Moniek's Updates

Wed, 16 Apr 2025 22:48:51 -0700

Moniek liked a readstatus

Wed, 16 Apr 2025 11:15:33 -0700

Moniek liked Roni’s status update

Roni started reading Nie ma przed czym uciekać

Moniek is on page 94 of 192 of Wielki Gatsby

Wed, 16 Apr 2025 09:29:22 -0700

Moniek is on page 94 of 192 of Wielki Gatsby.

Moniek liked a userstatus

Wed, 16 Apr 2025 09:29:05 -0700

Moniek liked Fergus, Weaver of Autistic Webs's status update

Fergus, Weaver of Autistic Webs is 32% done with The Marvelous Land of Oz: A Sheer Joy!

Moniek liked a userstatus

Wed, 16 Apr 2025 08:41:03 -0700

Moniek liked blok sera szwajcarskiego's status update

blok sera szwajcarskiego is 16% done with The Extinction of Irena Rey: ale ta książka mi ryje banie

Moniek is now following Ava Reid

Mon, 14 Apr 2025 04:55:49 -0700

Moniek is now following Ava Reid

Moniek added 'Lady Makbet'

Sun, 13 Apr 2025 08:02:05 -0700

Moniek gave 4 stars to Lady Makbet (Paperback) by Ava Reid
To taka drobnostka, ale pozostaję trochę zafascynowana tym, co wyprawia Ava Reid.

Powtarza się historia o szkockim panu i pani, powraca niczym pogłoska, której nie możemy się pozbyć z głowy, o tym, jak w pragnieniu dostąpienia władzy dziwnymi ścieżkami splamili siebie i swój zamek krwią. Kto jednak pierwszy dobył broni i z jakiego powodu, co rozpoczęło zagładę domu, a kto odszedł jako ostatni? W nowej interpretacji dramatu o Lady Makbet i jej żądnym władzy mężu Ava Reid swobodnie przestawia pionki w grze oraz nadaje legendzie głębi, tak przykrej i znajomej kobietom.

Jednego nie można odmówić Avie Reid, ponieważ nieważne czy wychodzi to celowo czy samo z siebie, potrafi ona porządnie zaskoczyć czytelnika, zarówno w fabule, jak i narracji. Mniej więcej w połowie Lady Makbet zdałam sobie sprawę, jak ciekawą, migotliwą, bawiącą się światem jest twórczynią, taką, po której nie wiem, czego się spodziewać. Spójrzmy choćby na kwestię reinterpretacji motywacji kierujących głównymi bohaterami dramatu, zmiany, która zapewne była punktem zapalnym licznych kontrowersji i negatywnych recenzji. Tutaj Makbet może i daje się manipulować młodej żonie, ale na pewno nie jest tak niewinny na początku historii, to, co skrywa w swym zamku, jest prawdziwie przerażające i odrzucające; na jego barkach już ciąży nieprzebaczalna wina. A z drugiej strony mamy naszą jakże młodziutką Lady Makbet, świeżo upieczoną pannę młodą, która owszem ma w sobie umiłowanie potęgi, skłonności do władzy oraz znaczną dawkę okrucieństwa, lecz jej pobudki są znacznie bardziej złożone i stawiają ją w ciekawej pozycji. Powiem wam, że o wiele wolę tę wersję krwawej królowej, buduje we mnie pewne przekonanie. Ta para lawiruje na przemian razem i przeciwko sobie w śmiertelnej grze i krwawej rozrywce, która zdaje się nie mieć umiaru w ilości pożeranych ofiar. To wszystko dzieje się na oczach świadków, innych postaci znanych nam z dramatu szekspirowskiego, ukazujących się jednak znacznie inaczej niż w oryginale; choć wzbudzał we mnie gniew, to byłam zafascynowana Bankiem, myślę, że jest jedną z najbardziej pamiętnych postaci powieści. Jestem zakochana w tej interpretacji wiedźm makbetowskich, ich genezie i uwięzieniu, dziwnym wątku tego, jak o ograniczonych siłach ciągną za sznurki i rosną w nieznanej potędze. Oszczędzę wam już opowieści o tym, co bym zrobiła dla Lisandra, bo muszę zachować resztki godności, ale całkowicie dałam się ponieść fantazji i romantyzmowi związanymi z tą postacią, można by powiedzieć, że jak na skrzydłach pun intended. Doskonale zdaję sobie sprawę, jak ta nowa, dziwaczna wersja historii mogła zirytować czy rozwścieczyć niektórych miłośników oryginału, bo te zmiany w fabule są potężne. Jednak sama nie mam z tym większego problemu; jeśli mówimy o reinterpretacjach klasycznych dzieł, to mam nadzieję na z lekka nową, świeżą, zaskakującą historię, która bawi się z tym, co zastane, równocześnie oddając hołd i szacunek swej genezie. Moim zdaniem to właśnie odbywa się w powieści Avy Reid, chociaż zdaję sobie sprawę, że nie wszyscy tak postrzegają jej poczynania.

