What do you think?
Rate this book
اكتشاف البطء
في المعركة ليس هناك سوى النظرة الثابتة، لا شيء غيرها. نظرة مهاجمة، تشبه الفخ لاحتمالات ثلاثة أو أربعة أخرى. هذه النظرة جيدة فقط إذا كان على المرء أن يلحق الضرر بالآخرين كي ينقذ نفسه. أما إذا أصبحت عادة، فإن المرء يفقد طريقته في المشي.
472 pages, Paperback
First published January 1, 1983
380 people are currently reading
7,459 people want to read
About the author
Sten Nadolny
25books45followersSten Nadolny, (born 29 July 1942, in Zehdenick, Province of Brandenburg) is a German novelist. His parents, Burkhard and Isabella Nadolny, were also writers.
His best known work is "The Discovery of Slowness" (1987; originally published in 1983 as "Die Entdeckung der Langsamkeit"), a fictionalized meditation on the life and lessons of British Arctic explorer Sir John Franklin. A pre-publication portion of the novel titled "Kopenhagen 1801" (which would become the fifth chapter) had earned Nadolny the Ingeborg Bachmann Prize in 1980.
His best known work is "The Discovery of Slowness" (1987; originally published in 1983 as "Die Entdeckung der Langsamkeit"), a fictionalized meditation on the life and lessons of British Arctic explorer Sir John Franklin. A pre-publication portion of the novel titled "Kopenhagen 1801" (which would become the fifth chapter) had earned Nadolny the Ingeborg Bachmann Prize in 1980.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 198 reviews
March 19, 2020
Gondolkodtam, miért szeretem én annyira a tengerjárókkal kapcsolatos könyveket. Talán mert a hajó egyszerre szimbóluma a szabadságnak, ahogy a végtelen óceánon suhan egy ismeretlen, feltérképezetlen, de mindenképpen rejtélyes cél felé, ám ugyanakkor a karantén allegóriája is, hisz ez a nagy szabad suhanás egy szűk térbe összezárt csoporttal történik, akik ha megunták az egészet, nem mehetnek sehová, legfeljebb a cápák közé. Hát, lehet, ezért. De lehet, hogy azért, mert a vitorlás hajók baromi szépek.
Mondjuk ez a könyv csak részben szól a hajózásról, bevallom. Igaz ugyan, hogy főhőse, John Franklin* hajós, de csinál sok minden mást is: harcol Napóleon ellen, meg az amerikai függetlenségi háborúban, majdnem éhen hal a kanadai ősvadonban, valamint kormányzóként megpróbálja megreformálni a fegyencsziget, Tasmánia életét. (Hogy élete utolsó kalandjáról ne is beszéljünk.) Mindezt úgy, hogy John Franklinnek van egy behozhatatlannak tűnő hátránya: lassú. Egyszerűen máshogy éli meg az időt, mint mi � képtelen gyors reakciókra, ami nekünk jól felfogható folyamat, az neki követhetetlen villanás. Ezzel a mázsás súllyal kell megbirkóznia, kifejlesztenie a különböző rutinokat, amelyekkel be tud illeszkedni a társadalomba, vagy legalábbis el tudja hitetni a társadalommal, hogy beilleszkedett. És � sikereit nézve � többet is tesz ennél: képes ugyanis megtalálni azokat a szituációkat, amelyekben az átok, amivel megverte őt a születés, áldásnak bizonyul.
Remek olvasmány, finoman ott van benne a napóleoni háborúk korszaka, a ludditák, vagy a brit gyarmatok helyzete, a forrongó angliai társadalom éppúgy, mint a felfedezők utolsó nagy generációjának, a sarkkutatóknak a sorsa. De a lényeg nem ez, az ember ugyanis � meglehet - nem a történelemmel vagy az elemekkel való viaskodás során kell bizonyságot tegyen hősiességéről. Hanem akkor, amikor önmagát képes lesz legyőzni.
* Aki létező személy, felfedező, Kanada fölött a nagy jeges semmiben szigetcsoport is van róla elnevezve.
Mondjuk ez a könyv csak részben szól a hajózásról, bevallom. Igaz ugyan, hogy főhőse, John Franklin* hajós, de csinál sok minden mást is: harcol Napóleon ellen, meg az amerikai függetlenségi háborúban, majdnem éhen hal a kanadai ősvadonban, valamint kormányzóként megpróbálja megreformálni a fegyencsziget, Tasmánia életét. (Hogy élete utolsó kalandjáról ne is beszéljünk.) Mindezt úgy, hogy John Franklinnek van egy behozhatatlannak tűnő hátránya: lassú. Egyszerűen máshogy éli meg az időt, mint mi � képtelen gyors reakciókra, ami nekünk jól felfogható folyamat, az neki követhetetlen villanás. Ezzel a mázsás súllyal kell megbirkóznia, kifejlesztenie a különböző rutinokat, amelyekkel be tud illeszkedni a társadalomba, vagy legalábbis el tudja hitetni a társadalommal, hogy beilleszkedett. És � sikereit nézve � többet is tesz ennél: képes ugyanis megtalálni azokat a szituációkat, amelyekben az átok, amivel megverte őt a születés, áldásnak bizonyul.
Remek olvasmány, finoman ott van benne a napóleoni háborúk korszaka, a ludditák, vagy a brit gyarmatok helyzete, a forrongó angliai társadalom éppúgy, mint a felfedezők utolsó nagy generációjának, a sarkkutatóknak a sorsa. De a lényeg nem ez, az ember ugyanis � meglehet - nem a történelemmel vagy az elemekkel való viaskodás során kell bizonyságot tegyen hősiességéről. Hanem akkor, amikor önmagát képes lesz legyőzni.
* Aki létező személy, felfedező, Kanada fölött a nagy jeges semmiben szigetcsoport is van róla elnevezve.
February 13, 2014
Nadolny tells the story of the British Royal Navy Officer and Arctic explorer John Franklin who died in 1847 while attempting to chart and navigate a section of the Northwest Passage in the Canadian Arctic. The historical sources are well studied, but Nadolny has found an own explanation for Franklin's iron will.
John Franklin is slow, very slow. When other children play ball, he holds the cord because he's too slow to catch. The cord however he can hold for hours. This alleged handicap also has it's benefits. He sees and listens more thouroughly than others, his eyes and ears hold on to every impression for accurate verification before passing the signal on to the brain.
John does not lose time, he just uses it differently.
Nadolny follows him through his childhood, his loves - lost and kept, his time as navy officer and as governor of Van Diemen's Land in Tasmania. He does so in a slow, deliberated prose, lot's of warmth and subtle wit, making this book many things at once: a historical novel, an adventure novel and a wonderful meditation on time and perception.
Highly recommended.
John Franklin is slow, very slow. When other children play ball, he holds the cord because he's too slow to catch. The cord however he can hold for hours. This alleged handicap also has it's benefits. He sees and listens more thouroughly than others, his eyes and ears hold on to every impression for accurate verification before passing the signal on to the brain.
John does not lose time, he just uses it differently.
Nadolny follows him through his childhood, his loves - lost and kept, his time as navy officer and as governor of Van Diemen's Land in Tasmania. He does so in a slow, deliberated prose, lot's of warmth and subtle wit, making this book many things at once: a historical novel, an adventure novel and a wonderful meditation on time and perception.
Highly recommended.
April 2, 2025
A superb biographical novel about Sir John Franklin, the British naval explorer who disappeared into the Arctic while trying to determine the Northwest Passage. The title says it all, for it is about a person who is "slow" yet manages to make the world fit within his own limited skill sets.
The struggle to find and live by one's own rhythm defines what it is to be human.
Franklin's childhood, expounding on his slowness and his father's lack of feeling toward his dull son, leads to a career at sea. There, Franklin finds his niche. Slow but patient, he develops navigational skills and learns, in OCD style, every inch of every ship while memorizing commands and his responses. He probably didn't fit in with the normal below-decks bravura of his shipmates, but he turns out to be brave and stolid, mostly because of his slowness.
The moral quality of all his acts lay in the length of time they had endured or in their intended duration.
John Franklin survived shipwrecks and battles and the squalid in-fighting of Tasmania (while governor) to become an admired member of the British navy and then a much admired member of British explorers. It is the detailing of his disastrous expedition to the north of Canada, where men were killed and eaten due to starvation, which really brings this book to life. Although his reputation took a slight hit, the fact that anyone even returned alive from that horror brought even more respect to the graying officer. So when a leader was needed to find the last piece of the Northwest Passage, Franklin was their man. He and his men sailed off into oblivion, until eventual clues to their demise turned up decades later.
