What do you think?
Rate this book
Ο Τζίμης στην Κυψέλη
Ο Χ.Α. Χωμενίδης εμπνέεται ευθέως από το σήμερα. Γράφει ένα –σχεδόν� ρεαλιστικό μυθιστόημα, το οποίο διαδραματίζεται στην Αθήνα του 2021 και διαλαμβάνει ό,τι μας αγγίζει, μας συγκινεί, μας τρομάζει.
Ο κεντρικός του ήρωας, ο Τζίμης Παπιδάκης, παιδί των 60s και των 70s, γιος μιας θυρωρίνας, υιοθετημένος από έναν παλιό πρωταγωνιστή του Εθνικού Θεάτρου, βρίσκεται –στ� κατώφλι των εξήντα του� ένα βήμα πριν από την εκπλήρωση του μεγάλου του ονείρου: να αναδειχθεί στον πρώτο και καλύτερο θεατρικό επιχειρηματία στην Ελλάδα. Το θέατρο που έχει κληρονομήσει στη Φωκίωνος Νέγρη και που –επί σαράντα σχεδόν χρόνια� ανέβαζε παραστάσεις τρίτης κατηγορίας, φτηνές φαρσοκωμωδίες και επιθεωρήσεις της συμφοράς να γίνει ο ομφαλός της θεατρικής Αθήνας.
Έχει αξιοποιήσει ο Τζίμης άριστα την πανδημία. Κατά την καραντίνα έχει ανακαινίσει εκ θεμελίων το θέατρό του. Έχει αγκαζάρει με γενναιόδωρες προκαταβολές την αφρόκρεμα των ηθοποιών, των συγγραφέων, των σκηνοθετών, των μουσικών� Όλους όσοι υπό κανονικές συνθήκες τον σνόμπαραν, τον θεωρούσαν παρακατιανό κληρονόμο ενός ένδοξου ονόματος.
Η παράσταση που προετοιμάζει, «Ο περονόσπορος», έχει όλες τις προδιαγραφές για να θριαμβεύσει. Ο Τζίμης διατελεί σε υπερδιέγερση. Λαχταρά όχι το επιχειρηματικό κέρδος, μα την υπαρξιακή δικαίωση. Ο Τζίμης Παπιδάκης, με το κιμπαριλίκι του, με τα ακριβά κοστούμια και με τις αρχοντικές χειρονομίες του, είναι ένας τύπος της πιάτσας. Συνάμα δε ένας ελαφροΐσκιωτος, όπως όλοι μας. Μέσα του ζει ο παιδικός εαυτός και οι πεθαμένοι του. Με εκείνους συνδιαλέγεται, σε εκείνους δίνει λογαριασμό. Κι ας επιμένει ότι απεχθάνεται τη νοσταλγικότητα.
Μια ανάσα πριν από τον θρίαμβό του, εξαιτίας μιας τυχαίας συνάντησης με έναν απελπισμένο, αδίστακτο άνθρωπο, ο Τζίμης Παπιδάκης θα καταστραφεί. Θα τον συντρίψει η νέα πραγματικότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, των fake news, των δολοφονιών χαρακτήρων. Εν πλήρει συγχύσει αθώος, ανίκανος να υπερασπισθεί τον εαυτό του, θα δοθεί βορά σε ένα αφιονισμένο πλήθος που ηδονίζεται να κατασπαράζει. Που κοχλάζει μεταξύ οίκτου και οργής.
Ο Τζίμης Παπιδάκης είναι ένας αναλογικός άνθρωπος σε ένα ψηφιακό σύμπαν. Στο πρόσωπό του οι επερχόμενες γενιές παίρνουν αιματηρή εκδίκηση από τις προηγούμενες. Κανείς δικός του δεν μπορεί να προστατεύσει τον Τζίμη. Ούτε η δεκαεννιάχρονη κόρη του, που ανήκει στο μέλλον. Ούτε καν η Κυψέλη, η οποία αλλάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και από πατρίδα του μεταμορφώνεται σε έναν άξενο για εκείνον τόπο.
Ο Τζίμης στην Κυψέλη είναι το ρέκβιεμ όσων ανεπαισθήτως μένουν πίσω, σε έναν κόσμο που μεταβάλλεται ραγδαία. Η επί του φοβερού βήματος απολογία ενός καλού ανθρώπου που απλώς τον ξεπερνάει η εποχή.
Ο κεντρικός του ήρωας, ο Τζίμης Παπιδάκης, παιδί των 60s και των 70s, γιος μιας θυρωρίνας, υιοθετημένος από έναν παλιό πρωταγωνιστή του Εθνικού Θεάτρου, βρίσκεται –στ� κατώφλι των εξήντα του� ένα βήμα πριν από την εκπλήρωση του μεγάλου του ονείρου: να αναδειχθεί στον πρώτο και καλύτερο θεατρικό επιχειρηματία στην Ελλάδα. Το θέατρο που έχει κληρονομήσει στη Φωκίωνος Νέγρη και που –επί σαράντα σχεδόν χρόνια� ανέβαζε παραστάσεις τρίτης κατηγορίας, φτηνές φαρσοκωμωδίες και επιθεωρήσεις της συμφοράς να γίνει ο ομφαλός της θεατρικής Αθήνας.
Έχει αξιοποιήσει ο Τζίμης άριστα την πανδημία. Κατά την καραντίνα έχει ανακαινίσει εκ θεμελίων το θέατρό του. Έχει αγκαζάρει με γενναιόδωρες προκαταβολές την αφρόκρεμα των ηθοποιών, των συγγραφέων, των σκηνοθετών, των μουσικών� Όλους όσοι υπό κανονικές συνθήκες τον σνόμπαραν, τον θεωρούσαν παρακατιανό κληρονόμο ενός ένδοξου ονόματος.
Η παράσταση που προετοιμάζει, «Ο περονόσπορος», έχει όλες τις προδιαγραφές για να θριαμβεύσει. Ο Τζίμης διατελεί σε υπερδιέγερση. Λαχταρά όχι το επιχειρηματικό κέρδος, μα την υπαρξιακή δικαίωση. Ο Τζίμης Παπιδάκης, με το κιμπαριλίκι του, με τα ακριβά κοστούμια και με τις αρχοντικές χειρονομίες του, είναι ένας τύπος της πιάτσας. Συνάμα δε ένας ελαφροΐσκιωτος, όπως όλοι μας. Μέσα του ζει ο παιδικός εαυτός και οι πεθαμένοι του. Με εκείνους συνδιαλέγεται, σε εκείνους δίνει λογαριασμό. Κι ας επιμένει ότι απεχθάνεται τη νοσταλγικότητα.
Μια ανάσα πριν από τον θρίαμβό του, εξαιτίας μιας τυχαίας συνάντησης με έναν απελπισμένο, αδίστακτο άνθρωπο, ο Τζίμης Παπιδάκης θα καταστραφεί. Θα τον συντρίψει η νέα πραγματικότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, των fake news, των δολοφονιών χαρακτήρων. Εν πλήρει συγχύσει αθώος, ανίκανος να υπερασπισθεί τον εαυτό του, θα δοθεί βορά σε ένα αφιονισμένο πλήθος που ηδονίζεται να κατασπαράζει. Που κοχλάζει μεταξύ οίκτου και οργής.
Ο Τζίμης Παπιδάκης είναι ένας αναλογικός άνθρωπος σε ένα ψηφιακό σύμπαν. Στο πρόσωπό του οι επερχόμενες γενιές παίρνουν αιματηρή εκδίκηση από τις προηγούμενες. Κανείς δικός του δεν μπορεί να προστατεύσει τον Τζίμη. Ούτε η δεκαεννιάχρονη κόρη του, που ανήκει στο μέλλον. Ούτε καν η Κυψέλη, η οποία αλλάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και από πατρίδα του μεταμορφώνεται σε έναν άξενο για εκείνον τόπο.
Ο Τζίμης στην Κυψέλη είναι το ρέκβιεμ όσων ανεπαισθήτως μένουν πίσω, σε έναν κόσμο που μεταβάλλεται ραγδαία. Η επί του φοβερού βήματος απολογία ενός καλού ανθρώπου που απλώς τον ξεπερνάει η εποχή.
- GenresFiction
368 pages, Paperback
First published September 30, 2021
15 people are currently reading
295 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 65 reviews
December 17, 2021
To 2ο πενταρι που δινω σε βιβλιο του Χωμενιδη (μετά το Νεαρό Άσπρο Ελάφι-και έχω διαβάσει τα άπαντα του-πλην του Ο Βασιλιάς Της, αυτό είναι στην στίβα με τα αδιάβαστα).
Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι το απόλυτο καθαρό πεντάρι, αλλά σε μια (μακρά) περίοδο ψιλοκατάθλιψης,πίεσης και reader's block όπου κάποια βιβλία τα διάβασα με δυσκολία και πολλά άλλα τα παράτησα, ο Τζίμης στην Κυψέλη ήταν ένα όχι μόνο ευκολοδιάβαστο βιβλίο, αλλά και απολαυστικό, παρά το πικρό τέλος του. Πολλοί χαρακτήρες μπαινοβγαίνουν στο βιβλίο, γνωστό χαρακτηριστικό του Χωμενίδη, ο άνθρωπος είναι γενημμένος storyteller, αλλά και πολυπρόσωπος , ένα χαρακτηριστικό που αποδίδουν και στον Καραγάτση (εξάλλου όταν πρωτοβγήκε ο Χωμενίδης χαρακτηρίστηκε ως νέος Καραγάτσης), αλλά δεν έχω αρκετό υλικό από τον δεύτερο για να τον συγκρίνω.
Και δεν είναι οι πολλοί χαρακτήρες του -ακόμη και οι cameo εμφανίσεις ερχόνται σχεδόν άπαντες με την προσωπική τους ιστορία και τα κουσούρια τους- απλά το βιβλίο δεν έχει κέντρο βάρους : Ξεκινάει από την κλοπή ενός "μαγικού" μανδύα (όπα και ο μαγικός ρεαλισμός, το χει ξανακάνει όμως ο συγγραφέας) , περνάμε στην παιδική ηλικία του ήρωα, στην εγχώρια showbiz ήρωες μπαίνουν και βγαίνουν, και για να φτάσουμε στο τελευταίο τρίτο μέρος και σε μια στροφή 180 μοιρών ...για να δείξει την ανθρωποφαγία των social media και παραδοσιακών media ; Αυτός μάλλον ήταν και ο πραγματικός στόχος του συγγραφέα που υπέφερε από διάφορα τρολ του τουιτερ, εποχές παντοδυναμίας της υπόγας της Κουμουνδούρου, που εύχονταν "ψόφο" και χαίρονταν για το μωρό που μόλις είχε χάσει. Απλά όλα γίνονται λίγο απότομα, κάποιες άκρες δεν λύνονται (ο μανδύας !), κάποιους χαρακτήρες που αγάπησα τους χάνω, αλλά δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ στο πικρο και άκρως φελινικό φινάλε του.
ΥΓ : το συγγραφικό θεατρικό δίδυμο του βιβλίου είναι οι μεταλλαγμένοι Ρέππας-Παπαθανασίου ; Ε ; ΕΕΕ; (Ελπίζω πως όχι, τους συμπαθώ τα μάλα)
Και αν ναι, οι ηθοποιοί ποιοι είναι ; Γιατί και αυτοί κάποιοι είναι , δεν μου το βγάζεις από το μυαλό...
Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι το απόλυτο καθαρό πεντάρι, αλλά σε μια (μακρά) περίοδο ψιλοκατάθλιψης,πίεσης και reader's block όπου κάποια βιβλία τα διάβασα με δυσκολία και πολλά άλλα τα παράτησα, ο Τζίμης στην Κυψέλη ήταν ένα όχι μόνο ευκολοδιάβαστο βιβλίο, αλλά και απολαυστικό, παρά το πικρό τέλος του. Πολλοί χαρακτήρες μπαινοβγαίνουν στο βιβλίο, γνωστό χαρακτηριστικό του Χωμενίδη, ο άνθρωπος είναι γενημμένος storyteller, αλλά και πολυπρόσωπος , ένα χαρακτηριστικό που αποδίδουν και στον Καραγάτση (εξάλλου όταν πρωτοβγήκε ο Χωμενίδης χαρακτηρίστηκε ως νέος Καραγάτσης), αλλά δεν έχω αρκετό υλικό από τον δεύτερο για να τον συγκρίνω.
Και δεν είναι οι πολλοί χαρακτήρες του -ακόμη και οι cameo εμφανίσεις ερχόνται σχεδόν άπαντες με την προσωπική τους ιστορία και τα κουσούρια τους- απλά το βιβλίο δεν έχει κέντρο βάρους : Ξεκινάει από την κλοπή ενός "μαγικού" μανδύα (όπα και ο μαγικός ρεαλισμός, το χει ξανακάνει όμως ο συγγραφέας) , περνάμε στην παιδική ηλικία του ήρωα, στην εγχώρια showbiz ήρωες μπαίνουν και βγαίνουν, και για να φτάσουμε στο τελευταίο τρίτο μέρος και σε μια στροφή 180 μοιρών ...για να δείξει την ανθρωποφαγία των social media και παραδοσιακών media ; Αυτός μάλλον ήταν και ο πραγματικός στόχος του συγγραφέα που υπέφερε από διάφορα τρολ του τουιτερ, εποχές παντοδυναμίας της υπόγας της Κουμουνδούρου, που εύχονταν "ψόφο" και χαίρονταν για το μωρό που μόλις είχε χάσει. Απλά όλα γίνονται λίγο απότομα, κάποιες άκρες δεν λύνονται (ο μανδύας !), κάποιους χαρακτήρες που αγάπησα τους χάνω, αλλά δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ στο πικρο και άκρως φελινικό φινάλε του.
ΥΓ : το συγγραφικό θεατρικό δίδυμο του βιβλίου είναι οι μεταλλαγμένοι Ρέππας-Παπαθανασίου ; Ε ; ΕΕΕ; (Ελπίζω πως όχι, τους συμπαθώ τα μάλα)
Και αν ναι, οι ηθοποιοί ποιοι είναι ; Γιατί και αυτοί κάποιοι είναι , δεν μου το βγάζεις από το μυαλό...
November 3, 2021
Αυτό είναι το όγδοο βιβλίο του Χωμενίδη που διαβάζω και μπορώ να πω με σιγουριά πλέον ότι του βγάζω το καπέλο. Μπορεί τα βιβλία του να μην είναι από αυτά που θα σου μείνουν για καιρό � θυμάμαι λίγα πράγματα μόνο από τη Νίκη και από Το σπίτι και το κελί � αλλά όταν τα διαβάζεις περνάς υπέροχα και αυτό δεν είναι καθόλου αμελητέο, αντιθέτως είναι δύσκολο να το πετύχει κάποιος και είναι μεγάλο δώρο για τον αναγνώστη.
