"Ma agli occhi di un uomo chi potrà mai essere più interessante e importante di sé stesso?

Come tutti i suoi tentativi di fare letteratura, anche quello sarebbe stato qualcosa di personale, come una lettera � qualcosa di doloroso per quelli che lo conoscevano, e di nessun interesse per tutti gli altri; grondante di affettazione e di autocommiserazione in alcune parti, inutilmente intelligente in altre; talmente infarcito di Shakespeare da dare l’idea che l’autore l’avesse scritto tenendo aperto sulle ginocchia un manuale di citazioni; talmente narcisista che l’effetto finale sarebbe stato quello della stanza degli specchi, che restituisce una stessa immagine infinitamente moltiplicata�

L’ho estrapolato dal secondo capitolo, Jackson tramite il protagonista Don Birman rivela l’idea che ha del libro che ha composto. Come è stato appurato riscostruendo la sua vita, i Giorni Perduti sono marcatamente autobiografici.
Sei macro capitoli, il primo ben riuscito, poi a decrescere: il secondo leggibile; il terzo e il quarto una nausea da mal di Mar-ai; apprezzabili gli ultimi due.
Di che cosa si tratta?
Della storia paradigmatica di un alcolizzato, di come il vizio si trasformi sopra una certa soglia in malattia. La bottiglia per Don B. è l’equivalente della siringa per Christiane F. una ragione di vita tale da superare anche il cibo.
Il tentativo di fare letteratura riesce grazie all’apporto di decine di citazioni shakespiriane non sempre evidenti. In questa edizione c’� una provvida sezione di note nella quale sono riportate fedelmente, la maggior parte di esse arrivano dall’Amleto. Il bardo non è l’unico contribuente, a Joyce è dedicato l’incipit
“Il barometro della sua indole volubile indicava che era in arrivo un periodo di baldoria�
a Fitzgerald un vero e proprio omaggio
Tirò giù Il grande Gatsby e passò il dito sull’elegante rilegatura verde. “Non esiste�, disse ad alta voce, “un romanzo senza difetti. Ma se esiste, è questo�. Annuì.
In alcune descrizioni di NY (la vicenda si svolge lì) ho sentito echi di Dos Passos, in postfazione Simone Barillari aggiunge Dostoevskij, Mann, Faulkner. Capite bene che non si tratta del libro di un giovane esordiente italiano, ricordate però che è la storia della discesa all’inferno di un alcolizzato, tenetelo presente se non avete nessuna dimestichezza con la sostanza, perché per quanto io possa dire di averne, ho sofferto il mar di Mar-ai dei due capitoli centrali, scritti con una prosa troppo densa e ripetitiva."

"Soms heeft een mens behoefte aan een plek buiten de dagelijkse orde, een plek van troost.



Op sommige momenten in je leven lijk je je te bevinden in het eenzame niemandsland van een permanent nu, afgesneden van verleden en toekomst. Vroeger is voorbij en er lijkt geen dag van morgen meer te bestaan. Leven wordt een voortdurende confrontatie met wat had kunnen zijn en niet is. ’Het blijft moeilijk om naar een gezin te kijken, alsof je naar een onbereikbaar land kijkt�. Wat doet het meest pijn, het achterlaten van wat was, het verlies van het verleden dat voorbij is, of het moeten loslaten van een toekomst?

‘Ieder mens raakt in zijn leven iets kwijt, vroeg of laat, dat wist ik wel. Maar ik wist niet dat je ook iets kon verliezen wat je nog niet had.�

Antoinette is een melancholisch stemmend en sfeervol relaas over een liefde die strandt op een onvervulbare kinderwens. Welagen schetst een ingetogen portret van een man die met spijt en verlangen terugblikt op de wordingsgeschiedenis en het verkruimelen van de relatie met zijn geliefde terwijl hij zich in het water van een badhuis in Boedapest overgeeft aan bespiegelingen en dromen. In fijne penseelstreken vat Welagen onmogelijke verlangen, rouw, aanvaarding, eenzaamheid � uiterst pijnlijk is het wegzinken van de geliefde in een onomkeerbare gemoedstoestand van bitterheid waarin geen troostend woord of gebaar meer kan baten.



Antoinette is het eerste boek dat ik van Robbert Welagen las en hoewel het verhaal ietwat dunnetjes uitvalt om lang te beklijven, toch wisten zijn fraai geformuleerde zinnen - helder als het weldadige water van het thermaalbad - de meditatieve sfeer en toon en enkele rake gedachten me genoeg te bekoren om me aan een volgend boek van hem te wagen."

Yukki wants to read L'urlo