In 1975 verraste Harry Mulisch zijn publiek met een ogenschijnlijk traditioneel vertelde roman over de liefde tussen een gescheiden kunsthistorica en een jong meisje. Maar Twee vrouwen vertoont ook parallellen met de Oedipus- en Orpheus-mythen en loopt af als een klassiek noodlotsdrama.
Harry Kurt Victor Mulisch along with W.F. Hermans and Gerard Reve, is considered one of the "Great Three" of Dutch postwar literature. He has written novels, plays, essays, poems, and philosophical reflections. Mulisch was born in Haarlem and lived in Amsterdam since 1958, following the death of his father in 1957. Mulisch's father was from Austria-Hungary and emigrated to the Netherlands after the First World War. During the German occupation in World War II he worked for a German bank, which also dealt with confiscated Jewish assets. His mother, Alice Schwarz, was Jewish. Mulisch and his mother escaped transportation to a concentration camp thanks to Mulisch's father's collaboration with the Nazis. Due to the curious nature of his parents' positions, Mulisch has claimed that he is the Second World War.
ooit eerder gelezen toen ik 15 was en had toen 2 sterren review gegeven blijkbaar, dacht na de ontdekking van de hemel nog eens lezen want zo slecht kan het toch niet zijn:::: wel dus ik ben niet iemand die de woorden male gaze gebruikt voor mijn plezier maar jeuzus wat een onzin dit boekje echt blij dat ie in de ontdekking van de hemel de vrouwen gwn geen persoonlijkheid gaf(/hele boek in coma liet liggen) want hij snapt er geen hond van
Ik zou dit boek echt nooit vrijwillig hebben opgepakt als ik het niet voor school had moeten lezen en ik verwachtte ook totaal niet dat ik het wat zou vinden, maar... ik vond het echt heel goed! Het leest onwijs vlot en de verhaallijn is zo bizar intrigerend en goed neergezet dat het me van begin tot eind heeft geboeid, evenals de personages. Echt heel erg interessant en goed en een heel erg aangename verrassing, zeker wat betreft de ijzersterke mythologische intertekstualiteit. Hier blijf ik mijn hersens nog wel even op kraken.
In 1975 schreef Harry Mulisch de korte roman ‘Twee vrouwen� over de liefdesrelatie tussen Laura en de veel jongere Sylvia, met als verdere hoofdpersoon Alfred, de voormalige echtgenoot van Laura. Daarnaast spelen de ouders van Sylvia en de moeder van Laura ook een rol in de roman. Ten opzichte van die ouders wordt de lesbische relatie verhuld. In de jaren zeventig was er veel aandacht voor de emancipatie van vrouwen, maar was deze zeker nog niet voltooid. Mulisch zou Mulisch niet zijn als hij niet allerlei dubbele bodems in het verhaal had aangebracht. Sylvia lijkt onberekenbaar maar ook berekenend. Ze wil de ultieme wens van Laura in vervulling brengen, een kind krijgen, waarvan zij de ‘vader� is. Hiervoor gaat ze over lijken, wordt ze Laura schijnbaar ontrouw, maar wordt Alfred in haar spel gebruikt. De roman eindigt dramatisch, waarbij Mulisch er een Grieks drama van maakt. Het is zeker een spannend en verrassend boek.
Changed my rating to 1 star last night, over six years after reading it, because this book is STILL pissing me the fuck off. To compare yourself to Thomas Mann, and have James Joyce's arrogance - to align yourself with authors who ACTUALLY know what they're doing - and then produce this sexist, but also forced, retelling of two myths? TWO myths, yes, in a 100-page novella. It's just him talking about lesbians in horrifyingly over-sexualized ways, having there be age differences, and then be like "ok so that's one Orpheus and one Oedipus for table one." He can go fuck himself, honestly.
2,5, more tending towards the 2. I mean, the ending was okay, the story could've been good but the telling made it so boring and it was unrealistic. I just got bored every time I read it, only the last sentence was beautiful, the last page was nice. It was a bit... Hmwh. To say so.