Χειμαρρώδης λόγος που δεν κάνει κοιλιά, θελκτικοί ήρωες � όχι πάντα ρεαλιστικοί αλλά ολοζώντανοι με τα πάθη και τα χούγια τους -, οργιώδης φαντασία που υφαίνει συναρπαστικές ιστορίες και δημιουργεί σκηνές που θα μπορούσαν να είναι κινηματογραφικές (φέρνω στον νου μου τον Φίλιππο Μεϊμαρίδη να ίπταται με το μηχανάκι του πάνω από ένα φορτηγό φορώντας τον μανδύα του Γρύλου, το όργιο με τις ανάπηρες κοπέλες και το κυνηγητό μεταξύ δύο μεσήλικων ανδρών που καταλήγει στο να χεστεί ο ένας από τους δυο τους πατόκορφα στη μέση του δρόμου). Ο Χωμενίδης έχει αδιαμφισβήτητα το ταλέντο και τη στόφα μεγάλου παραμυθά.
Σε αυτό το βιβλίο μας συστήνει τον Τζίμη Παπιδάκη, έναν Κυψελιώτη θεατρώνη που κληρονόμησε το θέατρο του πατέρα του και ακολούθησε τον δρόμο που άλλοι του προδιαγράψανε. Όμως όσο εύκολος και αν φαντάζει ένας προδιαγεγραμμένος δρόμος, τις περισσότερες φόρες συνοδεύεται από μεγάλο προσωπικό κόστος. Το βιβλίο θίγει επίσης την ανθρωποφαγία των social media και τη σύγκρουση του παλιού μοντέλου διαβίωσης με το καινούριο (μικροαστός με ακίνητη περιουσία, συνδεδεμένος με την περιοχή του vs πολίτης του κόσμου σε έναν κόσμο όπου σχεδόν όλα είναι ψηφιακά).
«Τι άχθος ο εαυτός� Πόσος μπελάς να τον κουβαλάς μέρα νύχτα με όλους τους τρόμους του. Και τα άγχη. Και τις φιλοδοξίες του� Μπας και τον ξεγελάσουμε, μήπως και του ξεφύγουμε, το ρίχνουμε στη δουλειά. Στους έρωτες. Στην τέχνη. Στον τζόγο� Πάντοτε όμως μας παραμονεύει στη γωνία. Και μας ζητάει λογαριασμό.»
Υ.Γ.: Πολλές φορές όταν διαβάζω ένα βιβλίο δίνω στους χαρακτήρες τη μορφή γνωστών μου προσώπων, έτσι για το fun. Θα μοιραστώ εδώ μαζί σας το κάστινγκ που έκανα στους ήρωες του βιβλίου. Τζίμης: Χρήστος Χωμενίδης, Κερασίνα: Νίκη Χ. στο πιο μεγάλο της (κόρη του Χωμενίδη), Λουίζα Οσίποβα: Κατερίνα Διδασκάλου, Ζαμπία Καρακωστάκη: Κατερίνα Γερονικολού, Δόμνα: Αλεξάνδρα Κ., Ισίδωρος: Ηρακλής Τσουζίνοφ (από το gntm) στο πιο ψηλό, Ίρμα Περδικάρη: Λένα Παπαληγούρα, Γυρίνος και Αντωνιάδης: Ρέππας και Παπαθανασίου (προφανώς), κοκκινομάλα κουράδα: Σάσα Σταμάτη.
4,5 αστέρια.
Χειμαρρώδης λόγος που δεν κάνει κοιλιά, θελκτικοί ήρωες � όχι πάντα ρεαλιστικοί αλλά ολοζώντανοι με τα πάθη και τα χούγια τους -, οργιώδης φαντασία που υφαίνει συναρπαστικές ιστορίες και δημιουργεί σκηνές που θα μπορούσαν να είναι κινηματογραφικές (φέρνω στον νου μου τον Φίλιππο Μεϊμαρίδη να ίπταται με το μηχανάκι του πάνω από ένα φορτηγό φορώντας τον μανδύα του Γρύλου, το όργιο με τις ανάπηρες κοπέλες και το κυνηγητό μεταξύ δύο μεσήλικων ανδρών που καταλήγει στο να χεστεί ο ένας από τους δυο τους πατόκορφα στη μέση του δρόμου). Ο Χωμενίδης έχει αδιαμφισβήτητα το ταλέντο και τη στόφα μεγάλου παραμυθά.
Σε αυτό το βιβλίο μας συστήνει τον Τζίμη Παπιδάκη, έναν Κυψελιώτη θεατρώνη που κληρονόμησε το θέατρο του πατέρα του και ακολούθησε τον δρόμο που άλλοι του προδιαγράψανε. Όμως όσο εύκολος και αν φαντάζει ένας προδιαγεγραμμένος δρόμος, τις περισσότερες φόρες συνοδεύεται από μεγάλο προσωπικό κόστος. Το βιβλίο θίγει επίσης την ανθρωποφαγία των social media και τη σύγκρουση του παλιού μοντέλου διαβίωσης με το καινούριο (μικροαστός με ακίνητη περιουσία, συνδεδεμένος με την περιοχή του vs πολίτης του κόσμου σε έναν κόσμο όπου σχεδόν όλα είναι ψηφιακά).
«Τι άχθος ο εαυτός� Πόσος μπελάς να τον κουβαλάς μέρα νύχτα με όλους τους τρόμους του. Και τα άγχη. Και τις φιλοδοξίες του� Μπας και τον ξεγελάσουμε, μήπως και του ξεφύγουμε, το ρίχνουμε στη δουλειά. Στους έρωτες. Στην τέχνη. Στον τζόγο� Πάντοτε όμως μας παραμονεύει στη γωνία. Και μας ζητάει λογαριασμό.»
Υ.Γ.: Πολλές φορές όταν διαβάζω ένα βιβλίο δίνω στους χαρακτήρες τη μορφή γνωστών μου προσώπων, έτσι για το fun. Θα μοιραστώ εδώ μαζί σας το κάστινγκ που έκανα στους ήρωες του βιβλίου. Τζίμης: Χρήστος Χωμενίδης, Κερασίνα: Νίκη Χ. στο πιο μεγάλο της (κόρη του Χωμενίδη), Λουίζα Οσίποβα: Κατερίνα Διδασκάλου, Ζαμπία Καρακωστάκη: Κατερίνα Γερονικολού, Δόμνα: Αλεξάνδρα Κ., Ισίδωρος: Ηρακλής Τσουζίνοφ (από το gntm) στο πιο ψηλό, Ίρμα Περδικάρη: Λένα Παπαληγούρα, Γυρίνος και Αντωνιάδης: Ρέππας και Παπαθανασίου (προφανώς), κοκκινομάλα κουράδα: Σάσα Σταμάτη.
4,5 αστέρια.
September 7, 2023
Στην τέταρτη συγγραφική του δεκαετία, ο Χρήστος Χωμενίδης παντρεύει την ορμητική αφηγηματική του δεινότητα με την ωριμότητα της ηλικίας του και μας χαρίζει ένα συναρπαστικό παραμύθι νεοελληνικού ρεαλισμού που είναι ταυτόχρονα και η περιγραφή μιας γενιάς, δικής του και δικής μου. Μιας γενιάς που, στο κατώφλι των 60, στέκει αμήχανη απέναντι στα νέα ήθη της ψηφιακής εποχής και αναρωτιέται για ποιαν ύβριν της καλείται να απολογηθεί στους επιγόνους της.
Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί, όπως όλα τα έργα του συγγραφέα.
Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί, όπως όλα τα έργα του συγγραφέα.
June 1, 2023
Σε αυτό το βιβλίο στην κυριολεξία με μάγεψε η πένα του Χωμενίδη που τα εμπεριέχει όλα! Χιούμορ, πάθος, έρωτα, κατάθλιψη, άρνηση, μαγικό ρεαλισμό, ειρωνεία, καυστικότητα, κριτική, τα πάντα όλα! Και σε αυτό το βιβλίο του είναι αυθεντικός χωρίς κανένα σκοπό να εντυπωσιάσει ή να γίνεις εύπεπτος. Αισθάνθηκα πάρα πολλά συναισθήματα σε κάθε γύρισμα της σελίδας όπως αγανάκτηση, συμπάθεια, συγκίνηση, απέχθεια και πάρα πολλά άλλα.
Προτείνεται με τα μπούνια να περπατήσετε αντάμα με το συγγραφέα στην Κυψέλη του Τζίμη.
Προτείνεται με τα μπούνια να περπατήσετε αντάμα με το συγγραφέα στην Κυψέλη του Τζίμη.
January 5, 2022
Έχει μεγαλώσει και ζήσει στην Κυψέλη. Την ξέρει, ξέρει τις κρυφές ιστορίες της, έχει γνωρίσει τους ανθρώπους της, παλιούς και νέους. Είναι αν όχι ο πιο ταλαντούχος, τότε ένας από τους τρεις πιο ταλαντούχους εν ζωή γραφιάδες της χώρας. Έχει μια ωραία πορεία στη δημόσια ζωή με κάμποσα πετυχημένα βιβλία, σταθερή αρθρογραφία σε μεγάλης κυκλοφορίας έντυπα, υψηλή αναγνωσιμότητα και αναγνωρισημότητα. Και γράφει αυτό; Αυτό;
Το τελευταίο βιβλίο του Χωμενίδη είναι λίγο σε όλα του. Και μοιάζει ακόμα πιο λίγο όταν μετριέται με βάση τις εύλογα υψηλές προσδοκίες. Από πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις. Οι λειψοί χαρακτήρες του είναι γεμάτοι στερεότυπα, προβλέψιμοι, με σποραδικές δήθεν τσαχπίνικες υπερβολές. Ο πρωταγωνιστής, που μοιάζει σαν άλτερ έγκο του συγγραφέα σε αυτή την αιώνια κρίσιμη ηλικία του μεσήλικα πλας, περιφέρει άσκοπα το εγώ του από σελίδα σε σελίδα και κρίνει με ύφος Μαρίας Αντουανέτας την απαίδευτη μάζα που τον περιβάλλει. Και η Κυψέλη, μια σκιά του εαυτού της, ένα σκηνικό λειψό κι αυτό, σε ρόλο κομπάρσου που μοιάζει να μπήκε εμβόλιμα εκ των υστέρων έτσι επειδή σιγά σίγμα γίνεται και πάλι γειτονιά της μόδας. Όσο για την πλοκή της ιστορίας, αυτή μάλλον δεν απασχόλησε ποτέ τον συγγραφέα.
Τα δύο αστεράκια είναι μόνο για τον γραφιά που και σαχλαμάρες να γράφει, θα βρεις εκεί μέσα 10 καλοδουλεμένες φάσεις και ιδέες. Τον γραφιά που πήρε (δικαίως) στο τέλος του 2021 ένα σπουδαίο βραβείο και χρωστάει πλέον ένα σπουδαίο βιβλίο για να ισιώσουμε μετά την ταλαιπωρία του "Τζίμη".
Το τελευταίο βιβλίο του Χωμενίδη είναι λίγο σε όλα του. Και μοιάζει ακόμα πιο λίγο όταν μετριέται με βάση τις εύλογα υψηλές προσδοκίες. Από πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις. Οι λειψοί χαρακτήρες του είναι γεμάτοι στερεότυπα, προβλέψιμοι, με σποραδικές δήθεν τσαχπίνικες υπερβολές. Ο πρωταγωνιστής, που μοιάζει σαν άλτερ έγκο του συγγραφέα σε αυτή την αιώνια κρίσιμη ηλικία του μεσήλικα πλας, περιφέρει άσκοπα το εγώ του από σελίδα σε σελίδα και κρίνει με ύφος Μαρίας Αντουανέτας την απαίδευτη μάζα που τον περιβάλλει. Και η Κυψέλη, μια σκιά του εαυτού της, ένα σκηνικό λειψό κι αυτό, σε ρόλο κομπάρσου που μοιάζει να μπήκε εμβόλιμα εκ των υστέρων έτσι επειδή σιγά σίγμα γίνεται και πάλι γειτονιά της μόδας. Όσο για την πλοκή της ιστορίας, αυτή μάλλον δεν απασχόλησε ποτέ τον συγγραφέα.
Τα δύο αστεράκια είναι μόνο για τον γραφιά που και σαχλαμάρες να γράφει, θα βρεις εκεί μέσα 10 καλοδουλεμένες φάσεις και ιδέες. Τον γραφιά που πήρε (δικαίως) στο τέλος του 2021 ένα σπουδαίο βραβείο και χρωστάει πλέον ένα σπουδαίο βιβλίο για να ισιώσουμε μετά την ταλαιπωρία του "Τζίμη".
July 21, 2022
Αξιόλογη προσπάθεια απεικόνισης μιας αλλοτινής εποχής. Μια τοιχογραφία της Κυψέλης του τότε και της Αθήνας του σήμερα. Ευκολοδιάβαστο, με κινηματογραφική ροή, άμεσο με κύριο θέμα συζήτησης κατά πόσο άνθρωποι παλαιάς κοπής και φιλοσοφίας ζωής μπορούν να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα του σήμερα που κυριαρχείται από την έκθεση σε ψηφιακές πλατφόρμες. Μπορεί η αθωότητα, η νοσταλγία και ο ρομαντισμός να κερδίσουν τα σόσιαλ μίντια; Ο Τζίμης Παπιδάκης είναι μακράν από τους πιο συμπαθέστατους ήρωες βιβλίου που διάβασα τελευταία.
December 11, 2021
Ο ήρωας της ιστορίας μας είναι ο Τζίμης Παπιδάκης που διατηρεί το δικό του θέατρο στην Κυψέλη. Μέχρι πρότινος ανέβαζε παραστάσεις δεύτερης διαλογής. Με αφορμή την καραντίνα και το οριστικό κλείσιμο πολλών επιχειρήσεων και ειδικά του πολιτισμού που χτυπήθηκε με το χειρότερο τρόπο αποφασίζει να ανακαινίσει τον χώρο του και να κάνει μία στροφή στο ρεπερτόριο και να ανεβάσει την παράσταση που θα τον δικαιώσει στον κόσμο.
Η απόφαση που παίρνει θα τον οδηγήσει να διαβεί σκληροτράχηλους δρόμους και θα αναμετρηθεί με την νέα πραγματικότητα που είναι απάνθρωπη. Ο Τζίμης είναι ένας άνδρας που μεγάλωσε στις δεκαετίες του 60 και 70 που οι άνθρωποι διεκδικούσαν και έπαιρναν αυτό που ήθελαν με τον λόγο σε αντίθεση με το σήμερα που έχει μπει στη ζωή μας το ίντερνετ και οι ηλεκτρονικές πλατφόρμες. Οι άνθρωποι έχουν γίνει δικαστές στην ζωή των άλλων και αμαυρώνουν το όνομα ενός συνανθρώπου μας εν μια νυκτί.
Ένα πολύ ωραίο κοινωνικό μυθιστόημα που μας πηγαίνει πίσω στο παρελθόν τότε που η Κυψέλη ήταν μία φιλόξενη περιοχή και οι άνθρωποι πιο ειλικρινείς. Η χρήση της πρωτοπρόσωπης μου άρεσε για την αμεσότητα που έδωσε στο κείμενο. Αγάπησα τον ήρωα του βιβλίου για την αλήθεια και την ειλικρίνεια που είχε σε σχέση με το γενικό σύνολο που κατά βάση πατάει επί πτωμάτων για να ανελιχθεί κοινωνικά και επαγγελματικά.
Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.
