What do you think?
Rate this book
Υποθέσεις του Αστυνόμου Μπέκα & άλλες ιστορίες #10
Ο δολοφόνος φορούσε σμόκιν
Ένας νεαρός οπερατέρ γυρίζει αργά το βράδυ απο τον Πειραιά με τον ηλεκτρικό. Καθώς το τρένο περνάει απο τη Θησείο, νομίζει πως βλέπει να πετούν απο ένα αυτοκίνητο το πτώμα μιας γυναίκας. Είναι νυσταγμένος, η βροχή πέφτει δυνατή και θολώνει τα τζάμια του βαγονιού. Κανένας συνεπιβάτης του δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται το παραμικρό. Το τρένο πέρασε με ταχύτητα και το θέαμα χάθηκε. Και όμως σ' αυτό το δευτερόλεπτο είδε πως ο άνθρωπος που οδηγούσε φορούσε σμόκιν...
324 pages, Paperback
First published January 1, 1954
4 people are currently reading
100 people want to read
About the author
Yannis Maris
83books74followersYannis Maris (Greek: Γιάννης Μαρής) also known as Yannis Maris-Tsirimokos, Giannis Haniotis, was a novelist and screenwriter.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 17 of 17 reviews
August 24, 2022
Το βιβλίο σε μεταφέρει αυθεντικά στα μέσα της δεκαετίας του 50 σε στέκια και γειτονιές της Αθήνας. Χρησιμοποιούμε το τρόλεϊ, τον ηλεκτρικό, το τραμ, κάνουμε βόλτα στην Γλυφάδα, πάμε κινηματογράφο, ακολουθούμε τον πρωταγωνιστή στο πρώτο rock and roll στέκι της Αθήνας, το «Φλατ Κλαμπ» όπου τα κορίτσια φοράνε πολύχρωμες μπλούζες και τα αγόρια έχουν μαλλιά James Dean και χορεύουν μανιασμένα�. Ταξιδεύουμε ακόμα και στις Σπέτσες.
Ολα αυτά μέσα από μια ιστορία με μοντέλα, λεφτάδες, ντίβες του κινηματογράφου, παραγωγούς, ζιγκολό, τριτοκλασάτες ταινίες και ένα πτώμα που ο πρωταγωνιστής οπερατέρ παρατηρεί καθώς επιστρέφει ένα βροχερό βράδυ με τον ηλεκτρικό, να πετιέται από ένα αυτοκίνητο που ο οδηγός φορούσε σμόκιν.
Η ιστορία απλοϊκή γεμάτη κλισέ που μόνο όταν ο αστυνόμος Μπέκας αναλαμβάνει δράση απογειώνεται! Πόσο πειστικός αυτός ο χαρακτήρας του Μαρή. Ενδιαφέρον θα είχε και ο χαρακτήρας του οπερατέρ αν δεν ήταν τόσο ανόητα ηθικοπλαστικός: αφού πηδά το μοντέλο γυρνά στη κοπέλα του ξεσπώντας σε κλάματα λέγοντας ότι την αγαπά...
Επειδή η ιστορία γράφτηκε σε συνέχειες και αναδημοσιεύτηκε σε διάφορα έντυπα και επειδή ο Μαρής έγραφε παράλληλα πολλές, υπάρχουν αρκετά λάθη σε ονόματα και ημερομηνίες που δεν διορθώθηκαν ποτέ αλλά είναι ικανά να σου προκαλέσουν πονοκέφαλο.
Ολα αυτά μέσα από μια ιστορία με μοντέλα, λεφτάδες, ντίβες του κινηματογράφου, παραγωγούς, ζιγκολό, τριτοκλασάτες ταινίες και ένα πτώμα που ο πρωταγωνιστής οπερατέρ παρατηρεί καθώς επιστρέφει ένα βροχερό βράδυ με τον ηλεκτρικό, να πετιέται από ένα αυτοκίνητο που ο οδηγός φορούσε σμόκιν.
Η ιστορία απλοϊκή γεμάτη κλισέ που μόνο όταν ο αστυνόμος Μπέκας αναλαμβάνει δράση απογειώνεται! Πόσο πειστικός αυτός ο χαρακτήρας του Μαρή. Ενδιαφέρον θα είχε και ο χαρακτήρας του οπερατέρ αν δεν ήταν τόσο ανόητα ηθικοπλαστικός: αφού πηδά το μοντέλο γυρνά στη κοπέλα του ξεσπώντας σε κλάματα λέγοντας ότι την αγαπά...
Επειδή η ιστορία γράφτηκε σε συνέχειες και αναδημοσιεύτηκε σε διάφορα έντυπα και επειδή ο Μαρής έγραφε παράλληλα πολλές, υπάρχουν αρκετά λάθη σε ονόματα και ημερομηνίες που δεν διορθώθηκαν ποτέ αλλά είναι ικανά να σου προκαλέσουν πονοκέφαλο.