Who should rule in this world? Which third man among three should tell the other two what to do?
The Arctic adventurers have always enthralled me and when they recently found one of Franklin's ships, more than 170 years later, it just made his story so much more intriguing. When Sir John Franklin was made the leader of that last journey, he was an old man and overweight, probably not the best fit. Now after reading this historical fiction, I can understand how his firm qualities would have made him the leader they needed. But if that is so, was his patience and slowness one of the reasons the expedition vanished? Could they have left the ice sooner if he could have thought quicker?
The translation is perfect, the writing is marvellous. Everything is measured, everything is paced. Even the Nelsonic sea fights seem to pass the reader in slow motion. Franklin is a man who carried a chaos of individual pictures in his head. I'm slow, too. Finally, here's a book which illustrates how some of us eventually catch on to those thoughts that had previously flown by us.
I didn't want this book to end.
Book Season = Winter (frozen toes, eaten hearts)
The struggle to find and live by one's own rhythm defines what it is to be human.
Franklin's childhood, expounding on his slowness and his father's lack of feeling toward his dull son, leads to a career at sea. There, Franklin finds his niche. Slow but patient, he develops navigational skills and learns, in OCD style, every inch of every ship while memorizing commands and his responses. He probably didn't fit in with the normal below-decks bravura of his shipmates, but he turns out to be brave and stolid, mostly because of his slowness.
The moral quality of all his acts lay in the length of time they had endured or in their intended duration.
John Franklin survived shipwrecks and battles and the squalid in-fighting of Tasmania (while governor) to become an admired member of the British navy and then a much admired member of British explorers. It is the detailing of his disastrous expedition to the north of Canada, where men were killed and eaten due to starvation, which really brings this book to life. Although his reputation took a slight hit, the fact that anyone even returned alive from that horror brought even more respect to the graying officer. So when a leader was needed to find the last piece of the Northwest Passage, Franklin was their man. He and his men sailed off into oblivion, until eventual clues to their demise turned up decades later.
Who should rule in this world? Which third man among three should tell the other two what to do?
The Arctic adventurers have always enthralled me and when they recently found one of Franklin's ships, more than 170 years later, it just made his story so much more intriguing. When Sir John Franklin was made the leader of that last journey, he was an old man and overweight, probably not the best fit. Now after reading this historical fiction, I can understand how his firm qualities would have made him the leader they needed. But if that is so, was his patience and slowness one of the reasons the expedition vanished? Could they have left the ice sooner if he could have thought quicker?
The translation is perfect, the writing is marvellous. Everything is measured, everything is paced. Even the Nelsonic sea fights seem to pass the reader in slow motion. Franklin is a man who carried a chaos of individual pictures in his head. I'm slow, too. Finally, here's a book which illustrates how some of us eventually catch on to those thoughts that had previously flown by us.
I didn't want this book to end.
Book Season = Winter (frozen toes, eaten hearts)
October 20, 2024
Cultroman. Begint wat hakkelig. De protagonist ziet delen van de tijd niet, daar is hij te langzaam voor. Hij is deze delen kwijt en de lezer dus ook. Dat geeft de schrijver de gelegenheid om vanaf de jeugd van John Franklin grote stappen te maken richting toekomst, zonder dat het persé storend is. Langzaam krijgt het boek een flow en volg je Franklin op zijn tocht naar het zeemanschap, losjes gebaseerd op het leven van de werkelijke John Franklin, een Britse officier en ontdekkingsreiziger. Een verhaal met een pleidooi om bedachtzaam om te gaan met de wereld om ons heen. Onthaasting wordt met veel bespiegelingen en humor gepromoot als stijl van leven waarmee je heel ver kunt komen. Ook als lezer gebeurt gaandeweg het boek iets met je. Alsof je bij alle avonturen steeds de adem inhoudt en slechts heel langzaam weer uitblaast.
Read
November 20, 2024Прочитавши більше 8 років назад роман Дена Сіммонса "Терор" я дуже зацікавився Джоном Франкліном як особистістю і передивився в свій час дуже багато документалок і прочитав безліч статей про нього. Але коли я десь місяць тому, практично випадково, дізнався, що є роман який описує все життя дослідника від його дитинства і аж до його трагічної смерті під час відкриття Північно-Західного проходу, то невимовно зрадів.
Це художній текст (далеко не такий фантастичний як робота Сіммонса), який заснований на цілком реальних історичних фактах з життя Франкліна. Я звісно знав, що мене більше цікавить та його частина життя де він провадив арктичні експедиції, але надіявся, що автор зможе мене зацікавити і більш ранніми етапами становлення цієї видатної постаті. Як ви зрозуміли - не зміг. Читалось це все досить нудно, без якихось яскравих персонажів, подіями не надто насичено, та й по стилістиці мені не було за що зачепитись.
Хоча мушу визнати, сам Франклін у автора ой як вдався. Якщо у Сіммонса він вийшов якимось недолугим, легковажним і навіть тупаком, то Надольний зображує його цілеспрямованим, надійним і відважним, додавши також йому цікаву особливість. Франклін у цій книзі має досить своєрідне сприйняття часу, на що дуже товсто натякає назва роману. Я те, як він навіть з такою вадою, примудрявся вести службу і знаходити вихід з безвихідних ситуацій достойно поваги, як самого дослідника, так і автора, який віддав цій постаті всю належну шану.
Проте мінуси сильно перекрили цей єдиний плюс книги для мене і я навіть не дійшов до частини з експедиціями, а я, на секундочку, прочитав рівно половину. Трохи прикро звичайно, але книжка аж ніяк не гівняна і бачу по відгуках, що багато кому сподобалась, просто виявилось не моє. Якщо вас дуже цікавить Джон Франклін, то цей роман я раджу принаймні спробувати, тим паче, що коштує він дуже дешево по сучасним міркам.
Це художній текст (далеко не такий фантастичний як робота Сіммонса), який заснований на цілком реальних історичних фактах з життя Франкліна. Я звісно знав, що мене більше цікавить та його частина життя де він провадив арктичні експедиції, але надіявся, що автор зможе мене зацікавити і більш ранніми етапами становлення цієї видатної постаті. Як ви зрозуміли - не зміг. Читалось це все досить нудно, без якихось яскравих персонажів, подіями не надто насичено, та й по стилістиці мені не було за що зачепитись.
Хоча мушу визнати, сам Франклін у автора ой як вдався. Якщо у Сіммонса він вийшов якимось недолугим, легковажним і навіть тупаком, то Надольний зображує його цілеспрямованим, надійним і відважним, додавши також йому цікаву особливість. Франклін у цій книзі має досить своєрідне сприйняття часу, на що дуже товсто натякає назва роману. Я те, як він навіть з такою вадою, примудрявся вести службу і знаходити вихід з безвихідних ситуацій достойно поваги, як самого дослідника, так і автора, який віддав цій постаті всю належну шану.
Проте мінуси сильно перекрили цей єдиний плюс книги для мене і я навіть не дійшов до частини з експедиціями, а я, на секундочку, прочитав рівно половину. Трохи прикро звичайно, але книжка аж ніяк не гівняна і бачу по відгуках, що багато кому сподобалась, просто виявилось не моє. Якщо вас дуже цікавить Джон Франклін, то цей роман я раджу принаймні спробувати, тим паче, що коштує він дуже дешево по сучасним міркам.
May 17, 2020
"Відкриття повільності" - роман пригодницький, філософський, заснований на реальних подіях - бо ж в центрі оповіді: реальна персоналія, Джон Франклін, дослідник-мореплавець.
Погодьтеся, звучить занудно. Читати про мореплавця, про Арктику, його якісь там експедиції, ну такоє. Але! Ця книга просто неймовірна! Головний персонаж виписаний надзвичайно художньо, красиво, глибоко, цікаво, особливо увиразнюються його риси після прочитання післямови. Чудовий переклад, дивовижна особистість, яскраве історичне тло.
