What do you think?
Rate this book
Pink Slime
A taut, harrowing novel about a woman and the people who depend on her as the world around them teeters on the edge of apocalypse—marking an award-winning Latin American author’s US debut.
In a city ravaged by a mysterious plague, a woman tries to understand why her world is falling apart. An algae bloom has poisoned the previously pristine air that blows in from the sea. Inland, a secretive corporation churns out the only food anyone can afford—a revolting pink paste, made of an unknown substance. In the short, desperate breaks between deadly windstorms, our narrator stubbornly tends to her few remaining with her difficult but vulnerable mother; with the ex-husband for whom she still harbors feelings; with the boy she nannies, whose parents sent him away even as terrible threats loomed. Yet as conditions outside deteriorate further, her commitment to remaining in place only grows—even if staying means being left behind.
An evocative elegy for a safe, clean world, Pink Slime is buoyed by humor and its narrator’s resiliency. This unforgettable novel explores the place where love, responsibility, and self-preservation converge, and the beauty and fragility of our most intimate relationships.
In a city ravaged by a mysterious plague, a woman tries to understand why her world is falling apart. An algae bloom has poisoned the previously pristine air that blows in from the sea. Inland, a secretive corporation churns out the only food anyone can afford—a revolting pink paste, made of an unknown substance. In the short, desperate breaks between deadly windstorms, our narrator stubbornly tends to her few remaining with her difficult but vulnerable mother; with the ex-husband for whom she still harbors feelings; with the boy she nannies, whose parents sent him away even as terrible threats loomed. Yet as conditions outside deteriorate further, her commitment to remaining in place only grows—even if staying means being left behind.
An evocative elegy for a safe, clean world, Pink Slime is buoyed by humor and its narrator’s resiliency. This unforgettable novel explores the place where love, responsibility, and self-preservation converge, and the beauty and fragility of our most intimate relationships.
240 pages, Hardcover
First published October 5, 2020
379 people are currently reading
19.6k people want to read
About the author
Fernanda Trías
20books382followersFernanda Trías (Montevideo, 12 de octubre de 1976) es una escritora uruguaya. Es profesora de inglés y traductora certificada.
Fernanda Trías is a Uruguayan writer. She was born in Montevideo in 1976. She is the author of three novels and two short story collections. In 2004 she won a Unesco scholarship to write in Camac, an artists� residence in Marnay-sur-Seine. She lived for five years in the medieval village of Provins and a few months in London. She spent one year in Berlin and two years in Buenos Aires. Trías earned a Master’s degree in creative writing from New York University and was disciple of the Uruguayan writer Mario Levrero. She integrated anthologies of new narrative in Colombia, the United States, Uruguay, Peru, Germany (Neues vom Fluss: Junge Literatur aus Argentinien, Uruguay und Paraguay, 2010) and UK (Uruguayan Women Writers, 2012). Her novel Rooftop (La azotea, 2001) was selected among the best books of the year by the El País Cultural Supplement, and won the third prize of edited narrative of the Uruguayan National Literature Prize (2002). In 2006 she received the BankBoston Foundation Prize for National Culture. She was one of the “Voices for the New Millennium�, organized by Cornell University in 2013. She currently lectures in Creative Writing at the Universidad de los Andes in Bogotá, Colombia. Her most recent novel Mugre Rosa (Pink Slime) has just come out in Uruguay (2020).
Fernanda Trías is a Uruguayan writer. She was born in Montevideo in 1976. She is the author of three novels and two short story collections. In 2004 she won a Unesco scholarship to write in Camac, an artists� residence in Marnay-sur-Seine. She lived for five years in the medieval village of Provins and a few months in London. She spent one year in Berlin and two years in Buenos Aires. Trías earned a Master’s degree in creative writing from New York University and was disciple of the Uruguayan writer Mario Levrero. She integrated anthologies of new narrative in Colombia, the United States, Uruguay, Peru, Germany (Neues vom Fluss: Junge Literatur aus Argentinien, Uruguay und Paraguay, 2010) and UK (Uruguayan Women Writers, 2012). Her novel Rooftop (La azotea, 2001) was selected among the best books of the year by the El País Cultural Supplement, and won the third prize of edited narrative of the Uruguayan National Literature Prize (2002). In 2006 she received the BankBoston Foundation Prize for National Culture. She was one of the “Voices for the New Millennium�, organized by Cornell University in 2013. She currently lectures in Creative Writing at the Universidad de los Andes in Bogotá, Colombia. Her most recent novel Mugre Rosa (Pink Slime) has just come out in Uruguay (2020).
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,028 reviews
May 23, 2023
De entrada, se trata de una distopía, una ciudad que vive un estado horrible, la gente se está enfermando, los peces se murieron, las aves huyeron, nadie entiende muy bien lo que pasa. Una historia en paralelo a la pandemia que sigue muy presente en el mundo. Aunque dudo que haya sido escrita después de que empezara la pandemia, por lo cual me encanta ese lado bruja, ese lado en donde como escritora ha intuido algo que podría pasar. Eso en sí me parece increíble.
Pero después, el libro se trata de mucho más. Digamos que el centro de la historia, la acción es esto de que la enfermedad ha invadido todo, que ocurre algo que no se comprende. El cuerpo, el hambre, la incertidumbre. Lo que más me gusta de este libro es que la narradora protagonista está toda llena de fantasmas, y lo que ocurre afuera, solo sirve para contar lo que le ocurrió a ella, sus relaciones truncadas, su madre, su ex pareja.
Cuida de un niño que además trae otra historia, porque no está conectado a la realidad, un niño que por un síndrome no puede dejar de comer. Entonces le toca vivir situaciones límite con la comida, con el físico, con un niño que no entiende nada más que su siguiente comida, y le toca protegerlo de sí mismo. Mientras tanto la gente desapareció, las algas misteriosas que parecen ser las causantes de todo están ahí, amenazantes.
Pero de todas formas, al final los fantasmas ganan. Ella no quiere irse a ninguna parte, piensa en que algún día se irá a Brasil, que su vida empezará en otro lado, sin enfermedad ni muerte. Pero no lo hace. Eso me parece maravilloso. Una metáfora sobre cómo a veces lo que cargamos puede detenernos incluso ante una situación extrema. Su manera de contar, los ángulos que le parecen llamativos, todo el enredo que cuenta de una manera muy lúcida, me tuvieron hipnotizada. Porque aunque ella no busque salvarse, nunca te parece que la narradora tiene problemas, o que va a hacer alguna locura. Es de una sensatez tranquila, y esa tranquilidad es llamativa, cuando la ves acercándose al abismo. La amé y la recomiendo mucho.
Pero después, el libro se trata de mucho más. Digamos que el centro de la historia, la acción es esto de que la enfermedad ha invadido todo, que ocurre algo que no se comprende. El cuerpo, el hambre, la incertidumbre. Lo que más me gusta de este libro es que la narradora protagonista está toda llena de fantasmas, y lo que ocurre afuera, solo sirve para contar lo que le ocurrió a ella, sus relaciones truncadas, su madre, su ex pareja.
Cuida de un niño que además trae otra historia, porque no está conectado a la realidad, un niño que por un síndrome no puede dejar de comer. Entonces le toca vivir situaciones límite con la comida, con el físico, con un niño que no entiende nada más que su siguiente comida, y le toca protegerlo de sí mismo. Mientras tanto la gente desapareció, las algas misteriosas que parecen ser las causantes de todo están ahí, amenazantes.
Pero de todas formas, al final los fantasmas ganan. Ella no quiere irse a ninguna parte, piensa en que algún día se irá a Brasil, que su vida empezará en otro lado, sin enfermedad ni muerte. Pero no lo hace. Eso me parece maravilloso. Una metáfora sobre cómo a veces lo que cargamos puede detenernos incluso ante una situación extrema. Su manera de contar, los ángulos que le parecen llamativos, todo el enredo que cuenta de una manera muy lúcida, me tuvieron hipnotizada. Porque aunque ella no busque salvarse, nunca te parece que la narradora tiene problemas, o que va a hacer alguna locura. Es de una sensatez tranquila, y esa tranquilidad es llamativa, cuando la ves acercándose al abismo. La amé y la recomiendo mucho.
