فیلمنامه از لحاظ دستور صحنه ای، خیلی دستور صحنه های طولانی ای داره، که فقط یک کسی مثل بیضایی از پس این دستور صحنه ها بر میاد. واقعا یک جوری پرقدرت نوشته که کوچکترین جزئیات رو آدم متصور میشه و حس رو القا میکنه. از طرفی داستان پر از نکته است. پر از حرف. که شاید اینکه اینقدر میخواست پیام خاص بده،از جذابیتش یه مقدار کم کرده بود.
از اسمش پیداست که داستانی پست مدرنه. اولش یکم جا خودم چرا اینجوره. با کارهای دیگه بیضایی فرق می کنه. طنز بسیار بسیار قوی داره. دیالوگ های زن و شوهر در قبال فرزندان شون واقعا خنده داره. و در پس این خنده چهره ترسناک جامعه آشفته ایران خوابیده. متفاوت بود اما خوندنیه.
از فیلنامه های آبکی بیضایی با ایده جالب فیلم در فیلم یه داستان لوس و شعارزده ساخته بود. به نظرم فقط الکی متن پر کرده بود. شخصیتهای� که اصلا نمیشه دلیل حضورشون رو فهمید. داستان حالت خیال پردازانه هم داشت😒 خوب نبود دیگه�.
متاسفانه در مقایسه با دیگر نمایشنامه هایی که از استاد بیضایی خوندم خیلی به دلم ننشست. البته احتمالاً من خوب درک نکردم جزییات رو وگرنه در بینظیر بودن کارهای ایشون شکی نیست.