What do you think?
Rate this book
The Holocaust
Fiasco
Novela estática, de iniciación, en la que una sutil pátina de humor melancólico recorre de punta a punta una acción que se despliega como un juego de muñecas rusas, nos dibuja un paisaje de tono kafkiano en el que la realidad y la ficción se entrelazan en un personaje que vive, en el plúmbeo y denso ambiente dictatorial del estalinismo, la experiencia de escribir a contracorriente.
376 pages, Paperback
First published January 1, 1988
31 people are currently reading
868 people want to read
About the author
Imre Kertész
72books367followersBorn in Budapest in 1929, during World War II Imre Kertész was imprisoned at Auschwitz in 1944 and later at Buchenwald. After the war and repatriation, Kertész soon ended his brief career as a journalist and turned to translation, specializing in German language works. He later emigrated to Berlin. Kertész was awarded the Nobel Prize for literature in 2002 for "writing that upholds the fragile experience of the individual against the barbaric arbitrariness of history".
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 49 reviews
April 6, 2012
In the hazily autobiographical novel Fiasco, Imre Kertész describes the return of his surrogate-protagonist György Köves from the German concentration camps after World War II to his native Hungary, now a communist satellite state. To be sure, Kertész incurs more than a small debt to Kafka here, as the bewildered Köves is suddenly immersed in an irrational society beholden to shifting and unintelligible rules—but that debt is commensurate with the pay-off because Kertész does long-form Kafka better than Kafka ever did. Kafka’s worlds were hollow-feeling, abstract—which lent to a sense of alienation and strangeness, sure, but the worlds they described were correspondingly insubstantial. Kertész, by way of contrast, creates a more inhabited, relevant world for his readers.
Fiasco is a strange book. It opens with a hundred-twenty-page section that is neither a preface nor an introduction. It’s both part of the novel and distinct from the novel—an apology for, perhaps, or shaky explanation of the narrative which is to follow. A writer (though he declines the title) putters around his apartment in present-day (1980s) Budapest feeling compelled to write another novel after his previous novel (Kertész’s Fatelessness) is rejected by publishers, but lacking a clear objective. Why should he write? Why should anyone write? Do writers write to entertain, to inform, to gratify their egos, to exhume the depths of their hearts and minds? He fumbles for an answer, finding none of them entirely satisfying. And he recalls his previous effort—the novel about Köves’s experiences in the concentration camps—and its utter failure. The writer rereads the harsh rejection letter in his files. But was the novel really a failure? Does one write only to be published?
Eventually, in a sort of blind momentum, he begins the new novel�this novel Fiasco which then becomes informed by the author’s earlier musings on writing. The writer writes a novel about Köves, who himself becomes a writer—but accidentally. Through some sort of bureaucratic error, Köves returns home to discover he has been discharged as a writer for a newspaper, a job he never occupied. This mistake, like many such mistakes in life, determines his fate, for lack of a better motivation.
Fiasco is not an easy novel to read. The beginning section is written in a scrupulously overdetailed style, emphasizing banality itself, and the sentences are long, winding, and occasionally difficult to follow. The novel-within-the-novel is written in a more generous style, but it remains cagey and elliptical. At times we’re not quite sure if only we the readers are confused about this world Kertész has created or if Köves shares our disorientation. In fact, Köves becomes assimilated faster than I did—which is as it should be. From a distance of a few steps behind Köves, we can watch him adapt and become integrated into this disturbingly irrational society.
Side Note: Melville House (publishers of Fiasco) has some of the worst proofreaders in the publishing industry. Or else it has no proofreaders at all. Get your act together, Melville! These are some sloppy books you’re putting out!
Fiasco is a strange book. It opens with a hundred-twenty-page section that is neither a preface nor an introduction. It’s both part of the novel and distinct from the novel—an apology for, perhaps, or shaky explanation of the narrative which is to follow. A writer (though he declines the title) putters around his apartment in present-day (1980s) Budapest feeling compelled to write another novel after his previous novel (Kertész’s Fatelessness) is rejected by publishers, but lacking a clear objective. Why should he write? Why should anyone write? Do writers write to entertain, to inform, to gratify their egos, to exhume the depths of their hearts and minds? He fumbles for an answer, finding none of them entirely satisfying. And he recalls his previous effort—the novel about Köves’s experiences in the concentration camps—and its utter failure. The writer rereads the harsh rejection letter in his files. But was the novel really a failure? Does one write only to be published?
Eventually, in a sort of blind momentum, he begins the new novel�this novel Fiasco which then becomes informed by the author’s earlier musings on writing. The writer writes a novel about Köves, who himself becomes a writer—but accidentally. Through some sort of bureaucratic error, Köves returns home to discover he has been discharged as a writer for a newspaper, a job he never occupied. This mistake, like many such mistakes in life, determines his fate, for lack of a better motivation.
Fiasco is not an easy novel to read. The beginning section is written in a scrupulously overdetailed style, emphasizing banality itself, and the sentences are long, winding, and occasionally difficult to follow. The novel-within-the-novel is written in a more generous style, but it remains cagey and elliptical. At times we’re not quite sure if only we the readers are confused about this world Kertész has created or if Köves shares our disorientation. In fact, Köves becomes assimilated faster than I did—which is as it should be. From a distance of a few steps behind Köves, we can watch him adapt and become integrated into this disturbingly irrational society.
Side Note: Melville House (publishers of Fiasco) has some of the worst proofreaders in the publishing industry. Or else it has no proofreaders at all. Get your act together, Melville! These are some sloppy books you’re putting out!
October 3, 2017
Fiyasko, hayatımda okuduğum en iyi, üzerine en çok kafa yorulacak romanlardan biri. Imre Kertész'in 1973'te yazdığı, gençliğinde toplama kampında yaşadıklarının hikâyesi Kadersizlik'in yazılış hikâyesini de barındıran 1988 tarihli otobiyografik romanı. Okumasının, anlamlandırmasının hayli zor olduğunu söyleyebilirim.
Kitap kabaca iki hikâyeden oluşuyor: İlk hikâye, baş kahramanımız Yaşlı Adam'ın bir roman yazmaya çalışmasını ve Kadersizlik'i yazış sürecinde yaşadıklarını, yayınevinden reddedilişini anlatıyor. Burada yazarın tuhaf bir üslubunun olduğunu net bir şekilde görüyoruz. Ben biraz Saramago'ya benzettim. Alaycı, her şeyin etrafında döne dolaşa ilerleyen bir üslubu var ikisinin de ve imlâ kurallarını zorluyorlar. Saramago'nun virgülle yaptığını Kertész parantezlerle yapmış bir nevi.
İkinci hikâye, romana da adını veren Fiyasko. Burada da otobiyografik bir anlatı var, Steinig'in yazarın gençliği olduğunu söyleyebiliriz. Tabii bu bölümle ilgili dikkatimizi çeken ilk şey, üslubun net bir şekilde değişmesi oluyor. Burada Kafkaesk bir anlatı görüyoruz, ki ben sevmezdim, Kertész ile bakış açım değişti. Kitabı okurken sürekli düşündüğüm, sonradan burada da aynı yorumu gördüğüm bir tespit, bir iddia var: Kertész, Kafka'dan daha iyi bir Kafka.
Dediğim gibi, roman anlaşılması epey zor bir roman. Bu yüzden roman hakkında yapacağım her çıkarım içinde benim yorumumu barındırıyor olma ihtimalini içeriyor.
Kitabın ikinci bölümü öncesi olduğu için ondan başlamak daha doğru olacaktır. Bu bölüme Steinig'in uçağa binip Budapeşte'den 16 saat uzaklıktaki bir yere gidişi, varışıyla başlıyoruz. Steinig'in o kadar saatten sonra indiği yer yine Budapeşte oluyor, ama Budapeşte olmayan bir Budapeşte. Tuhaflığın içine en baştan düşüyoruz. Steinig uçaktan iner inmez önüne bir ışık demeti tutuluyor ve karakterimiz onu takip ederek bir yere götürülüp kontrole tabii tutuluyor, ardından da kendisine kalacağı evin adresi veriliyor. Bu uçaktan inişi ve ışık demetini takip edişi, Steinig'in Kafkaesk dünyaya doğuşu olarak yorumlayabiriz.
Steinig evine gidiyor ve işinden atıldığını öğreniyor. Zamanla kendisine iş sahibi olması için baskı yapılıyor, hangi işe gireceğine karar veriyorlar, vazgeçip başka bir şeye karar veriyorlar. Romanın sonuna kadar Steinig neredeyse hiçbir şeye karar veriyor. Kitabın işlediği şeyin de bu olduğunu düşünüyorum. Bunun çok ciddi, çok önemli bir konu olduğu aşikâr. Hem devletlerin, hem kültürlerin, hem de halkın, çevrenin baskısıyla Steinig bir şeyler yapmaya itiliyor. Hiçbir şey onun kontrolünde gerçekleşmiyor. Sevişeceğinde de ne olup bittiğini anlamıyor, çalışacağında da.