July 8, 2020
Ο Μαρής σε αυτό το βιβλίο φαίνεται πως έχει πια καταλήξει στις βασικές παραμέτρους πλοκής που χαρακτήρισαν το στιλ του: μοιραίες ή αφελείς γυναίκες - "πεταλουδίτσες", ζεν-πρεμιε β' διαλογής και η πυρετώδης επιθυμία όλων για γρήγορη κοινωνική ανέλιξη με μοιραίο συχνά κόστος.
Η αντίθεση "λαός και Κολωνάκι" που χαρακτηρίζει γενικότερα την πολιτισμική παραγωγή της περιόδου λειτουργεί στο σύμπαν του Μαρή σαν ο κεντρικός άξονας γύρω απ' τον οποίο υφαίνεται η πιο σκοτεινή πλευρά της αγαπημένης του Αθήνας.
Σε αυτήν την ιστορία όμως το κείμενο πλατειάζει αχρείαστα (προφανώς λόγω πίεσης των εκδοτών να επιμηκυνθεί η διάρκεια των επεισοδίων που δημοσιεύονταν στον καθημερινό τύπο) ενώ ο ασταμάτητος βομβαρδισμός μας με φτηνό, επαναλαμβανόμενο ρομάντσο (με την αναδυόμενη μικροαστή γυναίκα -αναγνώστη στο μυαλό) γρήγορα γίνεται εκνευριστικός.
Χαριστικά το τρίτο αστεράκι, για το αναντίρρητα μεγάλο ταλέντο του Μαρή να μας σπρώχνει να γυρίσουμε την επόμενη σελίδα, όπου όλο και κάτι αξιόλογο θα ανακαλύψουμε τυπωμένο πάνω στο μυρωδάτο pulp!
Η αντίθεση "λαός και Κολωνάκι" που χαρακτηρίζει γενικότερα την πολιτισμική παραγωγή της περιόδου λειτουργεί στο σύμπαν του Μαρή σαν ο κεντρικός άξονας γύρω απ' τον οποίο υφαίνεται η πιο σκοτεινή πλευρά της αγαπημένης του Αθήνας.
Σε αυτήν την ιστορία όμως το κείμενο πλατειάζει αχρείαστα (προφανώς λόγω πίεσης των εκδοτών να επιμηκυνθεί η διάρκεια των επεισοδίων που δημοσιεύονταν στον καθημερινό τύπο) ενώ ο ασταμάτητος βομβαρδισμός μας με φτηνό, επαναλαμβανόμενο ρομάντσο (με την αναδυόμενη μικροαστή γυναίκα -αναγνώστη στο μυαλό) γρήγορα γίνεται εκνευριστικός.
Χαριστικά το τρίτο αστεράκι, για το αναντίρρητα μεγάλο ταλέντο του Μαρή να μας σπρώχνει να γυρίσουμε την επόμενη σελίδα, όπου όλο και κάτι αξιόλογο θα ανακαλύψουμε τυπωμένο πάνω στο μυρωδάτο pulp!
November 14, 2021
Επέστρεψα στα βιβλία του Γιάννη Μαρή, που είχε δώσει το Βήμα πριν πολλά χρόνια, μέσα από αυτό το βιβλίο, το οποίο βρήκα αρκετά καταπονημένο στη βιβλιοθήκη του χωριού μου. Είναι ένα από αυτά στα οποία συμμετέχει και ο Αστυνόμος Μπέκας, αλλά - σε μια σπάνια κίνηση του Μαρή- δεν είναι ο πρωταγωνιστής, παρά ένας από τους «παίκτες» του έργου, χωρίς ιδιαίτερα μεγαλύτερη σημασία από άλλους.
Η ιστορία είναι ελκυστική, γιατί είναι αρκετά αληθινή στην αρχή της. Κάποιος τυχαία μέσα από το κινούμενο βαγόνι του ηλεκτρικού διαπιστώνει κάποιον με σμόκιν να πετάει από ένα αυτοκίνητο ένα πτώμα στους δρόμους της Αθήνας. Κάτι που θα μπορούσε (;) να συμβεί στον οποιονδήποτε. Και ο πρωταγωνιστής είναι όντως ο οποιοσδήποτε, ένας τυχαίος πολίτης των Αθηνών, που τελικά θα διαπιστώσει ότι όσοι είναι μπλεγμένοι στην υπόθεση αυτή, δεν του είναι παντελώς άγνωστοι.
Σε κάθε περίπτωση αποτελεί ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, δεν πρόκειται για κάποια καταπληκτικά αναπάντεχη πλοκή, και το μέσο που επικαλείται ο συγγραφέας για το κίνητρο του πρωταγωνιστή (η απλή του αδυναμία να μην κυνηγήσει τη λύση της υπόθεσης) χωλαίνει, θα έλεγα, και καθιστά τη ροή του έργου σχετικά εκνευριστική σε σημεία.