Філософічним робить роман прийом, який використав Стен Надольний для увиразнення свого героя. Джон Франклін - персонаж, котрий інакше сприймає структуру часу. Він повільний, особливий, ще з дитинства йому складно даються різкі рухи, ігри, те, що вимагає спритності. Це часто робить його лб*єктом насмішок, але з віком його повільність стає його перевагою. І тут красиво вимальовується філософська тему часу: людина може володіти часом, використовувати його на свою користь, вповільнювати та пришвидшувати. Концепція часу виписана в тексті максимально гармонійно, красиво та охудожнено, філософський аспект не обтяжує оповідь, а навпаки надає їй певного шарму.
Роман однозначно вартує уваги тих, хто любить якісні хороші українські переклади, цікавих персонажів. Книга зайде тим, хто зазвичай оминає пригодницькі мотиви ( я така:). Бо це роман дуже вдало і успішно поєднав у собі і пригодницьку, і біографічну, і історичну лінію, вражаючий мікс!
Погодьтеся, звучить занудно. Читати про мореплавця, про Арктику, його якісь там експедиції, ну такоє. Але! Ця книга просто неймовірна! Головний персонаж виписаний надзвичайно художньо, красиво, глибоко, цікаво, особливо увиразнюються його риси після прочитання післямови. Чудовий переклад, дивовижна особистість, яскраве історичне тло.
Філософічним робить роман прийом, який використав Стен Надольний для увиразнення свого героя. Джон Франклін - персонаж, котрий інакше сприймає структуру часу. Він повільний, особливий, ще з дитинства йому складно даються різкі рухи, ігри, те, що вимагає спритності. Це часто робить його лб*єктом насмішок, але з віком його повільність стає його перевагою. І тут красиво вимальовується філософська тему часу: людина може володіти часом, використовувати його на свою користь, вповільнювати та пришвидшувати. Концепція часу виписана в тексті максимально гармонійно, красиво та охудожнено, філософський аспект не обтяжує оповідь, а навпаки надає їй певного шарму.
Роман однозначно вартує уваги тих, хто любить якісні хороші українські переклади, цікавих персонажів. Книга зайде тим, хто зазвичай оминає пригодницькі мотиви ( я така:). Бо це роман дуже вдало і успішно поєднав у собі і пригодницьку, і біографічну, і історичну лінію, вражаючий мікс!
Shelved as 'abgebrochen'
February 19, 2022Abgebrochen nach 80 Seiten
Bewertung ist mir daher nicht möglich. Komme mit dem Schreibstil von Nadolny überhaupt nicht zurecht. Das ist reinste Quälerei. Fand es bis auf einzelne Sequenzen der Kindheit extrem langweilig erzählt und dabei total anstrengend den Ausführungen zu folgen.
Bewertung ist mir daher nicht möglich. Komme mit dem Schreibstil von Nadolny überhaupt nicht zurecht. Das ist reinste Quälerei. Fand es bis auf einzelne Sequenzen der Kindheit extrem langweilig erzählt und dabei total anstrengend den Ausführungen zu folgen.
March 12, 2022
I am a slow reader. I will read at my own pace; taking in the details, stopping to ponder, see the meanings of words, read about references. I will read books, like this one, which few people read. I will read lesser than others perhaps but that which is difficult yet satisfying and challenging to my intellect. In this respect, I'm like the John Franklin of this tale. Maybe that's why I liked it so much.
This is undoubtedly one of the best books I've read. A lot of love was put into the novel. Sten Nadolny supposedly did a thorough historical research for the book. The mix of genres is unique. Almost all the events in the book actually happened. Only the real Sir John Franklin wasn't "slow" in any way. The clever assignment of this attribute to the fictional protagonist spices things up.
This is the story of the entire life of John Franklin, Royal Navy officer and Arctic explorer, and not just of a single expedition. We travel several decades over the course of the book, see John Franklin come into his own with his experiences and his will, meet so many people who are a part of his life, live in the Great Britain of the 1700s as well as the 1800s. It's at once a historical account, a philosophical argument, a motivational book, and also a thrilling story about human determination and the spirit of exploration.
Oh, the prose, the beautiful prose! 74 highlights! I don't know what it is about the sea, or sailing, or about voyages in general. Take this novel, or Moby Dick, or even Lord of the Rings for that matter. Novels about voyages seem to have the best wordings. Maybe great authors are inevitably drawn to stories about voyages due to the meditative calling of the sea.
Make no mistake. This book is not a page-turner. It's mature, it's difficult. You need to get into its pace; it's purposely written in that way to align you to its protagonist's mind. You need to fill in the missing details, understand the metaphors, make careful observations, and ponder. It is rewarding.
Ultimately it's about John Franklin's indomitable will and also an appeal in favour of Slowness and every person's personal speed which, if properly tapped, could make everyone tolerant of each other's differences and bring about real growth for everyone. It's about discovering the very slow events hidden amidst the noise of daily rush by careful observation, attention to detail and meditation. It's about thinking on multiple time scales; thinking like a Mayfly as well as thinking like a Mountain. This requires focus and patience, things which John Franklin has in abundance. It's a delight to see Franklin use his slowness to find the way back to their ship when lost on an ice sheet, or conclude that the natives of Terra Australis are cracking jokes at the Whites. In this age of watches and rush hours, it would help everyone to take things a bit "slowly".
I don't remember how I discovered this book but I'm glad I read it. I'll recommend this book to everyone. Ahoy!
This is undoubtedly one of the best books I've read. A lot of love was put into the novel. Sten Nadolny supposedly did a thorough historical research for the book. The mix of genres is unique. Almost all the events in the book actually happened. Only the real Sir John Franklin wasn't "slow" in any way. The clever assignment of this attribute to the fictional protagonist spices things up.
This is the story of the entire life of John Franklin, Royal Navy officer and Arctic explorer, and not just of a single expedition. We travel several decades over the course of the book, see John Franklin come into his own with his experiences and his will, meet so many people who are a part of his life, live in the Great Britain of the 1700s as well as the 1800s. It's at once a historical account, a philosophical argument, a motivational book, and also a thrilling story about human determination and the spirit of exploration.
Oh, the prose, the beautiful prose! 74 highlights! I don't know what it is about the sea, or sailing, or about voyages in general. Take this novel, or Moby Dick, or even Lord of the Rings for that matter. Novels about voyages seem to have the best wordings. Maybe great authors are inevitably drawn to stories about voyages due to the meditative calling of the sea.
Make no mistake. This book is not a page-turner. It's mature, it's difficult. You need to get into its pace; it's purposely written in that way to align you to its protagonist's mind. You need to fill in the missing details, understand the metaphors, make careful observations, and ponder. It is rewarding.
Ultimately it's about John Franklin's indomitable will and also an appeal in favour of Slowness and every person's personal speed which, if properly tapped, could make everyone tolerant of each other's differences and bring about real growth for everyone. It's about discovering the very slow events hidden amidst the noise of daily rush by careful observation, attention to detail and meditation. It's about thinking on multiple time scales; thinking like a Mayfly as well as thinking like a Mountain. This requires focus and patience, things which John Franklin has in abundance. It's a delight to see Franklin use his slowness to find the way back to their ship when lost on an ice sheet, or conclude that the natives of Terra Australis are cracking jokes at the Whites. In this age of watches and rush hours, it would help everyone to take things a bit "slowly".
I don't remember how I discovered this book but I'm glad I read it. I'll recommend this book to everyone. Ahoy!
July 29, 2011
A little known and fine piece of literature is the novel Die Entdeckung der Langsamkeit (The Discovery of Slowness), by Sten Nadolny. The story is a fictionalized account of John Franklin, a historical explorer around the turn of the 19th century. As the protagonist, John Franklin is the most unlikely of adventurers because he is regarded as “slow�. He has a disability restricting and affecting his physical movement as well as his perception. He literally cannot move quickly or see things that move too quickly. Because John Franklin is slow, he cannot play at sports because he cannot see a ball coming. It is as if he sees things in slow motion. He speaks and reads slowly - aggravating those around him for what they consider mental retardation or dim-wittedness.