Ciekawa jest również narracja powieści oraz postać, jaką przyjmuje. Pod koniec lektury przyszła mi pewna refleksja, że Lady Makbet jako opowieść jest jak pozostawione po dziesiątkach lat czy nawet wiekach witraże, opowiadające stacje z legendy, przekazywanej z pokolenia na pokolenie, nabożnie. W drugiej połowie książki nie ma miejsca na zbędne słowa i zdarzenia przejściowe, a jednak obrazy wgryzają się w świadomość i tworzą całość, tę historię o przyszłej królowej, która odkrywała zbrodnie, dopuszczała się czynów strasznych, ujrzała magię i koniec rodu. Sceny są jak maleńkie, zaklęte obrazy, odłamki dawnych zdarzeń. Zdania, które tworzy Ava Reid, są skromne i stanowcze, lecz w tym tkwi ich urok; to właśnie to, czego poszukuję w każdej powieści, pragnę dostrzec jakąś wyjątkowość w stylu autora, podążyć za nią jak za nicią Ariadny. Tutaj była to subtelność, ale z czasem stała się taka przyjemna w odczuciu. Autorka zaskoczyła mnie również ogromnie tym, jak była w stanie przejść od scen romantycznych uniesień i wręcz sennego przepływu akcji do momentów tak wstrząsających, jak gwałt dokonany przez Makbeta czy śmierć Banka. Ten zgon i cała jego otoczka była tak brutalna, intensywna i opisana z najmniejszymi szczegółami, że dłuższą chwilę było mi po nim niedobrze fizycznie; scena była tak wybitnie napisana, że momentalnie podwyższyła ocenę książki. Ava Reid świetnie zbijała wtedy z tropu czytelnika, wybudzała go gwałtownie ze stanu pół snu pół jawy, i za to należy się jej szczera pochwała. Jest jeszcze jedna rzecz, co do której obiecałam sobie, że wspomnę w recenzji; chodzi mi o wątek przemocy seksualnej, okrucieństwa wobec kobiet oraz głównej motywacji Lady Makbet, która tak bardzo nie chciała ponieść gwałtu z niekochanych rąk, że była w stanie przetoczyć w tej sprawie cudzą krew. Jest to dla mnie historia wyjątkowo poruszająca, dotkliwa i angażująca, jest ona kluczem do całej powieści i motywem, którego się nie spodziewałam. Myślę, że to właśnie dla tych interpretacji warto wracać do starych tekstów kultury, przeprowadzać próby przewrócenia ich na lewą stronę i sięgania głębiej, coraz głębiej w ich literackie wnętrzności i potencjał. Uwielbiam to, czego Reid się tutaj dopuściła, sposób, w jaki pisze o przemocy, prawdziwie mrozi krew w żyłach i wzbudza słuszny gniew. Zwłaszcza, kiedy jest przedstawiony z perspektywy tak młodej osoby.