Κάτι μου λέει ότι θα το ξεχάσω σύντομα και αν τυχόν το ξαναβρω σε κάποια ξεχασμένη και αραχνιασμένη βιβλιοθήκη να το ξαναδιαβάσω, μιας και δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι θα θυμάμαι τι έγινε. Θα θυμάμαι πάντως τα πολύ ενδιαφέροντα κοινωνιογραφικά στοιχεία του.
Η ιστορία είναι ελκυστική, γιατί είναι αρκετά αληθινή στην αρχή της. Κάποιος τυχαία μέσα από το κινούμενο βαγόνι του ηλεκτρικού διαπιστώνει κάποιον με σμόκιν να πετάει από ένα αυτοκίνητο ένα πτώμα στους δρόμους της Αθήνας. Κάτι που θα μπορούσε (;) να συμβεί στον οποιονδήποτε. Και ο πρωταγωνιστής είναι όντως ο οποιοσδήποτε, ένας τυχαίος πολίτης των Αθηνών, που τελικά θα διαπιστώσει ότι όσοι είναι μπλεγμένοι στην υπόθεση αυτή, δεν του είναι παντελώς άγνωστοι.
Σε κάθε περίπτωση αποτελεί ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, δεν πρόκειται για κάποια καταπληκτικά αναπάντεχη πλοκή, και το μέσο που επικαλείται ο συγγραφέας για το κίνητρο του πρωταγωνιστή (η απλή του αδυναμία να μην κυνηγήσει τη λύση της υπόθεσης) χωλαίνει, θα έλεγα, και καθιστά τη ροή του έργου σχετικά εκνευριστική σε σημεία.
Κάτι μου λέει ότι θα το ξεχάσω σύντομα και αν τυχόν το ξαναβρω σε κάποια ξεχασμένη και αραχνιασμένη βιβλιοθήκη να το ξαναδιαβάσω, μιας και δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι θα θυμάμαι τι έγινε. Θα θυμάμαι πάντως τα πολύ ενδιαφέροντα κοινωνιογραφικά στοιχεία του.
June 25, 2022
Από τα πιο καλογραμμένα βιβλία του Μαρη, που κρατούσε το ενδιαφέρον και διαβαζόταν απνευστι! Πολλές φορές το γεγονός ότι μια ιστορία γράφεται σε συνέχειες, ξεχειλώνει το κείμενο και κάνει το συγγραφέα να το τραβάει από τα μαλλιά. Πέρα από την πρώτη υπερβολή του να δει στο μαύρο σκοτάδι ο επιβάτης του τρένου το πτώμα να πετιέται από το αυτοκίνητο, η υπόλοιπη ανάπτυξη ήταν στους σωστούς ρυθμούς για το είδος της ιστορίας. Και όλα αυτά με φόντο μια Αθήνα του 1955, όχι μεγαλούπολη ακόμα, με ιδανικές και άνθρωπινες αναλογίες, ομορφες γωνίες και ανθρωπους με ιδέες και αντιλήψεις που σήμερα φαίνονται παρωχημένες και οπισθοδρομικες, γοητευτικές όμως σαν τις παλιές ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες.
June 8, 2022
Εχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό κάμποσα βιβλία του Μαρή και δει επίσης αρκετες απο τις ταινίες που βασιστηκαν σε αυτα (και οι οποίες ειναι πιο ατμοσφαιρικές από τα ίδια τα βιβλια) ώστε να αποτολμήσω μια απάντηση στο ερώτημα '' τι ειναι αυτο που μας γοητεύει στις ιστορίες του Γιάννης Μαρή''.
Θέλω να πω δηλαδη ότι αν βάλεις στην άκρη το ότι οι ιδιες οι υποθέσεις αλλα και η επίλυση τους μοιάζει στην εποχή μας παρωχημένη κ αν επίσης παραγνωρίσεις το ότι και η ιδια η γραφη σε μεγαλό βαθμό δεν διεκδικεί δάφνες λογοτεχνικότητας( μιας και ο Μαρής έγραφε για τις εφημεριδες κ έπρεπε να γραφει πολλά και λίγο χρονο), αν εξαιρέσεις αυτα τα δυο, υπάρχει κάτι το γοητευτικό στα βιβλια του Μαρή κατι που τα κάνει διαχρονικά.
Α) Παρουσιάζεται μια Αθήνα όμορφη πολύ διαφορετική από το σημερινό κακάσχημο πολυπολιτισμικό τερας. Ανθρωποι κομψά ντυμένοι( αντρες με κοστουμια γυναικες με φορεματα) που περπατούν σε δρόμους απαλλαγμένους απο εμετικά συνθήματα και αφίσες πολιτικών κομμάτων και ομάδων , ενα αστικό τοπίο πολυ διαφορετικό από την σημερινή ασχήμια που εχει προκύψει από την υποβάθμιση -προλεταριοποίηση των τελευταιων δεκαετιών. Ειναι το ίδιο αστικό τοπίο που θαυμάζουμε στις παλιές ελληνικές ταινίες που επίσης τις αγαπάμε για αυτόν τον λογο και τις ξαναβλέπουμε ευχάριστα.