Bu kitaptan birkaç gün önce Kâtip Bartleby'i okumuştum, ilginç bir tesadüf oldu. Neredeyse aynı konuları işlediğini söyleyebiliriz, oradan yola çıkarak da şunu söyleyebiliriz: Bu Kafkaesk dünyada kimse "Yapmamayı tercih ederim," demiyor, diyemiyor.
Ama ekseriyetle distopyalarda düşülen hataya Kertész düşmüyor ve suçun tek başına otorite olduğunu kesinlikle dile getirmiyor. Bunu doğrudan bir hata olarak adlandırdığını dahi söyleyemeyiz belki, bu kaçınılmaz olan. İnsanlık tarihinin her anında toplum kendi oluşturduğu kuralları uygulamış, aksine ihtimal vermemiştir. Diğer düşünceleri belki her zaman taşlayarak öldürmemiştir ama kulak vermeyerek öldürmüştür. Bugün yaşayan sıradan bir üniversite öğrencisini ele alalım. İleride hayatının nasıl olacağını öngörmek ne kadar zor olabilir ki? Biraz kafa yorarsak ortalama olarak hangi arabayı alacağını, nasıl biriyle evleneceğini, nasıl öleceğini bile tahmin edebiliriz. Ama yaptığımız on binlerce tercih nereye gidiyor? Nasıl bu kadar tercihin ardından birinin otuz yıl sonrasını öngörebiliriz. Bunun cevabı tercihlerde, aslında insanlar tercih falan yapmıyor. Aynen Fiyasko'da anlatıldığı gibi, "Şu işte çalışacaksın," deniyor, "Şu evde oturacaksın," bu kadar.
Şimdi biraz daha iddialı, biraz daha tehlikeli bir şey söyleyeceğim. Kitabı okumadan çok önce düşündüğüm ve söylediğim bir şeyi kitapta da gördüm, ama daha önce tam olarak bunu düşündüğüm için Kertész'in ağzından kendi fikrimi mi görmek istedim, yoksa aynı şeyi mi düşünüyoruz emin olamadım. Kitabın sonlarındaki Ben Cellat bölümünde hem mağdurun, hem suçlunun her zaman birey olamamış insan olduğuna dair bir çıkarım vardı. Bu ne demek? Cellat, otuz bin kişiyi öldürmüş bir cellat hem katil, hem de mağdur olduğunu nasıl söyler? Birini yaptıklarından nasıl sorumlu tutabiliriz? Ya da asıl soru şu olmalı: Toplumsal ahlak neye evrilirse insan da ona mı evrilir? Bir insan nasıl Nazi olur? Nazi olanlar ekstra kötü insanlar mıdır, bir insan yaradılıştan kötü olabilir mi? Bir insan yaradılıştan kötü olsa dahi binlerce yaradılıştan kötü insan Almanya'da, o tarihte aynı zamanda mı doğmuştur? Bu cehaletten mi kaynaklanmıştır?
Kitabın içinden bunlara basit, ama çok ağır bir cevap çıkıyor: Sıradan insan, ortalamayı oluşturan insan, ki yalnızca iktidar olmak zorunda değil, karşıt cephelerle birlikte -en küçük gruplar dahil, bir ülkenin %99'undan bahsediyoruz, hiçbir zaman hareketlerine kendi başına karar veremez. Bu donanımdan yoksundur, buna vakti yoktur en başta. Bu yüzden işte, bu işin doğası gereği onun yerine karar verilir. Bu mekanizma bir yeraltı örgütünün, dünyayı yöneten gizli güçlerin ürünü değildir. 100 kişilik bir kabilede de bu kaçınılmazdır, insanın doğası gereği bu böyledir. Bu yüzden "doğal olan" her neyse ortalama insan ona evrilir. Ortalama insan beyaz bir kağıt gibidir. Ondan Nazi de yaparsınız, Lgbt aktivisti de; şeriat yanlısı da olur, feminist de, Ateist de. Çünkü kararlarını kendi başına alamaz, insanlar kararlarını kendi başın alacak olsaydı meclise dört parti girmezdi. Din diye bir şey olmazdı. Devlet dağılır, anarşi başlardı. İnsanların çok büyük kısmı inandığı dine, giydiği kıyafetin 10'da 1'i kadar akıl yormazlar. Yoranların çok büyük kısmı da objektif olmak yerine haklı çıkmaya çalışırlar.
Kitap, işte bence bunu anlatıyor. Peki, yukarıda yazılanları kabul edecek olursak bu işin mutlu sonu nedir? Ne yapılabilir?
Steinig, yani Imre Kertész diyor ki "Ben bir roman yazmak ǰܲԻ岹ı!" Ve önemli olanın bir ürün olarak roman değil, yazarın yazarken yaşadıkları olduğunu söylüyor. Yani Kertész kendi olmanın, birey olmanın yolunu yazar olmakta buluyor ve bir roman yazıyor. Basılıp basılmadığı önemli olmayan bir roman.
Kitabın birinci kısmında bu romanın yazılış hikâyesini, üstünden on yıl geçtikten sonra okuyoruz. Ama görüyoruz ki, Sisifos kayasını yukarıdan aşağı düşüre düşüre eritmiş, yazar, yukarıdan aşağı düşüre düşüre, kendi hayatını kullana kullana eritmiş. Kertész, roman yazmak zorunda olan bir yazar değilmiş artık, roman yazmaktan başka yapacak bir şeyi olmayan bir yazar olmuş. Sisifos'un erimiş kayasını, küçük taş parçasını, uçmasın diye kağıtlarının üstüne koyuyor yazar, elinde tutuyor sıkıca. Günün birinde cansız bedeni yazı masasının karşısında sandalyeden düşüne kadar da öyle olacaktır.
Kitap kabaca iki hikâyeden oluşuyor: İlk hikâye, baş kahramanımız Yaşlı Adam'ın bir roman yazmaya çalışmasını ve Kadersizlik'i yazış sürecinde yaşadıklarını, yayınevinden reddedilişini anlatıyor. Burada yazarın tuhaf bir üslubunun olduğunu net bir şekilde görüyoruz. Ben biraz Saramago'ya benzettim. Alaycı, her şeyin etrafında döne dolaşa ilerleyen bir üslubu var ikisinin de ve imlâ kurallarını zorluyorlar. Saramago'nun virgülle yaptığını Kertész parantezlerle yapmış bir nevi.
İkinci hikâye, romana da adını veren Fiyasko. Burada da otobiyografik bir anlatı var, Steinig'in yazarın gençliği olduğunu söyleyebiliriz. Tabii bu bölümle ilgili dikkatimizi çeken ilk şey, üslubun net bir şekilde değişmesi oluyor. Burada Kafkaesk bir anlatı görüyoruz, ki ben sevmezdim, Kertész ile bakış açım değişti. Kitabı okurken sürekli düşündüğüm, sonradan burada da aynı yorumu gördüğüm bir tespit, bir iddia var: Kertész, Kafka'dan daha iyi bir Kafka.
Dediğim gibi, roman anlaşılması epey zor bir roman. Bu yüzden roman hakkında yapacağım her çıkarım içinde benim yorumumu barındırıyor olma ihtimalini içeriyor.
Kitabın ikinci bölümü öncesi olduğu için ondan başlamak daha doğru olacaktır. Bu bölüme Steinig'in uçağa binip Budapeşte'den 16 saat uzaklıktaki bir yere gidişi, varışıyla başlıyoruz. Steinig'in o kadar saatten sonra indiği yer yine Budapeşte oluyor, ama Budapeşte olmayan bir Budapeşte. Tuhaflığın içine en baştan düşüyoruz. Steinig uçaktan iner inmez önüne bir ışık demeti tutuluyor ve karakterimiz onu takip ederek bir yere götürülüp kontrole tabii tutuluyor, ardından da kendisine kalacağı evin adresi veriliyor. Bu uçaktan inişi ve ışık demetini takip edişi, Steinig'in Kafkaesk dünyaya doğuşu olarak yorumlayabiriz.
Steinig evine gidiyor ve işinden atıldığını öğreniyor. Zamanla kendisine iş sahibi olması için baskı yapılıyor, hangi işe gireceğine karar veriyorlar, vazgeçip başka bir şeye karar veriyorlar. Romanın sonuna kadar Steinig neredeyse hiçbir şeye karar veriyor. Kitabın işlediği şeyin de bu olduğunu düşünüyorum. Bunun çok ciddi, çok önemli bir konu olduğu aşikâr. Hem devletlerin, hem kültürlerin, hem de halkın, çevrenin baskısıyla Steinig bir şeyler yapmaya itiliyor. Hiçbir şey onun kontrolünde gerçekleşmiyor. Sevişeceğinde de ne olup bittiğini anlamıyor, çalışacağında da.