Η απόφαση που παίρνει θα τον οδηγήσει να διαβεί σκληροτράχηλους δρόμους και θα αναμετρηθεί με την νέα πραγματικότητα που είναι απάνθρωπη. Ο Τζίμης είναι ένας άνδρας που μεγάλωσε στις δεκαετίες του 60 και 70 που οι άνθρωποι διεκδικούσαν και έπαιρναν αυτό που ήθελαν με τον λόγο σε αντίθεση με το σήμερα που έχει μπει στη ζωή μας το ίντερνετ και οι ηλεκτρονικές πλατφόρμες. Οι άνθρωποι έχουν γίνει δικαστές στην ζωή των άλλων και αμαυρώνουν το όνομα ενός συνανθρώπου μας εν μια νυκτί.
Ένα πολύ ωραίο κοινωνικό μυθιστόημα που μας πηγαίνει πίσω στο παρελθόν τότε που η Κυψέλη ήταν μία φιλόξενη περιοχή και οι άνθρωποι πιο ειλικρινείς. Η χρήση της πρωτοπρόσωπης μου άρεσε για την αμεσότητα που έδωσε στο κείμενο. Αγάπησα τον ήρωα του βιβλίου για την αλήθεια και την ειλικρίνεια που είχε σε σχέση με το γενικό σύνολο που κατά βάση πατάει επί πτωμάτων για να ανελιχθεί κοινωνικά και επαγγελματικά.
Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.
December 8, 2021
Τα τελευταία χρόνια διαβάζω συστηματικά ό,τι γράφει ο Χωμενιδής,λογοτεχνικό και μη.Είναι από τους έλληνες συγγραφείς που λατρεύω για το θάρρος της γνώμης του,την εριστική ή ειρωνική του πένα...που αν κάποιοι καταλαβαίνουν παρουσίαζει αλήθειες,που ίσως να πονούν,με έναν δικό του μοναδικό τρόπο.
Το παραπάνω βιβλίο είναι ένα μυθιστόημα εξ αφορμής της πραγματικότητας,θα έλεγα.Καυστικό,αλλά προφητικό.Διαβάζεται απνευστί!Ο συγγραφέας σκιαγραφεί το χώρο του θεάτρου και του θεάματος (ω επικαιρότητα)με αφορμή έναν πρωταγωνιστή των παρασκηνίων...η μυθοπλασία θα μπορούσε να είναι και πραγματικότητα, ή μήπως είναι;Ένα ενδιαφέρον έργο που γεννήθηκε μέσα στην καραντίνα της πανδημίας και νομίζω ότι θα προκαλέσει συζητήσεις!
Το παραπάνω βιβλίο είναι ένα μυθιστόημα εξ αφορμής της πραγματικότητας,θα έλεγα.Καυστικό,αλλά προφητικό.Διαβάζεται απνευστί!Ο συγγραφέας σκιαγραφεί το χώρο του θεάτρου και του θεάματος (ω επικαιρότητα)με αφορμή έναν πρωταγωνιστή των παρασκηνίων...η μυθοπλασία θα μπορούσε να είναι και πραγματικότητα, ή μήπως είναι;Ένα ενδιαφέρον έργο που γεννήθηκε μέσα στην καραντίνα της πανδημίας και νομίζω ότι θα προκαλέσει συζητήσεις!
January 22, 2023
Θα εβαζα δυο αλλα οι προσδοκιες μου ηταν υψηλοτερες και διαψευθηκαν με τον χειροτερο τροπο.
Κακο, πρόχειρο και αλλοπρόσαλλο. Η υπόθεση είναι υποτυπώδης και αποτελεί μάλλον πρόσχημα για να εκφράσει ο Χωμενιδης τις αποψεις του για διάφορα θέματα. Απο εναν μανδύα και μια χαζή ληστεία μεταφερομαστε σε ένα εξίσου χαζό cancelling. Αυτο όλο κι όλο μπόρεσε να σκεφτεί ο Χωμενιδης; Αυτο το αφελεστατο σεναριο με τον Δανιήλ Σωπαστε; Ακομα και σκόπιμα γελοίο να ήταν, δεν καταφέρνει να πείσει τον αναγνώστη. Τουλαχιστον αν το έγραφε με περισσότερη ειλικρίνεια, αν ειχε δηλαδή την συγγραφική τόλμη να θίξει ευθέως αυτά που θίγει εμμέσως, θα αποκτουσε εστω ενδιαφερον.
Το βιβλίο περιέχει πολλά στοιχεία που ο Χωμενιδης ίσως συμβολοποιει αλλά εντέλει αποτυγχάνει να τα δέσει ομοιόμορφα μεταξυ τους και πλήττουν το σύνολο του βιβλίου ( η σαχλοειδης αφήγηση του μανδύα για παράδειγμα. Αν ηθελε να δειξει οτι ο "αναλογικος" ανθρωπος πιστευει στα παιδικά του παραμυθια,τοτε μαλλον θα έπρεπε να μην δίνει ανάλογο χαρακτήρα στους νεοτερους του βιβλίου, οπως εκανε με τον ηθοποιο που ασχολούνταν με τις θεωριες συνωμοσίας, τους εξωγηινους και την αστρολογια)
Ο Δάνος, το ατυχές αυτό εύρημα του συγγραφέα, ένας χαρακτήρας που καθόλου δεν σκιαγραφεί κάποιο έστω ψήγμα πραγματικοτητας (και ετσι διαψευδει και την προθεση του συγγραφέα), μας λεει ο αφηγητης πως εχει φωτογραφία από το pride στη σελιδα του στο facebook. Δεν είναι γκει αλλά για κάποιο λόγο ο συγγραφέας θέλει να εμπλέξει οπωσδήποτε τον χαρακτήρα του Δάνου με μια εντελώς ασυμβατη στην προσωπικότητά του συμμετοχή στο pride. Ο,τι στρεβλα καταλαβαίνει δηλαδη ο μεσηλικας Χωμενιδης από την πραγματικότητα του σημερα το πέταξε μέσα στο βιβλίο φτιάχνοντας εναν άνοστο χυλό. Και η ελλειψη συνοχης του συγκεκριμένου χαρακτηρα δεν αιτιολογειται απο το οτι ειναι περιθωριακος, ολοι οι χαρακτήρες είναι ελάχιστα αληθοφανείς.
Σχετικα με την αφηγηση, η εναλλαγή των προσώπων αφηγητων ειναι εντελως ασύμμετρη. Θα ήταν ωραίο αν η -συνήθως τριτοπροσωπη- αφήγηση των πλαγιων γραμμάτων ήταν γραμμένη σε στυλ θεατρικών οδηγιών, αφού αυτό ήταν το θέμα και η ατμόσφαιρα του βιβλίου, αλλά ούτε αυτό το εύρημα εκανε τον κοπο να αναπτύξει ο Χωμενιδης, αντιθέτως αφέθηκε σε μια αφηγηματικη προχειροτητα με ελάχιστη συνοχή.
Καποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε και για τα γελοία εργαλεία αφήγησης του Χωμενιδη, τόσο εμφανή στον αναγνώστη. Για παράδειγμα, η σκηνή που ο Παπιδακης διηγείται, ξανά, χωρίς λόγο πέρα από την πληροφόρηση του αναγνώστη, την ιστορία της οικογενειας του στην κόρη. Τοσο άγαρμπα και ξεδιαντροπα που απορώ γιατί ο συγγραφέας επιλέγει αυτόν τον τρόπο εφόσον χρησιμοποιεί ηδη διαφορετικούς αφηγητες. Καμια λογική εξελιξη στο σχεδιάγραμμα αυτού του βιβλίου δηλαδή.
Η επιμέλεια φαντάζομαι ήταν ανύπαρκτη -και φαίνεται! Λυπαμαι τους "φτασμενους " συγγραφείς που παρασυρμενοι από φιλοχρηματους εκδότες εκτίθενται δημοσιευοντας τέτοια κείμενα. Αν κάποτε μπορούσες να θαυμάσεις, έστω την χρήση της ελληνικής γλώσσας από τον Χωμενιδη, σε αυτό το βιβλίο μάλλον λυπάσαι το τι περνάει στα χέρια του. Αναφερω ενδεικτικα ορισμενα παραδείγματα: νομικές λέξεις που δεν ταιριάζουν στην περιγραφή μιας ερωτικής σκηνής ("οσα είχαν διαμειφθει σε εκείνο το διαμέρισμα"), το υπερήφανα που γράφεται χωρις κανένα λόγο ως "υπερηφάνως" και άλλα τέτοια μικρά σημεία που χωλαίνουν το κείμενο. Εκτος αυτου, στους διαλόγους, αντί να γίνει επιμέλεια και κόψιμο μερικών αχρείαστων, επειδή μάλλον δεν ήθελαν να πλήξουν το εγώ του φτασμενου συγγραφέα, αναγκαστικά λογω χωρου και για να μην βγει το βιβλιο 500 σελιδες, μπήκαν στο κείμενο με πάρα πολύ κακή διάταξη, ερωταπαντησεις κολλητα η μία στην άλλη, κανοντας δυσχερη την χαλαρη ανάγνωση του κειμένου, φτανοντας να σε μπερδέψουν για το ποιος λέει τι.
Επιγραμματικα: ακομα ένα ανεπαρκές βιβλίο του Χωμενιδη που για κάποιο λόγο χαρακτηρίζεται εκδοτικο γεγονός.
Κακο, πρόχειρο και αλλοπρόσαλλο. Η υπόθεση είναι υποτυπώδης και αποτελεί μάλλον πρόσχημα για να εκφράσει ο Χωμενιδης τις αποψεις του για διάφορα θέματα. Απο εναν μανδύα και μια χαζή ληστεία μεταφερομαστε σε ένα εξίσου χαζό cancelling. Αυτο όλο κι όλο μπόρεσε να σκεφτεί ο Χωμενιδης; Αυτο το αφελεστατο σεναριο με τον Δανιήλ Σωπαστε; Ακομα και σκόπιμα γελοίο να ήταν, δεν καταφέρνει να πείσει τον αναγνώστη. Τουλαχιστον αν το έγραφε με περισσότερη ειλικρίνεια, αν ειχε δηλαδή την συγγραφική τόλμη να θίξει ευθέως αυτά που θίγει εμμέσως, θα αποκτουσε εστω ενδιαφερον.
Το βιβλίο περιέχει πολλά στοιχεία που ο Χωμενιδης ίσως συμβολοποιει αλλά εντέλει αποτυγχάνει να τα δέσει ομοιόμορφα μεταξυ τους και πλήττουν το σύνολο του βιβλίου ( η σαχλοειδης αφήγηση του μανδύα για παράδειγμα. Αν ηθελε να δειξει οτι ο "αναλογικος" ανθρωπος πιστευει στα παιδικά του παραμυθια,τοτε μαλλον θα έπρεπε να μην δίνει ανάλογο χαρακτήρα στους νεοτερους του βιβλίου, οπως εκανε με τον ηθοποιο που ασχολούνταν με τις θεωριες συνωμοσίας, τους εξωγηινους και την αστρολογια)
Ο Δάνος, το ατυχές αυτό εύρημα του συγγραφέα, ένας χαρακτήρας που καθόλου δεν σκιαγραφεί κάποιο έστω ψήγμα πραγματικοτητας (και ετσι διαψευδει και την προθεση του συγγραφέα), μας λεει ο αφηγητης πως εχει φωτογραφία από το pride στη σελιδα του στο facebook. Δεν είναι γκει αλλά για κάποιο λόγο ο συγγραφέας θέλει να εμπλέξει οπωσδήποτε τον χαρακτήρα του Δάνου με μια εντελώς ασυμβατη στην προσωπικότητά του συμμετοχή στο pride. Ο,τι στρεβλα καταλαβαίνει δηλαδη ο μεσηλικας Χωμενιδης από την πραγματικότητα του σημερα το πέταξε μέσα στο βιβλίο φτιάχνοντας εναν άνοστο χυλό. Και η ελλειψη συνοχης του συγκεκριμένου χαρακτηρα δεν αιτιολογειται απο το οτι ειναι περιθωριακος, ολοι οι χαρακτήρες είναι ελάχιστα αληθοφανείς.
Σχετικα με την αφηγηση, η εναλλαγή των προσώπων αφηγητων ειναι εντελως ασύμμετρη. Θα ήταν ωραίο αν η -συνήθως τριτοπροσωπη- αφήγηση των πλαγιων γραμμάτων ήταν γραμμένη σε στυλ θεατρικών οδηγιών, αφού αυτό ήταν το θέμα και η ατμόσφαιρα του βιβλίου, αλλά ούτε αυτό το εύρημα εκανε τον κοπο να αναπτύξει ο Χωμενιδης, αντιθέτως αφέθηκε σε μια αφηγηματικη προχειροτητα με ελάχιστη συνοχή.
Καποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε και για τα γελοία εργαλεία αφήγησης του Χωμενιδη, τόσο εμφανή στον αναγνώστη. Για παράδειγμα, η σκηνή που ο Παπιδακης διηγείται, ξανά, χωρίς λόγο πέρα από την πληροφόρηση του αναγνώστη, την ιστορία της οικογενειας του στην κόρη. Τοσο άγαρμπα και ξεδιαντροπα που απορώ γιατί ο συγγραφέας επιλέγει αυτόν τον τρόπο εφόσον χρησιμοποιεί ηδη διαφορετικούς αφηγητες. Καμια λογική εξελιξη στο σχεδιάγραμμα αυτού του βιβλίου δηλαδή.
Η επιμέλεια φαντάζομαι ήταν ανύπαρκτη -και φαίνεται! Λυπαμαι τους "φτασμενους " συγγραφείς που παρασυρμενοι από φιλοχρηματους εκδότες εκτίθενται δημοσιευοντας τέτοια κείμενα. Αν κάποτε μπορούσες να θαυμάσεις, έστω την χρήση της ελληνικής γλώσσας από τον Χωμενιδη, σε αυτό το βιβλίο μάλλον λυπάσαι το τι περνάει στα χέρια του. Αναφερω ενδεικτικα ορισμενα παραδείγματα: νομικές λέξεις που δεν ταιριάζουν στην περιγραφή μιας ερωτικής σκηνής ("οσα είχαν διαμειφθει σε εκείνο το διαμέρισμα"), το υπερήφανα που γράφεται χωρις κανένα λόγο ως "υπερηφάνως" και άλλα τέτοια μικρά σημεία που χωλαίνουν το κείμενο. Εκτος αυτου, στους διαλόγους, αντί να γίνει επιμέλεια και κόψιμο μερικών αχρείαστων, επειδή μάλλον δεν ήθελαν να πλήξουν το εγώ του φτασμενου συγγραφέα, αναγκαστικά λογω χωρου και για να μην βγει το βιβλιο 500 σελιδες, μπήκαν στο κείμενο με πάρα πολύ κακή διάταξη, ερωταπαντησεις κολλητα η μία στην άλλη, κανοντας δυσχερη την χαλαρη ανάγνωση του κειμένου, φτανοντας να σε μπερδέψουν για το ποιος λέει τι.
Επιγραμματικα: ακομα ένα ανεπαρκές βιβλίο του Χωμενιδη που για κάποιο λόγο χαρακτηρίζεται εκδοτικο γεγονός.
March 13, 2022
Πάω και στοίχημα οτι έτσι και κάνουμε τώρα γκάλοπ για τον πιο συμπαθή συγγραφέα ως προσωπικότητα, ο Χωμενίδης δε θα φιγουράρει στις πρώτες θέσεις. Μπορώ όμως να πω χωρίς υπερβολή πως κατά την γνώμη μου είναι αυτήν τη στιγμή ένας από τους πιο ταλαντούχους Έλληνες εν ζωή συγγραφείς.