November 5, 2024
just girly things!
and true to my personal female experience, something just felt off here � i don't know if this was strangely translated, or just lacking in plot and answers, but this felt very concerned with building a slow-moving and confusing dystopian world and not much else.
the perspective, which switched between past and present and future, sometimes within one sentence; and the language, which alternated between very simple and very purple; and the structure, featuring chapters of somewhat unpredictable timeline mixed in with lines of what might've been poetry, all contributed to a very slow, unfortunately annoying, generally confusing reading experience.
if it had been done with more style, i probably would've liked it. as is...
bottom line: too much / not enough / etc.
(thanks to the publisher for the copy)
and true to my personal female experience, something just felt off here � i don't know if this was strangely translated, or just lacking in plot and answers, but this felt very concerned with building a slow-moving and confusing dystopian world and not much else.
the perspective, which switched between past and present and future, sometimes within one sentence; and the language, which alternated between very simple and very purple; and the structure, featuring chapters of somewhat unpredictable timeline mixed in with lines of what might've been poetry, all contributed to a very slow, unfortunately annoying, generally confusing reading experience.
if it had been done with more style, i probably would've liked it. as is...
bottom line: too much / not enough / etc.
(thanks to the publisher for the copy)
April 12, 2024
من خیلی با فیلم و کتاب گریه نمیکن�. در حین خوندن این کتاب هم اشک نریختم، حتی وقتی اواخرش اون اتفاق غمناک افتاد. اما وقتی کتاب رو بستم، رفتم تو آشپزخونه و یهو درحالی که داشتم برای خودم چای میریختم اشکها� سرازیر شد. نمیدونم دلیلش چی بود. انگار یه اتفاقی تو وجودم افتاد که خودم نفهمیدم. چهار زن، دو مادر�. دنیایی که مادرها مادری نمیکنند� خانواده دیگه معنای چندانی نداره، فقیرها راه گریزی ندارند، ثروتمندها فرار میکنن�. آدمه� به هم رحم نمیکنن�.
راوی بینا� داستان، که میتونیم هر کدوم از ما باشیم، نه تنها در معرض دشمنی به اسم باد سرخه، بلکه انسانها� زندگیش هم دشمنانشان�.
گویی «تنهایی» هم در این کتاب حضور داره.
از نویسندگی خلاقانه این کتاب خیلی لذت بردم. گاهی سردرگم میشدی مثل خود راوی و همین باعث برداشتها� متعدد میشد. استفاده بهینه از استعاره رو میشه با این کتاب دید.
� اون جملات بین فصلها� اون جملات...
کجایی
یه جای دور.
پس چطوری صدات رو میشنوم�
تریاس در این کتابش با جملات آشفته اما زبانی منسجم، قصه بسیار جذابی رو خلق کرده.
واقعاً از ذهن پیچیده و ذکاوت نویسنده حیرت کردم. ترجمه� بینقص� داشت، اینقدر خوب که فضاهای توصیفشد� رو کاملاً تصور میکردم و این کتاب، کتاب توصیفات درونی و بیرونیه
فکر میکردم پشتبا� از همین نویسنده عجیبتری� تجربه سالم بوده، اما نه. لجن صورتی عجیبتری� بود، گرچه خود زندگی بود. همین اندازه گاهی تلخ، گاهی زیبا� شاهکار از دید من یعنی همین
راوی بینا� داستان، که میتونیم هر کدوم از ما باشیم، نه تنها در معرض دشمنی به اسم باد سرخه، بلکه انسانها� زندگیش هم دشمنانشان�.
گویی «تنهایی» هم در این کتاب حضور داره.
از نویسندگی خلاقانه این کتاب خیلی لذت بردم. گاهی سردرگم میشدی مثل خود راوی و همین باعث برداشتها� متعدد میشد. استفاده بهینه از استعاره رو میشه با این کتاب دید.
� اون جملات بین فصلها� اون جملات...
کجایی
یه جای دور.
پس چطوری صدات رو میشنوم�
تریاس در این کتابش با جملات آشفته اما زبانی منسجم، قصه بسیار جذابی رو خلق کرده.
واقعاً از ذهن پیچیده و ذکاوت نویسنده حیرت کردم. ترجمه� بینقص� داشت، اینقدر خوب که فضاهای توصیفشد� رو کاملاً تصور میکردم و این کتاب، کتاب توصیفات درونی و بیرونیه
فکر میکردم پشتبا� از همین نویسنده عجیبتری� تجربه سالم بوده، اما نه. لجن صورتی عجیبتری� بود، گرچه خود زندگی بود. همین اندازه گاهی تلخ، گاهی زیبا� شاهکار از دید من یعنی همین
October 12, 2024
لجن صورتی ، داستان شگفت انگیز شهری بندری ایست که به سبب بحران زیستی که بر آن حاکم شده به سرعت رو به تباهی و نابودی رفته و در آستانه تبدیل شدن به ویران شهری مخوف است . این فاجعه با سمی شدن جلبک رودخانه و مرگ انبوه ماهی ها شروع می شود ، کم کم پرنده ها هم از شهر می روند و انسان ها می مانند با وزش مهیب و ترسناک بادی سرخ ، بادی که سبب مرگی وحشتناک و جانکاه می شود .
لجن صورتی که نوشته فرناندا تریاس ، نویسنده اروگوئه ای ایست و داستان شهری تخیلی در اروگوئه را روایت می کند سرشار از مناظر و تصاویری آخر زمانی و سورئال هست . تصاویری که به لطف قلم زنده نویسنده جان گرفته و زنده شده اند . آژیری که هنگام وزش باد در شهر نسبتا خالی می پیچد و به ساکنان شهر اخطار می دهد که در خانه بمانند و درها و پنجره ها را ببندند . زوزه باد که در شهر ، کوچه های خالی و خانه های خالی می پیچد و نفیر مرگ می دهد . مه ای که بعد از وزش باد ، شهر را در بر می گیرد ، تابلوهایی که در پشت مه دیده می شوند ، آدم هایی که سر در گریبان دارند و به سمت خانه می روند و آینده ای نامعلوم .
رابطه انسان ها در چنین دنیای رو به زوالی چگونه خواهد بود ؟
این موضوعی ایست که تریاس در لجن صورتی به آن پرداخته ، قهرمان داستان او زن جوانی ایست که در این شهر رو به ویرانی و زوال ، روابط پر تنشی با مادر و دوست سابق خود دارد . او در این خراب آباد تلاش می کند تا شاید بتواند بخشی از صفات انسانی خود را حفظ کند . از این روست که به پرستاری از پسری بیمار پرداخته که بیماری مهلکی دارد . همزمان رابطه این کودک با مادر خود هم که حوصله پرستاری چندانی ندارد ، بسیار جالب است . در میان تمامی مصیبت ها ، پرسش اصلی این است که آیا انسان در مواجهه با چنین شرایطی، میتوان� به همدلی و مهربانی پایبند بماند یا خیر
بیشتر شخصیت های کتاب تریاس را زنان تشکیل می دهند ، راوی که خود زنی جوان است ، مادر راوی که از این شرایط سخت ، خسته شده و آرزوی زندگی در برزیل دارد ، مادر پسر بیمار که ثروتمند است و می تواند خانواده خود را نجات دهد ، پرستار دوران کودکی راوی که مدام گذشته ها را به خاطر او می آورد ، از این رو لجن صورتی را می توان یک کتاب زنانه دانست . زنانی که در دنیایی دشوار ، تلاش در پیدا کردن هویت و جایگاه خود والبته در مورد راوی ، حفظ انسانیت هم دارند .
لجن صورتی که همزمان با شیوع کرونا نوشته شده ، کوشیده تا با دیدگاهی بدبینانه ، تغییر و دگرگونی رفتار های انسانی و دور شدن انسان از اصل خود ، هنگام وقوع فاجعه را شرح دهد . دنیای تیره و تاری که تریاس آفریده ، شباهت زیادی به دوران قرنطینه سخت کرونا و رفتارهای کاسب گرانه و عجیب توده مردم دارد . در این میان آن چه برای تریاس مهم بوده افراد و جامعه ای بوده
که در سایه� ترس و ناامنی، در حال از دست دادن هویت خود هستند .