Bu kitaptan birkaç gün önce Kâtip Bartleby'i okumuştum, ilginç bir tesadüf oldu. Neredeyse aynı konuları işlediğini söyleyebiliriz, oradan yola çıkarak da şunu söyleyebiliriz: Bu Kafkaesk dünyada kimse "Yapmamayı tercih ederim," demiyor, diyemiyor.
Ama ekseriyetle distopyalarda düşülen hataya Kertész düşmüyor ve suçun tek başına otorite olduğunu kesinlikle dile getirmiyor. Bunu doğrudan bir hata olarak adlandırdığını dahi söyleyemeyiz belki, bu kaçınılmaz olan. İnsanlık tarihinin her anında toplum kendi oluşturduğu kuralları uygulamış, aksine ihtimal vermemiştir. Diğer düşünceleri belki her zaman taşlayarak öldürmemiştir ama kulak vermeyerek öldürmüştür. Bugün yaşayan sıradan bir üniversite öğrencisini ele alalım. İleride hayatının nasıl olacağını öngörmek ne kadar zor olabilir ki? Biraz kafa yorarsak ortalama olarak hangi arabayı alacağını, nasıl biriyle evleneceğini, nasıl öleceğini bile tahmin edebiliriz. Ama yaptığımız on binlerce tercih nereye gidiyor? Nasıl bu kadar tercihin ardından birinin otuz yıl sonrasını öngörebiliriz. Bunun cevabı tercihlerde, aslında insanlar tercih falan yapmıyor. Aynen Fiyasko'da anlatıldığı gibi, "Şu işte çalışacaksın," deniyor, "Şu evde oturacaksın," bu kadar.
Şimdi biraz daha iddialı, biraz daha tehlikeli bir şey söyleyeceğim. Kitabı okumadan çok önce düşündüğüm ve söylediğim bir şeyi kitapta da gördüm, ama daha önce tam olarak bunu düşündüğüm için Kertész'in ağzından kendi fikrimi mi görmek istedim, yoksa aynı şeyi mi düşünüyoruz emin olamadım. Kitabın sonlarındaki Ben Cellat bölümünde hem mağdurun, hem suçlunun her zaman birey olamamış insan olduğuna dair bir çıkarım vardı. Bu ne demek? Cellat, otuz bin kişiyi öldürmüş bir cellat hem katil, hem de mağdur olduğunu nasıl söyler? Birini yaptıklarından nasıl sorumlu tutabiliriz? Ya da asıl soru şu olmalı: Toplumsal ahlak neye evrilirse insan da ona mı evrilir? Bir insan nasıl Nazi olur? Nazi olanlar ekstra kötü insanlar mıdır, bir insan yaradılıştan kötü olabilir mi? Bir insan yaradılıştan kötü olsa dahi binlerce yaradılıştan kötü insan Almanya'da, o tarihte aynı zamanda mı doğmuştur? Bu cehaletten mi kaynaklanmıştır?
Kitabın içinden bunlara basit, ama çok ağır bir cevap çıkıyor: Sıradan insan, ortalamayı oluşturan insan, ki yalnızca iktidar olmak zorunda değil, karşıt cephelerle birlikte -en küçük gruplar dahil, bir ülkenin %99'undan bahsediyoruz, hiçbir zaman hareketlerine kendi başına karar veremez. Bu donanımdan yoksundur, buna vakti yoktur en başta. Bu yüzden işte, bu işin doğası gereği onun yerine karar verilir. Bu mekanizma bir yeraltı örgütünün, dünyayı yöneten gizli güçlerin ürünü değildir. 100 kişilik bir kabilede de bu kaçınılmazdır, insanın doğası gereği bu böyledir. Bu yüzden "doğal olan" her neyse ortalama insan ona evrilir. Ortalama insan beyaz bir kağıt gibidir. Ondan Nazi de yaparsınız, Lgbt aktivisti de; şeriat yanlısı da olur, feminist de, Ateist de. Çünkü kararlarını kendi başına alamaz, insanlar kararlarını kendi başın alacak olsaydı meclise dört parti girmezdi. Din diye bir şey olmazdı. Devlet dağılır, anarşi başlardı. İnsanların çok büyük kısmı inandığı dine, giydiği kıyafetin 10'da 1'i kadar akıl yormazlar. Yoranların çok büyük kısmı da objektif olmak yerine haklı çıkmaya çalışırlar.
Kitap, işte bence bunu anlatıyor. Peki, yukarıda yazılanları kabul edecek olursak bu işin mutlu sonu nedir? Ne yapılabilir?
Steinig, yani Imre Kertész diyor ki "Ben bir roman yazmak ǰܲԻ岹ı!" Ve önemli olanın bir ürün olarak roman değil, yazarın yazarken yaşadıkları olduğunu söylüyor. Yani Kertész kendi olmanın, birey olmanın yolunu yazar olmakta buluyor ve bir roman yazıyor. Basılıp basılmadığı önemli olmayan bir roman.
Kitabın birinci kısmında bu romanın yazılış hikâyesini, üstünden on yıl geçtikten sonra okuyoruz. Ama görüyoruz ki, Sisifos kayasını yukarıdan aşağı düşüre düşüre eritmiş, yazar, yukarıdan aşağı düşüre düşüre, kendi hayatını kullana kullana eritmiş. Kertész, roman yazmak zorunda olan bir yazar değilmiş artık, roman yazmaktan başka yapacak bir şeyi olmayan bir yazar olmuş. Sisifos'un erimiş kayasını, küçük taş parçasını, uçmasın diye kağıtlarının üstüne koyuyor yazar, elinde tutuyor sıkıca. Günün birinde cansız bedeni yazı masasının karşısında sandalyeden düşüne kadar da öyle olacaktır.
October 15, 2015
Le Refus
"J'hais les happy ends
J'hais les happy ends
Le bonheur
C'est sans histoire"
-Louis-Jean Cormier
- 3.5 stars. Good book.
"Et après? Il y aura un happy end: avant qu'il n'atteigne le fond de l'abîme, il apprendra que son livre sera quand même publié. Il sera alors pris d'une douloureuse mélancolie et il savourera insatiablement avec l'amertume de la nostalgie le doux souvenir de son échec, le temps où il vivait une vraie vie, rongé par la passion et nourri d'espoirs secrets qu'un vieil homme de venir, qui se tient devant son secrétaire et réfléchit, ne peut plus partager." Je pourrait continuer mais je pense que vous avez l'idée.
-
I read ´Être sans destin', Kertész's first novel which dealt, in a semi biographical way, with his experience as a fourteen year old in Nazi concentration camps. It is the best Holocaust novel I know of. I subsequently read 'Liquidation' which dealt with the suicide of a camp survivor. This is my third venture into Imre Kertész's Holocaust literature.
-
What marks this book is the variety of writing styles. Indeed, one might say the variety of writerly influences. We open with Beckett like description, with sections of Bernhard interspersed, for the first section of the book. Here we meet 'le vieux', the old guy, a writer trying to come up with a new idea for a novel. We follow him pacing in his tiny crowded apartment, back and forth, back and forth. Repeating gestures and thoughts in a Beckettian manner for 112 pages, pausing only to read long run-on unpunctuated Bernhard like sentences from an earlier writing attempt. He pulls out the rejection letter he has received for his first book (Être sans destin?)and reads it. (Is this the same letter that Kertész received?). He finally starts to write. Then begins CHAPITRE PREMIER of the new novel:
This is the main story as it is being written by 'le vieux'. It tells the story of a man named Koves who returns to Budapest from somewhere and seems to enter a Kafkaesque world of Eastern European Communist bureaucracy and every new author's nightmare of being published. Basically this is a novel within a novel about an author trying to publish a novel. Characters come and go and questions are answered with questions or with enigmas. Once again the rejection letter appears and the downwards gyre continues.
-
Like any good story, this one ends with a punchline. Having been entertained in the style of Beckett, Bernhard and Kafka, we now have Camus enter briefly with Sisyphus. It is here that Kertész reveals the absurdist theme that frames the existential angst that pervades the novel. Keep in mind that this is not your Everyman's angst. It is the angst of a man who survived Auschwitz and Buchenwald. I shall not spoil the joke revealed by Sisyphus. I suggest that you read it yourself.
I enjoyed this novel but was somewhat put off by the fact that Kertész chose to pay homage to his predecessors by emulating them so obviously. Having read and enjoyed 'The Trial' and 'The Castle', I felt that Kertész was carried away with Kafka's style and that this detracted from his own writing style that was so enjoyable in 'Être sans destin'. Still a good book which deals with the frustrations of all of us who have the habit of trying to make sense of life and our fellow human beings.
Recommended to all who are willing to push through. .