Β) Σε όλες του τις ιστορίες έχουμε μια καλή καταγραφή της κοινωνικής πραγματικότητας της εποχής εκείνης. Παρακολουθούμε τον κόσμο των πλουσίων με τις κουρσάρες τα παρτι την πολυτέλεια και τον κόσμο των φτωχων που ωστόσο δεν έχουν καταβληθεί από εναν αδιέξοδο μηδενισμό και συνεχίζουν με αξιοπρέπεια τον αγωνα του μεροκάματου ή των σπουδων διασκεδάζοντας και αυτοι όταν και όπως μπορούν με τα δικά τους μεσα. Ειναι η περιγραφή μιας κοινωνίας που ακόμα έχει την ελπίδα ενός καλύτερου αυριο.
Στην ιστορία Ο Δολοφόνος με το σμόκιν επαναλαμβάνονται και τα δυο αυτα βασικα χαρακτηριστικά των βιβλίων του Μαρή. Έχουμε να κανουμε με μια ιστορία εκβιασμου. Μια κοπέλα κάπως ''ευθυμη'' με ονειρα για πλουσιο γαμπρο και κοινωνική άνοδο μπλεκει με εναν πλουσιο που την αφηνει εγκυο. Η κοπέλα εκβιάζει και κάποιος ή κάποιοι την βγάζουν από την μέση. Ο Μπέκας δεν εμφανίζεται πολυ. Βασικός πρωταγωνιστης είναι ενας νεαρός που αναλαμβάνει να επιλύσει το μυστήριο της φαινομενικής αυτοκτονίας της κοπέλας και ο Μπέκας μονο συνεπικουρεί εμφανιζόμενος με μερικές σκηνές. Κόλπο του Μαρή που έχει πετύχει σε πολλά βιβλία του. Ο Μπέκας δλδ δεν ειναι ο κλασικός ντεντέκτιβ που τρεχει την ιστορια από την αρχή μεχρι το τέλος. Παράλληλα με την υπόθεση παρακολουθούμε τον φτωχό πλην τίμιο έρωτα του πρωταγωνιστή Αγγελιδη και την φοιτητρια Καιτη. Τα ραντεβού στα σινεμα με πασατέμπο στην γαλαρία, τις βόλτες στην παραλία με το λεωφορείο της γραμμής τους περιπάτους στην Πανεπιστημίου τις συναντήσεις στου Ζωναρά ή στο Μουσείο. Και από την άλλη τον κόσμο των πλουσίων με τις κουρσαρες και τα παρτι οπου συμμετέχουν σε αυτα διαφορες αρτίστες ή γουαναμπη αρτίστες καθώς και άλλες απελευθερωμένες κοπέλες που γλεντουν μαζί τους προσδοκώντας πολλαπλά οφέλη. Οι φτωχοι μένουν πάντοτε σε συνοικές όπως Πετράλωνα, Καλιθέα ενω οι Πλούσιοι σε Ψυχικό Κηφησιά. Ο δολοφόνος φορούσε σμόκιν η φράση καθόλου τυχαία επαναλαμβάνεται σε ολη την διαδρομή του βιβλίου. Πιστεύω ότι είναι ένα από τα καλύτερα του και ενα από τα καλυτερα αναγνωσματα για καλοκαιρινες διακοπές και χαλάρωση στην παραλία. Όποιος δεν το έχει διαβάσει ας το κάνει τωρα.
Θέλω να πω δηλαδη ότι αν βάλεις στην άκρη το ότι οι ιδιες οι υποθέσεις αλλα και η επίλυση τους μοιάζει στην εποχή μας παρωχημένη κ αν επίσης παραγνωρίσεις το ότι και η ιδια η γραφη σε μεγαλό βαθμό δεν διεκδικεί δάφνες λογοτεχνικότητας( μιας και ο Μαρής έγραφε για τις εφημεριδες κ έπρεπε να γραφει πολλά και λίγο χρονο), αν εξαιρέσεις αυτα τα δυο, υπάρχει κάτι το γοητευτικό στα βιβλια του Μαρή κατι που τα κάνει διαχρονικά.
Α) Παρουσιάζεται μια Αθήνα όμορφη πολύ διαφορετική από το σημερινό κακάσχημο πολυπολιτισμικό τερας. Ανθρωποι κομψά ντυμένοι( αντρες με κοστουμια γυναικες με φορεματα) που περπατούν σε δρόμους απαλλαγμένους απο εμετικά συνθήματα και αφίσες πολιτικών κομμάτων και ομάδων , ενα αστικό τοπίο πολυ διαφορετικό από την σημερινή ασχήμια που εχει προκύψει από την υποβάθμιση -προλεταριοποίηση των τελευταιων δεκαετιών. Ειναι το ίδιο αστικό τοπίο που θαυμάζουμε στις παλιές ελληνικές ταινίες που επίσης τις αγαπάμε για αυτόν τον λογο και τις ξαναβλέπουμε ευχάριστα.