لجن صورتی که نوشته فرناندا تریاس ، نویسنده اروگوئه ای ایست و داستان شهری تخیلی در اروگوئه را روایت می کند سرشار از مناظر و تصاویری آخر زمانی و سورئال هست . تصاویری که به لطف قلم زنده نویسنده جان گرفته و زنده شده اند . آژیری که هنگام وزش باد در شهر نسبتا خالی می پیچد و به ساکنان شهر اخطار می دهد که در خانه بمانند و درها و پنجره ها را ببندند . زوزه باد که در شهر ، کوچه های خالی و خانه های خالی می پیچد و نفیر مرگ می دهد . مه ای که بعد از وزش باد ، شهر را در بر می گیرد ، تابلوهایی که در پشت مه دیده می شوند ، آدم هایی که سر در گریبان دارند و به سمت خانه می روند و آینده ای نامعلوم .
رابطه انسان ها در چنین دنیای رو به زوالی چگونه خواهد بود ؟
این موضوعی ایست که تریاس در لجن صورتی به آن پرداخته ، قهرمان داستان او زن جوانی ایست که در این شهر رو به ویرانی و زوال ، روابط پر تنشی با مادر و دوست سابق خود دارد . او در این خراب آباد تلاش می کند تا شاید بتواند بخشی از صفات انسانی خود را حفظ کند . از این روست که به پرستاری از پسری بیمار پرداخته که بیماری مهلکی دارد . همزمان رابطه این کودک با مادر خود هم که حوصله پرستاری چندانی ندارد ، بسیار جالب است . در میان تمامی مصیبت ها ، پرسش اصلی این است که آیا انسان در مواجهه با چنین شرایطی، میتوان� به همدلی و مهربانی پایبند بماند یا خیر
بیشتر شخصیت های کتاب تریاس را زنان تشکیل می دهند ، راوی که خود زنی جوان است ، مادر راوی که از این شرایط سخت ، خسته شده و آرزوی زندگی در برزیل دارد ، مادر پسر بیمار که ثروتمند است و می تواند خانواده خود را نجات دهد ، پرستار دوران کودکی راوی که مدام گذشته ها را به خاطر او می آورد ، از این رو لجن صورتی را می توان یک کتاب زنانه دانست . زنانی که در دنیایی دشوار ، تلاش در پیدا کردن هویت و جایگاه خود والبته در مورد راوی ، حفظ انسانیت هم دارند .
لجن صورتی که همزمان با شیوع کرونا نوشته شده ، کوشیده تا با دیدگاهی بدبینانه ، تغییر و دگرگونی رفتار های انسانی و دور شدن انسان از اصل خود ، هنگام وقوع فاجعه را شرح دهد . دنیای تیره و تاری که تریاس آفریده ، شباهت زیادی به دوران قرنطینه سخت کرونا و رفتارهای کاسب گرانه و عجیب توده مردم دارد . در این میان آن چه برای تریاس مهم بوده افراد و جامعه ای بوده
که در سایه� ترس و ناامنی، در حال از دست دادن هویت خود هستند .
January 20, 2024
I like quiet books but this? Bored out of my skull. I wanted the MC to just starve to death or choke on the eponymous pink slime so she'd shut up and the book could be over. The beginning was good though.
October 12, 2024
حتماً برای شما هم پیش اومده کتاب نویسندها� رو بخونید و بهقدر� دوستش داشته باشید که با وحشت� برید سراغ کتابهای� دیگه�. نسخهٔ انگلیسی پیش از چاپ “لج� صورتی� که به دستم رسید میترسید� به خوبی “پشتبام� نباشه، اما بعدِ خوندن نصفش فهمیدم این کتاب حتی از جهاتی خیلی بیشتر باب میلمه—ترجمه� رو که شروع کردم پشتبا� هنوز منتشر نشده بود و هیچ تصوری از واکنش مخاطبه� نداشتم—پشتبا� از اون کتابهای� بود که من، برعکس خیلیها� بیشتر مجذوب نحوهٔ نگارش نویسنده� شدم تا موضوع عجیب یا پایان هولناکش. لجن صورتی نقطهٔ مقابل اون رمانه (البته� که شباهتهای� داره)؛ روایتی که آرومآرو� رخنه میکن� به وجود آدم و به� زیبایی فلسفهٔ زندگی رو واکاوی میکن�. در این کتاب هم چیزی که برای من برجسته بود بیماری عجیب و کُشندها� که داره جهان رو نابود میکن� نبود، بلکه توصیفها� گیرای نویسنده، فضاسازی و نگاهش به روابط انسانی بود که من رو مشتاق ترجمه کرد؛ باوجود دشواری متن، از معدود متنهای� بود که از ترجمهٔ تکت� واژهها� و نبوغ نویسنده� لذت بردم. تا حد امکان سعی کردم، پیچیدگیها� زبانی و زمانی متن رو حفظ کنم و برای کیفیت بهتر، علاوهب� نویسنده، از مترجم انگلیسی کتاب هم کمک گرفتم؛ اگر چنین فرصتی رو نداشتم شاید قید ترجمه� رو میزدم�.
امیدوارم شما هم اگر خوندینش مثل من غرق دنیای مخوفش بشید و نتونید راحت فراموش کنیدش.
امیدوارم شما هم اگر خوندینش مثل من غرق دنیای مخوفش بشید و نتونید راحت فراموش کنیدش.
August 8, 2024
Pink Slime is a book which mostly concentrates on painting a dystopic world in which some mysterious pandemic related to algae keeps the world in its grip. The plot, which unfortunately remains weak compared to the effort put in describing this dark universe in which the titular pink slime, pulverized animal remains, is the main nutrition, follows a woman who takes care of a disabled child whose parents didn't want it and pay her to nanny him, and her relationships with her own mother and her ex-husband who is death-bound in hospital.
The kid, Mauro, has some weird syndrome which prevents him from ever feeling full, so he's constantly hungry and to satisfy that need is his primary motivation in life in a world, where food scarcity ravages. The bond between the two takes center stage, much like the strong bond between the protagonist and her own nanny.
For me, this is a beautifully written account of a world dealing with environmental collapse, and the condition of Mauro amplifying the misery. Unfortunately I would have wished a stronger, more imposing plot to go with the dystopia.
The kid, Mauro, has some weird syndrome which prevents him from ever feeling full, so he's constantly hungry and to satisfy that need is his primary motivation in life in a world, where food scarcity ravages. The bond between the two takes center stage, much like the strong bond between the protagonist and her own nanny.
For me, this is a beautifully written account of a world dealing with environmental collapse, and the condition of Mauro amplifying the misery. Unfortunately I would have wished a stronger, more imposing plot to go with the dystopia.
March 14, 2022
La epidemia nos había devuelto lo que años atrás parecía irreversible: un país de lectores, sepultado lejos del mar, los ricos en sus estancias o casonas sobre las colinas, los pobres desbordando las ciudades del interior, aquellas mismas de las que antes nos burlábamos por vacías, escasas, obtusas.
La mugre rosa del título es una especie de chopped/Soylent Green - de incierta procedencia - que es el único alimento disponible en un tiempo distópico, que sigue a una indeterminada catástrofe ecológica. Hay enfermedades arrastradas por un viento rojo que viene del mar y que causan toda una serie de horrores corporales. Mascarillas, hospitales colapsados, aislamiento en casa... Es curioso que se terminó de escribir en 2019, antes del coronavirus, pero tristemente es un ambiente que nos resulta familiar.
La recepcionista tenía un cartelito colgado en el bolsillo de su chaqueta. En la foto sonreía, pero delante de mí, la boca y la nariz permanecían escondidas detrás de un barbijo azul. Los tapabocas habían convertido a las funcionarias públicas en raras odaliscas del Estado.
La protagonista es una mujer joven que es de los últimos habitantes que resisten en una ciudad costera, expuesta al peligro que viene del mar. Todo empezó el día que el mar se llenó de algas rosadas y empezó a vomitar peces muertos, después desaparecieron las aves... un desastre que fue extendiéndose imparable. Vamos conociendo las restricciones y cambios en la vida cotidiana, los esfuerzos para seguir alimentando a la población y la tensión en que viven los habitantes.
No me resulta fácil describir el tiempo del encierro, porque si algo caracterizaba el encierro era esa sensación de no tiempo.
La novela está estructurada como un largo monólogo en que la protagonista - creo que no se dice el nombre - nos va informando de la situación, y sobre todo reflexiona sobre su relación con su madre y su ex-marido, y va mezclando recuerdos del pasado. Ella sobrevive cuidando a un niño al que sus padres tienen alejado, ya que padece un síndrome extraño que hace que carezca de la sensación de saciedad y por tanto necesite comer constantemente.