"J'hais les happy ends
J'hais les happy ends
Le bonheur
C'est sans histoire"
-Louis-Jean Cormier
- 3.5 stars. Good book.
"Et après? Il y aura un happy end: avant qu'il n'atteigne le fond de l'abîme, il apprendra que son livre sera quand même publié. Il sera alors pris d'une douloureuse mélancolie et il savourera insatiablement avec l'amertume de la nostalgie le doux souvenir de son échec, le temps où il vivait une vraie vie, rongé par la passion et nourri d'espoirs secrets qu'un vieil homme de venir, qui se tient devant son secrétaire et réfléchit, ne peut plus partager." Je pourrait continuer mais je pense que vous avez l'idée.
-
I read ´Être sans destin', Kertész's first novel which dealt, in a semi biographical way, with his experience as a fourteen year old in Nazi concentration camps. It is the best Holocaust novel I know of. I subsequently read 'Liquidation' which dealt with the suicide of a camp survivor. This is my third venture into Imre Kertész's Holocaust literature.
-
What marks this book is the variety of writing styles. Indeed, one might say the variety of writerly influences. We open with Beckett like description, with sections of Bernhard interspersed, for the first section of the book. Here we meet 'le vieux', the old guy, a writer trying to come up with a new idea for a novel. We follow him pacing in his tiny crowded apartment, back and forth, back and forth. Repeating gestures and thoughts in a Beckettian manner for 112 pages, pausing only to read long run-on unpunctuated Bernhard like sentences from an earlier writing attempt. He pulls out the rejection letter he has received for his first book (Être sans destin?)and reads it. (Is this the same letter that Kertész received?). He finally starts to write. Then begins CHAPITRE PREMIER of the new novel:
This is the main story as it is being written by 'le vieux'. It tells the story of a man named Koves who returns to Budapest from somewhere and seems to enter a Kafkaesque world of Eastern European Communist bureaucracy and every new author's nightmare of being published. Basically this is a novel within a novel about an author trying to publish a novel. Characters come and go and questions are answered with questions or with enigmas. Once again the rejection letter appears and the downwards gyre continues.
-
Like any good story, this one ends with a punchline. Having been entertained in the style of Beckett, Bernhard and Kafka, we now have Camus enter briefly with Sisyphus. It is here that Kertész reveals the absurdist theme that frames the existential angst that pervades the novel. Keep in mind that this is not your Everyman's angst. It is the angst of a man who survived Auschwitz and Buchenwald. I shall not spoil the joke revealed by Sisyphus. I suggest that you read it yourself.
I enjoyed this novel but was somewhat put off by the fact that Kertész chose to pay homage to his predecessors by emulating them so obviously. Having read and enjoyed 'The Trial' and 'The Castle', I felt that Kertész was carried away with Kafka's style and that this detracted from his own writing style that was so enjoyable in 'Être sans destin'. Still a good book which deals with the frustrations of all of us who have the habit of trying to make sense of life and our fellow human beings.
Recommended to all who are willing to push through. .
Shelved as 'set-aside'
July 28, 2017Abbandonato a pagina 73.
Non è che non sia un bel libro, tutt'altro, ma è scritto in maniera così contorta da fare un baffo a Saramago. Lo stile è simile per le frasi fiume, ma Kertész aggiunge mille milioni di parentesi a ogni frase, oltre a ripetere (volutamente) le medesime frasi mille volte, rendendo la lettura estremamente difficile. Credo che semplicemente non sia il periodo adatto per questo libro, spero di riuscire a riprenderlo più avanti, con maggiore concentrazione.
Non è che non sia un bel libro, tutt'altro, ma è scritto in maniera così contorta da fare un baffo a Saramago. Lo stile è simile per le frasi fiume, ma Kertész aggiunge mille milioni di parentesi a ogni frase, oltre a ripetere (volutamente) le medesime frasi mille volte, rendendo la lettura estremamente difficile. Credo che semplicemente non sia il periodo adatto per questo libro, spero di riuscire a riprenderlo più avanti, con maggiore concentrazione.
January 29, 2022
Kertesz by mohol napísať nákupný zoznam spôsobom, ktorý by poprel existenciu nákupu, obchodu a aj zivotom-znudeneho subjektu. Bola by chyba pritakať hodnoteniu Nobelovej komisie, pretože Kerteszovo dielo je omnoho viac než revízia existenčnej krízy po (zazracne prezitom) Holokauste.
April 11, 2016
Der zweite Teil in der Tetralogie der Schicksalslosigkeit beschreibt die Konsequenzen, die sich aus der Niederschrift des dem Autor möglichen Romans entstanden sind. Einem Buch, das bei den Verlagsverantwortlichen auf vollkommene Ablehnung trifft, zugleich aber die Erlebenissubstanz des Autors vollkommen aufgebraucht hat, derart, dass ihm, seit der Niederschrift, der Zugriff auf die eigenen Erinnerungen verstellt bleibt. Das erste Drittel besteht aus der Beschreibung des Alltags, beim Versuch einen weiteren Roman in Angriff zu nehmen, um den Status des Schriftstellers zu erhalten.
Ein Unterfangen, das auch den Titel eines Fiasko rechtfertigt, denn die lärmende Nachbarin und ein Besuch der Mutter, die immer noch die Wohnung besetzt hält, in die der Sohn gerne einziehen würde, unterbrechen die Entscheidungsfindung.
Dank zahlreicher Manierismen ist das erste Drittel keine leichte Lektüre, andererseits liefert es im ersten Roman nicht aufgenommene Themen, holt die Einordnung des eigenen Überlebens in den Kontext der Judenvernichtung nach und bietet auch bezeichnende Momente aus de Leben nach dem Lager. Der Gipfel beim Versuch der Selbstvergewisserung ist die Parodie auf den Anfang von Dichtung und Wahrheit mit den günstigen Konstellationen für Goethe und den eigenen widrigen Umständen von der Geburt in der Weltwirtschaftskrise und den Eltern, die überhaupt nicht zusammen passten, den ersten Einschränkungen für die Juden ...
Ich war das gemeinsame Söhnchen eines Vaters und einer Mutter, die nichts anderes mehr gemeinsam hatten, (...) Von allen Seiten war ich umzingelt, man nahm mein Bewusstsein in Besitz: ich wurde erzogen. Mal mit liebevollen Worten, mal mit strenger Ermahnung brachte man mich zur Reife, um mich auszurotten. (...) Ich war ein bescheiden strebsames, sich nicht immer untadelig verhaltendes Glied in der sich schweigend gegen mein Leben zusammenbrauenden Verschwörung.
Das Zusammentreffen mit alten Kumpels, von denen einer im Humorsegment in Holland ziemlich gute Kohle macht, aber von seinem früheren Kumpel ein paar heitere Einfälle abstauben würde, eröffnet einen Ausweg. Die Nachricht, dass der Alte seinen Roman geschrieben hat, wegen dem er nicht aus Ungarn weggehen wollte, weckt das Interesse des Jugendfreundes.
Es folgt ein 300 Seiten langes Erzählwerk, der die Zeit des Stalinismus als Reise in ein fremdes, aber irgendwie vertrautes Land verschlüsselt. Dieser halbe Schelmenroman um den Misfit Steinig ist ein harter Brocken voll von existenzialistischem Geschwafel und schwerblütigem Symbolismus, die Auflösung der letzten 25 Seiten mit der Neudeutung des Mythos von Sysiphos setzt alles in ein verklärendes Licht, zumal sich zuletzt auch einige Rätsel auflösen. Aber zwischen Seite 142 und 420 liegt sehr, sehr viel Ballast, über den auch einige interessante Fundstücke nicht hinweg helfen. So entpuppt sich Steinigs Freund Felsen am Ende als der in Holland erfolgreiche Humorist, während Steinigs Vermieterin mit dem schrecklichen Sohn vermutlich eine bei der Mutter verbrachte Restkindheit des Autors symbolisiert.
In Sachen Gestaltung der Fremdbestimmtheit als Schicksalslosigkeit ist Fiasko der zweite Teil und damit der Nachfolger des Romans eines Schicksalslosen, dessen Probleme er im ersten Drittel auslotet, der Rest ist eher sozialistische Konvention.
Die eigentliche Fortsetzung der Jugendgeschichte ist die Erzählung Die englische Flagge, nicht nur weil sie chronologisch viel enger anschließt, sondern auch qualitativ ein vergleichbar hohes Niveau erreicht und bei der Schilderung der Katastrophenzeit kein Blatt vor den Mund nimmt. Zumal das im selben Band abgedruckte Wiedersehen mit Buchenwald thematisch mehr her gibt als das schrecklich verschwurbelte Fiasko.
Ein Unterfangen, das auch den Titel eines Fiasko rechtfertigt, denn die lärmende Nachbarin und ein Besuch der Mutter, die immer noch die Wohnung besetzt hält, in die der Sohn gerne einziehen würde, unterbrechen die Entscheidungsfindung.
