Delara's Updates

"«و اندوه هنوز هم شبیهِ ترس است. شاید به بیانی دقیق‌ت�� شبیه تعلیق. یا حتی حسی شبیه انتظار؛ جایی پرسه زدن، انتظار اتفاقی را کشیدن. این به زندگی، حس دائمیِ وضعیتی موقت را می‌ده��. در این وضعیت، هیچ‌کار�� ارزش شروع کردن ندارد. نمی‌توان�� آرام بگیرم. خمیازه می‌کشم�� بی‌قرارم�� زیاد سیگار دود می‌کن��. تا اینجای زندگی، همیشه زمان کم داشته‌ا��. حالا دیگر هیچ‌چی�� نیست جز زمان. فقط زمانِ محض مانده است؛ تسلسلی تهی. یک جسم.»
.
.
دیوانه‌کننده‌س�� اینکه سوگواری‌ها�� در عین حال که از جنبه‌های�� به‌ه�� شبیه‌اند�� تا چه اندازه از هم متفاوت‌ان��. نه‌تنه�� سوگواریِ هر شخص از شخص دیگه متفاوته، بلکه سوگواری هر آدم برای هر از دست‌دادنی‌ا�� هم متفاوته انگار. یکی از مورد علاقه‌ها�� من در ادبیات، سوگنامه‌ه�� یا یادداشت‌ها�� سوگواری هستن. نوشته‌های�� که اشتراکات سوگ رو بهم نشون می‌دن�� و همینطور شکل‌ها�� مختلف و متفاوتِ سوگواری رو، اشکالی از سوگواری رو که ممکنه من شخصاً هرگز تجربه نکرده باشم. به نظر من، سوگنوشته‌ها�� از آسیب‌پذیرترین�� شکسته‌تری�� و واقعی‌تری�� بخش‌ها�� آدم‌ه�� سرچشمه می‌گیر��. از راست‌گوتری�� بخششون که تلخه، سیاهه، راکده، و مهم‌ت�� از همه رُک و راسته. با کسی تعارف نداره. همه رو زیر چک و لگدِ انتقاداتش می‌گیره�� یقه‌�� همه رو می‌گیره�� حتی -و مخصوصاً- خدا رو (برای کسایی که باور دارن بهش)؛ چون بعد از اون عزیزی که رفته، مگه دیگه مهمه که کسی ناراحت می‌ش�� یا می‌رنج�� یا آزرده‌خاط�� می‌شه�� وقتی اونی که باید باشه دیگه نیست، خب بقیه�� حقیقتاً به لوزالمعده‌ا��! :))) سوگواری‌ه�� همچنین بهترین مواقع برای شک‌ها�� بنیادینن. شک به اعتقادات، به هستی، به روابط، به کیستیِ خود، به سر تا پای دنیا و زندگی و مرگ. آدم برای مدتی در یک علامت سوال گنده زندگی می‌کن��. به چراییِ همه چیز از جمله بودنِ خودش شک می‌کن��. به بی‌معنای�� و پوچیِ محض می‌رسه�� و از نظرگاهِ سوگِ از سر گذرونده، دوباره همه‌�� اعتقادات و باورها و افکار و روابطش رو به شکلی نو بازسازی می‌کن��. شاید خودخواهی باشه، اما سوگنامه‌ه�� رو دوست دارم، چون بهم تسلیِ خاطر می‌د��. چون یادم میارن که فقط من نیستم که از خلأ کسی در زندگیم رنج می‌کش��. که من تنها کسی نیستم که یک حفره‌�� گنده و عمیق در قلبش ایجاد شده. که می‌ش�� با این حفره زندگی کرد و ادامه داد و رنج کشید و نمرد.
.
.
این کتاب هم یکی از پروژه‌های�� بود که در همون ماه‌ها�� اولِ سوگواری برای پدرم شروع کردم، پروژه‌�� چنگ انداختن به هرچیزی مربوط به سوگ و تلاش‌ها�� بی‌نتیج�� برای فهمیدن و کنار اومدن با رنجی که می‌برد��. ولی از اونجایی که بخش عمده‌ا�� به‌جا�� تمرکز بر سوگواری، پرداختنِ به شکِ نگارنده در برابر هستی و چیستیِ خدا بود، به‌انجا�� نرسید.
حالا در پروژه‌�� آخر سال ۲۰۲۴ که قصد داشتم یک‌سر�� از کتاب‌ها�� نیمه‌تمام�� رو به پایان برسونم، دوباره بهش برگشتم و این‌با�� با صبر بیشتر و ذهن شفاف‌ت�� تونستم دنبالش کنم. از فاصله‌ا�� کمی�� دورتر به سوگِ محض و خالص.
.
فکر کنم یک‌سوم�� کتاب رو هایلایت کردم :))) (که عمدتاً بخش‌ها�� مربوط به سوگ بودن). انگار که من نوشته بودمشون اینقدر که شبیه به سوگِ من بودن. و البته که دردناک بود و ویرانگر.
.
از اونجایی که خودم آدم مذهبی‌ا�� نیستم، میزان مذهبی‌بودن�� نویسنده و بازتابِ اعتقادات مذهبیش در کتاب اذیتم کرد و گاه‌به‌گا�� برام ملال‌آو�� بود، اما شک‌ه�� و خوددرگیری‌ها�� رو دوست داشتم. و اینکه خیلی واقعی بودن یادداشت‌ه��. بی‌هی�� نقاب و پرده‌ای�� سوگِ کسالت‌بار�� ملال‌آور�� خشمگین و گلایه‌کننده‌ا�� رو روی کاغذ اورده بود و این یک حس نزدیکی به نویسنده رو برام ایجاد کرد. اینکه انگار من رو در عمیق‌تری�� لایه‌ها�� سوگواریش که یک امر بسیار شخصی هست، شریک کرده.
.
.
«سوال این است که چرا چنین مزخرفاتِ چرکی را در ذهنم جا می‌ده��. آیا امیدی دارم که اگر احساسات، خود را در شکل افکار بروز دهند، رنجم کم خواهد شد؟ آیا این دست‌نوشته‌ه�� چیزی بیش از قلم‌زدن‌ها�� مردی�� است که قبول نمی‌کن�� کاری نمی‌توا�� علیه رنج انجام داد مگر رنج‌کشیدن�� کسی که هنوز فکر می‌کن�� دستگاهی وجود دارد (اگر می‌توانس�� پیدایش کند) که می‌توان�� درد را خنثی کند. مهم نیست که چنگی به دسته‌ها�� صندلی دندانپزشک می‌زنی�� یا دست‌ه�� را روی پاها گذاشته‌اید�� دِرِیل سوراخ می‌کن��.»"