Β) Σε όλες του τις ιστορίες έχουμε μια καλή καταγραφή της κοινωνικής πραγματικότητας της εποχής εκείνης. Παρακολουθούμε τον κόσμο των πλουσίων με τις κουρσάρες τα παρτι την πολυτέλεια και τον κόσμο των φτωχων που ωστόσο δεν έχουν καταβληθεί από εναν αδιέξοδο μηδενισμό και συνεχίζουν με αξιοπρέπεια τον αγωνα του μεροκάματου ή των σπουδων διασκεδάζοντας και αυτοι όταν και όπως μπορούν με τα δικά τους μεσα. Ειναι η περιγραφή μιας κοινωνίας που ακόμα έχει την ελπίδα ενός καλύτερου αυριο.
Στην ιστορία Ο Δολοφόνος με το σμόκιν επαναλαμβάνονται και τα δυο αυτα βασικα χαρακτηριστικά των βιβλίων του Μαρή. Έχουμε να κανουμε με μια ιστορία εκβιασμου. Μια κοπέλα κάπως ''ευθυμη'' με ονειρα για πλουσιο γαμπρο και κοινωνική άνοδο μπλεκει με εναν πλουσιο που την αφηνει εγκυο. Η κοπέλα εκβιάζει και κάποιος ή κάποιοι την βγάζουν από την μέση. Ο Μπέκας δεν εμφανίζεται πολυ. Βασικός πρωταγωνιστης είναι ενας νεαρός που αναλαμβάνει να επιλύσει το μυστήριο της φαινομενικής αυτοκτονίας της κοπέλας και ο Μπέκας μονο συνεπικουρεί εμφανιζόμενος με μερικές σκηνές. Κόλπο του Μαρή που έχει πετύχει σε πολλά βιβλία του. Ο Μπέκας δλδ δεν ειναι ο κλασικός ντεντέκτιβ που τρεχει την ιστορια από την αρχή μεχρι το τέλος. Παράλληλα με την υπόθεση παρακολουθούμε τον φτωχό πλην τίμιο έρωτα του πρωταγωνιστή Αγγελιδη και την φοιτητρια Καιτη. Τα ραντεβού στα σινεμα με πασατέμπο στην γαλαρία, τις βόλτες στην παραλία με το λεωφορείο της γραμμής τους περιπάτους στην Πανεπιστημίου τις συναντήσεις στου Ζωναρά ή στο Μουσείο. Και από την άλλη τον κόσμο των πλουσίων με τις κουρσαρες και τα παρτι οπου συμμετέχουν σε αυτα διαφορες αρτίστες ή γουαναμπη αρτίστες καθώς και άλλες απελευθερωμένες κοπέλες που γλεντουν μαζί τους προσδοκώντας πολλαπλά οφέλη. Οι φτωχοι μένουν πάντοτε σε συνοικές όπως Πετράλωνα, Καλιθέα ενω οι Πλούσιοι σε Ψυχικό Κηφησιά. Ο δολοφόνος φορούσε σμόκιν η φράση καθόλου τυχαία επαναλαμβάνεται σε ολη την διαδρομή του βιβλίου. Πιστεύω ότι είναι ένα από τα καλύτερα του και ενα από τα καλυτερα αναγνωσματα για καλοκαιρινες διακοπές και χαλάρωση στην παραλία. Όποιος δεν το έχει διαβάσει ας το κάνει τωρα.
December 26, 2022
Poor writing and concept. Almost everything in the "mystery" plot was completely circumstancial and the main character solve the murder by pure chance all the way through. The protagonist was abearably annoying and "toxic" , giving the impression that the author wrote a fanfiction about himself. The women portrayed in the book are one-dimensional and can be sorted in only two categories: either young pretty women, only characterised by their sexuality or fat, old women that are not worth our time. The only exception to that is the love interest of the protagonist, a young medicine student, who always seems to forgive him even though he cheats on her, lies to her, ignores her and is basically absent from her life. This is not portrayed though as a toxic relationship. She seems not only to be forgiving of him but actually find "cute" and quirky" his stubbornness and obsessive behavior.
I was really dissapointed by this book. An exciting mystery in "classic" Athens turned to just become the wet dream of a not-so-good of an author.
I was really dissapointed by this book. An exciting mystery in "classic" Athens turned to just become the wet dream of a not-so-good of an author.
July 26, 2024
Πολύ κακό και αδιάφορο για τα γούστα μου . Μελέτη μηδέν , πολλά πραγματα δεν είναι Καλα χτισμένα και γενικα αποτελεί ένα κακέκτυπο της Αγκάθα Κρίστυ χωρίς καν την δίκη της ευφυΐα .