Fernanda Trías es otra autora latina joven, de la generación de Fernanda Melchor, Mariana Enríquez, María Fernanda Ampuero, Samanta Schweblin, Mónica Ojeda, y otras, voces que han dado mucho y prometen todavía más, una autora a seguir con un estilo contundente y trabajado.
Las nubes rosadas habían desaparecido y el cielo tenía ahora ese tinte brillante, como de carne cruda chorreando su jugo sobre nosotros.
En conjunto el planteamiento es interesante y la creación del ambiente es muy destacable pero me ha gustado menos de lo que esperaba. Está bien escrita y se esbozan un montón de temas: desequilibrio ecológico, la manera en que nos alimentamos de los animales, la complejidad de las relaciones humanas, el 'body horror' en sus muchas manifestaciones, la tiranía del Estado, la insolidaridad en momentos de crisis, etc. Pero me ha resultado bastante reiterativa y monótona, no me he implicado en la narración. Le pongo 3* porque creo que tiene calidad literaria, pero el desarrollo a mí me ha aburrido un pelín.
La mugre rosa del título es una especie de chopped/Soylent Green - de incierta procedencia - que es el único alimento disponible en un tiempo distópico, que sigue a una indeterminada catástrofe ecológica. Hay enfermedades arrastradas por un viento rojo que viene del mar y que causan toda una serie de horrores corporales. Mascarillas, hospitales colapsados, aislamiento en casa... Es curioso que se terminó de escribir en 2019, antes del coronavirus, pero tristemente es un ambiente que nos resulta familiar.
La recepcionista tenía un cartelito colgado en el bolsillo de su chaqueta. En la foto sonreía, pero delante de mí, la boca y la nariz permanecían escondidas detrás de un barbijo azul. Los tapabocas habían convertido a las funcionarias públicas en raras odaliscas del Estado.
La protagonista es una mujer joven que es de los últimos habitantes que resisten en una ciudad costera, expuesta al peligro que viene del mar. Todo empezó el día que el mar se llenó de algas rosadas y empezó a vomitar peces muertos, después desaparecieron las aves... un desastre que fue extendiéndose imparable. Vamos conociendo las restricciones y cambios en la vida cotidiana, los esfuerzos para seguir alimentando a la población y la tensión en que viven los habitantes.
No me resulta fácil describir el tiempo del encierro, porque si algo caracterizaba el encierro era esa sensación de no tiempo.
La novela está estructurada como un largo monólogo en que la protagonista - creo que no se dice el nombre - nos va informando de la situación, y sobre todo reflexiona sobre su relación con su madre y su ex-marido, y va mezclando recuerdos del pasado. Ella sobrevive cuidando a un niño al que sus padres tienen alejado, ya que padece un síndrome extraño que hace que carezca de la sensación de saciedad y por tanto necesite comer constantemente.
Fernanda Trías es otra autora latina joven, de la generación de Fernanda Melchor, Mariana Enríquez, María Fernanda Ampuero, Samanta Schweblin, Mónica Ojeda, y otras, voces que han dado mucho y prometen todavía más, una autora a seguir con un estilo contundente y trabajado.
Las nubes rosadas habían desaparecido y el cielo tenía ahora ese tinte brillante, como de carne cruda chorreando su jugo sobre nosotros.
En conjunto el planteamiento es interesante y la creación del ambiente es muy destacable pero me ha gustado menos de lo que esperaba. Está bien escrita y se esbozan un montón de temas: desequilibrio ecológico, la manera en que nos alimentamos de los animales, la complejidad de las relaciones humanas, el 'body horror' en sus muchas manifestaciones, la tiranía del Estado, la insolidaridad en momentos de crisis, etc. Pero me ha resultado bastante reiterativa y monótona, no me he implicado en la narración. Le pongo 3* porque creo que tiene calidad literaria, pero el desarrollo a mí me ha aburrido un pelín.
Read
September 15, 2023PINK SLIME is originally titled MUGRE ROSA (Pink Dirt or Pink Grime) which is a fine title, but the word 'slime' is what got me interested in it because it reminded me of The Blob (the 1980s version was a PeptoBismol pink).
This novel by Fernanda Trías (Heather Cleary translates) is no creature feature, though. Instead, it functions as a sombre ecological catastrophe novel. The narrator lives in a coastal city infested with a toxic form of algae. The fish have died, the rich have moved away, and the protagonist suffers through isolation, depression and a family drama.
It won't be the book for people who want a series of exciting thrills and chills. It's a quiet, sad slice of life that at times recalls some of the great catastrophe novels of a previous era (The Drowned World or Children of Men), or even sections of Roadside Picnic, but obviously with a new inflection.
This novel by Fernanda Trías (Heather Cleary translates) is no creature feature, though. Instead, it functions as a sombre ecological catastrophe novel. The narrator lives in a coastal city infested with a toxic form of algae. The fish have died, the rich have moved away, and the protagonist suffers through isolation, depression and a family drama.
It won't be the book for people who want a series of exciting thrills and chills. It's a quiet, sad slice of life that at times recalls some of the great catastrophe novels of a previous era (The Drowned World or Children of Men), or even sections of Roadside Picnic, but obviously with a new inflection.
May 31, 2024
دیشب بعد از تموم شدنش چشمامو بستم و خوابم برد، بیدار که شدم تموم وجودم غم بود، انگار رفته بودم تو دل اون شهر، هرچی خونده بودم رو تو مرز خواب و بیداری زندگی کرده بودم و برگشته بودم. یک لحظه انگار این من بودم که نشسته روی نیمکت کنا� بلوار ساحلی و از دست رفتن زندگی و آدمها� زندگیش رو میبین� و فقط نگاه میکنه..
August 8, 2024
Rating/reviewing later. Need to sit with this one. Let it steep.
July 27, 2023
Horror disguised as literature. Beautifully written. A 'thinking-readers' book. Poetic prose in a provocative narrative.
January 2, 2022
Lo mejor: las descripciones, lo cinematográfico, el mundo construido.
Lo peor: esos diálogos entre capítulos que era pura caca molida en verdad.
Lo peor: esos diálogos entre capítulos que era pura caca molida en verdad.
December 19, 2021
3.5
Ufff si perturbador, terrible, desgarrador, adictivo, distópico, y todo lo demás que han dicho.
Tiene una parte que intenta ser grotescamente tierna.
No me gustan las partes de los diálogos esos sueltos que no entiendo.
Lo demás si me gusta.
Algo le falta.
Quizá que un poco que se disipe la niebla para comprenderlo mejor.
Se vale subirle una estrella después de escuchar el discurso que dio en la feria del libro de Guadalajara al recibir su premio??
Ufff si perturbador, terrible, desgarrador, adictivo, distópico, y todo lo demás que han dicho.
Tiene una parte que intenta ser grotescamente tierna.
No me gustan las partes de los diálogos esos sueltos que no entiendo.
Lo demás si me gusta.
Algo le falta.
Quizá que un poco que se disipe la niebla para comprenderlo mejor.
Se vale subirle una estrella después de escuchar el discurso que dio en la feria del libro de Guadalajara al recibir su premio??
August 7, 2024
such an ominous and horrendously beautiful little read we have here. while the outside world is collapsing in on itself, there’s still our own interpersonal problems and unique traumas that need attention
November 24, 2024
فقدا� که چیز کمی نبود.گاهی فقدان همه چیز بود.چنان
محک� بود که میشد به آن چسبید؛ آنقد� محکم که حتی میشد رویش زندگی بسازی.
شهری بندری که دچار بحران زیست محیطی شده و رفته رفته چهره شهر عاری از زندگی میشه
آدم ها تغییر میکنن، ثروتمندا مثل همیشه راهی برای نجات پیدا میکنن و آدمها� معمولی زیر تندباد حوادث هزینه میدن. خیلی از توصیفات منو یاد دوران کرونا انداخت ( که با اینکه تجربها� کردیم به حدی دور، غریب و مالیخولیاییه که انگار یه سریال بلند چند ده قسمتی بوده نه واقعیتی که چند سال باهاش درگیر بودیم)
توصیفات و استعارهها� نویسنده عالی بود، قادر بود تو یک جمله تمام حواس پنجگان� و تحریک کنه و مخاطبو به حال و هوای دنیایی که ساخته، بکشونه
داستانی که درسته واقعیت نداره، ولی جوری روایت شده که نمیتونم از فکرش بیام بیرون و حس میکنم جایی این فاجعه رخ داده حتی اگر اون پس ذهن نویسنده و تک تک کسایی باشه که این کتابو خوندن باشه
نه سه بود برام نه چهار، ۳.۵ میدم بهش.