Ο Τζίμης στην Κυψέλη είναι ένα γλυκόπικρο και απολαυστικό βιβλίο . Ο Χωμενίδης λέει πολλά αλλά νομίζω οτι υπονοεί ακόμα περισσότερα. Έχει γράψει ένα σύγχρονο μυθιστόημα για το τώρα , πιο τώρα δεν γίνεται , κι όμως καταφέρνει να μας μεταφέρει και σε κάποιες δεκαετίες στο παρελθόν με άνεση και ευκολία.
"Αντιπαθώ τον εξωραϊσμό του παρελθόντος.Λυπάμαι τους ανθρώπους που μηρυκάζουν τα νιάτα τους και θρηνούν χαμένες δήθεν ευκαιρίες"
Κι εγώ Τζίμη μου , κι εγώ!
Ο λόγος του , οπως πάντα, σαρκαστικός μα και αιχμηρός.Ρέει εύκολα, εναλλάσσεται από πρώτο σε τρίτο πρόσωπο,δεν κουράζει, διαβάζεται ευχάριστα.
Τον Τζιμη, δεν ξέρω αν θα τον συμπαθήσεις ή όχι. Είναι από αυτές τις προσωπικότητες που διχάζουν. Τουλάχιστον θα τον παραδεχτείς για την αυθεντικότητά του.Τους υπόλοιπους ήρωες που τον περιτριγυρίζουν κάπου τους ξέρεις , κάτι θα σου θυμίσουν. Μπορεί να είναι όντως αυτοί που σου έρχονται στο μυαλό.Ποιος ξέρει;
Ο χώρος του θεάματος, θεωρίες συνομωσίας, τα ΜΜΕ και τα social media. Άλλωστε ο Χωμενίδης γνωρίζει καλά κι από πρώτο χέρι τη δυναμη τους.Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερό του, δεν τα έχω διαβάσει και όλα, είναι πάντως πολύ δυνατό!Το ευχαριστήθηκα όσο λίγα!
" Τίποτα δε σοκάρει περισσότερο από μια αυτοκτονία. Το να καταπατήσει κάποιος το πιο θεμελιώδες ένστικτο , της αυτοσυντήρησης , ανατρέπει όχι την κοινωνική. Την φυσική ανατρέπει ισορροπία. Την τάξη των πραγμάτων. Ο αυτόχειρας υβρίζει τη ζωή! Προσβάλλει τους πάντες και τα πάντα "Σας φτύνω όλους!" λέει . "Διαλέγω τη μοναξιά του τάφου μου!" Πώς όμως να τον τιμωρήσεις όταν ο ίδιος , μόνος του, έχει αναλάβει το ρόλο του θύματος; Θύτης και θύμα συμπίπτουν. Βραχυκύκλωμα!"
" Η συνήθεια είναι κόρη του συμβιβασμού. Την κρατάς απ' το χέρι και πορεύεσαι. Η όρασή σου εξασθενεί. Σαν τον τυφλό σε οδηγεί η συνήθεια μες στον βούρκο."
Ο Τζίμης στην Κυψέλη είναι ένα γλυκόπικρο και απολαυστικό βιβλίο . Ο Χωμενίδης λέει πολλά αλλά νομίζω οτι υπονοεί ακόμα περισσότερα. Έχει γράψει ένα σύγχρονο μυθιστόημα για το τώρα , πιο τώρα δεν γίνεται , κι όμως καταφέρνει να μας μεταφέρει και σε κάποιες δεκαετίες στο παρελθόν με άνεση και ευκολία.
"Αντιπαθώ τον εξωραϊσμό του παρελθόντος.Λυπάμαι τους ανθρώπους που μηρυκάζουν τα νιάτα τους και θρηνούν χαμένες δήθεν ευκαιρίες"
Κι εγώ Τζίμη μου , κι εγώ!
Ο λόγος του , οπως πάντα, σαρκαστικός μα και αιχμηρός.Ρέει εύκολα, εναλλάσσεται από πρώτο σε τρίτο πρόσωπο,δεν κουράζει, διαβάζεται ευχάριστα.
Τον Τζιμη, δεν ξέρω αν θα τον συμπαθήσεις ή όχι. Είναι από αυτές τις προσωπικότητες που διχάζουν. Τουλάχιστον θα τον παραδεχτείς για την αυθεντικότητά του.Τους υπόλοιπους ήρωες που τον περιτριγυρίζουν κάπου τους ξέρεις , κάτι θα σου θυμίσουν. Μπορεί να είναι όντως αυτοί που σου έρχονται στο μυαλό.Ποιος ξέρει;
Ο χώρος του θεάματος, θεωρίες συνομωσίας, τα ΜΜΕ και τα social media. Άλλωστε ο Χωμενίδης γνωρίζει καλά κι από πρώτο χέρι τη δυναμη τους.Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερό του, δεν τα έχω διαβάσει και όλα, είναι πάντως πολύ δυνατό!Το ευχαριστήθηκα όσο λίγα!
" Τίποτα δε σοκάρει περισσότερο από μια αυτοκτονία. Το να καταπατήσει κάποιος το πιο θεμελιώδες ένστικτο , της αυτοσυντήρησης , ανατρέπει όχι την κοινωνική. Την φυσική ανατρέπει ισορροπία. Την τάξη των πραγμάτων. Ο αυτόχειρας υβρίζει τη ζωή! Προσβάλλει τους πάντες και τα πάντα "Σας φτύνω όλους!" λέει . "Διαλέγω τη μοναξιά του τάφου μου!" Πώς όμως να τον τιμωρήσεις όταν ο ίδιος , μόνος του, έχει αναλάβει το ρόλο του θύματος; Θύτης και θύμα συμπίπτουν. Βραχυκύκλωμα!"
" Η συνήθεια είναι κόρη του συμβιβασμού. Την κρατάς απ' το χέρι και πορεύεσαι. Η όρασή σου εξασθενεί. Σαν τον τυφλό σε οδηγεί η συνήθεια μες στον βούρκο."
April 14, 2022
Το απόλαυσα! Εξαιρετικός Χωμενίδης για ακόμα μια φορά. Ωραία γλώσσα, έξυπνο χιούμορ και ήρωες που θα ήθελες να είχες την ευκαιρία να τους γνωρίσεις από κοντά.
March 13, 2022
Προς το τέλος, ουσιαστικά από την αυτοκτονία και μετά το βιβλίο αυτό έγινε πολύ καλύτερο. Πριν, με ενοχλούσαν διάφορα πράγματα. Δεν ξέρω αν ήταν στον ρόλο του αφηγητή αλλά διάφοροι διάλογοι ήταν ενοχλητικοί και σεξιστικοί. Και τα σχόλια που γινόντουσαν μέσω των χαρακτήρων περισσότερο μου έβγαζαν μια προσπάθεια δημιουργίας ενός χαρακτήρα που όμω�� κατέληγε λίγο σε ενοχλητική καρικατούρα και μου έλειπε πολύ η αυθεντικότητα. Καταλαβαίνω τον σκοπό της αφήγησης αυτής της ιστορίας και της βίαιης ή μη συνάντησης του νέου με το παλιό. Αυτή η απόπειρα θα μπορούσε να ήταν πολύ δυνατή αν ήταν πιο ειλικρινής.
Η χρήση του μανδύα στην ιστορία μου φάνηκε πολύ επιφανειακή και λίγο με αποσυντόνιζε.
Η χρήση του μανδύα στην ιστορία μου φάνηκε πολύ επιφανειακή και λίγο με αποσυντόνιζε.
This entire review has been hidden because of spoilers.
August 13, 2022
Ο Χωμενίδης είναι ιδιοφυής στο να ακτινογραφεί την ελληνική κοινωνία κ ειδικά το "αθώο" μέρος της μεσαίας τάξης, την τάξη που δεν ανήκει πουθενά κ που όλοι θέλουν να την κατασπαράξουν: οι αχόρταγοι για να πλουτίσουν περισσότερο κ οι πεινασμένοι γιατί τη θεωρούν μέρος του "συστήματος" που τους έχει αφήσει απέξω... Από την άλλη, όντας κ αυτός, όπως πιστεύω αναγνωρίζει, μέρος αυτής της έστω άθελά της προνομιούχας τάξης κ ταυτόχρονα κ άντρας μεσήλικας, αποτελεί πρόκληση γράφοντας έν έτει 2022 μυθιστόημα στο οποίο παίζει τόσο κέντρικο ρόλο το "γμσι" κ οι γυναίκες παραμένουν ηρωίδες αντρικών φαντασιώσεων...Ας είναι.. Για το λόγο όμως αυτό, κ τα τρια μόλις αστέρια.
May 1, 2023
Με μπέρδεψε αυτό το βιβλίο. Υπήρχαν σημεία που ένιωθα πως διάβαζα κάτι σημαντικό, κάτι ιδιαίτερο και οπωσδήποτε ενδιαφέρον και την επόμενη στιγμή χανόμουν σε ένα πλήθος κοινοτυπιων που με κούραζαν κι έκαναν να γυρνάω γρήγορα τις σελίδες. Ο ήρωας αρκετά σύνθετος, ενα παράξενο κράμα που είτε θα συμπαθήσεις είτε θα αντιπαθήσεις. Ομως δεν πρόκειται να σε αφήσει αδιάφορο. Γενικά δεν είναι από τα αγαπημένα μου του συγγραφέα, αλλά σίγουρα υπήρξαν μέσα σημεία που αγάπησα.
January 16, 2022
Ο Χωμενίδης είναι αγαπημένος μου παραμυθάς αλλά ο Τζίμης απέχει πολύ από τις καλές του δουλειές. Αν δεν ήταν του Χωμ θα έπαιρνε πιο χαμηλά θαρρώ (fully biased) .
October 20, 2021
Ο ΤΖΙΜΗΣ ΣΤΗΝ ΚΥΨΕΛΗ: Το ρέκβιεμ μιας αλλοτινής εποχής
«� Τζίμης στην Κυψέλη» είναι το νέο μυθιστόημα του Χ.Α. Χωμενίδη, που έρχεται για να συστήσει στους νεότερους, αλλά και να αποτινάξει τη σκόνη από τη μνήμη των μεγαλύτερων αναγνωστών του, την περιοχή της Κυψέλης. Μία αθηναϊκή περιοχή, η οποία για αρκετές δεκαετίες άκμαζε, συγκεκριμένα μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '80. Ύστερα ξεκίνησε η σταδιακή υποβάθμιση της περιοχής, αν και μέχρι σήμερα πλήθος θεατρικών σκηνών δραστηριοποιούνται στην ευρύτερη περιοχή.
� Χ.Α. Χωμενίδης με την αιχμηρή, οξυδερκή και πιπεράτη γραφή του μας συστήνει τον Τζίμη, τον κεντρικό ήρωα του βιβλίου του, ο οποίος γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει μέχρι και σήμερα στην περιοχή της Κυψέλης. Κάνοντας κυρίως χρήση πρωτοπρόσωπης αφήγησης, η οποία συμπληρώνεται από τριτοπρόσωπα αφηγηματικά μέρη, ώστε να υπάρχει μία ολιστική συγγραφική προσέγγιση, ο κύριος Χωμενίδης μας κοινωνεί στιγμές από την καθημερινότητα του Τζίμη στην Κυψέλη.
� Τζίμης δραστηριοποιείται στον χώρο του θεάτρου αφού είναι παραγωγός και ιδιοκτήτης ενός από τα παλαιότερα θέατρα της περιοχής της Κυψέλης. Ένα θέατρο που μέχρι πρότινος ανέβαιναν “τριτοκλασάτες� παραστάσεις, οι οποίες ωστόσο συγκέντρωναν πλήθος κόσμου, κυρίως ανθρώπων της επαρχίας, που αναζητούσαν τη διασκέδαση και όχι την ψυχαγωγία. Η απειλητική εξάπλωση του κορωνοϊού, σε συνδυασμό με το lockdown και την αναστολή λειτουργίας αυτών των χώρων αποτελούν μία πρώτης τάξεως ευκαιρίας για τον Τζίμη, ο οποίος εκμεταλλεύται τις οικονομίες χρόνων και κάνει “restart� στην καριέρα του, προσπαθώντας να αποτινάξει την ταμπέλα του ευτελούς που χαρακτηρίζει τόσα χρόνια τον θεατρικό του χώρο και τις παραγωγές στις οποίες βάζει το όνομα του.
� αγώνας του Τζίμη ξεκινά. Όμως στην πορεία θα φανεί πως το μονοπάτι που θα κληθεί να διανύσει από εδώ και μπρος, θα είναι δύσβατο, γεμάτο αιχμηρά, επικίνδυνα σημεία και αναποδιές. Κι αυτό γιατί, ο Τζίμης είναι ένας άνθρωπος παλαιάς κοπής, κάπως αφελής σε σχέση με το σήμερα, ο οποίος δυσκολεύεται να εναρμονιστεί με τις επιταγές της εποχής, γεγονός που τελικά θα αναγκαστεί να το πληρώσει. Και θα το πληρώσει πολύ ακριβά.
� κύριος Χωμενίδης χωρίς ίχνος ωραιοποίησης και με άριστη συναισθηματική ισορροπία παρουσιάζει στο αναγνωστικό κοινό την Κυψέλη του χτες και του σήμερα, τη δική του Κυψέλη, αφού κατοικεί όπως ο ίδιος αναφέρει από πάντα εκεί. Με μία εντελώς ρεαλιστική και απογυμνωμένη από μελοδραματισμούς προσέγγιση, ο συγγραφέας καλλιεργεί στον αναγνώστη την νοσταλγία για μία εποχή αθώα, ανέφελη, φωτεινή, μία εποχή πεπερασμένη, που ο καθένας θα ήθελε να γευτεί τη μαγεία της, ενώ ταυτόχρονα προξενεί στον αναγνώστη και βαθιά θλίψη για το πως η Κυψέλη οδηγήθηκε σταδιακά μέχρι και σήμερα σε μία βαθμιαία παρακμή σε ποικίλους τομείς, γεγονός που γεννά μία πληθώρα σκέψεων και προβληματισμών σχετικά με την κρατική, αλλά και προσωπική μας ευθύνη.
«� Τζίμης στην Κυψέλη» είναι ένα αμιγώς σύγχρονο κοινωνικό μυθιστόημα, με πλούσιο ηθογραφικό χαρακτήρα. Ένα μυθιστόημα αντιθέσεων, που συνομιλεί με την εποχή μας και κλείνει πονηρά το μάτι στον αναγνώστη. Είναι ένα μυθιστόημα μέσα από το οποίο ο συγγραφέας δράττεται της ευκαιρίας για να αναδείξει και να θίξει πλήθος ζητημάτων που σχετίζονται με το σήμερα. Ένα από αυτά τα ζητήματα, στο οποίο θα ήθελα να σταθώ και να αναφέρω είναι τα “social media”κα� η καθοριστική τους επίδραση στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, καθώς και η μετατροπή τους σε “λαϊκ� δικαστήρια� και αρένα διαξιφισμών. Ζήτημα το οποίο τα τελευταία χρόνια όπου έρχονται στο φως πληθώρα κοινωνικών παθογενειών που σοκάρουν την κοινή γνώμη, πιστεύω ότι απασχολεί μεγάλη μερίδα αναγνωστών και ανθρώπων γενικότερα, που παρατηρούν τις τρομακτικές διαστάσεις που μπορεί να λάβει μία είδηση, σημαντική ή ασήμαντη, είδηση η οποία δύναται να διαστρεβλωθεί με αποτέλεσμα στα “social media� να παρουσιάζεται μία διαβρωμένη εκδοχή της αλήθειας. Διάβρωση η οποία με τη σειρά της θα έχει ολέθρια και ανεπανόρθωτα αποτελέσματα για όλους εκείνους που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα με αυτήν.