The narrative is told through the eyes of the main character starting in his youth and progressing to his eventual promotion to captain of a polar expedition vessel looking for the Northwest Passage. Contrary to all expectations, the advantage that this disability affords Franklin is the detail he is aware of and his prodigious memory that allows him to notice changes on a micro level. The recognition of this ability by a doctor allows Franklin to compensate for his disability in ways that impact the world around him. He can visualize the consequences of certain actions in detail. One related incident involves Franklin saving his crew by his patient deliberation when his ship becomes ice-bound on a polar expedition and when the rest of the crew panic. The disadvantages of Franklin’s slowness are reflected by the repulsion and taunting he experiences from others for his disability. However, during the novel it becomes evident that this “disability� and the ways in which he compensates for it � by becoming very astute at perceiving the detail � enables Franklin to see answers to challenges that others cannot. His disability forces him to be patient until his brain catches up with the visual information he is presented with and this allows him to conceptualize the world in a unique way.
The paradigmatic shifts within the novel are emphasized not only in the character’s thought but also in the way in which the novel was written and the words chosen. The author is able to simulate in words a slow way of thinking, so that when you read (at least in the German this was so) your reading rhythm becomes slower and more deliberative. You are lead to your own shift in the ability to understand how this particular way of seeing and understanding changes how the surrounding world is experienced. The superficial recounting of the life events of John Franklin remains factual, while the historical character’s inner life is fictionalized. The conceptualizations within the novel challenge social and cultural assumptions of the reader toward ability vs. disability, normal vs. abnormal, or definition of an individual by categorical assumptions and hegemony of the cultural majority. The novel also addresses how a change in paradigm whether physical or psychological alters what we are able to perceive. It challenges the rigidity with which we label correct, productive or desirable qualities and outcomes leading the reader to question their own assumptions by being given a perceptual walkabout through the eyes of another. The reader does not just understand the theoretical difference of perspective taking, but actually experiences being able to perceive in a way foreign to them by the unique way in which the novel was constructed.
Nadolny has created a novel that incorporates multi-perspectival thinking as a theoretical framework and challenges the norm by re-framing what is valuable in human terms.
The narrative is told through the eyes of the main character starting in his youth and progressing to his eventual promotion to captain of a polar expedition vessel looking for the Northwest Passage. Contrary to all expectations, the advantage that this disability affords Franklin is the detail he is aware of and his prodigious memory that allows him to notice changes on a micro level. The recognition of this ability by a doctor allows Franklin to compensate for his disability in ways that impact the world around him. He can visualize the consequences of certain actions in detail. One related incident involves Franklin saving his crew by his patient deliberation when his ship becomes ice-bound on a polar expedition and when the rest of the crew panic. The disadvantages of Franklin’s slowness are reflected by the repulsion and taunting he experiences from others for his disability. However, during the novel it becomes evident that this “disability� and the ways in which he compensates for it � by becoming very astute at perceiving the detail � enables Franklin to see answers to challenges that others cannot. His disability forces him to be patient until his brain catches up with the visual information he is presented with and this allows him to conceptualize the world in a unique way.
The paradigmatic shifts within the novel are emphasized not only in the character’s thought but also in the way in which the novel was written and the words chosen. The author is able to simulate in words a slow way of thinking, so that when you read (at least in the German this was so) your reading rhythm becomes slower and more deliberative. You are lead to your own shift in the ability to understand how this particular way of seeing and understanding changes how the surrounding world is experienced. The superficial recounting of the life events of John Franklin remains factual, while the historical character’s inner life is fictionalized. The conceptualizations within the novel challenge social and cultural assumptions of the reader toward ability vs. disability, normal vs. abnormal, or definition of an individual by categorical assumptions and hegemony of the cultural majority. The novel also addresses how a change in paradigm whether physical or psychological alters what we are able to perceive. It challenges the rigidity with which we label correct, productive or desirable qualities and outcomes leading the reader to question their own assumptions by being given a perceptual walkabout through the eyes of another. The reader does not just understand the theoretical difference of perspective taking, but actually experiences being able to perceive in a way foreign to them by the unique way in which the novel was constructed.
Nadolny has created a novel that incorporates multi-perspectival thinking as a theoretical framework and challenges the norm by re-framing what is valuable in human terms.
December 2, 2019
Die Entdeckung der Langsamkeit
By Sten Nadolny
This work is a historical fiction based on the life of Sir John Franklin (1786 - 1847).
Great Britain at the beginning of the nineteenth century.
Historical naval battles at Copenhagen, Trafalgar and New Orleans, John Franklins is engaged in all of them. He sailed on board the ‘’Investigator� to the coasts of Australia.
He participated in an expedition to the North pole and two Antarctic expeditions before being named Governor of Tasmania where he stays for seven years.
In 1845 Sir John was launching the “Franklin Expedition� aiming to discover the Northwest Passage, north of Canada.
He was in charge of two ships with 134 men on board, the ‘HMS Erebus� and ‘HMS Terror�.
Their ships got stuck in ice, and none of them survived.
This, in a few words, is the real historical background, beautifully and well described in this book.
The fictitious part is Franklin’s affliction imagined by the author, which he calls ‘slowness.�
Hence the title of the book “The discovery of slowness.�
According to the author, Franklin had been born with this anomaly called autistic.
He could not react to what his eyes are seeing, speedily, like other people.
As a boy, he could not catch a ball. For any questions asked, it had to go around his brain slowly before he could come up with an answer.
I am a reader of adventure books of which I have many on my shelves, but not of psychology.
I have no patience following up on different conjectures why ‘slowness� could, in fact, be superior to speed.
As for John Franklin to be afflicted with such a handicap, it seems very unlikely.
On the contrary, he was a hugely successful man in the circumstances he lived he must have
been exceptionally wise, witty, robust, perseverant and intelligent.
I am looking forward to finding other books and biographies on John Franklin.
By Sten Nadolny
This work is a historical fiction based on the life of Sir John Franklin (1786 - 1847).
Great Britain at the beginning of the nineteenth century.
Historical naval battles at Copenhagen, Trafalgar and New Orleans, John Franklins is engaged in all of them. He sailed on board the ‘’Investigator� to the coasts of Australia.
He participated in an expedition to the North pole and two Antarctic expeditions before being named Governor of Tasmania where he stays for seven years.
In 1845 Sir John was launching the “Franklin Expedition� aiming to discover the Northwest Passage, north of Canada.
He was in charge of two ships with 134 men on board, the ‘HMS Erebus� and ‘HMS Terror�.
Their ships got stuck in ice, and none of them survived.
This, in a few words, is the real historical background, beautifully and well described in this book.
The fictitious part is Franklin’s affliction imagined by the author, which he calls ‘slowness.�
Hence the title of the book “The discovery of slowness.�
According to the author, Franklin had been born with this anomaly called autistic.
He could not react to what his eyes are seeing, speedily, like other people.
As a boy, he could not catch a ball. For any questions asked, it had to go around his brain slowly before he could come up with an answer.
I am a reader of adventure books of which I have many on my shelves, but not of psychology.
I have no patience following up on different conjectures why ‘slowness� could, in fact, be superior to speed.
As for John Franklin to be afflicted with such a handicap, it seems very unlikely.
On the contrary, he was a hugely successful man in the circumstances he lived he must have
been exceptionally wise, witty, robust, perseverant and intelligent.
I am looking forward to finding other books and biographies on John Franklin.
December 25, 2022
رواية رائعة صدرت مؤخرًا بالعربية تحت عنوان "اكتشاف البطء". آمل إضافة النسخة العربية بتفاصيلها.
June 11, 2015
The Discovery of Slowness is a "novel of ideas," but rather than the negative connotation that term often seems to carry, I intend it here as high praise. Nadolny's probing questions about what qualities make a person succeed or fail, and about the value of slow, determined strength, are engrossing and provocative. Those questions are made crucial to the vivid telling of John Franklin's story (the historical accuracy of which I can't speak to, but it certainly felt believable to me), so they don't feel like abstract conjecture but vital, immediate concerns. It would be easy to reduce the story to a simple moral or metaphor, but the richness of the telling resists that. I paused often to savor an impressive sentence or to think about an intriguing idea, but it was always the story that pulled me forward and kept me engrossed (well, and the fact that I'm a sucker for anything Arctic).
January 14, 2025
John Franklin ist mir sehr ans herz gewachsen - so sehr, dass ich langsamer sein wollte, so wie er, um das letzte bisschen lesen in die länge zu ziehen.