☠️ همیشه ادای آدم بزرگ ها را در میآوردی�. دلمان میخواس� زود بگذرد و بزرگ شویم، چون خیال میکردیم تازه آن موقع است که زندگی آغاز میشود� خیال میکردیم فقط داریم تمرین میکنیم که برای زندگی آماده شویم.
☠️ هیچ آغازی در کار نیست. آنچه به اشتباه آغاز قلمداد میکنی� صرفاً لحظهایس� که متوجه تغییری میشوی�.
☠️ مشکل اینجاست که آغازه� و پایانه� تداخل دارند؛ خیال میکن� ماجرایی رو به پایان است اما در واقع ماجرایی دیگر دارد آغاز میشو�.
☠️ یه مرز آغاز مرز دیگهاس�.
مرز فاصله� چیه؟
نزدیکتری� نقطه بین دو چیز.
و مرز ذهن؟
فراموشی.
☠️ دلم میخواه� همینج� توقف کنم؛ دلم میخواه� تا حد امکان به این لحظه نزدیک شوم. چرا؟ چون تا پیش از این لحظه همه چیز سر جایش بود. بله، شرایطی نا امن بود، شرایطی نامطلوب و ناکافی، اما به آن خو گرفته بودم.
☠️ میترسیدم اگر راه نروم دنیا خراب شود روی سرم، و منظورما� دنیا زمان گذشته است چون زمان حالِ آسیب پذیر و متزلزلی که تا چند ساعت قبل داشتم رو به پایان بود.
یک جاهایی برام نامفهوم بود معمولا ابتدا فصل ها که معلوم نبود مکالمه بین چه کسانی صورت میگیره و اصلا هدفش چی بوده( قبل نوشتن ریوی دوباره این قسمتاو نگاه کردم و الان واضح تره) ولی به نظرم احتمالا داستان لایه ای داره که با خوانش دوم بهتر خودشو نشون بده
نظر حاوی اسپویل⚠️
به نظرم حس عمیقی که راوی به مائورو داشت شاید چیزی بود که خودش از دلفا میگیرفت و گذشته رو براش عزیز میکرد، دو پرستار که بیشتر مادر بودن و دو مادری که که زیر سایه پرستاری که با کودک بیشتر ارتباط میگیره به حاشیه رفته میشن
راوی تو یکیشون کودکه و تو یکی دیگه پرستار
خاطراتی که مدام از این قسمتای زندگی به یاد میاره و با لذت تکرارشون میکنه و جس میکنم به جاهایی این ها امیخته میشن به هم و غیر قابل تفکیکن
برخلاف آنچه ممکن است در آغاز رمان حس کنید، لجن صورتی اثری ویرانشهر� نیست، بلکه استعارهایس� بسیار قدرتمند از فروپاشی دنیای احساسی؛ دنیایی که فقط رشتهها� ضعیف خاطره نگهشا� داشتهان�.
محک� بود که میشد به آن چسبید؛ آنقد� محکم که حتی میشد رویش زندگی بسازی.
شهری بندری که دچار بحران زیست محیطی شده و رفته رفته چهره شهر عاری از زندگی میشه
آدم ها تغییر میکنن، ثروتمندا مثل همیشه راهی برای نجات پیدا میکنن و آدمها� معمولی زیر تندباد حوادث هزینه میدن. خیلی از توصیفات منو یاد دوران کرونا انداخت ( که با اینکه تجربها� کردیم به حدی دور، غریب و مالیخولیاییه که انگار یه سریال بلند چند ده قسمتی بوده نه واقعیتی که چند سال باهاش درگیر بودیم)
توصیفات و استعارهها� نویسنده عالی بود، قادر بود تو یک جمله تمام حواس پنجگان� و تحریک کنه و مخاطبو به حال و هوای دنیایی که ساخته، بکشونه
داستانی که درسته واقعیت نداره، ولی جوری روایت شده که نمیتونم از فکرش بیام بیرون و حس میکنم جایی این فاجعه رخ داده حتی اگر اون پس ذهن نویسنده و تک تک کسایی باشه که این کتابو خوندن باشه
نه سه بود برام نه چهار، ۳.۵ میدم بهش.
☠️ همیشه ادای آدم بزرگ ها را در میآوردی�. دلمان میخواس� زود بگذرد و بزرگ شویم، چون خیال میکردیم تازه آن موقع است که زندگی آغاز میشود� خیال میکردیم فقط داریم تمرین میکنیم که برای زندگی آماده شویم.
☠️ هیچ آغازی در کار نیست. آنچه به اشتباه آغاز قلمداد میکنی� صرفاً لحظهایس� که متوجه تغییری میشوی�.
☠️ مشکل اینجاست که آغازه� و پایانه� تداخل دارند؛ خیال میکن� ماجرایی رو به پایان است اما در واقع ماجرایی دیگر دارد آغاز میشو�.
☠️ یه مرز آغاز مرز دیگهاس�.
مرز فاصله� چیه؟
نزدیکتری� نقطه بین دو چیز.
و مرز ذهن؟
فراموشی.
☠️ دلم میخواه� همینج� توقف کنم؛ دلم میخواه� تا حد امکان به این لحظه نزدیک شوم. چرا؟ چون تا پیش از این لحظه همه چیز سر جایش بود. بله، شرایطی نا امن بود، شرایطی نامطلوب و ناکافی، اما به آن خو گرفته بودم.
☠️ میترسیدم اگر راه نروم دنیا خراب شود روی سرم، و منظورما� دنیا زمان گذشته است چون زمان حالِ آسیب پذیر و متزلزلی که تا چند ساعت قبل داشتم رو به پایان بود.
یک جاهایی برام نامفهوم بود معمولا ابتدا فصل ها که معلوم نبود مکالمه بین چه کسانی صورت میگیره و اصلا هدفش چی بوده( قبل نوشتن ریوی دوباره این قسمتاو نگاه کردم و الان واضح تره) ولی به نظرم احتمالا داستان لایه ای داره که با خوانش دوم بهتر خودشو نشون بده
نظر حاوی اسپویل⚠️
به نظرم حس عمیقی که راوی به مائورو داشت شاید چیزی بود که خودش از دلفا میگیرفت و گذشته رو براش عزیز میکرد، دو پرستار که بیشتر مادر بودن و دو مادری که که زیر سایه پرستاری که با کودک بیشتر ارتباط میگیره به حاشیه رفته میشن
راوی تو یکیشون کودکه و تو یکی دیگه پرستار
خاطراتی که مدام از این قسمتای زندگی به یاد میاره و با لذت تکرارشون میکنه و جس میکنم به جاهایی این ها امیخته میشن به هم و غیر قابل تفکیکن
برخلاف آنچه ممکن است در آغاز رمان حس کنید، لجن صورتی اثری ویرانشهر� نیست، بلکه استعارهایس� بسیار قدرتمند از فروپاشی دنیای احساسی؛ دنیایی که فقط رشتهها� ضعیف خاطره نگهشا� داشتهان�.
July 28, 2024
For fans of Tender is the Flesh and Fever Dream. An atmospheric, reflective story about an epidemic stemming from the appearance of algae in an unnamed coastal city.
A woman charged with looking after a boy, Mauro, with an insatiable hunger alternates visits between her mother living inland from the diseased areas of their hometown and her ex-husband, Max, who's hospitalized for chronic care due to the indecipherable illness. She reflects on the loss of lives, the loss of livelihood, and the loss of her past and memories. But while the stakes seem high, the story itself is not urgent—it winds and wends like a river toward an inevitable waterfall. Will she make it out of the country as prices for food and the new 'pink slime' supplement go up and up? What will happen to Mauro and Max in their respective situations? How do we hold onto humanity amidst chaos and confusion?
The book has a very strong and clear tone, communicated well through Cleary's flawless translation. The short chapters are followed by unspecific dialogue between two characters—the main character and her ex-husband? And her mother? And her childhood nanny? And her lost friends? It's unclear and adds to the disorienting and mysterious feeling of the book as a whole.
However, I felt overall there was a repetitive nature to the story, despite it only being 220-ish pages, that made it all feel a bit blasé. Even when the world around her feels so stressful, I never felt concerned for her as a character. I don't even know if she felt worried for herself, instead embracing a sort of recklessness that comes with realizing the world around you is forever changed, and so what if you don't survive to see the end?
