"سلاخ‌خانه‌�� شماره‌�� پنج آنقدری معروف هست که نیاز به معرفی من نداشته باشد، اما چند خطی به رسم همیشه می‌نویس��.
کتاب، داستان بیلی پیل‌گری�� سرباز سابق آمریکا در جنگ جهانی دوم است که در زمان چندپاره می‌شو�� و ماجراهای زندگی‌ا�� را به صورت غیرخطی می‌خوانی��. از کودکی گرفته تا جنگ و بعد هم زندگی در ترالفامادور.
کتاب کمدی سیاه است و محور آن بمباران درسدن. بمبارانی که به عبارتی ۱۳۵ هزار کشته داشت که تعداد زیادی از این افراد غیرنظامی بودند.
ونه‌گا�� جنگ را با طنز روایت می‌کن�� تا شاید تلخی‌ا�� کمتر شود و راحت‌ت�� بشود درموردش حرف زد.
آری رسم روزگار چنین است."

"سخت‌پوس�� بیشتر از هرچیزی از پدر بودن حرف می‌زن��. از پدر تیپیکال ایرانی که خودش رو در جایگاه نقش اول بازی مردسالاری می‌بین��. پدری که بچه‌ها�� رو سال به سال می‌بر�� یک رستوران معمولی و با به‌ب�� و چه‌چ�� می‌گ��:« ببینید کجا آوردمتون!»
پدری که می‌ر�� ژاپن و سر یه سال، شکست‌خورد�� برمی‌گرد�� اما هیچ جوره زیر بار شکست نمی‌ر�� چون:« ماهی سفیدهای شمال خودمون رو هیچ جای دیگه ندارن.»
پدری که برای پول بادآورده "برنامه‌ه��" داره و قهرمان زندگیش محمدعلی کلی‌��.

و در مقابل اون یک خانواده‌�� باز هم تیپیکال ایرانی هستند. یک پسر بزرگ که تمام زندگیش جلوی پدرش رقص پا رفته، از زیر مشتاش جا خالی داده و اون وسطا یکی دو تا هم مشت پای چشم پدرش خوابونده.
یک پسر کوچکتر که به نظر من بار زنانگی زیادی داره، همیشه خارج از رینگ وایستاده و از اون پشت یواشکی گاهی پدر و گاهی برادرش رو تشویق کرده.
و خب در نهایت یک مادر که خیلی عامدانه بهش یک نقش منفعل تعلق گرفته.

سخت‌پوس�� بیشتر از اینکه یک رمان، داستان یا ناولا باشه به نظرم یک مطالعه از ابژه‌هایی�� که برای ایرانی‌ه�� بسیار قابل‌لم�� هستند. یک case study در مسئله‌�� شخصیت‌پرداز�� که این روزها برای من خیلی خیلی مهم شده!"

"کتاب «فضیلت‌ها�� ناچیز» را اولین بار وقتی خیلی جوان بودم، دوستی به من قرض داد. آن زمان وبلاگ و نویسندگی مهم‌تری�� و متداول‌تری�� دغدغه‌ا�� بود و فکر میکردم دنیا همین است که من می‌نویس�� و می‌بین�� و هر چه زندگی‌س�� از سر قلم من جاری می‌شو�� و می‌جوش��. خلاصه من بودم و نوک دماغم. دوستم ولی از نظر من زیادی ادیب بود و بچه‌مثب��. من نه جدی می‌گرفتم�� و نه از روی ادب به خودم اجازه می‌داد�� به او که 10سالی از من بزرگ‌ت�� بود، تندی کنم. کتاب ماند دستم تا روزی که می‌دانست�� دیگر نخواهم دیدش و او را میان روزمرگی‌ه�� گم کردم. دیگر از آن اهن و تلپ خبری نبود و کمی متعادل شده بود مقیاس بین من و زندگی. کتاب را خواندم. دوستش داشتم، چون گینزبورگ را دوست می‌داشت��. چون دیدش به آنچه زندگی می‌نامیمش�� اگرچه یکتا نبود، اما بی‌نهای�� ملموس بود و فهمیدنی. چون گینزبورگ زن بود و زن بودن را به وضوح بعد از انکار کردن‌ها�� فراوان پذیرفته بود. حالا برای بار دوم پس از سال‌ه�� کتاب را خواندم. هنوز هم دوستش داشتم. این مجموعه یادداشت‌ها�� نابدیهی در باره‌�� بدیهیات. و حالا عمیقا میفهمم آن دوست زلزله‌شناس�� من، چه دیده بود در من که تشویقم کرد به خواندن کتاب. چرا که کتاب «فضیلت‌ها�� ناچیز» می‌توان�� شما را در برابر طغیان ناامیدی، غرور بی‌خود�� بی‌اعتماد�� به خود و خلاصه؛ زندگی، کمی و فقط کمی آرام‌تا�� کند. تا نفسی تازه کنید و دوباره سپر بردارید.
"