"Οι Αόρατες πόλεις είναι, μες το μυαλό μου τουλάχιστον, ένα βιβλίο - παιχνίδι
( "Η λογοτεχνία είναι παιχνίδι, αλλά πρέπει να παίζεται με τη σοβαρότητα την οποία αποδίδουν στο παιχνίδι τους τα παιδιά").

Γεγονός που δεν είναι τυχαίο, δεδομενου ότι ο Καλβίνο συμμετείχε στο OULIPO, μια ομάδα ανθρώπων που μεταξύ άλλων ανέδειξε τους αυτοπεριορισμούς ως έναν πολυ ενδιαφέροντα και παιχνιδιάρικο τρόπο για να τσιγκλισει ο καλλιτέχνης την έμπνευση του.

Δεν ξέρω ποιο ήταν το παιχνίδι που είχε στο μυαλό του ο Καλβίνο (αν είχε) αλλά το αποτέλεσμα είναι μια υπέροχη συλλογή μικρών "πεζών ποιημάτων" που συνδιαλεγονται μεταξύ τους όπως ο Μάρκο Πόλο με τον Κουμπλαι Χαν, όπως ο συγγραφέας με τον αναγνώστη, ή ο καθένας μας με τον εαυτό του καθώς αναπολεί τη ζωή του .

Δεν ξέρω αν ο Καλβίνο είχε όντως δηλώσει ότι τα κείμενα του βιβλίου αυτού μπορούν να διαβαστούν με οποιοδήποτε σειρά. Ίσως και να μπορούν. Δεν το δοκίμασα. Νομίζω όμως ότι στο μυαλό μου η σειρά με την οποία είναι τοποθετημένα είναι η ιδανική. Μια σπειροειδης εξέλιξη ....

��

Ένα μεταμοντέρνο κείμενο που μας δίνει τη δυνατότητα να το διαβάσουμε καλειδοσκοπικά.
[... ]"αυτό που κυβερνάει την αφήγηση δεν είναι η φωνή αλλά το αυτί" λέει ο Μάρκο Πόλο σε ένα σημείο
Ταυτόχρονα ο ίδιος μάς τονίζει σε άλλο σημείο ότι
[...]"και το πιο απροσδόκητο όνειρο είναι ένας οιωνός που κρύβει ένα πόθο ή ένα φόβο" και "αυτό που χαίρεσαι σε μια πόλη είναι η απάντηση που δίνει σε ένα σου ερώτημα ή το ερώτημα που σού βάζει αναγκάζοντας σε να απαντήσεις ".

Έτσι με φέρνει για άλλη μια φορά αντιμέτωπο με το ζήτημα του αν διάβασα σωστά (?) αυτό το φανταστικό κείμενο...


��
Η γραφή του Καλβίνο μου θύμισε Μπόρχες, με τις μαγικές "υπερλογικές" περιγραφές του, γεμάτες όμορφα, ονειρικά μικρά φιλοσοφικά ερωτηματάκια....

Θυμήθηκα παραδείγματος χάριν τον Angelo novus του Μπένγιαμιν που κοιτώντας το παρελθόν, η θύελλα της καταστροφης τον ωθεί αδιάκοπα προς το μέλλον, την πρόοδο.

Σε άλλο σημείο με έπιασα να σκέφτομαι τα βουδιστικά ποιήματα του Κέρουακ, όταν ο Μάρκο Πόλο περιγράφοντας τα ταξίδια του στις διάφορες πόλεις της αυτοκρατορίας (ή στην πραγματικότητα το βιβλίο μιλάει για το ταξίδι της ίδιας μας της ζωής ή τη συγγραφή ενός βιβλίου ή την ανάγνωση του??) καταλήγει ότι "οι πολυμορφοι θησαυροί της αυτοκρατορίας δεν ήταν παρά απλά περιβλήματα... ΤΟ ΤΊΠΟΤΑ!!"
Λίγες σελίδες αργότερα ξεσπάει σαν Μεγάλη Έκρηξη μέσα από το Τίποτα όμως η σκέψη πως από εκεί παράγονται "δάση από έβενο και... γυναίκες στα παράθυρα"!!

Ονειρικοί στοχασμοί πάνω σε όλα τα ζητήματα με τα οποία καταπιάνεται πάντα η Τέχνη: τη μνήμη, το λόγο, τον εαυτό, το χρόνο, το θάνατο.

Άλλοτε με μια θλιβερή γεύση όπως στην Ισιδώρα (" οι επιθυμίες είναι πια αναμνήσεις "), άλλοτε με μια προθύστερη αναστοχαστικότητα (" ένα παρελθόν που αλλάζει καθώς αυτός προχωρούσε... Ταξιδεύεις για να ξαναβρείς το μέλλον σου"), άλλοτε με έντονα αισιόδοξη και διαλεκτική διάθεση όπως στις τελευταίες πόλεις: Ραϊσα, Άντρια, Μαροτζια, Βερενίκη: " Η Βερενίκη είναι μια χρονική διαδοχή διαφορετικών πόλεων " στην πάλη για την ελευθερία, την ευτυχία και το δίκιο!!"