There were a few passages that really struck me, and I think the author has an interesting point-of-view. While the book overall didn't blow me away, I'd be curious to read more from her and recommend for readers who appreciate more vibes than plot.
A woman charged with looking after a boy, Mauro, with an insatiable hunger alternates visits between her mother living inland from the diseased areas of their hometown and her ex-husband, Max, who's hospitalized for chronic care due to the indecipherable illness. She reflects on the loss of lives, the loss of livelihood, and the loss of her past and memories. But while the stakes seem high, the story itself is not urgent—it winds and wends like a river toward an inevitable waterfall. Will she make it out of the country as prices for food and the new 'pink slime' supplement go up and up? What will happen to Mauro and Max in their respective situations? How do we hold onto humanity amidst chaos and confusion?
The book has a very strong and clear tone, communicated well through Cleary's flawless translation. The short chapters are followed by unspecific dialogue between two characters—the main character and her ex-husband? And her mother? And her childhood nanny? And her lost friends? It's unclear and adds to the disorienting and mysterious feeling of the book as a whole.
However, I felt overall there was a repetitive nature to the story, despite it only being 220-ish pages, that made it all feel a bit blasé. Even when the world around her feels so stressful, I never felt concerned for her as a character. I don't even know if she felt worried for herself, instead embracing a sort of recklessness that comes with realizing the world around you is forever changed, and so what if you don't survive to see the end?
There were a few passages that really struck me, and I think the author has an interesting point-of-view. While the book overall didn't blow me away, I'd be curious to read more from her and recommend for readers who appreciate more vibes than plot.
Read
December 28, 2023Eco horror at its most fucked up/disturbing/unsettling. Pick your poison. All apply. Living in a Port City, our unnamed narrator is a nanny for a boy with a syndrome where he can’t regulate his appetite � he is always hungry. Around them, the world is going to shit. Toxic algae has killed all the fish, and exposure to a “red wind� leads to a flesh-flensing illness. Though going outdoors is a gamble, our narrator, when not caring for her ward, visits her mother squatting in the rich part of town and her chronically ill husband bound to the local hospital. Pink Slime brings back memories of lockdown, the isolation, the fear of going outside, and the disconnection from those we love. It’s not a particularly gory book, but there’s a visceral intimacy to the prose that’s genuinely unsettling. The narrator’s relationship with the young boy is complex. There’s love, but there’s also a sense of revulsion, especially when she fails to stop the boy from over-eating. I grant that this novel won’t be for everyone. The breakdown of society, the human body, and the environment is not escapist fare. I, however, thought it was terrific. Hard to read. Hard to put down. (Also, kudos to Heather Cleary for her excellent translation).
April 24, 2024
Mugre rosa tiene múltiples aristas. Por un lado, es una obra sobre la corporalidad, pero no de cuerpos sanos o cotidianos sino de cuerpos enfermos. Éstos son el recipiente de una afección que azota a una ciudad portuaria, que por múltiples guiños deducimos que es Montevideo.
El ex marido de la protagonista esta infectado por esta enfermedad misteriosa que trae el viento; un niño a cargo de ella sufre un síndrome alimenticio raro, la niñera de su infancia muere de cáncer y la sociedad toda está afectada por el viento tóxico que descama la piel. Todos cuerpos expuestos, degradados.
Por otro lado, es una novela sobre la maternidad. Hay tensión y conflicto entre la protagonista y su madre; entre la primera y el niño (lo cuida como si fuera su hijo) y entre ella y su nana en el pasado (fue su madre afectiva)
La distopía de Trías es una novela de imágenes; la prosa esplendida muestra la ciudad sufriendo, sucia, abandonada, latiendo como un moribundo entre vientos, niebla e incendios. Hay un diálogo, un reflejo mutuo entre los habitantes y su hábitat.
En una entrevista la escritora recuerda a su amigo y maestro, Mario Levrero, quien le dijo que “hay que tener cuidado con lo que se escribe que se puede volver realidad�. Mugre rosa se termina de escribir justo antes de la pandemia Covid.
El ex marido de la protagonista esta infectado por esta enfermedad misteriosa que trae el viento; un niño a cargo de ella sufre un síndrome alimenticio raro, la niñera de su infancia muere de cáncer y la sociedad toda está afectada por el viento tóxico que descama la piel. Todos cuerpos expuestos, degradados.
Por otro lado, es una novela sobre la maternidad. Hay tensión y conflicto entre la protagonista y su madre; entre la primera y el niño (lo cuida como si fuera su hijo) y entre ella y su nana en el pasado (fue su madre afectiva)
La distopía de Trías es una novela de imágenes; la prosa esplendida muestra la ciudad sufriendo, sucia, abandonada, latiendo como un moribundo entre vientos, niebla e incendios. Hay un diálogo, un reflejo mutuo entre los habitantes y su hábitat.
En una entrevista la escritora recuerda a su amigo y maestro, Mario Levrero, quien le dijo que “hay que tener cuidado con lo que se escribe que se puede volver realidad�. Mugre rosa se termina de escribir justo antes de la pandemia Covid.
March 14, 2022
Me habían gustado los tres libros anteriores de Trías, pero en este caso la novela no logró interesarme. Llama la atención, eso sí, el sentido profético de varios pasajes. Pero la historia en sí me resultó siempre ajena.
August 23, 2024
TW/CW: Language, toxic family relationships, dog death (implied), murder, fat shaming
SPOILERS
About the book: In a city ravaged by a mysterious plague, a woman tries to understand why her world is falling apart. An algae bloom has poisoned the previously pristine air that blows in from the sea. Inland, a secretive corporation churns out the only food anyone can afford—a revolting pink paste, made of an unknown substance. In the short, desperate breaks between deadly windstorms, our narrator stubbornly tends to her few remaining with her difficult but vulnerable mother; with the ex-husband for whom she still harbors feelings; with the boy she nannies, whose parents sent him away even as terrible threats loomed. Yet as conditions outside deteriorate further, her commitment to remaining in place only grows—even if staying means being left behind.
Release Date:
Genre: Horror
Pages: 240
Rating: � �
What I Liked:
1. Loved the writing
2. Tone of book was so good
What I Didn't Like:
1. Forgettable
2. Boring
3. Halfway through nothing happens
Overall Thoughts:
{{Disclaimer: I write my review as I read}}
I wish more things were explained like about the groceries. How is she still getting milk when things are contaminated? Or fruits/veggies?
She decides to leave Mauro when he's already had issues with choking on random items and she knows that he can not stop eating even if it's things that are unedible.
Why doesn't she just live with her mother since she seems to go visit her all the time? I know that she said that it had a higher contamination where her mother was staying, but wouldn't she be picking up some of that every time she goes and sees her? I swear she goes to see her at least three times a week that's got to do something to her system. Plus she's eating the food that her mother is growing in the garden aren't those contaminated? So many questions.
Ends on this rambling mess. Not sure what any of that means.
Final Thoughts:
When I first started this book I really loved how it was written and the tone of it, but as I progressed through the book I found it becoming more and more mundane. Nothing really happens. I love apocalyptic/ dystopian books so I was very excited to read this book, but like I said you're waiting and waiting for something more to happen and it just peters through the story. She goes to her morning routine, she gets a cab, she sees her mom, she takes care of Mauro, she goes and sees Max and repeat we keep going over and over everything that's already happened.
I know in books like this they don't really answer a lot of questions it's just that I had so many of them. I wanted to know how they didn't have enough food but everybody still had TV to watch. I wanted to know how money was still working in a life like this when the whole world was falling apart. There are so many questions - not enough answers and just a slow boring story by the end.
|
Thanks to Netgalley and Scribner for this advanced copy of the book. All thoughts and opinions are my own.
SPOILERS
About the book: In a city ravaged by a mysterious plague, a woman tries to understand why her world is falling apart. An algae bloom has poisoned the previously pristine air that blows in from the sea. Inland, a secretive corporation churns out the only food anyone can afford—a revolting pink paste, made of an unknown substance. In the short, desperate breaks between deadly windstorms, our narrator stubbornly tends to her few remaining with her difficult but vulnerable mother; with the ex-husband for whom she still harbors feelings; with the boy she nannies, whose parents sent him away even as terrible threats loomed. Yet as conditions outside deteriorate further, her commitment to remaining in place only grows—even if staying means being left behind.