Mulisch brengt in dit boek een liefdesverhaal als intrigerend raadsel. Het boek is goed te lezen als een psychologische roman, liefdesgeschiedenis. Ietwat vreemd en over de top, maar daarvoor is het literatuur. Ongetwijfeld heeft Mulisch allerlei verwijzingen naar mythologie en oude verhalen verwerkt en toch, ondanks dat ik die niet heb opgeslagen, heb ik een leuk boek gelezen. Voor mij gaat het meer over (gemiste?) kansen in het leven, toekomstdromen, hoe deze wreed verstoord kunnen worden en hoe weinig invloed je daarop hebt.
Hum... en dan is het nu, volgens de cover, de bedoeling dat ik er 'ook met anderen over praat; thuis, op school, met vrienden, collega's ... om zo de sociale cohesie te vergroten'! :) (Nederlandleest.nl - Boek.be)
Eens kijken: ik moet vandaag nog naar de fietsenmaker, een winkel, een oudercontact, de orthodont,...
Het belooft dus een erg interessante dag te worden :)
Ik start, denk ik, met iets 'laag-drempeligs' als
'U straalt iets hetero uit, maar hebt u toevallig ooit ook een lesbische relatie gehad?' :)
? Ik was nieuwsgierig naar dit boek dat ik al eerder 2 keer gelezen had. 🤔 Boeiend boek met onverwachte afloop. Het tweede gedeelte, als Sylvia naar Alfred gaat, vond ik het boeiendst. Griekse mythologie (Oedipus,etc) heb ik opgezocht in . => Misschien ooit 'De ontdekking van de hemel, maar ik zie op tegen het aantal bladzijdes.... MW 8/7/20
A typical Dutch book. At times it goes from 1 to 100 in a few pages. Throw in some curse words and unusual subjects for the time. Give it a weird twist and there you go, you found it in this book.
"Ik weet niet wat voor substantie de ziel moet hebben, maar de hare deed mij denken aan een ei: een harde witte schaal, die niet meegaf, maar die plotseling breken kon en dan een massa vormloos slijm losliet." Harry Mulisch- Twee vrouwen, p.49
Read this for my literature list. It's very unrealistic, Mulisch's writing style consists of sentences that I personally find way too long and unclear, and this specific book seems kind of... homophobic to me. Maybe that's on me for reading a book about a w/w relationship written by a man in the 20th century.
read this while sick at home. storytelling was good and nice, gorgeous at times, but the characters were lesbian stereotypes so that was sad. 2,5 stars.
Ik had geen al te hoge verwachtingen van een boek over een lesbische relatie geschreven door een man... Maar wat een aangename verrassing! De setting voelde meteen vertrouwd en de beschrijvingen van de personages waren tegelijk poëtisch en realistisch. Het verhaal leest vlot en is spannend maar ook de momenten waarop het verhaal even lijkt stil te staan, blijft het boek boeien. Wat misschien nog het meest mijn aandacht trok, waren de fragmenten waarin Mulisch heel abstracte ideeën onder woorden brengt. Een voorbeeld hiervan is de beschrijving van hoe het hoofdpersonage de maanden van het jaar visualiseert in haar gedachten. Dit is iets waar ik zelf al wel eens over heb nagedacht, maar het leek mij onmogelijk om iemand die gedachtegang te laten begrijpen. Het feit dat Mulisch er in slaagt om dit zo mooi te verwoorden, toont aan dat hij echt weet door te dringen tot de diepere gedachtenwereld van zijn personages en van de lezer.
Verreweg een van de meest frustrerende leeservaringen die ik ooit heb moeten doorstaan. Mulisch neemt zichzelf minstens 5 keer te serieus, wat het boek een opeenstapeling van flauwe metaforen, stereotype karakters en faux diepgang maakt. Ik kan me for the life of me niet bedenken hoe iemand kon denken dat dit een middelbare schoolklas liefde voor de Nederlandse literatuur zou bijbrengen. Jammer. Jammer.