Muszę powiedzieć, że Lady Makbet z lekka mi się dłużyła, zwłaszcza w pierwszej połowie, lecz stało się to kosztem budowania przez autorkę świata przedstawionego; w tym, jak się zdaje, jest prawdziwą mistrzynią. Stworzyła go prawdziwie od podstaw i na wielu wymiarach, poczynając od geografii, idąc przez sytuację polityczną i obrzędy ludów, a kończąc na kwestiach językowych, historiach, które kształtowały tamtą społeczność i ich umysły, oraz nadziejach napędzanych przez wciąż zmieniający się świat. Cała ta konstrukcja to małe dzieło sztuki, a ja chętnie przeczytałabym kolejną powieść Avy Reid obsadzoną w podobnych okolicznościach historycznych, byle tylko dalej rozkoszować się jej fundamentami. Przyznam również, że choć książka ta ma w sobie elementy wyjątkowe, to samo zakończenie nie wbiło mnie w fotel tak jak chciałam, a z czasem pewnie zapomnę pewne rzeczy. Jednak nie każda opowieść, z którą się stykamy, musi zmienić nam na stałe cały świat, a z Lady Makbet po prostu spędziłam bardzo dobry czas.

Ja już zamilknę, ale wy koniecznie sprawdźcie sami, czy las się poruszy!

Moniek added 'Księga Nocy'

Sun, 13 Apr 2025 06:51:12 -0700

Moniek gave 4 stars to Księga Nocy (Księga Nocy, #1) by Holly Black
Czy zdarzyło ci się kiedyś zerknąć ukradkiem na swój cień, spojrzeć na niego po raz drugi, by znaleźć w nim swoje podobieństwo? Czy kiedykolwiek puściłeś wodze wyobraźni, rzuciłeś cieniowi wyzwanie, grę, by nie podążył za twoim ciałem? Z dziecięcą fascynacją wpatrywałeś się w ciemny ślad na ścianie? Jeśli na którekolwiek pytanie odpowiedziałeś „tak��, to ta książka ciebie oczekiwała.

Charlie Hall to kobieta, która naprawdę stara trzymać się z dala od kłopotów, ale nie może poradzić na to, że wabią jak ćmę ogień. Magiczny świat niesfornych cieni i zjaw z przeszłości z uporem wyciąga po nią ręce, a sprawa zaginięcia drogocennej księgi okazuje się zaskakująco osobista.

Jedną z moich pierwszych refleksji na temat tej książki było to, jak wyjątkowo przypomina mi Dziewiąty Dom Leigh Bardugo. Zanim podniosą się oburzone głosy, pozwólcie mi zastrzec, że to żadna uszczypliwość z mojej strony; nie oskarżam też autorki o nadzwyczajne podobieństwo historii. Wręcz przeciwnie, cieszę się, bo w oczekiwaniu na trzecią część serii o Alex Stern z tęsknotą poszukiwałam opowieści o podobnym klimacie i poziomie napięcia, a jestem pewna, że nasza widząca duchy koleżanka z innego uniwersum albo zaprzyjaźniłaby się z Charlie Hall albo przynajmniej miałaby na nią oko!

Księga Nocy Holly Black to nie tylko bardzo dobra rozrywka, ale również wyjątkowo solidna historia i zaproszenie do fascynującego świata. Autorka odchodzi od motywów, z którymi najlepiej ją kojarzymy; nie wylądujemy w elfiej krainie, a najbliższe lasy znajdują się tylko przy rezydencjach wrogów, magiczne istoty to nie postacie, które znamy i romantyzujemy w baśniach, a odzwierciedlenie tego, do czego prowadzą ludzkie pożądania. Nie brakuje tu jednak swego rodzaju czarów i fantazji, nadal mówimy o rzeczach niewyobrażalnych, a do których można by dążyć, wdzięcznie zainspirowanych trendami we współczesnej literaturze. Black podąża tym tropem, który bardzo u niej lubię, a mianowicie porusza się na granicy naszego świata codziennego a tego, co nie śniło się filozofom, w Księdze Nocy nie sposób ich rozdzielić. Opowiada ona historię intryg, przestępstw, zdrad i miłostek uwikłanych w przestrzeń cieni, cieni, które z czasem ludzie nauczyli się kontrolować, modyfikować i wykorzystywać, a przede wszystkim się z nimi konfrontować �� choć nie przewidzieli, że cienie nauczą się od nich tego samego, jeśli tylko wystarczająco zbliżą się do poczucia ludzkości. Jest to czarujący, intrygujący i oddziałujący na wyobraźnię wątek, przypominający najskrytsze sny, marzenia, ambicje, strachy i perwersje. Z wielką frajdą odkrywałam, do czego jeszcze zdolne są cienie i ich towarzysze, sceny miały w sobie doskonałe napięcie. Uwielbiałam to poczucie ekscytacji, związane z odkrywaniem więcej, coraz więcej. To taki świat, który można w napięciu podglądać przez dziurkę od klucza, w oczekiwaniu na przybycie kogoś albo czegoś.