October 21, 2014
Ένα από τα πιο εκτενή βιβλία του Γιάννη Μαρή που έχω διαβάσει. Ο αστυνόμος Μπέκας υπάρχει στην ιστορία, αλλά σε δευτερεύοντα ρόλο. Ο βασικός ρόλος ανήκει σε έναν απλό οπερατέρ που είχε την τύχη (ή την ατυχία) να δει μια σκηνή καθώς πέρναγε με τον ηλεκτρικό από το Θησείο: ένα αυτοκίνητο να ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού και να πετάει ένα γυναικείο σώμα στο δρόμο. Από εκεί και πέρα ο επίμονος οπερατέρ προσπαθεί να λύσει την υπόθεση ενάντια στα συμπεράσματα της αστυνομίας και όλες τις καταθέσεις των βασικών προσώπων. Σε κάποιο σημείο της ιστορίας εμφανίζεται και ο Μπέκας, αλλά όπως ανέφερα σε δευτερεύοντα ρόλο.
Ένα απλό αλλά ωραίο αστυνομικό, τυπικό του Μαρή. Χωρίς ψεγάδια ή εύκολες λύσεις. Μέχρι του τέλους δεν είναι εύκολο να υποπτευθεί κανείς τον πραγματικό ένοχο. Ένα από τα αρνητικά του είναι η γλώσσα σε κάποια σημεία που θυμίζει πολύ αμερικανικό τρόπο. Αλλά αν κανείς λάβει υπόψιν του ότι ο Μαρής γράφει μια εποχή πολύ μακριά πια από την δική μας, μπορεί και όντως να ήταν έτσι τα πράγματα. Απλά με ξένισε κάποιες φορές. Ωστόσο, ο Μαρής είναι διαχρονικός.
Ένα απλό αλλά ωραίο αστυνομικό, τυπικό του Μαρή. Χωρίς ψεγάδια ή εύκολες λύσεις. Μέχρι του τέλους δεν είναι εύκολο να υποπτευθεί κανείς τον πραγματικό ένοχο. Ένα από τα αρνητικά του είναι η γλώσσα σε κάποια σημεία που θυμίζει πολύ αμερικανικό τρόπο. Αλλά αν κανείς λάβει υπόψιν του ότι ο Μαρής γράφει μια εποχή πολύ μακριά πια από την δική μας, μπορεί και όντως να ήταν έτσι τα πράγματα. Απλά με ξένισε κάποιες φορές. Ωστόσο, ο Μαρής είναι διαχρονικός.
July 21, 2016
Αν και το έγκλημα θα μπορούσε να είναι καλύτερα δομημένο, ταιριάζει απόλυτα με την απλότητα των βασικών πρωταγωνιστών, μέχρι και του δολοφόνου. Όχι μόνο, αλλά το βιβλίο δίνει μια σαφή εικόνα της κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης των απλών αυτών ανθρώπων, καθώς και μέρος της καθημερινότητάς τους. Χωρίς να το αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, χτίζεται σιγά σιγά μια καθαρή εικόνα για την κοινωνία της εποχής.
Εντυπωσιακός είναι ο απλός, συνηθισμένος χαρακτήρας του αστυνόμου Μπέκα. Παρά το γεγονός ότι είναι ένας ιδιαίτερα εύστροφος άνθρωπος, ο οποίος καλείται να λύσει διάφορα μυστήρια δολοφονιών, δεν παύει να αποτελεί έναν αγαθό οικογενειάρχη. Ο Γιάννης Μαρής, με αυτόν τον τρόπο, σκιαγραφεί και την βαθύτερη απλότητα του χαρακτήρα του.
Εξαιρετικό βιβλίο το οποίο θα λατρέψουν όσοι αγαπούν την αστυνομική λογοτεχνία.
Εντυπωσιακός είναι ο απλός, συνηθισμένος χαρακτήρας του αστυνόμου Μπέκα. Παρά το γεγονός ότι είναι ένας ιδιαίτερα εύστροφος άνθρωπος, ο οποίος καλείται να λύσει διάφορα μυστήρια δολοφονιών, δεν παύει να αποτελεί έναν αγαθό οικογενειάρχη. Ο Γιάννης Μαρής, με αυτόν τον τρόπο, σκιαγραφεί και την βαθύτερη απλότητα του χαρακτήρα του.
Εξαιρετικό βιβλίο το οποίο θα λατρέψουν όσοι αγαπούν την αστυνομική λογοτεχνία.
October 21, 2018
Το Ο δολοφόνος φορούσε σμόκιν του Γιάννη Μαρή είναι ένα ανάλαφρο, γρήγορο αστυνομικό μυθιστόρημα, που καταφέρνει να κρατάει το ενδιαφέρον χωρίς να χρειάζεται μεγάλες αποκαλύψεις για να το διατηρήσει, και που μοιράζει τα μεγάλα γεγονότα με τέτοια αριστοτεχνικότητα, που ποτέ δεν ξεμένεις από ακόμη μια δόση σασπένς.