Διαβάζοντα� το μυθιστόημα του κ. Χωμενίδη ένα ακόμα ενδιαφέρον ζήτημα που έρχεται στην επιφάνεια είναι οι αλλαγές που επιβάλει η εκάστοτε εποχή στον ηθικό και αξιακό κώδικα των ανθρώπων. Βλέπουμε ο Τζίμης είναι ένας άνθρωπος μιας άλλης εποχής, περασμένης από καιρό, ο οποίος αδυνατεί να εναρμονιστεί στις επιβολές της σημερινής κοινωνίας, άνθρωπος που παραμένει πιστός στις αξίες του, γεγονός ωστόσο που λειτουργεί αρνητικά στον τρόπο με τον οποίο θα χειριστεί κάποιες σημαντικές καταστάσεις που προκύπτουν στη ζωή του. Κι αυτό γιατί, ο Τζίμης είναι ένας “αναλογικός� άνθρωπος που καλείται να επιβιώσει σε μία ψηφιακή εποχή, μία εποχή δυσνόητη για εκείνον. Εποχή οι εξελίξεις της οποίας ομολογουμένως τον ξεπερνούν...
Ολοκληρώνοντα�, το νέο μυθιστόημα του Χ.Α. Χωμενίδη έρχεται για να συγκινήσει βαθιά, να προβληματίσει και να προξενήσει τρόμο στον σύγχρονο αναγνώστη, ο οποίος θα χρειαστεί να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που με έξυπνο τρόπο γεννά ο συγγραφέας μέσα από την μυθιστορηματική του πλοκή! Ο Τζίμης τέλος αποτελεί το ρέκβιεμ μίας εποχής λιγάκι πιο ρομαντικής, αθώας, φωτεινής. Μίας εποχής που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.
«� Τζίμης στην Κυψέλη» είναι το νέο μυθιστόημα του Χ.Α. Χωμενίδη, που έρχεται για να συστήσει στους νεότερους, αλλά και να αποτινάξει τη σκόνη από τη μνήμη των μεγαλύτερων αναγνωστών του, την περιοχή της Κυψέλης. Μία αθηναϊκή περιοχή, η οποία για αρκετές δεκαετίες άκμαζε, συγκεκριμένα μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '80. Ύστερα ξεκίνησε η σταδιακή υποβάθμιση της περιοχής, αν και μέχρι σήμερα πλήθος θεατρικών σκηνών δραστηριοποιούνται στην ευρύτερη περιοχή.
� Χ.Α. Χωμενίδης με την αιχμηρή, οξυδερκή και πιπεράτη γραφή του μας συστήνει τον Τζίμη, τον κεντρικό ήρωα του βιβλίου του, ο οποίος γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει μέχρι και σήμερα στην περιοχή της Κυψέλης. Κάνοντας κυρίως χρήση πρωτοπρόσωπης αφήγησης, η οποία συμπληρώνεται από τριτοπρόσωπα αφηγηματικά μέρη, ώστε να υπάρχει μία ολιστική συγγραφική προσέγγιση, ο κύριος Χωμενίδης μας κοινωνεί στιγμές από την καθημερινότητα του Τζίμη στην Κυψέλη.
� Τζίμης δραστηριοποιείται στον χώρο του θεάτρου αφού είναι παραγωγός και ιδιοκτήτης ενός από τα παλαιότερα θέατρα της περιοχής της Κυψέλης. Ένα θέατρο που μέχρι πρότινος ανέβαιναν “τριτοκλασάτες� παραστάσεις, οι οποίες ωστόσο συγκέντρωναν πλήθος κόσμου, κυρίως ανθρώπων της επαρχίας, που αναζητούσαν τη διασκέδαση και όχι την ψυχαγωγία. Η απειλητική εξάπλωση του κορωνοϊού, σε συνδυασμό με το lockdown και την αναστολή λειτουργίας αυτών των χώρων αποτελούν μία πρώτης τάξεως ευκαιρίας για τον Τζίμη, ο οποίος εκμεταλλεύται τις οικονομίες χρόνων και κάνει “restart� στην καριέρα του, προσπαθώντας να αποτινάξει την ταμπέλα του ευτελούς που χαρακτηρίζει τόσα χρόνια τον θεατρικό του χώρο και τις παραγωγές στις οποίες βάζει το όνομα του.
� αγώνας του Τζίμη ξεκινά. Όμως στην πορεία θα φανεί πως το μονοπάτι που θα κληθεί να διανύσει από εδώ και μπρος, θα είναι δύσβατο, γεμάτο αιχμηρά, επικίνδυνα σημεία και αναποδιές. Κι αυτό γιατί, ο Τζίμης είναι ένας άνθρωπος παλαιάς κοπής, κάπως αφελής σε σχέση με το σήμερα, ο οποίος δυσκολεύεται να εναρμονιστεί με τις επιταγές της εποχής, γεγονός που τελικά θα αναγκαστεί να το πληρώσει. Και θα το πληρώσει πολύ ακριβά.
� κύριος Χωμενίδης χωρίς ίχνος ωραιοποίησης και με άριστη συναισθηματική ισορροπία παρουσιάζει στο αναγνωστικό κοινό την Κυψέλη του χτες και του σήμερα, τη δική του Κυψέλη, αφού κατοικεί όπως ο ίδιος αναφέρει από πάντα εκεί. Με μία εντελώς ρεαλιστική και απογυμνωμένη από μελοδραματισμούς προσέγγιση, ο συγγραφέας καλλιεργεί στον αναγνώστη την νοσταλγία για μία εποχή αθώα, ανέφελη, φωτεινή, μία εποχή πεπερασμένη, που ο καθένας θα ήθελε να γευτεί τη μαγεία της, ενώ ταυτόχρονα προξενεί στον αναγνώστη και βαθιά θλίψη για το πως η Κυψέλη οδηγήθηκε σταδιακά μέχρι και σήμερα σε μία βαθμιαία παρακμή σε ποικίλους τομείς, γεγονός που γεννά μία πληθώρα σκέψεων και προβληματισμών σχετικά με την κρατική, αλλά και προσωπική μας ευθύνη.
«� Τζίμης στην Κυψέλη» είναι ένα αμιγώς σύγχρονο κοινωνικό μυθιστόημα, με πλούσιο ηθογραφικό χαρακτήρα. Ένα μυθιστόημα αντιθέσεων, που συνομιλεί με την εποχή μας και κλείνει πονηρά το μάτι στον αναγνώστη. Είναι ένα μυθιστόημα μέσα από το οποίο ο συγγραφέας δράττεται της ευκαιρίας για να αναδείξει και να θίξει πλήθος ζητημάτων που σχετίζονται με το σήμερα. Ένα από αυτά τα ζητήματα, στο οποίο θα ήθελα να σταθώ και να αναφέρω είναι τα “social media”κα� η καθοριστική τους επίδραση στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, καθώς και η μετατροπή τους σε “λαϊκ� δικαστήρια� και αρένα διαξιφισμών. Ζήτημα το οποίο τα τελευταία χρόνια όπου έρχονται στο φως πληθώρα κοινωνικών παθογενειών που σοκάρουν την κοινή γνώμη, πιστεύω ότι απασχολεί μεγάλη μερίδα αναγνωστών και ανθρώπων γενικότερα, που παρατηρούν τις τρομακτικές διαστάσεις που μπορεί να λάβει μία είδηση, σημαντική ή ασήμαντη, είδηση η οποία δύναται να διαστρεβλωθεί με αποτέλεσμα στα “social media� να παρουσιάζεται μία διαβρωμένη εκδοχή της αλήθειας. Διάβρωση η οποία με τη σειρά της θα έχει ολέθρια και ανεπανόρθωτα αποτελέσματα για όλους εκείνους που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα με αυτήν.
Διαβάζοντα� το μυθιστόημα του κ. Χωμενίδη ένα ακόμα ενδιαφέρον ζήτημα που έρχεται στην επιφάνεια είναι οι αλλαγές που επιβάλει η εκάστοτε εποχή στον ηθικό και αξιακό κώδικα των ανθρώπων. Βλέπουμε ο Τζίμης είναι ένας άνθρωπος μιας άλλης εποχής, περασμένης από καιρό, ο οποίος αδυνατεί να εναρμονιστεί στις επιβολές της σημερινής κοινωνίας, άνθρωπος που παραμένει πιστός στις αξίες του, γεγονός ωστόσο που λειτουργεί αρνητικά στον τρόπο με τον οποίο θα χειριστεί κάποιες σημαντικές καταστάσεις που προκύπτουν στη ζωή του. Κι αυτό γιατί, ο Τζίμης είναι ένας “αναλογικός� άνθρωπος που καλείται να επιβιώσει σε μία ψηφιακή εποχή, μία εποχή δυσνόητη για εκείνον. Εποχή οι εξελίξεις της οποίας ομολογουμένως τον ξεπερνούν...
Ολοκληρώνοντα�, το νέο μυθιστόημα του Χ.Α. Χωμενίδη έρχεται για να συγκινήσει βαθιά, να προβληματίσει και να προξενήσει τρόμο στον σύγχρονο αναγνώστη, ο οποίος θα χρειαστεί να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που με έξυπνο τρόπο γεννά ο συγγραφέας μέσα από την μυθιστορηματική του πλοκή! Ο Τζίμης τέλος αποτελεί το ρέκβιεμ μίας εποχής λιγάκι πιο ρομαντικής, αθώας, φωτεινής. Μίας εποχής που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.
October 20, 2021
Κινηματογραφική υποθεση, ωραιος κεντρικός ηρωας, σκιαγράφηση των υπολοιπων, κυλαει ωραια, υστερεί λογω βιαστικής καθημερινης γλώσσας, λειπει το λογοτεχνικο συμπαν και η πλουσια γλωσσα, κατα τ αλλα διαβαζεται πολυ ευχαριστα με συναρπαστικό τελος
July 9, 2022
Διαβάζεται απνευστί (όπως όλα του Χωμενίδη εξάλλου), αλλά μπα, όχι, δεν. Κατώτερο των προσδοκιών και του ταλέντου του συγγραφέα. Κράιμα.
November 18, 2021
Στον κόσμο του θεάτρου, της σύγχρονης Αθήνας των τελών του 20ου και των αρχών του 21ου αιώνα � και, πιο συγκεκριμένα, της Κυψέλης-, αλλά και στον ψυχισμό του κεντρικού ήρωά του, του Τζίμη Παπιδάκη διεισδύει διεξοδικά ο μεγάλος δεξιοτέχνης του λόγου Χ.Α. Χωμενίδης με το τελευταίο του βιβλίο, το οποίο τιτλοφορείται “� Τζίμης στην Κυψέλη�.
Αν σκεφτούμε την ηλικία του συγγραφέα � 55 ετών σήμερα- και το γεγονός ότι και ο ίδιος είναι “παιδί “τη� Κυψέλης, μπαίνουμε στον πειρασμό να θεωρήσουμε ότι ένα μικρό μέρος του βιβλίου θα είναι σε κάποιον βαθμό αυτοβιογραφικό και ίσως, πράγματι να ισχύει κάτι τέτοιο.
Η Κυψέλη των δεκαετιών του �60 και του ΄70 ήταν όντως χώρος συγκέντρωσης καλλιτεχνών, λογοτεχνών, ηθοποιών και κάθε λογής διανοουμένων, το ιδανικό, δηλαδή, σκηνικό για να γαλουχήσει τόσο έναν ανερχόμενο συγγραφέα, όπως ο Χωμενίδης, όσο και έναν καλλιτεχνικό διευθυντή και ιδιοκτήτη θεατρικής σκηνής, όπως ο Τζίμης του βιβλίου του.
Ο Τζίμης είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα και ένας λογοτεχνικός χαρακτήρας, ο οποίος θα μείνει,αναμφίβολα, χαραγμένος στη μνήμη των αναγνωστών που θα διαβάσουν το βιβλίο. Είναι ένας τύπος γεμάτος αντιφάσεις: λαϊκός, αλλά συγχρόνως και μορφωμένος, εξωστρεφής και κοινωνικός, αλλά κάπου κάπου και μελαγχολικός, λάτρης του φουστανιού, του ποδόγυρου και του ξενυχτιού μεν, αλλά συγχρόνως και βαθιά συναισθηματικός τύπος. Ένας αναλογικός άνθρωπος σε ένα ψηφιακό σύμπαν, ένας άνθρωπος που προσπαθεί να “φτάσει� την εποχή του. Εν ολίγοις, δηλαδή, πρόκειται για τον συνηθισμένο τύπο ανθρώπου, αλλά, παραδόξως, και τον πιο ασυνήθιστο μαζί. Αναντίρρητα, ένας από τους ανθρώπινους χαρακτήρες που μόνο ο Χωμενίδης ξέρει να διαπλάθει με τόση επιδεξιότητα.
Ο ίδιος μας λέει για την “τέχνη� του:
“Έν� άλλο που χρωστάω στον Πέτρο Γρύλο είναι ότι δεν επεθύμησα ποτέ να γίνω ηθοποιός, μουσικός, συγγραφέας, οτιδήποτε παρόμοιο. “� τέχνη σε διαλέγει, δεν τη διαλέγεις!Άμα σε προσπεράσει δίχως να σε αρπάξει από τα μαλλιά, μην κάνεις τη βλακεία να την κυνηγήσεις. Να θεωρείς ίσα ίσα τον εαυτό σου τυχερό…� Τυχερός αισθάνομαι έτσι κι αλλιώς. Τυχερός εκ γενετής�.
Παρ� όλη τη δυσκολία που έχει ο Τζίμης να προσαρμοστεί στη σύγχρονη εποχή, δεν πέφτει στην παγίδα της ακατάσχετης λατρείας των περασμένων και των παλαιών εποχών:
“Αντιπαθώ τον εξωραϊσμό του παρελθόντος. Λυπάμαι τους ανθρώπους που μηρυκάζουν τα νιάτα τους και θρηνούν χαμένες δήθεν ευκαιρίες�.
Παιδί υιοθετημένο, θα ανδρωθεί στην Κυψέλη του �60 και του �70 και θα κληρονομήσει τη θεατρική σκηνή “Πέτρο� Γρύλος�, την οποία θα αναγκαστεί να διευθύνει και στην ταραγμένη εποχή της πανδημίας. Σε αυτό το σημείο ο συγγραφέας εντάσσει στο βιβλίο του τους σύγχρονους προβληματισμούς και την αναστάτωση που επέφερε η πανδημία στον χώρο του θεάτρου και της τέχνης γενικότερα. Ο ίδιος ο συγγραφέας έχει δηλώσει, βέβαια, ότι θαυμάζει τους ηθοποιούς, αφού μεταμορφώνονται σε διαφορετικούς ήρωες διαρκώς, όπως ακριβώς, δηλαδή, κάνει και εκείνος ως συγγραφέας- λιγότερο συχνά όμως.