Dobrze odebrałam również bohaterów wykreowanych przez Black �� charyzmatycznych, wielowymiarowych, mających swe zdradliwości i lekkie tendencje do destrukcji, nie potrafiących nie pakować się w tarapaty, poszukujących więcej i, co ponownie pojawia się u tej autorki, podobnie jak Suren z Zębatego Dworu walczących o przetrwanie. Te postacie są również w pełni dorosłe, co stanowi odmianę od innych powieści Black i daje nam mnóstwo różnych możliwości, w jakim kierunku może potoczyć się dalej historia. Dzięki nim zahaczamy o wątki pracy, życia miłosnego i seksualnego, samodzielnego utrzymania oraz zakładania rodziny oraz potrzeby pójścia swoją drogą; a równocześnie bohaterowie są chodzącym dziedzictwem swych rodzin i wiele ich czynów jest podyktowanych przez środowisko, w którym się wychowali, oraz marzenia, które snuli jako dzieci. Zachwyciły mnie te historie z dzieciństwa oraz solidnie zbudowane backstories; najbardziej spodobał mi się ten drobny wątek, jak to kiedyś Charlie Hall udawała opętaną, by uratować swój dom rodzinny. Z bohaterami Księgi Nocy można się gryźć czy nie do końca im ufać, momentami się w nich zakochiwać i odczuwać strach, przyglądać się z wątpliwością z miejsca pasażera. Nie mogę się doczekać, aż ponownie do nich dołączę, w dokładnie tym samym miejscu, w którym się rozeszliśmy.

Bardzo się cieszę, że ponownie spotkam się z Charlie Hall, lecz muszę pochwalić Holly Black za pewną rzecz; w Księdze Nocy stworzyła tak solidną, porządną i ciekawą historię, że z lekko zmodyfikowanym zakończeniem mogłaby służyć nawet jako stand-alone. Od razu zbudowała sobie bardzo dobre fundamenty, a teraz może na nich działać cuda. Świat przedstawiony jest pełen zakamarków, które chciałoby się tylko coraz głębiej odkrywać, zdarzenia wydają się logiczne i odpowiednio złożone, a intryga jest tak gęsto i wielowymiarowa, że jej częściowe rozwiązanie przyniosło niesamowitą satysfakcję i wcale nie było tak łatwe do przewidzenia. Zwroty działają tak jak trzeba, a cały wątek tego kim jest Remy i gdzie się znajduje jest moim ulubionym, podążałam za nim jak kot próbujący złapać odblask światła. Jego punkt kulminacyjny jest świetny i tak się cieszę, że jeszcze nie do końca skończyliśmy tę opowieść. Mam też wiele dobrego do powiedzenia o wątku romantycznym, który nie tylko oczarowuje w przebłyskach z przeszłości, ale również wydaje się naturalny, ludzki i rozwijający się w sposób, który nie do końca wydaje się właściwy, ale tak dobrze oparty w ich okolicznościach. Z podziękowań wiem, że to Roshani Chokshi �Բ��ł�ǲԾ�ł�� Holly Black do wprowadzenia romansu (heh, widelec znaleziony w kuchni), i myślę, że to była najlepsza decyzja. Sądzę, że bez tego autorka nie miałaby tak dobrego punktu zaczepienia na kontynuację.