Nadolnys sprache ist besonders; angenehm verworren und trotzdem durchsichtig und stark:
„Die Musik war traurig und spielerisch in einem, hell und klar, der langsame Satz wie ein Gang an der Küste, mit Wellen, Fußstapfen und feingeripptem Sand. Zugleich war es wie ein Blick aus der Kutsche und der Betrachter jederzeit frei, das Ferne ziehen oder das nahe flimmern zu lassen. John meinte hier die feinen Rippen allen Denkens zu erfahren, die Elemente und zugleich die Beliebigkeit aller Konstruktionen, den Bestand und das Entgleiten aller Ideen. John fühlte sich einsichtig und optimistisch. Einige Minuten nach dem letzten Ton wusste er plötzlich: Sieg und Niederlage gab es gar nicht. Es waren willkürliche Begriffe, die in den von Menschen gesetzten Zeitvorstellungen umherschwammen.�
Nadolnys sprache ist besonders; angenehm verworren und trotzdem durchsichtig und stark:
„Die Musik war traurig und spielerisch in einem, hell und klar, der langsame Satz wie ein Gang an der Küste, mit Wellen, Fußstapfen und feingeripptem Sand. Zugleich war es wie ein Blick aus der Kutsche und der Betrachter jederzeit frei, das Ferne ziehen oder das nahe flimmern zu lassen. John meinte hier die feinen Rippen allen Denkens zu erfahren, die Elemente und zugleich die Beliebigkeit aller Konstruktionen, den Bestand und das Entgleiten aller Ideen. John fühlte sich einsichtig und optimistisch. Einige Minuten nach dem letzten Ton wusste er plötzlich: Sieg und Niederlage gab es gar nicht. Es waren willkürliche Begriffe, die in den von Menschen gesetzten Zeitvorstellungen umherschwammen.�
January 29, 2015
One of the highlights of my life: having smoked-salmon breakfast in my house with Sten Nadolny. He is every bit as adorable as his books suggest, and the lesser known books by his mother would suggest also, that this is a lovely cultured family.
The book speaks for itself, read it if you feel drawn to that sort of literature. The sort being: taking a historical character and building a novel around that persons life, based on fact and embellished by the author's ideas. I'd have to re- read the book to be more enlightening, but there are other reviews here explaining what it is about. Nadolny was my favorite living author when I had the pleasure to meet him. He was on an assignment in New Zealand to write in the National Geographic about ex-pats.
The book speaks for itself, read it if you feel drawn to that sort of literature. The sort being: taking a historical character and building a novel around that persons life, based on fact and embellished by the author's ideas. I'd have to re- read the book to be more enlightening, but there are other reviews here explaining what it is about. Nadolny was my favorite living author when I had the pleasure to meet him. He was on an assignment in New Zealand to write in the National Geographic about ex-pats.
December 22, 2020
В страхе и спешке не успеть за жизнью, отстать от остальных, книга возвращает трезвость взглядов, напоминает, что есть истиной, а что � навязанным.
Читала с глубиной и удовольствием, подолгу смакуя целые пассажи рассуждений главного героя.
Читала с глубиной и удовольствием, подолгу смакуя целые пассажи рассуждений главного героя.
October 30, 2018
Nadolny schafft, was für mich Ilija Trojanow mit Der Weltensammler nicht schaffte: Eine gleichzeitig spannende, detaillierte, jedoch nicht überhobene Erzählung über eine berühmte historische Figur zu erschaffen. Nicht der mystische Sir Richard Burton, sondern einer seiner britischen Kollegen, der unscheinbare Sir John Franklin, hat Nadolny zur Hauptfigur dieses kleinen Epos erkoren.
Der Autor erweist sich einerseits im Nachwort als grossen Kenner von Franklins Leben, zu ihm muss er wohl alle Biografien und historischen Dokumente gelesen haben. Andererseits gelingt es ihm, die Erzählung beinahe so opulent wie Süskind auszulegen; keine Fachbegriffe zur Seefahrtskunst oder der stellaren Navigation werden gescheut, für mich als alter Vermessungszeichner natürlich ein Schmaus ohnegleichen.
In Westminster Abbey stehen zu Franklin noch immer die in Stein gemeisselten Zeilen:
Not here!
The white North has thy bones, and thou
Heroic Sailor-Soul,
Art passing on thine happier voyage now
Towards no earthly pole.
Der Autor erweist sich einerseits im Nachwort als grossen Kenner von Franklins Leben, zu ihm muss er wohl alle Biografien und historischen Dokumente gelesen haben. Andererseits gelingt es ihm, die Erzählung beinahe so opulent wie Süskind auszulegen; keine Fachbegriffe zur Seefahrtskunst oder der stellaren Navigation werden gescheut, für mich als alter Vermessungszeichner natürlich ein Schmaus ohnegleichen.
In Westminster Abbey stehen zu Franklin noch immer die in Stein gemeisselten Zeilen:
Not here!
The white North has thy bones, and thou
Heroic Sailor-Soul,
Art passing on thine happier voyage now
Towards no earthly pole.
May 24, 2020
Keine 5 Sterne, weil der Roman ein so abruptes Ende findet, dass ich erst dachte, in meiner Ausgabe fehlten die letzten Seiten.
November 5, 2015
Wonderful story! I'm too glad of having read it to tell you how exactly glad I am :)
Historical prose has never been my favourite genre because of its being defined � in reality a storyteller can't change the end as it had already happened. The same is true for historical fiction: what right a storyteller has, even in a book, to change the end as it had already happened? So pure fiction remains the sea I like to swim in.
Nevertheless, The Discovery of Slowness is a life story of a man I didn't know much about (ok, whom am I lying to? I didn't know anything about the named, shame on me, the geographer), thus it was same as any other fiction for me � I had no idea about the end of the story. I've caught with an eye somewhere that there was an expedition John Franklin hadn't returned from � and I haven't even once consulted Wikipedia about this :)
Well, John Franklin made himself, long way from a child that most other children laughed at to the governor of Tasmania, not to speak of numerous titles and honours. "A man who ate his boots" but who, being a captain, always made all possible for his crew. That is how respect is gained.
Numerous wise thoughts are pointed on here and there in the text. The one really important lies as its background: one should be slow enough not to loose time. Stuck in chasing quick events one can easily miss the slow ones, usually more useful. And speaking about governing, single person just can't watch quick and slow problems at the same time so there should be two persons in duty. The last idea alone is interesting enough for a separate book (and it surely exists for long now). Everyone has to find their own pace, own velocity, own slowness.
If only the world were not running so blindly�
I refused from using dictionary this time and beg the author to pardon me for omitting parts of sentences I didn't understand. I was too comforted with the narrative and its language to bother about words. A bit frightened of the book at the beginning (I expected it to be hard to comprehend), soon enough I was ashamed of my thoughts and now I would recommend the book to any of my friends. Except for the quickest ones :)
This book came to me from Asaf who said that since I had had so much interest in the article of (and about) an autistic person, then The Discovery of Slowness would be no less interesting. Sure, this came true. I can't state that John Franklin was on the autistic spectrum (I'm not an expert for that). But his story of life might be of use for people who really are.
What a pleasure to read a recommended book and to find it splendid! And to become sure once more that not only people recommend books but also vice versa.
PS. I told myself (still afraid at the beginning): you can make it! 300 pages roughly equals to one month � ten pages a day are something real. But that was long ago. I'm laughing now because it took me exactly month � from October 5 to November 5 :)
Historical prose has never been my favourite genre because of its being defined � in reality a storyteller can't change the end as it had already happened. The same is true for historical fiction: what right a storyteller has, even in a book, to change the end as it had already happened? So pure fiction remains the sea I like to swim in.
Nevertheless, The Discovery of Slowness is a life story of a man I didn't know much about (ok, whom am I lying to? I didn't know anything about the named, shame on me, the geographer), thus it was same as any other fiction for me � I had no idea about the end of the story. I've caught with an eye somewhere that there was an expedition John Franklin hadn't returned from � and I haven't even once consulted Wikipedia about this :)
Well, John Franklin made himself, long way from a child that most other children laughed at to the governor of Tasmania, not to speak of numerous titles and honours. "A man who ate his boots" but who, being a captain, always made all possible for his crew. That is how respect is gained.
Numerous wise thoughts are pointed on here and there in the text. The one really important lies as its background: one should be slow enough not to loose time. Stuck in chasing quick events one can easily miss the slow ones, usually more useful. And speaking about governing, single person just can't watch quick and slow problems at the same time so there should be two persons in duty. The last idea alone is interesting enough for a separate book (and it surely exists for long now). Everyone has to find their own pace, own velocity, own slowness.