Η αφήγηση στο βιβλίο βρίθει κι αυτή από εγγενείς αντιφάσεις, αφού ο συγγραφέας επιλέγει εντέχνως την εναλλαγή της τριτοπρόσωπης αφήγησης του παντεπόπτη και παντογνώστη αφηγητή, με την πρωτοπρόσωπη και, αναπόφευκτα, πιο προσωπική θεώρηση του ίδιου του Τζίμη. Η γλώσσα, αντιθέτως, είναι πιο ομοιόμορφη και κατάλληλα προσαρμοσμένη στο σύνηθες γλωσσικό ιδίωμα της εποχής.
Να ποιος είναι, λοιπόν, τελικά ο Τζίμης της Κυψέλης:
«Εσύ, Τζίμη, το διαβάζω στα μάτια σου, δεν είσαι ούτε θύτης ούτε θύμα. Δεν έβλαψες ποτέ συνειδητά κανέναν. Και όσους σε έβλαψαν δεν καταδέχτηκες να τους μισήσεις. Στέκεις υπεράνω. Αποτελείς χτυπητή παραφωνία. Ασυγχώρητη.»
Ο Χωμενίδης με τον Τζίμη στην Κυψέλη, προσφέρει μία έξοχη τοιχογραφία της παλιάς Κυψέλης, της σύγχρονης Αθήνας μέσα από ένα ελαφρύ και ευκολοδιάβαστο πόνημα και θίγει, συγχρόνως, ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα της εποχής μας: θα καταφέρουν οι “παλιοί� άνθρωποι να προσαρμοστούν στις νέες επιταγές της καλπάζουσας ψηφιακής εποχής μας; Ή θα πέσουν μαχόμενοι σαν αλλοτινοί, ρομαντικοί Δον Κιχώτες;
Αναδημοσίευση από το tetragwno.gr
Αν σκεφτούμε την ηλικία του συγγραφέα � 55 ετών σήμερα- και το γεγονός ότι και ο ίδιος είναι “παιδί “τη� Κυψέλης, μπαίνουμε στον πειρασμό να θεωρήσουμε ότι ένα μικρό μέρος του βιβλίου θα είναι σε κάποιον βαθμό αυτοβιογραφικό και ίσως, πράγματι να ισχύει κάτι τέτοιο.
Η Κυψέλη των δεκαετιών του �60 και του ΄70 ήταν όντως χώρος συγκέντρωσης καλλιτεχνών, λογοτεχνών, ηθοποιών και κάθε λογής διανοουμένων, το ιδανικό, δηλαδή, σκηνικό για να γαλουχήσει τόσο έναν ανερχόμενο συγγραφέα, όπως ο Χωμενίδης, όσο και έναν καλλιτεχνικό διευθυντή και ιδιοκτήτη θεατρικής σκηνής, όπως ο Τζίμης του βιβλίου του.
Ο Τζίμης είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα και ένας λογοτεχνικός χαρακτήρας, ο οποίος θα μείνει,αναμφίβολα, χαραγμένος στη μνήμη των αναγνωστών που θα διαβάσουν το βιβλίο. Είναι ένας τύπος γεμάτος αντιφάσεις: λαϊκός, αλλά συγχρόνως και μορφωμένος, εξωστρεφής και κοινωνικός, αλλά κάπου κάπου και μελαγχολικός, λάτρης του φουστανιού, του ποδόγυρου και του ξενυχτιού μεν, αλλά συγχρόνως και βαθιά συναισθηματικός τύπος. Ένας αναλογικός άνθρωπος σε ένα ψηφιακό σύμπαν, ένας άνθρωπος που προσπαθεί να “φτάσει� την εποχή του. Εν ολίγοις, δηλαδή, πρόκειται για τον συνηθισμένο τύπο ανθρώπου, αλλά, παραδόξως, και τον πιο ασυνήθιστο μαζί. Αναντίρρητα, ένας από τους ανθρώπινους χαρακτήρες που μόνο ο Χωμενίδης ξέρει να διαπλάθει με τόση επιδεξιότητα.
Ο ίδιος μας λέει για την “τέχνη� του:
“Έν� άλλο που χρωστάω στον Πέτρο Γρύλο είναι ότι δεν επεθύμησα ποτέ να γίνω ηθοποιός, μουσικός, συγγραφέας, οτιδήποτε παρόμοιο. “� τέχνη σε διαλέγει, δεν τη διαλέγεις!Άμα σε προσπεράσει δίχως να σε αρπάξει από τα μαλλιά, μην κάνεις τη βλακεία να την κυνηγήσεις. Να θεωρείς ίσα ίσα τον εαυτό σου τυχερό…� Τυχερός αισθάνομαι έτσι κι αλλιώς. Τυχερός εκ γενετής�.
Παρ� όλη τη δυσκολία που έχει ο Τζίμης να προσαρμοστεί στη σύγχρονη εποχή, δεν πέφτει στην παγίδα της ακατάσχετης λατρείας των περασμένων και των παλαιών εποχών:
“Αντιπαθώ τον εξωραϊσμό του παρελθόντος. Λυπάμαι τους ανθρώπους που μηρυκάζουν τα νιάτα τους και θρηνούν χαμένες δήθεν ευκαιρίες�.
Παιδί υιοθετημένο, θα ανδρωθεί στην Κυψέλη του �60 και του �70 και θα κληρονομήσει τη θεατρική σκηνή “Πέτρο� Γρύλος�, την οποία θα αναγκαστεί να διευθύνει και στην ταραγμένη εποχή της πανδημίας. Σε αυτό το σημείο ο συγγραφέας εντάσσει στο βιβλίο του τους σύγχρονους προβληματισμούς και την αναστάτωση που επέφερε η πανδημία στον χώρο του θεάτρου και της τέχνης γενικότερα. Ο ίδιος ο συγγραφέας έχει δηλώσει, βέβαια, ότι θαυμάζει τους ηθοποιούς, αφού μεταμορφώνονται σε διαφορετικούς ήρωες διαρκώς, όπως ακριβώς, δηλαδή, κάνει και εκείνος ως συγγραφέας- λιγότερο συχνά όμως.
Η αφήγηση στο βιβλίο βρίθει κι αυτή από εγγενείς αντιφάσεις, αφού ο συγγραφέας επιλέγει εντέχνως την εναλλαγή της τριτοπρόσωπης αφήγησης του παντεπόπτη και παντογνώστη αφηγητή, με την πρωτοπρόσωπη και, αναπόφευκτα, πιο προσωπική θεώρηση του ίδιου του Τζίμη. Η γλώσσα, αντιθέτως, είναι πιο ομοιόμορφη και κατάλληλα προσαρμοσμένη στο σύνηθες γλωσσικό ιδίωμα της εποχής.
Να ποιος είναι, λοιπόν, τελικά ο Τζίμης της Κυψέλης:
«Εσύ, Τζίμη, το διαβάζω στα μάτια σου, δεν είσαι ούτε θύτης ούτε θύμα. Δεν έβλαψες ποτέ συνειδητά κανέναν. Και όσους σε έβλαψαν δεν καταδέχτηκες να τους μισήσεις. Στέκεις υπεράνω. Αποτελείς χτυπητή παραφωνία. Ασυγχώρητη.»
Ο Χωμενίδης με τον Τζίμη στην Κυψέλη, προσφέρει μία έξοχη τοιχογραφία της παλιάς Κυψέλης, της σύγχρονης Αθήνας μέσα από ένα ελαφρύ και ευκολοδιάβαστο πόνημα και θίγει, συγχρόνως, ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα της εποχής μας: θα καταφέρουν οι “παλιοί� άνθρωποι να προσαρμοστούν στις νέες επιταγές της καλπάζουσας ψηφιακής εποχής μας; Ή θα πέσουν μαχόμενοι σαν αλλοτινοί, ρομαντικοί Δον Κιχώτες;
Αναδημοσίευση από το tetragwno.gr
March 24, 2022
Πανέμορφο μυθιστόημα, ιστορία μεστή, γεμάτη, με ουσία, όχι ίσα ίσα για να γραφτεί ένα βιβλίο.
ίσως ο τίτλος, ίσως λίγο η ατμόσφαιρα σε κάποια σημεία στην αρχή του βιβλίου, ίσως δυο-τρεις αναφορές σε παραδοσιακά φαγητά με μερακλήδικες παραλλαγές (τις οποίες παρεπιπτόντως είμαι περίεργη να δοκιμάσω -π.χ. παστίτσιο) με μετέφεραν σε μια ατμόσφαιρα νοσταλγικής Αθήνας (ένα παρόμοιο συναίσθημα μελαγχολίας όπως όταν είχα δει την Πολίτικη Κουζίνα :p )
Ο κύριος χαρακτήρας του βιβλίου, ο Τζίμης, είναι τόσο αληθινός, τόσο καλός άνθρωπος που δεν μπορείς να μην τον αγαπήσεις. Όταν ήμουν προς το τέλος του βιβλίου, μου είπε ένας φίλος μου πως ακούγεται ότι το τέλος είναι πολύ καλό, δεν ξέρω αν με αυτό αυξήθηκαν οι προσδοκίες μου, δεν ξέρω αν ήταν που έφτανα στο τέλος και δεν ήθελα να τελειώσει, αλλά όταν πια τελείωσε έμεινα με ένα παράπονο προσωπικά, ένα αίσθημα μη δικαίου. Αν και σε δεύτερη σκέψη καταλαβαίνω ίσως πως μπορεί αλλιώς να θέλει να το ερμηνεύσει ο συγγραφέας..
Στα θετικότερα του βιβλίου οι χαρακτήρες, και πως έχει συμπεριλάβει ουσιαστικά όλους τους διαφορετικούς τύπους ανθρώπων. Σε κάθε χαρακτήρα έβλεπα έναν φίλο μου, έναν γνωστό μου, κάποιον που δεν συμπαθώ ή τον εαυτό μου!
Έκανα πολλές φορές εικόνα αυτό που διάβαζα και το συγκεκριμένο κέιμενο ειδικά προς το τέλος το φαντάστηκα πάνω σε θεατρική σκηνή καθώς έχει πολλά από τα χαρακτηριστικά αρχαίων τραγωδιών με φινάλε ένα αποκορύφωμα με μονόλογο του πρωταγωνιστή. Από τα "διαμαντάκια" της τελευταίας χρονιάς, το συστήνω ανεπιφύλακτα, και θα τσεκάρω σίγουρα και τα υπόλοιπα βιβλία του συγγραφέα!
ίσως ο τίτλος, ίσως λίγο η ατμόσφαιρα σε κάποια σημεία στην αρχή του βιβλίου, ίσως δυο-τρεις αναφορές σε παραδοσιακά φαγητά με μερακλήδικες παραλλαγές (τις οποίες παρεπιπτόντως είμαι περίεργη να δοκιμάσω -π.χ. παστίτσιο) με μετέφεραν σε μια ατμόσφαιρα νοσταλγικής Αθήνας (ένα παρόμοιο συναίσθημα μελαγχολίας όπως όταν είχα δει την Πολίτικη Κουζίνα :p )
Ο κύριος χαρακτήρας του βιβλίου, ο Τζίμης, είναι τόσο αληθινός, τόσο καλός άνθρωπος που δεν μπορείς να μην τον αγαπήσεις. Όταν ήμουν προς το τέλος του βιβλίου, μου είπε ένας φίλος μου πως ακούγεται ότι το τέλος είναι πολύ καλό, δεν ξέρω αν με αυτό αυξήθηκαν οι προσδοκίες μου, δεν ξέρω αν ήταν που έφτανα στο τέλος και δεν ήθελα να τελειώσει, αλλά όταν πια τελείωσε έμεινα με ένα παράπονο προσωπικά, ένα αίσθημα μη δικαίου. Αν και σε δεύτερη σκέψη καταλαβαίνω ίσως πως μπορεί αλλιώς να θέλει να το ερμηνεύσει ο συγγραφέας..
Στα θετικότερα του βιβλίου οι χαρακτήρες, και πως έχει συμπεριλάβει ουσιαστικά όλους τους διαφορετικούς τύπους ανθρώπων. Σε κάθε χαρακτήρα έβλεπα έναν φίλο μου, έναν γνωστό μου, κάποιον που δεν συμπαθώ ή τον εαυτό μου!
Έκανα πολλές φορές εικόνα αυτό που διάβαζα και το συγκεκριμένο κέιμενο ειδικά προς το τέλος το φαντάστηκα πάνω σε θεατρική σκηνή καθώς έχει πολλά από τα χαρακτηριστικά αρχαίων τραγωδιών με φινάλε ένα αποκορύφωμα με μονόλογο του πρωταγωνιστή. Από τα "διαμαντάκια" της τελευταίας χρονιάς, το συστήνω ανεπιφύλακτα, και θα τσεκάρω σίγουρα και τα υπόλοιπα βιβλία του συγγραφέα!
January 8, 2025
3.8*
Από τα καλύτερα του Χώμχωμ σε σχέση με τα τελευταία του.
Από τα καλύτερα του Χώμχωμ σε σχέση με τα τελευταία του.
November 11, 2021
Ο Τζίμης στην Κυψέλη είναι μια ηθογραφία ενός σύγχρονου μεσήλικα. Ο Τζίμης είναι ένας καλός άνθρωπος, πραγματικά. Μεγαλωμένος στην Κυψέλη, υπό συνθήκες που τον καθιστούν τυχερό, μιας και από παιδί της θυρωρού βρέθηκε στα χέρια ενός θεατράνθρωπου, από τον οποίο, εκτός από ιδέες και κουλτούρα, κληρονόμησε και ένα θέατρο, ο Τζίμης είναι ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, ένας αψεγάδιαστος εργοδότης, ένας ανοιχτόκαρδος άνθρωπος που δεν βαρύνει τους γύρω με τους δαίμονές του, τους αντιμετωπίζει ο ίδιος. Όταν από ένα στραβοκοίταγμα της μοίρας έρχεται αντιμέτωπος με την παντοδυναμία των social media, τα οποία ουδέποτε ενέταξε στα στοιχεία του σύγχρονου κόσμου που έπρεπε να ενστερνιστεί για κάποιο λόγο, ο ήρωας διαπιστώνει πόσο εύκολα αλλάζουν όλα: οι άνθρωποι, οι συνθήκες γύρω του, τα σταθερά σημεία αναφοράς του, τα πάντα. Σε μια Κυψέλη που αποτελεί τον καμβά της ζωής του πρωταγωνιστή του, ο Χωμενίδης ξετυλίγει το κουβάρι μιας ιστορίας που έχει απ' όλα: από ασυναγώνιστα κλισέ -έρωτες, πάθη, η ψεύτρα κοινωνία- μέχρι μεταφυσικές ανησυχίες και κοινωνικά μηνύματα. Έχοντας στο μυαλό μου τη φωνή του συγγραφέα, είχα το περίεργο συναίσθημα ότι σχεδόν μπορούσα να τον ακούσω να μου τη διηγείται. Άμεσος και ανεπιτήδευτος λόγος, ο οποίος, χωρίς να αποτελεί το λογοτεχνικό πόνημα που η ανθρωπότητα δεν θα ξεχάσει ποτέ, έχει ωστόσο μια δική του δύναμη, εμφανή και χαρακτηριστική του συγγραφέα. Διαβάζεται ανάλαφρα, αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση και προσωπικά μου έκλεισε το μάτι, μιας και περιέχει την Κυψέλη (μέτοικος εδώ και 16 χρόνια ήδη), λίγη Κέρκυρα (το ωραιότερο μέρος του σύμπαντος, κλασικά) και έναν Πανταζόπουλο σε μορφή 20χρονου δίμετρου μιγάδα...