Czasami wydarzenia w powieści zdawały się mi gnać za szybko. Niektóre zagrania sprawiały wrażenie, że zbyt opierają się na zbiegach okoliczności, momentami też z trudem dostrzegałam jednoznaczne logiczne połączenia, prowadzące do nagłych decyzji bohaterów. Przyznam też, że jeszcze nie do końca całkowicie ich lubię, pozostaje we mnie poczucie nieufności, lecz być może tak właśnie ma być? A może na to wszystko przyjdzie jeszcze czas w drugiej części? Nie zważając zbytnio na drobne usterki i niedociągnięcia, przygotowuję się z ekscytacją i uśmiechem na premierę drugiej części, już wyobrażam sobie regularne klikanie w wyszukiwarkę biblioteczną, czy tom jest już dostępny.

Książkę serdecznie polecam wszystkim fanom miejskiej fantastyki oraz historii z dreszczykiem emocji, również tym duszom, które lubią bawić się rzeczywistością i wyobraźnią. Podobało mi się to, jak Księga Nocy odpowiada na moje sny.

Moniek added 'Więzień bez tronu'

Fri, 11 Apr 2025 07:45:43 -0700

Moniek gave 4 stars to Więzień bez tronu (Opowieść z Elfhame, #2) by Holly Black
Holly Black ma już kilka dobrych historii o miłości na swoim koncie, lecz nie mogę oprzeć się wrażeniu, że to jej pierwsze love story.

Królowa Suren może mieć księcia ��ę�� u swych stóp, kiedy tylko tego zapragnie, jednak prawda jest taka, że nie wie, co ma z nim zrobić. Kiedy niewypowiedziane uczucia wymykają się spod kontroli, a dwa dwory przygotowują się do nieuchronnego starcia, cała nadzieja spoczywa na młodej parze, by rozpoczęła wszystko od nowa.

Elfi lud ma to do siebie, że tak często nie rozpoznaje granic, czy to w cierpieniu, zadawanym bólu, desperacji, pożądaniu, rozkoszy i drugiej osobie; sięgają po więcej, coraz więcej, dopuszczają się zdrady i zbrodni, zderzają się z drugą istotą i padają z wdziękiem na kolana. Nic dziwnego, że ich miłostki stają się tak intensywne, silne i destrukcyjne. Zaobserwowaliśmy to trochę w oryginalnej trylogii, lecz tutaj pojawia się kolejny twist. Trudno wyobrazić sobie większe okrucieństwo niż to, którym Ren obdarowuje ��ę��, czy wybaczyć zdradę, jakiej dopuścił się książę, lecz jedynym sposobem na ich ocalenie staje się zaprzestanie krzywdzie i stanie się wobec siebie szczerym. Ciekawie obserwuje się te czasami dzikie, a czasem nieśmiałe próby budowania relacji i znów wycofywanie się, to historia miłości, która powoli odtaja, pokazuje się światu, który jednak nie zawsze jej sprzyja. Jest ona dowcipna, nieoswojona, trochę pomieszana z wrogością, namiętna, zdradziecka i trudna. Wrócę do pierwszego zdania tej recenzji, gdzie nazwałam Więźnia bez tronu �辱��ɲ��ą love story autorstwa Holly Black (a przynajmniej pierwsza, z którą się spotkałam). Chodzi mi o to, że choć wątki miłosne są obecne w innych książkach, to zazwyczaj na pierwszy plan wychodzi coś innego, w Elfhame są to najczęściej intrygi polityczne i wojenne. Mimo, że tutaj też mają swoją rolę, to jednak narracja podyktowana jest przez wątek romantyczny, to za nim podąża historia, on ustala reguły gry. Mam wrażenie, że to jak najbardziej działa. Miło być śledzić kroki Ren i ��ę��.

