"بالاخره تونستم تمومش کنم و کمی عذاب‌آو�� بود. نه اینکه داستان بدی داشته باشه، بلکه انگار نفرین شده بودم که اگه کتابو زمین بذارم، تا چندین روز دوباره نیام بازش کنم.
و خب بالاخره سه گانۀ قیام سرخ رو تموم کردم، البته این کتاب گویا یه اسپین آف سه گانه داره که برای چند ده سال بعد از پایان کتابه. ولی خب با وجود قیمت‌ها�� کتاب، کی جرئت می‌کن�� بخره؟ :)
توی کتاب اول، ما ظهور دارو رو داشتیم. ظهورش به عنوان یه قهرمان و یک منجی تا بیاد و سیستمی که به اونا ظلم کرده رو از بین ببره اما به مرور، با خود همون سیستم هم خونه می‌ش�� یا به قول خودمون، نون و نمک همدیگه رو می‌خور��. یه وابستگی که باعث می‌ش�� دارو با خودش فکر کنه که اوکی، حالا قرارم نیست همۀ اینا رو بکشم. و توی جلد دوم، دارو سعی می‌کن�� که پخته بشه، سعی می‌کن�� که عاقلانه‌ت�� تصمیم بگیره اما همچنان تجربۀ کافی برای این کار رو نداره و همین عدم تجربه، باعث یک شکست سنگین میشه.
... اسپویل ...

و توی کتاب سوم، دارو دوباره اوج می‌گیر��. این‌با�� بسیار عاقل‌ت��. این‌با�� دیگه کمتر به تصمیم‌ها�� هیجانی علاقه نشون می‌د�� و بسیار بلندپروازانه و دوراندیش‌ت�� تصمیم می‌گیر��. درواقع دارو یک سیر رو می‌گذرون�� که یک سیر رایج برای اسطوره سازیه. (ظهور، شکست، بازگشت) اما حداقل برای خود من، نتونست تبدیل به یک اسطوره بشه. شاید دلیلش این باشه که کتاب یک روایت اول شخص داره؟ شاید اگه از نگاه سوم شخص به دارو نگاه می‌کردم�� اون رو کاملا یک اسطوره می‌دونست�� اما نگاه اول شخص این حالت رو از بین برد.
چیزی که خیلی تو ذوق من زد، 100 صفحۀ پایانی کتاب بود. جایی که کسیوس به دروغ سورو رو می‌کش�� تا بتونه دارو رو به پادشاهی برسونه. چیزی که ما براش آماده نبودیم و داستان هیچ سرنخی به ما نداده بود. تصمیمی که به نظر می‌رس�� نویسنده از سر ناچاری و کمبود ایده برای پایان داستانش، گرفته باشه."