If only the world were not running so blindly�
I refused from using dictionary this time and beg the author to pardon me for omitting parts of sentences I didn't understand. I was too comforted with the narrative and its language to bother about words. A bit frightened of the book at the beginning (I expected it to be hard to comprehend), soon enough I was ashamed of my thoughts and now I would recommend the book to any of my friends. Except for the quickest ones :)
This book came to me from Asaf who said that since I had had so much interest in the article of (and about) an autistic person, then The Discovery of Slowness would be no less interesting. Sure, this came true. I can't state that John Franklin was on the autistic spectrum (I'm not an expert for that). But his story of life might be of use for people who really are.
What a pleasure to read a recommended book and to find it splendid! And to become sure once more that not only people recommend books but also vice versa.
PS. I told myself (still afraid at the beginning): you can make it! 300 pages roughly equals to one month � ten pages a day are something real. But that was long ago. I'm laughing now because it took me exactly month � from October 5 to November 5 :)
September 1, 2023
dnf
Leider ziemlich langweilig, anstrengender Schreibstil, teilweise seltsamer (nicht lustiger) Humor und ich bin einfach gar nicht in die Geschichte reingekommen. Nicht ganz so anstrengend wie Ein Gott der Frechheit aber nah dran ..
Leider ziemlich langweilig, anstrengender Schreibstil, teilweise seltsamer (nicht lustiger) Humor und ich bin einfach gar nicht in die Geschichte reingekommen. Nicht ganz so anstrengend wie Ein Gott der Frechheit aber nah dran ..
April 15, 2014
Een in onze contreien weinig bekende cultroman is het in 1983 verschenen De ontdekking van het langzame leven van de Duitse schrijver Sten Nadolny. Het boek verwierf faam mede dankzij de Engelse vertaling bij Penguin en groeide uit tot een internationale bestseller, met ondertussen wereldwijd meer dan 1 miljoen verkochte exemplaren. Het is de gefictionaliseerde biografie van de Britse marineoffcier en poolreiziger John Franklin, een van de belangrijkste ontdekkingsreizigers van de 19de eeuw die het pad effende voor de ontdekking van de toen nog legendarische noordwestdoorvaart. Franklin is in meer dan één opzicht een memorabele protagonist, maar wat hem zo bijzonder maakt is dat hij lijdt aan “langzaamheid�, een oblomoviaanse afwijking waardoor zijn fysieke bestaan en waarnemingsvermogen ernstig beperkt worden. Tot ergernis van zijn omgeving, kan hij letterlijk niet snel bewegen, denkt diep na voor hij handelt, ziet de wereld in vertraagde modus en praat uiterst doordacht. Verrassend genoeg maakt Nadolny van deze onvolkomenheid een deugd en stelt Franklin voor als een vrije geest met een innerlijke superioriteit.
De ontdekking van het langzame leven heeft een tweeledig opzet. Enerzijds is het een ode aan de traagheid, anderzijds fungeert het leven van de historische figuur John Franklin als vehikel voor het verhaal. Nadolny gebruikt consistent waargebeurde feiten en plukt gretig uit het boeiende leven van de echte Franklin. Dat dit leven zich laat lezen als een roman en eerder al Jules Verne had geïnspireerd voor zijn Voyages et aventures du capitaine Hatteras is natuurlijk mooi meegenomen. In een verantwoording op het einde van het boek somt Nadolny enkele titels uit de vakliteratuur over Franklin op. Deze bronnen begeleidden hem bij het schrijfproces, zo stelt hij, en leverden “talloze details� op die hij “zelf nooit had kunnen verzinnen�. Bovendien benadrukt Nadolny dat de werkelijke Franklin niet de zelfde man is als zijn romanpersonage en dat hij hier en daar heeft gespeeld met de chronologie, enkel en alleen om verhaaltechnische redenen.
Hoe het zij, nagenoeg alle hoogtepunten in Franklins levensverhaal komen aan bod. Van de prachtig omschreven jeugdjaren tot zijn woelig liefdesleven, kortstondige politieke carrière en de levensgevaarlijke poolreizen waar hij aan deelnam. Maar één kenmerk van Franklin staat nergens gedocumenteerd: zijn langzaamheid. Meesterverteller Nadolny maakt er de premisse van zijn roman van en weet deze erg efficiënte trope volledig naar zijn hand te zetten, waardoor het verhaal een uitzonderlijke oorspronkelijkheid krijgt.
Maar wie was de échte John Franklin? Sinds zijn jeugd droomde Franklin ervan naar zee te gaan. Op 14-jarige leeftijd ging hij bij de Royal Navy, als midshipman (adelborst of junior officier in opleiding), waar hij meteen met de oorlogsgruwel van de Napoleontische tijden geconfronteerd werd tijdens de belangrijke zeeslagen van Trafalgar en Kopenhagen (onder leiding van de beroemde viceadmiraal Horatio Nelson). Toen de Britten vrede sloten met de Fransen richtte Franklin al zijn aandacht op het organiseren van poolreizen. Hij had nog maar één ambitie: de noordwestdoorvaart vinden, een nagenoeg mythische route die - mocht ze bestaan - de Atlantische Oceaan zou verbinden met de Grote Oceaan via de Canadese poolarchipel en waar in zijn tijd al meer dan 200 jaar naar gezocht werd. Franklins eerste poolexpeditie ging over land, van Hudson Bay tot aan de Noordelijke IJszee, langs de lijn van de Coppermine rivier. Tussen 1819 en 1822 legde Franklin met zijn twintigkoppig team bijna 9.000 kilometer af en bracht gigantische stukken onverkend land in kaart (het is de tijd van de portolanen). Zo groot het succes op wetenschappelijk gebied was, zo rampzalig werd de terugtocht over de uitgestrekte tundra’s van de ‘Barren Grounds�. Elf van de twintig teamleden lieten het leven in het besneeuwde poolgebied. De overlevenden aten korstmossen, en kookten hun riemen en laarzen om er soep met ledersmaak van te maken. Het voorval zou Franklin de bijnaam ‘de man die zijn laarzen opat� opleveren. De beschrijving van deze poolreis is ongetwijfeld een van de hoogtepunten van de roman.
Eenmaal terug in de beschaving werd Franklin de auteur van weinig originele reisliteratuur en een veelgevraagde salontijger. Hij huwde de dichteres Eleanor Porden, die 2 jaar later overleed aan tuberculose. Er volgde een tweede noordpoolreis en een kort politiek intermezzo als gouverneur van Tasmanië, toen nog Van Diemensland geheten. In mei 1845 werd Franklin aangesteld als expeditieleider van een nieuwe zoektocht naar de noordwestdoorvaart. Twee schepen, de Erebus en de Terror, kozen het ruime sop, met noordwaartse koers, zij het om nooit meer terug te keren. Tussen 1847 en 1859 werden meer dan 30 expedities erop uitgestuurd, op zoek naar Franklin en zijn 129 manschappen. De mysterieuze verdwijning sprak tot de Victoriaanse verbeelding: Swinburne schreef een hymne, Turner wijdde er een reeks schilderijen aan en Wilkie Collins maakte er een melodrama van, geproduceerd door niemand minder dan Charles Dickens. Deze laatste reis komt slechts kort aan bod in de roman: Nadolny schetst de voorbereidingen en het vertrek, maar laat de details van de fatale afloop voor de annalen van de geschiedenis. Gedenkwaardig is dan weer Nadolny’s beschrijving, naar het einde van de roman toe, van Franklins onaflatende droom van een open poolzee.
Nadolny lijkt te zeggen dat Franklins onafwendbare aantrekking tot het ijs van het hoogste noorden, zijn oorsprong vindt in een verlangen om een omgeving te vinden die strookt met zijn traagheid. Franklin droomt van het noordelijkste deel van de aarde “zo ver weg dat de zon er niet onderging en de tijd er niet verstreek�. Met andere woorden, juist omdat ijs zo ‘traag� is, vormt het de perfecte metafoor voor Franklins kijk op de wereld. Het ijs op de polen is het resultaat van jarenlang lagen opbouwen, ijsbergen en gletsjers verplaatsen zich met een tergende langzaamheid, het bevriezingsproces op zich blinkt eveneens uit in inertie. IJs en langzaamheid horen bij elkaar, de tijd zit er gevangen in een soort bevroren eeuwigheid. Franklin zelf ziet zijn traagheid als een kwaliteit om de tijd mee te bedwingen: “Er was maar zo weinig waarbij een langzaam tempo een goede eigenschap was. Zichzelf boven de tijd verheffen; dat was aanlokkelijk�.
