Κείμενα γραμμένα στον εγκλεισμό αλλά και άλτες μεγάλων αποστάσεων. Εσωτερική αναζήτηση στον καιρό των αποκλεισμών αλλά και άρνησή τους. Στήριγμα και αποκούμπι στα δύσκολα αλλά και αντίδοτο στον εφησυχασμό και την τρομοκρατία. Όπως και να διαβαστούν τα ιογενή, είτε σαν μικρο-διηγήματα, είτε σαν ποιήματα, ακόμη και σαν τραγούδια μικρών πουλιών που λαχταρούν τη λευτεριά τους, θα βάλουν την αναγνώστρια και τον αναγνώστη σε θέση εξερεύνησης της νέας πραγματικότητας που απλώνεται γύρω μας.
διαβάστηκε τις δύσκολες μέρες του δεύτερου λοκντάουν - δύσκολες από κάθε άποψη, αλλά δεν ήξερα τι να γράψω ως τώρα για αυτό. πολλή οικειότητα, πολλή τρυφεράδα και χαρά που τις ανθρώπισσες δεν τις χωρίζει πια ο ωκεανός.
«άνθρωποι έχουν ανοίξει χάρτες πάνω σε τραπέζια έξω σε πεζοδρόμια και σκύβουν ολόκληροι από πάνω αναζητώντας θησαυρούς.»
Μας πήρανε το έξω, είμαι μέσα μου, μας πήραν το μαζί, είμαι μισή σου. Βλέπω απ� το παράθυρο την απέναντι, σκέτος ο δρόμος μάς χωρίζει, δεν περνάει κανείς, πώς σε λένε;, ωραία μαλλιά. Αλλάζει κάθε μέρα τις καρέκλες μεταξύ τους, βάζει τη δεξιά αριστερά, την αριστερά δεξιά, δεν ξέρω πια ποια είναι ποια. Στέκεται ανάμεσά τους και βγάζει τα ρούχα της, αφήνει μισά στη μια καρέκλα, μισά στην άλλη. Κατάγυμνη και ωραία η απέναντι, ωραία μαλλιά, πώς σε λένε;, ανάμεσα σε καρέκλες με ρούχα. Μια μέρα θα είναι σαν σήμερα και θα γδυθώ και εγώ. Θα σταθώ στο ίδιο σημείο, θα κοιτάξω απέναντι, δεν θα είναι κανείς, το διαμέρισμα παρατημένο χρόνια. Θα λείπει το έξω, το μαζί και το απέναντι, σαν σήμερα, και εγώ θα τρέμω. Θα φοράει πολλά, δεν θα έχει μαλλιά, σαν σήμερα, ο-φόβος.
Μικρο-διηγήματα τα ονομάζει η συγγραφέας, ποιήματα θα τα έλεγα εγώ. Συλλογή γραμμένη στις δύσκολες μέρες του πρώτου εγκλεισμού, τα ιογενή φωνάζουν, ψιθυρίζουν, μιλούν τρυφερά, αγαπάνε, προσμένουν, «παρανομούν» διαμαρτυρόμενα για όλα τα χαμένα χάδια και τις αγκαλιές. Υπέροχη συλλογή που σε χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά και σου θυμίζει ότι «δεν είναι άσκοπες μετακινήσεις αυτές, mister - εδώ είν� ωραία.»