Release Date:
Genre: Horror
Pages: 240
Rating: � �
What I Liked:
1. Loved the writing
2. Tone of book was so good
What I Didn't Like:
1. Forgettable
2. Boring
3. Halfway through nothing happens
Overall Thoughts:
{{Disclaimer: I write my review as I read}}
I wish more things were explained like about the groceries. How is she still getting milk when things are contaminated? Or fruits/veggies?
She decides to leave Mauro when he's already had issues with choking on random items and she knows that he can not stop eating even if it's things that are unedible.
Why doesn't she just live with her mother since she seems to go visit her all the time? I know that she said that it had a higher contamination where her mother was staying, but wouldn't she be picking up some of that every time she goes and sees her? I swear she goes to see her at least three times a week that's got to do something to her system. Plus she's eating the food that her mother is growing in the garden aren't those contaminated? So many questions.
Ends on this rambling mess. Not sure what any of that means.
Final Thoughts:
When I first started this book I really loved how it was written and the tone of it, but as I progressed through the book I found it becoming more and more mundane. Nothing really happens. I love apocalyptic/ dystopian books so I was very excited to read this book, but like I said you're waiting and waiting for something more to happen and it just peters through the story. She goes to her morning routine, she gets a cab, she sees her mom, she takes care of Mauro, she goes and sees Max and repeat we keep going over and over everything that's already happened.
I know in books like this they don't really answer a lot of questions it's just that I had so many of them. I wanted to know how they didn't have enough food but everybody still had TV to watch. I wanted to know how money was still working in a life like this when the whole world was falling apart. There are so many questions - not enough answers and just a slow boring story by the end.
|
Thanks to Netgalley and Scribner for this advanced copy of the book. All thoughts and opinions are my own.
October 29, 2021
¿Qué tan dañino puede ser un mal final para una obra prometedora?
Esta novela genera un impacto emocional al ser una especie de distopía que guarda semejanzas muy estrechas con lo sucedido en 2020, de ahí su éxito y el ruido que ha venido generando. La autora nos conduce a un mundo confuso, ruinoso, incierto y aislado, donde se mueve su protagonista. Esta mujer se mueve entre un presente que parece desplomarse a cada momento y un pasado lleno de dolores, abandonos y renuncias al que se aferra pese al evidente dolor que le ha causado. En este sentido, la novela expresa de una manera poética algunos pasajes donde la soledad y la introspección la llevan a reflexionar sobre sus contradicciones en un momento tan complejo donde la vida se ha suspendido de manera indefinida.
A la protagonista se le suman otros personajes complejos los cuales, gracias a la buena mano de la escritora, despiertan simpatías y rechazo dadas sus actitudes. Lo interesante de todos estos seres es su incapacidad de transformarse y asimilar los cambios que ha traído la plaga caída sobre sus vidas. Es su humanidad paradójica, su incapacidad de reconocer a otros, de empatizar, de volcarse hacia ellos, de aprovechar esta oportunidad para enmendar sus errores, lo que los hace tan miserables y condenados a hundirse en su propio desespero.
Ahora bien, la autora plantea una serie de conflictos pasados y potenciales que, unidos a una serie de hechos importantes que son apenas insinuados, nos dejan con ganas de saber más y de establecer las conexiones necesarias para entender las razones que llevan a su protagonista a encarar varias decisiones. Lastimosamente, la autora cierra todo con un final abierto de lo más anticlimático que al ser tan insatisfactorio derrumba todas las expectativas sembradas en la obra. Soy partidario de los finales abiertos, pero en este caso, la autora lo hace de una manera precipitada, dejando muchas tramas señaladas más no resueltas, y peor aún, abandonando (como todos sus seres cercanos en la ficción) a la protagonista a su suerte, como si las ganas de avanzar la obra y culminarla de manera digna fueran carcomidas por la misteriosa enfermedad de la que habla la novela.
Esta novela genera un impacto emocional al ser una especie de distopía que guarda semejanzas muy estrechas con lo sucedido en 2020, de ahí su éxito y el ruido que ha venido generando. La autora nos conduce a un mundo confuso, ruinoso, incierto y aislado, donde se mueve su protagonista. Esta mujer se mueve entre un presente que parece desplomarse a cada momento y un pasado lleno de dolores, abandonos y renuncias al que se aferra pese al evidente dolor que le ha causado. En este sentido, la novela expresa de una manera poética algunos pasajes donde la soledad y la introspección la llevan a reflexionar sobre sus contradicciones en un momento tan complejo donde la vida se ha suspendido de manera indefinida.
A la protagonista se le suman otros personajes complejos los cuales, gracias a la buena mano de la escritora, despiertan simpatías y rechazo dadas sus actitudes. Lo interesante de todos estos seres es su incapacidad de transformarse y asimilar los cambios que ha traído la plaga caída sobre sus vidas. Es su humanidad paradójica, su incapacidad de reconocer a otros, de empatizar, de volcarse hacia ellos, de aprovechar esta oportunidad para enmendar sus errores, lo que los hace tan miserables y condenados a hundirse en su propio desespero.
Ahora bien, la autora plantea una serie de conflictos pasados y potenciales que, unidos a una serie de hechos importantes que son apenas insinuados, nos dejan con ganas de saber más y de establecer las conexiones necesarias para entender las razones que llevan a su protagonista a encarar varias decisiones. Lastimosamente, la autora cierra todo con un final abierto de lo más anticlimático que al ser tan insatisfactorio derrumba todas las expectativas sembradas en la obra. Soy partidario de los finales abiertos, pero en este caso, la autora lo hace de una manera precipitada, dejando muchas tramas señaladas más no resueltas, y peor aún, abandonando (como todos sus seres cercanos en la ficción) a la protagonista a su suerte, como si las ganas de avanzar la obra y culminarla de manera digna fueran carcomidas por la misteriosa enfermedad de la que habla la novela.
July 14, 2024
Pink Slime is my new favorite book at the moment.
"The beginning is never the beginning. What we often mistake for the beginning is just the moment we realize something has changed."
Our narrator's world is in the middle of a strange and ongoing eco-collapse. The ocean spews forth dead fish. Divers are sent into its depths and determine the cause is a toxic algae, and within weeks they are dead from a new incurable illness that causes their skin to literally slough off. Birds disappear. The locals are panicked. Fresh food becomes scarce and a new factory is designed to stretch what animal meat there is as far as it can by grinding it into a thick pink paste. Alarms begin going off to warn pedestrians to hoof it inside before the red winds arrive, carrying with it traces of poisonous algae. The only relief they receive is from the thick fog that settles over everything in between winds.
Instead of fleeing, our narrator sticks it out and continues to care for a young boy who suffers from a medical condition that causes him to have an insatiable hunger, while also visiting her ex-husband at The Clinic who has been diagnosed with a chronic version of the infectious illness, and navigating her messy relationship with her stubborn mother.
Oh my gosh you guys. This is so beautifully written. The story skillfully moves the reader through the fear and frustration and devastation of the climate crisis, while toggling back to the subtle moments that our narrator experienced, the ones that would usher in these unbelievable changes, armed now with the knowledge of how pivotal those moments would be in the coming days and weeks. Kind of like how you don't know the last time you're seeing someone is the last time you'll ever see them...
It's full of dread and bad decisions, even when the desire is to do the right thing, and it closes as it opened, with no clear beginning or ending in sight.
And reader, I am totally ok with that.
"The beginning is never the beginning. What we often mistake for the beginning is just the moment we realize something has changed."
Our narrator's world is in the middle of a strange and ongoing eco-collapse. The ocean spews forth dead fish. Divers are sent into its depths and determine the cause is a toxic algae, and within weeks they are dead from a new incurable illness that causes their skin to literally slough off. Birds disappear. The locals are panicked. Fresh food becomes scarce and a new factory is designed to stretch what animal meat there is as far as it can by grinding it into a thick pink paste. Alarms begin going off to warn pedestrians to hoof it inside before the red winds arrive, carrying with it traces of poisonous algae. The only relief they receive is from the thick fog that settles over everything in between winds.
Instead of fleeing, our narrator sticks it out and continues to care for a young boy who suffers from a medical condition that causes him to have an insatiable hunger, while also visiting her ex-husband at The Clinic who has been diagnosed with a chronic version of the infectious illness, and navigating her messy relationship with her stubborn mother.