Lovenswaardig is de manier waarop Nadolny Franklins traagheid in zijn bedwelmende stijl laat doorsijpelen. “Als ik vertel, sir, dan doe ik dat in mijn eigen ritme.�, zegt zijn held ergens. Dat eigen ritme heet grammaticaal gesproken de vrije indirecte rede, een verhalend imperfectum dat het midden houdt tussen een derde- en eerstepersoonsvertelling en erg in zwang was in romans van de 18de en 19de eeuw, bij Flaubert bijvoorbeeld, om er maar één te noemen. De vertelstijl houdt bovendien gelijke tred met de ontwikkeling en ontplooiing van het ‘personage Franklin�. Nadolny geeft doelbewust een zwierigheid aan de hoofdstukken gewijd aan Franklins jeugdjaren. De traagheid van de hongerreis wordt dan weer aangepast aan het bevroren landschap waar tijd niet meer van tel is. Het pleit voor de vertaler dat je ook in de Nederlandse versie trager begint te lezen.
Tegen alle verwachtingen in weet Franklin zijn afwijking in een voordeel om te zetten. Door zijn gevoeligheid voor details, zijn bewustzijn op microniveau en zijn fenomenaal geheugen drukt hij een stempel op zijn omgeving en weet hij wel degelijk een verschil te maken. Zijn aandoening dwingt hem tot geduld, alsof zijn hersenen moeten inhalen wat hij ziet. Een mooi voorbeeld is het incident waar Franklin en zijn bemanning met hun schip vast komen te zitten in het ijs: terwijl zijn mannen panikeren weet hij iedereen te redden door de gevolgen van iedere actie tot in de kleinste details koelbloedig en langzaam af te wegen. Franklin ziet antwoorden die anderen niet kunnen zien en conceptualiseert de wereld op een unieke manier. Hoewel hij vaak bespot wordt omwille van zijn traagheid, krijgt Franklin stilaan een schare bewonderaars achter zich.
Ook als lezer begin je van lieverlede anders te kijken naar de beschreven gebeurtenissen. De concepten in het boek stellen de manier waarop wij de ons omringende wereld ervaren in vraag. Nadolny reikt ons in deze betoverende roman een alternatief paradigma aan om naar onze omgeving te kijken. Weliswaar, een paradigma van traagheid, waardoor we tot het volle besef komen van het cruciale belang van een andere kijk, een fris perspectief.
Een boek om te savoureren - langzaam uiteraard - bladzijde per bladzijde, zin per zin, woord per woord.
De ontdekking van het langzame leven heeft een tweeledig opzet. Enerzijds is het een ode aan de traagheid, anderzijds fungeert het leven van de historische figuur John Franklin als vehikel voor het verhaal. Nadolny gebruikt consistent waargebeurde feiten en plukt gretig uit het boeiende leven van de echte Franklin. Dat dit leven zich laat lezen als een roman en eerder al Jules Verne had geïnspireerd voor zijn Voyages et aventures du capitaine Hatteras is natuurlijk mooi meegenomen. In een verantwoording op het einde van het boek somt Nadolny enkele titels uit de vakliteratuur over Franklin op. Deze bronnen begeleidden hem bij het schrijfproces, zo stelt hij, en leverden “talloze details� op die hij “zelf nooit had kunnen verzinnen�. Bovendien benadrukt Nadolny dat de werkelijke Franklin niet de zelfde man is als zijn romanpersonage en dat hij hier en daar heeft gespeeld met de chronologie, enkel en alleen om verhaaltechnische redenen.
Hoe het zij, nagenoeg alle hoogtepunten in Franklins levensverhaal komen aan bod. Van de prachtig omschreven jeugdjaren tot zijn woelig liefdesleven, kortstondige politieke carrière en de levensgevaarlijke poolreizen waar hij aan deelnam. Maar één kenmerk van Franklin staat nergens gedocumenteerd: zijn langzaamheid. Meesterverteller Nadolny maakt er de premisse van zijn roman van en weet deze erg efficiënte trope volledig naar zijn hand te zetten, waardoor het verhaal een uitzonderlijke oorspronkelijkheid krijgt.
Maar wie was de échte John Franklin? Sinds zijn jeugd droomde Franklin ervan naar zee te gaan. Op 14-jarige leeftijd ging hij bij de Royal Navy, als midshipman (adelborst of junior officier in opleiding), waar hij meteen met de oorlogsgruwel van de Napoleontische tijden geconfronteerd werd tijdens de belangrijke zeeslagen van Trafalgar en Kopenhagen (onder leiding van de beroemde viceadmiraal Horatio Nelson). Toen de Britten vrede sloten met de Fransen richtte Franklin al zijn aandacht op het organiseren van poolreizen. Hij had nog maar één ambitie: de noordwestdoorvaart vinden, een nagenoeg mythische route die - mocht ze bestaan - de Atlantische Oceaan zou verbinden met de Grote Oceaan via de Canadese poolarchipel en waar in zijn tijd al meer dan 200 jaar naar gezocht werd. Franklins eerste poolexpeditie ging over land, van Hudson Bay tot aan de Noordelijke IJszee, langs de lijn van de Coppermine rivier. Tussen 1819 en 1822 legde Franklin met zijn twintigkoppig team bijna 9.000 kilometer af en bracht gigantische stukken onverkend land in kaart (het is de tijd van de portolanen). Zo groot het succes op wetenschappelijk gebied was, zo rampzalig werd de terugtocht over de uitgestrekte tundra’s van de ‘Barren Grounds�. Elf van de twintig teamleden lieten het leven in het besneeuwde poolgebied. De overlevenden aten korstmossen, en kookten hun riemen en laarzen om er soep met ledersmaak van te maken. Het voorval zou Franklin de bijnaam ‘de man die zijn laarzen opat� opleveren. De beschrijving van deze poolreis is ongetwijfeld een van de hoogtepunten van de roman.
Eenmaal terug in de beschaving werd Franklin de auteur van weinig originele reisliteratuur en een veelgevraagde salontijger. Hij huwde de dichteres Eleanor Porden, die 2 jaar later overleed aan tuberculose. Er volgde een tweede noordpoolreis en een kort politiek intermezzo als gouverneur van Tasmanië, toen nog Van Diemensland geheten. In mei 1845 werd Franklin aangesteld als expeditieleider van een nieuwe zoektocht naar de noordwestdoorvaart. Twee schepen, de Erebus en de Terror, kozen het ruime sop, met noordwaartse koers, zij het om nooit meer terug te keren. Tussen 1847 en 1859 werden meer dan 30 expedities erop uitgestuurd, op zoek naar Franklin en zijn 129 manschappen. De mysterieuze verdwijning sprak tot de Victoriaanse verbeelding: Swinburne schreef een hymne, Turner wijdde er een reeks schilderijen aan en Wilkie Collins maakte er een melodrama van, geproduceerd door niemand minder dan Charles Dickens. Deze laatste reis komt slechts kort aan bod in de roman: Nadolny schetst de voorbereidingen en het vertrek, maar laat de details van de fatale afloop voor de annalen van de geschiedenis. Gedenkwaardig is dan weer Nadolny’s beschrijving, naar het einde van de roman toe, van Franklins onaflatende droom van een open poolzee.
Nadolny lijkt te zeggen dat Franklins onafwendbare aantrekking tot het ijs van het hoogste noorden, zijn oorsprong vindt in een verlangen om een omgeving te vinden die strookt met zijn traagheid. Franklin droomt van het noordelijkste deel van de aarde “zo ver weg dat de zon er niet onderging en de tijd er niet verstreek�. Met andere woorden, juist omdat ijs zo ‘traag� is, vormt het de perfecte metafoor voor Franklins kijk op de wereld. Het ijs op de polen is het resultaat van jarenlang lagen opbouwen, ijsbergen en gletsjers verplaatsen zich met een tergende langzaamheid, het bevriezingsproces op zich blinkt eveneens uit in inertie. IJs en langzaamheid horen bij elkaar, de tijd zit er gevangen in een soort bevroren eeuwigheid. Franklin zelf ziet zijn traagheid als een kwaliteit om de tijd mee te bedwingen: “Er was maar zo weinig waarbij een langzaam tempo een goede eigenschap was. Zichzelf boven de tijd verheffen; dat was aanlokkelijk�.