Ο νεαρός Αγγελίδης, φημισμένος οπερατέρ που εργάζεται σε μιαν αξιόλογη αθηναϊκή κινηματογραφική εταιρία, τυχαίνει να παρακολουθήσει, μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, έναν οδηγό με σμόκιν να σπρώχνει από τη θέση του συνοδηγού το σώμα μιας γυναίκας, που είναι αδιαμφισβήτητα νεκρή. Οι εικόνες που αποτυπώθηκαν στον αμφιβληστροειδή του τού γεννούν ένα πείσμα - ομολογουμένως εκνευριστικό -, που του προκαλεί την παρανοϊκή σχεδόν επιθυμία να καταλήξει στην εξιχνίαση αυτού του εγκλήματος, που για την αστυνομία, η οποία δεν τον παίρνει στα σοβαρά όταν πηγαίνει στο τμήμα για να καταθέσει τα όσα παρακολούθησε, θεωρεί υπόθεση αυτοκτονίας. Σ' αυτή του την προσπάθεια του συμπαραστέκεται η γειτόνισσα και φοιτήτρια ιατρικής Καίτη Καρέζη, με την οποία και δημιουργεί έναν δεσμό που το εκνευριστικό του πείσμα κινδυνεύει να καταστρέψει. Ο μοναδικός επαγγελματίας που διατίθεται να τον βοηθήσει είναι ο αστυνόμος Μπέκας, που από προσωπικό του ενδιαφέρον αποφασίζει να βάλει τα στοιχεία σε μια σειρά και να τα ερευνήσει. Μέσα σ' έναν λαβύρινθο από πρόσωπα και δεδομένα οι τρεις τους πασχίζουν να βγάλουν μιαν άκρη από εκεί που φαίνεται πως δεν υπάρχει καμία, ενώ καταφεύγουν ακόμη και σε παράνομα μέσα για να πετύχουν τους κατά τ' άλλα ευγενείς σκοπούς τους.
Πρόκειται για ένα ανάλαφρο ανάγνωσμα, ικανοποιητικό στο τέλος του και κατά κάποιον τρόπο όμορφα συναισθηματικό, με ζωντανές εικόνες και παραστατικούς διαλόγους χωρίς περιττές φλυαρίες και περιγραφές, που θα ευχαριστήσει οπωσδήποτε τους λάτρεις της αστυνομικής - αλλά και όχι μόνο - λογοτεχνίας.
Ο νεαρός Αγγελίδης, φημισμένος οπερατέρ που εργάζεται σε μιαν αξιόλογη αθηναϊκή κινηματογραφική εταιρία, τυχαίνει να παρακολουθήσει, μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, έναν οδηγό με σμόκιν να σπρώχνει από τη θέση του συνοδηγού το σώμα μιας γυναίκας, που είναι αδιαμφισβήτητα νεκρή. Οι εικόνες που αποτυπώθηκαν στον αμφιβληστροειδή του τού γεννούν ένα πείσμα - ομολογουμένως εκνευριστικό -, που του προκαλεί την παρανοϊκή σχεδόν επιθυμία να καταλήξει στην εξιχνίαση αυτού του εγκλήματος, που για την αστυνομία, η οποία δεν τον παίρνει στα σοβαρά όταν πηγαίνει στο τμήμα για να καταθέσει τα όσα παρακολούθησε, θεωρεί υπόθεση αυτοκτονίας. Σ' αυτή του την προσπάθεια του συμπαραστέκεται η γειτόνισσα και φοιτήτρια ιατρικής Καίτη Καρέζη, με την οποία και δημιουργεί έναν δεσμό που το εκνευριστικό του πείσμα κινδυνεύει να καταστρέψει. Ο μοναδικός επαγγελματίας που διατίθεται να τον βοηθήσει είναι ο αστυνόμος Μπέκας, που από προσωπικό του ενδιαφέρον αποφασίζει να βάλει τα στοιχεία σε μια σειρά και να τα ερευνήσει. Μέσα σ' έναν λαβύρινθο από πρόσωπα και δεδομένα οι τρεις τους πασχίζουν να βγάλουν μιαν άκρη από εκεί που φαίνεται πως δεν υπάρχει καμία, ενώ καταφεύγουν ακόμη και σε παράνομα μέσα για να πετύχουν τους κατά τ' άλλα ευγενείς σκοπούς τους.
Πρόκειται για ένα ανάλαφρο ανάγνωσμα, ικανοποιητικό στο τέλος του και κατά κάποιον τρόπο όμορφα συναισθηματικό, με ζωντανές εικόνες και παραστατικούς διαλόγους χωρίς περιττές φλυαρίες και περιγραφές, που θα ευχαριστήσει οπωσδήποτε τους λάτρεις της αστυνομικής - αλλά και όχι μόνο - λογοτεχνίας.
