją litość była przedmiotem największej nienawiści Nietzschego i Dostojewskiego. (...) Łzy nic nie pomogą a litość jest bezcelowa. Litość dobrych i sprawiedliwych odbiera im ostatnią nadzieję."
Daleka podróż od szlaków wyznaczanych przez wczesnego Dostojewskiego do zmierzenia go z Tołstojem w końcu pojedynku myśli Nietzschego z Sokratesem, opuszczenia roli "lokaja Wagnera", aż po nerwicę i szaleństwo. Trochę za mocno Szestow bierze za prawdy objawione u Dostojewskiego jego literaturę, ale często idzie się z nim zgodzić. Czas będzie sięgnąć w końcu po opowiadania D.
Daleka podróż od szlaków wyznaczanych przez wczesnego Dostojewskiego do zmierzenia go z Tołstojem w końcu pojedynku myśli Nietzschego z Sokratesem, opuszczenia roli "lokaja Wagnera", aż po nerwicę i szaleństwo. Trochę za mocno Szestow bierze za prawdy objawione u Dostojewskiego jego literaturę, ale często idzie się z nim zgodzić. Czas będzie sięgnąć w końcu po opowiadania D.
Displaying 1 - 17 of 17 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.