Dank zahlreicher Manierismen ist das erste Drittel keine leichte Lektüre, andererseits liefert es im ersten Roman nicht aufgenommene Themen, holt die Einordnung des eigenen Überlebens in den Kontext der Judenvernichtung nach und bietet auch bezeichnende Momente aus de Leben nach dem Lager. Der Gipfel beim Versuch der Selbstvergewisserung ist die Parodie auf den Anfang von Dichtung und Wahrheit mit den günstigen Konstellationen für Goethe und den eigenen widrigen Umständen von der Geburt in der Weltwirtschaftskrise und den Eltern, die überhaupt nicht zusammen passten, den ersten Einschränkungen für die Juden ...
Ich war das gemeinsame Söhnchen eines Vaters und einer Mutter, die nichts anderes mehr gemeinsam hatten, (...) Von allen Seiten war ich umzingelt, man nahm mein Bewusstsein in Besitz: ich wurde erzogen. Mal mit liebevollen Worten, mal mit strenger Ermahnung brachte man mich zur Reife, um mich auszurotten. (...) Ich war ein bescheiden strebsames, sich nicht immer untadelig verhaltendes Glied in der sich schweigend gegen mein Leben zusammenbrauenden Verschwörung.
Das Zusammentreffen mit alten Kumpels, von denen einer im Humorsegment in Holland ziemlich gute Kohle macht, aber von seinem früheren Kumpel ein paar heitere Einfälle abstauben würde, eröffnet einen Ausweg. Die Nachricht, dass der Alte seinen Roman geschrieben hat, wegen dem er nicht aus Ungarn weggehen wollte, weckt das Interesse des Jugendfreundes.
Es folgt ein 300 Seiten langes Erzählwerk, der die Zeit des Stalinismus als Reise in ein fremdes, aber irgendwie vertrautes Land verschlüsselt. Dieser halbe Schelmenroman um den Misfit Steinig ist ein harter Brocken voll von existenzialistischem Geschwafel und schwerblütigem Symbolismus, die Auflösung der letzten 25 Seiten mit der Neudeutung des Mythos von Sysiphos setzt alles in ein verklärendes Licht, zumal sich zuletzt auch einige Rätsel auflösen. Aber zwischen Seite 142 und 420 liegt sehr, sehr viel Ballast, über den auch einige interessante Fundstücke nicht hinweg helfen. So entpuppt sich Steinigs Freund Felsen am Ende als der in Holland erfolgreiche Humorist, während Steinigs Vermieterin mit dem schrecklichen Sohn vermutlich eine bei der Mutter verbrachte Restkindheit des Autors symbolisiert.
In Sachen Gestaltung der Fremdbestimmtheit als Schicksalslosigkeit ist Fiasko der zweite Teil und damit der Nachfolger des Romans eines Schicksalslosen, dessen Probleme er im ersten Drittel auslotet, der Rest ist eher sozialistische Konvention.
Die eigentliche Fortsetzung der Jugendgeschichte ist die Erzählung Die englische Flagge, nicht nur weil sie chronologisch viel enger anschließt, sondern auch qualitativ ein vergleichbar hohes Niveau erreicht und bei der Schilderung der Katastrophenzeit kein Blatt vor den Mund nimmt. Zumal das im selben Band abgedruckte Wiedersehen mit Buchenwald thematisch mehr her gibt als das schrecklich verschwurbelte Fiasko.
June 25, 2016
L’immagine in copertina dell’edizione Feltrinelli rende molto bene l’idea del libro: c’e� un uomo (ma non dietro la rete, quindi imprigionato), ma compreso nella trama della rete: ne fa parte comune� ed allora, puo� uscirne? (... e poi?)
Alcuni brani (in disordine e per senso o significato):
Procuro di infilarmi sempre meglio sotto queste rovine, perche� mi ricoprano completamente - che altro potrei fare? (273)
Per un certo tempo - prima che si decida a intraprendere la strada che lo portera� verso il basso -, come per riposare, si ritira nel suo fallimento, come un’aquila malata nel suo nido, con un’ala rotta ma lo sguardo ancora acuto per scrutare, in cerca di una preda, il campo devastato delle verita� e delle autogiustificazioni. (281)
Sisifo - dice il racconto - dobbiamo immaginarcelo felice. Certo. Ma anche lui e� minacciato dalla misericordia. Sisifo - e l’Arbeitsdienst - sono eterni, e� vero; ma la roccia non e� immortale. Attraverso un cammino aspro, in tanti ruzzolamenti, prima o poi si consuma, e Sisifo un bel giorno si scopre a fischiettare distratto e a scalciare davanti a se�, nella polvere, niente piu� che una pietruzza grigia. (282) (A questo, Camus non ci aveva pensato!)
“E rifletto su quando sarebbero iniziati questi fastidi. Non so perche�, ma sembra che abbia un effetto tranquillizzante sull’uomo il fatto di conoscere il principio, un punto di appoggio qualsiasi, anche ingannevole, nel tempo, che da quel momento si puo� chiamare motivo. Se ci sembra di averne trovato la causa, ogni problema ci appare logico. (28)
Si�, ormai sono ridotto a questo, se cosi� vi pare, sono caduto cosi� in basso che mi accontenterei di qualsiasi cosa, della congiunzione astrale al momento della mia nascita, del codice decisivo del mio DNA, del segreto che a sua volta nasconde segreti, del mio gruppo sanguigno; di qualsiasi cosa, davvero, a cui potrei accennare di si� con il capo oppure, in mancanza di meglio, rassegnarmi, almeno� (72-3) (ricorda Jim Morrison)
Da quando era arrivato da quelle parti, Koves aveva sempre dei problemi con la misura del tempo, finche� ci viveva dentro gli sembrava infinito, ma se ci pensava come a un tempo passato gli pareva nulla, per il suo contenuto sarebbe bastata una sola ora, certamente - gli passava adesso per la testa - per un’altra, una piu� reale, diremmo piu� densa vita sarebbe bastata una sola ora crepuscolare e oziosa, come prima di cena, quando non si ha niente di meglio da fare e comunque fa lo stesso, e infine - passo� di sfuggita per la mente a Koves - forse un’intera generazione sarebbe vissuta ripensando alla propria vita come qualcosa che avrebbe potuto sistemare anche in una sola ora, mentre il resto non sarebbe stato che un’inutile perdita di tempo, circostanze difficili, conflitti - e perche� mai? (196)
Perche� - Signore e Signori! - noi qui, nel mondo, ci siamo disperatamente fatti rinchiudere tra di noi, nella miserabile solidarieta� cameratesca; tutto cio� che succede ha tanta importanza che noi non possiamo piu� farlo dileguare, annullarlo, negarlo davanti agli altri. Dobbiamo assumerci la responsabilita� di noi stessi e delle nostre storie - e neanche nel caso piu� estremo ci rimane altro da fare che riflettere su come possiamo, nella data situazione, cavarcela, con il minor danno possibile per quanto abbiamo commesso. (242) (anche Dostoevskij)
Alcuni brani (in disordine e per senso o significato):
Procuro di infilarmi sempre meglio sotto queste rovine, perche� mi ricoprano completamente - che altro potrei fare? (273)
Per un certo tempo - prima che si decida a intraprendere la strada che lo portera� verso il basso -, come per riposare, si ritira nel suo fallimento, come un’aquila malata nel suo nido, con un’ala rotta ma lo sguardo ancora acuto per scrutare, in cerca di una preda, il campo devastato delle verita� e delle autogiustificazioni. (281)
Sisifo - dice il racconto - dobbiamo immaginarcelo felice. Certo. Ma anche lui e� minacciato dalla misericordia. Sisifo - e l’Arbeitsdienst - sono eterni, e� vero; ma la roccia non e� immortale. Attraverso un cammino aspro, in tanti ruzzolamenti, prima o poi si consuma, e Sisifo un bel giorno si scopre a fischiettare distratto e a scalciare davanti a se�, nella polvere, niente piu� che una pietruzza grigia. (282) (A questo, Camus non ci aveva pensato!)