Jednak, aby nie zasmucić tych, których romanse trochę już nużą, potwierdzę, że ta powieść ma o wiele więcej do zaoferowania! Równolegle prowadzone są ciekawe wątki odkrywania swojej siły, roli oraz tożsamości, refleksji i podejmowania śmiałych kroków. To szczególnie satysfakcjonujący motyw u ��ę��, który łączy w sobie tyle sprzeczności i utajonych cech, jest jak kalejdoskop różnych wersji osoby, którą można byłoby pokochać. Również ta droga, którą przebywa Suren, jest poruszająca; to, jak łączy w sobie odłamki przeszłości teraźniejszości, mitu, a tego, co zostało jej dane, co jest od niej oczekiwane. Jeszcze podczas oryginalnej trylogii zastanawiałam się, co skrywa w sobie ta postać przerażającej dziewczynki z ostrymi zębiskami, lecz to, co dostałam, jest o wiele lepsze. Oczywiście Więzień bez tronu jest również pełen intryg, zaskakujących zwrotów akcji oraz scen starć, które trochę przyspieszają bicie serca, zwłaszcza w ostatnich rozdziałach. A najbardziej ucieszyło mnie pojawienie się pozostałych członków elfiej rodziny, gdyż nie tylko poczułam chwilową ciepłą atmosferę domu, ale też wróciło to cudowne poczucie humoru z nimi związane. No i, nie okłamujmy się, nie mogłam powstrzymać uśmiechu na twarzy, kiedy widziałam imiona Cardana i Jude, mają całe moje serce i doceniłam każdy ich moment; to niewiarygodne, jak nawet w obcej historii potrafią stale rozwijać się w oczach czytelnikach, ująć czułością i starym czarem. Nagle wszystko mi rozjaśniało, kiedy tylko ich ujrzałam, mogłabym wracać do lektury, by tylko spędzić z nimi trochę czasu.

Ta duologia może nie pociągnęła mnie tak jak oryginalna trylogia, bo charakteryzuje ją z lekka inny tron, który próbuję jeszcze zdefiniować w swojej głowie. Jednak naprawdę świetnie się bawiłam i z radością oddałam się magii. Miłośnicy Elfhame na pewno nie będą rozczarowani!

A po tym zakończeniu nie wierzę, że Holly Black nie powróci z kolejną historią. Nowa opowieść wyłoni się gdzieś z morskich głębin.

Moniek added 'Skrzynia władcy piorunów'

Tue, 01 Apr 2025 03:35:50 -0700

Moniek gave 3 stars to Skrzynia władcy piorunów (Detektywi na kółkach, #1) by Marcin Kozioł
Najlepszą częścią tej powieści była ta malutka, prześwitująca dyskretnie nadzieja, że takie magiczne rzeczy mogą ukrywać się tuż pod naszym wzrokiem. Żałuję, że tego czaru nie było trochę więcej.

Nastoletni Tom ma tatę, najbystrzejszego tatę pod słońcem, którego bardzo kocha. Ma też przyjaciółkę Julię, za którą skrycie szaleje, oraz wierność jej psa, który czasami wydaje się aż za inteligentny jak na domowe zwierzątko. Posiada również pewny dar, dar postrzegania świata w sposób inny niż rówieśnicy, którym jednak nie lubi się chwalić. Czy to wszystko wystarczy chłopcu, kiedy jego tata zniknie w tajemniczych okolicznościach, a po zaginionym zostanie zagadka dotycząca legendarnego naukowca? Zobaczymy!

Chociaż w moim sercu istnieje tajemna, przytulna skrytka dla literatury dziecięcej, to na twórczość Marcina Kozła pewnie nie wpadłabym, gdyby nie moi uczniowie. Widzicie, dzieci otrzymały ją jako lekturę dodatkową, a że wiem, jak zawsze chcą ze mną obgadać czytane książki i przy okazji uzyskać pomoc przy projektach, postanowiłam zerknąć w trybie pilnym do tej obco brzmiącej Skrzyni władcy piorunów. Zdania moich uczniów są podzielone, dla jednych książka była świetna, dla drugich niezrozumiała, a ja sama�� poczułam po niej pustkę, jakbym spożyła pełny posiłek, lecz na moje potrzeby nie był wystarczająco wartościowy.