Lovenswaardig is de manier waarop Nadolny Franklins traagheid in zijn bedwelmende stijl laat doorsijpelen. “Als ik vertel, sir, dan doe ik dat in mijn eigen ritme.�, zegt zijn held ergens. Dat eigen ritme heet grammaticaal gesproken de vrije indirecte rede, een verhalend imperfectum dat het midden houdt tussen een derde- en eerstepersoonsvertelling en erg in zwang was in romans van de 18de en 19de eeuw, bij Flaubert bijvoorbeeld, om er maar één te noemen. De vertelstijl houdt bovendien gelijke tred met de ontwikkeling en ontplooiing van het ‘personage Franklin�. Nadolny geeft doelbewust een zwierigheid aan de hoofdstukken gewijd aan Franklins jeugdjaren. De traagheid van de hongerreis wordt dan weer aangepast aan het bevroren landschap waar tijd niet meer van tel is. Het pleit voor de vertaler dat je ook in de Nederlandse versie trager begint te lezen.
Tegen alle verwachtingen in weet Franklin zijn afwijking in een voordeel om te zetten. Door zijn gevoeligheid voor details, zijn bewustzijn op microniveau en zijn fenomenaal geheugen drukt hij een stempel op zijn omgeving en weet hij wel degelijk een verschil te maken. Zijn aandoening dwingt hem tot geduld, alsof zijn hersenen moeten inhalen wat hij ziet. Een mooi voorbeeld is het incident waar Franklin en zijn bemanning met hun schip vast komen te zitten in het ijs: terwijl zijn mannen panikeren weet hij iedereen te redden door de gevolgen van iedere actie tot in de kleinste details koelbloedig en langzaam af te wegen. Franklin ziet antwoorden die anderen niet kunnen zien en conceptualiseert de wereld op een unieke manier. Hoewel hij vaak bespot wordt omwille van zijn traagheid, krijgt Franklin stilaan een schare bewonderaars achter zich.
Ook als lezer begin je van lieverlede anders te kijken naar de beschreven gebeurtenissen. De concepten in het boek stellen de manier waarop wij de ons omringende wereld ervaren in vraag. Nadolny reikt ons in deze betoverende roman een alternatief paradigma aan om naar onze omgeving te kijken. Weliswaar, een paradigma van traagheid, waardoor we tot het volle besef komen van het cruciale belang van een andere kijk, een fris perspectief.
Een boek om te savoureren - langzaam uiteraard - bladzijde per bladzijde, zin per zin, woord per woord.
March 4, 2021
War leider nicht so meins ...
February 11, 2021
Wel mooi, maar een tikkie traag...
October 29, 2024
Çeviriden mi yoksa Sten Nadolny’nin anlatım dilinden mi kaynaklı bilmiyorum ama inanılmaz yorucu bir kitaptı� John Franklin’in hayatının çok ilginç olmasına rağmen romanın dağınık anlatım şekli beni çok yordu. Sakin sekanslarda bile neyin olup bittiğini anlamakta zorlandım zamandan mekana bi konuşmadan diğerine atlayıp durduk. Çok zor bitirdim
July 13, 2023
this book nearly put me into a reading slump, not cause it was bad or anything it just took me forever to read and i could only read like little bits at a time. it also took like forever for the characters to actually stabilise and my name knowing weakness could not keep up with that. i liked the story and it was cool cause australian history. was a bit confused about the fact that it was a book translated from german to english about a british sailor who became the governor of an australian state but like it’s kinda irrelevant so who care. speaking of translation tho it was translate so so well. i really like franklins character and he was such a progressive king i stan so hard. also i love eleanor like babes was dying and had just had a kid and was still like nah you do you babes i want you to succeed (NOT that i think women should give everything up for their husbands that’s ew). anyways this was a good book but i just didn’t like the way it flowed at some points but also it was like translated so no hard feelings ya know. for a non fiction fiction book it was a really good and actually interesting story and now i want to read his actual autobiography about the shoe eating fiasco. nah this man did not just fall in love with his niece i can’t the book was going so well wtaf i can’t deal that is foul typical tasmania tho i guess.
April 7, 2018
This novel is exceptional. Absorbing, thought-provoking, and evocative of the era (nineteenth-century) in which its British explorer protagonist, Sir John Franklin, lived. It is--perhaps this is a warning--performatively slow. It is not a page-turner understood as a rapid and thrilling read. Rather, it promotes deliberation, thoughtfulness, moments (long moments) of reverie. This may very much be your cuppa tea: it was mine.
September 9, 2022
Uy
A mi me aburrió un poco :(
Me gusta el prólogo y el epílogo y algunas frases, pero si la historia es interesante siento que a fuerza encaja, una y otra vez, lo de que era lento, no sé, me aburre, pero bueno, yo no soy de historias de este tipo, era más por lo de la lentitud. Lástima, además, es largo.
A mi me aburrió un poco :(
Me gusta el prólogo y el epílogo y algunas frases, pero si la historia es interesante siento que a fuerza encaja, una y otra vez, lo de que era lento, no sé, me aburre, pero bueno, yo no soy de historias de este tipo, era más por lo de la lentitud. Lástima, además, es largo.
June 11, 2017
4,5 Sterne, ein sehr kluges Buch voller Poesie. Ich hab es sehr genossen, obwohl ich nur langsam vorankam. Der Schreibstil ist nicht sehr leicht verständlich.
January 6, 2024
In der Tat etwas langsam. Besticht aber durch einen ganz eigenen trockenen Humor und für Interessierte evtl. spannende Darstellung der Seefahrt im 19. Jhdt. Schön.
July 26, 2020
Der etwas abgehackte Schreibstil erfordert langsames Lesen und oft Anhalten und erkennen, was unter der Oberfläche der kurzen Sätze versteckt, gesagt werden will. Kein schnelles und flüssiges Lesen entspricht so dem Wahrnehmen, Denken und Handeln der Hauptperson.
Der vor zirka 200 Jahren real existierende Polarforscher John Franklin gab den Anstoß zu diesem Charakter. Sein Leben und die Ereignisse im frühkapitalistischen England bilden den Hintergrund.
Auch damals schon empfunden: Leiden an der immer schneller werdenden menschlichen Entwicklung: "Ach wie schnell wird aus allem Vergangenheit".Und Gedanken wie: "Bei dieser Beschleunigung des Zeitalters sollte jeder nach seiner möglichen Geschwindigkeit einen entsprechenden Beruf finden". Und "ist es nicht so, dass jedem Menschen das Leben nur gegeben war, damit er etwas für seine Gattung tat?"Aber auch heute erleben viele: "Er war unendlich müde; er konnte nicht mehr weinen, weil er nicht mehr glaubte, dass Weinen in der Welt etwas ändert."
Der vor zirka 200 Jahren real existierende Polarforscher John Franklin gab den Anstoß zu diesem Charakter. Sein Leben und die Ereignisse im frühkapitalistischen England bilden den Hintergrund.
Auch damals schon empfunden: Leiden an der immer schneller werdenden menschlichen Entwicklung: "Ach wie schnell wird aus allem Vergangenheit".Und Gedanken wie: "Bei dieser Beschleunigung des Zeitalters sollte jeder nach seiner möglichen Geschwindigkeit einen entsprechenden Beruf finden". Und "ist es nicht so, dass jedem Menschen das Leben nur gegeben war, damit er etwas für seine Gattung tat?"Aber auch heute erleben viele: "Er war unendlich müde; er konnte nicht mehr weinen, weil er nicht mehr glaubte, dass Weinen in der Welt etwas ändert."
April 24, 2021
So, I'm not sure I'm definitely *in love* with this book, but it was a fascinating read and I think I'll keep thinking about what this novel has to say about speed/slowness, individuality, and failure for a while to come.
Not quite as humorous as Measuring the World (the favourite this reminded me of), but on a similar level when it comes to the more philosophical considerations surrounding exploration, curiosity, and the familiar vs. the new.
Not quite as humorous as Measuring the World (the favourite this reminded me of), but on a similar level when it comes to the more philosophical considerations surrounding exploration, curiosity, and the familiar vs. the new.
Displaying 1 - 30 of 198 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.