Een beetje sceptisch begon ik aan dit boek van Mulisch. De ontdekking van de hemel, overigens een geweldig boek, blinkt namelijk niet uit in interessante vrouwelijke personages. De personages waren echter niet het probleem hier. Het verhaal voelde gewoon niet genoeg uitgewerkt, alles ging zo snel dat het niet echt goed kon inwerken. Zeker geen slecht boek, maar ik had er meer van verwacht.
Mandatory school reading. Read it this afternoon in one sitting to be done with it. Gosh that was so far fetched. Plus can Mulish just stop wondering on why people don't realise that the sun goes from left to right in Australia or the other way around. He's made his point now (sort of)
Harry Mulisch just really isn't my thing. Whether I'm not old enough yet to appreciate his work, or whether I never will at all, I can't tell you. I just know that I only turned the pages because I had to for school. Not one moment was it because I enjoyed it in the slightest
Onderweg naar m`n overleden moeder. Ik laat alles achter me. Wat er gebeurt is zeg ik niet, ik schrijf het op.
In de stad een leuke vrouw ontmoet, heb haar uitgenodigd bij mij thuis. Het was gezellig.
We zijn samen gaan wonen, onze relatie verbergend voor onze ouders. Sylvia was koppig, zo ontdekte mijn moeder het van ons. Haar moeder weet niks, door een foto.
Sylvia is met Alfred, ik ben er kapot van. Waarom!? Ik snap het echt niet, wij hadden het goed.
Sylvia is terug, zwanger. Geweldig! Ze moet het goedmaken met Alfred. Slecht idee. Haar einde, en die van m`n moeder. Dood.
This entire review has been hidden because of spoilers.
'In de tragedie staat de menselijke waarheid tegenover de goddelijke. En aan die tegenspraak gaat de held te gronde, zij trekt hem uit elkaar.'
^ is volgens mij een goede beschrijving van dit boek
het heeft me in alle opzichten gesloopt en ik ben nog steeds bezig om mijn gedachten erover bij elkaar te rapen. zou ik het nog een keer lezen? waarschijnlijk niet, maar alleen omdat ik het nooit meer zal ervaren als de 1e keer.
I did enjoy some parts of the book, the way the narrative shifted in time, some of the beautiful descriptions. What I did not enjoy were some of the missing points - the way the main character and her love subject meet for example, the story given in the book was more like "lets get over with it so we can continue with the story". Their lovestory seemed superficial and stereotypical, Sylvia seemed like any other stereotypical love interest - beautiful but in a weird way, definitely skinny, a little crazy but oh so much more interesting, not very talkative but all the more interesting and deep because of it. I would really have wanted to know more about Sylvia but I think the author didn't really know that much about her as well, she was sort of unfinished. The ending of the book was a little bit too melodramatic for me, however I did enjoy the whole theory behind the obsession of childbirth and I do think the author went into depth with this one and I found it quite interesting. I guess every gay novel needs to have a depressing ending for some reason. Overall it was a good read!
Het probleem is misschien dat ik dit meteen na 'De ontdekking van de hemel' heb gelezen. Het hele boek 'Twee vrouwen' wist mij nergens te raken. Ik leefde met geen enkel personage mee. Wat een rare liefde...
Het verhaal gaat over een relatie tussen twee vrouwen. Laura van 42 en Sylvia van 19 jaar oud. Hun relatie stuit op onbegrip en weerstand. En er ontstaat een raar soort driehoeksverhouding met de ex van Laura. Sylvia wordt door Mulisch als meedogenloos neergezet. Meedogenloos in haar relaties en meedogenloos in haar handelen. Dit leidt dan uiteindelijk ook naar het einde van het boek.
In dit boek verkent Mulisch verschillende thema's zoals liefde, (homo)seksualiteit, maatschappelijke acceptatie en normen, complexe relaties en leeftijdsverschillen. Mulisch is gek op allegorieën en alles heeft een diepere laag. De manier waarop de karakters over hun relaties en leven praten komt hierdoor onnatuurlijk over. Waar Mulisch in andere boeken de lezer bij de strot pakt, is het hier literatuur om het literair zijn. Het kon me niet genoeg boeien, het einde zorgde voor de derde ster, anders was het ondermaats gebleven