July 25, 2022
Το βιβλίο με μπέρδεψε. Αν η απόλαυση του αστυνομικού μυθιστορήματος βρίσκεται στο σασπένς, στην ανατρεπτική ιστορία και στην λαχτάρα να γυρίσουμε στην επόμενη σελίδα, καταφέρνει το στόχο του και με το παραπάνω. Αν όμως όπως μας δίδαξαν ο Ταϊμπό, ο Μονταλμπάν και ο Ιζζό, η αστυνομική πλοκή είναι το όχημα για να δούμε μια αποτύπωση του περιθωρίου, του εγκλήματος και κατ' επέκτασιν της κοινωνίας σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, τότε τα πράγματα κάπως θολώνουν. Οι χαρακτήρες όχι με ιδιαίτερο βάθος ή μάλλον πιο σωστά με το βάθος που μας έχουν συνηθίσει οι ελληνικές ταινίες της εποχής. Από τις πρώτες σελίδες είχα την αίσθηση ότι βλέπω μια κλασσική ασπρόμαυρη ελληνική ταινία, πράγμα το οποίο προφανώς από τη μια αναπαράγει μια νοσταλγική ατμόσφαιρα, από την άλλη δε οι χαρακτήρες είναι αρκετά στερεοτυπικοί. Πρώτη φορά διαβάζω Μαρή και σίγουρα έχει λεπτοδουλεμένή γραφή, χαρακτηριστικό δε ότι το βιβλίο εκδόθηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα και δεν υπάρχει "χαλάρωση" της πλοκής πουθενά. Ο συγγραφέας είναι ικανός να μας χαρίσει τόσο πυκνές εκφράσεις όπως το "....Η πολυτέλεια του φορέματος της ερχόταν σε μια ειρωνική αντίθεση με τη φτωχική εμφάνιση του σπιτιού της...." αλλά και να δημιουργήσει απλόχερα και ένα cringe συναίσθημα με το "...Ένα όμορφο γυναικείο ζώο, που δεν διέθετε τίποτε άλλο από τις καμπύλες του, αλλά αυτές οι καμπύλες μιλούσαν πολύ...". Το διασκέδασα και το διάβασα απνευστί, και ίσως να μην πρέπει να είμαι τόσο αυστηρός με ένα βιβλίο που γράφτηκε το 55-56 σε μια ελληνική κοινωνία πολύ διαφορετική από σήμερα. 3+ και σίγουρα θα ξαναδιαβάσω Μαρή.
April 20, 2024
Υπέροχος ο Γιάννης Μαρής στο να δημιουργεί ατμόσφαιρα στις ιστορίες μέσα από τη φυσικότητα των ηρώων του. Άνθρωποι καθημερινοί, εικόνες από την Αθήνα την αλλοτινή με τα νυχτερινά κέντρα και τους νέους που τρελαίνονταν να χορεύουν ροκ εντ ρολ. Ο ήρωας του Μαρή βλέπει κάτι το οποίο δεν μπορεί να αγνοήσει και το δυνατό αίσθημα δικαιοσύνης τον κάνει να ακολουθήσει τις ενδείξεις με εμμονική σχεδόν αποφασιστικότητα. Νοσταλγικές εικόνες της παλιάς Αθήνας όπου οι άνθρωποι έτρωγαν σε εστιατόρια που δεν υπήρχαν πια και η Λεωφόρος Αλεξάνδρας φάνταζε πιο ανθρώπινη από ότι σήμερα με λιγότερα αυτοκίνητα. Ωραίο ανάγνωσμα, υπέροχη αστυνομική ιστορία.
March 10, 2024
Μου αρέσει πολύ ο Γιάννης Μαρής αλλά με κουράζει ταυτόχρονα, έρχεται ένα σημείου όπου ζαλίζομαι λες και κάνει γύρους, πηγαίνει πέρα-δώθε στο ίδιο πράγμα εκατό φορές χωρίς να υπάρχει λόγος. Εκ των υστέρων είδα ότι το βιβλίο δημοσιεύτηκε σε 96 (πόσο κοντά έπεσα!) συνέχειες, από 10 Δεκεμβρίου 1956 μέχρι 10 Απριλίου 1957 σε καθημερινή εφημερίδα.
July 18, 2024
Τα βιβλία του Μαρή έχουν κάτι απροσδιόριστο που τα κάνουν άκρως ελκυστικά! Λίγο η νοσταλγία, λίγο η ατμόσφαιρα μιας Αθήνας που ανάθεμα και αν υπήρξε ποτέ τόσο νουάρ, λίγο η απλότητα της έκφρασης... Αυτήν τη φορά μου φάνηκε ότι το κυνήγι των ενόχων διήρκησε παραπάνω από όσο χρειαζόταν. Με κούρασε λίγο η μέση. Η αρχή και το τέλος, ειδικά το τέλος που έχει μια δυνατή ανατροπή, κερδίζουν περισσότερο από τη μέση που ένιωσα ότι έγινε μια μεγάλη κοιλιά Κατά τα άλλα, θαυμάσιος Γιάννης Μαρής!
Displaying 1 - 17 of 17 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.