October 21, 2021
Στη δεκαετία του 1970 η Κυψέλη υπήρξε τόπος συγκέντρωσης πολλών καλλιτεχνών, άρρηκτα συνδεδεμένη με την κουλτούρα της εποχής.
“� Κυψέλη θα είναι πάντοτε το μυθικό χαμένο κέντρο του κόσμου�, είχε γράψει ο Χρήστος Βακαλόπουλος.
Κεντρικός άξονας η Πατησίων, δρόμοι όπως η Φωκίωνος Νέγρη, γεμάτοι στέκια καλλιτεχνών και θέατρα.
Σε αυτή την Κυψέλη μεγάλωσε Τζίμης, το κεντρικό πρόσωπο του νέου βιβλίου του Χρήστου Χωμενίδη.
Κληρονόμος ενός μεγάλου θεάτρου, λαϊκών παραστάσεων, εξακολουθεί να μένει στην πολυκατοικία που μεγάλωσε, να κυκλοφορεί στις γειτονιές της, πλέον πολυπολιτισμικής, Κυψέλης περπατώντας.
Άνθρωπος με εκλεπτυσμένο γούστο και φροντισμένη εμφάνιση, εγκλωβισμένος επαγγελματικά σε μια επιλογή που του κληροδοτήθηκε. Άνθρωπος της πιάτσας μα συνάμα συναισθηματικός, ένας τύπος παλαιάς κοπής που πορεύεται στο σήμερα μόνιμα συνδιαλεγόμενος με τα φαντάσματα του παρελθόντος και τις αναμνήσεις του.
Αξιοποιώντας την περίοδο της παύσης λειτουργίας των θεάτρων λόγω της πανδημίας του covid 19, ανακαινίζει το θέατρο του, βοηθά οικονομικά τους υπαλλήλους του και ετοιμάζει μια νέα παράσταση που θα ανατρέψει την μέχρι τώρα καλλιτεχνική εικόνα και ύφος του "Πέτρος Γρύλος".
Ο Τζίμης απέχει από κάθε μορφή τεχνολογίας, αμόλυντος από τον ιό του και των social media.
Και εδώ έρχεται η σύγκρουση. Παρελθόν και παρόν αναμετριούνται, μια σύγκρουση εποχών, αρχών, συμπεριφορών, πρακτικών, ήθους.
Η επικινδυνότητα του σκοτεινού ιστού του διαδικτύου, όπου πληροφορίες κυκλοφορούν ταχύτατα και ανεξέλεγκτα.
Η δύναμη των μέσων ενημέρωσης και η πραγματικότητα που δημιουργούν.
Ο κόσμος της εικονικής πραγματικότητας και των ομοιωμάτων.
Ένας άνθρωπος στη σύγχρονη κοινωνία, αντιμέτωπος με τον αλλοτινό, ρομαντικό, εαυτό του. Θα καταφέρει ο Τζίμης να προσαρμοστεί στις νέες επιταγές;
"The media represents world that is more real than reality that we can experience. People lose the ability to distinguish between reality and fantasy. They also begin to engage with the fantasy without realizing what it really is. They seek happiness and fulfilment through the simulacra of reality, e.g. media and avoid the contact/interaction with the real world." Jean Baudrillard
“� Κυψέλη θα είναι πάντοτε το μυθικό χαμένο κέντρο του κόσμου�, είχε γράψει ο Χρήστος Βακαλόπουλος.
Κεντρικός άξονας η Πατησίων, δρόμοι όπως η Φωκίωνος Νέγρη, γεμάτοι στέκια καλλιτεχνών και θέατρα.
Σε αυτή την Κυψέλη μεγάλωσε Τζίμης, το κεντρικό πρόσωπο του νέου βιβλίου του Χρήστου Χωμενίδη.
Κληρονόμος ενός μεγάλου θεάτρου, λαϊκών παραστάσεων, εξακολουθεί να μένει στην πολυκατοικία που μεγάλωσε, να κυκλοφορεί στις γειτονιές της, πλέον πολυπολιτισμικής, Κυψέλης περπατώντας.
Άνθρωπος με εκλεπτυσμένο γούστο και φροντισμένη εμφάνιση, εγκλωβισμένος επαγγελματικά σε μια επιλογή που του κληροδοτήθηκε. Άνθρωπος της πιάτσας μα συνάμα συναισθηματικός, ένας τύπος παλαιάς κοπής που πορεύεται στο σήμερα μόνιμα συνδιαλεγόμενος με τα φαντάσματα του παρελθόντος και τις αναμνήσεις του.
Αξιοποιώντας την περίοδο της παύσης λειτουργίας των θεάτρων λόγω της πανδημίας του covid 19, ανακαινίζει το θέατρο του, βοηθά οικονομικά τους υπαλλήλους του και ετοιμάζει μια νέα παράσταση που θα ανατρέψει την μέχρι τώρα καλλιτεχνική εικόνα και ύφος του "Πέτρος Γρύλος".
Ο Τζίμης απέχει από κάθε μορφή τεχνολογίας, αμόλυντος από τον ιό του και των social media.
Και εδώ έρχεται η σύγκρουση. Παρελθόν και παρόν αναμετριούνται, μια σύγκρουση εποχών, αρχών, συμπεριφορών, πρακτικών, ήθους.
Η επικινδυνότητα του σκοτεινού ιστού του διαδικτύου, όπου πληροφορίες κυκλοφορούν ταχύτατα και ανεξέλεγκτα.
Η δύναμη των μέσων ενημέρωσης και η πραγματικότητα που δημιουργούν.
Ο κόσμος της εικονικής πραγματικότητας και των ομοιωμάτων.
Ένας άνθρωπος στη σύγχρονη κοινωνία, αντιμέτωπος με τον αλλοτινό, ρομαντικό, εαυτό του. Θα καταφέρει ο Τζίμης να προσαρμοστεί στις νέες επιταγές;
"The media represents world that is more real than reality that we can experience. People lose the ability to distinguish between reality and fantasy. They also begin to engage with the fantasy without realizing what it really is. They seek happiness and fulfilment through the simulacra of reality, e.g. media and avoid the contact/interaction with the real world." Jean Baudrillard
March 13, 2022
Αρχικά συγκινεί, προβληματίζει και σε ταυτίζει με τον τόπο και τον χρόνο για να προξενήσει τελικά αγωνία και να καταλήξει στη θλίψη. Ο Τζίμης αντιπροσωπεύει το τέλος μιας εποχής πιο αθώας και φωτεινής και την πολύπλευρη υποβάθμιση ενός τόπου που αγαπήσαμε αλλά και αγαπάμε. Η επίγευση πάντως αγγίζει την κατάθλιψη για όλα όσα χάνονται για όλα όσα μεθοδεύονται.
August 5, 2022
Πρώτη φορά διάβασα Χωμενίδη. Αρκετά καλό. Διαβάζεται εύκολα. Ιδιαίτερη ιστορία. Ωραία η απεικόνιση της αλλοτινής εποχής. 3.5/5
December 18, 2022
Χωμενίδης χείμαρρος όπως μας έχει συνηθίσει. Ακολουθούμε τον Τζίμη, ιδιοκτήτη του θεάτρου Πέτρου Γρύλλου που είναι σε καλό δρόμο να διαπρέψει μετά τη διακοπή του κορονοιου. Μαθαίνουμε για τη ζωή του, η κόρη του Κερασινα, ο φίλος της Ισίδωρος, η Λουίζα, ο Στέλιος, και πολλοί άλλοι αλλά κυρίως ο Σωπάστε. Ο Χωμενίδης μας φέρνει κοντά στην Κυψέλη όπως προϊδεάζει ο τίτλος. Διαβάζεται πολύ γρήγορα, δεν κάνει κοιλιά.
July 12, 2022
Στην αρχή μου φάνηκε απλοϊκό βιβλίο πλατιάς καταναλώσεως... Στη συνέχεια όμως με κέρδισε..Με τον γνωστό συνδυασμό λόγιας και λαϊκής γραφής του Χωμενίδη... Με το πολύ εύστοχο σχόλιο για την ανθρωποφαγία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τους τιμητές- δικαστές των πληκτρολογίων, τον ασύδοτο κιτρινισμό του διαδικτυακού τύπου...Κυρίως όμως με το μελαγχολικό Φελινικό τέλος του...
November 21, 2022
«Ο Περιμένης οδηγεί τον Τζίμη στον “σατανικό� του καναπέ. Η θέση των επισκεπτών (εκεί που τους καθίζει για να απολαμβάνουν τη θέα στην Ακρόπολη) έχει εξαιρετικά αφράτα, εξαιρετικά μαλακά μαξιλάρια. Βουλιάζεις μέσα τους, χαλαρώνεις θέλοντας και μη, οι άμυνές σου πέφτουν. Στη γωνιά του οικοδεσπότη τα μαξιλάρια είναι αντιθέτως υπερβολικά σκληρά, τον κρατάνε σε εγρήγορση. Το κόλπο αυτό το εφαρμόζει ο Περ-Περ από την εποχή που δούλευε στην τράπεζα, του το ΄χε διδάξει ο προϊστάμενός του στη Διεύθυνση Δανείων. Λειτουργεί όντως εντυπωσιακά» (σ. 164).
Το απόσπασμα που μόλις διαβάσατε περιγράφει μια τακτική που εφαρμόζει ο Χρήστος Χωμενίδης στους αναγνώστες, χρόνια τώρα. Δε νομίζω να του το ‘χε� διδάξει κάποιος σε κάποια τράπεζα, αλλά λειτουργεί όντως εντυπωσιακά.
Το ταλέντο του Χρήστου Χωμενίδη είναι αναμφισβήτητο. Αυτό που παραμένει όμως πλήρως αμφισβητήσιμο· αυτό που παραμένει ανοιχτό, είναι πότε επιτέλους αυτό το ταλέντο θα αξιοποιηθεί.
Στο τελευταίο μυθιστόρημά του «Ο Τζίμης στην Κυψέλη», ο Χρήστος Χωμενίδης εξιστορεί τη ζωή του θεατρώνη Τζίμη Παπιδάκη. Ενός «ανθρώπου της Κυψέλης», αυτού του ιδιαίτερου είδους που ευδοκίμησε μεταπολεμικά τόσο στην Αθήνα όσο και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Ο άνθρωπος αυτός εκπροσωπεί, στο μυθιστόημα, τον άνθρωπο της παλιάς φρουράς. Τον άνθρωπο που πίστεψε στον εαυτό του και μέσα από μύριες όσες συγκυρίες κατάφερε να σταθεί στα πόδια του. Κατάφερε να προκόψει μηρυκάζοντας ένα ένδοξο παρελθόν, αλλά και ατενίζοντας ένα λαμπρό μέλλον που τίποτα δεν φαινόταν ικανό να το επισκιάσει.
Αν αυτά που διαβάζετε σας φαίνονται τετριμμένα, δεν φταίω εγώ. Ο Χωμενίδης αναλίσκεται, για ακόμα μια φορά, σε μια αφήγηση που βρίθει χωμενιδισμών καθότι αρνείται πεισματικά να αποτινάξει μια μανιέρα που τον καταδυναστεύει χρόνια τώρα. Ποια είναι αυτή η μανιέρα όμως, και τι ακριβώς εστί «χωμενιδισμός»;
H λογοτεχνία δύναται να είναι η ιδανική συντόμευση (shortcut) προς την εννοιολογική ανάπτυξη. Μπορεί δηλαδή να βοηθήσει κάποιον να διευρύνει, γρηγορότερα από καθετί άλλο, τις έννοιες με τις οποίες προσεγγίζει και πραγματεύεται τον κόσμο. Η λογοτεχνία μπορεί επίσης να καταστεί υπερευρυγώνιος φακός χωρίς παραμορφώσεις. Μπορεί δηλαδή να αποτυπώσει με μεγάλη ακρίβεια εκτενή κομμάτια της πραγματικότητας σε ένα οργανικό σύνολο. Κατά συνέπεια, μπορεί να βοηθήσει κάποιον να κατανοήσει αυτά τα κομμάτια της πραγματικότητας. Ως τέτοια, η λογοτεχνία, μπορεί να θεωρηθεί και ως μία πραγματικότητα με αναβολικά που αναδεικνύεται τελικά ως το μέσο με το οποίο προσεγγίζουμε την πεζή, ανόθευτη πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Η χωμενίδεια πραγματικότητα (i.e. ο χωμενιδισμός) όμως, γιατί αυτή μας ενδιαφέρει εδώ, όπως έχω αναφέρει ξανά στο παρελθόν, είναι μια πραγματικότητα που επανειλημμένα κάνει κατάχρηση αυτών των αναβολικών. Οι ήρωες του Χωμενίδη καταντούν καρικατούρες γιατί τελικά οι ζωές τους χαρακτηρίζονται από την υπερβολή· είναι ζωές στον υπερθετικό βαθμό. Υπήρξαν, ενίοτε, αδικημένα αλλά πάντοτε τσαχπίνικα παιδιά που ξεχώρισαν γιατί στις φλέβες τους έρεε αίμα αυθεντικό. Υπήρξαν δαιμόνιοι έφηβοι, «θρασίμια» όπως αρέσκεται να τους αποκαλεί ο συγγραφέας, που τρύγησαν τις ηδονές της ζωής χωρίς ενδοιασμούς, παραβλέποντας τις συνέπειες των όποιων πράξεών τους. Συνέπειες, που, πιστές στη χωμενίδεια συνομωσία υπέρ της άσβεστης εγγενούς καύλας της ζωής τούς προσπέρασαν σαν θαλασσινή αύρα που τους έβγαλε στα ανοιχτά της ενηλικίωσης. Εκεί, στρογγυλοκάθισαν να εποπτεύσουν το πεδίο, χωρίς καλά καλά να ξέρουν γιατί και πώς έφτασαν σε αυτή την ομολογουμένως ζηλευτή θέση. Οι αρετές των χαρακτήρων αυτών υπήρξαν τόσο καθοριστικές για τη μετέπειτα ζωή τους ώστε τους βοήθησαν να υπερκεράσουν κάθε εμπόδιο, γιατί οι χαρακτήρες αυτοί είχαν πάντα ως σηματωρό τους ένα πράγμα: τη συνέπεια προς εαυτόν. Ίσως τώρα να γίνεται περισσότερο κατανοητό τι ακριβώς είναι αυτός ο «σατανικός» καναπές που ο Χωμενίδης καθίζει κάθε φορά τους αναγνώστες του.
Όλα αυτά, που συνιστούν μανιέρα, θα τα συναντήσει ο αναγνώστης και στο «Ο Τζίμης στην Κυψέλη». Ο Τζίμης είναι εξάλλου ένας ήρωας που δεν χρειάστηκε καν να φορέσει τη μαγική χλαίνη του πατέρα του, που υποτίθεται ότι σου προσέδιδε τη δύναμη «να γίνεις ακριβώς αυτό που ήθελες να γίνεις». Ο Τζίμης, δηλαδή, δεν κατέφυγε ποτέ σε τεχνάσματα για να γίνει αυτό που ήθελε να γίνει γιατί δεν τα είχε ανάγκη –κ� ας διατείνεται ότι τελικά μπορεί και να κώλωσε.