“E rifletto su quando sarebbero iniziati questi fastidi. Non so perche�, ma sembra che abbia un effetto tranquillizzante sull’uomo il fatto di conoscere il principio, un punto di appoggio qualsiasi, anche ingannevole, nel tempo, che da quel momento si puo� chiamare motivo. Se ci sembra di averne trovato la causa, ogni problema ci appare logico. (28)
Si�, ormai sono ridotto a questo, se cosi� vi pare, sono caduto cosi� in basso che mi accontenterei di qualsiasi cosa, della congiunzione astrale al momento della mia nascita, del codice decisivo del mio DNA, del segreto che a sua volta nasconde segreti, del mio gruppo sanguigno; di qualsiasi cosa, davvero, a cui potrei accennare di si� con il capo oppure, in mancanza di meglio, rassegnarmi, almeno� (72-3) (ricorda Jim Morrison)
Da quando era arrivato da quelle parti, Koves aveva sempre dei problemi con la misura del tempo, finche� ci viveva dentro gli sembrava infinito, ma se ci pensava come a un tempo passato gli pareva nulla, per il suo contenuto sarebbe bastata una sola ora, certamente - gli passava adesso per la testa - per un’altra, una piu� reale, diremmo piu� densa vita sarebbe bastata una sola ora crepuscolare e oziosa, come prima di cena, quando non si ha niente di meglio da fare e comunque fa lo stesso, e infine - passo� di sfuggita per la mente a Koves - forse un’intera generazione sarebbe vissuta ripensando alla propria vita come qualcosa che avrebbe potuto sistemare anche in una sola ora, mentre il resto non sarebbe stato che un’inutile perdita di tempo, circostanze difficili, conflitti - e perche� mai? (196)
Perche� - Signore e Signori! - noi qui, nel mondo, ci siamo disperatamente fatti rinchiudere tra di noi, nella miserabile solidarieta� cameratesca; tutto cio� che succede ha tanta importanza che noi non possiamo piu� farlo dileguare, annullarlo, negarlo davanti agli altri. Dobbiamo assumerci la responsabilita� di noi stessi e delle nostre storie - e neanche nel caso piu� estremo ci rimane altro da fare che riflettere su come possiamo, nella data situazione, cavarcela, con il minor danno possibile per quanto abbiamo commesso. (242) (anche Dostoevskij)
April 20, 2016
Hubo un momento en que me asusté porque no sabía si me había metido en una novela moderna. Moderna en la forma, en esto de repetir frases, paréntesis, cuando digo moderna no lo digo como algo bueno, quizás es más bien "moderna". Pero por suerte era solo el principio.
La segunda parte es una novela, dentro de la novela, y es cuando la cosa se pone buena. Más que nada porque transmite la pérdida de la libertad, es lo que se siente, es un ambiente muy kafkiano, en donde el protagonista no sabe lo que está pasando, lo que tiene que decir, etc. Supongo que por eso me da esa sensación de perder la libertad, o más bien, perder la posibilidad de decidir, porque todo está pasando sin que él entienda por qué. Y es la sensación que debe dar una guerra, o el estar preso, y después intentar contar esa experiencia también es otra historia. No se trata ya solo del hecho terrible de haber vivido en un campo de concentración, sino el cómo lo cuentas, si eres escritor, para poder contarlo, y para seguir viviendo. Me encanta, no se si tanto como me encantó Sin Destino, pero sí me da para seguir leyendo más de este maravilloso autor.
La segunda parte es una novela, dentro de la novela, y es cuando la cosa se pone buena. Más que nada porque transmite la pérdida de la libertad, es lo que se siente, es un ambiente muy kafkiano, en donde el protagonista no sabe lo que está pasando, lo que tiene que decir, etc. Supongo que por eso me da esa sensación de perder la libertad, o más bien, perder la posibilidad de decidir, porque todo está pasando sin que él entienda por qué. Y es la sensación que debe dar una guerra, o el estar preso, y después intentar contar esa experiencia también es otra historia. No se trata ya solo del hecho terrible de haber vivido en un campo de concentración, sino el cómo lo cuentas, si eres escritor, para poder contarlo, y para seguir viviendo. Me encanta, no se si tanto como me encantó Sin Destino, pero sí me da para seguir leyendo más de este maravilloso autor.
April 30, 2015
«...¿no vive uno como no debe vivir y descubre luego que eso ha sido su vida, a pesar de todo?» Imre Kertész
April 25, 2020
Esta novela es un intento de “tejido� que por todas partes se desteje. Cada vida relatada aquí es una especie de hilo que no alcanza a mezclarse. Y, de manera colectiva, no se alcanza a ver en qué consiste el entramado total de estas existencias. Bien a bien, qué extraña manera de construir y qué poca consideración con el que la reseña. No sé bien dónde está el adentro y dónde el afuera, pero diré que Fiasco (1988) está relacionada con la principal obra de Imre Kertész (1929-2016), la novela Sin destino (1975). El sentimiento resultante de la lectura de esta última es extraño, ya que prepara a lo largo de sus páginas un efecto de belleza inusual. El joven sobreviviente del campo de concentración de Auschwitz mira con nostalgia sus días de encierro y cuenta los momentos de felicidad en él. Auschwitz es un sentimiento, pero no un sentimiento sencillo. Fiasco es el primer círculo concéntrico de Sin destino, es la historia de su creación. O la aparente historia, ya que nunca sabemos en qué porcentaje el Yo de estas novelas está lleno del yo del autor. Es la historia de un narrador que construye otro narrador. Pero Sin destino se parece tanto a la realidad que, generalmente, se toma como un testimonio. Rousseau, de sus Confesiones, afirmaba que eran el libro con el que se presentaría ante el Juez Supremo para dar cuenta de su vida. Me imagino que Sin destino es un libro que confundiría a Este aduanero quién sabe si versado en Crítica Literaria. Fiasco, que tendría necesariamente que ser “más real� en tanto que es la historia detrás de la novela y debería de ser más cercana a nuestro mundo, es por el contrario una especie de comedia en que los personajes parecerían no tener entrañas. Una especie de títeres pero manejados por quién sabe quién. Es la Hungría del otro lado del muro la que se describe, burocracia que trae y lleva oficios que no sabemos de dónde vienen y qué destino tienen. Köves (que así se llama el protagonista de uno y otro libro, sin que realmente se parezcan entre sí) regresa a su país de origen (pero en realidad llega a un país desconocido), en el cual hay numerosos escritores. Y Köves, él se empeña por construir dentro de sí un lirismo propio, único y complejo. Bueno, en realidad no es un lirismo único y complejo, sino un tema mal digerido que es Auschwitz, tema en realidad parecen una albóndiga que no termina de dar vueltas en el estómago y cuyos condimentos se eructan en el momento más imprevisto, provocando situaciones incómodas para el escritor. Y bien, uno puede intentar contar su circunstancia, pero sólo hasta cierto punto, a partir de un momento (muy cercano, por cierto) todo se descose, y se dejan de comprender las leyes que rigen nuestra vida más inmediata. El mundo narrativo de esta novela presenta a los hombres desperdigados, en aparente desconexión; sin embargo, cada uno es todos los hombres en potencia, todos unidos en una cadena que va desde la víctima hasta el verdugo, aquel con quien los demás no quieren tener nada en común, y el cual reclama también, en esta novela, una parcela del lenguaje para decirnos que se encuentra encerrado con nosotros en la misma amarga comunidad del destino.
Imre Kertész. Fiasco / A Kudarc (1988), tr. Adan Kovacsics. Barcelona, Acantilado, 2003. (Narrativa del Acantilado, 43)
Imre Kertész. Fiasco / A Kudarc (1988), tr. Adan Kovacsics. Barcelona, Acantilado, 2003. (Narrativa del Acantilado, 43)
February 12, 2021
FIASCO (Imre Kertesz) is an interesting and frustrating book. It opens with a one hundred page prologue - a Chapter Zero. This is the best section in the novel, though it took at least ten pages for the style to begin to be entertaining. There is good humor in this section. The rest of the book (which is 450+ pages total) pursues the same themes.
It’s a book about the relationship of the individual to the society he lives in. Particularly, FIASCO is interested in addressing a sort of metaphysics of self within a communist system. What opportunities for an individual identity are available in a situation of professional constraint and a level of state bureaucracy that puts one (intentionally?) in mind of Franz Kafka? Is there meaning in being an artist - a writer - under these conditions? Does writing become a purely functionary act, reduced to a material level, defined entirely by its utility?
These are some of the questions that seem to orient the text, but the style is indirect. Notably, the style is also postmodern in a few ways. The prologue features a character who is a writer. This narrating character sets up the rest of the novel as a book that he is writing in the third person. So, we get metafiction as a fundamental element of the text. Then there are instances of unreliable information coming from the perspective of the third-person character. He loses time. Scenes run into one another. Supporting characters come and go and sometimes don’t come back.
It’s a confrontation with nonsense. The nonsense seems to come largely from the bureaucracy that dominates the urban environment. The individual exists in a system that has taken on a life of its own.
It’s a book about the relationship of the individual to the society he lives in. Particularly, FIASCO is interested in addressing a sort of metaphysics of self within a communist system. What opportunities for an individual identity are available in a situation of professional constraint and a level of state bureaucracy that puts one (intentionally?) in mind of Franz Kafka? Is there meaning in being an artist - a writer - under these conditions? Does writing become a purely functionary act, reduced to a material level, defined entirely by its utility?
