"Τι απομένει όταν η φυσική πεθαίνει και η μεταφυσική δεν απαντά;

Cormac McCarthy, ο άνθρωπος που θα μπορούσε να περιγράψει μια ανατολή ηλίου με τον ίδιο τρόμο που άλλοι περιγράφουν μια διάλυση προσωπικότητας, επιστρέφει με τον Επιβάτη, το προτελευταίο βιβλίο της ζωής του και ίσως το πιο δύστροπο. Ή αν προτιμάτε, το πιο έντιμα παραληρηματικό.
Η υπόθεση —όσ�� δηλαδή αφήνει να φανεί πίσω από τη βαριά κουρτίνα των υπαινιγμών�� περιστρέφεται γύρω από τον Robert Western, έναν πρώην φυσικό, που περιφέρεται σαν ένοχος που έχει ξεχάσει το έγκλημα, μέσα στον ηχηρό απόηχο της απουσίας της αδελφής του, της Αλίσια, μιας μαθηματικής ιδιοφυΐας με σχιζοφρενικές τάσεις και έναν κλόουν (κυριολεκτικά) για εσωτερική φωνή. Εάν αυτό σας φαίνεται υπερβολικά λογοτεχνικό, περιμένετε μέχρι να διαβάσετε τον διάλογο.
Ο McCarthy στήνει ένα μυθιστόρημα στο όριο μεταξύ μεταφυσικού θρίλερ και οντολογικής πρόβας θανάτου, όπου οι συνομιλίες για τα στοιχειώδη σωμάτια έχουν το ίδιο συναισθηματικό βάρος με την απώλεια ενός αγαπημένου. Ο Robert δεν κυνηγά την αλήθεια �� την αφήνει να τον κυνηγά. Και είναι πάντα τρία βήματα μπροστά και δέκα επίπεδα πιο θεμελιώδη από το αντιληπτό.
Το χιούμορ του βιβλίου είναι σχεδόν παγιδευμένο στη σκοτεινή ύλη �� υπάρχει, αλλά μόνο εάν έχεις εκπαιδευτεί χρόνια στην ανάγνωση των υπονοουμένων του Σαίξπηρ, των σιωπών του Μπέκετ και των νοηματικών κενών του Κάφκα.
Η πλοκή, για να είμαστε δίκαιοι, δεν ενδιαφέρει τον συγγραφέα τόσο όσο ο αργός, ελεγειακός αποχαιρετισμός στην λογική πίστη �� είτε αυτή λέγεται επιστήμη είτε θεός. Η Αλίσια, παρά την απουσία της, είναι η αληθινή πρωταγωνίστρια. Μια σύγχρονη Αντιγόνη με μαθηματικές εξισώσεις αντί για τάφους, που αρνείται να συμβιβαστεί με έναν κόσμο όπου η διάνοια είναι ασυμβίβαστη με την ύπαρξη.
Μέσα σ�� όλα, ο McCarthy γράφει με μια ιερή προσήλωση στην αλήθεια του πένθους και της άγνοιας. Κανείς δεν ξέρει γιατί υποφέρει, όλοι όμως υποφέρουν. Ο Επιβάτης δεν είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται �� είναι ένα βιβλίο που σε αφήνει να το συνοδεύσεις μέχρι την άκρη της σκέψης, για να σε εγκαταλείψει εκεί.
Αν μπορούσα να συνοψίσω το βιβλίο με μια φράση: Σαν να προσπαθείς να εξηγήσεις την κβαντική μηχανική σε έναν πενθούντα, με την ελπίδα ότι θα σε αγαπήσει για την προσπάθεια."

Xrysoula Patatoukaki wants to read Ο άρχοντας των μυγών

"Οχι το καλύτερο του Καλβινο, αναμφίβολα. Ο ενθουσιασμός του με τον στρουκτουραλισμό και μια μετα-κειμενικη προσέγγιση του ανυπαρκτου σημειωτικά είναι φανερη, αλλά ακόμα και δοκιμιακά τα περισσότερα κειμενακια υστερούν τόσο σε υφος όσο και σε νοηματοδοτηση. Ξεχωρισα καποιες ομορφες φρασεις και περιγραφες, παραμένει δηλαδη ένα ενδιαφέρον κείμενο, ωστόσο ο Καλβινο δεν πέτυχε το μπορχεσιανό αποτέλεσμα που προφανώς επιθυμούσε."