Ο Χωμενίδης είναι μια ιδιότυπη περίπτωση γιατί δεν είναι τόσο απλοϊκός όσο ίσως κάποιοι διατείνονται ότι είναι. Και δεν είναι απλοϊκός για παραπάνω από έναν λόγους. Ο Χωμενίδης καταρχάς έχει ασκήσει, και συνεχίζει να ασκεί, τεράστια επιρροή στα εγχώρια συγγραφικά δρώμενα. Έχει υπάρξει ο πρώτος τα τελευταία χρόνια που έχει αναγκάσει ουκ ολίγους συναδέλφους του να τον μιμηθούν και να στραφούν –είτ� φανερά, είτε πιο κρυπτικά� προς τους γονείς τους για έμπνευση. Και μπορεί ο Χωμενίδης να έγραψε ένα τίμιο (στρατευμένο) μυθιστόημα για τη μητέρα του («Νίκη», Πατάκης, 2014) αλλά κληροδότησε μια εμμονή για τον μηρυκασμό της σημασίας τής μάνας ή του πατέρα που ενώ δείχνει καθαρά σημεία κορεσμού δεν διαφαίνεται να πλησιάζει σύντομα σε κάποιο τέλος. Ο Χωμενίδης όμως είναι και άλλα πράγματα εκτός από αυτά που του προσάπτω. Γιατί πίσω από το προπέτασμα των χωμενιδισμών βρίσκει κάποιος στοιχεία που σηκώνουν και βαθύτερες αναγνώσεις. Είναι, για παράδειγμα, αξιοσημείωτο, ότι ο ���εχθρός� του Τζίμη στο τελευταίο μυθιστόρημά του, ο ήρωας με το χαρακτηριστικό όνομα «Δανιήλ Σωπάστε», είναι ένας νεαρός με πολλές χωμενίδειες αρετές: επιμονή, υπέρμετρη πίστη στον εαυτό του και στις ικανότητές του, και αυτά, παρά τη φαινομενική αφέλειά του: «φτιαξιά ξυλοκόπου� Και άφρο μαλλούρα� Και ταυτοχρόνως έχει κάτι βουτυρομπεμπεδίστικο» (σελ. 176). Ο Σωπάστε, για να διακινδυνεύσω μια ψυχαναλυτική εικασία, είναι αυθεντικό σπλάχνο της νεανικότητας του ίδιου του συγγραφέα, που στο μυθιστόημα βρίσκει τη θέση του ως αντίπαλος του Τζίμη. Ο Σωπάστε, δηλαδή, ένα alter ego του συγγραφέα –ένα� πρωτόλεια ταλαντούχος και ιδιοσυγκρασιακός Χωμενίδης� παίρνει σάρκα και οστά ως χαρακτήρας που στρέφεται εναντίον του μεταγενέστερου –φτασμένο� και κατάτι συμβιβασμένου� εαυτού του που πιθανώς κρύβεται πίσω από τον χαρακτήρα του Τζίμη Παπιδάκη. Ο Σωπάστε, που ουσιαστικά προσπαθεί να κάνει τον κόσμο να σωπάσει για να ακουστεί ο ίδιος και το πρωτότυπο έργο του που όμως πάσχει, ειδικά σε ένα σημείο: τυγχάνει να μην διαβάζεται...
—πλήρες κείμενο:
Το απόσπασμα που μόλις διαβάσατε περιγράφει μια τακτική που εφαρμόζει ο Χρήστος Χωμενίδης στους αναγνώστες, χρόνια τώρα. Δε νομίζω να του το ‘χε� διδάξει κάποιος σε κάποια τράπεζα, αλλά λειτουργεί όντως εντυπωσιακά.
Το ταλέντο του Χρήστου Χωμενίδη είναι αναμφισβήτητο. Αυτό που παραμένει όμως πλήρως αμφισβητήσιμο· αυτό που παραμένει ανοιχτό, είναι πότε επιτέλους αυτό το ταλέντο θα αξιοποιηθεί.
Στο τελευταίο μυθιστόρημά του «Ο Τζίμης στην Κυψέλη», ο Χρήστος Χωμενίδης εξιστορεί τη ζωή του θεατρώνη Τζίμη Παπιδάκη. Ενός «ανθρώπου της Κυψέλης», αυτού του ιδιαίτερου είδους που ευδοκίμησε μεταπολεμικά τόσο στην Αθήνα όσο και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Ο άνθρωπος αυτός εκπροσωπεί, στο μυθιστόημα, τον άνθρωπο της παλιάς φρουράς. Τον άνθρωπο που πίστεψε στον εαυτό του και μέσα από μύριες όσες συγκυρίες κατάφερε να σταθεί στα πόδια του. Κατάφερε να προκόψει μηρυκάζοντας ένα ένδοξο παρελθόν, αλλά και ατενίζοντας ένα λαμπρό μέλλον που τίποτα δεν φαινόταν ικανό να το επισκιάσει.
Αν αυτά που διαβάζετε σας φαίνονται τετριμμένα, δεν φταίω εγώ. Ο Χωμενίδης αναλίσκεται, για ακόμα μια φορά, σε μια αφήγηση που βρίθει χωμενιδισμών καθότι αρνείται πεισματικά να αποτινάξει μια μανιέρα που τον καταδυναστεύει χρόνια τώρα. Ποια είναι αυτή η μανιέρα όμως, και τι ακριβώς εστί «χωμενιδισμός»;
H λογοτεχνία δύναται να είναι η ιδανική συντόμευση (shortcut) προς την εννοιολογική ανάπτυξη. Μπορεί δηλαδή να βοηθήσει κάποιον να διευρύνει, γρηγορότερα από καθετί άλλο, τις έννοιες με τις οποίες προσεγγίζει και πραγματεύεται τον κόσμο. Η λογοτεχνία μπορεί επίσης να καταστεί υπερευρυγώνιος φακός χωρίς παραμορφώσεις. Μπορεί δηλαδή να αποτυπώσει με μεγάλη ακρίβεια εκτενή κομμάτια της πραγματικότητας σε ένα οργανικό σύνολο. Κατά συνέπεια, μπορεί να βοηθήσει κάποιον να κατανοήσει αυτά τα κομμάτια της πραγματικότητας. Ως τέτοια, η λογοτεχνία, μπορεί να θεωρηθεί και ως μία πραγματικότητα με αναβολικά που αναδεικνύεται τελικά ως το μέσο με το οποίο προσεγγίζουμε την πεζή, ανόθευτη πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Η χωμενίδεια πραγματικότητα (i.e. ο χωμενιδισμός) όμως, γιατί αυτή μας ενδιαφέρει εδώ, όπως έχω αναφέρει ξανά στο παρελθόν, είναι μια πραγματικότητα που επανειλημμένα κάνει κατάχρηση αυτών των αναβολικών. Οι ήρωες του Χωμενίδη καταντούν καρικατούρες γιατί τελικά οι ζωές τους χαρακτηρίζονται από την υπερβολή· είναι ζωές στον υπερθετικό βαθμό. Υπήρξαν, ενίοτε, αδικημένα αλλά πάντοτε τσαχπίνικα παιδιά που ξεχώρισαν γιατί στις φλέβες τους έρεε αίμα αυθεντικό. Υπήρξαν δαιμόνιοι έφηβοι, «θρασίμια» όπως αρέσκεται να τους αποκαλεί ο συγγραφέας, που τρύγησαν τις ηδονές της ζωής χωρίς ενδοιασμούς, παραβλέποντας τις συνέπειες των όποιων πράξεών τους. Συνέπειες, που, πιστές στη χωμενίδεια συνομωσία υπέρ της άσβεστης εγγενούς καύλας της ζωής τούς προσπέρασαν σαν θαλασσινή αύρα που τους έβγαλε στα ανοιχτά της ενηλικίωσης. Εκεί, στρογγυλοκάθισαν να εποπτεύσουν το πεδίο, χωρίς καλά καλά να ξέρουν γιατί και πώς έφτασαν σε αυτή την ομολογουμένως ζηλευτή θέση. Οι αρετές των χαρακτήρων αυτών υπήρξαν τόσο καθοριστικές για τη μετέπειτα ζωή τους ώστε τους βοήθησαν να υπερκεράσουν κάθε εμπόδιο, γιατί οι χαρακτήρες αυτοί είχαν πάντα ως σηματωρό τους ένα πράγμα: τη συνέπεια προς εαυτόν. Ίσως τώρα να γίνεται περισσότερο κατανοητό τι ακριβώς είναι αυτός ο «σατανικός» καναπές που ο Χωμενίδης καθίζει κάθε φορά τους αναγνώστες του.
Όλα αυτά, που συνιστούν μανιέρα, θα τα συναντήσει ο αναγνώστης και στο «Ο Τζίμης στην Κυψέλη». Ο Τζίμης είναι εξάλλου ένας ήρωας που δεν χρειάστηκε καν να φορέσει τη μαγική χλαίνη του πατέρα του, που υποτίθεται ότι σου προσέδιδε τη δύναμη «να γίνεις ακριβώς αυτό που ήθελες να γίνεις». Ο Τζίμης, δηλαδή, δεν κατέφυγε ποτέ σε τεχνάσματα για να γίνει αυτό που ήθελε να γίνει γιατί δεν τα είχε ανάγκη –κ� ας διατείνεται ότι τελικά μπορεί και να κώλωσε.
Ο Χωμενίδης είναι μια ιδιότυπη περίπτωση γιατί δεν είναι τόσο απλοϊκός όσο ίσως κάποιοι διατείνονται ότι είναι. Και δεν είναι απλοϊκός για παραπάνω από έναν λόγους. Ο Χωμενίδης καταρχάς έχει ασκήσει, και συνεχίζει να ασκεί, τεράστια επιρροή στα εγχώρια συγγραφικά δρώμενα. Έχει υπάρξει ο πρώτος τα τελευταία χρόνια που έχει αναγκάσει ουκ ολίγους συναδέλφους του να τον μιμηθούν και να στραφούν –είτ� φανερά, είτε πιο κρυπτικά� προς τους γονείς τους για έμπνευση. Και μπορεί ο Χωμενίδης να έγραψε ένα τίμιο (στρατευμένο) μυθιστόημα για τη μητέρα του («Νίκη», Πατάκης, 2014) αλλά κληροδότησε μια εμμονή για τον μηρυκασμό της σημασίας τής μάνας ή του πατέρα που ενώ δείχνει καθαρά σημεία κορεσμού δεν διαφαίνεται να πλησιάζει σύντομα σε κάποιο τέλος. Ο Χωμενίδης όμως είναι και άλλα πράγματα εκτός από αυτά που του προσάπτω. Γιατί πίσω από το προπέτασμα των χωμενιδισμών βρίσκει κάποιος στοιχεία που σηκώνουν και βαθύτερες αναγνώσεις. Είναι, για παράδειγμα, αξιοσημείωτο, ότι ο ���εχθρός� του Τζίμη στο τελευταίο μυθιστόρημά του, ο ήρωας με το χαρακτηριστικό όνομα «Δανιήλ Σωπάστε», είναι ένας νεαρός με πολλές χωμενίδειες αρετές: επιμονή, υπέρμετρη πίστη στον εαυτό του και στις ικανότητές του, και αυτά, παρά τη φαινομενική αφέλειά του: «φτιαξιά ξυλοκόπου� Και άφρο μαλλούρα� Και ταυτοχρόνως έχει κάτι βουτυρομπεμπεδίστικο» (σελ. 176). Ο Σωπάστε, για να διακινδυνεύσω μια ψυχαναλυτική εικασία, είναι αυθεντικό σπλάχνο της νεανικότητας του ίδιου του συγγραφέα, που στο μυθιστόημα βρίσκει τη θέση του ως αντίπαλος του Τζίμη. Ο Σωπάστε, δηλαδή, ένα alter ego του συγγραφέα –ένα� πρωτόλεια ταλαντούχος και ιδιοσυγκρασιακός Χωμενίδης� παίρνει σάρκα και οστά ως χαρακτήρας που στρέφεται εναντίον του μεταγενέστερου –φτασμένο� και κατάτι συμβιβασμένου� εαυτού του που πιθανώς κρύβεται πίσω από τον χαρακτήρα του Τζίμη Παπιδάκη. Ο Σωπάστε, που ουσιαστικά προσπαθεί να κάνει τον κόσμο να σωπάσει για να ακουστεί ο ίδιος και το πρωτότυπο έργο του που όμως πάσχει, ειδικά σε ένα σημείο: τυγχάνει να μην διαβάζεται...
—πλήρες κείμενο:
April 14, 2024
3,5*
Ο Χωμενίδης έχει το χάρισμα του χειμαρρώδους λόγου και της δημιουργίας ζωντανών χαρακτήρων που είτε τους συμπαθείς είτε όχι, σε πείθουν για την αλήθεια τους. Ο Τζίμης και η ιστορία του μου κράτησαν το ενδιαφέρον, αλλά, εντάξει, δεν μπορείς να αποφύγεις και τα κακά της γραφής του Χωμενίδη: άντρες και γυναίκες ως απελευθερωμένες σεξομηχανές (εδώ μάλιστα στα 60+), ρετροσπεκτίβα περασμένων μεγαλείων και εκφραστικές μοντερνιές που περνάνε ως "προφορικότητα" στο ύφος.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού.
Ο Χωμενίδης έχει το χάρισμα του χειμαρρώδους λόγου και της δημιουργίας ζωντανών χαρακτήρων που είτε τους συμπαθείς είτε όχι, σε πείθουν για την αλήθεια τους. Ο Τζίμης και η ιστορία του μου κράτησαν το ενδιαφέρον, αλλά, εντάξει, δεν μπορείς να αποφύγεις και τα κακά της γραφής του Χωμενίδη: άντρες και γυναίκες ως απελευθερωμένες σεξομηχανές (εδώ μάλιστα στα 60+), ρετροσπεκτίβα περασμένων μεγαλείων και εκφραστικές μοντερνιές που περνάνε ως "προφορικότητα" στο ύφος.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού.
December 24, 2021
Μια ακόμη ωραία ιστορία από το μετρ της εξιστόρησης Χωμενίδη. Εύκολη και συνάμα ωραία ανάγνωση, με ρεαλιστικές περιγραφές της ζωής μας σήμερα. Μπράβο στο συγγραφέα που θίγει ανοιχτά το φαινόμενο της ανώνυμης ανθρωποφαγίας και της δολοφονίας χαρακτήρων χωρίς καμία απόδειξη ή αιτία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και το σιγοντάρισμα των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης στις υπηρεσίες του όχλου. Μοναδικό αρνητικό οι πρώτες 100-150 σελίδες που εξιστορούν εκτενώς τη ζωή του πρωταγωνιστή και των οικείων με πολλές λεπτομέρειες χωρίς να σε εισάγουν άμεσα στο νόημα του βιβλίου. Το ύφος του παρόντος βιβλίου θυμίζει στο Νεαρό Άσπρο Ελάφι και σίγουρα είναι πολύ καλύτερο από το Βασιλιά της.
Displaying 1 - 30 of 65 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.