These are some of the questions that seem to orient the text, but the style is indirect. Notably, the style is also postmodern in a few ways. The prologue features a character who is a writer. This narrating character sets up the rest of the novel as a book that he is writing in the third person. So, we get metafiction as a fundamental element of the text. Then there are instances of unreliable information coming from the perspective of the third-person character. He loses time. Scenes run into one another. Supporting characters come and go and sometimes don’t come back.
It’s a confrontation with nonsense. The nonsense seems to come largely from the bureaucracy that dominates the urban environment. The individual exists in a system that has taken on a life of its own.
March 8, 2021
Una novela dentro de otra novela. Un escritor, que habla sobre un escritor que no pensó jamás que sería escritor, sino que las circunstancias de alguna manera lo orillaron a serlo. Innumerables referencias autobiográficas, la tentación de llevarlo todo al plano personal: el nebuloso viejo del principio, que al avanzar las páginas se tornará en una silueta menos difusa, sobre todo al adquirir el nombre de un no tan viejo Köves, protagonista de su novela, quien a su vez, en una tercera y cebollesca capa, es un escritor que recuerda los días durante los años más lúgubres de Auschwitz, lugar al que, contra todo pronóstico, sobrevive, y no sólo eso, sino que años después, como forma de exorcismo o como una especie de beber la cicuta purificadora, o con el fin de emprender una liberación personal, escribe una novela que será una torcida rememoración de aquella experiencia, pasada por el tamiz de un estrafalario y sórdido humor, un humor del fin del mundo, por así decir, y que cuando intenta publicarla, ya en tiempos de la dictadura comunista, la rechazan por tener «equivocados» sus argumentos estéticos y morales, por lo que aquel resquemor que habitaba en sus entrañas y que gracias a una necesidad casi física fue convertido en palabras, resulta un fiasco. Sin embargo, ese Köves consigue vivir como periodista, y luego de volver de un viaje por el extranjero es despedido y transferido a oficios que nada tienen que ver con la escritura, pero que él asume sin chistar, se convierte en obrero, ejercita los músculos y tiene accidentes de trabajo, porque es un inútil para la vida del obrero y casi para cualquier actividad física, pero al menos así logrará integrarse a la extraña dictadura burocrática en la que se ha convertido su ciudad, a las convivencias dentro del Mares del Sur, lugar de humo de tabaco y café, de encuentros y desapariciones enseguida absorbidas por una cotidianidad implacable, y así nadie tendrá sospechas de su actividad mental, llena de insospechadas reflexiones acerca de lo que es el vivir luego del sobrevivir, del tener que curar esa existencia que le tocó por azar internándose en la escritura, de la cual flota, como una emanación, el extraño y sórdido humor que sólo puede nacer en el corazón de la desgracia, como una colorida y acaso venenosa flor en medio de un burbujeante pantano...
October 29, 2019
This novel is a radical departure from Fatelessness: although it does have the same central character - Koves - it is an interesting exercise in metafiction, switching from first-person, presumably Kertesz speaking in his own voice for the first 100 pages or so, offering an intimate vignette of the writers life, a writerly prose-poem, delving deep into the madness, the despair, and the desperation of creating a work of art, of substance - it is also a narrative of the mundanity, the arbitrariness of living under a bloodless bureaucracy - the latter 2/3rds of the novel, told in third-person, foregrounds the external, impersonal forces of Stalinist communism (the bad kind of communism), and what existing in such a deformed system does to the individual agency of a man or woman. People who gripe about the form of this novel, there are many on ŷ apparently, they either lack the appreciation of Kertesz's will-to-style or the necessary discipline to read a difficult narrative - a narrative that doesn't seek to entertain the reader in the traditional sense. The rating on this novel, 3.5, is criminally low.
October 17, 2019
A kudarc nagyon izgalmas olvasmány volt, amit ma félbehagytam.Egyszerűen eljött az a pont, 130 oldalnyi hosszú és a maga módján tökéletes felvezetés viszontagságos és gyönyörűségek mellett még egy konkrét életproblémányi személyes kudarcélményem felpiszkáló kiborulással is megtűzdelt olvasása nyomán, hogy már nem láttam értelmét folytatni, hogy azt a felvezetett, Köves Gyuri főszereplésű tulajdonképpeni regényt még el is olvassam ezek után, nem, van, hogy az ember tudja, hogy itt valaminek bizony nem eleje van hanem vége, és nem lehet rácsavarozni már olyasmit, ami onnan még folytatás. Hogy itt már csak futnék a pénzem után, hogy stílszerű legyek, és ez méltatlan volna. De sosem lehet többé ilyen egy olvasás. Üres érzés fogott el, nem lehetett folytatni. A regény maga talán jó ugyan (nem fog kiderülni, cserbenhagytam), de hát nem mindig lehet az embernek egy maga módján tökéletes könyvvel még regénye is. Az élet tisztára egy kudarc.
September 30, 2017
"Ma di carte, ne hanno tutti.
Se non tante, almeno una, di certo, su cui una volta si è scritto qualcosa, probabilmente qualcosa di importante, da non dimenticare, così che la carta è stata conservata con ogni cura � e poi dimenticata.
Carte che custodiscono le poesie dell’adolescenza.
Carte su cui si è cercata una via d’uscita in un momento di crisi.
Addirittura un intero diario.
Il progetto di una casa.
Il bilancio di un anno difficile.
Una lettera incominciata.
Un messaggio, “Torno subito� � che in seguito si è dimostrato, forse, fatale.
Ma almeno un conto, o forse le istruzioni per il lavaggio strappate da un capo di biancheria, sul cui dorso scopriamo lettere minuscole, estranee, stinte, ormai illeggibili � la nostra scrittura." (p. 18)
Se non tante, almeno una, di certo, su cui una volta si è scritto qualcosa, probabilmente qualcosa di importante, da non dimenticare, così che la carta è stata conservata con ogni cura � e poi dimenticata.
Carte che custodiscono le poesie dell’adolescenza.
Carte su cui si è cercata una via d’uscita in un momento di crisi.
Addirittura un intero diario.
Il progetto di una casa.
Il bilancio di un anno difficile.
Una lettera incominciata.
Un messaggio, “Torno subito� � che in seguito si è dimostrato, forse, fatale.
Ma almeno un conto, o forse le istruzioni per il lavaggio strappate da un capo di biancheria, sul cui dorso scopriamo lettere minuscole, estranee, stinte, ormai illeggibili � la nostra scrittura." (p. 18)
August 27, 2017
"A escritura, o ato de escrever, minhas senhoras e meus senhores, o estranho e inexplicável desejo de dar forma e expressão à aventura do nosso viver, é uma sedução atraente, porém perigosa. Já que não podemos mesmo desvendar o segredo onírico de nossa vida, é melhor calarmo-nos humildemente e sair do caminho em silêncio. Ainda assim, algo nos impele para frente, para as luzes da ribalta da atenção pública, e, à maneira de um cabotino ávido, em retribuição, procuramos embolsar um pequeno agrado e alguma compreensão. Ora, o que isso muda naquilo que já aconteceu, ou que ainda tem de acontecer?"
June 10, 2019
I'm only giving it a three star rating as one reading doesn't do it justice, and that's all I've done. I think it's probably much better than that. Kertesz has moved from a teenager in a concentration camp in Fatelessness to a lost soul coming home to nothing in Soviet Hungary. Or at least that's what I assume it's based on, as the location is never specified. It has multiple levels, not to mention the book within a book within a book, it really deserves a serious reading or two or three.
August 17, 2020
La historia de Gyorgy Köves continúa ahora en el totalitarismo del Stalinismo. Es una historia poco convencional, a veces un poco densa, otras con un poco de humor negro, que crítica esta forma de gobierno. No podía dejar de leerla y de sentir cada vez con más intensidad la falta de libertad, la opresión, la necesidad de salir corriendo sabiendo que es imposible hacerlo. Sentí mucha angustia al leer este libro pero a la vez no podía soltarlo.
October 14, 2023
En svær anmeldelse. Fiaskoen har mange fremragende kvaliteter, endda mesterlige. Jeg har ikke svært ved at genkende den Imre Kertész, hvis andre bøger, jeg tidligere har været benovet over. Samtidig er jeg bare nødt til at indrømme, at jeg kedede mig. Midt i alt denne litterære kvalitet kedede jeg mig massivt.
Læs hele min anmeldelse på K's bognoter:
Læs hele min anmeldelse på K's bognoter:
Read
April 16, 2020Sería muy patudo de mi parte ponerle nota. Sospecho que es un buen libro, pero no estaba en mi capacidad mantenerme enfocada y seguir una narrativa que está llena de variaciones. No quise abandonarlo porque sospeché que nunca lo iba a retomar, pero quizás vuelva a leerlo con la atención que se merece.
July 1, 2019
Wahnsinnig berührendes Buch. Der Schreibstil von Imre Kertész mag auf den ersten Blick sehr sperrig wirken, aber nach wenigen Seiten ist man absolut gefesselt.