Oh my gosh you guys. This is so beautifully written. The story skillfully moves the reader through the fear and frustration and devastation of the climate crisis, while toggling back to the subtle moments that our narrator experienced, the ones that would usher in these unbelievable changes, armed now with the knowledge of how pivotal those moments would be in the coming days and weeks. Kind of like how you don't know the last time you're seeing someone is the last time you'll ever see them...
It's full of dread and bad decisions, even when the desire is to do the right thing, and it closes as it opened, with no clear beginning or ending in sight.
And reader, I am totally ok with that.
December 27, 2020
La verdad es que no sé cómo me siento. Acabo de terminarlo y creo que todavía no decantó.
Amo las distopias, pero a esta le falta ese toque de irrealidad que me fascina. Es muy cercano, con comportamientos esperables, muy uruguayo. Nos habla de un hospital de Clínicas saturado, y yo viviendo a una cuadra, hace dos días lo veo que una luz roja ominosa que parpadea. De fondo hay mascarillas, policías, política y relaciones humanas complejas, de cerca la niebla, la pesadumbre ¿la depresión? qué aparentemente siempre acompañó a este personaje, y que este contexto de emergencia social lo hizo más que profundizar.
En fin, creo que me gustó, sin dudas engancha y lo leí muy rápido. No lo lean en domingo.
Amo las distopias, pero a esta le falta ese toque de irrealidad que me fascina. Es muy cercano, con comportamientos esperables, muy uruguayo. Nos habla de un hospital de Clínicas saturado, y yo viviendo a una cuadra, hace dos días lo veo que una luz roja ominosa que parpadea. De fondo hay mascarillas, policías, política y relaciones humanas complejas, de cerca la niebla, la pesadumbre ¿la depresión? qué aparentemente siempre acompañó a este personaje, y que este contexto de emergencia social lo hizo más que profundizar.
En fin, creo que me gustó, sin dudas engancha y lo leí muy rápido. No lo lean en domingo.
November 4, 2021
Estupendo libro, merece la pena profundicar en él.
August 19, 2024
Not much to say. This is my fourth time picking up a book translated by Heather Cleary and I’m honestly a fan. I don’t know how involved they’re in picking the work they translate but I tend to be satisfied.
Pink Slime is a slow dark literary dystopia that follows a woman taking care of people during a strange pandemic.
If I hadn’t known this had been written in Spanish, I would have assumed the author was Spanish/Latinx. It’s got this slow ass, literary, reminiscing style that most work writing in Spanish has. I enjoyed it but some things like Mauro’s disease (Prader-Willi?) or the pandemic weren’t as fleshed out as I would’ve liked. And I can’t really call it a character study because it just felt a bit too vague overall.
Pink Slime is a slow dark literary dystopia that follows a woman taking care of people during a strange pandemic.
If I hadn’t known this had been written in Spanish, I would have assumed the author was Spanish/Latinx. It’s got this slow ass, literary, reminiscing style that most work writing in Spanish has. I enjoyed it but some things like Mauro’s disease (Prader-Willi?) or the pandemic weren’t as fleshed out as I would’ve liked. And I can’t really call it a character study because it just felt a bit too vague overall.
September 12, 2023
Who could have imagined the sonic emptiness of a city without the buzzing of insects, but also without the slow grumble of elevators or the murmur of radios through the walls, all those artificial things that - I realise now - were what we called life.
And how does one write the environmental catastrophe that is upon us? The absences it produces across the whole register of what is known as everyday life (perceptible and imperceptible), but also those absences that have nothing to do with the human? Trías offers her novel as an attempt at such an undertaking, its detached narrator (I do wonder if the flat affect is the affect of the Anthropocene - how else to deal with the enormity of it?), and a particular attention to the animals. As for the latter, I suppose it could be seen as a sort of a sequel to Ana Paula Maia's , as what Maia describes in her book is a cause of what transpires in Trías' work. And to add another grim layer upon the already omnipresent grimness, I can only imagine Agustina Bazterrica's exquisite is a sequel to . Veritable Trilogy of Flesh.
And how does one write the environmental catastrophe that is upon us? The absences it produces across the whole register of what is known as everyday life (perceptible and imperceptible), but also those absences that have nothing to do with the human? Trías offers her novel as an attempt at such an undertaking, its detached narrator (I do wonder if the flat affect is the affect of the Anthropocene - how else to deal with the enormity of it?), and a particular attention to the animals. As for the latter, I suppose it could be seen as a sort of a sequel to Ana Paula Maia's , as what Maia describes in her book is a cause of what transpires in Trías' work. And to add another grim layer upon the already omnipresent grimness, I can only imagine Agustina Bazterrica's exquisite is a sequel to . Veritable Trilogy of Flesh.
October 13, 2021
Empecé con mucha emoción a leer a Fernanda porque este mismo año le había leído su novela corta "La Azotea" la cual me pareció brillante. Mugre Rosa la tomé con emoción y al poco tiempo se me iba haciendo cada vez más larga y pesada. Algo no me dejaba disfrutarla como lo hice con el otro libro. Pero también había algo que me jalaba a continuar la lectura, quería terminar de entender qué era esa "pandemia" que tenía a ese pueblo azotado, gente que se le caía la piel, gente que vivía encerrada pero a la par un niño gordo que le hacía la vida imposible a la protagonista.
Leer Mugre Rosa es como caminar en un pueblo desolado donde no pasa nada a simple vista pero todo está en los detalles, ahí es donde radica la belleza de la historia. Este libro me hizo darme cuenta que, después de todos mis años de lectora, ya no puedo decir "me gustó o no me gustó" sino que tus sentidos se van amplificando para ver cosas que a simple vista no verías, a darte el lujo de releer un párrafo solo por lo bien que está escrito.
Más allá de que te guste o no la historia, con Mugre Rosa aprendí a disfrutar del viaje. Fernanda sigue escribiendo voraz y claro que le voy a leer lo demás que saque.
Leer Mugre Rosa es como caminar en un pueblo desolado donde no pasa nada a simple vista pero todo está en los detalles, ahí es donde radica la belleza de la historia. Este libro me hizo darme cuenta que, después de todos mis años de lectora, ya no puedo decir "me gustó o no me gustó" sino que tus sentidos se van amplificando para ver cosas que a simple vista no verías, a darte el lujo de releer un párrafo solo por lo bien que está escrito.
Más allá de que te guste o no la historia, con Mugre Rosa aprendí a disfrutar del viaje. Fernanda sigue escribiendo voraz y claro que le voy a leer lo demás que saque.
January 11, 2025
داستاني پسا اخرالزماني و تاريك و نمادين از زندگي آدم هاي عصر حاضر هست،آدم هايي سردر گريبان،تنها و منزوي،كه بيماري و مرگ هم تلنگري به بازنگري در روابط و رفتارهايشان نسبت بهم نخواهد داشت،زمانه اي كه اعتباري به هيچ پيوندي ،نه خوني ،نه عاطفي نيست،آدم ها ذات تنهايي را به واقع تجربه مي كنند و از رها كردن و آسيب رساندن هيچ ابايي ندارند.
ترياس در اين اثر با توصيفاتي عميق و ملموس فضايي را براي خواننده متصور مي شود كه اگرچه در لحظات آغازين عجيب و ترسناك هست اما در ميانه داستان نشانه هاي اكنون در آن به سادگي قابل دريافت و لمس هست،به گونه اي كه ديگر اين شرايط نيست كه شاخص هست،بلكه آدم ها و روايت تنهايي و نااميدي انهاست.
براي من دومين تجربه خوانش از اين نويسنده بود،هرچند اثر قبلي (پشت بام )را قطعا ترجيح خواهم داد،اما اين داستان هم خواندني و قابل تامل است.
ترياس در اين اثر با توصيفاتي عميق و ملموس فضايي را براي خواننده متصور مي شود كه اگرچه در لحظات آغازين عجيب و ترسناك هست اما در ميانه داستان نشانه هاي اكنون در آن به سادگي قابل دريافت و لمس هست،به گونه اي كه ديگر اين شرايط نيست كه شاخص هست،بلكه آدم ها و روايت تنهايي و نااميدي انهاست.
براي من دومين تجربه خوانش از اين نويسنده بود،هرچند اثر قبلي (پشت بام )را قطعا ترجيح خواهم داد،اما اين داستان هم خواندني و قابل تامل است.
Displaying 1 - 30 of 1,028 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.