"Doskonała. Jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam w życiu.

W brutalny i dobitny sposób pokazuje do czego może prowadzić fanatyzm (w każdym wydaniu). "

"Nie interesuje mnie macierzyństwo. Nie tylko jako kondycja, której na szczęście udało mi się uniknąć, także jako temat literacki. Interesuje mnie macierzyństwo jako instytucja społeczna, bo bardzo wiele mówi o pozycji kobiety w społeczeństwie. Zachodnia instytucja społeczna rodzicielstwa zbudowana jest tak, aby maksymalnie obciążać kobietę, identyfikowana jako osoba ciężarna i rodząca. I to obciążać nie tylko fizycznie i finansowo, ale też emocjonalnie oraz pod względem tych najmniej oczywistych zasobów - czasu, tożsamości, pozycji społecznej, horyzontu oczekiwań. Macierzyństwo to nie tożsamość i to tożsamość totalna, która wymazuje to, kim byłaś wcześniej. I chyba to mnie przeraża najbardziej.

No i to, że nie lubię dzieci.

Bezimienna bohaterka "Nocnej suki", określana po prostu jako Matka, żyje w moim największym koszmarze. I nie mówię tu o zmienianiu się w psa, przerażającej cielesnej transformacji. Nie, mówię o stanie, w którym od dwóch lat nie można w spokoju posiedzieć na toalecie, a życie zmienia się w wyczerpujący ciąg pieluch-papki-kreskówek-gaworzenia, w którym nie ma się sił na żadną myśl na tyle złożoną, że nie mogłaby trafić do "Świnki Peppy". Od samego czytania majaczyła mi na obrzeżach świadomości depresja poporodowa, jakbym ze zwykłą nie miała dość problemów.

I chociaż nie interesuje mnie macierzyństwo i mam wiele uwag na poziomie intelektualnym, bo powieść przedstawia mocno ograniczoną wizję macierzyństwa uprzywilejowanej białej amerykańskiej klasy średniej (i jest tego świadoma), do tego powiązaną z ciążą i porodem, jakby to były jedyne drogi do macierzyństwa, to jednak bardzo się wciągnęłam. Miałam nadzieję na większy horror, może trochę kanibalizmu, może rozszarpanie męża zębami, zamiast artystycznego, heppeningowego happy endu, ale warto było czytać. Powieść mówi ciekawe rzeczy o macierzyństwie, jego biologicznym wymiarze, nawet jeśli mitologizuje zjeżdżając w esencjalizm płciowy. Jednocześnie pokazuje, czemu macierzyństwo współcześnie budzi sceptyczne podejście u kobiet - bo szybko się przekonują, że to jest oszustwo, które w znacznej mierze służy ogłupianiu kobiet bardziej niż następstwu pokoleń. Powieściowa Matka szuka wyjścia z tej sytuacji, nowej tożsamości, która pogodzi wszystko (społeczny nacisk, wymogi bycia "dobrą matką", własną emocjonalność, ale też postfeministyczne nastawienie itd.), która pozwoli jej funkcjonować wobec zagrożenia całkowitej dezintegracji osobowości w stosie pieluch, ciuchć, nigdy nie kończących się obowiązków, braku snu i wreszcie - miłości do dziecka. Bo o tej miłości nie zapomina, nawet jeśli dziecko jest absolutnie nieznośne.

(Nie jestem tak dobrym człowiekiem jak Matka - ja, po przemianie w psa, zjadłbym młode i miała spokój. Spokój i samotność to luksusy, z których nie potrafię zrezygnować)."

"Niby nie czyta się reportaży po to, aby się pośmiać i dobrze bawić, więc nie jest to książka, która sprawiła mi frajdę. Pełna brutalnej rzeczywistości Saharyjek na tle sytuacji geopolitycznej i konfliktu z Maroko. Multum zadziwiających odmienności od kultury, w której na co dzień żyjemy (kanonem piękna jest tam skrajnie otyła kobieta, stąd też obozy tuczące dla dziewcząt; z jednej strony kult dziewictwa, z drugiej rozwody na porządku dziennym). Miejscami miałam dość, bo ile można czytać o krzywdzie, ale zakładam, że taki był zamysł.

Znalazłam w niej kilka podobieństw do „Z miłości? To współczuję��, dodatkowo wzbogaciła mnie o wiedzę, że Islam nie wszędzie wygląda tak samo."