Genau wie "Roman eines schicksallosen" ist dieses Buch ein wahres Meisterwerk, das man nicht oft genug lesen kann.
Genau wie "Roman eines schicksallosen" ist dieses Buch ein wahres Meisterwerk, das man nicht oft genug lesen kann.
September 3, 2019
Historias dentro de historias, esta novela es una revelación para quien alguna vez aspira a dedicarse a la escritura: escribir la única novela posible para uno mismo. No fue una lectura fácil ni ágil, pero sí desborda grandes momentos de humor negro, a veces un poco agridulce.
October 2, 2023
Un bien étrange livre, poupée gigogne où l’on suit un auteur en quête de sa prochaine œuvre, qui se déroule par la suite. On y suit Köves pris dans les filets d’un pays inconnu, qui tente de régenter sa vie.
September 18, 2019
Een vrij moeilijke maar goede roman over de roman van een Hongaars burger die naast het systeem valt.
January 8, 2020
I couldn't get through it. Extremely pretentious and excruciatingly boring.
November 6, 2021
Hayatımda okuduğum açık ara en kötü, sıkıcı, gereksiz kitaplardan biri oldu. Kadersizlik gibi bir başyapıttan sonra bu şey tam bir soğuk duş.
December 13, 2021
Dopo il grande "Essere senza destino" (1975), con il vissuto personale nella tragedia dell'Olocausto, le elucubrazioni di questo - a buon titolo - "Fiasco" (1988).
July 20, 2014
Second novel in trilogy by Nobel winning Hungarian Imre Kertesz. #1 __Fatelessness__reviewed briefly below. Less of an intense reading experience than the first when our boy hero Koves describes turning 15 in Auschwitz. Koves narrates the change from work camp to death camp less as a monstrous change than as the proverbial frog in the increasingly hot water. Post war young man Koves tries to be a writer in his Soviet controlled land but runs into many obstacles. For one his Nazi death camp writing is rejected for not being horrifying enough. He becomes a factory worker and does not do so well there either. Will read #3.
His writing is beautiful. Enjoy this:
“They carted him off and he perished at their hands!� And, head held high, she stared at him almost provocatively, with a strange defiance, as if she were heaping all her sufferings at Köves’s feet and was now waiting for Köves to trample on them. Nothing of the kind happened, however. Köves nodded a few times, slowly, with the sympathetic, rather long face of someone who, while of course not regarding it as right, also does not find it particularly unusual that someone, as Mrs. Weigand put it, was “carted off� and “perished at their hands,� and who will make do with the dead without expecting further illumination as to the details; the woman’s tense face, on the other hand, gradually relaxed and slackened, as if she had grown weary of the silence which had descended on them, or perhaps suspected him of harboring a secret complicity woven between them, as it were, by their silence. “Yes,� she reiterated, this time languidly and even, it seemed, a touch listlessly, “they carted him off, and he perished at their hands!
Fiasco (pp. 194-195).
And this:
“No?� the department head leaned over the desk toward Köves, his face unexpectedly softening and sagging, his mouth opening slightly, his eyes staring confusedly at Köves from under the cap: “What do you mean, ‘No�?� he asked, so Köves, who by then had visibly regained his poise, although this seemed to have reinforced rather than shaken his determination, repeated: “No,� like someone shielding something tangible against some kind of fantasy. And so as not to appear like the sort of uncouth bumpkin who could not even speak, he added by way of an explanation: “I’m unsuited for it.� “Of course not.� The department head too had meanwhile calmed down and plainly resigned himself to the utmost patience he could muster in order to acquaint Köves with one thing and another. “Of course you’re not suited: we are quite clear of that ourselves.� There was a momentary pause as a slightly care-laden expression flitted across his face, then, overcoming his doubts as it were, he slowly raised his blue gaze and trained it straight on Köves: “That’s precisely why we’re posting you over there,� he went on, “so that you will become suited,� and now it was Köves’s turn to lean forward in his chair in surprise.
Fiasco (p. 243).
Finally:
Essentially, or so it seemed to Köves, what they were concerned about here was much the same, with the appropriate modifications, of course: more particularly, it was as if people in the Ministry for Production had woken up to the fact that production was, it seemed, far from the natural activity that for a long time they had thought it was, but was actually an extraordinary, heroic undertaking, indeed vocation, that the public at large, and even the workers themselves, were not fully alive to; they just did the work, but effectively without being aware of what they were doing, and it was the senior staffer’s duty� that is to say, now his as well, it dawned on Köves with a shudder� to awaken a sense of self-esteem in them, and of public esteem toward them.
Fiasco (p. 264).
His writing is beautiful. Enjoy this:
“They carted him off and he perished at their hands!� And, head held high, she stared at him almost provocatively, with a strange defiance, as if she were heaping all her sufferings at Köves’s feet and was now waiting for Köves to trample on them. Nothing of the kind happened, however. Köves nodded a few times, slowly, with the sympathetic, rather long face of someone who, while of course not regarding it as right, also does not find it particularly unusual that someone, as Mrs. Weigand put it, was “carted off� and “perished at their hands,� and who will make do with the dead without expecting further illumination as to the details; the woman’s tense face, on the other hand, gradually relaxed and slackened, as if she had grown weary of the silence which had descended on them, or perhaps suspected him of harboring a secret complicity woven between them, as it were, by their silence. “Yes,� she reiterated, this time languidly and even, it seemed, a touch listlessly, “they carted him off, and he perished at their hands!
Fiasco (pp. 194-195).
And this:
“No?� the department head leaned over the desk toward Köves, his face unexpectedly softening and sagging, his mouth opening slightly, his eyes staring confusedly at Köves from under the cap: “What do you mean, ‘No�?� he asked, so Köves, who by then had visibly regained his poise, although this seemed to have reinforced rather than shaken his determination, repeated: “No,� like someone shielding something tangible against some kind of fantasy. And so as not to appear like the sort of uncouth bumpkin who could not even speak, he added by way of an explanation: “I’m unsuited for it.� “Of course not.� The department head too had meanwhile calmed down and plainly resigned himself to the utmost patience he could muster in order to acquaint Köves with one thing and another. “Of course you’re not suited: we are quite clear of that ourselves.� There was a momentary pause as a slightly care-laden expression flitted across his face, then, overcoming his doubts as it were, he slowly raised his blue gaze and trained it straight on Köves: “That’s precisely why we’re posting you over there,� he went on, “so that you will become suited,� and now it was Köves’s turn to lean forward in his chair in surprise.
Fiasco (p. 243).
Finally:
Essentially, or so it seemed to Köves, what they were concerned about here was much the same, with the appropriate modifications, of course: more particularly, it was as if people in the Ministry for Production had woken up to the fact that production was, it seemed, far from the natural activity that for a long time they had thought it was, but was actually an extraordinary, heroic undertaking, indeed vocation, that the public at large, and even the workers themselves, were not fully alive to; they just did the work, but effectively without being aware of what they were doing, and it was the senior staffer’s duty� that is to say, now his as well, it dawned on Köves with a shudder� to awaken a sense of self-esteem in them, and of public esteem toward them.
Fiasco (p. 264).
April 30, 2012
I had a lot of trouble getting into this book as Kertesz cleared his throat and prepared to write the book. The first 120 pages or so are that type of preface (more on that ). But when the story of Koves started, I found I missed the struggle to write and the events that made writing a struggle.
Perhaps it is because I had just finished reading Konrad's which was a strong and vivid monologue against the Soviet Union and Kertesz's was a quieter, more complacent experience. Perhaps it is because the meta game Kertesz is playing isn't all that interesting (we get it, the book is both about you and not, but do we have to see that from three separate angles?). Perhaps it was the time jumps followed by flashbacks.
All in all, this wasn't my favorite of his books and I learned more about structure than society. In fact this book made me question why I'm still reading Soviet-era lit at all. But there are some sentence gems and the writing is solid. You even care about the characters once in awhile. I'm giving it three stars simply because the structure did make me think very hard about the act of writing. There may be people who love this book, but I can't think of anyone offhand that I would recommend it to.
Perhaps it is because I had just finished reading Konrad's which was a strong and vivid monologue against the Soviet Union and Kertesz's was a quieter, more complacent experience. Perhaps it is because the meta game Kertesz is playing isn't all that interesting (we get it, the book is both about you and not, but do we have to see that from three separate angles?). Perhaps it was the time jumps followed by flashbacks.
All in all, this wasn't my favorite of his books and I learned more about structure than society. In fact this book made me question why I'm still reading Soviet-era lit at all. But there are some sentence gems and the writing is solid. You even care about the characters once in awhile. I'm giving it three stars simply because the structure did make me think very hard about the act of writing. There may be people who love this book, but I can't think of anyone offhand that I would recommend it to.
Displaying 1 - 30 of 49 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.