Podobno każda część cyklu wprowadza czytelników w temat kolejnego legendarnego naukowca, w pierwszym tomie jest tu akurat intryga związana z Nikolą Teslą. Jego wątek jest naprawdę ładnie poprowadzony, chyba z największą wyobraźnią i dbałością o obraz literacki; poza tym to naprawdę świetna rzecz, kiedy dwie dziedziny (literatura i fizyka) łączą się w jedno, by przekazać młodym czytelnikom wiedzę i rozbudzić ich ciekawość. Wyjątkowo mi się to spodobało, a uśmiechnęłam się na widok dwóch osi fabularnych, przeszłości i teraźniejszości przeplatających się przez powieść, bardzo lubię ten zabieg w tworzeniu opowieści. W czasie akcji bardziej nam zbliżonym rozgrywa się wątek porwania taty głównego bohatera i desperackich prób jego odnalezienia, zbliżania się do rozwiązania tropem przeróżnych zagadek, sekretnych kodów i wspominek o naukowcu, który dotąd nie wydawał się bohaterom tak znaczący. Na pewno zaspokaja to potrzebę przygody i adrenaliny u dzieci, ta historia jest dość wciągająca i dojrzale traktuje czytelników. Dodatkowo mamy tutaj motyw niepełnosprawności ruchowej (bezcenny, jeśli chcemy przekazać dzieciom wiadomość o akceptacji i różnorodności), magicznych zwierząt (jakie dziecko by się na to nie uśmiechnęło?) oraz dziedzictwa, który dla mnie ma największą wartość. Patrząc na samą fabułę książki, to jest tu z czym pracować. Większy problem stanowi jednak wykonanie.

Wiecie dobrze, że przy każdej książce zwracam wyjątkową uwagę na styl literacki oraz to, jak pisarz tworzy obrazy przed moimi oczami; lubię to, kiedy muszę się pogryźć z czyimś stylem, kiedy zostawia na mnie swój ślad czy ciekawi, kiedy muszę przysiąść nad nim dłużej. To, w jaki sposób Marcin Kozioł pisze historię, przechodzi przeze mnie jak woda, bez smaku. Nie zatrzymałam się nad jego słowami, a krótkie rozdziały i zbyt proste zdania wciągałam tak szybko, że nie zdążyłam nic z nich wyciągnąć dla siebie. W samych słowach brakuje punktu zaczepienia, a dialogi młodzieży wypadają dość płasko, a równocześnie zbyt staro jak na tak młodych bohaterów. Główne postacie, choć w teorii obdarzone mnóstwem cech charakteru oraz małych osobliwości, nie mają polotu. Doskonale zdaję sobie sprawę, że kunszt literacki pewnie nie był główną wartością, którą kierował się autor, że była nią raczej chęć przekazania wiedzy o ważnej postaci. Wiem również, że w tym momencie można postawić wobec mnie kontrargument, że przecież dzieci nie potrzebują pięknych słów, by wejść w historię, a ich zakres uwagi jest tak króciutki, że lecenie szybko z fabułą staje się potrzebne i pożądane. Nie mogę jednak przestać myśleć o tym, jak wiele historii z literatury dziecięcej weszło do kanonu klasyków znanych na całym świecie; przypominają mi się wszyscy współcześni autorzy, którzy w opowieściach dla dzieci oraz młodzieży dają radę ukazać swój talent, zawrzeć w nich silnie bijące serce oraz ująć nawet czytelników dojrzałych; stworzyć piękne zdania, które kształtują młode umysły. Jeśli chcemy wprowadzić dzieci w świat jakiejś dziedziny, to materiały, które im przedstawiamy, powinny być zawsze wysokiej jakości. W porównaniu z innymi książkami, które przychodzą mi do głowy, skierowanymi do tej samej grupy wiekowej, Skrzynia władcy piorunów robi wrażenie produktu z taśmy, bo jak trudno jest napisać książkę?

Nie wykluczam, że wam oraz waszym pociechom spodoba się publikacja, w końcu intryga jest dosyć ciekawa. Mi samej pozostał jednak gorzki posmak oraz refleksja nad pewnymi wartościami, które tak łatwo jest nam przeoczyć.